1944: Γιατί ο ντε Γκωλ προτιμούσε τον Στάλιν από τον Ρούσβελτ

«Ο στρατηγός εξηγεί ότι η αποκατάσταση μιας ισχυρής Γαλλίας είναι, στην ήπειρο, με μια ισχυρή Ρωσία η καλύτερη εγγύηση ασφάλειας». (Mémoires de Guerres, 3, σελ. 364)

***

του Νικολά Μπονάλ. 

Στα Πολεμικά του Απομνημονεύματα, ο στρατηγός προβλέπει και καταγγέλλει την αμερικανική παγκοσμιοποίηση, την αξιολύπητη παρακμή της Ευρώπης, το τέλος των αποικιακών αυτοκρατοριών, την εκκαθάριση του έθνους-κράτους, εκκαθάριση στην οποία οι ελίτ μας ή οι υποτιθέμενες τέτοιες έχουν πάρει από τότε χαρούμενο μέρος. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος για τον οποίο ο στρατηγός de Gaulle δεν έπαψε ποτέ να θέλει να πλησιάσει τη Ρωσία, ακόμη και αν ηγούταν από τον στρατάρχη Στάλιν. Ο τελευταίος εμφανίζεται κάτω από την πένα του όχι ως διάβολος των ιστορικών μας της τηλεόρασης, αλλά πιο απλά ως ο καλός δράκος με τον οποίο πρέπει να μάθουμε να τα πηγαίνουμε καλά. Και ήταν ο ντε Γκωλ που θύμισε στον Χάρι Χόπκινς, πολύ πριν από τους οπαδούς της «θεωρίας συνωμοσίας» πώς οι Αμερικανοί κατασκεύασαν τον Χίτλερ (ένα εκπληκτικό απόσπασμα) και ότι μετά τον πόλεμο ανακύκλωσαν τον διαστημικό και τον διοικητικό ναζισμό. 

Αλλά ας ξεκινήσουμε με τον γλυκό λουτσιφεριανό άγγελο Ρούσβελτ, πρότυπο για τον Μπάιντεν και τους πιστούς των Δημοκρατικών προέδρων. Ο στρατηγός εξηγεί τακτικά ότι η απειλή είναι ο Ρούσβελτ. Η μελλοντική παγκόσμια τάξη θα βασίζεται στο δολάριο, στις μπίζνες, στο τέλος των συνόρων και στις  αμερικανικές  βάσεις. Ο Ρούζβελτ, εκπρόσωπος των εχθρικών ελίτ, του εξήγησε με χαμόγελο ότι «η λευκή φυλή βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση στην Ασία», και αυτό πιθανώς λόγω της αμερικανικής νίκης επί της Ιαπωνίας. Υπενθυμίζουμε ότι η διπλωματία των ΗΠΑ έχει μόνο έναν στόχο σύμφωνα με τον Τρότσκι: την εκκαθάριση της Ευρώπης.

Η αμερικανική ύβρις είναι ένα μόνιμο δεδομένο. Ο Ρούσβελτ γνωρίζει ότι κέρδισε τον κόσμο χάρη σ’ αυτόν τον ευρωπαϊκό πόλεμο χωρίς να τον διεξαγάγει. Ιδού τι έγραψε ο στρατηγός:

«Μόλις η Αμερική διεξήγαγε πόλεμο, ο Ρούσβελτ εννοούσε ότι η ειρήνη θα πρέπει να είναι αμερικανική ειρήνη, ότι άνηκε στον ίδιο να υπαγορεύσει την οργάνωσή της, ότι τα κράτη που σαρώθηκαν από τη δοκιμασία θα έπρεπε να υπόκεινται στην κρίση του, ότι ιδιαίτερα η Γαλλία θα τον είχε ως σωτήρα και διαιτητή της».

Στη συνέχεια, ο Ντε Γκωλ υπογραμμίζει το αμερικανικό ένστικτο για κυριαρχία:

« Οι Ηνωμένες Πολιτείες, θαυμάζοντας τους ίδιους τους δικούς τους πόρους, νιώθοντας ότι ο δυναμισμός τους δεν έβρισκε πλέον στον κόρφο τους αρκετό χώρο, θέλοντας να βοηθήσουν εκείνους που είναι δυστυχισμένοι ή σκλαβωμένοι, φόρεσαν το ρούχο για παρέμβαση με κρυμμένο στην φόδρα το ένστικτο για κυριαρχία».

Οι ΗΠΑ θα ελέγχουν τις πρώην αποικίες μας. Και αυτό το ένστικτο για κυριαρχία θα οδηγήσει στο τέλος της ανεξαρτησίας μας:

«Ωστόσο, μπροστά στο τεράστιο μέγεθος των αμερικανικών πόρων και τη φιλοδοξία του Ρούσβελτ να επιβάλλει το νόμο του στον κόσμο, ένιωσα ότι διακυβεύεται πράγματι η ανεξαρτησία μας».

Όταν συνάντησε τον Ρούσβελτ στην Ουάσιγκτον (ο τελευταίος του έδωσε μια αυτόγραφη φωτογραφία του!), ο στρατηγός του εξέφρασε παρ’ όλα αυτά την ανησυχία του:

«Κρατώντας τη Δυτική Ευρώπη σε ρόλο δεύτερο, θα αποδυναμώσει τον σκοπό που σκοπεύει να υπηρετήσει: αυτόν του πολιτισμού;... Η σύλληψή του μου φαίνεται μεγαλειώδης, όσο και ανησυχητική για την Ευρώπη και για τη Γαλλία (...) Προχωρώντας από το ένα άκρο στο άλλο, είναι ένα μόνιμο σύστημα παρέμβασης που σκοπεύει να καθιερώσει με το διεθνές δίκαιο. » 

Διαβλέποντας την μεταπολεμική Αμερική, ο στρατηγός δεν άρεσε σε όλους. Θυμάται  ότι για τον Ρούσβελτ «το Αλγέρι ίσως, δεν ήταν Γαλλία» (η Βόρεια Αφρική για την Ουάσιγκτον δεν είναι πλέον Γαλλία) και εξηγεί γιατί είναι  τότε εντυπωσιασμένος  από τον γαλλικό και διεθνή Τύπο  που -πάντα – ακολουθεί διαταγές.

 «Οι περισσότεροι από αυτούς υποστήριζαν ότι ήμουν υποψήφιος για δικτατορία· ότι το περιβάλλον μου, διαβρωμένο από φασίστες και κουκουλοφόρους, με ωθούσε να εγκαθιδρύσω στη Γαλλία, κατά την απελευθέρωση, μια απόλυτη προσωπική εξουσία. »

Τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο πράγματι...

Ας στραφούμε τώρα στο όραμα του στρατηγού de Gaulle για τη Ρωσία και τον στρατάρχη Στάλιν.

«Θα ήθελα να προσθέσω ότι η μακροχρόνια ευνοϊκή θέση που έλαβαν απέναντί μας ο στρατάρχης Στάλιν και η κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης, ο ρόλος των οποίων στον πόλεμο ήταν  κρίσιμος όπως θα είναι αύριο για την ειρήνη, μας δίνει λόγους να ελπίζουμε ότι η Γαλλία και η Ρωσία θα είναι σε θέση, το συντομότερο δυνατόν, να καθορίσουν μεταξύ τους τις λεπτομέρειες της στενής συνεργασίας από την οποία εξαρτάται, πιστεύω, η μελλοντική ασφάλεια και ισορροπία της Ευρώπης. »

Σήμερα ο στρατηγός θα διωκόταν για τέτοια λόγια.

Ο Ντε Γκωλ ελπίζει και προφητεύει τις βαθιές διπλωματικές τάσεις:

«Σίγουρα, όλα οδηγούν το Κρεμλίνο να επιθυμεί να ξαναγεννηθεί μια Γαλλία ικανή να τo βοηθήσει να περιορίσει τον γερμανικό κόσμο και να παραμείνει ανεξάρτητη από τις Ηνωμένες Πολιτείες».

Στη συνέχεια, ο στρατηγός ελπίζει ακόμη και να φέρει τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία κοντά:

«Πράγματι, η Γαλλία είναι και ευρωπαϊκή δύναμη και παγκόσμια δύναμη. Ως ευρωπαϊκή δύναμη, θέλει να συμφωνήσει με τη Ρωσία. Στο βαθμό που είναι μια παγκόσμια δύναμη, πρέπει να έχει καλές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνεπώς, θα θεωρούσαμε απαράδεκτη μια κατάσταση εχθρότητας μεταξύ αυτών των δύο χωρών. »

Δεν πρέπει να ονειρευόμαστε πάρα πολύ να διαπραγματευτούμε με τον ιμπεριαλισμό. Οι Αμερικανοί και οι πράκτορές τους θα δημιουργήσουν στα τέλη του 1945 τον παλιό καλό Ψυχρό Πόλεμο, δαιμονοποιώντας τον σοβιετικό εχθρό και τον «σοβιετικό ολοκληρωτισμό».

Ο Ντε Γκωλ αναφέρεται στην «όρεξη του δράκου» του Στάλιν, η οποία του υπενθυμίζει πώς τότε  μικρές χώρες όπως η Ουγγαρία και η Βουλγαρία συμμετείχαν με χαρά στην αποτρόπαια ναζιστική εισβολή στη χώρα του. Ο Ντε Γκωλ υπενθυμίζει ότι η Πολωνία κατέλαβε τη Μόσχα δύο φορές και τονίζει με κάθε τρόπο την αγγλοσαξονική καλή θέληση σε αυτό το θέμα (ο Ψυχρός Πόλεμος, εξυπηρετούσε αποκλειστικά την  αγγλοσαξονική παρουσία στην Ευρώπη).

Στη συνέχεια, κάνει την ακόλουθη πρόταση, υπενθυμίζοντας ότι μια ρωσοφοβική Γαλλία χάνει πάντα (ο Henri de Kérillis σκεπτόταν το ίδιο):

«Το γεγονός ότι η Ρωσία και η Γαλλία είχαν χωρίσει είχε τροφοδοτήσει τις  γερμανικές  φιλοδοξίες, την πανωλεθρία της Γαλλίας και στη συνέχεια την εισβολή στο σοβιετικό έδαφος. (...) Σκιαγράφησα την προοπτική μιας άμεσης συμφωνίας μεταξύ των κυβερνήσεων της Μόσχας και του Παρισιού για να τεθούν τα θεμέλια για μια διευθέτηση... ».

Και ο Στάλιν του πρότεινε να μελετήσει ένα γαλλορωσικό σύμφωνο για να προφυλαχθούν από μια νέα γερμανική επίθεση.

Χάρη στον ντε Γκωλ, «ο στρατάρχης πιστεύει ότι η Γαλλία πρέπει να ανακτήσει τη θέση που της αξίζει» στη χορωδία των εθνών.

Στη συνέχεια, ο Ντε Γκωλ παρακολουθεί τη λειτουργία στο Saint-Louis des Français, βλέπει λαϊκές παραστάσεις και καταλήγει όμορφα:

«Εκδηλώσαμε όλο και καλύτερα τα αισθήματα μας προς αυτόν τον μεγάλο λαό, και τον φιλικό μας θαυμασμό».

Από τον ντε Γκωλ στον Μακρόν μετράμε τον δρόμο που διανύσαμε!

Nicolas Bonnal

1944 : Pourquoi de Gaulle préfère Staline à Roosevelt (reseauinternational.net)

Γιατί ο ντε Γκωλ λάτρευε τη Ρωσία

 Γιατί ο ντε Γκωλ λάτρευε τη Ρωσία

Ο πρόεδρος της Γαλλίας, Σαρλ ντε Γκωλ, στη Μόσχα το 1966

του Νικολά Μπονάλ.

«Δεν υπάρχει κανένας καλός Γάλλος που να μην επευφημεί τη νίκη της Ρωσίας».

Είναι γνωστή η ρωσοφιλία του στρατηγού ντε Γκωλ. Αλλά τίποτα δεν ξεπερνά τις ομιλίες του Μεγάλου Άνδρα για να βρει το γράμμα και το πνεύμα του ρωσόφιλου αγώνα που ξεκίνησε στη Γαλλία από τον Διαφωτισμό την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης και στη συνέχεια συνεχίστηκε από τον Chateaubriand την εποχή των τσάρων Αλέξανδρου και Νικολάου.

Στις 20 Ιανουαρίου 1942, ο Στρατηγός εκφωνεί μια υπέροχη πολεμική ομιλία στο ραδιόφωνο του Λονδίνου για να αποτίσει φόρο τιμής στη ρωσική νίκη τον τρομερό χειμώνα του 1941-42. Μεγάλος στρατηγός ο ίδιος, κατάλαβε από εκείνη τη στιγμή, και ενώπιον πολύ κόσμου, ότι η ναζιστική Γερμανία θα έχανε τον πόλεμό της εναντίον της Ρωσίας:

«Για τη Γερμανία, ο πόλεμος στην Ανατολή δεν είναι σήμερα παρά μόνο νεκροταφεία κάτω από το χιόνι, θλιβερά τρένα τραυματιών, ξαφνικός θάνατος στρατηγών. Βέβαια, δεν μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι αυτό αποτελεί το τέλος της στρατιωτικής δύναμης του εχθρού. Αλλά ο τελευταίος, χωρίς καμία αμφιβολία, έχει υποστεί μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες που έχει καταγράψει η Ιστορία. »

Τα ακόλουθα λόγια είναι ένας επικός ύμνος στη μαχόμενη Μεγάλη Ρωσία:

«Ενώ η γερμανική δύναμη και το κύρος της παραπαίουν, βλέπουμε το αστέρι της ρωσικής δύναμης να ανεβαίνει στο ζενίθ. Ο κόσμος παρατηρεί ότι αυτός ο λαός των 175 εκατομμυρίων ανθρώπων,  είναι μεγάλος επειδή ξέρει πώς να πολεμήσει, δηλαδή να υποφέρει και να χτυπήσει, ότι ξεσηκώθηκε, εξοπλίστηκε, οργανώθηκε ο ίδιος και ότι οι χειρότερες δοκιμασίες δεν κλονίζουν τη συνοχή του. Με ενθουσιασμό ο γαλλικός λαός χαιρετίζει τις επιτυχίες και την άνοδο του ρωσικού λαού. »

Στη συνέχεια, ο Ντε Γκωλ προβλέπει τον μεγάλο μετριοπαθή και εξισορροπητικό ρόλο της Ρωσίας στη διεθνή σκηνή. Ειρήσθω εν παρόδω, τονίζει τον ρόλο των σκοτεινών δυνάμεων που αντιτίθενται επανειλημμένα στη γαλλορωσική συμμαχία:

«Στην πολιτική τάξη, η βέβαιη εμφάνιση της Ρωσίας, ως του πρώτου νικητή του αύριο,  φέρνει στην Ευρώπη και στον κόσμο εγγύηση ισορροπίας,  που η Γαλλία έχει  λόγους να καλωσορίσει, όσο καμία άλλη Δύναμη δεν έχει . Η  γαλλορωσική συμμαχία εμποδίστηκε ή ματαιώθηκε από ίντριγκες ή παρεξηγήσεις, υπερβολικά πολύ συχνά για αιώνες. Παρ' όλα αυτά, παραμένει μια αναγκαιότητα που βλέπουμε να εμφανίζεται σε κάθε στροφή της Ιστορίας. »

Ο Alain Peyrefitte υπενθύμισε εξάλλου γιατί ο de Gaulle δεν γιόρταζε την αγγλοσαξονική απόβαση στη Γαλλία, μια απόβαση που ανακοίνωνε μια υποτελή Γαλλία και υποταγμένη στην AMGOT (Allied Military Government of Occupied Territories):

«Η απόβαση της 6ης Ιουνίου ήταν υπόθεση των Αγγλοσαξόνων, από την οποία αποκλείστηκε η Γαλλία. Ήταν αποφασισμένοι να εγκατασταθούν στη Γαλλία σαν να ήταν εχθρικό έδαφος! Όπως είχαν μόλις κάνει στην Ιταλία και όπως ετοιμάζονταν  να κάνουν στη Γερμανία! Είχαν ετοιμάσει την AMGOT τους, που σχεδιαζόταν να κυβερνήσει τη Γαλλία κυρίαρχα καθώς οι στρατοί τους προχωρούσαν. Είχαν τυπώσει το πλαστό νόμισμά τους, το οποίο θα είχε αναγκαστική τιμή. Θα είχαν συμπεριφερθεί σε κατακτημένες χώρες. »

Κανείς δεν έχει αναρωτηθεί τότε γιατί η France Libre δεν είχε το δικαίωμα να συμμετέχει στην απόβαση στις 6 Ιουνίου! Θα ξέρουμε γιατί τώρα! Ο Ντε Γκωλ υπενθύμισε στον Αλέν Πεϊρεφίτε ότι τον αντιμετώπιζε σαν υπηρέτη ο Τσώρτσιλ. «Η Γαλλία αντιμετωπίστηκε σαν χαλάκι πόρτας!»

Αλλά ας παραμείνουμε με τη Ρωσία και τον Στρατηγό μας: στις 30 Ιουνίου 1966, ο στρατηγός ντε Γκωλ, ο οποίος έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας, ήταν στη Μόσχα και γιόρτασε την παλιά και αμετάβλητη γαλλορωσική φιλία στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση:

«Την επίσκεψη που εκπληρώνω στη χώρα σας,  είναι μια επίσκεψη που η Γαλλία του πάντα κάνει στη Ρωσία του πάντα... Συνεπώς, ερχόμενος να σας δω, μου φάνηκε ότι η προσέγγισή μου και η υποδοχή σας ήταν εμπνευσμένες από μια αμοιβαία θεώρηση και εγκαρδιότητα, οι οποίες δεν έχουν σπάσει, εδώ και αιώνες, ούτε κάποιους αγώνες του παρελθόντος, ούτε τις διαφορές καθεστώτος, ούτε αντιθέσεις που προκλήθηκαν πρόσφατα από τη διαίρεση του κόσμου. »

Είναι ότι για τον ντε Γκωλ, όπως και για τον Ντοστογιέφσκι, τα έθνη είναι ζωντανές οντότητες πιο ανθεκτικές και ισχυρότερες από τα συστήματα που θέλουν να τα κυριαρχούν. Στη συνέχεια επισημαίνει, κάνοντας μια όμορφη νύξη για την κατάκτηση του διαστήματος, τα μεγάλα επιτεύγματα του σοβιετικού μοντέλου, που ανόητα ξεχνιούνται ή δαιμονοποιούνται από τότε:

«Μετά την τεράστια μεταμόρφωση που εξαπέλυσε μέσα σας η επανάστασή σας για σχεδόν πενήντα χρόνια, με τίμημα θυσίες και γιγάντιες προσπάθειες· στη συνέχεια μετά την τρομερή τραγωδία που ήταν για σας ο πόλεμος που κερδήθηκε πριν από περισσότερα από είκοσι χρόνια και του οποίου το μερίδιο του ρόλου που αναλάβατε έφερε τη Σοβιετική Ένωση στον υψηλότερο βαθμό δύναμης και δόξας· τέλος, μετά την ανοικοδόμηση σας μετά από τόσες καταστροφές, σας βλέπουμε ζωντανούς, γεμάτους ζωή, να προχωράτε σε όλη τη γραμμή, σε σημείο που είστε πολύ κοντά στο να στείλετε δικούς σας ανθρώπους στη Σελήνη. »

Τέλος, καταλήγει μεγαλοπρεπώς για την ενότητα της ευρωπαϊκής ηπείρου, από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια, για να χρησιμοποιήσουμε μια λυρική και διάσημη διατύπωση:

«Το θέμα είναι να εφαρμόσουμε διαδοχικά: την αποκλιμάκωση, την κατανόηση και τη συνεργασία σε όλη την Ευρώπη μας, έτσι ώστε να δώσει στον εαυτό της τη δική της ασφάλεια μετά από τόσες μάχες, ερείπια και σπαραγμούς. Το ζητούμενο είναι να διασφαλίσουμε ότι η Γηραιά Μας Ήπειρος, ενωμένη και όχι πλέον διαιρεμένη, θα αναλάβει τον κρίσιμο ρόλο που της ανήκει, για την ισορροπία, την πρόοδο και την ειρήνη του σύμπαντος. »

Ένα συμπέρασμα; Υποταγμένη στην εντολή της Ουάσιγκτον και του Βερολίνου, η πολιτική Γαλλία καλά θα έκανε να πάρει το παράδειγμα του τελευταίου μεγάλου άνδρα της για να αποφύγει «μάχες, ερείπια και δάκρυα» · σίγουρα απέχουμε πολύ από αυτό και θα προτιμήσουμε την καταστροφή.

Νικολά Μπονάλ

Pourquoi de Gaulle adorait la Russie (reseauinternational.net)

Το γαλλογερμανικό ζευγάρι: Όταν ο Χίμλερ έγραφε στον ντε Γκωλ

 Το γαλλογερμανικό ζευγάρι:  Όταν ο Χίμλερ έγραφε στον ντε Γκωλ 

του Νικολά Μπονάλ.

Το γαλλογερμανικό ζευγάρι είναι άξεστο αλλά τρομερά ολοκληρωτικό και πολεμοχαρές. Τίποτα δεν το σταματάει  να κάνει τους δικούς του πληθυσμούς να υποφέρουν (οι «λαοί» έχουν εξαφανιστεί) ή να πολεμήσει για τη Δύση, μια ναζιστική έννοια που χρησιμοποίησε ο αντισημίτης, και συνεργάτης στην κυβέρνηση του Vichy  συγγραφέας  Lucien Rebatet στo βιβλίο του  Les Décombres" ( Τα συντρίμμια)

Ας δούμε λοιπόν από πού μπορεί να προέρχεται  μια τέτοια επιθυμία του καταραμένου ζευγαριού να βλάψει και να καταστρέψει ότι μπορεί.

Θα παραθέσω τα λόγια του στρατηγού, αφήνοντάς στον ίδιον την υπευθυνότητα για τα λεγόμενά του! Σχετικά με το τόσο θεατρικό τέλος του Χίτλερ, δείτε τι έγραψε, το 1959, με το μεγάλο φλογερό ύφος του, μιμούμενος  το ίνδαλμά του τον Chateaubriand:

«Ήταν η αυτοκτονία, όχι η προδοσία, που τερμάτισε το εγχείρημα του Χίτλερ. Το τελείωσε ο ίδιος. Καθώς δεν είχε αλυσοδεθεί, ο Προμηθέας ρίχθηκε  στο γκρεμό. Αυτός ο άνθρωπος, ξεκινώντας από το τίποτα, είχε προσφερθεί στη Γερμανία σε μια εποχή που ένιωθε την επιθυμία για έναν νέο εραστή. Κουρασμένη από τον έκπτωτο αυτοκράτορα, από τους ηττημένους στρατηγούς, από τους γελοίους πολιτικούς, δόθηκε στον άγνωστο περαστικό που αντιπροσώπευε την περιπέτεια, που υποσχόταν κυριαρχία και του οποίου η παθιασμένη φωνή ξεσήκωνε τα μυστικά της ένστικτα... Η Γερμανία, μαγεμένη στα βάθη της ψυχής της  ακολούθησε τον Φύρερ της με ορμή. Μέχρι το τέλος, υποτασσόταν σε αυτόν, υπηρετώντας τον με περισσότερη προθυμία από ό,τι οποιοσδήποτε λαός υπηρέτησε  ποτέ οποιονδήποτε ηγέτη».

Το 1945, ο Henri de Kerillis είχε ορίσει τον Γκωλισμό ως εθνικοσοσιαλισμό στο στρατόπεδο των νικητών! Πόσο ακριβής θα ήταν  αυτή η διατύπωση σήμερα;  Σίγουρα δεν είναι πολύ ακριβής, ακόμη και αν φανερώνει τη μυστική γοητεία και τον μυστικό θαυμασμό του Ντε Γκωλ. Ας κρίνουμε:

«Το εγχείρημα του Χίτλερ ήταν υπεράνθρωπο και απάνθρωπο. Τo στήριξε αμείλικτα. Μέχρι τις τελευταίες ώρες αγωνίας στα βάθη του οχυρού του στο Βερολίνου, παρέμεινε αδιαμφισβήτητος, άκαμπτος, αδίστακτος, όπως ήταν στις πιο λαμπρές ημέρες. Για το σκοτεινό μεγαλείο του αγώνα του και της μνήμης του, είχε επιλέξει να μην διστάσει ποτέ, να μη συμβιβαστεί ή να μην υποχωρήσει. Ο Τιτάνας που προσπαθεί να ανυψώσει τον κόσμο δεν μπορεί να υποχωρήσει ή να μαλακώσει. Αλλά, ηττημένος, συντετριμμένος, ίσως ξαναγίνει άνθρωπος, μόνο και μόνο την στιγμή ενός μυστικού δακρύου, τη στιγμή που όλα τελειώνουν»...

Αφήνω τον ιστορικό του χιτλερισμού, Bernard Plouvier, να σχολιάσει: «Ποτέ, δεν έγραψε κανείς καλύτερα ή ακριβέστερα για την τύχη του Aδὀλφου Χίτλερ. Αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος αυτού που χωρίζει τον ντε Γκωλ από τους περισσότερους συγχρόνους του. »

Σχετικά με την εκτέλεση των Keitel και Jodl, παρόλο που η ανακωχή είχε υπογραφεί με τον Keitel, ο στρατηγός δήλωσε: «Ήταν λάθος να τους κρεμάσουμε ως κοινούς εγκληματίες. Έπρεπε να εκτελεστούν με πολεμικά όπλα. Πρόκειται για μια ακόμη αθλιότητα στο ενεργητικό των δημοκρατιών. »

Ο Ντε Γκωλ μίλαγε φυσικά για τις αγγλοσαξονικές δημοκρατίες για τις οποίες έδειξε τόση δίκαιη περιφρόνηση αργότερα. Είπε εξάλλου για τον Τσώρτσιλ:

«Όλη του τη ζωή έκανε δουλειές με τον διάβολο. Είναι η κακία και το αλκοόλ που τον διατηρούν. »

Τελειώνω με την περίφημη επιστολή του Χίμλερ, που τόσο αγνοήθηκε από εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους διαχειριστές της μνήμης του στρατηγού – ο οποίος τη δημοσιεύει στα πολεμικά του απομνημονεύματα (ΙΙΙ). Δεν τσιμπιέται ούτε από σκουλήκια (sic), αναγγέλλοντας το γαλλογερμανικό μας ζευγάρι, το οποίο, χρόνο με το χρόνο, κρατιέται εδώ και εξήντα χρόνια και που εξακολουθεί να φαίνεται έτοιμο για οτιδήποτε. Αποτελεί ένα από τα πιο εκπληκτικά έγγραφα του περασμένου αιώνα.

«Σε εμένα τον ίδιο, ο Χίμλερ έστειλε ανεπίσημα ένα μήνυμα που αποκαλύπτει την πονηριά κάτω από την  αγωνία του». «Σύμφωνοι! Νικήσατε», αναγνωρίζει το έγγραφο. «Όταν γνωρίζουμε από πού ξεκινήσατε, πρέπει, στρατηγέ ντε Γκωλ, να σας τραβήξουμε το καπέλο μας πολύ χαμηλά... Αλλά τώρα, τι θα κάνετε; Θα παραδοθείτε στους Αγγλοσάξονες; Θα σας αντιμετωπίσουν ως δορυφόρο και θα σας κάνουν να χάσετε την τιμή σας. Θα συμμαχήσετε με τους Σοβιέτ; Θα υποτάξουν τη Γαλλία στο νόμο τους και θα σας εκκαθαρίσουν οι ίδιοι... Στην πραγματικότητα, ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει τον λαό σας στο μεγαλείο και την ανεξαρτησία είναι αυτός της κατανόησης (entente) με την ηττημένη Γερμανία. Να το διακηρύξτε αμέσως! Επικοινωνήστε, χωρίς καθυστέρηση, με τους άνδρες που, μέσα στο Ράιχ, εξακολουθούν να έχουν de facto δύναμη και θέλουν να οδηγήσουν τη χώρα τους σε μια νέα κατεύθυνση... Είναι έτοιμοι για αυτό. Σας το ζητούν... Αν αδράξετε την ευκαιρία που σας προσφέρει η Ιστορία σήμερα, θα είστε ο μεγαλύτερος άνδρας όλων των εποχών. »

Και το κερασάκι στην τούρτα, έργο του στρατηγού και του άψογου ύφους του: «Εκτός από την κολακεία προς εμένα που κοσμεί αυτό το μήνυμα από την άκρη του τάφου, υπάρχει, χωρίς αμφιβολία, αλήθεια στη περίληψη που περιγράφει».

Πρέπει να πιστέψουμε ότι ο Χίμλερ ήξερε τι ήθελε: να οικοδομήσει μια γερμανική Ευρώπη αποφασισμένη να επαναλάβει τον πόλεμο που χάθηκε εναντίον της Ρωσίας. Η Γαλλία χρησιμοποιήθηκε ως χρήσιμος ηλίθιος.

Νικολά Μπονάλ

 Couple franco-allemand : Quand Himmler écrit à de Gaulle (reseauinternational.net)

Τιερί Μεϊσάν: Οι Γάλλοι έχουν ανάγκη να μιλήσουν μεταξύ τους

 Οι Γάλλοι έχουν ανάγκη να μιλήσουν μεταξύ τους

του Τιερί Μεϊσάν

Το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών και βουλευτικών εκλογών αποδυναμώνει τόσο την εκτελεστική όσο και τη νομοθετική εξουσία και παγώνει την πολιτική κατάσταση. Οι ψηφοφόροι αρνήθηκαν να υποστηρίξουν το καθεστώς και να εγκρίνουν τις αποφάσεις του. Από το 2005 δεν έπαψαν να λένε αυτό για το οποίο αγωνίζονταν ενώ οι ηγέτες τους τους αγνοούσαν. Αυτό που θα μπορούσε να ξεπαγώσει την   κατάσταση είναι επομένως προσδιορισμένο, αλλά η πλειοψηφία των εκλεγμένων αξιωματούχων θέλει να έχει δίκιο και όχι να υπηρετεί τον λαό της.

Δίκτυο Βολταίρος | Παρίσι (Γαλλία) | 10 Ιουλίου 2022

Οι Γάλλοι, που ιστορικά ήταν οι πρόδρομοι των πολιτικών αλλαγών στην Ευρώπη, εξέπληξαν τους γείτονές τους κατά τις προεδρικές εκλογές (10 και 24 Απριλίου 2022) και τις βουλευτικές εκλογές (12 και 19 Ιουνίου 2022).

 Μόνο το 47% των ψηφοφόρων συμμετείχε στην τέταρτη ψηφοφορία· ένα πολύ εκπληκτικό αποτέλεσμα σε μια χώρα με μακρά παράδοση πολιτικού ακτιβισμού.
 Παρότι το 38% των ψηφοφόρων εξέλεξε τον Εμμανουήλ Μακρόν, μόνο το 14% εξέλεξε βουλευτές που ήταν ευνοϊκά διακείμενοι προς τον ίδιον, αναγκάζοντάς τον να συνυπάρξει με την αντιπολίτευση.

Πράγματι, η Εθνοσυνέλευση, η οποία δεν ήταν πλέον χώρος συζήτησης, αλλά αίθουσα καταγραφής της προεδρικής θέλησης, έχει γίνει ένα τσίρκο όπου οι βουλευτές διακόπτουν ο ένας τον άλλον και αλληλοεπιτίθενται. 

Πώς φτάσαμε εδώ και πώς μπορούμε να ξαναχτίσουμε ένα καθεστώς;

Η καταστροφή των θεσμών

Κατά την άποψή μου, όλα ξεκίνησαν το 1986, με τον διορισμό ενός «υφυπουργού για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα». Αυτό που φαινόταν καλή ιδέα ἠρθε στην πραγματικότητα για να αμφισβητήσει τα επιτεύγματα της Επανάστασης του 1789. Μέχρι τότε, ξεχώριζε η γαλλικά παράδοση των «Δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη» από την αγγλοσαξονική παράδοση των «Δικαιωμάτων του ανθρώπου». Η πρώτη εγγυάται Δικαιώματα σε όσους ασχολούνται με την πολιτική, ενώ η δεύτερη εγγυάται Δικαιώματα υπό την προϋπόθεση ότι ο Λαός δεν ασχολείται με την πολιτική. Η πρώτη βοηθάει στην χειραφέτηση του λαού, η δεύτερη αρκείται στο να βάλει τάξη χωρίς βία.

Ο Thomas Paine είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικός στην διαφορά  μεταξύ της γαλλικής και της αγγλοσαξονικής κουλτούρας. Στην πραγματικότητα, με την αποδοχή της έκφρασης «Ανθρώπινα Δικαιώματα», οι Γάλλοι αποκήρυξαν την κληρονομιά τους.

Το δεύτερο στάδιο ήταν η Συνθήκη της Λισαβόνας το 2007, η οποία διαγράφει το «Όχι» του γαλλικού λαού κατά το δημοψήφισμα για το Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 2005. Η γαλλική άρχουσα τάξη, πιστεύοντας ότι εγγυάται στους υπηκόους της τα «Δικαιώματα του ανθρώπου», θεώρησε ότι μόνη εκείνη ήξερε να κάνει πολιτική και ότι μπορούσε επομένως να ακυρώσει τη θέληση του Λαού.

Το τρίτο στάδιο ήταν το 2018, η νέα ερμηνεία του συνθήματος της Δημοκρατίας από το Συνταγματικό Συμβούλιο. Το Σύνταγμα αναφέρεται πράγματι στο «κοινό ιδανικό της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης». Σύμφωνα με τους σοφούς, από αυτή την αρχή προκύπτει «η ελευθερία να βοηθάς τους άλλους, για ανθρωπιστικούς σκοπούς, ανεξάρτητα από τη νομιμότητα της παραμονής τους στην εθνική επικράτεια». Η αδελφότητα δεν είναι πλέον η αδελφότητα στα όπλα των Επαναστατών του 1848 στην οποία βασίστηκε η καθολική ψηφοφορία, αλλά μια απλή μορφή φιλανθρωπίας.

Παρακαλώ σημειώστε ότι δεν αμφισβητώ τα ανθρώπινα Δικαιώματα, τη Συνθήκη της Λισαβόνας ούτε το δικαίωμα να βοηθήσεις τους μετανάστες. Παρατηρώ απλώς ότι για να δικαιολογήσουμε αυτές τις αποφάσεις, εγκαταλείψαμε αυτό που ήταν το θεμέλιο του γαλλικού κοινωνικού συμβολαίου. Ή μάλλον ότι οι ευγενείς αποφάσεις χρησιμοποιήθηκαν για να καταπατήσουν την πολιτική μας κληρονομιά.

Η εξέλιξη της πολιτικής τάξης

Έχοντας διατυπώσει αυτές τις προδοσίες, η ενεργή πολιτική τάξη συρρικνώθηκε. Αν πριν από πενήντα χρόνια αποτελούσε τα τέσσερα πέμπτα των πολιτών, σήμερα είναι μικρότερη του μισού.

Οι ψηφοφόροι που απέχουν δεν αρκούνται στο να δείξουν την περιφρόνησή τους για την εκλογική προσφορά που τους προτείνεται. Επίσης, και κυρίως αρνούνται να είναι συνυπεύθυνοι για τις αποφάσεις που λαμβάνει το καθεστώς. Σε μια δημοκρατία, κάθε ψηφοφόρος πρέπει πράγματι να αναλάβει τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Αλλά αυτό είναι δυνατό μόνο εάν όλοι οι πολίτες σέβονται το κοινωνικό συμβόλαιο.

Όταν βλέπουμε σήμερα το κράτος να στέλνει στρατιώτες στο Σαχέλ για να προστατεύσει τα νεο-αποικιακά συμφέροντα εκεί ή να υποστηρίζει στρατιωτικά ένα ρατσιστικό καθεστώς στην Ουκρανία, δεν μπορούμε παρά μόνο να παρατηρήσουμε ότι ένα χάσμα χωρίζει τις πρακτικές μας από τις ευγενείς ομιλίες μας.

Η επανεγγραφή της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας

Για να δικαιολογήσουν την καταστροφή των αξιών των Επαναστάσεων του 1789 και του 1848, οι πολιτικοί ηγέτες και ηγέτες των μέσων ενημέρωσης έχουν ξαναγράψει την πρόσφατη ιστορία με βάση τα φαινόμενα και όχι τα γεγονότα.

 Έτσι, κατά την τελευταία προεδρική εκστρατεία, ακούσαμε έναν υποψήφιο, που διεκδικούσε το παράδειγμα του Σαρλ Ντε Γκωλ, να ξεχνά ότι υπήρχαν «αριστεροί Γκωλιστές», να επιβεβαιώνει ότι ο Στρατηγός ήταν δεξιός και πάντα πολεμούσε τους κομμουνιστές και την ΕΣΣΔ. Όμως ο Ντε Γκωλ οργάνωσε την Αντίσταση στη ναζιστική εισβολή βασιζόμενος πάνω απ' όλα σε κομμουνιστές. Στη συνέχεια, εκτροχίασε το αγγλοσαξονικό σχέδιο για μια Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα, το 1954, με τις ψήφους του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCF). Ομοίως, στηρίχτηκε στην αριστερά για να δώσει την ανεξαρτησία της Αλγερίας το 1962,  στους κομμουνιστές εργάτες για να ιδρύσει την αμυντική βιομηχανία και στους βουλευτές του PCF για να εγκαταλείψει την ολοκληρωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ το 1966. Και είναι το PCF που τον έσωσε τον Μάιο του 1968.

Ο Σαρλ Ντε Γκωλ, που όντως προερχόταν από την ακροδεξιά, κυβέρνησε πάντα προς το συμφέρον του Έθνους και όχι ως ηγέτης της δεξιάς. Πολέμησε τους κομμουνιστές στην εσωτερική πολιτική, αλλά βασίστηκε σε αυτούς στην εξωτερική πολιτική. Συμμετείχε στη συμμαχική απόβαση στη Νορμανδία, αλλά την θεωρούσε ως αγγλοσαξονική απόπειρα αποικισμού της Γαλλίας και αρνήθηκε πάντα να την τιμήσει. Ήταν ο μόνος αρχηγός δυτικού κράτους που απευθύνθηκε στους λαούς της ΕΣΣΔ στη σοβιετική τηλεόραση και θεωρούσε πάντα τη Ρωσία ως ευρωπαϊκή χώρα.

 Κατά την προεκλογική εκστρατεία θεωρήθηκε δεδομένο ότι η Δημοκρατία αντιτάχθηκε στη Μοναρχία. Ωστόσο, η Δημοκρατία, είναι να κυβερνάς σύμφωνα με το κοινό συμφέρον, ενώ η Μοναρχία είναι ένα καθεστώς που αποδίδει την εξουσία σε έναν μόνο άνδρα που ορίζεται κληρονομικά ή εκλέγεται από λίγους ευγενείς. Είναι τελείως αδύνατο να είσαι ταυτόχρονα ρεπουμπλικανός και μοναρχικός. Έτσι ο Ερρίκος Δ' (1589-1610) αυτοανακηρύχθηκε ως πρώτος «ρεπουμπλικανός βασιλιάς της Γαλλίας» διασφαλίζοντας τη θρησκευτική ελευθερία.

Το ερώτημα αυτό δεν  είναι περιθωριακό, καθώς αναζητούμε το νόημα της ανεξιθρησκίας (και όχι τον νόμο του διαχωρισμού Εκκλησίας  και Κράτους του 1905 που επανέλαβε, τον αγώνα του Φιλίππου Β' Αυγούστου (1180 -1223) κατά του πάπα). Ενώ, δηλαδή, δόθηκε μάχη εναντίον πολιτών μουσουλμανικής θρησκείας το νόημα συσκοτίστηκε με τους οπαδούς της ισλαμικής πολιτικής. Βέβαια, ο Μωάμεθ ήταν και πνευματικό παράδειγμα και πολέμαρχος. Ιστορικά, η αραβική κουλτούρα ανέκαθεν ανακάτευε τη θρησκεία και την πολιτική, αλλά όχι η γαλλική και δεν υπάρχει λόγος να το κάνει. Οι Μουσουλμάνοι είναι πολίτες μεταξύ άλλων, οι Ισλαμιστές είναι αντίπαλοι της οικουμενικότητας.

Ένας υποψήφιος, που δικαίως είχε ξεκινήσει καταγγέλλοντας τα προνόμια που παραχωρούνται σε αλλοδαπούς, συνέχισε την εκστρατεία του υποστηρίζοντας ότι τα κοινωνικά επιδόματα δεν πρέπει να χορηγούνται σε όσους έχουν ήδη συνεισφέρει σε κοινωνικούς φορείς, αλλά ανάλογα με την εθνικότητα. Αυτή η ξενοφοβία επικυρώθηκε και στην κάλπη, παρότι ο γαλλικός λαός είναι ιδιαίτερα ανοιχτός στους άλλους, όπως αποδεικνύεται από το υψηλό ποσοστό γάμων με αλλοδαπούς.

 Επίσης, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν και το κόμμα του οποίου ηγήθηκε, το Εθνικό Μέτωπο (τώρα η Εθνική Συσπείρωση), παρουσιάστηκαν ως αντίπαλοι της Δημοκρατίας. Πράγματι, το FN είχε πολλούς πρώην αξιωματούχους του καθεστώτος του Philippe Pétain και αντιπάλους της αλγερινής ανεξαρτησίας μεταξύ των ηγετών του. Ωστόσο, το 1998-99 προκάλεσα τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής της Βουλής για πιθανή πλασματική συμπεριφορά του FN. Τα στοιχεία που δώσαμε στην προσοχή των βουλευτών ήταν τελείως διαφορετικά: ο Ζαν-Μαρί Λεπέν ήταν πράκτορας του επικεφαλής των γκωλικών μυστικών υπηρεσιών, Ζακ Φοκκάρ. Είχε ως αποστολή να ενώσει όλα τα ακροδεξιά παρεκκλήσια και να διασφαλίσει ότι δεν θα έκαναν τίποτα επιζήμιο για τη Δημοκρατία.

Η υπηρεσία ασφαλείας του FN, το DPS διαχειριζόταν μέσω του DPSD (σήμερα DRSD), μια στρατιωτική μυστική υπηρεσία. Ο επικεφαλής της υπηρεσίας ασφαλείας του Εθνικού Μετώπου ήταν ταυτόχρονα προσωπικός φρουρός ασφαλείας της δεύτερης συζύγου του προέδρου Μιτεράν και της κόρης του Μαζαρίν. Ήταν επίσης πράκτορας της γαλλικής μυστικής υπηρεσίας που συμμετείχε στην εξάλειψη των Τσετσένων τζιχαντιστών.

  Εξάλλου, ο πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν δεν ήταν ο σοσιαλιστής που υποστήριζε ότι ήταν. Βαθιά σχιζοφρενής, μοιραζόταν σε δύο οικογένειες, η μία επίσημη με τη γυναίκα του της αριστεράς και η άλλη ανεπίσημη με την ερωμένη του της ακροδεξιάς. Με τον ίδιο τρόπο είχε χωρίσει το υπουργικό συμβούλιο του στα Ηλύσια μεταξύ αριστερών και ακροδεξιών συμβούλων. Για παράδειγμα, ο Φρανσουά ντε Γκροσουβρ είχε δημιουργήσει το πρώτο κύτταρο της Κλου Κλουξ Κλαν στη Γαλλία κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου.

Δεν αναφέρω εδώ παρά μόνο παλιά και συμβολικά γεγονότα. Θα ήταν δυνατό να συνεχιστεί αυτή η αφήγηση υπενθυμίζοντας τον τρόπο με τον οποίο η Γαλλία υποστήριξε τους τζιχαντιστές εναντίον της Λιβύης και κατά της Συρίας, στη συνέχεια τους ρατσιστές μπαντεριστές εναντίον της Ρωσίας. Τόσα πολλά γεγονότα που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την εικόνα που έχουν οι Γάλλοι για τον εαυτό τους.

Κανένα από αυτά τα γεγονότα δεν φτάνει στη συνείδησή τους, ωστόσο όλοι τα υποψιάζονται όταν συζητάς μαζί τους.

Για να ξεμπλοκάρει την κατάσταση, είναι επείγον οι Γάλλοι να συζητήσουν μεταξύ τους για το τι θεωρούν ως βεβαιότητες ενώ αμφισβητούνται. Μόνο με την ενοποίηση των αναμνήσεων τους μπορούν να χτίσουν το μέλλον τους. Μέχρι τότε, οι Γάλλοι δεν είναι πλέον πολίτες, αλλά καταναλωτές που ανησυχούν για την αγοραστική τους δύναμη. 

Χωρίζονται σε διακριτές κοινότητες, ένα «αρχιπέλαγος» για να χρησιμοποιήσω την έκφραση ενός κοινωνιολόγου.

Πώς να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της χώρας

Οι Γάλλοι συμφωνούν ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη αποκατάστασης της κρατικής εξουσίας και ανύψωσης του επιπέδου της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Πρόκειται για διαρθρωτικά μέτρα που απαιτούν πρώτα συναίνεση για τον ρόλο του κράτους και μετά,  μεγάλες επενδύσεις.

Στο μεταξύ, πρέπει να αντιμετωπιστεί η πιο σημαντική δυσκολία που περνά η χώρα, όπως και τα άλλα δυτικά κράτη, δηλαδή η εξαθλίωση των εργαζομένων μπροστά στην απίστευτη συσσώρευση πλούτου από ελάχιστους. Σήμερα, οι 5 μεγαλύτερες περιουσίες στη Γαλλία κατέχουν όσο και τα 27 εκατομμύρια φτωχότεροι πολίτες. Ποτέ, ακόμη και στον Μεσαίωνα, δεν είχαμε γνωρίσει τέτοια ανισότητα. Αυτό κάνει απατηλή οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία.

Αυτός ο κοινωνιολογικός μετασχηματισμός αντιστοιχεί στο φαινόμενο της οικονομικής παγκοσμιοποίησης που δεν έχει καμία σχέση με την τεχνική πρόοδο, αλλά μόνο με τον αγγλοσαξονικό ιμπεριαλισμό. Προφανώς θα είναι πολύ δύσκολο να καταργηθούν όλες οι διεθνείς συνθήκες που δομούν αυτή την εξέλιξη. Είναι όμως πλέον δυνατό, από τώρα, να μπει ένα τέλος σε αυτό το παιχνίδι της σφαγής υποβάλλοντας όλες τις εισαγωγές στους ίδιους κανονισμούς με τα τοπικά προϊόντα.

Για παράδειγμα, απαγορεύεται στη Γαλλία η παραγωγή μοσχαριού με ορμόνες, αλλά είναι νόμιμη η εισαγωγή και η πώληση σε χαμηλότερη τιμή από αυτή της τοπικής κτηνοτροφίας. Ή, απαγορεύεται στη Γαλλία να βάζεις παιδιά να εργάζονται 10 ώρες την ημέρα, αλλά είναι νόμιμο να εισάγονται υφάσματα που κατασκευάζονται υπό αυτές τις συνθήκες και να τα πωλούν πολύ φθηνότερα από τα τοπικά προϊόντα.

Όλοι συμφωνούν σε αυτές τις αρχές, μένει να τις εφαρμόσουμε.

«Ο ανέντιμος ρόλος του ΝΑΤΟ»: ο εγγονός de Gaulle για την ύπαρξη αμερικανικής ατζέντας στην Ουκρανία

 

Μια αξιοσημείωτη ομιλία, που αναπαράγεται σε βίντεο (10 λεπτά) από τον Pierre De Gaulle, εγγονό του στρατηγού de Gaulle, σχετικά με τον «ανέντιμο ρόλο του ΝΑΤΟ και την ύπαρξη μιας αμερικανικής ατζέντας στην Ουκρανία».

Αυτή η ομιλία, που προφανώς καταγράφηκε από το RT, (απαγορευμένο μέσο ενημέρωσης αλλά το διαβάζουμε, χάρη σε μια παράκαμψη από τον ιστότοπο Rumble), έρχεται σε αντίθεση με τους επίσημους λόγους των σημερινών ηγετών μας, των οποίων η ΗΠΑϊκή και νατοϊκή έμπνευση είναι πλέον φανερή.  

Ντομινίκ Ντελαγουάρντε

***

Στη ρωσική πρεσβεία στη Γαλλία, ο εγγονός του στρατηγού ντε Γκωλ μίλησε για την ουκρανική σύγκρουση. Επέκρινε δριμύτατα τις Δυτικές πολιτικές για το ζήτημα, κατηγορώντας μεταξύ άλλων το Παρίσι για «υποταγή στο ΝΑΤΟ».

Στις 14 Ιουνίου, η ρωσική πρεσβεία στη Γαλλία πραγματοποίησε επίσημη δεξίωση με την ευκαιρία της Ημέρας της Ρωσίας. Η εκδήλωση συγκέντρωσε πολλούς προσκεκλημένους, συμπεριλαμβανομένων ξένων διπλωματών, πολιτιστικών προσωπικοτήτων και εκπροσώπων ενώσεων συμπατριωτών.

Μεταξύ των ομιλητών, ο εγγονός του στρατηγού ντε Γκωλ εξέφρασε την προσήλωσή του στη γαλλορωσική φιλία, αποδοκιμάζοντας τους πολλαπλούς παράγοντες που, σύμφωνα με τον ίδιο, θα μπορούσαν να την καταστρέψουν.

Η Δύση άφησαν τον Ζελένσκι, τους ολιγάρχες του και τις νεοναζιστικές στρατιωτικές ομάδες να εγκλωβιστούν σε μια σπείρα πολέμου.

«Έρχομαι εδώ για να πω δυνατά και καθαρά ότι είναι προς το συμφέρον της Γαλλίας να διατηρήσει καλές σχέσεις με τη Ρωσία και να πω ότι πρέπει να συνεργαστούμε για να βοηθήσουμε την ένωση και την ασφάλεια της ηπείρου μας, καθώς επίσης την ισορροπία, την πρόοδο και την ειρήνη όλου του κόσμου», ανέφερε μεταξύ άλλων, πριν εκφωνήσει την άποψή του σχετικά με τα ζητήματα που σχετίζονται με τον ουκρανικό φάκελο.

 «Ο καθένας αναγνωρίζει σήμερα την ευθύνη των Ηνωμένων Πολιτειών στην τρέχουσα σύγκρουση, τον καταστροφικό ρόλο του ΝΑΤΟ που συνεχώς επεκτείνεται και την απερίσκεπτη πολιτική της ουκρανικής κυβέρνησης. H τελευταία, με όμορφες υποσχέσεις και καθώς τρέφεται από αμερικανικές και ευρωπαϊκές αυταπάτες, έχει ασκήσει μια πολύ κατακριτέα πολιτική απέναντι στους ρωσόφωνους πληθυσμούς του Ντονμπάς, πολλαπλασιάζοντας διακρίσεις, απάτες, εμπάργκο και βομβαρδισμούς», δήλωσε ο απόγονος του υποκινητή της έκκλησης της 18ης Ιουνίου.

Λυπάμαι που η γαλλική κυβέρνηση δεσμεύεται να υποταχθεί στο ΝΑΤΟ και, ως εκ τούτου, στην αμερικανική πολιτική [...], το ΝΑΤΟ καταπίνει την Ευρώπη.

Και σύμφωνα με τον ίδιο, «οι Δυτικοί δυστυχώς άφησαν τον Ζελένσκι, τους ολιγάρχες του και τις νεοναζιστικές στρατιωτικές ομάδες να εγκλωβιστούν σε μια σπείρα πολέμου».

Πάντα σχετικά με την ουκρανική σύγκρουση, ο Pierre de Gaulle προειδοποίησε για το ποιά θεωρεί ότι είναι η  αμερικανική ατζέντα στην Ευρώπη. «Τι θέλουν οι Αμερικανοί αν όχι να προκαλέσουν μια νέα αντιπαράθεση Ανατολής-Δύσης, μοναδικός σκοπός της οποίας είναι να αποδυναμώσει και να διχάσει την Ευρώπη για να επιβάλει τις οδηγίες τους, την οικονομία και το σύστημά τους;», διερωτήθηκε.

«Λυπάμαι που η γαλλική κυβέρνηση δεσμεύεται να υποταχθεί στο ΝΑΤΟ και συνεπώς στην αμερικανική πολιτική [...], το ΝΑΤΟ καταπίνει την Ευρώπη», θρήνησε, αποδοκιμάζοντας την επιστροφή της χώρας του στην ολοκληρωμένη διοίκηση της Ατλαντικής Συμμαχίας, υπό την προεδρία του Νικολά Σαρκοζί.

«Από τότε, οι Αμερικανοί δεν μιλούν πλέον στη Γαλλία και δεν μας θεωρούν πλέον ισχυρό και ανεξάρτητο έθνος», ανέφερε, υποστηρίζοντας το σκεπτικό του από την πρόσφατη υπόθεση των υποβρυχίων, η οποία προκάλεσε τριβές μεταξύ Ουάσινγκτον και Παρισιού.

« Rôle funeste de l’OTAN » : le petit fils de Gaulle sur l'existence d'un agenda américain en Ukraine (reseauinternational.net)