Η μυστηριώδης σιωπή της Ευρώπης: Η παράξενη περίπτωση του σκύλου που δεν γάβγισε
Δημοσιεύτηκε στις Οκτώβριος 27, 2022 από Zineb
Σερ Α. Κόναν Ντόιλ, Χολμς:
Περίεργος που ο σκύλος δεν γάβγισε όταν περιμέναμε να το κάνει.
του Alastair Crooke - 10
Οκτωβρίου 2022 – Πηγή: Strategic
Culture
Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης κάνουν
συνεχώς εικασίες για το αν βρισκόμαστε ή όχι στις παραμονές του Γ' Παγκοσμίου
Πολέμου. Στην πραγματικότητα, είμαστε ήδη. Ο μακρύς πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ.
Στον απόηχο της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάστηκαν
να ενισχύσουν τη βάση των παράπλευρων πόρων της οικονομίας τους. Για το στράουσσιανό
ρεύμα (τα νεοσυντηρητικά γεράκια αν προτιμάτε), η αδυναμία της Ρωσίας στο τέλος
του Ψυχρού Πολέμου ήταν μια «ευκαιρία» να ανοίξει ένα νέο πολεμικό
μέτωπο. Τα αμερικανικά γεράκια ήθελαν να σκοτώσουν δύο σμπάρους μʼ ένα τρυγόνι.: να λεηλατήσουν τους πολύτιμους
πόρους της Ρωσίας για να ενισχύσουν τη δική τους οικονομία και να σπάσουν τη
Ρωσία σε ένα καλειδοσκόπιο κομματιών.
Για τους Στράουσιστές, ο Ψυχρός
Πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ. Ο κόσμος παραμένει δυαδικός: «εμείς και
αυτοί, οι καλοί και οι κακοί».
Αλλά η νεοφιλελεύθερη λεηλασία
τελικά απέτυχε, προς μεγάλη απογοήτευση των Στράουσιστών. Από το 2014 τουλάχιστον,
(σύμφωνα με ανώτερο Ρώσο αξιωματούχο), το Μεγάλο Παιχνίδι έχει προσανατολιστεί προς
την προσπάθεια των Ηνωμένων Πολιτειών να ελέγξουν τις ροές και τους
διαδρόμους της ενέργειας και να καθορίσουν την τιμή της. Και, από την
άλλη πλευρά, στα αντίμετρα της Ρωσίας για τη δημιουργία ρευστών και δυναμικών
δικτύων διαμετακόμισης μέσω των ασιατικών αγωγών και εσωτερικών πλωτών οδών και
τον καθορισμό των τιμών της ενέργειας (Τώρα μέσω ΟΠΕΚ+).
Το γεγονός ότι ο Πούτιν διεξάγει
δημοψηφίσματα στην Ουκρανία, ότι κινητοποιεί τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις
και ότι υπενθυμίζει στον κόσμο ότι είναι ανοιχτός για συνομιλίες «αυξάνει ξεκάθαρα
τις τιμές των προσφορών». Εάν οι Ουκρανοί που διευθύνονται από το ΝΑΤΟ
επιχειρήσουν μια σημαντική επέλαση σε αυτά τα μέρη μετά την επόμενη εβδομάδα, αυτό
θα είναι μια άμεση επίθεση σε ρωσικό έδαφος. Αυτή η απειλή αντιποίνων
υποστηρίζεται από την κινητοποίηση μαζικών στρατιωτικών αναπτύξεων.
Στη συνέχεια ανατινάχθηκαν οι
αγωγοί του Nordstream. Με απλά λόγια, πρόκειται για ένα επικίνδυνο παιχνίδι
υψηλού ρίσκου που επικεντρώνεται στην ενέργεια και στα σχετικά πλεονεκτήματα
και αδυναμίες της δυτικής και της ρωσικής οικονομίας. Ο Μπάιντεν απελευθερώνει
1 εκατομμύριο βαρέλια την ημέρα από τα στρατηγικά αποθέματα και ο ΟΠΕΚ+
φαίνεται έτοιμος να μειώσει την παραγωγή κατά 1,5 εκατομμύριο
βαρέλια την ημέρα.
