Follow

Pourquoi Charles de Gaulle refusa-t-il toujours de commémorer le débarquement du 6 juin ?

Pourquoi Charles de Gaulle refusa-t-il toujours de commémorer le débarquement du 6 juin ?

Le débarquement du 6 juin 1944, est l’acte fondateur de l’Ere Occidentale Moderne, avec ses apôtres ou son prophète, Roosevelt ou Churchill, au choix (ou les deux), avec ses mythes et ses légendes, prétendant faire table rase de toute l’Histoire antérieure de l’Humanité, voulant expliquer le passé (qui n’a existé que pour préparer son avènement), le présent et l’avenir à travers elle. Voilà ce qu’avait pressenti le Général De Gaulle, pourtant un des héros de cette épopée.

***

Une page d’histoire relayée sur le blog: les raisons pour lesquelles Charles De Gaulle refusait de commémorer le débarquement du 6 Juin. Peut-on donner raison à cet homme qui fut un si grand président? Tout est relatif, car s’il est important de se souvenir de toutes ces victimes qui furent chair à canon et qui crurent à leur sacrifice au nom de la liberté, il ne faut pas pour autant oublier l’histoire avec un grand H, et les vérités qui par commodité furent oubliées avec le temps. Commémorer cette date, c’est le faire avec « les libérateurs », les américains, en fermant les yeux au passage sur les véritables raisons du débarquement, et elles ne furent pas celles qui nous ont été enseignées, ce n’est pas vraiment le style de la Maison-Blanche…

Le débarquement, c’est avant tout l’arrivée de la culture américaine qui devait s’imposer sur la vieille Europe, l’arrivée des marques et de nouveaux produits jusqu’alors inconnus, une vaste opération commerciale, et également un premier geste pour s’imposer en Europe dans le but un jour de prendre le pouvoir de celle-ci, puisque le TAFTA n’est pas un scénario récent, ce que certains ont tendance à oublier… Ils arrivèrent en conquérants refusant au passage l’aide de troupes françaises durant cette journée. Le pire, c’est que les États-Unis arrivèrent en France dans le but de « libérer le pays des nazis », alors que les nazis étaient justement des partenaires économiques des USA. N’oubliez pas que les États-Unis et le troisième Reich, c’est une grande histoire que certains préfèrent oublier…

Pour le petit rappel:

• Les États-Unis ont accueilli quelques 10 000 nazis
• Les criminels de guerre nazis ont coûté des millions de dollars en pension de retraite aux Etats-Unis
• 1000 d’entre eux ont travaillé pour la CIA et ont bénéficié d’une totale impunité
• Lors du vote pour condamner le nazisme durant une assemblée générale de l’ONU, l’union européenne s’est abstenue, les USA et l’Ukraine ont voté contre
• Le constructeur automobile américain Ford employait prisonniers et déportés en produisant pour la Wehrmacht
• La banque américaine Chase aujourd’hui devenue JPMorgan-Chase finançait le régime d’Hitler
• Le grand-père de Georges Bush a aidé Hitler à accéder au pouvoir
• Petite anecdote: La 45e division d’infanterie (États-Unis) (45e US DI) a combattu pendant la Seconde Guerre mondiale, le symbole de la division avant les années 30 était un carré rouge avec une svastika jaune.

Commémorer le débarquement du 6 Juin, n’est-ce pas participer à un « souvenir » souhaité par de véritables faux-jetons qui jouent avec l’histoire à des fins géopolitiques? De Gaulle qui a fini par être évincé du pouvoir plus ou moins directement par les États-Unis comme déjà expliqué ici, avait ses raisons, reste à savoir si celles-ci étaient bonnes… Mais nous n’allons pas nier l’histoire, tout négationnisme étant très mal vu, autant regarder la vérité:

C’était de Gaulle, Tome 2 (Édition de Fallois Fayard 1997), pages 84 à 87

---

• Palais de l’Élysée, 30 octobre 1963

En nommant Jean Sainteny ministre des Anciens combattants en décembre 1962, le Général lui avait demandé de consacrer son énergie à l’année 1964. Elle était propice à raviver le souvenir de deux des années glorieuses : cinquantenaire de 1914 et vingtième anniversaire de 1944.

 À la fin du Conseil du 30 octobre 1963 , Jean Sainteny a évoqué les cérémonies prévues pour la commémoration de la libération, Pompidou me prend à part : « Tâchez de faire revenir le Général sur son refus d’aller sur les plages de Normandie… » Je suis stupéfait et de l’information et de la demande. « Enfin, reprend Pompidou, prenez des précautions… Je m’y suis cassé les dents. »

Sainteny m’apprend ensuite qu’il se les était déjà lui-même cassées. Naturellement, je vais me les casser aussi.

• « La France a été traitée comme un paillasson ! Churchill m’a convoqué comme un châtelain sonne son maître d’hôtel. » 

Alain Peyrefitte (l’air candide) : « Croyez-vous, mon Général, que les Français comprendront que vous ne soyez pas présent aux cérémonies de Normandie ?

Charles-de-Gaulle (sévèrement) : – C’est Pompidou qui vous a demandé de revenir à la charge ? (Je ne cille pas). Eh bien, non ! Ma décision est prise ! La France a été traitée comme un paillasson ! Churchill m’a convoqué d’Alger à Londres, le 4 juin, il m’a fait venir dans un train où il avait établi son quartier général, comme un châtelain sonne son maître d’hôtel. Et il m’a annoncé le débarquement, sans qu’aucune unité française ait été prévue pour y participer. Nous nous sommes affrontés rudement.

Je lui ai reproché de se mettre aux ordres de Roosevelt, au lieu de lui imposer une volonté européenne (il appuie).

Il m’a crié de toute la force de ses poumons : « De Gaulle, dites-vous bien que quand j’aurai à choisir entre vous et Roosevelt, je préférerai toujours Roosevelt ! Quand nous aurons à choisir entre les Français et les Américains, nous préférerons toujours les Américains ! Quand nous aurons à choisir entre le continent et le grand large, nous choisirons toujours le grand large ! » (Il me l’a déjà dit. Ce souvenir est indélébile.)

« De Gaulle, dites-vous bien que quand nous aurons à choisir entre les Français et les Américains, nous préférerons toujours les Américains ! »  (Winston Churchill)

• « Et vous voudriez que j’aille commémorer leur débarquement, alors qu’il était le prélude à une seconde occupation du pays ? Non, non, ne comptez pas sur moi ! »

Charles-de-Gaulle : « Le débarquement du 6 juin, ça a été l’affaire des Anglo-Saxons, d’où la France a été exclue. Ils étaient bien décidés à s’installer en France comme en territoire ennemi ! Comme ils venaient de le faire en Italie et comme ils s’apprêtaient à le faire en Allemagne !

Ils avaient préparé leur AMGOT qui devait gouverner souverainement la France à mesure de l’avance de leurs armées. Ils avaient imprimé leur fausse monnaie, qui aurait eu cours forcé. Ils se seraient conduits en pays conquis.

NOTE : AMGOT = « Allied  military government for occupied territories », gouvernement militaire allié pour les territoires occupés

NOTE : Comme le révèlent leurs coloris et leur graphisme – très voisins de ceux du dollar – ces billets libellés en francs furent imprimés aux États-Unis, de février à mai 1944, par le Bureau of Engraving and Printing, qui est normalement chargé d’imprimer les dollars américains et les autres documents officiels du gouvernement fédéral. Étant fabriqués aux États-Unis, c’est le papier, l’encre, la matière, la présentation et le format des dollars américains qui servirent de référence.

 Dès les premiers jours suivant le débarquement du 6 juin 1944, les armées américaines commencèrent à distribuer ces billets de banque pour remplacer les billets français émis durant l’Occupation.

Dès le 14 juin 1944, le Commissaire de la République François Coulet, présent en Normandie, fut confronté à cette circulation de monnaie, qui était d’ailleurs mal accueillie par la population. Il recommanda aux banques de les encaisser et de ne pas les remettre en circulation.   

Dès le 27 juin 1944, le général de Gaulle – arrivé entretemps sur le sol français – tapa du poing sur la table en dénonçant cette « fausse monnaie », et en en interdisant la circulation, dès son installation au pouvoir au sein du Gouvernement provisoire de la République française. Cette interdiction alla de pair avec l’effondrement du projet de commandement militaire imposé à la France(AMGOT).

Charles-de-Gaulle : « C’est exactement ce qui se serait passé si je n’avais pas imposé, oui imposé, mes commissaires de la République, mes préfets, mes sous-préfets, mes comités de libération !

Et vous voudriez que j’aille commémorer leur débarquement, alors qu’il était le prélude à une seconde occupation du pays ? Non, non, ne comptez pas sur moi ! Je veux bien que les choses se passent gracieusement, mais ma place n’est pas là !

« Et puis, ça contribuerait à faire croire que, si nous avons été libérés, nous ne le devons qu’aux Américains. Ça reviendrait à tenir la Résistance pour nulle et non avenue. Notre défaitisme naturel n’a que trop tendance à adopter ces vues. Il ne faut pas y céder !

·         « M’associer à la commémoration d’un jour où on demandait aux Français de s’abandonner à d’autres qu’à eux-mêmes, non ! »

Charles-de-Gaulle : « En revanche, ma place sera au mont Faron le 15 août, puisque les troupes françaises ont été prépondérantes dans le débarquement en Provence, que notre première armée y a été associée dès la première minute, que sa remontée fulgurante par la vallée du Rhône a obligé les Allemands à évacuer tout le midi et tout le Massif central sous la pression de la Résistance.

Charles de Gaulle commémore le débarquement de Provence le 15 août 1964 : cf. extrait d’actualités disponible sur le site de l’INA : http://www.ina.fr/video/CAF94058797

Charles-de-Gaulle : – Et je commémorerai la libération de Paris, puis celle de Strasbourg, puisque ce sont des prouesses françaises, puisque les Français de l’intérieur et de l’extérieur s’y sont unis, autour de leur drapeau, de leurs hymnes, de leur patrie ! Mais m’associer à la commémoration d’un jour où on demandait aux Français de s’abandonner à d’autres qu’à eux-mêmes, non !

« Les Français sont déjà trop portés à croire qu’ils peuvent dormir tranquille, qu’ils n’ont qu’à s’en remettre à d’autres du soin de défendre leur indépendance ! Il ne faut pas les encourager dans cette confiance naïve, qu’ils paient ensuite par des ruines et par des massacres ! Il faut les encourager à compter sur eux-mêmes !

Allons, allons, Peyrefitte ! Il faut avoir plus de mémoire que ça ! Il faut commémorer la France, et non les Anglo-Saxons ! Je n’ai aucune raison de célébrer ça avec éclat. Dites-le à vos journalistes. »

Il reprend : « Ceux qui ont donné leur vie à leur patrie sur notre terre, les Anglais, les Canadiens, les Américains, les Polonais, Sainteny et Triboulet seront là pour les honorer dignement. »

NOTE : Sainteny et Triboulet étaient respectivement Ministre des anciens combattants et Ministre de la coopération en 1964.

·         13 mai 1964

Espérant que le général aura oublié sa vive réplique, ou en tout cas aura oublié que c’est à moi qu’il l’a adressée, je remets la question sur le tapis, 10 mois et demi plus tard, le 13 mai 1964.

·         « Ces messieurs de la presse qui me reprochent de ne pas aller en Normandie 20 ans après, que faisaient-il alors ? Il ne se battaient ni en Normandie, ni ailleurs. La Libération s’est passée sans eux. Elle s’est passée d’eux. »

Alain Peyrefitte : « Ne craignez-vous pas, si nous ne devons pas du moins quelques explications, que votre absence du 6 juin en Normandie soit mal interprétée ?

Charles-de-Gaulle : – Mais je vous l’ai déjà dit ! Il n’a jamais été question que j’y aille ! Je ne suis pas allé pour le cinquième anniversaire ; ni pour le dixième ; ni pour le quinzième. Pourquoi voulez-vous que j’y aille pour le vingtième ? Et j’ai demandé au Premier ministre de ne pas y aller non plus. D’ailleurs, le Premier ministre anglais n’y va pas. Johnson ira pas non plus. Pourquoi irions-nous ?

(Évidemment, Wilson et Johnson n’y vont pas, parce que De Gaulle n’y va pas.)

Alain Peyrefitte : – Eisenhower et Montgomery doivent y aller.

Charles-de-Gaulle : – Ce sont des acteurs, qui se font payer cher à la télévision. »

Finalement, Eisenhower et Montgomery, après avoir annoncé leur participation, ne sont pas venus.

·         10 juin 1964

Après le Conseil du 10 juin 1964, le Général laisse percer encore son agacement :

« Ces messieurs de la presse qui me reprochent de ne pas aller en Normandie 20 ans après, que faisaient-il alors ? S’étaient-ils battus pour que la France recouvre sa liberté, pour qu’elle contribue à sa délivrance ? Que faisaient-ils pendant la guerre ? Il ne se battaient ni en Normandie, ni ailleurs. La Libération s’est passée sans eux. Elle s’est passée d’eux. »

Et lui, il a dû se battre pour que le débarquement ne se passe pas complètement de la France libre. S’il a prononcé son discours de Bayeux le 16 juin 1946, ce ne fut pas pour commémorer le débarquement du 6 juin, mais son débarquement sur les talons des Américains, le 16 juin 1944 à Bayeux.

Il recule son fauteuil, cale son dos. Il a envie de parler.

·         « Vous croyez que les Américains et les Anglais ont débarqué en Normandie pour nous faire plaisir ? »

Charles-de-Gaulle : « Vous croyez que les Américains et les Anglais ont débarqué en Normandie pour nous faire plaisir ? Ce qu’ils voulaient, c’était glisser vers le nord le long de la mer, pour détruire les bases des V1 et des V2, prendre Anvers et, de là, donner l’assaut à l’Allemagne. Paris et la France ne les intéressaient pas. Leur stratégie, c’était d’atteindre la Ruhr, qui était l’arsenal, et de ne pas perdre un jour en chemin.

Churchill avait demandé à Eisenhower d’essayer de libérer Paris pour Noël. Il lui avait dit : « Personne ne pourra vous en demander davantage. »

Eh bien si, nous étions décidés à demander davantage ! Le peuple de Paris s’est soulevé spontanément et il aurait été probablement écrasé sous les décombres, comme le peuple de Varsovie, s’il n’avait pas été soutenu. Mais il y avait des hommes qui, trois ans plus tôt, à Koufra, s’étaient juré de libérer Paris, puis Strasbourg. Ce sont eux qui ont libéré Paris avec son peuple.

NOTE  : Leclerc et sa colonne, qui venaient du Tchad pour rejoindre la Tunisie en guerroyant, avaient fait, dans l’oasis de Koufra, le serment de ne pas déposer les armes avant d’avoir libéré Paris et Strasbourg.

·         « Les Américains ne se souciaient pas plus de libérer la France que les Russes de libérer la Pologne. »

Charles-de-Gaulle : « Mais nous n’avions pas l’accord des Américains. Quand j’ai vu que l’insurrection parisienne allait être écrasée par une division allemande intacte qui arrivait de Boulogne-sur-Mer, j’ai donné l’ordre à Leclerc de foncer. C’est ainsi que nous avons évité à Paris le sort de Varsovie. Nous avons obligé les Anglo-Saxons à changer de stratégie. Les Américains ne se souciaient pas plus de libérer la France que les Russes de libérer la Pologne. Ce qu’ils voulaient, c’était en finir avec Hitler, en essuyant le moins de pertes possibles. Ce qu’ils voulaient épargner, c’était le sang des boys, ce n’était pas le sang, les souffrances et l’honneur des Français.

« Effectivement, si les Anglo-Saxons avaient pu mener leur stratégie jusqu’au bout, ils auraient peut-être réussi à frapper l’Allemagne au cœur plus vite. De toute façon, Hitler aurait fini par être battu, et la France aurait fini par être libérée. Mais si les Français étaient restés passifs, et si nous n’avions pas eu de part à la défaite d’Hitler, c’est au bout du compte lui qui aurait vaincu la France. »

---

Ce que Roosevelt et les américains voulaient vraiment faire de la France en 1944

·          « Bien entendu, je traite avec Darlan, puisque Darlan me donne Alger ! Demain, je traiterai avec Laval si Laval me donne Paris ! »

(Franklin Roosevelt, Président des États-Unis, le 23 novembre 1942, devant les émissaires de Charles de Gaulle à la Maison Blanche)

NOTE : Pour comprendre quels étaient les objectifs de Franklin Roosevelt, et des cercles dirigeants américains, quant à l’avenir de la France après le débarquement, il est utile de relire un passage essentiel des Mémoires de Guerre.

Nous sommes en novembre 1942. Les Anglo-Américains viennent de réaliser le débarquement en Afrique du nord française (Opération Torch), d’ailleurs sans en avoir prévenu le chef de la France Libre. […]

En revanche, une décision fait scandale, aussi bien au sein des Français Libres réfugiés à Londres que parmi l’opinion publique britannique : le général américain Eisenhower, bien entendu avec le plein accord du président Roosevelt, a décidé de maintenir l’Amiral Darlan, l’un des dauphins de Pétain, au pouvoir à Alger. En somme, Darlan a retourné sa veste et les Américains l’en récompensent en le maintenant dans ses fonctions à la tête de l’Afrique du nord française !

Sitôt la nouvelle connue, Charles de Gaulle décide d’envoyer deux émissaires à Washington pour protester avec la dernière énergie auprès du président Rososevelt. Lequel les reçoit et leur livre une vision de la France d’après-guerre proprement scandaleuse. C’est ce célèbre passage des Mémoires de Guerre :

Il n’en faut pas davantage pour que le Président Roosevelt surmonte, à l’égard de Darlan, les scrupules démocratiques et juridiques que, depuis plus de deux années, il opposait au général de Gaulle. Par son ordre, Clark reconnaît le haut-commissaire et entame avec lui des négociations qui aboutissent, le 22 novembre, à un accord en vertu duquel Darlan gouverne et commande, pourvu qu’il donne satisfaction à ses vainqueurs anglo-saxons.

Sans doute, le Président fait-il publier une déclaration affirmant que les arrangements politiques conclus entre Eisenhower et Darlan ne sont « qu’un expédient temporaire. » Mais recevant, le 23, André Philip et Tixier et s’irritant de leurs protestations, il leur crie : « Bien entendu, je traite avec Darlan, puisque Darlan me donne Alger ! Demain, je traiterai avec Laval si Laval me donne Paris ! »

Charles de Gaulle, Mémoires de guerre, Tome 2, l’Unité, 1942-1944, chapitre « Tragédie »  Page 48 (édition Plon)

On voit donc bien la collusion qu’il y avait entre les autorités américaines et les autorités du régime de Vichy. Le président Roosevelt et les cercles dirigeants américains voulaient disposer, au sortir de la guerre, d’une France domestiquée. C’était finalement un conflit d’impérialisme entre les Américains et les Allemands, rien d’autre.

Et Roosevelt souhaitait promouvoir les pétainistes contre de Gaulle parce qu’il savait parfaitement qu’ils seraient infiniment plus dociles, pour obéir à Washington comme ils obéissaient à Berlin, plutôt que le Fondateur de la France Libre, dont l’intransigeance sur l’indépendance de la France était déjà légendaire.

Cette vision stratégique de ce que devait devenir la France d’après-guerre selon Washington a été confirmée et précisée par Charles de Gaulle, vingt ans après les événements. Toujours à Alain Peyrefitte, dans un autre passage capital de l’ouvrage C’était de Gaulle. Passage que voici  :

---

C’était de Gaulle, Tome 2 (Édition de Fallois Fayard 1997), page 52

---

• Palais de l’Élysée, 17 juin 1964
• « Roosevelt était un type qui voulait dominer l’univers et, bien entendu, décider du sort de la France. Alors, de Gaulle, ça l’embêtait ; il ne le trouvait pas assez souple. »

Charles-de-Gaulle : « Roosevelt était un type qui voulait dominer l’univers et, bien entendu, décider du sort de la France. Alors, de Gaulle, ça l’embêtait ; il ne le trouvait pas assez souple. Il pensait que le jour où les Américains auraient débarqué en France, si le Maréchal était encore là, il n’aurait rien à leur refuser ; ce qui était bien vrai.

Ensuite, Vichy étant devenu vraiment impossible, il a laissé tomber Vichy. Il a essayé de se rattraper sur Giraud.

Puis, voyant que ça ne donnait rien, il a essayé de se rabattre sur Herriot. Il a même tenté de fabriquer un gouvernement à Paris au moment où j’allais y entrer, avec Laval, Herriot. Tout ça été manigancé avec Otto Abetz [Représentant de Hitler à Paris sous l’Occupation] et avec Allen Dulles, qui était à Genève pour le compte de la CIA. »

Alain Peyrefitte : – Allen Dulles

Charles de Gaulle : – Oui, c’est ça. D’abord moi, en arrivant à Paris, j’aurais foutu ce gouvernement au [trou][…]. Vous pensez, à l’époque, Herriot, Laval et Abetz ça ne pesait pas lourd. Mais Roosevelt se figurait qu’Herriot assurerait la continuité avec la IIIe et Laval avec Vichy, et que tout ça allait apparaître comme la République.

Seulement, Hitler, ça l’a exaspéré quand il a su ça. Il a dit : « De quoi, de quoi ? Laval, Herriot, et tout ceux-là ? » Alors, il a fait savoir à Laval de s’en aller à Sigmaringen, il l’a fait dire aussi au Maréchal, il a désavoué Abetz, il a fait remettre Herriot dans sa prison. Il a tout nettoyéLe gouvernement que Roosevelt (ci-dessus) voulait imposer aux Français en 1944 : Pierre Laval et Édouard Herriot (ci-dessous)  !

L’opération avait été préparée en concertation avec le chef de la CIA Allen Dulles et l’ambassadeur d’Hitler à Paris Otto Abetz…

NOTE : Le Président Roosevelt refusa toujours de reconnaître la légitimité de la France Libre, préférant maintenir une ambassade auprès de Pétain et du régime de Vichy jusqu’en novembre 1942, puis usant des manœuvres les plus tortueuses pour tenter d’écarter Charles de Gaulle du pouvoir et installer, à sa place, des dirigeants plus malléables.

Ainsi, en août 1944, soit plus de deux mois après le débarquement de Normandie, le Président Roosevelt espérait encore installer au pouvoir à Paris Édouard Herriot – homme politique radical de la IIIe République – et Pierre Laval – la figure la plus honnie de la Collaboration, avec lequel il avait d’ailleurs des liens de parenté par alliance. Ce projet scandaleux, minutieusement décrit par de Gaulle dans ses Mémoires de guerre, avait été ourdi par une étroite concertation entre le chef de la CIA Allen Dulles, l’ambassadeur d’Hitler à Paris Otto Abetz et le dauphin de Pétain.

Allen Dulles (1893 – 1969) fut le premier directeur civil de la Central Intelligence Agency (CIA), du 26 février 1953 au 29 novembre 1961, et l’un des sept membres de la commission Warren chargée d’enquêter sur l’assassinat de John Fitzgerald Kennedy.

Il était également le frère cadet de John Foster Dulles, Secrétaire d’État des États-Unis du gouvernement Dwight Eisenhower, de 1953 à 1959, et actionnaire principal de la United Fruit Company, société bananière influente dans les républiques bananières d’Amérique Latine.

Allen Dulles est un personnage des plus controversés : sa carrière au sein de l’État américain ne cessant d’être émaillée de conflits d’intérêts personnels et familiaux plus ou moins importants, dus à sa participation à la vie de grands groupes industriels internationaux ainsi qu’à la carrière de son frère John Foster Dulles qui travailla lui aussi pour ces grands groupes.

Otto Abetz (1903 – 1958), francophone et francophile, représenta l’Allemagne en France en 1938 et en 1939, d’où il fut expulsé le 30 juin 1939 comme présumé espion. Le 8 juillet 1940, à la suite de l’armistice entre la France et l’Allemagne, il fut de nouveau envoyé en France. Nommé ambassadeur de l’Allemagne le 3 août 1940, il conserva ce poste jusqu’en 1944 et travailla à mettre en place une politique de collaboration. En juillet 1949, le tribunal militaire de Paris le condamna à 20 ans de travaux forcés pour crimes de guerre, en particulier pour son rôle dans l’organisation de la déportation des juifs de France vers les camps de la mort. Il fut libéré en avril 1954.

Charles de Gaulle : « Bohlen [L’ambassadeur des États-Unis en France] se comporte envers moi comme Roosevelt il y a vingt ans. Il reçoit en permanence des députés, des sénateurs, des journalistes, et il les monte contre nous. Je n’en ignore rien. Ils font tous ça, les Américains.

Article en intégralité sur Les crises via Quenelplus.com

http://lesmoutonsenrages.fr/2015/05/05/pourquoi-charles-de-gaulle-refusa-t-il-toujours-de-commemorer-le-debarquement-du-6-juin/

http://reseauinternational.net/pourquoi-charles-de-gaulle-refusa-t-il-toujours-de-commemorer-le-debarquement-du-6-juin/Αρχή φόρμας

Περί ακτογραμμών Ελλάδας-Τουρκίας

Περί ακτογραμμών Ελλάδας-Τουρκίας

Σύμφωνα με το Fact Book Greece της CIA η ακτογραμμή της Ελλάδας κατατάσσεται 11η στον κόσμο με 13.676 χιλιόμετρα.

Nigel Farage / Ιστορική ομιλία στο Ευρωκοινοβούλιο - 7 Φεβρουαρίου 2012

Μια ασυνήθιστη περιήγηση

Στις τελευταίες ημέρες της ως διοικητής του διεθνούς διαστημικού σταθμού, η Σουνίτα  Ουίλιαμς της NASA κατέγραψε μια εκτενή περιήγηση του διαστημικού εργαστηρίου σε βίντεο της 18^ης Νοεμβρίου 2012, λίγες ώρες προτού αναχωρήσει μαζί με τον κοσμοναύτη Yuri Malenchenko και τον μηχανικό πτήσης Aki Hoshide της αεροδιαστημικής υπηρεσίας εξερεύνησης της Ιαπωνίας με το διαστημικό σκάφος Σογιούζ  TMA-05M για προσγείωση στη στέπα του Καζακστάν. 

Η μάχη των Θερμοπυλών 480 π.Χ.

Ελληνικός Πολιτισμός

Daphna Poznanski, pourquoi un français de Grèce vaut 18 fois un français d’Israël ?

LETTRE OUVERTE A DAPHNA POZNANSKI

Madame la députée,

“Σφάχτε τους Ελληνες”. Εγγραφο – ντοκουμέντο αποκαλύπτει τα χυδαία ψεύδη του “συνωστισμού”!

Οταν στή Σμύρνη επικρατούσε …συνωστισμός (τα έγγραφα σπάνε κόκκαλα). 

Η ηθική απογύμνωση ενός εκ των "σωτήρων".

Του Σταύρου Λυγερού

H σύγκριση του cd που ξανάστειλαν οι Γάλλοι με το «στικάκι» που είχε παραδώσει στον Βενιζέλο ο Παπακωνστα­ντίνου επιβεβαίωσε αυτό που αρχικά ήταν υπο­ψία: η «λίστα Λαγκάρντ» ήταν «πειραγμένη». 
Μπορεί ο πρώην υπουργός Οικονομικών να αρνείται την εξόφθαλμη ενοχή του και να ισχυρίζεται ότι είναι θύμα,... αλλά τα γεγονότα είναι αμείλικτα. Αυτό που προσδίδει στη συγκεκριμένη υπό­θεση μείζονα πολιτική σημασία είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τη βαρύτατη ευθύ­νη ενός κορυφαίου υπουργού. 

Πήρα πουλί ανάλογα με το κλίμα του σπιτιού...

Πιγκουίνο... 

Μεγάλη Αλβανία: Αμερικανικό σχέδιο κατά του Ορθόδοξου Κόσμου;

Alexandre Latsa (μτφ. Κριστιάν)

Η σημαία της Μεγάλης Αλβανίας

Την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012, ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας Σαλί Μπερίσα ανακοίνωσε τη χορήγηση της αλβανικής ιθαγένειας σε όλους τους Αλβανούς, όπου κι αν διαμένουν. Αυτή η δήλωση έγινε κατά τη διάρκεια επίσκεψης του στην πόλη της Αυλώνας, όπου ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία του κράτους της Αλβανίας, πριν από μόλις 100 χρόνια. Εκείνη την εποχή η Αλβανία είχε μόλις απελευθερωθεί από την οθωμανική κυριαρχία.

“Σουλεϊμάν Παλάς” ;;; Και εις άλλα με υγεία….

Τουρκική εταιρεία κέρδισε τον διαγωνισμό (50.000 ευρώ τον μήνα) για το…ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΑΣ…
Και εις άλλα με υγεία….

Λέτε να αλλάξει και όνομα …σε “Σουλεΐμάν Παλάς” ;;;
http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/2013/01/blog-post_3888.html

ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΡΑΓΙΑΔΩΣΥΝΗ

Γράφει ο Νϊκος Χειλαδάκης

Σε ένα εντυπωσιακό και μακροσκελές άρθρο του ο γνωστός Τούρκος αρθρογράφος, Ali Birand, στην τουρκική εφημερίδα Hürriyet, στις 2/1, αναφερόμενος στις προοπτικές του 2013 για την Τουρκία, ούτε λίγο ούτε πολύ παραδέχτηκε ότι η χώρα του κάθεται πάνω σε ένα ηφαίστειο, ενώ οι περισσότερες χώρες που την περιτριγυρίζουν βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση. Ο κίνδυνος οι φλόγες αυτών των ενόπλων συγκρούσεων να κατακάψουν και τη ίδια την Τουρκία, αντανακλάται στο μεγάλο άγχος που έχει αρχίσει να κατατρέχει την τουρκική πολιτική ηγεσία καθώς το φάσμα του διαμελισμού αρχίζει να διαγράφεται αυτή
την φορά πολύ πιο έντονο από το παρελθόν.
Συγκριμένα, σύμφωνα με τον Birand, η Τουρκία θα πρέπει να προετοιμαστεί τάχιστα για ένα μεγάλο και πολυμέτωπο πόλεμο, δηλαδή για ένα πόλεμο σε πολλά μέτωπα καθώς το περίγραμμα της Μέσης Ανατολής είναι πιο εκρηκτικό παρά ποτέ και οι φλόγες της ανάφλεξης άρχισαν και τσουρουφλίζουν τα σύνορα της χώρας του. Ειδικά για τις γειτονικές χώρες ανέφερε τα εξής χαρακτηριστικά : α) Στη Συρία ο εμφύλιος συνεχίζεται χωρίς αποτέλεσμα και όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο έμπειρος Τούρκος αρθογράφος, ακόμα δεν έχει σκάσει ο «δυναμίτης», αλλά αυτό θα γίνει αργά η γρήγορα και κανείς δεν ξέρει τι συνέπειες θα έχει όταν σκάσει αυτή η μεγάλη ωρολογιακή βόμβα που λέγεται Συρία και ποιους θα παρασύρει στον όλεθρο, β) Στο Ιράκ διαγράφεται έντονα η προοπτική της διάσπασης μεταξύ Σιΐτών, Σουνιτών και Κούρδων, μια προοπτική την οποία τρέμει η Τουρκία και μόνο στην σκέψη της, γιατί είναι έντονος ο φόβος ότι θα προκαλέσει διασπαστικές τάσεις στην ίδια την Τουρκία, γ) Στο Ιράν συνεχίζεται το αδιέξοδο και ο φόβος ενός βομβαρδισμού πλανάται επικίνδυνος. Mια τέτοια εξέλιξη σίγουρα θα βάλει φωτιά σε όλη την περιοχή καθώς θα συμπαρασύρει τους Σιΐτες του Ιράκ, την Χεζμπολάχ του Λιβάνου, ενώ και εδώ είναι το επίμαχο σημείο, διαγράφεται και η προοπτική να ξεσηκωθούν οι Αλεβήτες στην Τουρκία που είναι καταπιεσμένοι από τον Ερντογάν, υπέρ του Ιράν, προκαλώντας χάος και μέσα στην Τουρκία, δ) Στην Αίγυπτο η κατάσταση εκτραχύνεται μεταξύ λαϊκών και ισλαμιστών, μια διαμάχη που αντανακλάται και μέσα στην ίδια την Τουρκία καθώς η λαϊκή παράταξη αισθάνεται ότι καταπιέζεται με αυταρχικό τρόπο από τους Ισλαμιστές του Ερντογάν και περιμένει μια ευκαιρία για να πάρει την ρεβάνς και, σε όλα αυτά παραμένει και το, ε) Παλαιστινιακό, σαν μόνιμη εστία έντασης ενώ με τα σχέδια του Ισραήλ για νέους εποικισμούς στα κατεχόμενα αυξάνεται η ένταση με απροσδιόριστες συνέπειες.
Εκείνο βεβαία που δεν τολμά να αναφέρει ο παλαίμαχος Τούρκος αρθρογράφος στο άρθρο του, είναι το κουρδικό ζήτημα. Tο μεγάλο αδιέξοδο που έχει προκαλέσει το κουρδικό με συνεχή αιματοχυσία έχει φέρει στο σημείο τους ίδιους τους Τούρκους να συνομιλούν με τον Οτσαλάν για κάποια κατάπαυση του πυρρός προτείνοντας στους Κούρδους να… φύγουν σε κάποια εξορία. Ο ίδιος όμως ο αρχηγός του κουρδικού αντάρτικου, Murat Karayılan, σε δηλώσεις του στην κουρδική εφημερίδα, Özgür Politika, στις 2/1, απαντώντας στις προτάσεις του Ερντογάν του αντιπρότεινε να… φύγει αυτός και οι στρατοχωροφύλακες του από το Κουρδιστάν, δηλαδή από τη νοτιοανατολική Τουρκία, γιατί, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, δεν… έχουν καμία δουλειά στα κουρδικά εδάφη.
Όλο αυτό το ηφαιστειακό περίγραμμα για το οποίο ευθύνεται σε μεγάλο μέρος και η ανεύθυνη νεοοθωμανική πολιτική των Ερντογάν – Νταβούτολγου, έχει παρασύρει την Τουρκία σε μια φοβική ξέφρενη εξοπλιστική κούρσα. Όπως αναφέρεται στην Άγκυρα, επιβάλλεται να ισχυροποιηθούν ακόμα περισσότερο οι ένοπλες δυνάμεις για να είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν πολλαπλή εξωτερική, αλλά και εσωτερική απειλή. Χαρακτηριστικό του κλίματος που έχει επικρατήσει στην τουρκική πρωτεύουσα, είναι και το εκτενές άρθρο του γνωστού Τούρκου δημοσιογράφου και τηλεπαρουσιαστή, Murat Birsel, στην τουρκική εβδομαδιαία επιθεώρηση, «Aksyon», με τον τίτλο, «Türkiye komşularla savaşa hazır olmalı», δηλαδή «Η Τουρκία πρέπει να προετοιμαστεί για πόλεμο με τους γείτονες της.
Και ενώ οι Τούρκοι έχουν ανοιχτά τόσα πολλά μέτωπα, ενώ το φάσμα της διάσπασης της Τουρκίας επανεμφανίζεται ακόμα πιο ισχυρό, στην Αθήνα δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Η ανιστόριτη κλίκα που κυβερνά την Ελλάδα ετοιμάζεται να επισκεφτεί δια του πρωθυπουργού της την Άγκυρα και αφού θα καταθέσει για άλλη μια φορά στεφάνι στον σφαγέα του Ελληνισμού, Μουσταφά Κεμάλ, θα εκλιπαρεί τους Τούρκους να μας… δείξουν «συμπόνια» και να μην… μας πειράζουν. Ούτε τουρκική προκλητικότητα, ούτε συνεχείς παραβιάσεις και απαξιωτικές δηλώσεις για την Ελλάδα από Τούρκους αξιωματούχους. Που θα έβρισκε ο Ερντογάν πιο καλά τσιράκια από την ελληνική τρικομματική πολιτική τρόικα ; Άλλωστε ο Σουλεϊμάν έχει καταγοητέψει τους Έλληνες. Ακόμα και οι Πόντιοι έφτασαν στο σημείο να ψέλνουν τα κάλαντα στον… Κουβέλη και στην Ρεπούση, που όταν ακούν για ποντιακή γενοκτονία βγάζουν σπυράκια. Αίσχος !
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Η εφεύρεση του αιώνα εγκατέλειψε την Θράκη;

Η συσκευή “Ψυχρής Σύντηξης” για αστείρευτη ενέργεια, έφυγε από την Ξάνθη και πηγαίνει στον Καναδά – Η Εταιρεία “ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ” κουράστηκε να περιμένει συμπαράσταση από το Κράτος – Εκατό (100) εκατομμύρια Ευρώ πρόσφεραν οι Τούρκοι για να μεταφερθεί η έδρα της Εταιρείας στην Τουρκία – Η ΝΑSA ενδιαφέρεται, η Ελλάδα όχι…

Pablo Neruda AMERICA INSURECTΑ Μίκης Θεοδωράκης

Παρά τις επίσημες διαψεύσεις , όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν στην είδηση ότι ο Πρόεδρος της ¨Βολιβιριανής Δημοκρατίας¨ που εγκαινίασε με Δημοκρατία την μετάβαση στον ¨Σοσιαλισμό του 21ου Αιώνα¨ παλεύει με τον θάνατο. Όποτε και εάν αυτό συμβεί ας ετοιμαστούμε για ¨ουρές¨ μπροστά από την Πρεσβεία της Βενεζουέλας για να υπογράψουμε στο ¨βιβλίο συλλυπητηρίων¨. Για να καταλάβουν τα κοράκια και οι σκύλοι πως σε αυτή την γωνιά της Γης ¨δεν μασάμε¨ . Ένας είναι ο δρόμος των λαών και οι λαοί ξέρουν να διαχωρίζουν , παρά τις οποιοσδήποτε διαφωνίες και επιφυλάξεις για τα ¨πειράματα¨ , τα λάθη και τα πισωγυρίσματα , τους φίλους από τους εχθρούς τους.

12.01.1934: Η επιστολή του Ελευθερίου Βενιζέλου στην Σουηδική Ακαδημία με την οποία πρότεινε τον Κεμάλ Ατατούρκ για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης !

Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 1934

Κύριε Πρόεδρε,
Για περίπου επτά αιώνες ολόκληρη η Μέση Ανατολή και μεγάλο τμήμα της Κεντρικής Ευρώπης αποτέλεσαν θέατρο αιματηρών πολέμων. Κύρια αιτία γι αυτούς ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία και το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων.
Η υποδούλωση χριστιανικών λαών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον της Ημισελήνου που μοιραία επακολούθησαν και οι διαδοχικές εξεγέρσεις όλων αυτών των λαών που προσέβλεπαν στην απελευθέρωσή τους δημιουργούσαν μια κατάσταση πραγμάτων που θα παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο η Οθωμανική Αυτοκρατορία διατηρούσε τα ίχνη που της είχαν αφήσει οι Σουλτάνοι.

Η εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ' αυτή την κατάσταση αστάθειας και μισαλλοδοξίας.

Το συνέδριο του Βερολίνου και η ενσωμάτωση Θεσσαλίας και Άρτας στο Ελληνικό κράτος (1878-1881)

γράφει ο Κωνσταντίνος Λινάρδος
Τον Φεβρουάριο του 1878 ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας έφτανε στο τέλος του. Οι νικητές Ρώσοι αναγκάζουν την Οθωμανική κυβέρνηση να υπογράψει την συνθήκη του Αγίου Στεφάνου με την οποία πλησιάζουν όσο ποτέ άλλοτε στην υλοποίηση των φιλόδοξων σχεδίων τους. Ο  κίνδυνος όμως μονομερούς επίλυσης του ανατολικού ζητήματος προκαλεί τις έντονες αντιδράσεις της Βρετανίας και της Αυστροουγγαρίας που θεωρούν ότι θίγονται ζωτικά τους συμφέροντα.

Ο Αη Βασίλης έφτασε!!! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Αθήνα, Χαυτεία, δεκαετία του '50. Το αυτοκίνητο είναι Chevrolet 1946 και μάλλον ο αυτοκινητιστής ιδιοκτήτης του έβαλε το σήμα της Cadillac του 1953 ! Φωτογραφία Δημήτρης Χαρισιάδης. Φωτογραφικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη

Δικαίωμα Παρέμβασης η Διεθνές Δίκαιο; Απάντηση στην αντι-αντιπολεμική αριστερά

Jean Bricmont* (μτφ. Κριστιάν)

«Αγαπητοί Αμερικανοί, παρακαλούμε, κάντε πόλεμο, όχι έρωτα!»

Ανίκανη να ανασυσταθεί ιδεολογικά μετά από την εξαφάνιση του μεγάλου αδελφού της Σοβιετικής Ένωσης, η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει πληγεί με τις κοινωνικές μάχες στο εσωτερικό και με τον ανθρωπιστικό παρεμβατισμό στο εξωτερικό. Με πλήρη ασυνέπεια, καλεί υπέρ της προστασίας των λαών μέσω του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αλλά πώς μπορείς να επιθυμείς να προστατεύσεις οποιονδήποτε όταν εσύ ο ίδιος παραιτήθηκες από την ελευθερία σου;

Όμηρος vs Βίσμαρκ: Ο πολιτισμός ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό

γράφει ο Chems Eddine Chitour (μτφ. Κριστιάν)

«Ξένε, το έθιμο μου είναι να τιμήσω τους 
φιλοξενημένους»  Όμηρος (Η Οδύσσεια).

«Διπλωματία χωρίς όπλα είναι μουσική χωρίς όργανα»  Ότο φον Βίσμαρκ

Η Οξφόρδη στη καρδιά του σχεδίου αποσταθεροποίησης της Ρωσίας

γράφει ο Benoit Chalifoux (μτφ. Κριστιάν)

Το 1812, ακριβώς πριν από δύο αιώνες, η νεαρή Αμερικανική Δημοκρατία και η Ρωσία απειλούνταν με αφανισμό, την ώρα που οι Βρετανοί έκαναν απόβαση στην Ανατολική Ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών για να πυρπολήσουν την νέα πρωτεύουσα, την Ουάσιγκτον, ενώ οι Ρώσοι αναγκάζονταν να κάψουν την Μόσχα για να αποτραπεί η επέλαση του Ναπολέοντα Βοναπάρτη .

Εκείνη την εποχή, ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αγία Πετρούπολη, ο John Quincy Adams , και ο αγαπητός συνομιλητής του, ο κόντης Νικολάι Ρουμιάντσεφ, Υπουργός Εμπορίου, Εξωτερικών και καγκελάριος του τσάρου Αλεξάνδρου Α, αναζητούσαν τρόπους να συνεργαστούν για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο που παρουσίασαν η Βρετανική Αυτοκρατορία και το παιγνίδι της, ο Ναπολέων.

Σήμερα, ο νέος πρέσβης των ΗΠΑ Μάικλ Μακφόλ , που στάλθηκε στη Μόσχα από μια άλλη βρετανική μαριονέτα τον Μπαράκ Ομπάμα, δεν είναι  παρά ένας ιδεολόγος, που στάλθηκε σε αποστολή από τη βρετανική ολιγαρχία για την αποσταθεροποίηση της Ρωσίας.

Ο Μακφόλ ο ίδιος εξήγησε την αποστολή του σε μια συνέντευξη τον Ιούνιο του 2011 στην ιστοσελίδα Slon.ru: «Οι περισσότεροι παρατηρητές της Ρωσίας είναι είτε διπλωμάτες, ειδικοί σε θέματα ασφαλείας ή όπλων είτε προωθούν την  ρωσική κουλτούρα». 

Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά, δεν μπορώ να απαγγείλω τον Πούσκιν απέξω. Είμαι ειδικός σε θέματα δημοκρατίας, αντιδικτατορικών κινήσεων, επαναστάσεων».

Στη διάρκεια των γεγονότων που σχετίζονται με την «πορτοκαλί επανάσταση» στην Ουκρανία το Δεκέμβριο του 2004, ο Μακφόλ παραδέχτηκε αφελώς σε ένα κύριο άρθρο που δημοσιεύθηκε από την εφημερίδα Washington Post ότι 

«Αμερικανοί πράκτορες επιρροής προτιμούν να χρησιμοποιούν διαφορετική γλώσσα για να περιγράψουν τις δραστηριότητές τους, όπως λ.χ. υποστήριξη στη δημοκρατία, προώθηση της δημοκρατίας, υποστήριξη στη κοινωνία των πολιτών κλπ…  αλλά το έργο τους, ανεξάρτητα από την ετικέτα που προσπαθεί κανείς να τους κολλήσει, στοχεύει να επηρεάσει την πολιτική αλλαγή στην Ουκρανία». 

Αρίθμησε στη συνέχεια τις πηγές χρηματοδότησης που χορηγούνται για αυτήν την επιχείρηση από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, είτε άμεσα είτε μέσω των διαφόρων ΜΚΟ, όπως και την συμμετοχή του Ινστιτούτου Ανοικτής Κοινωνίας (Open Society Institute)  του οικονομικού καρχαρία  Τζωρτζ Σόρος.[ 1 ]

«Παραβιάζει αυτή η παρέμβαση τους διεθνούς κώδικες;».

« Όχι πια», απαντά ο Μακφόλ:  «Ήταν μια εποχή όπου η υπεράσπιση της κυριαρχίας των εθνών ήταν μια προοδευτική ιδέα, αφού η ανάπτυξη της κυρίαρχης κρατικής υπόστασης είχε βοηθήσει να καταστραφούν οι αυτοκρατορίες. Σήμερα, όμως, εκείνοι που υπερασπίζονται την κυριαρχία των κρατών πάνω απ 'όλα το κάνουν συχνά για να διατηρηθεί η απολυταρχία, ενώ εκείνοι που υπερασπίζονται την κυριαρχία των λαών είναι οι νέοι προοδευτικοί».

Επομένως, σύμφωνα με αυτό το δόγμα, τα Κράτη-Έθνη μπορούν να συνθλιφτούν χωρίς δισταγμό στο όνομα των «λαών» , ακόμη και αν αυτοί θα υποχρεωθούν να υποταχτούν στην τυραννία μιας αυτοκρατορικής ολιγαρχίας με βιαιότητα άνευ προηγουμένου στην πρόσφατη ιστορία .

Η άφιξη του Μακφόλ ως πρεσβευτής τον τελευταίο Ιανουάριο δείχνει ότι τώρα είναι η Ρωσία, που βρίσκεται στο στόχαστρο, και πολλοί Ρώσοι το συνειδητοποιούν πολύ καλά.

Σε μια πρόσφατη διάσκεψη στο Διαδίκτυο με τον Αμερικανό οικονομολόγο Lyndon LaRouche , ένας ακτιβιστής για τα πολιτικά δικαιώματα στη Ρωσία τον ρώτησε γιατί ο Ομπάμα είχε διορίσει μια τόσο «επισημασμένη»  προσωπικότητα σαν τον πρεσβευτή. 

«Ο Μακφόλ δεν είναι διπλωμάτης καριέρας, αλλά ένας ειδικός για τη Ρωσία που συνδεόταν για χρόνια με τους φιλελεύθερους μεταρρυθμιστές». 

«Ο ίδιος έχει εμπιστευτεί σε πολλά άτομα που γνωρίζω ότι είχε έρθει στη Σοβιετική Ένωση στα τέλη της δεκαετίας του 80, μέχρι τις αρχές του '90, στα πλαίσια  σχεδίων για «τον εκδημοκρατισμό», αλλά ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται καθόλου να αναπτύξει την δημοκρατία ως τέτοια. Ενδιαφερόταν μόνο για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Την περασμένη Δευτέρα [16 Ιαν.], ο Μακφόλ έδωσε τα διαπιστευτήριά του. Και από την Τρίτη, συνάντησε εκπροσώπους της φιλελεύθερης αντιπολίτευσης κατά του Κρεμλίνου. (...) Μήπως  στάλθηκε ο Μακφόλ με σκοπό να διαλύσει τη Ρωσία, όπως ήταν η περίπτωση έναντι της Σοβιετικής Ένωσης πριν από 20 χρόνια;».

Το ίδιο ερώτημα έθεσε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Ιγκόρ Ιβάνοφ , σε μια συνέντευξη της 20^ης Ιανουαρίου στην εφημερίδα Rossiyskaya Gazeta .

Με την παγκοσμιοποίηση, οι λαοί του κόσμου περιορίζονται σήμερα στο καθεστώς της δεξαμενής  φθηνού εργατικού δυναμικού, όχι πια μόνο για την εξόρυξη των πρώτων υλών, όπως στην εποχή της αποικιοκρατίας, αλλά για όλα τα στάδια της μεταποίησης έως το τελικό προϊόν. Όποιος δεν εμπλέκεται άμεσα στη διαδικασία αυτή θεωρείται ως πλεόνασμα, καταδικασμένος σε αφανισμό από τον Πρίγκιπα του Εδιμβούργου και άλλους ιδεολόγους της Αυτοκρατορίας. 

Κάθε ανυπάκουος ηγέτης ή ικανός να αντισταθεί σε αυτό το όραμα υπόκειται σε ανατροπή, μέσω «αντι-δικτατορικών» κινημάτων που καλλιεργούνται και αναπτύσσονται είτε ως αυτόνομο όπλο, είτε σε συνδυασμό με στρατιωτική δράση.

Οι ιστορικές ρίζες του φιλελεύθερου παρεμβατισμού

Εάν οι πηγές χρηματοδότησης αυτού του τύπου των επιχειρήσεων είναι σχετικά γνωστές, τα δογματικά θεμέλια τους είναι πολύ λιγότερα γνωστά. 

Οι περισσότερες πηγαίνουν πίσω στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, στην Αγγλία, όπως αποδεικνύεται μεταξύ πολλών άλλων περιπτώσεων, από εκείνες του Μακφόλ και της συντρόφου του Σούζαν Ράις, της πρέσβη των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη. 

Και οι δύο είναι «Rhodes scholars,  μελετητές της Ρόδου», δηλαδή, αποδέκτες ενός προγράμματος υποτροφιών υψηλού επιπέδου σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, πρόγραμμα που ιδρύθηκε από τον Cecil Rhodes (1853-1902), σύμφωνα με τις επιθυμίες που εκφράζονται στη διαθήκη του, για την πρόσληψη και την εκπαίδευση (με ιδιαίτερη έμφαση στις Ηνωμένες Πολιτείες) μιας ελίτ ικανής να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Με την απο-αποικιοποίηση που ακολούθησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αποφασίστηκε να αναπτυχτεί μια πιο λεπτή μορφή κυριαρχίας, έμμεση, βασισμένη στις έννοιες της «δημοκρατίας» και της «λαϊκής επανάστασης», προσεκτικά σχεδιασμένη αργότερα στην ίδια την Οξφόρδη .

Όλα αυτά οδηγούν σε ένα σχέδιο που ονομάζεται Civil Resistance and Power Politics (CR & PP), πολιτική αντίσταση και πολιτικές της εξουσίας (ΠΑ & ΠΕ), με επικεφαλής από το 2006 τους δύο καθηγητές της Οξφόρδης, Sir Adam Roberts και Timothy Garton Ash. 

Ο Sir Roberts τοποθετεί την αρχή του φιλελεύθερου διεθνισμού, που ονομάζεται επίσης φιλελεύθερος παρεμβατισμός ή φιλελεύθερος ιμπεριαλισμός, με τις παρεμβάσεις του Λόρδου Πάλμερστον στην ηπειρωτική Ευρώπη κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα, πρόωρο παράδειγμα της παρέμβασης ενός κράτους στις εσωτερικές υποθέσεις άλλου ανεξάρτητου κράτους με το πρόσχημα των φιλελεύθερων «αξίων». [ 2 ]

Να σημειώσουμε ότι ο Roberts διευθύνει επίσης το Oxford University Programme on the Changing Character of War, το Πρόγραμμα του Πανεπιστήμιου της Οξφόρδης για την Αλλαγή του Χαρακτήρα του Πολέμου, για να εισαγάγει τη μη-βίαιη δράση σε μια γενικότερη πολιτική και στρατιωτική στρατηγική.

Σε μια διεθνή διάσκεψη το Μαρτίο 2007 στο Κολλέγιο St Antony της Οξφόρδης, που οργανώθηκε στο πλαίσιο του PP & CR [ 3 ], ο Μιχαήλ Μακφόλ κλήθηκε από τον Roberts ως ομιλητής για τη σύνοδο σχετικά με «τον ρόλο των εξωτερικών φορέων στη πολιτική αντίσταση». Υπενθυμίζουμε ότι οι σπουδές του Μακφόλ στην Οξφόρδη, ήταν αφιερωμένες στην Αφρική, αλλά αργότερα έγινε ειδικός για την Ρωσία.

Ο μέντορας της όλης λειτουργίας, είναι κάποιος Gene Sharp, ένας Αμερικανός και αυτός απόφοιτος της Οξφόρδης, αλλά που γεννήθηκε μια γενιά νωρίτερα. 

Ο Sharp είναι ο συγγραφέας του εγχειριδίου αναφοράς για την «πολιτική ανυπακοή» [ 4 ], που περιέχει 198 τακτικές για να κατασκευάσεις μια επανάσταση, μεταξύ των οποίων είναι η χρήση ενός συμβολικού χρώματος για την καθεμία.

Όπως όλοι οι φίλοι του της Οξφόρδης, ο Sharp ειδικεύτηκε στην ανάκτηση ηρωικών κινημάτων, όπως αυτού του Μαχάτμα Γκάντι και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ , αλλά μετατρέποντας ισχυρές μεταφορές, όπως η άρνηση του Γκάντι να φορά ρούχα που δεν κατασκευάζονταν στην Ινδία, σε απλές τακτικές μάρκετινγκ, όπως η χρήση ενός αυθαίρετου χρώματος.

Σημειώστε ότι τα έργα του Sharp για την «μη-βίαιη δράση στον αγώνα κατά των ολοκληρωτικών καθεστώτων»  εμπνεύστηκαν σε μεγάλο βαθμό, κατά τη γνώμη των ίδιων των συναδέλφων του και πολλών άλλων ιστορικών, από ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε από τον πατριάρχη Bertrand Russell στο περιοδικό Atlantic Monthly τον Απρίλιο του 1915, προωθώντας ένα μη-ρεαλιστικό σενάριο παθητικής αντίστασης σε περίπτωση γερμανικής εισβολής στην Αγγλία. 

Ο Russell υπερασπιζόταν ήδη από καιρό την ιδέα ότι η Βρετανική Αυτοκρατορία θα μπορούσε να απαλλαγεί από τα μειονεκτήματα της βιομηχανίας και της επιστήμης (συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών εφαρμογών της) και έπρεπε καλύτερα να εκμεταλλεύεται την διαίρεση και την χειραγώγηση για να παρασύρει τις εξουσίες των αναδυομένων δυνάμεων της εποχής. 

Αυτός ο μεγάλος ειρηνιστής, ωστόσο, δεν δίστασε να ζητήσει το 1946 να εκτοξεύσουν  μια πυρηνική βόμβα στη Ρωσία για να την αναγκάσει να αποδεχθεί τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης ως η μόνη αρμόδια αρχή να κατέχει  πυρηνικά όπλα. [ 5 ]

Η επίθεση της 4ης Μαρτίου

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σήμερα, υπό το φως των πρόσφατων γεγονότων στη Λιβύη και τη Συρία, ότι το RC & PP σχεδιάστηκε από την αρχή ως μια νέα μορφή παράτυπου πολέμου, που προστίθεται στην πανοπλία των  «καινοτόμων» όπλων, που είναι τα μη επανδρωμένα αεροπλάνα και οι στοχευόμενες δολοφονίες, και χρησιμοποιούνται μαζικά από την κυβέρνηση Ομπάμα και την Βρετανική Αυτοκρατορία.

Στο νέο στόχο της ολιγαρχίας, τη Ρωσία, ανατέθηκε ήδη το λευκό χρώμα, δεδομένου ότι το κίνημα Golos (Φωνή), που από καιρό χρηματοδοτήθηκε από το National Endowment for Democracy (NED) και το USAID, κάλεσε τους Ρώσους να διαδηλώσουν με μια λευκή κορδέλα για να διαμαρτυρηθούν κατά της εκλογικής νοθείας κατά τη διάρκεια των βουλευτικών εκλογών στις 4 Δεκεμβρίου. 

Αυτή η επιχείρηση είχε οργανωθεί από αρκετούς μήνες πριν, και η επόμενη φάση βρίσκεται στο στάδιο της προετοιμασίας για τις προεδρικές εκλογές στις 4 Μαρτίου.

Ο Πρωθυπουργός Βλαντιμίρ Πούτιν είχε παρατηρήσει, κατά τη διάρκεια συζήτησης στις 8 Δεκεμβρίου, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επενδύουν «εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια» για να χειραγωγήσουν την εκλογική διαδικασία στη Ρωσία. 

«Πρέπει να αναπτύξουμε εργαλεία για να προστατεύσουμε την κυριαρχία μας ενάντια στις εξωτερικές παρεμβάσεις», είχε δηλώσει.

Μερικοί Ρώσοι πατριώτες, δυσαρεστημένοι με το να δουν τη χώρα τους να ενταχθεί στον ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός του Εμπορίου) και να συμμορφωθεί με τους κανόνες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος σε πτώχευση, είναι ακόμα πιο οργισμένοι με  ​​αυτές τις παρεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις τους και εξέφρασαν την επιθυμία να δουν τον Πούτιν να αρχίσει ακόμη μεγαλύτερη στροφή, με την απόλυση ορισμένων μελών της διοίκησης του που βρίσκονται κοντά στα διεθνή οικονομικά συμφέροντα, αλλά και την μόνιμη ταφή της μονεταριστικής πολιτικής που επιβλήθηκε στη Ρωσία από το καθεστώς του Μπόρις Γιέλτσιν .

Benoit Chalifoux

Αυτό το άρθρο γράφτηκε με βάση μια λεπτομερή μελέτη της Rachel Ντάγκλας,  «Αποσταθεροποίηση της Ρωσίας, η Ατζέντα για την  ‘δημοκρατία’ του Μακφόλ και των δασκάλων του», Executive Intelligence Review (EIR) du 3 février 2012.

Notes:

[1] Georges Soros : un "tueur à gage économique" au service de l’Empire Britannique, dossier de Solidarité & Progrès en vente en ligne ici. Les dons du NED sont rapportés sur une base annuelle, et les projets de USAID sont publiés sous forme d’une liste disponible ICI.

[2] Lord Palmerston’s Multicultural Human Zoo, Executive Intelligence Review (EIR), 15 avril 1994.

[3] "Civil Resistance and Power Politics"—Project Outline, Centre for International Studies, Department of Politics and International Relations ; European Studies Centre, St. Antony’s College ; University of Oxford.

[4] Gene Sharp, Power and Struggle, Part One of The Politics of Nonviolent Action (Boston : Porter Sargent Publishers, 1973).

[5] Voir Russell, Wells, Huxley, Comment la science a été dévoyée au XXe siècle

Πηγή