Πώς ο Ντόναλντ Τραμπ ανακαλύπτει την τέχνη της πολιτικής διαπραγμάτευσης
του Τιερί Μεϊσάν
Δεν καταλαβαίνουμε τις διαπραγματεύσεις στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή επειδή δεν κατανοούμε τη διαφορά μεταξύ των πολέμων και των εμφυλίων συγκρούσεων. Προσεγγίζουμε την ειρήνη σαν να μοιραζόμαστε κοινά υπάρχοντα σε ένα διαζύγιο, μετά από μερικά χρόνια κοινής ζωής. Αλλά οι πόλεμοι έχουν μια ασύγκριτη ένταση και ριζώνονται σε μακροχρόνιες συγκρούσεις, συχνά για πολλές γενιές. Γενικά, οι υλικές συνθήκες, οι πόνοι και η βία είναι δευτερεύοντες μπροστά στην αδικία.
Δεν γνωρίζουμε τίποτα για το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων που η κυβέρνηση Τραμπ διεξήγαγε με τους Υεμενίτες του Ansar Allah, και γνωρίζουμε μόνο ελλιπώς αυτές που διεξάγει με το Ιράν, το Ισραήλ και τη Ρωσία. Δεν ξέρουμε τίποτα πέρα από κάποιες δηλώσεις, εδώ κι εκεί, που δεν έχουν σκοπό να μας εξηγήσουν τι συμβαίνει, αλλά να κρατήσουν μακριά όσους αντιτίθενται στην ειρήνη και να καθησυχάσουν όσους την ελπίζουν.
Επιπλέον, η μέθοδος διαπραγμάτευσης αυτού του επιχειρηματία που έγινε αρχηγός κράτους, δηλαδή του Ντόναλντ Τραμπ, προκαλεί ζάλη. Προσπαθεί να προβάλλει ασυνεπείς θέσεις και να μην τις τηρεί, μόνο και μόνο για να σαλέψει τους συνομιλητές του, ελπίζοντας να τους πέσουν τα ατού από τις τσέπες. Αυτή η μέθοδος, που δεν έχει καμία σχέση με τη διπλωματία, αγνοεί τις βαθύτερες αιτίες των συγκρούσεων. Αναγνωρίζει μόνο τις καταγγελίες των διαφόρων πλευρών. Τελικά, μπορεί να οδηγήσει σε συμφωνίες που κάποιοι υπογράφοντες μπορεί να δεχτούν εκείνη τη στιγμή, αλλά να το μετανιώσουν αργότερα.
Όπως και να έχει, πρέπει να γίνει γρήγορα. Οι πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, αν και έχουν μειωθεί σε ένταση, συνεχίζουν να σκοτώνουν και να καταστρέφουν. Οι εντυπωσιακές ανακοινώσεις ότι ο ένας ή ο άλλος πόλεμος θα μπορούσε να λυθεί σε λίγες μέρες, έχουν ήδη συγκρουστεί με τις σκληρές πραγματικότητες.
Οι πραγματικοί διπλωμάτες και οι πραγματικοί πολεμιστές δεν έχουν στόχο να νικήσουν τον άλλο, αλλά να συνυπάρξουν μαζί του. Δεν μπορούν να συνεννοηθούν με επιχειρηματίες που θέλουν να είναι οι καλύτεροι, αλλά μπορούν να λύσουν προβλήματα με τη βοήθεια όσων θέλουν να παράγουν κάτι χρήσιμο για τους άλλους. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι από αυτούς.
Ωστόσο, τα τρέχοντα προβλήματα δεν είναι Ρωσικά, αλλά κατά κύριο λόγο Αμερικανικά. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για την Παλαιστίνη και το Ιράν. Η πρόοδος στην ουκρανική σύγκρουση απαιτεί πρώτα, όχι να αλλάξει η ρωσική άποψη, αλλά να αντιμετωπιστεί η άνευ όρων υποστήριξη κάποιων Δυτικών στους «ακροεθνικιστές», ιστορικούς συμμάχους των ναζί. Στην ομάδα του Τραμπ έγινε γρήγορα αντιληπτό ότι το αίτημα της Ρωσίας για «αποναζιστοποίηση» της Ουκρανίας δεν ήταν εφεύρεση της πολεμικής προπαγάνδας [1]. Υπάρχουν εκατοντάδες μνημεία στη δόξα των συνεργατών του Ράιχ στην Ουκρανία, χωρίς να μετράμε κτίρια και λεωφόρους που φέρουν τα ονόματά τους [2]. Η ανάγνωση των έργων του Dmytro Dontsov, ειδικά του βιβλίου του, «Εθνικισμός», είναι πλέον υποχρεωτική στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις· ένα βιβλίο συγκρίσιμο με το «Mein Kampf» του Αδόλφου Χίτλερ [3]. Η μεγαλύτερη εκκλησία της Ουκρανίας απαγορεύτηκε επειδή αναγνώριζε την εξουσία του Πατριάρχη της Μόσχας. Εκατομμύρια βιβλία κάηκαν επειδή ήταν γραμμένα στα ρωσικά, σε αυτή η «δαιμονική» γλώσσα, ή επειδή είχαν γραφτεί από Ρώσους συγγραφείς, όπως ο Αλεξάντερ Πούσκιν (1799-1837) ή ο Λέων Τολστόι (1828-1910). Όλα τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης απαγορεύτηκαν, και ο σημερινός πρόεδρος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, απαγόρευσε νέες εκλογές, επεκτείνοντας κάθε τρεις μήνες τον στρατιωτικό νόμο που τις απαγορεύει.
Για να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα, ο Ντόναλντ Τραμπ πρέπει να δώσει κάτι σε αντάλλαγμα στους Ουκρανούς. Επέλεξε να αμφισβητήσει τη βαρβαρότητα που επιδεικνύει η Ρωσία όταν είναι σίγουρη ότι έχει δίκιο, κάτι που ισχύει. Τα δυτικά μέσα επέλεξαν να ακούσουν μόνο το σημείο όπου ο Αμερικανός πρόεδρος αναρωτιέται αν ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει τρελαθεί. Αλλά, στην ίδια ανάρτηση, καταδίκασε και τον λόγο του Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Έτσι, έβαλε στο ίδιο επίπεδο τη σκληρότητα του Ρώσου προέδρου και την κακή πίστη του Ουκρανού ηγέτη. Πρέπει να καταλάβουμε ότι, ενώ συναισθηματικά δίνει πλεονέκτημα στους Ουκρανούς, πολιτικά το δίνει στους Ρώσους.
