Τιερί Μεϊσάν: Πώς ο Ντόναλντ Τραμπ ανακαλύπτει την τέχνη της πολιτικής διαπραγμάτευσης

 

Πώς ο Ντόναλντ Τραμπ ανακαλύπτει την τέχνη της πολιτικής διαπραγμάτευσης

του Τιερί Μεϊσάν

Δεν καταλαβαίνουμε τις διαπραγματεύσεις στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή επειδή δεν κατανοούμε τη διαφορά μεταξύ των πολέμων και των εμφυλίων συγκρούσεων. Προσεγγίζουμε την ειρήνη σαν να μοιραζόμαστε κοινά υπάρχοντα σε ένα διαζύγιο, μετά από μερικά χρόνια κοινής ζωής. Αλλά οι πόλεμοι έχουν μια ασύγκριτη ένταση και ριζώνονται σε μακροχρόνιες συγκρούσεις, συχνά για πολλές γενιές. Γενικά, οι υλικές συνθήκες, οι πόνοι και η βία είναι δευτερεύοντες μπροστά στην αδικία.

Δίκτυο Βολταίρος | Παρίσι (Γαλλία) | 27 mai 2025

Deutsch English Español français italiano Nederlands русский

Δεν γνωρίζουμε τίποτα για το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων που η κυβέρνηση Τραμπ διεξήγαγε με τους Υεμενίτες του Ansar Allah, και γνωρίζουμε μόνο ελλιπώς αυτές που διεξάγει με το Ιράν, το Ισραήλ και τη Ρωσία. Δεν ξέρουμε τίποτα πέρα από κάποιες δηλώσεις, εδώ κι εκεί, που δεν έχουν σκοπό να μας εξηγήσουν τι συμβαίνει, αλλά να κρατήσουν μακριά όσους αντιτίθενται στην ειρήνη και να καθησυχάσουν όσους την ελπίζουν.

Επιπλέον, η μέθοδος διαπραγμάτευσης αυτού του επιχειρηματία που έγινε αρχηγός κράτους, δηλαδή του Ντόναλντ Τραμπ, προκαλεί ζάλη. Προσπαθεί να προβάλλει ασυνεπείς θέσεις και να μην τις τηρεί, μόνο και μόνο για να σαλέψει τους συνομιλητές του, ελπίζοντας να τους πέσουν τα ατού από τις τσέπες. Αυτή η μέθοδος, που δεν έχει καμία σχέση με τη διπλωματία, αγνοεί τις βαθύτερες αιτίες των συγκρούσεων. Αναγνωρίζει μόνο τις καταγγελίες των διαφόρων πλευρών. Τελικά, μπορεί να οδηγήσει σε συμφωνίες που κάποιοι υπογράφοντες μπορεί να δεχτούν εκείνη τη στιγμή, αλλά να το μετανιώσουν αργότερα.

Όπως και να έχει, πρέπει να γίνει γρήγορα. Οι πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, αν και έχουν μειωθεί σε ένταση, συνεχίζουν να σκοτώνουν και να καταστρέφουν. Οι εντυπωσιακές ανακοινώσεις ότι ο ένας ή ο άλλος πόλεμος θα μπορούσε να λυθεί σε λίγες μέρες, έχουν ήδη συγκρουστεί με τις σκληρές πραγματικότητες.

Οι πραγματικοί διπλωμάτες και οι πραγματικοί πολεμιστές δεν έχουν στόχο να νικήσουν τον άλλο, αλλά να συνυπάρξουν μαζί του. Δεν μπορούν να συνεννοηθούν με επιχειρηματίες που θέλουν να είναι οι καλύτεροι, αλλά μπορούν να λύσουν προβλήματα με τη βοήθεια όσων θέλουν να παράγουν κάτι χρήσιμο για τους άλλους. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι από αυτούς.

Ωστόσο, τα τρέχοντα προβλήματα δεν είναι Ρωσικά, αλλά κατά κύριο λόγο Αμερικανικά. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για την Παλαιστίνη και το Ιράν. Η πρόοδος στην ουκρανική σύγκρουση απαιτεί πρώτα, όχι να αλλάξει η ρωσική άποψη, αλλά να αντιμετωπιστεί η άνευ όρων υποστήριξη κάποιων Δυτικών στους «ακροεθνικιστές», ιστορικούς συμμάχους των ναζί. Στην ομάδα του Τραμπ έγινε γρήγορα αντιληπτό ότι το αίτημα της Ρωσίας για «αποναζιστοποίηση» της Ουκρανίας δεν ήταν εφεύρεση της πολεμικής προπαγάνδας [1]. Υπάρχουν εκατοντάδες μνημεία στη δόξα των συνεργατών του Ράιχ στην Ουκρανία, χωρίς να μετράμε κτίρια και λεωφόρους που φέρουν τα ονόματά τους [2]. Η ανάγνωση των έργων του Dmytro Dontsov, ειδικά του βιβλίου του, «Εθνικισμός», είναι πλέον υποχρεωτική στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις· ένα βιβλίο συγκρίσιμο με το «Mein Kampf» του Αδόλφου Χίτλερ [3]. Η μεγαλύτερη εκκλησία της Ουκρανίας απαγορεύτηκε επειδή αναγνώριζε την εξουσία του Πατριάρχη της Μόσχας. Εκατομμύρια βιβλία κάηκαν επειδή ήταν γραμμένα στα ρωσικά, σε αυτή η «δαιμονική» γλώσσα, ή επειδή είχαν γραφτεί από Ρώσους συγγραφείς, όπως ο Αλεξάντερ Πούσκιν (1799-1837) ή ο Λέων Τολστόι (1828-1910). Όλα τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης απαγορεύτηκαν, και ο σημερινός πρόεδρος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, απαγόρευσε νέες εκλογές, επεκτείνοντας κάθε τρεις μήνες τον στρατιωτικό νόμο που τις απαγορεύει.

Για να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα, ο Ντόναλντ Τραμπ πρέπει να δώσει κάτι σε αντάλλαγμα στους Ουκρανούς. Επέλεξε να αμφισβητήσει τη βαρβαρότητα που επιδεικνύει η Ρωσία όταν είναι σίγουρη ότι έχει δίκιο, κάτι που ισχύει. Τα δυτικά μέσα επέλεξαν να ακούσουν μόνο το σημείο όπου ο Αμερικανός πρόεδρος αναρωτιέται αν ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει τρελαθεί. Αλλά, στην ίδια ανάρτηση, καταδίκασε και τον λόγο του Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Έτσι, έβαλε στο ίδιο επίπεδο τη σκληρότητα του Ρώσου προέδρου και την κακή πίστη του Ουκρανού ηγέτη. Πρέπει να καταλάβουμε ότι, ενώ συναισθηματικά δίνει πλεονέκτημα στους Ουκρανούς, πολιτικά το δίνει στους Ρώσους.

Έτυχε να βρισκόμαστε σε έναν πολιτισμό όπου το συναίσθημα έχει αντικαταστήσει τη λογική. Κλαίμε με τους ακροεθνικιστές, νομίζοντας ότι μοιραζόμαστε τα βάσανα των Ουκρανών. Ωστόσο, τελικά, θα αναγνωρίσουμε τα γεγονότα και θα γυρίσουμε εναντίον των ακροεθνικιστών που σήμερα υποστηρίζουμε, ίσως ακόμη και εναντίον των Ουκρανών γενικότερα, επειδή θα ντραπούμε για τις σημερινές μας θέσεις. Αυτή είναι η λογική της Ιστορίας: πάντα επιστρέφουμε σε θέσεις για τις οποίες μπορούμε να είμαστε περήφανοι.

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει ήδη προβλέψει αυτή μας την ανατροπή. Σύμφωνα με τον ίδιο, τα μονομερή ποινικά μέτρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα διαρκέσουν. Τελικά, θα επιστρέψουμε στις παλιές μας αγάπες, όταν γιορτάζαμε τη γαλλο-ρωσική φιλία. Για αυτόν τον λόγο, συγκρατεί τον στρατό του, του οποίου η στρατιωτική υπεροχή θα του επέτρεπε εδώ και καιρό να καταλάβει την Οδησσό και να ολοκληρώσει την επανασύσταση της παλιάς Ρωσίας.

Αυτό είναι που παίζεται τώρα. Η διαχωριστική γραμμή των εδαφών έχει μικρή σημασία μπροστά στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Τα υλικά ζητήματα είναι πάντα δευτερεύοντα σε σχέση με την ελευθερία του καθενός. Οι λαοί που ζουν στην Ουκρανία δεν θα δυσκολευτούν να αποδεχτούν τη διαίρεση της χώρας τους όταν απελευθερωθούν από την πίεση των φασιστών που σκότωσαν τους προπάππους τους.

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν γνώριζε τίποτα για την ιστορία της Ρωσίας και της Ουκρανίας, αλλά μαθαίνει γρήγορα. Δεν πιστεύει πια τις παραισθήσεις των Δυτικών ότι η Μόσχα θέλει να εισβάλει στην Ουκρανία και μετά στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ούτε πιστεύει τις παραισθήσεις της Kaja Kallas και των Βαλτικών, για τους οποίους η Ρωσία είναι μια «φυλακή των λαών» που πρέπει να διαμελιστεί.

Ομοίως, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν γνώριζε τίποτα για την ιστορία του Ισραήλ και του Ιράν, αλλά έμαθε ότι οι αναθεωρητικοί σιωνιστές του Yitzhak Shamir διοργάνωσαν τη SAVAK, την πολιτική αστυνομία του σάχη Reza Pahlavi και του πρωθυπουργού του, του ναζί στρατηγού Fazlollah Zahedi, που μόλις είχε βγει από τις βρετανικές φυλακές μετά την ανατροπή του Mohammad Mossadegh [4]. Είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε, αλλά ναι, η τρομερή SAVAK διοργανώθηκε από Ισραηλινούς Εβραίους, «αναθεωρητικούς σιωνιστές», υπηρετώντας έναν ναζί στρατηγό [5], όπως είναι δύσκολο να παραδεχτούμε ότι οι Ουκρανοί ακροεθνικιστές σκότωσαν πολύ περισσότερους συμπατριώτες τους παρά ξένους εχθρούς. Ο Ντόναλντ Τραμπ και ο διαπραγματευτής του, Steve Witkoff, κατάλαβαν ότι αυτό που παίζεται στη Μέση Ανατολή δεν είναι το πυρηνικό (αν και το Ισραήλ, και όχι το Ιράν, έχει τη βόμβα), αλλά το δεύτερο μέρος των εγκλημάτων του καθεστώτος του σάχη με τη σιωπηλή υποστήριξη κάποιων Ισραηλινών.

Οι Ιρανοί, όπως όλοι οι άνθρωποι, μπορούν να αντέξουν πολλή βία και βάσανα, αλλά όχι την αδικία.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] “Ποιοι είναι οι Ουκρανοί ριζοσπαστικοί εθνικιστές;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 15 novembre 2022.

[2] « Nazi collaborator monuments in Ukraine », Lev Golinkin, Foward, January 27, 2021. Version française : « Monuments aux collaborateurs nazis en Ukraine », Lev Golinkin, Tribune juive, 23 février 2023.

[3] Le suprémacisme blanc : Peuples autochtones et Great Reset, Lucien Cerise, Culture et racines (2021).

[4] « SAVAK : A Feared and Pervasive Force », Richard T. Sale, Washington Post, May 9, 1977. Debacle : The American Failure in Iran. Michael Ledeen, Vintage (1982).

[5] «Οι αντιφάσεις του σύγχρονου Ιράν», Μέρος Πρώτο, Δεύτερο μέρος, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 4 août 2020.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Πώς ο Ντόναλντ Τραμπ ανακαλύπτει την τέχνη της πολιτικής διαπραγμάτευσης

Οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές επιβραδύνουν την τραμπική επανάσταση

Ο Ντόναλντ Τραμπ αποσυνδέει τις ΗΠΑ από το Ισραήλ

Τα διακυβεύματα των διαπραγματεύσεων του Ντόναλντ Τραμπ με την Ουκρανία

Τα διακυβεύματα των διαπραγματεύσεων του Ντόναλντ Τραμπ με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Αλέξανδρος Ντούγκιν: Ο Ερντογάν πρόδωσε την Ρωσία, έμεινε μόνος του.

 Ο Ερντογάν μόνος του

Ο Αλέξανδρος Ντούγκιν εξηγεί γιατί ο Ερντογάν βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη θέση και δεν μπορεί να αναμένει βοήθεια ούτε από τη Ρωσία ούτε από το Ιράν.

Αλέξανδρος Ντούγκιν, Arktos Journal, και Κωνσταντίνος φον Χόφμιστερ

25 Μαρτίου 2025

Μετά τη σύλληψη του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμαμόγλου, έχουν ξεσπάσει σοβαρές ταραχές που συνεχίζουν να κλιμακώνονται στην Τουρκία. Η κρίση εμβαθύνει. Ωστόσο, για να αναλυθεί σωστά η κατάσταση, πρέπει να ληφθούν υπόψη αρκετοί παράγοντες.

Πρώτον, ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, όπως και ο δήμαρχος της Άγκυρας, ανήκει στη φιλελεύθερη αντιπολίτευση του Ερντογάν. Πρόκειται για το Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), το οποίο αντιπροσωπεύει μια αριστερό-φιλελεύθερη, κοσμική και γενικά φιλοευρωπαϊκή εναλλακτική στο AK Κόμμα (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) του Ερντογάν. Αυτή η αντιπολίτευση είναι, κατ' αρχήν, προσανατολισμένη προς τη Δύση και αντιτίθεται στην ισλαμική πολιτική του Ερντογάν. Παράλληλα, διατηρεί μια αρκετά εχθρική στάση απέναντι στη Ρωσία.

