Τιερί Μεϊσάν: Στη G20, οι αναπτυσσόμενες χώρες στρέφονται κατά της Δύσης

 

Στη G20, οι αναπτυσσόμενες χώρες στρέφονται κατά της Δύσης

του Τιερί Μεϊσάν

Η G20, η οποία είχε δημιουργηθεί από τη G7 για να της υπακούει, χειραφετήθηκε από αυτή. Ασφαλώς δεν αμφισβήτησε το αγγλοσαξονικό καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο βασίζεται στην ανωνυμία των κεφαλαίων, αλλά σταμάτησε να υπογράφει τα κείμενα της Ουάσιγκτον. Συμμετέχει ακόμη στα δυτικά σχέδια, αλλά δεν έχει πλέον αυταπάτες για την υλοποίησή τους.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 19 SEPTEMBRE 2023

DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Η σύνοδος κορυφής της G20 στο Γκαντιναγκάρ.

Το 1973 αθροίστηκαν η κορύφωση της πετρελαϊκής παράγωγης στις ΗΠΑ, το τέλος της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό και η αύξηση των τιμών του ΟΠΕΚ μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Είναι αυτό που ονομάζουμε το «πετρελαϊκό σοκ». Ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τζορτζ Σουλτς αποφάσισε να συντονίσει τις δυτικές απαντήσεις σε αυτήν την μεταβαλλόμενη κατάσταση. Συγκέντρωσε ανεπίσημα στη βιβλιοθήκη του Λευκού Οίκου τους υπουργούς οικονομικών της Δυτικής Γερμανίας, της Γαλλίας (Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εσταίν) και του Ηνωμένου Βασιλείου. Δύο χρόνια αργότερα, το 1975, ο Χέλμουτ Σμιτ και ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, που έγιναν αντίστοιχα Καγκελάριος και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρότειναν να ανεβάσουν αυτές τις άτυπες συναντήσεις σε επίπεδο αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων. Έτσι δημιουργήθηκε η G5, μετά η G6, η G7, η G8 και ξανά η G7.

Συνεπώς, η G7 δεν είναι θεσμός. Δεν ιδρύθηκε με διεθνείς συνθήκες, δεν έχει καταστατικό, ούτε μόνιμη γραμματεία. Είναι απλά ένα φόρουμ, ένας τόπος συζήτησης, όχι απόφασης. Ο μόνος κανόνας του αφορά την εκ περιτροπής προεδρία του. Για 48 χρόνια, δεν σταμάτησε ποτέ να μιλάει, υποσχόμενη θαύματα, αλλά δεν έκανε ποτέ τίποτα από αυτά που έλεγε. Κι αυτό γιατί, πίσω από κάποια εφέ δημοσιότητας, έκανε μυστικές συναντήσεις των οποίων τη σημασία καταλάβαμε μόνο εκ των υστέρων.

Η G7 συντόνισε τους κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού. Έπεισε τους μη Αγγλοσάξονες να ανωνυμοποιήσουν το κεφάλαιο. Σε μισό αιώνα, τα δυτικά κράτη αποδέχθηκαν ότι δεν μπορούν πλέον να γνωρίζουν σε ποιον ανήκει οτιδήποτε. Το σύστημα των τραστ έχει γίνει ευρέως διαδεδομένο σε όλα τα κράτη μέλη, για παράδειγμα με τα «fiducies» (τραστ) στη Γαλλία. Στη G7 οφείλουμε τη σημερινή μορφή του καπιταλισμού όπου οι ιδιοκτήτες του κεφαλαίου μπορούν να λαμβάνουν αποφάσεις κρυφά που δεν θα τολμούσαν να πάρουν δημόσια.