Από τη μία πλευρά, οι Ηνωμένες
Πολιτείες είναι μια μεγάλη οικονομία πλούσια σε πόρους, αλλά αυτό δεν ισχύει
για την Ευρώπη, η οποία εξαρτάται πολύ περισσότερο από τις εισαγωγές τροφίμων
και ενέργειας. Και με το τελικό σκάσιμο της φούσκας της ποσοτικής χαλάρωσης (QE),
δεν είναι σίγουρο εάν η παρέμβαση των κεντρικών τραπεζών που δημιούργησαν αυτή
τη φούσκα QE ύψους >30 τρισεκατομμυρίων δολαρίων θα μπορέσει να δώσει λύση.
Ο πληθωρισμός αλλάζει τον υπολογισμό.
Μια επιστροφή στην ποσοτική χαλάρωση καθίσταται πολύ
προβληματική σε ένα πληθωριστικό περιβάλλον.
Ένας διορατικός οικονομικός
σχολιαστής παρατήρησε: «Το σκάσιμο των φούσκων δεν οφείλεται μόνο στην
πτώση των διογκωμένων τιμών, αλλά και στην αναγνώριση ότι ένας ολόκληρος τρόπος
σκέψης ήταν λάθος». Με άλλα λόγια, έχουν σκεφτεί προσεκτικά οι Στράουσιστές
την πρόσφατη εξύψωσή τους για την καταστροφή των αγωγών; Ο Μπλίνκεν μόλις
περιέγραψε το σαμποτάζ του Nordstream και το επακόλουθο ευρωπαϊκό ενεργειακό
έλλειμμα ως «τεράστια
ευκαιρία» για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Περιέργως, το σαμποτάζ
συνέπεσε με αναφορές που υποδηλώνουν ότι βρίσκονταν σε εξέλιξη μυστικές συνομιλίες μεταξύ
Γερμανίας και Ρωσίας για την επίλυση όλων των προβλημάτων του Nordstream και
την επανεκκίνηση του εφοδιασμού.
Τι θα συμβεί όμως αν η κρίση που
θα προκύψει προκαλέσει την κατάρρευση των πολιτικών δομών στην Ευρώπη; Και τι
θα συμβεί αν οι ΗΠΑ αποδειχθούν απρόσβλητες από το είδος της χρηματοπιστωτικής
κρίσης που αντιμετωπίζει το Ηνωμένο Βασίλειο; Η ομάδα Μπάιντεν και η ΕΕ σαφώς
δεν σκέφτηκαν, στην επείγουσα ανάγκη που ήταν να επιβάλουν κυρώσεις στη Ρωσία.
Ούτε έχουν σκεφτεί τις συνέπειες της απώλειας της Ρωσίας από τον Ευρωπαίο
σύμμαχό τους.
Αυτά τα στοιχεία του «πόλεμου φινλανδικού τύπου»1 πιθανότατα θα είναι περισσότερο το επίκεντρο της προσοχής από τις νίκες στο πεδίο της μάχης ή τις αποτυχίες στην Ουκρανία (όπου η περίοδος των βροχών έχει ήδη ξεκινήσει) και δεν θα είναι παρά μόνο μετά τις αρχές Νοεμβρίου όταν το έδαφος θα παγώσει. Η σύγκρουση οδεύει προς παύση, την ώρα που η προσοχή της Δύσης για τον πόλεμο στην Ουκρανία φαίνεται κάπως να εξασθενεί.
Ωστόσο, αυτό που είναι «περίεργο» για
πολλούς είναι η παράξενη σιωπή της Ευρώπης μετά το σπάσιμο
των ζωτικών ενεργειακών αγωγών της στον βυθό της Βαλτικής Θάλασσας σε αυτή τη
περίοδο οικονομικής κρίσης. Είναι το «σκυλί» που δεν γάβγισε τη
νύχτα, εκεί που το περιμέναμε. Ο ευρωπαϊκός Τύπος δεν είπε λέξη γι' αυτό το
θέμα και η Γερμανία δεν είπε τίποτα... Σαν να μην συνέβη ποτέ. Και όμως, οι
ευρω-ελίτ γνωρίζουν ποιος
είναι ο ένοχος.
Για να κατανοήσουμε αυτό το
παράδοξο, πρέπει να εξετάσουμε την αλληλεπίδραση των τριών κύριων δυναμικών που
ενεργούν στην Ευρώπη. Η κάθε μια βλέπει τον εαυτό της ως «νικητήριο χαρτί», την
«πεμπτουσία» του μέλλοντος. Αλλά στην πραγματικότητα, αυτά τα δύο
ρεύματα δεν είναι παρά μόνο «χρήσιμα εργαλεία» στα μάτια εκείνων που «τραβάνε
τους μοχλούς» και «φυσάνε στις σφυρίχτρες», δηλαδή
εκείνων που ελέγχουν τις ψυχολογικές επιχειρήσεις πίσω από τις κουρτίνες.
Επιπλέον, υπάρχει μεγάλη διασπορά
στα κίνητρα. Οι Στράουσιστές, πίσω από τις κουρτίνες, βρίσκονται σε πόλεμο,
έναν υπαρξιακό πόλεμο για να διατηρήσουν τη πρωτοκαθεδρία τους. Τα άλλα
δύο ρεύματα είναι ουτοπικά σχέδια που έχουν δείξει ότι χειραγωγούνται εύκολα.
Οι «Στράουσιστές» είναι
οι μαθητές του Λέο Στράους, του κορυφαίου νεοσυντηρητικού θεωρητικού. Πολλοί
είναι πρώην τροτσκιστές που έχουν μετακινηθεί από την αριστερά προς τη δεξιά
(πείτε τους neocon «γεράκια» αν προτιμάτε). Το μήνυμά τους είναι
ένα πολύ απλό δόγμα για τη διατήρηση της εξουσίας: «Ποτέ μην την αφήσετε να διαφύγει»· αποτρέψτε την εμφάνιση οποιουδήποτε αντιπάλου.
Κάντε ό,τι χρειαστεί.
Ο κυριότερος Στράουσιστής, Paul
Wolfowitz, κατοχύρωσε αυτό το απλό δόγμα του «καταστρέψτε οποιονδήποτε
αναδυόμενο αντίπαλο πριν σας καταστρέψει» στο επίσημο έγγραφο αμυντικού
σχεδιασμού των ΗΠΑ του 1992·
προσθέτοντας ότι η Ευρώπη και η Ιαπωνία, ειδικότερα, θα πρέπει να «αποθαρρυνθούν» από
το να αμφισβητήσουν τη παγκόσμια πρωτοκαθεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτός ο
σκελετός δόγματος, αν και επεξεργάστηκε εκ νέου από τις κυβερνήσεις Κλίντον,
Μπους και Ομπάμα, παρέμεινε αμετάβλητος στην ουσία του.
Και, δεδομένου ότι το μήνυμα – «αποκλείστε οποιονδήποτε αντίπαλο» – είναι τόσο άμεσο και πειστικό, οι Στράουσιστές αλλάζουν εύκολα από το ένα αμερικανικό πολιτικό κόμμα στο άλλο. Έχουν επίσης τους «χρήσιμους» βοηθούς τους βαθιά ριζωμένους στην αμερικανική τάξη των ελίτ και στους θεσμούς της κρατικής εξουσίας. Η παλαιότερη και πιο αξιόπιστη από αυτές τις βοηθητικές δυνάμεις, ωστόσο, είναι η αγγλοαμερικανική συμμαχία των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφάλειας.