Δεύτερον, ο ίδιος ο Ερντογάν έχει κάνει πρόσφατα πολλά σοβαρά πολιτικά λάθη. Το πιο σημαντικό από αυτά είναι η υποστήριξή του στην κατάληψη της εξουσίας στη Δαμασκό από τους μαχητές του αλ-Τζουλανί. Αυτό είναι ένα μοιραίο λάθος, καθώς με αυτήν την πράξη ο Ερντογάν προξένησε ένα σοβαρό — πιθανώς ανεπανόρθωτο — πλήγμα στις τουρκο-ρωσικές και τουρκο-ιρανικές σχέσεις. Τώρα, ούτε η Ρωσία ούτε το Ιράν θα τον βοηθήσουν. Η κατάσταση έχει ήδη στραφεί εναντίον του, και η κρίση μπορεί να εντείνει περαιτέρω.

Δεν πιστεύω ότι το Ιράν ή η Ρωσία εμπλέκονται με οποιονδήποτε τρόπο στις ταραχές στην Τουρκία. Πιο πιθανό είναι η Δύση να προσπαθεί να ανατρέψει τον Ερντογάν. Ωστόσο, το λάθος του στη Συρία είναι θεμελιώδες. Πολλοί εντός της Τουρκίας όχι μόνο δεν το κατάλαβαν, αλλά καταδίκασαν και αυτήν την πολιτική του Ερντογάν, η οποία, όπως φαίνεται τώρα, οδήγησε στη γενοκτονία των Αλαουιτών και άλλων εθνοθρησκευτικών μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομένων των Χριστιανών. Στην ουσία, μόνο ένας εξαιρετικά κοντόφθαλμος πολιτικός θα μπορούσε να παραδώσει την εξουσία στη Συρία στην Αλ Κάιντα. Και παρόλο που ο Ερντογάν γενικά θεωρείται μακροπρόθεσμος πολιτικός, αυτό το λάθος, κατά τη γνώμη μου, θα τον στοιχειώνει πολλές φορές.

Ένας άλλος παράγοντας είναι η οικονομική του πολιτική. Η υποτίμηση της λίρας, ο ακράτητος πληθωρισμός — όλα αυτά υπονομεύουν μια ήδη ασταθή τουρκική οικονομία. Και φυσικά, αυτές οι αποτυχίες — τόσο στη Συρία όσο και στην οικονομία — μαζί με την προσέγγιση του Ερντογάν προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις, και την επαφή του με τον επικεφαλής της MI6 Ρίτσαρντ Μουρ, τον ωθούν σε μια παγίδα. Ως αποτέλεσμα, η φιλελεύθερη αλλά και Κεμαλική (και επομένως εθνικιστική) αντιπολίτευση εντός της Τουρκίας έχει αρπάξει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τις αποτυχίες του. Το επιχείρημά τους είναι: «Σας προειδοποιήσαμε ότι αυτό που συνέβη στη Συρία θα ήταν μια Πύρρειος νίκη, η οικονομία καταρρέει, και έχουμε μια ισχυρότερη προσανατολισμένη προς τη Δύση πολιτική από τον Ερντογάν, κάτω από τον οποίο η Τουρκία ποτέ δεν θα γίνει αποδεκτή στην Ευρώπη».

Και αφού η Τουρκία είναι μια λειτουργική δημοκρατία, ο Ερντογάν δεν μπόρεσε να εμποδίσει τους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας να ψηφίσουν αντιπολιτευόμενους ηγέτες σε δημοτικές εκλογές. Στο τέλος, ο Ερντογάν αποφάσισε να φυλακίσει τον δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης. Το ερώτημα του αν αυτό ήταν δικαιολογημένο ή όχι είναι σχεδόν άσχετο — σε οποιοδήποτε σύγχρονο πολιτικό καθεστώς, είναι πάντα δυνατόν να βρεθούν λόγοι να φυλακιστεί οποιοσδήποτε αξιωματούχος (στη σύγχρονη πολιτική, δεν υπάρχουν αθώοι). Η Τουρκία δεν αποτελεί εξαίρεση. Επομένως, το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικής σκοπιμότητας.

Ο Ερντογάν αποφάσισε ότι τα πράγματα πήγαιναν άσχημα γι' αυτόν και ότι έπρεπε να φυλακίσει τον πιο δραστήριο αντίπαλό του — τον Εκρέμ Ιμαμόγλου. Ωστόσο, ο Ιμαμόγλου είναι μια προσωπικότητα συνδεδεμένη με τον Σόρος, υποστηριζόμενη από παγκοσμιοποιητικά δίκτυα, και ο Ερντογάν θα μπορούσε να είχε υποστηριχθεί σε αυτή την κίνηση μόνο εάν ο ίδιος είχε πάρει μια σκληρή στάση απέναντι σε αυτή τη φράξια. Ωστόσο, όπως ήδη αναφέρθηκε, ο Ερντογάν είχε προηγουμένως μαχαιρώσει τους συμμάχους του — το Ιράν και τη Ρωσία — στην πλάτη. Επομένως, δεν μπορούμε να τον υποστηρίξουμε στην τρέχουσα κατάσταση.

Αυτή είναι μια πολύ κακή κατάσταση για τον Ερντογάν. Όλοι οι αντίπαλοί του, εκμεταλλευόμενοι τα συσσωρευμένα λάθη, έχουν εξεγερθεί — μια γνήσια «επανάσταση χρωμάτων». Και εκείνοι οι συντηρητικοί, ακόμη και στρατιωτικοί Κεμαλικοί με ευρασιατικό προσανατολισμό — τους οποίους ο Ερντογάν είχε κατηγορήσει στην πλαστή «υπόθεση Εργκενεκόν», και οι οποίοι, στην πραγματικότητα, τον είχαν σώσει πολλές φορές (ιδιαίτερα κατά την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016) — δεν θα έρθουν πλέον να τον σώσουν.

Ουσιαστικά, ο Ερντογάν έχει μείνει χωρίς φίλους, έχοντας προδώσει όλους πολλές φορές. Πιστεύω ότι η θέση του είναι αξιολύπητη. Παράλληλα, εμείς οι ίδιοι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τις διαδηλώσεις που ξεδιπλώνονται, γιατί πίσω από αυτές βρίσκονται οι ίδιοι οργανωτές όπως στις περισσότερες «χρωματιστές επαναστάσεις», συμπεριλαμβανομένης αυτής που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Σερβία. Ταυτόχρονα, οι παγκοσμιοποιητές που εμπλέκονται στις διαδηλώσεις είναι μειοψηφία — η πλειοψηφία είναι απλοί άνθρωποι που είναι πραγματικά δυσαρεστημένοι με διάφορες πολιτικές υπερβολές της ηγεσίας. Επομένως, υπάρχουν και αντικειμενικοί λόγοι για αυτό που συμβαίνει — φαίνεται ότι ο Ερντογάν έχει απλώς εξαντλήσει το περιθώριο λάθους. Ωστόσο, συνεχίζει να κάνει λάθη.

