Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γαλλία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γαλλία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 3 Ιουνίου 2023

Ο Τιερί Μεϊσάν, πρώτος γεωπολιτικός αναλυτής στο παγκόσμιο Διαδίκτυο

 

Ο Τιερί Μεϊσάν, πρώτος γεωπολιτικός αναλυτής στο παγκόσμιο Διαδίκτυο

FRANÇAIS ITALIANO

Ο στατιστικολόγος Juan C Diaz-Herrera από το Πανεπιστήμιο της Guadalajara (Centro Universitario De Ciencias Sociale) διαπίστωσε, για δεύτερη συνεχή χρονιά, ότι ο Τιερί Μεϊσάν ήταν ο πιο διαβασμένος γεωπολιτικός αναλυτής στο Διαδίκτυο κατά το έτος 2022.

Αυτή η κατάταξη δεν σημαίνει ότι ο Τιερί Μεϊσάν είναι ο καλύτερος στην ειδικότητά του, αλλά ότι έχει τη μεγαλύτερη επιρροή σε παγκόσμια κλίμακα.

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τρίτη 21 Μαρτίου 2023

Τιερί Μεϊσάν: Μπλοκαρισμένη για 4 χρόνια η Γαλλία

 Μπλοκαρισμένη για 4 χρόνια η Γαλλία

Η κρίση που βιώνει σήμερα η Γαλλία δεν είναι παρά άλλο ένα επεισόδιο σε μια αιώνια ταραγμένη χώρα. Πρόκειται για βαθιά καθεστωτική  κρίση  που δεν θα επιλυθεί παρά μόνο με την ανατολή μιας νέας κοινωνίας. 

DEUTSCH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS РУССКИЙ
Ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν μόλις κατέστρεψε σκόπιμα την συνταγματική του εξουσία

Εδώ και αρκετές εβδομάδες, τεράστιες διαδηλώσεις διαδέχονται η μία την άλλη στη Γαλλία. Δεν υπάρχουν καύσιμα στα πρατήρια βενζίνης σε πολλούς νομούς, ενώ εκατοντάδες τόνοι σκουπιδιών συσσωρεύονται στο κέντρο των μεγάλων πόλεων.

Ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν επέβαλε  μια μεταρρύθμιση για τις συντάξεις γήρατος. Η μεταρρύθμιση αυτή  δεν λύνει κανένα πρόβλημα και δημιουργεί πολλές αδικίες. Για παράδειγμα, όσοι ξεκίνησαν  να εργάζονται στην ηλικία των 16 ετών θα πάρουν την σύνταξή τους μετά από περισσότερα εργάσιμα χρόνια από αυτούς που ξεκίνησαν να εργάζονται με τα 18 τους χρόνια. Σε μια χώρα ερωτευμένη για ισότητα στο δίκαιο, αυτή η μεταρρύθμιση  δεν θα έπρεπε να είχει περάσει.

Ο πρόεδρος Μακρόν δημιούργησε σκόπιμα μια κατάσταση αδιέξοδου στην οποία δεν διαφαίνεται πιθανή λύση. Η κυβέρνησή του συνομίλησε με όλα τα συνδικάτα για ενάμιση χρόνο και απέρριψε όλες τις προτάσεις τους. Παρακολούθησε τις μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα και ειδικότερα στις πόλεις μεσαίου μεγέθους, χωρίς να αντιδράσει. Στη συνέχεια, ο ίδιος και το κόμμα NUPES (αριστερά) έπαιξαν με το χρονοδιάγραμμα, έτσι ώστε οι βουλευτές να μην μπορούν να αποφανθούν επί του κειμένου αυτού σε πρώτη ανάγνωση και, τέλος, έκανε κατάχρηση μιας εξαιρετικής διάταξης του Συντάγματος για την επιβολή του σε δεύτερη ανάγνωση.

Για να πετύχει, ζήτησε από την πρωθυπουργό, Ελίζαμπεθ Μπορν, να εφαρμόσει  το άρθρο 49-3 του Συντάγματος το οποίο σχεδιάστηκε για συγκεκριμένες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που δεν σχετίζονται με τη παρούσα. Χωρίς αμφιβολία ούτε ο Σαρλ Ντε Γκωλ ούτε ο Μισέλ Ντεμπρέ δεν θα το είχαν ενεργοποιήσει ποτέ σε όμοιες περιπτώσεις.

Κατά την  ψηφοφορία, μόνο 9 ψήφοι από τους 577 βουλευτές έλειπαν για να προκαλέσει η πρόταση μομφής την παραίτησή της κυβέρνησης. Αυτόματα, το κείμενο, το οποίο δεν τέθηκε ποτέ σε ψηφοφορία στη Συνέλευση, θεωρήθηκε ότι «εγκρίθηκε».

Αυτό το πραξικόπημα είναι μέρος μιας μακράς σειράς διαταγών που κυμαίνονται από μέτρα καταστολής του κινήματος των «κίτρινων Γιλέκων» έως τον εγκλεισμό του υγιούς πληθυσμού κατά τη διάρκεια της επιδημίας Covid-19, περνώντας από μια διαδοχή διαταγμάτων και καταχρηστικής χρήσης του άρθρου 49-3 του συντάγματος (11 φορές σε ενάμισι χρόνο). Ακόμη και οι Γάλλοι που είχαν πειστεί με δικαιολογίες για προσωρινό περιορισμό των ελευθερίων τους τώρα βρίσκουν ότι φτάνει πια.

Η χώρα έχει κοπεί στα δύο. Από τη μία πλευρά, ένα μικρό μέρος του πληθυσμού που δεν αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης και εύχεται ο Εμανουέλ Μακρόν να συνεχίζει να δρα προς όφελός του και από την άλλη, η πλειοψηφία  να νοιώθει  όχι μόνο εχθρότητα κατά του συστήματος, αλλά μίσος. Αυτή η εξέλιξη των συλλογικών συναισθημάτων και η ενότητα που επιτυγχάνεται είναι πρωτοφανές.

Ο πρόεδρος θεωρεί ότι κέρδισε αφού ο νόμος «εγκρίθηκε». Ωστόσο, στην πράξη, έχασε επειδή συγκέντρωσε το σύνολο των συνδικάτων και ό,τι μετράει ως λαϊκά πολιτικά κόμματα εναντίον του. Μόνο βουλευτές μέλη του κόμματός του, της Αναγέννησης (La Renaissance, πρώην La République en marche), τον υποστήριξαν, καθώς και μερικοί άλλοι που ισχυρίζονται ότι ανήκουν στο πρώην γκωλικό κόμμα. Οι LR (Les Républicains), 8 έως 9 Γάλλοι στους 10 αντιτίθενται στον παρόντα Νόμο και είναι πλέον πεπεισμένοι ότι η Εκτελεστική Εξουσία δεν ενδιαφέρεται για εκείνους.

Η Δημοκρατία, με την αυθεντική έννοια του όρου, είναι ένα καθεστώς στο οποίο το γενικό συμφέρον περνάει πάνω απ’ όλα. Διαιρώντας τη χώρα, ο πρόεδρος την πρόδωσε. Η δημοκρατία είναι μια μορφή θεσμού που δίνει φωνή στο λαό. Την πρόδωσε και αυτή. Η κατάσταση είναι πλέον μπλοκαρισμένη και η χώρα έγινε ακυβέρνητη. Δεν θα μπορεί πλέον να ληφθούν σημαντικές αποφάσεις στους επόμενους μήνες ή και χρόνια.

