Παρίσι 2024 και Βερολίνο 1936 στην υπηρεσία ενός ακατόρθωτου αυτοκρατορικού ονείρου
Η σύγκριση είναι σοκαριστική: η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού 2024 χρησιμοποιεί προπαγανδιστικά τεχνάσματα από τους αγώνες του Βερολίνου του 1936. Ωστόσο, υπάρχει εξήγηση: ο πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, όπως ο καγκελάριος Αδόλφος Χίτλερ, ακολουθεί την εφαρμογή του ίδιου σχεδίου της «Νέας Ευρωπαϊκής Τάξης». Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, το κάνει με ειρηνικό τρόπο, αλλά όπως και εκείνος, θα αποτύχει γιατί, όπως και εκείνος, περιφρονεί τους λαούς. Περαιτέρω, το σχέδιο του είναι ξεπερασμένο: δεν ανταποκρίνεται πλέον στις οργανωτικές δομές της ψηφιακής εποχής.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν είχε ποτέ κανέναν σεβασμό για τη γαλλική κουλτούρα. Κατά την πρώτη του προεκλογική εκστρατεία δεν σταμάτησε ποτέ να την κοροϊδεύει. Η φιλοδοξία του περιλάμβανε την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, αλλά, στα μάτια του, δεν αποκτούσε νόημα παρά μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά τη διάρκεια των δύο θητειών του, δεν έλυσε παρά μόνο λίγα γαλλικά προβλήματα, αλλά οικοδόμησε υπομονετικά τη μετατροπή της ΕΕ σε αυτοκρατορία τριάντα περίπου κρατών.
Στο μυαλό του, οι προσεχείς Ολυμπιακοί Αγώνες θα είναι μια ευκαιρία χειραγώγησης των μαζών για να μεγεθυνθούν οι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» έτσι ώστε να είναι αυθόρμητα έτοιμες για τη διάλυση των κρατών μελών της Ε.Ε.
Κατά τη διάρκεια της προγραμματικής του ομιλίας στη Σορβόννη εκφωνούσε πριν από επτά χρόνια: «Λίγες εβδομάδες μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές [του 2024], το Παρίσι θα φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλλά δεν είναι το Παρίσι που υποδέχεται. Είναι η Γαλλία και μαζί της, η Ευρώπη που θα ζωντανέψει το Ολυμπιακό πνεύμα που γεννήθηκε σε αυτήν την ήπειρο. Θα είναι μια στιγμή μοναδικής συγκέντρωσης, μια υπέροχη ευκαιρία να γιορτάσουμε την ευρωπαϊκή ενότητα. Το 2024, η Ωδή στη Χαρά θα ηχήσει και η ευρωπαϊκή σημαία θα κυματίζεται περήφανα δίπλα στα εθνικά μας εμβλήματα» [1].
Ναι, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2024 στο Παρίσι θα είναι μια ευκαιρία για εκείνον να επιδείξει το όραμά του για τον κόσμο: με κάθε νίκη ενός κράτους μέλους, θα παίζεται ο ευρωπαϊκός ύμνος. Χωρίς αμφιβολία, η ΕΕ θα είναι η νικήτρια δύναμη. Θα πραγματοποιήσει έτσι το όνειρο του καγκελαρίου Αδόλφου Χίτλερ στο Βερολίνο το 1936. Έχει ήδη υιοθετήσει τους ίδιους κώδικες. Έτσι, η Ολυμπιακή Λαμπαδηδρομία, η οποία δεν υπήρχε κατά τους αρχικούς Αγώνες, είναι μια επιβίωση του ναζισμού. Ο Γερμανός καγκελάριος ήθελε να μεγεθύνει τα σώματα των Αριών και να διασχίσουν τα Βαλκάνια, προμηνύοντας τις μελλοντικές του κατακτήσεις. Ο Γάλλος πρόεδρος σκοπεύει να κινητοποιήσει τους Γάλλους πίσω από το αδύνατο ευρωπαϊκό του όνειρο για να τους χειραγωγήσει καλύτερα τις επόμενες εβδομάδες. Εξάλλου, εμπιστεύτηκε την παραγωγή της δάδας στην χαλυβουργία Usinor, που τώρα ονομάζεται ArcelorMittal, όπως ο προκάτοχός του την είχε εμπιστευθεί στον όμιλο κατασκευής στρατιωτικού εξοπλισμού Krupp.
Μην ανησυχείτε, δεν συγκρίνω τον Εμανουέλ Μακρόν με τον Αδόλφο Χίτλερ για να υπονοήσω ότι ο Γάλλος πρόεδρος θα ήταν ρατσιστής, αλλά αυτή η ιστορική νύξη θα είναι χρήσιμη μετά τις παρατηρήσεις μου. Προς το παρόν, κρατείστε ότι θα υπάρχουν Ρώσοι αθλητές, αλλά όχι ρωσικός ύμνος, και κανένας πρωταθλητής εγγεγραμμένος στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ευρωπαϊκοί ύμνοι.
Για να καταλάβουμε την παγίδα που ετοιμάζεται και στην οποία πιθανότατα θα πέσουμε όλοι, πρέπει να ανατρέξουμε στα προηγούμενα βήματα.
Κατά την ομιλία του στις 27 Σεπτεμβρίου 2017 δήλωνε: «Γυρίσαμε την σελίδα μιας μορφής ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Οι ιδρυτικοί πατέρες έχτισαν την Ευρώπη μακριά από τους λαούς, γιατί ήταν μια πεφωτισμένη εμπροσθοφυλακή, γιατί ίσως μπορούσε να το κάνει, και προχώρησαν αποδεικνύοντας σε συνέχεια ότι λειτουργούσε. Έθεταν τότε τις αρχές μιας σκηνοθεσίας την οποία παρακολουθήσαμε, στην οποία συμμετείχαμε μερικές φορές, χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
• Στις 25 Ιουνίου 2018 ξεκινούσε την Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Παρέμβασης. Δεν ήταν ένα πρόγραμμα της ΕΕ. Τουλάχιστον τα μισά κράτη μέλη δεν την ήθελαν, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας. Έτσι αρχικά, μόνο εννέα κράτη συμμετείχαν, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο ωστόσο αποχωρούσε τότε από την Ε.Ε. Σήμερα είναι 14. Αυτή η πρωτοβουλία βρίσκεται σήμερα σε εφαρμογή στον Περσικό Κόλπο (European Maritime Awareness in the Strait of Hormuz ή EMASoH). Είναι η αρχή μιας «δυνατότητας αυτόνομης δράσης της Ευρώπης, σε συμπλήρωμα του ΝΑΤΟ».
Κατανοήστε το καλά: ποτέ δεν τέθηκε θέμα δημιουργίας στρατού για τη συλλογική άμυνα των κρατών μελών. Στην πραγματικότητα, γινόμαστε μάρτυρες του ακριβώς αντίθετου: ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι το πρόσχημα για γιγαντιαίες μεταφορές όπλων, έτσι ώστε σήμερα κανένα κράτος μέλος δεν έχει τα μέσα να αμυνθεί για περισσότερο από δύο ημέρες, εάν δεχόταν συμβατική επίθεση από ένα ανεπτυγμένο κράτος. Σε αντίθεση με τους περίφημους λόγους για την ενίσχυση της στρατιωτικής ισχύος, το Γαλλικό Υπουργείο των Ενόπλων Δυνάμεων, σύμφωνα με το Ελεγκτικό Συνέδριο, κατάργησε 3.599 στρατιωτικές θέσεις πέρυσι [2]. Εντέλει, είμαστε ήδη, και θα γίνουμε ακόμη περισσότερο, εξαρτημένοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, δηλαδή από το ΝΑΤΟ.
• Στις 4 Μαρτίου 2019, ο Εμμανουέλ Μακρόν άνοιξε μια ανοικτή συζήτηση που ζητούσε τη δημιουργία μιας «Διάσκεψης για την Ευρώπη προκειμένου να προτείνει όλες τις απαραίτητες αλλαγές στο πολιτικό μας εγχείρημα». Σκοπός ήταν να «συγκεντρώσει ομάδες πολιτών, ακροάσεις ακαδημαϊκών, ομάδες κοινωνικών εταίρων, θρησκευτικών και πνευματικών εκπροσώπων». Προκειμένου να οριστεί «ένας οδικός χάρτης για την Ευρωπαϊκή Ένωση που μετατρέπει αυτές τις κύριες προτεραιότητες σε συγκεκριμένες δράσεις» [3]. Σημειώστε ότι ο πρόεδρος Μακρόν έγραφε «αυτές τις κύριες προτεραιότητες» και όχι «αυτές τις κύριες προτεραιότητες της (Ευρωπαϊκής Ένωσης)», προκειμένου να διευκρινίσει ότι η Διάσκεψη έπρεπε να εκφράσει τα μέσα για την επίτευξη ενός στόχου που δεν θα επέλεξε η ίδια, αλλά που της επιβλήθηκε.
Πρόκειται για την επανέναρξη της Μεγάλης Εθνικής Συζήτησης που ακολούθησε την εξέγερση των «Κίτρινων Γιλέκων». Διοργανώθηκαν 10.134 δημόσιες συναντήσεις, άνοιξαν 19.899 μητρώα παραπόνων, συμμετείχαν 16.337 δημαρχεία, γράφτηκαν 569.000 αναλυτικές εισηγήσεις. Όλη αυτή η συζήτηση και χαρτομάνι κατέληξαν στα σκουπίδια.
• Λίγους μήνες αργότερα, η Γερμανίδα Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν παρουσίασε το πρόγραμμα της διοίκησής της στις 16 Ιουλίου 2019, λέγοντας ότι «η Ευρώπη είναι σαν έναν μακρύ γάμο. Η αγάπη δεν αναπτύσσεται απαραίτητα από την πρώτη μέρα, αλλά εξαρτάται» [4].
Από εκείνη τη στιγμή, το Ελυζέ και η διοίκηση των Βρυξελλών άρχισαν να εργάζονται για τη μετατροπή της Ένωσης σε «αυτοκρατορία», ή πιο όμορφα σε «ομοσπονδία». Ήταν σαφές ότι δεν θα ήταν δυνατό να περάσει αυτή η ανατροπή με δημοψήφισμα. Συνεπώς, η διοίκηση φον ντερ Λάιεν σκόπευε να προχωρήσει βήμα προς βήμα: να τροποποιήσει τους κανόνες υιοθέτησης μέσω μιας απλοποιημένης διαδικασίας και, στη συνέχεια, να διαλύσει τα κράτη μέλη και να τα αντικαταστήσει με ένα συγκεντρωτικό κράτος.
• Κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του, ο πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν επισκέφθηκε καθεμία από τις 28 πρωτεύουσες της ΕΕ. Ήταν η προεκλογική του εκστρατεία για να δικαιολογήσει τον μελλοντικό του διορισμό.
• Από τον Απρίλιο του 2021 έως τον Μάιο του 2022, 830 Ευρωπαίοι «πολίτες» συναντήθηκαν για να συζητήσουν «Το μέλλον της Ευρώπης». Αυτή η διάσκεψη, την οποία άνοιξε ο πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, παρουσίασε 49 προτάσεις και 326 μέτρα που απευθύνθηκαν στους προέδρους του Κοινοβουλίου, του Συμβουλίου και της Επιτροπής [5].
Πρώτες παρατηρήσεις: αυτή η παρουσίαση των γεγονότων κρύβει πραγματικά προβλήματα. Για να δοθεί μια όψη νομιμότητας στη συνεχιζόμενη διαδικασία, προωθείται η ψευδαίσθηση ότι η Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία δεν είναι μια ιδέα που προέρχεται από τα πάνω, αλλά ένας διακαής πόθος των ευρωπαϊκών πληθυσμών. Ως εκ τούτου, μιλάμε για ευρωπαίους «πολίτες» ενώ δεν υπάρχει ούτε ευρωπαϊκό κράτος, ούτε ευρωπαίος λαός, άρα καθόλου «πολίτες». Οι συμμετέχοντες κληρώθηκαν με κλήρωση, γεγονός που δίνει την ψευδαίσθηση της αντιπροσωπευτικότητάς τους και της νομιμότητας των αποφάσεών τους. Στην πράξη όμως πληρώθηκαν με τους φόρους μας παρότι που δεν αποτελούσαν ευρωπαϊκό θεσμό. Υιοθέτησαν ορισμένα μέτρα που συζητούσαν επί μακρόν, αλλά και ψήφισαν βιαστικά αυτό που ήθελαν να υιοθετήσουν το Παρίσι και οι Βρυξέλλες και που αντίκειται στα συμφέροντά τους.
• Στις 25 Μαρτίου 2022, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, υπό την προεδρία τότε του Εμμανουέλ Μακρόν, υιοθέτησε τη Στρατηγική Πυξίδα. Η τελευταία καθόρισε πρώτα απειλές, από τις οποίες άντλησε τις κατευθυντήριες γραμμές της στρατηγικής της. Οδήγησε στη δημιουργία μιας Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης 5.000 ανδρών.
• Στις 9 Ιουνίου 2022, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αφού ενέκρινε διάφορα κείμενα σχετικά με τη Διάσκεψη για το Μέλλον της Ευρώπης, ενέκρινε το ψήφισμα (P9_TA(2022)0244) για τη σύγκληση Συνέλευσης για την αναθεώρηση των Συνθηκών, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 48 της Συνθήκης της ΕΕ (Συνθήκη της Νίκαιας).
• Στις 10 και 11 Μαρτίου 2022, ο Εμμανουέλ Μακρόν συγκάλεσε άτυπη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βερσαλλίες. Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων ενέκριναν τη δημιουργία προϋπολογισμού στήριξης για την Ουκρανία και το πρόγραμμα για την αλλαγή της ενεργειακής εξάρτησης.
• Στις 30 Νοεμβρίου 2022, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (δηλαδή οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων) απαρίθμησε τα 18 μέτρα που πρότεινε η ομάδα πολιτών (η Διάσκεψη για το Μέλλον της Ευρώπης) που απαιτούν αναθεώρηση των Συνθηκών (ST 10033 2022). Αυτό κυμαίνεται από την «υποχρεωτική διασφάλιση της δημιουργίας προσιτών παιδικών σταθμών και δωρεάν παιδικής μέριμνας σε ολόκληρη την ΕΕ» έως… την «μετάβαση από την ομοφωνία στην προσαρμοσμένη πλειοψηφία των ψήφων στις ψηφοφορίες στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο», δηλαδή στερώντας τα κράτη μέλη της κυριαρχίας τους.
• Πριν από λίγες ημέρες, στις 25 Απριλίου 2024, ο πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν έκανε μια ενημέρωση κατά τη διάρκεια μιας δεύτερης πανηγυρικής ομιλίας του στη Σορβόννη [6].
1- Ήταν ευχαριστημένος που πέτυχε κοινό χρέος 800 δισεκατομμυρίων ευρώ κατά τη διάρκεια της πανδημίας της Κοβίντ· γεγονός το οποίο ο Όλαφ Σολτς, τότε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, αποκάλεσε «μια Χαμιλτονιανή στιγμή», κατ’ αναλογία με τη συγκέντρωση των χρεών του Αμερικανικού Πόλεμου της Ανεξαρτησίας που οδήγησε στη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ομοίως, η Κοβίντ ήταν η ευκαιρία για μια ευρωπαϊκή στρατηγική για την παροχή εμβολίων· ένας στόχος που δεν καλύπτεται από τις Συνθήκες. Προφανώς, δεν σημείωσε ότι αυτά τα λεγόμενα «εμβόλια», όπως ανακαλύπτουμε τώρα, δεν ήταν χρήσιμα κατά της νόσου. Το σημαντικό στα μάτια του είναι ότι τα κράτη μέλη τα αγόρασαν από κοινού.
2- Έδωσε επίσης συγχαρητήρια στον εαυτό του που πέτυχε την ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την ευκαιρία του πολέμου στην Ουκρανία. Τα κράτη μέλη αντάλλαξαν την εξάρτησή τους από το ρωσικό αέριο με εξάρτηση από το αμερικανικό. Τέλος, κατάφεραν να θυσιάσουν όλοι μαζί τους αμυντικούς τους πόρους για να τους δώσουν στην Ουκρανία, η οποία τους κατανάλωσε όλους. Από τώρα και στο εξής, η Ευρωπαϊκή Ένωση εξαρτάται πλήρως, οικονομικά και στρατιωτικά, από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
3- Στη συνέχεια συνεχάρη πάλι τον εαυτό του που έθεσε «τα θεμέλια μιας μεγαλύτερης τεχνολογικής και βιομηχανικής κυριαρχίας» (με τη Γερμανία όσον αφορά τον τομέα των μπαταριών, μετά το υδρογόνο, τα ηλεκτρονικά ή ακόμα και την υγεία, και τέλος με το άρμα μάχης του μέλλοντος, και το σύστημα εναέριας μάχης του μέλλοντος. Και τα υποβρύχια με την Ολλανδία). Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο σχέδιο για μια ευρωπαϊκή αντιπυραυλική ασπίδα. Την επόμενη μέρα, ο Γερμανός υπουργός Άμυνας, Μπόρις Πιστόριους, πρότεινε ένα γερμανοαμερικανοισραηλινό σύστημα· μια απεικόνιση του τι σημαίνει «ευρωπαϊκή ανεξαρτησία».
