Μαντίλα: μα που είναι οι προοδευτικοί;

Με αφορμή της μήνυσης μιας μουσουλμανικής οργάνωσης που υποβλήθηκε σε βελγικό δικαστήριο κατά ενός δεξιού συγγραφέα άρθρου κατά της μαντίλας στο βελγικό τύπο, το Δίκτυο Δράσης για την Προώθηση ενός Λαϊκού Κράτους (Βέλγιο) εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση- μανιφέστου που περιέχει ενδιαφέρουσες θέσεις και στοιχεία για τη μαντίλα:     

A priori, όλα μας χωρίζουν. Από τη μια πλευρά ένας φιλελεύθερος βουλευτής. Από την άλλη, ένας δημοσιογράφος με σοσιαλιστική ευαισθησία. Με γνήσια μανιχαϊκή λογική, ποτέ δεν θα μπορούσαμε να συν-υπογράφουμε αύτη τη "λευκή κάρτα", αφού ανήκουμε σε αντίπαλα "στρατόπεδα". Όμως, πράγματι, μας χωρίζουν όλα; Ασφαλώς όχι η δέσμευση που θα έπρεπε να υπάρχει από όλους τους δημοκράτες, υπέρ της χειραφέτησης των πολιτών, της ισότητας άνδρες-γυναίκες και της ουδετερότητας του κράτους. Μοιραζόμαστε την ιδία ανησυχία γιατί αυτή η δέσμευση υποβάλλεται όλο και περισσότερο σε διαλείψεις. Ένα μέρος των δημοκρατών την τοποθετεί μεταξύ παρενθέσεων. Για το ζήτημα της ισλαμικής μαντίλας και, ευρύτερα της αυξημένης παρέμβασης οπισθοδρομικών κληρικών στη δημόσια σφαίρα, η θέση τους είναι  διφορούμενη. Από αφέλεια, τύφλωση η για μικροκομματισμό, ορισμένοι αυτοανακηρυγμένοι προοδευτικοί – ορισμένες φεμινίστριες επίσης – αναμεταδίνουν τις θέσεις  των ακραίων μουσουλμάνων που επιδιώκουν να επιτραπεί η φορεσιά της ισλαμικής μαντίλας σχεδόν παντού: στο σχολείο, στις επιχειρήσεις, στα γραφεία, υπουργεία, στη βουλή…

Η περίπτωση της Mahinur Özdemir (CDH- κόμμα των Ουμανιστών, πρώην χριστιανό-δημοκρατών του Βελγίου), πρώτη βουλευτής στη Ευρώπη να συνεδριάζει μαντιλωμένη, είναι ενδεικτική της έκπτωσης  ορισμένων «προοδευτικών».

Αυτή η μαντιλωμενη ελεγμένη «μπορεί να είναι ένα μοντέλο για τη χειραφέτηση των γυναικών», δήλωσε χωρίς καλαμπούρι η οικολόγος βουλευτής,  συνήθως κατατασσόμενη σαν « πολύ αριστερή», Zoé Genot. Τι παρερμηνεία!

Πέρα από την αλλοπρόσαλλη αυτή δήλωση, το ελάχιστο που μπορούμε να γραφούμε είναι ότι η αριστερά και η κέντρο-αριστερά δεν βρίσκονται στις πρώτες γραμμές για να υπερασπιστούν τις λαϊκές κατακτήσεις και τα δικαιώματα των γυναικών, που αμφισβητούνται από τους οπαδούς του οπισθοδρομικού Ισλάμ. Στη πολιτική σκηνή, μόνο ορισμένοι αναθεωρητές εκλεγμένους υποστηρίζουν δημόσια μια προοδευτική θέση και ονομάζουν μια γάτα γάτα: η εμφάνιση της μαντίλας σε μια κοινοβουλευτική συνέλευση αποτελεί μια δημοκρατική οπισθοδρόμηση και ένα καταστροφικό μήνυμα προς τις γυναίκες που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να την φορέσουν. Το Βέλγιο εμφανίζεται σήμερα σαν εργαστήριο για τους ισλαμιστές ακτιβιστές. Με τη βοήθεια των οδοιπόρων τους, γνήσιοι η ψευδό-αφελείς της «αριστεράς», θα μπορέσουν να πιέζουν όλο και περισσότερα τις μουσουλμάνες γυναίκες, διαταγμένες να δώσουν αποδείξεις «σεβασμιότητας»  και «ευπρέπειας» φορώντας τη μαντίλα.

Πολύ πέρα από τη περίπτωση της Özdemir, θέλουμε να ξαναγυρίσουμε στο βασικό, εκκενωθείς από τους οπαδούς μίας πολιτιστικής αντί-ουμανιστικής σχετικότητας.

