Η παγκόσμια κατάσταση σε σχέση με τη σφαγή στη Γάζα
του Τιερί Μεϊσάν
Όλοι αναρωτιόμαστε αν η σφαγή στην Γάζα εκφυλιστεί σε παγκόσμιο πόλεμο. Θα μπορούσε να συνέβαινε , αλλά όχι δεν θα συμβεί. Όλοι οι πρωταγωνιστές στο Λεβάντε ενεργούν με αυτοσυγκράτηση, ο καθένας αποφεύγοντας το ανεπανόρθωτο, ενώ, αντίθετα, οι Εβραίοι σουπρεματιστές ρατσιστές του συνασπισμού του Βενιαμίν Νετανιάχου προωθούν αδυσώπητα τα πιόνια τους.
Μετά από τέσσερις μήνες πολέμου στη Γάζα ενάντια στον παλαιστινιακό λαό και ενάντια στο ρεύμα της Χαμάς, οι διάφοροι εμπλεκόμενοι παράγοντες έχουν εκθέσει τις θέσεις τους.
Ενώ ο συνασπισμός του Μπέντζαμιν Νετανιάχου ισχυρίζεται ότι γενικά πολεμά τη Χαμάς, στην πραγματικότητα επιδιώκει να τρομοκρατήσει τους κατοίκους της Γάζας για να τους εξαναγκάσει σε φυγή. Οι στερήσεις, τα βασανιστήρια και οι σφαγές δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσα για να κατορθώσουν τη προσάρτηση αυτής της γης.
Το «Ανσάρ Αλλάχ» το ισχυρό πολιτικό κόμμα της Υεμένης, ανέλαβε την πρωτοβουλία να επιτεθεί σε ισραηλινά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα ή σε πλοία με προορισμό το Ισραήλ, απαιτώντας τον τερματισμό της σφαγής στη Γάζα. Σταδιακά, επιτέθηκε επίσης σε πλοία που συνδέονται με κράτη που υποστηρίζουν αυτή τη σφαγή. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών υπενθύμισε ότι το διεθνές δίκαιο απαγορεύει τις επιθέσεις κατά μη στρατιωτικών σκαφών, αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι το πρόβλημα δεν θα λυθεί για όσο διάστημα η σφαγή θα συνεχίζεται.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ αντιτίθενται στη σφαγή των Παλαιστινίων αμάχων, παραμένουν αλληλέγγυες του εβραϊκού πληθυσμού, ο οποίος επιδίδεται σε μία τυφλή εκδίκηση εναντίον αυτών. Συνεχίζουν να προμηθεύουν τις IDF με οβίδες, ενώ ταυτόχρονα καλούν το Τελ Αβίβ να επιτρέψει την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας. Από την άλλη πλευρά η αντίσταση των Υεμενιτών ιδρύει την «Επιχείρηση Φύλακας της Ευημερίας». Οι ΗΠΑ ενέπλεξαν τους δυτικούς φίλους τους, κατά παράβαση της εξουσίας του Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο δεν έχει εγκρίνει στρατιωτική επέμβαση στην Υεμένη. Μάλιστα, το γαλλικό στρατιωτικό επιτελείο αποσύρθηκε από αυτή τη συμμαχία μετά από δύο ημέρες, αρνούμενο να στηρίξει την σφαγή στην Γάζα. Κατά τα άλλα, οι βομβαρδισμοί των Δυτικών απέτυχαν να χτυπήσουν τα στρατιωτικά κέντρα του «Ανσάρ Αλλάχ».
Η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τα οποία μόλις διεξήγαγαν έναν μακρύ πόλεμο στην Υεμένη, απέφυγαν να ενταχθούν στον «Φύλακα της Ευημερίας» και, αντίθετα, υπέγραψαν ειρηνευτική συμφωνία με το «Ανσάρ Αλλάχ». Όλοι συμφώνησαν με τη θέση του Αραβικού Συνδέσμου, που διατυπώθηκε το 2002: Αναγνώριση και εξομάλυνση με το Ισραήλ μετά τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού Κράτους.
Η Αίγυπτος, η οποία λόγω του φαινόμενου ντόμινο έχει χάσει το 45% των εσόδων της από τη Διώρυγα του Σουέζ, δεν στράφηκε εναντίον του Ανσάρ Αλλάχ. Αντίθετα, το Κάϊρο επικοινώνησε μαζί του και επαίνεσε δημόσια τις προσπάθειές του υπέρ του παλαιστινιακού λαού. Απλώς, κάλεσε τους συνομιλητές του να μην μπλοκάρουν εντελώς την Ερυθρά Θάλασσα. Τα κινεζικά και ρωσικά πλοία συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθερα και το «Ανσάρ Αλλάχ» ανακοίνωσε ότι περιορίζει τους στόχους του.
Το Ιράν, αφού κάλεσε τους διάφορους εταίρους του στον Άξονα της Αντίστασης να μην πυροδοτήσουν την κατάσταση, ξαφνικά βγήκε από τη σιωπή του. Η Τεχεράνη βομβάρδισε τοποθεσίες που συνδέονται με το Ισραήλ ή τις Ηνωμένες Πολιτείες σε τρία διαφορετικά κράτη: στη Συρία, παράνομα κατεχόμενη από τις Ηνωμένες Πολιτείες, στο Ιράκ όπου η παρουσία τους είναι νόμιμη, αλλά όχι ορισμένες από τις δραστηριότητές τους, και στο Πακιστάν όπου υποστηρίζουν το αυτονομιστικό κίνημα του Μπαλουχιστάν.
Ο Λευκός Οίκος απάντησε ότι αυτές οι επιθέσεις δεν θα μείνουν ατιμώρητες. αλλά δεν έκανε τίποτα προσώρας. Εάν η ανταπόκρισή του είναι ήπια, όλοι οι πρωταγωνιστές θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι οι ΗΠΑ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια «χάρτινη τίγρη» ενώ εάν έχουν δύναμη, μπορεί να ανοίξουν τον δρόμο για έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Συρία χειροκρότησε. Το Ιράκ διαμαρτυρήθηκε, υποστηρίζοντας από την άκρη των χειλών του ότι δεν υπήρξε ποτέ βάση της Μοσάντ στην αυτόνομη περιοχή του Κουρδιστάν. Και μετά κάλεσε τις δυτικές δυνάμεις να αποσυρθούν από τη χώρα. Το Πακιστάν, του οποίου η Ουάσιγκτον ήλπιζε ότι η νέα κυβέρνηση θα ήταν έτοιμη να πάει σε πόλεμο κατά του Ιράν, έχει υπό την επιρροή του στρατού του, συσπειρωθεί με τη Τεχεράνη στον αγώνα της κατά των φιλοαμερικανών αυτονομιστών
Σε αυτό το πλαίσιο το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης εξέδωσε προσωρινή διαταγή στην υπόθεση μεταξύ Νότιας Αφρικής και Ισραήλ. Το Δικαστήριο, υπό την προεδρία πρώην υπαλλήλου του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, συγκέντρωσε μια συντριπτική πλειοψηφία των 15 δικαστών κατά 2, σε μια απόφαση που είναι σύμφωνη με την άποψη των ΗΠΑ: αναγνώρισε ότι υπήρχε υποψία γενοκτονίας και διέταξε το Ισραήλ να διασφαλίσει ότι θα επιτραπεί η είσοδος της αναγκαίας ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα, Αλλά πρόσεξε να μην προχωρήσει περισσότερο. Δεν είπε τίποτα για τις αξιώσεις αποζημίωσης από τα θύματα ούτε σχετικά με την καταδίκη των ατόμων που είναι ένοχα για γενοκτονία. Πάνω απ’ όλα, απέφυγε να πει ότι «το ισραηλινό κράτος πρέπει να αναστείλει αμέσως τις στρατιωτικές δραστηριότητές του εναντίον της Γάζας».