Έτυχε να βρισκόμαστε σε έναν πολιτισμό όπου το συναίσθημα έχει αντικαταστήσει τη λογική. Κλαίμε με τους ακροεθνικιστές, νομίζοντας ότι μοιραζόμαστε τα βάσανα των Ουκρανών. Ωστόσο, τελικά, θα αναγνωρίσουμε τα γεγονότα και θα γυρίσουμε εναντίον των ακροεθνικιστών που σήμερα υποστηρίζουμε, ίσως ακόμη και εναντίον των Ουκρανών γενικότερα, επειδή θα ντραπούμε για τις σημερινές μας θέσεις. Αυτή είναι η λογική της Ιστορίας: πάντα επιστρέφουμε σε θέσεις για τις οποίες μπορούμε να είμαστε περήφανοι.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει ήδη προβλέψει αυτή μας την ανατροπή. Σύμφωνα με τον ίδιο, τα μονομερή ποινικά μέτρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα διαρκέσουν. Τελικά, θα επιστρέψουμε στις παλιές μας αγάπες, όταν γιορτάζαμε τη γαλλο-ρωσική φιλία. Για αυτόν τον λόγο, συγκρατεί τον στρατό του, του οποίου η στρατιωτική υπεροχή θα του επέτρεπε εδώ και καιρό να καταλάβει την Οδησσό και να ολοκληρώσει την επανασύσταση της παλιάς Ρωσίας.
Αυτό είναι που παίζεται τώρα. Η διαχωριστική γραμμή των εδαφών έχει μικρή σημασία μπροστά στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Τα υλικά ζητήματα είναι πάντα δευτερεύοντα σε σχέση με την ελευθερία του καθενός. Οι λαοί που ζουν στην Ουκρανία δεν θα δυσκολευτούν να αποδεχτούν τη διαίρεση της χώρας τους όταν απελευθερωθούν από την πίεση των φασιστών που σκότωσαν τους προπάππους τους.
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν γνώριζε τίποτα για την ιστορία της Ρωσίας και της Ουκρανίας, αλλά μαθαίνει γρήγορα. Δεν πιστεύει πια τις παραισθήσεις των Δυτικών ότι η Μόσχα θέλει να εισβάλει στην Ουκρανία και μετά στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ούτε πιστεύει τις παραισθήσεις της Kaja Kallas και των Βαλτικών, για τους οποίους η Ρωσία είναι μια «φυλακή των λαών» που πρέπει να διαμελιστεί.
Ομοίως, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν γνώριζε τίποτα για την ιστορία του Ισραήλ και του Ιράν, αλλά έμαθε ότι οι αναθεωρητικοί σιωνιστές του Yitzhak Shamir διοργάνωσαν τη SAVAK, την πολιτική αστυνομία του σάχη Reza Pahlavi και του πρωθυπουργού του, του ναζί στρατηγού Fazlollah Zahedi, που μόλις είχε βγει από τις βρετανικές φυλακές μετά την ανατροπή του Mohammad Mossadegh [4]. Είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε, αλλά ναι, η τρομερή SAVAK διοργανώθηκε από Ισραηλινούς Εβραίους, «αναθεωρητικούς σιωνιστές», υπηρετώντας έναν ναζί στρατηγό [5], όπως είναι δύσκολο να παραδεχτούμε ότι οι Ουκρανοί ακροεθνικιστές σκότωσαν πολύ περισσότερους συμπατριώτες τους παρά ξένους εχθρούς. Ο Ντόναλντ Τραμπ και ο διαπραγματευτής του, Steve Witkoff, κατάλαβαν ότι αυτό που παίζεται στη Μέση Ανατολή δεν είναι το πυρηνικό (αν και το Ισραήλ, και όχι το Ιράν, έχει τη βόμβα), αλλά το δεύτερο μέρος των εγκλημάτων του καθεστώτος του σάχη με τη σιωπηλή υποστήριξη κάποιων Ισραηλινών.
Οι Ιρανοί, όπως όλοι οι άνθρωποι, μπορούν να αντέξουν πολλή βία και βάσανα, αλλά όχι την αδικία.
[3] Le suprémacisme blanc : Peuples autochtones et Great Reset, Lucien Cerise, Culture et racines (2021).
[4] « SAVAK : A Feared and Pervasive Force », Richard T. Sale, Washington Post, May 9, 1977. Debacle : The American Failure in Iran. Michael Ledeen, Vintage (1982).
[5] «Οι αντιφάσεις του σύγχρονου Ιράν», Μέρος Πρώτο, Δεύτερο μέρος, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 4 août 2020.
Αφού πρότεινε με υπομονή στον Μπενιαμίν Νετανιάχου να διαπραγματευτεί με την παλαιστινιακή αντίσταση και δεν αντιμετώπισε από τον τελευταίο παρά μόνο επίμονη επιθυμία για σφαγή των Παλαιστινίων, για προσάρτηση της Γάζας, του νότιου Λιβάνου και της Συρίας, και για έναν πόλεμο εναντίον του Ιράν, η διοίκηση Τραμπ άλλαξε τακτική. Είναι πλέον προφανές γι’ αυτήν, όπως και για όλους όσους ασχολούνται με αυτήν την περιοχή εδώ και 80 χρόνια, ότι οι αναθεωρητικοί σιωνιστές είναι οι εχθροί της ειρήνης και κατά συνέπεια και του ίδιου του Ισραήλ.
Ενώ ήταν ακόμα εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, και ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος ετοίμαζε τη τροποποίηση των θεμελιωδών νόμων του Ισραήλ (δηλαδή ένα πραξικόπημα), συναντήθηκαν. Εδώ και τρία χρόνια, οι δύο άνδρες προωθούν την ατζέντα των «αναθεωρητικών σιωνιστών»: ψεύδονται σε όλο τον κόσμο και βυθίζουν τη Δύση σε έναν πόλεμο εναντίον της Ρωσίας και στη σφαγή των Παλαιστινίων αμάχων.
Το κύριο εμπόδιο που συναντά ο Ντόναλντ Τραμπ στις ειρηνευτικές του διαπραγματεύσεις, τόσο με το Ιράν όσο και με την Ουκρανία, είναι ο ρόλος των «αναθεωρητικών σιωνιστών» που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία στο Ισραήλ [1]. Πριν δύο εβδομάδες, παρουσίασα λεπτομερώς και με αποδείξεις τις πιέσεις που ασκούν στην Ουάσινγκτον για να αποτύχουν οι συνομιλίες με την Τεχεράνη [2]. Δεν ανέφερα στην ανάλυσή μου στο Voltairenet.org τις πιέσεις τους υπέρ των «ακροεθνικιστών» της Ουκρανίας [3], αυτές έγιναν γνωστές μόλις στις 3 Μαΐου, με τις εμφατικές δηλώσεις του Νατάν Σαράνσκι υπέρ του Βολοντίμιρ Ζελένσκι [4]. Είχα ήδη εξηγήσει γιατί και πώς αυτές οι δύο ομάδες είχαν συμμαχήσει το 1921 εναντίον των μπολσεβίκων και πολλών Εβραίων της Ουκρανίας, γεγονός που προκάλεσε έρευνα από τη Σιωνιστική Οργάνωση και την παραίτηση του Βλαντίμιρ Ζαμποτίνσκι από το διοικητικό της συμβούλιο. Αυτή η υπόθεση υποτιμάται σήμερα από τους Εβραίους ιστορικούς που διστάζουν να μελετήσουν τη σφαγή Εβραίων από άλλους Εβραίους. Υπάρχουν όμως εξαιρέσεις, όπως τα έργα του Γκζέγκος Ροσολίνσκι-Λίμπε [5]. Ο ίδιος ο Σαράνσκι εμποδίζει τους ιστορικούς να μελετήσουν το θέμα, προεδρεύοντας στο Κέντρο Μνήμης του Ολοκαυτώματος Μπάμπι Γιαρ (όπου εκτελέστηκαν με πυροβολισμούς 33.771 Εβραίοι στις 29 και 30 Σεπτεμβρίου 1941 από τα Einsatzgruppen και τους «ακροεθνικιστές») δύο εβδομάδες μετά τη μεταφορά του Στέπαν Μπαντέρα από το Κίεβο στο Βερολίνο.
Και ας μην ξεχνάμε τις επαφές των «αναθεωρητικών σιωνιστών» με τον Άντολφ Άιχμαν μέχρι την κατάληψη του Βερολίνου από τον Κόκκινο Στρατό, στις 2 Μαΐου 1945 [6].
Ενώ ο τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ, Ναφτάλι Μπένετ, μετά την έναρξη της ρωσικής ειδικής επιχείρησης στην Ουκρανία είχε καλέσει τον Ζελένσκι να αναγνωρίσει τις δίκαιες απαιτήσεις της Μόσχας για «αποναζιστοποίηση της Ουκρανίας», και ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Μπένι Γκαντς, είχε δηλώσει ότι «όσο ζει, το Ισραήλ δεν θα έδινε ποτέ όπλα στους δολοφόνους των Εβραίων της Ουκρανίας», ο σημερινός πρωθυπουργός, Μπενιαμίν Νετανιάχου, επέτρεψε στη βιομηχανία όπλων του Ισραήλ να εξάγει την παραγωγή της στην Ουκρανία.
Το 2022, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ είχε δηλώσει: «Τι και αν ο Ζελένσκι είναι Εβραίος; Αυτό το γεγονός δεν αναιρεί τα ναζιστικά στοιχεία στην Ουκρανία. Πιστεύω ότι και ο Χίτλερ είχε εβραϊκό αίμα. Αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ο εβραϊκός λαός, στη σοφία του, είπε ότι οι πιο φανατικοί αντισημίτες είναι συνήθως Εβραίοι. Όπως λέμε, κάθε οικογένεια έχει το μαύρο πρόβατο της». Ο Γιάιρ Λαπίντ του απάντησε τότε: «Αυτά τα σχόλια είναι ασυγχώρητα, σκανδαλώδη και ταυτόχρονα ένα τρομερό ιστορικό λάθος. Οι Εβραίοι δεν σκότωναν ο ένας τον άλλον κατά το Ολοκαύτωμα. Το χειρότερο επίπεδο ρατσισμού εναντίον των Εβραίων είναι να κατηγορούν τους ίδιους τους Εβραίους για αντισημιτισμό». Ας μην γελιόμαστε: η Ιστορία δεν είναι φτιαγμένη από «καλές» ή «κακές» κοινότητες, αλλά από ανθρώπους που ο καθένας μπορεί να συμπεριφέρεται με διάφορους τρόπους. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας!
Ο επιχειρηματίας μεσίτης ακινήτων Στιβ Γουίτκοφ, ο οποίος έγινε ειδικός απεσταλμένος του φίλου του Ντόναλντ Τραμπ για την ευρύτερη Μέση Ανατολή, είναι εβραϊκής κουλτούρας. Έχει κατανοήσει απόλυτα αυτά που του είπε ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν σχετικά με τους «αναθεωρητικούς σιωνιστές» στο Ισραήλ και τους «ακροεθνικιστές» στην Ουκρανία, σε τέτοιο βαθμό έτσι ώστε οι Δυτικοί τον κατηγόρησαν ότι απηχεί το ρωσικό αφήγημα.
Ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πρόεδρος των ΗΠΑ, μιας χώρας που το ιδρυτικό της μύθο λέει ότι δημιουργήθηκε από τους «Πιλγκρίμους Πατέρες», οι οποίοι έφυγαν από τον «Φαραώ» της Αγγλίας, διέσχισαν τον Ατλαντικό όπως οι Εβραίοι διέσχισαν την Ερυθρά Θάλασσα, και ίδρυσαν μια αποικία στο Πλίμουθ, όπως οι Εβραίοι ίδρυσαν τη «Γη της Επαγγελίας». Όλοι οι Αμερικανοί γιορτάζουν αυτόν τον μύθο την Ημέρα των Ευχαριστιών. Όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ, χωρίς εξαίρεση, από τον Τζορτζ Ουάσινγκτον μέχρι τον ίδιο τον Ντόναλντ Τραμπ, έχουν αναφερθεί σε αυτόν σε επίσημες ομιλίες. Η συμμαχία μεταξύ Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ δεν είναι επομένως αμφισβητήσιμη.
Έτυχε ότι στις ΗΠΑ, αυτή η χώρα όπου πολλαπλασιάζονται παραφυάδες, η οποία γιορτάζει την θρησκευτική ελευθερία αλλά όχι την ελευθερία της συνείδησης και καταδικάζει, χωρίς να την καταλαβαίνει, την Γαλλική εκκοσμίκευση, υπάρχει ένα κίνημα «Χριστιανών Σιωνιστών». Πρόκειται για Χριστιανούς που ταυτίζουν το βιβλικό Ισραήλ με το σημερινό κράτος του Ισραήλ. Αυτό το κίνημα ψήφισε μαζικά υπέρ του Τραμπ, και αυτός του είναι υπόχρεος. Μόλις έγινε πρόεδρος, διόρισε την πάστορα Πόλα Μπλανς (η οποία συνδέεται επίσης με τους «Ιάπωνες ιμπεριαλιστές») ως διευθύντρια της Πρωτοβουλίας Πίστης και Ευκαιρίας του Λευκού Οίκου.
Όμως, αν κανείς στις ΗΠΑ δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη συμμαχία με το Ισραήλ, αυτό δεν σημαίνει καθόλου υποστήριξη στους «αναθεωρητικούς σιωνιστές» που σήμερα κυβερνούν στο Τελ Αβίβ.
Ο Αμπντέλ-Μάλικ αλ-Χούθι και οι άνδρες του άντεξαν. Το Ansar Allah συνέχισε να επιτίθεται στα ισραηλινά πλοία για να στηρίζει τους πολίτες της Γάζας. Επιπλέον, υπέγραψε συμφωνία ελεύθερης κυκλοφορίας με τις ΗΠΑ.
Σιγά σιγά, ο πρόεδρος Τραμπν διαχωρίζει το Ισραήλ από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου. Τον δέχτηκε στο Λευκό Οίκο ενώ υπήρχε ένταλμα σύλληψης εναντίον του από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, έβαλε τον υπουργό Εξωτερικών του, Μάρκο Ρούμπιο, να δηλώσει ότι η κυβέρνηση του είναι η πιο φιλο-ισραηλινή στην ιστορία. Παράλληλα, αντιτάχθηκε κατηγορηματικά στο σχέδιο του Νετανιάχου να διακόψει την ειρηνευτική συμφωνία με την Χαμάς και να καταλάβει στρατιωτικά τη Λωρίδα της Γάζας. Δήλωσε ακόμη ότι αμερικανικά (όχι ισραηλινά) στρατεύματα θα πάρουν τον «έλεγχο» της περιοχής. Βλέποντας ότι οι προκλήσεις του δεν επηρεάζουν το Τελ Αβίβ, ο Τραμπ έκανε ένα αποφασιστικό βήμα: χωρίς να ενημερώσει τον ισραηλινό σύμμαχο, διαπραγματεύτηκε ξεχωριστή ειρήνη με το Ansar Allah την ίδια στιγμή που αυτό το κίνημα βομβάρδιζε το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν του Τελ Αβίβ.
Επαναφέροντας τη διαίρεση μεταξύ Βόρειου και Νότιου Υεμένης, το Ansar Allah, υπό την ηγεσία της οικογένειας Χούθι (από όπου και η δυτική προσφώνηση «Χούθι»), κατόρθωσε να τερματίσει τον πόλεμο με τη βοήθεια του Ιράν και στη συνέχεια να βοηθήσει τους Παλαιστίνιους πολίτες, βομβαρδίζοντας ισραηλινά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν καταδίκασε ποτέ αυτές τις επιθέσεις, αλλά μόνο τις διαταραχές στην ελεύθερη ναυσιπλοΐα πλοίων άσχετων με τη σύρραξη της Γάζας. Περιφρονώντας τον ΟΗΕ, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο δημιούργησαν αρχικά στρατιωτική συμμαχία για να ανταποκριθούν στο Ansar Allah και να βοηθήσουν το Ισραήλ κατά τη σφαγή των πολιτών της Γάζας. Στόχευσαν στρατιωτικούς στόχους χωρίς σημαντικά αποτελέσματα (όλοι οι στόχοι είναι υπόγειοι) και στη συνέχεια πολιτικές προσωπικότητες, σκοτώνοντας παράλληλα πολλούς αμάχους.
Οι Άγγλο-Σάξονες συνέχισαν να κατηγορούν το Ιράν για στρατιωτική στήριξη στο Ansar Allah, παρουσιάζοντας την Τεχεράνη ως μέρος του πολέμου. Ωστόσο, ο στρατηγός Κασέμ Σολεϊμανί (δολοφονημένος με εντολή του Τραμπ στις 3 Ιανουαρίου 2020) είχε βοηθήσει το Ansar Allah να αναδιοργανωθεί ώστε να παράγει τα όπλα του και να συνεχίσει τον πόλεμο χωρίς την ιρανική βοήθεια. Παρά τις επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις του Ιράν ότι δεν εμπλέκεται πλέον στο Υεμένη, οι Δυτικοί εξακολουθούν να βλέπουν το Ansar Allah ως «proxy» του Ιράν, κάτι που σήμερα είναι εντελώς λάθος.
Πρέπει τώρα να κατανοήσουμε πώς ο Τραμπ αντιλαμβάνεται τις συγκρούσεις στην «ευρύτερη Μέση Ανατολή». Σκοπεύει να αναγκάσει με τη βία τις ομάδες που διεξάγουν πολέμους, ανεξάρτητα από το αν έχουν δίκιο ή άδικο, να σταματήσουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους. Αλλά δεν θέλει να εμπλακεί σε πόλεμο εναντίον κανενός. Στη συνέχεια, ελπίζει να διαπραγματευτεί συμβιβασμούς για δίκαιες και διαρκείς ειρηνευτικές συμφωνίες. Γι’ αυτό διέταξε τη δολοφονία του Σολεϊμανί το 2020, αμέσως μετά τη δολοφονία του χαλίφη του Νταές, Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι. Επίσης, ενέκρινε επιχειρήσεις εναντίον του Ansar Allah και μόλις τις διέκοψε όταν κατάλαβε ότι δεν είναι τρομοκρατική ομάδα, αλλά νόμιμη πολιτική εξουσία που διοικεί ένα μη αναγνωρισμένο κράτος.
Ενώ αρχικά ενίσχυσε το Ισραήλ με όπλα κατά τη διάρκεια της εθνοκάθαρσης στη Γάζα, άρχισε να στηρίζει το ειρηνευτικό κίνημα εντός των Ισραηλινών Δυνάμεων Άμυνας (IDF), με αποτέλεσμα οι «αναθεωρητικοί σιωνιστές» να μην μπορούν πλέον να συνεχίσουν τη σφαγή των κατοίκων της Γάζας και να επικεντρώνονται στην πολιορκία τους για να τους λιμοκτονούν.
Η ξεχωριστή συμφωνία με το Ansar Allah πρέπει να εκτιμηθεί συνεπώς ως ρήξη της ευθυγράμμισης της Ουάσινγκτον με το Τελ Αβίβ και ένα βήμα προς τη συμφωνία με το Ιράν. Όταν, στα μέσα Μαρτίου, το Τελ Αβίβ αντιλήφθηκε την πιθανή απόσυρση των ΗΠΑ (δεν είχε φανταστεί ξεχωριστή ειρήνη), ξεκίνησε νέα κλιμάκωση και επιτέθηκε 131 φορές στην Υεμένη.
Ο Ισραηλινο-Αμερικανός Ρον Ντέρμερ, στενός συνεργάτης του Νατάν Σαράνσκι (με τον οποίο συνέγραψε βιβλίο), έγινε πρέσβης του Ισραήλ στην Ουάσινγκτον και σήμερα υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων. Ως υπεύθυνος για τα σχέδια προσάρτησης της Γάζας και σφαγής αμάχων, αντέδρασε στην αμερικανο-υεμενινή ειρήνη επισκεπτόμενος τον Λευκό Οίκο στις 8 Μαΐου, όπου τον δέχτηκε «ιδιωτικά» ο Τραμπ [7]. Η συνάντηση πήγε άσχημα: προσπάθησε να πει στον Τραμπ το τι πρέπει να κάνει, και εκείνος τον «έβαλε στη θέση του».
Ο χρονικογράφος της New York Times, Τόμας Φρίντμαν, έγραψε στις 9 Μαΐου: «Δεν αμφιβάλλω ότι, γενικά, ο ισραηλινός λαός συνεχίζει να θεωρεί τον εαυτό του ακλόνητο σύμμαχο των ΗΠΑ — και το αντίστροφο. Αλλά αυτή η υπερεθνικιστική, μεσσιανική ισραηλινή κυβέρνηση δεν είναι σύμμαχος των ΗΠΑ […] Μπορούμε να συνεχίσουμε να αγνοούμε τους νεκρούς Παλαιστίνιους στη Γάζα — πάνω από 52.000, εκ των οποίων 18.000 παιδιά — να αμφισβητούμε τα νούμερα, να χρησιμοποιούμε μηχανισμούς καταστολής, άρνησης, απάθειας, απόστασης, κανονικοποίησης και δικαιολογίας. Τίποτα από αυτά δεν θα αλλάζει το πικρό γεγονός: τους σκότωσαν. Τα χέρια μας το έκαναν. Δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια μας. Πρέπει να ξυπνήσουμε και να φωνάξουμε δυνατά: Σταματήστε τον πόλεμο!» [8].
Ο Στιβ Γουίτκοφ δεν επηρεάστηκε από τον Νετανιάχου. Επιστρέφοντας στην Ουάσινγκτον, προειδοποίησε τον φίλο του, τον πρόεδρο Τραμπ, για τον ιστορικό φασισμό των «αναθεωρητικών σιωνιστών».
Εξάλλου, ο Τραμπ σχεδιάζει να συναντήσει αυτήν την εβδομάδα τους ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας, των ΗΑΕ και του Κατάρ, αλλά όχι τον Νετανιάχου. Ο υπουργός Άμυνας, Πιτ Χέγκσεθ, ακύρωσε επίσης ένα προγραμματισμένο ταξίδι στο Ισραήλ, ενισχύοντας το μήνυμα του προέδρου.
Η Reuters αποκάλυψε στις 8 Μαΐου ότι πλέον η Ουάσινγκτον, σε διαπραγματεύσεις με τον Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν (MBS), δεν θέτει ως προϋπόθεση την αναγνώριση του Ισραήλ [9]. Αν επιβεβαιωθεί, αυτό θα σήμαινε ότι η αναγνώριση του Ισραήλ ως ρατσιστικού εβραϊκού κράτους δεν θα θεωρείται πλέον έγκλημα στη Δύση.
Στις αρχές Μαρτίου, έγινε γνωστό ότι ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είχε εξουσιοδοτήσει τον Άνταμ Μπέλερ, τον διαπραγματευτή του για την απελευθέρωση των Αμερικανών ομήρων, να πραγματοποιήσει άμεση επαφή με την Χαμάς, η οποία ωστόσο εξακολουθεί επίσημα να θεωρείται «τρομοκρατική οργάνωση». Στις 12 Μαΐου, αυτή η αλλαγή στάσης ανταμείφθηκε με την ανακοίνωση της απελευθέρωσης του Εντάν Αλεξάντερ, έναν Αμερικανο-Ισραηλινο πολίτη που απήχθη ενώ ήταν ένοπλος στις 7 Οκτωβρίου 2023. Επιπλέον, στις αρχές Μαΐου, η φήμη για μια πιθανή αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης από τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Ντόναλντ Τραμπ στη Ριάντ, διαδόθηκε σαν αστραπή.
[5] Stepan Bandera, The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist. Fascism, Genocide, and Cult, Grzegorz Rossoliński-Liebe, Ibidem (2014). Fascism without borders: transnational connections and cooperation between movements and regimes in Europe from 1918 to 1945, Berghahn Books (2017). «Debating, obfuscating and disciplining the Holocaust: post-Soviet historical discourses on the OUN–UPA», East European Jewish Affairs, Vol. 42, No. 3, December 2012.
[6] « מדוע חוסל קסטנר » (Pourquoi a-t-il été assassiné ?), Nadav Kaplan, Éditions Steimatzky (2024).
Τα διακυβεύματα των διαπραγματεύσεων του Ντόναλντ Τραμπ με την Ουκρανία
του Τιερί Μεϊσάν
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δεν κατόρθωσε να φέρει την ειρήνη στην Ουκρανία, όπως πίστευε ότι θα μπορούσε να κάνει. Ανακάλυψε μια κατάσταση πολύ πιο περίπλοκη απ’ ό,τι νόμιζε. Αρνούμενος να πάρει το μέρος της μίας ή της άλλης πλευράς, βρέθηκε βυθισμένος σε μια αιώνια σύγκρουση, μεταξύ δύο εχθρικών αδελφών· μια σύγκρουση που οι προκάτοχοί του, Μπαράκ Ομπάμα και Τζο Μπάιντεν, είχαν τροφοδοτήσει και εργαλειοποιήσει. Πρέπει, επομένως, να διαφωτίσει τους συμπολίτες του προτού μπορέσει να ξεμπλοκάρει την κατάσταση.
Ο Ντόναλντ Τραμπ συλλέγει την εξομολόγηση του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, στις 26 Απριλίου 2025, στη βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη.
Αφού εξετάσαμε τις διαπραγματεύσεις του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ με το Ιράν [1], εξετάζουμε εδώ τις διαπραγματεύσεις του με την Ουκρανία. Δυστυχώς, δεν διαθέτουμε έγγραφα των Ουκρανών «ολοκληρωτικών εθνικιστών», όπως διαθέτουμε των Ισραηλινών «αναθεωρητικών σιωνιστών». Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η σημερινή Ουκρανία είναι ουσιαστικά μια στρατιωτική δικτατορία, ενώ στο Ισραήλ ο στρατός εξακολουθεί να εγγυάται ό,τι απομένει από τη δημοκρατία απέναντι στους «αναθεωρητικούς σιωνιστές» του Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Ο ουκρανικός φάκελος διαφέρει σημαντικά από τον ιρανικό, διότι οι ΗΠΑ δεν έχουν κοινή μυθολογία με την Ουκρανία, όπως έχουν με το Ισραήλ. Στη Μέση Ανατολή, ο πρόεδρος Τραμπ προσπαθεί να διαπραγματευτεί μια δίκαιη και διαρκή ειρήνη, διατηρώντας τα συμφέροντα του Ισραήλ (και όχι των «αναθεωρητικών σιωνιστών» υπέρ του Μεγάλου Ισραήλ). Στην Ουκρανία, αρνείται να πάρει θέση και υιοθετεί αυστηρή ουδετερότητα, ενώ οι προκάτοχοί του, Μπαράκ Ομπάμα και Τζο Μπάιντεν, είχαν συνάψει μυστική συμφωνία με τους «ολοκληρωτικούς εθνικιστές» κατά της Ρωσίας. Και εδώ, πρέπει να ανακαλύψει την πραγματικότητα, αλλά αυτή τη φορά πρέπει πρώτα να την καταστήσει σαφή στη δική του διοίκηση, πριν μπορέσει να καταλήξει σε οποιαδήποτε συμφωνία.
Η διευκρίνιση του Ντόναλντ Τραμπ
Στις 3 Φεβρουαρίου, η ρωσική Υπηρεσία Εξωτερικών Πληροφοριών (SVR) κατηγόρησε το ΝΑΤΟ ότι ετοιμάζεται να διαδώσει τρεις εντυπωσιακές πληροφορίες [2]:
• 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ για αγορά πυρομαχικών υπεξαιρέθηκαν από την ουκρανική προεδρία· • 130.000 Ουκρανοί στρατιώτες, πεσόντες στη μάχη, συνεχίζουν να πληρώνονται και να εμφανίζονται στους εκλογικούς καταλόγους· • ο μη εκλεγμένος πρόεδρος Ζελένσκι παραχώρησε —και όχι πούλησε— ακίνητα σε ξένες εταιρείες και έλαβε αποζημιώσεις σε λογαριασμούς στο εξωτερικό.
Σε απάντηση, στις 7 Φεβρουαρίου, ο Ζελένσκι παραχώρησε συνέντευξη στο Reuters [3] στην οποία τόνισε ότι η χώρα του διαθέτει πολλές «σπάνιες γαίες» και πρότεινε να τις εκμεταλλευτεί με τους Συμμάχους. Παρά το όνομά τους, οι «σπάνιες γαίες» δεν είναι σπάνιες στη φύση, αλλά ο εξευγενισμός τους είναι δύσκολος. Είναι απαραίτητες για τις νέες τεχνολογίες, ιδίως στον στρατιωτικό τομέα.
Ο υπουργός Οικονομικών, Σκοτ Μπέσεντ, ταξίδεψε στο Κίεβο για να προτείνει συνθήκη εκχώρησης του υπεδάφους της Ουκρανίας ως αντιστάθμισμα για τα αμερικανικά όπλα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο Ζελένσκι τον υποδέχτηκε ψυχρά, καθώς τα όπλα είχαν παρασχεθεί ως δωρεά, όχι με μελλοντική πώληση (τύπου lend-lease), όπως είχε αρχικά προβλεφθεί.
Με έκπληξη γίναμε όλοι μάρτυρες της έντονης αντιπαράθεσης του Τραμπ και του αντιπροέδρου του, JD Vance, με τον Ζελένσκι κατά τη διάρκεια της συνάντησης τους στο Οβάλ Γραφείο στις 28 Φεβρουαρίου 2025,.
Η συνάντηση έληξε χωρίς την υπογραφή της σχεδιασμένης συμφωνίας του Scott Bessent για τις «σπάνιες γαίες». Ο Ζελένσκι προσπάθησε επανειλημμένα να επιβάλει τη δική του αφήγηση περί ρωσικής εισβολής για προσάρτηση, αφήγηση που υποστήριζε το ΝΑΤΟ μέχρι τότε. Οι Αμερικανοί οικοδεσπότες του τον κατηγόρησαν ότι κάνει μια «εκστρατεία προπαγάνδας» και του ζήτησαν, ενώπιων των αρνήσεων του, να σεβαστεί μια διοίκηση που προσπαθεί να σώσει τη χώρα του.
Καθώς το Ηνωμένο Βασίλειο και μέλη της ΕΕ (πλην Σλοβακίας και Ουγγαρίας) συσπειρώνονταν γύρω από τον Ζελένσκι, η Ουάσινγκτον διέκοψε, στις 5 Μαρτίου, τη διαμοίραση στρατιωτικών πληροφοριών με το Κίεβο. Το Κίεβο βρέθηκε ξαφνικά στο σκοτάδι και αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί, ενώ προσπαθούσε να καθυστερήσει. Σε τέσσερεις ημέρες φάνηκε ότι χωρίς τις αμερικανικές πληροφορίες, ούτε οι ουκρανικές δυνάμεις ούτε οι συμμαχικές δεν μπορούσαν πλέον να νικήσουν. Αυτό το σοκ συγκλόνισε βαθιά τις τελευταίες, οι οποίες στη συνέχεια συνεδρίασαν πολλές φορές για να συζητήσουν τι έπρεπε να κάνουν για να ανακτήσουν την αποτελεσματικότητά τους.
Μια περίοδος αβεβαιότητας
Μετά το σοβαρό περιστατικό στον Λευκό Οίκο, η Ουκρανία προσπάθησε να αντικαταστήσει την υποστήριξη των ΗΠΑ με αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Ηνωμένου Βασιλείου και του Καναδά. Ωστόσο, αυτές δεν διαθέτουν μέσα συγκρίσιμα με εκείνα του θείου Σαμ.
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έπαιξε το παιχνίδι του «ζεστού-κρύου», αφήνοντας τους Ευρωπαίους ευρύτερα να συζητήσουν μεταξύ τους τι μπορούν να κάνουν μόνοι τους. Αρχικά, υπερασπίστηκε τη νομιμότητα του προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι απέναντι στη Ρωσία, η οποία τον κατηγορούσε ότι δεν διεξήγαγε εκλογές και ότι κατείχε παράνομα την προεδρία της Ουκρανίας μετά τη λήξη της θητείας του, τον Μάιο του 2024. Κατά συνέπεια, η Μόσχα υποστήριζε ότι οποιαδήποτε ειρηνευτική συμφωνία που υπογραφόταν από έναν μη εκλεγμένο ηγέτη θα μπορούσε να θεωρηθεί άκυρη και να αμφισβητηθεί.
Οι Ουκρανοί υπενθύμισαν στον πρόεδρο Τραμπ ότι το Σύνταγμά τους απαγορεύει τη διεξαγωγή εκλογών σε περίοδο πολεμικού δικαίου. Αλλά ο Ντόναλντ Τραμπ ενημερώθηκε από τον Στιβ Γουίτκοφ ότι ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι επέκτεινε τον στρατιωτικό νόμο τριμήνου προς τρίμηνο για να αποφύγει τη διεξαγωγή εκλογών [4]. Τότε άρχισε να ψάχνει πιθανούς υποψηφίους για να τον αντικαταστήσει και ανακάλυψε ότι οι περισσότεροι στρατιώτες που σκοτώθηκαν σε μάχες εξακολουθούσαν να είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους. Επομένως, οι εκλογές είναι ανέφικτες υπό τις τρέχουσες συνθήκες. Η Ρωσία πρότεινε να διεξαχθούν υπό την ευθύνη των Ηνωμένων Εθνών. Το ζήτημα παρέμεινε άλυτο.
Σε συνέντευξη στο Le Figaro, ο μη εκλεγμένος πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι δήλωνε [5]: «Ο δεύτερος λόγος [που με κρατάει], είναι το μίσος για τους Ρώσους που σκότωσαν τόσους πολλούς Ουκρανούς πολίτες. Ξέρω ότι σε καιρό ειρήνης δεν είναι ευγενικό να χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη. Αλλά όταν είσαι σε πόλεμο, όταν βλέπεις στρατιώτες να εισβάλλουν στη χώρα σου και να σκοτώνουν αθώους ανθρώπους, σας το υπόσχομαι, μπορείς να νιώσεις αυτό το μίσος». Έχει επαναλάβει πολλές φορές παρόμοιες δηλώσεις, λέγοντας ότι «μισεί τους Ρώσους». Όταν του ζητήθηκε να διευκρινίσει εάν εννοεί ότι μισεί τον Βλαντίμιρ Πούτιν, απάντησε: «Όχι, όλους τους Ρώσους!». Με αυτόν τον τρόπο, υιοθετεί τη ρητορική των «ακραίων εθνικιστών». Ο ιδρυτής τους, Ντμίτρο Ντόντσοφ, ισχυριζόταν ότι οι Ουκρανοί γεννήθηκαν για να εξολοθρεύουν τον πολιτισμό και τον λαό της Μοσχοβίας—μια αρχή που εφάρμοσε με τους ναζιστικούς συμμάχους του, ηγούμενος του Ινστιτούτου Ράινχαρντ Χάιντριχ. Η ρωσική κατηγορία για ναζιστοποίηση της Ουκρανίας δεν είναι προπαγάνδα, αλλά πραγματικότητα.