Μόνο η προσφυγή στον λαό μπορεί να ξεκλειδώσει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Το Σύνταγμα της Πέμπτης Δημοκρατίας προβλέπει μερικές λύσεις. Ο πρόεδρος θα μπορούσε να διαλύσει την Εθνική Συνέλευση και να προκηρύξει γενικές εκλογές. Αλλά σίγουρα, το κόμμα του θα κονιορτοποιούταν. Θα μπορούσε επίσης να προκηρύξει δημοψήφισμα, αλλά αναμφίβολα θα το έχανε. Επομένως, δεν θα κάνει τίποτα και θα κλειδωθεί για να κάνει τα πάρτι του στο Μέγαρο των Ηλυσίων.

Η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού  σηματοδοτεί την αποτυχία της μεθόδου Μακρόν: Ο πρόεδρος που υποσχόταν να τοποθετηθεί πάνω από το χάσμα δεξιάς/ αριστεράς, έδειξε ότι δεν ικανοποιεί κανέναν από τους δύο.

Οι σχολιαστές αναρωτιούνται γιατί ο Εμανουέλ Μακρόν τοποθετήθηκε εθελοντικά σε αυτή την παγίδα; Τι διακυβευόταν; Δεν υπάρχουν πολιτικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Ίσως μια οικονομική απάντηση: θέλει να προωθήσει τη χρηματοδοτούμενη συνταξιοδότηση σαμποτάροντας τις διανεμητικές συντάξεις. Ίσως μια ψυχολογική απάντηση: αδιαφορεί για τη μοίρα των άλλων και του αρέσει να τους σοκάρει (κατά τη διάρκεια της πρώτης εκλογής του, είχα καταγγείλει τη κοινωνιοπαθητική συμπεριφορά του). Αν ισχύει αυτή η υπόθεση, θα βρει μόνο ανάπαυλα όταν θα απαξιώσει πλήρως το Σύνταγμα του 1958 και θα έχει αποκτήσει τη βεβαιότητα ότι θα είναι ο τελευταίος πρόεδρος της Πέμπτης Δημοκρατίας.

Η πολιτική αυτοκτονία του Εμανουέλ Μακρόν και η επιθυμία του να δει τη χώρα να καταρρεύσει μαζί του κρύβει πράγματι μια πολύ βαθιά κρίση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Γάλλοι εξέλεξαν διαδοχικά έναν πράκτορα των ΗΠΑ ως επικεφαλής της χώρας, τον Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος κατέστρεψε την ανεξαρτησία της Γαλλίας και παραβίασε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα βάζοντας να εγκριθεί το ίδιο κείμενο με κοινοβουλευτικά μέσα· στη συνέχεια, έναν μικροαστό, τον Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος μετέτρεψε την προεδρία της Δημοκρατίας σε θεατρική επιθεώρηση βοντεβίλ· και τέλος έναν τραπεζίτη επενδύσεων που μετέτρεψε το παλάτι του Ελιζέ σε αίθουσα υποδοχής για κοκτέιλ πολυδισεκατομμυριούχων Αμερικανών. Οι Γάλλοι έχουν αναλάβει την ευθύνη για αυτή την κάθοδο στην κόλαση! Αφού έχουν εκλέξει  τον Εμανουέλ Μακρόν τέσσερις φορές. Ήταν πεπεισμένοι ότι η χώρα τους δεν χρειαζόταν μια μεγάλη προσωπικότητα, αλλά μόνο μικρές. μεταρρυθμίσεις για να διορθωθεί.

Σήμερα, πρέπει να αντιμετωπίσουν τον πληθωρισμό των τροφίμων και της ενέργειας κατά 20 έως 25%. Δεν υπάρχει πλέον γιατρός σε περισσότερο από τη μισή επικράτεια και τα νοσοκομεία κλείνουν τα τμήματα επειγόντων περιστατικών. Όλοι  δηλώνουν ότι τίποτα δεν πηγαίνει καλά: το σχολικό επίπεδο έχει πέσει, η αστυνομία δεν μπορεί πλέον να διατηρήσει την τάξη, η δικαιοσύνη δεν έχει τα μέσα να κάνει τίποτα εδώ και δύο χρόνια, ο στρατός δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί σε έναν πόλεμο υψηλής έντασης. Τα προβλήματα είναι τόσα πολλά που δεν ξέρουμε από πού να ξεκινήσουμε.

Οι Γάλλοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι δεν εξυπηρετεί πλέον το μπάλωμα των δημόσιων υπηρεσιών, αλλά ότι χρειάζεται να επανασχεδιαστούν σύμφωνα με τις νέες πραγματικότητες: μηχανοργάνωση και ψηφιοποίηση των μέσων παραγωγής και παγκοσμιοποίηση του εμπορίου. Σύμφωνα με ορισμένους, η κρίση ξεκίνησε το 2007 με την ψήφιση από το Κοινοβούλιο ενός Νόμου που είχε απορριφθεί με δημοψήφισμα· ή, σύμφωνα με άλλους, το 2005, με τις ταραχές στα προάστια του Παρισιού· εκτός εάν ήταν, το 1990, με τη γαλλική συμμετοχή στον πόλεμο των ΗΠΑ στον Κόλπο. Ωστόσο, η χώρα δεν βρίσκει πλέον τον εαυτό της σε αυτό που έγινε η πολιτική της τάξη, και ακόμη λιγότερο, στην πολιτική που ηγείται.

Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος εξελέγη με την υπόσχεση να εκσυγχρονίσει την χώρα, εμφανίζεται σήμερα ως εκείνος που εμποδίζει τη μεταμόρφωσή της, που εμποδίζει την εμφάνιση μιας νέας κοινωνίας.

Οι Γάλλοι, οι οποίοι το 1789 πήραν την πρωτοβουλία να ανατρέψουν το Παλαιό Καθεστώς (Ancien Régime) και να δημιουργήσουν την σύγχρονη κοινωνία, ελπίζουν να αναλάβουν μια άλλη πρωτοβουλία για να δημιουργήσουν έναν νέο κόσμο. Γνωρίζουν αδιακρίτως ότι την ίδια στιγμή η Αφρική απελευθερώνεται από την κυριαρχία των γαλλικών κυβερνήσεων και ότι η Ρωσία και η Κίνα αναδιοργανώνουν τις διεθνείς σχέσεις, αλλά είναι ελάχιστα ενημερωμένοι για τα θέματα αυτά.

Είναι εκπληκτικό να παρατηρούμε τη δίψα τους για ένα νέο παράδειγμα και το φόβο τους να βυθιστούν σε μια βίαιη επανάσταση. Για την επίλυση αυτής της κρίσης, θα αρκούσε η πολιτική τους τάξη να τους ακούσει, όπως έκανε ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 16ος στην αρχή της Επανάστασης. Είμαστε όμως μάρτυρες ενός διαλόγου κωφών. Κατά τη διάρκεια όλων των διαπραγματεύσεων για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού , η κυβέρνηση δεν παραχώρησε τίποτα στα συνδικάτα. Από την άλλη, πολλαπλασίασε τις τροπολογίες με τους βουλευτές, μετατρέποντας τον διάλογο με τον λαό σε εσωτερική συζήτηση της πολιτικής τάξης. Αυτή η στάση έκλεισε όλες τις ειρηνικές πόρτες εξόδου.

