Πρέπει να καταδικάσουμε ή όχι την εξύμνηση του ναζισμού;
Η Ρωσία επενέβη στρατιωτικά στην Ουκρανία για να αποναζοποιήσει τη χώρα. Όμως, σύμφωνα με τους Δυτικούς, δεν υπάρχουν Ναζί στην Ουκρανία. Η Ρωσία θέλει να εισβάλει και να προσαρτήσει αυτή τη χώρα. Αυτή η αμοιβαία ακατανόηση έκανε να εκφυλιστεί η ρωσική ειδική επιχείρηση σε ανοιχτό πόλεμο.
Ωστόσο, μερικά πανομοιότυπα γεγονότα, που έχουν συμβεί στις χώρες της Βαλτικής από το 2005 και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από το 2016, καταδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για παρεξήγηση, αλλά για μια σκόπιμη στρατηγική του ΝΑΤΟ.
Το τελευταίο μόλις κινητοποίησε 53 κράτη να αντιταχθούν στην υιοθέτηση από τα Ηνωμένα Έθνη ενός παραδοσιακού ψηφίσματος κατά της εξύμνησης του ναζισμού.
Κατά την Απελευθέρωση (δηλαδή στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου), οι Δυτικοί γνώριζαν τα δεινά που προκαλούσαν οι ιδεολογίες σύμφωνα με τις οποίες η Ανθρωπότητα χωρίστηκε σε ξεχωριστές φυλές ιεραρχικά διατεταγμένες μεταξύ τους. Ο καθένας καταλάβαινε ότι ο ισχυρισμός ότι αυτές οι «φυλές» δεν έπρεπε να αναμειχθούν και να έχουν γόνιμους απογόνους αντικρουόταν από τα γεγονότα και δεν είχαν καταφέρει να επικρατήσουν παρά μόνο χάρη σε έντονη προπαγάνδα.
Από της δημιουργίας των Ηνωμένων Εθνών και καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Σοβιετική Ένωση και η Γαλλία εξασφάλισαν ότι κάθε χρόνο η Γενική Συνέλευση ενέκρινε ένα ψήφισμα που απαγόρευε τη ναζιστική προπαγάνδα και την εξύμνηση αυτής της ιδεολογίας. Αυτό το τελετουργικό ξεχάστηκε με τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Παραδόξως, από το 2020, δεν ήταν δυνατή η μεταρρύθμιση της συναίνεσης γύρω από αυτό το ζήτημα. Έτσι, 53 κράτη αντιτάχθηκαν στο τελευταίο ψήφισμα με αυτή την κατεύθυνση, στις 17 Δεκεμβρίου 2024, και 10 απείχαν.
Πράγματι, αν κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πολέμου, οι Σύμμαχοι, με μια φωνή Αμερικανοί (Καναδοί, Ηνωμένες Πολιτείες) και Ευρωπαίοι (Βρετανοί, Γάλλοι, Έλληνες, Πολωνοί, Γιουγκοσλάβοι, Σκανδιναβοί, Σοβιετικοί, κ.λπ.) ενώνονταν εναντίον ενός κοινού αντιπάλου, αυτό το σύνολο διαλύθηκε πριν ακόμα από το τέλος της σύγκρουσης από μια αγγλοσαξονική επιθυμία (δηλαδή ταυτόχρονα ορισμένοι Αμερικανοί και ορισμένοι Βρετανοί) να συνεχίσουν τη σύγκρουση κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Alan Dulles, τότε επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ στην Ελβετία, και ο αναπληρωτής του, Lyman Lemnitzer, διαπραγματεύτηκαν με τον στρατηγό των SS Karl Wolff το 1945 την παράδοση των ναζιστικών δυνάμεων στην Ιταλία, έτσι ώστε να πολεμήσουν τους Σοβιετικούς στο πλευρό των Ηνωμένων Πολιτειών (Επιχείρηση Sunrise). Αυτή η χωριστή ειρήνη δεν εφαρμόστηκε γιατί ο Ιωσήφ Στάλιν αντιτάχθηκε αμέσως και ο Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ δεν επικύρωσε τη συμφωνία που είχε ήδη υπογραφεί.
