Alfredo Jalife-Rahme: 10 εβδομάδες πριν από της επίθεσης της Χαμάς, ο Νετανιάχου ήταν ενήμερος, σύμφωνα με την Σιν Μπετ· όχι, ένα χρόνο νωρίτερα, σύμφωνα με τους New York Times

 10 εβδομάδες πριν από της επίθεσης της Χαμάς, ο Νετανιάχου ήταν ενήμερος, σύμφωνα με την Σιν Μπετ· όχι, ένα χρόνο νωρίτερα, σύμφωνα με τους New York Times

του Alfredo Jalife-Rahme

Τα ψεύδη του Μπενιαμίν Νετανιάχου εμφανίζουν ρωγμές. Είναι πλέον αποδεκτό ότι η αντικατασκοπεία είχε προειδοποιήσει τον Πρωθυπουργό 10 εβδομάδες πριν από την επιχείρηση της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Ο ίδιος δεν μπορεί πλέον να αρνηθεί αυτό που αρνιόταν όταν οι New York Times ανέφεραν προειδοποίησεις πριν από ένα χρόνο.

    Δίκτυο Βολταίρος | Πόλη του Μεξικού (Μεξικό) | 9 septembre 2024                       Deutsch français italiano Português 

Ο Ρόνεν Μπαρ, επικεφαλής της ισραηλινής αντικατασκοπείας, είχε προειδοποιήσει προσωπικά τον Πρωθυπουργό 10 εβδομάδες πριν από την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου.

Η Σιν Μπετ/Shabak, η υπηρεσία ασφαλείας του Ισραήλ, είναι μέρος της κοινότητας της κατασκοπείας, μαζί με την Μοσάντ (ξένη κατασκοπεία) και την Αμάν (στρατιωτική κατασκοπεία).

Η Σιν Μπετ/Shabak αναφέρεται απευθείας στον εν ενεργεία πρωθυπουργό και έχει τρεις επιχειρησιακές πτέρυγες: το αραβικό τμήμα (sic), το τμήμα των ξένων και το τμήμα για την προστασία των δημοσίων υπαλλήλων [1].

Μια αναφορά από την πύλη Ynet News, την οποία μετέδωσε πλήρως ο ισραηλινός Τύπος [2], αποκαλύπτει ότι ο Ρόνεν Μπαρ (RB), επικεφαλής της Σιν Μπετ/Shabak, είχε προειδοποιήσει τον πρωθυπουργό Νετανιάχου 10 εβδομάδες (sic!) πριν από την εμβληματική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου.

Το γραφείο του Νετανιάχου, ως συνήθως, υπερασπίστηκε τον εαυτό του υποστηρίζοντας ότι η προειδοποίηση δεν αφορούσε τον πόλεμο στη Γάζα και ότι, σύμφωνα με την ερμηνεία των Times of Israel (πολύ κοντά στον Νετανιάχου), αναφερόταν σε πόλεμο με τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο ή για μια «τρίτη ιντιφάντα [3]» στη Δυτική Όχθη.

Ο Aluf Benn της εφημερίδας Haaretz κατά του Νετανιάχου ισχυρίζεται ότι μόνο ένα άτομο έχει την πλήρη εικόνα του τι γνώριζε ο Νετανιάχου πριν από τις 7 Οκτωβρίου [4] και αναφέρει ότι ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Yair Lapid επεσήμανε ότι ο κύριος μάρτυρας του Νετανιάχου για την αποτυχία της 7ης Οκτωβρίου είναι ο υποστράτηγος Avi Gil (AG), στρατιωτικός γραμματέας του Νετανιάχου πριν από τον πόλεμο και στις πρώτες μέρες του.

Ο στρατηγός AG δεν ήταν μέρος του στενού κύκλου του Νετανιάχου, γι’ αυτό ζήτησε την πρόωρη συνταξιοδότηση του, παραδεχόμενος αργότερα ότι είχε αναφέρει στην Γενική Εισαγγελέα Gali Baharav-Miara τις απόπειρες των συνεργατών του Νετανιάχου (sic) να παραποιήσουν τα έγγραφα λήψης αποφάσεων στην αρχή του πολέμου.

Σε αυτό το λεπτό θέμα των προειδοποιήσεων από την Σιν Μπετ/Shabak και τον υποστράτηγο AG, ο φυγάς Νετανιάχου κάλεσε την οικογένειά του να τον υπερασπιστεί: τη σύζυγό του Σάρα – η οποία ισχυρίστηκε ότι ο σύζυγος της δεν γνώριζε τίποτα - ακόμα και τον γιο του Yaïr, άνετα εγκαταστημένος στο Μαϊάμι, ο οποίος επιτέθηκε στο στρατιωτικό κατεστημένο. Αλλά, αν δεν υπήρξε προδοσία (μέγα-sic!), γιατί φοβούνται έρευνα; » [5].

Ο Yair κήρυξε πόλεμο μιμιδιών στον Τζορτζ Σόρος (GS), υποστηρικτή της νέας μονοπολικής παγκοσμιοποίησης [6].

Αλλά οι ισχυρισμοί για τεκτονικούς κινδύνους, κλασικοί στο Ισραήλ, παραμερίστηκαν από την έκθεση της 30ης Νοεμβρίου 2023 σύμφωνα με την οποία το Ισραήλ γνώριζε το σχέδιο επίθεσης της Χαμάς περισσότερο από ένα χρόνο νωρίτερα [7].

Οι δημοσιογράφοι των NYT - πιο κοντά στο Εργατικό Κόμμα, σήμερα στην αντιπολίτευση, λόγω των δεσμών του με τον Σόρος, τους Κλίντον (Μπιλ και Χίλαρι) και τον Ομπάμα/Μάιντεν - ισχυρίζονται ότι εξέτασαν λεπτομερώς το σχέδιο επίθεσης της Χαμάς, το οποίο είχαν κρίνει υπερβολικά φιλόδοξο οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι επειδή ήταν πολύ δύσκολο για την Χαμάς να το εφαρμόσει.