Είναι δύσκολο να πει κανείς τι θα μπορούσε να διορθώσει την κατάσταση. Ίσως κάποια μορφή κεμαλικής κυβέρνησης εθνικής ενότητας με τη συμμετοχή μετριοπαθών ισλαμιστών (όπως μέλη του ίδιου του κόμματος του Ερντογάν) θα μπορούσε να προκύψει. Σε αυτό το πλαίσιο, τίθεται το ερώτημα: τι συμβαίνει με τον Ντεβλέτ Μπαχτσέλι, τον ηγέτη του Τουρκικού Εθνικιστικού Κινήματος και κύριο σύμμαχο του Ερντογάν; Υπάρχουν ακόμη και φήμες ότι έχει πεθάνει, τις οποίες οι αρχές υποτίθεται ότι κρύβουν. Νομίζω ότι αυτές είναι απλώς συνωμοτικές κουβέντες — αλλά πράγματι έχει γεράσει και αποδυναμωθεί. Ο Ερντογάν δεν μπορεί πλέον να βασιστεί σε αυτόν ή στους «Γκρίζους Λύκους» του, κάποτε ισχυρούς και επικίνδυνους τουρκικούς ριζοσπαστικούς εθνικιστές.

Επαναλαμβάνω λοιπόν: το μέλλον του Ερντογάν και του καθεστώτος του φαίνεται ζοφερό. Παρόλα αυτά, φυσικά, θα προτιμούσαμε να έχουμε μια κυρίαρχη Τουρκία με μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική ως γείτονά μας — κατά προτίμηση φιλική, αν και είμαστε προετοιμασμένοι ακόμη και αν γίνει εχθρική. Η Ρωσία είναι έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο.

https://alexanderdugin.substack.com/p/erdogan-alone

 

Τιερί Μεϊσάν: Μετά την Ουκρανία, το Ιράν;

 

Μετά την Ουκρανία, το Ιράν;

του Τιερί Μεϊσάν

Για τους «αναθεωρητικούς σιωνιστές» (δηλαδή για τους διαδόχους του Zeev Jabotinsky και του Benzion Netanyahou — να μην συγχέονται με τους «σιωνιστές» του Theodor Hertzl —), ήρθε η ώρα, μετά τη νίκη επί της Χαμάς, της Χεζμπολάχ και των Ασάντ, να συντρίψουν το Ιράν. Αντίθετα, για τον Ντόναλντ Τραμπ, μετά την ειρήνευση της σύγκρουσης στην Ουκρανία, η προτεραιότητα είναι να ειρηνευτεί η σύγκρουση γύρω από το Ιράν.
Ο Τύπος έχει τα μάτια του στραμμένα προς την Παλαιστίνη, αλλά η ειρήνη στη Μέση Ανατολή παίζεται γύρω από την Τεχεράνη.

Δίκτυο Βολταίρος | Παρίσι (Γαλλία) | 18 mars 2025

Deutsch Español français italiano Nederlands Português русский

Ο Anwar Gargash πήγε, στις 12 Μαρτίου, στην Τεχεράνη για να παραδώσει επιστολή του Ντόναλντ Τραμπ στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.

Στην Τεχεράνη, οι Ιρανοί αναρωτιούνται με αγωνία αν, μόλις εξαντληθεί η οικονομία τους και δεν θα μπορούν πλέον να αμυνθούν, οι Ισραηλινοί και οι Αμερικανοί θα τους βομβαρδίσουν. Σε αυτές τις συνθήκες, πρέπει ή όχι να διαπραγματευτούν με τον αινιγματικό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ;

Στις 2 Μαρτίου 2025, το ιρανικό Ματζλίς (Κοινοβούλιο) ψήφισε δυσπιστία στον υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών, Abdolnaser Hemmati, λόγω της μεθόδου του να αντιμετωπίζει τον δυτικό οικονομικό αποκλεισμό και την οικονομική κρίση που προκύπτει. Την ίδια μέρα, ο φίλος του Mohammad Javad Zarif, πρώην διαπραγματευτής της συμφωνίας για τον πυρηνικό (JCPoA) και σημερινός αντιπρόεδρος, υπέβαλε την παραίτησή του.

Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αποκάλυψε στις 7 Μαρτίου ότι είχε στείλει μια επιστολή στο Ιράν. Ο διεθνής τύπος είχε αναφέρει ότι είχε παραδοθεί την ίδια μέρα από τον Sergueï Riabkov, αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας, στον Abbas Araghchi, υπουργό Εξωτερικών του Ιράν. Αλλά η Nournews αποκάλυψε ότι η Ρωσία είχε αρνηθεί να παίξει τον μεσάζοντα. Σύμφωνα με τον Esmail Baghaei, εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών, τελικά ήταν ο Anwar Gargash, διπλωματικός σύμβουλος του προέδρου των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, που την παρέδωσε, στις 12 Μαρτίου.

Όπως και να έχει, χωρίς να περιμένει να μάθει το περιεχόμενο της, ο αγιατολάχ Ali Khamenei, ηγέτης της Επανάστασης, δήλωσε: «Τι συμφέρον έχουμε να διαπραγματευτούμε όταν ξέρουμε ότι δεν θα σέβεται τις δεσμεύσεις του; Καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι και διαπραγματευτήκαμε για πολλά χρόνια, και μόλις ολοκληρώθηκε, οριστικοποιήθηκε και υπογράφηκε η συμφωνία, αναποδογύρισε το τραπέζι και έσκισε την συμφωνία.»

Ο Mohammad Javad Zarif και ο υπουργός Εξωτερικών John Kerry περπατούν στους δρόμους της Γενεύης κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την JCPoA.

Το παθητικό της συμφωνίας JCPoA

Πράγματι, το 2013, το Ιράν διαπραγματευόταν μια γενική συμφωνία με τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ καθώς και με τη Γερμανία, τα 5+1, στη Γενεύη. Κατέληξαν στην προσωρινή διακοπή του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος και σε μερική άρση των μονομερών δυτικών καταναγκαστικών μέτρων και των οικονομικών κυρώσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας. Οι διαπραγματεύσεις 5+1 διακόπηκαν τότε, ενώ οι άμεσες συνομιλίες μεταξύ Ιράν και Ηνωμένων Πολιτειών συνεχίστηκαν στα παρασκήνια. Τελικά, ξανάρχισαν, το 2015, στη Λοζάνη. Η δημόσια συμφωνία υπογράφηκε, στη Βιέννη, σχεδόν με τους ίδιους όρους όπως το προσχέδιο που είχε συντάχθηκε δύο χρόνια νωρίτερα. Είναι γνωστή ως Joint Comprehensive Plan of Action (JCPoA).

Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνώριζαν επιτέλους το δικαίωμα της Ισλαμικής Δημοκρατίας να αναπτύξει το πολιτικό της πυρηνικό πρόγραμμα. Σε αντάλλαγμα, το Ιράν δεσμευόταν να επιτρέψει στον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας (IAEA) να επαληθεύσει ότι δεν ανεπτούσσε παράλληλα στρατιωτικό πρόγραμμα. Για αυτό, δεσμευόταν να μην κατέχει περισσότερες από 5.060 φυγοκεντρωτές, να μην εμπλουτίζει ουράνιο σε περισσότερο από το 3,67%, και να περιορίζει την παραγωγή πλουτωνίου.

Η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο δήλωσαν ικανοποιημένα, ενώ ο Γάλλος διαπραγματευτής, ο σαγιάν Laurent Fabius, αναγνώριζε ότι είχε, καθώς προχωρούσαν οι συνομιλίες, ενημερώσει τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, τον φίλο του Benyamin Netanyahou, χωρίς τη γνώση των άλλων διπλωματών.

Η Ρωσία και η Κίνα κράτησαν από αυτές τις συζητήσεις, που επιβεβαιώθηκαν από τις δικές τους παρατηρήσεις επί τόπου, ότι το Ιράν είχε κλείσει το στρατιωτικό του πυρηνικό πρόγραμμα, το 1988, σύμφωνα με μια φάτουα του αγιατολάχ Rouhollah Khomeini, και ότι ποτέ δεν το είχε ξαναρχίσει [1].

Στις 30 Απριλίου 2018, ο Benjamin Netanyahou παρουσίασε τα 100.000 έγγραφα που έκλεψε η Μοσάντ από την Τεχεράνη. Σύμφωνα με τον ίδιο, αποδεικνύουν ότι το Ιράν είπε ψέματα και ετοιμάζει μια ατομική βόμβα για να εξοντώσει τον πληθυσμό του εβραϊκού κράτους.

Στις 30 Απριλίου 2018, ο Benyamin Netanyahou παρουσίασε δημόσια τα 100.000 έγγραφα που είχαν κλαπεί από τη Μοσάντ από αρχεία στην Τεχεράνη σχετικά με το σχέδιο AMAD. Εξήγησε ότι, χρησιμοποιώντας την ισλαμική αρχή της Taqîya, το Ιράν έλεγε ψέματα. Η Τεχεράνη είχε αναπτύξει από το 1989 έως το 2003 ένα στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα υπό την καθοδήγηση του φυσικού Mohsen Fakhrizadeh.

Μια εβδομάδα αργότερα, στις 8 Μαΐου 2018, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωνε την αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από τη συμφωνία που είχε υπογράψει η κυβέρνηση Obama στη Βιέννη. Τα μονομερή δυτικά καταναγκαστικά μέτρα που επιμένουν διατηρούνται και ενισχύονται.

«Από τότε, το Ιράν έχει χάσει 100 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως», σύμφωνα με τον πρώην πρόεδρο Hassan Rohani. Σύμφωνα με αυτή την εκτίμηση, η αποχώρηση των ΗΠΑ θα είχε προκαλέσει 650 δισεκατομμύρια δολάρια ζημιές κατά τη διάρκεια των εξίμισι ετών που πέρασαν.

Στη συνέχεια, οι πυρηνικοί εμπειρογνώμονες, που μελέτησαν τα ιρανικά έγγραφα που παρείχε το Ισραήλ, θα διαβεβαιώσουν όλοι ότι δεν ήταν το Ιράν που είπε ψέματα, αλλά το Ισραήλ. Το μόνο στοιχείο του σχεδίου AMAD που θα μπορούσε να συνδεθεί με την κατασκευή μιας ατομικής βόμβας είναι μια γεννήτρια κρουστικών κυμάτων που χρησιμοποιείται στην κατασκευή ενός πυροκροτητή για αυτόν τον τύπο βόμβας [2].

Το Ιράν, με τη σειρά του, αποχώρησε από το JCPoA και τις μυστικές συμφωνίες που είχε υπογράψει με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το απόθεμα του εμπλουτισμένου ουρανίου σε 60% αυξήθηκε σε 182 κιλά κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2024.

Το 2020, το Ισραήλ δολοφόνησε τον Mohsen Fakhrizadeh, στην Τεχεράνη.

Στις 14 Μαρτίου, η Κίνα διοργάνωσε μια συνάντηση μεταξύ Ρωσίας και Ιράν. Πρόκειται για το Πεκίνο να δείξει την υποστήριξή του στη θέση των δύο χωρών.

Προς νέες διαπραγματεύσεις

Όταν ρωτήθηκε από τον ιρανικό Τύπο για πιθανές επαφές μέσω του Ομάν, ο Abbas Araghchi δήλωσε: «Ναι, δεν είναι μια παράξενη μέθοδος, και έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία. Επομένως, μια έμμεση διαπραγμάτευση είναι εφικτή... Αυτό που είναι σημαντικό, είναι ότι η θέληση για διαπραγμάτευση και να φτάσουν σε μια δίκαιη και ισότιμη συμφωνία παρουσιάζεται υπό συνθήκες ισότητας μεταξύ των κρατών. Η μορφή της διαπραγμάτευσης δεν έχει σημασία.»

Στις 12 Μαρτίου, δηλαδή κατά την παράδοση της επιστολής του προέδρου Τραμπ, η Γαλλία, η Ελλάδα, το Παναμά, η Νότια Κορέα, το Ηνωμένο Βασίλειο... και οι Ηνωμένες Πολιτείες, συγκάλεσαν το Συμβούλιο Ασφαλείας, σε κλειστή συνεδρίαση, για να εξετάσουν την επίμονη μη τήρησης από το Ιράν για τα αιτήματα πληροφόρησης της IAEA.

Την επόμενη μέρα, 13 Μαΐου, ο Mohammad Hassan-Nejad Pirkouhi, γενικός διευθυντής για την Ειρήνη και τη Διεθνή Ασφάλεια στο υπουργείο Εξωτερικών του Ιράν, κάλεσε τους πρέσβεις των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Τους κατηγόρησε για μια «ανεύθυνη και προκλητική» σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας καταχρεώνοντας τους μηχανισμούς των Ηνωμένων Εθνών. Τόνισε ότι αν το Ιράν δεν τηρεί πλέον τη δέσμευση να μην εμπλουτίζει ουράνιο σε περισσότερο από 3,67%, τηρεί πάντα τις δεσμεύσεις της JCPoA απέναντι στους επιθεωρητές της IAEA και εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του στο πλαίσιο της Συνθήκης για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (TNP).

Το Ηνωμένο Βασίλειο δήλωσε ότι είναι έτοιμο, το αργότερο στις 18 Οκτωβρίου, να επαναφέρει τις κυρώσεις του ΟΗΕ αν το Ιράν δεν φρενάρει τον εμπλουτισμό του ουρανίου. Οι τελευταίες έχουν πράγματι ανασταλεί και όχι καταργηθεί.

Στις 14 Μαρτίου, ο Ρώσος Sergueï Riabkov και ο Ιρανός Kazem Gharibabadi έγιναν δεχτοί από τον Κινέζο ομόλογό τους, Ma Zhaoxu, στο Πεκίνο. Ο τελευταίος τόνισε ότι «οι ενδιαφερόμενες πλευρές θα πρέπει να δεσμευτούν να αντιμετωπίσουν τις ρίζες της τρέχουσας κατάστασης και να εγκαταλείψουν τις κυρώσεις, τις πιέσεις ή τις απειλές για χρήση της βίας.» Σε μια συνέντευξη τύπου, ο Kazem Gharibabadi δήλωσε ότι «όλες οι διαπραγματεύσεις και οι συζητήσεις θα επικεντρωθούν αποκλειστικά στο πυρηνικό ζήτημα και στην άρση των κυρώσεων.» Ο πρώην διαπραγματευτής της JCPoA, από την πλευρά του, δήλωσε στο BBC ότι «οι διαπραγματεύσεις δεν πρέπει να περιλαμβάνουν το πρόγραμμα πυραύλων του Ιράν ή την περιφερειακή του επιρροή. Η προσθήκη αυτών των θεμάτων θα περίπλεκε τη διαδικασία και θα την καταστούσε ανεξέλεγκτη.» Τέλος, ο Sergueï Lavrov, υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, δήλωσε στον Τύπο ότι η προσθήκη πρόσθετων προϋποθέσεων στις διαπραγματεύσεις θα τις καταδικάζει σε αποτυχία. Τέλος, ο Mao Ning, εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών της Κίνας, τόνισε ότι «στην τρέχουσα κατάσταση, πιστεύουμε ότι όλες οι πλευρές πρέπει να διατηρήσουν την ηρεμία και την αυτοσυγκράτηση για να αποφευχθεί η κλιμάκωση της πυρηνικής κατάστασης στο Ιράν ή η πορεία προς την αντιπαράθεση και τη σύγκρουση.»

Εν τω μεταξύ, οι υπουργοί Εξωτερικών του G7, που συναντήθηκαν στο La Malbaie (Καναδάς), συζήτησαν για τις αυθαίρετες συλλήψεις στο Ιράν και τις απόπειρες δολοφονιών που διέπραξαν οι ιρανικές μυστικές υπηρεσίες στο εξωτερικό.

Στις 15 Μαρτίου, ο πρώην πρόεδρος Hassan Rohani τόνισε ότι ο ηγέτης, Ali Khamenei, «δεν έχει απόλυτη αντίθεση στις διαπραγματεύσεις». Συνέχισε: «μήπως δεν διαπραγματευτήκαμε με τις Ηνωμένες Πολιτείες για το Ιράκ, το Αφγανιστάν και την πυρηνική συμφωνία; Ακόμα και τότε, όταν ήμουν γραμματέας του Ανώτατου Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, ο ηγέτης ο ίδιος έγραφε ότι οι διαπραγματεύσεις πρέπει να τηρούν ορισμένες αρχές.»

Από το υπουργείο Εξωτερικών, όπου είναι υπεύθυνος για τη Βενεζουέλα, ο Elliott Abrams, που έχει συγκεντρώσει τους Στραουσιστές και τους αναθεωρητικούς σιωνιστές στον κόρφο της ομάδας Vandenberg Coalition, υποστηρίζει μια επίθεση στο Ιράν.

Τα διακυβεύματα των νέων διαπραγματεύσεων

Εάν γίνουν νέες επαφές (και είναι πιθανό ότι έχουν ήδη ξεκινήσει), η ειρήνευση των σχέσεων ΗΠΑ-Ιράν θα διαταράξει ξανά τη διευρυμένη Μέση Ανατολή.

Σήμερα, το Ιράν έχει χάσει στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο και στη Συρία. Η Τεχεράνη δεν διατηρεί την στρατιωτική της επιρροή παρά μόνο στην Υεμένη. Οικονομικά, η χώρα, που υπόκειται σε μονομερή δυτικά καταναγκαστικά μέτρα, είναι στα πρόθυρα του λιμού, όπως το Ιράκ πριν την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν (2002) και η Συρία πριν την ανατροπή του Μπασάρ αλ-Άσαντ (2024). Δεν θα αντιστεκόταν περισσότερο σε μια εισβολή από ξηράς.

Καθώς η φύση απεχθάνεται το κενό, το Ισραήλ και η Τουρκία προσπαθούν να μοιράσουν τα ερείπια της περιοχής. Η εσωτερική ειρήνευση του κουρδικού ζητήματος στην Τουρκία, απο-νομιμοποιεί την θέση των Κούρδων μισθοφόρων του ψευδο-κράτους που σχηματίστηκε στη Συρία (Ροζάβα) και τους καθιστά διαθέσιμους για μια πιθανή εισβολή από ξηράς στο Ιράν για λογαριασμό του Ισραήλ.

Στα παρασκήνια, ο άνθρωπος που στέκεται πίσω από τον Benyamin Netanyahou, ο Elliott Abrams [3], κάνει ό,τι μπορεί για να στρέψει τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ εναντίον της Τεχεράνης [4].

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] « Qui a peur du nucléaire civil iranien ? », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 30 juin 2010.

[2] "Shock Wave Generator for Iran’sNuclear Weapons Program:More than a Feasibility Study", David Albright and Olli Heinonen, Foundation for Defense of Democraties (FDD), May 7, 2019. (PDF - 4.3 Mo).

[3] “Το πραξικόπημα των Στράουσιστών στο Ισραήλ”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 7 mars 2023.

[4] «Deals of the Century: Solving the Middle East», The Vanderberg Coalition, January 2025. (PDF - 12,2 Mo)

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Μετά την Ουκρανία, το Ιράν;

Μήπως ο Ντόναλντ Τραμπ διαχειρίζεται την πιθανή κατάρρευση της «αμερικανικής αυτοκρατορίας»;

Η αγωνία της «πολιτικής Δύσης»

Η Γαλλία, ανίκανη να αντιμετωπίσει το σοκ του Ντόναλντ Τραμπ

Η Ουκρανία επιτίθεται σε αμερικανικά συμφέροντα

Η Δύση και η σύγκρουση στην Ουκρανία

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τιερί Μεϊσάν: Μετά το Ιράκ, την Λιβύη, την Γάζα, τον Λίβανο και την Συρία, το Πεντάγωνο επιτίθεται στην Υεμένη

 

Μετά το Ιράκ, την Λιβύη, την Γάζα, τον Λίβανο και την Συρία, το Πεντάγωνο επιτίθεται στην Υεμένη

του Τιερί Μεϊσάν

Το Πεντάγωνο έχει ξεκινήσει έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο πριν αναλάβει τα καθήκοντά του ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ. Αφού κατέστρεψε το Ιράκ, την Λιβύη, την Γάζα, τον Λίβανο και την Συρία, εξαπέλυσε τους στρατούς του εναντίον της Υεμένης. Μην περάσετε τα φαινόμενα για την πραγματικότητα: το Ισραήλ απαντά επίσημα στους βομβαρδισμούς του Ανσάρ Αλλάχ και οι Ηνωμένες Πολιτείες απαντούν στις επιθέσεις κατά δυτικών πλοίων. Στην πραγματικότητα, η καταστροφή της Υεμένης δεν είναι παρά μόνο ένα βήμα μέσα στο σύνολο όλων των πολιτικών θεσμών στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Μην πιστεύετε αυτά που λένε για το αναπόφευκτο της σύγκρουσης των πολιτισμών, απλά όλα αυτά δεν είναι παρά ένα στημένο σενάριο για να σας κάνουν να αποδεχτείτε το απαράδεκτο.

Δίκτυο Βολταίρος | Παρίσι (Γαλλία) | 7 janvier 2025

Deutsch English Español français italiano Nederlands Português русский

Αυτοί οι χάρτες, που δημιουργήθηκαν από το επιτελείο του Πενταγώνου το 2001, δημοσιεύτηκαν από τον συνταγματάρχη Ralph Peters το 2005. Σήμερα, το 2025, γινόμαστε μάρτυρες της συνέχισης αυτού του προγράμματος.

Από τις 7 Οκτωβρίου 2023, γινόμαστε μάρτυρες μιας σφαγής των Παλαιστινίων και μιας εισβολής στον Λίβανο και την Συρία. Εδώ και δύο εβδομάδες, ο πόλεμος μεταφέρεται στην Υεμένη.

Όπως πάντα, τα διεθνή μέσα τμηματοποιούν τις πληροφορίες και μας εξηγούν κάθε γεγονός με συγκεκριμένους τοπικούς παράγοντες, άλλοτε σωστούς, άλλοτε ψευδείς. Ενώ προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε αυτό το συνονθύλευμα, αδυνατούμε να δούμε ότι όλα αυτά τα γεγονότα ανήκουν σε ένα μεγαλύτερο σχέδιο και ότι δεν είναι δυνατόν να νικήσουμε σε ένα μέτωπο αν δεν ξέρουμε μέχρι που εκτείνεται.

Ο Ναύαρχος Άρθουρ Σεμπρόβσκι

Αυτό που ζούμε είναι το τρίτο στάδιο του σχεδίου που αναπτύχθηκε από τον Donald Rumsfeld και τον ναύαρχο Arthur Cebrowki το 2000 [1]. Στην αμερικανική παράδοση, την οποία ο στρατηγός Smedley Butler είχε συνοψίσει το 1933 στη διάσημη ομιλία του War Is a Racket (ο πόλεμος είναι οργανωμένο έγκλημα) , το [2] Πεντάγωνο έθεσε ως αποστολή στον εαυτό του να καταστρέψει όλους τους πολιτικούς θεσμούς της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής» (δηλ. μια περιοχή από την Αλγερία έως το Καζακστάν μέσω της Σομαλίας, εξαιρουμένου του Ισραήλ και πιθανώς του Μαρόκου).

Στρατηγός Σμέντλεϊ Μπάτλερ

Ο Σμέντλεϊ Μπάτλερ εξηγούσε: «Υπηρέτησα 33 χρόνια και 4 μήνες στην ενεργό υπηρεσία και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου πέρασα τον περισσότερο χρόνο μου ως βαρύ χέρι για τον επιχειρηματικό κόσμο, τη Wall Street και τους τραπεζίτες. Με λίγα λόγια, ήμουν εκβιαστής, γκάνγκστερ στην υπηρεσία του καπιταλισμού. Βοήθησα να διασφαλιστεί η ασφάλεια στο Μεξικό, συγκεκριμένα στην πόλη Tampico, προς όφελος των αμερικανικών εταιρειών πετρελαίου το 1914. Βοήθησα να γίνουν η Αϊτή και η Κούβα ένα κατάλληλο μέρος για να μπορέσουν οι άνθρωποι της National City Bank να εξασφαλίσουν μεγάλα κέρδη εκεί. Βοήθησα να βιάζονται μισή ντουζίνα δημοκρατίες της Κεντρικής Αμερικής προς όφελος της Wall Street. Βοήθησα στον καθαρισμό της Νικαράγουας προς όφελος της αμερικανικής τράπεζας Brown Brothers από το 1902 έως το 1912. Έφερα το φως στη Δομινικανή Δημοκρατία προς όφελος των αμερικανικών εταιρειών ζάχαρης το 1916. Παρέδωσα την Ονδούρα σε αμερικανικές εταιρείες φρούτων το 1903. Στην Κίνα, το 1927, βοήθησα έτσι ώστε η Standard Oil να κάνει τις μπίζνες της με ειρήνη».

Σήμερα, οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ, των οποίων η αποστολή δεν είναι να υπερασπιστούν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας τους, αλλά να υπερασπιστούν τον καπιταλισμό στην πιο σκοτεινή του εκδοχή (η υπεράσπιση της πατρίδας των ΗΠΑ είναι αποκλειστική ευθύνη της Εθνικής Φρουράς), καταστρέφουν το Ιράκ από το 2003, την Λιβύη και την Συρία από το 2011, την Υεμένη από το 2014, και σύντομα το Ιράν.

Ο Δρ. Χένρι Κίσινγκερ

Ο Δρ. Χένρι Κίσινγκερ φέρεται να είπε: « It may be dangerous to be America’s enemy, but to be America’s friend is fatal » (Μπορεί να είναι επικίνδυνο να είσαι εχθρός της Αμερικής, αλλά το να είσαι φίλος της Αμερικής είναι μοιραίο) [3].

Αυτό είπε ο Μουαμάρ Καντάφι στη σύνοδο κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου το 2008: όχι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν σέβονται τους συμμάχους τους, αλλά είναι γενικά τα πρώτα θύματά τους. Πήρε το παράδειγμα του προέδρου του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν, πρώην πράκτορα της CIA, που απαγχονίστηκε μετά την ήττα της χώρας του, και προειδοποίησε τους συναδέλφους του [4]. Ωστόσο, στη συνέχεια συνήψε συμμαχία με τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους Τζούνιορ και διέλυσε το πυρηνικό του οπλοστάσιο. Τον ευχαρίστησαν θερμά για αυτό πριν καταστραφεί η χώρα του και ο ίδιος λιντσαριστεί [5].

Το 2002 [6], η Σαουδική Αραβία γλίτωσε παρά λίγο την καταστροφή. Αλλά είναι μόνο μια αναβολή. Σε αυτό το μακάβριο παιχνίδι, κάθε ντόμινο είναι προορισμένο να πέφτει το ένα μετά το άλλο. Χωρίς εξαίρεση.

Σύμφωνα με το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (Sipri), το οποίο θεωρείται κορυφή στην παρακολούθηση του εμπόριού όπλων, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρείχαν πολεμικό εξοπλισμό αξίας 22 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο Ισραήλ κατά την διάρκεια της σφαγής των κατοίκων της Γάζας. Αυτά τα όπλα περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, 70.000 τόνους βομβών, δηλαδή τόσα όσα χρησιμοποιήθηκαν συνολικά για την καταστροφή της Δρέσδης, του Αμβούργου και του Τόκιο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου

Επιμένουμε να θεωρούμε τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου υπεύθυνο για την εθνοκάθαρση στη Γάζα. Ασφαλώς, είναι αυτός που ανέλαβε ο ίδιος την ευθύνη στην συνέχεια των δηλώσεων του δάσκαλου του Βλαντιμίρ Ζέεφ Γιαμποτίνσκι, αλλά δεν είναι παρά μόνο ένας μικρός εκτελεστής της πολιτικής της Ουάσιγκτον [7]. Ομοίως, μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Νετανιάχου για την εφαρμογή του σχεδίου του Oded Yinon [8] στον Λίβανο και του σχεδίου « A Clean Break : A New Strategy for Securing the Realm » (Μια καθαρή ρήξη: μια νέα στρατηγική για την εξασφάλιση της ασφάλειας του Ισραήλ) [9] στη Συρία. Όλα αυτά είναι σημαντικά, αλλά μερικώς.

Ο Keir Starmer

Συνεχίζουμε να θεωρούμε τους Βρετανούς υπεύθυνους για την άνοδο του σεχταρισμού στη Μέση Ανατολή. Βέβαια, αυτοί ήταν που, με τον Λόρενς της Αραβίας, οργάνωσαν τη Μεγάλη Αραβική Εξέγερση του 1916-1918 που έφερε τους Σαούντ και την αίρεση των Ουαχαμπί στην εξουσία στη Σαουδική Αραβία. Βέβαια, ήταν αυτοί που, με τον Λόρδο Χέρμπερτ Σάμουελ, οργάνωσαν τη Μεγάλη Αραβική Εξέγερση του 1936-1939 στην υπό εντολή Παλαιστίνη. Βέβαια, ήταν αυτοί που, με τον Sir James Craig, οργάνωσαν την Αραβική Άνοιξη του 2011-2012 που έφερε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην εξουσία στην Αίγυπτο. Και είναι αυτοί, πάλι, που στέκονται πίσω από τον Ahmad el-Chareh στη Δαμασκό σήμερα. Αλλά αν υποστηρίζουν συστηματικά τους πολέμους της Αμερικής και τους εκμεταλλεύονται πάντα για να επωφεληθούν από αυτούς, δεν είναι αυτοί που καθοδηγούν το παιγνίδι.

Σήμερα βλέπουμε τον πόλεμο να κινείται προς την Υεμένη. Αυτή η χώρα έχει ήδη σημαδευτεί βαθιά από τις προκαταρκτικές επιχειρήσεις που λαμβάνουν χώρα εκεί από το 2014: σχεδόν 400.000 θάνατοι, άμεσοι ή έμμεσοι. Επίσημα το Ισραήλ απαντά στους βομβαρδισμούς του Ανσάρ Αλλάχ, επίσημα οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο απαντούν σε επιθέσεις σε πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα. Αλλά ο Ανσάρ Αλλάχ δεν κάνει τίποτα άλλο παρά μόνο να υποστηρίζει τους αμάχους της Γάζας που σφαγιάζονται από τον Ισραηλινό Στρατό, κάτι που θα έπρεπε να κάνουμε όλοι. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, που συνήλθε στις 30 Δεκεμβρίου στη Νέα Υόρκη, δεν μπορούσε παρά μόνο να αντιμετωπίσει μόνο το προφανές: «Μόνο μέσω μιας ενωμένης και συντονισμένης προσέγγισης μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα επιτύχουμε ειρήνη και ασφάλεια για όλους τους λαούς της Υεμένης και της περιοχής». Δεν υπήρχε παρά μόνο ένας πόλεμος στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή εδώ και 23 χρόνια.

Το Πεντάγωνο προχωρά ολοταχώς, γνωρίζοντας ότι στις 20 Ιανουαρίου, ο Ντόναλντ Τραμπ θα επανέλθει στην θέση του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Ωστόσο, ήταν εκείνος ο οποίος, στις 21 Μαΐου 2017 στο Ριάντ, σταμάτησε τον «ατελείωτο πόλεμο», απαιτώντας από ορισμένα αραβικά καθεστώτα να σταματήσουν να υποστηρίζουν τρομοκρατικές οργανώσεις που συνδέονται με το Πεντάγωνο [10]. Αυτό έπρεπε να διακοπεί μέχρι τις νοθευμένες εκλογές του 2020.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] “Το δόγμα Ράμσφελντ/Σεμπρόφσκι”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 25 mai 2021.

[2] War is a racket, Major-General Smedley Butler, Sacred Truth Publishing.

[3] «A Fatal Friendship?», Wall Street Journal, December 17, 2010.

[4] Ο συγγραφέας του παρόντος άρθρου ήταν παρόν στην αίθουσα του συμβουλίου κατά την διάρκεια όλου του συμβούλιου κορυφής του 2008.

[5] Ο συγγραφέας του παρόντος άρθρου ήταν μέλος της τελευταίας κυβέρνησης της λιβυκής αραβικής Τζαμαχιριγίας

[6] "Taking Saudi out of Arabia", Powerpoint de Laurent Murawiec (Défense Policy Board, July 10, 2002).

[7] “Έπεσαν οι μάσκες: οι κρυμμένες αλήθειες του Γιαμποτίνσκι και του Νετανιάχου”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 23 janvier 2024.

[8] « Une stratégie pour Israël dans les années 80 », par Oded Yinon, Traduction Youssef Aschkar, Kivunim (Israël) , Réseau Voltaire, 1er février 1982. « Du "plan Yinon" à la "stratégie Yaalon" », par Alfredo Jalife-Rahme , Traduction Arnaud Bréart , La Jornada (Mexique) , Réseau Voltaire, 19 novembre 2014.

[9] Το σχέδιο « A Clean Break : A New Strategy for Securing the Realm », Institute for Advanced Strategic and Political Studies, July 1996, αποδόθηκε στους υπογράφοντες τους, κυρίως Richard Perle et Douglas Feith. Ωστόσο, σύμφωνα με τον τελευταίο, το κείμενο συντάχθηκε από τον David Wurmser χωρίς να μπορούν οι υπογράφοντες να το αναξεωρήσουν. Ήδατε “Credit for Israel Report Clarified”, Douglas Feith, Washington Post, September 16, 2004..

[10] “Ντόναλντ Τραμπ κατά του τζιχαντισμού”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 23 mai 2017.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Μετά το Ιράκ, την Λιβύη, την Γάζα, τον Λίβανο και την Συρία, το Πεντάγωνο επιτίθεται στην Υεμένη

Πώς η Ουάσιγκτον και η Άγκυρα άλλαξαν το καθεστώς στη Δαμασκό

Πώς δικτατορίες απέτυχαν να εγκατασταθούν στην φιλοαμερικανική Άπω Ανατολή

Νότια Κορέα, Ιαπωνία, Ταϊβάν

Τι αλλάζει στη Μέση Ανατολή

Η Ρωσία προετοιμάζεται να απαντήσει στον Αρμαγεδόνα που θέλει η κυβέρνηση Μπάιντεν

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις