Μόνο ο πλουραλισμός των πληροφοριών μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο
τουΤιερί Μεϊσάν
Σε όλο τον κόσμο, παρατηρούμε μια πληθώρα μέσων ενημέρωσης, αλλά όχι πολυφωνία. Όλοι αναφέρονται στις ίδιες πηγές που μεταφέρουν την ίδια εικόνα των γεγονότων. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι ενώ τα γεγονότα υπάρχουν με μοναδικό τρόπο, ο τρόπος με τον οποίο τα αντιλαμβανόμαστε είναι πολλαπλός. Ήδη από τη δεκαετία του ’80, η UNESCO είχε επισημάνει τον «πληροφοριακό ιμπεριαλισμό»· αυτόν τον τρόπο επιβολής μιας αντίληψης και άρνησης όλων των άλλων. Σήμερα, η κυριαρχία αυτή εκδηλώνεται με τα News Checkers (Ελεγκτές Ειδήσεων). Ο μόνος τρόπος για να απελευθερωνόμαστε από αυτό το σύστημα είναι, όχι η δημιουργία νέων μέσων, αλλά νέων πρακτορείων ειδήσεων.
ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 29 NOVEMBRE 2022
Η αντίληψη των γεγονότων ποικίλλει μεταξύ των ατόμων. Εδώ διαβάζεται το ίδιο σήμα «6» από τον έναν και «9» από τον άλλο.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το σύγχρονο διεθνές δίκαιο θεσπίστηκε με την ιδέα της αντιμετώπισης της «πολεμικής προπαγάνδας» (ψήφισμα 110 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών της 3ης Νοεμβρίου 1947 [1] και ψήφισμα 381 της 17ης Νοεμβρίου 1950 [2]). Γρήγορα, οι διεθνείς νομοθέτες, δηλαδή τα κυρίαρχα κράτη, συμφώνησαν ότι δεν μπορούμε να πολεμήσουμε εναντίον των πόλεμων παρά μόνο με τη διασφάλιση της «ελεύθερης ροής των ιδεών» (Ψήφισμα 819 της 11ης Δεκεμβρίου 1954 [3]).
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, γίναμε μάρτυρες μιας εξαιρετικής οπισθοδρόμησης που μας στερεί τη σκέψη των άλλων, μας εκθέτουν στην πολεμική προπαγάνδα και, εντέλει, μας επισπεύδουν προς μια παγκόσμια σύγκρουση.
Το φαινόμενο αυτό ξεκίνησε με την ιδιωτική λογοκρισία στα κοινωνικά δίκτυα του εν ενεργεία προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, στη συνέχεια συνεχίστηκε με τη δημόσια λογοκρισία των ρωσικών μέσων ενημέρωσης στη Δύση. Από τώρα και στο εξής, η σκέψη των άλλων δεν γίνεται πλέον αντιληπτή ως εργαλείο πρόληψης των πόλεμων, αλλά σαν δηλητήριο που μας απειλεί.
Ορισμένα δυτικά κράτη ιδρύουν φορείς που είναι αρμόδιοι για τη «διόρθωση» των πληροφοριών που θεωρούν ψευδείς (Fake News) [4]. Το ΝΑΤΟ εξετάζει τη δημιουργία μιας μονάδας, υπό την ονομασία Πληροφορίες Ramstein, υπεύθυνη όχι πλέον για τη λογοκρισία πηγών ρωσικών πληροφοριών, αλλά των ρωσικών ιδεών στο κόρφο των 30 κρατών μελών της Ατλαντικής Συμμαχίας [5].
Πρόκειται για πλήρη ανατροπή των αξιών της Ατλαντικής Συμμαχίας, η οποία ιδρύθηκε ως προέκταση του Χάρτη του Ατλαντικού, ο οποίος ενσωμάτωνε τις «τέσσερεις ελευθερίες» του προέδρου Φραγκλίνου Ρούσβελτ. Η πρώτη από αυτές τις ελευθερίες είναι αυτή της έκφρασης.
Ωστόσο, πριν από την εφεύρεση του Διαδικτύου, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση είχαν μόλις εγγυηθεί την «ελεύθερη ροή ιδεών» με τις Συμφωνίες του Ελσίνκι, τα Ηνωμένα Έθνη και ειδικότερα η υπηρεσία τους στον τομέα αυτό, η UNESCO, ανησυχούσαν για έναν «ιμπεριαλισμό της πληροφορίας». Η τεχνική ανωτερότητα των Δυτικών τους επέτρεπε να επιβάλουν το όραμά τους για τα γεγονότα στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Το 1976, στο συνέδριο του Ναϊρόμπι, ο ΟΗΕ έθετε το ζήτημα της λειτουργίας των μέσων ενημέρωσης όσον αφορά «την ενίσχυση της ειρήνης και της διεθνούς κατανόησης, της προώθησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της καταπολέμησης του ρατσισμού, του απαρτχάιντ και της υποκίνησης σε πόλεμο».
Ο Ιρλανδός πρώην υπουργός εξωτερικών και βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης, Seán MacBride, είχε ιδρύσει μια επιτροπή 16 προσωπικοτήτων εντός της UNESCO. Περιλάμβανε τόσο τον Γάλλο Hubert Beuve-Mery (ιδρυτή της Le Monde), τον Κολομβιανό Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες (Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας) όσο και τον Καναδό Μάρσαλ ΜακΛούαν (θεωρητικό της επικοινωνίας). Ο Elie Abel, τότε Κοσμήτορας της Σχολής Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Κολούμπια εκπροσωπούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες, και ο διευθυντής του πρακτορείου Tass, Σεργκέι Λόσεφ, την Ρωσία. Μόνο το πέμπτο και τελευταίο μέρος της έκθεσης (Η επικοινωνία του αύριο) έγινε αντικείμενο γενικής συζήτησης. Η Επιτροπή MacBride συζήτησε το σχέδιο των άλλων μερών, αλλά δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την τελική τους διατύπωση. Εν πάση περιπτώσει, η έκθεσή του, που εκδόθηκε το 1978, έδειχνε να χαίρει συναίνεσης.
Στην πραγματικότητα, επισημαίνοντας ότι τα ίδια γεγονότα μπορούν να γίνουν αντιληπτά διαφορετικά και ανοίγοντας το ζήτημα των μέσων των μέσων ενημέρωσης του Βορρά και του Νότου, άνοιγε το κουτί της Πανδώρας. Ταυτόχρονα, η UNESCO ήρθε αντιμέτωπη με την προπαγάνδα του Νοτιοαφρικανικού καθεστώτος για το απαρτχάιντ και με την αρνητική προπαγάνδα των μουσουλμανικών και χριστιανικών πολιτισμών για το Ισραήλ. Εντέλει, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο έκλεισαν τη συζήτηση με την αποχώρηση τους από την UNESCO. Γνωρίζουμε σήμερα ότι η βρετανική Αυτοκρατορία είχε εξασφαλίσει την πνευματική της κυριαρχία δημιουργώντας πρακτορεία Τύπου. Το Whitehall έκλεισε το Information Research Department (IRD) μόλις πριν από την έκθεση MacBride [6]. Αλλά ο πόλεμος κατά της Συρίας έδειξε ότι ο μηχανισμός ανακατασκευάστηκε πλήρως σε άλλη μορφή [7]. Οι Δυτικοί συνεχίζουν να παραποιούν τις πληροφορίες στην πηγή τους.
Σε σαράντα χρόνια, το τοπίο των μέσων ενημέρωσης έχει μεταμορφωθεί: εμφάνιση των διεθνών τηλεοράσεων ενημέρωσης σε συνεχή ροή, των ιστοσελίδων και των κοινωνικών δικτύων. Ταυτόχρονα, υπήρξε τεράστια συγκέντρωση των μέσων ενημέρωσης στα χέρια μιας χούφτας ιδιοκτητών. Ωστόσο, κανένα από τα προβλήματα που αναφέρονται το 1978 δεν έχει αλλάξει. Αντίθετα, με τον μονοπολικό κόσμο, έχουν επιδεινωθεί.
Το δημοσιογραφικό επάγγελμα συνιστάται σήμερα είτε στο να συνταχτούν τα τηλεγραφήματα των πρακτορείων Τύπου είτε στο να προσαρμοστούν τα συμφραζόμενα για τα μέσα ενημέρωσης. Τα ειδησεογραφικά πρακτορεία προσκομίσουν νέες τεκμηριωμένες πληροφορίες χωρίς να δοθεί η πηγή, ενώ τα μέσα ενημέρωσης προσφέρουν σχολιασμό και ανάλυση με αναφορές σε ειδησεογραφικά πρακτορεία. Η ανάλυση και ερμηνεία απαιτούν πολλές ιστορικές, οικονομικές κ.λπ. γνώσεις των οποίων στερούνται οι σημερινοί δημοσιογράφοι σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η αμεσότητα των ραδιοφώνων και των τηλεοράσεων δεν τους δίνει χρόνο για να διαβάσουν βιβλία και ακόμη λιγότερο για να συμβουλευτούν αρχεία, εκτός σε περίπτωση ερευνών βάθους. Τα σχόλια και οι αναλύσεις φτώχυναν συνεπώς πολύ.
Η κυρίαρχη ιδεολογία στη Δύση, που τείνει να γίνει «παγκόσμια», έγινε μια θρησκεία χωρίς Θεό. Δεν υπάρχουν παρά μόνο δύο στρατόπεδα: αυτό του Καλού και αυτό των αποστατών. Η αλήθεια καθορίζεται από μια συναίνεση στο κόρφο των ελίτ, ενώ ο λαός την απορρίπτει. Οποιαδήποτε κριτική θεωρείται βλάσφημη. Δεν υπάρχει πλέον χώρος για συζήτηση και συνεπώς για δημοκρατία.
Ο εναλλακτικός Τύπος έχει γίνει εξίσου φτωχός επειδή βασίζεται στα ίδια δεδομένα με τα διεθνή μέσα ενημέρωσης: τα τηλεγραφήματα των πρακτορείων ειδήσεων. Αρκεί όντως να ελέγχουν το AFP, το AP και το Reuters για να μας επιβάλουν ένα όραμα για τα γεγονότα. Μπορείτε να τα καρυκεύσετε σύμφωνα με αυτή ή εκείνη την τάση, ρεπουμπλικανική ή δημοκρατική, συντηρητική ή προοδευτική κ.λπ., αλλά θα είναι πάντα το ίδιο πιάτο.
Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, όσοι αμφισβητούν την επίσημη εκδοχή των γεγονότων περιγράφονται ως «συνωμοσιολόγοι». Μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, όσοι αμφισβητούν τα στοιχεία των ειδησεογραφικών πρακτορείων κατηγορούνται για διαστρέβλωση της πραγματικότητας και κατασκευή Fake News. Οι δημοσιογράφοι, απαγόρευσαν στον εαυτό τους να μεταδώσουν τη σκέψη των «συνωμοσιολόγων», δηλαδή, των αντιφρονούντων, και προσπαθούν να διορθώσουν τα Fake News με τα Check News.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η πίστη στις εκδόσεις των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης έχει καταρρεύσει. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ινστιτούτο Gallup αξιολογεί την εμπιστοσύνη στον έντυπο Τύπο από το 1973 και στον οπτικοακουστικό Τύπο από το 1993. Η εμπιστοσύνη στις εφημερίδες μειώθηκε από το 51% στο 16% και εκείνη στο ραδιόφωνο και τη τηλεόραση από το 46% στο 11%.
Η μόνη λύση είναι να πολλαπλασιαστούν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, δηλαδή οι πηγές πληροφόρησης. Όχι να γίνουν πολλά, αλλά ποικίλα. Μόνο τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο αναφέρεται ένα συμβάν καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο το σκεφτόμαστε.
Για παράδειγμα, σήμερα τα τρία πρακτορεία ειδήσεων που αναφέρονται παραπάνω παρουσιάζουν τη σύγκρουση στην Ουκρανία ως «ρωσική εισβολή». Ισχυρίζονται ότι η Μόσχα δεν μπορούσε να πάρει το Κίεβο και να ανατρέψει τον πρόεδρο Ζελένκι, αλλά διαπράττει εγκλήματα πόλεμου κάθε μέρα. Είναι ένας τρόπος να τα βλέπεις. Δεν έχουμε τα μέσα να δημοσιεύουμε τηλεγραφήματα ανά πάσα στιγμή, ωστόσο δημοσιεύουμε ένα παρόμοιο εβδομαδιαίο ενημερωτικό δελτίο [8]. Τα κριτήριά μας είναι διαφορετικά. Αναφερόμαστε στο «διεθνές Δίκαιο» και όχι στους δυτικούς «κανόνες». Επομένως, περιγράφουμε την ίδια σύγκρουση ως εφαρμογή του ψηφίσματος 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας και της «ευθύνης για προστασία» των καταπιεσμένων πληθυσμών από το 2014. Τα γεγονότα είναι ίδια, αλλά για κάποιους ο τρόπος με τον οποίον τα περιγράφουν οδηγεί στη σκέψη ότι οι Ρώσοι είναι παραβάτες, ενώ ο δικός μας οδηγεί στο να πιστεύει κανείς ότι η ρωσική θέση είναι νόμιμη. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει και μια άλλη διαφορά: εμείς ερμηνεύουμε τα γεγονότα σε χρονική διάρκεια. Για εμάς και για το Συμβούλιο Ασφαλείας, υπάρχει εμφύλιος πόλεμος στην Ουκρανία εδώ και οκτώ χρόνια που έχει αφήσει 20.000 νεκρούς, τα τρία μεγάλα πρακτορεία προσποιούνται ότι το αγνοούν. Για εμάς οι «ριζοσπαστικοί εθνικιστές» έχουν μακρά ποινική ιστορία, που κόστισε τη ζωή σε 4 εκατομμύρια συμπολίτες τους, τα τρία μεγάλα πρακτορεία προσποιούνται επίσης ότι το αγνοούν [9].
Αυτή η διαφορά μπορεί να εφαρμοστεί σε όλα τα θέματα. Για παράδειγμα, τα μεγάλα πρακτορεία ειδήσεων μας εξηγούν ότι η Δύση επέβαλλε κυρώσεις για να τιμωρήσει τη Ρωσία για την εισβολή στην Ουκρανία. Δεν διαβάζουμε εμείς τα γεγονότα με αυτόν τον τρόπο. Για άλλη μία φορά, αναφερόμενοι στο «Διεθνές Δίκαιο» και όχι στους δυτικούς «κανόνες», σημειώνουμε ότι οι αποφάσεις των Αγγλοσαξόνων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραβιάζουν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Δεν πρόκειται για «κυρώσεις» αφού δεν υπήρξε δικαστική απόφαση, αλλά για οικονομικά όπλα για τη διεξαγωγή πολέμου κατά της Ρωσίας όπως στο παρελθόν πολιορκούσαν τα κάστρα για να λιμοκτονήσουν όσους είχαν καταφύγει εκεί.
Κάθε διαφορά στην ερμηνεία των γεγονότων προκαλεί μια άλλη. Για παράδειγμα, όπως επισημάνουμε ότι οι δυτικές ψευδο-κυρώσεις δεν έχουν εγκριθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας, μας λένε ότι αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό, δεδομένου ότι η Ρωσία έχει δικαίωμα αρνησικυρίας στο Συμβούλιο. Για να ξεχάσουμε δηλαδή γιατί ο ΟΗΕ οργανώθηκε όπως είναι. Σκοπός του δεν είναι να λέει το Καλό, αλλά να αποτρέψει πολέμους. Αυτό ακριβώς επέτρεψε στο Συμβούλιο να εγκρίνει το ψήφισμα. 2202 για την επίλυση του εμφυλίου πολέμου στην Ουκρανία. Ωστόσο, οι Δυτικοί, παρά τη δέσμευση της Γερμανίας και της Γαλλίας δεν το έχουν εφαρμόσει, αναγκάζοντας τη Ρωσία να παρέμβει.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε στο άπειρο αυτή τη διπλή ανάγνωση. Το σημαντικό είναι να θυμόμαστε ότι η παρουσίαση των γεγονότων αλλάζει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο γίνονται αντιληπτά. Τέλος, θα ήθελα να καλέσω να ιδρυθούν πρακτορεία ειδήσεων που περιγράφουν τα γεγονότα με τον δικό τους τρόπο, και όχι πλέον με τον τρόπο των ηγετών μας. Με αυτόν τον τρόπο και όχι κουτσομπολεύοντας παραποιημένες πληροφορίες θα ξαναβρούμε τη διαύγειά μας.
[8] Voltaire, actualité internationale est un bulletin hebdomadaire publié en six langues : allemand, anglais, espagnol, français, italien et néerlandais.
Ο Ζελένσκι παγιδευμένος από τη Μόσχα και τη Ουάσιγκτον
του Τιερί Μεϊσάν
Η εξέλιξη της ισορροπίας δυνάμεων στο ουκρανικό πεδίο μάχης και το τραγικό επεισόδιο της G20 στο Μπαλί σηματοδοτούν την ανατροπή της κατάστασης. Αν οι δυτικοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Μόσχα θα ηττηθεί σύντομα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ήδη αρχίσει μυστικές διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία. Είναι έτοιμες να αφήσουν την Ουκρανία και να φορέσουν την ευθύνη μόνο στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Όπως και στο Αφγανιστάν, η αφύπνιση θα είναι βάναυση.
ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ| ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) |22 NOVEMBRE 2022
Συζητώντας πριν από περίπου δέκα ημέρες στις Βρυξέλλες, με έναν αρχηγό ευρωβουλευτών ο οποίος λέγεται ότι είναι ανοιχτόμυαλος, τον άκουγα να μου λέει ότι η ουκρανική σύγκρουση ήταν βέβαια περίπλοκη, αλλά το πιο προφανές ήταν ότι η Ρωσία είχε εισβάλει στη χώρα αυτή. Του απάντησα παρατηρώντας ότι το διεθνές δίκαιο υποχρέωνε τη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Ρωσία να εφαρμόσουν το ψήφισμα 2202, κάτι που έκανε μόνο η Μόσχα. Συνέχισα υπενθυμίζοντας του την ευθύνη για την προστασία των πληθυσμών σε περίπτωση αποτυχία της δικής τους κυβέρνησης να το κάνει. Μ’ έκοψε και μου ρώτησε: «Αν η κυβέρνησή μου διαμαρτυρόταν για την τύχη των υπηκόων της στη Ρωσία και επιτιθόταν σε αυτή τη χώρα, θα το βρίσκατε φυσιολογικό;». Ναι, απάντησα, αν είχατε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Έχετε; Ξαφνιασμένος, άλλαξε θέμα. Τρεις φορές, του ρώτησα αν θα μπορούσαμε να συζητήσουμε το ζήτημα των Ουκρανών «ριζοσπαστικών εθνικιστών». Τρεις φορές αρνήθηκε. Χωρίσαμε τους δρόμους μας με αβρότητα.
Το ζήτημα της ευθύνης προστασίας θα έπρεπε να είχε σταθμιστεί. Η αρχή αυτή δεν επιτρέπει πόλεμο, αλλά αστυνομική επιχείρηση, με στρατιωτικά μέσα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Κρεμλίνο είναι προσεκτικό να μην χαρακτηρίσει αυτή τη σύγκρουση ως «πόλεμο», αλλά ως «ειδική στρατιωτική επιχείρηση». Και οι δύο τρόποι χαρακτηρισμού αναφέρονται στα ίδια γεγονότα, αλλά μια «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» περιορίζει τη σύγκρουση. Κατά την είσοδο των στρατευμάτων του στην Ουκρανία, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν κατέστησε σαφές ότι δεν σκόπευε να προσαρτήσει αυτό το έδαφος, αλλά μόνο να απελευθερώσει τους πληθυσμούς που διώκονταν από τους Ουκρανούς «Ναζί». Σε ένα μακροσκελές προηγούμενο άρθρο υπέδειξα ότι, ενώ η έκφραση "Ναζί" είναι σωστή με την ιστορική σημασία, δεν αντιστοιχεί στον τρόπο με τον οποίο αυτοί οι άνθρωποι αυτο-ορίζονται. Χρησιμοποιούν την έκφραση: «ριζοσπαστικοί εθνικιστές». Να υπενθυμίσουμε ότι η Ουκρανία είναι το μόνο κράτος στον κόσμο που έχει και εφαρμόζει ένα ρητά ρατσιστικό Σύνταγμα.
Παρατηρώντας το γεγονός ότι το διεθνές δίκαιο αποφαίνεται υπέρ της Ρωσίας δεν σημαίνει ότι της δίνεται λευκή επιταγή. Ο καθένας πρέπει να κρίνει τον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζει το δίκαιο. Οι Δυτικοί βρίσκουν πάντα τη Ρωσία «ασιατική», «άγρια» και «βάναυση», ακόμα κι αν εμφανίστηκαν οι ίδιοι πολύ πιο καταστροφικοί σε πολλές περιπτώσεις.
ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ
Έχοντας διευκρινίσει τις ρωσική και τη δυτική άποψεις, είναι σαφές ότι μερικά γεγονότα πυροδότησαν μια δυτική εξέλιξη.
Μπαίνουμε στον χειμώνα, μια σκληρή εποχή στην Κεντρική Ευρώπη. Ο ρωσικός πληθυσμός γνωρίζει, από της εισβολής του Ναπολέοντα, ότι δεν μπορεί να υπερασπίζεται μια τόσο μεγάλη χώρα. Έτσι έμαθε να χρησιμοποιεί με ακρίβεια την απεραντοσύνη της επικράτειάς του και ποιες είναι οι κατάλληλες εποχές για να νικήσει εκείνους που του επιτέθηκαν. Με το χειμώνα, το μέτωπο είναι παγωμένο για αρκετούς μήνες. Ο καθένας μπορεί να παρατηρήσει ότι, σε αντίθεση με το αφήγημα ότι οι Ρώσοι ηττήθηκαν, ο ρωσικός στρατός απελευθέρωσε το Ντονμπάς και μέρος της Νοβορωσίας.
Πριν πέσει ο χειμώνας, το
Κρεμλίνο απέσυρε τον απελευθερωμένο πληθυσμό που ζούσε βόρεια του Δνείπερου,
στη συνέχεια απέσυρε το στρατό του, στη συνέχεια απέσυρε το στρατό του, εγκαταλείποντας το τμήμα της Χερσώνας που βρίσκεται στη βόρεια όχθη του Δνείπερου. Για πρώτη φορά, ένα φυσικό σύνορο, ο ποταμός Δνείπερος, σηματοδοτεί ένα σύνορο μεταξύ των εδαφών που ελέγχονται από το Κίεβο και αυτών που ελέγχονται από τη Μόσχα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του Μεσοπόλεμου, ήταν η απουσία φυσικών συνόρων που έριξε όλες τις διαδοχικές εξουσίες στην Ουκρανία. Από τώρα και στο εξής, η Ρωσία είναι σε θέση να κρατήσει.
Από την αρχή της σύγκρουσης, η Ουκρανία μπορεί να υπολογίζει στην απεριόριστη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους. Ωστόσο, οι ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ έχουν απομακρύνει την πλειοψηφία της κυβέρνησης Μπάιντεν στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Από τώρα και στο εξής, η υποστήριξη της Ουάσιγκτον θα είναι περιορισμένη. Ομοίως, η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκει επίσης τα όριά της. Οι πληθυσμοί της δεν καταλαβαίνουν το αυξανόμενο ενεργειακό κόστος, το κλείσιμο ορισμένων εργοστασίων και την αδυναμία να θερμαίνονται κανονικά.
Τέλος, σε ορισμένους κύκλους της εξουσίας, αφού θαύμασαν τα ταλέντα του ηθοποιού Βολοντίμιρ Ζελένσκι, αρχίζουν να αναρωτιούνται για τις φήμες που αφορούν την ξαφνική περιουσία του. Σε οκτώ μήνες πολέμου, φέρεται ότι έγινε δισεκατομμυριούχος. Η κατηγορία είναι μη επαληθεύσιμη, αλλά το σκάνδαλο των Pandora Papers (2021), την καθιστά αξιόπιστη. Χρειάζεται κανείς να αιμορραγήσει από τέσσερις φλέβες για να μην δει να φτάνουν οι δωρεές στην Ουκρανία, αλλά να εξαφανίζονται σε υπεράκτιες εταιρείες;
Οι Αγγλοσάξονες (ήτοι το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον) ήθελαν να μετατρέψουν την G20 στο Μπαλί σε αντιρωσική σύνοδο κορυφής. Αρχικά είχαν ασκήσει πιέσεις για τον αποκλεισμό της Μόσχας από τον Όμιλο όπως κατάφεραν στην G8. Αν όμως η Ρωσία απουσίαζε, η Κίνα, μακράν ο μεγαλύτερος εξαγωγέας στον κόσμο, δεν θα είχε έρθει. Επίσης, ο Γάλλος Εμανουέλ Μακρόν διορίστηκε για να πείσει του άλλους προσκεκλημένους να υπογράψουν μια αιματηρή δήλωση κατά της Ρωσίας. Για δύο ημέρες, τα δυτικά πρακτορεία ειδήσεων διαβεβαίωναν ότι η υπόθεση ήταν εξασφαλισμένη. Αλλά, εντέλει, η τελική δήλωση, αν και συνοψίζει την Δυτική άποψη, κλείνει τη συζήτηση με τα εξής λόγια: «Υπήρχαν άλλες απόψεις και διαφορετικές εκτιμήσεις της κατάστασης και για τις κυρώσεις. Αναγνωρίζοντας ότι η G20 δεν είναι το κατάλληλο φόρουμ για την επίλυση των προβλημάτων ασφάλειας, γνωρίζουμε ότι τα ζητήματα ασφαλείας μπορούν να έχουν σημαντικές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία». Με άλλα λόγια, για πρώτη φορά, η Δύση απέτυχε να επιβάλει το όραμα της για τον κόσμο στο υπόλοιπο του πλανήτη.
Η ΠΑΓΙΔΑ
Χειρότερα: οι Δυτικοί επέβαλαν μια βιντεοσκοπημένη παρέμβαση του Βολοντίμιρ Ζελένσκι όπως το έπραξαν στις 24 Αυγούστου και 27 Σεπτεμβρίου στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Ωστόσο, ενώ η Ρωσία είχε προσπαθήσει μάταια να αντιταχθεί το Σεπτέμβριο στη Νέα Υόρκη, το δέχτηκε τον Νοέμβριο στο Μπαλί. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας, η Γαλλία, η οποία ασκούσε την Προεδρία, είχε παραβιάσει τον εσωτερικό κανονισμό για να δώσει τον λόγο σε έναν αρχηγό κράτους μέσω βίντεο. Αντιθέτως, στην G20, η Ινδονησία κρατούσε μια απολύτως ουδέτερη θέση και δεν κινδύνευε να συμφωνήσει να του δώσει τον λόγο χωρίς τη ρωσική άδεια. Επρόκειτο ασφαλώς για παγίδα. Ο πρόεδρος Ζελένσκι, ο οποίος δεν γνωρίζει την λειτουργία αυτών των θεσμών έπεσε σε αυτή.
Μετά τη διακωμώδηση της δράσης της Μόσχας, ζήτησε τον αποκλεισμό της από την... «G19». Με άλλα λόγια, ο μικρός Ουκρανός έδωσε, εξ ονόματος των Αγγλοσαξόνων, μια εντολή προς τους αρχηγούς κρατών, πρωθυπουργούς και υπουργούς Εξωτερικών από τις 20 μεγαλύτερες παγκόσμιες δυνάμεις και δεν εισακούστηκε. Στην πραγματικότητα, η διαμάχη μεταξύ αυτών των ηγετών δεν αφορούσε την Ουκρανία, αλλά την υποταγή τους ή όχι στην αμερικανική παγκόσμια τάξη. Όλοι οι Λατινοαμερικανοί, Αφρικανοί και τέσσερις Ασιάτες συμμετέχοντες είπαν ότι αυτή η κυριαρχία τελείωσε· ότι από τώρα και στο εξής ο κόσμος είναι πολυπολικός.
Οι Δυτικοί πρέπει να ένιωσαν το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια τους. Δεν ήταν και οι μόνοι. Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι είδε, για πρώτη φορά, ότι οι νονοί του, μέχρι τώρα απόλυτοι κυρίαρχοι του κόσμου, τον άφησαν να πέσει χωρίς δισταγμό για να διατηρήσουν τη θέση τους για λίγο καιρό ακόμα.
Είναι πιθανό ότι η Ουάσιγκτον βρίσκεται σε επικοινωνία με τη Μόσχα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρατηρούν ότι στην κλίμακα του κόσμου, τα πράγματα στρέφονται εις βάρος τους. Δεν θα διστάσουν ούτε για δευτερόλεπτο να κατηγορήσουν το ουκρανικό καθεστώς. Ο Γουίλιαμ Μπερνς, διευθυντής της CIA, έχει ήδη συναντηθεί με τον Σεργκέι Ναρίσκιν, τον διευθυντή της SVR, στην Τουρκία. Αυτές οι συζητήσεις ακολουθούν εκείνες του Τζέικ Σάλιβαν, του συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, με ορισμένους Ρώσους αξιωματούχους. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον δεν έχει τίποτα να διαπραγματευτεί στην Ουκρανία. Δύο μήνες πριν από τη σύγκρουση στην Ουκρανία, εξηγούσα ότι η ουσία του προβλήματος δεν είχε καμία σχέση με αυτή τη χώρα, ούτε με το ΝΑΤΟ. Πρόκειται ουσιαστικά για το τέλος του μονοπολικού κόσμου.
Συνεπώς δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι, λίγες ημέρες μετά το χαστούκι της G20, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι διέψευσε, για πρώτη φορά δημόσια, τους νονούς του στην Αμερική. Κατηγόρησε τη Ρωσία ότι εκτόξευσε πύραυλο εναντίον της Πολωνίας και επέμενε ενώ το Πεντάγωνο δήλωνε ότι έκανε λάθος, ήταν ουκρανικός αντιπυραυλικός πύραυλος. Συνέχιζε να ενεργεί στην ευθεία γραμμή με τη Συνθήκη της Βαρσοβίας, που συνήφθη στις 22 Απριλίου 1920, από τους ριζοσπαστικούς εθνικιστές του Σίμον Πετλιούρα με το καθεστώς του Πιλσούντσκι· για να ωθήσει την Πολωνία να μπει σε πόλεμο με τη Ρωσία. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που η Ουάσινγκτον χτυπούσε το κουδούνι στα αυτιά του. Δεν το άκουσε.
Πιθανώς, αυτές οι αντιφάσεις δεν θα εκδηλώνονται πλέον δημόσια. Οι δυτικές θέσεις θα μαλακώσουν. Η Ουκρανία προειδοποιήθηκε: τους προσεχούς μήνες, θα πρέπει να διαπραγματευτεί με τη Ρωσία. Ο πρόεδρος Ζελένσκι μπορεί να σχεδιάσει τη διαφυγή του από τώρα επειδή οι πληγωμένοι συμπατριώτες του δεν θα του συγχωρέσουν που τους ξεγέλασε.
Ποιος γνωρίζει την ιστορία των Ουκρανών «ριζοσπαστικών εθνικιστών», των «Ναζί» σύμφωνα με την ορολογία του Κρεμλίνου; Ξεκινά κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, συνεχίζεται κατά τον Δεύτερο, τον Ψυχρό Πόλεμο και συνεχίζεται σήμερα στη σύγχρονη Ουκρανία. Πολλά έγγραφα καταστράφηκαν και η σύγχρονη Ουκρανία απαγορεύει με ποινή φυλάκισης να αναφέρονται τα εγκλήματά τους. Γεγονός παραμένει όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι έσφαξαν τουλάχιστον τέσσερα εκατομμύρια συμπατριώτες τους και σχεδίασαν την αρχιτεκτονική της τελικής λύσης, δηλαδή τη δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων με βάση την πραγματική ή υποτιθέμενη τους ιδιότητα μέλους σε εβραϊκές ή τσιγγάνικες κοινότητες της Ευρώπης.
ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ| ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) |15 NOVEMBRE 2022
Ο πράκτορας της Γερμανίας, στοχαστής του ουκρανικού «ριζοσπαστικού εθνικισμού» και εγκληματίας κατά της Ανθρωπότητας, Ντμίτρο Ντόντσοφ (Μελιτοπόλ 1883, Μόντρεαλ 1973).
Όπως οι περισσότεροι δυτικοί αναλυτές και πολιτικοί σχολιαστές, δεν γνώριζα την ύπαρξη Ουκρανών νεοναζί μέχρι το 2014. Όταν ανατράπηκε ο εκλεγμένος πρόεδρος ζούσα στη Συρία εκείνη την εποχή και νόμιζα ότι επρόκειτο για βίαιες ομάδες που ξεσπούσαν στη δημόσια σκηνή για να δώσουν ένα χέρι βοήθειας στα φιλοευρωπαϊκά στοιχεία. Ωστόσο, μετά την ρωσική στρατιωτική επέμβαση, ανακάλυψα σταδιακά πολλά έγγραφα και πληροφορίες σχετικά με αυτό το πολιτικό κίνημα το οποίο αντιπροσώπευε, το 2021, το ένα τρίτο των ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Το παρόν άρθρο παρουσιάζει μια σύνθεση αυτών των αποκαλύψεων.
Στην αρχή αυτής της ιστορίας, δηλαδή πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ουκρανία ήταν μια μεγάλη πεδιάδα που σκορπιζόταν πάντα μεταξύ γερμανικής και ρωσικής επιρροών. Προφανώς, δεν ήταν ανεξάρτητο κράτος, αλλά επαρχία της τσαρικής αυτοκρατορίας. Κατοικούταν από Γερμανούς, Βούλγαρους, Έλληνες, Πολωνούς, Ρουμάνους, Ρώσους, Τσέχους, Τατάρους και από μια πολύ μεγάλη εβραϊκή μειονότητα που πιστεύεται ότι κατάγεται από τον αρχαίο λαό των Χαζάρων.
Ένας νεαρός ποιητής, ο Ντμίτρο Ντόντσοφ, ήταν παθιασμένος με τα πρωτοποριακά καλλιτεχνικά κινήματα, και θεωρούσε ότι τα τελευταία θα κατάφερναν να βγάλουν τη χώρα του από τη κοινωνική καθυστέρηση της. Καθώς η τσαρική αυτοκρατορία ήταν ακίνητη μετά το θάνατο της Μεγάλης Αικατερίνης ενώ η Γερμανική Αυτοκρατορία ήταν το επιστημονικό κέντρο της Δύσης, ο Ντόντσοφ επέλεξε το Βερολίνο εναντίον της Μόσχας.
Όταν ξέσπασε ο Μεγάλος Πόλεμος, έγινε πράκτορας των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών. Μετανάστευσε στην Ελβετία όπου εξέδωσε, για λογαριασμό των αφεντικών του, ένα δελτίο σε πολλές γλώσσες, το Δελτίο των Εθνικοτήτων της Ρωσίας, που καλούσε για την εξέγερση των εθνοτικών μειονοτήτων της Τσαρικής Αυτοκρατορίας για να προκαλέσει την ήττα της. Αυτό το μοντέλο επιλέχτηκε από τις μυστικές δυτικές υπηρεσίες για να οργανώσουν το «Φόρουμ των Ελευθερών Λαών της Ρωσίας», το τελευταίο καλοκαίρι στη Πράγα [1].
Το 1917, η μπολσεβίκικη επανάσταση ανέτρεψε τα πάντα. Οι φίλοι του Ντόντσοφ τάθηκαν υπέρ της Ρωσικής Επανάστασης, αλλά ο ίδιος παρέμεινε φιλογερμανός. Στην αναρχία που ακολούθησε, η Ουκρανία διαιρέθηκε de facto σε τρία διαφορετικά καθεστώτα: οι εθνικιστές του Σιμόν Πετλιούρα (που επιβλήθηκαν στην περιοχή που κατέχει σήμερα η κυβέρνηση Ζελένσκι), οι αναρχικοί του Νέστορας Μαχνό (που οργανώθηκαν στη Νοβοροσσίγια, τη γη που αναπτύχθηκε από τον πρίγκιπα Ποτέμκιν και η οποία δεν είχε γνωρίσει ποτέ τη δουλοπαροικία), και οι μπολσεβίκοι (ειδικά στο Ντονμπάς). Η κραυγή μάχης των υποστηρικτών του Πετλιούρα ήταν «Θάνατος στους εβραίους και τους μπολσεβίκους!» Διέπραξαν πάρα πολλά δολοφονικά πογκρόμ.
Ο Ντμίτρο Ντόντσοφ επέστρεψε στην Ουκρανία πριν από τη γερμανική ήττα και έγινε προστατευόμενος του Σιμόν Πετλιούρα. Συμμετείχε για λίγο στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού, αλλά για κάποιο άγνωστο λόγο, δεν παρέμεινε στην αντιπροσωπεία του. Στην Ουκρανία, βοήθησε τον Πετλιούρα να συμμαχήσει με την Πολωνία για να συντρίψουν τους αναρχικούς και τους μπολσεβίκους. Μετά την κατάληψη του Κιέβου από τους μπολσεβίκους, οι Πετλιούρα και Ντόντσοφ διαπραγματεύτηκαν τη Συνθήκη της Βαρσοβίας (22 Απριλίου 1920): ο πολωνικός στρατός δεσμευόταν να απωθήσει τους μπολσεβίκους και να απελευθερώσει την Ουκρανία με αντάλλαγμα τη Γαλικία και τη Βολυνία (ακριβώς όπως η κυβέρνηση Ζελένσκι διαπραγματεύεται σήμερα την είσοδο της Πολωνίας στον πόλεμο εναντίον των ίδιων εδαφών) [2]. Αυτός ο νέος πόλεμος κατέληξε σε φιάσκο.
Ο Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι, γεννηθείς στην Οδησσό, στοχαστής του ρεβιζιονιστικού σιωνισμού. Για εκείνο, το Ισραήλ ήταν ένας τόπος χωρίς λαό, για έναν λαό χωρίς γη.
Για να ενισχύσει το στρατόπεδο του, ο Πετλιούρα διαπραγματεύτηκε μυστικά με τον ιδρυτή των εβραϊκών ταγμάτων του Βρετανικού Στρατού («Εβραϊκή Λεγεώνα») και από τότε και στο εξής διοικητή της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης (WSO), Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι. Τον Σεπτέμβριο του 1921, οι δύο άνδρες συμφώνησαν να ενωθούν εναντίον των μπολσεβίκων με αντάλλαγμα τη δέσμευση του Πετλιούρα να απαγορεύσει τα στρατεύματά του να συνεχίσουν τα πογκρόμ τους. Η Εβραϊκή Λεγεώνα έμελλε να γίνει η «Εβραϊκή Χωροφυλακή». Ωστόσο, παρά τις προσπάθειές του, ο Πετλιούρα απέτυχε να ειρηνεύσει τα στρατεύματά του, ειδικά αφού ο στενός συνεργάτης του, ο Ντόντσοφ, συνέισε να ενθαρρύνει τη σφαγή των Εβραίων. Εντέλει, αφού αποκαλύφθηκε η συμφωνία, η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση (ΠΣΟ) επαναστάτησε εναντίον του καθεστώτος Πετλιούρα. Στις 17 Ιανουαρίου 1923, η ΠΣΟ συγκρότησε εξεταστική επιτροπή για τις δραστηριότητες του Γιαμποτίνσκι. Ο τελευταίος αρνήθηκε να έρθει να δώσει εξηγήσεις και παραιτήθηκε από τις λειτουργίες του.
Ο Σάιμον Πετλιούρα κατέλαβε τη βόρεια Ουκρανία. Προστάτης των εθνικιστών Θυσίασε τη Γαλικία και τη Βολυνία για να πολεμήσει τους Ρώσους.
Ο Πετλιούρα κατέφυγε στην Πολωνία και στη συνέχεια στη Γαλλία, όπου δολοφονήθηκε από έναν Εβραίο αναρχικό της Βεσσαραβίας (σημερινή Υπερδνειστερία). Στη δίκη, αναγνώρισε το έγκλημά του και ισχυρίστηκε ότι εκδικήθηκε εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους που δολοφονήθηκαν από τα στρατεύματα του Πετλιούρα και του Ντόντσοφ. Η δίκη είχε μεγάλο αντίκτυπο. Το δικαστήριο αθώωσε τον δολοφόνο. Σε αυτή την περίπτωση ιδρύθηκε η Ένωση κατά των πογκρόμ, η μελλοντική Licra (Διεθνής Ένωση κατά του Ρατσισμού και του αντισημιτισμού).
Όχι μόνο ηττήθηκαν οι εθνικιστές, αλλά και οι αναρχικοί. Παντού θριάμβευσαν οι μπολσεβίκοι και επέλεξαν, όχι χωρίς συζητήσεις, να ενταχθούν στη Σοβιετική Ένωση.
Ο Ντμίτρο Ντόντσοφ έκδωσε λογοτεχνικά περιοδικά που άσκουσαν γοητεία στη νεολαία. Συνέχιζε να προωθεί μια Κεντρική Ευρώπη υπό τη κυριαρχία της Γερμανίας και πλησίασε τον ναζισμό καθώς ο τελευταίος ανέβαινε. Όρισε σύντομα το δόγμα του ως ουκρανικό «ριζοσπαστικό εθνικισμό». Με αυτόν τον τρόπο αναφερόταν στον Γάλλο ποιητή, Σάρλ Μωρράς . Πράγματι, στην αρχή η λογική των δύο ανδρών ήταν ταυτόσημη: αναζητούσαν στη δική τους κουλτούρα τους τρόπους διεκδίκησης ενός σύγχρονου εθνικισμού. Ωστόσο ο Μωρράς ήταν γερμανοφοβικός, ενώ ο Ντόντσοφ ήταν γερμανόφιλος. Η έκφραση «ριζοσπαστικός εθνικισμός» εξακολουθεί να διεκδικείται σήμερα από τους οπαδούς του Ντόντοφ, οι οποίοι φροντίζουν, μετά την πτώση του Τρίτου Ράιχ, να αντικρούσουν τον όρο «ναζισμός» με τον οποίο οι Ρώσοι την αποκαλούν, όχι χωρίς λόγο.
Σύμφωνα με τον ίδιο, ο «ουκρανικός εθνικισμός» χαρακτηρίζεται από: «την επιβεβαίωση της θέλησης για ζωή, για ισχύ, για επέκταση» (προωθεί «Το δικαίωμα των ισχυρών φυλών να οργανώνουν τους λαούς και τα έθνη για την ενίσχυση των υπαρχόντων κουλτούρας και πολιτισμού»), «την επιθυμία να πολεμήσει και τη συνείδηση της ακρότητάς του» (επαινεί τη «δημιουργική βία της μειοψηφίας πρωτοβουλίας»)
Οι ιδιότητές του είναι: «ο φανατισμός»· «η ανηθικότητα».
Εντέλει, γυρίζοντας την πλάτη στο παρελθόν του, ο Ντόντσοφ έγινε θαυμαστής άνευ όρων του Φύρερ. Οι μαθητές του είχαν ιδρύσει, το 1929, την Οργάνωση των Ουκρανών εθνικιστών (OUN) γύρω από τον συνταγματάρχη Yevhen Konovalets. Ο τελευταίος ονόμασε τον Ντόντσοφ «πνευματικό δικτάτορα της νεολαίας της Γαλικίας». Ωστόσο, ένας καβγάς έφερε τον Ντόντσοφ αντιμέτωπο με έναν άλλο διανοούμενο σχετικά με τον εξτρεμισμό του που οδήγησε σε πόλεμο εναντίον όλων, όταν ξαφνικά δολοφονήθηκε ο Κόνοβαλετς. Η OUN (που χρηματοδοτούταν από τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες) χωρίστηκε τότε στα δύο. Οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» της OUN-B την ονόμασαν Στεπάν Μπαντέρα, όνομα του αγαπημένου μαθητή του Ντόντσοφ,.
Κατά τη διάρκεια των ετών 1932-33, οι μπολσεβίκοι πολιτικοί κομισάριοι, πλειοψηφικά εβραίοι, επέβαλαν φόρο στις καλλιέργειες, όπως και στις άλλες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης. Σε συνδυασμό με σημαντικές και απρόβλεπτες κλιματικές διακυμάνσεις, η πολιτική αυτή προκάλεσε ένας γιγαντιαίος λιμός σε αρκετές περιοχές της ΕΣΣΔ, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας. Είναι γνωστός ως «Χολοντόμορ». Σε αντίθεση με όσα περιγράφει ο ριζοσπάστης εθνικιστής ιστορικός Λεβ Ντομπριάνσκι, δεν ήταν σχέδιο για την εξόντωση των Ουκρανών από τους Ρώσους καθώς άλλες σοβιετικές περιοχές υπέφεραν επίσης, αλλά μια παράλογη διαχείριση των δημόσιων πόρων σε περίοδο κλιματικής αλλαγής. Η κόρη του Λεβ Ντομπράνσκι, Πάουλα Ντομπράνσκι, έγινε μια από τις συνεργάτιδες του πρόεδρου Τζορτζ Μπους. Διεξήγαγε έναν ανελέητο αγώνα για να διωχτούν από τα δυτικά πανεπιστήμια οι ιστορικοί που δεν τηρούσαν την προπαγάνδα του πατέρα της [3].
Το 1934, ο Μπαντέρα οργάνωσε, ως μέλος των ναζιστικών μυστικών υπηρεσιών και επικεφαλής της OUN-B, τη δολοφονία του Πολωνού υπουργού Εσωτερικών Μπρονίσλαβ Πιεράτσκι.
Από το 1939, τα μέλη της OUN-B, σχηματίζοντας μια στρατιωτική οργάνωση, την UPA, εκπαιδεύτηκαν στη Γερμανία από τον γερμανικό στρατό, και μετά πάλι στη Γερμανία, αλλά από τους Ιάπωνες συμμάχους τους. Ο Στεπάν Μπαντέρα πρότεινε στον Ντμίτρο Ντόντσοφ να γίνει ο επικεφαλής της οργάνωσής τους, αλλά ο διανοούμενος αρνήθηκε, προτιμώντας να παίξει ένα ηγετικό ρόλο παρά να είναι επιχειρησιακός διοικητής.
Οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» θαύμασαν την εισβολή στην Πολωνία, στην εφαρμογή του Γερμανοσοβιετικού Συμφώνου. Όπως το απέδειξε ο Χένρι Ο Κίσινγκερ, ο οποίος δεν μπορεί να υποψιαστεί ως φιλοσοβιετικός, δεν ήταν θέμα να προσαρτήσει η ΕΣΣΔ την Πολωνία, αλλά να εξουδετερώσει μέρος της για να προετοιμαστεί για την αντιπαράθεση με το Ράιχ. Αντιθέτως, για την καγκελάριο Χίτλερ, ήταν θέμα έναρξης της κατάκτησης ενός «ζωτικού χώρου» στο Κεντρική Ευρώπη.
Από της αρχής του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, υπό τις υποδείξεις του Ντμίτρο Ντόντσοφ, η OUN-B πολέμησε στο πλευρό των ναζιστικών στρατευμάτων εναντίον των Εβραίων και των Σοβιετικών.
Η συνεργασία μεταξύ των Ουκρανών «ριζοσπαστών εθνικιστών» και των Ναζί συνεχίστηκε με μόνιμες σφαγές της πλειοψηφίας του ουκρανικού πληθυσμού, που κατηγορούταν ότι είναι Εβραίοι ή κομμουνιστές, μέχρι την «Απελευθέρωση» της Ουκρανίας από το Τρίτο Ράιχ το καλοκαίρι του 1941 με την κραυγή του «Σλάβα Ukraїni!» (Δόξα στην Ουκρανία), τη κραυγή μάχης που χρησιμοποιείται σήμερα από την κυβέρνηση Ζελένσκι και τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ. Εκείνη τη στιγμή, οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» διακήρυξαν την «ανεξαρτησία» της Ουκρανίας, παρουσία των εκπρόσωπων των ναζί και του ελληνορθόδοξου κλήρου, όχι στο Κίεβο, αλλά στο Λβιβ, κατά το πρότυπο της Φρουράς Hlinka στη Σλοβακία και των Ουστάσι στην Κροατία. Σχημάτισαν κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Providnyk (οδηγού) Στέπαν Μπαντέρα της οποίας ο φίλος του, Γιάροσλαβ Στέτσκο, ήταν πρωθυπουργός. Υπολογίζεται σε 1,5 εκατομμύρια ανθρώπους την υποστήριξή τους μέσα στην Ουκρανία. Δηλαδή, το οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» ήταν πάντα πολύ μικρή μειοψηφία.
Γιορτή της ανεξάρτητης Ουκρανίας με τους ναζί αξιωματούχους. Πίσω από τους ομιλητές, τα τρία πορτρέτα που εκτίθενται είναι αυτά του Στεπάν Μπαντέρα, του Αδόλφου Χίτλερ και του Γεβχέν Κόνοβαλετς.
Οι Ναζί διαιρέθηκαν μεταξύ, από τη μία πλευρά του Κομισάριου του Ράιχ για την Ουκρανία, Erich Koch, για τον οποίο οι Ουκρανοί είναι υπάνθρωποι και, από την άλλη, του υπουργού των Κατεχόμενων Εδαφών της Ανατολής, Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, για τον οποίο οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» ήταν αληθινοί σύμμαχοι. Τελικά, στις 5 Τον Ιούλιο του 1941, ο Μπαντέρα εκτοπίστηκε στο Βερολίνο και τέθηκε σε Ehrenhaft (τιμητική αιχμαλωσία), δηλαδή τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό ως υψηλό σπουδαίο πρόσωπο. Ωστόσο, τα μέλη της OUN-B έχοντας δολοφονήσει τους αρχηγούς της αντίπαλης φατρίας, της OUN-M, οι Ναζί επέβαλαν κυρώσεις στον Στεπάν Μπαντέρα και την οργάνωση του, στις 13 Σεπτεμβρίου 1941. 48 από τους ηγέτες τους απελάθηκαν σ’ ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων, στο Άουσβιτς (το οποίο δεν ήταν ακόμα στρατόπεδο εξόντωσης, αλλά μόνο μία φυλακή). Η OUN-B αναδιοργανώθηκε υπό γερμανική διοίκηση. Από εκείνη τη στιγμή, όλοι οι Ουκρανοί εθνικιστές έδωσαν τον ακόλουθο όρκο: «Πιστός γιος της Πατρίδας μου, εντάσσομαι εθελοντικά στις τάξεις του Ουκρανικού Απελευθερωτικού Στρατού και με χαρά ορκίζομαι ότι θα πολεμήσω πιστά τον μπολσεβικισμό για την τιμή του λαού. Δίνουμε αυτόν τον αγώνα στο πλευρό της Γερμανίας και των συμμάχων της. εναντίον ενός κοινού εχθρού. Με πιστότητα και άνευ όρων υποταγή, πιστεύω στον Αδόλφο Χίτλερ ως ηγέτη και ανώτατο διοικητή του Απελευθερωτικού Στρατού. Ανά πάσα στιγμή, είμαι πρόθυμος να δώσω τη ζωή μου για την αλήθεια».
Ο Όρκος πίστης των μελών της OUN στον Φύρερ Αδόλφο Χίτλερ.
Οι Ναζί ανακοίνωσαν ότι ανακαλύφθηκε μεγάλη ποσότητα πτωμάτων στις φυλακές, θύματα των «Μπολσεβίκων Εβραίων». Και έτσι, οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» γιόρτασαν την «ανεξαρτησία» τους δολοφονώντας περισσότερους από 30.000 Εβραίους και συμμετείχαν ενεργά στο κυνήγημα των Εβραίων της Κίεβο στο Μπάμπι Γιαρ, όπου 33.771 από εκείνους θα τουφεκιστούν σε δύο ημέρες, στις 29 και 30 Σεπτεμβρίου 1941, από τις Einsatzgruppen του SS Ράινχαρντ Χάιντριχ.
Σε αυτό το σάλο, ο Ντμίτρο Ντόντσοφ εξαφανίστηκε. Στην πραγματικότητα, είχε πάει στην Πράγα και είχε θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία του αρχιτέκτονα της τελικής λύσης, Ράινχαρντ Χάιντριχ, ο οποίος μόλις είχε διοριστεί υποδιοικητής της Βοημίας-Μοραβίας. Ο Χάιντριχ διοργάνωσε το Συνέδριο της Wansee που σχεδίαζε την «Τελική Λύση των Εβραϊκών και Τσιγγάνικων Ζητημάτων» [4].. Στη συνέχεια ίδρυσε το Ινστιτούτο Ράιναρντ Χάιντριχ. στην Πράγα προκειμένου να συντονιστεί η συστηματική εξόντωση όλων αυτών των πληθυσμών στην Ευρώπη. Ο Ουκρανός Ντόντσοφ, ο οποίος διέμενε από τότε και στο εξής στην Πράγα σε μεγάλη πολυτέλεια, έγινε αμέσως διευθυντής του Ινστιτούτου. Ως εκ τούτου, είναι ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες της μεγαλύτερης σφαγής στην Ιστορία. Ο Χάιντριχ δολοφονήθηκε τον Ιούνιο του 1942, αλλά ο Ντόντσοφ διατήρησε τα καθήκοντα και τα προνόμιά του.
Ο Ράινχαρντ Χάιντριχ μιλάει στο Κάστρο της Πράγας. Ήταν υπεύθυνος για τη διαχείριση της Βοημίας-Μοραβίας. Ωστόσο, η πραγματική του λειτουργία ήταν να συντονίζει την «Τελική Λύση» των εβραϊκών και τσιγγάνικων ζητημάτων. Ο Ντμίτρο Ντόντσοφ εντάχθηκε στην ομάδα του το 1942 και επέβλεψε τις σφαγές σε όλη την Ευρώπη μέχρι την πτώση του Ράιχ. Το Κάστρο της Πράγας ήταν η σκηνή της συνάντησης της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας κατά της Ρωσίας τον περασμένο Οκτώβριο.
Ο Στέπαν Μπαντέρα και ο αναπληρωτής του, Γιάροσλαβ Στέτσκο, τέθηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό στην έδρα της Γενικής Επιθεώρησης των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης, στο Οράνιενμπουργκ-Σαξενχάουζεν (30 χλμ. από το Βερολίνο). Απηύθυναν επιστολές στους υποστηρικτές τους και στους ηγέτες του Ράιχ σε πλήρη ελευθερία και δεν υπέστησαν καμία στέρηση. Το Σεπτέμβριο 1944, καθώς ο στρατός του Ράιχ υποχώρησε και οι αντάρτες του Μπαντέρα άρχισαν να επαναστατούν εναντίον του, οι δύο ηγέτες απελευθερώθηκαν. από τους Ναζί και επανήλθαν στις προηγούμενες θέσεις τους. Οι Μπαντέρα και Στέτσκο επανέλαβαν τον ένοπλο αγώνα εναντίον των Εβραίων και των Μπολσεβίκων.
Τελετή του Ριζοσπαστικού Εθνικιστικού Τάγματος Centuria. Σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσινγκτον, το 2021 είχε ήδη διείσδυσε στους κύριους στρατούς του ΝΑΤΟ.
Αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Το Ράιχ κατέρρευσε. Οι Αγγλοσάξονες ανέκτησαν τους Ντόντσοφ, Μπαντέρα και Στέτσκο. Ο θεωρητικός του ριζοσπαστικού εθνικισμού μεταφέρθηκε στον Καναδά, ενώ και οι δύο επαγγελματίες της σφαγής στη Γερμανία. Η MI6 και η OSS (προκάτοχος της CIA) ξαναέγραψαν τις βιογραφίες τους, εξαφανίζοντας τη ναζιστική τους δέσμευση και την ευθύνη τους στη τελική λύση.
Ο Στέπαν Μπαντέρα κατά τη διάρκεια της εξορίας του, καθώς μιλάει σε μνημόσυνο του Γεβχέν Κονοβάλετς.
Ο Μπαντέρα και ο Στέτσκο εγκαταστάθηκαν στο Μόναχο για να οργανώσουν τα αγγλοσαξονικά δίκτυα stay-behind στη Σοβιετική Ένωση. Από το 1950 και μετά, είχαν ένα σημαντικό ραδιοφωνικό σταθμό στη διάθεση τους, το Radio Free Europe, το οποίο μοιράζονταν με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους του Σαΐντ Ραμαντάν (πατέρα του Ταρίκ Ραμαντάν). Το ραδιόφωνο χρηματοδοτούταν από την Εθνική Επιτροπή για μια Ελεύθερη Ευρώπη (National Committee for a Free Europe), παρακλάδι της CIA της οποίας ήταν μέλος ο διευθυντής της, Alan Dulles, καθώς και ο μελλοντικός πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, ο μεγιστάνας του Τύπου Χένρι Λούκε και ο σκηνοθέτης Σέσιλ Μπ. ΝτεΜίλες. Ο ειδικός στον ψυχολογικό πόλεμο και μελλοντικός προστάτης των Στράουσιστών, Τσαρλς Τζάκσον, ήταν πρόεδρος.
Ο Βλαντιμίρ Τζαμποτίνσκι, εν τω μεταξύ, αφού έζησε στην Παλαιστίνη, κατέφυγε στη Νέα Υόρκη. Μαζί του ήταν και ο Μπενζιόν Νετανιάχου (πατέρας του σημερινού Ισραηλινού πρωθυπουργού). Οι δύο άνδρες έγραψαν τα δογματικά κείμενα του «ρεβιζιονιστικού σιωνισμού» και την Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια.
Ο Μπαντέρα και ο Στέτσκο κυκλοφορούσαν πολύ. Οργάνωσαν επιχειρήσεις δολιοφθοράς σε όλη τη Σοβιετική Ένωση, και ιδιαίτερα στην Ουκρανία, καθώς και ρίψεις φυλλαδίων από τον αέρα. Για αυτό, δημιούργησαν το Μπλοκ των Αντί-μπολσεβίκων Εθνών (ABN) που συγκέντρωσε τους ομολόγους τους στην Κεντρική Ευρώπη [5]. Ο Βρετανός διπλός πράκτορας, Κιμ Φίλμπι, ενημέρωνε εκ των προτέρων τους Σοβιετικούς για τις δράσεις των μπαντεριστών. Ο Μπαντέρα συνάντησε τον Ντόντσοφ στον Καναδά για να του ζητήσει να πρωτοστατήσει στον αγώνα. Για άλλη μια φορά, ο διανοούμενος αρνήθηκε, προτιμώντας να αφοσιωθεί στα γραπτά του. Παρασύρθηκε στη συνέχεια σε ένα μυστικιστικό παραλήρημα εμπνευσμένο από τους μύθους των Βαράγγων Βίκινγκ. Ανήγγειλε τον τελικό αγώνα των Ουκρανών ιπποτών ενάντια στον Ρώσο δράκο. Ο Μπαντέρα, εν τω μεταξύ, συμμάχησε με τον Κινέζο ηγέτη Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, τον οποίο γνώρισε το 1958. Όμως τον επόμενο χρόνο δολοφονήθηκε από την KGB στο Μόναχο.
Κηδεία του εγκληματία κατά της ανθρωπότητας, Στεπάν Μπαντέρα.
Ο Τσιάνγκ Κάι-Σεκ και ο Γιάροσλαβ Στέτσκο στην ίδρυση της Παγκόσμιας Αντί-κομμουνιστικής Ένωσης.
Ο Γιαροσλάβ Στετσκό συνέχισε τον αγώνα μέσω του Radio Free Europe και του ABN. Πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να καταθέσει ενώπιον της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων του γερουσιαστή Τζόζεφ ΜακΚάρθι. Το 1967, ίδρυσε με τον Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, την Παγκόσμια Αντί-κομμουνιστική Ένωση [6]. Η Ένωση περιλάμβανε πολλούς δικτάτορες υπέρ των ΗΠΑ από όλο τον κόσμο και δύο σχολεία βασανιστηρίων, στον Παναμά και την Ταϊβάν. Ο Κλάους Μπάρμπι, ο οποίος δολοφόνησε τον Ζαν Μουλέν στη Γαλλία και στη συνέχεια τον Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία, ήταν ένας από αυτούς. Το 1983, ο Στέτσκο έγινε δεκτός στον Λευκό Οίκο από τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν και συμμετείχε, με τον Αντιπρόεδρο Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, στις τελετές των «Αιχμάλωτων Εθνών» (δηλαδή των λαών που κατέλαβαν οι Σοβιετικοί) από τον Λεβ Ντομπριανσκι. Τελικά πέθανε το 1986.
Όμως η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Η σύζυγός του, Σλάβα Στέτσκο, ανέλαβε τη συνέχεια του ως επικεφαλής αυτών των οργανώσεων. Ταξίδεψε και αυτή σε όλο τον κόσμο για να υποστηρίζει κάθε αγώνα κατά των «κομμουνιστών», ή μάλλον, αν αναφέρεται κανείς στα γραπτά του Ντόντσοφ, εναντίον των Ρώσων και των Κινέζων. Όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, η κυρία χήρα Στέτσκο, αρκέστηκε στην αλλαγή του τίτλου της Λέγκας σε Παγκόσμιο Σύνδεσμο για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία, όνομα το οποίο φέρει μέχρι σήμερα. Στη συνέχεια αφοσιώθηκε στο να ξαναβάλει πόδι στην Ουκρανία.
Η Σλάβα Στετσκό ήταν υποψήφιος στις πρώτες εκλογές της ανεξάρτητης Ουκρανίας, το 1994. Εκλέχτηκε στη Βερχόβνα Ράντα, αλλά αφού της αφαιρέθηκε η εθνικότητά της από τους Σοβιετικούς, δεν μπορούσε να καθίσει στο κοινοβούλιο. Αυτό δεν την σταμάτησε, κάλεσε τον Ουκρανό πρόεδρο, Λεονίντ Κούτσμα, στις εγκαταστάσεις της CIA στο Μόναχο και του υπαγόρευσε αποσπάσματα του νέου Συντάγματος. Ακόμη και σήμερα, το Σύνταγμα ορίζει στο άρθρο 16: «Η διατήρηση της γενετικής κληρονομιάς του ουκρανικού λαού είναι ευθύνη του κράτους». Ως εκ τούτου, οι ναζιστικές φυλετικές διακρίσεις εξακολουθούν να διακηρύσσονται από τη σύγχρονη Ουκρανία όπως στις χειρότερες στιγμές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Σλάβα Στέτσκο ενώ εγκαινιάζει τη σύνοδο του 2002 της Ράντα Βερχόβνα.
Η Σλάβα Στέτσκο επανεξελέγη στις δύο επόμενες σύνοδες . Προήδρευσε επίσημα των εναρκτήριων συνεδριάσεων των συνόδων της 19ης Μαρτίου 1998 και της 14ης Μαΐου 2002.
Το 2000, ο Λεβ Ντομπριάνσκι οργάνωσε ένα τεράστιο συνέδριο στην Ουάσιγκτον με πολλούς Ουκρανούς αξιωματούχους. Κάλεσε εκεί τον Στράουσιστή Πολ Γούλφοβιτς (πρώην συνεργάτη του Τσαρλς Ντάγκλας Τζάκσον). Κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης, οι «ριζοσπαστικοί εθνικιστές» τέθηκαν στην υπηρεσία των Στράουσιστών για να καταστρέψουν τη Ρωσία [7].
Ο Δίτρο Γιαρός κατά την ίδρυση του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου κατά της Ρωσίας με τους τζιχαντιστές. Σήμερα είναι Ειδικός Σύμβουλος του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας.
Στις 8 Μαΐου 2007, στη Τερνόπολη, με πρωτοβουλία της CIA, οι «ριζοσπαστικοί εθνικιστές» της Ουκρανικής Λαϊκής Αυτοάμυνας και οι Ισλαμιστές δημιούργησαν ένα αντιρωσικό «Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο» υπό την κοινή προεδρία του Εμίρη της Τσετσενικής Δημοκρατίας της Ιτσκερίας, του Ντόκου Ουμάροφ και του Ντμίτρο Γιάρος (σημερινού ειδικού σύμβουλου του αρχηγού των ουκρανικών στρατών). Οργανώσεις από τη Λιθουανία, την Πολωνία, την Ουκρανία και τη Ρωσία συμμετείχαν σε αυτή τη συνάντηση, συμπεριλαμβανομένων των ισλαμιστών αυτονομιστών από την Κριμαία, την Αδύγεα, το Νταγκεστάν, την Ινγκουσετία, την Καμπαρντίνο-Μπαλκαρία, την Καρατσάγεβο-Τσερκεσία, την Οσετία, από την Τσετσενία. Ανήμπορος να πάει εκεί λόγω των διεθνών κυρώσεων, η συνεισφορά του Ντόκα Ουμάροφ διαβάστηκε εκεί. Εκ των υστέρων, οι Τάταροι της Κριμαίας αποτυγχάνουν να εξηγήσουν την παρουσία τους σε αυτή τη συνάντηση, εκτός αν πρόκειται για το παρελθόν τους στην υπηρεσία της CIA κατά των Σοβιετικών.
Ο φιλοαμερικανός πρόεδρος, Βίκτορ Γιούσενκο, δημιούργησε ένα Ινστιτούτο Ντμιτρό Ντοντσόφ, μετά την «πορτοκαλί επανάσταση». Ο Γιούσενκο είναι ένα παράδειγμα αγγλοσαξονικής λεύκανσης. Πάντα ισχυριζόταν ότι δεν είχε καμία σχέση με τους ριζοσπαστικούς εθνικιστές, αλλά ο πατέρας του, Αντρέι, ήταν φρουρός σε ένα ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης [8]. Το Ινστιτούτο Ντμιτρό Ντοντσόφ θα κλείσει το 2010 και στη συνέχεια άνοιξε ξανά μετά το πραξικόπημα του 2014.
Ο πρόεδρος Βίκτορ Γιούσενκο, λίγο πριν το τέλος της θητείας του, ανέδειξε τον εγκληματία κατά της ανθρωπότητας Στέπαν Μπαντέρα στον τίτλο του «Ήρωα του Έθνους».
Το 2011, οι ριζοσπαστικοί εθνικιστές κατάφεραν να ψηφιστεί ένας νόμος που απαγόρευε τον εορτασμό του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επειδή είχε κερδηθεί από τους Σοβιετικούς και είχε χαθεί από τους μπαντεριστές. Αλλά ο πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς αρνήθηκε να τον εφαρμόσει. Έξαλλοι, οι «ριζοσπαστικοί εθνικιστές» επιτέθηκαν στην πομπή των βετεράνων του Κόκκινου Στρατού, ξυλοκοπώντας ηλικιωμένους. Δύο χρόνια αργότερα, οι πόλεις του Λβιβ και του Ιβάνο-Φράνκιβσκ κατάργησαν τις τελετές της Νίκης και απαγόρευσαν κάθε εκδήλωση χαράς.
Το 2014, οι Ουκρανοί της Κριμαίας και του Ντονμπάς αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την κυβέρνηση με το πραξικόπημα. Η Κριμαία, η οποία είχε αυτοανακηρυχθεί ανεξάρτητη πριν από την υπόλοιπη Ουκρανία, το επιβεβαίωσε για δεύτερη φορά και προσχώρησε στη Ρωσική Ομοσπονδία. Το Ντονμπάς επεδίωκε συμβιβασμό. Οι «Ουκρανοί εθνικιστές», με επικεφαλής τον πρόεδρο Πέτρο Ποροσένκο, έπαψαν να διατηρούν εκεί δημόσιες υπηρεσίες και βομβάρδισαν τον πληθυσμό του. Μέσα σε οκτώ χρόνια, δολοφόνησαν με γενική αδιαφορία τουλάχιστον 16.000 συμπολίτες του.
Επίσης, από του πραξικοπήματος του 2014, οι ριζοσπαστικές εθνικιστικές πολιτοφυλακές ενσωματώθηκαν στις ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις. Στον εσωτερικό κανονισμό τους, απαιτούν από κάθε μαχητή να διαβάσει τα έργα του Ντμίτρο Ντοντσόφ, ιδιαίτερα το κύριο βιβλίο του, Націоналізм ( Εθνικισμός).
Τον Απρίλιο του 2015, η Βερχόβνα Ράντα ανακήρυξε τα μέλη της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN) ως «μαχητές της ανεξαρτησίας». Ο νόμος εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2018 από τον πρόεδρο Ποροσένκο. Οι πρώην Waffen SS είχαν αναδρομικά δικαίωμα σε σύνταξη γήρατος και κάθε είδους επιδόματα. Ο ίδιος νόμος ποινικοποίησε κάθε ισχυρισμό σύμφωνα με τον οποίο οι ακτιβιστές της OUN και οι μαχητές της UPA συνεργάστηκαν με τους Ναζί και έκαναν εθνοκάθαρση Εβραίων και Πολωνών. Εάν δημοσιευόταν στην Ουκρανία, το παρόν άρθρο θα με έστελνε φυλακή επειδή το έγραψα και εσάς επειδή το διαβάσατε.
Εγκαίνια μιας πλακέτας που τιμά τη μνήμη του εγκληματία κατά της ανθρωπότητας Ντμίτρο Ντοντσόφ στη πρόσοψη του κρατικού πρακτορείου ειδήσεων Ukrinform. Στην τελετή, ο Γενικός Διευθυντής του Ukrinform διαβεβαίωσε ότι ο Ντόντσοφ είχε ιδρύσει, το 1918, το πρώτο πρακτορείο ειδήσεων της Ουκρανίας, UTA, του οποίου διάδοχος είναι το Ukrinform.
Την 1η Ιουλίου 2021, ο πρόεδρος Βολοντίμιρ Ολεξάντροβιτς Ζελένσκι θέσπισε το νόμο για τους αυτόχθονες πληθυσμούς της Ουκρανίας που τους θέτει υπό την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από προεπιλογή, οι πολίτες ρωσικής καταγωγής δεν μπορούν πλέον να τα επικαλούνται στο δικαστήριο.
Τον Φεβρουάριο του 2022, οι «ριζοσπαστικές εθνικιστικές» πολιτοφυλακές, που αποτελούσαν το ένα τρίτο των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, σχεδίασαν μια συντονισμένη εισβολή στην Κριμαία και το Ντονμπάς. Σταμάτησαν από τη ρωσική στρατιωτική επιχείρηση με στόχο την εφαρμογή της απόφασης 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για να συντομεύσει τη δοκιμασία των πληθυσμών του Ντονμπάς.
Η αντιπρόεδρος της καναδικής κυβέρνησης Chrystia Freeland εκφράζει την υποστήριξή της στον πρόεδρο Ζελένσκι με μέλη του καναδικού τμήματος της OUN. Σήμερα, η κα Φρίλαντ είναι υποψήφια για τη Γενική Γραμματεία του ΝΑΤΟ.
Τον Μάρτιο του 2022, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Ναφατάλι Μπένετ, ερχόμενος σε ρήξη με τον «ρεβιζιονιστικό σιωνισμό» του Μπέντζαμιν Νετανιάχου (γιου του γραμματέα του Τζαμποτίνσκι), πρότεινε στον πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι να προσυπογράψει τις ρωσικές απαιτήσεις και να αποναζιστικοποιήσει τη χώρα του [9]. Ενθαρρυμένος από αυτή την απροσδόκητη υποστήριξη, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ τόλμησε να θίξει την περίπτωση του Ουκρανού εβραίου προέδρου, λέγοντας: «Ο εβραϊκός λαός με τη σοφία του είπε ότι οι πιο ένθερμοι αντισημίτες είναι συνήθως εβραίοι. Κάθε οικογένεια έχει το μαύρο πρόβατο της, όπως λένε». Παραήταν για τους Ισραηλινούς που πάντα ανησυχούν όταν προσπαθεί κανείς να τους διχάσει. Ο ομόλογός του τότε, Γιαΐρ Λαπίντ, υπενθύμισε ότι οι ίδιοι οι εβραίοι δεν οργάνωσαν ποτέ το ολοκαύτωμα του οποίου ήταν θύματα. Καθηλωμένο μεταξύ της συνείδησής του και των συμμαχιών του, το εβραϊκό κράτος υποστήριξε επανειλημμένα την Ουκρανία, αλλά αρνήθηκε να της στείλει το παραμικρό όπλο. Εντέλει, το γενικό επιτελείο αποφάσισε και ο υπουργός Άμυνας, Μπένι Γκαντζ, έκλεισε κάθε δυνατότητα υποστήριξης στους διαδόχους των σφαγών των εβραίων.
Οι Ουκρανοί είναι οι μόνοι εθνικιστές που δεν πολεμούν για τον λαό τους, ούτε για τη γη τους, αλλά για μια και μοναδική ιδέα: να εξοντώσουν τους Εβραίους και τους Ρώσους.
Βασικές πηγές: Ukrainian Nationalism in the age of extremes. An intllectual biography of Dmytro Dontsov, Trevor Erlacher, Harvard University Press (2021). Stepan Bandera, The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist. Fascism, Genocide, and Cult, Grzegorz Rossoliński-Liebe, Ibidem (2014).
[4] «The Wannsee Conference in 1942 and the National Socialist living space dystopia», Gerhard Wolf, Journal of Genocide Research, Vol 17 N°2 (2015). https://doi.org/10.1080/14623528.2015.1027074
[5] Ορισμένα Δελτία του Μπλοκ των Αντι-μπολσεβίκων Εθνών είναι διαθέσιμα στη Βιβλιοθήκη του Δικτύου Βολταίρου. ABN Κορρεσπόντενζ (γερμανικά), Αλληλογραφία ABN (στα αγγλικά).
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