4- Η Επιτροπή ενέκρινε το «Green Deal» (στα αγγλικά στο κείμενο)· ένα τεράστιο οικολογικό πρόγραμμα που καταστρέφει ολόκληρους τομείς της οικονομίας. Επιπλέον, καθώς πλησιάζουν οι ευρωεκλογές, έχει ήδη ακρωτηριαστεί από τα εμβληματικά μέτρα κατά των αγροτών.
5- Η ΕΕ επαναβεβαίωσε τα σύνορά της και σχεδίασε τόσο μια πολιτική καταπολέμησης λίγων χιλιάδων λαθρομεταναστών όσο και το άνοιγμα των συνόρων της σε μερικά εκατομμύρια επιλεγμένους μετανάστες.
6- Η ΕΕ «άρχισε να επανεξετάζει τη γεωγραφία της εντός των ορίων της γειτονιάς μας. Η Ευρώπη θεωρεί τον εαυτό της από τώρα και στο εξής ως συνεκτικό σύνολο μετά τη ρωσική επίθεση, ισχυριζόμενη ότι η Ουκρανία και η Μολδαβία αποτελούν μέρος της ευρωπαϊκής μας οικογένειας καθώς το όνειρο τους είναι να ενταχθούν στην Ένωση, όταν έρθει η ώρα, όπως και τα Δυτικά Βαλκάνια. Στην αρχή αυτού του άρθρου, ανέφερα μια Ένωση με περισσότερα από 30 μέλη, άρα αυτό όντως θα ισχύει.
Τώρα ας σκεφτούμε τι σημαίνει αυτή η στρατηγική. Οι υποστηρικτές της μας εξηγούν ότι θέλουν να δημιουργήσουν μια οντότητα ικανή να ανταγωνιστεί τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και την Κίνα.
Ας παρατηρήσουμε ότι η ΕΕ έχει αντικαταστήσει τις Ευρωπαϊκές Οικονομικές Κοινότητες (ΕΟΚ) τις οποίες επιθυμούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο. Τα εννέα ιδρυτικά κράτη δεν θα μπορούσαν αλλιώς να επωφεληθούν από το σχέδιο Μάρσαλ χωρίς να δεσμευτούν να την διαμορφώσουν. Στη συνέχεια, όταν δημιουργήθηκε το ΝΑΤΟ, δημιουργήθηκε και η Επιτροπή έτσι ώστε να μεταγράψει τα πρότυπα της Ατλαντικής Συμμαχίας στους εθνικούς νόμους.
Αυτή η εξάρτηση εξακολουθεί να ισχύει. Γι’ αυτό
- και η Ένωση και η Συμμαχία έχουν την έδρα τους στις Βρυξέλλες·
- ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ προσκαλείται συχνά στο Συμβούλιο των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της Ένωσης·
- η διεύρυνση της Ένωσης προς τα κράτη του πρώην Ανατολικού Μπλοκ που ανακοίνωσε ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζέιμς Μπέικερ, έγινε πριν από τη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου·
- η Συνθήκη της Νίκαιας προβλέπει ότι η άμυνα των κρατών της Ένωσης διασφαλίζεται από την Ατλαντική Συμμαχία. Η τελευταία διέπεται από την κοινή δήλωση του 2023 [7].
Η ιδέα του ανταγωνισμού με τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι επομένως γελοία, αφού η ΕΕ ή η Αυτοκρατορία που θα την διαδεχθεί, είναι δημιούργημα αυτών των Ηνωμένων Πολιτειών. Όσο για τον ανταγωνισμό με την Κίνα, σημαίνει υιοθέτηση του νεοσυντηρητικού οράματος του κόσμου που προϋποθέτει έναν αναπόφευκτο «ανταγωνισμό» μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και άρνηση του κινεζικού οράματος το οποίο, αντίθετα, σκέφτεται μια «αρμονική συνεργασία».
Ορισμένες γαλλικές προσωπικότητες καταγγέλλουν το αυτοκρατορικό εγχείρημα του Εμμανουέλ Μακρόν στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας που προωθούσε ο Σαρλ Ντε Γκωλ. Από την πλευρά μου, δεν θα είχα τίποτα ενάντια στο να ανήκω σε μια χώρα μεγαλύτερη από τη δική μου, αλλά τουλάχιστον θα έπρεπε να νιώθω μέλος του λαού της, αλλά η ΕΕ είναι μόνο ένα άθροισμα διαφορετικών λαών· οι οποίοι σχηματίστηκαν από διαφορετική Ιστορία και διαφορετικό πολιτισμό. Πριν από την εκλογή του, ο Εμμανουέλ Μακρόν κορόιδευε την γαλλική κουλτούρα ως όντας μιας άλλης εποχής. Σήμερα δεν έχει αποδειχτεί η ύπαρξη κουλτούρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επομένως ενός Λαού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεχίζω να νιώθω πιο κοντά στους Ισπανούς και τους Ρώσους παρά στους Πολωνούς και τους Λιθουανούς.
Τέλος, τελευταία παρατήρηση, το αυτοκρατορικό εγχείρημα του Εμμανουέλ Μακρόν δεν θα υλοποιηθεί σήμερα γιατί είναι ήδη ξεπερασμένο. Βασίζεται στην ιδέα ότι μια κάθετη εξουσία, που ασκείται σε μια πολύ μεγάλη περιοχή, θα ήταν ισχυρή. Αυτό ίσχυε στη βιομηχανική εποχή, όταν σκεφτόμασταν μέσω τεράστιων οργανώσεων που δημιουργήθηκαν κατά το πρότυπο των μεγάλων εργοστασίων συναρμολόγησης. Σήμερα όμως, στην εποχή της πληροφορικής, της ψηφιακής τεχνολογίας και της Τεχνητής Νοημοσύνης, οι μόνες επιτυχημένες δομές λειτουργούν οριζόντια σε δίκτυο.
Ο καθηγητής Νομικής Βάλτερ Χάλσταϊν σχεδίασε τη «Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη» την οποία προσπάθησε να επιτύχει ο Καγκελάριος Αδόλφος Χίτλερ. Η ιδέα του ήταν να ενώσει τα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη γύρω από μια Γερμανία που εκτεινόταν σε όλα τα εδάφη των γερμανόφωνων λαών. Με τη δύναμη των αριθμών, το Βερολίνο θα κυβερνούσε τότε την Ευρώπη. Ο Βάλτερ Χάλσταϊν μάλλον δεν ήταν Ναζί, αλλά επιλέχθηκε για να διαπραγματευτεί αυτό το σχέδιο με τον ντούτσε Μπενίτο Μουσολίνι. Το 1958 έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, απόδειξη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο είχαν υιοθετήσει, για λογαριασμό τους, τη «Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη» του Χίτλερ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, στην αρχή αυτού του άρθρου, σημείωσα την ομοιότητα των προθέσεων του προέδρου Μακρόν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού του 2024 με εκείνες του Καγκελαρίου Αδόλφου Χίτλερ για τους Αγώνες του Βερολίνου του 1936. Και στις δύο περιπτώσεις, πρόκειται για «μαζική χειραγώγηση» στην υπηρεσία ενός ακατόρθωτου αυτοκρατορικού ονείρου.
Κριστιάν Άκκυριά
[1] « Discours d’Emmanuel Macron à l’université de la Sorbonne », par Emmanuel Macron, Réseau Voltaire, 26 septembre 2017.
[2] Rapport public annuel 2024, Cour des Comptes, 13 mars 2024.
[3] «Για μια ευρωπαϊκή Αναγέννηση», Εμμανουέλ Μακρόν, 4 Μαρτίου 2019.
[4] «Opening Statement in the European Parliament Plenary Session», by Ursula von der Leyen, European Commission, July 16, 2019.
[5] «Διάσκεψη για το Μέλλον της Ευρώπης: Επισκόπηση των τελικών προτάσεων», Silvia Kotanidis, Υπηρεσία Έρευνας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
[6] « Discours d’Emmanuel Macron sur l’Europe », par Emmanuel Macron, Réseau Voltaire, 25 avril 2024.
[7] «Κοινή δήλωση για τη συνεργασία ΕΕ-ΝΑΤΟ», 10 Ιανουαρίου 2023
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
