Η περίπλοκη σχέση του Ισραήλ με το Ιράν
Αν η ρητορική των μουλάδων είναι ξεκάθαρα αντι-ισραηλινή, οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών είναι πολύ πιο περίπλοκες από ό,τι πιστεύουμε. Υπάρχουν πράγματι δύο αντίθετες ομάδες στο Ιράν, η μία επιδιώκει να συναλλάσσεται με κάθε μέσο με τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ η άλλη στοχεύει να απελευθερώσει τους ανθρώπους από την αποικιοκρατία. Η πρώτη δεν έχει σταματήσει να κάνει δουλειές με το Ισραήλ, ενώ η δεύτερη την πολεμά, όπως ακριβώς παλεύει ενάντια στον ιμπεριαλισμό του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ησύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν είναι διαφορετική από αυτή μεταξύ του αραβικού πληθυσμού της Παλαιστίνης και των Εβραίων μεταναστών. Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, οι Πέρσες δεν ήταν ποτέ εχθροί των Εβραίων. Κατά την Αρχαιότητα, ήταν ο Κύρος ο Μέγας που επέτρεψε στους Εβραίους να δραπετεύσουν από τη Βαβυλώνα όπου κρατούνταν ως σκλάβοι.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέλαβαν τα απομεινάρια της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντουάιτ Αϊζενχάουερ αναδιοργάνωσε τη Μέση Ανατολή. Για να την κυριαρχήσει, όρισε δύο περιφερειακές δυνάμεις να τον εκπροσωπήσουν, το Ιράν και το Ισραήλ. Οι δύο χώρες ήταν ταυτόχρονα και φίλες και αντίπαλες.
Ο Αϊζενχάουερ έστειλε τον Υπουργό Εξωτερικών του, Τζον Φόστερ Ντάλες (τον αδερφό του διευθυντή της CIA Άλαν Ντάλες), στη Συρία για να οργανώσει μια ιρανο-συριακή συμμαχία για τον περιορισμό των ισραηλινών φιλοδοξιών. Μια συνθήκη αμοιβαίας άμυνας υπογράφηκε μεταξύ Δαμασκού και Τεχεράνης στις 24 Μαΐου 1953. Εκείνη την εποχή, ο Σύρος πρόεδρος, στρατηγός Adil Chicakli, ήταν φιλοβρετανός και αντι-Γάλλος. Αυτή η Συνθήκη συνεχίζεται σήμερα [1].
Την ίδια ώρα, το Ηνωμένο Βασίλειο έμπαινε σε σύγκρουση με τον πρωθυπουργό του Σάχη Ρεζά Παχλεβί, Μοχάμαντ Μοσαντέκ, ο οποίος σκόπευε να εθνικοποιήσει την εκμετάλλευση του πετρελαίου. Με τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών, το Λονδίνο οργάνωσε μια έγχρωμη επανάσταση («Επιχείρηση Άγιαξ» [2]). Χιλιάδες άνθρωποι πληρώθηκαν από την MI6 και τη CIA για να διαδηλώσουν και να ανατρέψουν τον Μοσαντέκ. Ανταποκρινόμενος στο «κάλεσμα» του λαού του, ο μονάρχης άλλαξε τον πρωθυπουργό του υπέρ του ναζί στρατηγού Φαζλόλα Ζαχέντιi [3].
Η συνεργασία μεταξύ του αυταρχικού καθεστώτος του Σάχη και του Ισραήλ εκδηλώθηκε το 1956 με την κατασκευή του αγωγού Εϊλάτ-Ασκελόν. Προπαντός, το 1957, η Μοσάντ έστειλε μια ομάδα «ρεβιζιονιστών σιωνιστών» [4], με επικεφαλής τον Γιτζάκ Σαμίρ, για να στήσουν την τρομερή πολιτική αστυνομία, την ΣΑΒΑΚ [5].
Το 1956, για να καταλάβουν τη Διώρυγα του Σουέζ που ήθελε να εθνικοποιήσει η Αίγυπτος, οι παρακμάζουσες αποικιακές δυνάμεις, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία, βασίστηκαν στο αποικιακό κράτος του Ισραήλ. Μετά από αυτή την επιχείρηση, η Γαλλία του σοσιαλιστή Γκι Μολέ ευχαρίστησε το Ισραήλ μοιράζοντας μυστικά μαζί του τις πυρηνικές έρευνες της. Συνεχίστηκαν εν αγνοία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Όταν όμως οι τελευταίες βεβαιώθηκαν ότι το Τελ Αβίβ κατευθυνόταν προς τη βόμβα, φρόντισαν να τη δώσουν και στο Ιράν. Το 1974, ο Γάλλος πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ ντ’Εσταίν έφερε το Ιράν στην κοινοπραξία Eurodif. Αναλάμβανε να του παρέχει εμπλουτισμένο ουράνιο και να εκπαιδεύει τους επιστήμονές του. Δύο χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζέραλντ Φορντ εξουσιοδότησε το Ιράν να κάνει έρευνες για τη δική του βόμβα.
Το 1978, οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχοντας μια αμυδρή άποψη για τις στρατιωτικές φιλοδοξίες του Σάχη Ρεζά Παχλεβί οι οποίες απειλούσαν την ισραηλινή δύναμη αποφάσισαν να του επιβάλουν έναν νέο πρωθυπουργό με νέα πολιτική. Ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, σύμβουλος ασφαλείας του προέδρου Τζίμμυ Κάρτερ, αποφάσισε να στηριχθεί στον σιιτικό κλήρο, μέρος της περιουσίας του οποίου είχε μόλις κρατικοποιηθεί από τον Σάχη (η «λευκή επανάσταση»). Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί, τα κηρύγματα του οποίου κυκλοφορούσαν σε κασέτες σε όλη τη χώρα, είχε την απαραίτητη εξουσία για να γίνει πρωθυπουργός του μονάρχη. Παρά την αντίθεση του υπουργού Εξωτερικών, ο Σάιρους Βανς Τζούνιορ οργάνωσε την εξορία του σε περιοχή του Παρισιού όπου διέμενε για τέσσερις μήνες πριν μεταφερθεί με ειδικό αεροπλάνο, από την Air France, στην Τεχεράνη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πείσει τον Σάχη ότι είχαν την κατάσταση υπό έλεγχο και απλώς σχεδίαζαν να πολεμήσουν την αντιπολίτευση του. Ζήτησαν μάλιστα από την Σαβάκ να δολοφονήσει στο Λονδίνο τον φιλόσοφο Αλί Σαριάτι (προσωπικό φίλο του Φραντς Φανόν και του Ζαν-Πωλ Σαρτρ) για να μην διαταράξουν το σενάριό τους οι αποικιοκρατικές ιδέες του. Ο Σάχης είχε συμφωνήσει να φύγει για ένα ταξίδι ενώ η Ουάσιγκτον έλυνε το πρόβλημα στη χώρα του.
Ωστόσο, την ημέρα της επιστροφής του, την 1η Φεβρουαρίου 1979, ο Αγιατολάχ επευφημήθηκε από πλήθος ενός εκατομμυρίου ανθρώπων. Πήγε από το αεροδρόμιο στο νεκροταφείο όπου μόλις είχαν ταφεί 800 Ιρανοί θύματα της πολιτικής καταστολής. Προς έκπληξη των Δυτικών, εκφώνησε έναν άκρως αντιιμπεριαλιστικό λόγο. Δεν επρόκειτο πλέον για επανάσταση εντός της Περσικής Αυτοκρατορίας, αλλά για την εγκαθίδρυση μιας Ισλαμικής Δημοκρατίας.
Το Ισραήλ άρπαξε αμέσως το ιρανικό μισό του αγωγού Εϊλάτ-Ασκελόν. Ακολούθησε μια μακρά διαμάχη που δεν επιλύθηκε παρά μόνο μυστικά παρά πολύ αργότερα.
Ο Χομεϊνί έθεσε υπό αμφισβήτηση την αναγνώριση του αποικιοκρατικού κράτους του Ισραήλ, κατασχέθηκαν οι χώροι της πρεσβείας του και τους παρέδωσε στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Το 1985, ο Ρόμπερτ ΜακΦάρλεϊν, σύμβουλος ασφαλείας του προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν, σχεδίαζε να παραδώσει όπλα στους αντεπαναστάτες της Νικαράγουας, τους Κόντρας, εν αγνοία του Κογκρέσου. Για να το κάνει, απευθύνθηκε αρχικά στον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Σιμόν Πέρες. Και οι δύο άνδρες συμφώνησαν ότι δεν ήταν δυνατό να εμπλέκεται ένα επαναστατικό αραβικό κράτος όπως η Λιβύη, αλλά ίσως το Ιράν. Μέσω του βουλευτή Χασάν Ροχανί (μελλοντικού πρόεδρου του Ιράν) επικοινώνησαν με τον πρόεδρο της Ιρανικής Συνέλευσης, τον Χοτζατολεσμό Χατσεμί Ραφσαντζάνι. Συμφώνησε να αγοράσει όπλα για να πολεμήσει ενάντια στην ιρακινή επίθεση και να μεταφέρει μερικά από αυτά στους Κόντρας. Με την ευκαιρία αυτής της διακίνησης, ο Ραφσαντζάνι, ήδη μεγάλος γαιοκτήμονας, έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος στη χώρα του [6].
Το 1988, το Ιράκ χρησιμοποίησε όπλα μαζικής καταστροφής, χημικά όπλα, εναντίον του ιρανικού στρατού και πληθυσμού. Πολλοί άνθρωποι έγιναν ανάπηροι. Ακόμη και σήμερα, το όριο ανοχής για την ατμοσφαιρική ρύπανση είναι πολύ χαμηλό στο Ιράν. Συχνά, η πολιτεία κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και η πόλη της Τεχεράνης πρέπει να εκκενωθεί για αρκετές ημέρες. Θυμάμαι τον φίλο μου, τον σπουδαίο δημοσιογράφο Nader Talebzadeh, στον οποίον έδινα συνέντευξη στην τηλεόραση, έφυγε ξαφνικά από την πλατφόρμα για να βήξει τους πνεύμονές του και να νοσηλευτεί. Απαντώντας στα δεινά του λαού του, ο Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί διακήρυξε τα όπλα μαζικής καταστροφής γενικά ως αντίθετα με το όραμά του για το Ισλάμ. Από αυτή την ημερομηνία, το Ιράν σταμάτησε τις στρατιωτικές πυρηνικές του έρευνες καθώς και τις βιολογικές και χημικές. Αυτή η ηθική απόφαση έκανε τον πόλεμο να διαρκέσει λίγο περισσότερο.
Το 1992, ο Χατσεμί Ραφσαντζάνι, ο οποίος είχε γίνει επαγγελματίας έμπορος όπλων και πρόεδρος του Ιράν, οργάνωσε μυστικές ανταλλαγές με την Αργεντινή του προέδρου Κάρλος Μένεμ. Συνεργαζόμενος από τότε και στο εξής δημόσια με τις Ηνωμένες Πολιτείες, έστειλε στρατεύματα για να πολεμήσουν υπό τις διαταγές του ΝΑΤΟ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Προμήθευε επίσης αργεντινά όπλα στους Βόσνιους. Επισήμως, δεν αμφισβητούσε το αντιαποικιοκρατικό όραμα του Χομεϊνί για τον κόσμο, αλλά υποστήριζε τον Βόσνιο πρόεδρο, Αλίγια Ιζετμπέγκοβιτς. Επί τόπου, Ισραηλινοί στρατιώτες συμμετείχαν επίσης στις επιχειρήσεις.
Την ιρανο-αργεντινή διακίνηση όπλων διέκοψε το Ισραήλ, το οποίο οργάνωσε την επίθεση κατά της ίδιας της πρεσβείας του στο Μπουένος Άιρες (1992), στη συνέχεια εκείνη κατά της AMIA (1994) [7] και εντέλει τη δολοφονία του Καρλίτου, γιου του προέδρου Κάρλος Μένεμ (1995). [8].
Το 2001, η Ουάσιγκτον εγκατέλειψε την πολιτική ισορροπίας της στη Μέση Ανατολή. Διακόπηκαν οι δεσμοί Ισραήλ/Ιράν (1953-79), Ισραήλ/Ιράκ (1979-91) και Ισραήλ/Σαουδικής Αραβίας (1991-2001). Το Πεντάγωνο σκόπευε να σπείρει χάος σε όλη την «ευρύτερη Μέση Ανατολή» (εκτός στο Ισραήλ), δηλαδή από το Αφγανιστάν μέχρι το Μαρόκο [9]. Όσοι είχαν επιλέξει αυτή τη νέα στρατηγική είχαν βάλει όλα τα μέσα για να την επιβάλουν: τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.
Το 2003, ένας πρώην Φρουρός της Επανάστασης, ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, έγινε πρόεδρος του Ιράν. Ανατρέπει τις πολιτικές των προκατόχων του και επιστρέφει στο ιδεώδες του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί. Δεν θα πάψει να συγκρούεται με τη θρησκευτική εξουσία και ακόμη και με τον Ανώτατο Οδηγό. Βιομηχανοποιεί τη χώρα του, χτίζει κοινωνικές κατοικίες και προσπαθεί να βοηθήσει τους σιιτικούς πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής για να βρουν και αυτοί τη δική τους ανεξαρτησία. Αμφισβητεί την ανείπωτη συμμαχία με το Ισραήλ
Το 2005, εξήγησε ότι το κράτος του Ισραήλ θα εξαφανιστεί όπως εξαφανίστηκε η Νότια Αφρική του Απαρτχάιντ. Το πρακτορείο Reuters παραποίησε τα λόγια του, αποδίδοντάς του την ανακοίνωση της καταστροφής του ισραηλινού λαού [10].
Το 2006, οργάνωσε συνέδριο για το Ολοκαύτωμα στην Τεχεράνη. Ο στόχος του δεν ήταν να αρνηθεί την αλήθεια, αλλά αντίθετα να δείξει ότι το κράτος του Ισραήλ δεν είναι επανόρθωση για τα εγκλήματα των Ναζί, αλλά ένα βρετανικό αποικιοκρατικό σχέδιο. Το Ισραήλ ισχυρίστηκε τότε ότι είναι αντισημίτης, κάτι που δεν είναι καθόλου.
Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ ξεκίνησε παγκόσμια εκστρατεία Τύπου για να πείσει τη κοινή γνώμη ότι το Ιράν είχε ξαναρχίσει το στρατιωτικό πυρηνικό του πρόγραμμα. Βασίστηκε στο γεγονός ότι ο πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ είχε ξεκινήσει ένα τεράστιο μη στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα. Πράγματι σκόπευε να ανακαλύψει έναν άλλο τρόπο παραγωγής ενέργειας, με πυρηνική σύντηξη και όχι με σχάση όπως στις ατομικές βόμβες. Το Ιράν σχεδίαζε τότε να βοηθήσει τον Τρίτο Κόσμο να αναπτυχθεί ξεφεύγοντας από τον δυτικό έλεγχο των υδρογονανθράκων. Τότε άρχισε μια πολύ μεγάλη μάχη στους διεθνείς θεσμούς για το Ιράν [11]. Εκτός από το ιρανικό ψευδοπυρηνικό στρατιωτικό πρόγραμμα, το Ισραήλ άρχισε να καταγγέλλει τον ιρανικό ψευδοιμπεριαλισμό στο Ιράκ.
Η συμφωνία που συνήφθη μυστικά, στις 2 Μαρτίου 2008 στη Βαγδάτη, μεταξύ του ναυάρχου Γουίλιαμ Φάλον, διοικητή των στρατιωτικών δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών για τη Μέση Ανατολή (CentCom), και του προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ διέκοψε ο Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντικ. Τσένι. Ο Αμερικανός στρατιωτικός σκόπευε να ειρηνεύσει το Ιράκ με το Ιράν και όχι να το ωθεί εναντίον του [12]. Αλλά ο Ντικ Τσένι, ο οποίος εμπλάκηκε στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, δεν ήθελε να απομακρυνθεί από το δόγμα Ράμσφελντ/Σεμπρόφσκι.
Αυτός είναι ο λόγος που ξεκίνησε μια έγχρωμη επανάσταση κατά τη δεύτερη εκλογή του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ [13].
Νέα ανατροπή στα χαρτιά το 2013. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα θέλει να βάλει ένα τέλος στο δόγμα Ράμσφελντ/Σεμπρόφσκι το οποίο θα απαιτήσει δεκαετίες και εκατομμύρια θανάτους προτού φέρει απόδοση της επένδυσης. Σχεδιάζει λοιπόν να επανασυνδεθεί με τις ιρανικές προσωπικότητες που συμμετείχαν στην υπόθεση Ιράν-Κόντρας, δηλαδή με την ομάδα του Χασεμί Ραφσαντζάνι.
Αρχίζει μυστικές επαφές στο Ομάν [14]. Εντέλει, οι συνομιλητές του [15] υπόσχονται να εμποδίσουν την ομάδα του Αχμαντινετζάντ να παρουσιάσει υποψήφιο στις επόμενες προεδρικές εκλογές, έτσι ώστε ο Χασάν Ροχανί να κερδίσει. Ταυτόχρονα, τον Αύγουστο, ο Μπαράκ Ομπάμα αποσύρθηκε από τη Συρία, όπου ισχυριζόταν ότι είχε οριοθετήσει μια κόκκινη γραμμή, αφήνοντας μόνο του τον Γάλλο εταίρο του Φρανσουά Ολάντ με την πολεμοχαρή ρητορική του.
Μόλις εκλέχτηκε, ο Χασάν Ροχανί εγκατέλειψε ξανά το ιδεώδες του Ιμάμη Ρουχολάχ Χομεϊνί και άρχισε να διαπραγματεύεται την πώληση ιρανικού πετρελαίου στους Ευρωπαίους. Δωροδοκίες πληρώθηκαν από την Αυστρία. Από την άλλη, η Ισλαμική Δικαιοσύνη σύλλαβε και καταδίκασε, τον έναν μετά τον άλλον, όλους τους συνεργάτες του πρώην προέδρου Αχμαντινετζάντ. Ο αντιπρόεδρός του, Χαμίντ Μπέγκαε, συνελήφθη για άγνωστούς λόγους, δικάστηκε κεκλεισμένων των θυρών και καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκιση [16]. Το υπουργικό συμβούλιο του προέδρου Ροχανί πρότεινε στη συνέχεια τη δημιουργία μιας σιιτικής ομοσπονδίας με τις διάφορες σιιτικές κοινότητες της Υεμένης, του Ιράκ, της Συρίας και του Λιβάνου, εν ολίγοις την αποκατάσταση της Περσικής Αυτοκρατορίας. Την ίδια ώρα ξεκινούν στη Γενεύη οι διαπραγματεύσεις 5+1. Μέσα σε λίγες μέρες επετεύχθη συμφωνία. Ένα πρώτο έγγραφο παρουσιάστηκε στις 24 Νοεμβρίου 2013. Οι Κινέζος και Ρώσος υπουργοί, Γουάνγκ Γι και Σεργκέι Λαβρόφ, δήλωσαν ότι η συμφωνία ήταν εύκολο να συνταχθεί επειδή όλα τα μέρη γνώριζαν ότι το Ιράν δεν έχει και δεν επιδιώκει να έχει ατομική βόμβα. Ακολούθησε ένα μακρύ έτος σιωπής, με την υπογραφή του αρχικού κειμένου να πραγματοποιηθεί μόλις στις 14 Ιουλίου 2015.
Λίγο αργότερα, το 2016, ο Χασάν Ροχανί σύναψε μια διακριτική συμφωνία με το Ισραήλ για την επίλυση της διαφοράς για τον αγωγό Εϊλάτ-Ασκελόν. Το 2018, η Κνεσέτ υιοθέτησε αθόρυβα νόμο που τιμωρεί με 15 χρόνια φυλάκιση κάθε δημοσίευση σχετικά με τους ιδιοκτήτες του αγωγού.
Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να επιδείξει εγκάρδια κατανόηση με τον ομόλογό του, Χασάν Ροχανί. Στα μάτια όλων, ιδιαίτερα των Ιρανών, η χώρα τους είναι ο ακλόνητος εχθρός των Ηνωμένων Πολιτειών. Ως εκ τούτου, έσκισε την πυρηνική συμφωνία χωρίς προειδοποίηση, στις 8 Μαΐου 2018. Η Ουάσιγκτον και η Τεχεράνη παίζουν αυτήν την κωμωδία όπως έκαναν με τον Ρίγκαν και τον Ραφσαντζάνι: επίσημα, μισούν ο ένας τον άλλον, ιδιωτικά, κάνουν μπίζνες. Οι Ιρανοί, που συνεχίζουν να σφίγγουν τα ζωνάρια τους, στη συνέχεια ανακαλύπτουν με έκπληξη στα κοινωνικά δίκτυα το απίστευτο επίπεδο διαβίωσης των ηγετών τους και των οικογενειών τους.
Οι δύο ομάδες που αντιτίθενται εδώ και μισό αιώνα στο Ιράν, διεθνείς επιχειρηματίες και αντιιμπεριαλιστές μαχητές, στη συνέχεια αποκρυσταλλώθηκαν γύρω από τον πρόεδρο Χασάν Ροχανί και τον στρατηγό Κασέμ Σουλεϊμανί. Ο τελευταίος προωθεί μια εναλλακτική: τον «Άξονα της Αντίστασης». Στο όνομα του Σώματος των Φρουρών της Επανάστασης, εξοπλίζει και εκπαιδεύει ξένες σιιτικές ομάδες, όχι για να τις ενώσει, αλλά για να τους δώσει τα μέσα για την ανεξαρτησία τους. Από τον Ανσάρ Αλλάχ (Υεμένη) μέχρι την Χεζμπολάχ (Λίβανος), ο καθένας θα είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, θα συντονιστεί με άλλους, αλλά θα αρνηθεί τις εντολές από την Τεχεράνη. Οι άνθρωποι που εκπαιδεύτηκαν από τον Σουλεϊμανί κέρδισαν νίκες ενάντια στο Ντάες, ενάντια σε ορισμένες από τις κυβερνήσεις τους και ενάντια στη Δύση. Ο ίδιος γίνεται ο πιο δημοφιλής άνθρωπος στη Μέση Ανατολή. Επισήμως, δεν κάνει πολιτική, αλλά οι ομιλίες του ξεσηκώνουν τον αραβικό και περσικό πληθυσμό. Αν παρουσιαζόταν στις εκλογές, σίγουρα θα εκλεγόταν πρόεδρος. Οι παλιοί της υπόθεσης Ιράν-Κόντρας αποφασίζουν τότε να τον εξαφανίσουν. Στις 3 Ιανουαρίου 2020, δολοφονήθηκε στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης από επίθεση με κατευθυνόμενους πυραύλους των ΗΠΑ. Η επιχείρηση διεκδικείται από τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, αλλά επιτόπου, ο κόσμος πιστεύει ότι είχε σχεδιαστεί στο Τελ Αβίβ. Ο Ιρανός πρόεδρος Εμπραχίμ Ραΐσι μπορεί να εκλεγεί χωρίς δυσκολία.
Η ισραηλινή επίθεση στο προξενείο του Ιράν στη Δαμασκό δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως στραμμένη κατά της ομάδας του προέδρου Εμπραχίμ Ραΐσι, αλλά κατά των Φρουρών της Επανάστασης.
Κριστιάν Άκκυριά
[1] Syria and the United States, David W. Lesch, Westview (1992).
[2] Presidents’ Secret Wars: CIA and Pentagon Covert Operations Since World War II, John Prados, W. Morrow (1986).
[3] Ο Φαζλόλα Ζαχέντιi συνελήφθη από τους Βρετανούς το 1942 λόγω των ναζιστικών του θέσεων. Φυλακίστηκε στην υπό εντολή Παλαιστίνη. Το Ιρανικό Ναζιστικό Κόμμα αναδιοργανώθηκε όταν έγινε πρωθυπουργός. Αρχικά, οι Άριοι (λέμε σήμερα Ινδοευρωπαίοι) είναι ο περσικός λαός.
[4] Οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» είναι Εβραίοι φασίστες, μαθητές του Ζέεβ Γιαμποτίνσκι, συμμάχων του Μουσολίνι.
[5] «SAVAK: A Feared and Pervasive Force», Richard T. Sale, Washington Post, May 9, 1977. Debacle: The American Failure in Iran. Michael Ledeen, Vintage (1982).
[6] The Iran-Contra Scandal : The Declassified History, Peter Kornbluh & Malcolm Byrne, National Security Archive Document (1993). Veil : The Secret Wars of the CIA, 1981–1987. Bob Woodward, Simon and Schuster (19887).
[7] « Les falsifications autour de l’attentat contre l’AMIA et la "piste des 3 États" », par José Petrosino, Traduction Maria Poumier, Réseau Voltaire, 19 avril 2024.
[8] «Los vínculos entre el atentado a la AMIA y la muerte de Carlitos Menem», Christian Sanz, Tribuna de Periodistas, 16 de febrero de 2013. «Secretos del día que mataron a Carlitos Menem», Christian Sanz, Tribuna de Periodistas, 13 de marzo de 2013.
[9] “Το δόγμα Ράμσφελντ/Σεμπρόφσκι”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 25 mai 2021.
[10] « Comment Reuters a participé à une campagne de propagande contre l’Iran », Réseau Voltaire, 14 novembre 2005.
[11] « Qui a peur du nucléaire civil iranien ? », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 30 juin 2010.
[12] « La démission de l’amiral Fallon relance les hostilités en Irak », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 13 mars 2008.
[13] « La CIA et le laboratoire iranien », « Pourquoi devrais-je mépriser le choix des Iraniens ? », « La « révolution colorée » échoue en Iran », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 17, 21 et 24 juin 2009. « Iran : le bobard de l’« élection volée » », par James Petras, Traduction Marcel Charbonnier, Réseau Voltaire, 19 juin 2009.
[14] “Θα εμπιστευτεί η Ουάσιγκτον τη τύχη του αραβικού κόσμου στο Ριάντ και την Τεχεράνη;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 17 novembre 2014.
[15] Σε προηγούμενα άρθρα, έχω αποδώσει αυτή την απόφαση στον Ανώτατο Ηγέτη Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ. Αυτή η ερμηνεία αμφισβητήθηκε από όλους τους Ιρανούς φίλους μου, ωστόσο κανένας δεν μου πρόσφερε μια εναλλακτική εκδοχή.
[16] « Procès secret : 15 ans de prison ferme pour le vice-président d’Ahmadinejad », Réseau Voltaire, 28 mars 2018.
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
