Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενάντια στους αγρότες
Τιερί Μεϊσάν
Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ
Σε όλη τη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, οι αγρότες διαδηλώνουν. Πρώτα στην Ολλανδία, την Ιταλία, την Ελβετία και τη Ρουμανία, σήμερα στην Ισπανία, την Γαλλία, την Γερμανία και την Πολωνία. Αυτή η ηπειρωτικής κλίμακας Ζακερί ξεσηκώνεται ενάντια στην Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης, για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, το 1957, τα έξι ιδρυτικά κράτη (Δυτική Γερμανία, Βέλγιο, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Κάτω Χώρες) αποδέχθηκαν την αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των εμπορευμάτων. Απαγόρευσαν έτσι κάθε εθνική αγροτική πολιτική.
Προκειμένου να διασφαλίσουν το εισόδημα των αγροτών, εφαρμόζουν επομένως μια κοινή γεωργική πολιτική. Ανάλογα με τα κράτη μέλη, καταβάλλεται μια ενίσχυση από την Ευρωπαϊκή Ένωση στις περιφέρειες που την διανέμουν στους γεωργούς ή απευθείας στους φορείς εκμετάλλευσης (όπως στη Γαλλία). Αυτός είναι ο «Πρώτος Πυλώνας». Περαιτέρω, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καθορίζει πρότυπα παραγωγής προκειμένου να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των αγροτικών πληθυσμών και την ποιότητα της παραγωγής τους. Αυτός είναι ο «Δεύτερος Πυλώνας».
Ο Πρώτος Πυλώνας δεν άντεξε στη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη μετάβαση στο παγκόσμιο ελεύθερο εμπόριο (η ΕΕ προσχώρησε στον ΠΟΕ το 1995) που οδήγησε σε δυσανάλογη αύξηση των κοινοτικών επιδοτήσεων. Ο Δεύτερος Πυλώνας καταρρίφθηκε από την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία (2019), η οποία φιλοδοξεί τη μείωση της θερμοκρασίας της Γης περιορίζοντας τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.
Ελλείψει παγκόσμιας ΚΑΠ, δεν υπάρχει λύση για την αποτυχία του Πρώτου Πυλώνα: η αγγλοσαξονική αρχή του παγκόσμιου ελεύθερου εμπορίου είναι ασυμβίβαστη με εκείνη του ευρωπαϊκού ελεύθερου εμπορίου που αντισταθμίζεται από την ευρωπαϊκή ΚΑΠ. Οι κατώτατες τιμές των αγροτικών προϊόντων, όπως ανακοινώθηκαν από διάφορα εθνικά στελέχη, δεν θα σώσουν τους αγρότες, αλλά αντιθέτως θα τους σκοτώσουν στο βαθμό που θα συνεχίζουμε να δεχόμαστε εισαγόμενα προϊόντα σε πολύ χαμηλότερες τιμές.
Όσο για τον Δεύτερο Πυλώνα, δεν επιδιώκει πλέον πολιτικό στόχο, αλλά ιδεολογικό. Πράγματι, ο ισχυρισμός ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη δεν είναι τοπική, αλλά παγκόσμια, έρχεται σε αντίθεση με τις μετρήσεις της θερμοκρασίας. Ενώ ο ισχυρισμός ότι δεν προέρχεται από αστρονομικούς παράγοντες, αλλά από την ανθρώπινη δραστηριότητα, δεν αντέχει στην επιστημονική συζήτηση.
Να θυμηθούμε ότι η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) δεν είναι επιστημονική ακαδημία, αλλά μια συνάντηση ανώτατων αξιωματούχων (από τους οποίους μερικοί είναι επιστήμονες, αλλά εδρεύουν πάντα ως ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι) που δημιουργήθηκε το 1988, με πρωτοβουλία της Μάργκαρετ Θάτσερ για να δικαιολογήσει τη μετάβαση από τον άνθρακα στο πετρέλαιο και μετά στην πυρηνική ενέργεια [1]. Τα συμπεράσματά της, αν και εγκρίθηκαν από τις κυβερνήσεις που θα μπορούν να περάσουν στα πυρηνικά, απορρίφθηκαν απόλυτα από τους επιστημονικούς κύκλους, συμπεριλαμβανομένης της διάσημης Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών [2]. Η λεγόμενη «επιστημονική συναίνεση» επί του θέματος δεν υπάρχει περισσότερό από την περίφημη «διεθνή κοινότητα» που επιβάλλει «κυρώσεις» στη Ρωσία. Ως γνωστόν, η επιστήμη δεν λειτουργεί με συναίνεση, αλλά με την διαδικασία δοκιμή-λάθος.
Οι προσπάθειες ανάπτυξης του πράσινου τουρισμού στις αγροτικές περιοχές δεν θα σώσουν τους αγρότες. Το πολύ θα τους επιτρέψει να νοικιάζουν δωμάτια στις φάρμες τους για μερικές εβδομάδες το χρόνο. Το πρόβλημα δεν είναι να αλλάξουν την δραστηριότητα τους, αλλά να επιτραπεί στους αγρότες να ζήσουν και να θρέψουν τον πληθυσμό τους.
Οι αγρότες στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη εξαρτώνται σήμερα από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Δεν αντιτίθενται στην Ευρωπαϊκή Ένωση που τους επιτρέπει να επιβιώσουν, αλλά καταγγέλλουν τις αντιφάσεις της που τους πνίγουν. Επομένως, το ερώτημα δεν είναι να καταργηθεί αυτός ή ο άλλος κανονισμός, αλλά να οριστεί ποια μορφή Ευρωπαϊκής Ένωσης θέλουμε να οικοδομήσουμε.
Οι επόμενες εκλογές στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα διεξαχθούν τον Ιούνιο. Θα περιλαμβάνουν την εκλογή των βουλευτών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, των μοναδικών εκλεγμένων εκπροσώπων στην Ένωση. Πράγματι, το Συμβούλιο δεν εκλέγεται σε επίπεδο της Ένωσης, αλλά αποτελείται από αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων που εκλέγονται σε εθνικό επίπεδο, ενώ για την Επιτροπή, δεν εκλέγεται καθόλου και εκπροσωπεί τα συμφέροντα των νονών της Ένωσης.
ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Για να κατανοήσουμε αυτό το παράξενο σύστημα, και ενδεχομένως να το τροποποιήσουμε, ας επιστρέψουμε στην προέλευσή του: από του Μεσοπόλεμου (1918-1939) έως της επομένης ημέρας της μεταπολεμικής περιόδου (1945-57), υπήρχαν έξι ανταγωνιστικά σχέδια για την «ένωση».
1- Το πρώτο το μετέφεραν οι Ρεπουμπλικάνοι Ριζοσπάστες. Στόχος του ήταν να ενώσει κράτη που διοικούνται από συγκρίσιμα καθεστώτα. Τότε γινόταν λόγος για την ένωση χωρών της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής που κυβερνούνταν με Δημοκρατία.
Ο ορισμός των Δημοκρατιών και των Μοναρχιών δεν είχε καμία σχέση με τις εκλογές και τις δυναστικές διαδοχές. Έτσι, ο βασιλιάς της Γαλλίας Ερρίκος Δ΄ περιέγραψε τον εαυτό του ως «ρεπουμπλικανό» (1589-1610), στο βαθμό που αφοσιώθηκε στο κοινό καλό των υπηκόων του και όχι στα συμφέροντα των ευγενών του. Η ανάγνωσή μας για τις Δημοκρατίες και τις Μοναρχίες χρονολογείται από τις Δημοκρατίες (η κυβέρνηση του λαού, από τον λαό και για τον λαό). Εστιάζεται στους κανόνες για τον διορισμό των ηγετών και όχι πλέον σε αυτό που κάνουν. Έτσι, θεωρούμε το σύγχρονο Ηνωμένο Βασίλειο πιο δημοκρατικό από τη Γαλλία και δεν λαμβάνουμε υπόψη τα απίστευτα προνόμια που απολαμβάνει η βρετανική αριστοκρατία εις βάρος του λαού της.
Η Αργεντινή του Ιπόλιτο Ηριγκογιέν (η οποία ήταν τότε η κύρια οικονομική δύναμη της Αμερικής) θα συναναστρεφόταν στον κόρφο αυτής της ένωσης με τη Γαλλία του Αριστίντ Μπριάν (του οποίου η αυτοκρατορία εκτεινόταν σε όλες τις ηπείρους). Το γεγονός ότι αυτές οι Δημοκρατίες δεν ήταν απαραίτητα παρακείμενες δεν σόκαρε κανέναν. Αντίθετα, αυτό εξασφάλιζε ότι η ένωση δεν θα μεταμορφωνόταν ποτέ σε υπερεθνική δομή, αλλά θα παρέμενε ένα όργανο διακρατικής συνεργασίας.
Αυτό το έργο βυθίστηκε με την οικονομική κρίση του 1929 και την άνοδο του φασισμού που προκάλεσε.
2- Το δεύτερο ήταν αυτό μιας ένωσης που θα εγγυούταν την ειρήνη. Ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών, Λουί Λουσέρ, ισχυριζόταν ότι εάν η Γερμανία και η Γαλλία ενώνονταν σε ένα ενιαίο στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα, δεν θα μπορούσαν πλέον να διεξάγουν πόλεμο μεταξύ τους. [3].
Επιτεύχθηκε όταν, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Αγγλοσάξονες αποφάσισαν να επανεξοπλιστούν τη Γερμανία. Το 1951, ο πρώην υπουργός του Πεταίν, Ρόμπερτ Σούμαν, δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ).
Η ΕΚΑΧ έληξε το 2002 και ενσωματώθηκε με τη Συνθήκη της Νίκαιας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
3- Το τρίτο δανείζεται από τα δύο προηγούμενα. Το συνέταξε ο Αυτροούγγρος κόμης Ρίχαρντ ντε Κουντενχόβε-Καλέργκι. Στόχος του ήταν να ενωθούν όλα τα κράτη της ηπείρου (εκτός από το Ηνωμένο Βασίλειο και την ΕΣΣΔ) σε μια «ΠανΕυρώπη». Αρχικά, θα ήταν μια ομοσπονδία συγκρίσιμη με την Ελβετία, αλλά τελικά θα γινόταν μια υπερεθνική οντότητα κατά το πρότυπο των Ηνωμένων Πολιτειών και της σταλινικής ΕΣΣΔ (η οποία υπερασπιζόταν τους πολιτισμούς των εθνικών μειονοτήτων) [4].
Αυτό το σχέδιο έγινε λίγο πολύ με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1949 δημιουργήθηκε το Συμβούλιο της Ευρώπης. Γράφω «λίγο πολύ» επειδή το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν ιδρυτικό μέλος, κάτι που αρχικά δεν προβλεπόταν. Αυτό το Συμβούλιο ανέπτυξε μια Σύμβαση για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (CSDHLF). Διαθέτει ένα Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ) υπεύθυνο για τη διασφάλιση της εφαρμογής της.
Ωστόσο, από το 2009 και μετά, πολλοί δικαστές αυτού του Δικαστηρίου έχουν υποστηριχθεί, για να μην πω διαφθαρεί, από τον Αμερικανό δισεκατομμυριούχο Τζορτζ Σόρος. Σταδιακά, ερμήνευσαν τη Σύμβαση με τέτοιο τρόπο ώστε να τροποποιούν την ιεραρχία των κανόνων. Για παράδειγμα, σήμερα θεωρούν ότι οι διεθνείς συνθήκες για τη διάσωση στη θάλασσα (που προβλέπουν την
αποβίβαση των ναυαγών στο πλησιέστερο λιμάνι) πρέπει να καταργηθούν υπέρ του δικαιώματος των μεταναστών να υποβάλλουν αιτήματα για πολιτικό άσυλο στην Ευρώπη.
Σήμερα, αυτό το Δικαστήριο κρίνει ερήμην της και καταδικάζει συστηματικά τη Ρωσική Ομοσπονδία, παρόλο που η τελευταία ανεστάλη από το Συμβούλιο της Ευρώπης και στη συνέχεια το εγκατέλειψε.
4- Το τέταρτο σχέδιο, η «Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη», ήταν αυτό του Τρίτου Ράιχ από το 1941. Αφορούσε την ένωση της ευρωπαϊκής ηπείρου με την κατανομή του πληθυσμού της, ανά περιοχή, σύμφωνα με γλωσσικά κριτήρια. Κάθε περιφερειακή γλώσσα, όπως η βρετονική, θα είχε το κράτος της. Μακράν το πιο σημαντικό κράτος θα ήταν αυτό στο οποίο μιλιόταν τα γερμανικά (Γερμανία, Αυστρία, Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργο, γερμανόφωνη Ελβετία, ιταλικό Τιρόλο, Τσεχοσλοβάκοι Σουδήτες, Σλοβάκοι Καρπάθιοι, Ρουμανικό Μπανάτ, κ.λπ.). Επιπλέον, φυλετικά κριτήρια θα είχαν καθορίσει τους πληθυσμούς που θα είχαν «μειωθεί» (Εβραίοι, Τσιγγάνοι και Σλάβοι) και θα είχαν τεθεί υπό δουλεία.
Αυτό το σχέδιο διαπραγματεύτηκε μεταξύ του Καγκελάριου Αδόλφου Χίτλερ και του Ντούτσε Μπενίτο Μουσολίνι μέσω του Γερμανού νομικού Βάλτερ Χάλσταϊν. Πραγματοποιήθηκε εν μέρει κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά κατέρρευσε με την πτώση του Τρίτου Ράιχ.
5- Το πέμπτο σχέδιο διατυπώθηκε το 1946 από τον πρώην πρωθυπουργό της Βρετανίας, Ουίνστον Τσόρτσιλ [5]. Στόχος του ήταν να συμφιλιώσει το γαλλογερμανικό ζευγάρι και να παραμερίσει τους Σοβιετικούς. Είναι μέρος του οράματος του Χάρτη του Ατλαντικού (1942) για το οποίο ο μεταπολεμικός κόσμος θα έπρεπε να κυβερνάται από κοινού από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Ακόμη περισσότερο, συμβάλλει στο όραμά του για το ρόλο του Ηνωμένου Βασιλείου που υποστηρίζεται από την Κοινοπολιτεία. Από την πλευρά του Ατλαντικού, αναπτύσσει μια προνομιακή σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και, από την ηπειρωτική πλευρά, εποπτεύει την Ευρώπη της οποίας δεν θεωρεί ότι είναι μέλος. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ίδρυσε ταυτόχρονα πολλούς θεσμούς. Εντέλει, αυτό το σχέδιο πραγματοποιήθηκε πρώτα, το 1957, με την ονομασία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) και στη συνέχεια, το 1993, με την ονομασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Δανείζεται στοιχεία από τρία από τα προηγούμενα σχέδια, αλλά καθόλου από αυτό της ένωσης των Δημοκρατιών.
Οι Αγγλοσάξονες έλεγχαν πάντα την ΕΟΚ-ΕΕ μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν εκλέγεται, αλλά διορίζεται. Εξάλλου, το Λονδίνο διόρισε τον Βάλτερ Χάλσταϊν, πρώην σύμβουλο του καγκελαρίου Αδόλφου Χίτλερ για ευρωπαϊκά θέματα, ως πρώτο πρόεδρό της. Επιπλέον, η Επιτροπή διέθετε αρχικά τη νομοθετική εξουσία την οποία μοιράζεται σήμερα με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το χρησιμοποιεί για να προτείνει πρότυπα που το Κοινοβούλιο επικυρώνει ή απορρίπτει. Όλα αυτά τα πρότυπα επαναλαμβάνουν λέξη προς λέξη αυτά του ΝΑΤΟ το οποίο, αντίθετα με τη δημοφιλή πεποίθηση, δεν ασχολείται μόνο με την Άμυνα, αλλά και με την οργάνωση των κοινωνιών. Τα γραφεία του ΝΑΤΟ, που βρίσκονταν αρχικά στο Λουξεμβούργο και σήμερα δίπλα στην Κομισιόν στις Βρυξέλλες, του διαβιβάζουν τους φάκελους του, από το πλάτος των δρόμων (για να περάσουν τα τεθωρακισμένα οχήματα) μέχρι τη σύνθεση της σοκολάτας (για τη σύνθεση του σιτηρεσίου του στρατιώτη).
6- Το έκτο έργο αναπτύχθηκε από τον Γάλλο πρόεδρο Σαρλ ντε Γκωλ ως απάντηση σε αυτό των Βρετανών. Σκόπευε να οικοδομήσει έναν θεσμό όχι ομοσπονδιακό, αλλά συνομοσπονδιακό: την «Ευρώπη των Εθνών». Αποδοκίμασε τη Συνθήκη της Ρώμης, αλλά την αποδέχτηκε. Το 1963 και το 1967 απαγόρευσε στο Ηνωμένο Βασίλειο να ενταχθεί σε αυτή. Διευκρίνισε ότι εάν επρόκειτο να υπάρξει διεύρυνση, θα ήταν από τη Βρέστη μέχρι το Βλαδιβοστόκ, δηλαδή χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά με τη Σοβιετική Ένωση. Πάνω απ ’όλα, πολέμησε με νύχια και με δόντια, ώστε τα ζητήματα που επηρεάζουν την εθνική ασφάλεια να μπορούν να ληφθούν μόνο ομόφωνα.
Το όραμά του εξαφανίστηκε μαζί με τον ίδιο. Οι Βρετανοί μπήκαν στην ΕΟΚ το 1973 και αποχώρησαν το 2020. Δεν προτάθηκε ποτέ στην Ρωσία να ενταχθεί και σήμερα η ΕΕ συσσωρεύει «κυρώσεις» εναντίον της. Τέλος, η επόμενη μεταρρύθμιση των Συνθηκών προβλέπει ειδική πλειοψηφία για ζητήματα που αφορούν την εθνική ασφάλεια.
ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;
Με βάση την προηγούμενη ανάλυση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, τίποτα στις δομές της ΕΕ δεν προμηνύει την τρέχουσα κρίση. Αιτία είναι η άρρητη βρετανική ιδεολογία της ΕΕ.
Με την ένταξή της στον ΠΟΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκατέλειψε, χωρίς να το λέει, την ευρωπαϊκή ελεύθερη κυκλοφορία για μια παγκόσμια ελεύθερη κυκλοφορία. Με αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα με το DNA της, ακολουθούσε τον στόχο του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Οι βοήθειες από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα μπορέσουν ποτέ να αντισταθμίσουν τον ξένο ανταγωνισμό που υπακούει σε άλλους κανόνες. Σιγά σιγά προχωράμε προς την εξειδίκευση της εργασίας σε παγκόσμια κλίμακα. Οι Ευρωπαίοι αγρότες δεν θα μπορούν να έχουν παρά μόνο μια ολοένα και μικρότερη θέση εκεί μέχρι την ημέρα που το διεθνές εμπόριο θα διακοπεί και που οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να ξαναχτίσουν τη γεωργία τους ή να πεθάνουν από την πείνα.
Ομοίως, η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, που διατυπώθηκε από την πρόεδρο της Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, δεν ανταποκρίνεται στην κλιματική αλλαγή, αλλά στην ιδεολογία που κτίστηκε γύρω από αυτήν. Με αυτόν τον τρόπο, η ΕΕ δεσμεύεται για το πρόγραμμα της Μάργκαρετ Θάτσερ. Δεν φιλοδοξεί πλέον να παράγει με ισχυρές βιομηχανία και γεωργία, αλλά με χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, αυτή η πολιτική είχε ως αποτέλεσμα την ευημερία του μικροσκοπικού Σίτυ του Λονδίνου και την οικονομική κατάρρευση του Μεγάλου Μάντσεστερ.
Για να σωθούν οι Ευρωπαίοι αγρότες, δεν αρκεί να αντιταχθούμε στην υπερεθνική εξέλιξη της ΕΕ, πρέπει πάνω απ’ όλα να απαλλαγούμε από την ιδεολογία της. Ωστόσο, η τελευταία δεν καθορίζεται από τις Συνθήκες, είναι καρπός της ιστορίας της.
[1] « 1982-1996 : L’écologie de marché », par Thierry Meyssan, Оdnako (Russie), Réseau Voltaire, 22 avril 2010.
[2] Voltaire, actualité internationale - N°44 - 9 juin 2023
[3] Carnets secrets, 1908-1932, Louis Loucheur, Brepols, 1962.
[4] Praktischer Idealismus, Richard de Coudenhove-Kalergi, 1925. Version française : Idéalisme Pratique: Le plan Kalergi pour détruire les peuples européens, Omnia Verita, 2018.
[5] « Discours de Winston Churchill sur les États-Unis d’Europe », par Winston Churchill, Réseau Voltaire, 19 septembre 1946.
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
