Translate

Τρίτη 12 Μαρτίου 2024

Τιερί Μεϊσάν: Τα τελευταία ψελλίσματα του εβραϊκού φασισμού

 

Τα τελευταία ψελλίσματα του εβραϊκού φασισμού του Τιερί Μεϊσάν

Οποιοσδήποτε καλόπιστος καταλαβαίνει ότι η δολοφονία 30.000 αθώων δεν έχει καμία σχέση με την εξάλειψη της Χαμάς. Η επιχείρηση «Σιδερένιο Σπαθί» εμφανίζεται ως έχει: μια κάλυψη για την πραγματοποίηση του παλιού ονείρου που επιδιώκουν οι Εβραίοι φασίστες από τον Γιαμποτίνσκι έως τον Νετανιάχου: την εκδίωξη του αραβικού πληθυσμού από την Παλαιστίνη. Από εκεί και πέρα, αυτό το μαζικό έγκλημα, που διαπράττεται για πρώτη φορά ζωντανά στην τηλεόραση, τάραξε την παγκόσμια πολιτική σκηνή. Νιώθοντας ότι απειλούνται, οι ίδιοι οι Εβραίοι σουπρεματιστές απείλησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ανυπομονώντας να παραμείνουν οι Κύριοι του «ελεύθερου κόσμου», οι τελευταίες ετοιμάζονται να καταρρίψουν τους Εβραίους υπερεξουσιαστές.

DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS
Οι δύο ασυμβίβαστοι εχθροί: ο δημοκράτης Μπένι Γκαντζ και ο φασίστας Μπενιαμίν Νετανιάχου
Η κυβέρνηση Μπάιντεν παρακολούθησε παράλυτη την ισραηλινή αντίδραση στην επίθεση της Παλαιστινιακής Αντίστασης, συμπεριλαμβανομένης της Χαμάς, γνωστή ως «Πλημμύρα του Αλ Άκσα» (7 Οκτωβρίου). Η επιχείρηση «Σιδερένιο Σπαθί» ξεκίνησε με έναν μαζικό βομβαρδισμό της πόλης της Γάζας, σε αναλογίες που δεν είχαν ποτέ φτάσει πουθενά στον κόσμο ή στην ιστορία, ακόμη και κατά τη διάρκεια των Παγκοσμίων Πολέμων. Από τις 27 Οκτωβρίου, συνδυάστηκε με χερσαία επέμβαση, λεηλασίες και βασανιστήρια χιλιάδων αμάχων της Γάζας. Σε πέντε μήνες, 37.534 πολίτες δολοφονήθηκαν ή εξαφανίστηκαν, μεταξύ των οποίων 13.430 παιδιά και 8.900 γυναίκες, 364 ιατρικό προσωπικό και 132 δημοσιογράφοι. [1].
Αρχικά, η Ουάσιγκτον αντέδρασε υποστηρίζοντας αδιάλειπτα το «δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται» απειλώντας να ασκήσει βέτο σε οποιοδήποτε αίτημα για κατάπαυση του πυρός και παρέχοντας στο Ισραήλ όσες βόμβες χρειάζονταν για την ευρεία καταστροφή του παλαιστινιακού θύλακα. Ήταν αδιανόητο, στα μάτια της, να υποστεί μια ακόμη ήττα, μετά από αυτές στη Συρία και την Ουκρανία. Ωστόσο, οι Αμερικανοί παρακολούθησαν ζωντανά αυτή την φρίκη από τα κινητά τους τηλέφωνα. Πολλοί ανώτεροι αξιωματούχοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ μίλησαν και έγραψαν για τη ντροπή τους που υποστηρίζουν αυτό το σφαγείο. Κυκλοφόρησαν διαμαρτυρίες. Ορισμένες προσωπικότητες, Εβραίοι και Μουσουλμάνοι, παραιτήθηκαν.
Εν μέσω της προεκλογικής εκστρατείας, η ομάδα του Τζο Μπάιντεν δεν μπορούσε πλέον να λερώσει περισσότερο τα χέρια της με αίμα. Έτσι άρχισε να πιέζει το ισραηλινό πολεμικό υπουργικό συμβούλιο να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση των ομήρων και να συνάψει εκεχειρία. Ωστόσο, ο συνασπισμός του Μπενιαμίν Νετανιάχου αρνήθηκε, παίζοντας με το τραυματισμό των συμπολιτών του, για να διαβεβαιώσει ότι η ειρήνη θα επέστρεφε μόνο όταν η Χαμάς εξαλειφθεί. Η Ουάσιγκτον τελικά συνειδητοποίησε ότι τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου ήταν μόνο μια πρόφαση για τους μαθητές του Γιαμποτίνσκι, επιτρέποντάς τους να κάνουν αυτό που πάντα επιζητούσαν: να εκδιώξουν τους Άραβες από την Παλαιστίνη. Στη συνέχεια έγινε πιο πιεστική, τονίζοντας ότι οι Παλαιστίνιοι είχαν το δικαίωμα να ζουν, ότι ο αποικισμός της γης τους είναι παράνομος σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και ότι το ισραηλοπαλαιστινιακό ζήτημα θα επιλυόταν με τη «λύση των δύο κρατών» (και όχι με το διεθνικό κράτος που προβλέπει το ψήφισμα 181 του 1947).
Οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» (δηλαδή οι μαθητές του Γιαμποτίνσκι [2]) απάντησαν οργανώνοντας, στις 28 Ιανουαρίου 2024, τη «Διάσκεψη για τη Νίκη του Ισραήλ» [3]. Τοποθέτησαν στην κορυφή του προγράμματος τον Ραβίνο Ούζι Σαρμπάφ, που καταδικάστηκε στο Ισραήλ σε ισόβια κάθειρξη για τα ρατσιστικά του εγκλήματα κατά Αράβων, αλλά του δόθηκε χάρη από τους φίλους του. Ο Σαρμπάφ δεν δίστασε να ανακηρύξει τον εαυτό του κληρονόμο της Λεχί και της ομάδας Στερν που πολέμησαν ενάντια στους Συμμάχους στο πλευρό του Δούτσε Μπενίτο Μουσολίνι.
Το μήνυμα έγινε άψογα δεκτό στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο: αυτή η ομαδούλα σκόπευε να επιβάλει τη θέλησή της στους Αγγλοσάξονες και δεν θα δίσταζε να τους επιτεθεί εάν προσπαθούσαν να αποτρέψουν αυτήν την εθνοκάθαρση.
Ο Λευκός Οίκος απαγόρευσε αμέσως τη συλλογή κεφαλαίων για αυτούς και τη μεταφορά κεφαλαίων σε αυτούς [4]. Αυτή η απαγόρευση επεκτάθηκε σε όλες τις δυτικές τράπεζες βάσει του νόμου Foreign Account Tax Compliance Act (FATCA).
Επιπλέον, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν υπέγραψε, στις 8 Φεβρουαρίου, ένα Μνημόνιο για τους όρους μεταφοράς των αμερικανικών όπλων [5]. Το Ισραήλ έχει προθεσμία έως τις 25 Μαρτίου να εγγυηθεί γραπτώς ότι δεν παραβιάζει ούτε το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο (αλλά όχι το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο), ούτε το Διεθνές Δίκαιο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (με την έννοια του Συντάγματος των ΗΠΑ και όχι με τη γαλλική έννοια).
Από την πλευρά τους, τα κοινοβούλια της Ολλανδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου έχουν αρχίσει να συζητούν το ενδεχόμενο διακοπής του εμπορίου όπλων με το Ισραήλ.
Στο Ισραήλ, η εβραϊκή δημοκρατική αντιπολίτευση οργάνωσε αντισιωνιστικές διαδηλώσεις, οι οποίες είχαν σχετικά μικρή συμμετοχή. Οι ομιλητές που μίλησαν εκεί υπογράμμισαν την προδοσία του πρωθυπουργού που εκμεταλλεύτηκε το σοκ της 7ης Οκτωβρίου, όχι για να σώσει τους ομήρους, αλλά για να πραγματοποιήσει το αποικιοκρατικό του όνειρο.
Στη συνέχεια, οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» εξαπέλυσαν επίθεση στα ΜΜΕ κατά της Υπηρεσίας Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή (UNRWA). Από το 1949, αυτή η υπηρεσία του ΟΗΕ παρέχει την εκπαίδευση, την τροφή και την υγειονομική περίθαλψη και κοινωνικές υπηρεσίες σε 5,8 εκατομμύρια απάτριδες Παλαιστίνιους στην ίδια την Παλαιστίνη, αλλά και στην Ιορδανία, τον Λίβανο και τη Συρία. Διαθέτει έναν ετήσιο προϋπολογισμό άνω του 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων και απασχολεί περισσότερους από 30.000 ανθρώπους. Ήδη, το 2018, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είχε αμφισβητήσει την αρωγή που παρέχεται στους Παλαιστίνιους και είχε αναστείλει την χρηματοδότηση των ΗΠΑ για τον οργανισμό. Σκόπευε με αυτόν τον τρόπο να αναγκάσει τις παλαιστινιακές φατρίες να επιστρέψουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Πέντε χρόνια αργότερα, ο στόχος των «ρεβιζιονιστών σιωνιστών» είναι πολύ διαφορετικός. Επιτιθέμενοι στην UNRWA, σκοπεύουν να αναγκάσουν την Ιορδανία, τον Λίβανο και την Συρία να εκδιώξουν επίσης τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Για να γίνει αυτό, κατηγόρησαν το 0,04% του προσωπικού της ότι συμμετείχε στην επιχείρηση «Πλημμύρα του Αλ Άκσα» και μπλόκαραν τους τραπεζικούς της λογαριασμούς στο Ισραήλ. Αμέσως, ο Ελβετός Φιλίπ Λαζαρίνι, διευθυντής της UNRWA, ανέστειλε τους 12 εμπλεκόμενους υπαλλήλους και διέταξε εσωτερική έρευνα. Φυσικά, δεν έλαβε ποτέ τα στοιχεία που ισχυρίζονταν ότι είχαν οι Ισραηλινοί, αλλά, όλοι οι χορηγοί, ο ένας μετά τον άλλον, με επικεφαλής τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ανέστειλαν τη χρηματοδότησή τους. Λίγες μέρες μετά, στη Γάζα, και σε λίγες εβδομάδες στην Ιορδανία, τον Λίβανο και τη Συρία, κατέρρευσε το σύστημα αρωγής των Ηνωμένων Εθνών.
Καθώς ο Ντέιβιντ Κάμερον, πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας και νυν υπουργός εξωτερικών, επισκεπτόταν το Ισραήλ για να εξετάσει πώς να σωθεί ό,τι θα μπορούσε ακόμα να σωθεί για τους Παλαιστίνιους, ο Αμιτσάι Τσίκλι, υπουργός Διασποράς του Ισραήλ, τον συνέκρινε με τον Νέβιλ Τσάμπερλεν που υπέγραψε τις Συμφωνίες του Μονάχου με τον Αδόλφο Χίτλερ και δήλωσε: «Καλημέρα στον Ντέιβιντ Κάμερον, που θέλει να φέρει την «Ειρήνη στους καιρούς μας» και να δώσει στους Ναζί, που διέπραξαν τις θηριωδίες της 7ης Οκτωβρίου, ένα βραβείο με τη μορφή παλαιστινιακού κράτους ως αναγνώριση της δολοφονίας μωρών στις κούνιες τους, και των μαζικών βιασμών και απαγωγών μητέρων με τα παιδιά τους». Όπως και κατά τη διάρκεια της «Διάσκεψης για τη Νίκη του Ισραήλ», οι «ρεβιζιονιστές Σιωνιστές» απείλησαν τους Αγγλοσάξονες.
Ο εβραϊκός συνασπισμός της εβραϊκής υπεροχής του Μπέντζαμιν Νετανιάχου άρχισε να μιλά για μια νέα φάση του «Σιδερένιου Σπαθιού», αυτή τη φορά εναντίον της Ράφα. Οι άμαχοι, που είχαν ήδη εγκαταλείψει τη Γάζα, θα έπρεπε να φύγουν ξανά. Ωστόσο, οι IDF έχοντας κατασκευάσει έναν δρόμο κόβοντας τη Λωρίδα της Γάζας στα δύο, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν από όπου είχαν έρθει. Προετοιμαζόμενη για το χειρότερο, η Αίγυπτος ανέπτυξε μια τεράστια περιοχή του Σινά για να φιλοξενήσει προσωρινά τους Γαζουίτες των οποίων η απέλαση φαινόταν αναπόφευκτη [6].
Γνωρίζοντας ότι παρέμειναν στην εξουσία στο Τελ Αβίβ μόνο χάρη στο σοκ της 7ης Οκτωβρίου, οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» ψήφισαν νόμο που εξομοιώνει κάθε προβληματισμό για την επιχείρηση «Πλημμύρα του Αλ Άκσα» σε διαμαρτυρία ενάντια στην ναζιστική τελική λύση. Απαγορεύει οποιαδήποτε έρευνα για αυτά τα γεγονότα με ποινή φυλάκισης 5 ετών. Οι ρεβιζιονιστές θα μπορούσαν έτσι να συνεχίσουν να αποδίδουν την επίθεση μόνο στη Χαμάς, παρότι η Ισλαμική Τζιχάντ και το PFLP είχαν συμμετάσχει σε αυτήν. Θα μπορούν να το ερμηνεύσουν ως αντισημιτική διαδήλωση, εξισώνοντάς την με ένα γιγαντιαίο πογκρόμ και να αρνούνται έτσι τον στόχο της εθνικής απελευθέρωσης της Παλαιστίνης.
Γνωρίζοντας ότι πολλά κράτη προβληματίζονται για την απόσυρση τους από την χρηματοδότηση της UNRWA, οι Ρεβιζιονιστές Σιωνιστές συνέχισαν τις επιθέσεις τους εναντίον της. Ισχυρίστηκαν ότι τα κεντρικά γραφεία της Χαμάς βρίσκονταν σε σήραγγα κάτω από την έδρα της υπηρεσίας. Ο Φιλίπ Λαζαρίνι εξέφρασε την αμηχανία του και υπενθύμισε ότι το Ισραήλ ερχόταν τακτικά για να ερευνήσει τις εγκαταστάσεις της υπηρεσίας. Όμως ο Χίλαντ Ερντάν, μόνιμος αντιπρόσωπος του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη, έγραψε στο Twitter για την προσοχή όλων: «Δεν είναι ότι δεν το ξέρατε, είναι ότι δεν θέλετε να το ξέρετε». Δείξαμε σήραγγες τρομοκρατών κάτω από τα σχολεία της UNRWA και παρείχαμε στοιχεία ότι η Χαμάς εκμεταλλεύεται την UNRWA. Σας παρακαλέσαμε να πραγματοποιήσετε μια ολοκληρωμένη έρευνα σε όλες τις εγκαταστάσεις της UNRWA στη Γάζα. Αλλά όχι μόνο αρνηθήκατε, αλλά επιλέξατε να χώσετε το κεφάλι σας στην άμμο. Πάρτε την ευθύνη σας και παραιτηθείτε σήμερα. Κάθε μέρα βρίσκουμε περισσότερα στοιχεία ότι στη Γάζα, Χαμάς=ΟΗΕ και το αντίστροφο. Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε όλα όσα λένε τα Ηνωμένα Έθνη ή όλα όσα λέγονται για τη Γάζα».
Οι Εβραίοι υπερεξουσιαστές σχημάτισαν μια οργάνωση, την Tzav 9 (κατ’ αναλογία με τη γενική διαταγή επιστράτευσης «Tsav 8») για να εμποδίσουν την UNRWA να συνεχίσει την αρωγή της προς τους κάτοικους της Γάζα. Τοποθέτησαν ακτιβιστές στα δύο σημεία εισόδου στη Λωρίδα της Γάζας για να εμποδίσουν τη διέλευση των φορτηγών. Την ίδια ώρα, ένας οδηγός φορτηγού της UNRWA δολοφονήθηκε στη Γάζα, αναγκάζοντας την υπηρεσία να αναστείλει τις νηοπομπές της. Τελικά μπόρεσαν να ξαναρχίσουν, αλλά αποκλειστικά υπό ισραηλινή στρατιωτική συνοδεία. Εκείνη την ώρα έγιναν οι πρώτες επιθέσεις από το πεινασμένο πλήθος. Η Σαμάνθα Πάουερ, διευθύντρια της USAID, ανακοίνωσε ότι θα πήγαινε εκεί για να ελέγξει τι συμβαίνει. Η Ουάσιγκτον θεωρούσε ότι αυτές οι επιθέσεις δεν ήταν αυθόρμητες, αλλά ενθαρρυνθήκαν κρυφά από «ρεβιζιονιστές σιωνιστές». Μόνο τότε έγινε η σφαγή στον κυκλικό κόμβο Αλ Ναμπούλσι (νότια της πόλης της Γάζας): σύμφωνα με τους IDF, 112 άνθρωποι ποδοπατήθηκαν κατά τη διάρκεια διανομής επισιτιστικής βοήθειας. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες δεν κατάφεραν να απελευθερωθούν παρά μόνο χρησιμοποιώντας τα όπλα τους. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας και την Ενωμένη Εκκλησία του Χριστού, το 95% των θυμάτων σκοτώθηκαν από πυροβολισμούς. Η Ουάσιγκτον εξέδωσε δήλωση που υποστηρίζει τη θέση του Τελ Αβίβ, αλλά σύμφωνα με την Haaretz: «Είναι αμφίβολο αν η διεθνής κοινότητα θα αγοράσει αυτές τις εξηγήσεις» [7].
Η Ουάσιγκτον απάντησε εξουσιοδοτώντας την Ιορδανία και τη Γαλλία να ρίξουν με αεροπλάνα μερίδες τροφίμων στις παραλίες της Γάζας και στη συνέχεια να συμμετάσχουν σε αυτές τις αεροπορικές επιχειρήσεις. Επιπλέον, άρχισαν να αναπτύσσουν τις τεχνικές υπηρεσίες τους για να δημιουργήσουν ένα πλωτό νησί που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως στάδιο προσγείωσης για την παράδοση διεθνούς ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα (η ακτή της Γάζας είναι πολύ ρηχή για να φιλοξενήσει μεγάλα πλοία). Με αυτόν τον τρόπο, το Πεντάγωνο υιοθετεί μια ιδέα την οποία είχε δηλώσει το 2017 ο Ισραήλ Κατς, σημερινός υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ. Η αρχή ενός ανθρωπιστικού ναυτικού διαδρόμου από την Κύπρο έχει ήδη καθιερωθεί. Θα χρησιμοποιηθεί από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ενώ το Ισραήλ κατηγορούσε, πάντα χωρίς αποδείξεις, 450 υπαλλήλους της UNRWA ότι είναι μέλη της Χαμάς, η UNRWA συνάντησε και άκουσε περίπου εκατό πολίτες της Γάζας που είχαν αιχμαλωτιστεί από τον Ισραηλινό Στρατό «για ανάκριση». Ετοιμάζει έκθεση για τα συστηματικά βασανιστήρια που υπέστησαν. Όλος ο κόσμος είδε τις εικόνες αυτών των ανδρών να εξαναγκάζονται να γδυθούν από Ισραηλινούς στρατιώτες για να ανακριθούν.
Περιφρονώντας τους Αγγλοσάξονες, οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» συνέχισαν ξανά το σχέδιο αποικισμού τους. Μπήκαν στη Λωρίδα της Γάζας, μέσω της διέλευσης Ερέζ/Μπέιτ Χανούν, για να κατασκευάσουν τα πρώτα κτίρια ενός νέου οικισμού, Νέο Νισανίτ. Κατάφεραν να κατασκευάσουν δύο από αυτά, από ξύλο, προτού απωθηθούν από τους IDF.
36 αρχισυντάκτες πολύ μεγάλων αγγλοσαξονικών μέσων ενημέρωσης υπέγραψαν επιστολή από την Επιτροπή Προστασίας των Δημοσιογράφων για να καταγγείλουν τον θάνατο των υπαλλήλων τους στη Γάζα και να υπενθυμίσουν στην ισραηλινή κυβέρνηση ότι έχει την ευθύνη να διασφαλίσει την ασφάλειά τους [8] .
Ωστόσο, ενώ η ισραηλινή κυβέρνηση προσποιήθηκε ότι ήταν έκπληκτη από αυτούς τους θανάτους, οι περισσότεροι από τους αξιωματικούς του Τμήματος Πληροφοριών υπέβαλαν μαζί τις παραιτήσεις τους. Η υπουργός Galit Distel-Etebaryan είχε ήδη παραιτηθεί στις 12 Οκτωβρίου για να διαμαρτυρηθεί κατά της στρατιωτικής λογοκρισίας. Τώρα η κρίση ήταν πολύ πιο σοβαρή: οι υπεύθυνοι για την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα αρνήθηκαν να συνεχίσουν να λένε ψέματα καθώς το χάσμα μεταξύ της αφήγησής τους και της αλήθειας συνέχιζε να διευρύνεται.
Μόνη παραχώρηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου: η άρση της απαγόρευσης του εορτασμού του Ραμαζανιού στο τέμενος Αλ Άκσα. Μετά από παρέμβαση των Αράβων βουλευτών της Κνεσέτ στον βασιλιά Αμπντουλάχ Β’ της Ιορδανίας, αποκλειστικά υπεύθυνο για την ασφάλεια του μουσουλμανικού ιερού τόπου της Ιερουσαλήμ, κατέληξε να επιτρέψει αυτές τις συγκεντρώσεις για την πρώτη εβδομάδα, με δυνατότητα ανανέωσης κάθε επτά ημέρες.
Η Ουάσιγκτον πήρε τότε την απόφαση να αλλάξει ριζικά την πολιτική της. Μέχρι τώρα θεωρούσε ότι δεν είχε την πολυτέλεια να αφήσει το Ισραήλ να χάσει. Υποστήριξε επομένως το έγκλημά του. Από τώρα και στο εξής δεν επιτρέπεται να αφήσει τους Εβραίους φασίστες να νικήσουν. Πρέπει να γίνει καλά κατανοητό: η Ουάσιγκτον δεν άλλαξε γνώμη βλέποντας τα δεινά των κατοίκων της Γάζας, ούτε από ένα ξαφνικό ξέσπασμα αντιφασισμού, αλλά εξαιτίας των απειλών των «ρεβιζιονιστών σιωνιστών». Οι θέσεις της υπαγορεύονται αποκλειστικά από την θέληση της να διατηρήσει την κυριαρχία της στον κόσμο. Δεν μπορούσε να δεχθεί μια νέα ήττα των Ισραηλινών συμμάχων της, αυτή τη φορά, μετά από αυτές της Συρίας και της Ουκρανίας. Αλλά μπορεί ακόμη λιγότερο να δεχθεί μια ήττα από τους «ρεβιζιονιστές σιωνιστές».
Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση Μπάιντεν κάλεσε τον στρατηγό Μπένι Γκαντζ, τον πρώην εναλλακτικό πρωθυπουργό και από τις 12 Οκτωβρίου υπουργό χωρίς χαρτοφυλάκιο, να έρθει για διαβούλευση στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά την αντίθεση του πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου. Είναι ένα είδος αντίδρασης στον τρόπο με τον οποίο ο τελευταίος αυτό-κλήθηκε να δώσει μια ομιλία στο Κογκρέσο παρά την αντίθετη γνώμη του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, το 2015. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να δείξουν ότι αυτές ηγούνται και κανείς άλλος.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αισθάνονται υποχρεωμένες να δράσουν. Μάλιστα, η Ρωσία κάλεσε εξήντα παλαιστινιακές πολιτικές οργανώσεις στη Μόσχα. Τους προέτρεψε να ενωθούν και έπεισε τη Χαμάς να αποδεχθεί τον καταστατικό χάρτη της PLO, δηλαδή να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ.
Ο στρατηγός Μπένι Γκαντζ δεν αποδέχτηκε αυτή την πρόσκληση για να βρει μια εξωτερική βοήθεια και να ανατρέψει τον πρωθυπουργό. Πήγε στην Ουάσιγκτον για να βεβαιωθεί ότι θα μπορούσε ακόμα να σώσει το Ισραήλ και ότι οι σύμμαχοί του δεν θα τον εγκαταλείψουν. Προς μεγάλη τους έκπληξη, δεν τους εμφανίστηκε ως στρατηγική εναλλακτική λύση στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, αλλά απλώς ως στρατηγός που ενδιαφέρεται να μην σφαγιάσει μαζικά αθώους ανθρώπους.
Στις 5 Μαρτίου, ο Μπένι Γκαντζ έγινε δεκτός από την Αντιπρόεδρο Κάμαλα Χάρις, η οποία κατήγγειλε αδιάλλακτη τη σφαγή που διέπραξε ο συνασπισμός του Μπενιαμίν Νετανιάχου. Ο αμερικανικός Τύπος επεσήμανε ότι η αρχική της ομιλία είχε γραφτεί με ακόμη πιο σκληρούς όρους. Το σημαντικό είναι ότι έπαιξε τον ρόλο του «κακού μπάτσου», ενώ το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Πεντάγωνο έπαιξαν τον ρόλο των πιο κατανοητών «καλών μπάτσων». Συναντήθηκε επίσης με τον υπουργό Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν, ο οποίος τον έχρισε στο όνομα της «Αμερικής» ως μελλοντικό Ισραηλινό πρωθυπουργό. Επί τόπου, έμαθε για τη συνταξιοδότηση με άμεση ισχύ της υφυπουργού Βικτόρια Νούλαντ.
Η τελευταία είναι γνωστή στην Ευρώπη επειδή επέβλεψε, το 2014, την ανατροπή του εκλεγμένου Ουκρανού προέδρου, Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Ήταν επίσης αυτή που έπεισε τη Γερμανίδα Καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ, και τον Γάλλο Πρόεδρο, Φρανσουά Ολάντ, να υπογράψουν τις συμφωνίες του Μινσκ για να επιτύχουν την αποχώρηση της Ρωσίας. Γνωρίζουμε σήμερα ότι η Δύση δεν ήθελε να βάλει τέλος στη σφαγή των κατοίκων του Ντονμπάς, αλλά μόνο να κερδίσει χρόνο για να εξοπλίσει την Ουκρανία.
Ωστόσο, η Βικτόρια Νούλαντ είναι πάνω από όλα σύζυγος του ιστορικού Ρόμπερτ Κέηγκαν, ο οποίος προήδρευσε στο Project for a New American Century. Με αυτή την ιδιότητα ανακοίνωσαν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, το «Νέο Περλ Χάρμπορ» που θα ξυπνούσε την «Αμερικανική Αυτοκρατορία» [9]. Και οι δύο είναι μαθητές του φιλοσόφου Λέο Στράους, ο οποίος ήταν μαθητής του Γιαμποτίνσκι και ηγετική φυσιογνωμία του νεοσυντηρητικού κινήματος [10]. Ο αριθμός 2 του Project for a New American Century ήταν ο Έλιοτ Έιμπραμς ο άνθρωπος που χρηματοδότησε πέρυσι την προεκλογική εκστρατεία και στη συνέχεια το πραξικόπημα του Μπενιαμίν Νετανιάχου [11].
Το 2006, η Βικτόρια Νούλαντ, τότε πρέσβειρα των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, σταμάτησε τον πόλεμο Ισραήλ-Λιβάνου, σώζοντας το Ισραήλ από ήττα από την Χεζμπολάχ. Ως εκ τούτου, γνωρίζει πολύ καλά τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
Η απόλυσή της καταδεικνύει την επιθυμία της κυβέρνησης Μπάιντεν να καθαρίσει το σπίτι της ενώ το κάνει και στο Ισραήλ.
Στις 6 Μαρτίου, στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι του, ο Μπένι Γκαντζ σταμάτησε στο Λονδίνο. Τον υποδέχτηκε ο Σύμβουλος Ασφαλείας Τιμ Μπάροου, ο Πρωθυπουργός Ρίσι Σούνακ και τέλος ο Υπουργός Εξωτερικών Ντέιβιντ Κάμερον. Φυσικά τόνισαν ότι το Ισραήλ είχε το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά μόνο σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Αυτή η στάση ήταν υποχρεωτική για αυτόν, δεδομένου ότι η Χαμάς είναι το παλαιστινιακό παρακλάδι της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων, μιας πολιτικής μυστικής εταιρείας που στηρίζεται από τη βρετανική MI6 και ακολουθήθηκε για δεκαετίες από τον βασιλιά Κάρολο Γ’ (τότε Πρίγκιπα της Ουαλίας).
Στην ομιλία του για την κατάσταση της Ένωσης στις 7 Μαρτίου, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν δήλωσε: «Στους ηγέτες του Ισραήλ, λέω το εξής: Η ανθρωπιστική βοήθεια δεν μπορεί να είναι μια δευτερεύουσα θεώρηση ή νόμισμα ανταλλαγής. Η προστασία και η διάσωση αθώων ζωών πρέπει να είναι προτεραιότητα. Όσο για το μέλλον, η μόνη πραγματική λύση για την κατάσταση είναι η λύση των δύο κρατών. Το λέω αυτό ως μακροχρόνιος σύμμαχος του Ισραήλ και ως μόνος Αμερικανός πρόεδρος που επισκέφτηκε το Ισραήλ κατά τη διάρκεια πολέμου. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος που να εγγυάται την ασφάλεια και τη δημοκρατία του Ισραήλ. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος που να εγγυάται ότι οι Παλαιστίνιοι μπορούν να ζήσουν με ειρήνη και αξιοπρέπεια. Και δεν υπάρχει άλλος δρόμος που να εγγυάται την ειρήνη μεταξύ του Ισραήλ και όλων των Αράβων γειτόνων του, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας» [12].
Κατά τη διάρκεια της σφαγής στη Γάζα, πολλοί ηγέτες στην ευρύτερη Μέση Ανατολή που συμπαθούσαν την Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων άρχισαν να αμφισβητούν την Χαμάς. Αν καταλάβαμε ότι, δήθεν στο όνομα του Ισλάμ, οι Αδελφοί πολέμησαν τους Σοβιετικούς, και μετά τους κοσμικούς Μουαμάρ Καντάφι και Μπασάρ αλ Άσαντ, πώς μπορούμε να εξηγήσουμε ότι μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν μια επιχείρηση την οποία μόνο ένας μουσουλμανικός λαός θα πλήρωνε την τιμή; Πρώτος αντέδρασε ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που αφαίρεσε την τουρκική υπηκοότητα του Ανώτατου Οδηγού της Αδελφότητας, του Αιγύπτιου Μαχμούντ Χουσεΐν, την οποία ωστόσο του είχε παραχωρήσει δύο χρόνια νωρίτερα. Αυτό προφανώς δεν σημαίνει ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εγκαταλείπει την ιδεολογία του πολιτικού Ισλάμ, αλλά ότι προσπαθεί να την διαχωρίσει από την αγγλοσαξονική αποικιοκρατία όπως το προτείνει ο Αδελφός Μαχμούντ Φάθι.
Για 75 χρόνια, οι Δυτικοί επέβαλαν τη θέλησή τους στις πρώην αποικίες τους στην «Ευρύτερη Μέση Ανατολή», είτε μέσω των τζιχαντιστών είτε απευθείας μέσω των στρατών τους. Υποστηρίζοντας για τέσσερις μήνες τις σφαγές που διαπράττουν οι Εβραίοι φασίστες της ομάδας Τζαμποτίνσκι-Νετανιάχου, οι Δυτικοί έχασαν το κύρος τους. Όποια να είναι η συνέχεια για το Ισραήλ, με τον Μπένι Γκαντζ και τον Γιαΐρ Λαπίντ και όχι πλέον με τον Μπενιαμίν Νετανιάχου και τον Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ, η δύναμη του Ισραήλ, βασισμένη στον μύθο της ασυμβατότητας των Εβραίων με τον φασισμό, έχει καταρρεύσει. Από εδώ και πέρα, θα είναι δυνατή η εκταφή όλων των εγκλημάτων που διέπραξε αυτή η μικρή ομάδα, για λογαριασμό της CIA, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.
Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά
[1] Bombe e aiuti umanitari dagli USA su Gaza”, di Manlio Dinucci , Rete Voltaire, 9 marzo 2024.
[2] Έπεσαν οι μάσκες: οι κρυμμένες αλήθειες του Γιαμποτίνσκι και του Νετανιάχου”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 23 Ιανουαρίου 2024.
[3] Στην Ιερουσαλήμ, η «Διάσκεψη για τη Νίκη του Ισραήλ» απειλεί το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 13 Φεβρουαρίου 2024.
[4] Executive Order on Imposing Certain Sanctions on Persons Undermining Peace, Security, and Stability in the West BankWhite House, February 1, 2024.
[5] National Security Memorandum on Safeguards and Accountability With Respect to Transferred Defense Articles and Defense Services, White House, February 8, 2024.
[6] السلطات المصرية تشرع في بناء منطقة أمنية عازلة محاطة بأسوار لإستقبال فلسطيني غزةSinai Foundation for Human Rights, February 14, 2024.
[7] «In Absence of Hostage Deal, U.S. Reining in Israel’s Actions in Gaza», Amos Harel, Haaretz, March10, 2024.
[8] «Open letter on journalists in Gaza», Committee to Protect Journalists, February 29, 2024.
[9] L’Effroyable imposture, suivie du Pentagate, Thierry Meyssan, éditions Demi-Line.
[10] Η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο στους Στράουσιστές”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 5 mars 2022.
[11] Το πραξικόπημα των Στράουσιστών στο Ισραήλ”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 7 mars 2023.
[12] State of the Union Address”, by Joseph R. Biden Jr. , Voltaire Network, 7 March 2024.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.



Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τα τελευταία ψελλίσματα του εβραϊκού φασισμού

Η ιδεολογία του πολέμου στην Ουκρανία και το Ισραήλ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενάντια στους αγρότες

Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου σε δοκιμασία

Στην Ιερουσαλήμ, η «Διάσκεψη για τη Νίκη του Ισραήλ» απειλεί το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Τρίτη 5 Μαρτίου 2024

Τιερί Μεϊσάν: Η ιδεολογία του πολέμου στην Ουκρανία και στο Ισραήλ

 

Η ιδεολογία του πολέμου στην Ουκρανία και στο Ισραήλ

Οι πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Γάζα μοιάζουν περισσότερο από όσο νομίζουμε, τουλάχιστον αν γνωρίζουμε την ιστορία τους. Αυτός της Ουκρανίας δεν ξεκίνησε με τη ρωσική στρατιωτική επιχείρηση, αλλά με τις σφαγές στο Ντονμπάς, ενώ αυτός της Γάζας δεν ξεκίνησε με την επιχείρηση «Κατακλυσμός του Αλ-Ακσά», αλλά 75 χρόνια νωρίτερα με τη Νάκμπα. Μακροπρόθεσμα, οι υπεύθυνοι και για τους δύο πολέμους διεκδικούν την ίδια ιδεολογία.

DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ
Η ισραηλινή αντιπροσωπεία του Μπέντζαμιν Νετανιάχου και η ουκρανική του Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Ανάμεσά τους αιωρείται η μνήμη της φασιστικής συμμαχίας του Βλαντιμίρ Ζέεβ Τζαμποτίνσκι και του Ντμίτρο Ντόντσοφ.

Σε γενικές γραμμές, κάθε πόλεμος ορίζει ποιοι είμαστε «εμείς» και ποιοι είναι «αυτοί». «Εμείς» είμαστε το Καλό, ενώ «Αυτοί» είναι το Κακό.

Οι δυτικοί ηγέτες, ενώ δηλώνουν ότι ο ίδιος ο πόλεμος είναι κακός, ισχυρίζονται ότι είναι πλέον απαραίτητος σήμερα κατά των επιθέσεων της Ρωσίας και της Χαμάς. Σύμφωνα με αυτούς, η Ρωσία ή μάλλον ο πρόεδρος της Βλαντιμίρ Πούτιν ονειρεύεται να αρπάξει την περιουσία μας και να καταστρέψει το πολιτικό μας σύστημα. Μετά την εισβολή στην Ουκρανία, θα εισβάλει στη Μολδαβία και τη Βαλτική και στη συνέχεια θα συνεχίσει προς τα δυτικά. Η Χαμάς, όσον την αφορά, είναι μια αίρεση γεμάτη μίσος που ξεκινά με τον βιασμό και τον αποκεφαλισμό των Εβραίων λόγω αντισημιτισμού και θα συνεχίσει εισβάλλοντας στη Δύση στο όνομα της θρησκείας της.

Ας σημειωθεί ότι το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες ιδρύθηκαν από τους στρατούς τους, την Χαγκανά και το Continental Army. Σήμερα, η συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών τους ηγετών σταδιοδρόμησε στους στρατούς ή στις μυστικές υπηρεσίες. Αλλά δεν είναι οι μόνοι αφού ο Σι Τζινπίνγκ είναι στρατιωτικός και ο Βλαντιμίρ Πούτιν πρώην μέλος της σοβιετικής μυστικής υπηρεσίας (KGB).

Αναρωτιόμαστε τι τροφοδοτεί τις φαντασιώσεις της πολιτικής Δύσης και πώς οι τελευταίες εμποδίζουν να αντιληφθεί η πραγματικότητα. Η Ρωσία δεν εισέβαλε στην Ουκρανία περισσότερο από όσο η Γαλλία εισέβαλε στη Ρουάντα. Η Μόσχα και το Παρίσι σταμάτησαν τη σφαγή των Ουκρανών του Ντονμπάς και των Τούτσι της Ρουάντα. Και οι δύο οδηγήθηκαν από την «ευθύνη τους για προστασία» και εφάρμοσαν ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Οι Παλαιστίνιοι δεν βιάζουν ούτε αποκεφαλίζουν κανέναν για ευχαρίστηση, ακόμα και αν ορισμένοι από αυτούς ανήκουν σε μια μυστική αίρεση που το κάνει. Δεν πολεμούν εναντίον των Εβραίων από αντισημιτισμό, εκτός από το ιστορικό παρακλάδι της Χαμάς, αλλά ενάντια στο σύστημα του απαρτχάιντ του οποίου είναι θύματα.

Ίσως η συλλογική τύφλωση έχει για πρώτη λειτουργία να διαγράψει τα προηγούμενα εγκλήματά μας: οι «δημοκρατίες» των Ηνωμένων Πολιτειών και τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν αυτού που οργάνωσαν την ανατροπή του εκλεγμένου Ουκρανού προέδρου, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, το 2014. Η Γερμανία και Η Γαλλία υπέγραψαν τις Συμφωνίες του Μινσκ για να εγγυηθεί η ειρήνη στους Ουκρανούς του Ντονμπάς (2015), αλλά ποτέ δεν είχαν την πρόθεση να τις εφαρμόσουν και, σύμφωνα με τις ομολογίες της Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ και του Προέδρου Φρανσουά Ολάντ, τις χρησιμοποίησαν για να εξοπλίσουν την Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας. Αυτή η αθέτηση του λόγου μας και της υπογραφής μας αποτελεί, σύμφωνα με το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, το σοβαρότερο από όλα τα εγκλήματα, το έγκλημα «κατά της ειρήνης».

Ομοίως, η «μεγαλύτερη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή», το Ισραήλ, έχει κλέψει, μέτρο με μέτρο, με κατοχή και ροκανίσματα, την πλειονότητα των Παλαιστινιακών Εδαφών που ορίζονταν με το ψήφισμα 181 (1947) του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Εκτός αν συμβαίνει το αντίθετο: η συλλογική μας τύφλωση ίσως έχει ως λειτουργία να μας επιτρέπει να διαπράξουμε τα επόμενα εγκλήματά μας. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι επιδιώκουμε να διαλύσουμε τη ρωσική οικονομία και, εντέλει, να στείλουμε τη Ρωσία πίσω στη πέτρινη εποχή. Ούτε πρέπει να μας εκπλήσσουν οι ομιλίες που ζητούν την εθνοκάθαρση της γεωγραφικής Παλαιστίνης και, εν τέλει, την απέλαση ενός εκατομμυρίου Παλαιστινίων.

Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου και ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι θρηνούν στο Μπάμπι Γιαρ όπου 33.000 Εβραίοι σφαγιάστηκαν από τους Ναζί και τους Ουκρανούς συνεργάτες τους. Η υποκρισία της τελετής είναι αισθητή: η πρόσβαση στο μνημείο γίνεται μέσω της λεωφόρου Στεπάν Μπαντέρα, που πήρε το όνομά της από το όνομα του «Providnyk» (οδηγού) της Οργάνωσης των Ουκρανών [ακραίων] Εθνικιστών

Αυτές οι συγκρούσεις δεν στοχεύουν στη μονοπώληση πόρων, αλλά των εδαφών. Οι αναπόσπαστοι Ουκρανοί εθνικιστές του Ντμίτρο Ντόντσοφ συνέχισαν να διεκδικούν, από το 1917, την κυριαρχία στην αναρχική Νοβορωσίγια του Νέστορ Μαχνό και στα Μπολσεβίκα Ντόνμπας και Κριμαία. Βέβαια, αυτά τα εδάφη συγχωνεύτηκαν στη Σοβιετική Ουκρανία από τον Ουκρανό Νικήτα Χρουστσόφ, αλλά το Κίεβο δεν μπορεί να επικαλεστεί την πρόσφατη ιστορία για να τα οικειοποιηθεί. Ομοίως, οι ρεβιζιονιστές σιωνιστές του Βλαντιμίρ Ζέεβ Τζαμποτίνσκι διεκδικούν από το 1920 την κυριαρχία σε ολόκληρη την Παλαιστίνη, και μακροπρόθεσμα στο αιγυπτιακό Σινά, τον Λίβανο, την Ιορδανία και τη Συρία, εν ολίγοις όλα τα εδάφη από τον «Νείλο στον Ευφράτη». Φυσικά το αρχαίο βασίλειο της Ιερουσαλήμ αποτελούταν από την πόλη και τα προάστια της, αλλά αυτό δεν τους επιτρέπει να επικαλεστούν την Ιστορία για όλες αυτές τις κατακτήσεις.

Λέγεται συχνά ότι η ηλικιακή πυραμίδα καθορίζει την επιθετικότητα των κρατών. Εκείνα, με την πλειοψηφία των νέων μεταξύ 15 και 30 ετών, φέρεται να είναι από τη φύση τους προσανατολισμένα στον πόλεμο. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει ούτε για την Ουκρανία ούτε για το Ισραήλ. Ακόμη περισσότερο, είναι η Παλαιστίνη και όχι το Ισραήλ που η ηλικιακή πυραμίδα θα μπορούσε να ωθήσει σε πόλεμο.

Μάλλον το ιδεολογικό ζήτημα είναι το πιο σημαντικό. Ο Ντμίτρο Ντόντσοφ και ο κολλητός του Στέπαν Μπαντέρα δόξασαν τους Ουκρανούς μαχητές ως κληρονόμους των Σουηδών Βίκινγκς, τους Βαράγγους, που πρέπει να σφαγιάσουν τους «Μοσχοβίτες» για να γλεντήσουν στη Βαλχάλα. Σήμερα, είναι ο «Λευκός Φύρερ», Αντρέι Μπιλέτσκι, ο οποίος διοικούσε τα στρατεύματα της Μεραρχίας Αζόφ στη Μαριούπολη, της 3ης Ταξιαρχίας Εφόδου στο Μπαχμούτ/Αρτεμόβσκ και πρόσφατα στην Αβντίιβκα/Αβντιβκά. Ομοίως, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, γιος του ιδιωτικού γραμματέα του Βλαντιμίρ Ζέεβ Τζαμποτίνσκι, δεν δίστασε να συγκρίνει τους Παλαιστίνιους με τους αρχαίους Αμαληκίτες. Υπονοεί ότι πρέπει όλοι να εξοντωθούν όπως διατάζει ο Γιαχβέ, διαφορετικά η φυλή τους θα ξαναβγεί στην επιφάνεια ενάντια στους Εβραίους. Ομοίως, ο Ισραηλινός Στρατός κατέστρεψε συστηματικά όλα τα πανεπιστήμια και τα σχολεία στη Λωρίδα της Γάζας και σφάγιασε 30.000 αμάχους ενώ ισχυριζόταν ότι πολεμούσε εναντίον της Χαμάς.

Ο Ντμίτρο Ντόντσοφ συνήψε συμμαχία με τον Αδόλφο Χίτλερ το 1923, πριν δηλαδή έρθει στην εξουσία, στη συνέχεια έγινε ένας από τους διαχειριστές του Ινστιτούτου Ράινχαρντ Χάιντριχ που ανέλαβε την εκτέλεση της τελικής λύσης των εβραϊκού και τσιγγάνικου ζητημάτων. Ο Βλαντιμίρ Ζέεβ Τζαμποτίνσκι, ο οποίος είχε συμμαχήσει με τον Ντόντσοφ το 1922, ίδρυσε το σχολείο των στελεχών του Μπετάρ στο Τσιβιταβέκια (Ιταλία) με τη βοήθεια του Ντούτσε Μπενίτο Μουσολίνι το 1935. Δεν είχε την ευκαιρία να παίξει σπουδαίο ρόλο κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αφού πέθανε τον Αύγουστο του 1940. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την προσχώρηση των Ουκρανών ακραίων εθνικιστών στον ναζισμό και των ρεβιζιονιστών Σιωνιστών στον φασισμό.

Άλλωστε, ξαναβρίσκουμε την εδαφική λογική των φασιστικών και ναζιστικών καθεστώτων στις σημερινές ομιλίες του Ουκρανού Προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι και του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Ενώ οι Ρώσος και Παλαιστίνιος πρόεδροι, Βλαντιμίρ Πούτιν και Μαχμούντ Αμπάς, ισχυρίζονται πάντα ότι υπερασπίζονται τους λαούς τους.

• Για περισσότερα σχετικά με τον ολοκληρωτικό εθνικισμό του Ντμίτρο Ντόντσοφ, διαβάστε:
«Ποιοι είναι οι Ουκρανοί ριοσπαστικοί εθνικιστές;», του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 15 Νοεμβρίου 2022.
• Για περισσότερα για τους ρεβιζιονιστές Σιωνιστές του Ζέεβ Γιαμποτίνσκι διαβάστε:
«Έπεσαν οι μάσκες: οι κρυμμένες αλήθειες του Γιαμποτίνσκι και του Νετανιάχου», του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 23 Ιανουαρίου 2024.
και «Στην Ιερουσαλήμ, η «Διάσκεψη για τη Νίκη του Ισραήλ» απειλεί το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον», του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 13 Φεβρουαρίου 2024.

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Η ιδεολογία του πολέμου στην Ουκρανία και το Ισραήλ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενάντια στους αγρότες

Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου σε δοκιμασία

Στην Ιερουσαλήμ, η «Διάσκεψη για τη Νίκη του Ισραήλ» απειλεί το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον

Η παγκόσμια κατάσταση σε σχέση με τη σφαγή στη Γάζα

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις 

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2024

Τιερί Μεϊσάν: Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενάντια στους αγρότες

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενάντια στους αγρότες

Τιερί Μεϊσάν

DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ
Πριν από τρεις εβδομάδες, σύμφωνα με την αστυνομία, αγρότες με τουλάχιστον 1.000 τρακτέρ διαδήλωσαν κατά της πολιτικής της ΕΕ στις Βρυξέλλες.

Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ

Σε όλη τη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, οι αγρότες διαδηλώνουν. Πρώτα στην Ολλανδία, την Ιταλία, την Ελβετία και τη Ρουμανία, σήμερα στην Ισπανία, την Γαλλία, την Γερμανία και την Πολωνία. Αυτή η ηπειρωτικής κλίμακας Ζακερί ξεσηκώνεται ενάντια στην Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης, για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, το 1957, τα έξι ιδρυτικά κράτη (Δυτική Γερμανία, Βέλγιο, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Κάτω Χώρες) αποδέχθηκαν την αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των εμπορευμάτων. Απαγόρευσαν έτσι κάθε εθνική αγροτική πολιτική.

Προκειμένου να διασφαλίσουν το εισόδημα των αγροτών, εφαρμόζουν επομένως μια κοινή γεωργική πολιτική. Ανάλογα με τα κράτη μέλη, καταβάλλεται μια ενίσχυση από την Ευρωπαϊκή Ένωση στις περιφέρειες που την διανέμουν στους γεωργούς ή απευθείας στους φορείς εκμετάλλευσης (όπως στη Γαλλία). Αυτός είναι ο «Πρώτος Πυλώνας». Περαιτέρω, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καθορίζει πρότυπα παραγωγής προκειμένου να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των αγροτικών πληθυσμών και την ποιότητα της παραγωγής τους. Αυτός είναι ο «Δεύτερος Πυλώνας».

Ο Πρώτος Πυλώνας δεν άντεξε στη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη μετάβαση στο παγκόσμιο ελεύθερο εμπόριο (η ΕΕ προσχώρησε στον ΠΟΕ το 1995) που οδήγησε σε δυσανάλογη αύξηση των κοινοτικών επιδοτήσεων. Ο Δεύτερος Πυλώνας καταρρίφθηκε από την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία (2019), η οποία φιλοδοξεί τη μείωση της θερμοκρασίας της Γης περιορίζοντας τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.

Ελλείψει παγκόσμιας ΚΑΠ, δεν υπάρχει λύση για την αποτυχία του Πρώτου Πυλώνα: η αγγλοσαξονική αρχή του παγκόσμιου ελεύθερου εμπορίου είναι ασυμβίβαστη με εκείνη του ευρωπαϊκού ελεύθερου εμπορίου που αντισταθμίζεται από την ευρωπαϊκή ΚΑΠ. Οι κατώτατες τιμές των αγροτικών προϊόντων, όπως ανακοινώθηκαν από διάφορα εθνικά στελέχη, δεν θα σώσουν τους αγρότες, αλλά αντιθέτως θα τους σκοτώσουν στο βαθμό που θα συνεχίζουμε να δεχόμαστε εισαγόμενα προϊόντα σε πολύ χαμηλότερες τιμές.

Όσο για τον Δεύτερο Πυλώνα, δεν επιδιώκει πλέον πολιτικό στόχο, αλλά ιδεολογικό. Πράγματι, ο ισχυρισμός ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη δεν είναι τοπική, αλλά παγκόσμια, έρχεται σε αντίθεση με τις μετρήσεις της θερμοκρασίας. Ενώ ο ισχυρισμός ότι δεν προέρχεται από αστρονομικούς παράγοντες, αλλά από την ανθρώπινη δραστηριότητα, δεν αντέχει στην επιστημονική συζήτηση.

Να θυμηθούμε ότι η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) δεν είναι επιστημονική ακαδημία, αλλά μια συνάντηση ανώτατων αξιωματούχων (από τους οποίους μερικοί είναι επιστήμονες, αλλά εδρεύουν πάντα ως ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι) που δημιουργήθηκε το 1988, με πρωτοβουλία της Μάργκαρετ Θάτσερ για να δικαιολογήσει τη μετάβαση από τον άνθρακα στο πετρέλαιο και μετά στην πυρηνική ενέργεια [1]. Τα συμπεράσματά της, αν και εγκρίθηκαν από τις κυβερνήσεις που θα μπορούν να περάσουν στα πυρηνικά, απορρίφθηκαν απόλυτα από τους επιστημονικούς κύκλους, συμπεριλαμβανομένης της διάσημης Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών [2]. Η λεγόμενη «επιστημονική συναίνεση» επί του θέματος δεν υπάρχει περισσότερό από την περίφημη «διεθνή κοινότητα» που επιβάλλει «κυρώσεις» στη Ρωσία. Ως γνωστόν, η επιστήμη δεν λειτουργεί με συναίνεση, αλλά με την διαδικασία δοκιμή-λάθος.

Οι προσπάθειες ανάπτυξης του πράσινου τουρισμού στις αγροτικές περιοχές δεν θα σώσουν τους αγρότες. Το πολύ θα τους επιτρέψει να νοικιάζουν δωμάτια στις φάρμες τους για μερικές εβδομάδες το χρόνο. Το πρόβλημα δεν είναι να αλλάξουν την δραστηριότητα τους, αλλά να επιτραπεί στους αγρότες να ζήσουν και να θρέψουν τον πληθυσμό τους.

Οι αγρότες στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη εξαρτώνται σήμερα από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Δεν αντιτίθενται στην Ευρωπαϊκή Ένωση που τους επιτρέπει να επιβιώσουν, αλλά καταγγέλλουν τις αντιφάσεις της που τους πνίγουν. Επομένως, το ερώτημα δεν είναι να καταργηθεί αυτός ή ο άλλος κανονισμός, αλλά να οριστεί ποια μορφή Ευρωπαϊκής Ένωσης θέλουμε να οικοδομήσουμε.

Οι επόμενες εκλογές στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα διεξαχθούν τον Ιούνιο. Θα περιλαμβάνουν την εκλογή των βουλευτών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, των μοναδικών εκλεγμένων εκπροσώπων στην Ένωση. Πράγματι, το Συμβούλιο δεν εκλέγεται σε επίπεδο της Ένωσης, αλλά αποτελείται από αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων που εκλέγονται σε εθνικό επίπεδο, ενώ για την Επιτροπή, δεν εκλέγεται καθόλου και εκπροσωπεί τα συμφέροντα των νονών της Ένωσης.

ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Για να κατανοήσουμε αυτό το παράξενο σύστημα, και ενδεχομένως να το τροποποιήσουμε, ας επιστρέψουμε στην προέλευσή του: από του Μεσοπόλεμου (1918-1939) έως της επομένης ημέρας της μεταπολεμικής περιόδου (1945-57), υπήρχαν έξι ανταγωνιστικά σχέδια για την «ένωση».

1- Το πρώτο το μετέφεραν οι Ρεπουμπλικάνοι Ριζοσπάστες. Στόχος του ήταν να ενώσει κράτη που διοικούνται από συγκρίσιμα καθεστώτα. Τότε γινόταν λόγος για την ένωση χωρών της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής που κυβερνούνταν με Δημοκρατία.
Ο ορισμός των Δημοκρατιών και των Μοναρχιών δεν είχε καμία σχέση με τις εκλογές και τις δυναστικές διαδοχές. Έτσι, ο βασιλιάς της Γαλλίας Ερρίκος Δ΄ περιέγραψε τον εαυτό του ως «ρεπουμπλικανό» (1589-1610), στο βαθμό που αφοσιώθηκε στο κοινό καλό των υπηκόων του και όχι στα συμφέροντα των ευγενών του. Η ανάγνωσή μας για τις Δημοκρατίες και τις Μοναρχίες χρονολογείται από τις Δημοκρατίες (η κυβέρνηση του λαού, από τον λαό και για τον λαό). Εστιάζεται στους κανόνες για τον διορισμό των ηγετών και όχι πλέον σε αυτό που κάνουν. Έτσι, θεωρούμε το σύγχρονο Ηνωμένο Βασίλειο πιο δημοκρατικό από τη Γαλλία και δεν λαμβάνουμε υπόψη τα απίστευτα προνόμια που απολαμβάνει η βρετανική αριστοκρατία εις βάρος του λαού της.

Η Αργεντινή του Ιπόλιτο Ηριγκογιέν (η οποία ήταν τότε η κύρια οικονομική δύναμη της Αμερικής) θα συναναστρεφόταν στον κόρφο αυτής της ένωσης με τη Γαλλία του Αριστίντ Μπριάν (του οποίου η αυτοκρατορία εκτεινόταν σε όλες τις ηπείρους). Το γεγονός ότι αυτές οι Δημοκρατίες δεν ήταν απαραίτητα παρακείμενες δεν σόκαρε κανέναν. Αντίθετα, αυτό εξασφάλιζε ότι η ένωση δεν θα μεταμορφωνόταν ποτέ σε υπερεθνική δομή, αλλά θα παρέμενε ένα όργανο διακρατικής συνεργασίας.
Αυτό το έργο βυθίστηκε με την οικονομική κρίση του 1929 και την άνοδο του φασισμού που προκάλεσε.

2- Το δεύτερο ήταν αυτό μιας ένωσης που θα εγγυούταν την ειρήνη. Ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών, Λουί Λουσέρ, ισχυριζόταν ότι εάν η Γερμανία και η Γαλλία ενώνονταν σε ένα ενιαίο στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα, δεν θα μπορούσαν πλέον να διεξάγουν πόλεμο μεταξύ τους. [3].
Επιτεύχθηκε όταν, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Αγγλοσάξονες αποφάσισαν να επανεξοπλιστούν τη Γερμανία. Το 1951, ο πρώην υπουργός του Πεταίν, Ρόμπερτ Σούμαν, δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ).
Η ΕΚΑΧ έληξε το 2002 και ενσωματώθηκε με τη Συνθήκη της Νίκαιας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

3- Το τρίτο δανείζεται από τα δύο προηγούμενα. Το συνέταξε ο Αυτροούγγρος κόμης Ρίχαρντ ντε Κουντενχόβε-Καλέργκι. Στόχος του ήταν να ενωθούν όλα τα κράτη της ηπείρου (εκτός από το Ηνωμένο Βασίλειο και την ΕΣΣΔ) σε μια «ΠανΕυρώπη». Αρχικά, θα ήταν μια ομοσπονδία συγκρίσιμη με την Ελβετία, αλλά τελικά θα γινόταν μια υπερεθνική οντότητα κατά το πρότυπο των Ηνωμένων Πολιτειών και της σταλινικής ΕΣΣΔ (η οποία υπερασπιζόταν τους πολιτισμούς των εθνικών μειονοτήτων) [4].
Αυτό το σχέδιο έγινε λίγο πολύ με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1949 δημιουργήθηκε το Συμβούλιο της Ευρώπης. Γράφω «λίγο πολύ» επειδή το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν ιδρυτικό μέλος, κάτι που αρχικά δεν προβλεπόταν. Αυτό το Συμβούλιο ανέπτυξε μια Σύμβαση για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (CSDHLF). Διαθέτει ένα Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ) υπεύθυνο για τη διασφάλιση της εφαρμογής της.

Ωστόσο, από το 2009 και μετά, πολλοί δικαστές αυτού του Δικαστηρίου έχουν υποστηριχθεί, για να μην πω διαφθαρεί, από τον Αμερικανό δισεκατομμυριούχο Τζορτζ Σόρος. Σταδιακά, ερμήνευσαν τη Σύμβαση με τέτοιο τρόπο ώστε να τροποποιούν την ιεραρχία των κανόνων. Για παράδειγμα, σήμερα θεωρούν ότι οι διεθνείς συνθήκες για τη διάσωση στη θάλασσα (που προβλέπουν την
αποβίβαση των ναυαγών στο πλησιέστερο λιμάνι) πρέπει να καταργηθούν υπέρ του δικαιώματος των μεταναστών να υποβάλλουν αιτήματα για πολιτικό άσυλο στην Ευρώπη.
Σήμερα, αυτό το Δικαστήριο κρίνει ερήμην της και καταδικάζει συστηματικά τη Ρωσική Ομοσπονδία, παρόλο που η τελευταία ανεστάλη από το Συμβούλιο της Ευρώπης και στη συνέχεια το εγκατέλειψε.

4- Το τέταρτο σχέδιο, η «Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη», ήταν αυτό του Τρίτου Ράιχ από το 1941. Αφορούσε την ένωση της ευρωπαϊκής ηπείρου με την κατανομή του πληθυσμού της, ανά περιοχή, σύμφωνα με γλωσσικά κριτήρια. Κάθε περιφερειακή γλώσσα, όπως η βρετονική, θα είχε το κράτος της. Μακράν το πιο σημαντικό κράτος θα ήταν αυτό στο οποίο μιλιόταν τα γερμανικά (Γερμανία, Αυστρία, Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργο, γερμανόφωνη Ελβετία, ιταλικό Τιρόλο, Τσεχοσλοβάκοι Σουδήτες, Σλοβάκοι Καρπάθιοι, Ρουμανικό Μπανάτ, κ.λπ.). Επιπλέον, φυλετικά κριτήρια θα είχαν καθορίσει τους πληθυσμούς που θα είχαν «μειωθεί» (Εβραίοι, Τσιγγάνοι και Σλάβοι) και θα είχαν τεθεί υπό δουλεία.
Αυτό το σχέδιο διαπραγματεύτηκε μεταξύ του Καγκελάριου Αδόλφου Χίτλερ και του Ντούτσε Μπενίτο Μουσολίνι μέσω του Γερμανού νομικού Βάλτερ Χάλσταϊν. Πραγματοποιήθηκε εν μέρει κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά κατέρρευσε με την πτώση του Τρίτου Ράιχ.

5- Το πέμπτο σχέδιο διατυπώθηκε το 1946 από τον πρώην πρωθυπουργό της Βρετανίας, Ουίνστον Τσόρτσιλ [5]. Στόχος του ήταν να συμφιλιώσει το γαλλογερμανικό ζευγάρι και να παραμερίσει τους Σοβιετικούς. Είναι μέρος του οράματος του Χάρτη του Ατλαντικού (1942) για το οποίο ο μεταπολεμικός κόσμος θα έπρεπε να κυβερνάται από κοινού από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Ακόμη περισσότερο, συμβάλλει στο όραμά του για το ρόλο του Ηνωμένου Βασιλείου που υποστηρίζεται από την Κοινοπολιτεία. Από την πλευρά του Ατλαντικού, αναπτύσσει μια προνομιακή σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και, από την ηπειρωτική πλευρά, εποπτεύει την Ευρώπη της οποίας δεν θεωρεί ότι είναι μέλος. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ίδρυσε ταυτόχρονα πολλούς θεσμούς. Εντέλει, αυτό το σχέδιο πραγματοποιήθηκε πρώτα, το 1957, με την ονομασία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) και στη συνέχεια, το 1993, με την ονομασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Δανείζεται στοιχεία από τρία από τα προηγούμενα σχέδια, αλλά καθόλου από αυτό της ένωσης των Δημοκρατιών.
Οι Αγγλοσάξονες έλεγχαν πάντα την ΕΟΚ-ΕΕ μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν εκλέγεται, αλλά διορίζεται. Εξάλλου, το Λονδίνο διόρισε τον Βάλτερ Χάλσταϊν, πρώην σύμβουλο του καγκελαρίου Αδόλφου Χίτλερ για ευρωπαϊκά θέματα, ως πρώτο πρόεδρό της. Επιπλέον, η Επιτροπή διέθετε αρχικά τη νομοθετική εξουσία την οποία μοιράζεται σήμερα με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το χρησιμοποιεί για να προτείνει πρότυπα που το Κοινοβούλιο επικυρώνει ή απορρίπτει. Όλα αυτά τα πρότυπα επαναλαμβάνουν λέξη προς λέξη αυτά του ΝΑΤΟ το οποίο, αντίθετα με τη δημοφιλή πεποίθηση, δεν ασχολείται μόνο με την Άμυνα, αλλά και με την οργάνωση των κοινωνιών. Τα γραφεία του ΝΑΤΟ, που βρίσκονταν αρχικά στο Λουξεμβούργο και σήμερα δίπλα στην Κομισιόν στις Βρυξέλλες, του διαβιβάζουν τους φάκελους του, από το πλάτος των δρόμων (για να περάσουν τα τεθωρακισμένα οχήματα) μέχρι τη σύνθεση της σοκολάτας (για τη σύνθεση του σιτηρεσίου του στρατιώτη).

6- Το έκτο έργο αναπτύχθηκε από τον Γάλλο πρόεδρο Σαρλ ντε Γκωλ ως απάντηση σε αυτό των Βρετανών. Σκόπευε να οικοδομήσει έναν θεσμό όχι ομοσπονδιακό, αλλά συνομοσπονδιακό: την «Ευρώπη των Εθνών». Αποδοκίμασε τη Συνθήκη της Ρώμης, αλλά την αποδέχτηκε. Το 1963 και το 1967 απαγόρευσε στο Ηνωμένο Βασίλειο να ενταχθεί σε αυτή. Διευκρίνισε ότι εάν επρόκειτο να υπάρξει διεύρυνση, θα ήταν από τη Βρέστη μέχρι το Βλαδιβοστόκ, δηλαδή χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά με τη Σοβιετική Ένωση. Πάνω απ ’όλα, πολέμησε με νύχια και με δόντια, ώστε τα ζητήματα που επηρεάζουν την εθνική ασφάλεια να μπορούν να ληφθούν μόνο ομόφωνα.
Το όραμά του εξαφανίστηκε μαζί με τον ίδιο. Οι Βρετανοί μπήκαν στην ΕΟΚ το 1973 και αποχώρησαν το 2020. Δεν προτάθηκε ποτέ στην Ρωσία να ενταχθεί και σήμερα η ΕΕ συσσωρεύει «κυρώσεις» εναντίον της. Τέλος, η επόμενη μεταρρύθμιση των Συνθηκών προβλέπει ειδική πλειοψηφία για ζητήματα που αφορούν την εθνική ασφάλεια.

ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;

Με βάση την προηγούμενη ανάλυση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, τίποτα στις δομές της ΕΕ δεν προμηνύει την τρέχουσα κρίση. Αιτία είναι η άρρητη βρετανική ιδεολογία της ΕΕ.

Με την ένταξή της στον ΠΟΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκατέλειψε, χωρίς να το λέει, την ευρωπαϊκή ελεύθερη κυκλοφορία για μια παγκόσμια ελεύθερη κυκλοφορία. Με αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα με το DNA της, ακολουθούσε τον στόχο του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Οι βοήθειες από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα μπορέσουν ποτέ να αντισταθμίσουν τον ξένο ανταγωνισμό που υπακούει σε άλλους κανόνες. Σιγά σιγά προχωράμε προς την εξειδίκευση της εργασίας σε παγκόσμια κλίμακα. Οι Ευρωπαίοι αγρότες δεν θα μπορούν να έχουν παρά μόνο μια ολοένα και μικρότερη θέση εκεί μέχρι την ημέρα που το διεθνές εμπόριο θα διακοπεί και που οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να ξαναχτίσουν τη γεωργία τους ή να πεθάνουν από την πείνα.

Ομοίως, η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, που διατυπώθηκε από την πρόεδρο της Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, δεν ανταποκρίνεται στην κλιματική αλλαγή, αλλά στην ιδεολογία που κτίστηκε γύρω από αυτήν. Με αυτόν τον τρόπο, η ΕΕ δεσμεύεται για το πρόγραμμα της Μάργκαρετ Θάτσερ. Δεν φιλοδοξεί πλέον να παράγει με ισχυρές βιομηχανία και γεωργία, αλλά με χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, αυτή η πολιτική είχε ως αποτέλεσμα την ευημερία του μικροσκοπικού Σίτυ του Λονδίνου και την οικονομική κατάρρευση του Μεγάλου Μάντσεστερ.

Για να σωθούν οι Ευρωπαίοι αγρότες, δεν αρκεί να αντιταχθούμε στην υπερεθνική εξέλιξη της ΕΕ, πρέπει πάνω απ’ όλα να απαλλαγούμε από την ιδεολογία της. Ωστόσο, η τελευταία δεν καθορίζεται από τις Συνθήκες, είναι καρπός της ιστορίας της.

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

[1« 1982-1996 : L’écologie de marché », par Thierry Meyssan, Оdnako (Russie), Réseau Voltaire, 22 avril 2010.

[2Voltaire, actualité internationale - N°44 - 9 juin 2023

[3Carnets secrets, 1908-1932, Louis Loucheur, Brepols, 1962.

[4Praktischer Idealismus, Richard de Coudenhove-Kalergi, 1925. Version française : Idéalisme Pratique: Le plan Kalergi pour détruire les peuples européens, Omnia Verita, 2018.

[5« Discours de Winston Churchill sur les États-Unis d’Europe », par Winston Churchill, Réseau Voltaire, 19 septembre 1946.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενάντια στους αγρότες

Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου σε δοκιμασία

Στην Ιερουσαλήμ, η «Διάσκεψη για τη Νίκη του Ισραήλ» απειλεί το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον

Η παγκόσμια κατάσταση σε σχέση με τη σφαγή στη Γάζα

Τα προσωρινά μέτρα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις