Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ουκρανία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ουκρανία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2024

Τιερί Μεϊσάν: Η Ρωσία προετοιμάζεται να απαντήσει στον Αρμαγεδόνα που θέλει η κυβέρνηση Μπάιντεν

 

Η Ρωσία προετοιμάζεται να απαντήσει στον Αρμαγεδόνα που θέλει η κυβέρνηση Μπάιντεν

Deutsch English Español français italiano Nederlands Português русский
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, απευθυνόμενος στο έθνος στις 21 Νοεμβρίου.

Η Ρωσία έχει αναπτύξει χιλιάδες Βορειοκορεάτες στρατιώτες για να υπερασπιστούν την περιοχή της στο Κουρσκ, η οποία δέχτηκε επίθεση τον Αύγουστο από τους ακραίους Ουκρανούς εθνικιστές.

Η Ουάσιγκτον θεωρεί αυτό το γεγονός ως εξέλιξη του πολέμου που διεξάγει από το 1950, παρά την κατάπαυση του πυρός, κατά των Κορεατών και Κινέζων κομμουνιστών, περισσότερο ακόμη παρά ως εξέλιξη αυτού που διεξάγει μέσω Ουκρανών εναντίον της Ρωσίας από το 2022. Απάντησε λοιπών, στις 19 Νοεμβρίου, εκτοξεύοντας εναντίον της Ρωσίας έξι πυραύλους ATACMS (Army Tactical Missile System) που είχε δώσει στο Κίεβο [1]. Στράφηκαν όχι μόνο εναντίον του όμπλαστ του Κουρσκ, αλλά και εναντίον αυτού του Μπριάνσκ όπου δεν κατάφεραν να χτυπήσουν μια αποθήκη πυρομαχικών. Το Λονδίνο, από την πλευρά του, αποφάσισε στις 21 Νοεμβρίου να καθοδηγήσει με τον ίδιο τρόπο τους πυραύλους Storm Shadow που έδωσε στο Κίεβο. Όλοι οι συμμαχικοί πύραυλοι καταστράφηκαν κατά την πτήση από την ρωσική αεράμυνα.

Αντίθετα, η Μόσχα θεωρεί την επίθεση στο Κουρσκ ως συνέχεια του μυστικού πολέμου της CIA στην Ουκρανία και ως αυτόν που οργανώθηκε τη δεκαετία του 1950 εναντίον της ΕΣΣΔ, αμφότερους με την υποστήριξη των ακραίων Ουκρανών εθνικιστών του Στέπαν Μπαντέρα.

Οι Δυτικοί οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν αυτά τα γεγονότα επειδή έχουν ξεχάσει την υποστήριξη του Πεκίνου στην Πιονγκγιάνγκ, σκέφτονται -λανθασμένα- ότι το Κουρσκ και το Μπριάνσκ βρίσκονται στην Ουκρανία και αγνοούν τον μυστικό πόλεμο κατά τον οποίο οι Αγγλοσάξονες συμμάχησαν με τους τελευταίους Ναζί (γεγονός το οποίο έχει ως συνέπεια να μην καταλάβουν επίσης τον στόχο της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία).

Οι πύραυλοι ATACMS μπορούν να εκτοξευθούν από κινητούς εκτοξευτές HIMARS. Τα τελευταία μοντέλα έχουν αυτονομία 300 χιλιομέτρων και πετούν σε υψόμετρο 50.000 μέτρων. Οι τελευταίες εκδόσεις των πυραύλων Storm Shadow έχουν βεληνεκές περίπου 400 χιλιομέτρων. Επομένως, κανένας δεν μπορεί να φτάσει σε βάθος της Ρωσίας.

Η Ρωσία διαθέτει ένα ευρύ φάσμα απαντήσεων στις συμμαχικές επιθέσεις. Μπορεί, ως αντίποινα, να υποστηρίξει τους αντιπάλους των Αγγλοσάξονών σε ένα άλλο θέατρο μάχης. Αυτό έκανε κατά τον βομβαρδισμό ενός από τους αγωγούς φυσικού αερίου της από το Κίεβο, στον οποίο απάντησε καθοδηγώντας έναν Υεμενίτικο πύραυλο στις 15 Σεπτεμβρίου, ο οποίος κατέστρεψε έναν ισραηλινό πετρελαιαγωγό [2]· ένα σημαντικό γεγονός που καλύφθηκε από την ισραηλινή στρατιωτική λογοκρισία και αγνοήθηκε από τον δυτικό Τύπο.
Στις 19 Νοεμβρίου, τροποποίησε το πυρηνικό της δόγμα, αφήνοντας ανοιχτή την επιλογή μιας πυρηνικής απάντησης.
Τέλος, μπορεί να χρησιμοποιήσει τη στρατιωτική της κυριαρχία. Η Ουκρανία ανακοίνωσε ότι, στις 20 Νοεμβρίου, η Μόσχα εκτόξευσε έναν βαλλιστικό πύραυλο μεγάλου βεληνεκούς (δηλαδή που μπορεί να φτάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες από τη Ρωσία), RS-26 Rubezh. Ξέρουμε σήμερα ότι ήταν κάτι άλλο.

Χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, τα πεδία μάχης της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής έχουν ήδη ενωθεί, ενώ οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί (οι Στράουσιστές), οι Ισραηλινοί «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» [3] και οι «ακραίοι» Ουκρανοί εθνικιστές [4] συμμάχησαν ξανά, όπως κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου. Αυτές οι τρεις ομάδες, ιστορικά συνδεδεμένες με τον Τριπατικό Άξονα, τάσσονται υπέρ μιας τελικής αντιπαράθεσης. Στο κιάλεσμα λείπουν μόνο οι Ιάπωνες στρατιωτικοί του νέου πρωθυπουργού Σιγκέρου Ισίμπα.

Αμέσως μετά την εκτόξευση των αμερικανικών πυραύλων ATACMS και πριν ακόμη από αυτή των Βρετανικών Storm Shadow, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν υπέγραψε διάταγμα για τη δημοσίευση του νέου πυρηνικού δόγματος της χώρας του το οποίο είχε ανακοινώσει στις 24 Σεπτεμβρίου [5]. Επιτρέπει τη χρήση ατομικών όπλων σε πέντε νέες περιπτώσεις:
1) εάν ληφθούν αξιόπιστες πληροφορίες σχετικά με την εκτόξευση βαλλιστικών πυραύλων με στόχο το έδαφος της Ρωσίας ή συμμάχων της.
2) εάν πυρηνικά όπλα ή άλλα όπλα μαζικής καταστροφής χτυπήσουν το έδαφος της Ρωσίας ή των συμμάχων της ή χρησιμοποιούνται για να χτυπήσουν ρωσικές στρατιωτικές μονάδες ή εγκαταστάσεις στο εξωτερικό.
3) εάν η επίδραση ενός εχθρού στη ρωσική κυβέρνηση ή σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις είναι κρίσιμης σημασίας, που πιθανόν μπορεί να υπονομεύσει την ικανότητα πυρηνικού χτυπήματος ως αντίποινα.
4) εάν η επίθεση κατά της Ρωσίας ή της Λευκορωσίας με συμβατικά όπλα αποτελεί σοβαρή απειλή για την κυριαρχία και την εδαφική τους ακεραιότητα.
5) εάν ληφθούν αξιόπιστες πληροφορίες σχετικά με την απογείωση ή την εκτόξευση στρατηγικών και τακτικών αεροσκαφών, πυραύλων κρουζ, ντρονς, υπερηχητικών οχημάτων ή άλλων ιπτάμενων οχημάτων και τη διέλευση τους από τα ρωσικά σύνορα.

Στις 21 Νοεμβρίου , δηλαδή μετά τις βρετανικές εκτοξεύσεις, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν απηύθυνε μια τηλεοπτική ομιλία [6] κατά την οποία αποκάλυψε ότι οι ρωσικοί στρατοί είχαν καταστρέψει ένα στρατιωτικό-βιομηχανικό κέντρο της Ουκρανίας, αλλά δεν είχαν χρησιμοποιήσει συμβατικό βαλλιστικό πύραυλο RS-26 Rubezh όπως είχαν ανακοινώσει οι Ουκρανοί. Αντίθετα, είχαν δοκιμάσει μια νέα γενιά υπερηχητικών όπλων, στην προκειμένη περίπτωση έναν πυρηνικό βαλλιστικό πύραυλο Oreshnik αλλά με συμβατική γόμωση. Ο τελευταίος εκτοξεύτηκε από το Αστραχάν (Κασπία Θάλασσα) προς ένα εργοστάσιο δορυφόρων στο Ντνίπρο. Η ταχύτητά του, μεγαλύτερη από mach10, δεν επιτρέπει προς το παρόν σε κανέναν στρατό στον κόσμο να τον αναχαιτίσει. Συνδυάζει τις δυνατότητες των παλαιών πυραύλων Iskander και των νέων πυραύλων Kinjal με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα και ευελιξία.

Ο πρόεδρος Πούτιν υπενθύμισε ότι η Ρωσία, χωρίς να έχει την υποχρέωση να το πράξει, συνεχίζει να σέβεται τη Συνθήκη INF από την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες αποχώρησαν το 2019 [7]. Το Πεντάγωνο, το οποίο έμεινε πολύ πίσω από τεχνικής απόψεως, έχει αναδιατάξει και αναπτύξει πυραύλους μέσου βεληνεκούς στην Ευρώπη και την περιοχή Ασία-Ειρηνικό, όπως την εποχή της κρίσης των ευρωπυραύλων, ενώ η Ρωσία τους παράγει, αλλά δεν τους εξαπολύει πουθενά. Στη συνέχεια, ο Βλαντιμίρ Πούτιν προειδοποίησε τους Δυτικούς προτείνοντας στους αμάχους να εγκαταλείψουν τις επικίνδυνες περιοχές που η Ρωσία θα μπορούσε να χτυπήσει με πυραύλους Oreshnik με πυρηνικό φορτίο.

Είναι πιθανό αυτή η ομιλία να μην ακολουθηθεί από επιθέσεις και ότι ο μόνος της στόχος είναι να δείξει τη ρωσική στρατιωτική υπεροχή έναντι της Δύσης, η οποία ήδη αναγνωρίστηκε τον Ιούλιο από την Εθνική Επιτροπή Αμυντικής Στρατηγικής των ΗΠΑ, που ιδρύθηκε από το Κογκρέσο κατά την υιοθέτηση του νόμου του 2022 για τον στρατιωτικό προγραμματισμό [8]. Το μόνο αποτέλεσμα θα είναι τότε η ενίσχυση των πωλήσεων ρωσικών όπλων.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν καθώς παραγγέλνει τη μαζική παραγωγή των νέων πυρηνικών υπερηχητικών πυραύλων Oreshnik.

Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος δεν ήταν ποτέ τόσο κοντά σε έναν πυρηνικό πόλεμο, επειδή ποτέ δεν υπήρξαν τόσο πολλές πυρηνικές δυνάμεις, από τις οποίες η μια έχει σαφές τεχνικό προβάδισμα έναντι όλων των άλλων.

Στις 22 Νοεμβρίου, ο πρόεδρος Πούτιν συγκέντρωσε τους προγραμματιστές πυραυλικών συστημάτων και τους αξιωματούχους της βιομηχανίας όπλων [9]. Τους συνεχάρη για την επιτυχία του Oreshnik και τους ζήτησε να το παράγουν μαζικά.

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] Biden Allows Ukraine to Strike Russia With Long-Range U.S. Missiles, Adam Entous & Eric Schmitt & Julian E. Barnes, The New York Times, November 17, 2024. «Ukraine Fired U.S.-Made Missiles Into Russia for First Time, Officials Say», Marc Santora & Eric Schmitt, The New York Times, November 19, 2024. «Biden approves Ukraine’s use of long-range U.S. weapons inside Russia, reversing policy», Ellen Nakashima & Michael Birnbaum & John Hudson & Alex Horton, Washington Post, November 17, 2024. «Ukraine fires U.S.-made ATACMS missiles into Russia for first time», Siobhán O’Grady & David L. Stern & Serhiy Morgunov & Missy Ryan, Washington Post, November 19, 2024.

[3] Έπεσαν οι μάσκες: οι κρυμμένες αλήθειες του Γιαμποτίνσκι και του Νετανιάχου”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 23 janvier 2024.

[4] Ποιοι είναι οι Ουκρανοί ριζοσπαστικοί εθνικιστές;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 15 novembre 2022.

[6] «Statement by the President of the Russian Federation», Kremlin, November 21, 2024.

[7] « Le fossoiement US du Traité FNI avec les complicités européennes », « Le Traité FNI enterré, les nouveaux euromissiles arrivent », « Le retour des euromissiles se prépare », par Manlio Dinucci , Traduction M.-A., Il Manifesto (Italie) , Réseau Voltaire, 2 février, 3 août et 26 octobre 2018. « Réfutation de la propagande russe en ce qui concerne le traité FNI et chronologie », États-Unis (Department of State) , Réseau Voltaire, 30 juillet 2019. « Contre-argumentation aux 5 mythes russes déconstruits par l’Otan », Ministère russe des Affaires étrangères, Réseau Voltaire, 30 novembre 2021.

[8] «Report of the Commission on the National Defense Strategy», Rand Corporation, July 2024. «Not Prepared for Major War: Commission Slams US Defense Strategy», Chris Gordon, Air and Space Forces Magazine, July 29, 2024. «We face unprecedented peril. The Pentagon and Congress must change their ways», Robert Gates, Washington Post, September 24, 2024.

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2024

Τιερί Μεϊσάν: Το ΝΑΤΟ, οι μετανάστες στην ΕΕ και ο επερχόμενος πόλεμος στη Μολδαβία

 

Το ΝΑΤΟ, οι μετανάστες στην ΕΕ και ο επερχόμενος πόλεμος στη Μολδαβία

Αποδείξαμε επανειλημμένα ότι η ΕΕ δεν είναι παρά μόνο ένα γραφείο πρωτοκολλήσεως αποφάσεων του ΝΑΤΟ, αλλά τώρα εκδόθηκε για πρώτη φορά μια απόφαση του Δικαστηρίου του Λουξεμβούργου που το καταδεικνύει. Σύμφωνα με αυτή, η ΕΕ δεν μπορεί να στείλει πίσω μετανάστες που αναμένουν απόφαση ασύλου σε τρίτες χώρες των οποίων τα νόμιμα σύνορα δεν αντιστοιχούν στα πραγματικά τους σύνορα. Ως εκ τούτου, η Ιταλία δεν μπορεί να μεταφέρει Αιγύπτιους μετανάστες και από το Μπαγκλαντές σε κέντρα κράτησης στην Αλβανία. Όλα αυτά εν αναμονή μιας μαζικής φυγής Μολδαβών για να δικαιολογηθεί ένας πόλεμος στην Υπερδνειστερία. 

Deutsch Español français italiano Nederlands Português

Στις 18 Οκτωβρίου, ιταλικό δικαστήριο ακύρωσε τη δυνατότητα διέλευσης μέσω τρίτης χώρας, δώδεκα Αιγύπτιων μεταναστών και από το Μπαγκλαντές που είχαν διασωθεί στη θάλασσα και διεκδικούσαν το δικαίωμα ασύλου. Πολιτικά, αυτή η απόφαση φαίνεται να καταρρίπτει το πλαίσιο που φαντάστηκε ο Μπόρις Τζόνσον για τη μετεγκατάσταση των μεταναστών. Οι Βρετανοί ήθελαν να τους στείλουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στη Ρουάντα, οι Ιταλοί «αρκούνταν» να τους στείλουν μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, στην Αλβανία. 

Το δικαστήριο βασίστηκε σε απόφαση της 4ης Οκτωβρίου 2024, όχι του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ), γνωστού ως «Δικαστήριο του Στρασβούργου», το οποίο εξαρτάται από το Συμβούλιο της Ευρώπης, αλλά του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γνωστού ως «Δικαστήριο του Λουξεμβούργου», το οποίο δεν αναγνωρίζει πλέον το Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτή η διάκριση μπορεί να φαίνεται ασήμαντη σε πολλούς. Ωστόσο, αποκαλύπτει ότι το μεταναστευτικό ζήτημα, στο οποίο μέχρι σήμερα κυριαρχούσε η «προοδευτική» σκέψη των δικαστών του ΕΣΔΑ, που χρηματοδοτούσε ο Τζορτζ Σόρος, υπόκειται πλέον σε άλλη λογική. 

Το ΕΣΔΑ Θεωρούσε ότι οι μετανάστες πρέπει να μπορούν να επωφελούνται από τη Σύμβαση για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (CSDHLF) όταν τα δικαστήρια της ηπείρου εξετάζουν τις υποθέσεις τους. Ως εκ τούτου, αρνιόταν να επιτρέπει την αποβίβαση ατόμων που διασώθηκαν στη θάλασσα στο πλησιέστερο λιμάνι, όπως απαιτείται από το ναυτικό δίκαιο, αλλά απαιτούσε τη μεταφορά τους σε διαμετακόμιση εντός της ΕΕ. Ως εκ τούτου, θεωρεί τη διέλευση τους μέσω της Ρουάντα ως παράνομη, αλλά δεν μπορεί να αντιταχθεί στη διέλευση τους μέσω της Αλβανίας, η οποία έχει υπογράψει αυτή τη Σύμβαση. 

Το Δικαστήριο της ΕΕ δεν αποφαίνεται για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Απλώς επαληθεύει την εφαρμογή των οδηγιών της ΕΕ [1]. Είναι διοικητικό δικαστήριο. Ωστόσο, η οδηγία 2013/32, η οποία καθορίζει τις ισχύουσες διαδικασίες, κατάργησε την οδηγία 2005/8. Το παλιό κείμενο περιελάμβανε μια διευκρίνιση που εξαφανίστηκε στο νέο. Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι δυνατό να χαρακτηριστούν ως «ασφαλή» και ως εκ τούτου ως προορισμός μεταναστών που έχουν καταδικαστεί να εγκαταλείψουν την επικράτεια, κράτη στα οποία ένα μέρος δεν είναι «ασφαλές». Εκείνη την εποχή, η ιδέα ήταν να απαγορευθεί ο επαναπατρισμός των Σύρων στη χώρα τους, ακόμη κι αν ένα μέρος του ήταν ασφαλές. Πράγματι, η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε ευθυγραμμίσει την πολιτική της με αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ. Ήθελε να στερήσει από τη Συρία τον πληθυσμό της για να την αποδυναμώσει στρατιωτικά ενάντια στους τζιχαντιστές. 

Πρόκειται εδώ για την εφαρμογή μιας στρατιωτικής θεωρίας του ΝΑΤΟ: «η μετανάστευση ως όπλο πολέμου». Αυτή η ιδέα εφαρμόστηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια των Γιουγκοσλαβικών Πολέμων. Η CIA είχε καταφέρει να πείσει ορισμένους Κοσοβάρους να εγκαταλείψουν τη χώρα τους για να γλιτώσουν από τις μάχες που διεξήγαγε το Βελιγράδι εναντίον των τρομοκρατών του UCK. Μια μεγάλη στήλη αμάχων έφτασε στη Βόρεια Μακεδονία ακολουθώντας μια σιδηροδρομική γραμμή. Λίγο ξαφνιασμένοι οι Βόρειοι Μακεδόνες τους υποδέχτηκαν. Οι εικόνες αυτής της εξόδου χρησιμοποιήθηκαν από τις υπηρεσίες επικοινωνίας του ΝΑΤΟ για να ισχυριστούν ότι ο Πρόεδρος Slobodan Milošević κατάστελλε τη μειονότητα του Κοσσυφοπεδίου και να δικαιολογεί έτσι την παράνομη εισβολή του στη Γιουγκοσλαβία. 

Αυτή η αντίληψη μελετήθηκε από την Kelly M. Greenhill [2]. Χρησιμοποιήθηκε από τη CIA για να προσπαθήσει να ανατρέψει τον Πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο προκαλώντας τη φυγή περισσότερων από 5 εκατομμυρίων Βενεζουελάνων [3]. Επομένως, βλέπουμε δύο πιθανές στρατιωτικές χρήσεις της μετανάστευσης: είτε για να κατηγορηθεί μια κυβέρνηση για καταστολή είτε για να της στερήσει τον πληθυσμό της. 

Αυτή η αντίληψη δεν πρέπει να συγχέεται με αυτή του καπιταλισμού που εξέφρασε ο Πιτ Σάδερλαντ στις 21 Ιουνίου 2012, κατά τη διάρκεια ακρόασης στη Βρετανική Βουλή των Λόρδων [4]. Είχε δηλώσει ότι κάθε άτομο πρέπει να έχει την δυνατότητα να σπουδάσει και να εργαστεί στη χώρα της επιλογής του, κάτι που είναι ασυμβίβαστο με όλες τις πολιτικές που περιορίζουν τη μετανάστευση· και ότι η μετανάστευση δημιουργεί μια κρίσιμη δυναμική για την οικονομική ανάπτυξη ανεξάρτητα από το τι λένε οι πολίτες των χωρών υποδοχής. Επομένως, κατέληξε, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να υπονομεύσει την ομοιογένεια των εθνών που τη συνθέτουν. 

Αυτό το οικονομικό όραμα αναπτύχθηκε από τον Ulrich Grillo, πρόεδρο της Γερμανικής Ομοσπονδίας της Βιομηχανίας, στις 22 Δεκεμβρίου 2014, για να καλέσει την καγκελάριο Angela Merkel να φέρει 800.000 μετανάστες στη χώρα της [5]

Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες, υπερασπίστηκε αυτό το οικονομικό όραμα. Για αυτό τον συμβούλεψε ο Πιτ Σάδερλαντ. Παρουσιάζοντας το προτεινόμενο Παγκόσμιο Σύμφωνο για Ασφαλή, Ομαλή και Τακτική Μετανάστευση , η ειδική αντιπρόσωπός του, Λουίζ Άρμπουρ, δήλωνε: «Τα δημογραφικά δεδομένα υποδηλώνουν ότι αν θέλουν να διατηρήσουν τα τρέχοντα οικονομικά τους επίπεδα ή ακόμη και να αναπτύξουν τις οικονομίες τους, [οι πλούσιες χώρες] θα πρέπει να λάβουν καλά εκπαιδευμένους αλλοδαπούς εργαζόμενους για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας [6]». 

Για χρόνια, αυτό το όραμα της μετανάστευσης υποστηρίχθηκε από τον Τζορτζ Σόρος μέσω της επιρροής του στο ΕΣΔΑ [7]. Για αυτόν, ήταν ζήτημα αποσταθεροποίησης των κρατών στο όνομα της αντίληψής του για τις «ανοιχτές κοινωνίες». 

Η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ δεν έχει να κάνει με τον πολιτικό κύκλο που προηγήθηκε, αλλά αποκλειστικά με τις εμπειρίες του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών, στη Λιβύη, στη Συρία, στη Βενεζουέλα και, πολύ σύντομα, στη Μολδαβία. 

Το Δικαστήριο βασίστηκε ακριβώς στην ανάγνωσή του για την κατάσταση στη χώρα αυτή. Η Μολδαβία κέρδισε την ανεξαρτησία της με τη διάλυση της ΕΣΣΔ στις 27 Αυγούστου 1991, οκτώ ημέρες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Υπερδνειστερίας (19 Αυγούστου). Αυτή η μικρή δημοκρατία θεωρήθηκε διαδοχικά ως ουκρανική, μετά το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, που ιδρύθηκε από τον Στάλιν σε τμήμα της Ρουμανίας με το όνομα Μολδαβία. Για τριάντα τρία χρόνια, οι δύο οντότητες ήταν απολύτως διακριτές, ωστόσο τα Ηνωμένα Έθνη κατέγραψαν την Υπερδνειστερία ως περιοχή της Μολδαβίας το 1991. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η Μολδαβία δεν είναι «ασφαλής», με το σκεπτικό ότι η Υπερδνειστερία φέρεται να είναι «αντάρτικη» περιοχή, αν και εντελώς ανεξάρτητη ακόμη και πριν από την ανεξαρτησία της Μολδαβίας. 

Έτυχε η Υπερδνειστερία, η σημερινή Μολδαβική Δημοκρατία του Δνείστερου, να έπρεπε να αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια ενός πολέμου που παρουσιάστηκε ψευδώς από τη Δύση ως «μολδαβικός εμφύλιος πόλεμος» (sic), παρόλο που ο μολδαβικός στρατός δεν συμμετείχε ποτέ σε αυτόν [8]. Στις 17 Σεπτεμβρίου 2006, αυτή η μικρή δημοκρατία ζήτησε με δημοψήφισμα να ενταχθεί στη Ρωσική Ομοσπονδία με ποσοστό 97,2%. Το ζήτησε ξανά, το 2014, όταν η γειτονική Κριμαία έγινε δεκτή στη Ρωσική Ομοσπονδία [9]

Όταν η Rand Corporation, η δεξαμενή σκέψης του αμερικανικού στρατιωτικού-βιομηχανικού λόμπι, παρουσίασε το σχέδιό της για Υπερέκταση και Εξισορρόπηση της Ρωσίας (Overextending and Unbalancing Russia) στη Βουλή των Αντιπροσώπων στις 5 Σεπτεμβρίου 2019, τα μέλη της επέμειναν να ξεκινήσει έναν πόλεμο στην Ουκρανία, ή ειδάλλως, στην Υπερδνειστερία [10].

Μετά τη σύνταξη του σχεδίου της RAND Corporation, μικρά χέρια δημιούργησαν σελίδες, σε 43 γλώσσες, αφιερωμένες στον «Πόλεμο του Δνείστερου» του 1992 στην ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Wikipedia. Αυτή είναι μια εξαιρετική απεικόνιση του πώς λειτουργεί η ατλαντιστική προπαγάνδα. Η παρουσίαση των γεγονότων αγνοεί τον ρόλο της CIA στις μάχες. Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ περιγράφονται εκεί ως «Μολδαβικές», ενώ ήταν ρουμανικές. Συγκρίνετε αυτές τις σελίδες με το άρθρο που έγραψα για αυτό το θέμα, πριν από δεκαεπτά χρόνια [11]. Ελέγξτε τις αναφορές. Αυτή η φανταστική αφήγηση θα αναμεταδοθεί, καλή τη πίστει, από όλους τους δυτικούς δημοσιογράφους.

Στις 20 Οκτωβρίου 2024, οι Μολδαβοί επρόκειτο να εκλέξουν τον πρόεδρό τους και να αποφασίσουν για τη συμπερίληψη στο Σύνταγμα του αιτήματός τους για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έκπληξη: επέλεξαν να επαναδιορίσουν τη φιλοευρωπαϊκή Maia Sandu ως πρόεδρο, αλλά καταψήφισαν την ένταξη της χώρας τους σε αυτόν τον υπερεθνικό οργανισμό. Το σχέδιο της Ουάσιγκτον προέβλεπε ένα είδος ανανέωσης του πραξικοπήματος του Μαϊντάν του 2014. Αυτή τη φορά, δεν αφορούσε την τοποθέτηση «ναζί εθνικιστών» στην εξουσία, αλλά για την πρόκληση πολέμου με την Υπερδνειστερία. Το Δικαστήριο της ΕΕ είχε πάρει το προβάδισμα απαγορεύοντας την επιστροφή στη Μολδαβία των πολιτών που θα αρνιούνταν να συμμετάσχουν.

Πρώτα, η πρόεδρος Μάγια Σάντου κατήγγειλε «μια άνευ προηγουμένου επίθεση κατά της δημοκρατίας». «Εγκληματικές ομάδες, ενεργώντας σε συνεννόηση με ξένες δυνάμεις εχθρικές προς τα εθνικά μας συμφέροντα, επιτέθηκαν στη χώρα μας με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, ψεύδη και προπαγάνδα» για να «παιδεύσουν τη χώρα μας στην αβεβαιότητα και την αστάθεια», είπε. Στη συνέχεια, η Εκλογική Επιτροπή ανακοίνωσε τη νίκη του «Ναι» με 50,28%, μετά την καταμέτρηση των ψήφων των Μολδαβών του εξωτερικού. ένα αποτέλεσμα που καταδικάστηκε ευρέως στη Μολδαβία ως απάτη, αλλά επικροτήθηκε από τον δυτικό Τύπο.+

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

[1] Affaire C-406/22, Ordonnance du 4 octobre 2024, Cour européenne de Justice.

[2] “Strategic Engineered Migration as a Weapon of War”, Kelly M. Greenhill, Civil War Journal, Volume 10, Issue 1, July 2008. "Understanding the Coercive Power of Mass Migrations,” in Weapons of Mass Migration : Forced Displacement, Coercion and Foreign Policy, Kelly M. Greenhill, Ithaca, 2010. “Migration as a Coercive Weapon : New Evidence from the Middle East”, in Coercion : The Power to Hurt in International Politics, Kelly M. Greenhill, Oxford University Press, 2018.

[3] « L’intox vénézuélienne », Réseau Voltaire, 4 septembre 2019.

[4] Οι καραγκιοζοπαίχτες της μεταναστευτικής κρίσης”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 2 mai 2016.

[5] Η ψεύτικη «προσφυγική κρίση»”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 7 septembre 2015.

[6] EU should ’undermine national homogeneity’ says UN migration chief”, Brian Wheeler, BBC, June 21st, 2012.

[7] Les ONG et les juges de la CEDH (2009-2019) et L’impartialité de la CEDH – Problèmes et Recommandations, Grégor Puppinck, Delphine Loiseau et Nicolas Bauer, Centre européen pour le droit et la justice (2020 et 2023).

[8] « La Transnistrie demande d’adhérer à la Fédération de Russie », Réseau Voltaire, 24 mars 2014.

[9] Overextending and Unbalancing Russia, James Dobbins, Raphael S. Cohen, Nathan Chandler, Bryan Frederick, Edward Geist, Paul DeLuca, Forrest E. Morgan, Howard J. Shatz, Brent Williams, Rand Corporation, April 2019. Voir aussi les détails du plan dans Extending Russia : Competing from Advantageous Ground, Raphael S. Cohen, Nathan Chandler, Bryan Frederick, Edward Geist, Paul DeLuca, Forrest E. Morgan, Howard J. Shatz & Brent Williams, Rand Corporation, May 25, 2019.

[10] « Rand Corp : comment abattre la Russie », « Ukraine : tout était écrit dans le plan de la Rand Corp. » et « La guerre avance selon le plan de la Rand Corporation », par Manlio Dinucci, Traduction M.-A., Réseau Voltaire, 21 mai 2019, 8 mars et 18 octobre 2022.

[11] « En 1992, les États-Unis tentèrent d’écraser militairement la Transnistrie », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 17 juillet 2007.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Το ΝΑΤΟ, οι μετανάστες στην ΕΕ και ο επερχόμενος πόλεμος στη Μολδαβία

Το Ισραήλ επιτίθεται στα Ηνωμένα Έθνη

Περί Ιράν και Ισραήλ

Η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ στις κυβερνήσεις της ΕΕ και της Γαλλίας

Ο γνωστικός πόλεμος στη Δύση

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τρίτη 11 Ιουνίου 2024

Τιερί Μεϊσάν: Πώς να δικαιολογηθεί η επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας

 

Πώς να δικαιολογηθεί η επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας

Ο Ιωσήφ Στάλιν είχε διατάσσει να διορθωθούν τις παλιές επίσημες φωτογραφίες για να αφαιρεθεί κάθε ίχνος της αντιπολίτευσης του. Ο Τζο Μπάιντεν, ο Εμανουέλ Μακρόν και οι σύμμαχοί τους, και αυτοί, ξαναγράφουν την Ιστορία. Μόλις διοργάνωσαν εκδηλώσεις με το όνομα «Αποβίβαση στη Νορμανδία» για τα γεγονότα που συνέβησαν πολύ διαφορετικά. Αγνοούν την πολύ σοβαρή σύγκρουση που εναντίωσαν το Εθνικό Συμβούλιο της Αντίστασης και η Γαλλική Επιτροπή της Εθνικής Απελευθέρωσης («η Ελεύθερη Γαλλία») κατά του Φραγκλίνου Ρούσβελτ από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο του 1944 και την άρνηση του Ντε Γκωλ να συμμετάσχει στην απόβαση. Επινόησαν, επιπλέον, κάποια ουκρανική συμμετοχή.

DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS РУССКИЙ
Στο αμερικανικό νεκροταφείο, ο Εμανουέλ Μακρόν αποτίνει φόρο τιμής στους Αμερικανούς στρατιώτες που «θυσιάστηκαν για την ανεξαρτησία μας» (sic).

Μόλις γίναμε μάρτυρες μιας εκτεταμένης επανεγγραφής της Ιστορίας με στόχο τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης προκειμένου να δικαιολογηθεί στα μάτια τους η τρέχουσα μεταχείριση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ. Ένα ψεύτικο όραμα της απόβασης της 6ης Ιουνίου 1944 οδήγησε σε μια ανάμνηση γεγονότων που δεν υπήρξαν ποτέ όπως μας παρουσιάστηκαν.

Σύμφωνα με τους διοργανωτές των εορτασμών, δηλαδή σύμφωνα με το ΝΑΤΟ που παρείχε τους περισσότερους κομπάρσους, συμπεριλαμβανομένων των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, οι Σύμμαχοι ήταν ενωμένοι για να πολεμήσουν κατά του ναζισμού και να υπερασπιστούν την ελευθερία. Στην πραγματικότητα, η αγγλοσαξονική απόβαση δεν είχε σκοπό να απελευθερώσει τη Γαλλία, αλλά να αντικαταστήσει τη ναζιστική κατοχή με τη Συμμαχική Στρατιωτική Κυβέρνηση των Κατεχόμενων Εδαφών (AMGOT, Allied Military Government of Occupied Territories), δηλαδή με την συμμαχική στρατιωτική κυβέρνηση των κατεχόμενων εδαφών.

Τραπεζογραμμάτιο τυπωμένο από την AMGOT σε μορφή δολαρίου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αγανακτισμένος με τη στάση των Γάλλων, ο Βρετανός Στρατάρχης Μπέρναρντ Μοντγκόμερυ αναφώνησε στις 9 Ιουλίου: «Τι είναι αυτή η ιστορία για τα χαρτονομίσματα που φέραμε; Μου λένε ότι ο πληθυσμός δεν τα θέλει; Πρέπει να δεχτούν. Πρέπει να τους αναγκάσουμε. Είναι καλά λεφτά. Είναι τα λεφτά μας!».

ΞΑΝΑΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Εάν το Ηνωμένο Βασίλειο είχε αποδεχθεί την παρουσία του Σαρλ Ντε Γκωλ και των Ελεύθερων Γάλλων του στο έδαφός του, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν τον αναγνώρισαν ποτέ ως ηγέτη της Γαλλικής Αντίστασης κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αντίθετα, διατήρησαν πρεσβεία στο Βισύ μέχρι τις 27 Απριλίου 1942, δηλαδή τέσσερις μήνες μετά την είσοδό τους στον πόλεμο. Ακόμη χειρότερα, στις 22 Νοεμβρίου 1942, διαπραγματεύτηκαν μια συμφωνία με τον ναύαρχο Φρανσουά Νταρλάν, που εκπροσωπούσε την δωσίλογη κυβέρνηση συνεργασίας με τον Χίτλερ. Θα εμπόδιζαν τον Ντε Γκωλ να έρθει στη Βόρεια Αφρική και θα μεταβίβαζαν, στο όνομα του Φιλίπ Πεταίν, την αποικιακή εξουσία από τη Γαλλία στις Ηνωμένες Πολιτείες στο τέλος του πολέμου.

Οι Αγγλοσάξονες είχαν ήδη επιβάλει την AMGOT στην Ιταλία και προσπάθησαν να την εγκαταστήσουν στα εδάφη της Γαλλικής Αυτοκρατορίας στη Βόρεια Αφρική. Ετοιμάζονταν να την επεκτείνουν στη Νορβηγία, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, το Βέλγιο και τη Δανία. Για να γίνει αυτό, εκπαίδευαν πολιτικούς διαχειριστές στο Σάρλοτσβιλ και στο Γέιλ.

Ενημερωμένος για το τι ετοίμαζαν οι Αγγλοσάξονες, ο Σαρλ Ντε Γκωλ επέστρεψε επειγόντως από το Αλγέρι στο Λονδίνο. Μετέτρεψε τη Γαλλική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (CFLN), της οποίας προέδρευε, σε Προσωρινή Κυβέρνηση της Γαλλικής Δημοκρατίας (GPRF), τρεις ημέρες πριν από την απόβαση, στις 3 Ιουνίου 1944. Λογομάχησε σκληρά με τον Βρετανό πρωθυπουργό Ουίνστον Τσόρτσιλ. Αρνήθηκε να ηχογραφήσει μια ομιλία γραμμένη από τους Αγγλοσάξονες που παρουσίαζε το όραμά τους για την απόβαση και να στείλει τους 120 αξιωματικούς συνδέσμους της FFL μαζί με τα στρατεύματα αποβίβασης. Ομοίως, αρνήθηκε το αγγλοσαξονικό σχέδιο για τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) που επρόκειτο να ιδρύσει ένα διευθυντήριο των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου σε ολόκληρο τον κόσμο [1]· ένα σχέδιο που επανεμφανίστηκε το 1950 με τον πόλεμο της Κορέας, το 1991 με την «Καταιγίδα της Ερήμου» και ξανά το 2001 με τις επιθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τελικά, συμφώνησε να δηλώσει μίαν αόριστη υποστήριξη για την απόβαση, αλλά όχι για την AMGOT, και να στείλει μόνο 20 αξιωματικούς συνδέσμους και θα καταφέρει να αποτύχει το αγγλοσαξονικό σχέδιο για τον ΟΗΕ [2].

