Ζελένσκι: Από σπαρασσόμενο ηγέτη από τον πόλεμο σε μοντέλο υψηλής ραπτικής

Ζελένσκι: Από σπαρασσόμενο ηγέτη από τον πόλεμο σε μοντέλο υψηλής ραπτικής

του Μάρτιν Άρμστρονγκ

Διαδώστε την αγάπη (Φωτογραφία: Άνι Λάιμποβιτς)

Τα τελευταία μοντέλα για το εξώφυλλο της Vogue δεν είναι άλλα από τον κύριο και την κυρία Ζελένσκι. Οι συντάκτες της Vogue επέτρεψαν στην πραγματικότητα στον πρόεδρο να φορέσει το αγαπημένο στρατιωτικά πράσινο μπλουζάκι, με το οποίο παρελαύνει καθημερινά σαν κάποιο ηρώα κινουμένων σχεδίων.

«Η Τέχνη του Πολέμου» δεν ανέφερε ποτέ να ποζάρεις για ένα περιοδικό μόδας υψηλών προδιαγραφών ως πολεμική στρατηγική. Οι καιροί άλλαξαν. Πρόκειται για μια στρατηγική κίνηση μάρκετινγκ, καθώς εκλιπαρεί τους δυτικούς πολιτικούς για δισεκατομμύρια δολάρια. Ο Volodymyr και η Olena εμφανίζονται ως νέες και μοντέρνες πολιτικές διασημότητες (celebrities ) για τις οποίες πρέπει να κάνουμε τα στραβά μάτια όταν οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι μας τους στέλνουν τα χρήματά μας. Δεν υπάρχει λόγος να διεξαγάγουμε ψηφοφορία ή να αναρωτηθούμε πού δαπανώνται τα χρήματα! Είναι τα καλά παιδιά!

Φαίνεται ότι μόνο οι προηγούμενοι υποστηρικτές του αγοράζουν αυτό το νέο γήπεδο καθώς στο διαδίκτυο φουντώνουν οι  εκκλήσεις των Ζελένσκι που πέφτουν σε κουφούς, στην καλύτερη περίπτωση. Ο πολυεκατομμυριούχος Ζελένσκι φαίνεται να είναι ένας καθημερινός κοινός άνθρωπος ενώ στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά διεφθαρμένος και θέλει ολόκληρος ο κόσμος να υποφέρει μαζί του. Ο μέσος φορολογούμενος που χρηματοδοτεί τις πολεμικές του προσπάθειες δεν μπορεί να αντέξει να αγοράσει ούτε ένα αντικείμενο από τη Vogue, αλλά η Δύση είναι ερωτευμένη με την κουλτούρα των διασημοτήτων. Ας μην ξεχνάμε ότι εμφανίστηκε μέσω βίντεο στα Grammys φέτος, περιτριγυρισμένος από τους πλούσιους και διάσημους σταρ. Η επόμενη γενιά ψηφοφόρων, που θα πληρώσουν το χρέος του Ζελένσκι, επηρεάζονται από αυτές τις διασημότητες και τα περιοδικά. Ο Ζελένσκι χρησιμοποιεί τη δυτική κουλτούρα που έχει εμμονή με διασημότητες για να περιστραφεί ως ο καλός τύπος, αγνοώντας εντελώς την απροθυμία του να διεξαγάγει ειρηνευτικές συνομιλίες ή να παραδεχτεί ότι ο ίδιος προκάλεσε αυτόν τον πόλεμο.

Zelensky: From War-Torn Leader to High Fashion Model | Armstrong Economics

Το γαλλογερμανικό ζευγάρι: Όταν ο Χίμλερ έγραφε στον ντε Γκωλ

 Το γαλλογερμανικό ζευγάρι:  Όταν ο Χίμλερ έγραφε στον ντε Γκωλ 

του Νικολά Μπονάλ.

Το γαλλογερμανικό ζευγάρι είναι άξεστο αλλά τρομερά ολοκληρωτικό και πολεμοχαρές. Τίποτα δεν το σταματάει  να κάνει τους δικούς του πληθυσμούς να υποφέρουν (οι «λαοί» έχουν εξαφανιστεί) ή να πολεμήσει για τη Δύση, μια ναζιστική έννοια που χρησιμοποίησε ο αντισημίτης, και συνεργάτης στην κυβέρνηση του Vichy  συγγραφέας  Lucien Rebatet στo βιβλίο του  Les Décombres" ( Τα συντρίμμια)

Ας δούμε λοιπόν από πού μπορεί να προέρχεται  μια τέτοια επιθυμία του καταραμένου ζευγαριού να βλάψει και να καταστρέψει ότι μπορεί.

Θα παραθέσω τα λόγια του στρατηγού, αφήνοντάς στον ίδιον την υπευθυνότητα για τα λεγόμενά του! Σχετικά με το τόσο θεατρικό τέλος του Χίτλερ, δείτε τι έγραψε, το 1959, με το μεγάλο φλογερό ύφος του, μιμούμενος  το ίνδαλμά του τον Chateaubriand:

«Ήταν η αυτοκτονία, όχι η προδοσία, που τερμάτισε το εγχείρημα του Χίτλερ. Το τελείωσε ο ίδιος. Καθώς δεν είχε αλυσοδεθεί, ο Προμηθέας ρίχθηκε  στο γκρεμό. Αυτός ο άνθρωπος, ξεκινώντας από το τίποτα, είχε προσφερθεί στη Γερμανία σε μια εποχή που ένιωθε την επιθυμία για έναν νέο εραστή. Κουρασμένη από τον έκπτωτο αυτοκράτορα, από τους ηττημένους στρατηγούς, από τους γελοίους πολιτικούς, δόθηκε στον άγνωστο περαστικό που αντιπροσώπευε την περιπέτεια, που υποσχόταν κυριαρχία και του οποίου η παθιασμένη φωνή ξεσήκωνε τα μυστικά της ένστικτα... Η Γερμανία, μαγεμένη στα βάθη της ψυχής της  ακολούθησε τον Φύρερ της με ορμή. Μέχρι το τέλος, υποτασσόταν σε αυτόν, υπηρετώντας τον με περισσότερη προθυμία από ό,τι οποιοσδήποτε λαός υπηρέτησε  ποτέ οποιονδήποτε ηγέτη».

Το 1945, ο Henri de Kerillis είχε ορίσει τον Γκωλισμό ως εθνικοσοσιαλισμό στο στρατόπεδο των νικητών! Πόσο ακριβής θα ήταν  αυτή η διατύπωση σήμερα;  Σίγουρα δεν είναι πολύ ακριβής, ακόμη και αν φανερώνει τη μυστική γοητεία και τον μυστικό θαυμασμό του Ντε Γκωλ. Ας κρίνουμε:

«Το εγχείρημα του Χίτλερ ήταν υπεράνθρωπο και απάνθρωπο. Τo στήριξε αμείλικτα. Μέχρι τις τελευταίες ώρες αγωνίας στα βάθη του οχυρού του στο Βερολίνου, παρέμεινε αδιαμφισβήτητος, άκαμπτος, αδίστακτος, όπως ήταν στις πιο λαμπρές ημέρες. Για το σκοτεινό μεγαλείο του αγώνα του και της μνήμης του, είχε επιλέξει να μην διστάσει ποτέ, να μη συμβιβαστεί ή να μην υποχωρήσει. Ο Τιτάνας που προσπαθεί να ανυψώσει τον κόσμο δεν μπορεί να υποχωρήσει ή να μαλακώσει. Αλλά, ηττημένος, συντετριμμένος, ίσως ξαναγίνει άνθρωπος, μόνο και μόνο την στιγμή ενός μυστικού δακρύου, τη στιγμή που όλα τελειώνουν»...