Πριν από δέκα μήνες ήδη, έκανα την ακόλουθη ερώτηση στο τμήμα «Bajo la lupa» της La Jornada: είχε διαβιβάσει ο Νετανιάχου ισραηλινά κρατικά μυστικά στους περιστασιακούς συμμάχους του της Χαμάς ή το άφησε να συμβεί; Ο Νετανιάχου τα άφησε να συμβούν για να επιχειρήσει όπως ήθελε κάτω από μια ψεύτικη σημαία ή επρόκειτο για σκόπιμη δολιοφθορά από μέρος του ισραηλινού στρατού και των κατασκοπευτικών υπηρεσιών για την ανατροπή του Νετανιάχου, τον οποίον βρίσκουν άγευστος και αναποτελεσματικός; Τόνισα ότι δεν υπάρχουν ακόμη αδιάψευστες απαντήσεις, αλλά ότι μια μέρα θα γίνουν γνωστές [8].

Σήμερα, για άλλη μια φορά, ο RB, ο αμφιλεγόμενος επικεφαλής της Σιν Μπετ/Shabak, επιτίθεται στην εβραϊκή τρομοκρατία (sic) [9].

Σήμερα, σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, εν μέσω του εμφυλίου πολέμου του Ισραήλ και 62 ημέρες πριν από τις κρίσιμες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, είναι πολύ πιθανό ότι ο πρωθυπουργός Νετανιάχου γνώριζε για περισσότερο από ένα χρόνο την σχεδιάσμενη επίθεση της Χαμάς, η οποία φαίνεται ότι ήταν μέρος του τέχνασμα της να ανοίξει 7 πολεμικά μέτωπα από το Ισραήλ για να αποπλανήσει τελικά και να παρασύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε έναν τελικό πόλεμο τύπου Gog και Magog/Armageddon, εναντίον του Ιράν [10].

Το πιο κωμικό πράγμα στην ιστορία, είναι ότι σήμερα, εν μέσω μιας γενικής απεργίας στο Ισραήλ, ο Νετανιάχου κατηγορεί τους πολίτες της χώρας του ότι παίζουν το παιγνίδι της Χαμάς και του ηγέτη της Γιαχία Σινγουάρ [11].

Alfredo Jalife-Rahme

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή
La Jornada (Μεξικό)
Le plus important quotidien en langue espagnole au monde.

[1] «Profile: Israel’s Shin Bet agency», BBC, January 30, 2002.

[2] «‘I give you a warning of war,’ Shin Bet head told PM 10 weeks before Oct. 7 — report», Times of Israel, August 30, 2024.

[3] intifāḍah summary, Encyclopedia britannica.

[4] «There’s One Person Who Has the Full Picture of What Netanyahu Knew Before Oct. 7», Aluf Benn, Haaretz, August 31, 2024.

[5] «Yair Netanyahu again attacks IDF over Oct. 7: If there was no treason, why are they so afraid of an investigation?», Times of Israel, June 17, 2024.

[6] «The supporter closest to home: Yair Netanyahu’s most incendiary tweets», Raoul Wootliff, Times of Israel, October 27, 2019.

[7] «Israel Knew Hamas’s Attack Plan More Than a Year Ago», Ronen Bergman & Adam Goldman, The New York Times, December 1, 2023.

[8] «Israel supo un año antes (¡mega-sic!) el plan del ataque de Hamas: documento "Muro Jericó"», Alfredo Jafile-Rahme, La Jornada, 3 de diciembre de 2023.

[9] «"Terrorismo judío" de los kahanistas de "judea" ¡vs el ejército israelí!», Alfredo Jalife-Rahme, La Jornada, 25 de agosto de 2024.

[10] «Los rabinos del Armagedón: tutores de la tríada apocalíptica Netanyahu/Ben Gvir/Smotrich», Alfredo Jalife-Rahme, La Jornada, 11 de agosto de 2024.

[11] «Netanyahu said to claim general strike a show of ‘support’ for Sinwar and Hamas», Times of Israel, September 2, 2024.

Alfredo Jalife-Rahme

Καθηγητής Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών στο Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού (UNAM). Επίτιμος διδάκτορας από το Pontifical University of San Francisco Xavier in Chuquisaca. Δημοσιεύει στήλες για τη διεθνή πολιτική στην καθημερινή La Jornada . Τελευταία δημοσιευμένη εργασία: La invisible carcel cibernética: Google/Apple/Facebook/Amazon/Twitter (GAFAT) (Orfila, 2019).

10 εβδομάδες πριν από της επίθεσης της Χαμάς, ο Νετανιάχου ήταν ενήμερος, σύμφωνα με την Σιν Μπετ· όχι, ένα χρόνο νωρίτερα, σύμφωνα με τους New York Times

Θα εκτοξεύσει ο Νετανιάχου τακτικές πυρηνικές βόμβες (sic) εναντίον της Χεζμπολάχ, με την υποστήριξη των ΗΠΑ;

ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΛΙΒΑΝΟ ΓΙΑ ΠΥΡΗΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΡΑΝ

Αδύνατη η ειρήνη μεταξύ Ομπάμα και Πούτιν

Το Πεντάγωνο υιοθέτησε τον τύπο «2, 2, 2, 1»

Η Blackstone και ο Jacob Rothschild, οι κερδισμένοι από την εξαφάνιση του αεροπλάνου των Malaysia Airlines;

 Les articles de cet auteur

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τιερί Μεϊσάν: Η επίθεση στη Μόσχα θυμίζει τους δεσμούς μεταξύ των ισλαμιστών και των ριζοσπαστών εθνικιστών του Κιέβου

 

Η επίθεση στη Μόσχα θυμίζει τους δεσμούς μεταξύ των ισλαμιστών και των ριζοσπαστών εθνικιστών του Κιέβου

του Τιερί Μεϊσάν

Λίγη σημασία έχει αν η επίθεση στο κοινό στη συναυλία του Κρόκους Σίτυ Χωλ στη Μόσχα προετοιμάστηκε από το Ντάες/ΙΣΙΣ με ή χωρίς τους Ουκρανούς: αυτοί οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να δουλεύουν μαζί.
Αυτό συνεχίζεται εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα, αλλά εξακολουθεί να μην έχει ενσωματωθεί στη συλλογική συνείδηση: οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» σήμερα στην εξουσία στο Κίεβο εργάζονται με την Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων και τις πολιτοφυλακές τους, υπό την επίβλεψη των Αγγλοσαξονικών μυστικών υπηρεσιών. Η βασική τους λειτουργία είναι να πολεμούν εναντίον των Ρώσων

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 26 MARS 2024

DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Στις 22 Μαρτίου 2024, μια ομάδα τεσσάρων καταδρομών μαχητών επιτέθηκε στο κοινό μιας συναυλίας στο Κρόκους Σίτυ Χωλ στο Κρασνογκόρσκ (βορειοανατολικό προάστιο της Μόσχας), σκοτώνοντας 145 άτομα και τραυματίζοντας άλλους 140. Στη συνέχεια έβαλαν φωτιά στο κτίριο. Η τρομοκρατική ομάδα καταδρομών συνελήφθη από τους Ρώσους την ώρα που προσπαθούσε να περάσει τα ουκρανικά σύνορα ενώ τους περίμεναν στην άλλη πλευρά. ταυτοποιήθηκαν ως Τατζίκοι. Ομολόγησαν ότι είχαν στρατολογηθεί μέσω Διαδικτύου για να σκοτώσουν για χρήματα. Διαβεβαίωσαν ότι δεν είχαν επαφή με τον εργοδότη τους. Ωστόσο, πάνω τους βρέθηκε μια κάρτα επισκεπτηρίου στο όνομα Ντμίτρο Γιάρος. Δεδομένου ότι ο Γιάρος, ήταν ιδρυτής της πολιτοφυλακής Pravy Sektor, νούμερο 2 στο Ουκρανικό Συμβούλιο Ασφαλείας και μετά σύμβουλος του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων, οι ρωσικές αρχές κατηγόρησαν αμέσως την Ουκρανία. Ο Γιάρος αρνήθηκε την ανάμειξη της χώρας του [1]. Συνελήφθησαν επίσης επτά συνεργοί.

Η ρωσική αντιτρομοκρατική αστυνομία βασάνισε αυτούς τους τρομοκράτες και κινηματογράφησε τις ενέργειές της. Η δημόσια τηλεόραση τις έδειξε και τις σχολίασε. Η ρωσική κουλτούρα είναι τόσο ευρωπαϊκή όσο και ασιατική. Ο ρωσικός λαός δεν αισθάνεται καμία συμπόνια για τους εγκληματίες.

Το Ντάες/ΙΣΙΣ ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση, περικόπτοντας τις κατηγορίες για ρωσική επιχείρηση υπό ψευδή σημαία. Αυτοί οι τρομοκράτες δεν ήταν φανατικοί, αλλά επαγγελματίες. Δεν αυτοπυρπολήθηκαν δημόσια, αλλά τράπηκαν σε φυγή, όπως εκείνοι που επιτέθηκαν στο Παρίσι και στο Σεν Ντενί, σκοτώνοντας 130 ανθρώπους το 2015. Επομένως, δεν ενήργησαν από μίσος προς τη Ρωσία, αλλά ως μέρος μιας στρατιωτικής επιχείρησης της οποίας οι στρατηγικές επιπτώσεις έχουν μελετηθεί εκ των προτέρων.

Σύμφωνα με την εκπρόσωπο του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, Αντριέν Γουάτσον, οι τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτήν την επίθεση. Πολλοί σχολιαστές έχουν καταγγείλει εκ των προτέρων οποιαδήποτε συγχώνευση μεταξύ της ισλαμικής οργάνωσης και των υποστηρίξεων της κυβέρνησης του Κιέβου. Ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένσκι κατηγόρησε τη Ρωσία ότι κατηγορεί την Ουκρανία από αντανακλαστικά. Ωστόσο, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν διατήρησε τις κατηγορίες του αποκλειστικά κατά του Κιέβου, αγνοώντας το Ντάες/ΙΣΙΣ.

Από το 2014 και της ανατροπής του εκλεγμένου Ουκρανού προέδρου, έχουμε επισημάνει τακτικά τους δεσμούς μεταξύ των ριζοσπαστικών εθνικιστών και των ισλαμιστών, και ιδιαίτερα τον ρόλο του Ντμίτρο Γιαρός. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Δεν γνωρίζουμε αν οι Ουκρανοί οργάνωσαν ή όχι αυτή την επίθεση, αλλά είναι σαφές ότι γνώριζαν πολύ καλά τους επιτιθέμενους: οι Ουκρανοί ριζοσπαστικοί εθνικιστές και οι τζιχαντιστές πολεμούν μαζί εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα.

• Πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων σχημάτισε δεσμούς με τους Ναζί εναντίον των Βρετανών. Τίποτα το περίεργο σε αυτό, καθώς όλα τα αντιαποικιοκρατικά κινήματα της εποχής (συμπεριλαμβανομένου του Ινδού Μαχάτμα Γκάντι) στράφηκαν φυσικά προς την πλευρά του Άξονα σε αναζήτηση ενός συμμάχου. Γενικά, αποστασιοποιήθηκαν από αυτό μόλις επαλήθευαν επί τόπου τον ρατσισμό τους. Ωστόσο, η Αδελφότητα επωφελήθηκε από τις επιδοτήσεις από το Τρίτο Ράιχ κατά τη διάρκεια των ετών του πολέμου [2] και διατήρησε αυτούς τους δεσμούς σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Όταν, κατά την Απελευθέρωση, οι βρετανικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ανέκτησαν πολλούς ηγέτες των Ναζί και τους ανακύκλωσαν στον «ψυχρό πόλεμο» τους εναντίον των Σοβιετικών, ανέκτησαν επίσης τη διακυβέρνηση της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων. Ως εκ τούτου, ήταν πολύ φυσικό ότι η CIA έβαλε τον Γκέρχαρντ φον Μέντε, τον ειδικό των Ναζί για το Ισλάμ στη Σοβιετική Ένωση, να συνεργάζεται με τον Σαΐντ Ραμαντάν, γαμπρό του ιδρυτή της αδελφότητας. Ο τελευταίος, έχοντας αναλάβει μια εκπομπή στο δημόσιο ραδιόφωνο του Πακιστάν [3], η CIA τον τοποθέτησε στο Μόναχο στο Radio Free Europe/Radio Liberty. Εκεί ήταν παρουσιαστής μιας εκπομπής για τους Σοβιετικούς Μουσουλμάνους και συνάντησε τον Στέπαν Μπαντέρα, ηγέτη της Οργάνωσης των Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), και το δεξί του χέρι, τον Γιάροσλαβ Στέτσκο, πρώην πρωθυπουργό της ναζιστικής Ουκρανίας. Είναι ακριβώς οι «Μπαντεριστές» (που περιγράφονται ως «Ουκρανοναζί» από το Κρεμλίνο, αλλά αυτοαποκαλούνται «ριζοσπάστες εθνικιστές») που πραγματοποίησαν το πραξικόπημα («EuroMaidan») του 2014 εναντίον του εκλεγμένου Ουκρανού προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς [4] .