Το 1999, η G7 στην Κολωνία αποφάσισε να συγκαλέσει μια συνάντηση υπουργών Οικονομίας και διευθυντών κεντρικών τραπεζών των μελών της και από 13 άλλα κράτη προκειμένου να συντονίσουν τις απαντήσεις τους στις οικονομικές κρίσεις. Μια κρίση συγκλόνισε την Ασία, η οποία κορυφώθηκε με την κρίση των ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στις συναντήσεις αυτές κυριαρχούσε ο Γερμανός υπουργός Χανς Άιχελ, ο οποίος βρισκόταν σε διαδικασία αναδιάρθρωσης της χώρας του. Εξασφάλισε ότι αυτή η ομάδα να μην ακολουθεί την αγγλοσαξονική επιταγή, αλλά να συμμορφωθεί με τους κανόνες των μη Αγγλοσαξόνων τραπεζιτών.

Με πρόταση του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί, και με την υποστήριξη του Ηνωμένου Βασιλείου, η ομάδα αυτή ανυψώθηκε σε επίπεδο αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων. Είναι η G20, μετά η G21. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, νιώθοντας ότι τα πράγματα κινδύνευαν να ξεφύγουν από τον έλεγχο του, δεν συμφώνησε παρά μόνο αν η ομάδα συνεδρίαζε την πρώτη φορά υπό την προεδρία του στην Ουάσιγκτον.

Όχι περισσότερο από τη G7, η G20 δεν είναι θεσμός. Δεν ιδρύθηκε με διεθνείς συνθήκες, δεν έχει καταστατικό, ούτε μόνιμη γραμματεία. Είναι απλά ένα φόρουμ, ένας τόπος συζήτησης, όχι απόφασης. Εκτός του ότι από αυτή τη φορά, η πλειοψηφία δεν είναι πλέον δυτική. Τα κράτη που συγκλήθηκαν, κυρίως η Κίνα, δεν είναι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά αναπτυσσόμενες χώρες. Προσπάθησαν επομένως, να μην υιοθετήσουν πλέον τους κανόνες της αγγλοσαξονικής χρηματοπίστωσης, ούτε αυτούς του γερμανικού ομολόγου τους, αλλά αυτούς της ανάπτυξης όλων των μελών.

Η τελευταία σύνοδος κορυφής του Γκάντιναγκαρ σήμανε το τέλος της δυτικής επιρροής υπέρ της πολυπολικότητας. Συμβολικά, ο οικοδεσπότης και πρωθυπουργός της Ινδίας, Ναρέντρα Μόντι, προσκάλεσε ένα 21ο μόνιμο μέλος, την Αφρικανική Ένωση (AU). Αυτός ο θεσμός εκπροσωπεί 55 κράτη, εκ των οποίων μόνο ένα, η Νότια Αφρική, ήταν ήδη μέλος. Ωστόσο, η πολιτική ένωση ήταν ήδη λίγο πολύ μέλος μέσω του αναπτυξιακού της προγράμματος, της Νέας Συνεργασίας για την Ανάπτυξη της Αφρικής.

Όπως κάνουν σε όλες τις διεθνείς συναντήσεις, οι Δυτικοί προσπάθησαν να επιβάλουν το όραμά τους για τον κόσμο ενάντια στη Ρωσία και την Κίνα. Αγωνίστηκαν σκληρά, για περισσότερο από 200 ώρες συνεδριάσεων, έτσι ώστε το τελικό ανακοινωθέν να καταδικάζει την «απρόκλητη ρωσική επίθεση κατά της Ουκρανίας». Κατά την προηγούμενη σύνοδο, στο Μπαλί (Ινδονησία), ο πρόεδρος Τζόκο Ουιντόντο απέφυγε αυτή τη συζήτηση υπενθυμίζοντας ότι η G20 είναι ένα οικονομικό φόρουμ και όχι πολιτικό. Αυτή τη φορά, οι ρωσική και κινεζική αντιπροσωπείες, αντίθετα, αντέδρασαν προτείνοντας διαφορετική θέση. Η εκδοχή τους υιοθετήθηκε. Υπογραμμίζει την «ανάγκη επίλυσης όλων των συγκρούσεων, σύμφωνα με τις διατάξεις του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ» και επιμένει στο «δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση». Μπερδεμένοι, οι Δυτικοί συμφώνησαν να την υπογράψουν, διασφαλίζοντας ότι το ερμήνευσαν με τον δικό τους τρόπο: σύμφωνα με εκείνους, η Ρωσία δεν σέβεται τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ επειδή δεν έχει το δικαίωμα να εφαρμόσει τις συμφωνίες του Μινσκ («υποχρέωση προστασίας») και το Ψήφισμα 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας. Όσον αφορά το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση, ισχυρίζονται ότι δεν ισχύει για τους πληθυσμούς της Κριμαίας, του Ντονμπάς και της Νοβορωσίας.