Αφήνω τον ιστορικό του χιτλερισμού, Bernard Plouvier, να σχολιάσει: «Ποτέ, δεν έγραψε κανείς καλύτερα ή ακριβέστερα για την τύχη του Aδὀλφου Χίτλερ. Αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος αυτού που χωρίζει τον ντε Γκωλ από τους περισσότερους συγχρόνους του. »

Σχετικά με την εκτέλεση των Keitel και Jodl, παρόλο που η ανακωχή είχε υπογραφεί με τον Keitel, ο στρατηγός δήλωσε: «Ήταν λάθος να τους κρεμάσουμε ως κοινούς εγκληματίες. Έπρεπε να εκτελεστούν με πολεμικά όπλα. Πρόκειται για μια ακόμη αθλιότητα στο ενεργητικό των δημοκρατιών. »

Ο Ντε Γκωλ μίλαγε φυσικά για τις αγγλοσαξονικές δημοκρατίες για τις οποίες έδειξε τόση δίκαιη περιφρόνηση αργότερα. Είπε εξάλλου για τον Τσώρτσιλ:

«Όλη του τη ζωή έκανε δουλειές με τον διάβολο. Είναι η κακία και το αλκοόλ που τον διατηρούν. »

Τελειώνω με την περίφημη επιστολή του Χίμλερ, που τόσο αγνοήθηκε από εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους διαχειριστές της μνήμης του στρατηγού – ο οποίος τη δημοσιεύει στα πολεμικά του απομνημονεύματα (ΙΙΙ). Δεν τσιμπιέται ούτε από σκουλήκια (sic), αναγγέλλοντας το γαλλογερμανικό μας ζευγάρι, το οποίο, χρόνο με το χρόνο, κρατιέται εδώ και εξήντα χρόνια και που εξακολουθεί να φαίνεται έτοιμο για οτιδήποτε. Αποτελεί ένα από τα πιο εκπληκτικά έγγραφα του περασμένου αιώνα.

«Σε εμένα τον ίδιο, ο Χίμλερ έστειλε ανεπίσημα ένα μήνυμα που αποκαλύπτει την πονηριά κάτω από την  αγωνία του». «Σύμφωνοι! Νικήσατε», αναγνωρίζει το έγγραφο. «Όταν γνωρίζουμε από πού ξεκινήσατε, πρέπει, στρατηγέ ντε Γκωλ, να σας τραβήξουμε το καπέλο μας πολύ χαμηλά... Αλλά τώρα, τι θα κάνετε; Θα παραδοθείτε στους Αγγλοσάξονες; Θα σας αντιμετωπίσουν ως δορυφόρο και θα σας κάνουν να χάσετε την τιμή σας. Θα συμμαχήσετε με τους Σοβιέτ; Θα υποτάξουν τη Γαλλία στο νόμο τους και θα σας εκκαθαρίσουν οι ίδιοι... Στην πραγματικότητα, ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει τον λαό σας στο μεγαλείο και την ανεξαρτησία είναι αυτός της κατανόησης (entente) με την ηττημένη Γερμανία. Να το διακηρύξτε αμέσως! Επικοινωνήστε, χωρίς καθυστέρηση, με τους άνδρες που, μέσα στο Ράιχ, εξακολουθούν να έχουν de facto δύναμη και θέλουν να οδηγήσουν τη χώρα τους σε μια νέα κατεύθυνση... Είναι έτοιμοι για αυτό. Σας το ζητούν... Αν αδράξετε την ευκαιρία που σας προσφέρει η Ιστορία σήμερα, θα είστε ο μεγαλύτερος άνδρας όλων των εποχών. »

Και το κερασάκι στην τούρτα, έργο του στρατηγού και του άψογου ύφους του: «Εκτός από την κολακεία προς εμένα που κοσμεί αυτό το μήνυμα από την άκρη του τάφου, υπάρχει, χωρίς αμφιβολία, αλήθεια στη περίληψη που περιγράφει».

Πρέπει να πιστέψουμε ότι ο Χίμλερ ήξερε τι ήθελε: να οικοδομήσει μια γερμανική Ευρώπη αποφασισμένη να επαναλάβει τον πόλεμο που χάθηκε εναντίον της Ρωσίας. Η Γαλλία χρησιμοποιήθηκε ως χρήσιμος ηλίθιος.

Νικολά Μπονάλ

 Couple franco-allemand : Quand Himmler écrit à de Gaulle (reseauinternational.net)

Αφουγκραστείτε τους πολεμικούς ρούνους

 Αφουγκραστείτε τους πολεμικούς ρούνους

του Αλασταίρ Κρόουκ.

Η πολιτική του Πούτιν για τον καθαρισμό των στάβλων του Αυγεία του «αρπακτικού δυτικού κεφαλαίου» είναι η  μουσική στα αυτιά του παγκόσμιου Νότου.

Φυσικά, η σύγκρουση, για όλες τις προθέσεις και σκοπούς, έχει διευθετηθεί – αλλά απέχει πολύ από το να έχει τελειώσει. Είναι σαφές ότι η Ρωσία θα επικρατήσει στον στρατιωτικό πόλεμο – και στον πολιτικό πόλεμο επίσης – πράγμα που σημαίνει ότι όλα όσα θα προκύπτουν στην Ουκρανία μόλις τελειώσει η στρατιωτική δράση θα υπαγορεύονται από τη Μόσχα.

Είναι σαφές ότι, αφενός, το καθεστώς του Κιέβου θα κατέρρεε εάν πειθαρχούσε στους όρους της Μόσχα, και αφ ετέρου, θα κατέρρεε ολόκληρη η δυτική ατζέντα πίσω από το πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014. (Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μια διέξοδος, ελλείψει μιας ουκρανικής πανωλεθρίας, είναι σχεδόν αδύνατη).

Αυτή η στιγμή επομένως βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής. Μια αμερικανική επιλογή θα μπορούσε να είναι ο τερματισμός της σύγκρουσης – και πολλές φωνές ζητούν μια συμφωνία, ή κατάπαυση του πυρός, με την κατανοητή ανθρώπινη πρόθεση να τερματιστεί η περιττή σφαγή νεαρών Ουκρανών ανδρών που στάλθηκαν στο «μέτωπο» για να υπερασπιστούν αδικαιολόγητες θέσεις, να σκοτωθούν κυνικά χωρίς στρατιωτικό κέρδος, απλώς για να συνεχιστεί ο πόλεμος.

Το επιχείρημα για μια πορεία εξόδου παρακάμπτει ένα πιο σημαντικό γεωπολιτικό σημείο: Η Δύση έχει επενδύσει τόσο πολύ στο ευφάνταστο αφήγημά της για την επικείμενη κατάρρευση και ταπείνωση της Ρωσίας που βρίσκεται  τελείως «σφηνωμένη». Δεν μπορεί να προχωρήσει από φόβο ότι το ΝΑΤΟ δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις ρωσικές δυνάμεις (ο Πούτιν επεσήμανε ότι η Ρωσία δεν έχει καν αρχίσει να χρησιμοποιεί όλες τις δυνάμεις της) και αν υποχωρήσει  θα ήταν σαν να χάνει το κύρος της.

Και με το «να χάσει το πρόσωπό της» ουσιαστικά σημαίνει ότι χάνει η φιλελεύθερη Δύση.

Η Δύση έχει γίνει έτσι όμηρος της αχαλίνωτης θριαμβολογίας της. 

Οι σύμβουλοι του Μπάιντεν, ωστόσο, διαβάζοντας τους ρούνους του πολέμου - αμείλικτα ρωσικά κέρδη - άρχισαν να αισθάνονται ότι μια άλλη πανωλεθρία της εξωτερικής πολιτικής οδεύει γρήγορα προς αυτούς.

Θεωρούν ότι τα γεγονότα, αντί να βεβαιώνουν την «τάξη που βασίζεται σε κανόνες», απογυμνώνουν μάλλον περισσότερα τα όρια της αμερικανικής ισχύος ενώπιον του κόσμου, βάζοντας στο προσκήνιο όχι μόνο μια αναζωπυρωμένη Ρωσία, αλλά και μια Ρωσία που μεταφέρει ένα επαναστατικό μήνυμα για τον υπόλοιπο κόσμο (αν και η Δύση δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει αυτό το γεγονός).

Περαιτέρω, η δυτική συμμαχία διαλύεται καθώς εισέρχεται η πολεμική κόπωση και οι ευρωπαϊκές οικονομίες απειλούνται με ύφεση. Η σύγχρονη ενστικτώδης τάση να αποφασίζουμε πρώτα και μετά να σκεφτόμαστε (ευρωπαϊκές κυρώσεις), έχει βυθίσει την Ευρώπη σε μια υπαρξιακή κρίση.

Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ένα παράδειγμα του ευρύτερου ευρωπαϊκού αινίγματος: η φοβισμένη και ανήμπορη βρετανική πολιτική τάξη πρώτα «αποφασισμένη» να μαχαιρώσει τον ηγέτη της, για να συνειδητοποιήσει μετά ότι δεν είχε κανέναν έτοιμο διάδοχο που να διαθέτει τη σοβαρότητα να αντιμετωπίσει τη νέα κανονικότητα και καμία ιδέα για πώς να βγει από την παγίδα στην οποία η ίδια παγιδεύτηκε.

Δεν τολμούν να χάσουν το κύρος τους για την Ουκρανία και δεν έχουν καμία λύση για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη ύφεση (εκτός ίσως από την επιστροφή στον θατσερισμό). Και το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη: είναι σαν ένα ελάφι παγιδευμένο στο φως των προβολέων ενός γρήγορου οχήματος που φτάνει.

Ο Μπάιντεν και ένα συγκεκριμένο δίκτυο που επεκτείνεται από την Ουάσινγκτον έως το Λονδίνο, περνώντας από τις Βρυξέλλες, τη Βαρσοβία και τις βαλτικές χώρες, θεωρούν ότι η Ρωσία βρίσκεται σε ύψος 30.000 ποδιών πάνω από την ουκρανική σύγκρουση. Ο Μπάιντεν πιστεύει ότι βρίσκεται σε μια θέση σε ίση απόσταση μεταξύ δύο επικίνδυνων και ανησυχητικών τάσεων που κατακλύζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δύση: τον Τραμπισμό στο εσωτερικό και τον Πουτινισμό στο εξωτερικό. Και οι δύο, είπε, παρουσιάζουν σαφείς κινδύνους για τη φιλελεύθερη τάξη που βασίζεται σε κανόνες στους οποίους ο Μπάιντεν και η ομάδα του  πιστεύουν με πάθος.

Άλλες φωνές – κυρίως από το αμερικανικό ρεαλιστικό στρατόπεδο – δεν είναι τόσο ερωτευμένες με τη Ρωσία. Γι' αυτές, οι «πραγματικοί άνδρες» επιτίθενται στην Κίνα. Θέλουν απλώς να διατηρήσουν την ουκρανική σύγκρουση σε αδιέξοδο για να σώσουν το πρόσωπό τους, αν είναι δυνατόν (περισσότερα όπλα), ενώ ενεργοποιείται ο άξονας προς την Κίνα.

Σε ομιλία του στο Hudson Institute, ο Μάικ Πομπέο έκανε μια δήλωση εξωτερικής πολιτικής που είχε σαφή στόχο το έτος 2024 και την άνοδό του στη θέση του αντιπροέδρου των ΗΠΑ. Το κυριότερο μέρος της ομιλίας του αφορούσε την Κίνα, αλλά αυτό που είπε για την Ουκρανία ήταν ενδιαφέρον: η σημασία του Ζελένσκι για τις ΗΠΑ εξαρτάται από την ικανότητά του να διατηρήσει τον πόλεμο (δηλαδή να σώσει το πρόσωπο της Δύσης). Δεν αναφέρθηκε ρητά σε «παρουσία στο έδαφος», αλλά ήταν σαφές ότι δεν υποστήριζε ένα τέτοιο μέτρο.

Το μήνυμά του ήταν να προμηθεύσουν όπλα, όπλα και περισσότερα όπλα στην Ουκρανία και να προχωρήσουν– στρεφόμενοι προς την Κίνα ΤΩΡΑ. Ο Πομπέο επέμεινε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να αναγνωρίσουν διπλωματικά την Ταϊβάν σήμερα, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει. (Και έβαλε τη Ρωσία στην εξίσωση λέγοντας απλώς ότι η Ρωσία και η Κίνα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μία οντότητα).

Ο Μπάιντεν, ωστόσο, φαίνεται να θέλει να αφήσει αυτή τη στιγμή να περάσει και να συνεχίσει την τρέχουσα τροχιά. Αυτό θέλουν και οι πολλοί που συμμετέχουν σ’ αυτό το χάος. Γεγονός είναι ότι οι απόψεις του βαθέως κράτους είναι αντιφατικές και οι σημαντικοί τραπεζίτες της Wall Street σίγουρα δεν συμπαθούν τις ιδέες του Πομπέο. Θα προτιμούσαν μια αποκλιμάκωση με την Κίνα. Συνεπώς, η συνέχιση της δράσης είναι η ευκολότερη επιλογή, καθώς η εσωτερική προσοχή των Ηνωμένων Πολιτειών επικεντρώνεται στα οικονομικά προβλήματα.

Από την άλλη,  η Δύση είναι εντελώς μπλοκαρισμένη: Δεν μπορεί να κινηθεί ούτε προς τα εμπρός ούτε προς τα πίσω. Οι πολιτικές και οικονομικές δομές της την εμποδίζουν να το πράξει. Ο Μπάιντεν έχει κολλήσει στην Ουκρανία, η Ευρώπη έχει κολλήσει στην Ουκρανία και στην εχθρότητά της προς τον Πούτιν· ditto για το Ηνωμένο Βασίλειο· και η Δύση έχει κολλήσει στις σχέσεις της με τη Ρωσία και την Κίνα. Πιο σημαντικό ακόμη, κανένας από αυτούς δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις επίμονες απαιτήσεις της Ρωσίας και της Κίνας για αναδιάρθρωση της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής ασφάλειας.

Εάν δεν μπορούν να κινηθούν σε αυτό το ζήτημα ασφαλείας - από φόβο μήπως χάσουν το πρόσωπό τους - δεν θα είναι σε θέση να αφομοιώσουν (ή να ακούσουν - δεδομένου του εδραιωμένου κυνισμού που συνοδεύει οποιαδήποτε λέξη από τον πρόεδρο Πούτιν) ότι η ατζέντα της Ρωσίας υπερβαίνει κατά πολύ την αρχιτεκτονική ασφαλείας.

Για παράδειγμα, ο βετεράνος Ινδός διπλωμάτης και αναλυτής, M.K. Badrakhumar,   γράφει:

"Μετά το Sakhalin-2, [σε ένα νησί στη ρωσική Άπω Ανατολή] η Μόσχα σχεδιάζει επίσης να εθνικοποιήσει το έργο ανάπτυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου Sakhalin-1 εκτοπίζοντας τους Αμερικανούς και Ιάπωνες μετόχους. Η δυνατότητα του Sakhalin-1 είναι αρκετά εντυπωσιακή. Υπήρξε μια εποχή, πριν ο ΟΠΕΚ+  θέσει όρια στα επίπεδα παραγωγής, όπου η Ρωσία εξόριζε έως και 400.000 βαρέλια την ημέρα. Το πρόσφατο επίπεδο παραγωγής είναι περίπου 220.000 βαρέλια την ημέρα.

Η γενική τάση για την εθνικοποίηση των αμερικανικών, βρετανικών, ιαπωνικών και ευρωπαϊκών συμμετοχών σε κεφάλαια σε στρατηγικούς τομείς της ρωσικής οικονομίας αποκρυσταλλώνεται ως η νέα πολιτική. Η κάθαρση της ρωσικής οικονομίας, απελευθερωμένης από το δυτικό κεφάλαιο, αναμένεται να επιταχυνθεί την επόμενη περίοδο.

Η Μόσχα γνώριζε καλά την αρπακτική φύση του δυτικού κεφαλαίου στον ρωσικό πετρελαϊκό τομέα – μια κληρονομιά της εποχής του Μπόρις Γέλτσιν – αλλά έπρεπε να ζήσει με αυτή την εκμετάλλευση για να μην αναστατώσει άλλους δυνητικούς δυτικούς επενδυτές. Αλλά αυτό είναι από τώρα και στο εξής αρχαία ιστορία. Η επιδείνωση των σχέσεων με τη Δύση, οι οποίες έχουν σχεδόν φτάσει στο όριο θραύσης, απελευθερώνει την Μόσχα από αυτές τις αρχαϊκές αναστολές. ...

Μετά την άνοδό του στην εξουσία το 1999, ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ανέλαβε το τεράστιο έργο του καθαρισμού των στάβλων του Αυγεία της εξωτερικής συνεργασίας της Ρωσίας στον τομέα του πετρελαίου. Η διαδικασία της «αποαποικιοποίησης» ήταν βασανιστικά δύσκολη, αλλά ο Πούτιν την έφερε σε αίσιο πέρας.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο Πούτιν επαναλαμβάνει συνεχώς στις ομιλίες του ότι η Δύση είναι ο ένοχος της δικής της κρίσης χρέους και πληθωρισμού (όχι η Ρωσία), γεγονός που προκαλεί πολλά ξυσίματα στα κεφάλια των Δυτικών. Κατά τον  καθηγητή Hudson, ένα μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου θεωρεί ότι η Δύση έχει πάρει μια «κακή στροφή» στο οικονομικό πλαίσιο. Εν ολίγοις, η κακιά στροφή της Δύσης την οδήγησε σε «αδιέξοδο», σύμφωνα με τον Πούτιν.

Ο καθηγητής Hudson υποστηρίζει (παραφρασμένος και αναδιατυπωμένος) ότι υπάρχουν ουσιαστικά δύο μεγάλα οικονομικά μοντέλα που έχουν περάσει από την ιστορία: «Από τη μία πλευρά, βλέπουμε τις κοινωνίες της Εγγύς Ανατολής και της Ασίας να επιδιώκουν  την ισορροπία και  την κοινωνική συνοχή διατηρώντας τις σχέσεις χρέους και τον εμπορικό πλούτο υποταγμένα στη γενική ευημερία της κοινότητας στο σύνολό της».

Όλες οι αρχαίες κοινωνίες ήταν καχύποπτες για τον πλούτο, καθώς έτεινε να συσσωρεύεται εις βάρος της κοινωνίας στο σύνολό της, με αποτέλεσμα την κοινωνική πόλωση και τη μεγάλη ανισότητα του πλούτου. Αν κοιτάξουμε ολόκληρη την αρχαία ιστορία, παρατηρούμε (σύμφωνα με τον Χάντσον) ότι ο κύριος στόχος των ηγεμόνων, από τη Βαβυλωνία έως τη Νότια και την Ανατολική Ασία, ήταν να αποτρέψουν την εμφάνιση μιας εμπορικής και τραπεζικής ολιγαρχίας που θα συγκέντρωνε την ιδιοκτησία γης στα χέρια της. Πρόκειται για ένα ιστορικό μοντέλο.

Το μεγάλο πρόβλημα που έλυσε η Εγγύς Ανατολή της Εποχής του Χαλκού – αλλά το οποίο η κλασική αρχαιότητα και ο δυτικός πολιτισμός δεν έλυσαν – ήταν πώς να αντιμετωπιστούν τα αυξανόμενα χρέη (περιοδικά ιωβηλαία χρέους) χωρίς να πολωθεί η κοινωνία και τελικά να τεθεί η  πλειοψηφία του πληθυσμού στην εξάρτηση από το χρέος.

Μία από τις βασικές αρχές του Hudson είναι πώς η Κίνα είναι δομημένη ως οικονομία «χαμηλού κόστους»: φθηνή στέγαση, εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη και επιδοτούμενες μεταφορές - που σημαίνει ότι οι καταναλωτές έχουν κάποιο διαθέσιμο εισόδημα - και ότι η Κίνα στο σύνολό της γίνεται ανταγωνιστική. Αντίθετα, το δυτικό μοντέλο, βασισμένο στο χρέος, έχει υψηλό κόστος και ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού γίνονται όλο και πιο φτωχά και στερούνται εισοδήματος μετά την  εξυπηρέτηση του χρέους.

Έτσι λοιπόν, η  δυτική περιφέρεια, απαλλαγμένη από την παράδοση της Εγγύς Ανατολής, «στράφηκε» προς μια πλούσια ολιγαρχία πιστωτών για να πάρει την εξουσία και να συγκεντρώσει την ιδιοκτησία γης και ακινήτων στα χέρια της. Για λόγους δημοσίων σχέσεων, ισχυρίστηκε ότι είναι μια «δημοκρατία» και κατήγγειλε κάθε προστατευτική κυβερνητική ρύθμιση ως, εξ ορισμού, «απολυταρχία». Είναι το δεύτερο μεγάλο μοντέλο, αλλά με την υπερχρέωσή του και τώρα σε μια πληθωριστική σπείρα, είναι επίσης μπλοκαρισμένο, λόγω έλλειψης μέσων για να προχωρήσει.

Αυτό ήταν το τελευταίο μοντέλο  στην Ρώμη. Και εξακολουθούμε να βιώνουμε τις συνέπειες. Η εξάρτηση των οφειλετών από πλούσιους πιστωτές είναι αυτό που οι σημερινοί οικονομολόγοι αποκαλούν «ελεύθερη αγορά». Είναι μια αγορά χωρίς δημόσιο φρένο και δημόσιο αντίβαρο ενάντια στην ανισότητα, την απάτη ή την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα.

Αυτή η νεοφιλελεύθερη ηθική υπέρ των πιστωτών, ισχυρίζεται ο καθηγητής Hudson, βρίσκεται στη ρίζα του σημερινού νέου Ψυχρού Πολέμου. Όταν, λοιπόν, ο πρόεδρος Μπάιντεν περιγράφει αυτή τη μεγάλη παγκόσμια σύγκρουση με στόχο την απομόνωση της Κίνας, της Ρωσίας, της Ινδίας, του Ιράν και των ευρασιατικών εμπορικών εταίρων τους, την περιγράφει ως μια υπαρξιακή πάλη μεταξύ «δημοκρατίας» και «απολυταρχίας».

Με τον όρο δημοκρατία εννοεί την ολιγαρχία.

Και με τον όρο «απολυταρχία», εννοεί κάθε κυβέρνηση αρκετά ισχυρή ώστε να εμποδίσει μια οικονομική ολιγαρχία να πάρει τον έλεγχο της κυβέρνησης και της κοινωνίας και να επιβάλει νεοφιλελεύθερους κανόνες – με τη βία – όπως έκανε ο Πούτιν. Το «δημοκρατικό» ιδανικό είναι να κάνει τον υπόλοιπο κόσμο να μοιάζει με τη Ρωσία του Μπόρις Γέλτσιν, όπου οι Αμερικανοί νεοφιλελεύθεροι είχαν την ελευθερία να αφαιρέσουν κάθε δημόσια ιδιοκτησία γης, μεταλλευτικών δικαιωμάτων και βασικών δημόσιων υπηρεσιών.

Σήμερα όμως έχουμε να κάνουμε με αποχρώσεις του γκρι: δεν υπάρχει πραγματικά ελεύθερη αγορά στις Ηνωμένες Πολιτείες· η Κίνα και η Ρωσία είναι μικτές οικονομίες, αν και τείνουν να δίνουν προτεραιότητα στην ευθύνη για την ευημερία της κοινότητας στο σύνολό της, αντί να φαντάζονται ότι τα άτομα που αφήνονται στα δικά τους ίδια μέσα θα μεγιστοποιήσουν την εθνική ευημερία.

Εδώ είναι το πρόβλημα: Η οικονομία του Adam Smith και ο ατομικισμός είναι ριζωμένα στο δυτικό μυαλό. Δεν θα αλλάξει. Ωστόσο, η νέα πολιτική του προέδρου Πούτιν για τον καθαρισμό των στάβλων του Αυγεία του «αρπακτικού δυτικού κεφαλαίου» και το παράδειγμα της Ρωσίας για τη μεταμόρφωσή της, σε μεγάλο βαθμό, σε μια αυτάρκη οικονομία, ανοσοποιημένη κατά της ηγεμονίας του δολαρίου, είναι μια ευχάριστη μουσική στα αυτιά του Παγκόσμιου Νότου και μεγάλου μέρους του υπόλοιπου κόσμου.

Αν προσθέσουμε σε αυτό το γεγονός ότι η Ρωσία και η Κίνα έχουν αναλάβει την πρωτοβουλία να αμφισβητήσουν το «δικαίωμα» της Δύσης να θέτει κανόνες, να μονοπωλεί τα μέσα (το δολάριο) ως βάση για τη διευθέτηση του εμπορίου μεταξύ των κρατών και ότι οι BRICS και οι SCO κερδίζουν σταδιακά έδαφος, οι ομιλίες του Πούτιν αποκαλύπτουν το επαναστατικό τους πρόγραμμα.

Παραμένει μια πτυχή: Πώς να προκαλέσουν μια «επαναστατική» μεταμόρφωση χωρίς να προκαλέσουν πόλεμο με τη Δύση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη έχουν κολλήσει. Δεν είναι σε θέση να ανανεωθούν, διότι οι διαρθρωτικές πολιτικές και οικονομικές αντιφάσεις έχουν παγώσει το παράδειγμά τους. Πώς λοιπόν να «ξεκολλήσουν» την κατάσταση, χωρίς να καταφύγουν σε πόλεμο;

Το κλειδί, παραδόξως, μπορεί να βρίσκεται στη βαθιά κατανόηση της Ρωσίας και της Κίνας για τις ατέλειες του δυτικού οικονομικού μοντέλου. Η Δύση χρειάζεται μια κάθαρση για να «ξεκολλήσει». Η κάθαρση μπορεί να οριστεί ως η διαδικασία απελευθέρωσης, και συνεπώς ανακούφισης, ισχυρών ή καταπιεσμένων συναισθημάτων που σχετίζονται με πεποιθήσεις.

Για να αποφευχθεί η στρατιωτική κάθαρση, φαίνεται ότι οι Ρώσοι και οι Κινέζοι ηγέτες – κατανοώντας τα ελαττώματα του δυτικού οικονομικού μοντέλου – πρέπει τότε να υποβάλουν τη Δύση σε μια οικονομική κάθαρση.

Θα είναι οδυνηρή, χωρίς αμφιβολία, αλλά καλύτερη από την πυρηνική κάθαρση.

 Μπορούμε να θυμηθούμε το τέλος του ποιήματος του Κωνσταντίνου Καβάφη, «Περιμένοντας τους Βαρβάρους»:

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

 

πηγή: Strategic Culture Foundation

Lire les runes de guerre (reseauinternational.net)

— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες•
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια•
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα•
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα•
κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Το ποίημα γράφτηκε το Δεκέμβριο του 1898, δημοσιεύτηκε το 1904 και αποτελεί την πρώτη απόπειρα του Καβάφη να αντλήσει τα θέματά του από το κοινωνικό επίπεδο. Είναι ένα ψευδοϊστορικό ποίημα, το οποίο αναφέρεται στη Ρώμη γύρω στον 5ο αιώνα μ.Χ, την εποχή δηλαδή της παρακμής της. Ωστόσο, με το ποίημα αυτό ο Καβάφης ουσιαστικά θέλει να απευθυνθεί στους σύγχρονους πολιτικούς της εποχής του και να τους αποδώσει τις ευθύνες που τους αναλογούν για την πολιτική, κοινωνική και πνευματική παρακμή της σύγχρονης Ελλάδας.
Η κεντρική ιδέα του ποιήματος είναι η τραγικότητα του ξεπεσμένου ηθικά και ψυχικά ανθρώπου, ο οποίος συνειδητοποιεί ότι η ύπαρξή του είναι ανώφελη. Ο άνθρωπος αυτός, που ζει σε μια παρακμασμένη και εκφυλισμένη πολιτεία, δεν περιμένει την σωτηρία παρά μόνο στον ερχομό των βαρβάρων και είναι πρόθυμος να υποταχτεί και να παραδοθεί σ’ αυτούς κι όχι να αναλάβει ο ίδιος πρωτοβουλίες διάσωσης του εαυτού του. Οι βάρβαροι είναι ένα σύμβολο αλλαγής - σωτηρίας, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, γι αυτό και δεν έρχονται ποτέ. Ο μη ερχομός τους όμως επιφέρει την παραίτηση και στη συνέχεια το θάνατο.
Το ποίημα είναι γραμμένο με τη μορφή διαλόγου παρουσιάζοντας ένα θεατρικό τρόπο ανάπτυξης. Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι ανήκει στην τεχνοτροπία του συμβολισμού.

Κωνσταντίνος Καβάφης - Περιμένοντας τους Bαρβάρους | τοβιβλίο.net (tovivlio.net)

Η Ρωσία αποκτά ένα νέο υποβρύχιο ικανό να μεταφέρει 6 πυρηνικές τορπίλες δύο μεγατόνων

 Η Ρωσία αποκτά ένα νέο υποβρύχιο ικανό να μεταφέρει 6 πυρηνικές τορπίλες δύο μεγατόνων

Δημοσιεύτηκε από τον Jean-Baptiste Le Roux, 11 Ιουλίου 2022

Τον Μάρτιο του 2018, ο Βλαντιμίρ Πούτιν αποκάλυψε μια σειρά από λεγόμενα αόρατα όπλα. Ανάμεσά τους, μια μη επανδρωμένη τηλεκατευθυνόμενη πυρηνική τορπίλη. Παρέμεινε τότε να βρεθεί ένα υποβρύχιο ικανό να μπορεί να εκτοξεύσει μια τέτοια συσκευή. Σήμερα είναι γεγονός

Ένα νέο υποβρύχιο για το Ρωσικό Ναυτικό

Το ρωσικό ναυτικό μόλις παρέλαβε ένα νέο υποβρύχιο. Ονομάστηκε K-329 Belgorod. Η ιδέα ενός τέτοιου υποβρύχιου ξεκίνησε το 1992 στο ναυπηγείο Sevmash, διακόπηκε δύο φορές, το 1996 και το 2006. Η κατασκευή συνεχίστηκε το 2012. Στα χαρτιά, πρόκειται για ένα υποβρύχιο πυραύλων κρουζ κατηγορίας Oscar II.

 Αλλά το K-329 Belgorod διαθέτει μια μικρή ιδιαιτερότητα. Είναι ικανό να εκτοξεύσει τη θανάσιμη πυρηνική τορπίλη Status-6 Poseidon την οποία είχε αποκαλύψει ο Βλαντιμίρ Πούτιν τον Μάρτιο του 2018. Πρόκειται για μια αυτόνομη διηπειρωτική τορπίλη ικανή να μεταφέρει πυρηνικό ωφέλιμο φορτίο τουλάχιστον δύο μεγατόνων. Είναι μια συσκευή με απεριόριστη εμβέλεια και μπορεί να πλεύσει με ταχύτητα 70 κόμβων σε βάθος 1.000 μέτρων. 

Έξι πυρηνικές τορπίλες επί πλοίου

Επιδόσεις που έχουν κάτι να ανησυχούν τη Δύση, ειδικά στο σημερινό γεωπολιτικό πλαίσιο. Προφανώς χρειάστηκαν σημαντικές τροποποιήσεις στο αρχικό σχέδιο του K-329 Belgorod για να μπορέσει να μεταφέρει τέτοιες τορπίλες, ξεκινώντας συγκεκριμένα με την επιμήκυνση του κύτους πάνω από είκοσι μέτρων σε σύγκριση με τις αρχικές διαστάσεις.

Έτσι το K-329 Belgorod ήταν σε θέση να ξεκινήσει δοκιμές στη Λευκή Θάλασσα τον Απρίλιο του 2019. Και στις 8 Ιουλίου φέτος, το ναυπηγείο Sevmash ανακοίνωσε ότι είχε παραδώσει επίσημα το υποβρύχιο στο ρωσικό ναυτικό, μετά από επίσημη τελετή, όπου σε καμία στιγμή δεν αναφέρθηκε θέμα πυρηνικής τορπίλης. Ένα κορυφαίο επίτευγμα για ένα πλοίο που είναι ικανό να μεταφέρει τουλάχιστον έξι παρόμοια αντίτυπα επί του σκάφους...

La Russie se dote d’un nouveau sous-marin capable d’emporter une torpille nucléaire (enderi.fr)

Τιερί Μεϊσάν: Οι Γάλλοι έχουν ανάγκη να μιλήσουν μεταξύ τους

 Οι Γάλλοι έχουν ανάγκη να μιλήσουν μεταξύ τους

του Τιερί Μεϊσάν

Το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών και βουλευτικών εκλογών αποδυναμώνει τόσο την εκτελεστική όσο και τη νομοθετική εξουσία και παγώνει την πολιτική κατάσταση. Οι ψηφοφόροι αρνήθηκαν να υποστηρίξουν το καθεστώς και να εγκρίνουν τις αποφάσεις του. Από το 2005 δεν έπαψαν να λένε αυτό για το οποίο αγωνίζονταν ενώ οι ηγέτες τους τους αγνοούσαν. Αυτό που θα μπορούσε να ξεπαγώσει την   κατάσταση είναι επομένως προσδιορισμένο, αλλά η πλειοψηφία των εκλεγμένων αξιωματούχων θέλει να έχει δίκιο και όχι να υπηρετεί τον λαό της.

Δίκτυο Βολταίρος | Παρίσι (Γαλλία) | 10 Ιουλίου 2022

Οι Γάλλοι, που ιστορικά ήταν οι πρόδρομοι των πολιτικών αλλαγών στην Ευρώπη, εξέπληξαν τους γείτονές τους κατά τις προεδρικές εκλογές (10 και 24 Απριλίου 2022) και τις βουλευτικές εκλογές (12 και 19 Ιουνίου 2022).

 Μόνο το 47% των ψηφοφόρων συμμετείχε στην τέταρτη ψηφοφορία· ένα πολύ εκπληκτικό αποτέλεσμα σε μια χώρα με μακρά παράδοση πολιτικού ακτιβισμού.
 Παρότι το 38% των ψηφοφόρων εξέλεξε τον Εμμανουήλ Μακρόν, μόνο το 14% εξέλεξε βουλευτές που ήταν ευνοϊκά διακείμενοι προς τον ίδιον, αναγκάζοντάς τον να συνυπάρξει με την αντιπολίτευση.

Πράγματι, η Εθνοσυνέλευση, η οποία δεν ήταν πλέον χώρος συζήτησης, αλλά αίθουσα καταγραφής της προεδρικής θέλησης, έχει γίνει ένα τσίρκο όπου οι βουλευτές διακόπτουν ο ένας τον άλλον και αλληλοεπιτίθενται. 

Πώς φτάσαμε εδώ και πώς μπορούμε να ξαναχτίσουμε ένα καθεστώς;

Η καταστροφή των θεσμών

Κατά την άποψή μου, όλα ξεκίνησαν το 1986, με τον διορισμό ενός «υφυπουργού για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα». Αυτό που φαινόταν καλή ιδέα ἠρθε στην πραγματικότητα για να αμφισβητήσει τα επιτεύγματα της Επανάστασης του 1789. Μέχρι τότε, ξεχώριζε η γαλλικά παράδοση των «Δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη» από την αγγλοσαξονική παράδοση των «Δικαιωμάτων του ανθρώπου». Η πρώτη εγγυάται Δικαιώματα σε όσους ασχολούνται με την πολιτική, ενώ η δεύτερη εγγυάται Δικαιώματα υπό την προϋπόθεση ότι ο Λαός δεν ασχολείται με την πολιτική. Η πρώτη βοηθάει στην χειραφέτηση του λαού, η δεύτερη αρκείται στο να βάλει τάξη χωρίς βία.

Ο Thomas Paine είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικός στην διαφορά  μεταξύ της γαλλικής και της αγγλοσαξονικής κουλτούρας. Στην πραγματικότητα, με την αποδοχή της έκφρασης «Ανθρώπινα Δικαιώματα», οι Γάλλοι αποκήρυξαν την κληρονομιά τους.

Το δεύτερο στάδιο ήταν η Συνθήκη της Λισαβόνας το 2007, η οποία διαγράφει το «Όχι» του γαλλικού λαού κατά το δημοψήφισμα για το Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 2005. Η γαλλική άρχουσα τάξη, πιστεύοντας ότι εγγυάται στους υπηκόους της τα «Δικαιώματα του ανθρώπου», θεώρησε ότι μόνη εκείνη ήξερε να κάνει πολιτική και ότι μπορούσε επομένως να ακυρώσει τη θέληση του Λαού.

Το τρίτο στάδιο ήταν το 2018, η νέα ερμηνεία του συνθήματος της Δημοκρατίας από το Συνταγματικό Συμβούλιο. Το Σύνταγμα αναφέρεται πράγματι στο «κοινό ιδανικό της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης». Σύμφωνα με τους σοφούς, από αυτή την αρχή προκύπτει «η ελευθερία να βοηθάς τους άλλους, για ανθρωπιστικούς σκοπούς, ανεξάρτητα από τη νομιμότητα της παραμονής τους στην εθνική επικράτεια». Η αδελφότητα δεν είναι πλέον η αδελφότητα στα όπλα των Επαναστατών του 1848 στην οποία βασίστηκε η καθολική ψηφοφορία, αλλά μια απλή μορφή φιλανθρωπίας.

Παρακαλώ σημειώστε ότι δεν αμφισβητώ τα ανθρώπινα Δικαιώματα, τη Συνθήκη της Λισαβόνας ούτε το δικαίωμα να βοηθήσεις τους μετανάστες. Παρατηρώ απλώς ότι για να δικαιολογήσουμε αυτές τις αποφάσεις, εγκαταλείψαμε αυτό που ήταν το θεμέλιο του γαλλικού κοινωνικού συμβολαίου. Ή μάλλον ότι οι ευγενείς αποφάσεις χρησιμοποιήθηκαν για να καταπατήσουν την πολιτική μας κληρονομιά.

Η εξέλιξη της πολιτικής τάξης

Έχοντας διατυπώσει αυτές τις προδοσίες, η ενεργή πολιτική τάξη συρρικνώθηκε. Αν πριν από πενήντα χρόνια αποτελούσε τα τέσσερα πέμπτα των πολιτών, σήμερα είναι μικρότερη του μισού.

Οι ψηφοφόροι που απέχουν δεν αρκούνται στο να δείξουν την περιφρόνησή τους για την εκλογική προσφορά που τους προτείνεται. Επίσης, και κυρίως αρνούνται να είναι συνυπεύθυνοι για τις αποφάσεις που λαμβάνει το καθεστώς. Σε μια δημοκρατία, κάθε ψηφοφόρος πρέπει πράγματι να αναλάβει τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Αλλά αυτό είναι δυνατό μόνο εάν όλοι οι πολίτες σέβονται το κοινωνικό συμβόλαιο.

Όταν βλέπουμε σήμερα το κράτος να στέλνει στρατιώτες στο Σαχέλ για να προστατεύσει τα νεο-αποικιακά συμφέροντα εκεί ή να υποστηρίζει στρατιωτικά ένα ρατσιστικό καθεστώς στην Ουκρανία, δεν μπορούμε παρά μόνο να παρατηρήσουμε ότι ένα χάσμα χωρίζει τις πρακτικές μας από τις ευγενείς ομιλίες μας.

Η επανεγγραφή της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας

Για να δικαιολογήσουν την καταστροφή των αξιών των Επαναστάσεων του 1789 και του 1848, οι πολιτικοί ηγέτες και ηγέτες των μέσων ενημέρωσης έχουν ξαναγράψει την πρόσφατη ιστορία με βάση τα φαινόμενα και όχι τα γεγονότα.

 Έτσι, κατά την τελευταία προεδρική εκστρατεία, ακούσαμε έναν υποψήφιο, που διεκδικούσε το παράδειγμα του Σαρλ Ντε Γκωλ, να ξεχνά ότι υπήρχαν «αριστεροί Γκωλιστές», να επιβεβαιώνει ότι ο Στρατηγός ήταν δεξιός και πάντα πολεμούσε τους κομμουνιστές και την ΕΣΣΔ. Όμως ο Ντε Γκωλ οργάνωσε την Αντίσταση στη ναζιστική εισβολή βασιζόμενος πάνω απ' όλα σε κομμουνιστές. Στη συνέχεια, εκτροχίασε το αγγλοσαξονικό σχέδιο για μια Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα, το 1954, με τις ψήφους του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCF). Ομοίως, στηρίχτηκε στην αριστερά για να δώσει την ανεξαρτησία της Αλγερίας το 1962,  στους κομμουνιστές εργάτες για να ιδρύσει την αμυντική βιομηχανία και στους βουλευτές του PCF για να εγκαταλείψει την ολοκληρωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ το 1966. Και είναι το PCF που τον έσωσε τον Μάιο του 1968.

Ο Σαρλ Ντε Γκωλ, που όντως προερχόταν από την ακροδεξιά, κυβέρνησε πάντα προς το συμφέρον του Έθνους και όχι ως ηγέτης της δεξιάς. Πολέμησε τους κομμουνιστές στην εσωτερική πολιτική, αλλά βασίστηκε σε αυτούς στην εξωτερική πολιτική. Συμμετείχε στη συμμαχική απόβαση στη Νορμανδία, αλλά την θεωρούσε ως αγγλοσαξονική απόπειρα αποικισμού της Γαλλίας και αρνήθηκε πάντα να την τιμήσει. Ήταν ο μόνος αρχηγός δυτικού κράτους που απευθύνθηκε στους λαούς της ΕΣΣΔ στη σοβιετική τηλεόραση και θεωρούσε πάντα τη Ρωσία ως ευρωπαϊκή χώρα.

 Κατά την προεκλογική εκστρατεία θεωρήθηκε δεδομένο ότι η Δημοκρατία αντιτάχθηκε στη Μοναρχία. Ωστόσο, η Δημοκρατία, είναι να κυβερνάς σύμφωνα με το κοινό συμφέρον, ενώ η Μοναρχία είναι ένα καθεστώς που αποδίδει την εξουσία σε έναν μόνο άνδρα που ορίζεται κληρονομικά ή εκλέγεται από λίγους ευγενείς. Είναι τελείως αδύνατο να είσαι ταυτόχρονα ρεπουμπλικανός και μοναρχικός. Έτσι ο Ερρίκος Δ' (1589-1610) αυτοανακηρύχθηκε ως πρώτος «ρεπουμπλικανός βασιλιάς της Γαλλίας» διασφαλίζοντας τη θρησκευτική ελευθερία.

Το ερώτημα αυτό δεν  είναι περιθωριακό, καθώς αναζητούμε το νόημα της ανεξιθρησκίας (και όχι τον νόμο του διαχωρισμού Εκκλησίας  και Κράτους του 1905 που επανέλαβε, τον αγώνα του Φιλίππου Β' Αυγούστου (1180 -1223) κατά του πάπα). Ενώ, δηλαδή, δόθηκε μάχη εναντίον πολιτών μουσουλμανικής θρησκείας το νόημα συσκοτίστηκε με τους οπαδούς της ισλαμικής πολιτικής. Βέβαια, ο Μωάμεθ ήταν και πνευματικό παράδειγμα και πολέμαρχος. Ιστορικά, η αραβική κουλτούρα ανέκαθεν ανακάτευε τη θρησκεία και την πολιτική, αλλά όχι η γαλλική και δεν υπάρχει λόγος να το κάνει. Οι Μουσουλμάνοι είναι πολίτες μεταξύ άλλων, οι Ισλαμιστές είναι αντίπαλοι της οικουμενικότητας.

Ένας υποψήφιος, που δικαίως είχε ξεκινήσει καταγγέλλοντας τα προνόμια που παραχωρούνται σε αλλοδαπούς, συνέχισε την εκστρατεία του υποστηρίζοντας ότι τα κοινωνικά επιδόματα δεν πρέπει να χορηγούνται σε όσους έχουν ήδη συνεισφέρει σε κοινωνικούς φορείς, αλλά ανάλογα με την εθνικότητα. Αυτή η ξενοφοβία επικυρώθηκε και στην κάλπη, παρότι ο γαλλικός λαός είναι ιδιαίτερα ανοιχτός στους άλλους, όπως αποδεικνύεται από το υψηλό ποσοστό γάμων με αλλοδαπούς.

 Επίσης, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν και το κόμμα του οποίου ηγήθηκε, το Εθνικό Μέτωπο (τώρα η Εθνική Συσπείρωση), παρουσιάστηκαν ως αντίπαλοι της Δημοκρατίας. Πράγματι, το FN είχε πολλούς πρώην αξιωματούχους του καθεστώτος του Philippe Pétain και αντιπάλους της αλγερινής ανεξαρτησίας μεταξύ των ηγετών του. Ωστόσο, το 1998-99 προκάλεσα τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής της Βουλής για πιθανή πλασματική συμπεριφορά του FN. Τα στοιχεία που δώσαμε στην προσοχή των βουλευτών ήταν τελείως διαφορετικά: ο Ζαν-Μαρί Λεπέν ήταν πράκτορας του επικεφαλής των γκωλικών μυστικών υπηρεσιών, Ζακ Φοκκάρ. Είχε ως αποστολή να ενώσει όλα τα ακροδεξιά παρεκκλήσια και να διασφαλίσει ότι δεν θα έκαναν τίποτα επιζήμιο για τη Δημοκρατία.

Η υπηρεσία ασφαλείας του FN, το DPS διαχειριζόταν μέσω του DPSD (σήμερα DRSD), μια στρατιωτική μυστική υπηρεσία. Ο επικεφαλής της υπηρεσίας ασφαλείας του Εθνικού Μετώπου ήταν ταυτόχρονα προσωπικός φρουρός ασφαλείας της δεύτερης συζύγου του προέδρου Μιτεράν και της κόρης του Μαζαρίν. Ήταν επίσης πράκτορας της γαλλικής μυστικής υπηρεσίας που συμμετείχε στην εξάλειψη των Τσετσένων τζιχαντιστών.

  Εξάλλου, ο πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν δεν ήταν ο σοσιαλιστής που υποστήριζε ότι ήταν. Βαθιά σχιζοφρενής, μοιραζόταν σε δύο οικογένειες, η μία επίσημη με τη γυναίκα του της αριστεράς και η άλλη ανεπίσημη με την ερωμένη του της ακροδεξιάς. Με τον ίδιο τρόπο είχε χωρίσει το υπουργικό συμβούλιο του στα Ηλύσια μεταξύ αριστερών και ακροδεξιών συμβούλων. Για παράδειγμα, ο Φρανσουά ντε Γκροσουβρ είχε δημιουργήσει το πρώτο κύτταρο της Κλου Κλουξ Κλαν στη Γαλλία κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου.

Δεν αναφέρω εδώ παρά μόνο παλιά και συμβολικά γεγονότα. Θα ήταν δυνατό να συνεχιστεί αυτή η αφήγηση υπενθυμίζοντας τον τρόπο με τον οποίο η Γαλλία υποστήριξε τους τζιχαντιστές εναντίον της Λιβύης και κατά της Συρίας, στη συνέχεια τους ρατσιστές μπαντεριστές εναντίον της Ρωσίας. Τόσα πολλά γεγονότα που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την εικόνα που έχουν οι Γάλλοι για τον εαυτό τους.

Κανένα από αυτά τα γεγονότα δεν φτάνει στη συνείδησή τους, ωστόσο όλοι τα υποψιάζονται όταν συζητάς μαζί τους.

Για να ξεμπλοκάρει την κατάσταση, είναι επείγον οι Γάλλοι να συζητήσουν μεταξύ τους για το τι θεωρούν ως βεβαιότητες ενώ αμφισβητούνται. Μόνο με την ενοποίηση των αναμνήσεων τους μπορούν να χτίσουν το μέλλον τους. Μέχρι τότε, οι Γάλλοι δεν είναι πλέον πολίτες, αλλά καταναλωτές που ανησυχούν για την αγοραστική τους δύναμη. 

Χωρίζονται σε διακριτές κοινότητες, ένα «αρχιπέλαγος» για να χρησιμοποιήσω την έκφραση ενός κοινωνιολόγου.

Πώς να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της χώρας

Οι Γάλλοι συμφωνούν ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη αποκατάστασης της κρατικής εξουσίας και ανύψωσης του επιπέδου της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Πρόκειται για διαρθρωτικά μέτρα που απαιτούν πρώτα συναίνεση για τον ρόλο του κράτους και μετά,  μεγάλες επενδύσεις.

Στο μεταξύ, πρέπει να αντιμετωπιστεί η πιο σημαντική δυσκολία που περνά η χώρα, όπως και τα άλλα δυτικά κράτη, δηλαδή η εξαθλίωση των εργαζομένων μπροστά στην απίστευτη συσσώρευση πλούτου από ελάχιστους. Σήμερα, οι 5 μεγαλύτερες περιουσίες στη Γαλλία κατέχουν όσο και τα 27 εκατομμύρια φτωχότεροι πολίτες. Ποτέ, ακόμη και στον Μεσαίωνα, δεν είχαμε γνωρίσει τέτοια ανισότητα. Αυτό κάνει απατηλή οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία.

Αυτός ο κοινωνιολογικός μετασχηματισμός αντιστοιχεί στο φαινόμενο της οικονομικής παγκοσμιοποίησης που δεν έχει καμία σχέση με την τεχνική πρόοδο, αλλά μόνο με τον αγγλοσαξονικό ιμπεριαλισμό. Προφανώς θα είναι πολύ δύσκολο να καταργηθούν όλες οι διεθνείς συνθήκες που δομούν αυτή την εξέλιξη. Είναι όμως πλέον δυνατό, από τώρα, να μπει ένα τέλος σε αυτό το παιχνίδι της σφαγής υποβάλλοντας όλες τις εισαγωγές στους ίδιους κανονισμούς με τα τοπικά προϊόντα.

Για παράδειγμα, απαγορεύεται στη Γαλλία η παραγωγή μοσχαριού με ορμόνες, αλλά είναι νόμιμη η εισαγωγή και η πώληση σε χαμηλότερη τιμή από αυτή της τοπικής κτηνοτροφίας. Ή, απαγορεύεται στη Γαλλία να βάζεις παιδιά να εργάζονται 10 ώρες την ημέρα, αλλά είναι νόμιμο να εισάγονται υφάσματα που κατασκευάζονται υπό αυτές τις συνθήκες και να τα πωλούν πολύ φθηνότερα από τα τοπικά προϊόντα.

Όλοι συμφωνούν σε αυτές τις αρχές, μένει να τις εφαρμόσουμε.