Translate

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

«Η Αθωότητα των Μουσουλμάνων»: Βλασφημία ως πολιτική τακτική

«Η Αθωότητα των Μουσουλμάνων»: Βλασφημία ως πολιτική τακτική
Thierry Meyssan
«Αυτή τη φορά, η χειραγώγηση του πλήθους της Βεγγάζης από πράκτορες του Ισραήλ είχε ως στόχο τη δολοφονία του πρέσβη των ΗΠΑ, μια πράξη πολέμου, που δεν είχαμε ξαναδεί από τον ισραηλινό βομβαρδισμό του USS Liberty από την ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία και Πολεμικό Ναυτικό το 1967.  Πρόκειται για την πρώτη δολοφονία ενός ενεργού πρέσβη από το 1979.»

Η κυκλοφορία στο Διαδίκτυο του τρέιλερ για μια ταινία, Η Αθωότητα των Μουσουλμάνων, προκάλεσε διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο και είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία στη Βεγγάζη του πρέσβη των ΗΠΑ στη Λιβύη και μελών του περιβάλλοντός του.

Με την πρώτη ματιά, τα γεγονότα αυτά μπορεί να βρίσκονται στη μακροπρόθεσμη γραμμή που οδηγεί από τους Σατανικούς Στίχους του Salman Rushdie στα καψίματα του Κορανίου από τον πάστορα Τέρι Τζόουνς. Παρ 'όλα αυτά, αυτή η νέα επίθεση διαφέρει από τα άλλα περιστατικά στο ότι η ταινία δεν απευθύνεται σε δυτικό ακροατήριο, αλλά αντ' αυτού σχεδιάστηκε μόνο ως εργαλείο πρόκλησης που απευθύνεται σε μουσουλμάνους.

Σε πολιτικό επίπεδο, η υπόθεση μπορεί να αναλυθεί από δύο οπτικές γωνίες: από την τακτική προοπτική ως πράξη χειραγώγησης αντι-ΗΠΑ, η από τη στρατηγική, ως αντι-μουσουλμανική ψυχολογική επίθεση.

Η ταινία παρήχθη από σιωνιστική ομάδα που αποτελείται από Εβραίους διπλής ισραηλινο-αμερικανικής υπηκοότητας και έναν Αιγύπτιο Κόπτη. Ολοκληρώθηκε πριν από μερικούς μήνες, αλλά κυκλοφόρησε σε κατάλληλη στιγμή για να προκαλέσει ταραχές που στοχεύουν τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ισραηλινοί πράκτορες αναπτύχτηκαν σε ορισμένες μεγάλες πόλεις, με αποστολή να διοχετεύσουν την οργή του πλήθους ενάντια σε αμερικανικούς ή κοπτικούς στόχους (αλλά όχι κατά του Ισραήλ). Δεν αποτελεί έκπληξη ότι το μέγιστο αποτέλεσμα τους επιτεύχθηκε στη Βεγγάζη, την πρωτεύουσα της Κυρηναϊκής περιοχής της Λιβύης.

Ο πληθυσμός της Βεγγάζης είναι γνωστός ότι συγκεντρώνει ιδιαίτερα τις αντιδραστικές και ρατσιστικές ομάδες. Είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι κατά το χρόνο που εμφανίστηκαν οι γελοιογραφίες του Μωάμεθ το Σεπτέμβριο του 2005, σαλαφιστές επιτέθηκαν στο Προξενείο της Δανίας. Εφαρμόζοντας τη Σύμβαση της Βιέννης για τις διπλωματικές σχέσεις, η κυβέρνηση της Λιβύης του Μουαμάρ αλ-Καντάφι ανάπτυξε στρατεύματα για την προστασία της διπλωματικής αποστολής τότε υπό επίθεση. Η καταστολή της εξέγερσης οδήγησε σε πολυάριθμους θανάτους. Στη συνέχεια, η Δύση, που επιδίωκε να ανατρέψει το καθεστώς της Λιβύης, χρηματοδότησε σαλαφιστικές δημοσιεύσεις που κατηγορούσαν τον Καντάφι για την προστασία του δανέζικου προξενείου επειδή ήταν δήθεν πίσω από την επιχείρηση των γελοιογραφιών.

Στις 15 Φεβρουαρίου 2011, οι σαλαφιστές οργάνωσαν στη Βεγγάζη διαδήλωση για τον εορτασμό της σφαγής κατά την οποία ξέσπασαν πυροβολισμοί, ένα περιστατικό που σηματοδότησε την έναρξη της εξέγερσης στη Βεγγάζη, που άνοιξε το δρόμο για την επέμβαση του ΝΑΤΟ. Η λιβυκή αστυνομία συνέλαβε τότε τρία μέλη των ιταλικών Ειδικών Δυνάμεων τα οποία ομολόγησαν ότι πυροβολούσαν από στέγες ταυτόχρονα τους διαδηλωτές και την αστυνομία για να σπείρουν χάος και σύγχυση. Φυλακισμένοι σε όλη τη διάρκεια του πόλεμου που ακολούθησε, απελευθερώθηκαν όταν το ΝΑΤΟ κατέλαβε την πρωτεύουσα και τους έδιωξε λαθραία έξω από τη χώρα προς τη Μάλτα σε ένα μικρό αλιευτικό σκάφος επί του οποίου έτυχε να ήμουν και εγώ επιβάτης.

Αυτή τη φορά, η χειραγώγηση του πλήθους της Βεγγάζης από πράκτορες του Ισραήλ είχε ως στόχο τη δολοφονία του πρέσβη των ΗΠΑ, μια πράξη πολέμου, που δεν είχαμε ξαναδεί από τον ισραηλινό βομβαρδισμό του USS Liberty από την ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία και Πολεμικό Ναυτικό το 1967. Πρόκειται για την πρώτη δολοφονία ενός ενεργού πρέσβη από το 1979.
Η πράξη είναι ακόμη πιο τραγική, δεδομένου ότι σε μια χώρα όπου η σημερινή κεντρική κυβέρνηση είναι καθαρά ένα πλάσμα νομικής μορφής, ο πρέσβης των ΗΠΑ δεν ήταν απλώς διπλωμάτης, αλλά λειτουργούσε ως Κυβερνήτης, ως de facto αρχηγός του κράτους.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι τις τελευταίες εβδομάδες, οι πιο υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί αξιωματικοί των ΗΠΑ βρίσκονται σε ανοιχτή σύγκρουση με την κυβέρνηση του Ισραήλ. Έχουν προβεί σε δηλώσεις που σηματοδοτούν την πρόθεσή τους να σταματήσουν τον κύκλο των πολέμων που άρχισαν μετά την 11η Σεπτεμβρίου (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη και Συρία) και οι οποίοι, υπό το φως των άτυπων συμφωνιών του 2001, θα επεκταθούν περαιτέρω (Σουδάν, Σομαλία και Ιράν). Η πρώτη προειδοποιητική βολή δόθηκε στο Αφγανιστάν, τον Αύγουστο 2012, όταν δύο πύραυλοι εκτοξεύτηκαν στο σταθμευμένο αεροπλάνο του Στρατηγού Martin Dempsey, επικεφαλής του αμερικανικού Γενικού Επιτελείου. Η δεύτερη προειδοποίηση κατέληξε να είναι ακόμη πιο βίαιη.

Αν, από την άλλη πλευρά, εξετάζοντας αύτη την υπόθεση από την άποψη της κοινωνικής ψυχολογίας, η κυκλοφορία της ταινίας και τα επακόλουθά της, φαίνεται να είναι μια κατά μέτωπο επίθεση στις πεποιθήσεις των μουσουλμάνων.  Από αυτή την άποψη, είναι παρόμοιας φύσης με το επεισόδιο Pussy Riot που καταπάτησε την ελευθερία της θρησκευτικής πρακτικής μέσα στην Μητρόπολη του Χριστού Σωτήρος στη Μόσχα και τις παραστάσεις της πολλαπλούς εννοιολογικής πορνογραφίας που εφάρμοσε η ομάδα μετέπειτα. Πρόκειται για επιχειρήσεις που προσανατολίζονται να βιάσουν τις κοινωνίες που αντιστέκονται το σχέδιο της παγκόσμιας κυριαρχίας.

Στις δημοκρατικές και πολυπολιτισμικές κοινωνίες, το ιερό θεωρείται ότι ανήκει και εκφράζεται μέσα στην ιδιωτική σφαίρα. Αλλά ένας νέος συλλογικός χώρος του ιερού βρίσκεται στο στάδιο της επεξεργασίας. 
Δυτικοευρωπαϊκές χώρες έχουν περάσει την «ιστορική μνήμη» με νόμους που μετέτρεψαν ένα ιστορικό γεγονός  -η ναζιστική εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης-  σε θρησκευτικό γεγονός: η «Σόα, Shoa» στην εβραϊκή ορολογία, ή το «Ολοκαύτωμα», όπως εκφράζεται στο ευαγγελικό χριστιανικό ιδίωμα. 
Τα εγκλήματα των Ναζί αναδύθηκαν έτσι στο επίπεδο του ενός μοναδικού γεγονότος σε βάρος των θυμάτων των σφαγών άλλων, συμπεριλαμβανομένων και των άλλων θυμάτων των Ναζί. 
Αμφισβητώντας κάποιος το δόγμα, ήτοι αυτή τη θρησκευτική ερμηνεία ιστορικών γεγονότων, υπόκειται σε ποινικές κυρώσεις, όπως ακριβώς τιμωρούταν η βλασφημία στο παρελθόν. Ομοίως, το 2001, οι ΗΠΑ, τα κράτη μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ορισμένοι σύμμαχοι τους, επέβαλαν με διατάγματα ότι το σύνολο των εθνικών πληθυσμών τους έπρεπε να τηρήσει ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των θυμάτων των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου. Η απόφαση αυτή συνοδευόταν από ιδεολογική ερμηνεία των αιτίων της σφαγής. Και στις δύο περιπτώσεις, επειδή έχουν σκοτωθεί, από τη μια Εβραίοι και, από την άλλη Αμερικάνοι, αυτό το γεγονός προσδίδει ένα ιδιαίτερο καθεστώς για αυτά τα θύματα ενώπιον των οποίων το υπόλοιπο της ανθρωπότητας πρέπει να προσκυνήσει γονατιστά.

Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο, τόσο η ισραηλινή όσο και η αμερικανική αντιπροσωπεία προσπάθησαν να διευρύνουν τον ιερό χώρο τους ακόμη περισσότερο με την επιβολή ενός λεπτού σιγή κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης, του γεγονότος με τη μεγαλύτερη τηλεοπτική παρακολούθηση στον κόσμο, αυτή τη φορά για λογαριασμό των ομήρων που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια των Αγόνων του Μονάχου το 1972. Τελικά, η πρόταση απορρίφθηκε, και η Ολυμπιακή Επιτροπή οργανώσε χωριστή τελετή. Αυτή είναι μόνο μια περαιτέρω ένδειξη της προσπάθειας να δημιουργηθεί μια συλλογική λειτουργία που νομιμοποιεί την παγκόσμια αυτοκρατορία.
Η ταινία Η Αθωότητα των Μουσουλμάνων εξυπηρετεί τόσο ως μέσο να φέρει την Ουάσιγκτον πίσω στη γραμμή τη στιγμή που μπορεί να αποχωρήσει από την σιωνιστική ημερήσια διάταξη όσο και ως μέσο για την περεταίρω συνέχιση της επίθεσης κατά της πίστης άλλων που ακόμα αντιστέκονται.


Στροφή των ρώσο-κινεζικών τεκτονικών πλακών: Αποκαλώντας τη διάσπαση Κίνα-Ρωσία με το όνομά της. Μέρος Β’.

Στροφή των ρώσο-κινεζικών τεκτονικών πλακών: Αποκαλώντας τη διάσπαση  Κίνα-Ρωσία με το όνομά της. Μέρος Β’.
Melkulangara Κ. Bhadrakumar                                                            Μέρος Α'
Έλλειμμα εμπιστοσύνης
Σαφώς, έχουν προκύψει σοβαρά προβλήματα στους δεσμούς Κίνα-Ρωσία και η ωραία ρητορεία δεν μπορεί να καλύψει αυτή την αναπτυσσόμενη πραγματικότητα. Η γραμμή βάθους είναι ότι, εάν ορισμένοι αφελείς στο εξωτερικό είχαν σκεφτεί ποτέ ότι μια συμμαχία Ρωσία-Κίνα κατά της «ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας» των ΗΠΑ ήταν το φυσικό πράγμα που θα συνέβαινε στη σύγχρονη παγκόσμια κατάσταση, είναι τελείως λανθασμένοι.

Το σκάνδαλο της κινίνης και η δυσφημιστική εκστρατεία του Τύπου κατά της κυβέρνησης του Ελευθέριου Βενιζέλου (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 1930)

Το σκάνδαλο της κινίνης και η δυσφημιστική εκστρατεία του Τύπου κατά της κυβέρνησης του Ελευθέριου Βενιζέλου (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 1930)

Στις 14 Δεκεμβρίου 1929 ο Αλέξανδρος Ζαΐμης εκλέχθηκε με την στήριξη των "Φιλελευθέρων" δεύτερος πρόεδρος της Δημοκρατίας διαδεχόμενος τον γηραιό Παύλο Κουντουριώτη. Η εκλογή αυτή αποτέλεσε βαρύ πολιτικό σφάλμα του Ελευθέριου Βενιζέλου, καθώς ο υπέργηρος Ζαΐμης (όπως άλλωστε αποδείχθηκε λίγα χρόνια μετά) δεν είχε ούτε την διάθεση αλλά ούτε και το σθένος να στηρίξει με πρωτοβουλίες τον νεόκοπο θεσμό που κλήθηκε να εκπροσωπήσει. άλλωστε πολλοί αναλυτές της περιόδου και ιστορικοί θεωρούν πως η εκλογή Ζαΐμη ήταν η αρχή της παλινόρθωσης της Βασιλείας.

carter

by Ewan Robertson

Speaking at an annual event last week in Atlanta for his Carter Centre foundation, the politician-turned philanthropist stated, “As a matter of fact, of the 92 elections that we’ve monitored, I would say the election process in Venezuela is the best in the world.”
Venezuela has developed a fully automated touch-screen voting system, which now uses thumbprint recognition technology and prints off a receipt to confirm voters’ choices.
In the context of the Carter Centre’s work monitoring electoral processes around the globe, Carter also disclosed his opinion that in the US “we have one of the worst election processes in the world, and it’s almost entirely because of the excessive influx of money,” he said referring to lack of controls over private campaign donations.
Former US President Jimmy Carter claimed Venezuela’s electoral system is “the best in the world” (agencies).
The comments come with just three weeks before Venezuelans go to the polls on 7 October, in a historic presidential election in which socialist incumbent President Hugo Chavez is standing against right-wing challenger Henrique Capriles Radonski of the Roundtable of Democratic Unity (MUD) coalition.
Chavez welcomed Carter’s comments, stating yesterday that “he [Carter] has spoken the truth because he has verified it. We say that the Venezuelan electoral system is one of the best in the world”.
Chavez also reported that he had had a forty minute conversation with the ex-Democrat president yesterday, and said that Carter, “as Fidel [Castro] says, is a man of honour”. The Carter Centre has recently confirmed it will not send an official delegation to accompany the presidential election, but may have officials observe the process on an individual basis.
Meanwhile, the Union of South American Nations (Unasur) electoral accompaniment delegation arrived yesterday in Venezuela.
The delegation’s head, former Argentinian vice-president Carlos Alvarez, mentioned that this was the Unasur’s first electoral observation mission, and that “for us it’s fundamental to consolidate our democracies, because it’s taken us a lot of struggle, effort and time to establish [democracy] in our countries”.
In press comments after meeting with officials from Venezuela’s National Electoral Council (CNE) Alvarez declared that based on his experience of electoral observation in South America, ”Venezuela has one of the most advanced electoral systems in the region and the continent, that grants a great deal of confidence and transparency”.
Meanwhile, secretary of the MUD, Ramón Guillermo Aveledo, accused the CNE yesterday of being “biased”, and said that it doesn’t adhere to the National Constitution nor electoral law. In an interview with opposition TV station Globovision, he clarified his opinion that “we [the MUD] trust the voting system” but that CNE officials “have a preference” for the government.
The CNE has issued warnings regarding both the MUD and Chavez’s Carabobo Command for infringements of campaign rules relating to electoral publicity and advertising space.
Pro-Chavez sources have speculated that the opposition is planning not to recognise the CNE results in the likely event of a Chavez victory on 7 October. In July, Chavez and Capriles signed an accord by which both agreed to recognise the result announced by the CNE.

Πηγή

Femen et Pussy Riots : l’arnaque des seins nus.

Michel Garroté, réd en chef – Je lis (extraits adaptés ; cf. 1er lien en bas de page) que « Pour comprendre le fonctionnement de l’association FEMEN, une jeune journaliste de la télévision ukrainienne a intégré l’organisation et a participé à ses actions ‘seins nus’ en filmant ce qui se produisait avec une caméra cachée. Elle a suivi pendant plusieurs semaines une initiation professionnelle à l’art de la scène et aux relations publiques, apprenant à se comporter agressivement pour attirer l’attention des journalistes et se présenter comme une victime innocente. Le plus important, c’est d’être à l’aise en montrant ses seins au public lors des manifestations. La nouvelle recrue de FEMEN a fait ses débuts lors de l’action à Paris, où l’association a ouvert récemment un bureau. Les filles de FEMEN sont venues à Paris pour manifester. Le voyage à Paris était offert à la journaliste par l’organisation FEMEN. Le billet d’avion, la chambre d’hôtel, les voyages en taxi et la nourriture coûtaient un millier d’euros par jour pour chacune des participantes, sans compter les frais de costumes, les services des maquilleurs et des stylistes. La journaliste a également découvert que les activistes de FEMEN sont payées 1’000 dollars par mois, le triple du salaire moyen en Ukraine. En outre, le loyer que l’association verse pour son bureau de Kiev s’élève à 2’500 dollars par mois, alors que le loyer mensuel du bureau parisien se monte à plusieurs milliers d’euros ». Concernant le financement et la manipulation de FEMEN, la journaliste pense « qu’il s’agit certainement de personnes qui apparaissent souvent aux côtés des militantes du mouvement. Il s’agirait notamment du milliardaire allemand Helmut Geier, de la femme d’affaires allemande Beat Schober et de l’homme d’affaires américain Jed Sunden » (fin des extraits adaptés ; cf. 1er lien en bas de page).
Et qu’en est-il des Pussy Riots ? Pour ce qui me concerne, j’ai tenté de démontrer que les médias européens, notamment français, nous racontaient n’importe quoi, sur ces nanas hurlant dans les cathédrales, nanas pas si innocentes que ça (cf. 2ème et 3ème liens en bas de page). Les lectrices et lecteurs trouveront, ci-dessous, une série d’informations très éclairantes, sur la face cachée des Pussy Riots, et, sur leur financement. A vrai dire, je ne suis pas du tout surpris. Je n’ai pas cru une seule seconde que des gamines russes et ukrainiennes, mono-neurones et complètement fauchées, finançaient elles-mêmes, leurs déplacements, voyages, logements, frais de bouche (désolé mais c’est comme ça qu’on dit), contacts avec les médias, relations publiques, communication, publicité, relations avec le show-biz, exhibitionnismes, danses du ventre et des nichons, hurlements, etc.
Des ONG américaines de gauche financées par l’administration Obama ont utilisé les Pussy Riot. Lu ici : L’ancien maire de New York, Ed Koch, a publié ses commentaires sur l’affaire « Pussy Riot », dans lesquels il approuve la décision du tribunal moscovite. Extraits adaptés de ces commentaires : L’élite culturelle occidentale se mobilise pour la défense des perturbateurs dans la cathédrale de Moscou. Certains approuvent l’attaque verbale contre Poutine. D’autres soutiennent la dénonciation de la direction de l’Église orthodoxe russe ainsi que les désordres dans l’édifice en raison du soutien que celle-ci fournit à Poutine. Tous ceux qui ont été cités caractérisent le problème comme étant celui de la liberté de parole. Ce n’est pas mon cas. Je suppose que bien des partisans des Pussy Riots adopteraient une position différente, et à juste titre, si ici, aux États-Unis, une église afro-américaine était envahie par trois hommes ou femmes se conduisant de la même façon, en profanant les endroits sacrés de l’église et en insultant le pasteur. Je me rappelle que lorsque j’étais maire en 1989, le groupe de militants du mouvement « Act up » (association de lutte contre le SIDA), injustement en colère contre le cardinal John O’Connor, a envahi la cathédrale Saint-Patrick et interrompu la messe, jetant par terre les hosties consacrées – qui, pour les catholiques, sont le véritable corps du Christ. Certains furent arrêtés. Pour autant que je puisse m’en rappeler, aucun n’a été puni. Je pense que la décision du tribunal russe de punir un délit de haine est juste et doit être applaudi, plutôt que condamné et ridiculisé. On peut certes discuter concernant le degré de sanction, se demander si des amendes n’auraient pas été plus opportunes que des peines de prison, mais cela est du ressort des procédures pénales russes, conclut Ed Koch.
L’ancien conseiller du président américain Ronald Reagan, économiste et écrivain, Paul Craig Roberts, déclare, quant à lui, que ce sont des ONG financées par Washington qui ont utilisé Pussy Riots pour nuire au gouvernement russe et même, selon son expression,  pour le diaboliser.
Sur le financement des Pussy Riot, cet article révèle (extraits adaptés) : On sait désormais que l’oligarque en exil Boris Berezovski aurait visiblement prémédité cette opération de communication en se servant des Pussy Riot pour porter un coup médiatique au Kremlin. L’ancien bras droit de ce dernier, Alex Goldfarb aurait selon ses propres dires collecté des fonds via la fondation internationale pour les droits civils, qu’il dirige mais qui a été créé par Boris Berezovski, et transféré ces mêmes fonds au projet Voice qui gère la défense des Pussy Riot à l’international. Mieux, des bruits courent, selon lesquels des fonds auraient aussi été levés afin qu’une grosse agence de communication anglaise puisse payer des stars du Show business à l’ouest, et ce afin de leur faire prendre position en faveur des Pussy Riot. Les naïfs qui pensaient  peut être que des stars courageuses pouvaient prendre position en faveur des punkettes doivent être bien déçus, la prise de position en faveur des Pussy Riot serait rétribuée près de 100.000 euros.
On s’en souvient, trois nanas – punks et givrées -, ont hurlé dans une cathédrale, avec des paroles telles que « Sainte Marie mère de Dieu, deviens féministe » ou encore « merde, merde, merde du Seigneur ». Résultat : quelques intellos – du genre anciens nouveaux philosophes -, ainsi que quelques reliquats du chaud-bise en profitent pour attirer, sur leurs petites personnes, les caméras de télévision, du seul fait qu’ils se « mobilisent » en faveur des trois nanas punks et givrées. Conséquence : à en croire certains médias occidentaux, y compris français, l’on serait presque tenté d’imaginer que des millions de personnes de par le monde se « mobilisent » en faveur des Pussy Riot, en faveur de l’émeute des chattes, en faveur des hurlements punks dans les églises. Ci-dessous, l’on trouvera quelques analyses à contrecourant de ce syndrome des nichons punks christianophobes, en abrégé syndrome NPC (cf. les liens vers les sources en bas de page). La dernière des analyses que je reproduis ci-dessous, celle d’Alexandre Latsa, est absolument accablante pour les Pussy Riot et leurs véritables intentions.
Une militante du mouvement ukrainien Femen s’est jetée seins nus sur le patriarche de l’Eglise orthodoxe russe Kirill à sa descente d’avion à l’aéroport de Kiev, en Ukraine. Ne portant qu’un jean et les mots ‘Kill Kirill’ (Tuer Kirill) écrits en lettres noires sur son dos nu, la militante a couru en criant ‘Dehors !’ au le patriarche qui s’avançait sur le tarmac. La jeune femme a été placée en garde à vue et sera jugée en comparution immédiate pour hooliganisme. Le collectif Femen, qui lutte soi-disant pour la démocratie (christianophobe) et le droit des femmes (à hurler les seins nus), s’est rendu célèbre par ses manifestations topless. Sur son blog, l’association accuse le patriarche orthodoxe russe de vouloir renforcer l’influence de la Russie en Ukraine. Elle le met aussi en cause dans l’affaire de ‘l’arrestation illégale de militantes anti-poutine’, les Pussy Riot. Ce groupe de punks féministes avaient interprété une ‘prière anti-Poutine’ dans la principale cathédrale russe (en réalité elles n’ont pas ‘prié’ contre Poutine ; elles ont hurlé comme des folles au pied de l’autel de la cathédrale, ce qui n’a donc rien à voir avec une ‘prière contre Poutine’).
Pendant le culte du dimanche dans la cathédrale de Cologne, en Allemagne, les partisans du groupe de punk Pussy Riot ont ‘organisé une action’. Dans la matinée du 19 août, après l’homélie, ils se sont dirigés vers l’autel, en hurlant des slogans ‘Free Pussy Riot’ (libérez les Pussy Riot), indique la radio Deutsche Welle. Dans les mains des militants se trouvait une bannière avec l’inscription ‘Free Pussy Riot and all Prisoners’ (libérez les Pussy Riot et tous les prisonniers). Ils ont été gentiment mis dehors. Actuellement, ils font face à une inculpation pour la violation de la loi sur l’interdiction d’empêcher une cérémonie religieuse.
En réponse à la condamnation des Pussy Riot, des femmes punks ont profané un crucifix (ndmg – j’ai regardé une vidéo dans laquelle on aperçoit une femme punk scier à la tronçonneuse une immense croix). Une vidéo montre une action ‘d’éclat’ de militantes féministes de FEMEN, saccageant un crucifix sur les hauteurs de la ville de Majdanyj Nezalezhnosti, en Ukraine, en ‘protestation’ du procès fait au groupe féministe punk Pussy Riot coupable d’une profanation dans la cathédrale orthodoxe du Saint-Sauveur de Moscou. Une action ‘d’éclat’ qui a valu aux profanatrices un procès en bonne et due forme. On a beaucoup crié dans le monde à la défense de la ‘liberté d’expression’ de ces ‘pauvres jeunes filles’ et contre leur condamnation à deux ans d’internement pour incitation à la haine religieuse et vandalisme. La profanation n’est pas une « liberté » et son « expression » est un délit. D’autant quand on proteste de la condamnation d’une profanation par une nouvelle profanation.
Alexandre Latsa avait publié une analyse politiquement très incorrecte sur ce sujet : « La presse s’est passionnée pour un fait divers pourtant relativement sans importance : le dit procès des Pussy Riot. Reprenons les faits. Le 21 février 2012, 3 jeunes femmes encagoulées et déguisées envahissent la cathédrale du Christ-Sauveur de Moscou avec guitares et matériel sonores, et y entament une sorte de prière sous forme de chanson, blasphématoire et grossière (avec des paroles telles que « Sainte Marie mère de Dieu, deviens féministe » ou encore « merde, merde, merde du Seigneur »), politiquement dirigée contre le candidat à l’élection présidentielle Vladimir Poutine, mais également contre le patriarche orthodoxe accusé de « croire en Poutine plus qu’en Dieu ». Les jeunes femmes sont rapidement interpellées, arrêtées et déférées devant un tribunal qui ordonne leur mise en détention préventive en attendant leur procès, qui a lieu actuellement ».
Alexandre Latsa : « L’église orthodoxe a de son côté réagi en organisant une grande manifestation autour de cette même cathédrale en avril dernier, manifestation dédiée à ‘la correction de ceux qui souillent les lieux sacrés et la réputation de l’Eglise’ et à laquelle ont pris part des dizaines de milliers de fidèles pour afficher leur soutien à l’église et au patriarche. Le ‘Main Stream’ médiatique a largement surmédiatisé cette affaire. Pour certains la Russie retournerait au moyen âge, quand d’autres estiment que le pouvoir ‘durcit sa répression’ qui serait dirigée contre la ‘société civile qui se mobilise’. Enfin la majorité des commentateurs ont estimé que les trois jeunes femmes seraient en prison à cause de ‘leur prière’ (ndmg – leurs hurlements) anti-Poutine. Le groupe Pussy Riot s’est créé en 2011 quand il a semblé clair à ces jeunes femmes que la Russie manquait cruellement d’émancipation politique et sexuelle. L’une des trois jeunes femmes arrêtées, Nadezhda Tolokonnikova, est par ailleurs une militante active LGBT (Lesbiennes, gays, bisexuels et transgenres) ».
Alexandre Latsa : « Les chansons du groupe traitent principalement des ravages de la routine dans la vie quotidienne, des conditions de travail difficiles pour les femmes et de la bonne façon de réprimer les hommes. Si beaucoup de journalistes français présentent les jeunes filles comme les victimes d’une Russie quasi-totalitaire, il faut néanmoins rappeler que les Pussy Riot ont plusieurs fois durant les derniers mois organisé des actions ‘coup de poing’ portant atteinte à l’ordre public. Pussy Riot n’est en outre pas seulement un groupe de rock, mais le volet musical d’un groupe anarchiste du nom de Voina (la guerre) qui ces derniers mois a revendiqué de nombreuses actions que l’on peut trouver ni ‘drôles’, ni ‘subversives’. Parmi elles l’organisation d’une orgie sexuelle avec des femmes enceintes dans un musée. Bien sûr donc, celles-ci ne sont pas en détention provisoire et jugée pour des délits d’opinion, contrairement à ce que l’on peut être amené à croire en lisant la presse internationale, mais parce qu’elles font face à une accusation de hooliganisme, punie de jusqu’à sept ans de prison en Russie ».
Alexandre Latsa : « Les commentateurs français qui lèvent les yeux au ciel lorsqu’ils prononcent cette durée de peine feraient bien de relire le code pénal français, et surtout l’article 322-3-1 qui punit de sept ans de prison et 100’000 € d’amende la dégradation d’un bien culturel exposé dans un lieu de culte. La Russie est un pays multiconfessionnel, pluriculturel, qui sort de relatives tensions interreligieuses et intercommunautaires suite à la dislocation de l’Union-Soviétique. C’est un pays victime du terrorisme fondamentaliste et qui maintient assez habilement et une cohabitation entre des groupes religieux et ethniques très variés, sur un territoire gigantesque. Plus que cela, au sortir de presqu’un siècle de dictature athéiste, le renouveau de la foi est quelque chose de particulièrement sensible. Le procès des Pussy Riot passionne plus les commentateurs étrangers que russes. De nombreuses figures de la société civile et de l’intelligentsia libérale russe ont manifesté leur soutien aux Pussy Riot, tout comme l’internationale du Show-bizness, allant des stars de musique internationalement connues comme Madonna, Sting, Patty Smith ou encore des acteurs américains comme Danny de Vito ».
Alexandre Latsa : « Vladimir Poutine est intervenu, appelant à la clémence et jugeant que les Pussy Riot avaient obtenu ce qu’elles souhaitaient, à savoir un battage médiatique fort. Ce faisant, il coupe l’herbe sous le pied à ceux qui ont affirmé que les Pussy Riot étaient enfermées pour des raisons politiques, car elles s’en seraient prises à lui via les paroles de leurs chansons (ndmg – de leurs hurlements dans une cathédrale). Mais malgré l’énorme battage médiatique qui est consacré à ce procès, seuls 15% des Russes sondés à ce sujet souhaitent que ces dernières soient amnistiées. Je reste donc perplexe face à cette affaire et je doute par ailleurs très sincèrement que nombre de commentateurs puissent trouver ‘drôle et subversive’ une action similaire dans une mosquée, notamment en France. On peut du reste se demander ce qui pousse des gens à aller importuner des croyants et à porter atteinte à l’intégrité de lieux de cultes », concluait, en substance, Alexandre Latsa.
Copyright Michel Garroté – réd en chef
-
Reproduction autorisée
Avec mention www.dreuz.info
Et le cas échéant les sources citées
-
-
-


Ειρήσθω Η 1η Παρέλαση Ε.Φ. 28η Οκτωβρίου 1964

Ειρήσθω

Η 1η Παρέλαση Ε.Φ. 28η Οκτωβρίου 1964

|Με τον Λάζαρο Μαύρο

Ε Ν Ω , ΛΟΙΠΟΝ, η 1η στην ιστορία παρέλαση των ενόπλων δυνάμεων της ΚΔ, συγκροτούμενων κυρίως από εθελοντές, στην 9η εθνική επέτειο της ΕΟΚΑ την Τετάρτη 1η Απριλίου 1964 -που γράψαμε χθες- αποτελούσε την έμπρακτη επίδειξη αποφασιστικότητας για αντίσταση απέναντι στην ένοπλη Τουρκανταρσία που εξαπέλυσε η Τουρκία για τη διάλυση της ΚΔ, η 1η στην ιστορία παρέλαση της Εθνικής Φρουράς, επί τη εθνική επετείω του ΟΧΙ, την Τετάρτη 28η Οκτωβρίου 1964 σ’ όλες τις πόλεις, αποτελούσε και έναν Επινίκιο Ύμνο:
Η ΕΦ που είχε δημιουργηθεί με διάταγμα του Υπουργικού Συμβουλίου της 4ης Ιουνίου 1964 και στην οποία κατετάγησαν οι γεννηθέντες το 1943, 1944 και 1945, προτού οι νεοσύλλεκτοί της συμπληρώσουν τη βασική εκπαίδευση, πολέμησε νικηφόρα τον Αύγουστο 1964 στις μάχες Μανσούρας - Τηλλυρίας και παρά τους άγριους βομβαρδισμούς της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας, απέτρεψε με ηρωικές θυσίες των αξιωματικών και ανδρών της, Ελλαδιτών και Κυπρίων, την τότε απόπειρα τουρκικής εισβολής.

Ήταν μια παρέλαση νικητών, με τη βεβαιότητα μάλιστα της επικείμενης Ενώσεως της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα. Εγγύηση ήταν η μυστική άφιξη στην Κύπρο της ελλαδικής Μεραρχίας του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου των 8.478 ανδρών: Δύο συντάγματα πεζικού (21ο και 27ο), μία τακτική διοίκηση, δύο μοίρες καταδρομών, 34 άρματα μάχης (Μ-47 και Μ-24), 40 τεθωρακισμένα (ΤΟΜΠ) κ.ο.κ. με διοικητή τον υποστράτηγο Δημ. Γεωργιάδη.
Σ Τ Η Ν ΕΞΕΔΡΑ στη Λευκωσία, επί της λεωφόρου Στασίνου, σ’ εκείνη την 1η παρέλαση της ΕΦ, της ΕΛΔΥΚ και της Μεραρχίας, ήσαν ο Πρόεδρος της ΚΔ Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης της Ελλάδος Πέτρος Γαρουφαλιάς, ο Αρχηγός Ανωτάτης Στρατιωτικής Διοικήσεως Αμύνης Κύπρου (ΑΣΔΑΚ) στρατηγός Διγενής, ο Υπουργός Εσωτερικών και Αμύνης Πολ. Γιωρκάτζης, ο Πρόεδρος της Βουλής Γλ. Κληρίδης, ο πρέσβης Μεν. Αλεξανδράκης, ο διοικητής της ΕΦ αντιστράτηγος Ηλίας Πρόκος κ.ο.κ. Οι εφημερίδες προέβαλαν ότι τα παρελαύνοντα τμήματα της ΕΦ είχαν επικεφαλής «λόχους της μάχης της Μανσούρας και της Τηλλυρίας, που μαζί με τους Λόχους Ορεινών Καταδρομών άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις».
Κ Υ Ρ Ι Α Ρ Χ Η ΤΗΝ επαύριον στις εφημερίδες, η γραμμή της Ένωσης, αποτυπώθηκε και στην πανηγυρίζουσα 1η σελίδα της «Χαραυγής» του ΑΚΕΛ 29.10.1964: Επίτιτλος: «Με ενωμένες τις δυνάμεις της και σταθερή προσήλωση στη διακηρυγμένη εθνική γραμμή». Τίτλος: «ΜΕ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ ΓΙΟΡΤΑΣΕ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟΣ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ». Υπότιτλος με κόκκινα γράμματα: «Επιβλητικές παρελάσεις σε όλες τις πόλεις - Επεδείχθη σύγχρονος οπλισμός των ενόπλων δυνάμεων». Ο «Φιλελεύθερος» προέβαλε και τον τίτλο: «Η στρατιωτική ισχύς που κατέστησε την Κύπρο απόρθητο φρούριο» (Πέμπτη 29.10.1964)…
ΕΡΩΤΗΣΗ
Για ν’ ακριβολογούμε, δεν θα πρέπει άραγε να θυμόμαστε και να τονίζουμε για να μη λησμονούμε ότι, από το 1982 που καθιερώθηκε η στρατιωτική παρέλαση για την 1η Οκτωβρίου της ΚΔ, αυτή αποτελεί έκτοτε Ελληνική Γιορτή, αφού Έλληνες της Κύπρου (Εθνική Φρουρά - Αστυνομία) και της Ελλάδος (ΕΛΔΥΚ) είναι οι παρελαύνοντες, ΜΟΝΟΙ πάντοτε ένοπλοι υπερασπιστές της Κυπριακής Δημοκρατίας 1963-64, 1974 μέχρι 2012 και άχρι καιρού;
Λάζ. Α. Μαύρος

ΔΔΔΘ: Απόφαση διαιτησίας για τον καθορισμό της γραμμής θαλάσσιων συνόρων μεταξύ του Μπανγκλαντές και της Μιανμάρ (Βιρμανίας)

ΔΔΔΘ: Απόφαση διαιτησίας για τον καθορισμό της γραμμής θαλάσσιων συνόρων μεταξύ του Μπανγκλαντές και της Μιανμάρ (Βιρμανίας)
Το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας (ΔΔΔΘ) έβγαλε την ετυμηγορία του την Τετάρτη σχετικά με την εδαφική διαφορά μεταξύ της Μιανμάρ και του Μπαγκλαντές σε μια περιοχή πλούσια σε πρώτες ύλες του Κόλπου της Βεγγάλης. 
Στην απόφασή του, το δικαστήριο όρισε την θαλάσσια γραμμή-σύνορα μεταξύ των δύο κρατών, προτείνοντας μια συμβιβαστική λύση. 
Εκτίμησε ότι οι δύο χώρες έπρεπε να έχουν την κυριαρχία επί των αντίστοιχων χωρικών υδάτων στην υφαλοκρηπίδα τους, και παρόλο που δέχτηκε  τη μεθοδολογία υπολογισμού που πρότεινε η Βιρμανία, παραχώρησε μεγαλύτερο θαλάσσιο εμβαδόν στο Μπαγκλαντές. 
Η υπουργός Εξωτερικών της Μπαγκλαντές Dipu Moni, ανακοίνωσε ότι η Ντάκα θα ξεκινήσει αμέσως την εκμετάλλευση των αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. 

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ (1830) ΣΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙΟΥ (1913)

*Αφίσα εποχής

Του κ. Απόστολου Τσομπάνη-Νότιου*
          
         Η χρονολογική περίοδος που μεσολάβησε από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον Οθωμανικό ζυγό (1830) μέχρι την ενσωμάτωση και της Ανατολικής Μακεδονίας στον εθνικό κορμό (1913) ήταν καθοριστική για την μετέπειτα εξέλιξη των γεγονότων, όπως αυτά συνέβησαν σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.
          Στις 3 Φεβρουαρίου 1830, η Οθωμανική Αυτοκρατορία αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Τα εδάφη του νεοσύστατου κράτους περιελάμβαναν την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα, τις Κυκλάδες και την Εύβοια. Τρία χρόνια πριν, το 1827, Κυβερνήτης της Ελλάδας ορίστηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας, πάλαι ποτέ Υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου της Ρωσίας.
          Ο Καποδίστριας παρέμεινε στη θέση του Κυβερνήτη μέχρι την δολοφονία του, το 1831. Δύο χρόνια μετά, το 1833, οι Μεγάλες Δυνάμεις όρισαν πρώτο βασιλιά τον νεαρό πρίγκιπα Όθωνα. Ο Όθωνας βασίλευσε ως την έξωσή του, το 1862. Η βασιλεία του χαρακτηρίστηκε από απολυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης, ακόμα και μετά την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και τη σύνταξη του πρώτου Συντάγματος.


          Από τις απαρχές της σύστασης του νέου ελληνικού κράτους διάχυτη ήταν η επιθυμία της απελευθέρωσης των αλύτρωτων αδελφών και της ενσωμάτωσής τους στον εθνικό κορμό. Η επιθυμία αυτή, γνωστή ως Μεγάλη Ιδέα, διατυπώθηκε και τέθηκε ως ύψιστος στόχος της Ελλάδας από τον Ιωάννη Κωλέττη, Πρωθυπουργό της Ελλάδας. Η Μεγάλη Ιδέα ήταν, με σημερινούς όρους, το δόγμα εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, ως την Μικρασιατική Καταστροφή.
 *Ο Ιωάννης Κωλέττης, Πρωθυπουργός της Ελλάδας (1834-1835, 1844-1847)

          Μετά την έξωση του Όθωνα από την Ελλάδα η ελληνική αντιπροσωπεία επέλεξε ως νέο Μονάρχη τον πρίγκιπα Γεώργιο, γιο του βασιλιά της Δανίας. Ο Γεώργιος ήταν και η προτίμηση της Αγγλίας, η οποία ως αντάλλαγμα προχώρησε στην παραχώρηση των Επτανήσων στην Ελλάδα το 1863 σαν δώρο προς τον νέο Μονάρχη. Η ένωση των Επτανήσων ήταν η πρώτη ενσωμάτωση αλύτρωτων εδαφών στον εθνικό κορμό, σύμφωνα με τις αρχές της Μεγάλης Ιδέας.
          Η κατάσταση στις περιοχές όπου κατοικούσαν υπόδουλοι Έλληνες δεν ήταν καλή. Το 1870 αναγνωρίστηκε με φιρμάνι από τον Σουλτάνο η Εξαρχία, η αυτόνομη Εκκλησία της Βουλγαρίας που αποσπάστηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το φιρμάνι αυτό έδινε τη δυνατότητα στα μέλη της Εξαρχίας να εκλέγουν δικούς τους Επισκόπους και να προσαρτούν εδάφη στην Εξαρχία, εφόσον τα 2/3 του πληθυσμού δήλωναν ότι συντάσσονται με την Εξαρχία.
          Η δημιουργία της Εξαρχίας ήταν ουσιαστικά ο Δούρειος Ίππος για την ικανοποίηση των εδαφικών διεκδικήσεων της Βουλγαρίας και την εκπλήρωση του οράματος της Μεγάλης Βουλγαρίας. Απώτερος σκοπός ήταν η έξοδος στο Αιγαίο προκειμένου να μπορέσει να αναπτύξει το θαλάσσιο εμπόριό της χωρίς περιορισμούς από την Οθωμανική Αυτοκρατορία εξαιτίας της γεωστρατηγικής θέσης της.
          Το όραμα της Μεγάλης Βουλγαρίας πήρε σάρκα και οστά το 1878, με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου μετά τη λήξη του ρωσοτουρκικού Πολέμου. Με βάση τη Συνθήκη αυτή, η Βουλγαρία πήρε όλη τη Μακεδονία, πλην της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής, και τμήμα της Ανατολικής Θράκης. Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκε στη Ρωσία το κίνημα του Πανσλαβισμού, σύμφωνα με το οποίο η Ρωσία έπρεπε να είναι η προστάτιδα χώρα όλων των σλαβόφωνων πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
*Τα εδαφικά κέρδη της Βουλγαρίας με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου

          Η Μεγάλη Βουλγαρία δε κράτησε για πολύ. Ο Μπίσμαρκ, Καγκελάριος της Γερμανίας, βλέποντας τις εξελίξεις στην Ευρώπη μετά τη λήξη του ρωσοτουρκικού Πολέμου και τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου διαπίστωσε την ενδυνάμωση της Ρωσίας εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την οποία στήριζαν ακόμα οι Μεγάλες Δυνάμεις. Έτσι, συγκάλεσε τις αντιπροσωπείες των Μεγάλων Δυνάμεων στο Βερολίνο με σκοπό την αναθεώρηση της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου.
          Τα Συνέδριο του Βερολίνου, όπως έμεινε στην ιστορία, προχώρησε στην πλήρη αναθεώρηση της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου. Η Βουλγαρία περιορίστηκε στα προ της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου σύνορά της και η Ανατολική Ρωμυλία ανακηρύχτηκε αυτόνομη περιοχή. Η Ελλάδα, αν και δεν έγινε δεκτή η αντιπροσωπεία της στο συνέδριο του Βερολίνου, πήρε τη Θεσσαλία και το νότιο τμήμα της Ηπείρου.
 *Τα Βαλκάνια μετά το Συνέδριο του Βερολίνου
          Η εξέλιξη αυτή, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε τη δυσαρέσκεια της Βουλγαρίας, που είδε μέσα σε λίγο μόλις χρονικό διάστημα να υλοποιείται και να διαγράφεται η Μεγάλη Βουλγαρία και να χάνεται. Έτσι, αποφάσισε να λάβει δράση. Το 1885 προχώρησε στη μονομερή ένταξη της Ανατολικής Ρωμυλίας στο βασίλειό της.
          Κατά την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα, η Βουλγαρία, εκμεταλλευόμενη τις διατάξεις του φιρμανιού του 1870, ξεκίνησε μία εκστρατεία για προσχώρηση περιοχών στην Εξαρχία στις περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης. Οι κινήσεις αυτές προκάλεσαν την έντονη ανησυχία της Αθήνας, η οποία μετά την ήττα του 1897 και την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου ήταν σε δυσχερή θέση και έπρεπε να προχωρήσει σε άμεση αναδιοργάνωση του στρατεύματος.
          Για τη στήριξη των ελληνικών πληθυσμών που κατοικούσαν εκτός των ορίων της τότε ελληνικής επικράτειας η κυβέρνηση της Ελλάδας αποφάσισε την αποστολή ένοπλων ανταρτικών ομάδων αποτελούμενες από αξιωματικούς του ελληνικού στρατού και εθελοντές σε συνεργασία με τα ανταρτικά σώματα των ελληνικών πληθυσμών της Μακεδονίας και της Θράκης. Από τους πρώτους που μπήκαν στη Μακεδονία ήταν ο Παύλος Μελάς, ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού και γαμπρός του μετέπειτα πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη.
*Ο Παύλος Μελάς 
          Η περίοδος αυτή έμεινε στην ιστορία ως η περίοδος του Μακεδονικού Αγώνα, της ένοπλης μάχης των Ελλήνων ανταρτών εναντίον των Βούλγαρων κομιτατζήδων, με τη στήριξη πολλές φορές του Οθωμανικού στρατού, για να κρατηθεί ακέραια η εθνική συνείδηση των Ελλήνων της Μακεδονίας ούτως ώστε να μπορέσει αργότερα η Ελλάδα να εντάξει στους κόλπους της την περιοχή αυτή.
          Ο Μακεδονικός Αγώνας κράτησε τέσσερα περίπου χρόνια, από το 1904 ως το 1908, και έληξε με την επικράτηση του Κινήματος των Νεότουρκων. Το Κίνημα των Νεότουρκων έθετε ως αρχή την ισότητα όλων των πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ζητούσε την επανενεργοποίηση του Συντάγματος, που είχε ανασταλεί από τον Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ και την έκπτωση του Αβδούλ Χαμίτ από το αξίωμα του Σουλτάνου.
          Οι ελπίδες που έτρεφαν οι μη μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αποδείχθηκαν σύντομα φρούδες. Οι Νεότουρκοι κατήργησαν σημαντικά προνόμια για τους αλλόθρησκους πληθυσμούς, όπως την απαλλαγή της υποχρεωτικής στράτευσης στον Οθωμανικό στρατό.
          Οι εξελίξεις αυτές προκάλεσαν την ανησυχία των νεοσύστατων βαλκανικών κρατών που ενώθηκαν σε συμμαχία με σκοπό την κήρυξη πολέμου εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τον Μάιο του 1912 υπεγράφη στρατιωτική συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας, της Σερβίας και της Βουλγαρίας σύμφωνα με την οποία τα συμβαλλόμενα κράτη ήταν υποχρεωμένα να παράσχουν στρατιωτική στήριξη σε περίπτωση που ένα εκ των τριών αυτών κρατών κήρυττε πόλεμο ή δεχόταν επίθεση. Με αυτή τη συμφωνία συγκροτήθηκε η συμμαχία των τριών νεοσύστατων βαλκανικών κρατών εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και άρχισε η προεργασία για τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913.
          Τον Οκτώβριο του 1912, οι τρεις συμβαλλόμενες χώρες (Ελλάδα-Σερβία-Βουλγαρία) κηρύξανε τον πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετά την απόρριψη του τελεσιγράφου τους από αυτήν. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία έχασε το σύνολο σχεδόν των ευρωπαϊκών εδαφών της και χαράχθηκαν νέα σύνορα στη Χερσόνησο του Αίμου. Οι εδαφικές αλλαγές επικυρώθηκαν με τη Συνθήκη του Λονδίνου (1913). Η Ελλάδα πήρε την Ήπειρο, την Δυτική και Κεντρική Μακεδονία, τα νησιά του Αιγαίου (πλην των Δωδεκανήσων, που τελούσαν υπό ιταλική κατοχή από τον ιταλοτουρκικό πόλεμο του 1911) και την Κρήτη.
*Οι εδαφικές αλλαγές μετά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο
          Παρά τη σύναψη ειρήνης, μία χώρα δεν ήταν ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα του πολέμου και τη σύναψη ειρήνης. Αυτή η χώρα ήταν η Βουλγαρία, που είδε το όραμα της Μεγάλης Βουλγαρία να μην πραγματοποιείται ειδικά μετά την είσοδο του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλονίκη, χάρις στη διορατικότητα και την επιμονή του τότε πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου έναντι του Διαδόχου Κωνσταντίνου, που ήταν επικεφαλής του στρατού. Η Βουλγαρία, πικραμένη από αυτή τη συγκυρία, αποφάσισε να επέμβει στρατιωτικά, αυτή τη φορά εις βάρος των πρώην συμμάχων της. Έτσι, τον Ιούνιο του 1913, επιτέθηκε εναντίον των μονάδων του ελληνικού στρατού και του σερβικού στρατού που ήταν στη Μακεδονία. Η αντίδραση των δύο χωρών ήταν άμεση.  Αντεπιτέθηκαν και, μέσα σε ένα μήνα, νίκησαν τον βουλγαρικό στρατό. Ταυτόχρονα, ο οθωμανικός στρατός ανακατέλαβε την περιοχή της Αδριανούπολης, που την είχε χάσει στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο.
          Η ήττα της Βουλγαρίας στον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο επισφραγίστηκε με την υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, τον Αύγουστο του 1913. Με τη συνθήκη αυτή, η Ελλάδα κατέλαβε την Ανατολική Μακεδονία και έφτασε ως τον ποταμό Νέστο. Η Βουλγαρία κράτησε τη Δυτική Θράκη, αλλά έχασε την Αδριανούπολη.
*Η Διάσκεψη του Λονδίνου
          Η Ελλάδα διένυσε ένα μακρύ δρόμο από την ανεξαρτησία της μέχρι και το τέλος του Β’ Βαλκανικού Πολέμου. Ένα νέο κράτος, στηριζόμενο στη βοήθεια και στα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων, κατάφερε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, από την ανάληψη της εξουσίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, να αναδιοργανώσει το στράτευμα και να το εξοπλίσει με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας για τότε. Η προσάρτηση των περιοχών αυτών στο ελληνικό κράτος έδωσε μεγάλη ανάσα στην εθνική οικονομία, λόγω των μεγάλων αγροτικών εκτάσεων, των πλούσιων καλλιεργειών και των εμπορικών δυνατοτήτων που παρείχαν οι Νέες Χώρες. Σε πολιτικό- διπλωματικό επίπεδο, η Ελλάδα εξήλθε από την αφάνεια,  κατέστη ένας παράγοντας ισορροπίας στη Χερσόνησο του Αίμου και ξεκίνησε η υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας, που θα ολοκληρωνόταν το 1920 με την ένταξη της Ανατολικής Θράκης και της Μικράς Ασίας στον εθνικό κορμό.
*Ο κ. Απόστολος Τσομπάνης- Νότιος είναι Βαλκανιολόγος- Ιστορικός, Βραβευθείς ΙΚΥ 2011

Πηγή

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Grèce-Allemagne : qui doit à qui ? (2) Créanciers protégés, peuple grec sacrifié

Eric Toussaint[2]

C’est une obligation morale que de s’élever contre les discours mensongers à propos de la prétendue solidarité dont feraient preuve les gouvernants des pays les plus forts de la zone euro à l’égard du peuple grec et d’autres pays fragilisés (Irlande, Portugal, Espagne…). Les faits contredisent leurs propos relayés de manière permanente par les médias dominants.

Commençons par une petite vérification pratique. Connectez-vous sur Internet et tapez « La Grèce a bénéficié » dans un moteur de recherche. Vous constaterez combien de médias reprennent la rengaine selon laquelle ce pays fait l’objet d’une aide considérable. Par exemple, Hans-Werner Sinn[3], un des économistes les plus influents en Allemagne, conseiller du gouvernement d’Angela Merkel, n’hésite pas à affirmer : « La Grèce a bénéficié d'une aide extérieure de 460 milliards d'euros au travers de diverses dispositions. L'aide apportée jusqu'ici à la Grèce représente donc l'équivalent de 214 % de son PIB, soit environ dix fois plus que ce dont l'Allemagne a bénéficié grâce au plan Marshall. Berlin a apporté environ un quart de l'aide fournie à la Grèce, soit 115 milliards d'euros, ce qui représente au moins dix plans Marshall ou deux fois et demi un Accord de Londres. »[4]
Tout ce calcul est faux. La Grèce n’a pas du tout reçu un tel montant de financement et ce qu’elle a reçu ne peut pas être sérieusement considéré comme de l’aide. Hans-Werner Sinn met de manière scandaleuse sur le même pied l’Allemagne à l’issue de la seconde guerre mondiale que les dirigeants nazis avaient provoquée et la Grèce des années 2000. En outre, il fait l’impasse sur les sommes réclamées à juste titre par la Grèce à l’Allemagne suite aux dommages subis pendant l’occupation nazie[5] ainsi que l’emprunt forcé que l’Allemagne nazie a imposé à la Grèce. La dette de l’Allemagne à l’égard de la Grèce s’élève au bas mot à une centaine de 100 milliards d’euros. Comme l’écrit le site A l’encontre sur la base des travaux de Karl Heinz Roth, historien du pillage de l’Europe occupée par l’Allemagne nazie[6] : « L’Allemagne n’a payé à la Grèce que la soixantième partie (soit 1,67%) de ce qu’elle lui doit comme réparation des dévastations de l’occupation entre 1941 et 1944. »
Une série d’arguments solides doivent être avancés pour démontrer la malhonnêteté intellectuelle du propos de Hans-Werner Sinn, des gouvernants allemands et des médias à leur service. Ce qui va suivre ne vaut pas seulement pour la Grèce, on pourrait mener un exercice en certains points comparables à propos de la supposée aide apportée aux pays de l’ex bloc de l’Est qui font partie de l’Union européenne, du Portugal, de l’Irlande, de l’Espagne… Mais comme on le verra dans la troisième partie de cette série d’articles, les relations entre l’Allemagne et la Grèce ont une histoire qui mérite d’être prise en compte.
I. Les plans d’« aide » servent les intérêts des banques privées, pas ceux du peuple grec
Les plans d’« aide » mis en place depuis mai 2010 ont d’abord servi à protéger les intérêts des banques privées des pays les plus forts de la zone euro qui avaient augmenté énormément leurs prêts tant au secteur privé qu’aux pouvoirs publics grecs au cours des années 2000. Les prêts accordés à la Grèce par la Troïka depuis 2010 ont servi à rembourser les banques privées occidentales et à leur permettre de se dégager en limitant au minimum leurs pertes. Ils ont aussi servi à recapitaliser les banques privées grecques dont certaines sont des filiales des banques étrangères, françaises en particulier.
Encadré : Les plans d’« aide » ont servi à protéger les intérêts des banques privées des pays les plus forts de la zone euro
La dette du secteur privé grec s’est largement développée au cours des années 2000. Les ménages, pour qui les banques et tout le secteur commercial privé (grande distribution, automobile, construction…) proposaient des conditions alléchantes, ont eu recours à l’endettement massif, tout comme les entreprises non financières et les banques qui pouvaient emprunter à bas coût (taux d’intérêts bas et inflation plus forte que pour les pays les plus industrialisés de l’Union européenne tels que l’Allemagne, la France, le Benelux). Cet endettement privé a été le moteur de l’économie de la Grèce. Le tableau ci-dessous montre que l’adhésion de la Grèce à la zone euro en 2001 a boosté les entrées de capitaux financiers qui correspondent à des prêts ou à des investissements de portefeuille (Non-IDE dans le tableau, c’est-à-dire des entrées qui ne correspondent pas à des investissements de longue durée) tandis que l’investissement de longue durée (IDE – Investissement direct à l’étranger) a stagné.

Source: FMI[7]

Avec les énormes liquidités mises à leur disposition par les banques centrales en 2007-2009, les banques de l'ouest européen (surtout les banques allemandes et françaises, mais aussi les banques belges, néerlandaises, britanniques, luxembourgeoises, irlandaises…) ont prêté massivement à la Grèce (au secteur privé et aux pouvoirs publics). Après 2001, l’adhésion de la Grèce à l’euro lui a valu la confiance des banquiers, pensant que les grands pays européens leur viendraient en aide en cas de problème. Ils ne se sont pas préoccupés de la capacité de la Grèce à rembourser le capital prêté à moyen terme et ont considéré qu'ils pouvaient prendre des risques très élevés en Grèce. L’histoire leur a donné raison jusqu’ici : la Commission européenne et, en particulier, les gouvernements français et allemands ont apporté un soutien sans faille aux banquiers privés d’Europe occidentale.

Le graphique ci-dessous montre que les banques des pays de l’ouest européen ont augmenté leurs prêts à la Grèce une première fois entre décembre 2005 et mars 2007 (pendant cette période, le volume des prêts a augmenté de 50%, passant d’un peu moins de 80 milliards à 120 milliards de dollars). Alors que la crise des subprimes avait éclaté aux Etats-Unis, les prêts ont de nouveau augmenté fortement (+33%) entre juin 2007 et l’été 2008 (passant de 120 à 160 milliards de dollars), puis ils se sont maintenus à un niveau très élevé (environ 120 milliards de dollars). Cela signifie que les banques privées d’Europe occidentale ont utilisé l’argent que leur prêtaient massivement et à bas coût la Banque centrale européenne et la Réserve fédérale des Etats-Unis pour augmenter leurs prêts à des pays comme la Grèce[8]. Là-bas, les taux étant plus élevés, elles ont pu faire de juteux profits. Les banques privées ont donc une très lourde part de responsabilité dans l’endettement excessif de la Grèce.



Evolution des engagements des banques d’Europe occidentale à l’égard de la Grèce
(en milliards de dollars)
Source: BRI - BIS consolidated statistics, ultimate risk basis[9]

Comme le montre l’infographie ci-dessous, l’écrasante majorité des dettes grecques est détenue par des banques européennes, à commencer par des banques françaises, allemandes, italiennes, belges, néerlandaises, luxembourgeoises et britanniques.
Détenteurs étrangers (quasi exclusivement des banques étrangères et d’autres sociétés financières) des titres de la dette grecque (fin 2008)[10]
Les prêts accordés par les gouvernements de la zone euro (directement ou via le Fonds européen de stabilité financière mis en place à partir de 2010) visaient en réalité notamment à garantir que la Grèce continue à rembourser les banques des pays d’Europe occidentale (les banques françaises et allemandes étaient les plus exposées en Grèce). En somme, l’argent prêté à la Grèce est retourné dans les caisses des banques allemandes, françaises et autres au titre du remboursement des titres grecs que ces banques ont achetés en masse jusque fin 2009[11]. Il est retourné aussi dans la trésorerie des pays prêteurs, dans celle de la BCE, du FMI et du FESF (voir plus loin).
------Fin de l’encadré------
2. Les prêts accordés à la Grèce rapportent de l’argent… hors de Grèce !
Les prêts accordés à la Grèce sous la houlette de la Troïka sont rémunérés. Les différents pays qui participent à ces prêts gagnent de l’argent. Quand le premier plan de prêt de 110 milliards d’euros a été adopté, Christine Lagarde, alors ministre des finances de la France[12], a fait observer publiquement que la France prêtait à la Grèce à un taux de 5% alors qu’elle empruntait elle-même à un taux nettement inférieur.
La situation est tellement scandaleuse (un taux élevé a aussi été appliqué à l’Irlande à partir de novembre 2010 et au Portugal à partir du mai 2011) que les gouvernements prêteurs et la Commission européenne ont décidé en juillet 2011 que le taux exigé de la Grèce serait en fait réduit[13]. Quel aveu ! Bien que cette décision soit entrée en pratique, la différence entre le taux d’emprunt auquel ces pays se financent et le taux qui est exigé de la Grèce est restée importante.
Sous les protestations du gouvernement grec et face au profond mécontentement populaire qui s’exprime par de fortes mobilisations sociales en Grèce, les pays prêteurs ont fini par décider de ristourner à la Grèce une partie des revenus qu’ils tirent des crédits octroyés à Athènes[14]. Mais cela revient à redonner une pièce après avoir fait les poches du peuple grec.
3. La crise de la zone euro fait baisser le coût de la dette pour l’Allemagne et les autres pays forts
Mais l’histoire ne s’arrête pas là. Les pays qui dominent la zone euro tirent profit du malheur de ceux de la périphérie (Grèce, Portugal, Irlande, Espagne, pays de l’ex bloc de l’Est membres de l’UE). L’aggravation de la crise de la zone euro due à la politique menée par ses dirigeants et non à cause de phénomènes extérieurs entraîne un déplacement des capitaux de la Périphérie vers le Centre. L’Allemagne, la France, les Pays-Bas, la Finlande, le Luxembourg, l’Autriche et la Belgique en bénéficient grâce à une réduction très forte du coût du financement de leurs dettes.
Le 1er janvier 2010, l’Allemagne devait promettre un taux d’intérêt de 3,4% pour émettre des bons à 10 ans (avant la crise grecque et celle de la zone euro) alors que le 23 mai 2012, le taux à 10 ans était passé à 1,4%. Cela correspond à une diminution de 60% du coût du financement[15]. Selon le quotidien financier français Les Echos, « un calcul approximatif montre que les économies générées grâce à la baisse des taux du coût de financement depuis 3 ans s’élève à 63 milliards d’euros »[16]. Somme à comparer aux 15 milliards (sur 110 répartis entre les différents créanciers) effectivement prêtés (avec intérêt – voir plus haut) par l’Allemagne entre mai 2010 et décembre 2011 à la Grèce dans le cadre de sa contribution au premier plan d’« aide » de la Troïka. Le total des engagements allemands envers la Grèce, si on additionne les décisions européennes prises entre 2010 et 2012, s’élève à 67 milliards d’euros. Mais attention, la majeure partie de cette somme n’est pas encore déboursée tandis que l’économie réalisée selon le calcul des Echos s’élève déjà à 63 milliards d’euros.
Nous avons évoqué les taux à 10 ans et à 6 ans payés par l’Allemagne pour emprunter. Si on prend le taux à 2 ans, l’Allemagne a par exemple émis des titres de cette maturité le 23 mai 2012 à un taux d’intérêt nul[17]. Début 2012, l’Allemagne a emprunté à 6 mois la somme de 3,9 milliards d’euros à un taux d’intérêt négatif. A ce propos, Le Soir écrivait le 23 mai 2012 : « les investisseurs vont recevoir au terme de ces six mois un tout petit moins (0,0112%) que ce qu’ils ont prêté »[18].
S’il y avait une once de vérité de vérité dans le flot de mensonges à propos de la Grèce (du Portugal, de l’Espagne…), on pourrait lire que la Grèce permet à l’Allemagne et aux autres pays forts de la zone euro d’épargner des sommes considérables. La liste des avantages tirés par l’Allemagne et les autres pays du Centre doit être complétée par les éléments suivants.
4. Programme de privatisation dont bénéficient les entreprises privées des pays du Centre
Les politiques d’austérité imposées à la Grèce contiennent un vaste programme de privatisations[19] dont les grands groupes économiques, notamment allemands et français, pourront tirer profit car les biens publics sont vendus à des prix bradés.
A l’encontre cite et commente une longue interview donnée par Costas Mitropoulos, un des personnages chargés du programme de privatisation en Grèce, au quotidien suisse francophone Le Temps le 7 avril 2012 : « Les bureaux du Fonds hellénique de développement des actifs («Hellenic Republic Asset Development Fund») jouxtent, à Athènes, un musée consacré à l’histoire de la capitale grecque. Un symbole, tant le processus de privatisations mené par une vingtaine d’experts, sous la direction de l’ancien banquier Costas Mitropoulos, doit changer à terme le visage de la Grèce » avant d’ajouter : « C’est à ce fonds, constitué à la demande de l’Union européenne (UE), que l’Etat grec transfère au fur et à mesure les propriétés, les concessions et les participations qui doivent trouver acquéreur. Avec pour objectif, selon les plans initiaux de l’UE, d’engranger au moins 50 milliards d’euros de recettes d’ici à la fin 2017. » Costas Mitropoulos, banquier, a été actif à Genève et souligne que « le transfert des propriétés à notre fonds, par l’Etat grec, s’est accéléré ». Il poursuit : « Notre premier message à faire passer est : nous ne sommes pas l’Etat grec. Nous sommes un fonds indépendant chargé des privatisations, désormais propriétaire de 3% du territoire grec. Nous avons un mandat de trois ans. Nous sommes protégés contre les interférences politiques. »
Le journaliste du Temps insiste : « L’êtes-vous vraiment? Les privatisations, partout dans le monde, sont toujours très «politiques» et l’Etat grec, qui demeurera présent au capital de nombreuses sociétés, a très mauvaise réputation… »
La réponse est sans équivoque : «J’ai, comme banquier d’affaires, présidé aux destinées de l’une des plus importantes fusions-acquisitions en Grèce : le rachat, par le groupe international Watson, du groupe pharmaceutique hellénique Specifa pour près de 400 millions d’euros. Je connais les règles : un investisseur, pour être aujourd’hui intéressé par une privatisation grecque, doit pouvoir espérer tripler ou quadrupler sa mise. Un euro investi doit en rapporter trois ou quatre.»[20]
5. Les sacrifices imposés aux travailleurs permettent de contenir une poussée revendicative dans les pays du Centre
Les reculs sociaux infligés aux travailleurs grecs (mais aussi portugais, irlandais, espagnols…) mettent sur la défensive les travailleurs d’Allemagne, des Pays-Bas, d’Autriche, de France, de Belgique… Leurs directions syndicales craignent de monter au combat. Elles se demandent comment revendiquer des augmentations salariales si dans un pays comme la Grèce, membre de la zone euro, on diminue le salaire minimum légal de 20% ou plus. Du côté des directions syndicales des pays nordiques (Finlande notamment), on constate même avec consternation qu’elles considèrent qu’il y a du bon dans le TSCG et les politiques d’austérité car ils sont censés renforcer la saine gestion du budget des Etats.
De nouveau sur l’accord de Londres de 1953 sur la dette allemande et le plan Marshall
Comme indiqué dans l’article « Grèce-Allemagne : qui doit à qui ? (1) L’annulation de la dette allemande à Londres en 1953 », les termes de l’accord signé à Londres tranchent radicalement avec la manière dont est aujourd’hui traitée la Grèce. De multiples conditions ont été réunies pour permettre à l’Allemagne de l’Ouest de se développer rapidement en permettant la reconstruction de son appareil industriel. Non seulement la dette contractée par l’Allemagne en-dehors des deux guerres mondiales a été réduite de plus de 60%, mais le règlement des dettes de guerre et le paiement des réparations aux victimes civiles et aux Etats ont été reportés à une date indéterminée : de fait, à la réunification allemande qui est intervenue en 1990 et au traité de paix qui a été signé à Moscou la même année entre les autorités des deux Allemagnes en cours d’unification, les Etats-Unis, l’URSS, le Royaume-Uni et la France. Le poids des réparations sur l’économie allemande a donc été longtemps différé. Et dans le cas des réparations dues la Grèce, celles-ci n’ont pas représenté le moindre effort de la part de l’Allemagne puisque les autorités allemandes refusent de donner suite aux demandes grecques.  
A la différence de ce qui s’était passé à l’issue de la première guerre mondiale, les puissances occidentales ont voulu après la seconde guerre mondiale éviter de faire peser sur l’Allemagne le poids de remboursements insoutenables car elles ont considéré qu’ils avaient favorisé l’accession du régime nazi au pouvoir. Les puissances occidentales voulaient également une Allemagne de l’Ouest forte économiquement (mais désarmée et occupée militairement) face à l’Union soviétique et ses alliés. Rien de tel n’est de mise avec la Grèce et les autres pays de la Périphérie au sein de l’Union européenne.
Pour atteindre cet objectif, non seulement le fardeau de la dette a été très fortement allégé et des aides économiques sous forme de dons ont été octroyées à l’Allemagne, mais surtout on lui a permis d’appliquer une politique économique tout à fait favorable à son redéploiement. Les grands groupes industriels privés ont pu se consolider, ceux-là mêmes qui avaient joué un rôle clé dans l’aventure militaire de la première guerre mondiale, dans le soutien aux nazis, dans le génocide des peuples juifs, tsiganes…, dans la spoliation des pays occupés ou annexés, dans la production militaire et l’effort logistique gigantesque de la seconde guerre mondiale. L’Allemagne a pu développer d’impressionnantes infrastructures publiques, elle a pu soutenir ses industries afin de satisfaire la demande locale et de conquérir des marchés extérieurs. L’Allemagne a même été autorisée à rembourser une grande partie de sa dette dans sa monnaie nationale. Pour rendre cela concret, il suffit de réfléchir à la situation qui a suivi l’accord de Londres de 1953. L’Allemagne rembourse par exemple à la Belgique et à la France une partie de ses dettes de l’entre deux guerres en deutsche marks. Ces deutsche marks qui n’avaient pas d’intérêt dans les échanges avec le reste du monde, Belges et Français ont essayé de s’en débarrasser rapidement en achetant des marchandises et des équipements fournis par l’économie allemande et contribué à refaire de l’Allemagne une grande puissance exportatrice.
De leur côté, la Grèce, le Portugal, l’Irlande, l’Espagne, l’Estonie, la Slovénie et les autres pays périphériques de la zone euro doivent rembourser leurs dettes publiques en euros alors qu’ils en manquent vu leur déficit commercial face aux pays les plus forts de la zone euro. Dans le même temps, les puissances qui dominent la zone euro les obligent, via la Commission européenne et les traités adoptés, à mener des politiques qui les empêchent tant de satisfaire la demande de leur marché que d’exporter. S’ils veulent quand même réussir à exporter, ils sont poussés à réduire encore plus les salaires, ce qui comprime un peu plus la demande intérieure et accentue la récession. Le programme de privatisation achève de porter des coups à leur appareil industriel, à leurs infrastructures et à leur patrimoine en général.
Pour sortir de cette impasse, il faut mettre en œuvre un ensemble de mesures économiques et sociales en rupture radicale avec les politiques menées aujourd’hui, tant dans le cadre national qu’au niveau européen. Il faut donc réaliser un programme d’urgence face à la crise[21].
Prochainement : Grèce-Allemagne : qui doit à qui ? (3) portera sur le refus des dirigeants allemands de verser les réparations dues au peuple grec suite à l’occupation nazie







[1] Voir le premier article de la série: « Grèce-Allemagne : qui doit à qui ? (1) L’annulation de la dette allemande à Londres en 1953 », http://cadtm.org/Grece-Allemagne-qui-doit-a-qui-1-L, publié le 29 septembre 2012.

[2] Eric Toussaint, maître de conférence à l’université de Liège, est président du CADTM Belgique (Comité pour l’annulation de la dette du tiers-monde, www.cadtm.org) et membre du conseil scientifique d’ATTAC France. Il a écrit, avec Damien Millet, AAA. Audit Annulation Autre politique, Seuil, Paris, 2012.
[3] Une biographie utile est publiée par wikipedia en anglais : http://en.wikipedia.org/wiki/Hans-Werner_Sinn
[6] Voir note biographique en allemand : http://de.wikipedia.org/wiki/Karl_Heinz_Roth
[7] Tableau repris de C. Lapavitsas, A. Kaltenbrunner, G. Lambrinidis, D. Lindo, J. Meadway, J. Michell, J.P. Painceira, E. Pires, J. Powell, A. Stenfors, N. Teles : « The eurozone between austerity ans default », September 2010. http://www.researchonmoneyandfinance.org/media/reports/RMF-Eurozone-Austerity-and-Default.pdf. Voir également le résumé en français (rédigé par Stéphanie Jacquemont du CADTM) de cette étude : http://www.cadtm.org/Resume-de-The-Eurozone-between
[8] Le même phénomène s’est produit au même moment envers le Portugal, l’Espagne, des pays d’Europe centrale et de l’Est.
[9] Tableau repris de C. Lapavitsas, op. cit.
[10] Les principaux détenteurs (càd les banques des pays mentionnés) des titres de la dette grecque sont selon l’infographie présentée : la France, l’Allemagne, l’Italie, la Belgique, les Pays-Bas, le Luxembourg, le Royaume Uni, les autres détenteurs sont regroupés dans la catégorie « reste du monde ». Cette infographie est reprise de C. Lapavitsas, op. cit., p. 11 Selon la BRI, en décembre 2009, les banque françaises détenaient la dette publique grecque pour un montant de 31 milliards de dollars, les banques allemandes en détenaient 23 milliards.
[11] A partir de 2010, les banques occidentales ont arrêté ou diminué radicalement les achats de titres grecs et ont commencé à se défaire de ceux qu’elles avaient préalablement achetés. Elles les ont revendues à la Banque centrale européenne qui les achète sur le marché secondaire.
[12] Christine Lagarde est devenue directrice générale du FMI en juillet 2011.
[13] Voir Council of the European Union, Statement by the Heads of State or Government of the Euro area and EU Institutions, Bruxelles, 21 Juillet 2011, point 3, http://europa.eu/rapid/pressReleasesAction.do?reference=DOC/11/5&format=HTML&aged=1&language=EN&guiLanguage=de.
[14] Voir European Commission, Directorate General Economic and Financial Affairs, “The Second Economic Adjustment Programme for Greece”, Mars 2012, table 18, p. 45, “Interest rates and interest payments charged to Greece” by the euro area Member States”, http://ec.europa.eu/economy_finance/publications/occasional_paper/2012/op94_en.htm
[15] Financial Times, “Investors rush for the safety of German Bunds”, 24 Mai 2012, p. 29
[16] Les Echos, Isabelle Couet, « L’aide à la Grèce ne coûte rien à l’Allemagne », 21 juin 2012. La journaliste précise : « Les taux à 6 ans –ceux qui correspondent à la maturité moyenne de la dette allemande- sont en effet passés de 2,6% en 2009 à 0,95% en 2012. »
[17] Le Soir, Dominique Berns et Pierre Henri Thomas, « L’Allemagne se finance à 0% », 23 mai 2012, p. 21
[18] Idem.
[19] Voir le film documentaire Catastroïka http://cadtm.org/3-films-contre-l-austerite
[20] Voir dossier déjà cité http://alencontre.org/europe/la-grece-et-loccupation-par-les-forces-du-iiie-reich-1941-1944-quels-dedommagements-la-dette-de-qui-envers-qui.html Concernant le processus de privatisation voir : European Commission, Directorate General Economic and Financial Affairs, “The Second Economic Adjustment Programme for Greece”, Mars 2012, p. 31 à 33, http://ec.europa.eu/economy_finance/publications/occasional_paper/2012/op94_en.htm
[21] Voir Damien Millet – Eric Toussaint, « Europe : Quel programme d’urgence face à la crise ? »,