Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γυναίκες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γυναίκες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Lapidation filmée par des témoins en Afghanistan

28.01.11 - 10:44

 
Cela se passe dans la région de Kunduz en Afghanistan. Un couple, condamné par des juges talibans pour crime d'adultère, est exécuté à coups de pierres en public. La lapidation est pourtant interdite mais le gouvernement semble bien impuissant face à ces pratiques.
La scène est insoutenable et pourtant, un témoin va filmer l'exécution. Cela se passe dans un village du nord de l'Afghanistan contrôlé par les Talibans. Selon le gouvernement provincial, la vidéo a été tournée en août 2010 et ce serait la première lapidation publique confirmée depuis la chute des Talibans en 2001. Elle s'est déroulée deux jours seulement après que la plus haute instance religieuse du pays ait appelé le gouvernement à appliquer la charia. Le message est clair : "si vous voulez négocier la paix avec nous, laissez-nous faire, nous les Talibans, dans la vie civile".
Le gouvernement afghan, tente bien de négocier la fin des hostilités avec les insurgés talibans, mais il semble encore bien impuissant à empêcher ces exécutions.
Exécutés pour avoir aimé
Sous une burqua bleue, il y a une jeune femme de 20 ans. Son crime se résume à avoir eu une relation amoureuse alors qu'elle était promise à un autre homme. Son amant marié, avait décidé de s'enfuir avec elle. La sentence fut sans appel : ils ont été lapidés l'un après l'autre jusqu'à ce que mort s'en suive.
Courante sous le régime taliban, la lapidation punit le crime d'adultère ou les relations hors mariage, selon une application stricte de la charia.
La lapidation est interdite
Théoriquement  ces châtiments sont interdits, mais les insurgés talibans ont gagné du terrain en Afghanistan. Ils multiplient les attaques contre la coalition de l'Otan et ils ont installé une administration fantôme dans la plupart des provinces, avec des gouverneurs, des juges et des chefs de la police. Voilà pourquoi ce type d'exécution existe, tout comme les mises à sacs de magasins de vidéo ou de musique, interdits par les Talibans.
L'Otan annonce pourtant avoir repris le dessus sur les insurgés. Mais que faire pour tous ces villages directement administrés par les Talibans, sans le contrôle du gouvernement de Kaboul ? La question reste entière.
I.L. avec Marianne Klaric

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Τουρκία: 187.000 γυναίκες μοιράζονται τους άνδρες τους με μία δεύτερη συζύγο


Στη Τουρκία, μουσουλμανική χώρα αλλά κοσμική που εποφθαλμιά να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 187.000 γυναίκες μοιράζονται τους συζύγους τους με μια δεύτερη γυναίκα, με θρησκευτικό γάμο, παρότι η πολυγαμία είναι παράνομη, σύμφωνα με έκθεση που έφτασε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΓΠΕ, AFP) .

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Mercredi, 16 Juin 2010 10:42 The Associated Press Internationales

L'organisation de défense des droits de l'Homme Human Rights Watch (HRW) demande au gouvernement régional du Kurdistan irakien de prendre des "mesures immédiates" pour mettre un terme aux mutilations génitales féminines, notamment instaurer une loi pour interdire cette pratique.
"Un nombre important de filles et de femmes au Kurdistan irakien subissent des mutilations génitales féminines (MGF) et leurs effets secondaires destructeurs", dénonce l'organisation basée aux Etats-Unis dans un rapport de 73 pages intitulé "They Took Me and Told Me Nothing': Female Genital Mutilation in Iraqi Kurdistan" ("Ils m'ont emmenée et ne m'ont rien dit': Les mutilations génitales féminines au Kurdistan irakien").
Selon HRW, le gouvernement de cette région autonome "a refusé d'interdire les MGF, en dépit de sa volonté de s'attaquer à d'autres formes de violence basées sur le genre, notamment la violence domestique et les meurtres dits d'honneur".
Les chercheurs de Human Rights Watch ont mené des entretiens en mai et juin 2009, auprès de 31 filles et femmes dans quatre villages du nord de l'Irak et dans la ville de Halabja. Les chercheurs ont également interrogé des religieux musulmans, des sages-femmes, des travailleurs des services médicaux et des fonctionnaires du gouvernement.
D'après HRW, "pour beaucoup de filles et de femmes au Kurdistan irakien, les MGF sont une procédure inévitable qu'elles subissent lorsqu'elles ont entre 3 et 12 ans". Dans certains cas, "les pressions sociales ont également conduit des femmes adultes à se soumettre à la procédure, parfois en tant que condition sine qua non du mariage".
"Les jeunes filles et femmes ont décrit comment leurs mères les avaient emmenées à la maison de la sage-femme du village, une praticienne non-autorisée. Elles n'étaient presque jamais prévenues de ce qui allait leur arriver", explique l'organisation dans un communiqué. "Quand elles arrivaient, la sage-femme, parfois avec l'aide de la mère, écartait les jambes de la fille et lui sectionnait le clitoris avec une lame de rasoir. Souvent, la sage-femme utilisait le même rasoir pour exciser plusieurs filles successivement".
Des médecins au Kurdistan irakien ont déclaré à Human Rights Watch que le type de MGF le plus couramment pratiqué est l'ablation totale ou partielle du clitoris et/ou du prépuce, également connue sous le nom d'excision. "Les travailleurs des services médicaux ont affirmé qu'une procédure encore plus invasive était parfois effectuée sur les femmes adultes dans les hôpitaux", ajoute HRW. "Cette pratique n'a aucun but médical et peut entraîner de graves séquelles physiques et émotionnelles".
"Les MGF violent les droits des femmes et des enfants, notamment leur droit à la vie, à la santé et à l'intégrité corporelle", a déclaré Nadya Khalife, chercheuse sur les droits des femmes au sein de la division Moyen Orient à Human Rights Watch. "Il est temps que le gouvernement régional passe à l'action et prenne des mesures concrètes pour éliminer cette pratique néfaste parce qu'elle ne va tout simplement pas disparaître d'elle-même".
L'Association de coopération pour l'assistance et le développement en période de crise (WADI), une organisation de droits humains non gouvernementale germano-irakienne, avait mené des entretiens avec 1.408 femmes de plus de 14 ans entre septembre 2007 et mai 2008 dans les provinces d'Erbil et de Sulaimaniyeh, et la région du Germian/Kirkouk. Ils ont monté que 72,7% d'entre elles avaient subi la procédure, 77,9%à Sulaimaniyeh, 81,2% à Germian et 63% à Erbil.
HRW note que les origines de ces mutilations génitales au Kurdistan "ne sont pas claires", certaines femmes évoquant entre autres une coutume traditionnelle, d'autres une sunna islamique, alors que l'association des MGF avec l'islam "a été rejetée par de nombreux érudits et théologiens musulmans".
Selon l'Organisation mondiale de la santé (OMS), environ 6.000 fillettes sont excisées chaque jour dans le monde. D'après l'ONU, environ 70 millions de filles et de femmes dans 27 pays d'Afrique et du Moyen-Orient ont subi cette procédure qui les prive de plaisir lors des relations sexuelles et peut provoquer des rapports douloureux et des complications lors de l'accouchement. AP
© La Presse Canadienne, 2010
 