Ποια είναι η σημασία της μαντίλας;

Ο συγγραφέας ιρανικής προέλευσης Chahdortt Djavann έχει δώσει τη καθαρότερη εξήγηση: «Η μαντίλα είναι το έμβλημα, η σημαία και το κλειδί του ισλαμικού συστήματος. Μόνο γύρο από τη μαντίλα μπορεί να δημιουργηθεί μια ισλαμική κοινωνία. Η μαντίλα είναι το άριστο μέσο να κερδίσουν έδαφος οι ισλαμιστές.  Μέσω της μαντίλας. Οι γυναίκες… είναι τα αγαθά των μουσουλμάνων ανδρών… Όταν μπαίνει στην αγορά, το μαντιλωμένο κορίτσι μπορεί να αποκτηθεί μόνο από μουσουλμάνο άνδρα. Να μαντιλώθει η γυναίκα, δεν είναι μόνο μια ανακοίνωση στην αγορά του σεξ, αλλά και το σύστημα που το προωθεί. «να οι γυναίκες που έχουμε και που θα έχετε μόνο αν  μεταβιβαστείτε στο Ισλάμ.»: το μήνυμα αυτό βγαίνει από τους ισλαμιστές και απευθύνεται σ’ όλους τους επιδεκτικούς άνδρες, ήτοι κυκλοφορούν στο δρόμο, ήτοι παίρνουν το μετρό. Η μαντίλα είναι το καλύτερο όργανο του ισλαμικού προσηλυτισμού.»(1) Παντού στο κόσμο, μουσουλμάνες γυναίκες μάχονται για την έξοδο από αυτό το ισλαμικό σύστημα που επιδιώκει να τις διατηρήσουν σε καταστατικό υπό-άνθρωπο.  

«Πολλές  μουσουλμάνες γυναίκες, γράφει ο φιλόσοφος  Abdennour Bidar, προτιμούν ένα Ισλάμ της καρδιάς, της ιδιωτικής ζωής, αρνούμενες τη μαντίλα, ακόμα και ελαφρύ, που θα παραμένει πάντα σαν εργαλείο ‘μαρκαρίσματος’ που αφήνει επάνω τους το ίχνος μίας ανδρικής εξουσίας (2). Είναι αυτές οι μουσουλμάνες γυναίκες, θαρραλέες και συχνά ηρωικές,  που περιφρονούνται, σ’ εμάς, από αυτούς που  πολλαπλασιάζουν τις παραχωρήσεις στους οπισθοδρομικούς μουσουλμάνους.          

Δεν μπορούμε να σιωπήσουμε όταν οι οδοιπόροι των ισλαμιστών αποκαλούν «ρατσιστές»  η «ισλαμοφόβους»

τους δημοκράτες που θέλουν να χτίσουν με μπετόν τις λαϊκές κατακτήσεις και να υπερασπιστούν το δικαίωμα όλων των γυναικών. Αυτή η επιστημονική τρομοκρατία είναι  ακόμα πιο αφόρητη όταν συχνά ασκείται από ακτιβιστές λεγομένους «προοδευτικούς». Αυτοί που δίνουν μαθήματα θα έπρεπε καμιά φορά να κοιταχτούν σε καθρέφτη. Λυπούμαστε ότι τόσοι δημοκράτες, σοσιαλιστές, οικολόγοι, ουμανιστές, φεμινίστριες, αυτό- λογοκρίνονται μπροστά στην άνοδο του υπερσυντηρητικού μουσουλμανικού κληρικαλισμού. Ελπίζουμε ότι η σιωπή τους θα λυθεί σύντομα. Γνωρίζουμε ότι σ’ όλα τα κόμματα πολλοί ελεγμένοι δεν δέχονται πια το ζυγό που επιβάλεται από τους οδοιπόρους των ισλαμιστών.

Καλούμε σε συζήτηση στις κοινοβουλευτικές συνελεύσεις από το άνοιγμα τους.  

Καλούμε σε ξύπνημα: δημοκράτες της δεξιάς και αριστεράς, ας σταματήσουμε τη πολιτική του στρουθοκαμηλισμού μπροστά στην επιστροφή ενός μεσαιωνικού κληρικαλισμού μακιγιαρισμένο σε προοδευτισμό οπερέτας.     

Παίζονται τα δικαιώματα του άνθρωπου, κυρίως των γυναικών. Ας είμαστε όλοι στην ίδια πλευρά.

 (1) Que pense Allah de l’Europe ? , éd. Gallimard, 2004. (2) Libération , 29 juin 2009.

Le R.A.P.P.E.L. (Réseau d’Actions pour la Promotion d’un Etat Laïque)