Ο πρόεδρος Τραμπ είχε στείλει κρυφά τον φίλο του, Στιβ Γουίτκοφ, ο οποίος είναι επίσης ειδικός απεσταλμένος για τη Μέση Ανατολή, για να συζητήσει μια πρώτη ανταλλαγή κρατουμένων με τον Κιρίλ Ντμίτριεφ στην Αγία Πετρούπολη στις αρχές Απριλίου. Κατά τη συζήτησή τους, ο Ντμίτριεφ παρουσιάστηκε ως επικεφαλής του ρωσικού ταμείου άμεσων επενδύσεων, αλλά και ως Ρωσο-Ουκρανός που ενδιαφέρεται για τις προσπάθειες της κυβέρνησης Τραμπ. Αφού ολοκλήρωσαν γρήγορα την πρώτη ανταλλαγή, οργάνωσαν απροσδόκητα μια συνάντηση με τον πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν στις 11 Απριλίου. Ο τελευταίος παρουσίασε στον Γουίτκοφ τη ρωσική εκδοχή της σύγκρουσης. Ο τελευταίος την άκουσε με προσοχή και ελέγχοντας αμέσως τις πληροφορίες. Επιστρέφοντας στην Ουάσινγκτον, εξέθεσε στον πρόεδρο Τραμπ το μέγεθος της παραπληροφόρησης: οι δημοκρατικοί πρόεδροι Μπαράκ Ομπάμα και Τζο Μπάιντεν είχαν πράγματι συνάψει συμφωνία με νεοναζί για να ελέγξουν την Ουκρανία. Αυτοί διώκουν τους ρωσόφωνους Ουκρανούς. Η Ρωσία δεν εισέβαλε στη χώρα για να την προσαρτήσει, αλλά εφάρμοσε το ψήφισμα 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας (συμφωνίες του Μινσκ), για το οποίο είχε εγγυηθεί. Αντί να βοηθήσουν, πιστές στους δημοκρατικούς Μπαράκ Ομπάμα και Τζο Μπάιντεν, η Γερμανία και η Γαλλία, που είχαν επίσης εγγυηθεί την εφαρμογή του ψηφίσματος 2202, κατηγόρησαν εν γνώσει τους τη Ρωσία για εισβολή στην Ουκρανία.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, που γνώριζε προσωπικά και εμπιστευόταν τον Γουίτκοφ εδώ και πολλά χρόνια, κατάλαβε αμέσως τη χειραγώγηση των δημοκρατικών. Καθώς είχε παρατηρήσει τη στάση του Ζελένσκι εναντίον του κατά το Russiagate και τη συμμετοχή του στην εκλογική εκστρατεία του Μπάιντεν-Χάρις, σχημάτισε γρήγορα νέες πεποιθήσεις.
Στις 14 Απριλίου, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ υιοθέτησε την εκδοχή του Γουίτκοφ και εξέφρασε λύπη που ο Ζελένσκι ξεκίνησε τον πόλεμο, δηλώνοντας: «Δεν ξεκινάς πόλεμο εναντίον κάποιου 20 φορές ισχυρότερου και μετά ελπίζεις ότι οι άνθρωποι θα σου δώσουν πυραύλους». Στις 17 Απριλίου, έστειλε και στις δύο πλευρές μια ειρηνευτική πρόταση, την οποία η Ουκρανία απέρριψε και η Ρωσία δέχτηκε με επιφυλάξεις
Τέσσερα σημεία διαφωνίας παραμένουν μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας:
• Η Μόσχα συνεχίζει να βομβαρδίζει στρατιωτικούς στόχους σε ζώνες άμαχου πληθυσμού κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Από των συνθήκων της Χάγης (1899 και 1907), είναι αποδεκτό ότι τα «πολιτισμένα έθνη» δεν τοποθετούν στρατιωτικές εγκαταστάσεις μέσα σε περιοχές άμαχου πληθυσμού. Ωστόσο, οι Ουκρανοί χρησιμοποιούν τον ίδιο τους τον πληθυσμό ως «ανθρώπινη ασπίδα». Ομοίως, κατά τη διάρκεια διαπραγματεύσεων, οι δύο πλευρές οφείλουν να περιορίσουν τις επιχειρήσεις τους σε στρατιωτικούς στόχους—κάτι που η Ρωσία παραβιάζει επίσης.
• Οι ΗΠΑ δεν δέχονται την αποστρατικοποίηση της Ουκρανίας παρά μόνο εάν ξένες δυνάμεις εγγυηθούν την ασφάλεια. Η Μόσχα προτείνει επομένως την ανάπτυξή Γαλάζιων Κράνων του ΟΗΕ, ενώ οι σύμμαχοι επιμένουν στη δική τους ανάπτυξη δυνάμεων. Αλλά η Μόσχα, βάσει προηγουμένων εμπειριών, θεωρεί ότι δεν θα διαφυλάξουν την ειρήνη αλλά θα συνεχίζουν τον πόλεμο.
• Η Μόσχα σκοπεύει να κατακτήσει την ολότητα των όμπλαστ (περιφερειών) που ψήφισαν υπέρ της ένταξής τους στη Ρωσική Ομοσπονδία, ενώ η Ουάσινγκτον θεωρεί ότι οι ελάχιστες μη κατεχόμενες ζώνες αυτών των όμπλαστ πρέπει να παραμείνουν ουκρανικές, με τα οριστικά σύνορα να καθορίζονται από την κατάπαυση του πυρός. Η Ουκρανία διοργανώνει εδώ και αρκετά χρόνια μια ετήσια διεθνή διαδήλωση για να επαναβεβαιώσει την κυριαρχία της επί της Κριμαίας, που προσαρτήθηκε από τη Ρωσία το 2014. Ωστόσο, κατά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η Κριμαία είχε ανακηρύξει την ανεξαρτησία της πριν από την Ουκρανία. Η Μόσχα συνέχισε για πολλά χρόνια να πληρώνει τους δημόσιους υπαλλήλους και τις συντάξεις εκεί, μέχρι που ο πρόεδρος Μπορίς Γέλτσιν εγκατέλειψε αυτή την δαπανηρή περιοχή και η Κριμαία δέχτηκε να ενταχθεί στην Ουκρανία. Το 2014, όταν οι «ακραίοι εθνικιστές» ανέτρεψαν τον εκλεγμένο πρόεδρο, η Κριμαία ψήφισε για δεύτερη φορά την ανεξαρτησία της και στη συνέχεια την ένταξή της στη Ρωσική Ομοσπονδία. Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ θεωρεί αυτή την ένωση νόμιμη για δύο λόγους: αφενός, επρόκειτο για δημοψήφισμα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και αφετέρου, η Ουκρανία δεν αντιτάχθηκε τότε.