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Που είναι οι γυναίκες;
Yves Simon *  LE MONDE 19.06.10
Σύμφωνα με τον Ινδό Amartya Sen, βραβείο Νόμπελ οικονομίας, εκατό εκατομμύρια γυναίκες απουσιάζουν σήμερα  ανά τον κόσμο! Διαβάσατε καλά!! εκατό εκατομμύρια γυναίκες απουσιάζουν μεταξύ μας. Πού είναι; Εξαφανισμένες, ακρωτηριασμένες, ναρκωμένες με μεθαμφεταμίνες, πεθαμένες από υποσιτισμό από  έλλειψη φροντίδων πριν να φθάσουν στην ηλικία του ενός έτους, ή ακόμη, έφηβες που αφήνονται για να πεθάνουν από μελαγχολία ή από το AIDS παρά να επιζήσουν στα πορνεία της Κίνας και της Ινδίας.
Εκατό εκατομμύρια, είναι παραπάνω από μια μισή φορά του γαλλικού πληθυσμού: μητέρες, αδελφές, νέα κορίτσια που δεν θα κρατήσουμε ποτέ στην αγκαλιά μας για να γνωρίζουν τις λέξεις της αγάπης, της άνεσης, της εμπάθειας. Εκατό εκατομμύρια στόματα και χείλια που δεν θα αγγίξουν ούτε τα μάγουλά μας ούτε τα μέτωπά μας, που δεν θα φιλήσουν ποτέ τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να αγαπήσουν, δεν θα ψιθυρίσουν σε κανένα το πόνο τους, τα όνειρα τους, τα ιδανικά τους: στόματα και χείλια κλειστά πριν να έχουν μάθει να μιλήσουν και που θα κρατήσουν για πάντα τη σιωπή των καταραμένων.
Μια ινδική παροιμία λέει: «Να μεγαλώσεις ένα κορίτσι είναι όπως να ποτίσεις τον κήπο του γείτονά σου.» . Με άλλα λόγια, είναι απώλεια χρόνου και χρήματος το να θρέψεις ένα κορίτσι σε μια ήδη φτωχή οικογένεια. «Δεν θέλω να έχω κορίτσι για να ζει τους ίδιους πόνους που έζησα», δηλώνει η Indira, μια Ινδή 25 ετών που ανήκει σε ανώτερη κάστα. « Ο υπερβολικός πόνος σκοτώνει, μια υπερβολικά βία στη καθημερινότητα  ενθαρρύνει τις γυναίκες να αυτό-εξαλειφθούν», γράφει η Manon Loizeau, βραβείο Albert London, στον πρόλογό της ενός βιβλίου που έγινε σε λίγους μήνες παγκόσμιο μπεστ σέλερ, ‘Το μισό του ουρανού‘. Η σκληρότητα του πραγματικού όπως και του ουρανού, ο τίτλος ανακτεί μια παλαιά κινεζική ποιητική καταδίκη: «Η γυναίκα είναι το άλλο μισό του ουρανού», ενώ είναι μέσα σε αυτήν την χώρα ακριβώς, και στους γείτονές της της ανατολικής Ασίας, όπου αυτό το ουράνιο ήμισυ εξαφανίζεται από τους καταλόγους των ληξιαρχείων του κόσμου!
Είναι δύο δημοσιογράφοι της New York Times, Nicholas Kristof και η κινεζική σύζυγός του, Sheryl WuDunn, που μόλις εκδώσαν αυτό το βιβλίο μετά από δέκα χρόνια έρευνας. Πρέπει κανείς να το έχει διαβάσει για να αντιλήφθη το εύρος μιας κοσμικής εξαφάνισης που την βλέπει και την γνωρίζει ο ΟΗΕ και του πλανήτη των ΜΜΕ, σαν να ήταν μια μαύρη τρύπα του χώρου όπου κανένα φως δεν μπορεί να διεισδύσει.
Και όμως, όταν συλλαμβάνεται ένας μόνο κινέζος αποστάτης στη  Σαγκάη ή στο Πεκίνο, κινητοποιούμαστε, διαμαρτύρεται, με το δίκαιο μας, εξ ονόματος των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της ελευθερίας της έκφρασης ώστε για να τον απελευθερώσουν. «Όταν είναι εκατό χιλιάδες  κορίτσια που απάγονται και θύματα των δικτύων της πορνείας, αυτό μάλιστα δεν θεωρείται ούτε σαν μια πληροφορία», απαντούν οι συγγραφείς.
Από την άφιξη των ηχογράφων, εκατομμύρια γυναίκες στην Ασία κάνουν έκτρωση όταν γνωρίζουν ότι θα βάλουν στον κόσμο ένα παιδί θηλυκού φύλου. Εξαλειμμένες μόνο από το χρωμοσωμικό γεγονός ότι κατέχουν ένα καταραμένο διπλό Χ, εκατομμύρια μελλοντικές γυναίκες δεν θα δουν την ημέρα. Μπορούμε να το αποκαλέσουμε μια «γυναικτονία»;;
Δεν είναι τυχαίο εάν είναι ο Amartya Sen που έχει λανσάρει αυτή τη ανησυχητική κραυγή και αριθμό των εκατό εκατομμυρίων απόντων. Μέσα στα βιβλία του και ομιλίες, δεν υιοθετεί παρά το θηλυκό όταν για ένα πρόσωπο, είτε άνδρας, είτε γυναίκα. Αυτός ο Βεγγάλης Ινδός ερευνά τρόπους για να επαλειφθούν οι «επανορθώσιμες αδικίες». Και δεν είναι τυχαίο εάν είναι γυναίκες που, στην Ινδία και στη Κίνα, επιδιώκουν να βάλουν τέλος σε αυτές τις «επανορθώσιμες αδικίες», αυτές επιδιώκουν να βρίσκουν τις αγνοούμενες, να πείσουν τις μητέρες, τις οικογένειες, τους δήμους, τα Κράτη, ότι το μέλλον του πλανήτη μας πέρνα από τις γυναίκες.
Εν ολίγοις, ότι αυτές δεν είναι κοινωνικά παράσιτα. «Να μεγαλώνεις έναν άνθρωπο, είναι να μεγαλώνεις ένα άτομο. Να μεγαλώνεις μια γυναίκα, είναι σαν να μεγαλώνεις μια οικογένεια ", προφήτευσε ο Gandhi.
Αλλά οι πνευματικές και κοινωνικές δυστυχίες, δεν είναι οι μόνες αιτίες αυτών των μαζικών εξαφανίσεων, η θρησκεία που διακρίνει τις γυναίκες εδώ και  δεκατέσσερις αιώνες στο μουσουλμανικό κόσμο καρφώνει στο παλούκι, λιθοβολεί, καίει κάθε μέρα, εκατοντάδες νέες γυναίκες. Μέσα μόνο στο Πακιστάν, τα τελευταία δέκα χρόνια, στις ζευκτές πόλεις Islamabad και Rawalpindi, είναι πέντε χίλιες γυναίκες και κορίτσια δικασμένες ένοχες για ανυπακοή έχουν ψεκαστεί με κηροζίνη, με οξέα, και καμένες από τα μέλη της οικογένειάς τους ή από τα πεθερικά τους!
Η Benazir Bhutto εκεί δολοφονήθηκε, η Taslima Nasreen (στο Μπανγκλαντές) και η Shirin Ebadi (στο Ιράν), βραβείο Νόμπελ ειρήνης, ζουν σε εξορία.  «Η πλειοψηφία των κατοίκων της κόλασης θα είναι γυναίκες, που βλαστημούν  υπερβολικά και είναι αχάριστες προς τους συζύγους τους», αναφέρει ο Muhammad Imran, στον επίλογο του βιβλίου της Manon Loizea.
Είναι μακρύς ο κατάλογος των βιαιοτήτων κατά του άλλου μισού του ουρανού: σύγχρονη σκλαβιά στην Ασία, τη Μέση Ανατολή όπως και στη Δύση, χτυπημένες γυναίκες (μια νεκρή κάθε δύο μέρες σε Γαλλία), διάκριση στη πρόσληψη εργασίας, ενοχική απουσία μέσα στη πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων, των θέσεων οικονομικής απόφασης στα κράτη και στις επιχειρήσεις… Μια άλλη μάστιγα τις χτυπά, το AIDS που έγινε πρώτη αιτία  θνησιμότητας των γυναικών στις περισσότερες χώρες της Αφρικής.
Ακόμα και αν καταλαμβάνουν ορατές θέσεις στις τηλεοπτικές μας οθόνες, στη Δύση, οι γυναίκες δεν πεθαίνουν κατά πρώτο λόγο επειδή είναι γυναίκες, υποφέρουν όμως σε λιγότερο φωτεινούς κόσμους, να είναι μόνο σκιές, αντικαταστάτριες, όντα δευτέρας κατηγορίας. «Η γυναίκα είναι το μέλλον του ανθρώπου», τραγούδησε ο Aragon.  Μόνο μια μακριά πορεία της ανθρωπότητας θα μπορέσει να φτάσει, ίσως  μια ημέρα, να συμπέσει το Πραγματικό με τη Ποίηση.

*Μυθιστοριογράφος και μουσικοσυνθέτης. Έχει λάβει το βραβείο Médicis για το βιβλίο «Η έκπτωση των συναισθημάτων» και το μεγάλο βραβείο τραγουδιού της γαλλικής ακαδημίας για το δισκογραφικό του έργου. Τελευταίο μυθιστόρημα: «Θα ήθελα τόσο να επιστρέψω» (2007). Τελευταίο CD: «Ψιθυρισμοί» (Barclay/Universal, 2007)

Yves Simon («Τα Χρονικά»)

 
Où sont les femmes ?
LE MONDE | 19.06.10

Selon l'Indien Amartya Sen, Prix Nobel d'économie, manquent aujourd'hui à l'appel cent millions de femmes de par le monde ! Vous avez bien lu : cent millions de femmes manquantes parmi nous. Où sont-elles ? Disparues, mutilées, droguées à la méthamphétamine, mortes de malnutrition et de manque de soins avant d'avoir atteint l'âge d'un an, ou encore, adolescentes se résignant à mourir de mélancolie ou du sida plutôt que de survivre dans les bordels de la Chine et de l'Inde.

Cent millions, c'est plus d'une fois et demie la population française : des mères, des soeurs, des jeunes filles que nous ne tiendrons jamais dans nos bras afin qu'elles connaissent les mots de l'amour, du réconfort, de l'empathie. Cent millions de bouches et de lèvres qui n'effleureront ni nos joues ni nos fronts, qui n'embrasseront jamais les êtres qu'elles auraient pu aimer, ne chuchoteront à personne les mots de leur souffrance, de leurs rêves, de leurs idéaux : des bouches et des lèvres murées avant d'avoir appris à parler et qui garderont à jamais le silence des damnées.
Un proverbe indien dit : "Elever une fille, c'est comme arroser le jardin de son voisin." Autrement dit, c'est une perte de temps et d'argent que de nourrir une fillette dans une famille déjà percluse de pauvreté. "Je ne veux pas avoir de fille pour qu'elle vive les mêmes souffrances que moi", dit Indira, une Indienne de 25 ans d'une caste supérieure. "Trop de douleur tue, trop de violence au quotidien qui encourage les femmes à s'éliminer elles-mêmes", écrit Manon Loizeau, prix Albert Londres, dans sa préface d'un livre devenu en quelques mois un best-seller mondial La Moitié du ciel (Les Arènes, 200 p., 22 euros). Cruauté du réel comme du ciel, le titre reprend une vieille sentence poétique chinoise : "La femme est l'autre moitié du ciel", alors que c'est dans ce pays justement, et chez ses voisins de l'Asie orientale, que cette moitié céleste disparaît le plus sur la liste des états civils du monde !
Ce sont deux journalistes du New York Times, Nicholas Kristof et son épouse chinoise, Sheryl WuDunn, qui viennent de publier ce livre après dix ans d'enquête. Il faut l'avoir lu pour connaître l'ampleur d'une disparition cosmique se passant au vu et au su de l'ONU et de la planète médiatique comme si là était un trou noir de l'espace qu'aucune lumière ne peut pénétrer. Pourtant, lorsqu'un seul dissident chinois est arrêté à Shanghaï ou à Pékin, nous nous mobilisons, pétitionnons, à juste raison, au nom des droits de l'homme et de la liberté d'expression afin de le faire libérer. "Quand ce sont cent mille filles qui sont kidnappées et victimes des réseaux de prostitution, cela n'est même pas considéré comme une information", répliquent les auteurs.
Depuis l'arrivée de l'échographie, des millions de femmes en Asie avortent lorsqu'elles savent qu'elles vont mettre au monde un enfant de sexe féminin. Eliminées par le seul fait chromosomique qu'elles possèdent un double X infamant, des millions de futures femmes ne verront pas le jour. Peut-on appeler cela un gynécide ?
Ce n'est pas un hasard si c'est Amartya Sen qui a lancé ce cri et ce chiffre alarmants de cent millions d'absentes. Dans ses livres et ses discours, il n'emploie que le féminin lorsqu'il parle d'une personne, qu'elle soit un homme ou une femme. Cet Indien bengali cherche à savoir comment procéder pour éliminer les "injustices réparables". Ce n'est toujours pas un hasard si ce sont des femmes qui, en Inde et en Chine, cherchent à mettre fin à ces "injustices réparables", elles se sont mises à rechercher les disparues, à convaincre les mères, les familles, les municipalités, les Etats, que l'avenir de notre planète passait par les femmes. Bref, que celles-ci ne sont pas des parasites sociaux. "Eduquer un homme, c'est éduquer un individu. Eduquer une femme, c'est éduquer une famille", prophétisait Gandhi.
Mais les misères, intellectuelle et sociale, ne sont pas les seules causes de ces disparitions de masse, la religion qui discrimine les femmes depuis quatorze siècles dans le monde musulman cloue au pilori, lapide, brûle, chaque jour, des centaines de jeunes femmes. Dans le seul Pakistan, durant ces dix dernières années, dans les villes jumelles d'Islamabad et de Rawalpindi, ce sont cinq mille femmes et filles jugées coupables de désobéissance qui ont été aspergées de kérosène, d'acide, puis immolées par les membres de leur famille ou de leur belle-famille ! Benazir Bhutto y fut assassinée, Taslima Nasreen (Bangladesh) et Shirin Ebadi (Iran), Prix Nobel de la paix, vivent en exil. "La majorité des occupants de l'enfer seront des femmes, qui jurent trop et sont ingrates envers leurs époux", a éructé Muhammad Imran, cité en exergue du livre de Manon Loizeau.
Elle est longue la liste des exactions commises envers l'autre moitié du ciel : esclavage moderne en Asie, au Moyen-Orient comme en Occident, femmes battues (une morte chaque deux jours en France), discrimination à l'embauche, absence coupable dans la plupart des parlements européens, des postes de décision économique... Un autre fléau les frappe, le sida devenu première cause de mortalité des femmes dans une majorité des pays d'Afrique, Même si elles occupent nombre de places visibles sur nos écrans télé, en Occident, les femmes ne meurent pas en premier lieu d'être femmes, elles souffrent, dans des mondes moins lumineux, de n'être que des ombres, des doublures, des êtres de second rang. "La femme est l'avenir de l'homme", a chanté Aragon. Seule une longue marche de l'humanité pourra parvenir, un jour peut-être, à faire coïncider Réel et Poésie.



Romancier et auteur-compositeur. A reçu le prix Médicis pour "La Dérive des sentiments" et le Grand Prix Chanson de l'Académie française pour son oeuvre discographique. Dernier roman : "Je voudrais tant revenir" (Seuil, 2007). Dernier CD : "Rumeurs" (Barclay/Universal, 2007)

Yves Simon (Chronique)
Article paru dans l'édition du 20.06.10

Μαντίλα: μα που είναι οι προοδευτικοί;


Με αφορμή της μήνυσης μιας μουσουλμανικής οργάνωσης που υποβλήθηκε σε βελγικό δικαστήριο κατά ενός δεξιού συγγραφέα άρθρου κατά της μαντίλας στο βελγικό τύπο, το Δίκτυο Δράσης για την Προώθηση ενός Λαϊκού Κράτους (Βέλγιο) εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση- μανιφέστου που περιέχει ενδιαφέρουσες θέσεις και στοιχεία για τη μαντίλα:     

A priori, όλα μας χωρίζουν. Από τη μια πλευρά ένας φιλελεύθερος βουλευτής. Από την άλλη, ένας δημοσιογράφος με σοσιαλιστική ευαισθησία. Με γνήσια μανιχαϊκή λογική, ποτέ δεν θα μπορούσαμε να συν-υπογράφουμε αύτη τη "λευκή κάρτα", αφού ανήκουμε σε αντίπαλα "στρατόπεδα". Όμως, πράγματι, μας χωρίζουν όλα; Ασφαλώς όχι η δέσμευση που θα έπρεπε να υπάρχει από όλους τους δημοκράτες, υπέρ της χειραφέτησης των πολιτών, της ισότητας άνδρες-γυναίκες και της ουδετερότητας του κράτους. Μοιραζόμαστε την ιδία ανησυχία γιατί αυτή η δέσμευση υποβάλλεται όλο και περισσότερο σε διαλείψεις. Ένα μέρος των δημοκρατών την τοποθετεί μεταξύ παρενθέσεων. Για το ζήτημα της ισλαμικής μαντίλας και, ευρύτερα της αυξημένης παρέμβασης οπισθοδρομικών κληρικών στη δημόσια σφαίρα, η θέση τους είναι  διφορούμενη. Από αφέλεια, τύφλωση η για μικροκομματισμό, ορισμένοι αυτοανακηρυγμένοι προοδευτικοί – ορισμένες φεμινίστριες επίσης – αναμεταδίνουν τις θέσεις  των ακραίων μουσουλμάνων που επιδιώκουν να επιτραπεί η φορεσιά της ισλαμικής μαντίλας σχεδόν παντού: στο σχολείο, στις επιχειρήσεις, στα γραφεία, υπουργεία, στη βουλή…

Η περίπτωση της Mahinur Özdemir (CDH- κόμμα των Ουμανιστών, πρώην χριστιανό-δημοκρατών του Βελγίου), πρώτη βουλευτής στη Ευρώπη να συνεδριάζει μαντιλωμένη, είναι ενδεικτική της έκπτωσης  ορισμένων «προοδευτικών».
Αυτή η μαντιλωμενη ελεγμένη «μπορεί να είναι ένα μοντέλο για τη χειραφέτηση των γυναικών», δήλωσε χωρίς καλαμπούρι η οικολόγος βουλευτής,  συνήθως κατατασσόμενη σαν « πολύ αριστερή», Zoé Genot. Τι παρερμηνεία!
Πέρα από την αλλοπρόσαλλη αυτή δήλωση, το ελάχιστο που μπορούμε να γραφούμε είναι ότι η αριστερά και η κέντρο-αριστερά δεν βρίσκονται στις πρώτες γραμμές για να υπερασπιστούν τις λαϊκές κατακτήσεις και τα δικαιώματα των γυναικών, που αμφισβητούνται από τους οπαδούς του οπισθοδρομικού Ισλάμ. Στη πολιτική σκηνή, μόνο ορισμένοι αναθεωρητές εκλεγμένους υποστηρίζουν δημόσια μια προοδευτική θέση και ονομάζουν μια γάτα γάτα: η εμφάνιση της μαντίλας σε μια κοινοβουλευτική συνέλευση αποτελεί μια δημοκρατική οπισθοδρόμηση και ένα καταστροφικό μήνυμα προς τις γυναίκες που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να την φορέσουν. Το Βέλγιο εμφανίζεται σήμερα σαν εργαστήριο για τους ισλαμιστές ακτιβιστές. Με τη βοήθεια των οδοιπόρων τους, γνήσιοι η ψευδό-αφελείς της «αριστεράς», θα μπορέσουν να πιέζουν όλο και περισσότερα τις μουσουλμάνες γυναίκες, διαταγμένες να δώσουν αποδείξεις «σεβασμιότητας»  και «ευπρέπειας» φορώντας τη μαντίλα.
Πολύ πέρα από τη περίπτωση της Özdemir, θέλουμε να ξαναγυρίσουμε στο βασικό, εκκενωθείς από τους οπαδούς μίας πολιτιστικής αντί-ουμανιστικής σχετικότητας.
Ποια είναι η σημασία της μαντίλας;
Ο συγγραφέας ιρανικής προέλευσης Chahdortt Djavann έχει δώσει τη καθαρότερη εξήγηση: «Η μαντίλα είναι το έμβλημα, η σημαία και το κλειδί του ισλαμικού συστήματος. Μόνο γύρο από τη μαντίλα μπορεί να δημιουργηθεί μια ισλαμική κοινωνία. Η μαντίλα είναι το άριστο μέσο να κερδίσουν έδαφος οι ισλαμιστές.  Μέσω της μαντίλας. Οι γυναίκες… είναι τα αγαθά των μουσουλμάνων ανδρών… Όταν μπαίνει στην αγορά, το μαντιλωμένο κορίτσι μπορεί να αποκτηθεί μόνο από μουσουλμάνο άνδρα. Να μαντιλώθει η γυναίκα, δεν είναι μόνο μια ανακοίνωση στην αγορά του σεξ, αλλά και το σύστημα που το προωθεί. «να οι γυναίκες που έχουμε και που θα έχετε μόνο αν  μεταβιβαστείτε στο Ισλάμ.»: το μήνυμα αυτό βγαίνει από τους ισλαμιστές και απευθύνεται σ’ όλους τους επιδεκτικούς άνδρες, ήτοι κυκλοφορούν στο δρόμο, ήτοι παίρνουν το μετρό. Η μαντίλα είναι το καλύτερο όργανο του ισλαμικού προσηλυτισμού.»