Οι Γάλλοι έχουν ήδη σημειώσει το κενό που αφήνουν οι «μεγάλες συζητήσεις» και οι «συνελεύσεις πολιτών». Ο πρόεδρος Μακρόν τις χρησιμοποίησε ήδη. Συμμετείχαν, αλλά οι προτάσεις τους χάθηκαν σε έναν γραφειοκρατικό λαβύρινθο. Ως εκ τούτου, δεν θα είναι δυνατή η επανάληψη αυτής της γοητευτικής σκηνοθεσίας.

Τους επόμενους μήνες και χρόνια, τίποτα δεν θα μπορεί πλέον να κινηθεί. Η κυβέρνηση δεν θα είναι πλέον σε θέση να ζητήσει την έγκριση κάποιου Νόμου από το Κοινοβούλιο και, εν πάση περιπτώσει, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα την υπακούσουν πιά. Οι Γάλλοι δεν θα μπορούν να διαμαρτύρονται χωρίς άγρια καταστολή, όπως έχει ήδη συμβεί με τα Κίτρινα Γιλέκα.

Οι ευρωεκλογές το 2024 και οι δημοτικές εκλογές το 2026, θα είναι η ευκαιρία να απομονωθεί λίγο περισσότερο ο οικοδεσπότης του Ελιζέ πριν από την αποχώρησή του, το 2027. Εκτός βέβαια, αν παραδεχτεί  ότι ο μόνος τρόπος για να ξεμπλοκαριστεί η χώρα είναι να παραιτηθεί.

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Μπλοκαρισμένη για 4 χρόνια η Γαλλία

Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση

Η γέννηση ενός πολυπολικού κόσμου (1)

Το πραξικόπημα των Στράουσιστών στο Ισραήλ

Η ουκρανική σύγκρουση σε σχέση με την ευθύνη των κυβερνώντων

Η ήττα της Ουκρανίας δεν σημαίνει το τέλος του πολέμου

Σύντομα ο δεύτερος γύρος
 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2023

Τιερί Μεϊσάν: Η ουκρανική σύγκρουση σε σχέση με την ευθύνη των κυβερνώντων

 

Η ουκρανική σύγκρουση σε σχέση με την ευθύνη των κυβερνώντων

Η Ατλαντική Συμμαχία, με την ευκαιρία της πρώτης επετείου της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης στο έδαφός της,  δοξάζει την Ουκρανία. Την βλέπουμε να καταφεύγει στη πιο παραπλανητική προπαγάνδα, χειριζόμενη επιδέξια την απόκρυψη της αλήθειας και το  ψέμα. Σε αντίθεση με ό, τι ισχυρίζεται, αυτός ο πόλεμος δεν ήταν ποτέ παράνομος, ακόμη και αν σήμερα δεν φαίνεται πλέον απαραίτητος και θα έπρεπε να σταματήσει. Ωστόσο, οι αιτίες του πολέμου παραμένουν και το Κρεμλίνο αναμένει δεύτερο γύρο, όχι για να προσαρτήσει την Ουκρανία ή τη Μολδαβία, αλλά για να σώσει την Υπερδνειστερία.

عربي DEUTSCH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ
Πριν να πάει στο Κίεβο, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν ζήτησε από τη Ρωσία την διαβεβαίωση ότι δεν θα βομβαρδίσει το ειδικό τραίνο του.

Η πρώτη επέτειος της στρατιωτικής αντιπαράθεσης Ανατολής-Δύσης στην Ουκρανία ήταν η αφορμή για τους Δυτικούς να πείσουν τους λαούς τους ότι βρίσκονται στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» και ότι η νίκη είναι «αναπόφευκτη». 

Είναι φυσιολογικό οι κυβερνήσεις να ανακοινώνουν τις δραστηριότητες τους. Μόνο που εδώ οι πληροφορίες είναι ψευδείς και τα σχόλια  προπαγάνδα. Γινόμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας αντιστροφής της πραγματικότητας, ώστε να αναρωτιέται κανείς, μήπως, τελικά,  οι ηττημένοι του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου έχουν καταφέρει να έρθουν στην εξουσία στο Κίεβο σήμερα. 

«Ο παράνομος, αδικαιολόγητος και ακήρυχτος  πόλεμος της Ρωσίας» 

Όλες οι δυτικές παρεμβάσεις υποστηρίζουν ότι καταδικάζουν τον «παράνομο, αδικαιολόγητο και ακήρυχτος πόλεμο της Ρωσίας» [1]. Είναι αντικειμενικά ψευδές. 

Ας αφήσουμε το χαρακτηρισμό του «αδικαιολόγητου». Κανένας πόλεμος δεν είναι δίκαιος. Κάθε πόλεμος είναι η κατάληξη, όχι ενός σφάλματος, αλλά μιας αποτυχίας. Ας εξετάσουμε τον χαρακτηρισμό «ακήρυχτος». 

Σύμφωνα με τη ρωσική διπλωματία, το πρόβλημα ξεκίνησε το 2014 με την ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου Ουκρανού προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς, μετά από παρέμβαση των ΗΠΑ και του Καναδά,  καταπατώντας την  ουκρανική κυριαρχία και συνεπώς τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ουάσιγκτον διαδραμάτισε ρόλο αποφασιστικής σημασίας σε αυτή τη λεγόμενη «επανάσταση της αξιοπρέπειας»: Η τότε υφυπουργός για την Ευρώπη και την Ευρασία, Βικτώρια Νούλαντ, εμφανίστηκε με τους επικεφαλής των πραξικοπηματιών.

Σύμφωνα με την κινεζική διπλωματία, η οποία μόλις δημοσίευσε δύο έγγραφα για το θέμα αυτό, δεν πρέπει να σταματήσουμε σε αυτήν την επιχείρηση, αλλά να πάμε πίσω στη «Πορτοκαλί Επανάσταση» του 2004, που διοργανώθηκε επίσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, για να σημειωθεί η πρώτη παραβίαση της ουκρανικής κυριαρχίας και του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Προφανώς, αν η Ρωσία δεν το αναφέρει είναι επειδή έπαιξε κάποιο ρόλο και αυτή, κάτι που δεν έκανε το 2014. 

Το δυτικό κοινό, σοκαρισμένο από την ευκολία με την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες χειραγωγούν τα πλήθη και ανατρέπουν κυβερνήσεις δεν συνειδητοποιεί πλέον τη σοβαρότητα αυτών των γεγονότων. Από της ανατροπής του Μοχάμεντ Μοσαντέκ στο Ιράν το 1953 σε αυτή του Σερζ Σαρκισιάν, στην Αρμενία το 2018, συνήθισε τις αναγκαστικές αλλαγές καθεστώτος. Το ότι οι έκπτωτοι ηγέτες ήταν καλοί ή κακοί δεν πρέπει να ληφθεί υπόψη. Αυτό που είναι ανυπόφορο και απαράδεκτο είναι ότι ένα ξένο κράτος οργανώνει την ανατροπή τους συγκαλύπτοντας τη δράση του πίσω από κάποιους εθνικούς αντιπάλους. Πρόκειται για πολεμικές πράξεις, χωρίς στρατιωτική επέμβαση. 

Τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία προκλήθηκε από παραβιάσεις της ουκρανικής κυριαρχίας του 2004 και του 2014. Αυτές οι παραβιάσεις ακολουθήθηκαν από έναν εμφύλιο πόλεμο οκτώ χρόνων. 

Ούτε ο πόλεμος είναι παράνομος σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών δεν απαγορεύει τη προσφυγή στον πόλεμο. Το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει ακόμη τη δυνατότητα να τον κηρύσσει (άρθρα 39 έως 51). Αυτή τη φορά η ιδιαιτερότητα είναι ότι αντιτάσσει μόνιμα μέλη του Συμβουλίου. 

Η Ρωσία συνυπέγραψε τις Συμφωνίες του Μινσκ για να θέσει τέρμα στον εμφύλιο πόλεμο. Ωστόσο, καθώς δεν γεννήθηκε χτες, κατάλαβε από την αρχή ότι οι Δυτικοί δεν ήθελαν την ειρήνη, αλλά τον πόλεμο. Ως εκ τούτου, ζήτησε την επικύρωση των Συμφωνιών του Μινσκ με το ψήφισμα 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας, μόνο πέντε ημέρες μετά τη σύναψη τους και στη συνέχεια ανάγκασε τον Ρώσο ολιγάρχη Κονσταντίν Μαλοφέεφ να αποσύρει τους άνδρες του από το ουκρανικό Ντονμπάς. Ζήτησε επίσης τη προσάρτηση στο ψήφισμα, μιας δήλωσης των προέδρων της Γαλλίας, της Ουκρανίας,  της Ρωσίας και της Γερμανίδας καγκελάριου ότι εγγυούνται την εφαρμογή αυτών των κείμενων. Αυτοί οι τέσσερις υπογράφοντες δέσμευσαν τις χώρες τους. 

• Ο Ουκρανός πρόεδρος Πέτρο Ποροσένκο δήλωσε τις επόμενες ημέρες ότι θα τιμωρήσει τους κατοίκους του Ντονμπάς.

• Η πρώην καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε στην εφημερίδα «Die Zeit»  [2] ότι ήθελε μόνο να κερδίσει χρόνο, έτσι ώστε το ΝΑΤΟ να μπορεί να εξοπλίσει τις αρχές του Κίεβου. Διευκρίνισε, εν αγνοία της, τη δήλωση της σε μια συζήτηση με έναν προβοκάτορα τον οποίο πίστευε ότι ήταν ο πρώην πρόεδρος Ποροσένκο.

• Ο πρώην πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ επιβεβαίωσε τις δηλώσεις της κ. Μέρκελ στο Kyiv Independent [3].

• Έμεινε η Ρωσία, η οποία πραγματοποίησε μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση, στις 24 Φεβρουαρίου 2022, με τη αιτιολογία ότι δρα ως «εγγυήτρια δύναμη». Το να ισχυριστεί κανείς ότι η επέμβασή της είναι παράνομη σημαίνει  ότι και αυτή της Γαλλίας κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας στη Ρουάντα ήταν επίσης παράνομη και ότι θα έπρεπε να είχε αφήσει την σφαγή να συνεχιστεί. 

Τα ι-μέιλ του ειδικού σύμβουλου του Ρώσου πρόεδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, Βλάντισλαβ Σουρκόφ, τα οποία μόλις αποκαλύφτηκαν από την ουκρανική πλευρά, απλώς επιβεβαιώνουν αυτή τη διαδικασία. Κατά τη διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν, η Ρωσία βοήθησε τις ουκρανικές Δημοκρατίες του Ντονμπάς να προετοιμαστούν πνευματικά για την ανεξαρτησία. Αυτή η παρέμβαση ήταν παράνομη. Ήταν απάντηση της παρέμβασης, επίσης παράνομη, των Ηνωμένων Πολιτειών που εξόπλιζαν όχι την Ουκρανία, αλλά τους Ουκρανούς «ακραίους εθνικιστές». Ο πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει, αλλά αποκλειστικά μεταξύ Ουκρανών. Προκάλεσε 20.000 θανάτους σε 8 χρόνια. Οι Δυτικοί και η Ρωσία παρενέβαιναν μόνο έμμεσα. 

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι προσποιούμενοι ότι διαπραγματεύονταν την ειρήνη, η Άνγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ διεξήγαγαν ένα έγκλημα. Πράγματι, σύμφωνα με το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, τα «εγκλήματα κατά της Ειρήνης» είναι πιο σοβαρά ακόμα και από εκείνα «κατά της Ανθρωπότητας». Δεν είναι η αιτία της τάδε ή της άλλης σφαγής, αλλά του ίδιου του πόλεμου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρόεδρος της Ντούμα Vyacheslav Volodin, ζήτησε τη σύγκληση νέου δικαστηρίου της Νυρεμβέργης προκειμένου να δικαστούν η Άνγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ [4]. Αυτό το κάλεσμα, που μας δείχνει το χάσμα που χωρίζει τις δύο αντιλήψεις για τη σύγκρουση δεν αναμεταδόθηκε από τον δυτικό Τύπο. 

Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της 16ης Μαρτίου 2022 έθεσε, προέγραψε ότι «Η Ρωσική Ομοσπονδία πρέπει να αναστείλει αμέσως τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου 2022 στο έδαφος της Ουκρανίας» (σχετ.: A/77/4, παράγραφοι 189-197). Η Μόσχα δεν υπάκουσε θεωρώντας ότι το Δικαστήριο δεν είχε ερωτηθεί για τη γενοκτονία που διέπραξε το Κίεβο εναντίον του ίδιου του πληθυσμού του αλλά για τη στρατιωτική επιχείρηση που είχες σκοπό να  προστατέψει τον ουκρανικό λαό.

Από την πλευρά της, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε μερικά ψηφίσματα, το τελευταίο από τα οποία είναι το A/ES-11/L.7, της 23ης Φεβρουαρίου 2023. Το κείμενο «Απαιτεί πάλι την άμεση αποχώρηση όλων των στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσικής Ομοσπονδίας, πλήρως και άνευ όρων, από το ουκρανικό έδαφος εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων της χώρας, και ζητεί την παύση των εχθροπραξιών».

Κανένα από τα δυο κείμενα δεν δηλώνει «παράνομη» τη ρωσική επέμβαση. Διατάζουν ή απαιτούν να αποσυρθεί ο ρωσικός στρατός. 141 από τα 193 κράτη θεωρούν ότι η Ρωσία πρέπει να σταματήσει την επέμβασή της. Μερικά πιστεύουν ότι είναι παράνομη, αλλά τα περισσότερα πιστεύουν ότι «δεν είναι πλέον απαραίτητη» και προκαλεί άσκοπο πόνο. Δεν είναι καθόλου το ίδιο. 