Οι «Στράουσιστές»
προτιμούν να συνωμοτούν «πίσω από την κουρτίνα» και σε ορισμένες
αμερικανικές δεξαμενές σκέψης. Εξελίσσονται με την εποχή τους, «εμμένουν
στις θέσεις τους», αλλά ποτέ δεν αφομοιώνονται στις κυρίαρχες πολιτισμικές
τάσεις. Οι συμμαχίες τους παραμένουν πάντα προσωρινές, ευκαιριακές, οπορτουνιστικές.
Χρησιμοποιούν αυτές τις σύγχρονες παρορμήσεις κυρίως για να δημιουργήσουν νέες
δικαιολογίες για τον αμερικανικό εξαιρετισμό.
Η πρώτη από αυτές τις σημαντικές
παρορμήσεις στην τρέχουσα αναδιαμόρφωση είναι η φιλελεύθερη πολιτική ταυτότητας,
ακτιβιστική και προσανατολισμένη προς τη κοινωνική δικαιοσύνη. Γιατί ο γουοκισμός
(wokism); Γιατί ο γουοκισμός θα έπρεπε να ενδιαφέρει τη
CIA και την MI6; Γιατί είναι επαναστατικός. Η πολιτική της ταυτότητας εξελίχθηκε
κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης προκειμένου να ανατραπεί το status
quo, να ανατραπεί το πάνθεον των πρότυπων ηρώων, να απομακρυνθεί η υπάρχουσα
ελίτ και να φέρει μια «νέα τάξη» στην εξουσία. Αυτό σίγουρα
διεγείρει το ενδιαφέρον των Στράουσιστών.
Στον Μπάιντεν αρέσει να διαλαλεί
τoν εξαιρετισμό της «δημοκρατίας
μας». Φυσικά, ο Μπάιντεν αναφέρεται εδώ, όχι στη γενική δημοκρατία με
την ευρεία έννοια, αλλά στην δικαιολογία woke της φιλελεύθερης Αμερικής για την
παγκόσμια ηγεμονία (που ορίζεται ως «η δημοκρατία μας»). Δήλωσε:
«Έχουμε υποχρέωση, καθήκον, ευθύνη να υπερασπιστούμε, να διαφυλάξουμε και να
προστατεύσουμε τη "δημοκρατία μας"... η οποία απειλείται».
Η δεύτερη βασική δυναμική, η
πράσινη μετάβαση, είναι μια δυναμική που συνυπάρχει, υπό την αιγίδα της
κυβέρνησης Μπάιντεν, με την πολύ ριζοσπαστική και ξεχωριστή φιλοσοφία της
Σίλικον Βάλεϊ, ένα ευγονικό και μετανθρωπικό όραμα που ευθυγραμμίζεται κατά
κάποιο τρόπο με αυτό της «συμμορίας του Νταβός», καθώς και με
τους απλούς ακτιβιστές της κλιματικής έκτακτης ανάγκης.
Για να είμαστε σαφείς, αυτές οι
δύο διακριτές αλλά συμπληρωματικές δυναμικές της «δημοκρατίας μας» έχουν
διασχίσει τον Ατλαντικό για να ριζώσουν βαθιά στην άρχουσα τάξη στις Βρυξέλλες.
Και, για να το θέσω απλά, η ευρωπαϊκή εκδοχή του φιλελεύθερου ακτιβισμού woke διατηρεί
ανέπαφο το στράουσσιανό δόγμα του αμερικανικού και δυτικού εξαιρετισμού, καθώς
και την επιμονή του να περιγράφονται οι «εχθροί» με τους πιο
ακραίους μανιχαϊστικούς όρους.
Ο στόχος του μανιχαϊσμού (από του
Carl Schmitt) είναι να αποκλειστεί οποιαδήποτε διαμεσολάβηση με τους
αντιπάλους, παρουσιάζοντάς τους ως αρκετά «κακούς» ώστε ο διάλογος
μαζί τους να είναι άχρηστος και ηθικά ελαττωματικός.
Η μετατόπιση των φιλελεύθερων
πολιτικών woke στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη.
Η «αξιόπιστη» εσωτερική αγορά της ΕΕ σχεδιάστηκε ακριβώς για να αντικατασταθεί
η πολιτική συζήτηση με την τεχνολογική διαχείριση. Αλλά η ίδια η στειρότητα του
οικονομοτεχνικού λόγου γέννησε αυτό που ονομάστηκε το «δημοκρατικό
έλλειμμα». Το τελευταίο καθίσταται ολοένα και περισσότερο το
αναπόφευκτο μειονέκτημα της Ένωσης.
Ως εκ τούτου, οι ευρω-ελίτ
χρειάζονταν απεγνωσμένα ένα σύστημα αξιών για να καλύψουν αυτό το κενό. Έτσι
πήδηξαν στο «τραίνο» του φιλελεύθερου γουοκισμού (wokism).
Εμπνευσμένες από αυτό και τον «μεσσιανισμό» της Λέσχης της Ρώμης
για την αποβιομηχάνιση, οι ευρω-ελίτ απέκτησαν τη νέα τους αστραφτερή αίρεση
απόλυτης καθαρότητας, ένα πράσινο μέλλον και ανοξείδωτες «ευρωπαϊκές αξίες» για
να καλύψουν το κενό της δημοκρατίας.
Στην πραγματικότητα, αυτά τα δύο τελευταία ρεύματα, η
πολιτική της ταυτότητας και η πράσινη ατζέντα, ήταν και εξακολουθούν να είναι
επικεφαλής της ΕΕ, με τους Στράουσιστές να στέκονται πίσω από την κουρτίνα,
τραβώντας τον μοχλό του άξονα υπηρεσιών πληροφοριών-ασφάλειας.
Οι νέοι ζηλωτές ήταν βαθιά
εδραιωμένοι στην ευρωπαϊκή ελίτ τη δεκαετία του 1990, ειδικά μετά την εισαγωγή
της κοσμοθεωρίας του Κλίντον από τον Τόνι Μπλερ, και ήταν έτοιμοι να ανατρέψουν
το Πάνθεον της παλιάς τάξης για να δημιουργήσουν έναν νέο «αποβιομηχανοποιημένο» πράσινο
κόσμο που θα ξέπλενε τα δυτικά αμαρτήματα του ρατσισμού, της πατριαρχίας και
της ετεροκανονικότητας.
Το αποκορύφωμα είναι η συγκρότηση
μιας «επαναστατικής πρωτοπορίας», της οποίας η προσηλυτιστική μανία
απευθύνεται τόσο προς «τον Άλλο» (που τυχαίνει να είναι, κατά ευτυχή σύμπτωση,
αντίπαλοι της Αμερικής), όσο και προς εκείνους που, στην πατρίδα μας
(είτε στις Ηνωμένες Πολιτείες είτε στην Ευρώπη), ορίζονται ως
εξτρεμιστές που απειλούν «την (φιλελεύθερη) δημοκρατία μας»· ή
ακόμα την επιτακτική ανάγκη για μια «πράσινη επανάσταση».
Εδώ είναι η ουσία: στην ακίδα του
ευρωπαϊκού «δόρατος» βρίσκονται
οι Πράσινοι ζηλωτές – ιδιαίτερα το πραγματικά επαναστατικό
Γερμανικό Κόμμα των Πράσινων. Κατέχουν την ηγεσία στη Γερμανία και είναι
επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτός είναι ο ζήλος των Πρασίνων που
συγχωνεύεται με την επιθυμία να «καταστραφεί η Ρωσία» · ένα μεθυστικό κοκτέιλ.
Οι Γερμανοί Πράσινοι θεωρούν τους
εαυτούς ως λεγεωνάριους αυτού του νέου διατλαντικού αυτοκρατορικού «στρατού», γκρεμίζοντας
κυριολεκτικά τους πυλώνες της ευρωπαϊκής βιομηχανικής κοινωνίας, εξαργυρώνοντας
τα καπνισμένα ερείπια και τα μη αποπληρωτέα χρέη της μέσω ενός ψηφιοποιημένου
χρηματοπιστωτικού συστήματος και ενός «ανανεώσιμου» οικονομικού
μέλλοντος.