Ωστόσο, ο Ρούσβελτ, βαριά άρρωστος, πέθανε λίγο αργότερα, ενώ ο Νταλς έγινε επικεφαλής της μεταπολεμικής μυστικής υπηρεσίας των ΗΠΑ, της CIA, και ο στρατηγός Λέμνιτσερ έγινε, ακόμη αργότερα, πρόεδρος του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ. Ως αποτέλεσμα, η CIA, και σε μικρότερο βαθμό το Υπουργείο Άμυνας, έγιναν κρησφύγετα για πρώην Ναζί. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τοποθετήθηκαν από τους Αγγλοσάξονες σε θέσεις ευθύνης σε πολλά κράτη του «ελεύθερου κόσμου» (sic), από τη Χιλή μέχρι το Ιράν. Έφτασαν στο σημείο να δημιουργήσουν μια διεθνή ομάδα του εγκλήματος, την Παγκόσμια Αντικομμουνιστική Ένωση, προκειμένου να συντονίσουν τις προσπάθειές τους ενάντια σε όλα τα αριστερά κινήματα στον Τρίτο Κόσμο [1]..
Έπρεπε να περιμένουμε το 1977, μετά τις αποκαλύψεις της κοινοβουλευτικής επιτροπής του γερουσιαστή Frank Church για τα εγκλήματα της CIA, για να μπορέσουν ο πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ και ο ναύαρχος Στάνσφιλντ Τέρνερ να βάλουν τάξη στη CIA και να ανατρέψουν τις δικτατορίες στη Χιλή, στο Ιράν και παντού αλλού.
Ωστόσο, για να πολεμήσουν εναντίον του σοβιετικού αντιπάλου, ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν και η πρωθυπουργός Μάγκαρεθ Τάτσερ βασίστηκαν σε μια νέα ιδεολογία, τον ισλαμισμό, και δεν δίστασαν να την αναπτύξουν, πρώτα στο Αφγανιστάν και μετά σε όλη τη Μέση Ανατολή. Ήταν γι’ αυτούς ο μόνος τρόπος να κινητοποιήσουν τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και τον αραβικό λαό.
Τέλος, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, επανεμφανίστηκαν τα ρατσιστικά κινήματα που συμμάχησαν στο παρελθόν με τους Ναζί. Ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον και ο πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ δεν δίστασαν να βασιστούν σε αυτά. Έτσι ήρθαν στην εξουσία στην Ουκρανία οι «ακραίοι εθνικιστές» [2], οπαδοί του Ντμίτρο Ντόντσοφ και του Στέπαν Μπαντέρα.
Όλα ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 2005, όταν, καθώς η χώρα γινόταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η κυβέρνηση, με οικονομική υποστήριξη από την Πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών, δημοσίευσε ένα βιβλίο, History of Latvia: 20th Century. Υποστήριζε, μεταξύ άλλων, ότι το στρατόπεδο του Salaspils, όπου οι Ναζί έκαναν ιατρικά πειράματα σε παιδιά και όπου δολοφονήθηκαν 90.000 άνθρωποι, ήταν απλώς ένα «διορθωτικό στρατόπεδο εργασίας» και ότι οι Waffen SS ήταν ήρωες του αγώνα κατά των Σοβιετικών κατακτητών. Λίγους μήνες αργότερα, οργάνωσε μια παρέλαση των Waffen SS στην καρδιά της Ρίγας, όπως τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια, όταν δεν ήταν μέλος της Ε.Ε. [3].
Κανονικά, ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να διαμαρτυρηθεί. Αλλά δεν έγινε. Μόνο το Ισραήλ και η Ρωσία εξέφρασαν την αγανάκτησή τους.
Το 2016, η Πολωνέζα Anna Fotyga, η οποία ήταν τότε ευρωβουλευτής και στη συνέχεια θα γινόταν διευθύντρια της πολωνικής προεδρικής διοίκησης, και μετά ένας από τους πυλώνες του ΝΑΤΟ, παρουσίασε ένα ψήφισμα στο Στρασβούργο που αφορούσε τις στρατηγικές επικοινωνίες [4]. Επρόκειτο να φέρει την ΕΕ στον Πόλεμο της Πληροφορίας κατά της Ρωσίας και, επιφανειακά τουλάχιστον, κατά των Ισλαμιστών, με τη δημιουργία ενός συστήματος οργανωμένου γύρω από το Κέντρο Στρατηγικής Επικοινωνίας του ΝΑΤΟ [5].
Σε αυτό το πλαίσιο, στις 19 Σεπτεμβρίου 2019, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα «σχετικά με τη σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης» [6]. Αυτό το κείμενο αναφέρει ότι υπογράφοντας το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, η ΕΣΣΔ συμμερίστηκε τους καταστροφικούς στόχους του ναζιστικού Ράιχ και ξεκίνησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό είναι προφανώς εντελώς λάθος [7].
Σήμερα, οι νεοναζί, οι «ακέραιοι εθνικιστές» [8] μπορούν να ασκήσουν εξουσία στην Ουκρανία χωρίς να θέτουν αντίρρηση οι Δυτικοί. Δεν παρατηρούμε ότι το Σύνταγμά τους είναι το μοναδικό στον κόσμο που ορίζει, στο άρθρο 16, ότι «η διατήρηση της γενετικής κληρονομιάς του ουκρανικού λαού είναι ευθύνη του κράτους» [9]. Δεν παρατηρούμε ότι ο Volodymyr Zelensky τελείωσε την θητεία του εδώ και οκτώ μήνες και ότι παραμένει παράνομα στην εξουσία χωρίς εκλογές. Ερμηνεύουμε την απαγόρευση των πολιτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης και της Ορθόδοξης Εκκλησίας [10] ως διατάξεις που καταστέλλουν τη ρωσική διείσδυση. Αγνοούμε την κάθαρση των βιβλιοθηκών [11].. Μόλις αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την έξοδο του ουκρανικού πληθυσμού και τις μαζικές λιποταξίες στους στρατούς τους.
Όλα αυτά δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν τη στιγμή που οι ίδιες δυτικές αρχές μας εξηγούν με χαμόγελο ότι οι τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα και του Νταές, που μόλις έβαλαν οι Αγγλοσάξονες στην εξουσία στη Δαμασκό, δεν είναι παρά μόνο «φωτισμένοι ισλαμιστές» [12].
[1] « La Ligue anti-communiste mondiale, une internationale du crime », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 12 mai 2004.
[2] “Ποιοι είναι οι Ουκρανοί ριζοσπαστικοί εθνικιστές;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 15 novembre 2022.
[3] « La présidente de la Lettonie réhabilite le nazisme », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 16 mars 2005.
[4] « Résolution du Parlement européen sur la communication stratégique de l’Union visant à contrer la propagande dirigée contre elle par des tiers », Réseau Voltaire, 23 novembre 2016.
[5] “Η εκστρατεία του ΝΑΤΟ κατά της ελευθερίας της έκφρασης”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 5 décembre 2016.
[6] « Résolution du Parlement européen sur l’importance de la mémoire européenne pour l’avenir de l’Europe », Réseau Voltaire, 19 septembre 2019.
[7] « Ce jour que l’Occident préfère oublier », par Michael Jabara Carley, Traduction Sophie Brissaud, Strategic Culture Foundation (Russie) , Réseau Voltaire, 4 octobre 2015.
[8] Ibid.
[9] Αυτό το άρθρο συχνά ερμηνεύεται λανθασμένα ότι αφορά τις συνέπειες της καταστροφής του Τσερνομπίλ. Ωστόσο, δεν μιλά για τη γενετική κληρονομιά της Ανθρωπότητας, αλλά μόνο για αυτή του «ουκρανικού λαού». Έχουμε ξεχάσει ότι ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν χορτοφάγος και οικολόγος.
[10] « Washington prêt à faire exploser l’Église orthodoxe » et « L’Ukraine interdit l’Église orthodoxe », Réseau Voltaire, 25 septembre 2018 et 4 décembre 2022.
[11] « Déjà 19 millions de livres radiés des bibliothèques ukrainiennes », Réseau Voltaire, 8 février 2023.
[12] “Πώς η Ουάσιγκτον και η Άγκυρα άλλαξαν το καθεστώς στη Δαμασκό”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 17 décembre 2024.
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