• Στη δεκαετία του 1970, ο Σαουδάραβας δισεκατομμυριούχος Οσάμα Μπιν Λάντεν συμμετείχε σε συναντήσεις της Παγκόσμιας Αντικομμουνιστικής Ένωσης του Τσιάνγκ Κάι-Σεκ και του… Γιάροσλαβ Στέτσκο [5]. Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν μέλος της Αδελφότητας και είχε εκπαιδευτεί από τον αδελφό του Σαγίντ Κουτμπ, στρατηγού της Αδελφότητας και θεωρητικού της τζιχάντ. Σε αυτό το πλαίσιο επιλέχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να γίνει αρχηγός των μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν κατά των Σοβιετικών.

• Ναζί και ισλαμιστές πολέμησαν ξανά μαζί εναντίον των Ρώσων, κατά τη δημιουργία του Ισλαμικού Εμιράτου της Ιχκερίας (Δεύτερος Πόλεμος της Τσετσενίας, 1999-2000). Ωστόσο, δεν βρήκα ακριβή τεκμηρίωση της δέσμευσής τους.

Ο Ντμίτρο Γιάρος που προεδρεύει της συμμαχίας των Ουκρανών «ριζοσπαστών εθνικιστών» και των Ισλαμιστών πολιτοφυλακών των Αδελφών Μουσουλμάνων, 8 Μαΐου 2007 στο Τερνόπιλ.

• Στις 8 Μαΐου 2007, στο Τερνόπιλ (δυτική Ουκρανία), με πρωτοβουλία της CIA, οι «ακέραιοι εθνικιστές» της Ουκρανικής Λαϊκής Αυτοάμυνας και οι Ισλαμιστές της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων δημιούργησαν ένα αντιρωσικό «αντιμπεριαλιστικό μέτωπο» υπό την κοινή προεδρία του εμίρη της Ιχκερίας, Ντόκκα Ουμάροφ, και του Ντμίτρο Γιάρος (ο οποίος έκτοτε έχει ανασυγκροτήσει την Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών (OUN) του Στέπαν Μπαντέρα. Οργανώσεις από τη Λιθουανία, την Πολωνία, την Ουκρανία και τη Ρωσία συμμετείχαν σε αυτή τη συνάντηση, συμπεριλαμβανομένων των ισλαμιστών αυτονομιστών από την Κριμαία, την Αδύγεα, το Νταγκεστάν, την Ινγκουσετία, την Καμπαρντίνο-Μπαλκαρία, την Καρατσάι-Τσερκεσία, την Οσετία, και την Τσετσενία. Ανήμπορος να πάει εκεί λόγω διεθνών κυρώσεων, ο Ντόκκα Ουμάροφ ζήτησε να διαβαστεί η συνεισφορά του εκεί [6].

• Από τον Νοέμβριο του 2013 έως τον Φεβρουάριο του 2014, οι Ουκρανοί ακέραιοι εθνικιστές πραγματοποίησαν την «Επανάσταση της Αξιοπρέπειας», υπό την επίβλεψη της Στράουσίστριας Βικτόρια Νούλαντ, τότε βοηθού του Υπουργού Εξωτερικών για τις Ευρασιατικές Υποθέσεις των ΗΠΑ. Ο δυτικός Τύπος ισχυρίστηκε ότι η αστυνομία του προέδρου πυροβόλησε το πλήθος. Αντίθετα, ένα δικαστήριο του Κιέβου διαπίστωσε στη συνέχεια ότι άγνωστοι πυροβολητές, τοποθετημένοι στις στέγες, είχαν δολοφονήσει ταυτόχρονα διαδηλωτές και αστυνομικούς· μια μέθοδος που είχε χρησιμοποιήσει ήδη η CIA σε πολλές άλλες χώρες για να πυροδοτήσει ψευδο-επαναστάσεις.Ο ηγέτης του ισλαμιστικού κινήματος νεολαίας Azatlik , ο Ρώσος Ναΐλ Ναμπιούλιν, έφυγε για να κάνει τζιχάντ εναντίον των Σύρων Μουσουλμάνων σύμφωνα με την παράδοση της Αδελφότητας. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ουκρανία και συμμετείχε στο πραξικόπημα με τους μαχητές του [7].• Σύμφωνα με τους New York Times, τα τάγματα Cheikh Manour και Dzhokhar Dudayev, αποτελούμενα κυρίως από Τσετσένους από τη Γεωργία και το Ουζμπεκιστάν, και το τάγμα της Κριμαίας, αποτελούμενο από Τατάρους, όλοι έχοντας πολεμήσει εναντίον των μουσουλμάνων της Συρίας, στρατολογήθηκαν στο Ντονμπάς από τους ακέραιους εθνικιστές του Κιέβου κατά των ρωσόφωνων πληθυσμών [8].• Τον Αύγουστο του 2015, ο ηγέτης των Τατάρων Μουσταφά Τζεμίλεφ ίδρυσε στην Άγκυρα (Τουρκία) τη Διεθνή Μουσουλμανική Ταξιαρχία για να πάρει πίσω την Κριμαία από τη Ρωσία. Τον υποδέχτηκε ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος ανάλαβε να χρηματοδοτήσει αυτούς τους τζιχαντιστές [9]. Αυτή η πολιτοφυλακή εξαρτάται από τη Χεζμπ ουτ Ταχρίρ, μια διάσπαση από την Αδελφότητα. Συγκεντρώνει τους μαχητές από το Ταταρστάν και την Τσετσενία (Ρωσία), το Ουζμπεκιστάν, το Αζερμπαϊτζάν και το Μεσκέτι (Γεωργία). Έδρευε στη Χερσώνα, αλλά ο ρόλος της περιορίστηκε σε κάποιες δολιοφθορές που στέρησαν την Κριμαία πόσιμου νερού και ηλεκτρισμού, με τον πληθυσμό των Τατάρων να ενωθεί με τη Μόσχα.

• Τον τελευταίο μήνα, περίπου εκατό Ουκρανοί κομάντος των ειδικών δυνάμεων πολεμούν στο Σουδάν για να υποστηρίξουν τον στρατηγό Αμπντέλ Φατάχ Αλ Μπουρχάν [10]. Ο τελευταίος πήγε στη Λιβύη για να συναντήσει τον πρώην μουφτή El-Sadeq el-Gheryani, έναν αναγνωρισμένο ηγέτη των Αδελφών Μουσουλμάνων. Έστειλε επίσης κομάντος να πολεμήσουν γι’ αυτόν, άρα δίπλα στους Ουκρανούς. Αυτή ήταν μια από τις υποστηρίξεις που επέτρεψαν στον στρατηγό Αλ Μπουρχάν να ανακαταλάβει την Χαρτούμ, στις 12 Μαρτίου 2024, από τις δυνάμεις του αντιπάλου του, «στρατηγού» Μοχάμεντ Χαμντάν Ντάγκλο (γνωστός ως «Χεμεντί»).

Εδώ και δύο δεκαετίες, δεν έχουμε σταματήσει να τεκμηριώνουμε την χειραγώγηση των ισλαμιστών από τις αγγλοσαξονικές μυστικές υπηρεσίες. Δεν υπάρχει καμία πειστική εξήγηση για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου [11], τον πόλεμο κατά του Ιράκ και την «Αραβικές Ανοίξεις» [12]. Αυτή η αλήθεια δεν θα είναι δύσκολη να παραδεχθεί παρά μόνο για όσους πιστεύουν ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι τίποτα άλλο από ρωσική επιθετικότητα και ότι οι Ουκρανοί «ριζοσπάστες εθνικιστές» πολεμούν μόνο για τη χώρα τους και στην χώρα τους.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

[1] «"Офіційно заявляю: це не ми": Ярош спростував причетність українських військових до теракту у Підмосков’ї», Espreso, 23 березня, 2024.

[2] National Archives War Office, Dossier 208 (Military Intelligence, Middle East and Egypt), File 502, 23 octobre 1939, « Note on Wilhelm Stellborgen ».

[3] NARA (National Archives and Records Administration) RG 59 (General Records of the Department of State), Decimal Files, 1950-1954, 511.80/7-2753, Ambassade des États-Unis en Égypte, dépêche de Jefferson Caffery au Département d’État, « Colloquium on Islamic Culture and Saeed Ramadhan », 27 juillet 1953.

[4] “Ποιοι είναι οι Ουκρανοί ριζοσπαστικοί εθνικιστές;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 15 Νοεμβρίου 2022.

[5] « La Ligue anti-communiste mondiale, une internationale du crime », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 12 mai 2004.

[6] “Η CIA συντονίζει Nαζί και Nτζιχαντιστές”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 19 Μαΐου 2014.

[7] “Τζιχαντιστές φρουρούν τις διαδηλώσεις στο Κίεβο”, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 6 décembre 2013.

[8] “Islamic Units Help Ukraine Battle Rebels. Stocked With Chechens Eager to Defy Russia”, Andrew E. Kramer, The New York Times, July 8, 2015.

[9] « L’Ukraine et la Turquie créent une Brigade internationale islamique contre la Russie », par Thierry Meyssan, Télévision nationale syrienne , Réseau Voltaire, 12 août 2015.

[10] "Kyiv Sent Forces to Sudan to Counter Russia", Ian Lovett, Nikita Nikolaienko and Nicholas Bariyo, The Wall Street Journal, March 6, 2024.

[11] Η ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΑΠΑΤΗ - 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2001 - ΚΑΝΕΝΑ ΑΕΡΟΣΚΑΦΟΣ ΔΕΝ ΣΥΝΕΤΡΙΒΗ ΣΤΟ ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ, ΓΡΑΦΕΣ (2002).

[12] Sous nos yeux, Thierry Meyssan, éditions Demi-Lune (2020).

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Η επίθεση στη Μόσχα θυμίζει τους δεσμούς μεταξύ των ισλαμιστών και των ριζοσπαστών εθνικιστών του Κιέβου

Η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Τελ Αβίβ μπλέχτηκαν στην Παλαιστίνη

Τα τελευταία ψελλίσματα του εβραϊκού φασισμού

Η ιδεολογία του πολέμου στην Ουκρανία και το Ισραήλ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενάντια στους αγρότες

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τιερί Μεϊσάν: Οι Γάλλοι έχουν ανάγκη να μιλήσουν μεταξύ τους

 Οι Γάλλοι έχουν ανάγκη να μιλήσουν μεταξύ τους

του Τιερί Μεϊσάν

Το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών και βουλευτικών εκλογών αποδυναμώνει τόσο την εκτελεστική όσο και τη νομοθετική εξουσία και παγώνει την πολιτική κατάσταση. Οι ψηφοφόροι αρνήθηκαν να υποστηρίξουν το καθεστώς και να εγκρίνουν τις αποφάσεις του. Από το 2005 δεν έπαψαν να λένε αυτό για το οποίο αγωνίζονταν ενώ οι ηγέτες τους τους αγνοούσαν. Αυτό που θα μπορούσε να ξεπαγώσει την   κατάσταση είναι επομένως προσδιορισμένο, αλλά η πλειοψηφία των εκλεγμένων αξιωματούχων θέλει να έχει δίκιο και όχι να υπηρετεί τον λαό της.

Δίκτυο Βολταίρος | Παρίσι (Γαλλία) | 10 Ιουλίου 2022

Οι Γάλλοι, που ιστορικά ήταν οι πρόδρομοι των πολιτικών αλλαγών στην Ευρώπη, εξέπληξαν τους γείτονές τους κατά τις προεδρικές εκλογές (10 και 24 Απριλίου 2022) και τις βουλευτικές εκλογές (12 και 19 Ιουνίου 2022).

 Μόνο το 47% των ψηφοφόρων συμμετείχε στην τέταρτη ψηφοφορία· ένα πολύ εκπληκτικό αποτέλεσμα σε μια χώρα με μακρά παράδοση πολιτικού ακτιβισμού.
 Παρότι το 38% των ψηφοφόρων εξέλεξε τον Εμμανουήλ Μακρόν, μόνο το 14% εξέλεξε βουλευτές που ήταν ευνοϊκά διακείμενοι προς τον ίδιον, αναγκάζοντάς τον να συνυπάρξει με την αντιπολίτευση.

Πράγματι, η Εθνοσυνέλευση, η οποία δεν ήταν πλέον χώρος συζήτησης, αλλά αίθουσα καταγραφής της προεδρικής θέλησης, έχει γίνει ένα τσίρκο όπου οι βουλευτές διακόπτουν ο ένας τον άλλον και αλληλοεπιτίθενται. 

Πώς φτάσαμε εδώ και πώς μπορούμε να ξαναχτίσουμε ένα καθεστώς;

Η καταστροφή των θεσμών

Κατά την άποψή μου, όλα ξεκίνησαν το 1986, με τον διορισμό ενός «υφυπουργού για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα». Αυτό που φαινόταν καλή ιδέα ἠρθε στην πραγματικότητα για να αμφισβητήσει τα επιτεύγματα της Επανάστασης του 1789. Μέχρι τότε, ξεχώριζε η γαλλικά παράδοση των «Δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη» από την αγγλοσαξονική παράδοση των «Δικαιωμάτων του ανθρώπου». Η πρώτη εγγυάται Δικαιώματα σε όσους ασχολούνται με την πολιτική, ενώ η δεύτερη εγγυάται Δικαιώματα υπό την προϋπόθεση ότι ο Λαός δεν ασχολείται με την πολιτική. Η πρώτη βοηθάει στην χειραφέτηση του λαού, η δεύτερη αρκείται στο να βάλει τάξη χωρίς βία.

Ο Thomas Paine είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικός στην διαφορά  μεταξύ της γαλλικής και της αγγλοσαξονικής κουλτούρας. Στην πραγματικότητα, με την αποδοχή της έκφρασης «Ανθρώπινα Δικαιώματα», οι Γάλλοι αποκήρυξαν την κληρονομιά τους.

Το δεύτερο στάδιο ήταν η Συνθήκη της Λισαβόνας το 2007, η οποία διαγράφει το «Όχι» του γαλλικού λαού κατά το δημοψήφισμα για το Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 2005. Η γαλλική άρχουσα τάξη, πιστεύοντας ότι εγγυάται στους υπηκόους της τα «Δικαιώματα του ανθρώπου», θεώρησε ότι μόνη εκείνη ήξερε να κάνει πολιτική και ότι μπορούσε επομένως να ακυρώσει τη θέληση του Λαού.

Το τρίτο στάδιο ήταν το 2018, η νέα ερμηνεία του συνθήματος της Δημοκρατίας από το Συνταγματικό Συμβούλιο. Το Σύνταγμα αναφέρεται πράγματι στο «κοινό ιδανικό της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης». Σύμφωνα με τους σοφούς, από αυτή την αρχή προκύπτει «η ελευθερία να βοηθάς τους άλλους, για ανθρωπιστικούς σκοπούς, ανεξάρτητα από τη νομιμότητα της παραμονής τους στην εθνική επικράτεια». Η αδελφότητα δεν είναι πλέον η αδελφότητα στα όπλα των Επαναστατών του 1848 στην οποία βασίστηκε η καθολική ψηφοφορία, αλλά μια απλή μορφή φιλανθρωπίας.

Παρακαλώ σημειώστε ότι δεν αμφισβητώ τα ανθρώπινα Δικαιώματα, τη Συνθήκη της Λισαβόνας ούτε το δικαίωμα να βοηθήσεις τους μετανάστες. Παρατηρώ απλώς ότι για να δικαιολογήσουμε αυτές τις αποφάσεις, εγκαταλείψαμε αυτό που ήταν το θεμέλιο του γαλλικού κοινωνικού συμβολαίου. Ή μάλλον ότι οι ευγενείς αποφάσεις χρησιμοποιήθηκαν για να καταπατήσουν την πολιτική μας κληρονομιά.

Η εξέλιξη της πολιτικής τάξης

Έχοντας διατυπώσει αυτές τις προδοσίες, η ενεργή πολιτική τάξη συρρικνώθηκε. Αν πριν από πενήντα χρόνια αποτελούσε τα τέσσερα πέμπτα των πολιτών, σήμερα είναι μικρότερη του μισού.

Οι ψηφοφόροι που απέχουν δεν αρκούνται στο να δείξουν την περιφρόνησή τους για την εκλογική προσφορά που τους προτείνεται. Επίσης, και κυρίως αρνούνται να είναι συνυπεύθυνοι για τις αποφάσεις που λαμβάνει το καθεστώς. Σε μια δημοκρατία, κάθε ψηφοφόρος πρέπει πράγματι να αναλάβει τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Αλλά αυτό είναι δυνατό μόνο εάν όλοι οι πολίτες σέβονται το κοινωνικό συμβόλαιο.

Όταν βλέπουμε σήμερα το κράτος να στέλνει στρατιώτες στο Σαχέλ για να προστατεύσει τα νεο-αποικιακά συμφέροντα εκεί ή να υποστηρίζει στρατιωτικά ένα ρατσιστικό καθεστώς στην Ουκρανία, δεν μπορούμε παρά μόνο να παρατηρήσουμε ότι ένα χάσμα χωρίζει τις πρακτικές μας από τις ευγενείς ομιλίες μας.

Η επανεγγραφή της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας

Για να δικαιολογήσουν την καταστροφή των αξιών των Επαναστάσεων του 1789 και του 1848, οι πολιτικοί ηγέτες και ηγέτες των μέσων ενημέρωσης έχουν ξαναγράψει την πρόσφατη ιστορία με βάση τα φαινόμενα και όχι τα γεγονότα.

 Έτσι, κατά την τελευταία προεδρική εκστρατεία, ακούσαμε έναν υποψήφιο, που διεκδικούσε το παράδειγμα του Σαρλ Ντε Γκωλ, να ξεχνά ότι υπήρχαν «αριστεροί Γκωλιστές», να επιβεβαιώνει ότι ο Στρατηγός ήταν δεξιός και πάντα πολεμούσε τους κομμουνιστές και την ΕΣΣΔ. Όμως ο Ντε Γκωλ οργάνωσε την Αντίσταση στη ναζιστική εισβολή βασιζόμενος πάνω απ' όλα σε κομμουνιστές. Στη συνέχεια, εκτροχίασε το αγγλοσαξονικό σχέδιο για μια Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα, το 1954, με τις ψήφους του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCF). Ομοίως, στηρίχτηκε στην αριστερά για να δώσει την ανεξαρτησία της Αλγερίας το 1962,  στους κομμουνιστές εργάτες για να ιδρύσει την αμυντική βιομηχανία και στους βουλευτές του PCF για να εγκαταλείψει την ολοκληρωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ το 1966. Και είναι το PCF που τον έσωσε τον Μάιο του 1968.

Ο Σαρλ Ντε Γκωλ, που όντως προερχόταν από την ακροδεξιά, κυβέρνησε πάντα προς το συμφέρον του Έθνους και όχι ως ηγέτης της δεξιάς. Πολέμησε τους κομμουνιστές στην εσωτερική πολιτική, αλλά βασίστηκε σε αυτούς στην εξωτερική πολιτική. Συμμετείχε στη συμμαχική απόβαση στη Νορμανδία, αλλά την θεωρούσε ως αγγλοσαξονική απόπειρα αποικισμού της Γαλλίας και αρνήθηκε πάντα να την τιμήσει. Ήταν ο μόνος αρχηγός δυτικού κράτους που απευθύνθηκε στους λαούς της ΕΣΣΔ στη σοβιετική τηλεόραση και θεωρούσε πάντα τη Ρωσία ως ευρωπαϊκή χώρα.

 Κατά την προεκλογική εκστρατεία θεωρήθηκε δεδομένο ότι η Δημοκρατία αντιτάχθηκε στη Μοναρχία. Ωστόσο, η Δημοκρατία, είναι να κυβερνάς σύμφωνα με το κοινό συμφέρον, ενώ η Μοναρχία είναι ένα καθεστώς που αποδίδει την εξουσία σε έναν μόνο άνδρα που ορίζεται κληρονομικά ή εκλέγεται από λίγους ευγενείς. Είναι τελείως αδύνατο να είσαι ταυτόχρονα ρεπουμπλικανός και μοναρχικός. Έτσι ο Ερρίκος Δ' (1589-1610) αυτοανακηρύχθηκε ως πρώτος «ρεπουμπλικανός βασιλιάς της Γαλλίας» διασφαλίζοντας τη θρησκευτική ελευθερία.

Το ερώτημα αυτό δεν  είναι περιθωριακό, καθώς αναζητούμε το νόημα της ανεξιθρησκίας (και όχι τον νόμο του διαχωρισμού Εκκλησίας  και Κράτους του 1905 που επανέλαβε, τον αγώνα του Φιλίππου Β' Αυγούστου (1180 -1223) κατά του πάπα). Ενώ, δηλαδή, δόθηκε μάχη εναντίον πολιτών μουσουλμανικής θρησκείας το νόημα συσκοτίστηκε με τους οπαδούς της ισλαμικής πολιτικής. Βέβαια, ο Μωάμεθ ήταν και πνευματικό παράδειγμα και πολέμαρχος. Ιστορικά, η αραβική κουλτούρα ανέκαθεν ανακάτευε τη θρησκεία και την πολιτική, αλλά όχι η γαλλική και δεν υπάρχει λόγος να το κάνει. Οι Μουσουλμάνοι είναι πολίτες μεταξύ άλλων, οι Ισλαμιστές είναι αντίπαλοι της οικουμενικότητας.

Ένας υποψήφιος, που δικαίως είχε ξεκινήσει καταγγέλλοντας τα προνόμια που παραχωρούνται σε αλλοδαπούς, συνέχισε την εκστρατεία του υποστηρίζοντας ότι τα κοινωνικά επιδόματα δεν πρέπει να χορηγούνται σε όσους έχουν ήδη συνεισφέρει σε κοινωνικούς φορείς, αλλά ανάλογα με την εθνικότητα. Αυτή η ξενοφοβία επικυρώθηκε και στην κάλπη, παρότι ο γαλλικός λαός είναι ιδιαίτερα ανοιχτός στους άλλους, όπως αποδεικνύεται από το υψηλό ποσοστό γάμων με αλλοδαπούς.

