Τιερί Μεϊσάν: Η καταβύθιση της ειρήνης στην Ευρώπη

 

ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΕΣ ΕΝΤΑΣΕΙΣ 24

Η καταβύθιση της ειρήνης στην Ευρώπη

του Τιερί Μεϊσάν

Ενώ οι Αγγλοσάξονες έχουν ήδη καταφέρει να αποκλείσουν τη Ρωσία από το Συμβούλιο της Ευρώπης και ετοιμάζονται να την αποτρέψουν από τη συμμετοχή της στις συνεδριάσεις του ΟΑΣΕ, εργάζονται για να βυθίσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργώντας μια ανταγωνιστική δομή στην Κεντρική Ευρώπη: την Πρωτοβουλία των Τριών Θαλασσών. Με αυτόν τον τρόπο, ζωντανεύουν ένα παλιό πολωνικό σχέδιο που αποσκοπεί στην ανάπτυξη της περιοχής διαφυλάσσοντάς την από οποιαδήποτε γερμανική ή ρωσική επιρροή.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 28 JUIN 2022

DEUTSCH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS РУССКИЙ

Σύνοδος Κορυφής της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών (Intermarium) στη Ρίγα, 20 Ιουνίου 2022.


Το παρόν άρθρο είναι συνέχεια των:
1. « Η Ρωσία θέλει να αναγκάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να σεβαστούν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών », 4 Ιανουαρίου 2022.
2. « Η Ουάσιγκτον συνεχίζει το σχέδιο της RAND Corporation στο Καζακστάν και μετά στην Υπερδνειστερία », 11 Ιανουάριο 2022.
3. « Η Ουάσιγκτον αρνείται να ακούσει τη Ρωσία και τη Κίνα », 18 Ιανουαρίου 2022.
4. “Ουάσιγκτον και Λονδίνο πάσχουν από κώφωση”, 2 Φεβρουαρίου 2022.
5. “Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο προσπαθούν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στην Ευρώπη”, 8 Φεβρουαρίου, 2022.
6. “Δύο ερμηνείες για την ουκρανική υπόθεση”, 15 Φεβρουαρίου 2022.
7. «Ήχησαν οι σάλπιγγες της κόλασης στην Ουάσιγκτον, ενώ οι σύμμαχοί της αποσύρονται», 22 Φεβρουαρίου 2022.
8. «Η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο στους Στραουσιανούς», 1 Μαρτίου 2022.
9. «Μια συμμορία τοξικομανών και νεοναζί», 5 Μαρτίου 2022.
10. “Το Ισραήλ άναυδο με τους Ουκρανούς νεοναζί”, 8 mars 2022.
11. "Ουκρανία: Η Μεγάλη χειραγώγηση, 22 Μαρτίου 2022.
12. «Η Νέα Παγκόσμια Τάξη που ετοιμάζεται με πρόσχημα τον πόλεμο στην Ουκρανία», 31 Μαρτίου 2022.
13. «Η πολεμική προπαγάνδα αλλάζει μορφή», 5 Απριλίου 2022.
14. «Η συμμαχία της MI6, της CIA και των μπαντεριστών», 12 Απριλίου 2022.
15. «Το τέλος της δυτικής κυριαρχίας», 19 Απριλίου 2022.
16. «Ουκρανία: Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχίζεται», 26 Απριλίου 2022.
17. «Η Ουάσιγκτον ελπίζει να αποκαταστήσει την υπερδύναμή της χάρη στον πόλεμο στην Ουκρανία», 3 Μαΐου 2022.
18. «Ο Καναδάς και οι Μπαντεριστές», 10 Μαΐου 2022.
19. «Ένας νέος πόλεμος προετοιμάζεται μετά την ήττα του ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία», 24 Μαΐου 2022.
20. «Ουκρανικό μυστικό Στρατιωτικά Προγράμματα», 31 Μαΐου 2022.
21. «Ουκρανία: παρανοήσεις, παρεξηγήσεις και ελλείψεις κατανόησης», 7 Ιουνίου 2022.
22. «Πολωνία και Ουκρανία», 14 Ιουνίου 2022.
23. «Η ιδεολογία των Μπαντεριστών», 21 Ιουνίου 2022.

Το Συμβούλιο Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισε στις 23 Ιανουαρίου 2022 να χορηγήσει στην Ουκρανία το καθεστώς της χώρας που υποβάλλει αίτηση για ένταξη. Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ursula von der Leyen, διευκρίνισε ότι ο δρόμος θα είναι μακρύς (η Τουρκία έχει αυτό το καθεστώς εδώ και 23 χρόνια) για να ανέβει αυτή η χώρα στο επίπεδο που απαιτεί η Ένωση, είτε σε οικονομικά είτε σε πολιτικά ζητήματα.

Το υπουργικό συμβούλιο του Ουκρανού προέδρου είχε ήδη διευκρινίσει ότι το Κίεβο δεν ελπίζει να ενταχθεί στην Ένωση, σήμερα ή αύριο, επειδή έχει άλλο σχέδιο, αλλά ότι το καθεστώς υποψηφιότητας ανοίγει τον δρόμο για ισχυρή οικονομική υποστήριξη από τις Βρυξέλλες για να το φέρει πιο κοντά στα πρότυπα της ΕΕ.

Εξ άλλου, η Ουκρανία μοιράζεται το πολωνικό σχέδιο Intermarium: μια συμμαχία όλων των κρατών που βρίσκονται στην Βαλτική και στην Μαύρης Θάλασσα.

Τα κράτη μέλη της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών (Intermarium) (σε σκούρο μπλε).

ΤΟ INTERMARIUM ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Αυτό το σχέδιο βασίζεται τόσο σε γεωγραφική πραγματικότητα όσο και σε ένα ιστορικό παρελθόν: στη «Δημοκρατία των δύο Εθνών» (Στέμμα της Πολωνίας και Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας) από τον 16ο έως τον 18ο αιώνα. Διατυπώθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της πολωνικής επανάστασης του 1830 από τον πρίγκιπα Adam Jerzy Czartoryski, στη συνέχεια κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, από τον Πολωνό στρατηγό Józef Piłsudski, με το όνομα «Federation (Ομοσπονδία) Międzymorze». Ο Piłsudski υπονόησε παράλληλα μια ιδεολογία με στόχο την απελευθέρωση όλων των λαών της Κεντρικής Ευρώπης από την ενσωμάτωσή τους στη γερμανική και ιδιαίτερα στη ρωσική αυτοκρατορία, τον «Προμηθεϊσμό». Όπως ο Τιτάνας, υποσχέθηκε στους ανθρώπους τεχνική πρόοδο που να τους επιτρέψει να απελευθερωθούν από τους άρχοντές τους. Στην συνέχεια προτίμησε τους Γερμανούς από τους Ρώσους και δεν δίστασε να συμμαχήσει με τους Αυστροούγγρους και τους Γερμανούς εναντίον του Τσάρου. Το 2016, μια τρίτη έκδοση αυτού του σχεδίου παρουσιάστηκε από τον Πολωνό πρόεδρο, Andrzej Duda, με το όνομα «Πρωτοβουλία των Τριών Θαλασσών» (η τρίτη θάλασσα είναι η Αδριατική). Συμμετείχαν έντεκα κράτη. Έγιναν δώδεκα εδώ και λίγες μέρες.

Το Προμηθεϊκό σχέδιο του Józef Piłsudski έδινε χώρο σε ένα πλήθος εθνοτικών ομάδων ενώ η εποχή του ήταν μια εποχή μονοεθνικών κρατών και «επιστημονικού» ρατσισμού. Ιδρύθηκε μια οργάνωση στο Παρίσι για να το υπερασπιστεί, αλλά απέτυχε.

Αυτό το έργο προσφέρει κατ’ αρχήν μια πολιτική θεώρηση στην απουσία φυσικών συνόρων στη μεγάλη πεδιάδα της Κεντρικής Ευρώπης: είναι καλύτερο να ενωθούμε παρά να υποταχθούμε ή να πολεμήσουμε μεταξύ μας. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα όσο φαίνονται: η Δημοκρατία των δύο Εθνών ήταν μια συνομοσπονδία που επέτρεπε στο Βασίλειο και στο Μεγάλο Δουκάτο να διατηρήσουν το καθένα τη δική του υπόσταση, ενώ ο Piłsudski φανταζόταν μια Ομοσπονδία στην οποία κάθε λαός θα συγχωνευόταν και όπου οι Πολωνοί θα κρατούσαν το πάνω χέρι. Όλα τα εθνικιστικά κινήματα της Κεντρικής Ευρώπης αναφέρονται στη Δημοκρατία των δύο Εθνών, αλλά εξάγουν πολύ διαφορετικά συμπεράσματα από αυτήν.

Για τους Ουκρανούς Μπαντεριστές, η Δημοκρατία των δύο Εθνών είναι η κληρονόμος της Ρουθηνίας που δημιουργήθηκε από τους Σουηδούς Βίκινγκς, τους Βαράγκες, κάτι που είναι λίγο τραβηγμένο στο βαθμό που τα εδάφη τους δεν αλληλεπικαλύπτονται. Το πολύ, μπορούμε να πούμε ότι, πολιτιστικά, αυτές οι οντότητες έχουν κοινά σημεία. Για τον Ουκρανό πρόεδρο, Volodymyr Zelenski, η Δημοκρατία των δύο Εθνών είναι ένα καλό παράδειγμα μιας συνομοσπονδίας που καθιστά δυνατή την απελευθέρωση τόσο από τη Ρωσία… όσο και από την Γερμανία, η οποία κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι επειδή οι Πολωνοί και Ουκρανοί πολιτικοί ηγέτες στοιχηματίζουν σε αυτό το κοινό σχέδιο συνομοσπονδίας Intermarium που ο πρόεδρος Zelensky μπόρεσε να προτείνει χωρίς να ντρέπεται την παραχώρηση της Ανατολικής Γαλικίας στην Πολωνία [1]. Ωστόσο, και στις δύο χώρες, η ακροδεξιά (με την ολοκληρωτική έννοια του μεσοπολέμου) σκοπεύει να χρησιμοποιήσει αυτή την πολιτική για να προωθήσει τις ρατσιστικές της ιδέες.

Η Πολωνία δεν έπαιξε ποτέ το παιχνίδι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας είναι μέλος από το 2004. Κατά την περίοδο της υποψηφιότητάς της για την Ένωση, δεν δίστασε να εισπράξει τεράστια ποσά για τη μεταρρύθμιση της γεωργίας της και να τα ξοδέψει για να αγοράσει ΗΠΑϊκά πολεμικά αεροσκάφη και να διεξάγει πόλεμο στο Ιράκ με εντολή της Ουάσιγκτον. Αυτό το ταχυδακτυλουργικό κόλπο είχε επινοηθεί από τον Αμερικανο-Πολωνό Zbigniew Brzezinski και την Αμερικανο-Γαλλίδα Christine Lagarde [2]. Τίποτα δεν έχει αλλάξει: σήμερα η Βαρσοβία βρίσκεται σε διαρκή διαμάχη με τις Βρυξέλλες, ιδιαίτερα για το δικαστικό της σύστημα. Η Ουκρανία δεν θα δυσκολευτεί να παίξει το ίδιο διπλό παιχνίδι.

Αυτό είναι το κύριο πρόβλημα των λαών της Κεντρικής Ευρώπης: δικαίως επιδιώκουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους χωρίς τους μεγάλους Ρώσους και Γερμανούς γείτονές τους, αλλά δεν καταφέρνουν να επιβεβαιωθούν χωρίς να πολεμήσουν εναντίον τους. Στο παρελθόν, αυτή η παθολογία τους ωθούσε πάντα να συγκρουστούν μεταξύ τους.

Το 2017, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ παρευρέθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών στη Βαρσοβία. Η Πολωνία περιγράφεται συχνά ως ο αμερικανικός «δούρειος ίππος» στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι επίσης το κλειδί για την παρουσία των ΗΠΑ στην Κεντρική Ευρώπη.

Ο πρίγκιπας Adam Jerzy Czartoryski τελείωσε τη ζωή του εξόριστος στο Παρίσι και ο στρατηγός Piłsudski εγκατέστησε το αρχηγείο του Προμηθεϊκού κινήματός του επίσης στο Παρίσι. Και στις δύο περιπτώσεις, ήταν θέμα φυγής τόσο από τη Γερμανία όσο και από τη Ρωσία. Η ανάμνηση αυτής της περιόδου οδήγησε το 1945 στη δημιουργία ενός δικτύου μεταναστών από την Κεντρική Ευρώπη που εργάζονταν πρώτα για το Βατικανό, μετά για τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες και τελικά για τους Αγγλοσάξονες (δίκτυο που ονομάζεται επίσης Intermarium [3]). Συγκεντρώνει τους κύριους φυγάδες ηγέτες των Κροατών Ουστάσι, της Ρουμανικής Σιδηράς Φρουράς κ.λπ. Μετά ήρθε το 1991 η ίδρυση της «Ομάδας του Βίσεγκραντ» (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία και Σλοβακία). Σήμερα οι υποστηρικτές αυτού του σχεδίου στρέφονται προς τους Αγγλοσάξονες, εξ ου και η υποστήριξη από την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο στη Βαρσοβία και στο Κίεβο. Έτσι η Σύνοδος Κορυφής της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών, στη Βαρσοβία το 2017, υποδέχθηκε τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Ενώ στη σύνοδο κορυφής της 20ης Ιουνίου 2022, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky, μιλώντας μέσω βίντεο, ζήτησε και απέκτησε αμέσως την ένταξη της χώρας του.

Το ενδιαφέρον των Αγγλοσαξόνων για το σχέδιο Intermarium είναι παλιό. Ένας από τους πατέρες της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής, ο Sir Halford Mackinder, είχε προσδιορίσει την Κεντρική Ευρώπη ως την καρδιά (Hartland) της Ευρασίας. Κατ’ αυτόν, η Βρετανική Αυτοκρατορία δεν θα μπορούσε να ελέγξει τον κόσμο παρά μόνο ελέγχοντας πρώτα αυτήν την περιοχή. Ως εκ τούτου, ένας από τους μαθητές του, ο πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον έσπευσε στο Κίεβο για να υποστηρίξει τον πρόεδρο Ζελένσκι. Όλοι οι αγγλοσάξονες γεωπολιτικοί έχουν υιοθετήσει τις ιδέες του Mackinder, συμπεριλαμβανομένου φυσικά του Zbigniew Brzezinski, ο οποίος ήταν μαζί με τον Στράουσιανό Paul Wolfowitz ένας από τα δύο κύρια πρόσωπα της διάσκεψης της Ουάσιγκτον το 2000, που σηματοδότησε τη συμμαχία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ουκρανίας [4] .

Το 1983, ο πρόεδρος Ρίγκαν φιλοξένησε το Αντικομμουνιστικό Μπλοκ των Εθνών (ABN) με την ευκαιρία της Εβδομάδας των Αιχμαλώτων Εθνών. Έσφιξε το χέρι του Yaroslav Stetsko, πρωθυπουργού της Ουκρανίας που επιβλήθηκε από τους Ναζί και πρώην δεξί χέρι του Stepan Bandera.

Δυστυχώς, αυτοί που πιέζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες να υποστηρίξουν το σχέδιο Intermarium είναι αντιπροσωπευτικά πρόσωπα του ακροδεξιού εθνικισμού. Έτσι, οι σύμβουλοι των προέδρων Dwight Eisenhower και Ronald Reagan που τους έκαναν να υιοθετήσουν την έννοια των «αιχμάλωτων εθνών (της ΕΣΣΔ)» ήταν όλοι πρώην συνεργάτες των Ναζί, μέλη του Αντιμπολσεβίκικου Μπλοκ των Εθνών [5]. Αυτοί που οργάνωσαν το προαναφερθέν συνέδριο του 2000 ήταν τα παιδιά τους, και σήμερα ο σημαντικότερος από αυτούς είναι ο Αμερικανο-Πολωνός Marek Jan Chodakiewicz, που δεν έπαψε ποτέ να ελαχιστοποιήσει τα εγκλήματα των Ναζί [6].

Όλα τα μέλη της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών είναι μέλη της ΕΕ, εκτός από την Ουκρανία. Οι περισσότεροι θεωρούν αυθόρμητα ότι είναι για τους ίδιους πολύ πιο σημαντικοί από την ΕΕ, αν και δεν έχουν τα ίδια μέσα. Το γεγονός ότι η Ουκρανία προσχώρησε τρεις ημέρες πριν από την αναγνώριση του καθεστώτος υποψήφιας για ένταξη στην ΕΕ όχι μόνο δείχνει ότι είναι πιο σημαντικό για αυτήν, αλλά και ότι οι Βρυξέλλες έχουν καταλάβει ότι πρέπει να δεχτούν όλα τα μέλη της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών για να μην χάσει κανένα.

Μεσοπρόθεσμα, αυτή η λογική θα πρέπει να οδηγήσει τα μέλη της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών να αποχωρήσουν συλλογικά από την ΕΕ όταν δεν θα τους είναι πλέον οικονομικά κερδοφόρα, επειδή ποτέ δεν συμμερίστηκαν τους πολιτικούς της στόχους.

Ήδη, ολόκληρη η αρχιτεκτονική ασφαλείας της ηπείρου τίθεται υπό αμφισβήτηση. Βασιζόταν σε δύο πυλώνες, αφενός στο Συμβούλιο της Ευρώπης και αφετέρου στον Οργανισμό για τη Συνεργασία και την Ασφάλεια στην Ευρώπη.

Η τελευταία συνεδρίαση της Επιτροπής Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης, χωρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας.

Η ΡΩΣΙΑ ΑΠΩΘΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Το Συμβούλιο της Ευρώπης δημιουργήθηκε το 1949. Για ορισμένους ιδρυτές, ήταν ζήτημα να στηρίξουν την ευρωπαϊκή ενότητα σε κοινές νομικές αρχές μέσω ενός Συμβουλίου των Κρατών και για άλλους, μέσω μιας συνέλευσης βουλευτών. Τελικά, τα δύο σχέδια συνδυάστηκαν, αλλά εκείνη την εποχή οι Σοβιετικοί και οι αδελφές τους χώρες κρατήθηκαν έξω. Η ΕΣΣΔ και τα μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας εντάχτηκαν αμέσως μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

Αυτό το Συμβούλιο έχει δύο εμβληματικά θεσμικά όργανα. Καταρχήν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ). Δυστυχώς, έχει πολιτικοποιηθεί τους τελευταίους μήνες, δείχνοντας μια προφανή προκατάληψη κατά της Ρωσίας. Για παράδειγμα, τον Ιανουάριο αναγνώρισε το δικαίωμα ενός Ρώσου πολίτη να φτύσει το επίσημο πορτρέτο του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας (απόφαση Karuyev κατά Ρωσίας). Ή, τον Φεβρουάριο του 2022, το δικαίωμα ενός Ρώσου πολίτη να διακόψει μια διαδήλωση υπέρ του Πούτιν επιδεικνύοντας μια πινακίδα «Πούτιν, καλύτερος από τον Χίτλερ!» (απόφαση Manannikov κατά Ρωσίας). Και μόλις λογόκρινε τον ρωσικό νόμο που είχε εγκριθεί μετά τις έγχρωμες επαναστάσεις που απαιτούσε από τις πολιτικές οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό να το εμφανίζουν σε όλες τις εκδόσεις τους (απόφαση Ecodefence και άλλοι κατά Ρωσίας).

Το άλλο σημαντικό θεσμικό όργανο είναι η Επιτροπή της Βενετίας, η οποία βοήθησε τα πρόσφατα ανεξάρτητα κράτη να αφομοιώσουν τους κανόνες της δημοκρατίας — μια Επιτροπή που, παρεμπιπτόντως, προειδοποιεί συνεχώς την Ουκρανία για τις διοικητικές και θεσμικές διαδικασίες της [7]—.

Εντέλει, η Δυτικοί ανέστειλαν το δικαίωμα ψήφου της Ρωσίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης με την αιτιολογία ότι θα επιχειρούσε να προσαρτήσει την Ουκρανία με τη βία. Στην οποία η Ρωσία, έκπληκτη, απάντησε ότι δεν είχε ποτέ την πρόθεση να το κάνει και ότι αποχωρούσε από έναν θεσμό που είχε γίνει κομματικό.

Όπως το προσωπικό του ΟΗΕ, από τώρα και στο εξής οι αξιωματούχοι του ΟΑΣΕ μπορούν να είναι κατάσκοποι.

Η ΡΩΣΙΑ ΕΜΠΟΔΙΣΤΗΚΕ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΑΣΕ

Η άλλη διακυβερνητική πλατφόρμα είναι ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ). Δημιουργήθηκε το 1973 με αφορμή τις Συμφωνίες του Ελσίνκι. Σε αντίθεση με τα Ηνωμένα Έθνη, δεν είναι τόπος διαιτησίας, αλλά απλώς ένα φόρουμ που επιτρέπει σε όλους τους παράγοντες της ηπείρου να μιλούν ελεύθερα μεταξύ τους. Ήταν για παράδειγμα αυτός ο οργανισμός που υιοθέτησε τη Διακήρυξη της Κωνσταντινούπολης του 1999, γνωστή και ως «Χάρτης για την Ασφάλεια στην Ευρώπη», η οποία καθορίζει δύο κύριες αρχές (1) το δικαίωμα κάθε κράτους να επιλέγει τους συμμάχους του και ( 2) το καθήκον να μην απειλεί την ασφάλεια των άλλων διασφαλίζοντας τη δική του· αρχές των οποίων ο μη σεβασμός είναι η αιτία της σύγκρουσης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας [8].

Ας θυμίσουμε ότι η Ρωσική Ομοσπονδία δεν αμφισβήτησε ποτέ το δικαίωμα κανενός να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αλλά το δικαίωμα των μελών του ΝΑΤΟ να φιλοξενήσουν στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ. Οι αναγνώστες μας θυμούνται ότι όταν ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ έγραψε σε κάθε έναν από τους «εταίρους» του ρωτώντας τους πώς συμφιλιώνουν τις δύο αρχές της Κωνσταντινούπολης με την εγκατάσταση αμερικανικού στρατιωτικού εξοπλισμού και προσωπικού κοντά στη Ρωσία, κανείς δεν τόλμησε να του απαντήσει.

Ωστόσο, η ουδετερότητα αυτού του φόρουμ παραβιάστηκε τον Απρίλιο, όταν νέοι αξιωματούχοι του ΟΑΣΕ, πιο συγκεκριμένα πρώην στρατιώτες του ΝΑΤΟ, πιάστηκαν επ’ αυτοφώρου να κατασκοπεύουν στο Donbass [9].

Σαν να μην έφτανε αυτό, το Ηνωμένο Βασίλειο μόλις αρνήθηκε τις απαραίτητες βίζες στη ρωσική αντιπροσωπεία που επρόκειτο να παραστεί στην ετήσια κοινοβουλευτική συνέλευση του ΟΑΣΕ, από τις 2 έως τις 6 Ιουλίου 2022 στο Μπέρμιγχαμ. Το Λονδίνο, που παραβιάζει τις υποχρεώσεις του, βρήκε καταφύγιο πίσω από τις ονομαστικές κυρώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον κάθε μέλους της αντιπροσωπείας.

Κατά συνέπεια, όχι μόνο τα έγγραφα που υπέγραψαν οι 57 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων του ΟΑΣΕ δεν έχουν πλέον καμία αξία, αλλά η διοίκηση αυτού του οργανισμού έχει γίνει όπλο πολέμου και εντέλει δεν θα παίζει πλέον τον ρόλο του ως φόρουμ.

Ως εκ τούτου, η αρχιτεκτονική ασφάλειας της ευρωπαϊκής ηπείρου αλλάζει ριζικά. Μεσο-μακροπρόθεσμα, η Κεντρική Ευρώπη θα ενωθεί ως μπλοκ, πρώτα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των υποψηφίων της και μετά εκτός της Ένωσης. Η άμυνά του θα είναι εγγυημένη από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενώ τα δύο δυτικά και ανατολικά τμήματα της ηπείρου δεν θα μιλούν πλέον μεταξύ τους. Αυτό θα είναι το επιστέγασμα του σχεδίου των αγγλοσαξόνων γεωπολιτικών. Αλλά αυτό το έργο, αν υλοποιηθεί, θα είναι ασταθές. Πρώτα οι Δυτικοευρωπαίοι χρειάζονταν πάντα τη Ρωσία και μετά οι λαοί της Κεντρικής Ευρώπης έζησαν για πολύ καιρό σε πεδίο μάχης. Όταν οι Τεύτονες Ιππότες και οι Κοζάκοι δεν έρχονταν να πολεμήσουν στη πατρίδα τους, πολεμούσαν μεταξύ τους. Για να είναι μια ειρήνη διαρκής, πρέπει να γίνονται σεβαστοί όλοι οι πρωταγωνιστές. Καταστρέφοντας όλους τους θεσμούς και οργανώσεις για την Ασφάλεια της ηπείρου, γίνεται αναπόφευκτη μια ενική σύγκρουση.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά



[1] “Πολωνία και Ουκρανία”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 14 Ιουνίου 2022.
[2] « Avec Christine Lagarde, l’industrie US entre au gouvernement français », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 22 juin 2005.
[3] Unholy Trinity: The Vatican’s Nazis, Soviet Intelligence and the Swiss Banks, Mark Aarons & John Loftus, ‎St Martin’s Press (1998).
[4] “Ουκρανία: Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχίζεται”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 26 Απριλίου 2022.
[5] Old Nazis, the New Right, and the Republican Party, Russ Bellant, South End Press (1991).
[6] lntermarium: The Land between the Black and Baltic Seas, Marek Jan Chodakiewicz, Routledge (2012).
[7] Arrêts de la Commission de Venise sur l’Ukraine.
[8] “Η Ρωσία θέλει να αναγκάσει τις ΗΠΑ να σεβαστούν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 4 Ιανουαρίου 2022.
[9] « L’OSCE expulsée de Lougansk pour espionnage », Réseau Voltaire, 14 avril 2022.

Ένα βαρυσήμαντο άρθρο του Αλεξάντερ Ντούγκιν: Ο Ρωσικός Κώδικας

 

РУССКИЙ КОД

Η Ρωσία,   κατά τη διάρκεια της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης, είναι  υποχρεωμένη να υπερασπιστεί την κυριαρχία της σε όλα τα επίπεδα, ενώ αντιθέτως  η Δύση δεν συμμετέχει παρά μόνο  μέσω αντιπροσώπων, σε ένα σύμπλεγμα που δεν μπορεί να ονομαστεί «χώρα». Όσον αφορά στο στρατιωτικό, οικονομικό και   πολιτικό επίπεδο, η Δύση είναι κάτι περισσότερο από μια πολιτική,  στρατιωτική και οικονομική κατασκευή: Είναι ένας πολιτισμός με έναν θεμελιώδη κώδικα αναγνώρισης, όπου όλα απορρέουν από αυτόν τον κώδικα: τα όπλα, η οικονομία, η πολιτική, ο πολιτισμός, η παιδεία, η επιστήμη, τα μέσα ενημέρωσης κ.λπ. Η Ρωσία είναι τώρα αναγκασμένη να αντιμετωπίσει ολόκληρο το φάσμα και μάλιστα, τον ίδιο τον δυτικό κώδικα.

Οι ρωσικές αρχές δεν το κατανοούν ακόμη πλήρως, ακόμη και οι πιο ένθερμοι αντίπαλοι της κυρίαρχης Δύσης σκέφτονται με όρους στρατηγικής τόσο στο στρατιωτικό όσο και στο πολιτικό, πολιτιστικό και διπλωματικό επίπεδο,  αλλά η μετάβαση σε ένα νέο επίπεδο κατανόησης για το ποιός είναι ο  κυρίαρχος πολιτισμός είναι αναπόφευκτη. Μπορεί να αναβληθεί, όμως δεν μπορεί να αποφευχθεί.

Το τι είναι η εθνική κυριαρχία στο βεστφαλικό σύστημα διεθνών σχέσεων και στη θεωρία του ρεαλισμού των διεθνών σχέσεων είναι κατανοητό: σημαίνει ότι ένα αναγνωρισμένο έθνος-κράτος,  είναι  κυρίαρχο επειδή  εξ ορισμού δεν  του  υπαγορεύεται  τι πρέπει ή  τι δεν πρέπει να κάνει. Εκεί βρίσκεται η κυριαρχία: κάθε κυρίαρχο έθνος-κράτος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να είναι σε θέση να το κάνει – ακόμα και αν άλλα έθνη-κράτη μπορεί να μην το αποδέχονται. Σε εξαιρετικά κρίσιμες περιπτώσεις, ο πόλεμος αποφασίζει για τα πάντα. Είναι αυτό που αντιπροσωπεύει η εθνική κυριαρχία στη ρεαλιστική θεωρία των χωρών της Μέσης Ανατολής.

Αυτή η θεωρία για την εθνική κυριαρχία, αντιμετωπίζεται από τον φιλελευθερισμό στις  Διεθνείς Σχέσεις (ΔΣ)  ως εξής:

·       στη σχετικότητα της κυριαρχίας,

·       στη σταδιακή μεταβίβαση της εξουσίας από τα έθνη-κράτη σε μια παγκόσμια κυβέρνηση.

Σε αυτή τη θεωρία, η κυριαρχία δεν αποτελεί αξία, πόσο μάλλον υπέρτατη αξία. Είναι απλώς ένα μεταβατικό στάδιο στο δρόμο προς τον ολοκληρωτισμό της ανθρωπότητας.

Ο Πούτιν είναι σαφώς με το μέρος του ρεαλισμού, γεγονός το οποίο τελικά μας οδήγησε στην Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση. Είναι σημαντικό ότι ο φιλελευθερισμός εξακολουθεί να κυριαρχεί στο Κρατικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων της Μόσχας, *  καθώς και μεταξύ των διεθνών εμπειρογνωμόνων, σε αντίθεση με τον προφανή προσανατολισμό του Πούτιν. Είναι μια απόλυτη ανωμαλία, αλλά είναι το αποτέλεσμα της βαθιάς διείσδυσης του δυτικού κώδικα στα ίδια τα θεμέλια του εκπαιδευτικού μας συστήματος και στο  περιβάλλον των Ρώσων εμπειρογνωμόνων.

Ο Πούτιν κατανοεί την κυριαρχία στο πνεύμα του ρεαλισμού, καταρχάς

·       στον στρατιωτικό τομέα

·       μετά στον πολιτικό,

·       και τέλος, στην οικονομία.

Ως εκ τούτου, η Ρωσία, υπό την ηγεσία του, αντιδρά πολύ έντονα.

·       στην διεύρυνση του ΝΑΤΟ·

·       στις προσπάθειες ξένης παρέμβασης στην εσωτερική πολιτική (που μπορεί να πάει και μέχρι την αλλαγή καθεστώτος, κάτι που η Δύση δεν διστάζει να κάνει, υποστηρίζοντας πεισματικά την πιο ριζοσπαστική αντιπολιτεύση)·

·       και, σε μικρότερο βαθμό, στην άμεση εξάρτηση της ρωσικής οικονομίας από τους παγκόσμιους θεσμούς και τα παγκόσμια δυτικά μονοπώλια.

Αυτός είναι λίγο πολύ ο τρόπος με τον οποίο αναλύεται η ιεράρχηση των ζητημάτων  της κυριαρχίας και η σχολή του ρεαλισμού στις Διεθνείς Σχέσεις. Αν περιοριστούμε σε αυτή την κλίμακα, τα θέματα της επιστήμης, του πολιτισμού, της τεχνολογίας, της παιδείας, της επικοινωνίας, της τέχνης και, τέλος, της καθημερινής συμπεριφοράς και ψυχολογίας του πληθυσμού υποβιβάζονται όχι στον δεύτερη, αλλά στην δέκατη  σειρά. Έχουμε την εντύπωση ότι δεν έχουν καμία σχέση με την εξουσία και αν έχουν σχέση με αυτήν, τότε είναι μια πολύ μακρινή σχέση.

Θα είχαν σχέση αν αποδεχόμασταν συνειδητά τη βασική στάση σύμφωνα με την οποία  είμαστε στον κόρφο του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, μοιραζόμαστε τα σημεία αναφοράς και τις αξίες του, συμφωνούμε με τους κανόνες και τις νόρμες του, δηλαδή ότι αποδεχόμαστε τον θεμελιώδη κώδικά του, το σύστημα εκμετάλλευσης του. Εξάλλου, η σχολή του ρεαλισμού στις Διεθνείς Σχέσεις δημιουργήθηκε στη Δύση και παρέμεινε ισχυρή και έγκυρη  μέχρι σήμερα (παρά την απότομη άνοδο του φιλελευθερισμού στις διεθνείς σχέσεις – ειδικά τα τελευταία 40 χρόνια). Με άλλα λόγια, για τον Πούτιν, το ζήτημα της ρωσικής κυριαρχίας αποτελεί μέρος ενός ευρέως αποδεκτού δυτικού παραδείγματος. Η Ρωσία αποδέχεται τον δυτικό κώδικα, αλλά αγωνίζεται σκληρά για να διατηρήσει την κυριαρχία της μέσα σε αυτό το πρότυπο, διεκδικώντας τη θέση της κάτω από τον ήλιο – αλλά –σε τελική ανάλυση - κάτω από έναν δυτικό ήλιο που δύει.

Εδώ είναι που μπαίνει το πιο σημαντικό ζήτημα. Η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση που ξεκίνησε η Ρωσία εκλαμβάνεται από την ίδια τη Δύση ως πολιτισμική πρόκληση. Ο Francis Fukuyama, στην αρχή αυτής της επιχείρησης,  έγραψε ένα χαρακτηριστικό άρθρο με τίτλο «Ο πόλεμος του Πούτιν κατά της φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης». Το σημαντικό σημείο δεν είναι μόνο η πρόκληση προς την παγκοσμιοποίηση και τον φιλελευθερισμό στις ευρωπαϊκές χώρες (η οποία θα μπορούσε επίσης να ερμηνευθεί σε όρους του ρεαλισμού, όπως κάνουν, για παράδειγμα οι Mearsheimer, Kissinger ή Bannon), αλλά και η επαναστατική αμφισβήτηση από τη Ρωσία των ίδιων των θεμελίων του δυτικού πολιτισμού, τα οποία μέχρι πρόσφατα ελέγχονταν εξ ολοκλήρου από τον δυτικό ηγεμόνα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση έθεσε το ζήτημα της μετάβασης από τον μονοπολικό κόσμο στον πολυπολικό κόσμο, στον  οποίο  θα αναδυθεί  μια εντελώς διαφορετική παγκόσμια τάξη, όπου η Δύση και ο κώδικας πολιτισμού της δεν θα συνιστούν καθολικές ουσίες, αλλά θα είναι  ένας χώρος τοπικός, περιφερειακός και απολύτως άχρηστος για όλο το υπόλοιπο. Ο Φουκουγιάμα είδε στις ενέργειες της Μόσχας κάτι μεγαλύτερο από την ίδια τη Μόσχα. Είναι η σύγκρουση των πολιτισμών για την οποία προειδοποίησε ο κύριος αντίπαλος του Φουκουγιάμα, ο Σάμιουελ Χάντινγκτον. Η Ρωσία, λοιπόν, εμπλέκεται σε μια πολιτισμική σύγκρουση και  όχι σε εθνική σύγκρουση, με τη Δύση. Εμπλέκεται με τον πολιτισμό της Δύσης,   ως κώδικα,  και  όχι με μια μεμονωμένη χώρα.

Αυτή η ουσία των πραγμάτων  εξηγεί επίσης την αντίδραση της Δύσης:

·       να αποκλείσει τη Ρωσία από τον (ΗΠΑϊκο-κεντρικό) κόσμο της,

·       να την αποκόψει από τα δυτικά οικονομικά και τεχνολογικά δίκτυα,

·       να την εκδιώξει από όλες τις παγκόσμιες δομές που ελέγχονται από τη Δύση (και αποδεικνύεται ότι η Δύση τις ελέγχει σχεδόν όλες!)

·       να την απομονώσει από τους μη δυτικούς εταίρους της, κυνηγώντας την στο περιθώριο με κάθε μέσο,

·       να κινητοποιήσει όλα τα δίκτυα δυτικού προσανατολισμού στην ίδια τη Ρωσία, προκειμένου να σταματήσει η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση το συντομότερο δυνατόν, να επιβραδύνει τη ρωσική επίθεση και, τουλάχιστον, να ανατρέψει τον Πούτιν.

Η Δύση θέλει να δείξει ότι χωρίς τη Δύση και χωρίς τη συνενοχή του δυτικού πολιτισμού – χωρίς τον δυτικό κώδικα – η Ρωσία θα πεθάνει και, αν επιμείνει, η Δύση θα συμβάλει ενεργά σε αυτή την εξαφάνιση.

Η κατάσταση έχει ως εξής: η Μόσχα, συνεχίζοντας την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση, κατανοεί την κυριαρχία της με επι μέρους κατακτήσεις, ενώ η Δύση την κατανοεί με απόλυτο τρόπο, όχι μόνο στο επίπεδο των εθνικών συμφερόντων, αλλά και στο επίπεδο του ίδιου του κώδικα πολιτισμού, από τον οποίο η Ρωσία είναι απόλυτα αποκομμένη.

Αυτή η έλλειψη κατανόησης από την πλευρά μας οδηγεί σε καθυστέρηση στη διαμόρφωση μιας κυρίαρχης ιδεολογίας και στην ανάπτυξη μιας πλήρους κυρίαρχης στρατηγικής σε όλους τους τομείς της ζωής.

Δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει πόσο θεμελιώδης είναι η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση από πολιτισμικής άποψης. Ξεκινήσαμε κάτι που δεν έχομε καταλάβει πλήρως. Και τώρα μας εκπλήσσει το πόσο ο δυτικός κώδικας έχει διεισδύσει στην κοινωνία μας. Δεν πρόκειται απλά για μια χιονοστιβάδα ξένων πρακτόρων, αποστατών, ολιγαρχών, προδοτών και ρωσοφοβικών. Δεν είναι παρά μόνο ένα σύμπτωμα. Το πραγματικό διακύβευμα  είναι η υποστήριξη της πολιτικής μας κυριαρχίας σε εθνικό και λαϊκό επίπεδο! Αυτό σημαίνει καταρχάς να θεσπίσουμε – εν μέρει για να θυμόμαστε, εν μέρει για να αναδημιουργήσουμε – τον ίδιο τον δικό μας ρωσικό κώδικα. Αυτό απαιτεί ριζικές αλλαγές σε τομείς που σαφώς δεν αποτελούν προτεραιότητα για την κυβέρνηση: στην φιλοσοφία, στην επιστήμη, στον πολιτισμό, στην παιδεία, στην τέχνη, στην κοινωνική συνείδηση, στην ψυχολογία, ακόμη και στην μόδα και το στυλ. Είναι αυτό που ονομάζεται «εποικοδόμημα», μόνο που σήμερα δεν μιλάμε για τις ιδεολογικές επιλογές που προσφέρει η σύγχρονη Δύση (φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός, εθνικισμός), αλλά για μια συγκεκριμένη ιδεολογία του πολιτισμού – τη ρωσική πολιτισμική ιδεολογία – που υπερβαίνει τα δυτικά κλισέ. Συμβατικά, μπορούμε να την ονομάσουμε «τέταρτη πολιτική θεωρία», πέρα από τον φιλελευθερισμό, τον κομμουνισμό και το φασισμό.

Μπαίνουμε αναπόφευκτα σε μια νέα φάση της μάχης για τον ρωσικό κώδικα και, αν θέλετε, αυτή η μάχη δεν εξαρτάται άμεσα από την επιτυχία και την ταχύτητα της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης. Η Δύση έχει ήδη αποφασίσει τον  αφορισμό μας,  έχει ήδη αποφανθεί κατηγορηματικά για τη Ρωσία. Είναι αδύνατο να διορθωθεί η κατάσταση και να επανέλθουν τα πάντα στη κατάσταση που ήταν πριν από τις 24 Φεβρουαρίου 2022. Πρέπει να αποδεχθούμε πλήρως και σε βάθος τις συνέπειες της πολιτισμικής πρόκλησης που εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε. 

Александр Дугин

* ή MGIMO, όπως λέγεται. σ.συντ.:Το MGIMO είναι το, Московский государственный институт международных отношений МИД Российской Федерации, МГИМО, μεταγραμμένο σε Moskovskij gosudarstvennyj ινστιτούτο meždunarodnych otnošenij MID Rossijskoj Federacii]

πηγή: Geopolitika

μέσω Euro-Synergies

Alexandre Douguine : Code russe (reseauinternational.net)

Τιερί Μεϊσάν: Η ιδεολογία των Μπαντεριστών

 ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΕΣ ΕΝΤΑΣΕΙΣ 23

Η ιδεολογία των Μπαντεριστών

‎Εδώ ένας όμορφος εκπρόσωπος αυτών των "πολεμιστών του φωτός" που υπερασπίζονται ‎‎τις αξίες της δημοκρατίας‎‎ και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αιχμαλωτίστηκε στο ‎‎Σεβερονέτσκ από τους κακούς Τσετσένους του κακού‎‎ Καντίροφ ‎‎του κακού Πούτιν. Αλλά σσσς! "Δεν υπάρχουν Ναζί στην Ουκρανία!"‎

του Τιερί Μεϊσάν

Ενώ ο Στέπαν Μπαντέρα ήταν πράκτορας της Γκεστάπο και δεν άφησε παρά μόνο την ανάμνηση (θετική για ορισμένους) για τις σφαγές και τα βασανιστήρια που διέπραξε, ο Ντμίτρο Ντόντσοφ ήταν —και εξακολουθεί να είναι— ο εμπνευστής και ο θεωρητικός των Ουκρανών εθνικιστών. Ήταν αυτός που επινόησε τον ουκρανικό ρατσισμό και φαντάστηκε τον φανατισμό των μαχητών του ως όπλο.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 21 JUIN 2022

عربي DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS РУССКИЙ

Ντμίτρο Ντόντσοφ, ο στοχαστής του «ουκρανικού ολοκληρωτικού εθνικισμού». Η ανάγνωση των έργων του είναι υποχρεωτική για όλους τους Ουκρανούς εθνικούς στρατιώτες, ειδικά για εκείνους του συντάγματος Αζόφ.

Το παρόν άρθρο είναι συνέχεια των:
1. « Η Ρωσία θέλει να αναγκάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να σεβαστούν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών », 4 Ιανουαρίου 2022.
2. « Η Ουάσιγκτον συνεχίζει το σχέδιο της RAND Corporation στο Καζακστάν και μετά στην Υπερδνειστερία », 11 Ιανουάριο 2022.
3. « Η Ουάσιγκτον αρνείται να ακούσει τη Ρωσία και τη Κίνα », 18 Ιανουαρίου 2022.
4. “Ουάσιγκτον και Λονδίνο πάσχουν από κώφωση”, 2 Φεβρουαρίου 2022.
5. “Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο προσπαθούν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στην Ευρώπη”, 8 Φεβρουαρίου, 2022.
6. “Δύο ερμηνείες για την ουκρανική υπόθεση”, 15 Φεβρουαρίου 2022.
7. «Ήχησαν οι σάλπιγγες της κόλασης στην Ουάσιγκτον, ενώ οι σύμμαχοί της αποσύρονται», 22 Φεβρουαρίου 2022.
8. «Η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο στους Στραουσιανούς», 1 Μαρτίου 2022.
9. «Μια συμμορία τοξικομανών και νεοναζί», 5 Μαρτίου 2022.
10. “Το Ισραήλ άναυδο με τους Ουκρανούς νεοναζί”, 8 mars 2022.
11. "Ουκρανία: Η Μεγάλη χειραγώγηση, 22 Μαρτίου 2022.
12. «Η Νέα Παγκόσμια Τάξη που ετοιμάζεται με πρόσχημα τον πόλεμο στην Ουκρανία», 31 Μαρτίου 2022.
13. «Η πολεμική προπαγάνδα αλλάζει μορφή», 5 Απριλίου 2022.
14. «Η συμμαχία της MI6, της CIA και των μπαντεριστών», 12 Απριλίου 2022.
15. «Το τέλος της δυτικής κυριαρχίας», 19 Απριλίου 2022.
16. «Ουκρανία: Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχίζεται», 26 Απριλίου 2022.
17. «Η Ουάσιγκτον ελπίζει να αποκαταστήσει την υπερδύναμή της χάρη στον πόλεμο στην Ουκρανία», 3 Μαΐου 2022.
18. «Ο Καναδάς και οι Μπαντεριστές», 10 Μαΐου 2022.
19. «Ένας νέος πόλεμος προετοιμάζεται μετά την ήττα του ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία», 24 Μαΐου 2022.
20. «Ουκρανικό μυστικό Στρατιωτικά Προγράμματα», 31 Μαΐου 2022.
21. «Ουκρανία: παρανοήσεις, παρεξηγήσεις και ελλείψεις κατανόησης», 7 Ιουνίου 2022.
22. «Πολωνία και Ουκρανία», 14 Ιουνίου 2022.

Στη σκανδιναβική μυθολογία, οι Βαλκυρίες είναι υπηρέτριες του θεού Όντιν. Καβαλούν λύκους. Αλλά οι Γερμανοί τις παρουσιάζουν πάνω σε άλογα. Η «Κάθοδος των Βαλκυρίων», όπερα του Richard Wagner, προαναγγέλλει τόσο τον θάνατο των ηρώων όσο και την ένδοξη μοίρα τους στην επερχόμενη μάχη μετά το τέλος του χρόνου.

Σε προηγούμενα άρθρα παρουσίασα την ιστορία του μπαντεριστικού κινήματος από τον Μεσοπόλεμο μέχρι σήμερα. Εδώ, θα ήθελα να μιλήσω για την ιδεολογία τους.

Ο διανοούμενος αναφοράς τους, χθες και σήμερα, είναι ο Ντμίτρο Ντόντσοφ (1883–1973). Αν και πέθανε στον Καναδά και κηδεύτηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα έργα του δεν έχουν μεταφραστεί, αλλά οι οπαδοί του μας τα έχουν κάνει γνωστά. Αυτή η απουσία στα βιβλιοπωλεία άλλων χωρών εξηγεί γιατί αγνοείται στο εξωτερικό. Ήταν ωστόσο, μετά από μια μακρά περίοδο απουσίας, ένας από τους συγγραφείς με τις μεγαλύτερες πωλήσεις των τελευταίων ετών στην Ουκρανία.

Τρεφόμενος όπως οι Ναζί από την ερμηνεία του για τον Νίτσε, ο Ντμίτρο Ντόντσοφ καλούσε για τη γέννηση ενός «νέου ανθρώπου» με «φλεγόμενη πίστη και πέτρινη καρδιά» ο οποίος δεν θα φοβόταν να καταστρέψει ανελέητα τους εχθρούς της Ουκρανίας. Στοχαστής του «ολοκληρωτικού ουκρανικού εθνικισμού», έχτισε μια φιλοσοφία όπου ουκρανικός εθνικισμός σημαίνει κάθε τι εναντίον της Ρωσίας και εναντίον των Εβραίων.

Σκόπευε να δημιουργήσει έναν λαό ελίτ, μακριά από τον «εξισωτισμό των σκλάβων» της Ρωσικής Οκτωβριανής Επανάστασης και από τα «καθολικά ιδανικά» της Γαλλικής Επανάστασης.

Υποστήριζε ότι η φαντασία των πραγματικών Ουκρανών πρέπει να «τροφοδοτηθεί με τον θρύλο της τελευταίας μάχης», από την «άρνηση αυτού που υπάρχει» και από «τη συναρπαστική εικόνα της καταστροφής που θα φέρει κάτι νέο». Πρέπει να υπακούουν «κατηγορηματικά σε κάθε διαταγή» με «απερίσκεπτη υπακοή».

Σύμφωνα με τον ίδιο, ο «ουκρανικός εθνικισμός» χαρακτηρίζεται από:
«την επιβεβαίωση της θέλησης για ζωή, για εξουσία, για επέκταση» (προωθεί το «δικαίωμα των ισχυρών φυλών να οργανώνουν λαούς και έθνη για να ενισχύουν τους υπάρχοντες
πολιτισμούς»)
«την επιθυμία για αγώνα και τη συνείδηση των ορίων της» (επαινεί τη «δημιουργική βία της μειοψηφίας )

Χαρακτηρίζεται δε από:

«τον φανατισμό»,
«την ανηθικότητα».

Ο φανατισμός αναφέρεται στο θρησκευτικό χαρακτήρα του δόγματος του. Ο Dontsov σημειώνει ότι αυτό είναι που κάνει τους πολεμιστές ανίκητους. Επομένως, είναι απολύτως λογικό που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Stepan Bandera και ο Yaroslav Stetsko συμφώνησαν να συνεργαστούν στο Μόναχο με τη μυστική εταιρεία των Αδελφών Μουσουλμάνων ή ότι το 2007 οι μαθητές τους μπόρεσαν να σχηματίσουν ένα Αντιρωσικό Μέτωπο με τους Τσετσένους τζιχαντιστές.

Στην αρχή του έργου του, ο Dontsov δεν εμπνεύστηκε από τον ιταλικό φασισμό ή τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό, αλλά εμφανίζεται επηρεασμένος από το ίδιο σκεπτικό με τους Κροάτες Ουστάσι, τη Ρουμανική Σιδηρά Φρουρά, τη σλοβακική Glinka, το πολωνικό Oboz Narodowo-Radykalny.

Σε επαφή με τους Ναζί, ο Dontsov άρχισε να ψάχνει για μυθική γεωγραφία και ιστορία. Οι «αληθινοί Ουκρανοί» θα ήταν σκανδιναβικής ή πρωτογερμανικής καταγωγής και θα κατάγονταν από τους Βάραγγους, μια φυλή των Βίκινγκς από τη Σουηδία. Οι πρόγονοί τους φέρεται ότι ίδρυσαν την πόλη Νόβγκοροντ στη Ρωσία και υπέταξαν τους Ρώσους Σλάβους.

Σε αυτή τη μυθολογία, οι «Ουκρανοί εθνικιστές» είναι το Καλό, ενώ οι «Μοσχοβίτες» ενσαρκώνουν το Κακό. Είναι επομένως απολύτως φυσιολογικό ότι η μούσα του Κόμματος Svoboda (Ελευθερία), βουλευτής Ιρίνα Φαριόν, δήλωσε πολύ πριν από τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση: «Ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να καταστρέψουμε τη Μόσχα».

Το 2015, ο πρόεδρος Πέτρο Ποροσένκο και ο πρωθυπουργός του Αρσένι Γιατσενιούκ ψήφισαν μια σειρά νόμων που απαγόρευαν αφενός τα κομμουνιστικά και ναζιστικά σύμβολα και αφετέρου αποκατέστησαν τα μπαντεριστικά σύμβολα. Στην πράξη, καθώς κανείς δεν διεκδίκησε ότι ήταν Ναζί, ο σκοπός ήταν να καταστραφούν τα μνημεία της νίκης του Κόκκινου Στρατού επί των Ναζί και να αντικατασταθούν με άλλα προς δόξα του Στέπαν Μπαντέρα —υπεύθυνος για τη δολοφονία 1,6 εκατομμυρίων συμπατριωτών του — και του μέντορά του, Ντμίτρο Ντοντσόφ.

Το Συμβούλιο της Ευρώπης επέκρινε τότε αυτούς τους νόμους «αποκομμουνιστικοποίησης» που επικρίνουν καθεστώτα γενικά χωρίς να αναφέρουν τις πράξεις που καταδικάζονται.

Ως αποτέλεσμα αυτών των νόμων μπήκε στον επίσημο λόγο το μότο των μπαντεριστών: «Δόξα στην Ουκρανία!». Προφανώς δεν έχω τίποτα ενάντια σε αυτό το σύνθημα, ούτε περισσότερο για την κραυγή των μουσουλμάνων «Αλλάχ Ακμπάρ!», ωστόσο, αφού το άκουσα να το τραγουδούν οι τζιχαντιστές που ήθελαν να μου κόψουν το λαιμό, δεν μπορώ πλέον να σκεφτώ ότι «ο Θεός είναι μεγάλος!» και ακόμα με στοιχειώνει το τι εννοούν οι τζιχαντιστές με αυτό.

Ομοίως, είναι λογικό ότι η Ουκρανία εφοδιάστηκε με έναν μηχανισμό που νομιμοποιεί μια μορφή φυλετικών διακρίσεων. Στις 21 Ιουλίου 2021, ο πρόεδρος Volodymyr Zelensky πέρασε νόμο, που παρουσιάστηκε με δική του πρωτοβουλία, για τους «ιθαγενείς πληθυσμούς της Ουκρανίας». Υποστηρίζει ότι οι Τάταροι και οι Καραϊτές Εβραίοι έχουν «το δικαίωμα να απολαμβάνουν πλήρως όλα τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και όλες τις Θεμελιώδεις Ελευθερίες» (sic). Αυτό το κείμενο που φαίνεται πολύ γενναιόδωρο δεν είναι καθόλου επειδή ερμηνεύεται από προεπιλογή. Συμπληρώνει τα κείμενα που αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των Ουκρανών σκανδιναβικής ή πρωτο-γερμανικής καταγωγής. Στην πραγματικότητα, χρησιμοποιείται από τα Δικαστήρια για να αρνηθούν τα δικαιώματα των Ουκρανών που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ούτε στον γενικό ορισμό ούτε σε μία από αυτές τις δυο μειονότητες, με άλλα λόγια σε αυτούς που λένε ότι είναι Σλάβοι σλαβικής καταγωγής. Οι τελευταίοι δεν μπορούν να επικαλεστούν ενώπιον δικαστηρίου το «δικαίωμά τους να απολαμβάνουν πλήρως όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και όλες τις θεμελιώδεις ελευθερίες».

Στις 20 Μαρτίου 2022, ο πρόεδρος Volodymyr Zelensky δήλωσε σε ένα βίντεο που δημοσιεύτηκε στον λογαριασμό του στο Telegram: «Οποιαδήποτε δραστηριότητα πολιτικών που συμμετέχουν στη διαίρεση της κοινωνίας ή συνεργάζονται με τον εχθρό δεν θα πετύχει και θα λάβει σοβαρή απάντηση». Και αμέσως μετά απαγόρευσε 11 πολιτικά κόμματα (Πλατφόρμα της Αντιπολίτευσης – Για τη Ζωή, Κόμμα Sharij, Nachi, Μπλοκ της Αντιπολίτευσης, Αριστερή Αντιπολίτευση, Ένωση Αριστερών Δυνάμεων, Darjava, Προοδευτικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας, Σοσιαλιστές, Μπλοκ του Volodymyr Saldo). Αν και οι περισσότεροι από αυτούς δεν εκπροσωπούνταν στην μοναδική εθνική συνέλευση, τη Verkhovna Rada, η Πλατφόρμα της Αντιπολίτευσης-Για τη Ζωή ήταν ο δεύτερος σχηματισμός της χώρας. Είχε λάβει το 13% των ψήφων και έλαβε 43 βουλευτές σε σύνολο 450.

Ομοίως, στις 20 Μαρτίου, ο πρόεδρος Ζελένσκι υπέγραψε επίσης διατάγματα που απαγορεύουν για πέντε χρόνια τρία κανάλια της αντιπολίτευσης που είχαν «ανασταλεί» για αρκετούς μήνες. Επιπλέον, συγχώνευσε όλα τα εναπομείναντα κανάλια υπό τον έλεγχο του Συμβουλίου Ασφάλειας και Άμυνας.

Επομένως, δεν υπάρχει πλέον ελευθερία έκφρασης, ούτε για τους πολιτικούς ούτε για τους δημοσιογράφους. Η ουκρανική δημοκρατία πέθανε, όχι από τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση, αλλά από τη θέληση της ίδιας της δικής της κυβέρνησης.

Στις 5 Μαΐου 2022 δημιουργήθηκε ένα Συμβούλιο για την ανάπτυξη των βιβλιοθηκών. Θεώρησαν ότι συγκεκριμένα ρωσικά βιβλία υπερφορτώνουν τα ράφια. Ο υπουργός Πολιτισμού και Πολιτικής Πληροφόρησης, δημοσιογράφος Oleksandr Tkachenko, είπε ότι θα μπορούσαν να γίνουν πρώτη ύλη για την εκτύπωση ουκρανικών βιβλίων σε ανακυκλωμένο χαρτί.

Τα βιβλία στην πυρά είναι κλασικό έργο των δικτατοριών. Αυτή τη φορά, δεν θα τα κάψουν δημόσια, αλλά θα ανακυκλώσουν το χαρτί. Είναι λιγότερο ευδιάκριτο και πιο φιλικό προς το περιβάλλον.

Ας έρθουμε τώρα στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου. Μια ιδιαιτερότητα του ουκρανικού στρατού εφιστά την προσοχή: δεν περισυλλέγει τα πτώματα των στρατιωτών του που πέθαναν στη μάχη. Όλοι οι άλλοι στρατοί στον κόσμο δεν διστάζουν να θέσουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο για αυτό. Το να δίνουν μια αξιοπρεπή ταφή στους νεκρούς τους είναι απαραίτητο στη σκέψη τους. Αν δεν το κάνουν θα είχε καταστροφικές συνέπειες για το ηθικό των συντρόφων τους. Γιατί λοιπόν ο ουκρανικός στρατός ενεργεί διαφορετικά;

Αν καταλαβαίνω τη σκέψη του Dmytro Dontsov, πρόκειται για την προετοιμασία για την εσχατολογική μάχη μεταξύ του Καλού και του Κακού. Σύμφωνα με τη σκανδιναβική μυθολογία, όταν οι Βαράγγοι διεξήγαγαν μάχη, οι Βαλκυρίες κατέβαιναν στο πεδίο της μάχης καβάλα σε λύκους. Αποφάσιζαν ποιοι από τους γενναίους Βίκινγκς θα πέθαιναν. Στη συνέχεια πήγαιναν τις ψυχές τους στη Βαλχάλα για να σχηματίσουν μαζί τους τον μελλοντικό στρατό της «τελευταίας μάχης». Έτσι, οι άνδρες που έπεσαν στο πεδίο της τιμής δεν ήταν θύματα της μοίρας, αλλά είχαν επιδεχθεί για ένα ένδοξο πεπρωμένο.

Σύμφωνα με την έκθεση του IERES από το Πανεπιστήμιο George Washington (2021), το Τάγμα Centuria έχει ήδη διεισδύσει στους στρατούς στη Γερμανία, στον Καναδά, στη Γαλλία, στην Πολωνία, στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις Ηνωμένες Πολιτείες

Αυτή η ιερή ιδεολογία αναφέρεται στην «προσευχή των Ουκρανών εθνικιστών», που συντάχτηκε από τον Josef Mashchak το 1922. Διδάσκεται και απαγγέλλεται στα στρατόπεδα νεολαίας των μπαντεριστών. Βρίσκεται στο επίκεντρο των τελετών του μυστικού Τάγματος Centuria που έχουν εισαγάγει οι μπαντεριστές στους στρατούς του ΝΑΤΟ.

Ο πόλεμος των «Ουκρανών εθνικιστών» κατά των Σλάβων δεν είναι συνεπώς παρά μόνο στο ξεκίνημα του.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

«Ο ανέντιμος ρόλος του ΝΑΤΟ»: ο εγγονός de Gaulle για την ύπαρξη αμερικανικής ατζέντας στην Ουκρανία

 

Μια αξιοσημείωτη ομιλία, που αναπαράγεται σε βίντεο (10 λεπτά) από τον Pierre De Gaulle, εγγονό του στρατηγού de Gaulle, σχετικά με τον «ανέντιμο ρόλο του ΝΑΤΟ και την ύπαρξη μιας αμερικανικής ατζέντας στην Ουκρανία».

Αυτή η ομιλία, που προφανώς καταγράφηκε από το RT, (απαγορευμένο μέσο ενημέρωσης αλλά το διαβάζουμε, χάρη σε μια παράκαμψη από τον ιστότοπο Rumble), έρχεται σε αντίθεση με τους επίσημους λόγους των σημερινών ηγετών μας, των οποίων η ΗΠΑϊκή και νατοϊκή έμπνευση είναι πλέον φανερή.  

Ντομινίκ Ντελαγουάρντε

***

Στη ρωσική πρεσβεία στη Γαλλία, ο εγγονός του στρατηγού ντε Γκωλ μίλησε για την ουκρανική σύγκρουση. Επέκρινε δριμύτατα τις Δυτικές πολιτικές για το ζήτημα, κατηγορώντας μεταξύ άλλων το Παρίσι για «υποταγή στο ΝΑΤΟ».

Στις 14 Ιουνίου, η ρωσική πρεσβεία στη Γαλλία πραγματοποίησε επίσημη δεξίωση με την ευκαιρία της Ημέρας της Ρωσίας. Η εκδήλωση συγκέντρωσε πολλούς προσκεκλημένους, συμπεριλαμβανομένων ξένων διπλωματών, πολιτιστικών προσωπικοτήτων και εκπροσώπων ενώσεων συμπατριωτών.

Μεταξύ των ομιλητών, ο εγγονός του στρατηγού ντε Γκωλ εξέφρασε την προσήλωσή του στη γαλλορωσική φιλία, αποδοκιμάζοντας τους πολλαπλούς παράγοντες που, σύμφωνα με τον ίδιο, θα μπορούσαν να την καταστρέψουν.

Η Δύση άφησαν τον Ζελένσκι, τους ολιγάρχες του και τις νεοναζιστικές στρατιωτικές ομάδες να εγκλωβιστούν σε μια σπείρα πολέμου.

«Έρχομαι εδώ για να πω δυνατά και καθαρά ότι είναι προς το συμφέρον της Γαλλίας να διατηρήσει καλές σχέσεις με τη Ρωσία και να πω ότι πρέπει να συνεργαστούμε για να βοηθήσουμε την ένωση και την ασφάλεια της ηπείρου μας, καθώς επίσης την ισορροπία, την πρόοδο και την ειρήνη όλου του κόσμου», ανέφερε μεταξύ άλλων, πριν εκφωνήσει την άποψή του σχετικά με τα ζητήματα που σχετίζονται με τον ουκρανικό φάκελο.

 «Ο καθένας αναγνωρίζει σήμερα την ευθύνη των Ηνωμένων Πολιτειών στην τρέχουσα σύγκρουση, τον καταστροφικό ρόλο του ΝΑΤΟ που συνεχώς επεκτείνεται και την απερίσκεπτη πολιτική της ουκρανικής κυβέρνησης. H τελευταία, με όμορφες υποσχέσεις και καθώς τρέφεται από αμερικανικές και ευρωπαϊκές αυταπάτες, έχει ασκήσει μια πολύ κατακριτέα πολιτική απέναντι στους ρωσόφωνους πληθυσμούς του Ντονμπάς, πολλαπλασιάζοντας διακρίσεις, απάτες, εμπάργκο και βομβαρδισμούς», δήλωσε ο απόγονος του υποκινητή της έκκλησης της 18ης Ιουνίου.

Λυπάμαι που η γαλλική κυβέρνηση δεσμεύεται να υποταχθεί στο ΝΑΤΟ και, ως εκ τούτου, στην αμερικανική πολιτική [...], το ΝΑΤΟ καταπίνει την Ευρώπη.

Και σύμφωνα με τον ίδιο, «οι Δυτικοί δυστυχώς άφησαν τον Ζελένσκι, τους ολιγάρχες του και τις νεοναζιστικές στρατιωτικές ομάδες να εγκλωβιστούν σε μια σπείρα πολέμου».

Πάντα σχετικά με την ουκρανική σύγκρουση, ο Pierre de Gaulle προειδοποίησε για το ποιά θεωρεί ότι είναι η  αμερικανική ατζέντα στην Ευρώπη. «Τι θέλουν οι Αμερικανοί αν όχι να προκαλέσουν μια νέα αντιπαράθεση Ανατολής-Δύσης, μοναδικός σκοπός της οποίας είναι να αποδυναμώσει και να διχάσει την Ευρώπη για να επιβάλει τις οδηγίες τους, την οικονομία και το σύστημά τους;», διερωτήθηκε.

«Λυπάμαι που η γαλλική κυβέρνηση δεσμεύεται να υποταχθεί στο ΝΑΤΟ και συνεπώς στην αμερικανική πολιτική [...], το ΝΑΤΟ καταπίνει την Ευρώπη», θρήνησε, αποδοκιμάζοντας την επιστροφή της χώρας του στην ολοκληρωμένη διοίκηση της Ατλαντικής Συμμαχίας, υπό την προεδρία του Νικολά Σαρκοζί.

«Από τότε, οι Αμερικανοί δεν μιλούν πλέον στη Γαλλία και δεν μας θεωρούν πλέον ισχυρό και ανεξάρτητο έθνος», ανέφερε, υποστηρίζοντας το σκεπτικό του από την πρόσφατη υπόθεση των υποβρυχίων, η οποία προκάλεσε τριβές μεταξύ Ουάσινγκτον και Παρισιού.

« Rôle funeste de l’OTAN » : le petit fils de Gaulle sur l'existence d'un agenda américain en Ukraine (reseauinternational.net)

 ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΕΣ ΕΝΤΑΣΕΙΣ (22)

Πολωνία και Ουκρανία

του Τιερί Μεϊσάν

Η Πολωνία και η Ουκρανία έχουν μια πολύπλοκη ιστορία σφαγών και από τις δύο πλευρές. Ωστόσο, για οκτώ χρόνια, έχουν ενωθεί ενάντια στη Ρωσία. Αφού εξέταζε το ενδεχόμενο προσάρτησης ρωσικού εδάφους εάν η Μόσχα χάσει τον πόλεμο, η Βαρσοβία θα έβλεπε καλά τον εαυτό της να προσαρτήσει ουκρανικό έδαφος εάν χάσει το Κίεβο. Ο πρόεδρος Andrzej Duda φέρεται να έχει λάβει εγγυήσεις από τον ομόλογό του Volodymyr Zelensky: σε ευγνωμοσύνη για τη στρατιωτική του βοήθεια κατά των Ρώσων, η χώρα του θα μπορούσε να προσαρτήσει τη Γαλικία.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 14 JUIN 2022

عربي DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Στις 22 Μαΐου 2022, οι πρόεδροι της Πολωνίας και της Ουκρανίας, Andrzej Duda και Volodymyr Zelensky, στη Verkhovna Rada στο Κίεβο.

Το παρόν άρθρο είναι συνέχεια των:
1. « Η Ρωσία θέλει να αναγκάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να σεβαστούν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών », 4 Ιανουαρίου 2022.
2. « Η Ουάσιγκτον συνεχίζει το σχέδιο της RAND Corporation στο Καζακστάν και μετά στην Υπερδνειστερία », 11 Ιανουάριο 2022.
3. « Η Ουάσιγκτον αρνείται να ακούσει τη Ρωσία και τη Κίνα », 18 Ιανουαρίου 2022.
4. “Ουάσιγκτον και Λονδίνο πάσχουν από κώφωση”, 2 Φεβρουαρίου 2022.
5. “Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο προσπαθούν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στην Ευρώπη”, 8 Φεβρουαρίου, 2022.
6. “Δύο ερμηνείες για την ουκρανική υπόθεση”, 15 Φεβρουαρίου 2022.
7. «Ήχησαν οι σάλπιγγες της κόλασης στην Ουάσιγκτον, ενώ οι σύμμαχοί της αποσύρονται», 22 Φεβρουαρίου 2022.
8. «Η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο στους Στραουσιανούς», 1 Μαρτίου 2022.
9. «Μια συμμορία τοξικομανών και νεοναζί», 5 Μαρτίου 2022.
10. “Το Ισραήλ άναυδο με τους Ουκρανούς νεοναζί”, 8 mars 2022.
11. "Ουκρανία: Η Μεγάλη χειραγώγηση, 22 Μαρτίου 2022.
12. «Η Νέα Παγκόσμια Τάξη που ετοιμάζεται με πρόσχημα τον πόλεμο στην Ουκρανία», 31 Μαρτίου 2022.
13. «Η πολεμική προπαγάνδα αλλάζει μορφή», 5 Απριλίου 2022.
14. «Η συμμαχία της MI6, της CIA και των μπαντεριστών», 12 Απριλίου 2022.
15. «Το τέλος της δυτικής κυριαρχίας», 19 Απριλίου 2022.
16. «Ουκρανία: Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχίζεται», 26 Απριλίου 2022.
17. «Η Ουάσιγκτον ελπίζει να αποκαταστήσει την υπερδύναμή της χάρη στον πόλεμο στην Ουκρανία», 3 Μαΐου 2022.
18. «Ο Καναδάς και οι Μπαντεριστές», 10 Μαΐου 2022.
19. «Ένας νέος πόλεμος προετοιμάζεται μετά την ήττα του ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία», 24 Μαΐου 2022.
20. «Ουκρανικό μυστικό Στρατιωτικά Προγράμματα», 31 Μαΐου 2022.
21. «Ουκρανία: παρανοήσεις, παρεξηγήσεις και ελλείψεις κατανόησης», 7 Ιουνίου 2022.

Από την οροσειρά των Καρπαθίων μέχρι τα Ουράλια, δεν υπάρχουν βουνά. Κατά συνέπεια, η Ανατολική Ευρώπη είναι μια απέραντη πεδιάδα στην οποία έχουν περάσει πολλοί λαοί και μερικές φορές εγκαταστάθηκαν χωρίς η διαμόρφωση του εδάφους να διευκολύνει την οριοθέτηση των συνόρων της επικράτειάς τους. Η Πολωνία, η Μολδαβία, η Ουκρανία, η Λευκορωσία, οι χώρες της Βαλτικής και το ευρωπαϊκό τμήμα της Ρωσίας είναι διάδρομοι περάσματος και η ιστορία αυτών των χωρών κυριαρχήθηκε από τις μετακινήσεις διάφορων λαών.  Τα περισσότερα από αυτά τα κράτη έχουν την πλάτη τους που ακουμπάει σε μια θάλασσα ή σ’ ένα βουνό. Η Λευκορωσία και η Ουκρανία δεν έχουν φυσικά σύνορα.

Όταν, στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Διάσκεψη Ειρήνης των Βερσαλλιών προσπάθησε να καθορίσει τα σύνορα στην Ανατολική Ευρώπη, δεν τα κατάφερε. Ανάλογα με το αν κάποιος χρησιμοποιεί ιστορικά, γλωσσικά, εθνικά ή οικονομικά κριτήρια, θα έπρεπε να είχε φανταστεί διαφορετικούς χάρτες, αλλά τα συμφέροντα των νικητών (ΗΠΑ, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο) ήταν αντιφατικά, οπότε οι αποφάσεις που ελήφθησαν ικανοποιούσαν μόνο τους μισούς από τους ενδιαφερόμενους. Ακόμη και σήμερα, όπως και αν τεθεί το ζήτημα  τα σύνορα της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας είναι και θα παραμείνουν τεχνητά. Αυτή είναι μια πολύ ιδιαίτερη κατάσταση, δυσνόητη για λαούς με μακρά εθνική ιστορία.

Αφού γίνει αυτή η παρατήρηση, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ούτε η Λευκορωσία ούτε η Ουκρανία μπορούν να είναι έθνη με τη συνήθη έννοια του όρου, πράγμα που δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να είναι κράτη. Ο «ουκρανικός εθνικισμός» είναι μια τεχνητή ιδεολογία που μπορεί να οικοδομηθεί μόνο με την απόρριψη άλλων λαών. Αυτό έκαναν οι Μπαντεριστές κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου και ακόμη και σήμερα εναντίον των «Μοσχοβιτών» ή των «Μεγάλων Ρώσων». Αυτή η μορφή εθνικισμού δεν μπορεί παρά να είναι μόνο καταστροφική. Το παράδειγμα της Λευκορωσίας δείχνει ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός.

Η Πολωνία, η οποία είχε εξαφανιστεί εντελώς κατά τον 19ο αιώνα, ανασυστάθηκε μετά την ήττα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και τη Ρωσική Επανάσταση. Ωστόσο, η Διάσκεψη των Βερσαλλιών, αν δεν είχε πρόβλημα να ορίζει τα δυτικά της σύνορα, δεν ήξερε πού να δημιουργήσει τα ανατολικά της σύνορα. Και συνεπώς η Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία προσπάθησε να μεγαλώσει διεξάγοντας πόλεμο κατά της Ουκρανίας. Πέτυχε να προσαρτήσει ολόκληρη τη Γαλικία. Σήμερα η Κρακοβία είναι ακόμα Πολωνική, ενώ η Λβιβ είναι Ουκρανική. Δεν υπάρχει στη πραγματικότητα κανένας προφανής λόγος για αυτή τη διαίρεση, εκτός από την τύχη των ένοπλων συγκρούσεων.

Όταν ο πρόεδρος Volodymyr Zelensky ισχυρίζεται ότι το Ντονμπάς και η Κριμαία είναι ουκρανικά, περιγράφει την τρέχουσα κατάσταση του κτηματολογίου, αλλά δεν μπορεί να το δικαιολογήσει.

Το 1792, η Ρωσική Αυτοκρατορία κατάκτησε τη Κριμαία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία καθώς και την ελευθερία για τον στόλο της να χρησιμοποιεί τα στενά των Δαρδανελίων και του Βοσπόρου. Η Τσαρίνα Αικατερίνη Β’ σκόπευε να επεκτείνει την επιρροή της στις Νότιες Θάλασσες. Όμως οι Βρετανοί, ανήσυχοι μήπως δουν τους Ρώσους να μπαίνουν στη Μεσόγειο και να ανταγωνίζονται με τη ναυτική τους ηγεμονία, οργάνωσαν έναν συνασπισμό με τη Γαλλία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Κατάφεραν να νικήσουν τον ρωσικό στρατό, αλλά όχι να ανακαταλάβουν αυτό το έδαφος.
Το τελευταίο κρατήθηκε το 1917 από τη Σοβιετική Ένωση. Ήταν στην Κριμαία, στη Σεβαστούπολη, που διεξήχθη η αποφασιστική μάχη του «Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου» ή του «Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου» σύμφωνα με τη ρωσική ορολογία, η οποία σηματοδότησε την αρχή του τέλους του Τρίτου Ράιχ.

Το 1954, ο πρώτος γραμματέας της ΕΣΣΔ, ο Ουκρανός Νικίτα Χρουστσόφ, αποφάσισε ταυτόχρονα να δώσει αμνηστία στους Μπαντεριστές και να προσαρτήσει διοικητικά την Κριμαία στην Ουκρανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Σκοπό είχε να γυρίσει σελίδα για τα εγκλήματα των Μπαντεριστών και των Ναζί κατά τον Παγκόσμιο Πόλεμο καθώς και για τα εγκλήματα των Μπαντεριστών και της CIA στην αρχή του «Ψυχρού» Πολέμου.
Όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, η Κριμαία αυτοανακηρύχθηκε ανεξάρτητη με δημοψήφισμα στις 12 Φεβρουαρίου 1991, ως Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κριμαίας. Η υπόλοιπη σημερινή Ουκρανία δεν επιβεβαίωσε την ανεξαρτησία της παρά μόνο εννέα μήνες αργότερα, την 1η Δεκεμβρίου 1991. Ωστόσο, ο Ρώσος πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν αρνήθηκε να προσαρτήσει την Κριμαία στη χώρα του και έτσι αποφάσισε η ίδια να επιστρέψει στην Ουκρανία στις 26 Φεβρουαρίου 1992.
Όταν ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς ανατράπηκε από μια έγχρωμη επανάσταση που οργανώθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η κυβέρνηση που σχηματίστηκε περιλάμβανε αρκετούς Μπαντεριστές [1]. Υπό αυτές τις συνθήκες, η Κριμαία αρνήθηκε να δεχθεί ένα ρατσιστικό πολιτικό καθεστώς. Αποφάσισε με δημοψήφισμα να ανακτήσει την ανεξαρτησία της και να υποβάλει αίτηση για ένταξη στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Μετά την εγκατάσταση ρωσικών στρατιωτικών βάσεων στη Συρία, το Λονδίνο θεωρεί τη ρωσική παρουσία στην Κριμαία ως την επιστροφή ενός αξιόπιστου αντιπάλου, ικανού να απειλήσει τη θαλάσσια ηγεμονία του.

Μετά την κατάκτηση της Κριμαίας, η Τσαρίνα Αικατερίνη Β’ έστειλε τον στόλο της στη Βηρυτό και στη Λατάκια. Ίδρυσε επίσης έναν οικισμό στη νότια Ουκρανία, τη «Νέα Ρωσία» (Νοβοροσία). Αυτή η επικράτεια περιελάμβανε το Ντονμπάς, το Μικολάιβ, το Κιρόβογκραντ (σήμερα Kropyvnytskyï), τη Χερσώνα, την Οδησσό, τη Γκαγκαουζία και την Υπερνσιτρία (σημερινή Μολδαβική Δημοκρατία του Δνείστερου). Ο Πάβελ Γκούμπαρεφ, ο οποίος ήταν κυβερνήτης του Ντόνετσκ το 2014, αντιτάχθηκε επίσης στο νέο καθεστώς του Κιέβου που επεβλήθηκε με το «πραξικόπημα» ή την «επανάσταση» (εξαρτάται από την οπτική γωνία). Ως εκ τούτου, πρότεινε την απόσχιση από την Ουκρανία όλων των εδαφών της «Νέας Ρωσίας» της Αικατερίνης Β’. Πρέπει να ξέρετε ότι ο Γκουμπάρεφ δεν ήταν ούτε φιλορώσος ούτε φιλοαμερικανός, αλλά αντιθέτως φιλοευρωπαϊκός. Μόνο όταν το Κίεβο τον συνέλαβε και τον φυλάκισε έγινε φιλορώσος. Όταν ο πρόεδρος Ζελένσκι αρνήθηκε τη ρωσική ειρηνευτική πρόταση, ο πρόεδρος Πούτιν του απάντησε ότι οι απαιτήσεις του θα αυξάνονταν με την πάροδο του χρόνου. Από τώρα και στο εξής, η απελευθέρωση της «Νέας Ρωσίας» (Νοβοροσία) είναι ο στρατηγικός στόχος των ρωσικών στρατών. Σχεδόν σε όλους τους πολέμους, ο νικητής απαιτεί αποζημιώσεις, συχνά εδάφη. Εδώ θα είναι η Νοβορωσία.

Με τη δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών, οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήλπιζαν να βάλουν τέλος στους κατακτητικούς πολέμους. Ωστόσο, αναγνώρισαν ότι ο πόλεμος μπορεί να είναι μια νομική απάντηση σε ορισμένες συγκρούσεις. Οι μεγάλες δυνάμεις απείχαν έως ότου το ΝΑΤΟ διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία, δημιουργώντας επτά νέες χώρες. Το Κόσσοβο έχει μετατραπεί σε ΗΠΑϊκή στρατιωτική βάση στα Βαλκάνια. Η ασφάλειά του εξακολουθεί να διασφαλίζεται από ένα στρατιωτικό σώμα του ΝΑΤΟ. Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη εξακολουθεί να είναι αποικία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επικεφαλής της παραμένει ένας Ύπατος Διεθνής Εκπρόσωπος. Αυτά τα αξιοθρήνητα παραδείγματα αποτελούν προηγούμενο που δεν θα επιτρέψει την κριτική για ενδεχόμενη προσχώρηση της Νοβορωσίας στη Ρωσική Ομοσπονδία.

Η Πολωνία, η οποία ακόμη δεν έχει αποδεχθεί την απώλεια της ανατολικής Γαλικίας, συμμετείχε το 2014 στην αγγλοσαξονική επιχείρηση για την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου. Εκείνη την εποχή, δημοσίευσα ένα άρθρο που αποκάλυπτε ότι 86 ταραξίες από την μπαντεριστική πολιτοφυλακή Pravy Sektor είχαν εκπαιδευτεί από την Πολωνία στο αστυνομικό κέντρο Legionowo τον Σεπτέμβριο του 2013 [2]. Η επιχείρηση εποπτευόταν από τον Radosław Sikorski, υπουργό Άμυνας και αργότερα των Εξωτερικών. Η πληροφορία αυτή διαψεύστηκε από τον ενδιαφερόμενο, αλλά εντέλει ο Γενικός Εισαγγελέας της Πολωνίας άνοιξε δικαστική έρευνα για την περίεργη αυτή υπόθεση.

Η υποστήριξη της Πολωνίας στους Μπαντεριστές εναντίον του Ουκρανού προέδρου ήταν μια ωραία «χειραγώγηση». Ο Στέπαν Μπαντέρα είχε πράγματι επιβλέψει, το 1934, τη δολοφονία του Πολωνού Υπουργού Εσωτερικών Μπρόνισλαβ Πιεράκι για λογαριασμό της Γκεστάπο. Μετά διέταξε πολλές σφαγές Πολωνών κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Πολωνός ειδικός για θέματα ασφαλείας Jerzy Dziewulski και ο προσωρινός πρόεδρος της Ουκρανίας Oleksandr Turchynov επιβλέπουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των ανταρτών του Ντονμπάς (Ιούνιος 2014).

Γρήγορα έγινε φανερό ότι η Ουκρανική Έγχρωμη Επανάσταση/Πραξικόπημα του 2014 επιβλεπόταν από τους Στράουσιανούς διπλωμάτες της Victoria Nuland (σημερινή υπουργός Εξωτερικών Νο. 2 των ΗΠΑ) και Derek Chollet (σημερινό σύμβουλο του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ), αλλά εφαρμόστηκε από τους Καναδό και Πολωνό Radosław Sikorski και Jerzy Dziewulski. Ο τελευταίος είναι ένας φημισμένος αστυνομικός, εκπαιδευμένος στο Ισραήλ, στη συνέχεια σύμβουλος του προέδρου της Δημοκρατίας και βουλευτής. Μια φωτογραφία, που τραβήχτηκε τον Ιούνιο του 2014, τον έδειξε να ηγείται των ουκρανικών δυνάμεων παρέμβασης μαζί με τον προσωρινό πρόεδρο της Ουκρανίας Oleksandr Turchynov.

Η Πολωνία επέστρεψε στην επίθεση στην αρχή της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης το 2022. Όταν το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε την επικείμενη ρωσική ήττα, ο στρατηγός Waldemar Skrzypczak ζήτησε να επιστρέψει το Καλίνινγκραντ (που ποτέ δεν ήταν πολωνικό) από τη Ρωσία στην Πολωνία ως πολεμική αποζημίωση. Καθώς σύντομα η κατάσταση έδειχνε ότι η Ρωσία προχωρούσε και ότι η ήττα θα ήταν ουκρανική, ο πρόεδρος Andrzej Duda σκέφτηκε να ανακτήσει την Ανατολική Γαλικία, που χάθηκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην αρχή, πρότεινε στους Ουκρανούς να αναπτυχθεί μια πολωνική ειρηνευτική δύναμη για την προστασία της Γαλικίας. Στη συνέχεια εκφώνησε έναν δυναμικό λόγο διαβεβαιώνοντας τους γείτονές του ότι θα τους υποστηρίξει εναντίον της Ρωσίας. Τέλος, πήγε στο Κίεβο και έκανε ομιλία ενώπιον της Βερχόβνα Ράντα. Τελικά, Η Πολωνία έχει αρχίσει να δημιουργεί μια μονόδρομο συνεργασία. Έχει αναπτύξει ανώτερους δημόσιους υπαλλήλους για τη διαχείριση της χώρας από την οποία μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει εγκαταλείψει. Αλλά όχι το αντίστροφο: δεν υπάρχει κανένας Ουκρανός δημόσιος υπάλληλος στην Πολωνία. Ομοίως, μετά την υποδοχή δύο εκατομμυρίων Ουκρανών πολιτικών προσφύγων, η Πολωνία δήλωσε ότι θα σταματήσει να τους καταβάλλει επιδόματα από την 1η Ιουλίου.

Η ενθουσιώδης αποδοχή από τους Μπαντεριστές της βοήθειας από τη Βαρσοβία εναντίον εδαφών της Ουκρανίας επιβεβαιώνει την τεχνητή φύση του «εθνικισμού» τους.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

[1] «Qui sont les nazis au sein du gouvernement ukrainien?», par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 2 mars 2014.
[2] “Ουκρανία: Η Πολωνία είχε εκπαιδεύσει τους πραξικοπηματίες δύο μήνες νωρίτερα”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 21 avril 2014.