Τα κράτη έχουν διαφορετική άποψη από αυτή των νομικών. Τα κράτη πρέπει να προστατεύουν τους υπηκόους τους από συγκρούσεις που προετοιμάζονται, πριν να είναι πολύ αργά για να ανταποκριθούν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Κρεμλίνο δεν συμμορφώθηκε με τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Δεν απομακρύνθηκε από το πεδίο της μάχης. Πράγματι, παρατήρησε για οκτώ χρόνια το ΝΑΤΟ να εξοπλίσει την Ουκρανία και να προετοιμάζει τον πόλεμο. Γνωρίζει λοιπόν ότι το Πεντάγωνο ετοιμάζει έναν δεύτερο γύρο στην Υπερδνειστερία [5] και πρέπει να προστατεύσει τον πληθυσμό του από αυτή τη δεύτερη επιχείρηση. Ακριβώς όπως επέλεξε την ημερομηνία της επέμβασής του στην Ουκρανία από πληροφορίες που έδειχναν μια επικείμενη επίθεση από το Κίεβο στο Ντονμπάς, η οποία επιβεβαιώθηκαν αργότερα [6], ομοίως αποφασίζει τώρα να απελευθερώσει ολόκληρη την Νοβοροσσίγια, συμπεριλαμβανομένης της Οδησσού. Αυτό είναι νομικά ασύμβατο όσο δεν προσκομίζονται τα αποδεικτικά στοιχεία για τις δυτικές μεθοδεύσεις, αλλά είναι ήδη απαραίτητο από την άποψη της ευθύνης της. 

Σαφώς, αυτοί οι δύο τρόποι σκέψης δεν διέφυγαν από τους παρατηρητές. Το γεγονός της κρίσης ότι η ρωσική επέμβαση δεν είναι πλέον απαραίτητη πρέπει να διακρίνεται από εκείνη της υποστήριξης της Δύσης. Για αυτό, δεν είναι παρά 39 από τα 191 κράτη που συμμετέχουν στις δυτικές κυρώσεις και που στέλνουν όπλα στην Ουκρανία.

Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Το δεύτερο μήνυμα από τους δυτικούς ηγέτες, είναι ότι η Ουκρανία είναι «δημοκρατία». Εκτός του ότι αυτή η λέξη δεν έχει πλέον νόημα σε μια εποχή που οι μεσαίες τάξεις εξαφανίζονται και που οι εισοδηματικές διαφορές έχουν γίνει μεγαλύτερες από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ανθρώπινη Ιστορία, καθώς απομακρύνεται από το ιδεώδες της ισότητας, η Ουκρανία είναι τα πάντα εκτός από δημοκρατία. 

Το ρατσιστικό σύνταγμά της είναι μοναδικό σε όλο τον κόσμο. Αναφέρει, στο άρθρο 16 ότι η «Διατήρηση της γενετικής κληρονομιάς του ουκρανικού λαού είναι ευθύνη του κράτους»· ‘Ενα απόσπασμα γραμμένο από την Σλάβα Στέτσκο, τη χήρα του ναζί Ουκρανού πρωθυπουργού. 

Αυτό είναι το καυτό θέμα. Τουλάχιστον από το 1994, οι «ακραίοι εθνικιστές» (να μη συγχέονται με τους απλούς «εθνικιστές»), δηλαδή οι άνθρωποι που ακολουθούν την ιδεολογία του Ντμίτρο Ντόντσοφ και τη δράση του Στεπάν Μπαντέρα, κατέχουν υψηλές θέσεις στο ουκρανικό κράτος [7]. Στην πραγματικότητα, αυτή η ιδεολογία ριζοσπαστικοποιήθηκε με το χρόνο. Δεν είχε το ίδιο νόημα κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκεια του Δεύτερου. Γεγονός παραμένει ότι ο Ντμίτρο Ντόντσοφ ήταν, από το 1942, ένας από τους σχεδιαστές της «Τελικής Λύσης για τα εβραϊκά και τσιγγάνικα ζητήματα». Ήταν διοικητής του Ινστιτούτου Ράινχαρντ Χάιντριχ, όργανο του Τρίτου Ράιχ στην Πράγα, υπεύθυνο για τη δολοφονία εκατομμύριων ανθρώπων λόγω της εθνοτικής τους καταγωγής. Ο Στεπάν Μπαντέρα, από την άλλη, ήταν ο στρατιωτικός ηγέτης των Ουκρανών Ναζί. Διέταξε πληθώρα πογκρόμ και μαζικές σφαγές. Σε αντίθεση με όσα ισχυρίζονται οι σημερινοί διάδοχοί του, δεν φυλακίστηκε ποτέ σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, αλλά υποχρεώθηκε σε κατ’ οίκον παραμονή στα προάστια του Βερολίνου, στην έδρα της διοίκησης των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Εξάλλου, στο τέλος του πόλεμου διοικούσε τα ουκρανικά στρατεύματα υπό τις άμεσες εντολές του Αδόλφου Χίτλερ. 

Ένα χρόνο μετά την έναρξη της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης, ακραία εθνικιστικά ή ναζιστικά σύμβολα είναι ορατά παντού στην Ουκρανία. Ο δημοσιογράφος της Forward, Λεβ Γκολίνκιν, ο οποίος ξεκίνησε μια απογραφή όλων των μνημείων στη μνήμη εγκληματιών που εμπλέκονται στα ναζιστικά εγκλήματα, σε όλο τον κόσμο, έχει συντάξει ένα συγκλονιστικό κατάλογο τέτοιων μνημείων στην Ουκρανία [8]. Σύμφωνα με τον ίδιο, είναι σχεδόν όλα μεταγενέστερα του πραξικοπήματος του 2014. Επομένως, πρέπει να δεχτούμε ότι οι αρχές που αναδείχθηκαν από το πραξικόπημα ανήκουν στον «ακραίο εθνικισμό», όχι στον σκέτο «εθνικισμό». Και για όσους αμφιβάλλουν για το αν  ο Εβραίος πρόεδρος Ζελένσκι εξυμνεί τους Ναζί: πριν από δύο εβδομάδες ο ίδιος βράβευσε με τον «τίτλο τιμής Edelweiss» την 10η Ταξιαρχία Εφόδου του Ξεχωριστού Βουνού, σε συσχέτιση με την 1η Ναζιστική Ορεινή Μεραρχία που «απελευθέρωσε» (sic) το Κίεβο, το Σταλίνο, τις διαβάσεις του Δνείπερου και του Χαρκόβου [9]. 

Σπάνιες είναι οι δυτικές προσωπικότητες που συμφώνησαν με τα σχόλια για το θέμα αυτό, του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και του υπουργού Εξωτερικών του, Σεργκέι Λαβρόφ [10]. Ωστόσο, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Ναφτάλι Μπένετ και ο υπουργός Άμυνας του, στρατηγός Μπένι Γκαντς, έχουν δηλώσει επανειλημμένα ότι η Ουκρανία έπρεπε να υποταχθεί στις προτροπές της Μόσχας τουλάχιστον σε αυτό το θέμα: το Κίεβο πρέπει να καταστρέψει όλα τα ναζιστικά σύμβολα που εκθέτει. Επειδή το Κίεβο αρνείται, το Ισραήλ δεν του προμηθεύει όπλα: δεν θα παραδοθεί κανένα ισραηλινό όπλο στους διαδόχους των σφαγιαστών των Εβραίων. Αυτή η θέση μπορεί να μετεξελιχθεί με την κυβέρνηση συνασπισμού του Μπένγιαμιν Νετανιάχου· ο ίδιος είναι κληρονόμος των «ρεβιζιονιστών σιωνιστών» του Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι οι οποίοι έκαναν συμμαχία με τους «ακραίους εθνικιστές» εναντίον των Σοβιετικών.

Η τρέχουσα πολιτική της κυβέρνησης του Βολοντίμιρ Ζελένσκι είναι ακραία. Όχι μόνο  τιμώνται παντού οι ακραίοι εθνικιστές, αλλά απαγορεύτηκαν τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης και η Ορθόδοξη Εκκλησία υπό το Πατριαρχείο της Μόσχας. Καταστράφηκαν εκατομμύρια βιβλία που είχαν γραφτεί ή τυπωθεί στη Ρωσία,  6 εκατομμύρια Ουκρανοί ανακηρύχθηκαν «συνεργάτες του Ρώσου εισβολέα» και δολοφονούνται οι προσωπικότητες που τους στηρίζουν.

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

[1] Voir par exemple : “Statement by G7 leaders on the first anniversary of the invasion of Ukraine”, Voltaire Network, 24 February 2023.

[2] "Hatten Sie gedacht, ich komme mit Pferdeschwanz?", Tina Hildebrandt und Giovanni di Lorenzo, Die Zeit, 7. Dezember 2022.

[3] «Hollande: ‘There will only be a way out of the conflict when Russia fails on the ground’», Theo Prouvost, Kyiv Independent, December 28, 2022.

[4] «Володин призвал рассмотреть на трибунале признания Меркель, Олланда и руководства Украины», Tass, 18 января 2023.

[5] Η ήττα της Ουκρανίας δεν σημαίνει το τέλος του πολέμου”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 21 Φεβρουαρίου 2023.

[6] Ουκρανικό σχέδιο επίθεσης στο Ντονμπάς, έγγραφο που κατασχέθηκε από τον ρωσικό στρατό. Να σημειωθεί ότι δημοσιεύθηκε πριν το Διεθνές Δικαστήριο εκδώσει την ετυμηγορία του. Δεν το εξέτασε η Ρωσία επειδή ήταν σίγουρη για το δίκιο της και άσκησε τη τακτική της άδειας καρέκλας.

[7] Ποιοι είναι οι Ουκρανοί ριζοσπαστικοί εθνικιστές;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 15 Νοεμβρίου 2022.

[8] «Nazi collaborator monuments in Ukraine», Lev Golinkin, Foward, January 27, 2021. Version française : «Monuments aux collaborateurs nazis en Ukraine», Lev Golinkin, Tribune juive, 23 février 2023.

[9] « Le neuvième anniversaire de la guerre en Ukraine », par Manlio Dinucci, Traduction M.-A., Réseau Voltaire, 27 février 2023.

[10] « Lavrov récuse la définition communautaire de l’antisémitisme », Réseau Voltaire, 3 mai 2022.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Η ουκρανική σύγκρουση σε σχέση με την ευθύνη των κυβερνώντων

Η ήττα της Ουκρανίας δεν σημαίνει το τέλος του πολέμου

Σύντομα ο δεύτερος γύρος

Η ήττα της Ουκρανίας φαίνεται να πλησιάζει

Η υπόθεση Χάντερ Μπάιντεν/Ιχόρ Κολομόισκι

Δύο αντιλήψεις για το πόλεμο στην Ουκρανία

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2022

Τιερί Μεϊσάν: Η Δύση παραιτείται από την ελευθερία της έκφρασης

 Η Δύση παραιτείται από την ελευθερία της έκφρασης

του Τιερί Μεϊσάν

Είναι μια συζήτηση που νομίζαμε ότι έκλεισε: οι Δυτικοί είχαν επιβεβαιώσει ότι η ελευθερία της έκφρασης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημοκρατία και ότι δεν θα την παραβίαζαν ποτέ ξανά. Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Πολωνία, η Ιταλία και η Γερμανία έχουν ήδη μπει στον δρόμο της λογοκρισίας. Από τώρα και στο εξής υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να ειπωθούν.

 | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 8 NOVEMBRE 2022

DEUTSCH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS РУССКИЙ

Στη Γαλλία, η υπουργός που είναι αρμόδια για την υπηκοότητα, Sonia Backès, προσπαθεί να δυσφημήσει τις μη συμμορφούμενες απόψεις. Τις παρομοιάζει με σεχταριστικές παρεκτροπές. Ανακοίνωσε ότι το κράτος θα οργανώσει «συνελεύσεις για σεχταριστικές εκτροπές και τη συνωμοσία» (sic). Στη Σοβιετική Ένωση, οι αντίπαλοι τοποθετούνταν σε ψυχιατρεία.

Η ελευθερία της έκφρασης ήταν χαρακτηριστικό της Δύσης από τον 18ο αιώνα. Αυτή ήταν η βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε το πολιτικό καθεστώς που υποστήριζαν οι μεσαίες τάξεις: η δημοκρατία. Η αρχή σύμφωνα με την οποία η γενική βούληση θα προέκυπτε από την αντιπαράθεση διαφόρων απόψεων δεν αμφισβητούταν πλέον. Οποιαδήποτε επίθεση σε αυτήν την ελευθερία θεωρούταν ως πλήγμα για την ειρηνική επίλυση των συγκρούσεων.

Ωστόσο, στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ο Παγκόσμιος Πόλεμος διέλυσε τη Δύση, οι Βρετανοί και μετά οι ΗΠΑϊοί, δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν σύγχρονα μέσα προπαγάνδας, όχι μόνο εναντίον των εχθρών τους, αλλά και εναντίον του ίδιου του πληθυσμού τους [1]. Για πρώτη φορά, δημοκρατικές κυβερνήσεις έφτιαχναν προγράμματα για να εξαπατήσουν τους συμπολίτες τους. Στο τέλος αυτού του πολέμου, οι Βρετανοί καυχιόνταν για τις επιτυχίες τους, ανοίγοντας το δρόμο για πιθανή χρήση της πολεμικής προπαγάνδας σε περιόδους ειρήνης. Έτσι, όταν απειλήθηκε το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα και πριν ακόμη ξεκινήσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, οι δημοκρατίες και η ελευθερία της έκφρασης τέθηκαν σε αναμονή και η προπαγάνδα ξανάρχισε, πρώτα στην Ιταλία και τη Γερμανία και μετά σε ολόκληρη τη Δύση.

Εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα, οι Δυτικοί έχουν ορκιστεί να υπερασπιστούν τις αξίες τους και να μην ασκούν πλέον προπαγάνδα για εσωτερική χρήση.

Σήμερα, όπως και στη δεκαετία του ’30, το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα απειλείται από την ανάπτυξη ανισοτήτων μεταξύ των ψηφοφόρων, αλλά με τρόπο που ποτέ δεν γνωρίσαμε. Αν ο βιομήχανος Χένρι Φορντ έλεγε, κατά τη διάρκεια της κρίσης του 1929, ότι ο μισθός ενός αφεντικού δεν πρέπει να υπερβαίνει τον 40πλάσιο από αυτόν ενός εργάτη του, σήμερα ο μισθός του Έλον Μασκ είναι 38,5 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερος από αυτόν ορισμένων υπαλλήλων του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η δημοκρατική αρχή «Ένας άνθρωπος, μία ψήφος» δεν έχει πλέον καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Σε αυτό το πλαίσιο η ελευθερία της έκφρασης αμφισβητήθηκε από τους Δυτικούς. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συμπεριλαμβανομένων των Facebook και Twitter, λογόκριναν κυβερνήσεις και εντέλει τον εν ενεργεία πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν παραβίαζαν το Σύνταγμα, καθώς η τελευταία δεν είχε εγγυηθεί αυτή την ελευθερία παρά μόνο έναντι των καταχρήσεων της πολιτικής εξουσίας. Το γεγονός ότι ο Έλον Μασκ μόλις αγόρασε το Twitter και ανακοίνωσε ότι θέλει να το κάνει ένα ελεύθερο δίκτυο δεν αλλάζει αυτό που συνέβη. Η ιδέα ότι δεν μπορούμε να πούμε τα πάντα έχει ήδη επικρατήσει.

