Translate

Τετάρτη 29 Μαΐου 2024

Τιερί Μεϊσάν: Το γαλλικό «αποικιακό κόμμα» δεν χώνεψε ακόμα την απώλεια της Αυτοκρατορίας του.

 Το γαλλικό «αποικιακό κόμμα» δεν χώνεψε ακόμα την απώλεια της Αυτοκρατορίας του

του Τιερί Μεϊσάν

Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, οι Γάλλοι δεν ήταν ποτέ υποστηρικτές της αποικιοκρατίας, αλλά μια ομάδα πίεσης, το αυτοαποκαλούμενο «Αποικιακό Κόμμα», κατάφερε να χρησιμοποιήσει τον στρατό τους για να βρουν διεξόδους για την εξαγωγή της βιομηχανικής παραγωγής. Αυτή η ομάδα πίεσης, που αναβίωσε από τους προέδρους Valéry Giscard d’Estaing, François Hollande, Nicolas Sarkozy και Emmanuel Macron, εξέθεσε τα στοιχεία της τρέχουσας κρίσης στη Μαγιότ και τη Νέα Καληδονία. Εάν συνεχιστεί η πολιτική που επέβαλαν, οι πληθυσμοί αυτών των εδαφών θα αναγκαστούν να πολεμήσουν για να ανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους, όπως συνέβη στην Ινδοκίνα και την Αλγερία.

| ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 28 MAI 2024

         DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Ο Ολάντ έθεσε την πενταετή θητεία του υπό την αιγίδα του Ζυλ Φερί, του πρωτοψάλτη της γαλλικής αποικιοκρατίας. Ταυτόχρονα επέλεξε τον στρατηγό Benoît Puga ως επικεφαλής του προσωπικού του επιτελείου. Ο τελευταίος δεν είναι ένας στρατιωτικός όπως οι άλλοι, αλλά ένας καραβανάς αποικιοκράτης που έπεσε με αλεξίπτωτο στο Kolwezi και που επέβλεψε το έργο του Διαχωριστικού Τείχους στην Παλαιστίνη.

Ηεξέγερση των Κανάκ στη Νέα Καληδονία και η αυξανόμενη ανασφάλεια στη Μαγιότ υπογραμμίζουν τη δυσκολία της Γαλλίας με την πρώην Αυτοκρατορία της.

ΟΙ ΔΥΟ ΓΑΛΛΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΣ

Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι ο γαλλικός αποικισμός δεν έχει καμία σχέση με τις μορφές αποικισμού του Ηνωμένου Βασιλείου, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας ή της Ολλανδίας. Το δημοκρατικό ιδεώδες, το οποίο ήταν αυτό της Γαλλίας από τον 17ο αιώνα (ο Henri IV ήταν ο πρώτος μονάρχης που αυτοανακηρύχτηκε δημοκρατικός), της απαγόρευε να αποικίζει αποκλειστικά για να πλουτίζει. Οι Γάλλοι ψαλτωδοί της αποικιοκρατίας ισχυρίστηκαν όλοι ότι «εργάζονταν για τον πολιτισμό». Με τον όρο δημοκρατία, εννοώ διακυβέρνηση για το γενικό συμφέρον και όχι υπέρ μιας κάστας ή κοινωνικής τάξης.

Από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα, οι περισσότεροι αποικισμένοι λαοί δεν διέθεταν ούτε την εκπαίδευση των Ευρωπαίων ούτε την τεχνολογία τους. Ορισμένοι ήθελαν να γεφυρώσουν αυτό το χάσμα, άλλοι, αντίθετα, σκέφτηκαν να το εκμεταλλευτούν. Σε όλη τη διάρκεια του αποικιακού έπους, δύο ρεύματα πολεμούσαν μεταξύ τους στη Γαλλία, το ένα για τη χειραφέτηση, το άλλο για τον αποικισμό. Αυτή η εσωτερική μάχη βρήκε έκφραση στην κοινοβουλευτική συζήτηση μεταξύ του σοσιαλιστή Ζυλ Φερύ και του ριζοσπάστη ρεπουμπλικανού Ζορζ Κλεμανσό, στις 31 Ιουλίου 1885 στην Εθνοσυνέλευση.

Ας ακούσουμε για λίγο την ομιλία του Georges Clemenceau:
«Οι ανώτερες φυλές έχουν επί των κατώτερων φυλών ένα δικαίωμα και το ασκούν, και αυτό το δικαίωμα, μέσω μιας ιδιαίτερης μεταμόρφωσης, είναι ταυτόχρονα και καθήκον πολιτισμού». Αυτοί είναι οι ίδιοι οι όροι της διατριβής του κ. Jules Ferry και βλέπουμε τη γαλλική κυβέρνηση να ασκεί το δικαίωμά της πάνω στις κατώτερες φυλές πηγαίνοντας σε πόλεμο εναντίον τους και προσηλυτίζοντας τις με τη βία στα ευεργετήματα του πολιτισμού. Ανώτερες φυλές! Κατώτερες φυλές, ωραία τα είπε! Από την πλευρά μου, έχω απογοητευτεί ιδιαίτερα από τότε που είδα Γερμανούς επιστήμονες να αποδεικνύουν επιστημονικά ότι η Γαλλία έπρεπε να ηττηθεί στον γαλλογερμανικό πόλεμο [1870] επειδή οι Γάλλοι είναι κατώτερης φυλής από τους Γερμανούς. Από τότε, ομολογώ, σκέφτομαι δύο φορές πριν στραφώ προς έναν άνθρωπο και έναν πολιτισμό και να προφέρω: κατώτερος άνθρωπος ή κατώτεροι πολιτισμοί (…) Κατώτερη φυλή, οι Κινέζοι! με αυτόν τον πολιτισμό του οποίου η προέλευση είναι άγνωστη και που φαίνεται να έχει ωθηθεί πρώτα στα άκρα του. Κατώτερος ο Κομφούκιος! Στην πραγματικότητα [...] υπάρχουν έγγραφα που σίγουρα αποδεικνύουν ότι η κίτρινη φυλή [...] δεν είναι σε καμία περίπτωση κατώτερη [από αυτή των Ευρωπαίων].

Από οικονομική άποψη, ο γαλλικός αποικισμός είχε στόχο να βρει διεξόδους για την εξαγωγή της βιομηχανικής παραγωγής, ενώ ο βρετανικός αποικισμός είχε στόχο, αντίθετα, να βρει πρώτες ύλες και να τις θέσει στην υπηρεσία της βιομηχανίας του Ηνωμένου Βασιλείου.

Από φιλοσοφική άποψη, ο γαλλικός αποικισμός δικαιολογήθηκε με την θεωρία των φυλών και την ιεραρχία τους. Αλλά ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ότι κανένας Γάλλος δεν μπορούσε να το πιστέψει. Το επιχείρημα αυτό προέκυψε αποκλειστικά από την πολιτική επικοινωνία. Επιπλέον, σε αντίθεση με άλλους αποικιακούς λαούς, οι Γάλλοι προσπαθούσαν πάντα να κατανοήσουν τον πολιτισμό των χωρών όπου εγκαταστάθηκαν και να ανακατευτούν με άλλους λαούς. Αντίθετα, οι Βρετανοί τους δημιούργησαν αποκλειστικά κλαμπ στις αποικίες τους, ενώ οι Γερμανοί απαγόρευσαν τους «διαφυλετικούς γάμους» (1905).

Μετά τον Γαλλο-Πρωσικό Πόλεμο του 1870, οι εθνικιστές ονειρεύονταν την απελευθέρωση της Αλσατίας-Μοζέλας, όπου για 48 χρόνια είχαν σκεπάσει το άγαλμα που κοσμούσε την Place de la Concorde με μαύρη πένθιμη κρέπα. Αντίθετα, οι υποστηρικτές του αποικισμού σκόπευαν να εκτρέψουν τους στρατούς από την αποστολή τους να υπερασπιστούν το έθνος και να τους κάνουν «δυνάμεις προβολής», ικανές να κατακτήσουν μακρινούς ορίζοντες.

Γι’ αυτό είναι άδικο σήμερα να κρίνουμε τον γαλλικό αποικισμό στο σύνολό του, κάτι που θα ήταν καλό ή κακό από μόνο του, γιατί τα δύο ρεύματα έχουν αφήσει παντού το στίγμα τους. Θυμάμαι με συγκίνηση τον πρόεδρο της Συριακής Λαϊκής Συνέλευσης που με ξενάγησε στα κτίρια του ιδρύματός του. Πρώτα μου εξήγησε ότι είχαν βομβαρδιστεί δύο φορές από το Γαλλικό «Αποικιακό Κόμμα». Η πρώτη, το 1920, για να επιβάλει την εντολή της Κοινωνίας των Εθνών, η δεύτερη το 1945, όταν η Συρία ήταν ήδη ανεξάρτητη για τέσσερα χρόνια και συμμετείχε στη δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών. Αφού υποκλιθήκαμε μπροστά στο πολεμικό μνημείο του κοινοβουλίου, ο πρόεδρος μου είπε την ιστορία της κρίσης ενός επαναστάτη ηγέτη που ζήτησε την απομάκρυνση των Γάλλων κατακτητών. Ενώπιον του στρατοδικείου, ο δικηγόρος του υποστήριξε ότι αυτός ο Σύρος δεν είχε κάνει τίποτα άλλο από το πατριωτικό του καθήκον, σε πλήρη συμμόρφωση με το ιδανικό της Γαλλικής Δημοκρατίας. Οι ένορκοι, που επιλέχθηκαν τυχαία από τους Γάλλους στρατιώτες, αποφάσισαν ομόφωνα να τον αφήσουν ελεύθερο. Oι στρατηγοί απάντησαν μεταφέροντας τους σε άλλες αποικίες και τοποθετώντας τους στην πρώτη γραμμή, με την ελπίδα ότι θα πέσουν στη μάχη. Ο πρόεδρος της Συνέλευσης μοιράστηκε τότε τις σκέψεις του μαζί μου: τελικά, πολλοί από εμάς πεθάναμε, θύματα του «Αποικιακού Κόμματος», αλλά και εσείς στη Γαλλία, πληρώσατε το τίμημα για το ίδιο ιδανικό που μας οδηγεί και τους δύο. Από πολλές απόψεις, ο γαλλικός αποικισμός είναι φρίκη, αλλά δεν ήταν θέληση της Γαλλίας, αφού όχι ένας, αλλά όλοι οι ένορκοι που ανάφερε, είχαν κάνει κοινό μέτωπο με τους Σύρους επαναστάτες και αφού ο βομβαρδισμός του 1945 ήταν πρωτοβουλία του στρατηγού Oliva-Roget εν αγνοία της προσωρινής κυβέρνησης του Charles De Gaulle που τον απέλυσε αμέσως.

Ωστόσο, όταν έφτασε η αποαποικιοποίηση, Γάλλοι στρατιώτες που μόλις είχαν απελευθερώσει τη χώρα τους από τη ναζιστική κατοχή αποφάσισαν να παρατείνουν το αυτοκρατορικό όνειρο. Ο βομβαρδισμός της Δαμασκού προανάγγειλε τις σφαγές του Haiphong (Ινδοκίνα) και του Setif (Αλγερία). Έτσι έκαναν φρικτούς πολέμους για το μεγαλείο της Αυτοκρατορίας. Αυτοί οι άνδρες ήταν πεπεισμένοι ότι δεν έπρεπε να εγκαταλείψουν τους λαούς που κατακτήθηκαν και εν μέρει είχαν ενσωματωθεί στη γαλλική Δημοκρατία. Η δέσμευσή τους δεν είχε καμία σχέση με πολιτικά κόμματα, ορισμένοι ήταν δεξιοί, άλλοι αριστεροί. Απλώς ήταν ανίκανοι να σκεφτούν από τη σκοπιά των αποικισμένων λαών.

Αυτό το μετάλλιο νικελίου, που εκδόθηκε από την SLN (Société Le Nickel) την δεκαετία του 1960, παρουσιάζει στην πίσω όψη την σπορέα του γαλλικού νομίσματος, το νόμισμα των 25 λεπτών της Ολλανδίας και το ελληνικό νόμισμα. Στην μπροστινή όψη, το λογότυπο της εταιρείας. Την εποχή εκείνη η εταιρεία ελεγχόταν από τους Ρότσιλντ. Σήμερα ο νόμος εγγυάται την ανωνυμία των ιδιοκτητών.

Η ΝΕΑ ΚΑΛΗΔΟΝΙΑ

Αυτό το πνευματικό μπλοκάρισμα είναι ακόμα εμφανές σήμερα στη Νέα Καληδονία και στην Μαγιότ. Πολλοί Γάλλοι είναι ανίκανοι να σκεφτούν το βάσιμο της ανεξαρτησίας. Το «Αποικιακό Κόμμα» -το οποίο δεν ήταν ποτέ πολιτικό κόμμα, αλλά ένα διακομματικό λόμπι- εξακολουθεί να δρα. Για να πείσει τους αναποφάσιστους, χρειάζεται απλώς να κρύψει ορισμένα κομμάτια του παζλ. Όμως, γενικά, όταν το πληροφορούνται, οι Γάλλοι παίρνουν θέση υπέρ της ανεξαρτησίας και ζητούν συγγνώμη που δεν την υποστήριξαν μέχρι τότε.

Οι Γάλλοι έχουν αόριστη μνήμη από το εθνικό δημοψήφισμα του 1988, που εγκρίνει τις συμφωνίες του Ματινιόν. Γνωρίζουν ότι μια διαδικασία αποαποικιοποίησης είχε ξεκινήσει στη Νέα Καληδονία και ότι, μέσα σε τριάντα χρόνια, οι αποαποικιοποιημένοι Κανάκ θα μπορούσαν να αποφασίσουν είτε να παραμείνουν στη γαλλική Δημοκρατία είτε να γίνουν ανεξάρτητοι. Η ιδέα ότι μόλις μορφώνονται, οι αποικισμένοι λαοί θα μπορούσαν να ενσωματωθούν με πλήρη ισότητα στον κόρφο της γαλλικής Δημοκρατίας εξακολουθούσε να εμφανίζεται στο κείμενο του Συντάγματος μέχρι το 1995, με την ονομασία «Γαλλική Κοινότητα» (Τίτλος XII).

Οι Γάλλοι δεν καταλαβαίνουν γιατί ένα ξαφνικό ξέσπασμα βίας στοίχισε τη ζωή σε περίπου δέκα ανθρώπους και προκάλεσε ζημιές ενός δισεκατομμυρίου ευρώ.

Ο Τύπος παίζει εδώ πάλι προπαγανδιστικό ρόλο κρύβοντας πολλές πληροφορίες. Βέβαια, μέσω τριών διαδοχικών τοπικών δημοψηφισμάτων, οι Νεοκαληδονίτες απέρριψαν την ανεξαρτησία τους. Το τελευταίο (2021) μάλιστα το απέρριψε με συντριπτική πλειοψηφία 96,5%. Βέβαια, οι αυτονομιστές μποϊκόταραν μαζικά αυτή τη διαβούλευση, αλλά είναι, όπως μας λένε, γιατί ήταν βέβαιοι ότι θα έχαναν. Με τίποτα! Η αλήθεια είναι ότι ζήτησαν να αναβληθεί η ψηφοφορία πρώτα για ένα χρόνο και μετά, με πνεύμα συμβιβασμού, μόνο για δύο μήνες. Το αρχιπέλαγος διέσχισε η πανδημία της Covid-19. Πολλοί ηλικιωμένοι είχαν πεθάνει. Στην κουλτούρα των Κανάκ απαιτείται ένας χρόνος πένθους μετά από κάθε θάνατο. Ήταν επομένως αδύνατο για τους αυτονομιστές να ηγηθούν μιας εκλογικής εκστρατείας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, όπως ήταν αδύνατο για τον λαό τους, κατά τη διάρκεια αυτού του πένθους, να αποφασίσει για την ανεξαρτησία του εντός ή εκτός της Δημοκρατίας. Τελικά, πρότειναν τη μείωση της αναβολής της ψηφοφορίας κατά δύο μήνες, προκειμένου να μπορέσουν να τελέσουν την κηδεία τους. Η άρνηση του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν για οποιαδήποτε ρύθμιση θεωρήθηκε ως άρνηση του πολιτισμού τους. Όχι μόνο οι αυτονομιστές μποϊκόταραν αυτό το δημοψήφισμα, αλλά μαζί τους σχεδόν όλοι οι Κανάκ. Δεν ήταν πολιτικό ζήτημα, αλλά πολιτισμικό. Ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη που είχαν σφυρηλατηθεί πάνω από τριάντα χρόνια εξαφανίστηκαν σε τρία χρόνια.

Σαν να μην έφτανε, η διαδικασία της Συμφωνίας του Matignon προέβλεπε μια μη αναστρέψιμη μεταφορά ορισμένων εξουσιών από το Παρίσι στη Νουμέα. Περαιτέρω, στο τέλος της διαδικασίας αποαποικιοποίησης και των τριών τοπικών δημοψηφισμάτων, το εκλογικό σώμα της Νέας Καληδονίας θα επεκτεινόταν με άτομα που εγκαταστάθηκαν στην επικράτεια μετά το 1988. Οι υποστηρικτές της προσκόλλησης στη Δημοκρατία, ή για να είμαστε πιο σαφείς, οι υποστηρικτές του αποικισμού, πιέσανε σκληρά για να πραγματοποιηθεί αυτή η αναπροσαρμογή όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Δημογραφικά, οι Κανάκ έχουν γίνει πράγματι μειοψηφία στη χώρα τους. Οι «πιστοί» (sic) οργάνωσαν διάφορες διαδηλώσεις στις οποίες οι Κανάκ απάντησαν με αντιδιαδηλώσεις συγκεντρώνοντας διπλάσιο κόσμο. Στη συνέχεια, ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν συμπεριέλαβε στην ημερήσια διάταξη της Εθνοσυνέλευσης και της Γερουσίας τη σύγκληση των δύο συνελεύσεων στο Κογκρέσο για να συμπεριληφθεί στο Σύνταγμα το νέο εκλογικό σώμα της Νέας Καληδονίας. Αυτό είναι που άναψε το πυρίτιο.

Οι «πιστοί» και ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν είναι επομένως οι μόνοι υπεύθυνοι για τη διακοπή της διαδικασίας αποαποικιοποίησης και των ταραχών που ακολούθησαν. Το ανεμοστρόβιλο ταξίδι του προέδρου Μακρόν στη Νέα Καληδονία δεν έφερε κάτι νέο. Αντίθετα, επιβεβαίωσε, με την απουσία προτάσεων, ότι θα συνεχίσει να μην ακούει τους Κανάκ και να περιφρονεί τον πολιτισμό τους. Είναι λοιπόν βέβαιο ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει τα επόμενα τρία χρόνια. Είναι απίθανο ο διάδοχος του Εμανουέλ Μακρόν να μπορέσει να αποκαταστήσει τις ζημιές του. Όλα τα γειτονικά κράτη πιστεύουν ότι η Νέα Καληδονία θα αποκτήσει την ανεξαρτησία της με τη βία. Συνεπώς, για να προστατεύσουν τους υπηκόους τους από τη βία της επανάστασης που μόλις άρχισε, τους επαναπατρίστηκαν.

Η κύρια πηγή πλούτου της Νέας Καληδονίας είναι η εκμετάλλευση του νικελίου. Αυτή μοιράζεται από δύο εταιρείες, την SLN και την Prony Ressources. Έχουν μια οργάνωση αγγλικού τύπου που επιτρέπει να συγκαλύπτεται η ταυτότητα των μετόχων τους. Πριν από τη συμφωνία του Matignon (1988), ο τομέας ελεγχόταν εξ ολοκλήρου από τους Rothschild, πρώην εργοδότες του Emmanuel Macron.

Είναι αδύνατο να βρεθεί μια πιο ακριβή φωτογραφία της βάσης αναχαίτισης των Badamiers στη Μαγιότ. Υπάρχει μια αντίστοιχη βάση στην Tontouta, στη Νέα Καληδονία. Αυτοί οι δύο σταθμοί είναι απαραίτητοι για το σύστημα ηλεκτρομαγνητικής αναχαίτισης της Γαλλίας ειδικότερα και της Δύσης γενικότερα.

Η ΜΑΓΙΟΤ

Η περίπτωση της Μαγιότ είναι πολύ διαφορετική στο ότι δεν υπάρχει κίνημα ανεξαρτησίας, αλλά επιθυμία από την πλευρά των Κομόρων να ξαναχτίσουν την ενότητά τους όπως η Γαλλία είχε ξαναχτίσει τη δική της ανακτώντας την Αλσατία και τη Μοζέλα. Αυτό το σημείο, το υπέδειξα παραπάνω, δεν το ήθελαν οι υποστηρικτές του αποικισμού.

Το 1973, η Γαλλία διαπραγματεύτηκε μια συμφωνία με τον πρόεδρο της κυβέρνησης του εδάφους, Ahmed Abdallah Abderamane. Την υπέγραψε ο υπουργός των Γαλλικών Υπερπόντιων Εδαφών, ο κεντρώος Μπερνάρ Στάζι. Το Παρίσι ανέλαβε να οργανώσει δημοψήφισμα ανεξαρτησίας σε όλο το αρχιπέλαγος και να μην το διαιρέσει.

Οι Κομόρες ψήφισαν συντριπτικά υπέρ της ανεξαρτησίας τους, με εξαίρεση το νησί της Μαγιότ. Οι υποστηρικτές του αποικισμού στη συνέχεια υποστήριξαν ότι το άρθρο 53 του Συντάγματος του 1958 ορίζει ότι «Καμία μεταβίβαση, καμία ανταλλαγή, καμία προσθήκη εδάφους δεν ισχύει χωρίς τη συγκατάθεση των ενδιαφερόμενων πληθυσμών». Ωστόσο, η Μαγιότ αγοράστηκε από τη Γαλλία πριν από το υπόλοιπο του αρχιπελάγους και ο νόμος του δημοψηφίσματος όριζε ότι το Παρίσι θα εφάρμοζε τη βούληση των «πληθυσμών» και όχι του «πληθυσμού». Ο πρόεδρος Valéry Giscard d’Estaing, ο οποίος ήταν υποστηρικτής της γαλλικής Αλγερίας, αποφάσισε να χωρίσει τη Μαγιότ από το αρχιπέλαγος. Η Ένωση των Κομορών μπήκε στα Ηνωμένα Έθνη, χωρίς τη Μαγιότ. Εκείνη την εποχή, σχεδόν όλα τα κράτη μέλη του ΟΗΕ εξοργίστηκαν από τη μη συμμόρφωση της Γαλλίας με τη γραπτή της δέσμευση του 1973.

Στη συνέχεια, το «Αποικιακό Κόμμα», που δεν έχει χωνέψει αυτή την ανεξαρτησία περισσότερο από τις άλλες, θα προσπαθήσει να ανακτήσει τον έλεγχο του υπόλοιπου του αρχιπελάγους. Τα δύο ρεύματα που συγκρούστηκαν για τον αποικισμό πολέμησαν ξανά. Αλλά μετά την ανεξαρτησία της Αλγερίας, το «Αποικιακό Κόμμα» δεν μπορούσε πλέον να υπολογίζει τον στρατό. Ως εκ τούτου, βασίστηκε σε έναν πρώην στρατιώτη που είχε μετακομίσει στον ιδιωτικό τομέα, τον «μισθοφόρο» Μπομπ Ντενάρ. Εντέλει, ο πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, το 2009, μετέτρεψε τη Μαγιότ σε νομό, όπως συνέβαινε με την Αλγερία πριν από την ανεξαρτησία της.

Σήμερα, η εισροή των Κομοριανών στη Μαγιότ προκαλεί εκτεταμένη βία, ενώ δεν υπάρχει βία στην Ένωση των Κομορών. Από γαλλική σκοπιά, αυτοί οι μετανάστες είναι παράνομοι, αλλά από την πλευρά των Κομορών, είναι οι Γάλλοι εκεί που είναι παράνομοι. Το 2023, ο υπουργός Εσωτερικών, Gérard Darmanin, ανέπτυξε 1.800 αστυνομικούς στο πλαίσιο της επιχείρησης Wuambushu (ανάκτηση του ελέγχου). Είναι λίγο περισσότερο από σήμερα στη Νέα Καληδονία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου φωνάζαν «Όχι στη Γαλλία», «Όχι στη γαλλική παρουσία στη Μαγιότ» σε μεγάλες διαδηλώσεις στο Μορόνι.

Η Μαγιότ είναι απαραίτητη για τον γαλλικό στρατό. Σταθμεύει εκεί μια μονάδα της Λεγεώνας των Ξένων που ελέγχει τα Glorious Islands (είναι έδαφος της Μαδαγασκάρης που καταλαμβάνεται παράνομα από τη Γαλλία). Πάνω απ ’όλα, διαθέτει ένα κέντρο ηλεκτρομαγνητικής αναχαίτισης συνδεδεμένο με το δίκτυο Echelon των "Five Eyes" (Αυστραλία, Καναδάς, Ηνωμένες Πολιτείες, Νέα Ζηλανδία και Ηνωμένο Βασίλειο).

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα κράτη που υποφέρουν από τη δυτική κατασκοπεία υποστηρίζουν ήδη την προσάρτηση της Μαγιότ στην Ένωση των Κομόρων. Αυτό ισχύει μεταξύ άλλων για τη Ρωσία και την Κίνα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ορισμένα από τα υπερπόντια εδάφη και νομούς δεν αποτέλεσαν αντικείμενο αποικισμού, για παράδειγμα το νησί Ρεϋνιόν ήταν ακατοίκητη πριν γίνει ιδιοκτησία της Γαλλίας. Άλλα, όπως η Γουαδελούπη και η Μαρτινίκα, αποικίστηκαν και στη συνέχεια αποαποικιοποιήθηκαν. Ως εκ τούτου, η Γαλλία μπορεί να τα κρατήσει σύμφωνα με το δίκιο, εφόσον το αποδέχονται οι αυτόχθονες πληθυσμοί. Ωστόσο, πρέπει να έχει κατά νου ότι οποιαδήποτε εγκατάλειψη των τοπικών πληθυσμών θα τους ωθήσει να απαιτήσουν την ανεξαρτησία τους. Αυτό συνέβη στη Νέα Καληδονία.

Σε άλλες περιπτώσεις, όπως η Μαγιότ, η Γαλλία αθέτησε τον λόγο της διαιρώντας τις Κομόρες. Ό,τι κι αν γίνει στη συνέχεια, δεν είναι πια η Γαλλία στο σπίτι της εκεί, και μια μέρα θα πρέπει να επιστρέψει αυτό το νησί στο αρχιπέλαγος του οποίου το στέρησε.

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Το γαλλικό «αποικιακό κόμμα» δεν χώνεψε ακόμα την απώλεια της Αυτοκρατορίας του

Η «Δημοκρατία» κατά την Ευρωπαϊκή Ένωση

Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: μια ακριβή μασκαράτα!

Η αφήγηση της 7ης Οκτωβρίου αντικρούεται από την Ιστορία

Παρίσι 2024 και Βερολίνο 1936 στην υπηρεσία ενός ακατόρθωτου αυτοκρατορικού ονείρου

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τρίτη 21 Μαΐου 2024

 Η «Δημοκρατία» κατά την Ευρωπαϊκή Ένωση

                                                του Τιερί Μεϊσάν

Η Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσιάζει την εκλογή των ευρωβουλευτών και αυτή του Προέδρου της Επιτροπής ως εκδηλώσεις του δημοκρατικού της χαρακτήρα. Ωστόσο, όλα αυτά είναι απλώς ένα κουκλοθέατρο. Τα ουσιαστικά έχουν ήδη συζητηθεί αλλού, χωρίς να το έχει ακούσει κανένας. Αυτή η σκηνοθεσία θα πρέπει να είναι αρκετή να κάνει τον κόσμο να πιστεύει ότι το ήδη γραμμένο κομμάτι εμφανίστηκε ξαφνικά από την λαϊκή βούληση.

| ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 21 MAI 2024

      DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Στις 15 Μαΐου 2024, ο Σλοβάκος πρωθυπουργός Ρόμπερτ Φίκο, σοβαρά τραυματισμένος, απομακρύνεται από τους σωματοφύλακές του.

Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση προετοιμάζεται να μετατραπεί σε ενιαίο κράτος, η πολιτική της εξέλιξη κάνει ένα αυταρχικό βήμα.

Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΓΡΑΦΤΕΙ

Η εκλογή των ευρωβουλευτών προβλέπεται να είναι εσκεμμένα συγχυσμένη. Δεν υπάρχουν ακόμα πολιτικά κόμματα σε ευρωπαϊκή κλίμακα, παρότι το συζητάμε πενήντα χρόνια και έχουν συμπεριληφθεί στις συνθήκες, αλλά υπάρχουν μόνο ευρωπαϊκοί συνασπισμοί εθνικών κομμάτων, κάτι που δεν είναι καθόλου το ίδιο. Αυτοί οι συνασπισμοί παρουσιάζουν ο καθένας έναν Spitzenkandidat, κατά γράμμα έναν "επικεφαλής της λίστας", οι οποίοι δεν είναι υποψήφιοι για το Κοινοβούλιο και δεν εμφανίζονται σε καμία από τις εθνικές τους λίστες. Πέντε από αυτούς θα συζητήσουν σε Eurovision το σχέδιό τους για να προεδρεύσουν της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτοί είναι:
• Ο Walter Baier, Ευρωπαϊκή Αριστερά.
• Ο Sandro Gozi, Renew Europe Now;
• Η Ursula von der Leyen, Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.
• Ο Terry Reintke, Ευρωπαίοι Πράσινοι.
• Ο Nicolas Schmit, Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Η ομάδα «Ταυτότητα και Δημοκρατία» δεν προσκλήθηκε σε αυτή την παράσταση, επειδή οι πέντε προηγούμενες ομάδες έχουν ιδιαίτερη αντίληψη για τη δημοκρατία. Θεωρούν ότι η «Ταυτότητα και Δημοκρατία» δεν παίζει το ίδιο παιγνίδι με τις ίδιες και αρνούνται να συζητήσουν μαζί της.

Αυτή η συζήτηση δεν θα γίνει σε στούντιο, αλλά στο ημικύκλιο της ευρωβουλής· ένα επιβλητικό ντεκόρ. Η πρόεδρος της Βουλής, Ρομπέρτα Μέτσολα, εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι οι αιρετοί βουλευτές βρίσκονται σε προεκλογική εκστρατεία για να παραχωρήσει αυτό το ντεκόρ στους τηλεοπτικούς παραγωγούς, χωρίς να προειδοποιήσει τους βουλευτές. Πολλοί θα είχαν κάτι να πούνε.

Θα πραγματοποιηθεί στα αγγλικά. Αυτή είναι ένα άλλο αξιοπερίεργο φαινόμενο της Ένωσης: κάθε κράτος μέλος έχει το δικαίωμα να ζητήσει τη μετάφραση όλων των επίσημων εγγράφων σε μια γλώσσα της επιλογής του. Ως εκ τούτου, η Ένωση διαθέτει 23 επίσημες γλώσσες για 27 κράτη μέλη ή 552 πιθανούς συνδυασμούς γλωσσών. Όμως κανένα κράτος δεν ζήτησε τα αγγλικά να είναι μία από τις γλώσσες της Ένωσης. Η Μάλτα, για παράδειγμα, που έκανε τα αγγλικά μία από τις δύο επίσημες γλώσσες της, προτίμησε να χρησιμοποιούνται τα μαλτέζικα στις Βρυξέλλες. Ωστόσο, τα αγγλικά έχουν γίνει, de facto, η 24η γλώσσα της Ένωσης και η μόνη κοινή σε όλους. Αυτό προφανώς έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ΕΕ δεν είναι ευρωπαϊκό σχέδιο, αλλά ένα αγγλοσαξονικό σχέδιο.

Εξάλλου, αυτή η περίεργη συζήτηση ελάχιστη σημασία έχει, αφού όλοι γνωρίζουν ότι ο πρόεδρος της Επιτροπής θα επιλεγεί πιθανότατα εκτός αυτού του κύκλου: αναμένεται να είναι ο τραπεζίτης Mario Draghi [1]. Αυτό δεν είναι αδύνατο αφού το 2019, η Ursula von der Leyen δεν συμμετείχε σε αυτή τη συζήτηση και όμως έγινε πρόεδρος της Επιτροπής.

Κατανοήστε το καλά: βέβαια ο Μάριο Ντράγκι είναι 76 ετών, αλλά είναι πρώην διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Σε αυτόν τον ρόλο, έκανε τα πάντα για να διασφαλίσει ότι το ευρώ θα γίνει μη αναστρέψιμο. Κατάφερε, «Whatever it takes» («Ό,τι χρειάζεται», στα αγγλικά στο κείμενο), να το σώσει από την κρίση του δημοσίου χρέους της δεκαετίας του 2010. Δεν έλυσε κανένα πρόβλημα και διεύρυνε το χάσμα που χωρίζει τις οικονομίες των κρατών-μελών. Ως εκ τούτου, από την άποψη των κρατών-μελών, είναι ένας ανίκανος, αλλά όχι από τη σκοπιά των επενδυτικών τραπεζιτών· μια κάστα η οποία ήταν πάντα η δική του (ήταν νούμερο 2 στην Goldman Sachs για την Ευρώπη).

Η επιβεβαίωση της βελγικής (Βρυξέλλες), της γερμανικής (Mönchengladbach) και της ευρωπαϊκής έρευνας για διαφθορά με στόχο την Ursula von der Leyen δεν αφήνει περισσότερα περιθώρια αμφιβολίας [2]. Γίνεται επείγον για τους Θεσμούς να την ξεφορτωθούν. Ομοίως, οι βουλευτές που πιάστηκαν με τα χέρια στο μέλι παραγκωνίστηκαν διακριτικά, συμπεριλαμβανομένης της Αντιπροέδρου Εύας Καϊλή. Πρέπει να δίνεται η εντύπωση ότι η διοίκηση της Ένωσης είναι τίμια και ότι εξυπηρετεί τους «πολίτες» (sic)· εντύπωση, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ούτε Ευρωπαϊκός λαός, ούτε πολίτες, όπως αποδεικνύεται από την απουσία ευρωπαϊκών κομμάτων.

ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΕΕ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΓΙΝΕΙ

Η Ένωση, η οποία είναι μια πολιτική δομή που υπερβαίνει κατά πολύ την αρχική «κοινή αγορά», πρέπει να αντιμετωπίσει μερικές εξωτερικές προκλήσεις:
Έχει υπογράψει μερικές συμφωνίες ελεύθερων συναλλαγών με κράτη ή μπλοκ που δεν σέβονται τους εσωτερικούς κανόνες της. Η ανταγωνιστική ισορροπία, η οποία βασιζόταν σε ένα σύνθετο σύστημα επιδοτήσεων, δεν είναι επομένως πλέον εξασφαλισμένη, δεδομένου ότι δεν υπάρχει συγκρίσιμο χρηματοπιστωτικό σύστημα σε παγκόσμια κλίμακα [3].
Αντί να συνδέσει το γεγονός των εμπορικών συναλλαγών με έναν τρίτο με τον σεβασμό των εσωτερικών κανόνων της Ένωσης, το συνέδεσε με το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ωστόσο, δύο από τους εμπορικούς της εταίρους θέτουν πολύ σοβαρά προβλήματα, χωρίς η ΕΕ να αντιδράσει.
• Το Ισραήλ δεν σέβεται κανένα από τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών που το αφορούν εδώ και 76 χρόνια. Επιπλέον, μόλις ξεκίνησε μια εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης, σφαγιάζοντας περίπου 50.000 αμάχους και τραυματίζοντας περίπου 100.000 άλλους.
• Η Ουκρανία, της οποίας το σύνταγμα είναι ρητά ρατσιστικό, πραγματοποίησε δύο διαδοχικά πραξικοπήματα (2004 και 2014). Έκτοτε έχει εκλέξει τον πρόεδρό της, αλλά η θητεία του λήγει σήμερα, 21 Μαΐου 2024. Δεν έχουν προκηρυχθεί εκλογές και έχουν απαγορευτεί έντεκα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης.

Τις τελευταίες εβδομάδες, η ΕΕ δεν έκανε ούτε ένα βηματάκι για τις συμφωνίες ελεύθερων συναλλαγών που υπέγραψε κατά παράβαση των εσωτερικών της κανόνων. Στα μάτια της, αρκεί απλώς να περιμένει να εξαφανιστεί το πρόβλημα: μέσα σε λίγα χρόνια, οι πληττόμενοι αγροτικοί τομείς θα έχουν εξαφανιστεί.

Από την άλλη, ανακοίνωσε τη στήριξη της για λύση για την Παλαιστίνη, αλλά και συνέχισε τη βοήθειά της στο αντιδημοκρατικό καθεστώς του Volodymyr Zelensky.
• Με το πρώτο σημείο, η ΕΕ φαίνεται πρόθυμη να αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως πλήρες μέλος των Ηνωμένων Εθνών. Διευκρινίζει ότι δεν υποστηρίζει το σχέδιο του ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ, κόμη Φολκ Μπερναντότ (δολοφονήθηκε το 1949), αλλά ότι αναφέρεται στο σχέδιο της Αποικιακής Επιτροπής με πρόεδρο τον Γουίλιαμ Πιλ: θα έπρεπε να υπάρχουν δύο διακριτά κράτη και κυρίως όχι ένα διεθνικό κράτος όπου Εβραίοι και Άραβες θα ήταν ίσοι νομικά.
• Όσον αφορά την Ουκρανία, η ΕΕ συνεχίζει να αγνοεί τις συμφωνίες του Μινσκ, που εγκρίθηκαν με την απόφαση 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, και την ευθύνη προστασίας που προκύπτει από αυτήν. Συνεπώς, όχι μόνο δεν συγχαίρει τη Ρωσία που έθεσε τέρμα στη σφαγή των Ρωσόφωνων στο Ντονμπάς, αλλά επιμένει να τον κατηγορεί ότι εισέβαλε στη γείτονά της.

Σε θέματα Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής, οι θέσεις της ΕΕ είναι ακριβώς αυτές της G7, στην οποία συμμετέχει. Δεν υπάρχει περίπτωση να διαφέρει από αυτή, ή ακόμα απλά να εκφράσει κάποια απόχρωση. Ως εκ τούτου, η ΕΕ δημιουργεί επί του παρόντος μια βιομηχανία κατασκευής όπλων και συντονίζει κάθε χώρα έτσι ώστε να προμηθεύει συνεχώς την κυβέρνηση στο Κίεβο. Μέχρι το 2022 (ειδική επιχείρηση του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία), η ΕΕ δεν παράβαινε σε θέματα Άμυνας. Πράγματι, οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες ορίζουν ότι αυτό το θέμα δεν είναι ευθύνη της. Η άμυνα του εδάφους της Ένωσης δεν εξαρτάται από τα κράτη μέλη της, αλλά από το ΝΑΤΟ, είτε είναι μέλη είτε όχι.

Ωστόσο, σε μόνιμη βάση, η Ατλαντική Συμμαχία καθόριζε πρότυπα διαλειτουργικότητας μεταξύ των μελών της, τα οποία διαβίβαζε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία ζητούσε από το Κοινοβούλιο να τα εγκρίνει. Στη συνέχεια μεταγράφονταν στο εθνικό δίκαιο από το καθένα από τα 27 κράτη μέλη. Αυτά τα πρότυπα κυμαίνονταν από τη σύνθεση της σοκολάτας (υπάρχει μια μπάρα σοκολάτας στο σιτηρέσιο των στρατιωτών της Συμμαχίας) έως το πλάτος των κύριων οδών κυκλοφορίας (για να μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τα άρματα μάχης των ΗΠΑ).

Η Επιτροπή δεν είχε καμία δυσκολία να αντιμετωπίσει ζητήματα εξοπλισμού. Το είχε κάνει ήδη για τα φάρμακα κατά τη διάρκεια της επιδημίας Covid. Σημειώστε ότι η γενίκευση αυτών των φαρμάκων δεν έχει αποδείξει τη χρησιμότητά της για την αντιμετώπιση της Covid-19. Δεν ήταν και δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Δεν ήταν μια καταστροφική επιδημία, αλλά μια πρόφαση για μια άσκηση κινητοποίησης στην οποία κάθε εξουσία έδειχνε τι μπορούσε να καταφέρει. Από αυτή την άποψη, η Επιτροπή απέδειξε ότι μπορούσε να αναλάβει ένα θέμα που δεν έμπιπτε στις αρμοδιότητές της και ότι μπορούσε ακόμη και να συνάψει γιγαντιαίες συμβάσεις στο όνομα των μελών της χωρίς να τους αποκαλύψει το μυστικό των διαπραγματεύσεών της.

Όταν η ΕΕ γίνει ενιαίο κράτος, η Επιτροπή θα πρέπει να επιδείξει την ίδια ικανότητα και ακόμη περισσότερες, καθώς η δράση της δεν θα παρεμποδίζεται πλέον από τα 27 κράτη μέλη. Θα έχουν εξαφανιστεί. Μετά από αυτή τη συγχώνευση, ο τραπεζίτης Μάριο Ντράγκι αναμένεται να πραγματοποιήσει «οικονομίες κλίμακας». Για παράδειγμα: δεν έχει νόημα η σπατάλη σε πρεσβείες για κάθε κράτος μέλος, ένα μόνο δίκτυο αρκεί για το ενιαίο κράτος. Μέχρι τότε τα προνόμια κάποιων θα τεθούν στην υπηρεσία όλων. Για παράδειγμα, η μόνιμη γαλλική έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών θα δοθεί στην Ένωση. Ή πάλι, η γαλλική ατομική βόμβα θα παραδοθεί στην Άμυνα της Ένωσης. Ουδέτερα κράτη, όπως η Αυστρία, θα έχουν εξαφανιστεί ούτως ή άλλως.

Ό,τι ισχύει για τα πολιτικά ζητήματα ισχύει και για τα οικονομικά. Ο Μάριο Ντράγκι υποστηρίζει εδώ και καιρό μια αναδιοργάνωση της οικονομίας της ΕΕ σύμφωνα με το σοβιετικό μοντέλο: κάθε περιοχή θα έχει τη δική της ιδιαιτερότητα. Εξάλλου, βασιζόμενη σε αυτήν την εξέλιξη, η ΕΕ συνήψε τις συμφωνίες ελεύθερων συναλλαγών στις οποίες αναφέρθηκα στην αρχή αυτού του άρθρου. Εάν η κτηνοτροφία θα παραμένει μια ιδιαιτερότητα της Πολωνίας, οι Κάτω Χώρες έχουν πάρει προβάδισμα αφήνοντας αυταρχικά τους αγρότες τους χωρίς δουλειά και η Γαλλία δεν θα καθυστερεί να αφιερώσει τα ταλέντα της σε άλλα καθήκοντα.

Η ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΕΜΠΟΔΙΩΝ

Το πραγματικό εμπόδιο για τη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους μπορεί να προέλθει μόνο από τα κράτη μέλη που θα αρνούνται να εξαφανιστούν. Βρίσκεται στο Συμβούλιο των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων.

Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες και ασυμβίβαστες απόψεις αντικρίζουν η μία την άλλη. Τα δύο άκρα είναι στην πρώην Τσεχοσλοβακία: η Τσεχία κυβερνάται για λίγο περισσότερο από ένα χρόνο από τον στρατηγό Petr Pavel, πρώην πρόεδρο της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ. Το πρόγραμμά του είναι αυτό της G7 (επιβεβαίωση ενός κόσμου που διέπεται από κανόνες [4], ανάσχεση της Ρωσίας, υποστήριξη στους ακραίους Ουκρανούς εθνικιστές, προετοιμασία για αντιπαράθεση με την Κίνα). Αντίθετα, η Σλοβακία κυβερνάται εδώ και έξι μήνες από τον Ρόμπερτ Φίκο. Η συμμαχία στην οποία βασίζεται βέβαια περιλαμβάνει κάποιους νοσταλγούς του πατέρα Jozef Tiso, ο οποίος ίδρυσε, υπό την προστασία των Ναζί, ένα εθνικό-καθολικό καθεστώς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πιο σοβαρά, βασίζεται στους υποστηρικτές της ανεξαρτησίας από την ΕΣΣΔ που δεν αναγνώρισαν τον εαυτό τους στο πρόσωπο του Βάτσλαβ Χάβελ, του πράκτορα της CIA που ανέλαβε την εξουσία με αφορμή μια πολύχρωμη επανάσταση, την «βελούδινη επανάσταση». Ο πρώην κομμουνιστής Ρόμπερτ Φίκο ξεχωρίζει τη Ρωσία από την ΕΣΣΔ. Υπερασπίζεται έναν κόσμο οργανωμένο γύρω από το διεθνές δίκαιο (και όχι γύρω από τους «κανόνες» της G7). Υποστήριξε το ψήφισμα 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας και ως εκ τούτου ενέκρινε την επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Είναι ο ένας και μοναδικός ηγέτης της Ένωσης που κατείχε αυτή τη θέση (η Ουγγαρία του Viktor Orbán αποφεύγει να ασχοληθεί με αυτό το θέμα).

Πριν από λίγες ημέρες, το πρόβλημα επιλύθηκε: στις 15 Μαΐου 2024, ένα άτομο πυροβόλησε εναντίον του πέντε σφαίρες σε άμεση επαφή. Ο Ρόμπερτ Φίκο μεταφέρθηκε αμέσως (φωτογραφία). Έχει ήδη χειρουργηθεί δύο φορές και η ζωή του δεν κινδυνεύει πλέον. Η συζήτηση της οποίας ηγείτο εντός του Συμβουλίου διακόπτεται. Αναμένεται να μη ξαναγίνει.

Η ιστορία της ΕΕ είναι ήδη γραμμένη. Το υπέροχο με αυτό το σχέδιο είναι ότι καθώς σταδιακά ολοκληρώνεται, ανακαλύπτουμε γιατί οι Βρυξέλλες επέβαλαν κανόνες και γεγονότα που δεν είχαν κανένα νόημα όταν αποφασίστηκαν, αλλά αποκτούν νόημα από τώρα και στο εξής.

Το γκροτέσκο ντιμπέιτ των Spitzenkandidaten, στα αγγλικά και σε ένα μεγαλειώδες σκηνικό, αλλά χωρίς διακυβεύματα, θα έχει παίξει τον ρόλο του: να απασχολεί τα πλήθη ενώ οι άνθρωποι που μετράνε αποφασίζουν για το μέλλον τους στη σκιά. Όσοι αντιτίθενται στο σχέδιο του ενιαίου κράτους θα εξαλειφθούν.

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

[1Παρίσι 2024 και Βερολίνο 1936 στην υπηρεσία ενός ακατόρθωτου αυτοκρατορικού ονείρου”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 30 Απριλίου 2024.

[2« L’affaire von der Leyen », Réseau Voltaire, 1er avril 2024.

[3Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενάντια στους αγρότες”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 27 Φεβρουαρίου 2024.

[4Ποια διεθνής τάξη;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 7 Νοεμβρίου 2023.


Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Η «Δημοκρατία» κατά την Ευρωπαϊκή Ένωση

Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: μια ακριβή μασκαράτα!

Η αφήγηση της 7ης Οκτωβρίου αντικρούεται από την Ιστορία

Παρίσι 2024 και Βερολίνο 1936 στην υπηρεσία ενός ακατόρθωτου αυτοκρατορικού ονείρου

Η περίπλοκη σχέση του Ισραήλ με το Ιράν

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τρίτη 14 Μαΐου 2024

Τιερί Μεϊσάν: Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: μια ακριβή μασκαράτα!

 

Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: μια ακριβή μασκαράτα!

Οι ευρωεκλογές χρησιμεύουν για να δείξουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι δημοκρατική αφού διοργανώνει εκλογές. Φυσικά, αυτό το Κοινοβούλιο δεν έχει καθόλου τα χαρακτηριστικά των εθνικών κοινοβουλίων. Στην πραγματικότητα δεν εξυπηρετεί σχεδόν τίποτα... εκτός από το να εκλεγεί κάποιος. Θα κοστίσει 15 δισεκατομμύρια ευρώ κατά τη διάρκεια της θητείας του, χωρίς να περιλαμβάνεται το τίμημα των εκλογών.

DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS РУССКИЙ

Οι εκλογές για το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα διεξαχθούν από τις 6 έως τις 9 Ιουνίου ανάλογα με τα κράτη μέλη. Οι βουλευτές θα έχουν πολύ περιορισμένες εξουσίες: ψηφίζουν τους νόμους που συντάσσει η Επιτροπή. Από της δημιουργίας του, δεν ήταν παρά μόνο ο ιμάντας μετάδοσης του ΝΑΤΟ στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Βασίζεται τόσο στο Συμβούλιο Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων όσο και στους Ευρωπαίους εργοδότες (BusinessEurope). Οι βουλευτές έχουν επίσης εξουσία να εκδώσουν ψηφίσματα με τα οποία εκφράζουν απόψεις με απλή πλειοψηφία, χωρίς κανείς να τα διαβάζει ή να τα ενεργοποιήσει. Η σημερινή πλειοψηφία είναι ατλαντιστική, όλες οι απόψεις επαναλαμβάνουν τη λογόρροια της προπαγάνδας του ΝΑΤΟ.

Παραδοσιακά, αυτές οι εκλογές χρησιμεύουν ως εκτόνωση στα διάφορα κράτη μέλη. Επομένως, οι εκτελεστικές εξουσίες τις φοβούνται και προκαλούν πολλαπλασιασμό εναλλακτικών λιστών στα εδάφη των ανταγωνιστών τους. Στη Γαλλία, όπου η νομοθεσία για τη χρηματοδότηση των εκλογικών εκστρατειών είναι πολύ περιοριστική, τα χρήματα που διοχετεύουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ελιζέ σε αυτές τις εκστρατείες προέρχονται κυρίως από ξένα κράτη (γενικά αφρικανικά) και από τους τυπογράφους των υποψηφίων. Αυτή η στρατηγική οδηγεί σε έναν εντυπωσιακό πολλαπλασιασμό των λιστών: ήδη 21 στη Γαλλία και 35 στη Γερμανία!

Εάν οι εκλογές είναι πάντα με λίστα, κάθε κράτος έχει τη δική του μέθοδο ψηφοφορίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται για μπλοκαρισμένες λίστες όπως στη Γερμανία και τη Γαλλία. Σε ορισμένα άλλα, για μεταβιβάσιμες λίστες: κάθε θέση προς πλήρωση εκλέγεται μία προς μία (πράγμα που μειώνει τον ρόλο των κομμάτων διατηρώντας παράλληλα την αναλογική πλευρά), όπως στην Ιρλανδία και τη Μάλτα. Σε άλλες περιπτώσεις, οι ψηφοφόροι μπορούν να αλλάξουν τη σειρά της λίστας που επιλέγουν, όπως στη Σουηδία και στο Βέλγιο. Ή, όπως στο Λουξεμβούργο, μπορούν να επιλέξουν υποψηφίους από διαφορετικές λίστες. Κάθε μία από αυτές τις μεθόδους ψηφοφορίας έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της, αλλά η καθεμία δεν μετρά το ίδιο πράγμα.

Οι Συνθήκες είχαν προβλέψει ευρωπαϊκά κόμματα, αλλά μέχρι σήμερα δεν υπάρχει κανένα· σημάδι ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκός λαός.

Ως εκ τούτου, τα εθνικά κόμματα καλούνται να συγκεντρωθούν στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών κομματικών συμμαχιών που μπορούν να προτείνουν τον υποψήφιό τους για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων πρέπει τώρα να τον επιλέξει μεταξύ αυτών. Αυτή η μέθοδος έμμεσης εκλογής τέθηκε σε εφαρμογή το 2014. Στην πράξη, ο μεγαλύτερος συνασπισμός είχε εντοπιστεί εκ των προτέρων. Ως εκ τούτου, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και στη συνέχεια η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν είχαν οριστεί προτού ο συνασπισμός τους κερδίσει τη σχετική πλειοψηφία.

Εάν ο Μάριο Ντράγκι πρέπει να γίνει επικεφαλής της Κομισιόν, ο συνασπισμός που θα έρθει πρώτος θα έπρεπε επομένως να πραγματοποιήσει στροφή εκατό ογδόντα μοιρών την τελευταία στιγμή. Θα είχε προτείνει ξανά την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, αλλά θα τον επέλεγε μετά την ανάγνωση της έκθεσης Ντράγκι για την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών εταιρειών. Αυτή η χειραγώγηση θα καταστήσει δυνατή την ξαφνική αλλαγή των θεμάτων συζήτησης: κατά τη διάρκεια των εκλογών μιλάμε για το ιστορικό της διοίκησης φον ντερ Λάιεν, και μετά, ξαφνικά για ομοσπονδιοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης εις βάρος των κρατών μελών.

Αυτό είναι ένα θέμα που οι ψηφοφόροι δεν έχουν κατανοήσει. Μπορεί να πιστεύουν ότι «Η ισχύς εν τη ενώσει», αλλά όχι το τι θα σήμαινε για τους ίδιους η εξαφάνιση των κρατών μελών. Η Ένωση δεν είναι ήδη καθόλου ένας δημοκρατικός οργανισμός, το Κράτος-Ευρώπη θα ήταν ακόμη λιγότερο.

Ακόμα κι αν ο Μάριο Ντράγκι δεν μπορεί να είναι υποψήφιος, το κεντρικό και όμως κρυφό ερώτημα είναι το εξής: «Πρέπει οι πληθυσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αποτελούν ένα ενιαίο κράτος ή όχι, παρότι μέχρι σήμερα δεν αποτελούν έναν μοναδικό λαό;». Με άλλα λόγια, θα δεχτούν ότι οι αποφάσεις θα τους επιβάλλονται από μια πλειοψηφία «περιφερειών» (δεν θα πρέπει πλέον να μιλάμε για κράτη μέλη) στις οποίες δεν ανήκουν;

Αυτός ο προβληματισμός είχε τεθεί ρητά το 1939 από τον Γερμανό Καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ. Σκόπευε να σχηματίσει μια Μεγάλη Γερμανία, αποτελούμενη από όλους τους γερμανόφωνους λαούς, στο κέντρο ενός αστερισμού μικρών ευρωπαϊκών κρατών, το καθένα γύρω από μια εθνότητα. Μετά την πτώση του Ράιχ το 1946, ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος ήθελε να σχηματίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης στις οποίες η χώρα του δεν θα έπρεπε προπαντός να συμμετάσχει [1]. Για την «Αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν έδυε ποτέ» ήταν ζήτημα να μπορέσει να αντιμετωπίσει έναν μόνο συνομιλητή που δεν θα μπορούσε να την ανταγωνιστεί. Ούτε αυτό το σχέδιο πραγματοποιήθηκε, αυτή τη φορά υπέρ μιας «κοινής αγοράς». Σε αυτή επιστρέφουμε τώρα.

Σε οικονομικά θέματα, η Ένωση κινείται προς μια εξειδίκευση της εργασίας: για παράδειγμα, στη Γερμανία, τα αυτοκίνητα, στη Γαλλία, τα προϊόντα πολυτελείας και στην Πολωνία, τα γεωργικά προϊόντα. Τι θα σκεφτούν όμως οι Γερμανοί και Γάλλοι αγρότες που θα θυσιαστούν ή οι Πολωνοί αυτοκινητοβιομήχανοι που θα θυσιαστούν και αυτοί;

Σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, η Ένωση βρίσκεται ήδη σε ατλαντιστική γραμμή. Δηλαδή, υπερασπίζεται τις ίδιες θέσεις με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Αλλά αυτή η γραμμή θα επιβαλλόταν σε όλους, συμπεριλαμβανομένων των Ούγγρων που αρνούνται να γίνουν αντι-Ρώσοι ή των Ισπανών που αρνούνται να υποστηρίξουν τους Ισραηλινούς γενοκτόνους. Σύμφωνα με τις Συνθήκες, το ΝΑΤΟ είναι υπεύθυνο για την άμυνα της Ένωσης. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ ζητούσε αυτή η άμυνα να μην κοστίσει τίποτα στις Ηνωμένες Πολιτείες και επομένως οι Ευρωπαίοι να αυξήσουν τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς τους στο 2% του ΑΕΠ τους. Μέχρι σήμερα, μόνο 8 από τα 27 κράτη το έχουν κάνει. Εάν η ΕΕ γινόταν ενιαίο κράτος, αυτή η επιθυμία της Ουάσιγκτον θα γινόταν υποχρέωση για όλους. Για ορισμένα κράτη, όπως η Ιταλία, η Ισπανία ή το Λουξεμβούργο, αυτό θα σήμαινε ξαφνική εξάντληση των κοινωνικών τους προγραμμάτων. Είναι απίθανο οι ενδιαφερόμενοι πληθυσμοί να το εκτιμήσουν θετικά.

Περαιτέρω, υπάρχει η ιδιαίτερη περίπτωση της Γαλλίας, η οποία έχει μια έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και την ατομική βόμβα. Θα πρέπει να θέσει αυτά τα πλεονεκτήματα στην υπηρεσία του ενιαίου κράτους με τον κίνδυνο να τα χρησιμοποιήσει η πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ενάντια στις γαλλικές απόψεις. Και εδώ, οι ενδιαφερόμενοι πληθυσμοί, οι Γάλλοι στην προκειμένη περίπτωση, δεν θα το δεχτούν.

Κατά τα άλλα, το Κράτος-Ευρώπη (που δεν σχετίζεται με την ευρωπαϊκή ήπειρο που είναι πολύ μεγαλύτερη) θα ήταν επομένως μια αυτοκρατορία, αν και μέρος της επικράτειάς του (Βόρεια Κύπρος) έχει καταληφθεί από την Τουρκία από το 1974 και συμβιβάστηκε.

Κανένα από αυτά τα προβλήματα δεν είναι νέο. Εξαιτίας αυτών, ορισμένοι πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένου του στρατηγού Σαρλ Ντε Γκωλ, αποδέχθηκαν την «κοινή αγορά» και αρνήθηκαν την «ομοσπονδιακή Ευρώπη». Σήμερα επιστρέφουν στο επίκεντρο των ανησυχιών των Ευρωπαίων ατλαντιστικών ηγετών, αλλά όχι των λαών τους. Γι’ αυτό θα κάνουν τα πάντα για να τις αποκρύψουν κατά αυτές τις εκλογές. Αυτό είναι το κεντρικό θέμα, αλλά είναι αυτό που εξοργίζει.

Σε αυτά τα πολιτικά προβλήματα προστίθεται και ένα οργανωτικό. Η βιομηχανική εποχή έχει δώσει τη θέση της σε εκείνη της πληροφορικής και της τεχνητής νοημοσύνης. Οι κάθετες οργανώσεις των αρχών του 20ου αιώνα, είτε στον τομέα της οικονομίας είτε της πολιτικής, έχουν δώσει τη θέση τους σε άλλες, οριζόντιες, σε δίκτυα. Το κάθετο μοντέλο του Κράτους-Ευρώπης είναι επομένως ξεπερασμένο πριν καν δει το φως της δημοσιότητας. Κατά τα άλλα, όλοι όσοι την γνωρίζουν έχουν ήδη αντιληφθεί το κενό αυτής της τεράστιας διοικητικής μηχανής που τελικά οδηγεί μόνο στην επιβράδυνση της ανάπτυξης που υποτίθεται ότι θα τονίσει. Από τώρα και στο εξής, η Ένωση βρίσκεται πολύ πίσω από την Κίνα, τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ομοσπονδιακό σχέδιο όχι μόνο δεν θα της επιτρέψει να ανακάμψει, αλλά θα την κάνει να μείνει πίσω από τις αναδυόμενες δυνάμεις.

Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι οι υποστηρικτές του Κράτους-Ευρώπης έχουν συμφέρον να δημιουργήσουν ευρεία συμμετοχή προκειμένου να νομιμοποιήσουν το εγχείρημά τους. Αλλά δεν υφίσταται, αφού δεν μιλάμε για το ομοσπονδιακό σχέδιο κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας· το κρατάνε για την επόμενη μέρα, με τον Μάριο Ντράγκι. Και έτσι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τονίσουν ότι πραγματοποιούνται εκλογές (πράγμα που θα αρκούσε για να είναι δημοκρατική η ΕΕ) και να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή όσο το δυνατόν λιγότερων ανθρώπων. Η προσέλευση των ψηφοφόρων σε ολόκληρη την ΕΕ αναμένεται να μην φτάσει τους μισούς εγγεγραμμένους.

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

[1] Winston Churchill speaking in Zurich on the United States of Europe”, by Winston Churchill, Voltaire Network, 19 September 1946.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: μια ακριβή μασκαράτα!

Η αφήγηση της 7ης Οκτωβρίου αντικρούεται από την Ιστορία

Παρίσι 2024 και Βερολίνο 1936 στην υπηρεσία ενός ακατόρθωτου αυτοκρατορικού ονείρου

Η περίπλοκη σχέση του Ισραήλ με το Ιράν

Το έγκλημα κατά της ειρήνης της Άνγκελα Μέρκελ και του Φρανσουά Ολάντ

Προπαγάνδα πολέμου
 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις *********************************************