 Επίσης, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν και το κόμμα του οποίου ηγήθηκε, το Εθνικό Μέτωπο (τώρα η Εθνική Συσπείρωση), παρουσιάστηκαν ως αντίπαλοι της Δημοκρατίας. Πράγματι, το FN είχε πολλούς πρώην αξιωματούχους του καθεστώτος του Philippe Pétain και αντιπάλους της αλγερινής ανεξαρτησίας μεταξύ των ηγετών του. Ωστόσο, το 1998-99 προκάλεσα τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής της Βουλής για πιθανή πλασματική συμπεριφορά του FN. Τα στοιχεία που δώσαμε στην προσοχή των βουλευτών ήταν τελείως διαφορετικά: ο Ζαν-Μαρί Λεπέν ήταν πράκτορας του επικεφαλής των γκωλικών μυστικών υπηρεσιών, Ζακ Φοκκάρ. Είχε ως αποστολή να ενώσει όλα τα ακροδεξιά παρεκκλήσια και να διασφαλίσει ότι δεν θα έκαναν τίποτα επιζήμιο για τη Δημοκρατία.

Η υπηρεσία ασφαλείας του FN, το DPS διαχειριζόταν μέσω του DPSD (σήμερα DRSD), μια στρατιωτική μυστική υπηρεσία. Ο επικεφαλής της υπηρεσίας ασφαλείας του Εθνικού Μετώπου ήταν ταυτόχρονα προσωπικός φρουρός ασφαλείας της δεύτερης συζύγου του προέδρου Μιτεράν και της κόρης του Μαζαρίν. Ήταν επίσης πράκτορας της γαλλικής μυστικής υπηρεσίας που συμμετείχε στην εξάλειψη των Τσετσένων τζιχαντιστών.

  Εξάλλου, ο πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν δεν ήταν ο σοσιαλιστής που υποστήριζε ότι ήταν. Βαθιά σχιζοφρενής, μοιραζόταν σε δύο οικογένειες, η μία επίσημη με τη γυναίκα του της αριστεράς και η άλλη ανεπίσημη με την ερωμένη του της ακροδεξιάς. Με τον ίδιο τρόπο είχε χωρίσει το υπουργικό συμβούλιο του στα Ηλύσια μεταξύ αριστερών και ακροδεξιών συμβούλων. Για παράδειγμα, ο Φρανσουά ντε Γκροσουβρ είχε δημιουργήσει το πρώτο κύτταρο της Κλου Κλουξ Κλαν στη Γαλλία κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου.

Δεν αναφέρω εδώ παρά μόνο παλιά και συμβολικά γεγονότα. Θα ήταν δυνατό να συνεχιστεί αυτή η αφήγηση υπενθυμίζοντας τον τρόπο με τον οποίο η Γαλλία υποστήριξε τους τζιχαντιστές εναντίον της Λιβύης και κατά της Συρίας, στη συνέχεια τους ρατσιστές μπαντεριστές εναντίον της Ρωσίας. Τόσα πολλά γεγονότα που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την εικόνα που έχουν οι Γάλλοι για τον εαυτό τους.

Κανένα από αυτά τα γεγονότα δεν φτάνει στη συνείδησή τους, ωστόσο όλοι τα υποψιάζονται όταν συζητάς μαζί τους.

Για να ξεμπλοκάρει την κατάσταση, είναι επείγον οι Γάλλοι να συζητήσουν μεταξύ τους για το τι θεωρούν ως βεβαιότητες ενώ αμφισβητούνται. Μόνο με την ενοποίηση των αναμνήσεων τους μπορούν να χτίσουν το μέλλον τους. Μέχρι τότε, οι Γάλλοι δεν είναι πλέον πολίτες, αλλά καταναλωτές που ανησυχούν για την αγοραστική τους δύναμη. 

Χωρίζονται σε διακριτές κοινότητες, ένα «αρχιπέλαγος» για να χρησιμοποιήσω την έκφραση ενός κοινωνιολόγου.

Πώς να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της χώρας

Οι Γάλλοι συμφωνούν ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη αποκατάστασης της κρατικής εξουσίας και ανύψωσης του επιπέδου της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Πρόκειται για διαρθρωτικά μέτρα που απαιτούν πρώτα συναίνεση για τον ρόλο του κράτους και μετά,  μεγάλες επενδύσεις.

Στο μεταξύ, πρέπει να αντιμετωπιστεί η πιο σημαντική δυσκολία που περνά η χώρα, όπως και τα άλλα δυτικά κράτη, δηλαδή η εξαθλίωση των εργαζομένων μπροστά στην απίστευτη συσσώρευση πλούτου από ελάχιστους. Σήμερα, οι 5 μεγαλύτερες περιουσίες στη Γαλλία κατέχουν όσο και τα 27 εκατομμύρια φτωχότεροι πολίτες. Ποτέ, ακόμη και στον Μεσαίωνα, δεν είχαμε γνωρίσει τέτοια ανισότητα. Αυτό κάνει απατηλή οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία.

Αυτός ο κοινωνιολογικός μετασχηματισμός αντιστοιχεί στο φαινόμενο της οικονομικής παγκοσμιοποίησης που δεν έχει καμία σχέση με την τεχνική πρόοδο, αλλά μόνο με τον αγγλοσαξονικό ιμπεριαλισμό. Προφανώς θα είναι πολύ δύσκολο να καταργηθούν όλες οι διεθνείς συνθήκες που δομούν αυτή την εξέλιξη. Είναι όμως πλέον δυνατό, από τώρα, να μπει ένα τέλος σε αυτό το παιχνίδι της σφαγής υποβάλλοντας όλες τις εισαγωγές στους ίδιους κανονισμούς με τα τοπικά προϊόντα.

Για παράδειγμα, απαγορεύεται στη Γαλλία η παραγωγή μοσχαριού με ορμόνες, αλλά είναι νόμιμη η εισαγωγή και η πώληση σε χαμηλότερη τιμή από αυτή της τοπικής κτηνοτροφίας. Ή, απαγορεύεται στη Γαλλία να βάζεις παιδιά να εργάζονται 10 ώρες την ημέρα, αλλά είναι νόμιμο να εισάγονται υφάσματα που κατασκευάζονται υπό αυτές τις συνθήκες και να τα πωλούν πολύ φθηνότερα από τα τοπικά προϊόντα.

Όλοι συμφωνούν σε αυτές τις αρχές, μένει να τις εφαρμόσουμε.