(1) Παντού στο κόσμο, μουσουλμάνες γυναίκες μάχονται για την έξοδο από αυτό το ισλαμικό σύστημα που επιδιώκει να τις διατηρήσουν σε καταστατικό υπό-άνθρωπο.  
«Πολλές  μουσουλμάνες γυναίκες, γράφει ο φιλόσοφος  Abdennour Bidar, προτιμούν ένα Ισλάμ της καρδιάς, της ιδιωτικής ζωής, αρνούμενες τη μαντίλα, ακόμα και ελαφρύ, που θα παραμένει πάντα σαν εργαλείο ‘μαρκαρίσματος’ που αφήνει επάνω τους το ίχνος μίας ανδρικής εξουσίας (2). Είναι αυτές οι μουσουλμάνες γυναίκες, θαρραλέες και συχνά ηρωικές,  που περιφρονούνται, σ’ εμάς, από αυτούς που  πολλαπλασιάζουν τις παραχωρήσεις στους οπισθοδρομικούς μουσουλμάνους.          
Δεν μπορούμε να σιωπήσουμε όταν οι οδοιπόροι των ισλαμιστών αποκαλούν «ρατσιστές»  η «ισλαμοφόβους»
τους δημοκράτες που θέλουν να χτίσουν με μπετόν τις λαϊκές κατακτήσεις και να υπερασπιστούν το δικαίωμα όλων των γυναικών. Αυτή η επιστημονική τρομοκρατία είναι  ακόμα πιο αφόρητη όταν συχνά ασκείται από ακτιβιστές λεγομένους «προοδευτικούς». Αυτοί που δίνουν μαθήματα θα έπρεπε καμιά φορά να κοιταχτούν σε καθρέφτη. Λυπούμαστε ότι τόσοι δημοκράτες, σοσιαλιστές, οικολόγοι, ουμανιστές, φεμινίστριες, αυτό- λογοκρίνονται μπροστά στην άνοδο του υπερσυντηρητικού μουσουλμανικού κληρικαλισμού. Ελπίζουμε ότι η σιωπή τους θα λυθεί σύντομα. Γνωρίζουμε ότι σ’ όλα τα κόμματα πολλοί ελεγμένοι δεν δέχονται πια το ζυγό που επιβάλεται από τους οδοιπόρους των ισλαμιστών.
Καλούμε σε συζήτηση στις κοινοβουλευτικές συνελεύσεις από το άνοιγμα τους.  
Καλούμε σε ξύπνημα: δημοκράτες της δεξιάς και αριστεράς, ας σταματήσουμε τη πολιτική του στρουθοκαμηλισμού μπροστά στην επιστροφή ενός μεσαιωνικού κληρικαλισμού μακιγιαρισμένο σε προοδευτισμό οπερέτας.     
Παίζονται τα δικαιώματα του άνθρωπου, κυρίως των γυναικών. Ας είμαστε όλοι στην ίδια πλευρά.

 (1) Que pense Allah de l’Europe ? , éd. Gallimard, 2004. (2) Libération , 29 juin 2009.

Le R.A.P.P.E.L. (Réseau d’Actions pour la Promotion d’un Etat Laïque)