Οι διανοούμενοι αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται να αλλάξει το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς. Τα τελευταία χρόνια, πολλοί από αυτούς έχουν μετατραπεί σε υποστηρικτές της εξουσίας, είτε οικονομικής είτε πολιτικής, και έχουν εγκαταλείψει την κριτική τους λειτουργία. Όποια και αν είναι η εξέλιξη, θα είναι στη πλευρά της λαβής και όχι του τσεκουριού. Εδώ και έξι χρόνια, δεν σταματούν να μας μιλούν για τον κίνδυνο των Fake News, δηλαδή των μεροληπτικών πληροφοριών, και για την ανάγκη ελέγχου του τι λένε και τι γράφουν οι άνθρωποι. Ο λόγος τους διακρίνει τους ανθρώπους που βρίσκονται στην αλήθεια από εκείνους που βρίσκονται σε λάθος, αρνούμενοι την αρχή της δημοκρατικής ισότητας.

Έχοντας εμπλακεί στην παγίδα του Θουκυδίδη, οι Αγγλοσάξονες προκάλεσαν τον εμφύλιο πόλεμο στην Ουκρανία και τη ρωσική επέμβαση για να την τερματίσουν. Σταδιακά, η Δύση μπαίνει σε πόλεμο, με τη στρατιωτική έννοια, κατά της Ρωσίας και, με την οικονομική έννοια, κατά της Κίνας. Διαψεύδονται όλες οι προκαταλήψεις σύμφωνα με τις οποίες δεν είναι δυνατό να γίνει πόλεμος με δυνάμεις με τις οποίες κάποιος έχει έντονες οικονομικές ανταλλαγές. Όπως και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, ο κόσμος χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα που βρίσκονται σε διαδικασία διαχωρισμού.

Συνεπώς η κυβερνητική προπαγάνδα επιστρέφει στη Δύση.

Για πρώτη φορά, αμφισβητηθήκαν οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ του 2020. Το Κογκρέσο ανακήρυξε τον Τζο Μπάιντεν νικητή, αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιος κέρδισε. Δεν είναι δυνατόν, όπως στην περίπτωση του Μπους εναντίον του Γκορ (2000), να καταμετρηθούν εκ νέου τα ψηφοδέλτια επειδή το πρόβλημα δεν είναι εκεί: σε πολλά μέρη, η καταμέτρηση των ψήφων έγινε κεκλεισμένων των θυρών. Ίσως κανείς να μην εξαπάτησε, αλλά δεν υπήρχε διαφάνεια στις εκλογές· μια ουσιαστική διαδικασία σε μια δημοκρατία. Ήδη το 2000, το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο είχε βάλει τέλος στην επανακαταμέτρηση των ψηφοδελτίων, θεωρώντας ότι το Σύνταγμα δεν αναφερόταν σε εκλογή προέδρου με άμεση καθολική ψηφοφορία, αλλά στηριζόταν στη βούληση κάθε πολιτείας. Και επομένως, ο τρόπος με τον οποίο η Φλόριντα είχε ορίσει τον νικητή εν ήταν αρμοδιότητα των ομοσπονδιακών θεσμών.

Επομένως, πριν από κάθε άλλη συζήτηση, στις ενδιάμεσες εκλογές κυριαρχεί το ζήτημα του μη σεβασμού των δημοκρατικών διαδικασιών από το «δημοκρατικό» στρατόπεδο.

Απόσπασμα από τα πρακτικά του «Συμβουλίου Διακυβέρνησης της Παραπληροφόρησης».

Ηνωμένες Πολιτείες

Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν ένα Παγκόσμιο Κέντρο Δέσμευσης (Global Engagement Center - GEC), δηλαδή μια δομή, εντός του Υπουργείου Εξωτερικών, για να συντονίζει τις επίσημες ομιλίες των συμμάχων τους. Έχουν επίσης, πάντα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, έναν υφυπουργό υπεύθυνο για την προπαγάνδα στο εξωτερικό υπό τον τίτλο «Δημόσια Διπλωματία και Δημόσιες Υποθέσεις» (Public Diplomacy and Public Affairs). Ωστόσο, τον Απρίλιο του 2022, έγινε ένα βήμα: ο «ανακηρυγμένος πρόεδρος» Τζο Μπάιντεν προσέλαβε μια ειδική υπάλληλο στην προπαγάνδα, την Νίνα Γιάνκοβιτς.

Ο υπουργός της Εσωτερικής Ασφάλειας, πρώην δικαστής Αλεχάντρο Μαγιόρκας, δημιούργησε ένα «Συμβούλιο Διακυβέρνησης της Παραπληροφόρησης» (Disinformation Governance Board) και της εμπιστεύτηκε την προεδρία. Ήταν, ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο η ανασύσταση του μηχανισμού πολεμικής προπαγάνδας που δημιούργησε ο πρόεδρος Woodrow Wilson, το 1917 [2].

Η Nina Jankowicz παρουσιάστηκε ως μια νεαρή ερευνήτρια, ειδική στη «ρωσική παραπληροφόρηση». Στην πραγματικότητα, ήταν υπάλληλος του Εθνικού Δημοκρατικού Ινστιτούτου (National Democratic Institute) της Madeleine Albright, υπεύθυνη για την υπεράσπιση των συμφερόντων των Μπάιντεν στην Ουκρανία.

Αυτή η γοητευτική κυρία εργάστηκε στην ομάδα του υποψηφίου Volodymyr Zelensky, σημερινού προέδρου της Ουκρανίας [3]. Ήταν προηγουμένως, εν μέσω του εμφυλίου πολέμου, στην υπηρεσία του Pavlo Klimkin, υπουργού Εξωτερικών του προέδρου Petro Poroshenko. Ήταν τότε αντίθετη στις συμφωνίες του Μινσκ, παρότι είχαν εγκριθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς παραμονής της στην Ουκρανία, ανέπτυξε μια θεωρία για τη ρωσική παραπληροφόρηση για την οποία αφιέρωσε ένα βιβλίο: «Πώς να χάσετε τον πόλεμο της πληροφορίας: η Ρωσία, οι ψεύτικες ειδήσεις και το μέλλον της σύγκρουσης» (How to Lose the Information War : Russia, Fake News, and the Future of Conflict). Χωρίς να γνωρίζει την πραγματικότητα του εμφυλίου πολέμου και τους 20.000 νεκρούς του, περιέγραφε όλα τα σημερινά κλισέ για τους κακούς Ρώσους που ήθελαν να επεκτείνουν την αυτοκρατορία τους στο Ντονμπάς λέγοντας ψέματα στους Ευρωπαίους.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Nina Jankowicz χρησιμοποιούσε την ουκρανική ένωση StopFake, που επιδοτείται από το National Endowment for Democracy (με άλλα λόγια από τη CIA), τη βρετανική κυβέρνηση και τον George Soros, για να πιστέψουμε ότι το πραξικόπημα του Μαϊντάν ήταν μια λαϊκή επανάσταση [4].

Στο παρακάτω βίντεο, δεν σταματά να λέει ψέματα και επαινεί τις «ακέραιες εθνικιστικές» πολιτοφυλακές Aidar (των οποίων η πρακτική βασανιστηρίων είχε ήδη καταγγείλει η Διεθνής Αμνηστία), Dnipro-1 και φυσικά το τάγμα Azov.

Το 2018, υπερασπίστηκε τη ναζιστική πολιτοφυλακή C14 [5] διαβεβαιώνοντας ότι δεν είχε κάνει πογκρόμ εναντίον των Τσιγγάνων· ότι ήταν όλα… ρωσική παραπληροφόρηση.

Αυτός η ειδική στα ψέματα, δεν παρέλειψε να πει ξανά ψέματα στις Ηνωμένες Πολιτείες σχετικά με τις κατηγορίες για προδοσία που ασκήθηκαν εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ (ο φάκελος Steele) και να αρνηθεί τα εγκλήματα του Χάντερ Μπάιντεν [6]. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να παρουσιάσει τον υπολογιστή του γιου του προέδρου, που κατασχέθηκε από το FBI, ως «ρωσική εφεύρεση».

Ενώπιο των κριτικών, το Συμβούλιο Διακυβέρνησης της Παραπληροφόρησης διαλύθηκε στις 17 Μαΐου [7], ωστόσο πραχτικά από μια περιοχή εντός της Υπηρεσίας Κυβερνοασφάλειας και Ασφάλειας Υποδομών (Cybersecurity and Infrastructure Security Agency, CISA), μια υπηρεσία του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας, δείχνουν ότι επιβίωσε με άλλη μορφή [8]. Περαιτέρω, σύμφωνα με τον Γενικό Επιθεωρητή της Διοίκησης, η λειτουργία του παραμένει απαραίτητη [9].

ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ

Οι Βρετανοί, από την πλευρά τους, προτίμησαν να βασιστούν σε έναν «σύλλογο», το Institute for Strategic Dialogue (ISD), για να κάνει στη θέση της κυβέρνησης ό, τι σκοπεύει να κάνει χωρίς να φέρει την ευθύνη. Αυτό το Think Tank , που δημιουργήθηκε από τον Λόρδο George Weidenfeld, Βαρόνο Weidenfeld, έναν «Αδαμαντίνο Σιωνιστή» σύμφωνα με τα δικά του λόγια, υποτίθεται ότι μάχεται κατά του εξτρεμισμού. Στην πραγματικότητα, ασχολείται επίσης με το να διαδίδει ψέματα για να καταπνίξει κραυγαλέες αλήθειες. Το ISD συντάσσει εκθέσεις με δική του πρωτοβουλία (ή μάλλον της βρετανικής κυβέρνησης), αλλά και κατόπιν αιτήματος των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που το χρηματοδοτούν.

Αυτό που ισχύει μεταξύ των εφευρετών της σύγχρονης προπαγάνδας ισχύει και στην Ευρώπη.

ΠΟΛΩΝΙΑ

Το Φεβρουάριο, δηλαδή στην αρχή του πολέμου στην Ουκρανία, το Πολωνικό Συμβούλιο Άμυνας διέταξε τη γαλλική εταιρεία Orange, η οποία είναι ο κύριος πάροχος πρόσβασης στο Διαδίκτυο στη χώρα αυτή, να λογοκρίνει μερικούς ιστότοπους του Διαδικτύου, συμπεριλαμβανομένου αυτού του Δικτύου Βολταίρου (Voltairenet.org). Μετά από επικοινωνία μας με συστημένη επιστολή, η τελευταία δεν ήθελε να μας στείλει την επιστολή των πολωνικών αρχών. Όσο για τις τελευταίες, απλά δεν μας απάντησαν. Σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές συνθήκες, το Συμβούλιο Άμυνας έχει την εξουσία να επιβάλλει στρατιωτική λογοκρισία για σκοπούς εθνικής ασφάλειας.

ΙΤΑΛΙΑ

Τον Μάρτιο, η Corriere della Sera αποκάλυψε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα για την παρακολούθηση των ατόμων που χαρακτηρίζονται ως «φιλορώσοι» [10]. Το πρακτορείο τύπου ANSA δημοσίευσε μάλιστα ένα τεύχος του Hybrid Bulletin που το ιταλικό τμήμα πληροφοριών για την ασφάλεια (Dipartimento delle Informazioni per la Sicurezza) του αφιερώνει [11].

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Στη Γερμανία, η υπουργός Εσωτερικών, η σοσιαλδημοκράτρια Νάνσυ Φρέιζερ, έχει δημιουργήσει επίσης ένα όργανο παρακολούθησης. Προχωρώντας πολύ πιο μακριά από τους άλλους, του ανάθεσε την αποστολή να «εναρμονίσει τις ειδήσεις» στα μέσα ενημέρωσης. Εδώ και μερικούς μήνες, με τη μεγαλύτερη μυστικότητα, συγκεντρώνει τα μεγάλα αφεντικά του Τύπου και τους εξηγεί τι δεν πρέπει να δημοσιεύεται.

Η Ιταλία και η Γερμανία έζησαν μια σκληρή εμπειρία της λογοκρισίας κατά τη διάρκεια του φασισμού και του ναζισμού, επομένως είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό να τις βλέπουμε σήμερα να ακολουθούν αυτόν τον δρόμο. Οι ίδιες αιτίες παράγουν πάντα τα ίδια αποτελέσματα. Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, για πρώτη φορά μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ιταλία και η Γερμανία αρνήθηκαν, στις 4 Νοεμβρίου 2022 στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, να ψηφίσουν υπέρ ενός ψηφίσματος που καταδικάζει τον ναζισμό.

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1« Les techniques de la propagande militaire moderne », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 16 mai 2016.

[2«Why Biden is in Danger of Replicating Woodrow Wilson’s Propaganda Machine», John Maxwell Hamilton & Kevin R. Kosar, Politico, May 5, 2022.

[3«How the Biden administration let right-wing attacks derail its disinformation efforts», Taylor Lorenz, The Washington Post, May 18, 2022.

[4«Meet the Head of Biden’s New “Disinformation Governing Board”», Lev Golinkin, The Nation, May 12, 2022.

[5« La loi raciale ukrainienne », Réseau Voltaire, 9 mars 2022.

[6Η παρακμή της ΗΠΑϊκής Αυτοκρατορίας”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 6 Σεπτεμβρίου 2022.

[7«The Disinformation Governance Board, Disavowed», The Editorial Board, The Wall Street Journal, May 18, 2022.

[8«Disinformation Governance Board Minutes», CISA, June 14, 2022.

[9«DHS Needs a Unified Strategy to Counter Disinformation Campaigns», Office of Inspector General, August 10, 2022.

[11Hybrid Bulletin n°4, Dipartimento delle Informazioni per la Sicurezza, 15 maggio 2022.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις