Τιερί Μεϊσάν: Η σύγκρουση στην Ουκρανία επιταχύνει το τέλος της δυτικής κυριαρχίας

 

Η σύγκρουση στην Ουκρανία επιταχύνει το τέλος της δυτικής κυριαρχίας

του Τιερί Μεϊσάν

Η ουκρανική σύγκρουση, που παρουσιάζεται ως ρωσική επίθεση, δεν είναι παρά μόνο η εφαρμογή της απόφασης 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας της 17ης Φεβρουαρίου 2015. Εάν η Γαλλία και η Γερμανία δεν τήρησαν τις δεσμεύσεις τους κατά τη Συμφωνία Μινσκ ΙΙ, η Ρωσία προετοιμάστηκε για την τρέχουσα αντιπαράθεση εδώ και επτά χρόνια. Είχε προβλέψει τις δυτικές κυρώσεις πολύ εκ των προτέρων και δεν χρειάστηκαν παρά μόνο δύο μήνες για να τις παρακάμψει. Οι τελευταίες διαταράσσουν την ΗΠΑϊκή παγκοσμιοποίηση, διαταράσσουν τις δυτικές οικονομίες σπάζοντας τις αλυσίδες εφοδιασμού, στέλνοντας τα δολάρια πίσω στην Ουάσιγκτον και προκαλώντας έναν γενικό πληθωρισμό και τέλος δημιουργώντας μια ενεργειακή κρίση στη Δύση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους βρίσκονται στην κατάσταση του ψεκασμένου ψεκαστή: σκάβουν οι ίδιοι τους τάφους τους. Εν τω μεταξύ, οι εισπράξεις του ρωσικού δημοσίου αυξήθηκαν κατά 32% σε έξι μήνες.

    ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 30 AOÛT 2022

عربي DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων παρόντες στη συμφωνία Μινσκ ΙΙ.

Τα τελευταία επτά χρόνια, ήταν ευθύνη των εγγυητριών δυνάμεων της Συμφωνίας Μινσκ ΙΙ (Γερμανία, Γαλλία, Ουκρανία και Ρωσία) να την επιβάλουν. Είχε επικυρωθεί και νομιμοποιηθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις 17 Φεβρουαρίου 2015. Αλλά κανένα από αυτά τα κράτη δεν το έκανε, παρά τους λόγους για την ανάγκη προστασίας των πολιτών που απειλούνταν από την ίδια τη δική τους κυβέρνηση.

Καθώς συζητιόταν μια πιθανή ρωσική στρατιωτική επέμβαση, στις 31 Ιανουαρίου 2022, ο Γραμματέας του Ουκρανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας, Oleksiy Danilov, αψηφούσε τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών δηλώνοντας: «Ο σεβασμός των συμφωνιών του Μινσκ σημαίνει την καταστροφή της χώρας. Όταν υπογράφτηκαν υπό την ένοπλη απειλή των Ρώσων - και υπό το βλέμμα των Γερμανών και των Γάλλων - ήταν ήδη σαφές σε όλους τους λογικούς ανθρώπους ότι ήταν αδύνατο να εφαρμοστούν αυτά τα έγγραφα» [1].

Όταν, μετά από επτά χρόνια, ο αριθμός των Ουκρανών που σκοτώθηκαν από την κυβέρνηση στο Κίεβο ανήλθε σε περισσότερους από δώδεκα χιλιάδες σύμφωνα με την ίδια και σε περισσότερους από είκοσι χιλιάδες σύμφωνα με τη Ρωσική Εξεταστική Επιτροπή, και μόνο τότε, η Μόσχα ξεκίνησε μια «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» ενάντια στους «ολοκληρωτικούς εθνικιστές» Ουκρανούς (αυτό είναι το όνομα που διεκδικούν) χαρακτηρισμένους ως «νεοναζί». Η Ρωσία δήλωσε από την αρχή της επιχείρησής της ότι θα αρκεστεί να βοηθάει τους πληθυσμούς και να «αποναζιστικοποιήσει» την Ουκρανία, όχι να την καταλαμβάνει. Ωστόσο, οι Δυτικοί την κατηγόρησαν αμέσως ότι προσπαθούσε να καταλάβει το Κίεβο, να ανατρέψει τον πρόεδρο Ζελένσκι και να προσαρτήσει την Ουκρανία· κάτι που προφανώς δεν έκανε ποτέ. Μόνο μετά την εκτέλεση ενός από τους Ουκρανούς διαπραγματευτές, του Denis Kireev, από τις υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας του (SBU) και τη διακοπή των συνομιλιών από τον πρόεδρο Volodymyr Zelensky, ο Ρώσος ομόλογός του, Βλαντιμίρ Πούτιν, ανακοίνωσε ότι σκλήρυνε τις απαιτήσεις του. Από τότε και στο εξής η Ομοσπονδία διεκδικεί τη Νοβορωσία, δηλαδή όλη τη νότια Ουκρανία, ιστορικά ρωσική από της Τσαρίνας Κατερίνης Β’, με εξαίρεση τριάντα τρία χρόνια.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αν η Ρωσία δεν έκανε τίποτα για επτά χρόνια, δεν ήταν επειδή ήταν αναίσθητη για τη σφαγή των ρωσόφωνων πληθυσμών του Ντονμπάς, αλλά επειδή ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει την προβλέψιμη δυτική απάντηση. Σύμφωνα με το κλασικό απόφθεγμα του υπουργού Εξωτερικών του Τσάρου Αλέξανδρου Β’, πρίγκιπα Αλέξανδρου Γκορτσάκοφ: «Ο Αυτοκράτορας είναι αποφασισμένος να αφιερώσει, κατά προτίμηση, την μέριμνα του για την ευημερία των υπηκόων του και να επικεντρώσει, για την ανάπτυξη των εσωτερικών πόρων της χώρας, μια δραστηριότητα που θα εκχυθεί στο εξωτερικό μόνο όταν τα θετικά συμφέροντα της Ρωσίας θα το απαιτούν απολύτως. Η Ρωσία κατηγορείται για την απομόνωση και τη σιωπή της, παρουσία γεγονότων που δεν συμφωνούν ούτε με το νόμο ούτε με τη δικαιοσύνη. Η Ρωσία λέγεται ότι περιφρονεί. Η Ρωσία δεν περιφρονεί. Η Ρωσία αυτοσυγκεντρώνεται».

Αυτή η αστυνομική επιχείρηση χαρακτηρίστηκε «επίθεση» από τους Δυτικούς. Το ένα οδηγεί στο άλλο, η Ρωσία παρουσιάστηκε ως «δικτατορία» και η εξωτερική της πολιτική ως «ιμπεριαλισμός». Κανείς δεν φαίνεται να έχει διαβάσει τη Συμφωνία Μινσκ ΙΙ, αν και επικυρώθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Σε τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ των προέδρων Πούτιν και Μακρόν, που αποκάλυψε το Ελιζέ, ο τελευταίος έδειξε ακόμη και την έλλειψη ενδιαφέροντος για την τύχη των κατοίκων του Ντονμπάς, δηλαδή την περιφρόνησή του για τη Συμφωνία Μινσκ ΙΙ.

Σήμερα, οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες έρχονται να βοηθήσουν τους Ουκρανούς «ολοκληρωτικούς εθνικιστές» («νεοναζί» στη ρωσική ορολογία) και, αντί να αναζητήσουν μια ειρηνική λύση, προσπαθούν να καταστρέψουν τη Ρωσία εκ των έσω [2].

Στο διεθνές δίκαιο, η Μόσχα δεν εφάρμοσε παρά μόνο το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του 2015. Μπορούμε να την κατηγορήσουμε για τη βαναυσότητά της, αλλά ούτε ότι βιάστηκε (επτά χρόνια), ούτε ότι ήταν παράνομη (ψήφισμα 2202). Οι πρόεδροι Πέτρο Ποροσένκο, Φρανσουά Ολάντ, Βλαντιμίρ Πούτιν και η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δεσμεύτηκαν, σε κοινή δήλωση που επισυνάπτεται στο ψήφισμα, να κάνουν το ίδιο. Αν μια από αυτές τις δυνάμεις είχε επέμβει πριν, θα μπορούσε να είχε επιλέξει άλλες μεθόδους επιχείρησης, αλλά καμία δεν το έκανε.

Ο Ουκρανός πρόεδρος μιλάει για τρίτη φορά ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας μέσω σύνδεσης βίντεο, στις 24 Αυγούστου 2022. Ωστόσο, ο εσωτερικός κανονισμός του Συμβουλίου απαιτεί από τους ομιλητές, εκτός από αξιωματούχους του ΟΗΕ σε αποστολή, να είναι φυσικά παρόντες. Η Γενική Γραμματεία και η πλειοψηφία των μελών του Συμβουλίου αποδέχθηκαν αυτήν την παρατυπία, παρά την αντίθεση της Ρωσίας.

Λογικά, ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών θα έπρεπε να είχε καλέσει τα μέλη του Συμβουλίου σε τάξη, έτσι ώστε να μην καταδικάσουν τη ρωσική επιχείρηση, την αρχή της οποίας είχαν αποδεχθεί επτά χρόνια νωρίτερα, αλλά να ορίσουν τους όρους. Δεν το έκανε. Αντίθετα, η Γενική Γραμματεία, βγαίνοντας από τον ρόλο της και παίρνοντας θέση με το μονοπολικό σύστημα, μόλις έδωσε προφορικές οδηγίες σε όλους τους ανώτερους αξιωματούχους της σε θέατρα πολέμου να μην συναντήσουν πλέον Ρώσους διπλωμάτες.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Γενική Γραμματεία παραβιάζει το καταστατικό των Ηνωμένων Εθνών. Κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά της Συρίας, είχε συντάξει ένα σχέδιο πενήντα σελίδων για την παραίτηση της συριακής κυβέρνησης, συμπεριλαμβάνοντας την κατάπτωση της συριακής λαϊκής κυριαρχίας και την απο-Μπααθοποίηση της χώρας. Αυτό το κείμενο δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, αλλά το έχουμε αναλύσει σε αυτές τις στήλες με φρίκη. Τελικά, ο ειδικός απεσταλμένος του Γενικού Γραμματέα στη Δαμασκό, Στάφαν ντε Μιστούρα, αναγκάστηκε να υπογράψει μια δήλωση που αναγνωρίζει την ακυρότητά του σχεδίου αυτού. Όπως και να έχει, το σημείωμα της Γενικής Γραμματείας που απαγόρευε σε αξιωματούχους του ΟΗΕ να συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση της Συρίας [3] εξακολουθεί να ισχύει. Είναι αυτό που παραλύει την επιστροφή των εξόριστων Σύρων στη χώρα τους προς μεγάλη δυσαρέσκεια όχι μόνο της Συρίας, αλλά και του Λιβάνου, της Ιορδανίας και της Τουρκίας.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, οι Ηνωμένες Πολιτείες εκμεταλλεύονταν τη σοβιετική πολιτική της άδειας καρέκλας για να διεξαγάγουν τον πόλεμό τους υπό τη σημαία των Ηνωμένων Εθνών (εκείνη την εποχή, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας δεν είχε έδρα στο Συμβούλιο). Πριν από δέκα χρόνια, χρησιμοποιούσαν το προσωπικό του ΟΗΕ για να διεξάγουν ολοκληρωτικό πόλεμο κατά της Συρίας. Σήμερα προχωρούν παραπέρα παίρνοντας θέση εναντίον ενός μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Αφού έγινε ένας χρηματοδοτούμενος από πολυεθνικές εταιρίες οργανισμός, ο ΟΗΕ, υπό την αιγίδα του Κόφι Ανάν, μετατράπηκε σε παράρτημα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ υπό τον Μπαν Κι Μουν και τον Αντόνιο Γκουτέρες.

Η Ρωσία και η Κίνα γνωρίζουν, όπως όλα τα άλλα κράτη, το γεγονός ότι ο ΟΗΕ δεν εκπληρώνει πλέον καθόλου τη λειτουργία του. Αντίθετα, ο Οργανισμός επιδεινώνει τις εντάσεις και συμμετέχει σε πολέμους (τουλάχιστον στη Συρία και στο Κέρας της Αφρικής). Συνέπια αυτού του γεγονότος, η Μόσχα και το Πεκίνο αναπτύσσουν άλλους θεσμούς.

Η Ρωσία δεν εστιάζει πλέον τις προσπάθειές της στις δομές που κληρονόμησε από τη Σοβιετική Ένωση, όπως η Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών, η Ευρασιατική Οικονομική Κοινότητα ή ακόμη και ο Οργανισμός Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας· ούτε καν σε αυτές που κληρονομήθηκαν από τον Ψυχρό Πόλεμο, όπως ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη. Όχι, εστιάζεται σε αυτό που μπορεί να αναδιαμορφώσει έναν πολυμερή κόσμο.

Καταρχάς, η Ρωσία υπογραμμίζει τις οικονομικές δράσεις των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική). Δεν τις διεκδικεί ως επιτεύγματά της, αλλά ως κοινές προσπάθειες στις οποίες συμμετέχει. Δεκατρία κράτη ελπίζουν να ενταχθούν στους BRICS, αλλά δεν είναι, προς το παρόν, ανοιχτοί για ένταξη. Ήδη, οι BRICS έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη από το G7, αναλαμβάνουν δράση, ενώ εδώ και αρκετά χρόνια το G7 διακηρύσσει ότι θα κάνει σπουδαία πράγματα που δεν βλέπουμε ποτέ να έρχονται και ότι απονέμει καλούς και κακούς βαθμούς σε όσους απουσιάζουν.

Πάνω από όλα, η Ρωσία πιέζει για μεγαλύτερο άνοιγμα και βαθύ μετασχηματισμό του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO). Μέχρι στιγμής, ήταν μόνο μια δομή επαφής για τις χώρες της Κεντρικής Ασίας, γύρω από τη Ρωσία και την Κίνα, για να αποτρέψουν τα προβλήματα που προσπαθούσαν να υποκινήσουν εκεί οι αγγλοσαξονικές μυστικές υπηρεσίες. Σιγά σιγά, επέτρεψε στα μέλη του να γνωριστούν καλύτερα. Επέκτειναν τις εργασίες τους και σε άλλα κοινά ζητήματα. Περαιτέρω, η SCO επεκτάθηκε, ιδίως στην Ινδία και το Πακιστάν και στη συνέχεια στο Ιράν. Στην πραγματικότητα, σήμερα ενσαρκώνει τις αρχές του Bandung, που βασίζονται στην κυριαρχία των κρατών και τη διαπραγμάτευση, σε σύγκριση με εκείνες της Δύσης, που βασίζονται στη συμμόρφωση με την αγγλοσαξονική ιδεολογία.

Η SCO αντιπροσωπεύει τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή τέσσερις φορές περισσότερο από την G7, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί, και όχι πλέον αλλού, λαμβάνονται οι διεθνείς αποφάσεις που λογαριάζονται.

Οι Δυτικοί φλυαρούν και κάνουν κηρύγματα , ενώ η Ρωσία και η Κίνα προχωρούν. Γράφω «φλυαρούν και κάνουν κηρύγματα », γιατί πιστεύουν ότι οι χειρονομίες τους είναι αποτελεσματικές. Έτσι, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, μετά η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ιαπωνία έλαβαν πολύ σκληρά οικονομικά μέτρα κατά της Ρωσίας. Δεν τόλμησαν να πουν ότι ήταν ένας πόλεμος που είχε σκοπό να διατηρήσει την εξουσία τους στον κόσμο και γι’ αυτό τα χαρακτήρισαν «κυρώσεις», αν και δεν υπήρχε δικαστήριο, ούτε αγόρευση υπεράσπισης ούτε καταδίκη. Φυσικά, πρόκειται για παράνομες κυρώσεις γιατί αποφασίστηκαν εκτός των οργάνων των Ηνωμένων Εθνών. Αλλά οι Δυτικοί, που ισχυρίζονται ότι είναι οι υπερασπιστές των «διεθνών κανόνων», δεν έχουν τίποτα να κάνουν με το διεθνές δίκαιο.

Φυσικά, το δικαίωμα αρνησικυρίας των πέντε μόνιμων μελών του Συμβουλίου αποτρέπει την επιβολή κυρώσεων εναντίον ενός από αυτά, αλλά είναι ακριβώς επειδή σκοπός των Ηνωμένων Εθνών δεν είναι να συμμορφωθούν με την αγγλοσαξονική ιδεολογία, αλλά να διατηρήσουν την παγκόσμια ειρήνη .

Επανέρχομαι στο θέμα μας: η Ρωσία και η Κίνα προχωρούν, αλλά με πολύ διαφορετικό ρυθμό από αυτόν της Δύσης. Πέρασαν δύο χρόνια μεταξύ της δέσμευσης της Ρωσίας να επέμβει στη Συρία και της ανάπτυξης των στρατιωτών της εκεί· δύο χρόνια που χρησιμοποιήθηκαν για την οριστικοποίηση των όπλων που εξασφάλισαν την ανωτερότητά της στο πεδίο της μάχης. Χρειάστηκαν επτά χρόνια μεταξύ της ρωσικής δέσμευσης της Μινσκ ΙΙ και της στρατιωτικής επέμβασης στο Ντονμπάς· επτά χρόνια που χρησιμοποιήθηκαν για την προετοιμασία της παράκαμψης των δυτικών οικονομικών κυρώσεων.

Αυτός είναι ο λόγος που αυτές οι «κυρώσεις» δεν κατάφεραν να γονατίσουν τη ρωσική οικονομία, αλλά επηρεάζουν βαθιά αυτούς που τις εξέδωσαν. Η γερμανική και η γαλλική κυβέρνηση προβλέπουν πολύ σοβαρά ενεργειακά προβλήματα που ήδη αναγκάζουν ορισμένα από τα εργοστάσιά τους να αδρανοποιηθούν και σύντομα θα κλείσουν. Αντίθετα, η ρωσική οικονομία ανθεί. Μετά από δύο μήνες κατά τους οποίους η χώρα ζούσε μόνο με τα αποθέματά της, ήρθε η ώρα της αφθονίας. Οι εισπράξεις του ρωσικού δημοσίου αυξήθηκαν κατά 32% το πρώτο εξάμηνο του έτους [4]. Όχι μόνο η δυτική άρνηση για το ρωσικό φυσικό αέριο ανέβασε τις τιμές προς όφελος του κορυφαίου εξαγωγέα, της Ρωσίας, αλλά αυτή η παράβαση του φιλελεύθερου λόγου τρόμαξε τα άλλα κράτη, τα οποία, για να καθησυχάσουν, στράφηκαν προς τη Μόσχα.

Η Κίνα, την οποία οι Δυτικοί παρουσιάζουν ως πωλητή προϊόντων σκουπιδιών που προκαλεί τη λεία της να πέσει σε μια σπείρα χρέους, μόλις ακύρωσε τα περισσότερα από τα χρέη 13 αφρικανικών κρατών προς αυτήν.

Καθημερινά ακούμε τους ευγενείς δυτικούς λόγους και τις κατηγορίες τους κατά της Ρωσίας και της Κίνας. Αλλά και κάθε μέρα παρατηρούμε, αν κοιτάζουμε τα γεγονότα, ότι η πραγματικότητα είναι το αντίθετο. Για παράδειγμα, οι Δυτικοί μας εξηγούν χωρίς αποδείξεις ότι η Κίνα είναι μια «δικτατορία» και ότι «έχει φυλακίσει ένα εκατομμύριο Ουιγούρους». Αν και δεν έχουμε πρόσφατες στατιστικές, όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν λιγότεροι κρατούμενοι στην Κίνα από ό,τι στις ΗΠΑ, ενώ αυτή η χώρα είναι τέσσερις φορές λιγότερο κατοικημένη. Ή ακόμη, μας λένε ότι διώκουν τους ομοφυλόφιλους στη Ρωσία, ενώ βλέπουμε μεγαλύτερα γκέι κλαμπ στη Μόσχα παρά στη Νέα Υόρκη.

Η δυτική τύφλωση οδηγεί σε παράλογες καταστάσεις όπου οι δυτικοί ηγέτες δεν αντιλαμβάνονται πλέον τον αντίκτυπο των αντιφάσεων τους.

Συνάντηση των προέδρων Emmanuel Macron και Abdelmadjid Tebboune στο μέγαρο El Mouradia για τον αγώνα κατά των τζιχαντιστών στο Σαχέλ, 26 Αυγούστου 2022, παρουσία των στρατηγών που είναι υπεύθυνοι για την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια. Μετά τους πολέμους στη Λιβύη, τη Συρία και το Μάλι, η Γαλλία δεν μπορεί πλέον να κρύψει την υποστήριξή της στους τζιχαντιστές.

Έτσι, ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν μόλις πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Αλγερία. Προσπαθεί να συμφιλιώσει τα δύο έθνη και να αγοράσει φυσικό αέριο για να αντισταθμίσει την έλλειψη που ο ίδιος βοήθησε να προκληθεί. Γνωρίζει ότι φτάνει λίγο αργά, αφού οι σύμμαχοί του (Ιταλία και Γερμανία) έχουν κάνει τα ψώνια τους. Από την άλλη, προσπαθεί να πιστεύει λανθασμένα ότι το κύριο γαλλοαλγερινό πρόβλημα είναι ο αποικισμός. Δεν συνειδητοποιεί ότι η εμπιστοσύνη είναι αδύνατη επειδή η Γαλλία υποστηρίζει τους χειρότερους εχθρούς της Αλγερίας, τους τζιχαντιστές στη Συρία και το Σαχέλ. Δεν κάνει τη σύνδεση μεταξύ της έλλειψης διπλωματικών σχέσεών του με τη Συρία, της έξωσής του από το Μάλι [5] και την ψυχρότητα με την οποία τον υποδέχτηκαν στο Αλγέρι. Εντέλει, οι Αλγερινοί κατάφεραν τη σύναψη μιας αντιτρομοκρατικής συμφωνίας, αλλά προς το παρόν δεν γνωρίζουμε το περιεχόμενό της.

Είναι αλήθεια ότι οι Γάλλοι δεν ξέρουν τι είναι οι τζιχαντιστές. Μόλις δίκασαν, στη μεγαλύτερη δίκη του αιώνα, τις επιθέσεις στο Σεν Ντενί, στις ταράτσες του Παρισιού και στο Μπατακλάν (13 Νοεμβρίου 2015), χωρίς να μπορούν να θέσουν το ζήτημα της κρατικής υποστήριξης στους τζιχαντιστές. Με αυτό το τρόπο, πέρα από το να δείχνουν το αίσθημα δικαιοσύνης τους, έδειξαν τη δειλία τους. Έδειξαν ότι τρομοκρατούνται από μια χούφτα τρομοκρατών, ενώ η Αλγερία γνώρισε δεκάδες χιλιάδες τέτοιους κατά τη διάρκεια του εμφυλίου της και ακόμη γνωρίζει άλλους τόσους στο Σαχέλ.

Ενώ η Ρωσία και η Κίνα προχωρούν, η Δύση δεν μένει στάσιμη, αλλά οπισθοδρομεί. Θα συνεχίσει την πτώση της όσο δεν ξεκαθαρίζει την πολιτική της, όσο δεν θα τερματίσει το διπλό πρότυπο ηθικής κρίσης και όσο δεν θα σταματήσει τα διπλά παιγνίδια της.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά


[1] "Ukraine security chief: Minsk peace deal may create chaos, Yuras Karmanau, Associated Press, January 31, 2022.

[2] “Η δυτική στρατηγική για τη διάλυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 16 août 2022.

[3] “Parameters and Principles of UN assistance in Syria”, by Jeffrey D. Feltman, Voltaire Network, 15 October 2017.

[4] "Meeting with Head of the Federal Taxation Service Daniil Yegorov", The Kremlin, August 25, 2022.

[5] “Το Μάλι αντιμέτωπο με τις γαλλικές αντιφάσεις”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 23 août 2022.

Ίσραήλ Σαμίρ: Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο σοφός σύμβουλος

 Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο σοφός σύμβουλος. 

του Ίσραήλ Άνταμ Σαμίρ (άρθρο του 2013)

Μια ανάγνωση της «Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας» (Εκδόσεις Άρκτος, Λονδίνο 2012), του Αλεξάντερ Ντούγκιν.

Οι ιδέες δεν ρέουν εύκολα από την ανατολή στη δύση. Είναι κανόνας ότι οι δυτικές ιδέες εξαπλώνονται στην Ανατολή, όχι όμως αντιστρόφως.
Η Ρωσία, κληρονόμος του Βυζαντίου, είναι μια "Ανατολή", μεταξύ άλλων μεγάλων "Ανατολικών" του Νταρ αλ-Ισλάμ, της Κίνας, της Ινδίας. Μεταξύ αυτών, η Ρωσία είναι η πλησιέστερη στη Δύση και ήδη πολύ διαφορετική.
Αυτός είναι ίσως ο κύριος λόγος για τον οποίον ο Dugin, αυτός ο σημαντικός σύγχρονος Ρώσος στοχαστής, κάνει την καθυστερημένη είσοδό του στη δυτική συνείδηση τώρα.

Ο Alexander Dugin, ένας κομψός, λεπτός, περιποιημένος, μοντέρνος και γενειοφόρος νεαρός άνδρας από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, είναι μια κουλ φιγούρα στη χώρα του. Τα πολλά βιβλία του καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων από την ποπ κουλτούρα έως τη μεταφυσική, από τη φιλοσοφία έως τη θεολογία, από τις διεθνείς υποθέσεις έως την εσωτερική πολιτική.
Μιλάει άπταιστα πολλές γλώσσες, είναι αδηφάγος αναγνώστης και έχει συστήσει Ρώσους σε πολλούς λιγότερο γνωστούς δυτικούς στοχαστές. Είναι έτοιμος να βυθιστεί στα βαθύτερα νερά της μυστικιστικής και ετερόδοξης σκέψης με θάρρος που κόβει την ανάσα. Ευδοκιμεί σε αντιπαραθέσεις, λατρεύεται και μισείται, αλλά δεν είναι ποτέ βαρετός.
Είναι λόγιος και επαγγελματίας του μυστικισμού, κοντά στον Mircea Eliade και τον Guenon· ασκούμενος της παραδοσιακής ορθοδοξίας· ένθερμος μαθητής των θεωριών συνωμοσίας, των Ναϊτών και του Αγίου Δισκοπότηρου, και μέχρι την Arctogaia του Herman Wirth. Είναι μάστορας των εργαλείων που ακονίστηκαν από τον Jean Baudrillard και τον Guy Debord. Ένας αφοσιωμένος μαχητής για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τον ασφυκτικό κλοιό της φιλελεύθερης τυραννίας της αμερικανοκρατούμενης Νέας Παγκόσμιας Τάξης, ή ακόμα και από την τυραννία των Μάγια, τη μεταφιλελεύθερη μεταμοντερνιστική εικονικότητα – με πολιτικά μέσα.
Όπως ο Αλέν Σοράλ και ο Αλέν ντε Μπενουά, θεωρεί ότι η διχοτόμηση αριστερά ή δεξιά είναι παρωχημένη. Αυτό που έχει σημασία είναι η συμμόρφωση στην αντίσταση στη Νέα Παγκόσμια Τάξη.

Ο Ντούγκιν είναι για την Αντίσταση.
Για το σκοπό αυτό, διασταυρώνει τις πολιτικές ιδέες όπως κάποιος διασταυρώνει  άγρια σκυλιά μάχης. Η πίστη, η παράδοση, η επανάσταση, ο εθνικισμός και ο κομμουνισμός είναι τα συστατικά του υβριδισμού του. Δεν θα αργούσε να μας κάνει να ανακαλύψουμε στον Τσάβες έναν ιερέα της Θεολογίας οπλισμένο με ατομική βόμβα, ενώ επιτίθεται στον Χάιντεγκερ.
Ο Ντούγκιν μοιράζεται την ριζοσπαστική πολιτική του Έντουαρντ Λιμόνοφ, ( εθνικο-μπολσεβίκος ποιητής) διαβάζει τον Τζαμάλ Χάιντερ, τον μεταρρυθμιστή του Ισλάμ, ο οποίος  ήταν ιδεολόγος για τους Κόκκινους-Μπράουν, όπως ονομάστηκε μια συμμαχία σκληροπυρηνικών κομμουνιστών και εθνικιστών στη Ρωσία τη δεκαετία του 1990. Αλλά δεν είναι πολιτικός από τη φύση του: όπως ο Κομφούκιος, προτιμά να είναι σοφός σύμβουλος του κυρίαρχου. Σε αυτό, ήταν τόσο ανεπιτυχής όσο ο Κομφούκιος.

Σκιαγράφησε μια ιδεολογία για τον Πούτιν.
Ο Ντούγκιν ήταν πολύ επικριτικός απέναντι στον Πούτιν για τα ελαττωματικά πρώτα του μέτρα, αλλά εξακολουθούσε να υποστηρίζει τον πρόεδρο όταν οι φιλελεύθεροι της Μόσχας ξεκίνησαν τη Σφεντόνα τους. Στα βιβλία του, προτείνει ένα σχέδιο για τη μελλοντική ανάπτυξη της πατρίδας του.
Δεδομένης της επιρροής του, είναι σημαντικό να μάθουμε από αυτόν· και ακόμη περισσότερο αν θυμόμαστε ότι οι Ρώσοι έδειξαν κάποτε τον δρόμο προς την ανθρωπότητα, ακόμη και αν αυτός ο δρόμος εγκαταλείφτηκε.

Ο Dugin ανέλυσε όλες τις έννοιες, όλες τις ιδέες της Ανατολής και της Δύσης, ακόμη και εκείνες που απαγορεύονται και ξεχνιούνται, αρκεί να μπορούσαν να υπηρετήσουν την Αντίσταση.
Χρησιμοποίησε κομμουνιστικές ιδέες καθώς και εκείνες των ριζοσπαστών παραδοσιακών για τους οποίους ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι δεν ήταν αρκετά ριζοσπαστικοί.
Υφαίνει τη θεολογία, την πολιτική και τη μεταφυσική σε μια ενιαία μετα-αφήγηση.
Το στυλ του είναι διαυγές και ευχάριστο.

Η «Τέταρτη Πολιτική Θεωρία», όπως εκδόθηκε από τον Άρκτο, έχει τον ίδιο τίτλο με ένα από τα πιο πρόσφατα και σημαντικά βιβλία του Ντούγκιν, αλλά είναι ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο. Θα ήταν πιο σωστό να το ονομάσουμε Dugin Reader, ή Essential Dugin, επειδή είναι ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο, βιβλίο που προορίζεται ειδικά για έναν αγγλόφωνο δυτικό αναγνώστη. Προσωπικά,  ως κάποιος που γράφει στα ρωσικά και στα αγγλικά, διαπιστώνω ότι ένα κείμενο ρωσικής πολιτικής φιλοσοφίας δεν μπορεί να αποδοθεί απευθείας στα αγγλικά, επειδή οι πολιτικές κουλτούρες απέχουν πολύ μεταξύ τους. Αυτό το βιβλίο είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης για να ανακαλύψετε τον πολιτικό στοχαστή Dugin.
Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία του τίτλου του βιβλίου αντιτίθεται στα τρία σημαντικότερα παραδείγματα (πολιτικές θεωρίες) του περασμένου αιώνα, δηλαδή τον φιλελευθερισμό, τον μαρξισμό (συμπεριλαμβανομένου του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού) και τον φασισμό (συμπεριλαμβανομένου του εθνικοσοσιαλισμού).
Στο τέλος ενός αγώνα ενός αιώνα, ο φιλελευθερισμός νίκησε τους άλλους δύο και ισχυρίστηκε ότι η βασιλεία του θα ήταν αιώνια ("Το Τέλος της Ιστορίας").
Η Τέταρτη Θεωρία προτείνεται για να την νικήσει και να θάψει τον φιλελευθερισμό.
Ο Dugin δεν παρουσιάζει την τέταρτη θεωρία ως έτοιμη να αντικαταστήσει τις άλλες τρεις, αλλά μάλλον υποδεικνύει κάποιες κατευθύνσεις για τη δημιουργία και την πρακτική εφαρμογή της.
Αυτή η νέα θεωρία δεν πρέπει να εξηγηθεί στον κόσμο, αλλά να τον αλλάξει. Θα πρέπει να εμπνεύσει μια σταυροφορία ενάντια στον δυτικοκεντρικό φιλελευθερισμό, όπως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μια σταυροφορία κατά του ναζισμού. Με άλλα λόγια, δεν είναι τόσο μια θεωρία όσο ένα δόγμα μάχης, ένα κάλεσμα για την ανοικοδόμηση του κόσμου μας. «Ο εχθρός είναι πιο σημαντικός από τον φίλο, επιλέξτε τον προσεκτικά γιατί αυτή η επιλογή θα επηρεάσει τις αποφάσεις σας», δήλωσε ο Carl Schmitt, μέντορας του Dugin.

Ο Νο 1 εχθρός του Dugin είναι ο φιλελευθερισμός, ο οποίος λέει ότι είναι μια μορφή κοινωνικού δαρβινισμού που επιτρέπει στους πλουσιότερους να επιβιώσουν και να ανθίσουν, ενώ άλλοι υποφέρουν και πεθαίνουν πνευματικά και σωματικά. Ο φιλελευθερισμός είναι το μεγαλύτερο κακό της εποχής μας λόγω του αναπόφευκτου, της επιβολής του χωρίς επιλογή από τη δεκαετία του 1990. Είναι το αδιέξοδο και το πεπρωμένο που πρέπει να αμφισβητηθεί, σύμφωνα με τον Dugin.
Ο φιλελευθερισμός και η «ελευθερία» του οδηγεί στη διάλυση της κοινωνίας. Σύμφωνα με τον Dugin, ο φιλελευθερισμός τελικά θα αντικαταστήσει τον άνθρωπο με γενετικά τροποποιημένα cyborgs.
Το τέταρτο παράδειγμα θα πρέπει να ενσωματώνει τα καλύτερα χαρακτηριστικά των τριών προκατόχων του και να απορρίπτει τα ελαττώματά τους. Έτσι, ο ιστορικός υλισμός ή η πίστη στο αναπόφευκτο της προόδου, ο οικονομισμός ή η πίστη στην πρωτοκαθεδρία της οικονομίας, η αντιπνευματότητα και η αντιεθνικότητα του μαρξισμού πρέπει να απορριφθούν, ενώ η κριτική του στον καπιταλισμό πρέπει να διατηρηθεί, καθώς και ο ιδρυτικός μύθος της επιστροφής στον χαμένο Παράδεισο της δημιουργικής εργασίας.

Ο Dugin είναι έτοιμος να εξετάσει τα καλά σημεία του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού και γι 'αυτό μερικές φορές αποκαλείται "Ναζί" από άδικους επικριτές, κάτι που είναι λάθος, επειδή δεν είναι καθόλου ρατσιστής.
Σε αυτό το βιβλίο, αποφαίνεται  κατά του ρατσισμού, όχι μόνο κατά του ωμού βιολογικού ρατσισμού του Τρίτου Ράιχ, αλλά και κατά του ρατσιστικού μονοπολικού πολιτισμού, της ρατσιστικής αίγλης και μόδας, του πολιτιστικού ρατσισμού, του ρατσιστικού αποκλεισμού που αναπτύσσει η πολιτική ορθότητα.
Με την αναδιατύπωση της ρατσιστικής συνιστώσας του εθνικοσοσιαλισμού, αυτή η πολιτική θεωρία γίνεται «ασφαλής» και οι θετικές πτυχές της μπορούν να ληφθούν υπόψη, λέει.
Μεταξύ των θετικών πτυχών είναι η αγάπη του λαού, η αγάπη ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα, ο εθνοκεντρισμός, η αποδοχή του «έθνους στο περιβάλλον του» ως θέμα της ιστορίας. 

Αν και η Τέταρτη Θεωρία προβάλλεται ως όπλο κατά του φιλελευθερισμού, μπορεί κανείς να βρει θετικές πτυχές σε αυτήν.
Ο Dugin εγκρίνει την ελευθερία ενώ απορρίπτει τον ατομικισμό.
Ανθρώπινη ελευθερία – ναι,  ατομική ελευθερία – όχι.
Υποβάλλει την έννοια των ατομικών δικαιωμάτων σε μια καυστική κριτική: Ο φιλελευθερισμός εγκρίνει τα ατομικά δικαιώματα επειδή είναι  δικαιώματα ενός μικρού ανθρώπου.
Η ανθρώπινη ελευθερία είναι η ελευθερία ενός μεγάλου ανθρώπου, ενός λαού και πρέπει να είναι απεριόριστη.
Ο Dugin προσπαθεί να διορθώσει τα ελαττώματα του κομμουνισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, ίσως διασταυρώνοντας αυτές τις θεωρίες, κάπου μεταξύ των αντι-χιτλερικών αδελφών Strasser και Ernst Niekisch από τη μία πλευρά και των εθνικών κομμουνιστών από την άλλη.
Αυτός ο τόπος συνάντησης μεταξύ της άκρας αριστεράς και της άκρας δεξιάς του χθες πρέπει να γονιμοποιηθεί από τον μύθο και την παράδοση, να διαλυθεί και να επικεντρωθεί στο Dasein, αρχικά.
Ωστόσο, υπάρχουν χαρακτηριστικά αυτών των τριών προκατόχων που δεν είναι αποδεκτά από τον Dugin, και πρώτα απ 'όλα η πίστη στην πρόοδο και τη γραμμική ανάπτυξη.
Έναν ρυθμιστή βαλβίδας, μια συσκευή που εμποδίζει μιαν ατμομηχανή να εκραγεί διακόπτοντας την παροχή καυσίμου, είναι  αυτό που χρειάζεται η ανθρωπότητα για τις επιχειρήσεις της.
Αντί για μια γραμμική  διαδικασία, θα πρέπει να υπάρχει μια κυκλική, διαδικασία, αυτό που άλλοι θα αποκαλούσαν βιώσιμη ανάπτυξη.
Ο Dugin σκοπεύει να διορθώσει ένα βαθύ οντολογικό πρόβλημα αλλοτρίωσης και άρνησης του Όντος, σύμφωνα με τα λόγια του Martin Heidegger, ο οποίος είπε ότι οι αρχαίοι Έλληνες συγχέουν το Ίδιο το Ον (Vorhandensein) και την ανθρώπινη εμπειρία του Όντος στον κόσμο (Dasein), και ότι αυτή η μικρή σύγχυση, μακροπρόθεσμα, προκάλεσε τεχνική πρόοδο και οδήγησε στην Ανυπαρξία.
Αυτό θέλει να ξεπεράσει ο Ντούγκιν κάνοντας το Ον στον κόσμο τον πιο αξιοθαύμαστο παράγοντα στην ιστορία.
Για τους φιλελεύθερους, το πιο σημαντικό πράγμα είναι το άτομο· για τους κομμουνιστές είναι μια κοινωνική τάξη· για τους Ναζί, είναι μια φυλή. Για τους φασίστες, είναι ένα κράτος και για τον Ντούγκιν. και το τέταρτο παράδειγμά του είναι το Ον-στον-κόσμο.
Έτσι, η βαθιά νύχτα της αποξένωσης μπορεί να μετατραπεί σε μια φωτεινή μέρα της Ύπαρξης, λέει ο Dugin.
Αν οι κομμουνιστικές και εθνικοσοσιαλιστικές φιλοσοφίες βασίζονταν στον Χέγκελ, η φιλοσοφία του Ντούγκιν, καθώς και των εχθρών του, των νεοσυντηρητικών φιλελεύθερων του Λέοντος  Στράους, βασίζεται στον Χάιντεγκερ.
Ένας σύγχρονος νους έχει περιγράψει τη μάχη του Στάλινγκραντ ως εξής: «Οι Χεγκελιανοί της αριστεράς πολεμούν τους Χεγκελιανούς της δεξιάς».
Ίσως θα δούμε heideggerians του λαού που αγωνίζονται ενάντια στους ελιτιστές Heideggerians; .
Μερικές από τις γεωπολιτικές σκέψεις του Dugin περιλαμβάνονται στο βιβλίο.
Είναι εχθρός της παγκοσμιοποίησης και επιδιώκει μια ανεξάρτητη ζωή και ανάπτυξη για κάθε μία από τις μεγάλες περιοχές: Ευρώπη, Βόρεια Αμερική, Ρωσία, Κίνα κ.λπ
.
Αφήστε την Αμερική ελεύθερη να ζήσει όπως κρίνει αυτή, αλλά πέρα από τον ωκεανό, να σταματήσει να παρεμβαίνει στο εξωτερικό και να επιβάλλει τον τρόπο ζωής της στους άλλους.
Όσον αφορά τη Ρωσία, βλέπει την πατρίδα του ως πιθανή βάση αντίστασης στη Νέα Παγκόσμια Τάξη, μαζί με άλλες χώρες που αψηφούν την αμερικανική εντολή.
Δεν πιστεύει ότι η σημερινή Ρωσία είναι έτοιμη για τη μεγάλη πρόκληση, εξακολουθεί να είναι αόριστη και διστακτική, αλλά αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που έχουμε», λέει.
Η πυρηνική ασπίδα της μπορεί να υπερασπιστεί τους πρώτους βλαστούς νέων ιδεών ενάντια στη βάναυση δικαιοσύνη του παγκόσμιου σερίφη.
Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία είναι μια καλή αρχή για να μεταφέρουμε τις ιδέες του Dugin στον δυτικό αναγνώστη.
Εξάλλου, ακόμη και η απόρριψη του δυτικού μηδενισμού από τον Χάιντεγκερ είναι επίσης μια δυτική ιδέα.  

Πηγή: LA CAUSE DU PEUPLE : Alexandre Douguine, le sage conseiller. Par Israël Adam Shamir (numidia-liberum.blogspot.com) 

μέσω Entre La Plume et l'Enclume - Alexander Douguine, le sage conseiller (plumenclume.org) 

Original : The Wise Counsellor | The Fourth Political Theory (4pt.su)

Ας σηκωθούμε!

Ας σηκωθούμε!

του Erwan Castel

Πιστεύω ότι η απεχθής δολοφονία της Ντάρια Ντούγκινα είναι ένα συναισθηματικό σοκ που θα ριζοσπαστικοποιήσει την αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης και συνεπώς την εσχατολογική διάσταση αυτού του ρωσοατλαντικού πολέμου που ξεκίνησε πριν από 8 χρόνια στο Μαϊντάν και στο Ντονμπάς και που φέτος κατέληξε να εκραγεί, σαν ηφαίστειο υπό πίεση.

Η οδύνη του ρωσικού λαού για τον θάνατο της   Ντάρια Ντούγκινα, συγκρίνεται  μόνο με το παράλογο μίσος των Δυτικών προς τον πατέρα της Αλεξάνδρο και  δείχνει ότι είναι η ψυχή της Ρωσίας που έχει συγκινηθεί από αυτήν την άθλια τρομοκρατική ενέργεια.

Η Ντάρια ήταν η πριγκίπισσα του πατέρα της αλλά και κληρονόμος της φιλοσοφικής του σκέψης που μεγάλωσε με την αρτιότητα της λογικής της και την κομψότητα της προσωπικότητάς της. Η δολοφονία ενός στοχαστή, μιας γυναίκας και ενός παιδιού είναι μια πράξη που αφαιρεί από τους δράστες  οριστικά το πρόσχημα ότι  υπερασπίζονται κάθε μορφή ανθρωπιάς.

Η Ντάρια, ως μάρτυρας πλέον,  ενσαρκώνει αυτή την αιώνια σοφία της οποίας το φως δεν μπορεί ποτέ να σβήσει και εντάσσεται στο πάνθεον της μνήμης και της ελπίδας εκείνων των άλλων φιλοσόφων που δολοφονήθηκαν από τις ιδεολογικές δικτατορίες της Ιστορίας.
Αλλά το μαρτύριο της Ντάριας «Πλατωνόβας», με κάνει να σκέφτομαι πάνω απ' όλα αυτό της Υπατίας της  Αλεξανδρινής,  γιατί τόσα κοινά σημεία τις ενώνουν ακόμα και στον τραγικό τους θάνατο: λαμπρές γυναίκες σοφίας, γενναιοδωρίας και ομορφιάς, θεματοφύλακες τόσο της Παράδοσης και της Επιστήμης όσο και ουμανιστές φιλόσοφοι...

Και οι δύο ήταν νεοπλατωνικές και οι δύο δολοφονήθηκαν απεχθώς από τα τσιράκια μιας μοναδικής μισαλλόδοξης σκέψης.

Ένας ποιητής από τη Γαλλία, ο Guy Béart, τραγουδούσε: «Ο πρώτος που λέει την αλήθεια, πρέπει να εκτελεστεί.» Και για τη Ντάρια όσο και για την Υπατία, οι φόνοι τους αποκαλύπτουν την Αλήθεια των σκέψεών τους και τις κάνουν αιώνιες!

Όταν η ρωσική γη ανοίξει για να καλωσορίσει τη Ντάρια, δεν θα είναι ένα άψυχο σώμα που θα μεταφερθεί στη γη, αλλά ένας σπόρος ελπίδας που θα βλαστήσει σε όλες τις καρδιές που αγωνίζονται για την ελευθερία των λαών τη σκλαβιά του σύγχρονου κόσμου. Στο πεδίο των συνειδήσεων ένα νέο και εκθαμβωτικό τριαντάφυλλο θα φέρει το όνομά της! Και αντί να σβήσει τη φλόγα της ευρασιατικής σκέψης, που είναι ο υψηλός θεματοφύλακας ενός πολυπολικού και ελεύθερου κόσμου, η δολοφονία της Ντάρια θα σπείρει  στις καρδιές μας τις σπίθες αυτής της σοφίας και όλοι μας θα βυθίσουμε μαζί την απελευθερωτική της φωτιά πολλαπλασιασμένη στην καρδιά του σκοταδισμού της παγκοσμιοποίησης των σκλάβων.

Ενώ κάποιοι χλευάζουν και άλλοι φωνάζουν εκδίκηση, σκέφτομαι την Ντάρια, της οποίας τα λείψανα αναχωρούν για τις ιερές μας αναμνήσεις και τον Αλεξάντερ Ντούγκιν που χτυπήθηκε από την εξαφάνιση της «κόρης των ματιών του». Και η θλίψη με καλεί να σιωπήσω...


Σήμερα βρισκόμαστε στη στιγμή της ανάμνησης και της σκέψης και θα ακολουθήσει αυτή των πράξεων και της Δικαιοσύνης...

Ερουάν Καστέλ

Ευχαριστούμε τον Hugues de Courrèges που μοιράστηκε στη μνήμη της Ντάρια "Πλατόνοβα" αυτό το υπέροχο τραγούδι του Ρώσου τραγουδιστή Shaman "Ας σηκωθούμε!":
>

Ας σηκωθούμε από τον Σαμάν

Ας σηκωθούμε 

ενώ ζούμε ακόμα και η αλήθεια είναι με το μέρος μας 

Από εκεί πάνω, κάποιος μας κοιτάζει με τα μάτια της αγάπης

Χαμογέλασαν σαν παιδιά και περπάτησαν στον ουρανό

Ας σηκωθούμε

 για να τους πλησιάσουμε.

 

Ας αναστηθούμε μαζί

όσο ο Θεός και η αλήθεια είναι με το μέρος μας 

Θα ευχαριστήσουμε που μας χάρισε τη νίκη

Σε όσους βρήκαν τον παράδεισό τους αλλού και δεν είναι πλέον ανάμεσά μας.

Ας σηκωθούμε 

και ας τραγουδήσουμε!

 

Ας σηκωθούμε περήφανα 

Η αιώνια μνήμη μας χτυπάει πιο δυνατά στο στήθος μας, ανάμεσά μας

         Ας σηκωθούμε

Οι ήρωες της Ρωσίας θα παραμείνουν για πάντα χαραγμένοι στις καρδιές μας,

Μέχρι το τέλος του χρόνου.

 

Ας σηκωθούμε

και ας θυμηθούμε όλους εκείνους, τους οποίους χάσαμε σε αυτή τη φωτιά

Όλους εκείνους που είχαν πάει να πεθάνουν για την ελευθερία και όχι για τα μετάλλια 

Γνωρίζω σίγουρα ότι θα συναντήθουμε 

Ας σηκωθούμε 

και ας τραγουδήσουμε ξανά

 

Ας σηκωθούμε περήφανα 

Η αιώνια μνήμη μας χτυπάει πιο δυνατά στο στήθος μας, μεταξύ μας

 

Ας σηκωθούμε

Οι ήρωες της Ρωσίας θα παραμείνουν χαραγμένοι για πάντα στις καρδιές μας,

Μέχρι το τέλος του χρόνου. 

Θα σηκωθούμε (x3) 

Ας σηκωθούμε περήφανα 

Η αιώνια μνήμη μας χτυπάει πιο δυνατά στο στήθος μας, μεταξύ μας

 

Ας σηκωθούμε

Οι ήρωες της Ρωσίας θα παραμείνουν χαραγμένοι για πάντα στις καρδιές μας,

Μέχρι το τέλος του χρόνου.

 

Μετάφραση Κριστιάν Ακκυριά

Erwan Castel 

Soutien à la rébellion du Donbass : Levons nous ! (alawata-rebellion.blogspot.com)

Δολοφονήθηκε η Ντάρια Ντούγκινα

 Η δολοφονία της Ντάρια Ντούγκινα - Ποια ήταν

του Ερβάν Καστέλ.

«Όταν σκοτεινιάζει ο ουρανός!»

Μαθαίνοντας σήμερα το πρωί για τη δολοφονία της Daria, κόρης του Alexander Dugin, μια απέραντη θλίψη και θυμός με κατακλύζουν επειδή αυτή η τρομοκρατική επίθεση που διαπράχθηκε στη Μόσχα, και η οποία είχε ως στόχο τον Ευρασιατικό φιλόσοφο, είναι τόσο άθλια που δεν χρειάζεται υπογραφή για να καταλάβουμε ότι ήταν το φιλελεύθερο παγκοσμιοποιητικό ρεύμα που την ξεκίνησε.

Οι πρώτες μου σκέψεις εδώ είναι για την οικογένειά της και τους αγαπημένους της, τους φίλους της και όλους εκείνους στους οποίους ανήκω που θαυμάζουν τη σημασία της ευρασιατικής σκέψης και το θάρρος εκείνων που τη σπέρνουν στις ερήμους των σκλαβωμένων συνειδήσεων.

Οι λεπτομέρειες της θανατηφόρας επίθεσης αρχίζουν να γίνονται γνωστές: Το Land Cruiser Prado της Daria Dugin εξερράγη το βράδυ της 20ής Αυγούστου 2022 κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στην περιοχή της Μόσχας κοντά στο χωριό Bolshie Vyazemy. Χρησιμοποιήθηκε ένας  εκρηκτικός μηχανισμός, περίπου 400 γραμμάρια ΤΝΤ. Η Daria Dugin ήταν η τιμώμενη καλεσμένη σε μια διάλεξη που έδωσε ο πατέρας της σε φεστιβάλ "Παράδοση" στο χωριό Zakharovo. Την ώρα της αποχώρησής του από τη σκηνή στις 9:25 μ.μ. ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο οποίος ήταν ο στόχος της επίθεσης, επέλεξε να μπει σε άλλο αυτοκίνητο στην ίδια διαδρομή την τελευταία στιγμή. Στις 9:35 μ.μ. το αυτοκίνητο της Ντάρια εξερράγη στον αυτοκινητόδρομο Mozhayskoye.

Στην εξέλιξη της σκέψης μου,  η ανάγνωση του Αλεξάντερ Ντούγκιν ήταν πολύ σημαντική, ειδικά αυτή της «Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας», «Οι Ναΐτες του Προλεταριάτου» ή «Το Μέτωπο της Παράδοσης», όπως και εκείνων των ιδεολογικών εχθρών του όπως του Μπρεζίνσκι («Η Μεγάλη Σκακιέρα»), του Φουκουγιάμα («Το Τέλος της Ιστορίας») ή του Ατταλί («Ποιο Μέλλον»). Όλοι τους επιβεβαιώνουν αυτόν τον τιτάνιο ιδεολογικό αγώνα που συγκλονίζει τον κόσμο από της ενηλικίωσης ενός μηδενιστικού και δουλεμπορικού καπιταλισμού. Γιατί αν τα οικονομικά συμφέροντα (συχνά κρυμμένα) κυριαρχούν στη γεωπολιτική του Δυτικού Κόσμου, οι διαδοχικές ιστορικές ηγεμονίες ήταν πάντα φορείς ενός ιδεολογικού ολοκληρωτισμού ταυτόχρονα μοναδικού και πολύμορφου, ο οποίος, από μεταμόρφωση σε μεταμόρφωση, θα βρυκολακιάσει όλες τις κοινωνικές σφαίρες (θρησκεία, πολιτική, εκπαίδευση, οικονομία, πολιτισμός, μέσα ενημέρωσης, φιλοσοφία) για να οδηγήσει την καπιταλιστική δικτατορία προς την τελική της φάση: αυτή η Παγκόσμια Αγορά που κατακρημνίζει όχι μόνο τους ανθρώπους (αυτό θα ήταν μόνο ένα μικρότερο κακό) αλλά ολόκληρο τον πλανήτη μας προς το απόλυτο χάος.  

Μερικοί ηλίθιοι περιγράφουν τον Dugin ως τον νέο Ρασπούτιν του Κρεμλίνου και παρά το γεγονός ότι πολλοί δυτικοί μελετητές του ρωσικού κόσμου έχουν αποδομήσει αυτόν τον τραβηγμένο μύθο (ο George Barros θα πει ότι «οι δυτικοί δημοσιογράφοι έχουν αποδώσει στον Dugin μια μεγάλη επιρροή που απλά δεν υπάρχει»), η δυτική δαιμονοποίηση του Dugin συνεχίστηκε μέχρι τον εγκληματικό παροξυσμό που δολοφόνησε το παιδί του.

Η Ντάρια, η οποία ήταν μόλις 30 ετών, δεν ήταν μόνο απλά η κόρη του Alexander Dugin αλλά και η λαμπρή κληρονόμος της ευρασιατικής σκέψης ενός πολυπολικού κόσμου ενάντια στον μονοπολικό κόσμο του παγκοσμιοποιητικού φιλελευθερισμού.

Η δολοφονία της Daria Dugin δεν είναι μόνο η δειλή και ειδεχθής πράξη μιας ετοιμοθάνατης και ανίσχυρης παγκοσμιοποιητικής ιδεολογίας ενάντια σε μια μεταπολιτική σκέψη που υπερασπίζεται τις ελευθερίες των λαών ενάντια στη δικτατορία του εμπορεύματος, αλλά και η επιθυμία να χτυπήσει την ψυχή των λαών μιας μεγάλης Ρωσίας που έχει ξεσηκωθεί ενάντια στην καταστροφή της Παράδοσης.

Βρισκόμαστε πράγματι σε μια εσχατολογική και υπαρξιακή μάχη...

Η απάντηση της μεγάλης Ρωσίας, όταν εντοπιστούν οι ένοχοι και το δίκτυό τους, θα είναι μάλλον τρομερή αλλά νομιμοποιημένη!

Η Daria Dugin ανέλυσε το 2019 σε ένα εβολιανό (Ιούλιος Έβολα 1898-1974) όραμα και μια ιδέα αυτοκρατορίας, την πολιτική κατάσταση στη Ρωσία και τις γεωπολιτικές και μεταπολιτικές σχέσεις της με έναν παγκοσμιοποιημένο Δυτικό Κόσμο (στα γαλλικά)

Αντί να αποδυναμώσει την αντίσταση κατά της παγκοσμιοποιητικής ηγεμονίας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μαρτύριο της Ντάρια θα ενισχύσει, σε ολόκληρο τον κόσμο, αυτή τη βούληση των αδέσμευτων λαών να θέσουν ριζικά τέλος σε αυτόν τον φιλελεύθερο δουλικό και εγκληματικό κοσμοπολιτισμό. Η δολοφονία της είναι η απόδειξη ότι η Δύση εξακολουθεί σήμερα περισσότερο από ποτέ, να κυβερνάται από τύπους σαν τον ιεροεξεταστή Τορκεμάδα μιας μοναδικής ("ορθής") σκέψης που ξέρει μόνο πώς να δημιουργήσει τάγματα συνεργατών και δολοφόνων που μοναδικός στόχος τους είναι να καταστρέψουν τους ελεύθερους λαούς που αρνούνται τη δουλεία της.. 

Παρακάτω, μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις της Daria Dugin που παραχώρησε τον Μάιο στον Βρετόνο Yann Vallerie (επίσης δαιμονοποιημένο από το κλασικό "reductio ad hilerum") και η οποία απεικονίζει την κληρονομική αριστεία της σκέψης της.

***

Ο πόλεμος στην Ουκρανία: «Σύγκρουση παγκοσμιοποιητικών και ευρασιατικών πολιτισμών»

Η σύγκρουση στην Ουκρανία δεν έχει ακόμη τελειώσει. Στη Δύση βομβαρδιζόμαστε με πληροφορίες υπέρ της Ουκρανίας και των Ουκρανών. Ξεχνάμε ότι και οι Ρώσοι έχουν την άποψή τους. Για το σκοπό αυτό ρωτήσαμε την Daria Dugin, κόρη του Alexander Dugin, για την κατάσταση. Μια συναρπαστική συνέντευξη.

Breizh-info: Μπορείτε να συστηθείτε στους αναγνώστες μας; Δεν είναι δύσκολο για εσάς να ταυτίζεστε με την βαριά προσωπικότητα του  μπαμπά σας;

Daria Dugin: Αποφοίτησα από τη Φιλοσοφική Σχολή του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας, με πτυχίο στην ιστορία της φιλοσοφίας. Η έρευνά μου επικεντρώθηκε στην πολιτική φιλοσοφία του ύστερου νεοπλατωνισμού, ένα θέμα ατελείωτου ενδιαφέροντος. Η κύρια γραμμή σκέψης στην πολιτική φιλοσοφία των ύστερων Νεοπλατωνιστών είναι η ανάπτυξη της ιδέας μιας ομολογίας της ψυχής και του Κράτους και η ύπαρξη μιας παρόμοιας τριπλής τάξης και στα δύο. Ακριβώς όπως υπάρχουν τρεις βάσεις στην ψυχή, έτσι και στο κράτος (και οι πλατωνιστές περιγράφουν το ινδοευρωπαϊκό μοντέλο, που αργότερα θεωρητικοποιήθηκε τέλεια στα έργα του Dumezil) υπάρχουν επίσης τρία πεδία - αυτό το μοντέλο εκδηλώνεται στην αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα. Η υπαρξιακή και ψυχική κατανόηση της πολιτικής έχει χαθεί στην πραγματικότητα με πολλούς τρόπους σήμερα, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την πολιτική μόνο ως τεχνική, αλλά ο πλατωνισμός αποκαλύπτει μια βαθιά σύνδεση μεταξύ πολιτικών και ψυχικών διαδικασιών. Είναι επείγον σήμερα να αποκαταστήσουμε ένα τόσο ολοκληρωμένο όραμα των πολιτικών διαδικασιών, δηλαδή να εξετάσουμε την «υπαρξιακή πολιτική».

Είναι τιμή μου που βρίσκομαι στην ίδια βάρκα με τον πατέρα μου (στο ίδιο υπαρξιακό πλοίο), όντας κόρη ενός μεγάλου αναζητητή της Παράδοσης, συγγραφέα του 24τομου βιβλίου Noomachia («Πόλεμοι του Νου» – ανάλυση μέσα από τα τρία λογότυπα όλων των πολιτισμών του κόσμου). Το γεγονός ότι βρισκόμαστε υπό κυρώσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι επίσης ένα σύμβολο ότι εμείς, οι Dugins, βρισκόμαστε στον δρόμο προς την αλήθεια στον αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης. Ως εκ τούτου, θα έλεγα ότι είναι τιμή μου να έχω γεννηθεί σε μια τέτοια οικογένεια.

Breizh-info: Πείτε μας για την τρέχουσα δουλειά σας;

Daria Dugin: Είμαι πολιτικός παρατηρητής του Διεθνούς Ευρασιατικού Κινήματος και ειδικός στις διεθνείς σχέσεις. Το πεδίο δραστηριότητάς μου είναι η ανάλυση της ευρωπαϊκής πολιτικής καθώς και της γεωπολιτικής. Ως εκ τούτου, εμφανίζομαι σε ρωσικά, πακιστανικά, τουρκικά, κινεζικά και ινδικά τηλεοπτικά κανάλια, παρουσιάζοντας ένα πολυπολικό παγκόσμιο όραμα των πολιτικών διαδικασιών. Τα ενδιαφέροντά μου είναι τόσο ο ευρωπαϊκός χώρος πολιτισμού όσο και η Μέση Ανατολή, όπου ξεκινά ένα είδος συντηρητικής επανάστασης – από τη συνεχή αντιπαράθεση του Ιράν με την ηγεμονία των ΗΠΑ ή τον αγώνα της Συρίας κατά του δυτικού ιμπεριαλισμού έως την Τουρκία, η οποία σήμερα δείχνει ενδιαφέρουσες τάσεις απόστασης από το ΝΑΤΟ και το αγγλοσαξονικό γεωπολιτικό μπλοκ και προσπαθεί να οικοδομήσει την εξωτερική της πολιτική σε πολυπολική βάση, συμμετέχοντας σε διάλογο με τον ευρασιατικό πολιτισμό. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να ακολουθήσουμε τις διαδικασίες της περιοχής της Μέσης Ανατολής, αυτή είναι μια από τις σκηνές του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Από την άλλη, ενδιαφέρομαι επίσης πολύ για τις αφρικανικές χώρες· αντιπροσωπεύουν τον «Άλλο» για την Ευρώπη και τη Ρωσία, από την ανάλυση των οποίων μπορεί κανείς να κατανοήσει καλύτερα τον δικό τους πολιτισμό. Η Αφρική ήταν πάντα ένα ονειρικό στοιχείο τόσο για τους Ευρωπαίους όσο και για τους Ρώσους - θυμηθείτε το Ταξίδι του Arthur Rimbaud στην Αβησσυνία και το Harrar, ή τον Ρώσο ποιητή Nikolai Gumilev που εμπνεύστηκε από τον Rimbaud ("Αφρικανικό Ημερολόγιο") και μια σειρά ποιημάτων για την Αφρική, στα οποία αποκαλύπτεται μια Αφρική σαν ένας ανεξερεύνητος πολιτισμός, γεμάτος νόημα, τον οποίο η δυτική αποικιοκρατία προσπάθησε βάναυσα να αναιρέσει και να καταστρέψει. Σήμερα, οι τεκτονικές αναταραχές συμβαίνουν στην αφρικανική ήπειρο και η αντιπαράθεση των πολιτισμών: δυτικού και αυθεντικά αφρικανικού (τόσο διαφορετικός και τόσο μοναδικός) είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Για μένα, ένα ιδιαίτερα σημαντικό θέμα είναι η ανάπτυξη της θεωρίας ενός πολυπολικού κόσμου. Είναι σαφές ότι η στιγμή της παγκοσμιοποίησης έχει τελειώσει, ο  φιλελευθερισμός έχει φτάσει στο τέλος της ιστορίας του. Ταυτόχρονα, είναι εξαιρετικά σημαντικό να κατανοήσουμε ότι έχει ξεκινήσει ένα νέο στάδιο γεμάτο προκλήσεις και πολυπλοκότητες. Η διαδικασία δημιουργίας πολυπολικότητας, διάρθρωσης πολιτιστικών συνασπισμών και καθιέρωσης διαλόγου μεταξύ τους είναι το κύριο καθήκον όλων των διανοουμένων σήμερα. Ο Samuel Huntington, ως ρεαλιστής των διεθνών σχέσεων, ορθώς προειδοποίησε για τους κινδύνους μιας σύγκρουσης πολιτισμών. Ο Φάμπιο Πετίτο, ειδικός στις διεθνείς σχέσεις, τόνισε ότι η οικοδόμηση ενός «διαλόγου των πολιτισμών» είναι το κεντρικό καθήκον και «ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός». Έτσι, για να εδραιωθεί ο πολυπολικός κόσμος, οι παραμεθόριες (ενδιάμεσες) περιοχές μεταξύ των πολιτισμών πρέπει να αντιμετωπίζονται με προσοχή. Όλες οι συγκρούσεις συμβαίνουν  στα σύνορα (ενδιάμεσες ζώνες) των πολιτισμών, όπου συγκρούονται οι διαφορετικές συμπεριφορές. Είναι επομένως απαραίτητο να αναπτυχθεί μια «συνοριακή» (ενδιάμεση) κατάσταση του νου, προκειμένου ο πολυπολικός κόσμος να λειτουργήσει πλήρως και να περάσει από το «σοκ» στον «διάλογο» των πολιτισμών. Χωρίς αυτό, υπάρχει κίνδυνος "σοκ".

Breizh-info: Πώς βλέπετε τον πόλεμο στην Ουκρανία; Τι γίνεται με τις αντιδράσεις στη Δύση και σε όλο τον κόσμο;

Daria Dugin: Η κατάσταση στην Ουκρανία είναι ακριβώς ένα παράδειγμα σύγκρουσης πολιτισμών. Μπορεί να θεωρηθεί ως σύγκρουση παγκοσμιοποιητικών και ευρασιατικών πολιτισμών. Μετά τη «μεγάλη γεωπολιτική καταστροφή» (όπως αποκάλεσε ο Ρώσος πρόεδρος την κατάρρευση της ΕΣΣΔ), τα εδάφη της πρώην ενωμένης χώρας έγιναν «σύνορα» (ενδιάμεσες ζώνες) – εκείνοι οι χώροι στους οποίους στράφηκε η προσοχή των γειτόνων, με το ΝΑΤΟ και ειδικά τις Ηνωμένες Πολιτείες να ενδιαφέρονται να αποσταθεροποιήσουν την κατάσταση στα σύνορα της Ρωσίας. Στη δεκαετία του 1990, ξεκίνησε συνεκτική εργασία με τα στελέχη των νέων κυβερνήσεων των νέων κρατών – η Ουκρανία δεν αποτελεί εξαίρεση. Τα γεγονότα του 2014 στην Ουκρανία, το Μαϊντάν, που υποστηρίχθηκε με τόση θέρμη τόσο από τη Νούλαντ όσο και από τον διάσημο στρατιώτη της υπερ-παγκοσμιοποίησης Bernard-Henri Levy, ήταν ένα σημείο καμπής, στην πραγματικότητα άνοιξαν την πόρτα για την εγκαθίδρυση μιας άμεσης παγκοσμιοποιητικής επιταγής στην Ουκρανία. Επιπλέον, φιλελεύθερα και εθνικιστικά στοιχεία, τα οποία ήταν λίγο πολύ ουδέτερα πριν από το 2014, έχουν ενταχθεί σε ένα ενιαίο μέτωπο με μια παγκοσμιοποιητική και φιλοαμερικανική ατζέντα. Για 8 χρόνια στην Ουκρανία, η ρωσοφοβία καλλιεργήθηκε από διάφορα προγράμματα και η ιστορία ξαναγράφτηκε, μέχρι τη φυσική σφαγή των Ρώσων: αυτά τα ίδια 8 τρομερά χρόνια για το Ντονμπάς με καθημερινούς βομβαρδισμούς. Το γαλλικό κοινό ακούει την ντοκιμαντερίστρια Anne Laure Bonnel, μάρτυρα αυτών των 8 χρόνων στο Ντονέτσκ, η οποία δεν φοβάται να πει την αλήθεια στις ταινίες και τις συνεντεύξεις της.

Η ομόφωνη υποστήριξη της Δύσης προς την Ουκρανία το 2022, η προμήθεια όπλων σε αδιανόητη κλίμακα – όλα αυτά ακούγονται σαν αγωνία. Η αγωνία ενός παγκοσμιοποιητικού καθεστώτος που αρχίζει να χάνει έδαφος μπροστά στην πολυπολικότητα. Ο σημαντικότερος πόνος μου είναι ότι η Ευρώπη υπέκυψε στην επιρροή της παγκοσμιοποιητικής προπαγάνδας και αντί να παραμείνει ουδέτερη, πήρε το μέρος του πολέμου. Από πολλές απόψεις, αυτό ήταν σίγουρα το σχέδιο των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες είχαν προκαλέσει τόσο συστηματικά και συνεχώς ολόκληρη τη σύγκρουση με την προμήθεια  όπλων στην Ουκρανία. Μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες (σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια), περισσότερα από 658 εκατομμύρια δολάρια επενδύθηκαν σε βοήθεια προς την Ουκρανία μεταξύ 2014 και 2017.

Ταυτόχρονα, βλέπουμε ότι οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Μέσης Ανατολής, της Κίνας και της Ινδίας δεν έχουν υιοθετήσει παγκοσμιοποιητική θέση. Ο ηγέτης της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο δήλωσε ότι η χώρα του εμμένει «σταθερά» στη θέση της Ρωσίας. Στην Κούβα, άνθρωποι εθεάθησαν να φέρουν ρωσικές σημαίες και σύμβολα Ζ κατά τη διάρκεια διαδήλωσης την 1η Μαΐου, σύμφωνα με τον γερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο  ZDF. Η Αργεντινή κατηγόρησε τη Δύση ότι έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Η αντιπρόεδρος της χώρας, Κριστίνα Κίρχνερ, δήλωσε ότι η χώρα βρίσκεται σε σύγκρουση με το Λονδίνο για τα Νησιά Φώκλαντ. Στη Βραζιλία, ο προεδρικός υποψήφιος Λούλα ντα Σίλβα δήλωσε με τη σειρά του ότι ο Ουκρανός ηγέτης Βολοντίμιρ Ζελένσκι ήταν υπεύθυνος για όσα συνέβαιναν στη χώρα του. Η Κίνα έχει εκφραστεί εναντίον της επέκτασης του ΝΑΤΟ και των προκλήσεων των ΗΠΑ. Η Ινδία προσπάθησε να διατηρήσει τη στρατηγική της ουδετερότητα (στη δεκαετία του 1990, η ίδια η Ινδία ήταν ο στόχος πολύ οδυνηρών κυρώσεων των ΗΠΑ και της Δύσης επειδή αρνήθηκε να προσχωρήσει στη Συνθήκη για την Πλήρη Απαγόρευση των Πυρηνικών Δοκιμών. Η χώρα, την οποία η Δύση επιδιώκει να αποκόψει από το οξυγόνο της και να στερήσει την υψηλή τεχνολογία, στη συνέχεια παρέμεινε σταθερή (κυρίως χάρη στη συνεργασία με τη Ρωσία, η οποία δεν συμμετείχε στις κυρώσεις και υποστήριξε την κατάργησή τους). Ορισμένες χώρες της Μέσης Ανατολής υποστήριξαν την ειδική στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας (η μακροχρόνια σύμμαχος της Ρωσίας Συρία γνωρίζει τη μάχη κατά της παγκοσμιοποίησης καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο), οι εκκλήσεις για αποχώρηση από το ΝΑΤΟ ακούγονται όλο και περισσότερο στην Τουρκία και ο πρόεδρος αρνήθηκε να εγκρίνει την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ. Πολλές αφρικανικές χώρες, ιδίως εκείνες με έντονο αντιπαγκοσμιοποιητικό συναίσθημα, δεν έχουν υποστηρίξει τη δυτική κριτική στη Ρωσία (Μάλι, Σουδάν, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Ζιμπάμπουε, Δημοκρατία του Κονγκό, Ερυθραία). Αυτές οι αντιδράσεις δείχνουν το τέλος του μύθου ενός «ενιαίου παγκόσμιου χώρου». Η ειδική στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία επιτάχυνε τη δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου και λειτούργησε ως καταλύτης για πολλές γεωπολιτικές διαδικασίες.

Breizh-info: Δεν νομίζετε ότι η Ρωσία απομονώνεται; Ποιες πιστεύετε ότι θα είναι οι συνέπειες όλων αυτών;

Daria Dugin: Νομίζω ότι είναι το αντίστροφο. Η Ρωσία βρίσκει νέους εταίρους και οι διαδικασίες κυριαρχίας (π.χ. οικονομική απονομιμοποίηση) αρχίζουν να επιταχύνονται. Προσπαθούν οι δυτικές χώρες να «τιμωρήσουν» τη Ρωσία μέσω κυρώσεων, αλλά ο αντίκτυπος στη ρωσική οικονομία δεν είναι πολύ αισθητός («Οι διεθνείς κυρώσεις κατά της Ρωσίας δεν φαίνεται να επηρεάζουν την καθημερινή ζωή των Μοσχοβιτών», δήλωσε δημοσιογράφος σε ρεπορτάζ του BFM TV). Η πολιτική κυρώσεων της Δύσης υπήρξε καταλύτης για την αναζήτηση νέων εταίρων και την αποδυτικοποίηση της χώρας μας. Ταυτόχρονα, αυτές οι κυρώσεις έχουν πλήξει οδυνηρά τις ευρωπαϊκές χώρες, καθιστώντας ένα είδος "χαρακίρι" για πολλές ευρωπαϊκές οικονομίες. Αυτή είναι μια πολύ ανησυχητική είδηση, αλλά προφανώς ήταν επίσης μέρος της συνωμοσίας των ΗΠΑ για αποσταθεροποίηση της ευρωπαϊκής ηπείρου. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν δήλωσε ότι η Βουδαπέστη δεν υποστηρίζει την επιβολή απερίσκεπτων κυρώσεων κατά της Ρωσίας. «Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας είναι σαν ατομική βόμβα, θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν όχι μόνο στο να μην μπορούμε να ταΐσουμε τον πληθυσμό μας αλλά και να δεχτούμε μια μάζα μεταναστών στα σύνορα», δήλωσε ο Ούγγρος πρωθυπουργός.

Τα νέα μπλοκ αναδύονται. «Οι αναπτυσσόμενες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, της Ινδίας, της Ινδονησίας, της Βραζιλίας και άλλων χωρών που αρνήθηκαν να πάρουν θέση μετά τις δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, θα πρέπει να εξετάσουν τρόπους για να ενισχύσουν τον οικονομικό συντονισμό τους για να αντέξουν τους επόμενους κλυδωνισμούς από τη Δύση. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες πρέπει να αναζητήσουν μια λύση μέσω της οικονομικής και εμπορικής συνεργασίας», έγραψε δημοσιογράφος των Global Times της Κίνας. Αυτές είναι πολύ ενδιαφέρουσες γεωπολιτικές διαδικασίες. Έτσι η Ρωσία δεν είναι θύμα της απομόνωσης, αλλά η πρωτοπόρος μιας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης.

Breizh-info: Πώς αντιδρά ο ρωσικός πληθυσμός σε αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος προφανώς έχει ήδη προκαλέσει απώλειες στη ρωσική πλευρά;

Daria Dugin: Κάθε στρατιωτική επιχείρηση οδηγεί πάντα σε απώλειες. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα στοιχεία που παρέχονται από ουκρανικές πηγές (αυτά που μεταδίδονται στα δυτικά μέσα ενημέρωσης) δεν είναι σωστά και πρέπει να επαληθευτούν. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση πληροφοριακού πολέμου στην οποία πολιτικοποιούνται τα πάντα, από στρατιωτικές εκθέσεις έως αριθμοί. Στον τομέα των μέσων ενημέρωσης στη Δύση, δυστυχώς δεν υπάρχει σχεδόν καμία εναλλακτική θεώρηση των γεγονότων. Το 2016, η OFPRA παρήγαγε έναν φάκελο με θέμα «Pravy Sektor («Δεξιός Τομέας»), μια ουκρανική ομάδα ultras: «Ο Pravy Sektor αποτελεί αντικείμενο ισχυρισμών για αντισημιτισμό και ξενοφοβία, ομοφοβικές διαδηλώσεις, παράνομες κρατήσεις και άλλες καταχρήσεις εξουσίας. Δημιούργησε μια ένοπλη πολιτοφυλακή, το Ουκρανικό Σώμα Εθελοντών, που συμμετείχε στη σύγκρουση εναντίον των  φιλορώσων αυτονομιστών στο Ντονμπάς. Οι εντάσεις ήταν μεταξύ του Ουκρανικού Σώματος Εθελοντών και των αρχών μέχρι τη ενσωμάτωσή του στις τακτικές ένοπλες δυνάμεις». Το 2022, εκείνοι που αντιμετωπίζονταν με υποψία το 2016, γίνονται ήρωες. Οι σύζυγοι των μαχητών του Αζόφ (μια ομάδα υπεύθυνη για τις σκληρές δολοφονίες Ρώσων στο Ντονμπάς) συναντούν τον πάπα στο Βατικανό. Είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι κάτι που φαινόταν απαγορευμένο μόλις πριν από δύο χρόνια έχει γίνει κοινό στην Ευρώπη. Σήμερα, ο φιλελευθερισμός συμβαδίζει με την ξενοφοβία και τον ναζισμό. Είναι παράδοξο. Αλλά αυτό μπορεί να εξηγηθεί αν κατανοήσει κανείς τον «ολοκληρωτικό χαρακτήρα» του σύγχρονου φιλελευθερισμού. Αυτό είναι το αντικείμενο της χειραγώγησης των πληροφοριών και των αριθμών.

Όσον αφορά την αντίδραση των Ρώσων, η συντριπτική πλειοψηφία υποστηρίζει την ειδική στρατιωτική επιχείρηση. Στα μάτια τους, αυτή είναι μια κατανοητή υπεράσπιση των γεωπολιτικών συμφερόντων της Ρωσίας και ένας αγώνας κατά της ρωσοφοβίας, επειδή έχει σχηματιστεί ένα καθεστώς στο Κίεβο που αρνείται στους Ρώσους το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση (γλώσσα, πολιτισμός, ταυτότητα) και στην ύπαρξη. Ορισμένοι πολίτες εγκατέλειψαν αμέσως τη χώρα μετά το ξέσπασμα των εχθροπραξιών – έφυγαν για τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και το Ισραήλ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ανατόλι Τσουμπάις, πρώην επικεφαλής της ρωσικής προεδρικής διοίκησης και ένας από τους ιδεολόγους και ηγέτες των οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη Ρωσία τη δεκαετία του 1990, εγκατέλειψε τη χώρα. Στη δεκαετία του 1990, το Πατριωτικό Μέτωπο τον αποκάλεσε «προδότη» και υπεύθυνο για τις οικονομικές δυσκολίες της Ρωσίας. Είναι συμβολικό. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, αυτό είναι σίγουρο.

Όλοι οι γύρω μου υποστηρίζουν την ειδική στρατιωτική επιχείρηση όχι μόνο με λόγια, αλλά και, για πολλούς, με πράξεις, παρέχοντας ανθρωπιστική βοήθεια στους πρόσφυγες και στην περιοχή. Επιπλέον, δεν το κάνουν τους τελευταίους μήνες, αλλά εδώ και πολλά χρόνια. Τα ίδια οκτώ χρόνια που η Δύση γνώριζε τόσο λίγα.

Breizh-info: Ως δημοσιογράφος, ποια είναι η γνώμη σας για τη λογοκρισία του RT στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή το Sputnik και τη σιωπή (βλ. έγκριση) της πλειοψηφίας των Ευρωπαίων δημοσιογράφων;

Daria Dugin: Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου περίπτωση παραβίασης της «Ελευθερίας της Έκφρασης». Η ελευθερία της έκφρασης συνεπάγεται τη δυνατότητα διαφορετικών απόψεων, μερικές φορές δυσάρεστων για τις αρχές. Το RT και το Sputnik δεν ήταν όργανα ρωσικής προπαγάνδας, αλλά πλατφόρμες συζήτησης. Παρακολούθησα πολλά προγράμματα RT στη Γαλλία και ήταν ενδιαφέροντα επειδή περιελάμβαναν ειδικούς με εναλλακτική άποψη από εκείνη των μέσων ενημέρωσης του συστήματος. Το γεγονός ότι οι δημοσιογράφοι στην Ευρώπη δεν αντέδρασαν με κανέναν τρόπο σε αυτούς τους αποκλεισμούς δείχνει τον «ολοκληρωτικό» χαρακτήρα ολόκληρου του δυτικού κόσμου των μέσων ενημέρωσης. Είναι πολύ λυπηρό. Ας ελπίσουμε ότι τα μέσα ενημέρωσης θα παραμείνουν ενεργά και θα παρατείνουν την καταστροφή του μπλοκ της παραπληροφόρησης.

Breizh-info: Στη Γαλλία, οι οικονομικές συνέπειες γίνονται ήδη αισθητές (ιδίως η αύξηση των τιμών της βενζίνης). Πώς θα μπορούσε ακόμα να αποφευχθεί μια σπείρα κόλασης;

Ντάρια Ντούγκιν: Οι αντιρωσικές κυρώσεις αρχίζουν να στραγγίζουν την ευρωπαϊκή οικονομία. Η Λεπέν, κατά τη διάρκεια της συζήτησης με τον Μακρόν, δικαίως τις αποκάλεσε «χαρακίρι» για τη γαλλική οικονομία. Αλλά ας σκεφτούμε, ποιος χρειάζεται μια αποδυναμωμένη Ευρώπη; Ταλαιπωρημένη μετά την COVID, αποδυναμωμένη από τις αντιρωσικές κυρώσεις, η Ευρώπη θα πρέπει να επικεντρώσει όλες τις δυνάμεις της στο ζήτημα της διάσωσης της δικής της οικονομίας, σε μια τέτοια κατάσταση οι ωφελούμενες είναι οι ΗΠΑ, οι οποίες καταφέρνουν να εδραιώσουν τον έλεγχό τους στην ήπειρο. Ένα ανεξάρτητο Rimland είναι απαράδεκτο για τον αγγλοσαξονικό πολιτισμό, το αυξανόμενο αντιαμερικανικό και αντινατοϊκό συναίσθημα (στη Γαλλία, προσέξτε, ο Melanchon, η Le Pen, ο Zemmour και πολλοί άλλοι υποψήφιοι έχουν επικρίνει ενεργά την ιδιότητα του μέλους της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ και έχουν ζητήσει ένα σχεδόν γκωλικό σενάριο του 1966) αποτελεί απειλή για την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, η ιδέα των αντιρωσικών κυρώσεων εφαρμόστηκε με τον ιδιοτελή στόχο της αποδυνάμωσης της περιοχής. Οι ελίτ της ΕΕ ενήργησαν ως μεσάζοντες, πληρεξούσιοι των παγκοσμιοποιητών σε αυτήν την προσπάθεια και κατάφεραν πλήγμα στην ευημερία των λαών και των πληθυσμών της Ευρώπης.

Breizh-πληροφορίες: Η τελευταία λέξη;

Daria Dugin: Προτρέπω όλους τους αναγνώστες να σκεφτούν κριτικά και να αμφισβητήσουν τις αναφορές που δημοσιεύονται από τα μέσα ενημέρωσης. Αν οι δυτικές φιλελεύθερες ελίτ επιμένουν τόσο πολύ στην υποστήριξη του Κιέβου και στη δαιμονοποίηση της Μόσχας, είναι επειδή υπάρχει μια λογική κέρδους πίσω από όλα αυτά. Πρέπει να αμφισβητείς τα πάντα. Αυτή είναι μια σημαντική αρχή που μας επιτρέπει να διατηρήσουμε νηφάλια σκέψη. Σε μια κοινωνία θεάματος, προπαγάνδας και ολοκληρωτικής φύσης των δυτικών συστημάτων, η αμφιβολία είναι ένα θεμελιώδες βήμα έξω από τη σπηλιά... »

Συνέντευξη από τον Γιαν Βαλερί για το Breizh-Info

Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν με τη κόρη του Ντάρια λίγες ώρες πριν από τη δολοφονία.

Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν σοκαρισμένος από το φλεγόμενο αυτοκίνητο και τη σορό της κόρης του Ντάρια.

Το αυτοκίνητο της Daria Dugin λίγα δευτερόλεπτα μετά την έκρηξη του εκρηκτικού μηχανισμού

Μετάφραση: Κριστιάν Ακκυριά

πηγή: Daria Douguine assassinée (reseauinternational.net)