Και μετά, με τη Ρωσία επαρκώς αποδυναμωμένη και τον
Πούτιν στη θέση του, οι γύπες θα επιτίθονταν στο ρωσικό σφάγιο για να βρουν
πόρους· ακριβώς όπως συνέβη τη δεκαετία
του 1990.
Αλλά ξέχασαν... Ξεχάσει ότι οι Στράουσιστές δεν έχουν
μόνιμους «φίλους»: η υπεροχή των Ηνωμένων Πολιτειών υπερισχύει
πάντα των συμφερόντων των συμμάχων.
Τι μπορούν να πουν οι Ευρωπαίοι Πράσινοι
ζηλωτές; Ήθελαν σε κάθε περίπτωση, να γκρεμίσουν τους πυλώνες της
βιομηχανοποιημένης κοινωνίας. Λοιπόν, το πέτυχαν. Η «έξοδος διαφυγής» του
Nordstream για να αποφευχθεί η οικονομική καταστροφή έχει εξαφανιστεί. Δεν
υπάρχει τίποτα άλλο να κάνουν παρά μόνο να μουρμουρίζουν με μη πειστικό τρόπο: «ο
Πούτιν το έκανε». Και να αναλογιστούν την καταστροφή της Ευρώπης και
τι μπορεί να σημαίνει.
Και μετά; Τα γεράκια πιθανότατα
θα παίξουν το επόμενο χαρτί τους σε αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι υψηλού ρίσκου
που οδηγεί στον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το πέταγμα του δολαρίου είναι μια συνιστώσα.
Το ερώτημα είναι ποιος κρατάει τα πιο δυνατά χαρτιά. Η Δύση νομίζει ότι κρατάει
το χαρτί της Ουκρανίας. Η Ρωσία πιστεύει ότι έχει το οικονομική χαρτί της
επισιτιστικής, ενεργειακής και υγειονομικής ασφάλειας και ότι διαθέτει σταθερή
οικονομία. Η Ουκρανία αντιπροσωπεύει έναν εντελώς διαφορετικό χώρο μάχης: τη
μακροπρόθεσμη φιλοδοξία του Στράουσιστών να αφαιρεθεί από τη Ρωσία η
ιστορική της «ζώνη ασφαλείας», η οποία ξεκίνησε μετά τον Ψυχρό
Πόλεμο με το κατακερματισμό της Σοβιετικής Ένωσης.
Οι επιπτώσεις από το σκάσιμο της
φούσκας θα είναι καθοριστικές. Όπως το έθεσε μια σχολιάστρια: «Ήρθε η
ώρα για τους κεντρικούς τραπεζίτες να σφίξουν και να εξαλείψουν τις διάφορες
στρεβλώσεις της αγοράς: ο αντίκτυπος ήταν ήδη καταστροφικός», δήλωσε η διαχειρίστρια
κεφαλαίων Lindsay Politi. «Και οι κεντρικές τράπεζες δεν έχουν
τελειώσει ακόμα. Ο πληθωρισμός αλλάζει τον υπολογισμό: πολλές κεντρικές
τράπεζες απλά δεν έχουν πλέον την ευκαιρία να επιστρέψουν στην ποσοτική
χαλάρωση».
Αλαστάιρ Κρουκ
Μετάφραση από τον Zineb, διόρθωση από τον Wayan, για
το γαλλόφωνο Saker
1. Αναφορά στο πρώτο πόλεμο
μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Φινλανδίας που συνέβη αφού η Φινλανδία αρνήθηκε να
παραχωρήσει εδάφη σε αντάλλαγμα για άλλα εδάφη. Ο στόχος για τη Ρωσία ήταν να
έχει επαρκή περίμετρο ασφαλείας γύρω από το Λένινγκραντ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου