ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΚΡΙΣΤΙΑΝ

Παρασκευή 27 Μαΐου 2022

Η Τουρκία και η πολυπολική τάξη

του Pierluigi Fagan.

Εμπνέομαι από ένα άρθρο για την Τουρκία που δημοσιεύθηκε στο Ria Novosti (Ρωσία), για να δείξω την πολυπλοκότητα των πολυπολικών παιχνιδιών. Η Τουρκία είναι ο ιδανικός τύπος ενός πολυπολικού γεω-ιστορικού τόπου. Για περισσότερους από έξι αιώνες, μια σουνιτική μουσουλμανική αυτοκρατορία, με πιο πρόσφατο παρελθόν ως κοσμική μεταρρυθμιστική κοινωνία. Ασιατική αλλά και πάντα μεσογειακή, η Τουρκία γεννήθηκε από μη αυτόχθονες λαούς που μετανάστευσαν αιώνες πριν από την Κεντρική Ασία, από όπου προήλθε η εθνικότητα και η γλώσσα τους, η μωβ περιοχή του χάρτη (παρακάτω, μεταξύ της Κασπίας και της Αράλης, οι λαοί του Οργκούζ).

Περιττό να πούμε ότι υπάρχει μια φυσική τάση για τους τουρκόφωνους λαούς (τα τέσσερα «σταν» της Κεντρικής Ασίας, κίτρινος κύκλος), αν και αυτά φλερτάζονται επίσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι οι όχι πάντα πεπεισμένοι σύμμαχοι της Ρωσίας (οικονομικοί και στρατιωτικοί), που παραμένουν σε στενή οικονομική σχέση με την Κίνα. Χρησιμοποιώντας αυτές τις τρεις ωρολογιακές ζώνες του γενικού καντράν, θα προχωρήσουμε δεξιόστροφα για να δούμε τις άλλες γραμμές σχέσεων που διατηρεί η σύγχρονη Τουρκία.

Με την Κίνα, ο ανταγωνισμός αφορά ακριβώς την περιοχή της Κεντρικής Ασίας και ειδικά τους Ουιγούρους, με τους οποίους, παρεμπιπτόντως, οι πρόγονοι των Οργκούζ είχαν μια ιστορική σύγκρουση τον όγδοο αιώνα. Οι Ουιγούροι τζιχαντιστές (Κινέζοι) αποτελούν σημαντικό στοιχείο που χρησιμοποίησε η Τουρκία στην πρόσφατη σύγκρουση στη Συρία. Από την άλλη, η Άγκυρα εξετάζει με ικανοποίηση το κινεζικό πρόγραμμα BRI, το οποίο θα πρέπει να βασιστεί στην τουρκική ζώνη για την ανάπτυξή του. Η ίδια η ανάλυση των σχέσεων με την Κίνα δείχνει μια χαρακτηριστική δυναμική των πολυπολικών σχέσεων, ήτοι την αποσύνδεση των στρατιωτικών και οικονομικών συμφερόντων. Μπορεί να ανταγωνιστείς στο ένα και να συνεργαστείς στο άλλο, και το να επενδύσεις περισσότερο στο ένα εις βάρος του άλλου μπορεί να χρησιμεύσει για την εξισορρόπηση των σχέσεων με διαφορετικούς εταίρους. Το προκύπτον ελαστικό συστημικό δίκτυο είναι ακριβώς αυτό που χαρακτηρίζει μια «πολυπολική τάξη», μια έννοια που πολλοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν.

Φαίνεται ότι οι Τούρκοι έχουν από τώρα και στο εξής στρατιωτική παρουσία στο μεταπολεμικό Αφγανιστάν, το αεροδρόμιο του οποίου διαχειρίζονται επί του παρόντος. Η Τουρκία αναπτύσσει δυναμικά τη στρατιωτική της βιομηχανία, τα προϊόντα της οποίας θα χρησιμοποιήσει για τη γεωπολιτική της περιοχής της, σε ανταγωνισμό με τους Ρώσους, τους Κινέζους και τους Αμερικανούς ή τους Ευρωπαίους. Όσον αφορά το Ιράν δεν αναφέρουμε τίποτα ιδιαίτερο, οι σχέσεις είναι διακριτικές, αν και και οι δύο χώρες είναι ιστορικοί και φυσικοί εχθροί.

Η μπλε καμπύλη σηματοδοτεί τον στενότερο οργανικό σύμμαχο της Άγκυρας, το Κατάρ. Αλλά από την εποχή των μεγάλων τριβών μεταξύ του Κατάρ και των μοναρχιών του Κόλπου, προχωρήσαμε σε μια επανασύνδεση των συμφερόντων. Έτσι, μετά την περίπτωση του Σαουδάραβα δημοσιογράφου που κόπηκε σε κομμάτια στην Άγκυρα (υπόθεση Κασόγκι), η οποία είχε μετατρέψει τις σχέσεις με τους Σαουδάραβες σε κάτι το πολύ ξινό, οι τελευταίοι έχουν πλέον ανοίξει ξανά διπλωματικές σχέσεις σύμφωνα με τα συμφέροντά τους (Πράσινη Γραμμή, στον χάρτη).

Η Τουρκία έχει έναν φυσικό εχθρό στο κατώφλι της, δηλαδή τις κουρδικές φατρίες της Συρίας (YPG), που συνδέονται με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ) της Τουρκίας, το οποίο η Άγκυρα θεωρεί τρομοκράτες. Αυτός είναι ο λόγος, μαζί με άλλα ζητήματα στρατιωτικής προμηθείας και σχέσεων με την Ελλάδα, ο εχθρός των εχθρών για τον Ερντογάν, για τον οποίο οι διαπραγματεύσεις ΗΠΑ-Σουηδίας/FIN-TURK δίνουν το πράσινο φως για την ένταξη των Σκανδιναβών στο ΝΑΤΟ. Το πρόβλημα αυτό είναι λιγότερο απλό από ό,τι συνήθως παρουσιάζεται και χαρακτηριστικό των αντιφάσεων μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής στα πολυπολικά συστήματα. Για τους Σουηδούς και τους Φινλανδούς, το θέμα είναι ότι πρέπει να αποκηρύξουν την ιδανική και επαινετική φιλία τους με τους πολιτικούς σχηματισμούς της ριζοσπαστικής δημοκρατίας (η στροφή του Οτσαλαν προς την δημο-αναρχική-οικολογική και φεμινιστική σκέψη του κ. Μπούκτσιν), καθόλου απλή όσον αφορά τις κλίμακες αξιών για τις δύο χώρες ιστορικά στην κορυφή της δυτικής κατάταξης των «πλήρων δημοκρατιών». Τα υπόλοιπα, δηλαδή οι προμήθειες όπλων και τεχνολογίας που ζητά η Άγκυρα, θα διευθετηθούν, αλλά αυτό το σημείο, όσον αφορά την εσωτερική πολιτική, θα είναι οδυνηρό και για τα δύο σκανδιναβικά κράτη.

Η νέα γεωπολιτική της Άγκυρας οδήγησε επίσης σε μια πρόσφατη ανασύσταση των σχέσεων με το Ισραήλ, όπου ο Ερντογάν είχε διακριθεί ως ο ουσιαστικά τελευταίος Μουσουλμάνος που υποστήριξε τη Χαμάς (περισσότερο φαινομενικά παρά ουσισαστικά, αλλά αυτό μετράει στον αραβικό κόσμο). Αυτό εξηγείται επίσης από τον παραπάνω κίτρινο κύκλο. Εδώ βρίσκεται ο μεγαλύτερος θησαυρός, ακόμα κρυμμένος στα έγκατα της γης, το φυσικό αέριο. Αλλά υπάρχει επίσης ένα πολυπολικό μπέρδεμα. Η περιοχή κυριαρχείται από την Αίγυπτο, η οποία, στις διαιρέσεις των διαφόρων μορφών του πολιτικού σουνισμού, είναι στις αντίποδες της Άγκυρας (ακόμη και αν η προσέγγιση με τις αραβικές μοναρχίες που συμμάχησαν με το Κάιρο θα μπορούσε να κατευνάσει τα πνεύματα) και οι δύο βρίσκονται σε αντίθετα στρατόπεδα στη Λιβύη. Στη συνέχεια, υπάρχει το Ισραήλ, ο Λίβανος και η Συρία, ακριβώς το βορειοδυτικό τμήμα όπου υπάρχει στρατηγική ρωσική στρατιωτική παρουσία. Αλλά πάνω απ' όλα η Κύπρος, ή μάλλον η ιστορική διαμάχη μεταξύ των ελληνικής και τουρκικής ζωνών, και φυσικά η Ελλάδα ως de facto ιδιοκτήτρια του Αιγαίου, τόσο εξωτερικός εχθρός όσο και οι Κούρδοι είναι ο εσωτερικός εχθρός.

Στη Λιβύη, η Άγκυρα είναι μαζί μας και τουλάχιστον επίσημα και οι Αμερικανοί εναντίον των Ρώσων-Εμιράτων-Γάλλων. Το τουρκικό αγκυροβόλιο στη Λιβύη είναι ίσως η σημαντικότερη ξένη στρατιωτική παρουσία της Άγκυρας και αποτελεί μέρος μιας πολύ σύνθετης μεσογειακής στρατηγικής, αλλά θεωρείται επίσης στρατηγική στον υψηλότερο βαθμό επειδή έχει μια γερή γεω-ιστορική βάση.

Προς το παρόν, ας προχωρήσουμε στη λευκή γραμμή των σχέσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες, στην οποία θα επιστρέψουμε εν κατακλείδι. Το ρωσικό άρθρο αναφέρεται σε κάτι νέο που θα πρέπει να ελεγχθεί και να παρακολουθηθεί. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι Αμερικανοί υποσχέθηκαν στην Άγκυρα να εισέλθει στο EMS-EPA, το οποίο αποτελεί συνθήκη συνεργασίας μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών, Ισραήλ, Ελλάδος και Κύπρου (Ελληνικής) για γεωτρήσεις στο Αιγαίο και την κατασκευή ενός νέου αγωγού φυσικού αερίου (East Med) χρήσιμο για την επιχείρηση απεμπλοκής της Ευρώπης από τις ρωσικές προμήθειες. Θέμα μεγάλης αμοιβαίας αγένειας μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας τα τελευταία χρόνια και μιας μακράς προοπτικής σε κάθε περίπτωση. Η Ελλάδα, με τη σειρά της, συμμαχεί τοπικά με τη Γαλλία και την Ιταλία. Ένα όμορφο μπέρδεμα, ψωμί για υψηλή διπλωματία, παρέχοντας όπλα λίγο εδώ και λίγο εκεί, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο. Όπως και στην περίπτωση των θυσιών που απαιτούνται από τους Σκανδιναβούς για την άρση του τουρκικού αποκλεισμού, το να πείθεις τους Έλληνες θα είναι ένα δύσκολο έργο, αλλά και πάλι, το βάρος της Αθήνας είναι μηδενικό διεθνώς και γεωπολιτικά, θα καταπιούν τη συμφωνία με κάθε κόστος, αν το θέλει η Ουάσιγκτον. Αυτό δεν ισχύει για τον ελληνικό πληθυσμό. Το μίσος των Ελλήνων για τους Τούρκους είναι ακλόνητο, βρίσκεται στο επίκεντρο της πιο σπλαχνικής εθνικής ταυτότητας.

Η Τουρκία έχει διεισδύσει βαθιά στα Μουσουλμανικά Βαλκάνια, πρώτα στο Κόσσοβο και την Αλβανία. Η Άγκυρα εκβιάζει την ΕΕ και τη Γερμανία in primis, με την οποία μοιράζεται μια μεγάλη ξένη κοινότητα, για το πρόβλημα των μεταναστών που θα αυξήσουν οι πρόσφατες και μελλοντικές διατροφικές και κλιματιστικές διαταραχές, αυξάνοντας έτσι την εκβιαστική δύναμη του Ερντογάν. Περαιτέρω, ενώ η Ουκρανία υπόβαλλε την αίτησή της για ένταξη στην ΕΕ σε μισή ώρα, η Άγκυρα υπέβαλε την αίτησή της για ένταξη στην ΕΕ το 1987, σε μια ΕΕ με την οποία μοιράζεται την παρουσία της στο ΝΑΤΟ. Και καθώς είμαστε στο θέμα, σημειώστε την παροχή θανατηφόρων τουρκικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών στο Κίεβο, ως πράξη ισορροπίας εναντίον των Ρώσων, για να διατηρήσουν την τριμερή ισορροπία στη Μαύρη Θάλασσα.

Αυτό μας φέρνει στις σύνθετες σχέσεις με τους Ρώσους. Η Άγκυρα θέλει να διατηρήσει διφορούμενους σχέσεις στο στρατιωτικό πεδίο, αλλά εγκάρδια στο οικονομικά (δεν συμμετείχε στις κυρώσεις και προσπάθησε να πραγματοποιήσει ειρηνευτικές συνόδους κορυφής), μια τυπική περίπτωση προηγμένης εξισορρόπησης. Για να εντοπίσει τις «αμφιθυμίες» του Ερντογάν (οι διχοτομικές νοοτροπίες αποκαλούν «αμφιθυμία» οτιδήποτε δεν είναι απλά μαύρο ή απλά λευκό») ή ίσως απλά για να ακολουθήσει τα συμφέροντα των συμμάχων «σταν», η Μόσχα έχει προσκαλέσει την Άγκυρα να ενταχθεί στη στρατιωτική τους ένωση (CSTO), αν και γνωρίζει ότι είναι απίθανο αφού οι Τούρκοι είναι μέρος του ΝΑΤΟ. Προσοχή για τον Καύκασο. Η Άγκυρα είναι με το Αζερμπαϊτζάν στην υπόθεση Ναγκόρνο-Καραμπάχ, εναντίον της Αρμενίας, η Ρωσία στην άλλη πλευρά. Επισημαίνω την πρόσφατη έξοδο του Καντίροφ (Τσετσένoς-Ρόσος) που εμπλέκεται και με πολλούς τρόπους ζωτικής σημασίας για τη σύγκρουση στην Ουκρανία, ενός μουσουλμάνου, ο οποίος αντιτίθεται ακριβώς στις «αμφιθυμίες» του Ερντογάν, η Τσετσενία βρίσκεται στη μέση του Καυκάσου και υπάρχουν Τσετσένοι που ίσως υποστηρίζονται από τους Τούρκους από την ουκρανική πλευρά, κάτι που δεν εκτιμά ο Καντίροφ το πολιτικό βάρος του οποίου αυξάνεται στη Ρωσία.

Συνεπώς, μπορούμε να ολοκληρώσουμε επιστρέφοντας στις σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τον περασμένο Απρίλιο, σύμφωνα με πληροφορίες, Ηνωμένες Πολιτείες και Τουρκία ίδρυσαν νέο κοινό «στρατηγικό μηχανισμό», υπό την ηγεσία της Βικτόρια Νούλαντ (!), η πρώτη συνάντηση του οποίου έλαβε χώρα πριν από λίγες ημέρες στην Ουάσινγκτον μεταξύ Μπλίνκεν και Τσαβούσογλου. Όλα τα παιχνίδια που αναφέρονται εδώ αποτελούν ένα πολύ περίπλοκο παραλληλόγραμμο στο οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να παρεμβάλλονται μαζί με την Άγκυρα, δίνοντας και ζητώντας. Σε τελική ανάλυση, ο Ερντογάν έχει καταστήσει την πολυπολική ισορροπία ως δομική μορφή της γεωπολιτικής στρατηγικής του.

Χρειαζόμασταν την τουρκική υπόθεση τόσο για να επικαιροποιήσουμε την εικόνα των σύνθετων σχέσεων με την τουρκική σύνοδο κορυφής όσο και για να δείξουμε πόσο περίπλοκες είναι. Υπάρχουν τουλάχιστον 25 κράτη της αχανούς «περι-οθωμανικής» περιοχής που εμπλέκονται στις σχέσεις με την Άγκυρα, συμπεριλαμβανομένων, επιπλέον, τριών δυνάμεων (ΗΠΑ-Ρωσία-Κίνα), για έξι μακρο-ζώνες – Ασία-Αραβία-Αφρική-Ευρώπη-Αμερική-Μεσόγειος-, με πολλαπλές στρατιωτικές, οικονομικές, πολιτιστικές-θρησκευτικές, ενεργειακές, μεταναστευτικές, γεωπολιτικές, ανταγωνιστικές και συνεργατικές αλληλοσυνδέσεις.

Αυτό το θέμα (η γεωπολιτική του σήμερα και του αύριο) θα είναι έτσι από τώρα και στο εξής. Ως εκ τούτου, θα καταλάβετε πώς το γεγονός να εγκλωβίζεσαι στην αγωνία της απόφασης, επιπλέον αμφιλεγόμενης, ακόμη και πριν κατανοήσεις το 10% του θέματος, αυτής της υπόθεσης ή άλλων, εκθέτει τους περισσότερους στη γελοιοποίηση. Εκείνοι που στη συνέχεια υποβαθμίζουν την πολυπλοκότητα υπερβαίνουν επίσης τη γελοιοποίηση, γεγονός το οποίο πρέπει να τονιστεί και το οποίο ήταν τότε ο έμμεσος σκοπός της επίπονης ανάρτησης.

[Η ανάρτηση αναφέρει τη σάρωση των θεμάτων, αλλά δεν ακολουθεί πλήρως το περιεχόμενο του άρθρου της Ria Novosti το οποίο επισυνάπτω για λόγους ακρίβειας: https://ria.ru/20220522/ssha-1789945361.html

Μετάφραση: Κριστιάν Ακκυριά

πηγή : Arianna Editrice

μέσω Euro-Synergies

La Turquie et l'ordre multipolaire (reseauinternational.net)

Τρίτη 24 Μαΐου 2022

ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΕΣ ΕΝΤΑΣΕΙΣ (19) - Ένας νέος πόλεμος ετοιμάζεται μετά την ήττα του ΝΑΤΟ από τη Ρωσία

του Τιερί Μεϊσάν

Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μια οφθαλμαπάτη. Πίσω από τα φαινόμενα της ενότητας του ΝΑΤΟ και της ενίσχυσης του με νέα μέλη, αρκετοί μεγάλοι παίκτες περιποιούνται την κατσίκα και το λάχανο. Στην πραγματικότητα, όλοι όσοι δεν τυφλώνονται από την ίδια τη δική τους προπαγάνδα γνωρίζουν ότι η πλευρά τους θα χάσει και ότι ήδη σχεδιάζει άλλους εχθρούς σε άλλα πεδία μάχης. Η Ουάσιγκτον συμβιβάζεται με τη κακή τύχη και χρησιμοποιεί τη ρωσική πίεση για να συσπειρώσει τις δυνάμεις της .

Δίκτυο Βολταίρος | Παρίσι (Γαλλία) | 24 Μαΐου 2022

Η Στράουσιανή Βικτόρια Νούλαντ συγκέντρωσε 85 κράτη στο Μαρακές για να σχεδιάσουν τον επόμενο πόλεμο στο Σαχέλ. Όπλα αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, που επισήμως προορίζονται για τον πόλεμο στην Ουκρανία, συσσωρεύονται ήδη στα Βαλκάνια πριν παραδοθούν στους τζιχαντιστές του Ντάες.

Το παρόν άρθρο είναι συνέχεια των:

1. «Η Ρωσία θέλει να αναγκάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να σεβαστούν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών», 4 Ιανουαρίου 2022.
2. «Η Ουάσιγκτον συνεχίζει το σχέδιο της RAND Corporation στο Καζακστάν και μετά στην Υπερδνειστερία», 11 Ιανουάριο 2022
3. «Η Ουάσιγκτον αρνείται να ακούσει τη Ρωσία και τη Κίνα», 18 Ιανουαρίου 2022.
4. «Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο πάσχουν από κώφωση», 2 Φεβρουαρίου 2022.
5. «Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο προσπαθούν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στην Ευρώπη», 8 Φεβρουαρίου 2022.
6. «Δύο ερμηνείες για την Ουκρανική υπόθεση», 15 Φεβρουαρίου 2022.
7. «Ήχησαν οι σάλπιγγες της κόλασης στην Ουάσιγκτον, ενώ οι σύμμαχοί της αποσύρονται», 22 Φεβρουαρίου 2022.
8. «Η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο στους Στραουσιανούς», 1 Μαρτίου 2022.
9. «Μια συμμορία τοξικομανών και νεοναζί», 5 Μαρτίου 2022.
10. «Το Ισραήλ άναυδο με τους Ουκρανούς νεοναζί », 8 Μαρτίου 2022..
11. «Ουκρανία: Η Μεγάλη χειραγώγηση», 22 Μαρτίου 2022.
12. «Η Νέα Παγκόσμια Τάξη που ετοιμάζεται με πρόσχημα τον πόλεμο στην Ουκρανία», 31 Μαρτίου 2022.
13. «Η πολεμική προπαγάνδα αλλάζει μορφή», 5 Απριλίου 2022.
14. «Η συμμαχία της MI6, της CIA και των μπαντεριστών», 12 Απριλίου 2022.
15. «Το τέλος της δυτικής κυριαρχίας», 19 Απριλίου 2022.
16. «Ουκρανία: Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχίζεται», 26 Απριλίου 2022.
17. «Η Ουάσιγκτον ελπίζει να αποκαταστήσει την υπερδύναμή της χάρη στον πόλεμο στην Ουκρανία», 3 Μαΐου 2022.
18. «Ο Καναδάς και οι Μπαντεριστές», 10 Μαΐου 2022.

Η Φινλανδία και η Σουηδία υπέβαλαν αίτηση για ένταξη στο ΝΑΤΟ στις 18 Μαΐου 2022.

Στο προσκήνιο το ΝΑΤΟ ισχυρίζεται ότι έχει ενισχυθεί από την «τρέλα του Πούτιν». Η Ουκρανία, ισχυρά οπλισμένη από τη Δύση, ηγείται μιας αντεπίθεσης και απωθεί τον «εισβολέα». Σε διεθνές επίπεδο, οι κυρώσεις αποφέρουν καρπούς. Η Φινλανδία και η Σουηδία, νιώθοντας ότι απειλούνται, αποφάσισαν να ενταχθούν στην Ατλαντική Συμμαχία. Σύντομα οι Ρώσοι θα ανατρέψουν τον «δικτάτορα» του Κρεμλίνου».

Αυτή η υπέροχη αφήγηση αντικρούεται από τα γεγονότα: μόνο περίπου το ένα τρίτο των δυτικών όπλων φτάνουν στο μέτωπο. Όμως, ο ουκρανικός στρατός έχει εξαντληθεί. Σχεδόν παντού υποχωρεί και μερικά κατορθώματα δεν αλλάζουν τη συνολική εικόνα. Τα δύο τρίτα των δυτικών όπλων, ειδικά των βαρύτερων, είναι ήδη διαθέσιμα στη μαύρη αγορά των Βαλκανίων, ιδιαίτερα στο Κόσσοβο και την Αλβανία, που έχουν γίνει οι κυριότερες πιάτσες διακίνησης του είδους. Οι δυτικές κυρώσεις ενέχουν κίνδυνο λιμοκτονίας, όχι στη Ρωσία, αλλά στον υπόλοιπο κόσμο και ιδιαίτερα στην Αφρική. Η Τουρκία και η Κροατία αντιτίθενται στην ένταξη νέων μελών στο ΝΑΤΟ. Είναι δυνατό να τους πείσουν, αλλά με τίμημα ριζοσπαστικών πολιτικών αλλαγών στις οποίες οι Δυτικοί ήταν πάντα αντίθετοι.

Ακόμα κι αν η Ρωσία θα είναι αρκετά σοφή για να μη γιορτάσει τη νίκη της με πολύ θόρυβο, όπως ήξερε και έκανε στη Συρία, η τελευταία θα εμφανιστεί ως η αποτυχία της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης στην Ιστορία, του ΝΑΤΟ. Μια νίκη χωρίς ύφεση αφού η Ατλαντική Συμμαχία εμπλάκηκε σωματικά στη μάχη, ενώ στεκότανε γύρω από τα πεδία των μαχών στη Συρία. Πολλές υποτελείς πολιτείες της Ουάσιγκτον θα προσπαθήσουν να απελευθερωθούν. Είναι πιθανό ότι οι πολιτικοί ηγέτες τους θα παραμείνουν διανοητικά στραμμένοι προς τη Δύση, ενώ οι στρατιωτικοί τους ηγέτες θα στραφούν πιο γρήγορα προς τη Μόσχα και το Πεκίνο. Τα επόμενα χρόνια, τα χαρτιά θα αναδιανεμηθούν. Δεν θα είναι θέμα μετάβασης από μια ευθυγράμμιση με την Ουάσιγκτον σε μια άλλη ευθυγράμμιση με τους νέους νικητές, αλλά η δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου όπου ο καθένας θα είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι ο επαναπροσδιορισμός των περιοχών επιρροής, αλλά το τέλος της νοοτροπίας που καθιερώνει μια ιεραρχία μεταξύ των λαών.

Από αυτή την άποψη, είναι συναρπαστικό να παρατηρηθεί η δυτική ρητορική. Πολλοί εμπειρογνώμονες του παλιού κόσμου εξηγούν ότι η Ρωσία θέλει να ξαναχτίσει την αυτοκρατορία της. Ισχυρίζονται ότι έχει ήδη ανακαταλάβει την Οσετία και την Κριμαία και επιτίθεται τώρα στο Ντονμπάς. Ανοικοδομούν την Ιστορία, παραποιούν αποσπάσματα του προέδρου Πούτιν για την υποστήριξη των λεγομένων τους. Όποιος μελετά τη σύγχρονη Ρωσία και ελέγχει τα δεδομένα ξέρει ότι είναι λάθος. Η ένταξη της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία και η μελλοντική προσχώρηση της Οσετίας, του Ντονμπάς και της Υπερδνειστερίας δεν έχουν να κάνουν με μια αυτοκρατορία, αλλά με την ανασύσταση του ρωσικού έθνους, που διαμελίστηκε κατά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

Σε αυτό το πλαίσιο, ένα μικρό μέρος των ηγετών της Δύσης αρχίζει να αμφισβητεί τις επιλογές του ΗΠΑϊού κυρίαρχου τους. Το ίδιο φαινόμενο είχε σημειωθεί σε ένα τρίμηνο, στο τέλος της θητείας του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί. Ο τελευταίος, βλέποντας την ανθρώπινη καταστροφή που είχε βοηθήσει να προκαλέσει στη Λιβύη και την αποτυχία του στη Συρία, είχε συμφωνήσει να διαπραγματευτεί μια ξεχωριστή ειρήνη με τη Δαμασκό. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον, έξαλλη με την ανεξαρτησία του, οργάνωσε την εκλογική του ήττα υπέρ του Φρανσουά Ολάντ. Τις ημέρες που ακολούθησαν την ανάληψη των Ηλυσίων, ο τελευταίος άνοιξε ξανά τη δυτική πολεμική μηχανή για μια δεκαετία. Ήταν ακριβώς τότε που η Ρωσία δεσμεύτηκε να επέμβει στη Συρία. Για δύο χρόνια ολοκλήρωσε την ανάπτυξη νέων όπλων, στη συνέχεια ήρθε να πολεμήσει τους οπλισμένους από τη Δύση τζιχαντιστές που ήταν και υπό την ηγεσία του διοικητηρίου του ΝΑΤΟ, του Allied Land Command στην Τουρκία.

Aν τα συνθήματα του ΝΑΤΟ έχουν θριαμβεύσει στον δυτικό Τύπο, οι μελέτες μας για την ιστορία, τη σημασία και τη θέση των Μπαντεριστών στη σύγχρονη Ουκρανία έχουν κυκλοφορήσει ευρέως στους κυρίαρχους κύκλους σε όλο τον κόσμο. Πολλοί «σύμμαχοι» της Ουάσιγκτον αρνούνται πλέον να υποστηρίξουν αυτούς τους «Ουκρανούς» που γνωρίζουν ότι είναι νεοναζί. Θεωρούν ότι, σε αυτή τη μάχη, η Ρωσία είναι αυτή που έχει δίκιο. Ήδη η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία έχουν εξουσιοδοτήσει ορισμένα μέλη της κυβέρνησής τους να συζητήσουν με τη Ρωσία χωρίς αυτό να αλλάζει την επίσημη πολιτική των χωρών τους. Τουλάχιστον αυτά τα τρία μέλη της Ατλαντικής Συμμαχίας παίζουν επιφυλακτικά ένα διπλό παιχνίδι. Αν τα πράγματα πάνε άσχημα για το ΝΑΤΟ, θα είναι τα πρώτα που θα γυρίσουν το γιλέκο τους.

Ομοίως η Αγία Έδρα, η οποία παρά λίγο να κηρύσσει μια νέα σταυροφορία κατά της «Τρίτης Ρώμης» (Μόσχας) και διέδωσε φωτογραφίες του Πάπα να προσεύχεται με συζύγους των μπαντεριστών του συντάγματος Αζόφ, ήρθε επίσης σε επαφή όχι μόνο με τον πατριάρχη Κύριλλο, αλλά και με το Κρεμλίνο.

Όλες αυτές οι επαφές, όσο διακριτικές κι αν είναι, τρελάνουν την Ουάσιγκτον, η οποία ήδη προσπαθεί να απομακρύνει τους μυστικούς απεσταλμένους. Αλλά ακριβώς, το γεγονός ότι απολύονται επίσημα δίνει σε αυτούς τους απεσταλμένους περισσότερα περιθώρια διαπραγματεύσεων. Το σημαντικό είναι ότι μπορούν να αναφέρουν αυτό που κάνουν σε όποιον μπορεί να αφορά. Πρόκειται για επικίνδυνο παιχνίδι όπως αποδεικνύεται από την εκλογική ήττα του προέδρου Σαρκοζί όταν προσπάθησε να απελευθερωθεί από τον ΗΠΑϊο χορηγό του.

Η Κροατία και η Τουρκία μοιράζονται κοινά συμφέροντα στα Βαλκάνια. Εδώ οι πρόεδροι Zoran Milanović και Recep Tayyip Erdoğan κατά τη συνάντησή τους στη Νέα Υόρκη τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Υπόθεση 1: Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ θα επιβεβαίωνε τον νέο στόχο της

Ας προσπαθήσουμε να πάρουμε κάποια απόσταση από τα γεγονότα και να δούμε πώς μπορεί να εξελιχθούν.

Για να αποδεχθούν η Τουρκία και η Κροατία την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, το ΝΑΤΟ θα πρέπει να συμφωνήσει με τους όρους τους. Αυτοί είναι για την Τουρκία (1) η εγγραφή του PKK και της Χιζμέτ (Φετουλάχ Γκιουλέν) στους καταλόγους των τρομοκρατικών οργανώσεων, η σύλληψη και η έκδοση των μελών τους (2) η αποκατάσταση της βιομηχανίας όπλων της στο πρόγραμμα κατασκευής των F-35 και για την Κροατία (3), η αλλαγή των εκλογικών νόμων στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη για να παραχωρηθεί πολιτική ισότητα στην κροατική της μειονότητα.

Το PKK δεν εκπροσωπεί γενικά τους Κούρδους, αλλά μόνο ορισμένους εξ αυτών. Αρχικά ήταν ένα μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα που πολεμούσε την τουρκική στρατιωτική δικτατορία κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Στη συνέχεια, μετά τη σύλληψη του αρχηγού του και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, άλλαξε πλευρά για να γίνει ένα φιλελεύθερο κόμμα στην υπηρεσία του Πεντάγωνου στη Μέση Ανατολή. Σήμερα, είναι μια μισθοφορική πολιτοφυλακή που χρησιμεύει ως κάλυμμα για την κατοχή των ΗΠΑ στη Συρία. Το να θεωρηθεί τρομοκρατική οργάνωση θα σήμαινε την εκκένωση των ΗΠΑϊκών στρατευμάτων από τη Συρία και την επιστροφή των πετρελαιοπηγών στη Δαμασκό.

Ο Φετουλάχ Γκιουλέν είναι ο πνευματικός πατέρας μιας μεγάλης φιλανθρωπικής οργάνωσης, που υπάρχει σε πολλές χώρες. Η έκδοσή του από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το να θεωρηθεί η οργάνωσή του ως τρομοκρατική θα στερούσε τη CIA των μεταδοτών της σε πολλές τουρκόφωνες αφρικανικές και ασιατικές χώρες. Αυτό θα μπορούσε να γίνει κατανοητό για την Ουάσιγκτον μόνο εάν το AfriCom αναπτυσσόταν στην αφρικανική ήπειρο αντί να είναι εξόριστο στη Γερμανία. Γίνονται διαπραγματεύσεις για την εγκαθίδρυσή του στη Σομαλιλάνδη, η οποία θα γινόταν διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος.

Λαμβάνοντας υπόψη τη μακρά σειρά επιθέσεων που διέπραξε το PKK στην Τουρκία και την απόπειρα δολοφονίας του προέδρου Ερντογάν που ακολούθησε την απόπειρα πραξικοπήματος τον Ιούλιο του 2016, στην οποία η Χιζμέτ έπαιξε κεντρικό ρόλο για λογαριασμό της CIA, η Άγκυρα είναι νομιμοποιημένη στις απαιτήσεις της.

Η επαναφορά της Τουρκίας μεταξύ των χωρών που κατασκευάζουν το F-35 δεν κοστίζει τίποτα, αλλά η διαγραφή της από τον κατάλογο ήταν μια κύρωση για την αγορά από τον τουρκικό στρατό των ρωσικών αντιαεροπορικών όπλων S400. Το να δώσεις ικανοποίηση στην Άγκυρα για να επεκτείνει το ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας θα ήταν, τουλάχιστον, αντιφατικό και δυσανάγνωστο. Περαιτέρω, το να κατασκευάζονται τα F-35 από μια δύναμη που δεν δίστασε να επικρίνει την υποτιθέμενη ποιότητά τους μπορεί επίσης να αποδειχθεί ενοχλητικό.

Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη δημιουργήθηκε από τους Στράουσιανούς (ο Ρίτσαρντ Περλ δεν ήταν μέλος της αντιπροσωπείας των ΗΠΑ, αλλά της Βοσνίας, στις συμφωνίες του Ντέιτον). Φαντάστηκε ως μια ομοιογενής οντότητα σύμφωνα με τη σκέψη των Στράουσιανών. Ως εκ τούτου, η κροατική μειονότητα (15% του πληθυσμού) έχει εξοστρακιστεί εκεί. Η γλώσσα τους δεν αναγνωρίζεται και δεν έχουν πολιτικούς εκπροσώπους. Το να αποδεχθεί το αίτημα που διατυπώνει η Κροατία στο όνομά τους θα σήμαινε να αμφισβητηθούν οι λόγοι για τους οποίους οι Στράουσιανοί οργάνωσαν τους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας (για τον διαχωρισμό των εθνοτήτων και τη δημιουργία ομοιογενών πληθυσμών). Ωστόσο, είναι οι Στράουσιανοί που είναι στο πηδάλιο στην Ουκρανία.

Υποθέτοντας ότι αυτές οι τρεις προϋποθέσεις πληρούνται ή ότι ανατρέπονται οι πολιτικοί ηγέτες που τις διατύπωσαν, η διεύρυνση της Ατλαντικής Συμμαχίας για να συμπεριλάβει τη Φινλανδία και τη Σουηδία θα επιβεβαίωνε την αλλαγή της φύσης του ΝΑΤΟ. Δεν θα ήταν πλέον μια δομή με στόχο τη σταθεροποίηση της περιοχής του Βόρειου Ατλαντικού, όπως ορίζεται στη Συνθήκη, η οποία το 1995 είχε οδηγήσει τον πρόεδρο Μπόρις Γέλτσιν να εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο να ενταχθεί σε αυτή η χώρα του. Το ΝΑΤΟ θα ολοκλήρωνε τη μετάλλαξη του σε αμερικανική στρατιωτική διοίκηση της δυτικής αυτοκρατορίας του.

Διπλάσια ποσότητα όπλων από εκείνα που εμπλέκονται στην Ουκρανία αποθηκεύονται στο Κοβόσο και την Αλβανία πριν μεταφερθούν σε άλλο θέατρο επιχειρήσεων. Για τους Στράουσιανούς η επικείμενη ήττα τους από τη Ρωσία δεν θα είναι μεγάλο γεγονός. Άλλοι πόλεμοι θα μπορούν να διεξαχθούν εναντίον άλλων εχθρών και να συνεχίσει το business as usual.

Υπόθεση 2: Οι δυτικές κυρώσεις και η στρατιωτική βοήθεια προορίζονται να προετοιμάσουν άλλες συγκρούσεις

Ας εξετάσουμε τώρα τις πραγματικές συνέπειες των δυτικών κυρώσεων. Τα μέτρα για τον αποκλεισμό της Ρωσίας από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν την επηρεάζουν. Συνεχίζει να εισάγει και να εξάγει ανάλογα με τις ανάγκες, αλλά αναγκάζεται να αλλάξει προμηθευτές και πελάτες. Δημιουργεί γρήγορα το αντίστοιχο SWIFT με τους Brics (Νότια Αφρική, Βραζιλία, Ρωσία, Κίνα και Ινδία), αλλά δεν μπορεί πλέον να συναλλάσσεται απευθείας με τον υπόλοιπο κόσμο. Ήδη, είναι αδύνατο να αγοράσετε λιπάσματα με βάση την ποτάσα στην Αφρική. Πράγματι, η Ρωσία και η Λευκορωσία είναι οι κύριοι εξαγωγείς. Αναμένεται λιμοκτονία. Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες έχει ήδη κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. Ζητά από τη Δύση μια εξαίρεση από το εμπάργκο της όσον αφορά τα λιπάσματα με βάση την ποτάσα.

Στην πιο πιθανή περίπτωση, στην οποία η Ουάσιγκτον δεν αλλάζει την πολιτική της, ο λιμός θα πυροδοτήσει νέους πολέμους και τεράστιες μεταναστεύσεις προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι τουλάχιστον περίεργο ότι μετά την πτώση της Μαριούπολης, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν τη βούληση να στείλουν επιπλέον όπλα αξίας 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Ουκρανία, όπου είχαν ήδη χάσει άλλα 14 δισεκατομμύρια δολάρια. Στην πραγματικότητα, τα δύο τρίτα από αυτά δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Έχουν εκτραπεί και συσσωρεύονται στο Κόσσοβο και την Αλβανία. Σύντομα όπλα θα είναι διαθέσιμα εκεί για περίπου 36 δισεκατομμύρια δολάρια. Είτε θεωρούμε ότι το Πεντάγωνο πετάει τα χρήματα από τα παράθυρα, είτε ότι επενδύει κρύβοντας αυτό το γιγάντιο οπλοστάσιο από τα μάτια του Κογκρέσου.

Ως εκ τούτου, η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για Πολιτικές Υποθέσεις, η Στράουσιανή Βικτόρια Νούλαντ, ταξίδεψε στο Μαρόκο στις 11 Μαΐου για να προεδρεύσει μιας συνεδρίασης του Παγκόσμιου Συνασπισμού κατά του Ντάες. 85 κράτη συμμετείχαν στο επίπεδο των Υπουργών Εξωτερικών τους. Όπως ήταν αναμενόμενο, η κ. Nuland κατήγγειλε τη μεταρρύθμιση του Ντάες, όχι πλέον στη Μέση Ανατολή, αλλά στο Σαχέλ. Κάλεσε όλους τους συμμετέχοντες να συμμετάσχουν με τις ΗΠΑ για την καταπολέμηση αυτού του εχθρού. Ωστόσο, ο καθένας έχοντας παρατηρήσει τη μαζική υποστήριξη του Πενταγώνου στους τζιχαντιστές στο Ιράκ και τη Συρία, όλοι οι διπλωμάτες που ήταν παρόντες κατάλαβαν καλά ότι η καταιγίδα δεν θα αργήσει να ξεσπάσει. Έλειπαν όπλα και το Πεντάγωνο δεν θέλει να ξαναπιαστεί επ’ αυτοφώρω να τα παραδώσει στους τζιχαντιστές. Το μόνο που θα χρειαστεί είναι να τα στείλει από τα Βαλκάνια όπου περιμένουν στα κουτιά τους τους τελικούς χρήστες.

Ένας πόλεμος στο Σαχέλ δεν θα δημιουργήσει κανένα πρόβλημα: θα γλιτώσει τις μεγάλες δυνάμεις και θα προκαλέσει μόνο αφρικανικά θύματα. Θα διαρκέσει όσο θα τον τροφοδοτήσουν και κανένας σύμμαχος δεν θα τολμήσει να παρατηρήσει ότι αυτή η σύγκρουση υπάρχει μόνο από τότε που εισέβαλαν και κατέστρεψαν τη Λιβύη. Όλα θα μπορούν να συνεχιστούν όπως πριν: για μέρος της ανθρωπότητας, ο κόσμος θα παραμείνει μονοπολικός με την Ουάσιγκτον ως κέντρο της.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

Κυριακή 22 Μαΐου 2022

ΝΑΤΟ: όταν η Φινλανδία κηρύσσει πόλεμο

Μαζί με τη Σουηδία, η Φινλανδία έχει υποβάλει αίτηση στο ΝΑΤΟ για ένταξη στην Ατλαντική Συμμαχία. Αυτή η προσέγγιση σηματοδοτεί τη διακοπή της φινλανδικής ουδετερότητας που προκύπτει από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και εγείρει ερωτήματα σχετικά με τα πραγματικά κίνητρα του Ελσίνκι και τις συνέπειες αυτής της απόφασης. Ο ασυναγώνιστος στρατιωτικός ιστορικός μας Sylvain Ferreira περιγράφει το πλαίσιο και το διακύβευμα αυτής της ενέργειας που συνιστά μονομερή καταγγελία μερικών διεθνών συνθηκών.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά με κάνει να σκέφτομαι ακαταμάχητα ένα παιχνίδι της παιδικής μου ηλικίας, το κουτσό που παίζαμε στο πεζοδρόμιο., όπου γράφαμε το όνομα μιας χώρας με κιμωλία και ο πόλεμος κηρυσσόταν σε άλλες. Μόνο που αυτοί οι πόλεμοι δεν προκαλούσαν θανάτους.

Ρήγκις ντε Καστελνάου

***

του Σιλβέιν Φερέιρα.

Μια βαριά ιστορική κληρονομιά

Μεταξύ 1939 και 1944, η Φινλανδία βρέθηκε δύο φορές σε πόλεμο με τον σοβιετικό γείτονά της. Πρώτα στις 30 Νοεμβρίου 1939, η ΕΣΣΔ του Στάλιν επιτέθηκε στη Φινλανδία – ο Χειμερινός Πόλεμος – επειδή αρνούταν να προσαρμόσει τα σύνορά της υπέρ των Σοβιετικών. Μετά από μια ηρωική αντίσταση του μικρού στρατού του¹, το Ελσίνκι ενέδωσε τελικά στον Κόκκινο Στρατό. Ήταν η Συνθήκη της Μόσχας, που υπογράφηκε στις 13 Μαρτίου 1940, η οποία διευθέτησε αρχικά την κατάσταση μεταξύ των δύο χωρών προς όφελος της ΕΣΣΔ, η οποία στη συνέχεια κατέλαβε σχεδόν το 10% του φινλανδικού εδάφους βόρεια του Λένινγκραντ.

Δεκαπέντε μήνες αργότερα, το φινλανδικό αυταρχικό καθεστώς προσέγγισε το Τρίτο Ράιχ για να συμμετάσχει ενεργά στην επιχείρηση Barbarossa για την ανάκτηση των εδαφών που χάθηκαν από τις 25 Ιουνίου 1941. Για τη Φινλανδία τότε άρχισε ο αποκαλούμενος πόλεμος συνέχισης. Η εμπλοκή του φινλανδικού στρατού θα είναι καθοριστική κατά τη διάρκεια της τρομερής πολιορκίας του Λένινγκραντ, κλείνοντας τη βόρεια πρόσβαση στην πρωτεύουσα της μπολσεβίκικης επανάστασης. Αυτή η πολιορκία των 872 ημερών, που ήθελαν οι Γερμανοί για να λιμοκτονήσει ο πληθυσμός, θα προκαλέσει περισσότερους από ένα εκατομμύριο θανάτους από λιμοκτονία μεταξύ των άμαχων πολιτών.

Θα παραμείνει ως ένα από τα πιο εμβληματικά επεισόδια του πολέμου αφανισμού που ενορχήστρωσε η Γερμανία εναντίον των λαών της Σοβιετικής Ένωσης. Στο τέλος του χειμώνα του 1944, η κατάσταση στο μέτωπο άλλαξε ριζικά υπέρ του Κόκκινου Στρατού και η Φινλανδία κατάλαβε ότι κινδύνευε να χάσει πολύ περισσότερα εδάφη από ό, τι το 1940, ή ακόμη και να εξαφανιστεί εντελώς, εάν παρέμενε στη συμμαχία της με τον Χίτλερ. Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών επιθέσεων του Κόκκινου Στρατού, οι Σοβιετικοί κατέλαβαν το Βίμποργκ στις 4 Ιουλίου.

Τον Αύγουστο, η φινλανδική κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι δεν είχε καμία άλλη επιλογή από το να υπογράψει ανακωχή με την ΕΣΣΔ για να αποφύγει μια συντριπτική ήττα. Η τελευταία υπογράφηκε στις 19 Σεπτεμβρίου στη Μόσχα, με προϋπόθεση την κατάρρευση της γερμανο-φινλανδικής συμμαχίας. Πρέπει να περιμένουμε το 1947 και την Συνθήκη των Παρισίων για να επισημοποιηθούν τα σχετικά περιορισμένα σοβιετικά εδαφικά κέρδη. Το 1948, η Συνθήκη YYA καθιέρωσε την εξουδετέρωση της χώρας με τη μορφή συμφωνίας φιλίας, συνεργασίας και αμοιβαίας συνδρομής που εξασφάλιζε στην ΕΣΣΔ την ασφάλεια των βόρειων συνόρων της έναντι του ΝΑΤΟ. Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν είχε τη συνήθεια να δίνει δώρα, και αυτή η συμφωνία ήταν αναμφίβολα ένα.

Η εξαφάνιση της ΕΣΣΔ δεν άλλαξε σε τίποτα την εγκυρότητα αυτών των διεθνών συνθηκών μεταξύ Μόσχας και Ελσίνκι, οι οποίες επιβεβαιώθηκαν το 1992. Που επέτρεψαν στους Φιλανδούς να ζήσουν για σχεδόν 80 χρόνια μια άνετη ουδετερότητα.

Η υποψηφιότητα της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ

Μετά τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία στις 14 Φεβρουαρίου, ένας άνεμος πανικού, για τα λιγότερο τεχνητό, φύσηξε στις δυτικές καγκελαρίες για να μας κάνει να πιστέψουμε την ιδέα ότι μετά την Ουκρανία, ο Πούτιν θα ήταν έτοιμος να επιτεθεί σε ποιον; στις χώρες της Βαλτικής, στη Πολωνία ή την Φινλανδία για να ανασυνθέσει την πρώην αυτοκρατορία των τσάρων!

Πέρα από τον εντελώς παραληρηματικό χαρακτήρα αυτού του ισχυρισμού, δεν βασίζεται σε καμία επίσημη δήλωση ή γραπτό του Κρεμλίνου πριν ή μετά το ξέσπασμα της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης». Ωστόσο, αυτό επιτρέπει στο ΝΑΤΟ να κλείσει τις τάξεις που είχαν διασταχθεί εδώ και αρκετά χρόνια και να επισημοποιήσει – επιτέλους – τη σχετική ουδετερότητα της Σουηδίας εδώ και χρόνια. Μέχρι εκεί, τίποτα το πολύ εκπληκτικό παρά την εύθραυστη βάση της επιχειρηματολογίας που αναπτύχθηκε από τη Mons και τις Βρυξέλλες για να δικαιολογήσει τον λόγο του.

Αλλά στις 15 Μαΐου, μας εξέπληξε -το λιγότερο που μπορούμε να πούμε- η επίσημη ανακοίνωση της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης υπό την ηγεσία της κας Sanna Marin – μέλος των Global Young Leaders (Παγκόσμιων Νέων Ηγετών) που ιδρύθηκε από τον Klaus Schwab – σχετικά με την προθυμία της να ενταχθεί επίσημα στο ΝΑΤΟ για να προστατευτεί από μια πολύ υποθετική ρωσική απειλή. Αυτή η ανακοίνωση έγινε από κοινού από την κα Marin και τον Φιλανδό πρόεδρο Sauli Niinisto, ο οποίος δήλωσε ότι ήταν «μια ιστορική μέρα» και «η αρχή μιας νέας εποχής».². Η αίτηση προσχώρησης επικυρώθηκε σε μεγάλη πλειοψηία από το φινλανδικό κοινοβούλιο στις 16 Μαΐου, καθώς αντιπροσωπεία Αμερικανών γερουσιαστών με επικεφαλής τον Ρεπουμπλικανό ηγέτη Μιτς ΜακΌνελ επισκεπτόταν το Ελσίνκι.³.

Αυτή η ανακοίνωση προκάλεσε φυσικά την αντίδραση της Μόσχας, η οποία χαρακτήρισε την κίνηση «ριζική αλλαγή στη φινλανδική εξωτερική πολιτική» και ότι «η Ρωσία θα πρέπει να λάβει αντίποινα, τόσο σε τεχνικό-στρατιωτικό επίπεδο όσο και σε άλλα επίπεδα, προκειμένου να σταματήσει τις νέες απειλές για την εθνική της ασφάλεια».⁴. Το πρώτο μέτρο που ελήφθη από τη ρωσική πλευρά είχε οικονομικό χαρακτήρα καθώς ο προμηθευτής ηλεκτρικής ενέργειας ROA Nordic ανακοίνωσε το τέλος των παραδόσεων του στη Φινλανδία, επειδή η Φινλανδία, όπως και η Πολωνία για το φυσικό αέριο, δεν πλήρωνε τους λογαριασμούς της. Αμέσως, το Ελσίνκι ανακοίνωσε ότι θα προμηθευόταν από τη Σουηδία και ότι θα αύξανε την εγχώρια παραγωγή του.⁵.

Στο διπλωματικό μέτωπο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν κατέστησε σαφές ότι τα ρωσικά αντίποινα δεν θα απειλήσουν την ασφάλεια της Φινλανδίας, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν θα οδηγήσει στη δημιουργία αμερικανικών βάσεων στη χώρα.⁶. Εξάλλου, παρά τη σύμφωνη γνώμη του φινλανδικού Κοινοβουλίου και την προθυμία του ΝΑΤΟ να υποδεχθεί τη Φινλανδία, η προσχώρηση ενός νέου μέλους δεν αποτελεί αυτόματη διαδικασία και υπόκειται στην ομόφωνη έγκριση των μελών. Εδώ έρχεται ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν, ο οποίος ανακοίνωσε στις 16 Μαΐου ότι θα ασκήσει βέτο για την ένταξη της Φινλανδίας – αλλά και της Σουηδίας – στο ΝΑΤΟ όταν διεξαχθεί η επίσημη ψηφοφορία, η οποία απαιτεί ομοφωνία.⁷. Ο Ερντογάν κατηγορεί στην πραγματικότητα την έλλειψη καταδίκης του ΡΚΚ από τις δυο υποψήφιες χώρες.

Μια νέα πρόκληση;

Συνεπώς, ενώπιον αυτού του διπλωματικού μπλοκαρίσματος, μπορούμε δικαιολογημένα να αναρωτηθούμε για τα βαθιά κίνητρα του Ελσίνκι για την ανακοίνωση μιας τέτοιας διπλωματικής ανατροπής αφού η ΕΣΣΔ και στη συνέχεια η Ρωσία δεν αμφισβήτησαν ποτέ τις συνθήκες που υπεγράφησαν πριν από 75 χρόνια. Η μονομερής ακύρωσης των Συνθηκών από τη Φινλανδία είναι πράγματι κάτι περισσότερο από ένα casus belli προς τη Μόσχα, δεδομένου ότι με μια νομική αλληλουχία, το Ελσίνκι επέστρεψε στην πολεμική κατάσταση που υπήρχε πριν από τις 19 Σεπτεμβρίου 1944. Με πρωτοβουλία της φινλανδικής πλευράς!

Ωστόσο, πώς θα μπορούσε μια χώρα 5 εκατομμυρίων ψυχών να αντιμετωπίσει μια ρωσική στρατιωτική επέμβαση ειδικά αφού η πλειοψηφία των νευρικών κέντρων της βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τα ρωσικά σύνορα; Μήπως δεν αποτελούν η παρουσία Αμερικανών γερουσιαστών στο Ελσίνκι και η προθυμία του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ να αποδεχθεί αυτή την υποψηφιότητα άλλη μια προσπάθεια να προκαλέσουν τον Βλαντιμίρ Πούτιν και να τον αναγκάσει να ανοίξει ένα νέο μέτωπο για την περαιτέρω πίεση των οικονομικών και στρατιωτικών δυνατοτήτων της Ρωσίας; Ενώ είναι πιθανό ότι η απάντηση θα παραμείνει αδύνατη να δοθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν θα είναι πρόβλημα πρόσβασης στα διπλωματικά αρχεία, αλλά ένα εκπληκτικό παράδοξο, στη λογική στάση ενός ανθρώπου: του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.