Προσποιούμενο ότι συμφώνησε να συμμορφωθεί με αυτή τη διαταγή, το Ισραήλ άφησε ελεύθερη τη διάβαση της Ράφα και ανακοίνωσε μέτρα για την προώθηση της διέλευσης της διεθνούς ανθρωπιστικής βοήθειας. Ταυτόχρονα, όμως, κατηγόρησε το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών (UNRWA) ότι αποτελεί παράρτημα των «τρομοκρατών». Έστειλε στην Ουάσιγκτον αποδεικτικά στοιχεία για 12 υπάλληλους του Οργανισμού που συμμετείχαν στην επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου. Χωρίς να περιμένουν, οι ΗΠΑ ανέστειλαν τη βοήθεια τους και έπεισαν δώδεκα κράτη να τους μιμηθούν. Ξαφνικά στερημένη από πόρους, η UNRWA δεν έχει πλέον την δυνατότητα να μεταφέρει αυτή τη βοήθεια στη Γάζα.
Η Ουάσιγκτον, η οποία μέχρι τώρα υποστήριζε την ανθρωπιστική βοήθεια προς τους άμαχους, σκλήρυνε τη θέση της συμμετέχοντας στην καταστροφή του συνετού πρακτορείου των Ηνωμένων Εθνών. Ωστόσο, συνεχίζει το όνειρό της για μια «λύση δύο κρατών». Στην πορεία προς τη διάλυση της UNRWA, οι Δυτικοί στερούν τα διαβατήρια σε απάτριδες Παλαιστίνιους που μόνο τα Ηνωμένα Έθνη μπορούν να τα παρέχουν. Στην πραγματικότητα, αποτρέπουν επίσης την «εθελοντική» εξορία αυτού του βομβαρδισμένου και λιμοκτονούντος πληθυσμού τον οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση προετοιμαζόταν να δεχτεί.
Ενθαρρυμένος από αυτή την υποστήριξη, ο συνασπισμός του Μπέντζαμιν Νετανιάχου εκθειάστηκε σε μια εορταστική εκδήλωση, που διοργανώθηκε από το ραδιόφωνο Kol Barama στο Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο της Ιερουσαλήμ. Είχε τίτλο: «Διάσκεψη για τη νίκη του Ισραήλ - οι εποικισμοί φέρνουν την ασφάλεια: επιστροφή στη Λωρίδα της Γάζας και στη βόρεια Σαμαριά». Οι ομιλητές, συμπεριλαμβανομένου του Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ, υπουργού Ασφάλειας και πρόεδρου του κόμματος της Εβραϊκής Δύναμης (Otzma Yehudit), διαβεβαίωσαν ότι δεν θα υπάρξει ποτέ ειρήνη με τους Άραβες, και ότι μόνο ο αποικισμός ολόκληρης της Παλαιστίνης θα μπορούσε να φέρει ασφάλεια στους Εβραίους. Συμφώνησε και ο πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος ήταν παρών στην εκδήλωση.
Αυτές οι πολεμοχαρείς παρατηρήσεις σόκαραν την αντιπολίτευση του συνασπισμού, είτε είναι εκτός της πολεμικής κυβέρνησης (όπως ο Γιαΐρ Λαπίντ) είτε είναι μέρος της κυβέρνησης (όπως ο Γιάκοβ Μάργκι ή ο στρατηγός Μπένι Γκαντζ). Πάνω απ’ όλα, εξόργισαν την Ουάσιγκτον η οποία αντέδρασε με δύο τρόπους σε αυτό το χαστούκι. Πρώτον, κάλεσε τους ακολούθους της να μην δέχονται Εβραίους σουπρεμασιστές ρατσιστές (όπως τον Αμισάι Τσίκλι, υπουργό Εξωτερικών Υποθέσεις της Διασποράς, ο οποίος αναμενόταν στο Βερολίνο), και στη συνέχεια διέταξε κυρώσεις εναντίον ορισμένων εξ αυτών. Τα μέτρα αυτά είναι πιο σημαντικά από ό,τι φαίνεται, δεδομένου ότι απαγορεύουν αμέσως οποιαδήποτε διεθνή άντληση κεφαλαίου και τραπεζικά εμβάσματα. Αναμένεται να αποδυναμώσουν ταχέως τους Εβραίους σουπρεμασιστές και να ευνοήσουν τους άλλους.
Εντέλει, το Πεντάγωνο με το πρόσχημα μιας επίθεσης σε στρατιωτικό φυλάκιο στην Ιορδανία, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τρεις νεκρούς στρατιώτες των ΗΠΑ, βομβάρδισε αμάχους και συμμαχικούς μαχητές του Ιράν σε ογδόντα πέντε διαφορετικές τοποθεσίες στη Συρία και το Ιράκ. Η Συρία δήλωσε ότι είχε 23 νεκρούς και ετοιμαζόταν να απωθήσει τους Αμερικανούς κατακτητές, ενώ το Ιράκ, το οποίο εξακολουθεί να φιλοξενεί 1.500 Αμερικανούς στρατιώτες, κατήγγειλε παραβίαση της κυριαρχίας του. Η δολοφονία πολιτοφυλάκων είναι ένας τρόπος για την Ουάσιγκτον για να αποφύγει μια επίθεση κατά του Ιράν.
Τα προσωρινά μέτρα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης
του Τιερί Μεϊσάν
Το Διεθνές Δικαστήριο πήρε συντηρητικά μέτρα για την
προστασία του λαού της Γάζας από μια ενδεχόμενη γενοκτονία. Μια απόφαση που δεν
φέρνει κάτι νέο, αλλά παρέχει νομική υποστήριξη στην πολιτική θέση των Ηνωμένων
Πολιτειών. Η παρούσα απόφαση δεν προδικάζει την απόφαση επί της ουσίας που θα
καταδίκαζε το Ισραήλ, και δεν θα το κάνει μάλλον ποτέ. Η διεθνής δικαιοσύνη
βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα και εξακολουθεί να δυσκολεύεται να εφαρμόσει το
δίκαιο.
ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ| ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) |30 JANVIER 2024
Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, υπό την
προεδρία της Αμερικανίδας Τζόαν Ντόναχιου, πρώην αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, εξέδωσε συντηρητική
εντολή για την περίπτωση Νοτίου Αφρικής εναντίον Ισραήλ. Χωρίς έκπληξη, το
Δικαστήριο έλαβε ακριβώς την απόφαση που αντιστοιχεί στη θέση των ΗΠΑ: το
Ισραήλ πρέπει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να αποτρέψει μια γενοκτονία,
συνεχίζοντας ταυτόχρονα τον πόλεμό του εναντίον της Χαμάς.
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΣΤΑ ΣΠΑΡΓΑΝΑ
Το Δικαστήριο αποτελεί έμβρυο διεθνούς
δικαιοσύνης στον κόρφο των Ηνωμένων Εθνών. Αντικαθιστά το Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς
Δικαιοσύνης, το οποίο ιδρύθηκε στην 1922, στο πλαίσιο της Κοινωνίας των Εθνών.
Επομένως, το σύστημα αυτό μετρά μόλις έναν αιώνα. Έχει ως στόχο να εξασφαλίσει
ότι κάθε κράτος υλοποιεί τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Ωστόσο, οι
Αγγλοσάξονες, οι οποίοι δέχτηκαν αυτό το δικαστήριο το 1945, αναζητούν από το
1942, όχι να εφαρμόσουν το διεθνές δίκαιο, αλλά να εγκαθιδρύσουν τη
διακυβέρνησή τους στον κόσμο. Κατά την υπογραφή του Χάρτη του Ατλαντικού, ο
Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Φράνκλιν
Ντελέινο Ρούζβελτ είχαν υποστηρίξει, εξ ονόματος των κρατών
τους, ότι μόνο οι ίδιοι θα έπρεπε να αποφασίσουν για τις διαφορές μεταξύ των
κρατών στον μεταπολεμικό κόσμο. Αυτή είναι η αρχική αιτία του Ψυχρού Πολέμου
και των σημερινών συγκρούσεων.
Ως εκ τούτου, αντίθετα προς την αντίληψή μας, το Διεθνές
Δικαστήριο δεν είναι μια ώριμη δικαιοδοσία, αλλά ένα πεδίο μάχης όπου το
αγγλοσαξονικό μονοπολικό σχέδιο του κόσμου έρχεται αντιμέτωπο με τον πολυπολικό
των περισσότερων άλλων κρατών. Με αυτό τον τρόπο πρέπει να ερμηνεύσουμε το
διάταγμα για τη σφαγή της Γάζας.
Το μόνο μέσο άσκησης πιέσεως στις
κυβερνήσεις που διαθέτει το Δικαστήριο δεν είναι ένας στρατός, αλλά η κοινή
γνώμη κάθε χώρας. Καμία κυβέρνηση δεν δέχεται την ιδέα να παρουσιαστεί στο λαό
του ως εγκληματική. Είναι, επομένως σημαντικό να κατανοήσετε τις αποφάσεις
τους.
ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ
Οι δεκαπέντε μόνιμοι δικαστές του Δικαστηρίου προτείνονται
από τη ίδια την κυβέρνηση τους και εκλέγονται από όλα τα κράτη του ΟΗΕ. Πρέπει να σκέπτονται νομικά για να δικαιολογούν τις
αποφάσεις τους. Ωστόσο, οι τελευταίες
αντικατοπτρίζουν γενικά τις εθνικές προκαταλήψεις τους. Είναι πολύ σπάνιο
δικαστές που επιλέγονται από τη κυβέρνηση τους να εκφραστούν εναντίον της.
Περαιτέρω, δύο επιπλέον δικαστές διορίζονται και από τα δύο μέρη της
σύγκρουσης. Έρχονται να υπερασπιστούν τη χώρα τους και αναζητούν νομικά
επιχειρήματα για να υποστηρίξουν την αγόρευση τους.
Θυμάμαι, εξάλλου, ότι όταν συμβούλευα τον Μουαμάρ Καντάφι, η διαφθορά των διεθνών δικαστών ήταν
διαβόητη. Στο πλαίσιο μιας δίκης για τη νομιμότητα του πολέμου του ΝΑΤΟ
εναντίον του λαού του, ο Λίβυος οδηγός είχε δώσει την εντολή να αποζημιωθούν τα
«δώρα» που έλαβαν οι διεθνείς δικαστές προσφέροντάς τους ισοδύναμα ποσά.
Στην περίπτωση που μας απασχολεί, μόνο δύο
δικαστές ψήφισαν κατά όλων ή ορισμένων αποφάσεων του Δικαστηρίου.
Φυσικά, οadhocδικαστής που εκπροσωπεί το Ισραήλ, Αχαρόν Μπάρακ. Συμμετείχε στις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ στο πλευρό του
ρεβιζιονιστή σιωνιστή Μεναχέμ Μπέγκιν. Όταν ήταν πρόεδρος του Αρείου Πάγου, ερμήνευσε τους
βασικούς νόμους έτσι ώστε να αποκτήσει την εξουσία να λογοκρίνει τη Κνεσέτ· ένα απίθανο σύστημα στο οποίο στηρίζεται η
Ισραηλινή δημοκρατία και το οποίο ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου προσπαθεί να
ανατρέψει. Στις δικαστικές αποφάσεις του υπερασπίστηκε με συνέπεια τα
συμφέροντα του Ισραήλ έναντι των Παλαιστίνιων, για παράδειγμα, απαγόρευσε στους
τελευταίους να υποβάλλουν καταγγελίες για αποζημιώσεις για ζημιές ή βλάβες που
τους προκάλεσαν οι IDF(οι ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ). Πράγματι, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν κάνεις ομελέτα χωρίς
να σπάσεις αυγά και η εξέταση αυτών των καταστάσεων θα ανάγκαζε τις IDF να αποκαλύψουν εμπιστευτικές λεπτομέρειες
των δραστηριοτήτων τους. Επίσης είναι αυτός που, σύμφωνα με τον ισραηλινό
δίκαιο ενέκρινε την κατασκευή του «Διαχωριστικού Τείχους» το οποίο το Διεθνές
Δικαστήριο της Χάγης είχε κηρύξει παράνομη.
Αντιτάχθηκε σε τέσσερα από τα έξι συντηρητικά προσωρινά μέτρα. Αντιτάχθηκε στη
γενική διαταγή να ληφθούν όλα τα μέτρα για να εμποδίσουν την εκτέλεση μιας
γενοκτονίας καθώς και στην διατήρηση δυνητικών αποδεικτικών στοιχείων για
πράξεις γενοκτονίας και σε εκείνη που θεσμοθετεί μια έκθεση από το Ισραήλ
σχετικά με τις μεθόδους του. Αντιτάχθηκε σε κάθε περιορισμό της δράσης των IDF. Ωστόσο, συμφώνησε το Ισραήλ να εμποδίσει
τους πολιτικούς του να καλούν σε γενοκτονία και δέχτηκε το Ισραήλ να παρέχει
ανθρωπιστική βοήθεια στους Παλαιστινίους.
Ο άλλος δικαστής που αντιτάχθηκε στο
δικαστήριο ήταν η Τζούλια Σεμπουτίντε από την Ουγκάντα. Για εκείνη, η
ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση είναι πολιτική και δεν μπορεί να δικαστεί από
δικαστήριο. Πάνω απ' όλα, οι πράξεις που φέρεται να διέπραξε το Ισραήλ δεν
συνοδεύονται από πρόθεση γενοκτονίας, η Νότια Αφρική δεν απέδειξε ότι τα
ζητούμενα προσωρινά μέτρα είναι αναγκαία. Τέλος, δεδομένου ότι η Χαμάς δεν
είναι διάδικος στην παρούσα διαδικασία, θα ήταν μη-ρεαλιστικό να επιβάλλονται
όρια σε μία από τις αντιμαχόμενες πλευρές, αλλά όχι στην άλλη.
Ας επισημάνουμε, κατ' αρχάς, ότι ουδείς ζήτησε από το Δικαστήριο να αποφανθεί
επί της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης και ότι το διεθνές δίκαιο δεν έχει
καμία σχέση με πολιτική. Μετά, ας σημειώσουμε ότι η Νότιος Αφρική φρόντισε
προσεκτικά να μη κατηγορήσει το Ισραήλ για γενοκτονική πρόθεση, αλλά ανάφερε
επαρκώς δηλώσεις γενοκτονίας από ισραηλινούς ηγέτες που καλούν σε δράση για να
ζητήσει προσωρινά μέτρα· ένα
επιχείρημα που ο ισραηλινός δικαστής θεώρησε βάσιμο. Τέλος, ας έρθουμε στο
τελευταίο σημείο: η απουσία της Χαμάς από τη διαδικασία δεν μπορεί να επιτρέψει
στο Ισραήλ να διαπράξει γενοκτονία.
Η θέση της Τζούλια Σεμπουτίντε θέτει υπό αμφισβήτηση τις προηγούμενες θέσεις
της στο Ειδικό Δικαστήριο για τη Σιέρα Λεόνε. Ο Αντόνια
Αγιεμπάρε, μόνιμος αντιπρόσωπος της Ουγκάντα στα Ηνωμένα Έθνη, δήλωσε: «Η απόφαση της δικαστή Σεμπουτίντε δεν εκπροσωπεί τη
θέση της κυβέρνησης της Ουγκάντα για την κατάσταση στην Παλαιστίνη (...) Έχει
ήδη καταψηφίσει την υπόθεση της Ουγκάντα κατά της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό
(ΛΔΚ)».
Το γεγονός ότι η συλλογιστική της δικαστή Σεμπουτίντε είναι δυσνόητη και ότι
αποκηρύχθηκε από την ίδια την κυβέρνηση της αφήνει να εννοηθεί ότι μπορεί να
είναι διεφθαρμένη.
Το Δικαστήριο δεν αποφάνθηκε επί των άλλων
αιτημάτων της Νοτίου Αφρικής, τα οποία δεν θα μπορούσαν να ληφθούν επειγόντως,
αλλά μόνο επί της ουσίας: αποζημιώσεις για τα θύματα και καταδίκη ατόμων από το
Ισραήλ που είναι ένοχα για γενοκτονία. Πάνω απ' όλα, δεν είπε ότι «Το ισραηλινό
κράτος πρέπει να αναστείλει αμέσως τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις στο
εσωτερικό και κατά της Γάζας».
Αυτό το διάταγμα είναι συνεπές με εκείνο
στην υπόθεση Γκάμπια κατά Μιανμάρ. Προβλέπει τα ίδια προσωρινά μέτρα για τον τερματισμό της γενοκτονίας των
Ροχίνγκας. Αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με την υπόθεση Ουκρανία κατά Ρωσικής
Ομοσπονδίας στον βαθμό που η τελευταία δεν σχετίζεται με γενοκτονία των
Ουκρανών από τους Ρώσους, αλλά για τη χρήση από τη Ρωσία του επιχειρήματος μιας
γενοκτονίας που διέπραξε η Ουκρανία εναντίον του ίδιου του ρωσόφωνου πληθυσμού
της.
Η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΑΤΑΓΗ ΔΕΝ ΠΡΟΔΙΚΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ
Η απόφαση του Δικαστηρίου δεν επιβάλλεται
μόνο στο Ισραήλ και την Νότια Αφρική, αλλά και στα άλλα 151 κράτη που έχουν
υπογράψει τη Σύμβαση για την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος της
γενοκτονίας. Ανάλογα με την κατάστασή τους, κάθε κράτος υποχρεούται να ενταχθεί
στα ασφαλιστικά μέτρα. Μερικά θα μπορούσαν να το ερμηνεύσουν ως δικαιολογία για
εμπάργκο σε όλα τα όπλα· ή απαγορεύοντας στους πολίτες με διπλή υπηκοότητα να
συμμετάσχουν σε αυτόν τον δυνητικά γενοκτονικό πόλεμο.
Η Αλγερία έχει ήδη ζητήσει συνεδρίαση του
Συμβουλίου Ασφαλείας στις 31 Ιανουαρίου, προκειμένου να αποσαφηνιστούν τα
εκτελεστά αποτελέσματα της διαταγής του δικαστηρίου. Είναι, φυσικά, απίθανο να απειληθεί το Ισραήλ με στρατιωτική επέμβαση. Αλλά
θα μπορούσε να αποφασιστεί ένα εμπάργκο όπλων, για παράδειγμα.
Η διαταγή αυτή θα παραπεμφθεί σε κάθε
περίπτωση σε άλλα δικαστήρια σύμφωνα με το αγγλοσαξονικό δίκαιο. Έτσι, υπάρχει
ήδη μια περίπτωση, η DefenseforChildrenInternational κατά των Τζο Μπάιντεν, Άντονι Μπλίνκεν και Λόιντ Όστιν,
στο Περιφερειακό Δικαστήριο της Βόρειας Καλιφόρνιας και μια άλλη στο Λονδίνο, η GlobalLegalActionNetworkκατά της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου. Και οι δύο
ξεκινούν με την αρχή ότι η παράδοση όπλων στο Ισραήλ αυτή τη στιγμή είναι μια
συμμετοχή στη σφαγή στη Γάζα.
Θα μπορούσε επίσης να παραπεμφθεί ενώπιον
του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, το οποίο θα μπορούσε να οδηγηθεί στη δίκη
ορισμένων Ισραηλινών ηγετών. Μερικά κράτη το έχουν ήδη κάνει.
Κατά τα άλλα, η διαταγή αυτή δεν είναι παρά
μόνο προληπτική μέχρι την έκδοση απόφασης επί της ουσίας. Ωστόσο, δεν πρέπει να
ονειρευόμαστε: το Δικαστήριο μπορεί να ξεφύγει και να δηλώσει αναρμόδιο. Στην
περίπτωση αυτή, δεν θα υπάρξει ποτέ ετυμηγορία εις βάθος και τα ασφαλιστικά
μέτρα θα παύσουν να ισχύουν.
Αυτό είναι το πιο πιθανό αποτέλεσμα.
Ωστόσο, το ίδιο το Δικαστήριο έχει ήδη αποκλείσει το επιχείρημα ότι οι
προηγούμενες προσεγγίσεις της Νότιας Αφρικής προς το Ισραήλ δεν θα του έδινε
χρόνο να απαντήσει. Θα μπορούσε ακόμα να κωλυσιεργήσει σχετικά με την «πρόθεση
γενοκτονίας». Σε περίπτωση που η καταγγελία θα κριθεί μη αποδεκτή, η σφαγή θα
μπορούσε να συνεχιστεί.
Δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες για το
Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό βήμα προς το Διεθνές
Δίκαιο, αλλά απέχει ακόμη πολύ από το ζητούμενο.
Έπεσαν οι μάσκες: οι κρυμμένες αλήθειες του Γιαμποτίνσκι και του Νετανιάχου
του Τιερί Μεϊσάν
Η ομάδα που δολοφόνησε 25.000 Παλαιστίνιους στη Γάζα δεν είναι αντιπροσωπευτική των Εβραίων γενικά. Είναι κληρονόμος μιας ιδεολογίας που συνέχισε να διαπράττει τέτοια εγκλήματα για έναν αιώνα. Ο Τιερί Μεϊσάν ανιχνεύει την ιστορία των «ρεβιζιονιστών σιωνιστών» από τον Βλαδίμηρο Ζέεφ Γιαμποτίνσκι έως τον Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Ο Ζοζέπ Μπορέλ καταγγέλλει τους δεσμούς μεταξύ του Μπενιαμίν Νετανιάχου και της Χαμάς.
Ο Ζοζέπ Μπορέλ, Ύπατος Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις Εξωτερικές Υποθέσεις και την Πολιτική Ασφάλειας, λαμβάνοντας ένα επίτιμο διδακτορικό στο Βαλιαδολίδ (Ισπανία), δήλωσε: «Πιστεύουμε ότι μια λύση δύο κρατών [ισραηλινού και παλαιστινιακού] πρέπει να επιβληθεί από έξω για να φέρει ειρήνη. Το Ισραήλ αρνείται πεισματικά να δεχτεί αυτήν την λύση και μάλιστα για να την αποτρέψει, έφτασε στο σημείο να δημιουργήσει το ίδιο την Χαμάς (…) Η Χαμάς χρηματοδοτήθηκε από την ισραηλινή κυβέρνηση για να προσπαθήσει να αποδυναμώσει την Παλαιστινιακή Αρχή της Φατάχ. Αν δεν επέμβουμε αποφασιστικά, η σπείρα του μίσους και της βίας θα συνεχιστεί από γενιά σε γενιά και από κηδεία σε κηδεία».
Με αυτόν τον τρόπο, ο Ζοζέπ Μπορέλ έσπασε τον επίσημο δυτικό λόγο σύμφωνα με τον οποίο η Χαμάς είναι ο εχθρός του Ισραήλ, στο οποίο φέρεται να επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στις 7 Οκτωβρίου· δικαιολογώντας την τρέχουσα ισραηλινή απάντηση και τη σφαγή ήδη 25.000 Παλαιστινίων αμάχων. Υποστήριζε ότι οι εχθροί των Εβραίων μπορούν να υποστηρίζονται από άλλους Εβραίους, ιδιαίτερα από τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Αρνιόταν την κοινοτική ανάγνωση της Ιστορίας και εξέταζε τις προσωπικές ευθύνες.
Αυτή η αλλαγή αφήγησης έγινε δυνατή με την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση πριν από τέσσερα χρόνια. Ο Ζοζέπ Μπορέλ γνωρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδότησε τη Χαμάς από του πραξικοπήματος του 2006, ωστόσο σήμερα είναι ελεύθερος να πει αυτό που έχει στο μυαλό του. Δεν ανέφερε τους δεσμούς της Χαμάς με τη Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων, της οποίας η οργάνωση ισχυρίζεται ότι είναι το «παλαιστινιακό παρακλάδι», ούτε της τελευταίας με την MI6, τη βρετανική μυστική υπηρεσία. Απλώς πρότεινε να βγει η Ευρώπη από αυτή τη σφηκοφωλιά.
Σταδιακά, πέφτουν οι μάσκες. Εδώ χρειάζεται μια ιστορική υπενθύμιση. Τα γεγονότα είναι γνωστά, αλλά ποτέ δεν συνδέονται μεταξύ τους, ούτε αναφέρονται διαδοχικά. Έχουν ένα διαφωτιστικό αθροιστικό αποτέλεσμα. Διαδραματίζονται κυρίως σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν η Δύση έκλεινε τα μάτια στα εγκλήματα που διαδραματίζονταν. Στην πραγματικότητα ξεκινούν είκοσι χρόνια νωρίτερα.
Το 1915, ο Βρετανός Εβραίος υπουργός Εσωτερικών, Χέρμπερτ Σάμιουελ, συνέταξε ένα υπόμνημα για το Μέλλον της Παλαιστίνης. Ήθελε να δημιουργήσει ένα εβραϊκό κράτος, αλλά μικρού μεγέθους ώστε «να μην είναι αρκετά μεγάλο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του». Έτσι η εβραϊκή διασπορά θα εξυπηρετούσε μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Μάταια προσπάθησε να πείσει τον πρωθυπουργό, τον φιλελεύθερο της εποχής Χ. Χ. Άσκουιθ, να δημιουργήσει ένα εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη στο τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, μετά τη συνάντηση του Χέρμπερτ Σάμιουελ με τον Μαρκ Σάικς, αμέσως μετά τη σύναψη των συμφωνιών Σάικς-Πικότ-Σαζόνοφ για την αποικιακή κατανομή της Μέσης Ανατολής, οι δύο άνδρες συνέχισαν το έργο και επωφελήθηκαν από την υποστήριξη των «μη κομφορμιστών προτεσταντών» (σήμερα θα λέγαμε «Χριστιανοσιωνιστές»), συμπεριλαμβανομένου του νέου Πρωθυπουργού, Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ. Ο τελευταίος και το υπουργικό του συμβούλιο έδωσαν οδηγίες για την περίφημη Διακήρυξη του Μπάλφουρ προκειμένου να διευκρινιστεί ένα από τα σημεία των Συμφωνιών Σάικς-Πικό Σαζόνοφ ανακοινώνοντας μια «Εβραϊκή εθνική εστία».
Την ίδια στιγμή, οι μη-κομφορμιστές προτεστάντες, μέσω της διαμεσολάβησης του δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών, Λουί Μπράντεις, έπεισαν τον πρόεδρο Γούντροου Γουίλσον να υποστηρίξει το σχέδιό τους.
Επίσης κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και της Ρωσικής Επανάστασης, ο Χέρμπερτ Σάμιουελ πρότεινε την ενσωμάτωση των Εβραίων από την πρώην Ρωσική Αυτοκρατορία που διέφευγαν από το νέο καθεστώς σε μια ειδική μονάδα, την Εβραϊκή Λεγεώνα. Αυτή η πρόταση υιοθετήθηκε από έναν Ουκρανό Εβραίο, τον Βλαδίμηρο Ζέεφ Γιαμποτίνσκι, ο οποίος φαντάστηκε ότι ένα εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη θα μπορούσε να είναι η ανταμοιβή του στη μεταπολεμική περίοδο. Ο Χέρμπερτ Σάμουελ του εμπιστεύτηκε τη στρατολόγηση στρατιωτών μεταξύ των Ρώσων μεταναστών. Ανάμεσά τους, βρήκε μεταξύ άλλων τον Πολωνό Ντέιβιντ μπεν-Γκουριόν (τότε μαρξιστή) με τον οποίο προσχώρησε ο Βρετανός Έντουιν Σάμουελ, ο ίδιος ο γιος του Χέρμπερτ Σάμουελ. Διακρίθηκαν ιδιαίτερα κατά τη ήττα κατά των Οθωμανών στην Καλλίπολη.
Στο τέλος του πολέμου, ο φασίστας Τζαμποτίνσκι απαίτησε ένα κράτος ως οφειλόμενη αμοιβή, αλλά οι Βρετανοί δεν είχαν καμία επιθυμία να αποχωριστούν την παλαιστινιακή τους αποικία. Ως εκ τούτου, κράτησαν την δέσμευσή για «εθνική εστία», τίποτα περισσότερο. Το 1920, ένα μέρος των Παλαιστινίων, με επικεφαλής τον Ιζ αλ-Ντιν αλ-Κασάμ (το επικεφαλής σχήμα της ένοπλης πτέρυγας της σημερινής Χαμάς, οι ταξιαρχίες αλ-Κασάμ) ξεσηκώθηκε και έσφαξε άγρια Εβραίους μετανάστες, ενώ μια εβραϊκή πολιτοφυλακή τους απάντησε. Ήταν η αφετηρία της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης. Το Λονδίνο αποκατέστησε την τάξη συλλαμβάνοντας φανατικούς, τόσο τζιχαντιστές όσο και Εβραίους. Ο Γιαμποτίνσκι, στο σπίτι του οποίου ανακαλύφθηκε ολόκληρο οπλοστάσιο, καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκιση.
Ωστόσο, η «μη-κομφορμιστική προτεσταντική» κυβέρνηση του Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ διόρισε τον Χέρμπερτ Σάμουελ κυβερνήτη της Παλαιστίνης. Μόλις έφτασε στην Ιερουσαλήμ, έδωσε χάρη και απελευθέρωσε τον φίλο του Γιαμποτίνσκι. Στη συνέχεια, διόρισε τον αντισημίτη και μελλοντικό συνεργάτη του Ράιχ, Μοχάμεντ Αμίν αλ-Χουσαΐνι, μεγάλο μουφτή της Ιερουσαλήμ.
Νωπογραφία σε φόρο τιμής στον Βλαδίμηρο Γιαμποτίνσκι στην Οδησσό (Ουκρανία).
Ο Γιαμποτίνσκι εξελέγη τότε διαχειριστής της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης (WZO). Επέστρεψε όμως στην πρώην Ρωσική Αυτοκρατορία όπου ο Σιμόν Πετλιούρα είχε μόλις δημιουργήσει μια Ουκρανική Λαϊκή Δημοκρατία. Ο Γιαμποτίνσκι και ο Σιμόν Πετλιούρα υπέγραψαν μια μυστική συμφωνία για να εξασφαλίσουν μια θέση για τους εαυτούς τους στα εδάφη των Μπολσεβίκων στην Ανατολή και των αναρχικών του Νέστορ Μαχνό στο Νότο (σημερινή Νόβορωσία). Ο Πετλιούρα ήταν άγριος αντισημίτης, οι άνδρες του χρησιμοποιήθηκαν, στη χώρα τους, για να σφαγιάσουν εβραϊκές οικογένειες ή χωριά. Ο Πετλιούρα ήταν ο προστάτης των Ουκρανών «ακραίων εθνικιστών» και του μέντορά τους, Ντμιτρό Ντοντσόφ, ο οποίος αργότερα έγινε διαχειριστής του Ινστιτούτου Ράινχαρντ Χάιντριχ που ήταν υπεύθυνο για την υλοποίηση της «τελικής λύσης του εβραϊκού ζητήματος» [1].
Όταν διαδόθηκε η είδηση ότι ο Γιαμποτίνσκι είχε συνάψει συμμαχία με τους «σφάχτες Εβραίων», η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση τον κάλεσε για εξηγήσεις. Προτίμησε όμως να παραιτηθεί από τις κοινοτικές του λειτουργίες παρά να απαντήσει σε ερωτήσεις. Δημιούργησε τότε τη Συμμαχία των «ρεβιζιονιστών Σιωνιστών» (ιδιαίτερα παρούσα στην Πολωνική και Λετονική διασπορά) και την πολιτοφυλακή της, το Μπετάρ. Αποστράφηκε από τη Βρετανική Αυτοκρατορία και ενθουσιάστηκε με τη φασιστική Ιταλία. Δημιούργησε μια στρατιωτική ακαδημία για το Μπετάρ κοντά στη Ρώμη με την υποστήριξη του Ντούτσε Μπενίτο Μουσολίνι.
Τιμητική φρουρά του Μπετάρ μπροστά από το πορτρέτο του Γιαμποτίνσκι στο φρούριο του Ζέεφ.
Το 1936, ο Γιαμποτίνσκι φαντάστηκε ένα «σχέδιο εκκένωσης» των Εβραίων της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης προς την Παλαιστίνη. Έλαβε την υποστήριξη του Πολωνού αρχηγού του κράτους, Στρατάρχη Γιούζεφ Πιουσούτσκι, και του Υπουργού Εξωτερικών του, Γιούζεφ Μπεκ. Αλλά και αυτή του Ούγγρου αντιβασιλέα, ναυάρχου Μίκλος Χόρτυ, χωρίς να ξεχνάμε την υποστήριξη του Ρουμάνου πρωθυπουργού, Γκεόργκε Ταταρέσκου. Αυτό το σχέδιο δεν υλοποιήθηκε ποτέ επειδή οι Εβραίοι της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης φοβήθηκαν τους συμμάχους του Γιαμποτίνσκι και επειδή η Βρετανική Αυτοκρατορία αντιτάχθηκε στη μαζική μετανάστευση στην Παλαιστίνη. Τελικά, ο Καΐμ Βάιζμαν, τότε πρόεδρος της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης (WZO), αποκάλυψε ότι ο Γιαμποτίνσκι συμμετείχε στο γαλλο-πολωνο-ναζιστικό σχέδιο απέλασης των Εβραίων στη Μαδαγασκάρη.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι προφήτευσε το Ολοκαύτωμα ενώπιον του έκπληκτου εβραϊκού κοινού. Σύμφωνα με τον ίδιο, με την άρνηση του σχεδίου εκκένωσής του, η διασπορά θα προκαλούσε έκρηξη βίας εναντίον της. Προς έκπληξη όλων, αυτό εφάρμοσαν πράγματι οι φίλοι του: την εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων.
Ο Βλαδίμηρος Γιαμποτίνσκι (δεξιά) και ο Μεναχέμ Μπέγκιν (αριστερά), κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης του Μπετάρ στη Βαρσοβία.
Το 1939, ο Γιαμποτίνσκι συνέταξε ένα σχέδιο για εξέγερση των Εβραίων της Παλαιστίνης ενάντια στην Βρετανική Αυτοκρατορία, το οποίο έστειλε στον τοπικό κλάδο των «ρεβιζιονιστών σιωνιστών», την Ιργκούν. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ανέβαλε αυτό το σχέδιο για αργότερα. Ο Γιαμποτίνσκι δεν εγκαταστάθηκε στη φασιστική Ιταλία, αλλά στις τότε ουδέτερες Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ένας από τους μαθητές του ενώθηκε μαζί του για να γίνει ο ιδιωτικός του γραμματέας. Ήταν ο Μπενζιόν Νετανιάχου, πατέρας του Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Βλαδίμηρος Γιαμποτίνσκι και ο Μπενζιόν Νετανιάχου επισκέφθηκαν έναν καθηγητή φιλοσοφίας από το Σικάγο, τον Λέο Στράους. Ήταν και αυτός Εβραίος φασίστας. Είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη Γερμανία λόγω του ναζιστικού αντισημιτισμού, αλλά παρέμενε σταθερός φασίστας. Ο Λέο Στράους έγινε στη συνέχεια το σημείο αναφοράς για τους «νεο-συντηρητικούς» στις ΗΠΑ. Δημιούργησε τη δική του σχολή σκέψης, διαβεβαιώνοντας τους λίγους μαθητές του, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ότι ο μόνος τρόπος για τους Εβραίους να αποτρέψουν μια νέα Σόα είναι να δημιουργήσουν τη δική τους δικτατορία. Οι μαθητές του περιλαμβάνουν τόσο τον Πολ Βόλφοβιτς όσο και τον Έλιοτ Έιμπραμς, τον άνθρωπο που σήμερα βρίσκεται πίσω από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου και που χρηματοδότησε τη «θεσμική του μεταρρύθμιση» αυτό το καλοκαίρι.
Ο Βλαντιμίρ Τζαμποτίνσκι πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1940. Ο Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν αντιτάχθηκε στη μεταφορά της τέφρας του στο Ισραήλ, αλλά το 1964 ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, ο Ουκρανός Λέβι Εσκόλ, την επέτρεψε.
Ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου αποτίει φόρο τιμής στον ήρωα του, τον Βλαδίμηρο Ζέεφ Γιαμποτίνσκι.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» της Ιργκούν κήρυξαν τον πόλεμο στη Βρετανική Αυτοκρατορία επειδή περιόριζε την εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη. Υπό τις διαταγές του μελλοντικού πρωθυπουργού, του Λευκορώσου Μεναχέμ Μπέγκιν, οργάνωσαν μια σειρά επιθέσεων, συμπεριλαμβανομένης αυτής κατά του ξενοδοχείου King David που άφησε 91 νεκρούς και της σφαγής του Ντέιρ Γιασίν που άφησε τουλάχιστον εκατό θύματα.
Τον Νοέμβριο του 1947, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε ένα σχέδιο για τη διαίρεση της Παλαιστίνης μεταξύ δύο ζωνών, της εβραϊκής και της αραβικής, προκειμένου να σχηματιστεί ένα διεθνικό κράτος. Εκμεταλλευόμενος τη βραδύτητα της διακυβερνητικής οργάνωσης, ο Ντέιβιντ μπεν-Γκουριόν ανακήρυξε μονομερώς το Κράτος του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948. Τα αραβικά κράτη αντέδρασαν με τα όπλα, ενώ οι Εβραίοι πολιτοφύλακες ξεκίνησαν την εκδίωξη 750.000 Παλαιστινίων, την Νάκμπα. Ανησυχώντας για αυτές τις ραγδαίες εξελίξεις, η Γενική Συνέλευση έστειλε έναν Σουηδό απεσταλμένο, τον κόμη Φόλκε Μπερναντότ, για να οριοθετήσει τα δύο ομόσπονδα κράτη. Όμως, στις 17 Σεπτεμβρίου 1948, άλλοι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές», που ανήκαν στην Λέχι (γνωστή ως «Ομάδα Στερν»), υπό τη διοίκηση ενός άλλου μελλοντικού πρωθυπουργού, του Λευκορώσου Γιτζάκ Σαμίρ, τον δολοφόνησαν. Καταδικάστηκαν όλοι από ισραηλινό δικαστήριο. Ο Υπουργός Εξωτερικών, ο Ουκρανός Μόσε Σάρετ, γράφει τότε στη Γενική Συνέλευση ζητώντας την ένταξη του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη. «Δηλώνει ότι το Κράτος του Ισραήλ αποδέχεται, χωρίς επιφυλάξεις, τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και ότι αναλαμβάνει να τις τηρήσει από την ημέρα που θα γίνει μέλος των Ηνωμένων Εθνών». Κάτω από αυτές τις βιαστικές συνθήκες, το Ισραήλ έγινε μέλος του ΟΗΕ στις 11 Μαΐου 1949. Τις μέρες που ακολούθησαν, ο Γιεχοσούα Κοέν, δολοφόνος του κόμη Μπερναντότ, απελευθερώνεται και γίνεται σωματοφύλακας του πρωθυπουργού Ντέιβιντ μπεν-Γκουριόν.
Ο νεαρός Μπενιαμίν Νετανιάχου και ο Γιτζάκ Σαμίρ.
Από το 1955 έως το 1965, ο Γιτζάκ Σαμίρ ήταν επικεφαλής ενός τμήματος της Μοσάντ, της εξωτερικής μυστικής υπηρεσίας του νέου κράτους. Χωρίς να ενημερώσει τους ανωτέρους του, συγκρότησε τη μυστική αστυνομία του Σάχη του Ιράν, τη Σαβάκ. Περίπου διακόσιοι από τους άνδρες του ήρθαν για να διδάξουν βασανιστήρια δίπλα σε πρώην Ναζί [2].
Στη συνέχεια, ενώ διαπραγματευόταν τις Συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ με την Αίγυπτο, μετέφερε τους άνδρες που είχε στείλει στο Ιράν, στο Κονγκό το 1979. Πιθανώς με την υποστήριξη της CIA των ΗΠΑ, από δω και στο εξής θα εποπτεύουν τη μυστική αστυνομία του Μομποτού Σεσέ Σέκο. Πηγαίνει επιτόπου για να τους ελέγξει.
Στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου, ο Γιτζάκ Σαμίρ βοήθησε επίσης την ταϊβανέζικη δικτατορία [3].
Αυτή τη φορά εν αγνοία των Ηνωμένων Πολιτειών, δημιούργησε μια τρομοκρατική ομάδα στη Νέα Υόρκη, την Jewish Defense League του Ραβίνου Μέιρ Καχάνε [4]. Επιβλέπει μια εκστρατεία για τη μετανάστευση των Σοβιετικών Εβραίων στο Ισραήλ, τις επιθέσεις κατά της σοβιετικής αντιπροσωπείας στα Ηνωμένα Έθνη και τέλος κατά της αντιπροσωπείας της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Έκανε συμμαχίες με τη Νότια Αφρική [5]. Συμμετείχε στη δημιουργία των «μπαντουστάν», ψευδοαφρικανικών κρατών που επέτρεψαν στη Νότια Αφρική να μην θεωρεί πλέον τον μαύρο πληθυσμό της ως υπηκόους, αλλά ως μετανάστες.· ένα μοντέλο που οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» θα εφαρμόσουν αργότερα στους Παλαιστίνιους. Με αυτή τη δυναμική, έβαλε το Ισραήλ να χρηματοδοτήσει την έρευνα του Γάουτερ Μπέισον, προσωπικού γιατρού του προέδρου Πίτερ Βίλεμ Μπότα. Ο τελευταίος, επικεφαλής 200 επιστημόνων, σκόπευε να δημιουργήσει ασθένειες που να επηρεάσουν μόνο μαύρους και Άραβες (Coast Project [6]) [7].
Το ένα έγκλημα οδηγεί σε άλλο, υποστήριξε επίσης την Ροδεσία [8] και τον αγώνα κατά της ανεξαρτησίας των πορτογαλικών αποικιών της Μοζαμβίκης και της Αγκόλας.
Στη Γουατεμάλα, ο Γιτζάκ Σαμίρ πλησιάζει τη δικτατορία του στρατηγού Εφραΐν Ρίος Μοντ. Όχι μόνο του προμηθεύει όπλα, αλλά επιβλέπει και τη μυστική του αστυνομία. Δημιουργεί ένα ινστιτούτο υπολογιστών που παρακολουθεί την κατανάλωση νερού και ηλεκτρικής ενέργειας και μπορεί έτσι να ανιχνεύσει και να εντοπίσει μυστικές δραστηριότητες. Οργάνωσε τον πληθυσμό των Μάγια σε κιμπούτζ για να τους κάνει να δουλεύουν και να τους επιβλέπουν χωρίς να χρειάζεται να πραγματοποιήσουν αγροτική μεταρρύθμιση. Έτσι προστατευμένος, ο Ρίος Μοντ δολοφόνησε 250.000 ανθρώπους [9]· ένα μοντέλο που οι ρεβιζιονιστές Σιωνιστές επιθυμούν να εφαρμόσουν στους Παλαιστίνιους. Οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Ηνωμένων Πολιτειών για το θέμα του πειράματος στη Γουατεμάλα πέρασαν μέσω του στράουσιστή Έλιοτ Άμπραμς.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» δεν ενήργησαν προς το συμφέρον του δυτικού στρατοπέδου, χρησιμοποίησαν τις ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν για να κάνουν αυτό που έκανε πάντα ο Βλαδίμηρος Ζέεφ Γιαμποτίνσκι: να ασκούν την εξουσία μέσω της βίας χωρίς να σέβονται κανέναν.
Προς το τέλος της Διάσκεψης της Μαδρίτης, η ισραηλινή αντιπροσωπεία έβγαλε αυτή την παλιά αφίσα της βρετανικής αστυνομίας στην υπό εντολή Παλαιστίνη: ζητά πληροφορίες για την τρομοκρατική ομάδα Λεχί. Πάνω αριστερά: ο Μεναχέμ Μπέγκιν.
Στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ο Πρόεδρος Μπους ο πρεσβύτερος συγκάλεσε τη Διάσκεψη της Μαδρίτης για να επιλύσει οριστικά το Ισραηλινο-Παλαιστινιακό ζήτημα. Κατά τη διάρκεια αυτής, η ισραηλινή αντιπροσωπεία, υπό την προεδρία του Γιτζάκ Σαμίρ, ο οποίος είχε γίνει πρωθυπουργός, απαίτησε την κατάργηση του Ψηφίσματος 3379 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών [10] πριν αρχίσουν οι συζητήσεις. Αυτό το ψήφισμα δηλώνει ότι «ο Σιωνισμός είναι μια μορφή ρατσισμού και φυλετικών διακρίσεων». «Με ανοιχτή καρδιά, καλούμε τους Άραβες ηγέτες να κάνουν το θαρραλέο βήμα και να απαντήσουν στο απλωμένο μας χέρι με ειρήνη», δηλώνει μεγαλοπρεπώς ο Σαμίρ. Ανυπομονώντας να καταλήξει σε συμφωνία, η Γενική Συνέλευση συμμορφώνεται. Όμως, εξαπατώντας τους συνομιλητές του, το Ισραήλ δεν θα δεσμευτεί σε τίποτα και θα κάνει τα πάντα για να αποτύχει η υποψηφιότητα του Τζορτζ Μπους για δεύτερη θητεία.
Μια γρήγορη λέξη πριν καταλήξουμε για τις προσωπικότητες αυτού του μηχανισμού σήμερα.
Ο Ουκρανο-εβραίος πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένσκι και ο «Λευκός Φύρερ», Αντρέι Μπιλέτσκι
Η συμμαχία των Ουκρανών «ρεβιζιονιστών Σιωνιστών» και «ακραίων εθνικιστών» μεταρρυθμίστηκε με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ένας μαφιόζος ολιγάρχης, ο Εβραίος Ίχορ Κολομόισκι, ώθησε στην πολιτική έναν νεαρό Εβραίο κωμικό, τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι, ενώ χρηματοδοτούσε τις εθνικιστικές πολιτοφυλακές που πολιορκούσαν και βομβάρδιζαν τους ρωσόφωνους ουκρανικούς πληθυσμούς του Ντομπάς. Ο Ρεφουσένικ (refuznik) Νατάν Σαράνσκι, πρώην υπουργός του Αριέλ Σαρόν, διοργανώνει συναντήσεις μεταξύ παγκόσμιων εβραϊκών προσωπικοτήτων και του γραφείου του Ουκρανού προέδρου. Ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι εμπιστεύτηκε τη διοίκηση των δύο μεγάλων μαχών της Μαριούπολης και του Μπαχμούτ στον Αντρέι Μπιλέτσκι, τον «λευκό φύρερ».
Στις 19 Ιουλίου 2018, με πρωτοβουλία των «ρεβιζιονιστών Σιωνιστών», η Κνεσέτ υιοθέτησε νόμο που ανακήρυξε το Ισραήλ ως «Εβραϊκό κράτος», με μόνη επίσημη γλώσσα τα Εβραϊκά και πρωτεύουσα την ενωμένη Ιερουσαλήμ. Οι εβραϊκοί οικισμοί στην παλαιστινιακή επικράτεια θεωρούνται ότι είναι «εθνικού συμφέροντος».
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου σχημάτισε κυβέρνηση με έναν συνασπισμό που σχηματίστηκε με τους μαθητές του Ραβίνου Καχάνε. Το 2022, ο Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ, πρόεδρος του Ότζμα Γεχουντίτ (κόμματος της Εβραϊκής Εξουσίας) δηλώνει ότι θα εκδιώξει τους Άραβες από την Παλαιστίνη. Μέλη του κόμματός του εξαπέλυσαν επίθεση στο χωριό Χουάρα της Δυτικής Όχθης τον Φεβρουάριο του 2023, επτά μήνες πριν από την παλαιστινιακή επίθεση στις 7 Οκτωβρίου. Μέσα σε λίγες ώρες έκαψαν εκατοντάδες αυτοκίνητα και 36 σπίτια. Επιτέθηκαν στους κατοίκους, τραυματίζοντας 400 και σκοτώνοντας έναν άνδρα μπροστά στα μάτια του ισραηλινού στρατού που περικυκλούζε το χωριό χωρίς να επέμβει μπροστά στις καταχρήσεις τους.
Αυτή η σύντομη ιστορική σύνοψη μάς δείχνει ότι δεν υπάρχει άλλο ισραηλινο-αραβικό πρόβλημα από το πρόβλημα της Ουκρανίας-Ρωσίας, αλλά ένα τεράστιο πρόβλημα όλων με μια ιδεολογία που, σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους, δεν ήταν παρά μόνο να σπέρνει βάσανα και θάνατο. Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να μην πιστεύουμε πια σε ότι μας σερβίρουν και να αντιστεκόμαστε στα ψέματα.
[2] «SAVAK: A Feared and Pervasive Force», Richard T. Sale, Washington Post, May 9, 1977. Debacle: The American Failure in Iran. Michael Ledeen, Vintage (1982).
[3] תמכור נשק." ש’ פרנקל, העולם הזה, 31 באוגוסט 1983.".Israel: Foreign Intelligence and Security Services. CIA, March 1979.
[4] The False Prophet: Rabbi Meir Kahane, From FBI Informant to Knesset Member, Robert I. Friedman, Lawrence Hill Books (1990).
[5] The Unspoken Alliance: Israel’s Secret Relationship with Apartheid South Africa, Sasha Polakow-Suransky, Vintage (2011). The Unnatural Alliance: Israel and South Africa, James Adams, Quartet Books (1984).
[6] Project Coast: Apartheid’s Chemical and Biological Warfare Programme, Chandré Gould & Peter Folb, United Nations Institute for Disarmament Research, UNIDIR/2002/12. The Rollback of South Africa’s Chemical and Biological Warfare Program, Dr. Stephen F. Burgess & Dr. Helen E. Purkitt, USAF Counterproliferation Center (2001).
[8] «The Rhodesian Army: Counter-insurgency 1972-1979» in Armed forces and modern counter-insurgency, Ian F.W. Beckett and John Pimlott, Croom Helm (1985).
[9] «Israeli Connection Not Just Guns for Guatemala», George Black, NACLA Report on the Americas, 17:3, pp. 43-45, DOI: 10.1080/10714839.1983.11723592
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