• Το Κίεβο απαιτεί η πυρηνική εγκατάσταση της Ζαπορίζια και το υδροηλεκτρικό φράγμα της Καχόβκα, απαραίτητο για την ψύξη του πυρηνικού εργοστασίου, να επιστραφούν στον ίδιον, κάτι στο οποίο η Μόσχα αντιτίθεται κατηγορηματικά. Αυτό το αίτημα έρχεται σε αντίθεση με το προηγούμενο σημείο, καθώς και οι δύο εγκαταστάσεις ελέγχονται σήμερα από τη Ρωσία. Σύμφωνα με τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (IAEA), στην αρχή του πολέμου, το εργοστάσιο της Ζαπορίζια φιλοξενούσε μια απίστευτη ποσότητα πλουτωνίου και εμπλουτισμένου ουρανίου, που συγκεντρώθηκε σε παράβαση των διεθνών συνθηκών. Η Ρωσία, θεωρώντας το εργοστάσιο ως προτεραιότητα, το κατέλαβε από την αρχή της ειδικής στρατιωτικής της επιχείρησης. Κατάφερε να ανακτήσει τα σχάσιμα υλικά και να μεταφέρει ένα μέρος τους σε έδαφος που τότε ανήκε στη Ρωσία. Πολλές μάχες έλαβαν χώρα εκείνη την περίοδο, γεγονός που υποδηλώνει ότι δεν τα απέμακρυναν όλα.
Στην κηδεία του Πάπα Φραγκίσκου στη Ρώμη, στις 26 Απριλίου, οι πρόεδροι Τραμπ και Ζελένσκι συναντήθηκαν ξανά, στη βασιλική του Αγίου Πέτρου, για ένα τέταρτο της ώρας. Φαίνεται ότι συμφώνησαν να ξεκινήσουν από νέα βάση· οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ουκρανία παραμέρισαν όλα όσα είχαν προηγηθεί. Δεν θα μιλούσαν πλέον για πόλεμο, αλλά για εκεχειρία ενός μήνα και θα δεσμεύονταν από κοινού για την ανοικοδόμηση. Φυσικά, αυτή η συμφιλίωση δεν θα έλυνε πολλά, αλλά θα επέτρεπε να εξεταστεί το μέλλον από μια νέα οπτική.
Εκνευρισμένη τόσο από την παράβαση του ψηφίσματος 2202 όσο και από την πρόσφατη πασχαλινή εκεχειρία, η Ρωσία απέρριψε αμέσως την ιδέα μιας παρατεταμένης εκεχειρίας. Αντίθετα, ανακοίνωσε μονομερώς τη διακοπή των μαχών με την ευκαιρία της επετείου της νίκης επί του ναζισμού, στις 9 Μαΐου· μια προσβολή για τους Ουκρανούς «ακροεθνικιστές», συμμάχους των ναζί, που βιάστηκαν να την απορρίψουν.
Η δημιουργία του Αμερικανο-Ουκρανικού Ταμείου Επανεπένδυσης
Ο υπουργός Οικονομικών, Σκοτ Μπέσεντ, και η αντιπρόεδρος της ουκρανικής κυβέρνησης, Γιούλια Σβιριντένκο, υπέγραψαν στις 30 Απριλίου στην Ουάσινγκτον μια συμφωνία για τη δημιουργία ενός «Αμερικανο-Ουκρανικού Ταμείου Επανεπένδυσης». Σε αντίθεση με ό,τι ανέφεραν τα πρακτορεία ειδήσεων (και που επαναλάβαμε, βλ. VAI 3394), δεν πρόκειται για απλή αναδιατύπωση της αμερικανικής πρότασης εκμετάλλευσης των «σπάνιων γαιών», αλλά για ένα ριζικά νέο σύστημα.
Η μελέτη του κειμένου, που είναι πλέον διαθέσιμο, δείχνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες παραιτούνται από την αποπληρωμή των όπλων που παρέδωσαν στην Ουκρανία, ενώ η Ουκρανία παραιτείται από εγγυήσεις ασφαλείας [6]. Η Ουάσινγκτον προτείνει στους Ουκρανούς να διαχειριστούν μαζί της τόσο τη συνέχιση του πολέμου όσο και την ανοικοδόμηση της χώρας. Το Κίεβο θα διαθέτει νέα χρήματα μόνο αναλογικά με τα κέρδη που θα πραγματοποιήσουν οι αμερικανο-ουκρανικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, τα μισά από τα οποία θα διαχειρίζεται το κοινό ταμείο. Το Κίεβο θα μπορεί είτε να αφιερώσει αυτά τα έσοδα για την αγορά όπλων και την απώλειά τους στη μάχη, είτε για την ανοικοδόμηση της χώρας.
Η Ουκρανία θα διατηρήσει «τον πλήρη έλεγχο του υπεδάφους, των υποδομών και των φυσικών της πόρων», δήλωσε ο πρωθυπουργός Ντένις Σμιχάλ. Η δημιουργία του ταμείου δεν θα επηρεάσει αρνητικά ούτε την ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σε ομιλία του προς το έθνος, την 1η Μαΐου, ο μη εκλεγμένος πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι δήλωσε: «Συζητήσαμε με τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, για την επιθυμία μας να ολοκληρώσουμε τη συμφωνία – το συζητήσαμε στη συνάντησή μας στο Βατικανό. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το πρώτο απτό αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης στο Βατικανό, που την καθιστά πραγματικά ιστορική.» [7].
Η Βερχόβνα Ράντα (κοινοβούλιο) της Ουκρανίας αναμένεται να επικυρώσει τη συμφωνία μεταξύ 13 και 15 Μαΐου.
Ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών δήλωσε: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αποφασισμένες να συμβάλουν στην παύση αυτού του ωμού και παράλογου πολέμου. Αυτή η συμφωνία δείχνει ξεκάθαρα στη Ρωσία ότι η κυβέρνηση Τραμπ είναι δεσμευμένη σε μια ειρηνευτική διαδικασία που εστιάζει σε μια ελεύθερη, κυρίαρχη και ευημερούσα Ουκρανία μακροπρόθεσμα. Ο πρόεδρος Τραμπ σκέφτηκε αυτήν τη συνεργασία μεταξύ του αμερικανικού και του ουκρανικού λαού για να δείξει τη δέσμευση και των δύο πλευρών για μια διαρκή ειρήνη και ευημερία στην Ουκρανία. Και για να είμαστε ξεκάθαροι, κανένα κράτος ή πρόσωπο που χρηματοδότησε ή προμήθευσε τον ρωσικό πολεμικό μηχανισμό δεν θα επιτραπεί να ωφεληθεί από την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας.» [8].
Σύμφωνα με την Reuters, δεδομένων των πολιτικών αβεβαιοτήτων και των χρονικών περιθωρίων που απαιτούνται για τη δημιουργία ορυχείων και εργοστασίων, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ουκρανία μπορεί να χρειαστούν μια δεκαετία ή περισσότερο για να εισπράξουν έσοδα από μια συμφωνία για τα ορυκτά [9].
Σε συνέντευξη στο Fox News Digital, ο αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς δήλωσε ότι δίνει στον εαυτό του 100 ημέρες από την υπογραφή αυτής της συμφωνίας για να ολοκληρωθεί η ειρήνη μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας.
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
