Τιερί Μεϊσάν: Προετοιμασία για νέο Παγκόσμιο Πόλεμο

 

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (2)

Προετοιμασία για νέο Παγκόσμιο Πόλεμο

του Τιερί Μεϊσάν

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πιέζουν τους συμμάχους τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση να προετοιμαστούν για τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν έχουν άλλη επιλογή, αν θέλουν να βγουν νικητές από την «παγίδα του Θουκυδίδη». Εκτός κι αν όλη αυτή η φασαρία είναι απλώς μια παράσταση για να «κρατηθούν» οι σύμμαχοι στα στρατόπεδά τους ενώ πάρα πολλά κράτη, στη Νότια Αμερική, την Αφρική και την Ασία, δηλώνουν «ουδέτερα». Την ίδια ώρα, οι ήχοι της στρατιωτικής μπότας συσπειρώνουν τους Ιάπωνες μιλιταριστές οι οποίοι επέστρεψαν, όπως και οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» στην Ουκρανία.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 28 μαρτιου 2023

DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDSPORTUGUÊS РУССКИЙ

Το παρόν άρθρο είναι συνέχεια του:
1. «Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση», 14 Μαρτίου 2023.

Αντιμέτωποι με την πρόοδο που σημείωσαν οι οπαδοί ενός πολυπολικού κόσμου, οι υπερασπιστές του «αμερικανικού ιμπεριαλισμού» έσπευσαν να αντιδράσουν. Εδώ θα αναλυθούν δύο επιχειρήσεις: η μετατροπή της ευρωπαϊκής κοινής αγοράς σε στρατιωτική δομή και η αναμόρφωση του Άξονα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η δεύτερη πτυχή φέρνει έναν νέο παίκτη στο παιχνίδι: την Ιαπωνία.

Στο γαλλικό κοινοβούλιο, ο Σαρλ Ντε Γκωλ συμμαχεί με τους κομμουνιστές για να αντισταθεί στην Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα (EDC).

Ο ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Το 1949, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο δημιούργησαν την Οργάνωση της Βορειοατλαντικής Συνθήκης (ΝΑΤΟ) όπου τοποθέτησαν τον Καναδά και τα κράτη που απελευθέρωσαν στη Δυτική Ευρώπη. Γι’ αυτούς δεν ήταν θέμα άμυνας, αλλά προετοιμασίας επίθεσης κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Η τελευταία ανταποκρίθηκε δημιουργώντας το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Το 1950, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος της Κορέας, οι Ηνωμένες Πολιτείες σκέφτηκαν να επεκτείνουν τη σύγκρουση στην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (γνωστή ως «Ανατολική Γερμανία»). Για να γίνει αυτό, έπρεπε να επανεξοπλιστεί η Γερμανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία (γνωστή ως «Δυτική Γερμανία») παρά την αντίθεση της Γαλλίας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου. Ως εκ τούτου, πρότειναν τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας (EDC), αλλά απέτυχαν λόγω της αντίστασης των Γκωλιστών και των Γάλλων κομμουνιστών.

Ταυτόχρονα, βοήθησαν την ανοικοδόμηση της Δυτικής Ευρώπης με το Σχέδιο Μάρσαλ. Το τελευταίο περιελάμβανε πολλές μυστικές ρήτρες, συμπεριλαμβανομένης της οικοδόμησης της ευρωπαϊκής κοινής αγοράς. Η Ουάσιγκτον σκόπευε τόσο να κυριαρχήσει οικονομικά στη Δυτική Ευρώπη όσο και να την προστατεύσει πολιτικά από την κομμουνιστική επιρροή και τον «σοβιετικό ιμπεριαλισμό». Οι Ευρωπαϊκές Οικονομικές Κοινότητες — και αργότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση — αποτελούν την πολιτική πλευρά του ΗΠΑϊκού κέρματος, η στρατιωτική πλευρά του οποίου είναι το ΝΑΤΟ. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν είναι διοίκηση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων μελών της Ένωσης, αλλά η διεπαφή μεταξύ εκείνων και της Ατλαντικής Συμμαχίας. Τα ευρωπαϊκά πρότυπα σε θέματα όχι μόνο για όπλα και κατασκευές, αλλά και για εξοπλισμό, ένδυση και τρόφιμα κ.λπ. καθιερώνονται από τις υπηρεσίες του ΝΑΤΟ, πρώτα στο Λουξεμβούργο και μετά στο Βέλγιο. Διαβιβάζονται στην Επιτροπή και σήμερα εγκρίνονται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Το 1989, καθώς κατέρρεε η Σοβιετική Ένωση, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν και ο Γερμανός καγκελάριος Χέλμουτ Κολ σχεδίασαν να απελευθερώσουν τη Δυτική Ευρώπη από την αμερικανική κηδεμονία, έτσι ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί την Ουάσιγκτον. Οι διαπραγματεύσεις για τη συνθήκη αυτή πραγματοποιήθηκαν ταυτόχρονα με το τέλος της τετραμερούς κατοχής της Γερμανίας (12 Σεπτεμβρίου 1990), την επανένωση των δύο Γερμανιών (3 Οκτωβρίου 1990) και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας (1η Ιουλίου, 1991). Η Ουάσιγκτον αποδέχτηκε την Συνθήκη του Μάαστριχτ υπό την προϋπόθεση ότι η συνθήκη αναγνωρίζει τη στρατιωτική της κυριαρχία. Οι Δυτικοευρωπαίοι αποδέχτηκαν αυτή την αρχή.

Ωστόσο, η Ουάσιγκτον ήταν επιφυλακτική για το ζεύγος Μιτεράν-Κολ και απαίτησε την τελευταία στιγμή από την Ευρωπαϊκή Ένωση να ενσωματώσει όλα τα πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ακόμη και τα νέα ανεξάρτητα κράτη, από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Αυτά τα κράτη δεν συμμερίζονταν τις φιλοδοξίες των διαπραγματευτών του Μάαστριχτ. Μάλλον ήταν επιφυλακτικοί. Σκόπευαν να απελευθερωθούν τόσο από τη γερμανική όσο και από τη ρωσική επιρροή. Παραδόθηκαν, για την άμυνά τους, μόνο στην «αμερικανική ομπρέλα».

Το 2003, η Ουάσιγκτον εκμεταλλεύτηκε την ισπανική προεδρία της ΕΕ (του σοσιαλιστή Felipe González) και τον Ύπατο Εκπρόσωπο για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια, Χαβιέ Σολάνα, για να ζητήσει την έγκριση της «Ευρωπαϊκής Στρατηγικής Ασφάλειας», αντιγραφή της National Security Strategy του προέδρου των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους. Αυτό το έγγραφο αναθεωρήθηκε το 2016 από την Ύπατη Εκπρόσωπο Federica Mogherini.

Ο Ζοζέπ Μπορέλ κατά τη διάρκεια του «Φόρουμ Ρομπέρ Σουμάν για την Ασφάλεια και την Άμυνα»

Το 2022, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ουκρανίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπως και κατά τον πόλεμο της Κορέας, σκέφτηκαν πάλι ότι πρέπει να επανεξοπλίσουν τη Γερμανία εναντίον της Ρωσίας (διάδοχο της ΕΣΣΔ). Ως εκ τούτου, μεταμορφώνουν την ΕΕ, προσεκτικά αυτή τη φορά. Κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής προεδρίας του Γάλλου Εμμανουέλ Μακρόν, του πρόσφεραν μια «Στρατηγική Πυξίδα». Αυτή δεν εγκρίθηκε παρά μόνο μόλις ένα μήνα μετά τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία. Τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραλύουν ακόμη περισσότερο γιατί ακόμα δεν γνωρίζουν ακριβώς αν είναι μαζί για να συνεργαστούν ή να ενσωματωθούν (η «εποικοδομητική ασάφεια», σύμφωνα με την έκφραση του Χένρι Κίσινγκερ).

Τον Μάρτιο του 2023, ο σημερινός Ύπατος Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για Εξωτερικές Υποθέσεις και Πολιτική Ασφάλειας, Ζοζέπ Μπορέλ, διοργανώνει το πρώτο «Φόρουμ Ρομπέρ Σουμάν για την Ασφάλεια και την Άμυνα». Συμμετείχαν πολλοί υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών των κρατών μελών της Ένωσης. Εκτός από τα ευρωπαϊκά κράτη που δεν είναι μέλη της Ένωσης, αλλά που είναι υπέρ των ΗΠΑ, πολλά άλλα κράτη εκπροσωπηθήκαν σε υπουργικό επίπεδο, όπως η Αγκόλα, η Γκάνα, η Μοζαμβίκη, ο Νίγηρας, η Νιγηρία, η Ρουάντα, η Σενεγάλη, η Σομαλία, η Αίγυπτος, η Χιλή, το Περού, η Γεωργία, η Ινδονησία και η Ιαπωνία. Εκτός από το ΝΑΤΟ, η ASEAN, το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου και η Αφρικανική Ένωση εκπροσωπηθήκαν επίσης. Πάνω από όλα, ο Αραβικός Σύνδεσμος έστειλε τον γενικό γραμματέα του.

Αυτό το Φόρουμ είχε ρητό στόχο την υπεράσπιση της «πολυμέρειας και μιας διεθνούς τάξης βασισμένης σε κανόνες»· ένας κομψός τρόπος καταγγελίας του ρωσο-κινεζικού εγχειρήματος για ένα «πολυπολικό κόσμο βασισμένο στο διεθνές δίκαιο».

Χάρη στην επιδημία της Κοβίντ, η Ευρωπαϊκή Ένωση χρίστηκε ήδη με εξουσίες στον τομέα της Υγείας που δεν προβλέπονταν από τις Συνθήκες. Εξήγησα στην αρχή αυτής της επιδημίας ότι το μέτρο περιορισμού των υγιών ανθρώπων δεν είχε προηγούμενο στην Ιστορία. Σχεδιάστηκε μετά από αίτημα του πρώην διευθυντή του εργαστηρίου Gilead Science και πρώην υπουργού Άμυνας, Ντόναλντ Ράμσφελντ, από τον γιατρό Richard Hatchett, ο οποίος έγινε διευθυντής της CEPI (Coalition for Epidemic Preparedness Innovations) και, ως εκ τούτου, εμπνευστής αυτού του μέτρου σε όλο τον κόσμο [1]. Σύμφωνα με την απόρρητη έκθεσή του τού 2005, την οποία δεν γνωρίζουμε δυστυχώς παρά μόνο από τις αντιδράσεις που προκάλεσε, ο εγκλεισμός των υγιών πολιτών στα σπίτια τους θα επέτρεπε να καθοριστούν οι θέσεις εργασίας που θα μπορούσαν να μετεγκατασταθούν, να κλείσουν οι βιομηχανίες καταναλωτικών αγαθών στη Δύση και να συγκεντρωθεί το εργατικό δυναμικό στην αμυντική βιομηχανία. Δεν φτάσαμε ακόμα σε αυτό το σημείο, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχοντας καταλάβει αρμοδιότητες της δημόσιας υγείας που δεν προβλέπονται στις Συνθήκες, χωρίς να προκαλέσει αγανάκτηση, ερμηνεύει από τώρα και στο εξής τα κείμενα ώστε να γίνει στρατιωτική δύναμη.

Ο Ζοζέπ Μπορέλ κατά τη διάρκεια του «Φόρουμ Ρομπέρ Σουμάν για την Ασφάλεια και την Άμυνα»

Την περασμένη εβδομάδα, κατά τη διάρκεια του Φόρουμ Σουμάν, ο Ζοζέπ Μπορέλ παρουσίασε την πρώτη του έκθεση σχετικά με την εφαρμογή της «Στρατηγικής Πυξίδας». Πρόκειται για τον συντονισμό για την συγκέντρωση των εθνικών στρατών, συμπεριλαμβανομένων των υπηρεσιών πληροφοριών, με πνεύμα ολοκλήρωσης και όχι πλέον απλής συνεργασίας. Το σχέδιο του Εμμανουέλ Μακρόν θάβει τώρα αυτό του Σαρλ Ντε Γκωλ και των Γάλλων κομμουνιστών. Η «Ευρώπη της Άμυνας» εμφανίζεται πλέον ως σύνθημα που στοχεύει όχι μόνο να βάλει τις επιχειρησιακές δυνάμεις των κρατών μελών της ΕΕ υπό την εξουσία του Ανώτατου Διοικητή των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ευρώπη (SACEUR), σήμερα στρατηγού των Ηνωμένων Πολιτειών Christopher G. Cavoli, αλλά και να αναλάβει τον έλεγχο όλων των αποφάσεων χρηματοδότησης που μέχρι τώρα ήταν αρμοδιότητα των εθνικών κοινοβουλίων, ακόμη και των αποφάσεων για εξοπλισμό και οργάνωση που ανήκαν στις Εκτελεστικές Εξουσίες των κρατών μελών. Έτσι, η Ένωση βρίσκεται στη διαδικασία οργάνωσης κοινού στρατού χωρίς να γνωρίζει ποιος θα τον διοικήσει.

Η ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙ-ΙΑΠΩΝΙΚΟΥ ΑΞΟΝΑ

Όταν μιλάμε για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Ευρώπη σκεφτόμαστε τις ημερομηνίες 1939 και 1945. Αυτό είναι απολύτως λάθος. Ο πόλεμος ξεκίνησε το 1931 όταν Ιάπωνες στρατηγοί επιτέθηκαν σε Κινέζους στρατιώτες στη Μαντζουρία. Αυτή ήταν η πρώτη υπερχείλιση της ιαπωνικής πολιτικής δύναμης από τη μιλιταριστική φατρία, η οποία μεγάλωσε λίγους μήνες αργότερα με τη δολοφονία του πρωθυπουργού από μια ομάδα στρατιωτικών. Μέσα σε λίγα χρόνια, η Ιαπωνία μετατράπηκε σε μια μιλιταριστική και επεκτατική δύναμη. Αυτός ο πόλεμος δεν τελείωσε με την απελευθέρωση της Μαντζουρίας από τον Κόκκινο Στρατό το 1945. Πράγματι, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν δύο ατομικές βόμβες για να αποτρέψουν την παράδοση της Ιαπωνίας στην ΕΣΣΔ και για να εξασφαλίσουν ότι θα γινόταν μόνο ενώπιον των δικών τους στρατηγών. Συνέχισαν να πολεμούν μέχρι το 1946 επειδή πολλοί Ιάπωνες αρνήθηκαν να παραδοθούν στις ΗΠΑ που δεν είχαν πολεμήσει μέχρι τότε στον Ειρηνικό. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος διήρκεσε επομένως από το 1931 έως το 1946. Αν κάνουμε αυτά τα λάθη για τις ημερομηνίες, είναι επειδή ο πόλεμος δεν παγκοσμιοποιήθηκε παρά μόνο με τον Άξονα Ρώμη-Βερολίνο-Τόκιο (το «Τριμερές Σύμφωνο») στον οποίο εντάχθηκαν πολύ γρήγορα η Ουγγαρία, η Σλοβακία, η Βουλγαρία και η Ρουμανία.

Το θεμέλιο του Άξονα δεν ήταν τα ετερογενή συμφέροντα των μελών του, αλλά η λατρεία τους για τη Δύναμη. Για να αναβιώσει σήμερα, πρέπει να ενωθούν όσοι μοιράζονται την ίδια λατρεία.

Ο Yoshio Kodama, ο πρώτος νονός των yakuza, έπαιξε σημαντικό ρόλο στον ιαπωνικό μιλιταρισμό. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, φυλακίστηκε και στη συνέχεια επωφελήθηκε από την αλλαγή της πολιτικής των ΗΠΑ. Ίδρυσε το Φιλελεύθερο Κόμμα από το οποίο προήλθαν ο Shinzo Abe και ο Fumio Kishida. Ο Kodama διηύθυνε κρυφά πολλές επιχειρήσεις της CIA στη χώρα του. Ήταν μέλος του Παγκόσμιου Αντικομουνιστικού Συνδέσμου όταν πρόεδρός της ήταν η Σλάβα Στέτσκο (συντάκτρια του άρθρου 16 του Ουκρανικού Συντάγματος).

Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέλαβαν την Ιαπωνία το 1946, σκέφτηκαν πρώτα να καθαρίσουν όλα τα μιλιταριστικά στοιχεία. Αλλά όταν ξέσπασε ο πόλεμος της Κορέας, αποφάσισαν να βασιστούν στην Ιαπωνία για να πολεμήσουν ενάντια στον κομμουνισμό. Τερμάτισαν τις τρέχουσες δίκες και αποκατέστησαν 55.000 ανώτερους αξιωματούχους. Ξεκίνησαν το σχέδιο Dodge, το αντίστοιχο του Σχεδίου Μάρσαλ στην Ευρώπη. Μεταξύ των τυχερών που επωφελήθηκαν από αυτήν την αλλαγή πολιτικής, ο Hayato Ikeda έγινε πρωθυπουργός και αποκατέστησε την οικονομία της χώρας. Με τη βοήθεια της CIA ίδρυσε το Φιλελεύθερο-Δημοκρατικό Κόμμα. Από αυτό το ρεύμα, από τον κόρφο του, προήλθαν ο πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε (2012-20) και ο σημερινός διάδοχός του Φούμιο Κισίντα (2020 -).

Ο τελευταίος μόλις έκανε μια αιφνιδιαστική επίσκεψη στην Ουκρανία. Είναι ο πρώτος αρχηγός κυβέρνησης από χώρα της Ασίας που επισκέπτεται την Ουκρανία από της έναρξης του πολέμου. Επισκέφτηκε έναν ομαδικό τάφο στην Μπούχα και εξέφρασε τα συλλυπητήριά του στις οικογένειες των θυμάτων των «ρωσικών σφαγίων». Οι περισσότεροι αναλυτές ερμηνεύουν αυτό το ταξίδι ως προετοιμασία για την επερχόμενη σύνοδο κορυφής της G7 στην Ιαπωνία. Εκτός αν πάει πολύ παραπέρα.

Στις 21 Μαρτίου 2023, ο Φούμιο Κισίντα και ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι συνήψαν συμμαχία εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας. Και ο ένας και ο άλλος επεκτείνουν τους δεσμούς που δημιούργησαν οι Yoshio Kodama και Slava Stetsko.

Στην τελική τους ανακοίνωση, οι Φούμιο Κισίντα και Βολοντίμιρ Ζελένσκι υπογραμμίζουν «το αδιαχώρητο της ασφάλειας του Ευρωατλαντικού και του Ινδο-Ειρηνικού» και «τη σημασία της ειρήνης και της σταθερότητας στα στενά της Ταϊβάν». Πρέπει όχι μόνο να πολεμήσει η Ουκρανία ενάντια στη Ρωσία, αλλά και η Ιαπωνία ενάντια στην Κίνα. Αυτό το ανακοινωθέν θέτει τα θεμέλια για μια νέα συμμαχία μεταξύ των διαδόχων των Ναζί που είναι οι Ουκρανοί «ριζοσπάστες εθνικιστές» [2] και των διάδοχων του εθνικισμού Shōwa. Η σημερινή Ουκρανία είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο που διαθέτει ένα ρητά ρατσιστικό Σύνταγμα. Εγκρίθηκε το 1996 και αναθεωρήθηκε το 2020, διευκρινίζει στο άρθρο 16 ότι «Η διατήρηση της γενετικής κληρονομιάς του ουκρανικού λαού είναι ευθύνη του κράτους». Αυτό το άρθρο συντάχθηκε από τη χήρα του ουκρανού Ναζί πρωθυπουργού Yaroslav Stetsko.

Αντίθετα, το ιαπωνικό Σύνταγμα αποκηρύσσει τον πόλεμο στο άρθρο 9. Όμως ο Shinzo Abe και ο Fumio Kishida ξεκίνησαν έναν αγώνα για την κατάργηση αυτής της διάταξης. Μεταξύ άλλων, καθιστά αδύνατη τη μεταφορά θανατηφόρου αμυντικού εξοπλισμού, και έτσι ο κ. Kishima έχει προσφέρει περίπου 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια σε ανθρωπιστική και οικονομική βοήθεια στο Κίεβο. Όσον αφορά τον μη θανατηφόρο στρατιωτικό εξοπλισμό, δεν μπορούσε να ανακοινώσει αυτή την εβδομάδα παρά μόνο την αποστολή ενός αποθέματος αξίας 30 εκατομμυρίων δολαρίων.

Αυτή η εκ νέου στρατιωτικοποίηση της Ιαπωνίας υποστηρίζεται από την Ουάσιγκτονη η οποία έχει ήδη αλλάξει πλευρά [3]. Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Τόκιο, Rahm Emmanuel, έγραψε στο Twitter: «Ο πρωθυπουργός Kishida πραγματοποιεί μια ιστορική επίσκεψη στην Ουκρανία για να προστατεύσει τον λαό της Ουκρανίας και να προωθήσει τις οικουμενικές αξίες που κατοχυρώνονται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (…) Σε απόσταση περίπου 900 χιλιομέτρων, διαμορφώνεται στη Μόσχα μια διαφορετική και άθλια εταιρική σχέση», (αναφέρεται στη σύνοδο κορυφής Πούτιν-Σι).

Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος του κινεζικού υπουργείου Εξωτερικών, Γουάνγκ Βεϊμπίν, δήλωσε, σχετικά με το ταξίδι του Ιάπωνα πρωθυπουργού,  ότι «ελπίζει ότι η Ιαπωνία θα πιέσει για εκτόνωση της κατάστασης και όχι το αντίστροφο». Από την πλευρά της, η Ρωσία έστειλε δύο στρατηγικά βομβαρδιστικά πάνω από τη Θάλασσα της Ιαπωνίας για περίπου επτά ώρες.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] “Η Covid-19 και η Κόκκινη Αυγή”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 28 Απριλίου 2020.

[2] “Ποιοι είναι οι Ουκρανοί ριζοσπαστικοί εθνικιστές;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 15 Νοεμβρίου 2022.

[3]  Η Ουάσιγκτον, η οποία εφάρμοζε τον φυλετικό διαχωρισμό μέχρι το 1964, πολέμησε στο πλευρό των δημοκρατιών κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, ανακύκλωσε πλήθος Ναζί, Ουστάσι, ριζοσπάστες εθνικιστές κ.λπ. μετά τον πόλεμο, δημιουργώντας τον Παγκόσμιο Αντικομμουνιστικό Σύνδεσμο. Ωστόσο, η Επιτροπή Church της Γερουσίας αποκάλυψε αυτούς τους δεσμούς και ο πρόεδρος Κάρτερ τους διέκοψε.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Προετοιμασία για νέο Παγκόσμιο Πόλεμο

Η γέννηση του πολυπολικού κόσμου (2)

Μπλοκαρισμένη για 4 χρόνια η Γαλλία

Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση

Η γέννηση ενός πολυπολικού κόσμου (1)

Το πραξικόπημα των Στράουσιστών στο Ισραήλ

Η ουκρανική σύγκρουση σε σχέση με την ευθύνη των κυβερνώντων

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τιερί Μεϊσάν: Μπλοκαρισμένη για 4 χρόνια η Γαλλία

 Μπλοκαρισμένη για 4 χρόνια η Γαλλία

του Τιερί Μεϊσάν

Η κρίση που βιώνει σήμερα η Γαλλία δεν είναι παρά άλλο ένα επεισόδιο σε μια αιώνια ταραγμένη χώρα. Πρόκειται για βαθιά καθεστωτική  κρίση  που δεν θα επιλυθεί παρά μόνο με την ανατολή μιας νέας κοινωνίας. 

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 21 MARS 2023

DEUTSCH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS РУССКИЙ

Ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν μόλις κατέστρεψε σκόπιμα την συνταγματική του εξουσία

Εδώ και αρκετές εβδομάδες, τεράστιες διαδηλώσεις διαδέχονται η μία την άλλη στη Γαλλία. Δεν υπάρχουν καύσιμα στα πρατήρια βενζίνης σε πολλούς νομούς, ενώ εκατοντάδες τόνοι σκουπιδιών συσσωρεύονται στο κέντρο των μεγάλων πόλεων.

Ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν επέβαλε  μια μεταρρύθμιση για τις συντάξεις γήρατος. Η μεταρρύθμιση αυτή  δεν λύνει κανένα πρόβλημα και δημιουργεί πολλές αδικίες. Για παράδειγμα, όσοι ξεκίνησαν  να εργάζονται στην ηλικία των 16 ετών θα πάρουν την σύνταξή τους μετά από περισσότερα εργάσιμα χρόνια από αυτούς που ξεκίνησαν να εργάζονται με τα 18 τους χρόνια. Σε μια χώρα ερωτευμένη για ισότητα στο δίκαιο, αυτή η μεταρρύθμιση  δεν θα έπρεπε να είχει περάσει.

Ο πρόεδρος Μακρόν δημιούργησε σκόπιμα μια κατάσταση αδιέξοδου στην οποία δεν διαφαίνεται πιθανή λύση. Η κυβέρνησή του συνομίλησε με όλα τα συνδικάτα για ενάμιση χρόνο και απέρριψε όλες τις προτάσεις τους. Παρακολούθησε τις μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα και ειδικότερα στις πόλεις μεσαίου μεγέθους, χωρίς να αντιδράσει. Στη συνέχεια, ο ίδιος και το κόμμα NUPES (αριστερά) έπαιξαν με το χρονοδιάγραμμα, έτσι ώστε οι βουλευτές να μην μπορούν να αποφανθούν επί του κειμένου αυτού σε πρώτη ανάγνωση και, τέλος, έκανε κατάχρηση μιας εξαιρετικής διάταξης του Συντάγματος για την επιβολή του σε δεύτερη ανάγνωση.

Για να πετύχει, ζήτησε από την πρωθυπουργό, Ελίζαμπεθ Μπορν, να εφαρμόσει  το άρθρο 49-3 του Συντάγματος το οποίο σχεδιάστηκε για συγκεκριμένες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που δεν σχετίζονται με τη παρούσα. Χωρίς αμφιβολία ούτε ο Σαρλ Ντε Γκωλ ούτε ο Μισέλ Ντεμπρέ δεν θα το είχαν ενεργοποιήσει ποτέ σε όμοιες περιπτώσεις.

Κατά την  ψηφοφορία, μόνο 9 ψήφοι από τους 577 βουλευτές έλειπαν για να προκαλέσει η πρόταση μομφής την παραίτησή της κυβέρνησης. Αυτόματα, το κείμενο, το οποίο δεν τέθηκε ποτέ σε ψηφοφορία στη Συνέλευση, θεωρήθηκε ότι «εγκρίθηκε».

Αυτό το πραξικόπημα είναι μέρος μιας μακράς σειράς διαταγών που κυμαίνονται από μέτρα καταστολής του κινήματος των «κίτρινων Γιλέκων» έως τον εγκλεισμό του υγιούς πληθυσμού κατά τη διάρκεια της επιδημίας Covid-19, περνώντας από μια διαδοχή διαταγμάτων και καταχρηστικής χρήσης του άρθρου 49-3 του συντάγματος (11 φορές σε ενάμισι χρόνο). Ακόμη και οι Γάλλοι που είχαν πειστεί με δικαιολογίες για προσωρινό περιορισμό των ελευθερίων τους τώρα βρίσκουν ότι φτάνει πια.

Η χώρα έχει κοπεί στα δύο. Από τη μία πλευρά, ένα μικρό μέρος του πληθυσμού που δεν αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης και εύχεται ο Εμανουέλ Μακρόν να συνεχίζει να δρα προς όφελός του και από την άλλη, η πλειοψηφία  να νοιώθει  όχι μόνο εχθρότητα κατά του συστήματος, αλλά μίσος. Αυτή η εξέλιξη των συλλογικών συναισθημάτων και η ενότητα που επιτυγχάνεται είναι πρωτοφανές.

Ο πρόεδρος θεωρεί ότι κέρδισε αφού ο νόμος «εγκρίθηκε». Ωστόσο, στην πράξη, έχασε επειδή συγκέντρωσε το σύνολο των συνδικάτων και ό,τι μετράει ως λαϊκά πολιτικά κόμματα εναντίον του. Μόνο βουλευτές μέλη του κόμματός του, της Αναγέννησης (La Renaissance, πρώην La République en marche), τον υποστήριξαν, καθώς και μερικοί άλλοι που ισχυρίζονται ότι ανήκουν στο πρώην γκωλικό κόμμα. Οι LR (Les Républicains), 8 έως 9 Γάλλοι στους 10 αντιτίθενται στον παρόντα Νόμο και είναι πλέον πεπεισμένοι ότι η Εκτελεστική Εξουσία δεν ενδιαφέρεται για εκείνους.

Η Δημοκρατία, με την αυθεντική έννοια του όρου, είναι ένα καθεστώς στο οποίο το γενικό συμφέρον περνάει πάνω απ’ όλα. Διαιρώντας τη χώρα, ο πρόεδρος την πρόδωσε. Η δημοκρατία είναι μια μορφή θεσμού που δίνει φωνή στο λαό. Την πρόδωσε και αυτή. Η κατάσταση είναι πλέον μπλοκαρισμένη και η χώρα έγινε ακυβέρνητη. Δεν θα μπορεί πλέον να ληφθούν σημαντικές αποφάσεις στους επόμενους μήνες ή και χρόνια.

Μόνο η προσφυγή στον λαό μπορεί να ξεκλειδώσει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Το Σύνταγμα της Πέμπτης Δημοκρατίας προβλέπει μερικές λύσεις. Ο πρόεδρος θα μπορούσε να διαλύσει την Εθνική Συνέλευση και να προκηρύξει γενικές εκλογές. Αλλά σίγουρα, το κόμμα του θα κονιορτοποιούταν. Θα μπορούσε επίσης να προκηρύξει δημοψήφισμα, αλλά αναμφίβολα θα το έχανε. Επομένως, δεν θα κάνει τίποτα και θα κλειδωθεί για να κάνει τα πάρτι του στο Μέγαρο των Ηλυσίων.

Η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού  σηματοδοτεί την αποτυχία της μεθόδου Μακρόν: Ο πρόεδρος που υποσχόταν να τοποθετηθεί πάνω από το χάσμα δεξιάς/ αριστεράς, έδειξε ότι δεν ικανοποιεί κανέναν από τους δύο.

Οι σχολιαστές αναρωτιούνται γιατί ο Εμανουέλ Μακρόν τοποθετήθηκε εθελοντικά σε αυτή την παγίδα; Τι διακυβευόταν; Δεν υπάρχουν πολιτικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Ίσως μια οικονομική απάντηση: θέλει να προωθήσει τη χρηματοδοτούμενη συνταξιοδότηση σαμποτάροντας τις διανεμητικές συντάξεις. Ίσως μια ψυχολογική απάντηση: αδιαφορεί για τη μοίρα των άλλων και του αρέσει να τους σοκάρει (κατά τη διάρκεια της πρώτης εκλογής του, είχα καταγγείλει τη κοινωνιοπαθητική συμπεριφορά του). Αν ισχύει αυτή η υπόθεση, θα βρει μόνο ανάπαυλα όταν θα απαξιώσει πλήρως το Σύνταγμα του 1958 και θα έχει αποκτήσει τη βεβαιότητα ότι θα είναι ο τελευταίος πρόεδρος της Πέμπτης Δημοκρατίας.

Η πολιτική αυτοκτονία του Εμανουέλ Μακρόν και η επιθυμία του να δει τη χώρα να καταρρεύσει μαζί του κρύβει πράγματι μια πολύ βαθιά κρίση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Γάλλοι εξέλεξαν διαδοχικά έναν πράκτορα των ΗΠΑ ως επικεφαλής της χώρας, τον Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος κατέστρεψε την ανεξαρτησία της Γαλλίας και παραβίασε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα βάζοντας να εγκριθεί το ίδιο κείμενο με κοινοβουλευτικά μέσα· στη συνέχεια, έναν μικροαστό, τον Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος μετέτρεψε την προεδρία της Δημοκρατίας σε θεατρική επιθεώρηση βοντεβίλ· και τέλος έναν τραπεζίτη επενδύσεων που μετέτρεψε το παλάτι του Ελιζέ σε αίθουσα υποδοχής για κοκτέιλ πολυδισεκατομμυριούχων Αμερικανών. Οι Γάλλοι έχουν αναλάβει την ευθύνη για αυτή την κάθοδο στην κόλαση! Αφού έχουν εκλέξει  τον Εμανουέλ Μακρόν τέσσερις φορές. Ήταν πεπεισμένοι ότι η χώρα τους δεν χρειαζόταν μια μεγάλη προσωπικότητα, αλλά μόνο μικρές. μεταρρυθμίσεις για να διορθωθεί.

Σήμερα, πρέπει να αντιμετωπίσουν τον πληθωρισμό των τροφίμων και της ενέργειας κατά 20 έως 25%. Δεν υπάρχει πλέον γιατρός σε περισσότερο από τη μισή επικράτεια και τα νοσοκομεία κλείνουν τα τμήματα επειγόντων περιστατικών. Όλοι  δηλώνουν ότι τίποτα δεν πηγαίνει καλά: το σχολικό επίπεδο έχει πέσει, η αστυνομία δεν μπορεί πλέον να διατηρήσει την τάξη, η δικαιοσύνη δεν έχει τα μέσα να κάνει τίποτα εδώ και δύο χρόνια, ο στρατός δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί σε έναν πόλεμο υψηλής έντασης. Τα προβλήματα είναι τόσα πολλά που δεν ξέρουμε από πού να ξεκινήσουμε.

Οι Γάλλοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι δεν εξυπηρετεί πλέον το μπάλωμα των δημόσιων υπηρεσιών, αλλά ότι χρειάζεται να επανασχεδιαστούν σύμφωνα με τις νέες πραγματικότητες: μηχανοργάνωση και ψηφιοποίηση των μέσων παραγωγής και παγκοσμιοποίηση του εμπορίου. Σύμφωνα με ορισμένους, η κρίση ξεκίνησε το 2007 με την ψήφιση από το Κοινοβούλιο ενός Νόμου που είχε απορριφθεί με δημοψήφισμα· ή, σύμφωνα με άλλους, το 2005, με τις ταραχές στα προάστια του Παρισιού· εκτός εάν ήταν, το 1990, με τη γαλλική συμμετοχή στον πόλεμο των ΗΠΑ στον Κόλπο. Ωστόσο, η χώρα δεν βρίσκει πλέον τον εαυτό της σε αυτό που έγινε η πολιτική της τάξη, και ακόμη λιγότερο, στην πολιτική που ηγείται.

Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος εξελέγη με την υπόσχεση να εκσυγχρονίσει την χώρα, εμφανίζεται σήμερα ως εκείνος που εμποδίζει τη μεταμόρφωσή της, που εμποδίζει την εμφάνιση μιας νέας κοινωνίας.

Οι Γάλλοι, οι οποίοι το 1789 πήραν την πρωτοβουλία να ανατρέψουν το Παλαιό Καθεστώς (Ancien Régime) και να δημιουργήσουν την σύγχρονη κοινωνία, ελπίζουν να αναλάβουν μια άλλη πρωτοβουλία για να δημιουργήσουν έναν νέο κόσμο. Γνωρίζουν αδιακρίτως ότι την ίδια στιγμή η Αφρική απελευθερώνεται από την κυριαρχία των γαλλικών κυβερνήσεων και ότι η Ρωσία και η Κίνα αναδιοργανώνουν τις διεθνείς σχέσεις, αλλά είναι ελάχιστα ενημερωμένοι για τα θέματα αυτά.

Είναι εκπληκτικό να παρατηρούμε τη δίψα τους για ένα νέο παράδειγμα και το φόβο τους να βυθιστούν σε μια βίαιη επανάσταση. Για την επίλυση αυτής της κρίσης, θα αρκούσε η πολιτική τους τάξη να τους ακούσει, όπως έκανε ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 16ος στην αρχή της Επανάστασης. Είμαστε όμως μάρτυρες ενός διαλόγου κωφών. Κατά τη διάρκεια όλων των διαπραγματεύσεων για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού , η κυβέρνηση δεν παραχώρησε τίποτα στα συνδικάτα. Από την άλλη, πολλαπλασίασε τις τροπολογίες με τους βουλευτές, μετατρέποντας τον διάλογο με τον λαό σε εσωτερική συζήτηση της πολιτικής τάξης. Αυτή η στάση έκλεισε όλες τις ειρηνικές πόρτες εξόδου.

Οι Γάλλοι έχουν ήδη σημειώσει το κενό που αφήνουν οι «μεγάλες συζητήσεις» και οι «συνελεύσεις πολιτών». Ο πρόεδρος Μακρόν τις χρησιμοποίησε ήδη. Συμμετείχαν, αλλά οι προτάσεις τους χάθηκαν σε έναν γραφειοκρατικό λαβύρινθο. Ως εκ τούτου, δεν θα είναι δυνατή η επανάληψη αυτής της γοητευτικής σκηνοθεσίας.

Τους επόμενους μήνες και χρόνια, τίποτα δεν θα μπορεί πλέον να κινηθεί. Η κυβέρνηση δεν θα είναι πλέον σε θέση να ζητήσει την έγκριση κάποιου Νόμου από το Κοινοβούλιο και, εν πάση περιπτώσει, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα την υπακούσουν πιά. Οι Γάλλοι δεν θα μπορούν να διαμαρτύρονται χωρίς άγρια καταστολή, όπως έχει ήδη συμβεί με τα Κίτρινα Γιλέκα.

Οι ευρωεκλογές το 2024 και οι δημοτικές εκλογές το 2026, θα είναι η ευκαιρία να απομονωθεί λίγο περισσότερο ο οικοδεσπότης του Ελιζέ πριν από την αποχώρησή του, το 2027. Εκτός βέβαια, αν παραδεχτεί  ότι ο μόνος τρόπος για να ξεμπλοκαριστεί η χώρα είναι να παραιτηθεί.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Μπλοκαρισμένη για 4 χρόνια η Γαλλία

Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση

Η γέννηση ενός πολυπολικού κόσμου (1)

Το πραξικόπημα των Στράουσιστών στο Ισραήλ

Η ουκρανική σύγκρουση σε σχέση με την ευθύνη των κυβερνώντων

Η ήττα της Ουκρανίας δεν σημαίνει το τέλος του πολέμου

Σύντομα ο δεύτερος γύρος

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τιερί Μεϊσάν: Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση

 Η ΓΕΝΝΗΣΗ του ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (1)

Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση

του Τιερί Μεϊσάν

Με την συμφιλίωση της Σαουδικής Αραβίας, ηγέτιδας του σουνιτικού μουσουλμανικού κόσμου και του Ιράν, ηγέτη του σιιτικού μουσουλμανικού κόσμου, διαφαίνεται επιτέλους ένας κόσμος ειρήνης στη Μέση Ανατολή. Έγινε δυνατή από τη Ρωσία, σύμμαχο των δύο εχθρικών αδελφών με διαπραγματεύσεις πρώτα στο Ιράκ και στο Ομάν και ολοκληρώθηκε από την Κίνα, σύμμαχο χιλιετιών του Ιράν, ενεργώντας τελείως αμερόληπτα. Η συμφωνία αυτή λήγει έντεκα χρόνια πολέμων και δυτικής επιρροής.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 14 MARS 2023

عربي DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS РУССКИЙ

Έναρξη της τελετής υπογραφής στο Πεκίνο. Από αριστερά προς δεξιά: ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας της Σαουδικής Αραβίας, Μουσάαντ μπιν Μοχάμεντ Αλ Αϊμπάν· ο διευθυντής του Κεντρικού Γραφείου του Υπουργείου Εξωτερικών της Κίνας, Γουάνγκ Γι· ο γραμματέας του Ανώτατου Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας του Ιράν, ναύαρχος Αλί Σαμκανί.

Πρόκειται για κοσμοϊστορικό γεγονός του οποίου η σημασία δεν γίνεται αντιληπτή έξω από την Μέση Ανατολή: η Σαουδική Αραβία και το Ιράν συμφιλιώθηκαν... στην Κίνα. Τρεις υπογραφές στο κάτω μέρος ενός εγγράφου ανασχηματίζουν όλα τα φύλλα της τράπουλας σε αυτή τη περιοχή.

Από τον δέκατο ένατο αιώνα, ο αραβικός κόσμος δυναστεύτηκε καταρχάς από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία επάνω από τα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Ηνωμένο Βασίλειο διέπρεψε στην Αρχή του «διαίρει και βασίλευε» χειραγωγώντας τον έναν τοπικό παράγοντα εναντίον του άλλου, ώστε να μπορεί να εκμεταλλεύεται το πλούτο της περιοχής, χωρίς την δική του στρατιωτική εμπλοκή, όσο αυτό του του επέτρεπαν οι συνθήκες. Η Γαλλία διχάστηκε μεταξύ αποικιοκράτη του χειρότερου είδους και «φωτισμένου απελευθερωτή». Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πάντα ένα αυτοκρατορικό όραμα για την περιοχή, με εξαίρεση μερικά χρόνια στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν στήριξαν τους εθνικιστές.

Αυτή η περίοδος μόλις τελείωσε με την άφιξη της Κίνας. Όπως πάντα, η ίδια έδρασε για πολύ καιρό ως παρατηρητής και ενήργησε αργά, με μια αδιάκοπη επιμονή.

Προηγήθηκαν μακρές διαπραγματεύσεις, πρώτα στο Ιράκ, μετά στο Ομάν. Το ένα τρίτο του Ιράκ έχει σουνιτικό μουσουλμανικό πληθυσμό και τα δύο τρίτα σιιτικό. Κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον του Ιράν, οι Ιρακινοί σιίτες πολέμησαν χωρίς δισταγμό εναντίον των Ιρανών σιιτών. Σήμερα, για να δείξει στους σουνίτες συμπατριώτες του ότι δεν είναι υποτελής του Ιράν, ο σιίτης ηγέτης Μουκτάντα αλ Σαντρ χρειάστηκε να ταξιδέψει στο Ριάντ. Το Ιράκ, περισσότερο από άλλοτε, χρειάζεται αυτή την ειρήνη για να επιβιώσει. Το Ομάν, αντίθετα, δεν είναι ούτε αυστηρά σιιτικό, ούτε σουνιτικό. Το σουλτανάτο διεκδικεί ένα τρίτο ρεύμα, τον Ιμπαντισμό. Ως εκ τούτου, μπορεί νομιμοποιημένα να διεκδικήσει μια θέση διαμεσολαβητή μεταξύ σουνιτών και σιίτών.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στο Ριάντ το Δεκέμβριο του 2022, ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ δεν προσπάθησε να κολακεύσει τους συνομιλητές του για να πάρει μειωμένες τιμές για το πετρέλαιο. Αντιθέτως, είχε κάνει μια ευγενική γκάφα λέγοντας: όσο η περιοχή είναι το θέατρο αδιάκοπων συγκρούσεων δεν θα είναι δυνατή η κατασκευή των Δρόμων του Μεταξιού ώστε να αναπτυχτεί το εμπόριο. Ούτε είχε επιδιώξει να υπερασπιστεί τα παρεξηγημένα συμφέροντα των Ιρανών συμμάχων του. Ενώ οι τελευταίοι διεκδικούν νησίδες του Περσικού Κόλπου και των Στενών του Ορμούζ, τη Μικρή και τη Μεγάλη Τούνμπ, καθώς και την Αμπού Μούσα, ο πρόεδρος Σι κατέγραψε την υποστήριξή του στα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα στο κοινό ανακοινωθέν που συνυπέγραψε με το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου [1]. Αυτός ο τελευταίος θεσμός του επέτρεπε να εξασφαλίσει ότι ποτέ το Ιράν δεν θα αποκτήσει ατομική βόμβα. Οι Κινέζοι είναι σύμμαχοι του Ιράν εδώ και χιλιετίες. Κινεζικά αγάλματα είναι ορατά στην αρχαία πόλη Περσέπολη. Στον αρχαίο Δρόμο του Μεταξιού, δεν μίλαγαν τα μανδαρινικά, αλλά τα φαρσί (Περσικά). Το Πεκίνο, το οποίο συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις 4 + 1 για τα πυρηνικά του Ιράν, γνωρίζει με βεβαιότητα ότι οι δυτικές κατηγορίες για τις ιρανικές φιλοδοξίες είναι ψευδείς.

Ο καθένας θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι το Πεκίνο δεν τοποθετήθηκε σύμφωνα με τα συμφέροντά του ή τα συμφέροντα των συμμάχων του, αλλά σύμφωνα με τις αρχές του. Η Κίνα εμφανίστηκε ως αξιόπιστος εταίρος, ή τουλάχιστον πιο αξιόπιστος από τους Δυτικούς.

Υπάρχει κάποιο θέλγητρο για την Κίνα να συμφιλιώσει τους μουσουλμάνους μεταξύ τους, ενώ οι Δυτικοί την κατηγορούν ότι βασανίζει τη μουσουλμανική μειονότητά στο Σινγιάνγκ, φτάνοντας στο σημείο να ισχυρίζονται ότι έχει φυλακίσει 1,5 εκατ. Ουϊγούρους. Ωστόσο, όπως μας υπενθύμισε ο πρόεδρος Σi την περασμένη εβδομάδα, ενώπιον του κοινοβουλίου του, 150 εκατομμύρια τουρίστες μπόρεσαν να κυκλοφορούν ελεύθερα στη χώρα και να σημειώσουν ότι το Ισλάμ είναι μια θρησκεία όπως κάθε άλλη και ότι δεν υπάρχουν υποδομές για τη φυλάκιση τόσων ανθρώπων.

Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέγραψαν το Σύμφωνο του USS Quincy με τον βασιλιά Ιμπν Σαούντ, ιδρυτή του κράτους που φέρει το όνομά του, της Σαουδικής Αραβίας. Αυτό το έγγραφο, το ακριβές κείμενο του οποίου δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, εξασφάλιζε στην Ουάσιγκτον σαουδαραβικό πετρέλαιο για τους στρατούς της (όχι για την πολιτική οικονομία) σε αντάλλαγμα με τη δέσμευσή της να προστατεύει τη δυναστεία των Σαούντ. Επικυρώθηκε πάλι το 2005 από τον πρόεδρο Τζορτζ Ουόκερ Μπους.

Στη συνέχεια, οι Δυτικοί, ακολουθώντας τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, θεώρησαν ότι η πρόσβαση στο πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής δεν ήταν ένα θέμα που άνηκε στην κυριαρχία των κρατών παραγωγών, αλλά στην «Εθνική ασφάλεια» τους [2]. Αυτό σήμαινε ότι Άραβες και Πέρσες έπρεπε να υποταχθούν σε ξένη στρατιωτική παρουσία. Για το σκοπό αυτό, η Ουάσιγκτον ίδρυσε μια περιφερειακή διοίκηση, την CentCom, και άνοιξε πολλές στρατιωτικές βάσεις επιτόπου. Ο περιφερειακός «αντιβασιλέας», όπως τον αποκαλούσε το Πεντάγωνο, μπορούσε να καταστρέψει κάθε κράτος που αρνιόταν να του πουλήσει τους υδρογονάνθρακες του. Ωστόσο, οι Άραβες και οι Πέρσες δεν αντιτάχθηκαν, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες πλήρωναν καλύτερα από τους Βρετανούς και τους Γάλλους.

Ο στρατηγός Μιχαήλ Κουρίλα, διοικητής της Κεντρικής Διοίκησης (CentCom), γνωστός ως «Αντιβασιλέας» της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Συμμετείχε προσωπικά στην εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στη Συρία. Από τη Φλόριντα, από το ήσυχο γραφείο του, διοικεί σε απόσταση μεγαλύτερη των 10.000 χιλιομέτρων δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες από την Αίγυπτο στην Κιργιζία, οι οποίοι σκοτώνουν για την διατήρηση της «Αμερικανικής Αυτοκρατορίας».

Η κυριαρχία των ΗΠΑ οδηγεί τους λαούς στη δυστυχία. Η Ουάσιγκτον, ενοχλημένη από το αντιιμπεριαλιστικό πείσμα του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί, τον οποίο είχε βοηθήσει να ανατρέψει τον Σάχη Ρεζά Παχλεβί, εξώθησε έναν από τους πράκτορες της, τον πρόεδρο Σαντάμ Χουσεΐν, να ξεκινήσει πόλεμο κατά του Ιράν. Για οκτώ χρόνια (1980-88), οι Δυτικοί, υποστηρίζοντας και τις δύο πλευρές ταυτόχρονα, στοίχησε πάνω από ένα εκατομμύριο ζωές.

Το 1987, έγιναν βίαιες συγκρούσεις μεταξύ Ιρανών προσκυνητών και της σαουδαραβικής αστυνομίας στη Μέκκα. Το Ιράν διέκοψε για πρώτη φορά τις διπλωματικές σχέσεις με το Ιράκ, μέχρι το 1991.

Εκείνη την εποχή, για την Ουάσιγκτον το θέμα δεν ήταν να βάλει να συγκρουστούν οι σουνίτες με τους σιίτες, αλλά οι Άραβες με τους Πέρσες. Μόλις διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, το Πεντάγωνο οργάνωσε με τον πόλεμο στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη (1992-95) ένα ευρωπαϊκό μουσουλμανικό κράτος. Το θέμα ήταν, για τους στρατηγιστές των ΗΠΑ να δοκιμάσουν τη δυνατότητα διαμελισμού μιας χώρας (της Γιουγκοσλαβίας) και να κινητοποιήσουν τους συμμάχους τους ενάντια των πληθυσμών με ρωσική κουλτούρα (Σέρβοι, Μαυροβούνιοι και Σκοπιανοί). Ανέθεσαν την οργάνωση των μουσουλμανικών στρατευμάτων σε έναν άλλο πράκτορά τους, τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο οποίος έγινε στρατιωτικός σύμβουλος του προέδρου Αλία Ιζετμπέγκοβιτς. Συντόνισε στο πεδίο της μάχης τις σαουδαραβικές δυνάμεις προβολής και τους Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης [3].

Οι άντρες που γράφουν την Ιστορία σπάνια παρακινούνται από θεολογικές φλυαρίες. Υπερασπίζονται αυτά που πιστεύουν ότι είναι τα συμφέροντα του λαού τους. Το γεγονός ότι, επί τρία χρόνια, οι ένοπλες δυνάμεις της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν μάχονταν, όχι η μια κατά της άλλης, αλλά δίπλα-δίπλα, δεν εμποδίζει το γεγονός ότι οι θεολόγοι τους πάντα αλληλοβρίζονταν. Πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ της πολιτικής και του ρόλου των κληρικών. Δεν λέω των θρησκειών, αλλά των κληρικών και να μη τους υπερεκτιμήσουμε.

Το 2011, όταν το Foreign Office ξεκίνησε την επιχείρηση Αραβική Άνοιξη στο μοντέλο της «Μεγάλης Αραβικής Εξέγερσης» του 1916-1918 (αυτής του Λώρενς της Αραβίας). Για το Λονδίνο, πρόκειται για την ανατροπή κυβερνήσεων στις οποίες δεν ασκεί επιρροή, αλλά των οποίων οι λαοί προσπαθούν να απελευθερωθούν. Οι ταραχές απλώνονται παντού. Μεταξύ των επαναστατών, μερικοί παίρνουν το παράδειγμα του ιμάμη Χομεϊνί. Μια επανάσταση ξέσπασε στο Μπαχρέιν όπου ο λαός, κυρίως σιίτες, προσπαθούσε να ανατρέψει την άρχουσα σουνιτική οικογένεια. Φοβισμένη, η Σαουδική Αραβία έστειλε τανκς και κατέστειλε την εξέγερση. Το Ιράν υποστήριζε τους Σιίτες επαναστάτες ενάντια στα σαουδαραβικά άρματα μάχης. Από εκείνης της στιγμής, και όχι πριν, όσον αφορά την πρόσφατη Ιστορία, η Μέση Ανατολή διχάστηκε μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών.

Αυτή η διαίρεση θα βαθύνει καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου στη Συρία. Οι Δυτικοί υποστηρίξαν την Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων, ενώ το Πεντάγωνο προσπαθούσε να καταστρέψει τα πάντα και να διαδώσει ένα γενικό χάος (δόγμα Ράμσφελντ/Σεμπρόφσκι), ενώ δημιουργήθηκε ένας άξονας αντίστασης στο Ιράν.

Ωστόσο, δύο πράγματα δεν πήγαν καλά:
 Από τη μία πλευρά, η συμμαχία μεταξύ της Συρίας και του Ιράν δεν έχει καμία σχέση με τα γεγονότα. Χρονολογείται από την εποχή που ο Σάχης του Ιράν τοποθέτησε τον εαυτό του χωροφύλακα της περιοχής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες του ζήτησαν να συμμαχήσει με τη Συρία (την οποία δεν κυβερνούσε ακόμα το κόμμα Μπάαθ) για να αντισταθμίσει το Ισραήλ.
 Από την άλλη, από το 2015, όταν η Συρία άρχισε να αποδυναμώνεται και το Ιράν δεν είχε πλέον πολλά μέσα για να την βοηθήσει, η Ρωσία επενέβη στρατιωτικά για να υποστηρίξει την Συριακή Αραβική Δημοκρατία κατά των τζιχαντιστών.

Σε αντίθεση με την Ουάσιγκτον, η Μόσχα έχτισε μια στρατιωτική βάση στη Συρία κατόπιν αιτήματος της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας. Οι στρατιώτες της νίκησαν τους τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα και του Ντάες (ΙΚ) που ήταν οπλισμένοι από το Πεντάγωνο και συντονίζονταν από το LandCom του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη (Τουρκία).

Τα γεγονότα επιταχύνθηκαν. Νέος συνωστισμός με σπρωξίματα εμφανίζεται το 2015, κατά τη διάρκεια του προσκυνήματος στη Μέκκα, σκοτώνοντας Ιρανούς μεταξύ άλλων χωρίς να επεμβαίνει η σαουδαραβική αστυνομία. Στην Υεμένη, το Ιράν υποστηρίζει τους Οπαδούς του Θεού (Ansarallah) εναντίον των Σαουδαράβων που προσπαθούν να ελέγξουν τη χώρα με το Ισραήλ για να εκμεταλλευτούν το πετρελαϊκό της πλούτο [4]. Τέλος, το 2016, το Ριάντ εκτέλεσε τον ηγέτη της εσωτερικής του αντιπολίτευσης, τον Σιίτη σεΐχη Νιμρ αλ-Νιμρ, μαζί με τζιχαντιστές [5]. Το Ιράν αντέδρασε σε αυτή τη προβοκάτσια και τερμάτισε τις διπλωματικές σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία.

Εδώ και 7 χρόνια, η Μέση Ανατολή έχει παραλύσει. Καμία σύγκρουση δεν μπορεί να εξελιχθεί γιατί αντιπαραβάλλονται πάντα τα δύο πρόσωπα του Ισλάμ. Είναι ακριβώς αυτό που ήθελαν οι Δυτικοί και το ενστερνίσθηκε και το Ισραήλ. Δεν είναι επομένως περίεργο ότι οι μόνες προσωπικότητες που αγανάκτησαν για την ιρανοσαουδαραβική ειρήνη είναι Ισραηλινοί.

Η συμφωνία που μόλις υπογράφηκε διαμορφώθηκε από την Κίνα με βάση την μη-παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις. Οι Ιρανοί θα μπορούσαν να φοβούνταν ότι οι Σαουδάραβες σιίτες θα πλήρωναν το τίμημα, όπως έγινε πριν από έξι χρόνια με τον σεΐχη Νιμρ αλ-Νιμρ. Αλλά η Τεχεράνη έχει καταλάβει ότι οι καιροί άλλαξαν. Το Ριάντ θα σεβαστεί τη σιιτική μειονότητά της, διότι και εκείνο έχει συμφέρον για την ειρήνη. Αυτό δεν αποτρέπει όμως το γεγονός ότι οι προκαταλήψεις για διακρίσεις των Σαουδαράβων σουνιτών θα παραμείνουν αγκυροβολημένες στις συμπεριφορές τους για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Οι διεθνείς σχέσεις που προωθούνται από το Πεκίνο και τη Μόσχα βασίζονται στον αμοιβαίο σεβασμό και όχι πλέον στην αντιπαράθεση. Αντί της διαίρεσης και των δυτικών πολέμων, προάγουν τις συναλλαγές, το εμπόριο και την συνεργασία.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] “GCC-China Summit Statement”, Voltaire Network, 9 December 2022.

[2] “Jimmy Carter televised speech on "crisis of confidence"”, Voltaire Network, 15 July 1979. “State of the Union Address 1980”, Voltaire Network, 23 January 1980.

[3] Για περισσότερες πληροφορίες, διαβάστε: Comment le Djihad est arrivé en Europe (Πώς η Τζιχάντ έφτασε στην Ευρώπη), Jürgen Elsässer, πρόλογος του Jean-Pierre Chevénement, Xenia (2006), και να συμβουλευθείτε τις εκθέσεις της καναδικής δύναμης των Ηνωμένων Εθνών, που πρόσφατα αποχαρακτηρίστηκαν.

[4] « Exclusif : Les projets secrets d’Israël et de l’Arabie saoudite », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 22 juin 2015.

[5] « La mort du cheikh El-Nimr fait vaciller le régime des Saoud », par André Chamy, Réseau Voltaire, 3 janvier 2016.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση

Η γέννηση ενός πολυπολικού κόσμου (1)

Το πραξικόπημα των Στράουσιστών στο Ισραήλ

Η ουκρανική σύγκρουση σε σχέση με την ευθύνη των κυβερνώντων

Η ήττα της Ουκρανίας δεν σημαίνει το τέλος του πολέμου

Σύντομα ο δεύτερος γύρος

Η ήττα της Ουκρανίας φαίνεται να πλησιάζει

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις 

<