Αλέξανδρος Ντούγκιν: Ο Ερντογάν πρόδωσε την Ρωσία, έμεινε μόνος του.

 Ο Ερντογάν μόνος του

Ο Αλέξανδρος Ντούγκιν εξηγεί γιατί ο Ερντογάν βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη θέση και δεν μπορεί να αναμένει βοήθεια ούτε από τη Ρωσία ούτε από το Ιράν.

Αλέξανδρος Ντούγκιν, Arktos Journal, και Κωνσταντίνος φον Χόφμιστερ

25 Μαρτίου 2025

Μετά τη σύλληψη του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμαμόγλου, έχουν ξεσπάσει σοβαρές ταραχές που συνεχίζουν να κλιμακώνονται στην Τουρκία. Η κρίση εμβαθύνει. Ωστόσο, για να αναλυθεί σωστά η κατάσταση, πρέπει να ληφθούν υπόψη αρκετοί παράγοντες.

Πρώτον, ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, όπως και ο δήμαρχος της Άγκυρας, ανήκει στη φιλελεύθερη αντιπολίτευση του Ερντογάν. Πρόκειται για το Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), το οποίο αντιπροσωπεύει μια αριστερό-φιλελεύθερη, κοσμική και γενικά φιλοευρωπαϊκή εναλλακτική στο AK Κόμμα (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) του Ερντογάν. Αυτή η αντιπολίτευση είναι, κατ' αρχήν, προσανατολισμένη προς τη Δύση και αντιτίθεται στην ισλαμική πολιτική του Ερντογάν. Παράλληλα, διατηρεί μια αρκετά εχθρική στάση απέναντι στη Ρωσία.

Δεύτερον, ο ίδιος ο Ερντογάν έχει κάνει πρόσφατα πολλά σοβαρά πολιτικά λάθη. Το πιο σημαντικό από αυτά είναι η υποστήριξή του στην κατάληψη της εξουσίας στη Δαμασκό από τους μαχητές του αλ-Τζουλανί. Αυτό είναι ένα μοιραίο λάθος, καθώς με αυτήν την πράξη ο Ερντογάν προξένησε ένα σοβαρό — πιθανώς ανεπανόρθωτο — πλήγμα στις τουρκο-ρωσικές και τουρκο-ιρανικές σχέσεις. Τώρα, ούτε η Ρωσία ούτε το Ιράν θα τον βοηθήσουν. Η κατάσταση έχει ήδη στραφεί εναντίον του, και η κρίση μπορεί να εντείνει περαιτέρω.

Δεν πιστεύω ότι το Ιράν ή η Ρωσία εμπλέκονται με οποιονδήποτε τρόπο στις ταραχές στην Τουρκία. Πιο πιθανό είναι η Δύση να προσπαθεί να ανατρέψει τον Ερντογάν. Ωστόσο, το λάθος του στη Συρία είναι θεμελιώδες. Πολλοί εντός της Τουρκίας όχι μόνο δεν το κατάλαβαν, αλλά καταδίκασαν και αυτήν την πολιτική του Ερντογάν, η οποία, όπως φαίνεται τώρα, οδήγησε στη γενοκτονία των Αλαουιτών και άλλων εθνοθρησκευτικών μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομένων των Χριστιανών. Στην ουσία, μόνο ένας εξαιρετικά κοντόφθαλμος πολιτικός θα μπορούσε να παραδώσει την εξουσία στη Συρία στην Αλ Κάιντα. Και παρόλο που ο Ερντογάν γενικά θεωρείται μακροπρόθεσμος πολιτικός, αυτό το λάθος, κατά τη γνώμη μου, θα τον στοιχειώνει πολλές φορές.

Ένας άλλος παράγοντας είναι η οικονομική του πολιτική. Η υποτίμηση της λίρας, ο ακράτητος πληθωρισμός — όλα αυτά υπονομεύουν μια ήδη ασταθή τουρκική οικονομία. Και φυσικά, αυτές οι αποτυχίες — τόσο στη Συρία όσο και στην οικονομία — μαζί με την προσέγγιση του Ερντογάν προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις, και την επαφή του με τον επικεφαλής της MI6 Ρίτσαρντ Μουρ, τον ωθούν σε μια παγίδα. Ως αποτέλεσμα, η φιλελεύθερη αλλά και Κεμαλική (και επομένως εθνικιστική) αντιπολίτευση εντός της Τουρκίας έχει αρπάξει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τις αποτυχίες του. Το επιχείρημά τους είναι: «Σας προειδοποιήσαμε ότι αυτό που συνέβη στη Συρία θα ήταν μια Πύρρειος νίκη, η οικονομία καταρρέει, και έχουμε μια ισχυρότερη προσανατολισμένη προς τη Δύση πολιτική από τον Ερντογάν, κάτω από τον οποίο η Τουρκία ποτέ δεν θα γίνει αποδεκτή στην Ευρώπη».

Και αφού η Τουρκία είναι μια λειτουργική δημοκρατία, ο Ερντογάν δεν μπόρεσε να εμποδίσει τους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας να ψηφίσουν αντιπολιτευόμενους ηγέτες σε δημοτικές εκλογές. Στο τέλος, ο Ερντογάν αποφάσισε να φυλακίσει τον δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης. Το ερώτημα του αν αυτό ήταν δικαιολογημένο ή όχι είναι σχεδόν άσχετο — σε οποιοδήποτε σύγχρονο πολιτικό καθεστώς, είναι πάντα δυνατόν να βρεθούν λόγοι να φυλακιστεί οποιοσδήποτε αξιωματούχος (στη σύγχρονη πολιτική, δεν υπάρχουν αθώοι). Η Τουρκία δεν αποτελεί εξαίρεση. Επομένως, το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικής σκοπιμότητας.

Ο Ερντογάν αποφάσισε ότι τα πράγματα πήγαιναν άσχημα γι' αυτόν και ότι έπρεπε να φυλακίσει τον πιο δραστήριο αντίπαλό του — τον Εκρέμ Ιμαμόγλου. Ωστόσο, ο Ιμαμόγλου είναι μια προσωπικότητα συνδεδεμένη με τον Σόρος, υποστηριζόμενη από παγκοσμιοποιητικά δίκτυα, και ο Ερντογάν θα μπορούσε να είχε υποστηριχθεί σε αυτή την κίνηση μόνο εάν ο ίδιος είχε πάρει μια σκληρή στάση απέναντι σε αυτή τη φράξια. Ωστόσο, όπως ήδη αναφέρθηκε, ο Ερντογάν είχε προηγουμένως μαχαιρώσει τους συμμάχους του — το Ιράν και τη Ρωσία — στην πλάτη. Επομένως, δεν μπορούμε να τον υποστηρίξουμε στην τρέχουσα κατάσταση.

Αυτή είναι μια πολύ κακή κατάσταση για τον Ερντογάν. Όλοι οι αντίπαλοί του, εκμεταλλευόμενοι τα συσσωρευμένα λάθη, έχουν εξεγερθεί — μια γνήσια «επανάσταση χρωμάτων». Και εκείνοι οι συντηρητικοί, ακόμη και στρατιωτικοί Κεμαλικοί με ευρασιατικό προσανατολισμό — τους οποίους ο Ερντογάν είχε κατηγορήσει στην πλαστή «υπόθεση Εργκενεκόν», και οι οποίοι, στην πραγματικότητα, τον είχαν σώσει πολλές φορές (ιδιαίτερα κατά την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016) — δεν θα έρθουν πλέον να τον σώσουν.

Ουσιαστικά, ο Ερντογάν έχει μείνει χωρίς φίλους, έχοντας προδώσει όλους πολλές φορές. Πιστεύω ότι η θέση του είναι αξιολύπητη. Παράλληλα, εμείς οι ίδιοι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τις διαδηλώσεις που ξεδιπλώνονται, γιατί πίσω από αυτές βρίσκονται οι ίδιοι οργανωτές όπως στις περισσότερες «χρωματιστές επαναστάσεις», συμπεριλαμβανομένης αυτής που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Σερβία. Ταυτόχρονα, οι παγκοσμιοποιητές που εμπλέκονται στις διαδηλώσεις είναι μειοψηφία — η πλειοψηφία είναι απλοί άνθρωποι που είναι πραγματικά δυσαρεστημένοι με διάφορες πολιτικές υπερβολές της ηγεσίας. Επομένως, υπάρχουν και αντικειμενικοί λόγοι για αυτό που συμβαίνει — φαίνεται ότι ο Ερντογάν έχει απλώς εξαντλήσει το περιθώριο λάθους. Ωστόσο, συνεχίζει να κάνει λάθη.

Είναι δύσκολο να πει κανείς τι θα μπορούσε να διορθώσει την κατάσταση. Ίσως κάποια μορφή κεμαλικής κυβέρνησης εθνικής ενότητας με τη συμμετοχή μετριοπαθών ισλαμιστών (όπως μέλη του ίδιου του κόμματος του Ερντογάν) θα μπορούσε να προκύψει. Σε αυτό το πλαίσιο, τίθεται το ερώτημα: τι συμβαίνει με τον Ντεβλέτ Μπαχτσέλι, τον ηγέτη του Τουρκικού Εθνικιστικού Κινήματος και κύριο σύμμαχο του Ερντογάν; Υπάρχουν ακόμη και φήμες ότι έχει πεθάνει, τις οποίες οι αρχές υποτίθεται ότι κρύβουν. Νομίζω ότι αυτές είναι απλώς συνωμοτικές κουβέντες — αλλά πράγματι έχει γεράσει και αποδυναμωθεί. Ο Ερντογάν δεν μπορεί πλέον να βασιστεί σε αυτόν ή στους «Γκρίζους Λύκους» του, κάποτε ισχυρούς και επικίνδυνους τουρκικούς ριζοσπαστικούς εθνικιστές.

Επαναλαμβάνω λοιπόν: το μέλλον του Ερντογάν και του καθεστώτος του φαίνεται ζοφερό. Παρόλα αυτά, φυσικά, θα προτιμούσαμε να έχουμε μια κυρίαρχη Τουρκία με μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική ως γείτονά μας — κατά προτίμηση φιλική, αν και είμαστε προετοιμασμένοι ακόμη και αν γίνει εχθρική. Η Ρωσία είναι έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο.

https://alexanderdugin.substack.com/p/erdogan-alone