Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: μια ακριβή μασκαράτα!
του Τιερί Μεϊσάν
Οι ευρωεκλογές χρησιμεύουν για να δείξουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι δημοκρατική αφού διοργανώνει εκλογές. Φυσικά, αυτό το Κοινοβούλιο δεν έχει καθόλου τα χαρακτηριστικά των εθνικών κοινοβουλίων. Στην πραγματικότητα δεν εξυπηρετεί σχεδόν τίποτα... εκτός από το να εκλεγεί κάποιος. Θα κοστίσει 15 δισεκατομμύρια ευρώ κατά τη διάρκεια της θητείας του, χωρίς να περιλαμβάνεται το τίμημα των εκλογών.
Οι εκλογές για το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα διεξαχθούν από τις 6 έως τις 9 Ιουνίου ανάλογα με τα κράτη μέλη. Οι βουλευτές θα έχουν πολύ περιορισμένες εξουσίες: ψηφίζουν τους νόμους που συντάσσει η Επιτροπή. Από της δημιουργίας του, δεν ήταν παρά μόνο ο ιμάντας μετάδοσης του ΝΑΤΟ στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Βασίζεται τόσο στο Συμβούλιο Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων όσο και στους Ευρωπαίους εργοδότες (BusinessEurope). Οι βουλευτές έχουν επίσης εξουσία να εκδώσουν ψηφίσματα με τα οποία εκφράζουν απόψεις με απλή πλειοψηφία, χωρίς κανείς να τα διαβάζει ή να τα ενεργοποιήσει. Η σημερινή πλειοψηφία είναι ατλαντιστική, όλες οι απόψεις επαναλαμβάνουν τη λογόρροια της προπαγάνδας του ΝΑΤΟ.
Παραδοσιακά, αυτές οι εκλογές χρησιμεύουν ως εκτόνωση στα διάφορα κράτη μέλη. Επομένως, οι εκτελεστικές εξουσίες τις φοβούνται και προκαλούν πολλαπλασιασμό εναλλακτικών λιστών στα εδάφη των ανταγωνιστών τους. Στη Γαλλία, όπου η νομοθεσία για τη χρηματοδότηση των εκλογικών εκστρατειών είναι πολύ περιοριστική, τα χρήματα που διοχετεύουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ελιζέ σε αυτές τις εκστρατείες προέρχονται κυρίως από ξένα κράτη (γενικά αφρικανικά) και από τους τυπογράφους των υποψηφίων. Αυτή η στρατηγική οδηγεί σε έναν εντυπωσιακό πολλαπλασιασμό των λιστών: ήδη 21 στη Γαλλία και 35 στη Γερμανία!
Εάν οι εκλογές είναι πάντα με λίστα, κάθε κράτος έχει τη δική του μέθοδο ψηφοφορίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται για μπλοκαρισμένες λίστες όπως στη Γερμανία και τη Γαλλία. Σε ορισμένα άλλα, για μεταβιβάσιμες λίστες: κάθε θέση προς πλήρωση εκλέγεται μία προς μία (πράγμα που μειώνει τον ρόλο των κομμάτων διατηρώντας παράλληλα την αναλογική πλευρά), όπως στην Ιρλανδία και τη Μάλτα. Σε άλλες περιπτώσεις, οι ψηφοφόροι μπορούν να αλλάξουν τη σειρά της λίστας που επιλέγουν, όπως στη Σουηδία και στο Βέλγιο. Ή, όπως στο Λουξεμβούργο, μπορούν να επιλέξουν υποψηφίους από διαφορετικές λίστες. Κάθε μία από αυτές τις μεθόδους ψηφοφορίας έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της, αλλά η καθεμία δεν μετρά το ίδιο πράγμα.
Οι Συνθήκες είχαν προβλέψει ευρωπαϊκά κόμματα, αλλά μέχρι σήμερα δεν υπάρχει κανένα· σημάδι ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκός λαός.
Ως εκ τούτου, τα εθνικά κόμματα καλούνται να συγκεντρωθούν στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών κομματικών συμμαχιών που μπορούν να προτείνουν τον υποψήφιό τους για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων πρέπει τώρα να τον επιλέξει μεταξύ αυτών. Αυτή η μέθοδος έμμεσης εκλογής τέθηκε σε εφαρμογή το 2014. Στην πράξη, ο μεγαλύτερος συνασπισμός είχε εντοπιστεί εκ των προτέρων. Ως εκ τούτου, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και στη συνέχεια η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν είχαν οριστεί προτού ο συνασπισμός τους κερδίσει τη σχετική πλειοψηφία.
Εάν ο Μάριο Ντράγκι πρέπει να γίνει επικεφαλής της Κομισιόν, ο συνασπισμός που θα έρθει πρώτος θα έπρεπε επομένως να πραγματοποιήσει στροφή εκατό ογδόντα μοιρών την τελευταία στιγμή. Θα είχε προτείνει ξανά την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, αλλά θα τον επέλεγε μετά την ανάγνωση της έκθεσης Ντράγκι για την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών εταιρειών. Αυτή η χειραγώγηση θα καταστήσει δυνατή την ξαφνική αλλαγή των θεμάτων συζήτησης: κατά τη διάρκεια των εκλογών μιλάμε για το ιστορικό της διοίκησης φον ντερ Λάιεν, και μετά, ξαφνικά για ομοσπονδιοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης εις βάρος των κρατών μελών.
Αυτό είναι ένα θέμα που οι ψηφοφόροι δεν έχουν κατανοήσει. Μπορεί να πιστεύουν ότι «Η ισχύς εν τη ενώσει», αλλά όχι το τι θα σήμαινε για τους ίδιους η εξαφάνιση των κρατών μελών. Η Ένωση δεν είναι ήδη καθόλου ένας δημοκρατικός οργανισμός, το Κράτος-Ευρώπη θα ήταν ακόμη λιγότερο.
Ακόμα κι αν ο Μάριο Ντράγκι δεν μπορεί να είναι υποψήφιος, το κεντρικό και όμως κρυφό ερώτημα είναι το εξής: «Πρέπει οι πληθυσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αποτελούν ένα ενιαίο κράτος ή όχι, παρότι μέχρι σήμερα δεν αποτελούν έναν μοναδικό λαό;». Με άλλα λόγια, θα δεχτούν ότι οι αποφάσεις θα τους επιβάλλονται από μια πλειοψηφία «περιφερειών» (δεν θα πρέπει πλέον να μιλάμε για κράτη μέλη) στις οποίες δεν ανήκουν;
Αυτός ο προβληματισμός είχε τεθεί ρητά το 1939 από τον Γερμανό Καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ. Σκόπευε να σχηματίσει μια Μεγάλη Γερμανία, αποτελούμενη από όλους τους γερμανόφωνους λαούς, στο κέντρο ενός αστερισμού μικρών ευρωπαϊκών κρατών, το καθένα γύρω από μια εθνότητα. Μετά την πτώση του Ράιχ το 1946, ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος ήθελε να σχηματίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης στις οποίες η χώρα του δεν θα έπρεπε προπαντός να συμμετάσχει [1]. Για την «Αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν έδυε ποτέ» ήταν ζήτημα να μπορέσει να αντιμετωπίσει έναν μόνο συνομιλητή που δεν θα μπορούσε να την ανταγωνιστεί. Ούτε αυτό το σχέδιο πραγματοποιήθηκε, αυτή τη φορά υπέρ μιας «κοινής αγοράς». Σε αυτή επιστρέφουμε τώρα.
Σε οικονομικά θέματα, η Ένωση κινείται προς μια εξειδίκευση της εργασίας: για παράδειγμα, στη Γερμανία, τα αυτοκίνητα, στη Γαλλία, τα προϊόντα πολυτελείας και στην Πολωνία, τα γεωργικά προϊόντα. Τι θα σκεφτούν όμως οι Γερμανοί και Γάλλοι αγρότες που θα θυσιαστούν ή οι Πολωνοί αυτοκινητοβιομήχανοι που θα θυσιαστούν και αυτοί;
Σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, η Ένωση βρίσκεται ήδη σε ατλαντιστική γραμμή. Δηλαδή, υπερασπίζεται τις ίδιες θέσεις με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Αλλά αυτή η γραμμή θα επιβαλλόταν σε όλους, συμπεριλαμβανομένων των Ούγγρων που αρνούνται να γίνουν αντι-Ρώσοι ή των Ισπανών που αρνούνται να υποστηρίξουν τους Ισραηλινούς γενοκτόνους. Σύμφωνα με τις Συνθήκες, το ΝΑΤΟ είναι υπεύθυνο για την άμυνα της Ένωσης. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ ζητούσε αυτή η άμυνα να μην κοστίσει τίποτα στις Ηνωμένες Πολιτείες και επομένως οι Ευρωπαίοι να αυξήσουν τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς τους στο 2% του ΑΕΠ τους. Μέχρι σήμερα, μόνο 8 από τα 27 κράτη το έχουν κάνει. Εάν η ΕΕ γινόταν ενιαίο κράτος, αυτή η επιθυμία της Ουάσιγκτον θα γινόταν υποχρέωση για όλους. Για ορισμένα κράτη, όπως η Ιταλία, η Ισπανία ή το Λουξεμβούργο, αυτό θα σήμαινε ξαφνική εξάντληση των κοινωνικών τους προγραμμάτων. Είναι απίθανο οι ενδιαφερόμενοι πληθυσμοί να το εκτιμήσουν θετικά.
Περαιτέρω, υπάρχει η ιδιαίτερη περίπτωση της Γαλλίας, η οποία έχει μια έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και την ατομική βόμβα. Θα πρέπει να θέσει αυτά τα πλεονεκτήματα στην υπηρεσία του ενιαίου κράτους με τον κίνδυνο να τα χρησιμοποιήσει η πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ενάντια στις γαλλικές απόψεις. Και εδώ, οι ενδιαφερόμενοι πληθυσμοί, οι Γάλλοι στην προκειμένη περίπτωση, δεν θα το δεχτούν.
Κατά τα άλλα, το Κράτος-Ευρώπη (που δεν σχετίζεται με την ευρωπαϊκή ήπειρο που είναι πολύ μεγαλύτερη) θα ήταν επομένως μια αυτοκρατορία, αν και μέρος της επικράτειάς του (Βόρεια Κύπρος) έχει καταληφθεί από την Τουρκία από το 1974 και συμβιβάστηκε.
Κανένα από αυτά τα προβλήματα δεν είναι νέο. Εξαιτίας αυτών, ορισμένοι πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένου του στρατηγού Σαρλ Ντε Γκωλ, αποδέχθηκαν την «κοινή αγορά» και αρνήθηκαν την «ομοσπονδιακή Ευρώπη». Σήμερα επιστρέφουν στο επίκεντρο των ανησυχιών των Ευρωπαίων ατλαντιστικών ηγετών, αλλά όχι των λαών τους. Γι’ αυτό θα κάνουν τα πάντα για να τις αποκρύψουν κατά αυτές τις εκλογές. Αυτό είναι το κεντρικό θέμα, αλλά είναι αυτό που εξοργίζει.
Σε αυτά τα πολιτικά προβλήματα προστίθεται και ένα οργανωτικό. Η βιομηχανική εποχή έχει δώσει τη θέση της σε εκείνη της πληροφορικής και της τεχνητής νοημοσύνης. Οι κάθετες οργανώσεις των αρχών του 20ου αιώνα, είτε στον τομέα της οικονομίας είτε της πολιτικής, έχουν δώσει τη θέση τους σε άλλες, οριζόντιες, σε δίκτυα. Το κάθετο μοντέλο του Κράτους-Ευρώπης είναι επομένως ξεπερασμένο πριν καν δει το φως της δημοσιότητας. Κατά τα άλλα, όλοι όσοι την γνωρίζουν έχουν ήδη αντιληφθεί το κενό αυτής της τεράστιας διοικητικής μηχανής που τελικά οδηγεί μόνο στην επιβράδυνση της ανάπτυξης που υποτίθεται ότι θα τονίσει. Από τώρα και στο εξής, η Ένωση βρίσκεται πολύ πίσω από την Κίνα, τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ομοσπονδιακό σχέδιο όχι μόνο δεν θα της επιτρέψει να ανακάμψει, αλλά θα την κάνει να μείνει πίσω από τις αναδυόμενες δυνάμεις.
Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι οι υποστηρικτές του Κράτους-Ευρώπης έχουν συμφέρον να δημιουργήσουν ευρεία συμμετοχή προκειμένου να νομιμοποιήσουν το εγχείρημά τους. Αλλά δεν υφίσταται, αφού δεν μιλάμε για το ομοσπονδιακό σχέδιο κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας· το κρατάνε για την επόμενη μέρα, με τον Μάριο Ντράγκι. Και έτσι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τονίσουν ότι πραγματοποιούνται εκλογές (πράγμα που θα αρκούσε για να είναι δημοκρατική η ΕΕ) και να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή όσο το δυνατόν λιγότερων ανθρώπων. Η προσέλευση των ψηφοφόρων σε ολόκληρη την ΕΕ αναμένεται να μην φτάσει τους μισούς εγγεγραμμένους.
Η αφήγηση της 7ης Οκτωβρίου αντικρούεται από την Ιστορία
τουΤιερί Μεϊσάν
Αναπαράγουμε το κείμενο μιας ομιλίας σε συνέδριο που δόθηκε στις 4 Μαΐου στη Βουλώνη. Ο Τιερί Μεϊσάν εξηγεί ότι η τρέχουσα σύγκρουση στην Παλαιστίνη δεν μπορεί να αποδοθεί στους αραβικό και εβραϊκό πληθυσμούς. Οργανώθηκε, από το 1915, από την αποικιακή δύναμη με την ιδέα ότι το ή τα μελλοντικά κράτη δεν θα έπρεπε ποτέ να κατορθώσουν να διασφαλίσουν την ασφάλειά τους. Εν αγνοία τους και εις βάρος τους, οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί, παίζοντας την επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου και την απάντησή της, απλώς εφαρμόζουν αυτήν την πολιτική. Αποτυγχάνοντας να σταματήσουν την εθνοκάθαρση των κατοίκων της Γάζας, οι Αγγλοσάξονες δεν επιδεικνύουν την αναισθησία τους, αλλά το γεγονός ότι θεωρούν τις σφαγές ως απλές μεταβλητές προσαρμογής.
Αν και οι σφαγές στο Σουδάν και το Κονγκό είναι πολύ πιο θανατηφόρες από ό,τι στην Παλαιστίνη, θα σας μιλήσω σήμερα για την τελευταία. Πράγματι, είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε μάρτυρες εθνοκάθαρσης ζωντανά στα κινητά μας τηλέφωνα. Θα ήθελα να επανέλθω σε διάφορες πληροφορίες που έχω ήδη καλύψει σε διάφορα άρθρα, αλλά τις οποίες, σαφώς, ορισμένα ΜΜΕ δεν θέλουν να συμπεριλάβουν στις αναλύσεις τους. Θα ήθελα να σας πω ότι δεν υπάρχει κανένα κοινοτικό μοιραίο: αυτή η σύγκρουση δεν προκλήθηκε από τους πληθυσμούς της Παλαιστίνης, είτε Εβραίους, Χριστιανούς ή Μουσουλμάνους, αλλά από εξωτερικές δυνάμεις που, επί έναν αιώνα, επιθυμούν να μην γνωρίσουν ποτέ την ειρήνη.
Πίσω από τα παραβάν, ο πρίγκιπας της Ουαλίας (προστάτης των Αδελφών Μουσουλμάνων), έβλεπε τον Θεό και έγινε ο βασιλιάς Κάρολος Γ’.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΡΕΤΑΝΟΥΣ
Για να γίνω κατανοητός, θα σας μιλήσω πρώτα από όλα για το Ηνωμένο Βασίλειο. Παρακολουθήσατε τη στέψη του βασιλιά Καρόλου Γ’. Θα θυμάστε ότι στη μέση της τελετής έβγαλε τα πλούσια ρούχα του και ντύθηκε με ένα απλό λινό ύφασμα. Οι νεαροί υπηρέτες έστησαν παραβάν για να μην θαμπωθεί το κοινό. Όταν αφαιρέθηκαν τα παραβάν, είχε γίνει βασιλιάς. Τότε του δόθηκαν τα σύμβολα της εξουσίας του, το σκήπτρο και η υδρόγειος. Τι είχε συμβεί εκείνες τις λίγες στιγμές εκτός θέασης του κοινού; Ο πρίγκιπας της Ουαλίας είχε δει τον Θεό, όπως ο Μωυσής μπροστά από τον φλεγόμενο θάμνο [1]. Αυτή η εξήγηση μάλλον σας φαίνεται παράλογη και αναρωτιέστε πώς οι υποκείμενοί του μπορούν να πιστέψουν ένα τόσο γελοίο παραμύθι. Στην πραγματικότητα, από τον Ιάκωβο VI, τον 16ο αιώνα, οι Βρετανοί ηγεμόνες αυτο-ανακηρύσσουν τον εαυτό τους βασιλιάδες του Ισραήλ [2]. Ήταν ενάντια στην αντίληψή του για το θεϊκό δικαίωμα που ο Όλιβερ Κρόμγουελ ανέτρεψε τον γιο του Κάρολο και κήρυξε την Κοινοπολιτεία. Ωστόσο, ο Κύριος Προστάτης ήταν εξίσου φωτισμένος, ισχυριζόταν ότι έπρεπε να συγκεντρωθούν όλοι οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη και να ξαναχτιστεί εκεί ο ναός του Σολομώντα [3]. Εντέλει, οι δυναστείες διαδέχθηκαν διατηρούντες αυτόν τον μύθο. Υιοθέτησαν διάφορα τελετουργικά και επέβαλαν άλλα στους υπηκόους τους, όπως την εβραϊκή περιτομή, η οποία ασκούνταν, τον 19ο αιώνα, συστηματικά στα μαιευτήρια σε όλα τα νεογέννητα αρσενικά στο Βασίλειο κατά τη γέννηση.
Δύο χρόνια πριν από τη Διακήρυξη του Μπάλφουρ (1917) που ανήγγειλε τη δημιουργία εβραϊκής εθνικής εστίας στην Παλαιστίνη, ένας Εβραίος διπλωμάτης και μελλοντικός υπουργός Εξωτερικών, ο Λόρδος Χέρμπερτ Σάμουελ, συνέταξε ένα υπόμνημα για το Μέλλον της Παλαιστίνης (1915). Συνηγορούσε υπέρ ενός εβραϊκού κράτους που θα επέτρεπε να τεθεί ολόκληρη η εβραϊκή διασπορά στην υπηρεσία της Αυτοκρατορίας. Λίγο αργότερα ξεκαθάρισε ότι αυτό το νέο κράτος δεν θα πρέπει ποτέ να μπορεί να διασφαλίσει την ασφάλειά του από μόνο του έτσι ώστε να εξαρτάται αιώνια από το Στέμμα της Αγγλίας. Αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα. Είναι η μοίρα που καταράστηκε τον πληθυσμό της Παλαιστίνης.
Την δήλωση του Λόρδου Άρθουρ Μπάλφουρ ακολούθησαν τα 14 σημεία του προέδρου των ΗΠΑ, Γούντροου Γουίλσον. Περιγράφει τους στόχους που πέτυχε η χώρα του κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το σημείο 12 είναι περίεργα διατυπωμένο, αλλά κατά τη Διάσκεψη του Παρισιού που συνέταξε τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, διευκρίνισε γραπτώς αυτό που έπρεπε να γίνει κατανοητό: τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη (και του Κουρδιστάν στην Τουρκία). Ο Παγκόσμιος Πόλεμος είχε προκαλέσει μια εξισορρόπηση των δυνάμεων, έτσι ώστε από τότε και στο εξής, η Ουάσιγκτον να εργάζεται στο πλευρό του Λονδίνου για την υπεράσπιση κοινών συμφερόντων.
Κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, η εβραϊκή μετανάστευση στην υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη έγινε χωρίς προβλήματα. Οι Άραβες γαιοκτήμονες πούλησαν μέρος της γης τους στους Εβραίους χωρίς κανένα πρόβλημα. Ωστόσο, ήδη από το 1920, Άραβες τρομοκράτες δολοφόνησαν Εβραίους. Μεταξύ των δολοφόνων, ο Μοχάμεντ Αμίν αλ Χουσεϊνί καταδικάστηκε από τους Βρετανούς σε 10 χρόνια φυλάκιση, αλλά δεν του το επέβαλλαν ποτέ. Τελείως αντίθετα, ο λόρδος Χέρμπερτ Σάμιουελ (εκείνος που είχε γράψει ότι δεν έπρεπε ποτέ να υπάρχει ασφάλεια στην Παλαιστίνη), ο οποίος είχε γίνει ο Βρετανός ύπατος αρμοστής στην Παλαιστίνη, του έδωσε χάρη και τον διόρισε Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ, δήθεν για να διατηρηθεί ισορροπία μεταξύ των δύο μεγάλων τοπικών οικογενειών.
Εμφανίστηκε ένας σαλαφιστής (δηλαδή ένας μουσουλμάνος που ήθελε να ζήσει όπως οι σύντροφοι του Προφήτη τον 7ο αιώνα), ο Ιζ αλ-Ντιν αλ-Κασάμ, ο οποίος είχε ήδη οργανώσει μια εξέγερση κατά των Γάλλων στη Συρία και ο οποίος έγινε ιμάμης στη Χάιφα. Αποφάσισε για τζιχάντ, όχι κατά των Βρετανών κατακτητών, αλλά κατά των Εβραίων μεταναστών. Ακολούθησαν διάφορες επιθέσεις και πογκρόμ κατά των Εβραίων. Για να διατηρήσουν την ειρήνη, οι Βρετανοί σκότωσαν τον αλ-Κασάμ, ο οποίος έδωσε το όνομά του στις σημερινές Ταξιαρχίες αλ-Κασάμ της Χαμάς.
Ο θάνατος του αλ-Κασάμ δεν είχε λύσει τίποτα απολύτως. Οι Βρετανοί, πιστοί στην αποικιοκρατική τους τεχνική του «Διαίρει και βασίλευε», ανέπτυξαν πάντα με το ένα χέρι αυτό που πολεμούσαν με το άλλο. Το 1936, ο Λόρδος Ουίλιαμ Πέιλ, επικεφαλής μιας επίσημης επιτροπής, ισχυρίστηκε ότι η ειρήνη δεν θα μπορούσε να αποκατασταθεί παρά μόνο με το διαχωρισμό του αραβικού και του εβραϊκού πληθυσμού σε δύο ξεχωριστά κράτη. Αυτό που σήμερα ονομάζουμε την «λύση των δύο κρατών».
Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Μεγάλος Μουφτής της Ιερουσαλήμ έγινε σύμμαχος του Καγκελαρίου Αδόλφου Χίτλερ. Μεταξύ άλλων, κινητοποίησε τους μουσουλμάνους των Βαλκανίων για να ενταχθούν στα SS και υποστήριξε την «τελική λύση του εβραϊκού ζητήματος». Από την πλευρά τους, οι Εβραίοι φασίστες («ρεβιζιονιστές σιωνιστές») με επικεφαλής τον Ουκρανό Βλαντιμίρ Ζέεβ Τζαμποτίνσκι, πολέμησαν στο πλευρό του Άξονα εναντίον των Βρετανών. Οι Σιωνιστές, από την πλευρά τους, πολέμησαν στο πλευρό των Συμμάχων ενώ αμφισβητούσαν τα όρια που θεωρητικά επέβαλαν οι Βρετανοί στην εβραϊκή μετανάστευση· μόνο στη θεωρία.
Ο ιστορικός φασίστας Benzion Netanyahu και ο γιος του, Benjamin Netanyahu.
Πηγή: Γραφείο του πρωθυπουργού
Συναντήθηκαν τον Μάιο του 1942 στο ξενοδοχείο Baltimore στη Νέα Υόρκη, υπό την προεδρία του Νταβίντ Μπεν Γκουριόν. Καθιέρωσαν τις αρχές του μελλοντικού κράτους του Ισραήλ. Μέχρι τώρα, μας είχαν διαβεβαιώσει ότι ο Μπεν-Γκουριόν ήταν άνθρωπος καλής θέλησης. Ωστόσο, ήταν ο σύντροφος του Ζέεβ Γιαμποτίνσκι κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου και είχε ταχθεί υπέρ της εθνοκάθαρσης στην Παλαιστίνη. Ένα βιβλίο, που δημοσιεύτηκε στα εβραϊκά στο Ισραήλ πριν από δύο εβδομάδες και εκδόθηκε από μεγάλο εκδοτικό οίκο, ισχυρίζεται ότι κρατιόταν ενήμερος για τις διαπραγματεύσεις του Ούγγρου Ρεσό Ρούντολφ Κάστνερ με τον Χάινριχ Χίμλερ και τον Άντολφ Άιχμαν, οι οποίες διήρκεσαν μέχρι την πτώση του Ράιχ. Ο Κάστνερ ισχυρίστηκε ότι αγόρασε τη φυγή ενός εκατομμυρίου Ούγγρων Εβραίων. Στην πραγματικότητα, έσωσε μόνο την οικογένεια και τους φίλους του. Πάνω απ’ όλα, απέσπασε 8,5 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα σε χρυσό (ένα κολοσσιαίο ποσό εκείνη την εποχή) από πλούσιες εβραϊκές οικογένειες της Ουγγαρίας, κάνοντάς τους να πιστεύουν ότι θα φυγαδεύονταν [4]. Εάν τα έγγραφα που αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο είναι ακριβή, ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν θα ήταν και αυτός απατεώνας, έχοντας εξαπατήσει τον ίδιο τον λαό του.
Τα Ηνωμένα Έθνη πρότειναν - την μη διαίρεση της Παλαιστίνης (όχι τη «λύση Πέιλ των δύο κρατών»)· - να εγκαθιδρυθεί ένα ρεπουμπλικανό, δημοκρατικό και αντιπροσωπευτικό καθεστώς· - να εγγυηθούν οι πολιτισμοί των διαφορετικών μειονοτήτων· - να εγγυηθεί η θρησκευτική ελευθερία των Εβραίων, των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων.
Οι διασκέψεις και διαπραγματεύσεις διαδέχονταν η μία την άλλη μάταια. Στις 29 Νοεμβρίου 1947, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών (η οποία τότε περιλάμβανε μόνο 56 κράτη μέλη) ενέκρινε το σχέδιο μοιρασιάς που καταρτίστηκε από ειδική επιτροπή [5]. Απορρίφτηκε αμέσως από όλες τις αραβικές χώρες.
Στις 14 Μαΐου 1948 (δηλαδή δυόμισι μήνες πριν από το τέλος της βρετανικής εντολής), ο Ντέιβιντ Μπεν Γκουριόν διέκοψε τις συζητήσεις και κήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία του κράτους του Ισραήλ. Την επόμενη μέρα από αυτό το πραξικόπημα, καθώς τα 100.000 βρετανικά στρατεύματα άρχισαν να αποσύρονται, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, το Ιράκ, η Συρία, ο Λίβανος, η Σαουδική Αραβία και η Βόρεια Υεμένη έστειλαν τα στρατεύματά τους για να υπερασπιστούν τους Άραβες της Παλαιστίνης. Η αιγυπτιακή αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων έστειλε επίσης μια ομάδα μαχητών, υπό τη διοίκηση του Σαϊντ Ραμαντάν (γαμπρού του ιδρυτή Χασάν αλ-Μπάννα και πατέρας του Ταρίκ Ραμαντάν). Ωστόσο, εκείνη την εποχή, καμία από αυτές τις χώρες δεν είχε στρατό αντάξιο του ονόματος του. Γρήγορα ηττήθηκαν. Γεννήθηκε ο μύθος του αήττητου των IDF.
Ωστόσο, όπως μου είπε ο Λιβανέζος φίλος μου Χασάν Χαμάντ, αυτή η αφήγηση είναι ψευδής. Στην πραγματικότητα, οι Άραβες αρχηγοί κρατών ήταν ήδη αφοσιωμένοι στο Ισραήλ και οι Εβραίοι δεν ήταν πιο γενναίοι από τους Άραβες. Έτσι ο Εμίρης Ματζίντ Αρσλάν, ο οποίος ήταν υπουργός Άμυνας του Λιβάνου, οδήγησε τα στρατεύματά του χωρίς να συναντήσει μεγάλη αντίσταση μέχρι την Βηθλεέμ, την οποία απελευθέρωσε. Ο πρόεδρος του Λιβάνου, Μπεσάρα ελ Κουρί, τον διέταξε αμέσως να εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης, κάτι που αρνήθηκε να κάνει. Τον απέλυσε, αλλά ο ίδιος συνέχισε τον πόλεμο ως απλός αξιωματικός. Τελικά, τα στρατεύματά του δεν ηττήθηκαν από τους Εβραίους της Παλαιστίνης, αλλά από τον «Ιορδανικό» στρατό με διοικητή έναν Βρετανό στρατηγό, τον Τζον Μπάγκοτ Γκλουμπ (γνωστός ως «Πάσα Γκλουμπ») και εκατό Βρετανούς αξιωματικούς. Στην πραγματικότητα, η Ιορδανία δεν είχε ούτε έναν στρατιώτη, αλλά η Αραβική Λεγεώνα που σχηματίστηκε από τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την πρώτη ημέρα του πολέμου άλλαξε το όνομά της σε «Ιορδανικό στρατό», ενώ διατηρούσε τους Βρετανούς αξιωματικούς της. Οι Άγγλοι και οι Ιορδανοί έσωσαν το Ισραήλ μόλις δημιουργήθηκε, όπως το έσωσαν ξανά όταν το Ιράν του επιτέθηκε τον περασμένο μήνα. Αυτός ο πόλεμος δεν ήταν μια προσπάθεια συντριβής του Ισραήλ, αλλά η πρώτη εκδήλωση του αραβικού σιωνισμού.
Τα Ηνωμένα Έθνη, ανήσυχα από αυτές τις εξελίξεις, έστειλαν έναν ειδικό απεσταλμένο, τον Σουηδό Φόλκε Μπερναντότ, για να ανακτήσει το ισραηλινό κτύπημα και τον αραβο-ισραηλινό πόλεμο. Κατά την άφιξή του, κατάλαβε ότι η Ειδική Επιτροπή που ανέπτυξε το σχέδιο διχοτόμησης αγνόησε τις δημογραφικές πραγματικότητες: οι Ισραηλινοί διεκδικούσαν μια περιοχή δυσανάλογη σε σχέση με τον αριθμού τους και επωφελούνταν από την υποστήριξη των σιωνιστικών αραβικών κυβερνήσεων που αρχικά ισχυρίστηκαν ότι προσέφεραν τις καλές υπηρεσίες τους και στη συνέχεια για να διεξάγουν πόλεμο .
Στις 17 Σεπτεμβρίου 1948, οι «ρεβιζιονιστές σιωνίστες» (δηλαδή οι Εβραίοι φασίστες) δολοφόνησαν τον Φόλκε Μπερναντότ και τον επικεφαλής των παρατηρητών του ΟΗΕ, Γάλλο συνταγματάρχη Αντρέ Σερό. Ο μητρικός παππούς μου, Πιέρ Γκαϊσε, ήταν στο επόμενο αυτοκίνητο. Δεν τραυματίστηκε και αντικατέστησε τον συνταγματάρχη Σερό στα καθήκοντά του. Ο δολοφόνος, Γεοσούα Κοέν, δεν θα ενοχληθεί. Δύο χρόνια αργότερα, έγινε επίσημος σωματοφύλακας του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν. Ο ηγέτης των «ρεβιζιονιστών σιωνιστών», Γιτζάκ Σαμίρ, διορίστηκε αμέσως επικεφαλής ενός τμήματος της Μοσάντ. Θα διεξαγάγει μυστικές δράσεις για λογαριασμό του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, από τη Γουατεμάλα μέχρι το Κονγκό, στη συνέχεια θα γίνει πρωθυπουργός (1983-84 και 1986-92).
Στις 29 Νοεμβρίου 1948, η κυβέρνηση Μπεν-Γκουριόν, η οποία ισχυριζόταν ότι αναζητούσε τους δολοφόνους των Φόλκε Μπερναντότ και Αντρέ Σερό, υπέβαλε αίτημα για ένταξη στα Ηνωμένα Έθνη συνοδευόμενο από επιστολή που δηλώνει «ότι το κράτος του Ισραήλ δέχεται με την παρούσα επιστολή, χωρίς καμία επιφύλαξη, τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και ότι αναλαμβάνει να τις τηρήσει από την ημέρα που θα γίνει μέλος των Ηνωμένων Εθνών». Πεπεισμένη, στις 11 Μαΐου 1949, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών δέχτηκε [6]. Μερικά κράτη ζητούν σήμερα, δεδομένης της συστηματικής μη συμμόρφωσης του Ισραήλ με τη δέσμευσή του, να «ανασταλεί» η ιδιότητά του ως κράτους μέλους.
Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ «ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΛ-ΑΚΣΑ»
Ας έρθουμε στην τρέχουσα περίοδο. Στις 7 Οκτωβρίου 2022, η Παλαιστινιακή Αντίσταση, με πρωτοβουλία της Χαμάς, εξαπέλυσε μια τεράστια επιχείρηση εναντίον μιας ισραηλινής στρατιωτικής βάσης αλλά και εναντίον αμάχων. Στο διεθνές δίκαιο, οι Άραβες της Παλαιστίνης αποτελούν έναν «κατεχόμενο πληθυσμό», κατά την έννοια των Συμβάσεων της Γενεύης, επομένως έχουν το δικαίωμα να επιτεθούν στο Ισραήλ. Ωστόσο, μπορούν να επιτεθούν μόνο σε στρατιωτικούς στόχους, όχι σε κιμπούτσ ή σε ρέιβ. Στόχος της επιχείρησης ήταν η σύλληψη στρατιωτικών αιχμαλώτων, και ενδεχομένως και αμάχων ομήρων, προκειμένου να διαπραγματευτεί η απελευθέρωση Παλαιστινίων ομήρων στο Ισραήλ, δηλαδή διοικητικών κρατουμένων. Δεν γνωρίζουμε τον αριθμό των αιχμαλώτων και των ομήρων που πήραν, και ακόμη περισσότερο την κατανομή πολιτών και στρατιωτών. Σύμφωνα με την Χαμάς, κρατούνται περισσότεροι από 30 αξιωματικοί.
Αυτή η επιχείρηση, «Κατακλυσμός του Αλ-Άκσα», προετοιμάστηκε τα τελευταία τρία χρόνια και σε θέαση των πάντων [7]. Εκατοντάδες χιλιόμετρα σηράγγων σκάφτηκαν χρησιμοποιώντας μηχανές διάνοιξης σήραγγας που δεν θα μπορούσαν να εισέλθουν στη Γάζα παρά μόνο με την έγκριση των ισραηλινών τελωνείων. Τουλάχιστον 1 εκατομμύριο κυβικά μέτρα χώματος και μπάζας χρειάστηκαν να εκκενωθούν κάτω από τα μάτια των ισραηλινών υπηρεσιών ασφαλείας. Κατασκευάστηκαν πολλά στρατόπεδα εκπαίδευσης και πραγματοποιήθηκαν προπονήσεις σε δελταπλάνα. Όχι μόνο οι ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών παρατήρησαν όλα αυτά, αλλά και άλλες δυνάμεις, όπως η Αίγυπτος και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Πολλές αναφορές στάλθηκαν στον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου. Ωστόσο, δεν αντέδρασε. Ακόμη χειρότερα, απέλυσε τον Υπουργό Άμυνας του, στρατηγό Ιωάβ Γκάλαντ, τον Αύγουστο του 2023, επειδή παραπονιόταν για αυτή την έλλειψη αντίδρασης στο Υπουργικό Συμβούλιο. Ωστόσο, δεδομένων των αντιδράσεων του κοινού για την απόλυσή του, προτίμησε να τον επαναφέρει παρά να δώσει εξηγήσεις.
Το Ισραήλ κατηγόρησε τον δημοσιογράφο που δημοσίευσε φωτογραφίες της 7ης Οκτωβρίου, πολύ πριν επέμβουν οι υπηρεσίες ασφαλείας, ότι είναι μέλος της Χαμάς.
Οι διάφορες παλαιστινιακές φατρίες (Ισλαμική Τζιχάντ, PFLP και Εθνική Πρωτοβουλία) ξύπνησαν από τη Χαμάς στις 4:30 π.μ. για να συμμετάσχουν σε μια επιχείρηση που ξεκίνησε στις 6:30 π.μ. (δηλαδή πριν την ανατολή του ηλίου). Ξεκίνησε με την καταστροφή όλων των ρομπότ επιτήρησης του τοίχους των συνόρων. Στις 6:30, επομένως, σήμανε συναγερμός. Στις 8:00 π.μ., τα πρακτορεία ειδήσεων σε όλο τον κόσμο άρχισαν να μεταδίδουν πλάνα από την επίθεση [8]
. Ωστόσο, οι ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας δεν επενέβησαν μέχρι τις 9:45 π.μ.
Από την αρχή της επέμβασής τους, οι Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας (IDF) εφάρμοσαν την «Οδηγία Αννίβας»· μια οδηγία που διατάζει να σκοτωθούν οι ίδιοι οι στρατιώτες τους αντί να τους βλέπει αιχμάλωτους από τον αντίπαλο. Τα στοιχεία για τις ισραηλινές απώλειες που δημοσίευσε η ισραηλινή κυβέρνηση δεν κάνουν διάκριση μεταξύ αυτών που αποδίδονται στους επιτιθέμενους και εκείνων που αποδίδονται στους υπερασπιστές. Ομοίως, η ισραηλινή κυβέρνηση έχει αναφέρει καταχρήσεις που οι μαχητές συνήθως δεν έχουν χρόνο να διαπράξουν κατά τη διάρκεια μιας αιφνιδιαστικής επίθεσης. Η Μαυρίκια Πραμίλα Πάτεν, ειδική εισηγήτρια των Ηνωμένων Εθνών για τη σεξουαλική βία, πήρε συνεντεύξεις από θύματα και μάρτυρες του «Κατακλυσμού του Αλ-Άκσα» κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μπορεί να έχουν διαπραχθεί ορισμένες σεξουαλικές κακοποιήσεις, αλλά ότι οι πιο σοβαρές κατηγορίες (κυρίως ο ευνουχισμός στρατιωτών) δεν ήταν αξιόπιστες [9]. Οι αναφορές για αποκεφαλισμούς μωρών αποσύρθηκαν μετά από έρευνα του Αλ Τζαζίρα.
Η ισραηλινή αντιπολίτευση αρνείται επί του παρόντος να εξετάσει το ζήτημα του πιθανού ρόλου του πρωθυπουργού στην οργάνωση αυτής της επιχείρησης. Ωστόσο, πρέπει να τεθεί: Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου είναι γιος του φασίστα Μπένζιον Νετανιάχου, ιδιωτικού γραμματέα του Ζέεβ Γιαμποτίνσκι (συμμάχου του Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος πέθανε στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου). Πάντα εξέφραζε τον θαυμασμό του για αυτούς τους δύο άντρες.
Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου πάντα υποστήριζε τη Χαμάς, ως τακτικό σύμμαχο για την καταπολέμηση της Φατάχ του Γιάσερ Αραφάτ. Ωστόσο, μέχρι το 2017, η Χαμάς εμφανιζόταν ως το «παλαιστινιακό παρακλάδι της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων». Η οργάνωση αυτή αναδιαρθρώθηκε το 1949 από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες κατά το πρότυπο της Ενωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας [10]. Το 1950 ενσωματώθηκε στο αγγλοσαξονικό σύστημα του Ψυχρού Πολέμου. Αυτό έγινε όταν ο Σαγίντ Κουτμπ, θεωρητικός της τζιχάντ, έγινε το αστέρι της. Βέβαια, το 2017, κάτοικοι της Γάζας που ήθελαν να υπερασπιστούν τη χώρα τους εντάχθηκαν σε αυτήν, αλλά απαίτησαν από τη Χαμάς να διακόψει από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τους Βρετανούς. Εντέλει, οι δύο τάσεις συνυπήρξαν [11]. Στις 19 Οκτωβρίου 2022, ο πρόεδρος της Συρίας, Μπασάρ αλ Άσαντ, δέχθηκε τον Χαλίλ Χαγιά, ηγέτη του επαναστατικού κινήματος της Χαμάς. Αλλά αρνήθηκε να δεχτεί τους Ισμαήλ Χανίγια και Χάλεντ Μασάλ, ηγέτες του αδελφικού ρεύματος της Χαμάς [12]. Από αραβική σκοπιά, δεν υπάρχει επομένως μία μόνο Χαμάς, αλλά δύο. Πράγματι, καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου στη Συρία, η Χαμάς πολέμησε μαζί με την Αλ-Νούσρα (το συριακό παρακλάδι της Αλ-Κάιντα), τις ειδικές δυνάμεις του Ισραήλ και του ΝΑΤΟ κατά της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας. Στις 9 Δεκεμβρίου 2012, στοιχεία της Χαμάς είχαν έρθει για να δολοφονήσουν ηγέτες του Μετώπου Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (PFLP) στο Γιαρμούκ (προάστιο της Δαμασκού), συμπεριλαμβανομένου ενός από τους φίλους μου [13].
Όχι μόνο είναι λάθος να αποδίδεται η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου μόνο στη Χαμάς, αλλά είναι επίσης λάθος να αγνοήσουμε ότι υπάρχουν δύο Χαμάς. Αυτά τα ψέματα καθιστούν δυνατή την παρουσίαση της επιχείρησης «Κατακλυσμού του Αλ-Άκσα» ως ένα τεράστιο αντισημιτικό πογκρόμ, σύμφωνα με τα λόγια του προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν, ενώ πρόκειται για μια πράξη αντίστασης, όπως το τόνισε η Φραντσέσκα Αλμπανέζε, εισηγήτρια του ΟΗΕ για τα άνθρωπινα δικαιώματα στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.
Η σφαγή των Γαζαιών με τους Αγγλοσάξονες
Είμαστε μάρτυρες της σφαγής 35.000 ανθρώπων, της εξαφάνισης κάτω από τα ερείπια άλλων 13.000, των σοβαρών σωματικών τραυματισμών άλλων 120.000. Όποιος διαθέτει ανθρώπινα αισθήματα δεν μπορεί παρά να είναι τρομαγμένος. Αυτό δεν έχει να κάνει με την ταυτότητα των θυμάτων, είναι απλώς ζήτημα ανθρωπιάς.
Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, είναι απλώς μια αστυνομική επιχείρηση με στόχο τη σύλληψη των δραστών της 7ης Οκτωβρίου, αλλά όλος ο κόσμος έχει καταλάβει ότι δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ αυτής της επίθεσης και της τρέχουσας ισραηλινής επιχείρησης. Αυτή απλώς στοχεύει να κάνει τη ζωή των Γαζαιών αφόρητη μέχρι να φύγουν από μόνους τους. Αυτό το πρόγραμμα ήταν εκείνο του Βλαντιμίρ Ζε’έβ Τζαμποτίνσκι και του γραμματέα του, Μπενζιόν Νετανιάχου. Είχε επικυρωθεί από τον διαπραγματευτή με τους Ναζί και παρόλα αυτά ιδρυτή του Ισραήλ, Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν.
Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της σφαγής και ακόμη και σήμερα, οι Αγγλοσάξονες παρέχουν όπλα στο Ισραήλ για να την πραγματοποιήσει.
Ωστόσο, ενώ οι διαδηλώσεις άρχισαν σε αμερικανικά πανεπιστήμια κατά της αιματοχυσίας και έγιναν ευρέως διαδεδομένες στη χώρα και στη συνέχεια στη Γαλλία, η κυβέρνηση Μπάιντεν εξέτασε την απόλυση του Μπέντζαμιν Νετανιάχου υπέρ του στρατηγού Μπένι Γκαντζ. Σίγουρα, νομικά αυτή η απόφαση δεν του ανήκει, αλλά η Ουάσιγκτον έχει μακρά ιστορία πραξικοπημάτων και έγχρωμων επαναστάσεων. Ως εκ τούτου, ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν τον κάλεσε για να «συζητήσουν την κατάσταση». Ο Μπένι Γκαντζ συμφώνησε ενώ κανόνισε μια συνάντηση με τη διοίκηση του Σουνάκ κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής του. Αλλά τα πράγματα πήγαν άσχημα [14]: Ο Μπένι Γκαντζ κατάλαβε τέλεια ότι η Ουάσιγκτον του ζητούσε να σταματήσει τη σφαγή, κάτι που ενέκρινε, αλλά ήθελε να ενημερώσει τους συνομιλητές του για την επιθυμία του να προστατεύσει τη χώρα του καταστρέφοντας τη Χαμάς. Οι συνομιλητές του, αιφνιδιασμένοι, κατάλαβαν ότι δεν ήταν «σκύλας γιος, αλλά ο γιος της σκύλας μας», σύμφωνα με τα λόγια του προέδρου Φραγκλίνου Ρούζβελτ. Αμέσως ειδοποίησαν τον Βρετανό πρωθυπουργό, Ρίσι Σουνάκ. Όταν ο Μπένι Γκαντζ έφτασε στο Λονδίνο για να συναντήσει τον ειδικό σύμβουλο ασφαλείας, ο Σουνάκ προσκάλεσε τον εαυτό του στη συνάντησή τους. Προσπάθησε να εξηγήσει στον Μπένι Γκαντζ, ο οποίος με τη σειρά του αιφνιδιάστηκε, ότι δεν πρέπει να αγγίζουμε τους «σκύλας γιους» της Χαμάς, γιατί κάποιοι από αυτούς είναι «γιοι της σκύλας μας». Οι Αγγλοσάξονες λοιπόν δεν ανέτρεψαν τον Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ρίσι Σουνάκ, ήρθε να πει στον Μπένι Γκαντζ να μην αγγίζει την Χαμάς μας.
Ιδωμένες από το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον, οι σφαγές αμάχων είναι αξιοθρήνητες, αλλά δεν είναι παρά μόνο μεταβλητές προσαρμογής. Ως έχει, το Ισραήλ είναι ένα απαραίτητο κράτος. Αν ειρηνευόταν και γινόταν φυσιολογικό κράτος, δεν θα χρησίμευε πλέον για τίποτα. Όπως η Δημοκρατία των Κουρσάρων τον 18ο αιώνα, το Ισραήλ επιτρέπει τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις ξεπλύματος χρήματος και χρησιμεύει ως καταφύγιο για μερικούς από τους μεγαλύτερους εγκληματίες στον πλανήτη.
Ένας αξιωματούχος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) μου διηγήθηκε ότι ήταν κάποτε σερβιτόρος στο μπαρ του ξενοδοχείου King David στην Ιερουσαλήμ. Μια μέρα, ήταν μάρτυρας της άφιξης μερικών εμπόρων διαμαντιών, που είχαν έρθει χωρίς να περάσουν από τελωνείο και μεταφέρθηκαν υπό στρατιωτική συνοδεία. Αυτοί οι άνδρες και μερικοί πελάτες αντάλλαξαν διαμάντια και μετρητά και μετά έφυγαν ινκόγκνιτο. Αυτό το είδος deal δεν θα μπορούσε να συμβεί σε κανένα άλλο κράτος.
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
