Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γερμαανία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2022

Τιερί Μεϊσάν: Η Δύση παραιτείται από την ελευθερία της έκφρασης

Η Δύση παραιτείται από την ελευθερία της έκφρασης

του Τιερί Μεϊσάν

Είναι μια συζήτηση που νομίζαμε ότι έκλεισε: οι Δυτικοί είχαν επιβεβαιώσει ότι η ελευθερία της έκφρασης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημοκρατία και ότι δεν θα την παραβίαζαν ποτέ ξανά. Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Πολωνία, η Ιταλία και η Γερμανία έχουν ήδη μπει στον δρόμο της λογοκρισίας. Από τώρα και στο εξής υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να ειπωθούν.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 8 NOVEMBRE 2022

DEUTSCH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS РУССКИЙ

Στη Γαλλία, η υπουργός που είναι αρμόδια για την υπηκοότητα, Sonia Backès, προσπαθεί να δυσφημήσει τις μη συμμορφούμενες απόψεις. Τις παρομοιάζει με σεχταριστικές παρεκτροπές. Ανακοίνωσε ότι το κράτος θα οργανώσει «συνελεύσεις για σεχταριστικές εκτροπές και τη συνωμοσία» (sic). Στη Σοβιετική Ένωση, οι αντίπαλοι τοποθετούνταν σε ψυχιατρεία.

Η ελευθερία της έκφρασης ήταν χαρακτηριστικό της Δύσης από τον 18ο αιώνα. Αυτή ήταν η βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε το πολιτικό καθεστώς που υποστήριζαν οι μεσαίες τάξεις: η δημοκρατία. Η αρχή σύμφωνα με την οποία η γενική βούληση θα προέκυπτε από την αντιπαράθεση διαφόρων απόψεων δεν αμφισβητούταν πλέον. Οποιαδήποτε επίθεση σε αυτήν την ελευθερία θεωρούταν ως πλήγμα για την ειρηνική επίλυση των συγκρούσεων.

Ωστόσο, στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ο Παγκόσμιος Πόλεμος διέλυσε τη Δύση, οι Βρετανοί και μετά οι ΗΠΑϊοί, δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν σύγχρονα μέσα προπαγάνδας, όχι μόνο εναντίον των εχθρών τους, αλλά και εναντίον του ίδιου του πληθυσμού τους [1]. Για πρώτη φορά, δημοκρατικές κυβερνήσεις έφτιαχναν προγράμματα για να εξαπατήσουν τους συμπολίτες τους. Στο τέλος αυτού του πολέμου, οι Βρετανοί καυχιόνταν για τις επιτυχίες τους, ανοίγοντας το δρόμο για πιθανή χρήση της πολεμικής προπαγάνδας σε περιόδους ειρήνης. Έτσι, όταν απειλήθηκε το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα και πριν ακόμη ξεκινήσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, οι δημοκρατίες και η ελευθερία της έκφρασης τέθηκαν σε αναμονή και η προπαγάνδα ξανάρχισε, πρώτα στην Ιταλία και τη Γερμανία και μετά σε ολόκληρη τη Δύση.

Εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα, οι Δυτικοί έχουν ορκιστεί να υπερασπιστούν τις αξίες τους και να μην ασκούν πλέον προπαγάνδα για εσωτερική χρήση.

Σήμερα, όπως και στη δεκαετία του ’30, το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα απειλείται από την ανάπτυξη ανισοτήτων μεταξύ των ψηφοφόρων, αλλά με τρόπο που ποτέ δεν γνωρίσαμε. Αν ο βιομήχανος Χένρι Φορντ έλεγε, κατά τη διάρκεια της κρίσης του 1929, ότι ο μισθός ενός αφεντικού δεν πρέπει να υπερβαίνει τον 40πλάσιο από αυτόν ενός εργάτη του, σήμερα ο μισθός του Έλον Μασκ είναι 38,5 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερος από αυτόν ορισμένων υπαλλήλων του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η δημοκρατική αρχή «Ένας άνθρωπος, μία ψήφος» δεν έχει πλέον καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Σε αυτό το πλαίσιο η ελευθερία της έκφρασης αμφισβητήθηκε από τους Δυτικούς. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συμπεριλαμβανομένων των Facebook και Twitter, λογόκριναν κυβερνήσεις και εντέλει τον εν ενεργεία πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν παραβίαζαν το Σύνταγμα, καθώς η τελευταία δεν είχε εγγυηθεί αυτή την ελευθερία παρά μόνο έναντι των καταχρήσεων της πολιτικής εξουσίας. Το γεγονός ότι ο Έλον Μασκ μόλις αγόρασε το Twitter και ανακοίνωσε ότι θέλει να το κάνει ένα ελεύθερο δίκτυο δεν αλλάζει αυτό που συνέβη. Η ιδέα ότι δεν μπορούμε να πούμε τα πάντα έχει ήδη επικρατήσει.

Οι διανοούμενοι αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται να αλλάξει το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς. Τα τελευταία χρόνια, πολλοί από αυτούς έχουν μετατραπεί σε υποστηρικτές της εξουσίας, είτε οικονομικής είτε πολιτικής, και έχουν εγκαταλείψει την κριτική τους λειτουργία. Όποια και αν είναι η εξέλιξη, θα είναι στη πλευρά της λαβής και όχι του τσεκουριού. Εδώ και έξι χρόνια, δεν σταματούν να μας μιλούν για τον κίνδυνο των Fake News, δηλαδή των μεροληπτικών πληροφοριών, και για την ανάγκη ελέγχου του τι λένε και τι γράφουν οι άνθρωποι. Ο λόγος τους διακρίνει τους ανθρώπους που βρίσκονται στην αλήθεια από εκείνους που βρίσκονται σε λάθος, αρνούμενοι την αρχή της δημοκρατικής ισότητας.

Έχοντας εμπλακεί στην παγίδα του Θουκυδίδη, οι Αγγλοσάξονες προκάλεσαν τον εμφύλιο πόλεμο στην Ουκρανία και τη ρωσική επέμβαση για να την τερματίσουν. Σταδιακά, η Δύση μπαίνει σε πόλεμο, με τη στρατιωτική έννοια, κατά της Ρωσίας και, με την οικονομική έννοια, κατά της Κίνας. Διαψεύδονται όλες οι προκαταλήψεις σύμφωνα με τις οποίες δεν είναι δυνατό να γίνει πόλεμος με δυνάμεις με τις οποίες κάποιος έχει έντονες οικονομικές ανταλλαγές. Όπως και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, ο κόσμος χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα που βρίσκονται σε διαδικασία διαχωρισμού.

Συνεπώς η κυβερνητική προπαγάνδα επιστρέφει στη Δύση.

Για πρώτη φορά, αμφισβητηθήκαν οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ του 2020. Το Κογκρέσο ανακήρυξε τον Τζο Μπάιντεν νικητή, αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιος κέρδισε. Δεν είναι δυνατόν, όπως στην περίπτωση του Μπους εναντίον του Γκορ (2000), να καταμετρηθούν εκ νέου τα ψηφοδέλτια επειδή το πρόβλημα δεν είναι εκεί: σε πολλά μέρη, η καταμέτρηση των ψήφων έγινε κεκλεισμένων των θυρών. Ίσως κανείς να μην εξαπάτησε, αλλά δεν υπήρχε διαφάνεια στις εκλογές· μια ουσιαστική διαδικασία σε μια δημοκρατία. Ήδη το 2000, το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο είχε βάλει τέλος στην επανακαταμέτρηση των ψηφοδελτίων, θεωρώντας ότι το Σύνταγμα δεν αναφερόταν σε εκλογή προέδρου με άμεση καθολική ψηφοφορία, αλλά στηριζόταν στη βούληση κάθε πολιτείας. Και επομένως, ο τρόπος με τον οποίο η Φλόριντα είχε ορίσει τον νικητή εν ήταν αρμοδιότητα των ομοσπονδιακών θεσμών.

Επομένως, πριν από κάθε άλλη συζήτηση, στις ενδιάμεσες εκλογές κυριαρχεί το ζήτημα του μη σεβασμού των δημοκρατικών διαδικασιών από το «δημοκρατικό» στρατόπεδο.

**Απόσπασμα από τα πρακτικά του «Συμβουλίου Διακυβέρνησης της Παραπληροφόρησης».**

Ηνωμένες Πολιτείες

Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν ένα Παγκόσμιο Κέντρο Δέσμευσης (Global Engagement Center - GEC), δηλαδή μια δομή, εντός του Υπουργείου Εξωτερικών, για να συντονίζει τις επίσημες ομιλίες των συμμάχων τους. Έχουν επίσης, πάντα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, έναν υφυπουργό υπεύθυνο για την προπαγάνδα στο εξωτερικό υπό τον τίτλο «Δημόσια Διπλωματία και Δημόσιες Υποθέσεις» (Public Diplomacy and Public Affairs). Ωστόσο, τον Απρίλιο του 2022, έγινε ένα βήμα: ο «ανακηρυγμένος πρόεδρος» Τζο Μπάιντεν προσέλαβε μια ειδική υπάλληλο στην προπαγάνδα, την Νίνα Γιάνκοβιτς.

Ο υπουργός της Εσωτερικής Ασφάλειας, πρώην δικαστής Αλεχάντρο Μαγιόρκας, δημιούργησε ένα «Συμβούλιο Διακυβέρνησης της Παραπληροφόρησης» (Disinformation Governance Board) και της εμπιστεύτηκε την προεδρία. Ήταν, ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο η ανασύσταση του μηχανισμού πολεμικής προπαγάνδας που δημιούργησε ο πρόεδρος Woodrow Wilson, το 1917 [2].

Η Nina Jankowicz παρουσιάστηκε ως μια νεαρή ερευνήτρια, ειδική στη «ρωσική παραπληροφόρηση». Στην πραγματικότητα, ήταν υπάλληλος του Εθνικού Δημοκρατικού Ινστιτούτου (National Democratic Institute) της Madeleine Albright, υπεύθυνη για την υπεράσπιση των συμφερόντων των Μπάιντεν στην Ουκρανία.

Αυτή η γοητευτική κυρία εργάστηκε στην ομάδα του υποψηφίου Volodymyr Zelensky, σημερινού προέδρου της Ουκρανίας [3]. Ήταν προηγουμένως, εν μέσω του εμφυλίου πολέμου, στην υπηρεσία του Pavlo Klimkin, υπουργού Εξωτερικών του προέδρου Petro Poroshenko. Ήταν τότε αντίθετη στις συμφωνίες του Μινσκ, παρότι είχαν εγκριθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς παραμονής της στην Ουκρανία, ανέπτυξε μια θεωρία για τη ρωσική παραπληροφόρηση για την οποία αφιέρωσε ένα βιβλίο: «Πώς να χάσετε τον πόλεμο της πληροφορίας: η Ρωσία, οι ψεύτικες ειδήσεις και το μέλλον της σύγκρουσης» (How to Lose the Information War : Russia, Fake News, and the Future of Conflict). Χωρίς να γνωρίζει την πραγματικότητα του εμφυλίου πολέμου και τους 20.000 νεκρούς του, περιέγραφε όλα τα σημερινά κλισέ για τους κακούς Ρώσους που ήθελαν να επεκτείνουν την αυτοκρατορία τους στο Ντονμπάς λέγοντας ψέματα στους Ευρωπαίους.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Nina Jankowicz χρησιμοποιούσε την ουκρανική ένωση StopFake, που επιδοτείται από το National Endowment for Democracy (με άλλα λόγια από τη CIA), τη βρετανική κυβέρνηση και τον George Soros, για να πιστέψουμε ότι το πραξικόπημα του Μαϊντάν ήταν μια λαϊκή επανάσταση [4].

Στο παρακάτω βίντεο, δεν σταματά να λέει ψέματα και επαινεί τις «ακέραιες εθνικιστικές» πολιτοφυλακές Aidar (των οποίων η πρακτική βασανιστηρίων είχε ήδη καταγγείλει η Διεθνής Αμνηστία), Dnipro-1 και φυσικά το τάγμα Azov.

Το 2018, υπερασπίστηκε τη ναζιστική πολιτοφυλακή C14 [5] διαβεβαιώνοντας ότι δεν είχε κάνει πογκρόμ εναντίον των Τσιγγάνων· ότι ήταν όλα… ρωσική παραπληροφόρηση.

Αυτός η ειδική στα ψέματα, δεν παρέλειψε να πει ξανά ψέματα στις Ηνωμένες Πολιτείες σχετικά με τις κατηγορίες για προδοσία που ασκήθηκαν εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ (ο φάκελος Steele) και να αρνηθεί τα εγκλήματα του Χάντερ Μπάιντεν [6]. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να παρουσιάσει τον υπολογιστή του γιου του προέδρου, που κατασχέθηκε από το FBI, ως «ρωσική εφεύρεση».

Ενώπιο των κριτικών, το Συμβούλιο Διακυβέρνησης της Παραπληροφόρησης διαλύθηκε στις 17 Μαΐου [7], ωστόσο πραχτικά από μια περιοχή εντός της Υπηρεσίας Κυβερνοασφάλειας και Ασφάλειας Υποδομών (Cybersecurity and Infrastructure Security Agency, CISA), μια υπηρεσία του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας, δείχνουν ότι επιβίωσε με άλλη μορφή [8]. Περαιτέρω, σύμφωνα με τον Γενικό Επιθεωρητή της Διοίκησης, η λειτουργία του παραμένει απαραίτητη [9].

ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ

Οι Βρετανοί, από την πλευρά τους, προτίμησαν να βασιστούν σε έναν «σύλλογο», το Institute for Strategic Dialogue (ISD), για να κάνει στη θέση της κυβέρνησης ό, τι σκοπεύει να κάνει χωρίς να φέρει την ευθύνη. Αυτό το Think Tank , που δημιουργήθηκε από τον Λόρδο George Weidenfeld, Βαρόνο Weidenfeld, έναν «Αδαμαντίνο Σιωνιστή» σύμφωνα με τα δικά του λόγια, υποτίθεται ότι μάχεται κατά του εξτρεμισμού. Στην πραγματικότητα, ασχολείται επίσης με το να διαδίδει ψέματα για να καταπνίξει κραυγαλέες αλήθειες. Το ISD συντάσσει εκθέσεις με δική του πρωτοβουλία (ή μάλλον της βρετανικής κυβέρνησης), αλλά και κατόπιν αιτήματος των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που το χρηματοδοτούν.

Αυτό που ισχύει μεταξύ των εφευρετών της σύγχρονης προπαγάνδας ισχύει και στην Ευρώπη.

ΠΟΛΩΝΙΑ

Το Φεβρουάριο, δηλαδή στην αρχή του πολέμου στην Ουκρανία, το Πολωνικό Συμβούλιο Άμυνας διέταξε τη γαλλική εταιρεία Orange, η οποία είναι ο κύριος πάροχος πρόσβασης στο Διαδίκτυο στη χώρα αυτή, να λογοκρίνει μερικούς ιστότοπους του Διαδικτύου, συμπεριλαμβανομένου αυτού του Δικτύου Βολταίρου (Voltairenet.org). Μετά από επικοινωνία μας με συστημένη επιστολή, η τελευταία δεν ήθελε να μας στείλει την επιστολή των πολωνικών αρχών. Όσο για τις τελευταίες, απλά δεν μας απάντησαν. Σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές συνθήκες, το Συμβούλιο Άμυνας έχει την εξουσία να επιβάλλει στρατιωτική λογοκρισία για σκοπούς εθνικής ασφάλειας.

ΙΤΑΛΙΑ

Τον Μάρτιο, η Corriere della Sera αποκάλυψε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα για την παρακολούθηση των ατόμων που χαρακτηρίζονται ως «φιλορώσοι» [10]. Το πρακτορείο τύπου ANSA δημοσίευσε μάλιστα ένα τεύχος του Hybrid Bulletin που το ιταλικό τμήμα πληροφοριών για την ασφάλεια (Dipartimento delle Informazioni per la Sicurezza) του αφιερώνει [11].

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Στη Γερμανία, η υπουργός Εσωτερικών, η σοσιαλδημοκράτρια Νάνσυ Φρέιζερ, έχει δημιουργήσει επίσης ένα όργανο παρακολούθησης. Προχωρώντας πολύ πιο μακριά από τους άλλους, του ανάθεσε την αποστολή να «εναρμονίσει τις ειδήσεις» στα μέσα ενημέρωσης. Εδώ και μερικούς μήνες, με τη μεγαλύτερη μυστικότητα, συγκεντρώνει τα μεγάλα αφεντικά του Τύπου και τους εξηγεί τι δεν πρέπει να δημοσιεύεται.

Η Ιταλία και η Γερμανία έζησαν μια σκληρή εμπειρία της λογοκρισίας κατά τη διάρκεια του φασισμού και του ναζισμού, επομένως είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό να τις βλέπουμε σήμερα να ακολουθούν αυτόν τον δρόμο. Οι ίδιες αιτίες παράγουν πάντα τα ίδια αποτελέσματα. Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, για πρώτη φορά μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ιταλία και η Γερμανία αρνήθηκαν, στις 4 Νοεμβρίου 2022 στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, να ψηφίσουν υπέρ ενός ψηφίσματος που καταδικάζει τον ναζισμό.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] « Les techniques de la propagande militaire moderne », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 16 mai 2016.

[2] «Why Biden is in Danger of Replicating Woodrow Wilson’s Propaganda Machine», John Maxwell Hamilton & Kevin R. Kosar, Politico, May 5, 2022.

[3] «How the Biden administration let right-wing attacks derail its disinformation efforts», Taylor Lorenz, The Washington Post, May 18, 2022.

[4] «Meet the Head of Biden’s New “Disinformation Governing Board”», Lev Golinkin, The Nation, May 12, 2022.

[5] « La loi raciale ukrainienne », Réseau Voltaire, 9 mars 2022.

[6] “Η παρακμή της ΗΠΑϊκής Αυτοκρατορίας”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 6 Σεπτεμβρίου 2022.

[7] «The Disinformation Governance Board, Disavowed», The Editorial Board, The Wall Street Journal, May 18, 2022.

[8] «Disinformation Governance Board Minutes», CISA, June 14, 2022.

[9] «DHS Needs a Unified Strategy to Counter Disinformation Campaigns», Office of Inspector General, August 10, 2022.

[10] « L’Otan surveille les influenceurs qui doutent de la version officielle de la guerre », Réseau Voltaire, 18 juin 2022.

[11] Hybrid Bulletin n°4, Dipartimento delle Informazioni per la Sicurezza, 15 maggio 2022.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

Φακός Εν συντομία Συζητήσεις

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2022

Alastair Crooke: Η μυστηριώδης σιωπή της Ευρώπης: Η παράξενη περίπτωση του σκύλου που δεν γάβγισε

Η μυστηριώδης σιωπή της Ευρώπης: Η παράξενη περίπτωση του σκύλου που δεν γάβγισε

Δημοσιεύτηκε στις Οκτώβριος 27, 2022 από Zineb

Σερ Α. Κόναν Ντόιλ, Χολμς: Περίεργος που ο σκύλος δεν γάβγισε όταν περιμέναμε να το κάνει.

του Alastair Crooke - 10 Οκτωβρίου 2022 – Πηγή: Strategic Culture

Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης κάνουν συνεχώς εικασίες για το αν βρισκόμαστε ή όχι στις παραμονές του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου. Στην πραγματικότητα, είμαστε ήδη. Ο μακρύς πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ. Στον απόηχο της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάστηκαν να ενισχύσουν τη βάση των παράπλευρων πόρων της οικονομίας τους. Για το στράουσσιανό ρεύμα (τα νεοσυντηρητικά γεράκια αν προτιμάτε), η αδυναμία της Ρωσίας στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου ήταν μια «ευκαιρία» να ανοίξει ένα νέο πολεμικό μέτωπο. Τα αμερικανικά γεράκια ήθελαν να σκοτώσουν δύο σμπάρους μʼ ένα τρυγόνι.: να λεηλατήσουν τους πολύτιμους πόρους της Ρωσίας για να ενισχύσουν τη δική τους οικονομία και να σπάσουν τη Ρωσία σε ένα καλειδοσκόπιο κομματιών.

Για τους Στράουσιστές, ο Ψυχρός Πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ. Ο κόσμος παραμένει δυαδικός: «εμείς και αυτοί, οι καλοί και οι κακοί».

Αλλά η νεοφιλελεύθερη λεηλασία τελικά απέτυχε, προς μεγάλη απογοήτευση των Στράουσιστών. Από το 2014 τουλάχιστον, (σύμφωνα με ανώτερο Ρώσο αξιωματούχο), το Μεγάλο Παιχνίδι έχει προσανατολιστεί προς την προσπάθεια των Ηνωμένων Πολιτειών να ελέγξουν τις ροές και τους διαδρόμους της ενέργειας και να καθορίσουν την τιμή της. Και, από την άλλη πλευρά, στα αντίμετρα της Ρωσίας για τη δημιουργία ρευστών και δυναμικών δικτύων διαμετακόμισης μέσω των ασιατικών αγωγών και εσωτερικών πλωτών οδών και τον καθορισμό των τιμών της ενέργειας (Τώρα μέσω ΟΠΕΚ+).

Το γεγονός ότι ο Πούτιν διεξάγει δημοψηφίσματα στην Ουκρανία, ότι κινητοποιεί τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις και ότι υπενθυμίζει στον κόσμο ότι είναι ανοιχτός για συνομιλίες «αυξάνει ξεκάθαρα τις τιμές των προσφορών». Εάν οι Ουκρανοί που διευθύνονται από το ΝΑΤΟ επιχειρήσουν μια σημαντική επέλαση σε αυτά τα μέρη μετά την επόμενη εβδομάδα, αυτό θα είναι μια άμεση επίθεση σε ρωσικό έδαφος. Αυτή η απειλή αντιποίνων υποστηρίζεται από την κινητοποίηση μαζικών στρατιωτικών αναπτύξεων.

Στη συνέχεια ανατινάχθηκαν οι αγωγοί του Nordstream. Με απλά λόγια, πρόκειται για ένα επικίνδυνο παιχνίδι υψηλού ρίσκου που επικεντρώνεται στην ενέργεια και στα σχετικά πλεονεκτήματα και αδυναμίες της δυτικής και της ρωσικής οικονομίας. Ο Μπάιντεν απελευθερώνει 1 εκατομμύριο βαρέλια την ημέρα από τα στρατηγικά αποθέματα και ο ΟΠΕΚ+ φαίνεται έτοιμος να μειώσει την παραγωγή κατά 1,5 εκατομμύριο βαρέλια την ημέρα.

Από τη μία πλευρά, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια μεγάλη οικονομία πλούσια σε πόρους, αλλά αυτό δεν ισχύει για την Ευρώπη, η οποία εξαρτάται πολύ περισσότερο από τις εισαγωγές τροφίμων και ενέργειας. Και με το τελικό σκάσιμο της φούσκας της ποσοτικής χαλάρωσης (QE), δεν είναι σίγουρο εάν η παρέμβαση των κεντρικών τραπεζών που δημιούργησαν αυτή τη φούσκα QE ύψους >30 τρισεκατομμυρίων δολαρίων θα μπορέσει να δώσει λύση. Ο πληθωρισμός αλλάζει τον υπολογισμό.

Μια επιστροφή στην ποσοτική χαλάρωση καθίσταται πολύ προβληματική σε ένα πληθωριστικό περιβάλλον.

Ένας διορατικός οικονομικός σχολιαστής παρατήρησε: «Το σκάσιμο των φούσκων δεν οφείλεται μόνο στην πτώση των διογκωμένων τιμών, αλλά και στην αναγνώριση ότι ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης ήταν λάθος». Με άλλα λόγια, έχουν σκεφτεί προσεκτικά οι Στράουσιστές την πρόσφατη εξύψωσή τους για την καταστροφή των αγωγών; Ο Μπλίνκεν μόλις περιέγραψε το σαμποτάζ του Nordstream και το επακόλουθο ευρωπαϊκό ενεργειακό έλλειμμα ως «τεράστια ευκαιρία» για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Περιέργως, το σαμποτάζ συνέπεσε με αναφορές που υποδηλώνουν ότι βρίσκονταν σε εξέλιξη μυστικές συνομιλίες μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας για την επίλυση όλων των προβλημάτων του Nordstream και την επανεκκίνηση του εφοδιασμού.

Τι θα συμβεί όμως αν η κρίση που θα προκύψει προκαλέσει την κατάρρευση των πολιτικών δομών στην Ευρώπη; Και τι θα συμβεί αν οι ΗΠΑ αποδειχθούν απρόσβλητες από το είδος της χρηματοπιστωτικής κρίσης που αντιμετωπίζει το Ηνωμένο Βασίλειο; Η ομάδα Μπάιντεν και η ΕΕ σαφώς δεν σκέφτηκαν, στην επείγουσα ανάγκη που ήταν να επιβάλουν κυρώσεις στη Ρωσία. Ούτε έχουν σκεφτεί τις συνέπειες της απώλειας της Ρωσίας από τον Ευρωπαίο σύμμαχό τους.

Αυτά τα στοιχεία του «πόλεμου φινλανδικού τύπου»¹ πιθανότατα θα είναι περισσότερο το επίκεντρο της προσοχής από τις νίκες στο πεδίο της μάχης ή τις αποτυχίες στην Ουκρανία (όπου η περίοδος των βροχών έχει ήδη ξεκινήσει) και δεν θα είναι παρά μόνο μετά τις αρχές Νοεμβρίου όταν το έδαφος θα παγώσει. Η σύγκρουση οδεύει προς παύση, την ώρα που η προσοχή της Δύσης για τον πόλεμο στην Ουκρανία φαίνεται κάπως να εξασθενεί.

Ωστόσο, αυτό που είναι «περίεργο» για πολλούς είναι η παράξενη σιωπή της Ευρώπης μετά το σπάσιμο των ζωτικών ενεργειακών αγωγών της στον βυθό της Βαλτικής Θάλασσας σε αυτή τη περίοδο οικονομικής κρίσης. Είναι το «σκυλί» που δεν γάβγισε τη νύχτα, εκεί που το περιμέναμε. Ο ευρωπαϊκός Τύπος δεν είπε λέξη γι' αυτό το θέμα και η Γερμανία δεν είπε τίποτα... Σαν να μην συνέβη ποτέ. Και όμως, οι ευρω-ελίτ γνωρίζουν ποιος είναι ο ένοχος.

Για να κατανοήσουμε αυτό το παράδοξο, πρέπει να εξετάσουμε την αλληλεπίδραση των τριών κύριων δυναμικών που ενεργούν στην Ευρώπη. Η κάθε μια βλέπει τον εαυτό της ως «νικητήριο χαρτί», την «πεμπτουσία» του μέλλοντος. Αλλά στην πραγματικότητα, αυτά τα δύο ρεύματα δεν είναι παρά μόνο «χρήσιμα εργαλεία» στα μάτια εκείνων που «τραβάνε τους μοχλούς» και «φυσάνε στις σφυρίχτρες», δηλαδή εκείνων που ελέγχουν τις ψυχολογικές επιχειρήσεις πίσω από τις κουρτίνες.

Επιπλέον, υπάρχει μεγάλη διασπορά στα κίνητρα. Οι Στράουσιστές, πίσω από τις κουρτίνες, βρίσκονται σε πόλεμο, έναν υπαρξιακό πόλεμο για να διατηρήσουν τη πρωτοκαθεδρία τους. Τα άλλα δύο ρεύματα είναι ουτοπικά σχέδια που έχουν δείξει ότι χειραγωγούνται εύκολα.

Οι «Στράουσιστές» είναι οι μαθητές του Λέο Στράους, του κορυφαίου νεοσυντηρητικού θεωρητικού. Πολλοί είναι πρώην τροτσκιστές που έχουν μετακινηθεί από την αριστερά προς τη δεξιά (πείτε τους neocon «γεράκια» αν προτιμάτε). Το μήνυμά τους είναι ένα πολύ απλό δόγμα για τη διατήρηση της εξουσίας: «Ποτέ μην την αφήσετε να διαφύγει»· αποτρέψτε την εμφάνιση οποιουδήποτε αντιπάλου. Κάντε ό,τι χρειαστεί.

Ο κυριότερος Στράουσιστής, Paul Wolfowitz, κατοχύρωσε αυτό το απλό δόγμα του «καταστρέψτε οποιονδήποτε αναδυόμενο αντίπαλο πριν σας καταστρέψει» στο επίσημο έγγραφο αμυντικού σχεδιασμού των ΗΠΑ του 1992· προσθέτοντας ότι η Ευρώπη και η Ιαπωνία, ειδικότερα, θα πρέπει να «αποθαρρυνθούν» από το να αμφισβητήσουν τη παγκόσμια πρωτοκαθεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτός ο σκελετός δόγματος, αν και επεξεργάστηκε εκ νέου από τις κυβερνήσεις Κλίντον, Μπους και Ομπάμα, παρέμεινε αμετάβλητος στην ουσία του.

Και, δεδομένου ότι το μήνυμα – «αποκλείστε οποιονδήποτε αντίπαλο» – είναι τόσο άμεσο και πειστικό, οι Στράουσιστές αλλάζουν εύκολα από το ένα αμερικανικό πολιτικό κόμμα στο άλλο. Έχουν επίσης τους «χρήσιμους» βοηθούς τους βαθιά ριζωμένους στην αμερικανική τάξη των ελίτ και στους θεσμούς της κρατικής εξουσίας. Η παλαιότερη και πιο αξιόπιστη από αυτές τις βοηθητικές δυνάμεις, ωστόσο, είναι η αγγλοαμερικανική συμμαχία των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφάλειας.

Οι «Στράουσιστές» προτιμούν να συνωμοτούν «πίσω από την κουρτίνα» και σε ορισμένες αμερικανικές δεξαμενές σκέψης. Εξελίσσονται με την εποχή τους, «εμμένουν στις θέσεις τους», αλλά ποτέ δεν αφομοιώνονται στις κυρίαρχες πολιτισμικές τάσεις. Οι συμμαχίες τους παραμένουν πάντα προσωρινές, ευκαιριακές, οπορτουνιστικές. Χρησιμοποιούν αυτές τις σύγχρονες παρορμήσεις κυρίως για να δημιουργήσουν νέες δικαιολογίες για τον αμερικανικό εξαιρετισμό.

Η πρώτη από αυτές τις σημαντικές παρορμήσεις στην τρέχουσα αναδιαμόρφωση είναι η φιλελεύθερη πολιτική ταυτότητας, ακτιβιστική και προσανατολισμένη προς τη κοινωνική δικαιοσύνη. Γιατί ο γουοκισμός (wokism); Γιατί ο γουοκισμός θα έπρεπε να ενδιαφέρει τη CIA και την MI6; Γιατί είναι επαναστατικός. Η πολιτική της ταυτότητας εξελίχθηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης προκειμένου να ανατραπεί το status quo, να ανατραπεί το πάνθεον των πρότυπων ηρώων, να απομακρυνθεί η υπάρχουσα ελίτ και να φέρει μια «νέα τάξη» στην εξουσία. Αυτό σίγουρα διεγείρει το ενδιαφέρον των Στράουσιστών.

Στον Μπάιντεν αρέσει να διαλαλεί τoν εξαιρετισμό της «δημοκρατίας μας». Φυσικά, ο Μπάιντεν αναφέρεται εδώ, όχι στη γενική δημοκρατία με την ευρεία έννοια, αλλά στην δικαιολογία woke της φιλελεύθερης Αμερικής για την παγκόσμια ηγεμονία (που ορίζεται ως «η δημοκρατία μας»). Δήλωσε: «Έχουμε υποχρέωση, καθήκον, ευθύνη να υπερασπιστούμε, να διαφυλάξουμε και να προστατεύσουμε τη "δημοκρατία μας"... η οποία απειλείται».

Η δεύτερη βασική δυναμική, η πράσινη μετάβαση, είναι μια δυναμική που συνυπάρχει, υπό την αιγίδα της κυβέρνησης Μπάιντεν, με την πολύ ριζοσπαστική και ξεχωριστή φιλοσοφία της Σίλικον Βάλεϊ, ένα ευγονικό και μετανθρωπικό όραμα που ευθυγραμμίζεται κατά κάποιο τρόπο με αυτό της «συμμορίας του Νταβός», καθώς και με τους απλούς ακτιβιστές της κλιματικής έκτακτης ανάγκης.

Για να είμαστε σαφείς, αυτές οι δύο διακριτές αλλά συμπληρωματικές δυναμικές της «δημοκρατίας μας» έχουν διασχίσει τον Ατλαντικό για να ριζώσουν βαθιά στην άρχουσα τάξη στις Βρυξέλλες. Και, για να το θέσω απλά, η ευρωπαϊκή εκδοχή του φιλελεύθερου ακτιβισμού woke διατηρεί ανέπαφο το στράουσσιανό δόγμα του αμερικανικού και δυτικού εξαιρετισμού, καθώς και την επιμονή του να περιγράφονται οι «εχθροί» με τους πιο ακραίους μανιχαϊστικούς όρους.

Ο στόχος του μανιχαϊσμού (από του Carl Schmitt) είναι να αποκλειστεί οποιαδήποτε διαμεσολάβηση με τους αντιπάλους, παρουσιάζοντάς τους ως αρκετά «κακούς» ώστε ο διάλογος μαζί τους να είναι άχρηστος και ηθικά ελαττωματικός.

Η μετατόπιση των φιλελεύθερων πολιτικών woke στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Η «αξιόπιστη» εσωτερική αγορά της ΕΕ σχεδιάστηκε ακριβώς για να αντικατασταθεί η πολιτική συζήτηση με την τεχνολογική διαχείριση. Αλλά η ίδια η στειρότητα του οικονομοτεχνικού λόγου γέννησε αυτό που ονομάστηκε το «δημοκρατικό έλλειμμα». Το τελευταίο καθίσταται ολοένα και περισσότερο το αναπόφευκτο μειονέκτημα της Ένωσης.

Ως εκ τούτου, οι ευρω-ελίτ χρειάζονταν απεγνωσμένα ένα σύστημα αξιών για να καλύψουν αυτό το κενό. Έτσι πήδηξαν στο «τραίνο» του φιλελεύθερου γουοκισμού (wokism). Εμπνευσμένες από αυτό και τον «μεσσιανισμό» της Λέσχης της Ρώμης για την αποβιομηχάνιση, οι ευρω-ελίτ απέκτησαν τη νέα τους αστραφτερή αίρεση απόλυτης καθαρότητας, ένα πράσινο μέλλον και ανοξείδωτες «ευρωπαϊκές αξίες» για να καλύψουν το κενό της δημοκρατίας.

Στην πραγματικότητα, αυτά τα δύο τελευταία ρεύματα, η πολιτική της ταυτότητας και η πράσινη ατζέντα, ήταν και εξακολουθούν να είναι επικεφαλής της ΕΕ, με τους Στράουσιστές να στέκονται πίσω από την κουρτίνα, τραβώντας τον μοχλό του άξονα υπηρεσιών πληροφοριών-ασφάλειας.

Οι νέοι ζηλωτές ήταν βαθιά εδραιωμένοι στην ευρωπαϊκή ελίτ τη δεκαετία του 1990, ειδικά μετά την εισαγωγή της κοσμοθεωρίας του Κλίντον από τον Τόνι Μπλερ, και ήταν έτοιμοι να ανατρέψουν το Πάνθεον της παλιάς τάξης για να δημιουργήσουν έναν νέο «αποβιομηχανοποιημένο» πράσινο κόσμο που θα ξέπλενε τα δυτικά αμαρτήματα του ρατσισμού, της πατριαρχίας και της ετεροκανονικότητας.

Το αποκορύφωμα είναι η συγκρότηση μιας «επαναστατικής πρωτοπορίας», της οποίας η προσηλυτιστική μανία απευθύνεται τόσο προς «τον Άλλο» (που τυχαίνει να είναι, κατά ευτυχή σύμπτωση, αντίπαλοι της Αμερικής), όσο και προς εκείνους που, στην πατρίδα μας (είτε στις Ηνωμένες Πολιτείες είτε στην Ευρώπη), ορίζονται ως εξτρεμιστές που απειλούν «την (φιλελεύθερη) δημοκρατία μας»· ή ακόμα την επιτακτική ανάγκη για μια «πράσινη επανάσταση».

Εδώ είναι η ουσία: στην ακίδα του ευρωπαϊκού «δόρατος» βρίσκονται οι Πράσινοι ζηλωτές – ιδιαίτερα το πραγματικά επαναστατικό Γερμανικό Κόμμα των Πράσινων. Κατέχουν την ηγεσία στη Γερμανία και είναι επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτός είναι ο ζήλος των Πρασίνων που συγχωνεύεται με την επιθυμία να «καταστραφεί η Ρωσία» · ένα μεθυστικό κοκτέιλ.

Οι Γερμανοί Πράσινοι θεωρούν τους εαυτούς ως λεγεωνάριους αυτού του νέου διατλαντικού αυτοκρατορικού «στρατού», γκρεμίζοντας κυριολεκτικά τους πυλώνες της ευρωπαϊκής βιομηχανικής κοινωνίας, εξαργυρώνοντας τα καπνισμένα ερείπια και τα μη αποπληρωτέα χρέη της μέσω ενός ψηφιοποιημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος και ενός «ανανεώσιμου» οικονομικού μέλλοντος.

Και μετά, με τη Ρωσία επαρκώς αποδυναμωμένη και τον Πούτιν στη θέση του, οι γύπες θα επιτίθονταν στο ρωσικό σφάγιο για να βρουν πόρους· ακριβώς όπως συνέβη τη δεκαετία του 1990.

Αλλά ξέχασαν... Ξεχάσει ότι οι Στράουσιστές δεν έχουν μόνιμους «φίλους»: η υπεροχή των Ηνωμένων Πολιτειών υπερισχύει πάντα των συμφερόντων των συμμάχων.

Τι μπορούν να πουν οι Ευρωπαίοι Πράσινοι ζηλωτές; Ήθελαν σε κάθε περίπτωση, να γκρεμίσουν τους πυλώνες της βιομηχανοποιημένης κοινωνίας. Λοιπόν, το πέτυχαν. Η «έξοδος διαφυγής» του Nordstream για να αποφευχθεί η οικονομική καταστροφή έχει εξαφανιστεί. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνουν παρά μόνο να μουρμουρίζουν με μη πειστικό τρόπο: «ο Πούτιν το έκανε». Και να αναλογιστούν την καταστροφή της Ευρώπης και τι μπορεί να σημαίνει.

Και μετά; Τα γεράκια πιθανότατα θα παίξουν το επόμενο χαρτί τους σε αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι υψηλού ρίσκου που οδηγεί στον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το πέταγμα του δολαρίου είναι μια συνιστώσα. Το ερώτημα είναι ποιος κρατάει τα πιο δυνατά χαρτιά. Η Δύση νομίζει ότι κρατάει το χαρτί της Ουκρανίας. Η Ρωσία πιστεύει ότι έχει το οικονομική χαρτί της επισιτιστικής, ενεργειακής και υγειονομικής ασφάλειας και ότι διαθέτει σταθερή οικονομία. Η Ουκρανία αντιπροσωπεύει έναν εντελώς διαφορετικό χώρο μάχης: τη μακροπρόθεσμη φιλοδοξία του Στράουσιστών να αφαιρεθεί από τη Ρωσία η ιστορική της «ζώνη ασφαλείας», η οποία ξεκίνησε μετά τον Ψυχρό Πόλεμο με το κατακερματισμό της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι επιπτώσεις από το σκάσιμο της φούσκας θα είναι καθοριστικές. Όπως το έθεσε μια σχολιάστρια: «Ήρθε η ώρα για τους κεντρικούς τραπεζίτες να σφίξουν και να εξαλείψουν τις διάφορες στρεβλώσεις της αγοράς: ο αντίκτυπος ήταν ήδη καταστροφικός», δήλωσε η διαχειρίστρια κεφαλαίων Lindsay Politi. «Και οι κεντρικές τράπεζες δεν έχουν τελειώσει ακόμα. Ο πληθωρισμός αλλάζει τον υπολογισμό: πολλές κεντρικές τράπεζες απλά δεν έχουν πλέον την ευκαιρία να επιστρέψουν στην ποσοτική χαλάρωση».

Αλαστάιρ Κρουκ

Μετάφραση από τον Zineb, διόρθωση από τον Wayan, για το γαλλόφωνο Saker

1. Αναφορά στο πρώτο πόλεμο μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Φινλανδίας που συνέβη αφού η Φινλανδία αρνήθηκε να παραχωρήσει εδάφη σε αντάλλαγμα για άλλα εδάφη. Ο στόχος για τη Ρωσία ήταν να έχει επαρκή περίμετρο ασφαλείας γύρω από το Λένινγκραντ.

Le mystérieux silence de l’Europe : L’étrange affaire du chien qui n’avait pas aboyé | Le Saker Francophone

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2022

Τιερί Μεϊσάν: Τι παίζεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Γερμανία;

Τι παίζεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Γερμανία;

του Τιερί Μεϊσάν

Μπροστά στα μάτια μας, η Γερμανία, η οποία μόλις έχασε τον εφοδιασμό της με ρωσικό φυσικό αέριο και δεν θα μπορέσει να αποκτήσει στην καλύτερη περίπτωση παρά μόνο το ένα έκτο στη Νορβηγία, βυθίζεται στον πόλεμο στην Ουκρανία. Γίνεται η περιστρεφόμενη πλατφόρμα των συγκαλυμμένων ενεργειών του ΝΑΤΟ, το οποίο, εντέλει, δρα εναντίον της. Η τρέχουσα σύγκρουση είναι ιδιαίτερα αδιαφανής όταν κάποιος αγνοεί τους δεσμούς μεταξύ των ΗΠΑϊων Στραουσιστών, των ρεβιζιονιστών σιωνιστών και των Ουκρανών ολοκληρωτικών εθνικιστών.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 18 OCTOBRE 2022

DEUTSCH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS

Ο πόλεμος στην Ουκρανία λειτουργεί σαν δόλωμα. Δεν βλέπουμε παρά μόνο το τελευταίο και ξεχνάμε τη μεγάλη σύγκρουση στην οποία βρίσκεται. Ως αποτέλεσμα, δεν κατανοούμε τι συμβαίνει στο πεδίο της μάχης, ούτε αντιλαμβανόμαστε σωστά τον τρόπο με τον οποίο αναδιοργανώνεται ο κόσμος και ιδιαίτερα τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η ευρωπαϊκή ήπειρος.

Όλα ξεκίνησαν με την άφιξη του Τζο Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο. Περιβάλλεται από πρώην συνεργάτες που είχε γνωρίσει κατά τη διάρκεια της αντιπροεδρίας του: τους Στράουσιστές [1]. Αυτή η μικρή αίρεση ποικίλλει σε πολιτικό χρώμα, είτε Ρεπουμπλικανική είτε Δημοκρατική, ανάλογα με το κόμμα του εν ενεργεία προέδρου. Τα μέλη της, σχεδόν όλοι Εβραίοι, ακολουθούν την προφορική διδασκαλία του αείμνηστου Λέο Στράους. Είναι πεπεισμένοι ότι οι άνθρωποι είναι κακοί και οι δημοκρατίες αδύναμες. Περαιτέρω, δεν μπόρεσαν να σώσουν τον λαό τους από το Ολοκαύτωμα και δεν θα μπορέσουν να τον σώσουν ούτε την επόμενη φορά. Πιστεύουν ότι θα μπορούν να επιβιώσουν μόνο εάν οι ίδιοι δημιουργούν μια δικτατορία και διατηρώντας τον έλεγχο. Στη δεκαετία του 2000, σχημάτισαν το Project for a New American Century. Είχαν ευχηθεί ένα «Νέο Περλ Χάρμπορ» που θα συγκλόνιζε τόσο πολύ το μυαλό των ΗΠΑϊών που θα κατάφερναν να τους επιβάλουν τις απόψεις τους. Ήταν οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.

Αυτές οι πληροφορίες είναι συγκλονιστικές και μας είναι δύσκολο να τις παραδεχτούμε. Υπάρχουν, ωστόσο, πολλά βιβλία που θεωρούνται σοβαρά για το θέμα αυτό. Πάνω απ ’ όλα, η σταδιοδρόμηση των Στράουσιστών από το 1976, ημερομηνία διορισμού του Paul Wolfowitz [2] στο Πεντάγωνο, μέχρι σήμερα επιβεβαιώνει σε μεγάλο βαθμό τις χειρότερες ανησυχίες. Στην Ευρώπη, οι Στράουσιστές δεν είναι γνωστοί, αλλά οι δημοσιογράφοι που τους υποστηρίζουν είναι. Τους αποκαλούν «νεοσυντηρητικοί». Ομολογουμένως, οι Εβραίοι διανοούμενοι δεν υποστήριξαν ποτέ αυτή τη μικροσκοπική εβραϊκή αίρεση.

Ας επιστρέψουμε στην ιστορία μας. Τον Νοέμβριο του 2021, οι Στράουσιστές έστειλαν τη Βικτόρια Νούλαντ για να καλέσει τη ρωσική κυβέρνηση να παραταχθεί πίσω τους. Αλλά το Κρεμλίνο αντέδρασε προτείνοντας μια Συνθήκη που εγγυάται την ειρήνη, δηλαδή αμφισβητώντας όχι μόνο το σχέδιο του Στράουσιστών, αλλά και τη λεγόμενη πολιτική ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών [3]. Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν αμφισβήτησε την επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, η οποία απειλεί τη χώρα του, και τον τρόπο με τον οποίον η Ουάσιγκτον συνεχίζει να επιτίθεται και να καταστρέφει κράτη, ειδικά στην «Ευρύτερη Μέση Ανατολή».

Οι Στράουσιστές προκάλεσαν τότε σκόπιμα τη Ρωσία για να την βγάλουν από τους μεντεσέδες της. Ενθάρρυναν τους Ουκρανούς «αναπόσπαστους εθνικιστές» να βομβαρδίσουν τους συμπατριώτες τους στο Ντονμπάς και να προετοιμάσουν μια ταυτόχρονη επίθεση στο Ντονμπάς και την Κριμαία [4]. Η Μόσχα, η οποία δεν είχε καμία εμπιστοσύνη στις Συμφωνίες του Μινσκ και προετοιμαζόταν για μια παγκόσμια αντιπαράθεση από το 2015, είπε ότι είχε έρθει η ώρα. 300.000 Ρώσοι στρατιώτες εισήλθαν στην Ουκρανία για να «αποναζιστικοποιήσουν» τη χώρα [5]. Το Κρεμλίνο ορθώς θεωρεί ότι οι «αναπόσπαστοι εθνικιστές», οι οποίοι είχαν συμμαχήσει με τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εξακολουθούν να μοιράζονται τη φυλετική ιδεολογία τους.

Και πάλι, αυτό που γράφω είναι σοκαριστικό. Τα βιβλία αναφοράς των Ουκρανών εθνικιστών δεν έχουν μεταφραστεί ποτέ στις δυτικές γλώσσες, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικισμού του Ντμίτρο Ντόντσοφ. Αν ορισμένοι δεν ξέρουν τι έκανε ο Ντόντσοφ κατά τη διάρκεια του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου, όλοι γνωρίζουμε τα εγκλήματα των μαθητών του, Stepan Bandera και Yaroslav Stetsko. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν όλοι αφοσιωμένοι στον καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ. Βοήθησαν και μερικές φορές επέβλεψαν τη δολοφονία τουλάχιστον 1,7 εκατομμυρίων συμπατριωτών τους, συμπεριλαμβανομένου ενός εκατομμυρίου Εβραίων. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται δύσκολο να πιστέψουμε ότι έχουν συμμαχήσει με τους Στράουσιστές και τον Εβραίο πρόεδρο Ζελένσκι, όπως δήλωσε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ. Πράγματι, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Ναφτάλι Μπένετ, πήρε αμέσως θέση εναντίον τους [6]. Συμβούλεψε μάλιστα τον πρόεδρο Ζελένσκι να βοηθήσει τους Ρώσους να καθαρίσουν τη χώρα του. Η ισορροπία δυνάμεων είναι τέτοια έτσι ώστε ο διάδοχός του, Γιαΐρ Λαπίντ, ενώ συμμερίζεται τις ιδέες του Μπένετ και αρνείται να προμηθεύσει όπλα στην Ουκρανία, εκφωνεί λόγο υπέρ του ατλαντισμού. Ωστόσο, θυμόμαστε ότι ο Paul Wolfowitz προήδρευσε ενός σημαντικού συνεδρίου στην Ουάσιγκτον με Ουκρανούς υπουργούς. Δεσμεύτηκε τότε να υποστηρίζει τον αγώνα των αναπόσπαστων εθνικιστών κατά της Ρωσίας [7].

Ωστόσο, οι δεσμοί μεταξύ των Ουκρανών «αναπόσπαστων εθνικιστών» και των «ρεβιζιονιστών σιωνιστών» του Ουκρανού Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι είναι ιστορικοί. Διαπραγματεύτηκαν μια συμφωνία το 1921 σύμφωνα με την οποία θα ενωθούν εναντίον των Μπολσεβίκων. Δεδομένης της μακράς διαδοχής πογκρόμ που είχαν ήδη διαπράξει οι «Ουκρανοί εθνικιστές», η αποκάλυψη αυτής της συμφωνίας, μόλις εξελέγη ο Γιαμποτίνσκι στη Διευθύνουσα Επιτροπή της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης, προκάλεσε την ομόφωνη απόρριψη της εβραϊκής διασποράς. Ο Πολωνός David Ben-Gurion, ο οποίος ανέλαβε την πολιτοφυλακή του Jabotinsky στην Παλαιστίνη, την αποκάλεσε «φασιστική» και «πιθανώς ναζιστική». Στη συνέχεια, ο Γιαμποτίνσκι εξορίστηκε στη Νέα Υόρκη, όπου τον ακολούθησε ένας άλλος Πολωνός, ο Μπενσιόν Νετανιάχου, πατέρας του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος έγινε ο ιδιαίτερος γραμματέας του [8].

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο μέντορας της σκέψης, Ντόντσοφ, και οι δύο επικεφαλής δολοφόνοι, Μπαντέρα και Στέτσκο, ανακτήθηκαν από τους Αγγλοσάξονες. Ο πρώτος εξορίστηκε στον Καναδά, στη συνέχεια στις Ηνωμένες Πολιτείες παρά το παρελθόν του ως διοικητής του Ινστιτούτου Reinhard Heydrich υπεύθυνου για τον συντονισμό της «τελικής λύσης» [9], ενώ οι άλλοι δύο εξορίστηκαν στη Γερμανία για να εργαστούν στο αντικομμουνιστικό ραδιόφωνο της CIA [10]. Μετά τη δολοφονία του Μπαντέρα, ο Στέτσκο έγινε συμπρόεδρος (μαζί με τον Τσιάνγκ Κάι-σεκ) της Παγκόσμιας Αντικομμουνιστικής Λίγκας στην οποία η CIA συγκέντρωσε τους αγαπημένους της δικτάτορες και εγκληματίες, συμπεριλαμβανομένου του Κλάους Μπάρμπι [11].

Ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Οι Στράουσιστές δεν ενδιαφέρονται για την Ουκρανία. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η κυριαρχία στον κόσμο και επομένως η υποβάθμιση όλων των άλλων πρωταγωνιστών: της Ρωσίας, της Κίνας και των Ευρωπαίων. Αυτό έγραφε ο Wolfowitz το 1992 όταν περιέγραψε αυτές τις δυνάμεις ως «ανταγωνιστές», κάτι που δεν είναι [12].

Οι Ρώσοι δεν κάνουν λάθος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έστειλαν πολύ λίγα στρατεύματα στην Ουκρανία. Τρεις φορές λιγότερο από τον ουκρανικό στρατό. Επομένως, είναι ανόητο να ερμηνεύουμε τη βραδύτητά τους ως ήττα ενώ επιφυλάσσονται για την άμεση αντιπαράθεση με την Ουάσιγκτον.

Μιλώντας στις 16 Οκτωβρίου με την ευκαιρία μιας ορκωμοσίας εθελοντών, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν δήλωσε: «Όποιος πιστεύει ότι αυτός ο πόλεμος θα τελειώσει με ρωσο-ουκρανικές διαπραγματεύσεις δεν ζει σε αυτόν τον κόσμο. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική». Σύμφωνα με τον ίδιο, μόνο μια αμερικανο-ρωσική διαπραγμάτευση μπορεί να θέσει τέρμα σε αυτόν τον πόλεμο.

Σήμερα, οι Στράουσιστές πίεσαν για το σαμποτάζ των αγωγών φυσικού αερίου Nord Stream. Σε αντίθεση με ό, τι ισχυρίζονται ορισμένοι, δεν πρόκειται για τη διάσπαση της ρωσικής οικονομίας, η οποία έχει άλλους πελάτες, αλλά για τη γερμανική βιομηχανία, η οποία δεν μπορεί να τα καταφέρει χωρίς αυτούς [13]. Κανονικά το Βερολίνο θα έπρεπε να έχει αντιδράσει στο έγκλημα του επικυρίαρχου του. Αλλά όχι! Το αντίθετο. Μόλις ο Όλαφ Σολτς έφτασε στην Καγκελαρία, η κυβέρνησή του δημιούργησε ένα τεράστιο σύστημα με στόχο την «εναρμόνιση των ειδήσεων» [14]. Εποπτεύεται από την υπουργό Εσωτερικών, τη σοσιαλδημοκράτη Νάνσι Φάιζερ. Όλα τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης που απευθύνονταν στο δυτικό ακροατήριο απαγορεύτηκαν από τις «δημοκρατίες» από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, δηλαδή από την εφαρμογή από τον ρωσικό στρατό του ψηφίσματος 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας. Από τώρα και στο εξής, στη Γερμανία, η παράθεση αυτού του ψηφίσματος και η αναφορά στην ρωσική ερμηνεία εξισώνεται με «προπαγάνδα». Είναι πολύ εκπληκτικό να βλέπουμε τους Γερμανούς να υπονομεύουν οι ίδιοι τους δικούς τους θεσμούς. Τον εικοστό αιώνα, η Γερμανία, η οποία ήταν ο φάρος της επιστήμης και της τεχνολογίας πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έγινε σε λίγα χρόνια μια τυφλή χώρα που διέπραξε τα χειρότερα εγκλήματα. Στον εικοστό πρώτο αιώνα, ενώ η βιομηχανία της ήταν η πιο αποτελεσματική στον κόσμο, η Γερμανία τυφλώνεται και πάλι χωρίς λόγο. Οι ίδιοι επιβεβαιώνουν την πτώση τους προς όφελος της Πολωνίας, αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς όφελος της πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών (Intermarium) [15].

Από την πλευρά τους, οι Στράουσιστές χρησιμοποιούν τα προνόμιά τους στη Γερμανία. Οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις έχουν το καθεστώς της πλήρους ετεροδικίας και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να περιορίσει τη δραστηριότητά τους. Έτσι, όταν το 2002 ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ αντιτάχθηκε στον πόλεμο των Στράουσιστών στη Μέση Ανατολή, δεν μπόρεσε να εμποδίσει το Πεντάγωνο να χρησιμοποιήσει τις εγκαταστάσεις του στη Γερμανία ως πίσω βάσεις για την εισβολή του και την καταστροφή του Ιράκ.

Η Ομάδα Αμυντικής Επαφής της Ουκρανίας συνεδρίασε στο Ramstein της Ρηνανίας-Παλατινάτου. Οι αντιπρόσωποι των πενήντα προσκληθέντων κρατών, αφού είχαν εκβιαστεί για να εξοπλίσουν το Κίεβο με πλήθος όπλων, είχαν το δικαίωμα να λάβουν εξηγήσεις σχετικά με την Επιχειρησιακή Αντίληψη της Αντίστασης (Resistance Operating Concept — ROC). Πρόκειται για την επανενεργοποίηση για πολλοστή φορά των δικτύων stay-behind που δημιουργήθηκαν στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου [16]. Εκείνη την εποχή, δημιουργήθηκαν πρώτα από την ΗΠΑϊκή CIA και τη βρετανική MI6, πρώτου ενσωματωθούν στο ΝΑΤΟ. Οι πρώην Ναζί και οι Ουκρανοί «αναπόσπαστοι εθνικιστές» ήταν η κύρια συνιστώσα τους.

Το σημερινό δίκτυο stay-behind συντονίζεται από το 2013 από το ΝΑΤΟ στη βάση του στη Στουτγάρδη-Vaihingen (Βάδη-Βυρτεμβέργη) όπου διαμένουν οι ΗΠΑϊκές Ειδικές Δυνάμεις για την Ευρώπη (SOCEUR). Επρόκειτο για τη δημιουργία μιας εξόριστης κυβέρνησης και την οργάνωση δολιοφθοράς κατά το πρότυπο αυτού που έκαναν ο στρατηγός Charles De Gaulle και ο νομάρχης Jean Moulin κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Otto C. Fiala πρόσθεσε τις μη βίαιες διαδηλώσεις που δοκιμάστηκαν από τον καθηγητή Gene Sharp στο ανατολικό μπλοκ και στη συνέχεια κατά τη διάρκεια των «έγχρωμων επαναστάσεων» [17]. Να θυμηθούμε ότι, σε αντίθεση με όσα ισχυρίστηκε ο ίδιος, ο Gene Sharp εργαζόταν πάντα για την Ατλαντική Συμμαχία [18]. Η πρώτη επίδειξη του ουκρανικού Stay-behind πραγματοποιήθηκε στις 8 Οκτωβρίου με το σαμποτάζ της γέφυρας της Κριμαίας πάνω από τα στενά του Κερτς.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] “Η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο στους Στραουσιανούς”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 5 mars 2022.

[2] « Paul Wolfowitz, l’âme du Pentagone », par Paul Labarique, Réseau Voltaire, 4 octobre 2004.

[3] “Η Ρωσία θέλει να αναγκάσει τις ΗΠΑ να σεβαστούν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 4 janvier 2022.

[4] Τα σχέδια αυτής της επίθεσης αποκαλύφθηκαν από το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας. Μπορείτε να τα βρείτε εδώ στην ιστοσελίδα μας.

[5] «Μια συμμορία τοξικομανών και νεοναζί», του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 5 mars 2022.

[6] “Το Ισραήλ άναυδο με τους Ουκρανούς νεοναζί”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 8 mars 2022.

[7] “Ουκρανία: Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχίζεται”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 26 avril 2022.

[8] Είδατε. Voltaire, actualité internationale, n°8, p.4, 30 septembre 2022.

[9] Ukrainian nationalism in the age of extremes. An intellectual biography of Dmytro Dontsov, Trevor Erlacher, Harvard University Press (2021).

[10] Stepan Bandera: The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist: Facism, Genocide, and Cult, Grzegorz Rossoliński-Liebe, Ibidem Press (2015).

[11] « La Ligue anti-communiste mondiale, une internationale du crime », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 12 mai 2004.

[12] « US Strategy Plan Calls For Insuring No Rivals Develop » Patrick E. Tyler and « Excerpts from Pentagon’s Plan : "Prevent the Re-Emergence of a New Rival" », New York Times, March 8, 1992. « Keeping the US First, Pentagon Would preclude a Rival Superpower » Barton Gellman, The Washington Post, March 11, 1992.

[13] “Οι ΗΠΑ κήρυξαν πόλεμο κατά της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Ολλανδίας και της Γαλλίας”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 4 octobre 2022.

[14] «Dokumenten-Leak: Wie die Bundesregierung an einer „Narrativ-Gleichschaltung“ zum Ukraine-Krieg arbeitet», Florian Warweg, NachDenkSeiten, 29. September 2022.

[15] “Πολωνία και Ουκρανία”, “Η καταβύθιση της ειρήνης στην Ευρώπη”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 14 et 28 juin 2022.

[16] Σχετικά με το δίκτυο Stay-behind γενικά, διαβάστε: Les armées secrètes de l’Otan, Danièle Ganser, Demi-Lune. Σχετικά με την παραμονή στη Γαλλία, διαβάστε: « Stay-behind : les réseaux d’ingérence américains », του Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος, 20 Αυγούστου 2001.

[17] Resistance Operating Concept (ROC), Otto C. Fiala, Joint Special Operations University Press, 2020.

[18] « L’Albert Einstein Institution : la non-violence version CIA », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 4 juin 2007.