Για να διατηρήσουν την τάξη τους, οι Δυτικοί ανακοίνωσαν ότι θα χρηματοδοτήσουν την κατασκευή ενός διαδρόμου που συνδέει την Ινδία με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπέγραψαν επίσημα μια συμφωνία αρχής μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ινδίας, της Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας. Στο μυαλό της κυβέρνησης Μπάιντεν, πρόκειται ταυτόχρονα να ευνοεί την Ινδία έναντι της Κίνας και να ανταγωνίζεται τους νέους κινεζικούς δρόμους του μεταξιού. Πρόκειται επίσης για τον αποκλεισμό της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράκ, της Τουρκίας και του Ιράν από αυτή την εξέλιξη, προς όφελος του Ισραήλ. Αυτός ο διάδρομος θα συνδέει πράγματι τον Περσικό Κόλπο με το μεσογειακό λιμάνι της Χάιφα, μέσω της Αραβικής Χερσόνησου.

Μπορούμε ωστόσο να εκφράσουμε κάποιες αμφιβολίες. Το 2021, στη G7 στο Carbis Bay (Ηνωμένο Βασίλειο), η κυβέρνηση Μπάιντεν είχε ήδη ανακοινώσει το φαραωνικό έργο, Build Back Better World (B3W). Αυτό περιελάμβανε χρηματοδότηση δρόμων αξίας 40.000 δισεκατομμυρίων δολαρίων ικανών να συναγωνιστούν το έργο της κινεζικής Πρωτοβουλίας Belt and Road (BRI). Αυτό το πρόγραμμα επιβεβαιώθηκε από τις δύο διασκέψεις κορυφής της G7 που ακολούθησαν, αλλά η εφαρμογή του ακόμη εκκρεμεί. Ή πάλι, η Ευρωπαϊκή Ένωση, θέλοντας να ανταγωνιστεί τόσο την Κίνα όσο και με τον κυρίαρχό της, τις Ηνωμένες Πολιτείες, ανακοίνωσε το έργο της Global Gateway. Είναι λίγο πιο ρεαλιστικό αφού αφορά «μόνο» 300 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά είναι και αυτό μόνο στο στάδιο του πρωταρχικού σχεδίου. Όσο για το Ισραήλ, είχε ήδη παρουσιάσει τη διαδρομή του δρόμου Ινδίας-Ευρωπαϊκής Ένωσης όταν, το 2018, παρουσίασε το σχέδιο του Israel Katz (τότε Υπουργού Μεταφορών και Πληροφοριών). Τότε ήταν μόνο σιδηρόδρομοι.

Εντέλει, οι αναπτυσσόμενες χώρες ανέλαβαν την εξουσία στο κόρφο της G20. Δεν υπογράφουν πλέον τα κείμενα που τους υποβάλλουν οι Δυτικοί, αλλά αντίθετα τους βάζουν να υπογράψουν τα δικά τους. Συμφωνούν ακόμα να συμμετέχουν σε γενναιόδωρα δυτικά σχέδια, αλλά δεν έχουν αυταπάτες για το τι θα αποκτήσουν. Από εδώ και στο εξής, εκείνοι είναι που χτίζουν τον κόσμο.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Στη G20, οι αναπτυσσόμενες χώρες στρέφονται κατά της Δύσης

Η απόρριψη της Γαλλίας από τη γαλλόφωνη Αφρική κυρώνει 12 χρόνια προδοσίας

Η CIA αναβιώνει τον ουκρανικό ναζισμό

Οι ρωσικές και δυτικές μυστικές υπηρεσίες ενώπιον της ανταρσίας του Γιεβγκένι Πριγκόζιν

Η ανταρσία του Γιεβγκένι Πριγκόζιν

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Ζελένσκι: η απάτη της αντεπίθεσης

του Τιερί Μεϊσάν

Ο πρόεδρος Ζελένσκι και οι σύμμαχοί του στο ΝΑΤΟ εξαπέλυσαν αντεπίθεση εναντίον των ρωσικών στρατευμάτων. Επέλεξαν ένα μέρος το οποίο η Μόσχα δεν σκόπευε να καταλάβει. Από κει και πέρα μπορούν να γιορτάσουν αυτή τη νίκη με τυμπανοκρουσίες χωρίς εχθρούς ή μάχες. Μία μπλόφα που πείθει μόνο όσους θέλουν να πειστούν, δηλαδή το δυτικό κοινό.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 20 SEPTEMBRE 2022

DEUTSCH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Ο πρόεδρος Ζελένσκι κοιτάζει την ουκρανική σημαία να υψώνεται στο «απελευθερωμένο» Ιζιούμ.

Το Κίεβο ανακοίνωσε με πολλές τυμπανοκρουσίες μια αντεπίθεση στην περιοχή του Χάρκοβου, απέναντι από το Ντονμπάς. Οι δυνάμεις που υποστηρίζονταν από το ΝΑΤΟ κατάφεραν να «απελευθερώσουν» μια λωρίδα εδάφους μήκους 70 χιλιομέτρων και πλάτους περίπου τριάντα.

Ο πρόεδρος Ζελένσκι, ο οποίος επισκέφθηκε το Ιζιούμ, ανακοίνωσε την «επικείμενη νίκη» της χώρας του ενάντια του Ρώσου «εισβολέα».

Ο δυτικός Τύπος κάνει λόγο για ρωσική πανωλεθρία και αναρωτιέται για πιθανή συνωμοσία με σκοπό την ανατροπή του «ηττημένου προέδρου», Βλαντιμίρ Πούτιν.

Στον χάρτη από το Institute for the Study of War, η «απελευθερωμένη» περιοχή είναι ο μπλε λεκές πάνω δεξιά.

Τέλος του παραμυθιού για να κοιμηθείτε όρθιοι· μια παραγωγή από το ΝΑΤΟ.

Στην πραγματικότητα, οι δυτικές δυνάμεις δεν εισήλθαν ποτέ στο Ντονμπάς, ούτε στη Δημοκρατία του Λουχάνσκ ούτε στη Δημοκρατία του Ντονέτσκ. Δεν ανέκτησαν παρά μόνο εδάφη από τα οποία πέρασε ο ρωσικός στρατός, αλλά ποτέ δεν τα κατέλαβε. Από την αρχή, ο πρόεδρος Πούτιν είχε ανακοινώσει ότι ήθελε να υπερασπιστεί τις δύο δημοκρατίες του Ντονμπάς, αλλά ότι δεν ήθελε να προσαρτήσει την Ουκρανία, την οποία σκοπεύει απλώς να «αποναζιστικοποιήσει» (δηλαδή να απαλλαγεί από τους «αμετανόητους εθνικιστές» της).

Με τον καιρό, ανακοίνωσε ότι σκόπευε επίσης να κάνει τους Ουκρανούς να πληρώσουν για τον πόλεμο που ξεκίνησαν, προσαρτώντας το νότιο τμήμα της χώρας τους. Δύο επιλογές ήταν τότε στη διάθεσή του, είτε να προσαρτήσει τη Νοβορωσία είτε τη Μαχνοβσχίνα, δηλαδή τα δύο ρωσικά εδάφη.

Η ιστορική Νοβορωσία, σύμφωνα με την Washington Post, το 2014.

Η Νοβορωσία, κατά γράμμα «Νέα Ρωσία», είναι η αποικία με ρωσικό πληθυσμό που κατέκτησε ο Γρηγόριος Ποτέμκιν, εραστής της Τσαρίνας Αικατερίνης Β’, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Περιλαμβάνει όλο το Νότο της σημερινής Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, μέχρι ένα μικρό μέρος της σημερινής Μολδαβίας, την Υπερδνειστερία. Αυτή η περιοχή δεν βίωσε ποτέ τη φρίκη της δουλοπαροικίας που η Αικατερίνη Β απέτυχε να καταργήσει στην αυτοκρατορία της. Ο στρατάρχης Ποτέμκιν έχτισε ένα φωτισμένο κράτος εκεί, εμπνευσμένο από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Η Νοβορωσία κυβερνήθηκε κάποτε από έναν Γάλλο αξιωματικό, προσωπικό φίλο του Τσάρου Αλέξανδρου Α ́, του Αρμάν ντε Βιγκνερότ του Πλέσι, δούκα του Ρισελιέ και μελλοντικού προέδρου του Γαλλικού Υπουργικού Συμβουλίου.

Θέση της Μαχνοβσχίνας (με έντονα γράμματα). Σταδιακά εξαπλώθηκε σε όλη την γκρίζα περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των περιοχών της Χερσώνας και του Ιζιούμ.

Η Μαχνοβσχίνα είναι ο τόπος όπου το 1918 θριάμβευσε ο μαύρος στρατός του αναρχικού αγρότη Νέστορα Μαχνό. Είχε καταφέρει να απελευθερωθεί από την εξουσία του Κιέβου, που τότε κατείχαν ο Symon Petlyura και ο Dmytro Dontsov, ο προστάτης και ιδρυτής των «ολοκληρωτικών εθνικιστών» των οποίων οι διάδοχοι βρίσκονται τώρα στην εξουσία και τους οποίους η Ρωσία περιγράφει ως «Ναζί». Οι υποστηρικτές του Μαχνό, από την πλευρά τους, εγκαθίδρυσαν ένα καθεστώς στα νοτιοανατολικά της χώρας εμπνευσμένο από τις ιδέες των Γάλλων σοσιαλιστών του δέκατου ένατου αιώνα (Σαρλ Φουριέ, Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν) και ιδιαίτερα από αυτές του Πιερ Κροπότκιν. Επεδίωξε δηλαδή να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς αυτοδιαχειριζόμενων κοινοτήτων. Η Μαχνοβσχίνα ανατράπηκε και οι υποστηρικτές της σφαγιάστηκαν σε ταυτόχρονες επιθέσεις από τη Γερμανική Αυτοκρατορία, τους Ουκρανούς «ολοκληρωτικούς εθνικιστές» και τους τροτσκιστές μπολσεβίκους.

Τελικά, ο Βλαντιμίρ Πούτιν επέλεξε τη Νοβορωσία και την διεκδικεί επίσημα.

Η περιοχή που μόλις «απελευθερώθηκε» από τον στρατό του Κιέβου θεωρήθηκε για ένα διάστημα μια από τις μεγαλύτερες αναρχικές χώρες του κόσμου, λόγω του Νέστορα Μαχνό, αλλά ποτέ δεν καταμετρήθηκε στα εδάφη της Νοβορωσίας. Η κυβέρνηση του Κιέβου ανέκτησε αυτό το μικρό έδαφος, όπως το έκανε και κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου.

Από τη ρωσική οπτική γωνία, το Κίεβο ανέκτησε ένα έδαφος για το οποίο η Μόσχα είχε κάποια στιγμή εξετάσει να προσαρτήσει, αλλά από το οποίο είχε τελικά παραιτηθεί. Έτσι δεν υπήρχε ρωσικός στρατός εκεί, παρά μόνο συνοριοφύλακες και αστυνομικοί του Ντονμπάς. Ήταν αυτοί που τράπηκαν σε φυγή χωρίς να αντισταθούν. Επομένως δεν υπήρξε μάχη και ακόμη λιγότερο δεν υπήρξε ήττα.

Οι εκτεταμένες αναφορές των δυτικών μέσων ενημέρωσης σχετικά με μια δήθεν συνωμοσία στρατηγών για την ανατροπή του «ηττημένου» προέδρου Πούτιν είναι καθαρές φαντασιώσεις ή ευγενείς πόθοι.

Θα ήταν διαφορετικά αν οι δυτικοί στρατοί ανακαταλάμβαναν την Χερσώνα, ένα λιμάνι στον ποταμό Δνείπερο, λίγο πριν εκβάλει στη Μαύρη Θάλασσα. Μια δεύτερη επιχείρηση σχεδιάζεται γύρω από τον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια. Αλλά δεν είμαστε ακόμα εκεί.

Η απάτη του προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι συνίσταται στο να παρουσιάσει ως μάχη, μια προέλαση των στρατευμάτων του σε μια κενή από στρατεύματα περιοχή. Του επιτρέπει να διεκδικήσει επιπλέον δισεκατομμύρια από τους Δυτικούς, γι’ αυτό και ξεκίνησε στις 6 Σεπτεμβρίου. Δύο ημέρες αργότερα, στις 8 του μηνός, περίπου πενήντα χώρες συναντιόνταν στην ΗΠΑϊκή βάση του Ramstein (Γερμανία) για να δώσουν όπλα στην Ουκρανία [1]. Δεδομένου ότι κανείς δεν έχει προϋπολογισμό για αυτό, οι δαπάνες προωθήθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο πλαίσιο του Ukraine Democracy Defense Lend-Lease Act of 2022 [2]. Θα πληρώσουν αργότερα, αλλά θα πληρώσουν αυτά που ξοδεύουν σήμερα χωρίς να τα υπολογίζουν.

Στις 9 και 10, το Ινστιτούτο για τη Μελέτη του Πολέμου αποκάλυψε λεπτομέρειες για την προέλαση των στρατευμάτων και τη θερμή υποδοχή που έλαβαν [3]. Αυτή η σκηνοθεσία καταπίνεται από τον δυτικό Τύπο που την αναμεταδίδει. Ωστόσο, αυτό το ινστιτούτο είναι ένα στέκι των Στράουσιστών. Επικεφαλής του είναι η Κίμπερλι Κάγκαν, κουνιάδα της βοηθού υπουργού Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ. Μεταξύ των διευθυντών του είναι ο Μπιλ Κρίστολ, πρώην πρόεδρος του Προγράμματος για έναν Αμερικανικό Αιώνα, καθώς και ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους που κατέστρεψε το Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Στις 11 του μηνός, το πρακτορείο Reuters-Thompson διαβεβαιώνει ότι χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες βρίσκονται σε πανωλεθρία [4]. Κάνει λόγο για «σκληρό πλήγμα για τη Ρωσία», ενώ το ρωσικό Γενικό Επιτελείο είχε διατάξει την άμεση αποχώρηση από το έδαφος αυτό για το οποίο δεν προτίθετο να εξασφαλίσει την διοίκηση. Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ είχε απολύσει τους Στραουσιστές από την κυβέρνησή του, η Βικτόρια Νούλαντ είχε γίνει μία από τις διευθύντριες του πρακτορείου Reuters [5]. Το τηλεγράφημα του Reuters υπογράφει ο Μαξ Χάντερ, απόφοιτος του Ίτον, του πιο αριστοκρατικού σχολείου της Αγγλίας. Λίγο αργότερα, το βρετανικό υπουργείο Άμυνας επιβεβαίωσε το τηλεγράφημα του.

Στις 12 του μηνός το καλαμπούρι επικυρώνεται από τους New York Times που δημοσιεύουν ένα δισέλιδο προς δόξαν του γενναίου Ζελένσκι. Ο δυτικός Τύπος αναμεταδίδει χωρίς σκέψη.

Κακή τύχη όμως! Η εφημερίδα της Νέας Υόρκης αναφέρει ότι όλοι οι ουκρανικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας χτυπήθηκαν τη νύχτα από πυραύλους [6]. Η Ουκρανία βρίσκεται στο σκοτάδι. Και η αντεπίθεση επίσης.

Ο πρόεδρος Πούτιν εξοργίζεται από τη δυτική παραπληροφόρηση. Δηλώνει ότι, προς το παρόν, η Ρωσία έχει χρησιμοποιήσει μόνο ένα μικρό μέρος των δυνάμεών της εναντίον των «Ναζί» στο Κίεβο και ότι, αν χρειαστεί, οι επόμενες ενέργειές της θα είναι εντελώς διαφορετικού μεγέθους.

Οι παρόντες αρχηγοί κρατών στη σύνοδο κορυφής του ΟΣΣ στη Σαμαρκάνδη.

Ο υπόλοιπος κόσμος, που έχει μάτια για να βλέπει - σε αντίθεση με την Δύση που έχει μόνο αυτιά για να ακούει μόνο ανοησίες – επιφύλαξε γιορτή στη ρωσική αντιπροσωπεία στη σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (ΟΣΣ, SCO) στη Σαμαρκάνδη.

Η ιδέα της ίδρυσης του Οργανισμού γεννήθηκε από μια επιτροπή εκπροσώπων της Ρωσίας και της Κίνας κατά την προεδρία του Γέλτσιν. Ο επικεφαλής της ρωσικής κυβέρνησης, Yevgeny Primakov, αναγνώρισε σταθερά σύνορα με το Πεκίνο. Το 1996, αυτή η αρχική επιτροπή έγινε διεθνές φόρουμ με επιπλέον τα κράτη της Κεντρικής Ασίας (Καζακστάν, Κιργιζία, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν) και λίγο πριν από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, έγινε ο σημερινός ΟΣΣ. Η Κίνα και η Ρωσία είχαν ήδη καταλάβει ότι οι Αγγλοσάξονες υποδαύλιζαν αναταραχές στην Κεντρική Ασία. Ως εκ τούτου, ανέπτυξαν από κοινού προγράμματα κατά της τρομοκρατίας και των αποσχιστικών τάσεων. Τα γεγονότα που ακολούθησαν έδειξαν το πόσο δίκιο είχαν.

Ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης αναπτύσσεται σταθερά εδώ και 20 χρόνια.

Ο ΟΣΣ αναπτύχθηκε ραγδαία. Η Ινδία, το Πακιστάν και το Ιράν έχουν συνταχθεί μαζί του. Η Λευκορωσία προετοιμάζεται και αυτή. Το Αφγανιστάν και η Μογγολία είναι παρατηρητές. 14 άλλα κράτη είναι εταίροι. Χαρακτηρίζεται από ένα πνεύμα πολύ διαφορετικό από αυτό των δυτικών οργανώσεων. Κατά κάποιον τρόπο, μπορεί να θεωρηθεί ως προέκταση του πνεύματος του Μπαντούνγκ: κυριαρχία των κρατών, μη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις και συνεργασία.

Ο ΟΣΣ καθησυχάζει και φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Σήμερα αντιπροσωπεύει το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού, ή ακόμη και τα δύο τρίτα εάν ληφθούν υπόψη τα κράτη παρατηρητές. Δεν κάνουν εκεί σχέδια για τον κομήτη φωνάζοντας για νίκη όταν εγκατασταθείς σε μη-διεκδικούμενο και ανυπεράσπιστο έδαφος.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση

Κριστιάν Άκκυριά

[1] « L’offensive du complexe militaro-industriel », par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Réseau Voltaire, 17 septembre 2022.

[2] Ukraine Democracy Defense Lend-Lease Act of 2022, US Congress.

[3] «Russian Offensive Campaign Assessment, September 9» και «Russian Offensive Campaign Assessment, September 10», Institute for the Study of War

[4] «Russia gives up key northeast towns as Ukrainian forces advance», Max Hunder & Vitalii Hnidyi, Reuters, September 11, 2022

[5] Ο Ντόναλντ Τραμπ το αναπλήρωσε διορίζοντας τον Έλιοτ Έιμπραμς αρμόδιο για τη Λατινική Αμερική. Τον άφησε να διεξάγει διάφορες επιχειρήσεις και τελικά τον εμπόδισε την τελευταία στιγμή να ξεκινήσει στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Βενεζουέλας.

[6] « La contre-offensive ukrainienne stoppée », Réseau Voltaire, 12 septembre 2022.