Στα απομνημονεύματα πολέμου του, ο Σαρλ Ντε Γκωλ γράφει: «Ο πρόεδρος [Ρούσβελτ], πράγματι, κρατούσε, από μήνα σε μήνα, το έγγραφο [την προτεινόμενη συμφωνία μεταξύ του CFLN και των Συμμάχων για την Απελευθέρωση της Γαλλίας] στο γραφείο του. Εν τω μεταξύ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, δημιουργήθηκε μια Συμμαχική Στρατιωτική Κυβέρνηση (AMGOT), με σκοπό να αναλάβει τη διοίκηση της Γαλλίας. Βλέπαμε να συρρέουν σε αυτήν την οργάνωση κάθε είδους θεωρητικούς, τεχνικούς, επιχειρηματίες, προπαγανδιστές, ακόμη και χθεσινούς Γάλλους που είχαν πολιτογραφηθεί Γιάνκηδες. Τα βήματα που πίστευαν ότι έπρεπε να κάνουν ο Ζαν Μοννέ και ο Ανρί Οπενό στην Ουάσιγκτον, οι παρατηρήσεις που απηύθυνε η βρετανική κυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα επείγοντα αιτήματα που έστελνε ο Αϊζενχάουερ στον Λευκό Οίκο, δεν επέφεραν καμία αλλαγή. Ωστόσο, καθώς ήταν απαραίτητο να καταλήξουμε σε κάποιο κείμενο, ο Ρούσβελτ αποφάσισε, τον Απρίλιο, να δώσει στον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ οδηγίες βάσει των οποίων η ανώτατη εξουσία στη Γαλλία θα ανήκε στον Ανώτατο Διοικητή. Ως εκ τούτου, έπρεπε να επιλέξει μόνος του τις γαλλικές αρχές οι οποίες θα συνεργάζονταν μαζί του. Σύντομα μάθαμε ότι ο Αϊζενχάουερ ικέτευε τον Πρόεδρο να μην του φορτώσει αυτή την πολιτική ευθύνη και ότι οι Άγγλοι αποδοκίμαζαν μια τέτοια αυθαίρετη διαδικασία. Αλλά ο Ρούσβελτ, αλλάζοντας ελαφρώς το γράμμα των οδηγιών του, είχε διατηρήσει τα βασικά.
Για να πω την αλήθεια, οι προθέσεις του Προέδρου μου φάνηκαν ότι ήταν της ίδιας τάξης με τα όνειρα της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Ο Ρούσβελτ είχε ήδη διακινδυνεύσει στη Βόρεια Αφρική, σε συνθήκες πολύ πιο ευνοϊκές για τα σχέδιά του, μια πολιτική επιχείρηση παρόμοια με αυτή που διαλογιζόταν για τη Γαλλία. Ωστόσο, δεν έμενε τίποτα από αυτή την προσπάθεια. Η κυβέρνησή μου ασκούσε απεριόριστη εξουσία στην Κορσική, την Αλγερία, το Μαρόκο, την Τυνησία και τη Μαύρη Αφρική. Οι άνθρωποι στους οποίους η Ουάσιγκτον υπολόγιζε για να σταθεί εμπόδιο είχαν εξαφανιστεί από τη σκηνή. Κανείς δεν ασχολούταν με τη συμφωνία Darlan-Clark [μεταβίβαση των εξουσιών της γαλλικής αποικιακής αυτοκρατορίας στις Ηνωμένες Πολιτείες], που θεωρήθηκε άκυρη και μη γινομένη από την Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης [την «Ελεύθερη Γαλλία»] και για την οποία είχα δηλώσει δυνατά από το βήμα της Συμβουλευτικής Συνέλευσης ότι στα μάτια της Γαλλίας δεν υπήρχε. Λυπόμουνα, για εκείνον και για τις σχέσεις μας, για το γεγονός ότι η αποτυχία της πολιτικής του στην Αφρική δεν έβαλε τέρμα στις ψευδαισθήσεις του Ρούσβελτ. Ήμουν όμως σίγουρος ότι το σχέδιο του, που ανανεώθηκε για τη Μητρόπολη, δεν θα άρχιζε καν να υλοποιείται. Οι Σύμμαχοι δεν θα συναντούσαν στη Γαλλία άλλους υπουργούς και άλλους δημοσίους υπαλλήλους παρά μόνο εκείνους που θα είχα διορίσει. Δεν θα έβρισκαν εκεί γαλλικά στρατεύματα παρά μόνο αυτά των οποίων ήμουν αρχηγός. Χωρίς καμία αλαζονεία, μπορούσα να αψηφήσω τον Αϊζενχάουερ να συζητήσει έγκυρα με κάποιον που δεν είχα διορίσει. Ο ίδιος, εξάλλου, δεν το σκέφτοταν».

Τελικά, 30.000 στρατιώτες των Συμμάχων συμμετείχαν στην απόβαση της 6ης Ιουνίου 1944, συμπεριλαμβανομένων μόνο 177 Γάλλων (των πεζοναυτών του κομάντο Kieffer). Δεν ήταν παρά μόνο την 1η Αυγούστου που οι 20.000 άνδρες της 2ης τεθωρακισμένης μεραρχίας (2ο DB) του στρατηγού Φιλίπ Λεκλέρ ντε Οτκλόκ αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία, μεταξύ της Sainte-Marie-du-Mont και της Quinéville, μια περιοχή που οι Σύμμαχοι την ονόμασαν «Παραλία Γιούτα». Ορμήσαν προς το Παρίσι, το οποίο εξεγειρόταν και απελευθερόταν.

Ο Όρκος των Ουκρανών στρατιωτών κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο
«Πιστός γιος της Πατρίδας μου, εντάσσομαι οικειοθελώς στις τάξεις του Ουκρανικού Απελευθερωτικού Στρατού και με χαρά ορκίζομαι ότι θα πολεμήσω πιστά τον μπολσεβικισμό για την τιμή του λαού. Οδηγούμε αυτόν τον αγώνα μαζί με τη Γερμανία και τους συμμάχους της ενάντια σε έναν κοινό εχθρό. Με πίστη και άνευ όρων υποταγή, πιστεύω στον Αδόλφο Χίτλερ ως ηγέτη και ανώτατο διοικητή του Απελευθερωτικού Στρατού. Ανά πάσα στιγμή, είμαι πρόθυμος να δώσω τη ζωή μου για την αλήθεια».

Η ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Ο εορτασμός της παραποιημένης εκδοχής της απόβασης ήταν μια ευκαιρία για τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και τον τελετάρχη του, τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, να κάνουν έναν παραλληλισμό με την παρουσίασή τους, επίσης παραποιημένη, του τρέχοντος πολέμου στην Ουκρανία.

Για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, καμία ρωσική αντιπροσωπεία δεν προσκλήθηκε. Αντίθετα, ήταν παρόν ο ουκρανικός στρατός, που πολέμησε στο πλευρό των Ναζί.

Ο Τζο Μπάιντεν, ο Εμανουέλ Μακρόν και οι καλεσμένοι τους παρουσίασαν τις Ηνωμένες Πολιτείες ως νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η Σοβιετική Ένωση ήταν αυτή που κατέλαβε το Βερολίνο και ανέτρεψε το Τρίτο Ράιχ. Αγνόησαν τη θυσία 27 εκατομμυρίων Σοβιετικών στρατιωτών. Αντίθετα, εστίασαν την αφήγησή τους στους 292.000 νεκρούς στρατιώτες των Ηνωμένων Πολιτειών (κυρίως στη μάχη κατά της Ιαπωνίας μετά την ήττα των Ναζί). Δύο πολεμικές επιχειρήσεις που δεν είναι καθόλου συγκρίσιμες.

Παρεμπιπτόντως, θύμισαν τη δολοφονία 6 εκατομμυρίων Εβραίων από τους Ναζί, είτε κατά τη διάρκεια της «Σόα με σφαίρες» είτε, από το 1942, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ένας τρόπος να αγνοήσουμε τη δολοφονία 18 εκατομμυρίων Σοβιετικών Σλάβων αμάχων (διαφορετικά από τους 27 εκατομμύρια θανάτους που αναφέρθηκαν παραπάνω), οι οποίοι επίσης θεωρήθηκαν «υπάνθρωποι» και χαρακτηρίστηκαν ως κύριοι στόχοι του ναζιστικού σχεδίου εξόντωσης. Ούτε λέξη για όλες τις άλλες κατηγορίες στόχων, όπως άλλοι Σλάβοι ή Τσιγγάνοι.

Απευθυνόμενος στον Βολοντιμίρ Ζελένσκι, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν δήλωσε: «Η Ουκρανία δέχεται εισβολή από έναν τύραννο και δεν θα την εγκαταλείψουμε ποτέ. (…) Δεν μπορούμε να την παρατήσουμε μπροστά στους δικτάτορες, είναι αδιανόητο (…) Οι στρατιώτες της D-Day έκαναν το καθήκον τους, θα κάνουμε εμείς το δικό μας; (…) Δεν πρέπει να χάσουμε αυτό που έχει γίνει εδώ».

Πρέπει μήπως να θυμίσουμε ότι ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, κάθε άλλο παρά «δικτάτορας», επανεξελέγη μόλις τον Μάρτιο με το 88,5% των ψήφων; Η ψηφοφορία διεξήχθη με ειλικρινή τρόπο, ακόμη κι αν, σύμφωνα με τους δυτικούς, η προεκλογική εκστρατεία άφηνε λίγα περιθώρια για την αντιπολίτευση. Αντίθετα, ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι δεν είναι πλέον πρόεδρος της Ουκρανίας αφού η θητεία του έληξε στις 21 Μαΐου. Απαγόρευσε και τα 12 πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης [3], έστειλε τον αντίπαλό του, στρατηγό Βάλερι Ζαλούζνι, στο Ηνωμένο Βασίλειο ως πρεσβευτή και δεν διεξήγαγε εκλογές. Ωστόσο, παραμένει στην εξουσία. Μπορεί να θεωρηθεί επικεφαλής της προσωρινής κυβέρνησης της Ουκρανίας, αλλά σίγουρα όχι ως εκλεγμένος πρόεδρος.

Διοικεί παράνομα τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας του, οι κύριοι διοικητές των οποίων είναι «ακραίοι εθνικιστές». Οι τελευταίοι ισχυρίζονται ότι είναι κληρονόμοι του ιδρυτή του «ριζοσπαστικού εθνικισμού» [4], Ντμιτρό Ντοντσόφ, και του κολλητού του, του ναζιστή Στεπάν Μπαντέρα. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ντοντσόφ ήταν διαχειριστής του Ινστιτούτου Ράινχαρντ Χάιντριχ, υπεύθυνου για την εφαρμογή της τελικής λύσης για τα εβραϊκά και τσιγγάνικα ζητήματα, ενώ ο Μπαντέρα, επικεφαλής της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), σφαγίασε τουλάχιστον 1,6 εκατομμύρια Ουκρανούς, κυρίως στο Ντονμπάς και τη Νοβαρωσία. Επομένως, ο πρώην πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντιμίρ Ζελένσκι συμμετείχε ως οπαδός των Ναζί σε αυτή την παρωδία.

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

[1] Ποια διεθνής τάξη;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 7 Νοεμβρίου 2023.

[3] « L’Ukraine interdit le dernier parti politique d’opposition », Réseau Voltaire, 23 octobre 2022.

[4] Ποιοι είναι οι Ουκρανοί ριζοσπαστικοί εθνικιστές;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 15 Νοεμβρίου 2022.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Πώς να δικαιολογηθεί η επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας

Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών

Μονομαχία

Το γαλλικό «αποικιακό κόμμα» δεν χώνεψε ακόμα την απώλεια της Αυτοκρατορίας του

Η «Δημοκρατία» κατά την Ευρωπαϊκή Ένωση

Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: μια ακριβή μασκαράτα!

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις *********************************************************