Τιερρύ Μεϊσάν: Πώς να σταματήσει η άνοδος προς το πόλεμο

Πώς να σταματήσει η άνοδος προς το πόλεμο

του Τιερρύ Μεϊσάν

Η ουκρανική σύγκρουση μετατρέπεται σε πόλεμο μεταξύ της Δύσης από τη μία πλευρά και της Ρωσίας και της Κίνας από την άλλη. Κάθε πλευρά είναι πεπεισμένη ότι η άλλη θέλει την εξόντωση της. Η ειρήνη μπορεί να επῖτευχθεί μόνο εάν κάθε πλευρά προσεγγίσει την θεώρηση της άλλης. Πρέπει να είναι μια ριζική αλλαγή, καθώς σήμερα ούτε ο δυτικός λόγος ούτε οι ρωσικές ενέργειες προσεγγίζουν την πραγματικότητα.

Δίκτυο Βολταίρος| Παρίσι (Γαλλία) | 27 Σεπτεμβρίου 2022 

DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Οι πρόεδροι της Ρωσίας και της Κίνας, Βλαντιμίρ Πούτιν και Σι Τζινπίνγκ. Οι Στράουσιστές του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Άντονι Μπλίνκεν και Βικτόρια Νούλαντ.

Κανένας πολιτικός ηγέτης δεν θέλει πόλεμο στην επικράτειά του. Όταν αυτό συμβαίνει γίνεται  συνήθως λόγω φόβου. Κάθε πλευρά φοβάται την άλλη, σωστά ή λανθασμένα. Φυσικά, υπάρχουν πάντα μερικά στοιχεία που ωθούν στον κατακλυσμό, αλλά είναι φανατικά και εξαιρετικά μειοψηφικά.

Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Η Ρωσία είναι πεπεισμένη, καλώς ή κακώς, ότι η Δύση θέλει να την καταστρέψει, ενώ η Δύση έχει επίσης πειστεί ότι η Ρωσία διεξάγει ιμπεριαλιστική εκστρατεία και τελικά θα καταστρέψει τις ελευθερίες της. Στη σκιά, μια πολύ μικρή ομάδα, οι Στραουσιστές, εύχεται την σύγκρουση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι για αύριο. Αν όμως κανένας πολιτικός ηγέτης δεν αλλάξει ριζικά την εξωτερική του πολιτική, βαδίζουμε κατευθείαν στο άγνωστο και πρέπει να προετοιμαστούμε για το απόλυτο χάος.

Για να διαλύσουμε τις παρεξηγήσεις, πρέπει να ακούσουμε τις αφηγήσεις και των δύο πλευρών.

Η Μόσχα θεωρεί ότι η ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς ήταν ένα ενορχηστρωμένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα. Είναι το πρώτο σημείο απόκλισης καθώς η Ουάσιγκτον ερμηνεύει τα γεγονότα ως «επανάσταση», αυτή του «EuroMaidan» ή της «Αξιοπρέπειας». Οκτώ χρόνια αργότερα, πολλές δυτικές μαρτυρίες πιστοποιούν την εμπλοκή του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, της CIA και της NED, της Πολωνίας, του Καναδά και τελικά του ΝΑΤΟ.

Οι πληθυσμοί της Κριμαίας και του Ντονμπάς αρνήθηκαν να δεχτούν τη νέα εξουσία, η οποία περιελάμβανε πολλούς «ολοκληρωτικά εθνικιστές», διαδόχους των ηττημένων του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου.

Η Κριμαία, η οποία είχε ήδη ψηφίσει με δημοψήφισμα να ενταχθεί στη μελλοντική ανεξάρτητη Ρωσία όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, ένα εξάμηνο πριν η υπόλοιπη Ουκρανική Σοβιετική Δημοκρατία κηρύξει την ανεξαρτησία της, ψήφισε ξανά σε δημοψήφισμα. Για τέσσερα χρόνια, η Κριμαία διεκδικήθηκε τόσο από τη Ρωσία όσο και από την Ουκρανία. Η Μόσχα υποστηρίζει ότι μεταξύ 1991 και 1995, ήταν εκείνη που κατέβαλε τις συντάξεις και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων στην Κριμαία και όχι το Κίεβο. Στην πραγματικότητα, η Κριμαία ήταν πάντα ρωσική, ακόμη και αν την θεωρούσαν προσαρτημένη στην Ουκρανία. Ήταν τελικά ο Ρώσος πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν που, περνώντας μια πολύ σοβαρή οικονομική κρίση, αποφάσισε να εγκαταλείψει  την Κριμαία στη φροντίδα του Κίεβου. Ωστόσο, η Κριμαία ψήφισε στη συνέχεια ένα σύνταγμα που αναγνωρίζει την αυτονομία εντός της Ουκρανίας, το οποίο το Κίεβο δεν αποδέχθηκε ποτέ. Το δεύτερο δημοψήφισμα, το 2014, διακήρυξε μαζικά την ανεξαρτησία της. Στη συνέχεια, το Κοινοβούλιο της Κριμαίας ζήτησε την προσάρτηση του κράτους του στη Ρωσική Ομοσπονδία, την οποία η τελευταία αποδέχθηκε. Για να ενισχύσει τη συνέχεια της επικράτειάς της, η Ρωσία έχτισε, χωρίς να συμβουλευτεί την Ουκρανία, μια γιγαντιαία γέφυρα που συνδέει τη μητρόπολή της με τη χερσόνησο της Κριμαίας επάνω από την Αζοφική Θάλασσα, ιδιωτικοποιώντας ουσιαστικά αυτή τη μικρή θάλασσα.

Στην Κριμαία βρίσκεται το λιμάνι της Σεβαστούπολης, το οποίο είναι απαραίτητο για το ρωσικό ναυτικό. Δεν αντιπροσώπευε τίποτα το 1990, αλλά έγινε ξανά αξιόλογη δύναμη το 2014.

Οι Δυτικοί αναγνώρισαν το σοβιετικό δημοψήφισμα στην Ουκρανία το 1990, αλλά όχι το δημοψήφισμα του 2014. Ωστόσο, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών ισχύει και για τους κάτοικους της Κριμαίας. Οι Δυτικοί υποστηρίζουν ότι πολλοί Ρώσοι άστολοι στρατιώτες ήταν παρόντες επί τόπου . Είναι αλήθεια, αλλά τα αποτελέσματα των δύο δημοψηφισμάτων του 1990 και του 2014 ήταν παρόμοια. Δεν υπάρχουν περιθώρια υποψίας για απάτη.

Για να επισημάνει ότι δεν αποδέχθηκε αυτή την «προσάρτηση», η Δύση επέβαλε συλλογικά κυρώσεις κατά της Ρωσίας, χωρίς εξουσιοδότηση από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Αυτές οι κυρώσεις παραβιάζουν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος παρέχει αυτήν την εξουσία αποκλειστικά  στο Συμβούλιο Ασφαλείας.

Οι περιφέρειες του Ντονέτσκ και της Λουχάνκς απέρριψαν επίσης την κυβέρνηση που προέκυψε από το πραξικόπημα του 2014. Διακήρυξαν την αυτονομία τους και παρουσιάστηκαν ως αγωνιστές εναντίον των  «Ναζί» στο Κίεβο. Η εξίσωση των «ολοκληρωτικά εθνικιστών» με τους «Ναζί» είναι ιστορικά δικαιολογημένη, αλλά οι εκτός Ουκρανίας δεν το αντιλαμβάνονται.

Ο «ολοκληρωτικός εθνικισμός» δημιουργήθηκε στην Ουκρανία από τον Dmytro Dontsov στις αρχές του εικοστού αιώνα. Αρχικά, ο Ντόντσοφ ήταν αριστερός φιλόσοφος, αλλά σταδιακά μετακόμισε στην άκρα δεξιά. Ήταν πληρωμένος πράκτορας του Δεύτερου Ράιχ κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, πριν συμμετάσχει στην ουκρανική κυβέρνηση του Symon Petlyura, ο οποίος αναδείχτηκε  την εποχή της Ρωσικής Επανάστασης του 1917. Συμμετείχε στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων και αποδέχθηκε τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, έγινε προπαγανδιστής του φασισμού στην νεολαία, στη συνέχεια του ναζισμού. Έγινε βίαια αντισημιτικός, κηρύττοντας υπέρ της σφαγής των Εβραίων πολύ πριν αυτό το θέμα υποστηριχθεί από τις ναζιστικές αρχές, οι οποίες δεν μιλούσαν για απέλαση παρά μόνο μετά το 1942. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αρνήθηκε να ηγηθεί της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), την οποία εμπιστεύτηκε στον μαθητή του Stepan Bandera, με τη βοήθεια του Yaroslav Stetsko. Σχεδόν όλα τα έγγραφα σχετικά με τη δραστηριότητά του στο κόρφο του ναζισμού καταστράφηκαν. Δεν είναι γνωστό τι έκανε κατά τη διάρκεια του πολέμου, εκτός από την ενεργό συμμετοχή του στο Ινστιτούτο Reinhard Heydrich μετά τη δολοφονία του τελευταίου. Οι εφημερίδες αυτού του αντισημιτικού οργάνου του δίνουν εξέχουσα θέση. Κατά την Απελευθέρωση, κατέφυγε στον Καναδά, υπό την προστασία των αγγλοσαξονικών μυστικών υπηρεσιών, και στη συνέχεια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο τέλος της ζωής του, κατέληξε σε κάτι σαν μυστικιστής  των Βίκινγκς, κηρύττοντας την τελική αντιπαράθεση εναντίον των «Μοσχοβιτών». Σήμερα, τα βιβλία του, ειδικά ο Εθνικισμός του, είναι μια υποχρεωτική ανάγνωση για τους πολιτοφύλακες, ειδικά εκείνους του Συντάγματος Αζόφ. Οι Ουκρανοί «αναπόσπαστοι εθνικιστές» έσφαξαν τουλάχιστον 3 εκατομμύρια συμπολίτες τους κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Ουάσιγκτον διαβάζει αυτή την ιστορία διαφορετικά. Για αυτήν, οι «αμετανόητοι εθνικιστές» έκαναν σίγουρα λάθη, αλλά αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία τους τόσο από τους Γερμανούς Ναζί όσο και από τους Ρώσους Μπολσεβίκους. Συνεπώς, η CIA ορθώς φιλοξένησε τον Ντμίτρο Ντονσόφ στις ΗΠΑ και προσέλαβε τον Στεπάν Μπαντέρα στο Radio Free Europe. Και ακόμη περισσότερο, για τη δημιουργία της Παγκόσμιας Αντικομμουνιστικής Λίγκας γύρω από τον Ουκρανό ναζί πρωθυπουργό Γιάροσλαβ Στέτσκο και τον ηγέτη της κινεζικής αντικομμουνιστικής αντιπολίτευσης Τσιάνγκ Κάι-σεκ. Σήμερα, σύμφωνα με την Ουάσιγκτον, αυτά τα γεγονότα ανήκουν στο παρελθόν.

Το 2014, με τον πρόεδρο Πέτρο Ποροσένκο, η κυβέρνηση του Κιέβου διέκοψε κάθε βοήθεια προς τους «Μοσχοβίτες» του Ντονμπάς. Σταμάτησε να πληρώνει τις συντάξεις των πολιτών τους και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων τους. Απαγόρευσε τη ρωσική γλώσσα, που μιλούσαν οι μισοί Ουκρανοί, και εξαπέλυσε τιμωρητικές στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον αυτών των «υπανθρώπων», σκοτώνοντας 5.600 ανθρώπους και εκτοπίζοντας 1,5 εκατομμύριο άτομα σε 10 μήνες. Μπροστά σε αυτές τις φρικαλεότητες, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ρωσία επέβαλαν τις συμφωνίες του Μινσκ. Το ζητούμενο ήταν να λογικευτεί η κυβέρνηση του Κιέβου και να προστατευθούν οι πληθυσμοί του Ντονμπάς.

Σημειώνοντας ότι οι πρώτες συμφωνίες δεν είχαν εφαρμοστεί, η Ρωσία πρότεινε το Μινσκ 2 να εγκριθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Πρόκειται για το ψήφισμα 2202, το οποίο εγκρίθηκε ομόφωνα. Κατά τη διάρκεια των αιτιολογήσεων ψήφου, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέπτυξαν την ανάγνωση τους για αυτή τη περίοδο. Για αυτούς, οι «μαχητές της αντίστασης» του Ντονμπάς δεν ήταν παρά μόνο «αυτονομιστές» που υποστηρίζονταν στρατιωτικά από τη Μόσχα. Ως εκ τούτου, διευκρίνισαν ότι η συμφωνία του Μινσκ 2 (12 Φεβρουαρίου 2015) δεν αντικατέστησε τις συμφωνίες του Μινσκ 1 (5 και 19 Σεπτεμβρίου 2014), αλλά προστέθηκε σε αυτές. Απαίτησαν από τη Ρωσία να αποσύρει τα στρατεύματα χωρίς στολές που είχε αναπτύξει στο Ντονμπάς. Η Γερμανία και η Γαλλία πρόσθεσαν μια κοινή δήλωση, την οποία συνυπέγραψε η Ρωσία, η οποία εγγυάται την «υποχρεωτική» εφαρμογή αυτής της δέσμης «δεσμεύσεων».

Ωστόσο, λίγο αργότερα, ο πρόεδρος Ποροσένκο δήλωσε ότι δεν είχε καμία πρόθεση να εφαρμόσει τίποτα και ξανάρχισε τις εχθροπραξίες· θέση που επανέλαβε η κυβέρνηση του προέδρου Ζελένσκι. Στη διάρκεια των 7 ετών που ακολούθησαν το ψήφισμα 2202, 12.000 νέα θύματα σκοτώθηκαν, σύμφωνα με το Κίεβο, ή 20.000, σύμφωνα με τη Μόσχα. 

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Μόσχα δεν παρενέβη. Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν όχι μόνο απέσυρε τα στρατεύματά του, αλλά απαγόρευσε σε έναν «ολιγάρχη» να στέλνει μισθοφόρους για να υποστηρίξουν τους πληθυσμούς του Ντονμπάς. Οι τελευταίοι βρέθηκαν εγκαταλειμμένοι από τους εγγυητές των συμφωνιών του Μινσκ και από τα άλλα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Η Μόσχα λοιπόν δεν είπε τίποτα, αλλά προετοίμασε τη συνέχεια. Υποφέροντας από τις κυρώσεις που είχε υποστεί μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, περίμενε από τη Δύση να την ενισχύσει όταν θα παρενέβαινε για να εφαρμόσει το ψήφισμα 2202. Επικοινώνησε συνεπώς με άλλα κράτη που υπόκεινται σε κυρώσεις, συμπεριλαμβανομένου του Ιράν, για να παρακάμψει αυτές που την έπληξαν και να προετοιμαστεί να παρακάμψει άλλες. Όλοι όσοι επισκέπτονται τακτικά τη Ρωσία διαπίστωσαν ότι η κυβέρνηση Πούτιν ανάπτυσσε μια τροφική αυτάρκεια, συμπεριλαμβανομένου του κρέατος και του τυριού, τα οποία έλειπαν τότε από τη χώρα. Η Ρωσία προσέγγισε την Κίνα στον τραπεζικό τομέα, κίνηση την οποία παρερμηνεύσαμε ως πρωτοβουλία έναντι του δολαρίου. Επρόκειτο στη πραγματικότητα για την προετοιμασία σε περίπτωση  αποκλεισμού της από το σύστημα SWIFT.

Όταν ο πρόεδρος Πούτιν πήγε τον στρατό του στην Ουκρανία, κατέστησε σαφές ότι δεν κηρύσσει «πόλεμο» για την προσάρτηση της Ουκρανίας, αλλά εφαρμόζει μια «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» βάσει του ψηφίσματος 2202 και της «ευθύνης του να προστατεύσει» τον άμαχο πληθυσμό του Ντονμπάς.

Όπως αναμενόταν, η Δύση απάντησε με οικονομικές κυρώσεις που διατάραξαν σοβαρά τη ρωσική οικονομία για δύο μήνες. Στη συνέχεια, τα πράγματα αντιστράφηκαν και αυτές οι κυρώσεις αποδείχθηκαν κερδοφόρες για τη Ρωσία, η οποία προετοιμαζόταν για αυτές εδώ και πολύ καιρό.

Στο πεδίο, η Δύση έστειλε πολλά όπλα, στη συνέχεια ανέπτυξε στρατιωτικούς συμβούλους και μερικές ειδικές δυνάμεις. Ο ρωσικός στρατός, τρεις φορές μικρότερος από τον ουκρανικό στρατό, άρχισε να υποφέρει. Ως εκ τούτου, διέταξε μερική επιστράτευση για την αποστολή νέων στρατευμάτων χωρίς να χρειαστεί να απογυμνώσει το εθνικό αμυντικό του σύστημα.

Το ΝΑΤΟ, από την πλευρά του, ανέπτυξε έναν μηχανισμό για να κινητοποιήσει μια κεντρική ομάδα κρατών και μια διευρυμένη ομάδα των πιο απομακρυσμένων συμμάχων του. Πρόκειται για την επικέντρωση της οικονομικής προσπάθειας στον μεγαλύτερο αριθμό εταίρων έως ότου εξαντληθεί η Ρωσία.

Η Μόσχα απάντησε ανακοινώνοντας ότι αν οι Δυτικοί έκαναν άλλο ένα βήμα, θα χρησιμοποιούσε τα νέα της όπλα.

Ο ρωσικός  και ο κινεζικός στρατός κυριαρχούν στους υπερηχητικούς εκτοξευτές, τους οποίους στερούνται οι Δυτικοί. Η Μόσχα και το Πεκίνο μπορούν να καταστρέψουν οποιονδήποτε στόχο, οπουδήποτε στον κόσμο, μέσα σε λίγα λεπτά. Είναι αδύνατο να τους αποτρέψουμε και αυτή η ανισορροπία θα διαρκέσει τουλάχιστον μέχρι το 2030, σύμφωνα με τους ίδιους τους Αμερικανούς στρατηγούς. Η Ρωσία έχει ήδη δηλώσει ότι θα πλήξει κατά προτεραιότητα το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο θεωρεί ως τον  εγκέφαλο των εχθρών της, και το Πεντάγωνο, το οποίο θεωρεί ως ένοπλο βραχίονα του. Σε περίπτωση επίθεσης, οι ρωσικός και κινεζικός στρατός θα καταστρέψουν πρώτα τους στρατηγικούς δορυφόρους επικοινωνιών των Ηνωμένων Πολιτειών (CS3). Οι τελευταίες θα έχαναν σε λίγες ώρες τη δυνατότητα καθοδήγησης πυρηνικών πυραύλων και συνεπώς αντιποίνων. Ελάχιστη είναι η αμφιβολία για την έκβαση ενός τέτοιου πολέμου.

Όταν η Ρωσία μιλά για τη χρήση των πυρηνικών της όπλων για να επιτεθεί, δεν μιλά για στρατηγικές ατομικές βόμβες όπως χρησιμοποίησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, αλλά για τακτικά όπλα για την καταστροφή μικρών προσδιορισμένων στόχων (Λευκός Οίκος ή Πεντάγωνο). Ως εκ τούτου, οι μεγαλόστομες δηλώσεις του προέδρου Μπάιντεν σχετικά με τον κίνδυνο που θα αποτελούσε για τον κόσμο είναι εξ αρχής άκυρες.

Ωστόσο, η εμπλοκή σε αυτή την αντιπαράθεση δεν είναι αδύνατη. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι Στραουσιστές, μια πολύ μικρή ομάδα μη εκλεγμένων πολιτικών, είναι αποφασισμένοι να επιφέρουν την αποκάλυψη. Σύμφωνα με αυτούς, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είναι πλέον σε θέση να ασκήσουν κυριαρχία σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά μπορούν ακόμα να το επιτύχουν πάνω στους συμμάχους τους. Για αυτό, δεν θα διστάζουν να θυσιάσουν μέρος των δικών τους, εάν οι σύμμαχοί τους υποφέρουν ακόμη περισσότερο από ό, τι οι ίδιοι και εάν, με αυτόν τον τρόπο, παραμένουν οι πρώτοι (όχι οι καλύτεροι).

Όπως σε όλες τις συγκρούσεις, οι άνθρωποι φοβούνται και ορισμένα άτομα τους ωθούν σε πόλεμο.

Η Ρωσία μόλις οργάνωσε τέσσερα δημοψηφίσματα για την αυτοδιάθεση και την προσκόλληση, τόσο στις δύο Δημοκρατίες του Ντονμπάς όσο και σε δύο περιφέρειες της Νοβορωσίας. Η άποψη της ομάδας των G7 μέσω των  υπουργών Εξωτερικών που συμμετείχαν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, ήταν να καταγγείλει αμέσως άκυρα τα δημοψηφίσματα επειδή θα διεξαχθούν σε κατάσταση πολέμου, κάτι που αποτελεί αμφισβητήσιμη άποψη. Ως εκ τούτου, κατήγγειλαν παραβίαση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτά τα τελευταία σημεία είναι λάθος. Εξ ορισμού, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών δεν αντιβαίνει στην κυριαρχία και στην εδαφική ακεραιότητα του κράτους από το οποίο μπορούν, εφόσον το επιθυμούν, να αποσχιστούν. Εξάλλου, όλα τα μέλη της Ομάδας των 7 (εκτός από την Ιαπωνία) υπέγραψαν την Τελική Πράξη του Ελσίνκι με την οποία δεσμεύονται να υπερασπιστούν όλες αυτές τις αρχές ταυτόχρονα.

Είναι ιδιαίτερα απεχθές να διαπιστώνουμε τον τρόπο με τον οποίο η Ομάδα των 7 ερμηνεύει το δίκαιο προς όφελός της, και ιδιαίτερα το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών. Για παράδειγμα, η Γενική Συνέλευση των Ενωμένων Εθνών καταδίκασε την παράνομη κατοχή του Αρχιπελάγους Τσάγκος από το Ηνωμένο Βασίλειο. Διέταξε την επιστροφή του στον Μαυρίκιο έως τις 22 Οκτωβρίου 2019. Όχι μόνο αυτό δεν έχει γίνει, αλλά ένα από τα νησιά των Τσάγκος, το Ντιέγκο Γκαρσία, εξακολουθεί να μισθώνεται παράνομα στις Ηνωμένες Πολιτείες για να στεγάσει τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση στον Ινδικό Ωκεανό. Ή ακόμη, η Γαλλία μετέτρεψε παράνομα την αποικία της τής Μαγιότ σε νομό το 2009. Διεξήγαγε δημοψήφισμα κατά παράβαση των ψηφισμάτων 3291, 3385 και 31/4 της Γενικής Συνέλευσης, τα οποία επιβεβαίωναν την ενότητα των Κομορών και απαγόρευαν τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων μόνο σε ένα ή το άλλο από τα μέρη των, το κράτος των Κομορών και τη γαλλική αποικία της Μαγιότ. Ακριβώς για να ξεφύγει από την αποαποικιοποίηση, η Γαλλία οργάνωσε αυτό το δημοψήφισμα με το δεδομένο ότι είχε δημιουργήσει μια ναυτική στρατιωτική βάση και ειδικά μια στρατιωτική βάση παρακολούθησης και πληροφοριών.

Από ρωσικής πλευράς, αυτά τα δημοψηφίσματα, εάν αναγνωριστούν διεθνώς, θα θέσουν τέλος στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Αν τα αρνείται, η Δύση θα παρατείνει τη σύγκρουση. Πρόθεσή τους είναι να δουν την υπόλοιπη Νοβορωσία να πέφτει στα χέρια της Ρωσίας. Ωστόσο, εάν η Οδησσός γίνει και πάλι ρωσική, η Μόσχα θα πρέπει επίσης να αποδεχθεί την προσχώρηση της γειτονικής Υπερδνειστερίας στη Ρωσική Ομοσπονδία. Αλλά η Υπερδνειστερία δεν είναι ουκρανική, αλλά είναι μολδαβική, εξ ου και το σημερινό της όνομα της Μολδαβική Δημοκρατίας του Δνείστερου.

Η Ρωσία αρνείται να δεχτεί ένα μολδαβικό έδαφος που σίγουρα έχει ιστορικούς λόγους να αυτοανακηρυχθεί ανεξάρτητο. Αλλά δεν το έχει αποδεχθεί ούτε με τη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία, οι οποίες έχουν επίσης ιστορικούς λόγους να αυτοανακηρυχθούν ανεξάρτητες, αλλά είναι γεωργιανές. Ούτε η Μολδαβία ούτε η Γεωργία έχουν διαπράξει εγκλήματα συγκρίσιμα με εκείνα της σύγχρονης Ουκρανίας.

Φτάνοντας στο τέλος αυτής της παρουσίασης, βλέπουμε ότι οι ευθύνες μοιράζονται, αλλά όχι δίκαια. Οι Δυτικοί έχουν αναγνωρίσει το πραξικόπημα του 2014· προσπάθησαν να σταματήσουν τη σφαγή που ακολούθησε, αλλά τελικά άφησαν τους ακραίους εθνικιστές να τη συνεχίσουν· εξόπλισαν την Ουκρανία αντί να την αναγκάσουν να συμμορφωθεί με τις συμφωνίες 1 και 2 του Μινσκ. Η Ρωσία, από την πλευρά της, έχει κατασκευάσει χωρίς διαβούλευση μια γέφυρα που κλειδώνει την Αζοφική Θάλασσα. Η ειρήνη θα διατηρηθεί μόνο εάν και οι δύο πλευρές αναγνωρίσουν τα λάθη τους. 

Είμαστε ικανοί γι' αυτό;

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση  Κριστιάν Άκκυριά

Αλεξάντρ Ντούγκιν - Ετοιμάζεται το μοιραίο διάγγελμα του Πούτιν: Τρία σενάρια

 Ετοιμάζεται το μοιραίο διάγγελμα του Πούτιν: Τρία σενάρια.

22.09.2022

Αλεξάντρ Ντούγκιν

Εμείς -η Ρωσία και ο κόσμος- βρισκόμαστε τώρα σε μια κρίσιμη κατάσταση που μπορεί να συνοψιστεί στο ακόλουθο σχήμα: μιλάμε για την κατάσταση στην Ουκρανία, η οποία οδηγείται σε παγκόσμιο πόλεμο. Όπως κάθε σχήμα, απλοποιεί την πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα της απεικονίζει μια συγκεκριμένη πιθανή δομή. Αυτό το σχήμα περιλαμβάνει τρία αντικειμενικά σενάρια πιθανών εξελίξεων και τέσσερις εκδοχές υποκειμενικής θέσης. Έτσι, εμφανίζεται ήδη μια ορισμένη ασυμμετρία στο ξεκίνημα, η έννοια της οποίας θα αποκαλυφθεί καθώς περιγράφεται το σχήμα.

Το αντικειμενικό επίπεδο περιγράφει την πιθανή λογική του ξεδιπλώματος των αλυσίδων αιτίας και αποτελέσματος, που έχουν ήδη σκιαγραφηθεί σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο υφασμένο με επαληθεύσιμα γεγονότα.

Το υποκειμενικό επίπεδο περιλαμβάνει την αντίληψη των γεγονότων από ομάδες στην πίστα, μεταξύ των οποίων είναι ιδιαίτερα σημαντικές εκείνες που λαμβάνουν τις αποφάσεις-κλειδιά  οι οποίες, με τη σειρά τους, επηρεάζουν τα ίδια τα γεγονότα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Το καταστροφικό σενάριο (για τη Ρωσία). Κατοχή. Από-ιμπεριαλισμός. Τέρμα όλων των Ρωσίων

 

Ας ξεκινήσουμε με το χειρότερο σενάριο. Ας υποθέσουμε ότι η αντεπίθεση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων και, de facto, του ΝΑΤΟ γύρω από το Χάρκοβο και στο Ντονμπάς δεν είναι τυχαίο λάθος στο πλαίσιο της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης του ρωσικού στρατού, αλλά κάτι ακόμη πιο απειλητικό. Οι απαισιόδοξοι και οι κριτικοί παρατηρητές (καθώς και οι συμμετέχοντες) περιγράφουν με χίλιους δύο τρόπους τις συνέπειες και τη συνέχιση αυτής της διαδικασίας.

Αυτό το σενάριο περιγράφεται λεπτομερώς στην επίσημη προπαγάνδα των Ουκρανών, οι οποίοι ήδη προβλέπουν τη μεταφορά των εχθροπραξιών στην Κριμαία, το Μπέλγκοροντ, το Κουρσκ, το Ροστόφ και το Βορόνεζ και - στα όρια - σχεδιάζουν ακόμη και μια επίθεση στη Μόσχα. Είναι επίσης το ειδυλλιακό όνειρο των δυτικών ρωσόφοβων και των Ρώσων φιλελεύθερων. Πρόκειται ουσιαστικά για σενάριο που ανακοινώνει το τέλος της Ρωσίας, Τέρμα οι Ρωσίες.

Αυτό θα σήμαινε όχι μόνο το τέλος του καθεστώτος αλλά το τέλος των πάντων και όλων των Ρώσων. Και αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι το τέλος δεν θα είναι μαλακό και αντισταθμισμένο (όπως το 1991), αλλά αιματηρό και βίαιο. Αν αρχίσει η υποχώρησή μας (κατά μία έννοια, θα συνεχιστεί), τα πάντα θα πέσουν – για εξωτερικές και εσωτερικές αιτίες.

Πρόκειται για μια αντικειμενική τάση στην οποία αντιστοιχεί επίσης μια υποκειμενική πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα: είναι επίσημα το όνειρο του Κιέβου, των ρωσοφοβικών,  των ηγετών ενός παγκοσμιοποιημένου κόσμου, καθώς και των υποστηρικτών του Ναβάλνι*, της Αχεντζάκοβα και του Έκχο Μοσκβί, δηλαδή της πέμπτης φάλαγγας στο εσωτερικό της Ρωσίας.

Τα τρέχοντα προβλήματα που σχετίζονται με τον τεχνικό εξοπλισμό του στρατού, τους στρατηγικούς λανθασμένους υπολογισμούς (οι οποίοι έχουν ήδη εκδηλωθεί στα πρώτα στάδια της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης), με την εξάρτηση της Ρωσίας από την ξένη τεχνολογία, στην οποία η πρόσβαση έχει πλέον διακοπεί, η οποία, στην πραγματικότητα, επηρεάζει άμεσα τον εξοπλισμό μας, δηλαδή πηγάζει από τη συνολική κρίσιμη παγκόσμια εξάρτηση από τη Δύση στα αρχικά στάδια - μπορούν να αποβούν μοιραία.

Αλλά αν συμβαίνει αυτό, η Ρωσία ως οντότητα απλώς θα εξαφανιστεί και όλοι - οι αρχές και η κοινωνία - θα πρέπει να πληρώσουν το τίμημα. Κανείς δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από αυτό.

Το αποκαλυπτικό σενάριο (για όλους). Το τέλος της ιστορίας. Η καταστροφή της ανθρωπότητας.

 

Το δεύτερο σενάριο είναι αυτό της πυρηνικής αποκάλυψης. Αν  η Μόσχα, αρχίζει να χάνει σοβαρά, σύμφωνα με το πρώτο σενάριο, πιθανόν να αποφασίσει να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα. Το επιχείρημα «οι πυρηνικές δυνάμεις δεν χάνουν πολέμους» βασίζεται  ακριβώς σε αυτό το επιχείρημα. Μου έρχονται επίσης στο μυαλό τα λόγια του προέδρου για το ποιος «θα πεθάνει και ποιος θα πάει στον παράδεισο» ή ότι «δεν θα υπάρξει ειρήνη χωρίς τη Ρωσία».

Πιθανό; Ναι, μάλλον. Εξετάζει κανείς στη Ρωσία αυτό το ενδεχόμενο; Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Υπάρχει συνεπώς μια αντικειμενική αλυσίδα γεγονότων που μπορεί να οδηγήσει σε αυτό, και υπάρχουν υποκειμενικές δυνάμεις που πηγαίνουν επίσης προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι έτοιμες για αυτό.

Με άλλα λόγια, υπάρχουν αντικειμενικές προϋποθέσεις για ένα τέτοιο σημείο καμπής, καθώς και δυνάμεις που μπορούν να λάβουν ανάλογες αποφάσεις.

Ο Πούτιν δήλωσε ότι οι εχθροί του να μη περιμένουν την εθελοντική παράδοσή του, αναφέροντας το παράδειγμα του Σαλβαδόρ Αλιέντε, ο οποίος πολέμησε με πολυβόλο μέχρι τον τελευταίο άνδρα, αλλά η διαφορά είναι ότι ο Αλιέντε δεν είχε πυρηνικό κουμπί, μπορούσε μόνο να θυσιάσει τον εαυτό του και, μαζί του, μερικούς από τους εχθρούς του.

Τα πράγματα θα μπορούσαν να ξεκινήσουν από τώρα. Εάν ο βομβαρδισμός του πυρηνικού σταθμού της Ζαπορίζια από τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις επιτύχει τον στόχο του, θα ισοδυναμούσε με στοχευμένη πυρηνική επίθεση στο ρωσικό έδαφος - σε τελική ανάλυση, τα όπλα είναι δυτικά και δυτικοί εκπαιδευτές φροντίζουν για την αναγνώριση και τη στόχευση. Η απάντηση δεν θα ερχόταν πλέον από την Ουκρανία, αλλά από το πραγματικό κέντρο λήψης αποφάσεων, το οποίο βρίσκεται πολύ πιο δυτικά.

Ωστόσο, η Ρωσία θα μπορούσε να καταφύγει σε πυρηνικά όπλα σε άλλες καταστάσεις. Δεδομένου ότι για τη Ρωσία – το κράτος και τον λαό – η ήττα στον πολέμο θα σήμαινε πλήρη εξόντωση, και όχι μόνο μια σοβαρή αλλά παρόλα αυτά ανεκτή ήττα, η οποία θα μπορούσε να ξεπεραστεί, το πυρηνικό σενάριο δεν μπορεί να αποκλειστεί. Η Δύση σαφώς υποτιμά αυτή την πιθανότητα, θεωρώντας την μπλόφα.

Ένα πατριωτικά νικηφόρο σενάριο (για τη Ρωσία και τους υποστηρικτές ενός πολυπολικού κόσμου). Ο ιερός πόλεμος.

 

Το τρίτο σενάριο είναι το πιο σημαντικό. Και το μόνο που μπορεί να μας σώσει.

Στη Ρωσία, διεξάγεται μια επανάσταση από τα πάνω. Ο Πούτιν, που έχει ήδη έρθει σε ρήξη με τη Δύση, μετατρέπει αυτή την ολική και μη αναστρέψιμη ρήξη σε ιδεολογία, νέα πορεία, στρατηγική και τις θέτει ως τη μόνη κατευθυντήρια γραμμή ύπαρξης. Καταργήθηκαν όλοι οι συμβιβασμοί, η Ρωσία γίνεται ανοιχτά μια λαϊκή αυτοκρατορία με σαφώς έντονη θρησκευτική και κοινωνική (αντικαπιταλιστική) ηθική. Ο φιλελευθερισμός και ο δυτικισμός εκδιώχθηκαν από τους ορίζοντές μας. Το σαμποτάζ, η κλοπή, η τεμπελιά και η διαφθορά σημειώνονται με ένα κόκκινο σίδερο, ένα σίδερο επεξεργαζόμενο σύμφωνα με τους νόμους του πολέμου.

Το κράτος και ο λαός ανασυντάχθηκαν και η ειδική στρατιωτική επιχείρηση μετατράπηκε σε ιερό λαϊκό πόλεμο. «Να ζει κανείς ή να μη ζει».

Μπορεί η κατάσταση να είναι αντικειμενικά τέτοια; Φυσικά και μπορεί. Πολλά αντικειμενικά γεγονότα, διαδικασίες και παράγοντες — συμπεριλαμβανομένης μιας υγιούς και αποφασιστικής αντίδρασης στις προηγούμενες αποτυχίες, συμπεριλαμβανομένων των πρόσφατων γεγονότων στην περιοχή του Χάρκοβο — πηγαίνουν ακριβώς προς αυτήν την κατεύθυνση.

Έχει αντικείμενο αυτό το σενάριο; Δεν υπάρχει αμφιβολία. Καταρχάς, ο ίδιος ο λαός, η κοινωνία, η πατριωτική πλειοψηφία, οι άνθρωποι στο μέτωπο και ένα σημαντικό μέρος της άρχουσας τάξης· ναι, όσο υψηλότερο είναι, τόσο λιγότεροι υπάρχουν, αλλά η άρχουσα τάξη δεν είναι επίσης κάτι το ομοιογενές. Η κοινωνία είναι έτοιμη για αυτό. Αυτή είναι και η θέση που παίρνουν σχεδόν όλοι όσοι εμπλέκονται στον πόλεμο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και είναι σαφές σε όλους ότι αυτό που χρειάζεται πάνω απ' όλα είναι η κινητοποίηση και η ιδεολογία της νίκης. Φτάσαμε στο τέλος των συμβιβασμών. Μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων -αν τους πάρουμε όλους μαζί- οι πατριώτες είναι μάλλον η πλειοψηφία· μεταξύ του λαού - σχεδόν όλοι είναι πατριώτες, εκτός από τους παράγοντες επιρροής και τις παθολογικές εξαιρέσεις (υπάρχουν ανόητοι παντού). Εάν μια τέτοια πατριωτική επανάσταση συμβεί από ψηλά, η κινητοποίηση θα γίνει από μόνη της και η Ρωσία θα εισέλθει στην τελική μάχη για την έκβαση της παγκόσμιας ιστορίας. Στην πραγματικότητα, οι αρχαίοι Ορθόδοξοι, οι Ρώσοι φιλόσοφοι και οι ηρωικοί πρόγονοί μας, έβλεπαν το μέλλον ως εξής: θα έρθει η ώρα που οι Ρώσοι θα ξεσηκωθούν ενάντια στο κακό που κυβερνά τον κόσμο, ενάντια στον Αντίχριστο και θα εκπληρώσουν την αποστολή τους ως αφέντες. Στη σοβιετική εποχή, αυτό το σενάριο είχε μια ελαφρώς διαφορετική εκδοχή, αλλά την ίδια ουσία: τον αγώνα εναντίον της Δύσης για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και ένα δίκαιο και λαμπρό μέλλον.

Αυτή η στιγμή έφτασε.

Το ουσιώδες σε αυτό το σενάριο είναι μια ταχεία θραύση κάθε εξάρτησης από τη Δύση: ιδεολογική, τεχνολογική, ψυχολογική, οικονομική, πολιτιστική. Είναι αυτός ο εθισμός που μας παρέλυσε την κρίσιμη στιγμή. Φάνηκε ότι η Δύση κρατούσε τα κλειδιά σε πολλούς ζωτικούς τομείς – πληροφοριακούς, τεχνολογικούς, πολιτιστικούς, οικονομικούς. Ναι, είχαμε ένα σημαντικό πλεονέκτημα στον τομέα των φυσικών πόρων, αλλά χρησιμοποιήσαμε τη δυτική ιδεολογία, τεχνολογία και μεθοδολογία. Το υλικό των πόρων είναι σίγουρα σημαντικό, αλλά το ιδεολογικό και τεχνολογικό λογισμικό είναι ακόμη πιο σημαντικό.

Η επανάσταση του λαού από τα πάνω έχει σχεδιαστεί για να διαλύσει την εσωτερική Δύση – υπό τη μορφή του υπολειμματικού φιλελευθερισμού και όλων των άλλων κωδίκων – όσο γρηγορότερα γίνεται.

Δεν είναι εύκολο, αλλά αν δεν πραγματοποιηθεί, δείτε τα δύο σενάρια παραπάνω.

Το status quo, μια κενή και ανούσια ψευδαίσθηση

 

Τώρα, το μόνο που μένει είναι μια κατεύθυνση που υπάρχει ως υποκειμενική θέση, αλλά που δεν βασίζεται σε καμία αντικειμενική πραγματικότητα – γιατί απλά δεν υπάρχει.

Αυτή είναι η ψυχική κατάσταση του κόμματος "status quo", ή «Συλλογικότητα Ρούμπλεφκα». Είναι η κατηγορία εκείνων των υψηλόβαθμων αξιωματούχων και επιχειρηματιών που – για λόγους που κανείς δεν γνωρίζει – συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ο κόσμος πριν από τις 24 Φεβρουαρίου 2022 και ο κόσμος μετά τις 24 Φεβρουαρίου 2022 είναι ουσιαστικά το ίδιο πράγμα. Τίποτα – ούτε οι αναφορές από το μέτωπο, ούτε οι τρομοκρατικές ενέργειες στο εσωτερικό μέτωπο, ούτε οι υφιστάμενες τεκτονικές αλλαγές στην παγκόσμια τάξη – δεν φαίνεται να τους πείθουν για το αντίθετο. Όπως και πριν, παλεύουν για τις θέσεις τους, προωθούν τους υποψηφίους τους για την εξουσία, κατατροπώνουν τους ανταγωνιστές τους, φροντίζουν να κρατήσουν αυτό που έχουν, δηλαδή ζουν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, προσαρμόζοντας τον εαυτό τους αντιδραστικά στην κατάσταση.

Θεωρούνται ευρέως ως το «κόμμα της προδοσίας», ως το "δαμάσκηνο", όπως λέγεται στα ρωσικά, αλλά αυτό είναι λάθος. Δεν μπορούν ούτε να προδώσουν ούτε να αποστραγγίσουν τίποτα. Δεν είναι ούτε οι αρχές ούτε ο λαός και κανείς δεν θα καταλήξει σε συμφωνία μαζί τους, ούτε η Δύση ούτε το Κίεβο. Έχουμε ήδη ξεπεράσει αυτό το στάδιο.

Η ειδική στρατιωτική επιχείρηση ενίσχυσε δυσανάλογα όλες τις υπάρχουσες αντιφάσεις. Ένας μονοπολικός κόσμος δεν μπορεί να συνυπάρχει με έναν πολυπολικό κόσμο. Ή μάλλον, δεν μπορεί κανείς πλέον να πιστεύει ότι ο κόσμος είναι «μονοπολικός» και δεν είναι δυνατόν άλλοι να πιστεύουν ότι είναι ταυτόχρονα και «πολυπολικός». Εάν η Ρωσία (καθώς και η Κίνα) επιμένει σοβαρά για την κυριαρχία της, πρέπει να το αποδείξει με πόλεμο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος και αυτός ο πόλεμος πρέπει να κερδηθεί. Αν κερδίσουμε, τότε το μέλλον θα είναι πολυπολικό· αλλά διαφορετικά, η Ρωσία δεν θα υπάρχει πλέον με καμία ιδιότητα. Δεν θα είναι δυνατόν να επιστρέψουμε στη δεκαετία του 1990 ή στην εποχή πριν από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, για κανέναν.

Τρία σενάρια είναι πιθανά, το τέταρτο όχι. Υπάρχει μόνο ως ένα είδος φτωχού φόρου τιμής στην αδράνεια, δηλαδή υπάρχει στο μυαλό, αλλά όχι στο ον.

Φυσικά, πολλά άτομα στην κορυφή της ρωσικής πολιτικής ελίτ τηρούν αυτή την τέταρτη θέση. Λένε ότι «όλα θα βολευτούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο», γεγονός που προκαλεί τη δικαιολογημένη οργή των πατριωτών· αλλά δεδομένου ότι ένα τέτοιο σενάριο δεν υπάρχει στην πράξη, είναι άχρηστο να σπαταλούνται προσπάθειες. Η συνθηκολόγηση ήταν δυνατή τη δεκαετία του 1990 και αυτό συνέβη. Οι συμβιβασμοί – πριν από την ειδική στρατιωτική επιχείρηση, θα μπορούσαν να είχαν υπάρξει και υπήρξαν, για παράδειγμα η αποδοχή από τη Μόσχα των κανόνων της παγκόσμιας Δύσης σχετικά με τον καταμερισμό της εργασίας και την ολοκλήρωση, τις συμφωνίες του Μινσκ κ.λπ.– δεν είναι πλέον δυνατοί.

Τώρα όλα έχουν ολοκληρωθεί. Το μόνο που μένει είναι ο λόγος από το έργο του Σαίξπηρ: «Να ζει κανείς ή να μη ζει». Η «Συλλογικότητα Ρούμπλεφκα» δεν υπάρχει πλέον. Οι βίλες στέκονται όρθιες, οι φρουροί παρακολουθούν, τα πολυτελή αυτοκίνητα κινούνται στο διάστημα. Διοργανώνονται ημέρες της πόλης και συναυλίες. Ακόμη και το Skolkovo λειτουργεί, ενώ άλλοι απατεώνες, υποστηριζόμενοι από τρελούς ολιγάρχες, σπεύδουν στον επικεφαλής της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, αλλά είναι μια χίμαιρα, ένας αντικατοπτρισμός. Το να ζει κανείς ή να μη ζει καταργεί την ίδια τη δυνατότητα να ονειρευτούμε ξανά.

Εάν υπάρχει η Ρωσία, είναι ήδη πολύ διαφορετική από πριν: λαϊκή και κινητοποιημένη, πολεμώντας σε όλα τα επίπεδα - πνευματικό, ιδεολογικό, τεχνικό, οικονομικό, μετωπικό - στη μάχη ενάντια σε έναν απόλυτο εχθρό. Αν η ρωσική πατρίδα δεν υπάρχει, είναι ήδη μια διαμελισμένη αποικία κατεχόμενη από το ΝΑΤΟ και τους Ουκρανούς Ναζί, ή μια μετα-αποκαλυπτική αλάνα (βλ. πρώτο και δεύτερο σενάριο).

Δεν υπάρχουν παρά μόνο τρία αντικειμενικά σενάρια και μόνο εκείνοι που το καταλαβαίνουν σε επίπεδο θέματος και επιλέγουν ένα από αυτά λαμβάνονται υπόψη, δηλαδή ότι ζουν πραγματικά και αποφασίζουν για τη μοίρα τους, τη μοίρα της χώρας τους, του λαού τους και της ανθρωπότητας. Είναι οι μόνοι που έχουν αντίληψη στην κλίμακα της ιστορίας.

Το κόμμα της προδοσίας απλά δεν υπάρχει πλέον, γιατί ο καιρός των παραχωρήσεων και των συμβιβασμών έχει παρέλθει, σαν πόνος φάντασμα. Τώρα είμαστε εμείς, μόνο εμείς. Αυτό είναι όλο.

Μετάφραση ρωσικά--γαλλικά: Ρόμπερτ Στάκερς

Le discours fatidique de Poutine se prépare: trois scénarios | Геополитика.RU (geopolitika.ru)

Ζελένσκι: η απάτη της αντεπίθεσης

του Τιερί Μεϊσάν

Ο πρόεδρος Ζελένσκι και οι σύμμαχοί του στο ΝΑΤΟ εξαπέλυσαν αντεπίθεση εναντίον των ρωσικών στρατευμάτων. Επέλεξαν ένα μέρος το οποίο η Μόσχα δεν σκόπευε να καταλάβει. Από κει και πέρα μπορούν να γιορτάσουν αυτή τη νίκη με τυμπανοκρουσίες χωρίς εχθρούς ή μάχες. Μία μπλόφα που πείθει μόνο όσους θέλουν να πειστούν, δηλαδή το δυτικό κοινό.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 20 SEPTEMBRE 2022

DEUTSCH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Ο πρόεδρος Ζελένσκι κοιτάζει την ουκρανική σημαία να υψώνεται στο «απελευθερωμένο» Ιζιούμ.

Το Κίεβο ανακοίνωσε με πολλές τυμπανοκρουσίες μια αντεπίθεση στην περιοχή του Χάρκοβου, απέναντι από το Ντονμπάς. Οι δυνάμεις που υποστηρίζονταν από το ΝΑΤΟ κατάφεραν να «απελευθερώσουν» μια λωρίδα εδάφους μήκους 70 χιλιομέτρων και πλάτους περίπου τριάντα.

Ο πρόεδρος Ζελένσκι, ο οποίος επισκέφθηκε το Ιζιούμ, ανακοίνωσε την «επικείμενη νίκη» της χώρας του ενάντια του Ρώσου «εισβολέα».

Ο δυτικός Τύπος κάνει λόγο για ρωσική πανωλεθρία και αναρωτιέται για πιθανή συνωμοσία με σκοπό την ανατροπή του «ηττημένου προέδρου», Βλαντιμίρ Πούτιν.

Στον χάρτη από το Institute for the Study of War, η «απελευθερωμένη» περιοχή είναι ο μπλε λεκές πάνω δεξιά.

Τέλος του παραμυθιού για να κοιμηθείτε όρθιοι· μια παραγωγή από το ΝΑΤΟ.

Στην πραγματικότητα, οι δυτικές δυνάμεις δεν εισήλθαν ποτέ στο Ντονμπάς, ούτε στη Δημοκρατία του Λουχάνσκ ούτε στη Δημοκρατία του Ντονέτσκ. Δεν ανέκτησαν παρά μόνο εδάφη από τα οποία πέρασε ο ρωσικός στρατός, αλλά ποτέ δεν τα κατέλαβε. Από την αρχή, ο πρόεδρος Πούτιν είχε ανακοινώσει ότι ήθελε να υπερασπιστεί τις δύο δημοκρατίες του Ντονμπάς, αλλά ότι δεν ήθελε να προσαρτήσει την Ουκρανία, την οποία σκοπεύει απλώς να «αποναζιστικοποιήσει» (δηλαδή να απαλλαγεί από τους «αμετανόητους εθνικιστές» της).

Με τον καιρό, ανακοίνωσε ότι σκόπευε επίσης να κάνει τους Ουκρανούς να πληρώσουν για τον πόλεμο που ξεκίνησαν, προσαρτώντας το νότιο τμήμα της χώρας τους. Δύο επιλογές ήταν τότε στη διάθεσή του, είτε να προσαρτήσει τη Νοβορωσία είτε τη Μαχνοβσχίνα, δηλαδή τα δύο ρωσικά εδάφη.

Η ιστορική Νοβορωσία, σύμφωνα με την Washington Post, το 2014.

Η Νοβορωσία, κατά γράμμα «Νέα Ρωσία», είναι η αποικία με ρωσικό πληθυσμό που κατέκτησε ο Γρηγόριος Ποτέμκιν, εραστής της Τσαρίνας Αικατερίνης Β’, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Περιλαμβάνει όλο το Νότο της σημερινής Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, μέχρι ένα μικρό μέρος της σημερινής Μολδαβίας, την Υπερδνειστερία. Αυτή η περιοχή δεν βίωσε ποτέ τη φρίκη της δουλοπαροικίας που η Αικατερίνη Β απέτυχε να καταργήσει στην αυτοκρατορία της. Ο στρατάρχης Ποτέμκιν έχτισε ένα φωτισμένο κράτος εκεί, εμπνευσμένο από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Η Νοβορωσία κυβερνήθηκε κάποτε από έναν Γάλλο αξιωματικό, προσωπικό φίλο του Τσάρου Αλέξανδρου Α ́, του Αρμάν ντε Βιγκνερότ του Πλέσι, δούκα του Ρισελιέ και μελλοντικού προέδρου του Γαλλικού Υπουργικού Συμβουλίου.

Θέση της Μαχνοβσχίνας (με έντονα γράμματα). Σταδιακά εξαπλώθηκε σε όλη την γκρίζα περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των περιοχών της Χερσώνας και του Ιζιούμ.

Η Μαχνοβσχίνα είναι ο τόπος όπου το 1918 θριάμβευσε ο μαύρος στρατός του αναρχικού αγρότη Νέστορα Μαχνό. Είχε καταφέρει να απελευθερωθεί από την εξουσία του Κιέβου, που τότε κατείχαν ο Symon Petlyura και ο Dmytro Dontsov, ο προστάτης και ιδρυτής των «ολοκληρωτικών εθνικιστών» των οποίων οι διάδοχοι βρίσκονται τώρα στην εξουσία και τους οποίους η Ρωσία περιγράφει ως «Ναζί». Οι υποστηρικτές του Μαχνό, από την πλευρά τους, εγκαθίδρυσαν ένα καθεστώς στα νοτιοανατολικά της χώρας εμπνευσμένο από τις ιδέες των Γάλλων σοσιαλιστών του δέκατου ένατου αιώνα (Σαρλ Φουριέ, Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν) και ιδιαίτερα από αυτές του Πιερ Κροπότκιν. Επεδίωξε δηλαδή να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς αυτοδιαχειριζόμενων κοινοτήτων. Η Μαχνοβσχίνα ανατράπηκε και οι υποστηρικτές της σφαγιάστηκαν σε ταυτόχρονες επιθέσεις από τη Γερμανική Αυτοκρατορία, τους Ουκρανούς «ολοκληρωτικούς εθνικιστές» και τους τροτσκιστές μπολσεβίκους.

Τελικά, ο Βλαντιμίρ Πούτιν επέλεξε τη Νοβορωσία και την διεκδικεί επίσημα.

Η περιοχή που μόλις «απελευθερώθηκε» από τον στρατό του Κιέβου θεωρήθηκε για ένα διάστημα μια από τις μεγαλύτερες αναρχικές χώρες του κόσμου, λόγω του Νέστορα Μαχνό, αλλά ποτέ δεν καταμετρήθηκε στα εδάφη της Νοβορωσίας. Η κυβέρνηση του Κιέβου ανέκτησε αυτό το μικρό έδαφος, όπως το έκανε και κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου.

Από τη ρωσική οπτική γωνία, το Κίεβο ανέκτησε ένα έδαφος για το οποίο η Μόσχα είχε κάποια στιγμή εξετάσει να προσαρτήσει, αλλά από το οποίο είχε τελικά παραιτηθεί. Έτσι δεν υπήρχε ρωσικός στρατός εκεί, παρά μόνο συνοριοφύλακες και αστυνομικοί του Ντονμπάς. Ήταν αυτοί που τράπηκαν σε φυγή χωρίς να αντισταθούν. Επομένως δεν υπήρξε μάχη και ακόμη λιγότερο δεν υπήρξε ήττα.

Οι εκτεταμένες αναφορές των δυτικών μέσων ενημέρωσης σχετικά με μια δήθεν συνωμοσία στρατηγών για την ανατροπή του «ηττημένου» προέδρου Πούτιν είναι καθαρές φαντασιώσεις ή ευγενείς πόθοι.

Θα ήταν διαφορετικά αν οι δυτικοί στρατοί ανακαταλάμβαναν την Χερσώνα, ένα λιμάνι στον ποταμό Δνείπερο, λίγο πριν εκβάλει στη Μαύρη Θάλασσα. Μια δεύτερη επιχείρηση σχεδιάζεται γύρω από τον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια. Αλλά δεν είμαστε ακόμα εκεί.

Η απάτη του προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι συνίσταται στο να παρουσιάσει ως μάχη, μια προέλαση των στρατευμάτων του σε μια κενή από στρατεύματα περιοχή. Του επιτρέπει να διεκδικήσει επιπλέον δισεκατομμύρια από τους Δυτικούς, γι’ αυτό και ξεκίνησε στις 6 Σεπτεμβρίου. Δύο ημέρες αργότερα, στις 8 του μηνός, περίπου πενήντα χώρες συναντιόνταν στην ΗΠΑϊκή βάση του Ramstein (Γερμανία) για να δώσουν όπλα στην Ουκρανία [1]. Δεδομένου ότι κανείς δεν έχει προϋπολογισμό για αυτό, οι δαπάνες προωθήθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο πλαίσιο του Ukraine Democracy Defense Lend-Lease Act of 2022 [2]. Θα πληρώσουν αργότερα, αλλά θα πληρώσουν αυτά που ξοδεύουν σήμερα χωρίς να τα υπολογίζουν.

Στις 9 και 10, το Ινστιτούτο για τη Μελέτη του Πολέμου αποκάλυψε λεπτομέρειες για την προέλαση των στρατευμάτων και τη θερμή υποδοχή που έλαβαν [3]. Αυτή η σκηνοθεσία καταπίνεται από τον δυτικό Τύπο που την αναμεταδίδει. Ωστόσο, αυτό το ινστιτούτο είναι ένα στέκι των Στράουσιστών. Επικεφαλής του είναι η Κίμπερλι Κάγκαν, κουνιάδα της βοηθού υπουργού Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ. Μεταξύ των διευθυντών του είναι ο Μπιλ Κρίστολ, πρώην πρόεδρος του Προγράμματος για έναν Αμερικανικό Αιώνα, καθώς και ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους που κατέστρεψε το Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Στις 11 του μηνός, το πρακτορείο Reuters-Thompson διαβεβαιώνει ότι χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες βρίσκονται σε πανωλεθρία [4]. Κάνει λόγο για «σκληρό πλήγμα για τη Ρωσία», ενώ το ρωσικό Γενικό Επιτελείο είχε διατάξει την άμεση αποχώρηση από το έδαφος αυτό για το οποίο δεν προτίθετο να εξασφαλίσει την διοίκηση. Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ είχε απολύσει τους Στραουσιστές από την κυβέρνησή του, η Βικτόρια Νούλαντ είχε γίνει μία από τις διευθύντριες του πρακτορείου Reuters [5]. Το τηλεγράφημα του Reuters υπογράφει ο Μαξ Χάντερ, απόφοιτος του Ίτον, του πιο αριστοκρατικού σχολείου της Αγγλίας. Λίγο αργότερα, το βρετανικό υπουργείο Άμυνας επιβεβαίωσε το τηλεγράφημα του.

Στις 12 του μηνός το καλαμπούρι επικυρώνεται από τους New York Times που δημοσιεύουν ένα δισέλιδο προς δόξαν του γενναίου Ζελένσκι. Ο δυτικός Τύπος αναμεταδίδει χωρίς σκέψη.

Κακή τύχη όμως! Η εφημερίδα της Νέας Υόρκης αναφέρει ότι όλοι οι ουκρανικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας χτυπήθηκαν τη νύχτα από πυραύλους [6]. Η Ουκρανία βρίσκεται στο σκοτάδι. Και η αντεπίθεση επίσης.

Ο πρόεδρος Πούτιν εξοργίζεται από τη δυτική παραπληροφόρηση. Δηλώνει ότι, προς το παρόν, η Ρωσία έχει χρησιμοποιήσει μόνο ένα μικρό μέρος των δυνάμεών της εναντίον των «Ναζί» στο Κίεβο και ότι, αν χρειαστεί, οι επόμενες ενέργειές της θα είναι εντελώς διαφορετικού μεγέθους.

Οι παρόντες αρχηγοί κρατών στη σύνοδο κορυφής του ΟΣΣ στη Σαμαρκάνδη.

Ο υπόλοιπος κόσμος, που έχει μάτια για να βλέπει - σε αντίθεση με την Δύση που έχει μόνο αυτιά για να ακούει μόνο ανοησίες – επιφύλαξε γιορτή στη ρωσική αντιπροσωπεία στη σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (ΟΣΣ, SCO) στη Σαμαρκάνδη.

Η ιδέα της ίδρυσης του Οργανισμού γεννήθηκε από μια επιτροπή εκπροσώπων της Ρωσίας και της Κίνας κατά την προεδρία του Γέλτσιν. Ο επικεφαλής της ρωσικής κυβέρνησης, Yevgeny Primakov, αναγνώρισε σταθερά σύνορα με το Πεκίνο. Το 1996, αυτή η αρχική επιτροπή έγινε διεθνές φόρουμ με επιπλέον τα κράτη της Κεντρικής Ασίας (Καζακστάν, Κιργιζία, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν) και λίγο πριν από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, έγινε ο σημερινός ΟΣΣ. Η Κίνα και η Ρωσία είχαν ήδη καταλάβει ότι οι Αγγλοσάξονες υποδαύλιζαν αναταραχές στην Κεντρική Ασία. Ως εκ τούτου, ανέπτυξαν από κοινού προγράμματα κατά της τρομοκρατίας και των αποσχιστικών τάσεων. Τα γεγονότα που ακολούθησαν έδειξαν το πόσο δίκιο είχαν.

Ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης αναπτύσσεται σταθερά εδώ και 20 χρόνια.

Ο ΟΣΣ αναπτύχθηκε ραγδαία. Η Ινδία, το Πακιστάν και το Ιράν έχουν συνταχθεί μαζί του. Η Λευκορωσία προετοιμάζεται και αυτή. Το Αφγανιστάν και η Μογγολία είναι παρατηρητές. 14 άλλα κράτη είναι εταίροι. Χαρακτηρίζεται από ένα πνεύμα πολύ διαφορετικό από αυτό των δυτικών οργανώσεων. Κατά κάποιον τρόπο, μπορεί να θεωρηθεί ως προέκταση του πνεύματος του Μπαντούνγκ: κυριαρχία των κρατών, μη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις και συνεργασία.

Ο ΟΣΣ καθησυχάζει και φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Σήμερα αντιπροσωπεύει το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού, ή ακόμη και τα δύο τρίτα εάν ληφθούν υπόψη τα κράτη παρατηρητές. Δεν κάνουν εκεί σχέδια για τον κομήτη φωνάζοντας για νίκη όταν εγκατασταθείς σε μη-διεκδικούμενο και ανυπεράσπιστο έδαφος.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση

Κριστιάν Άκκυριά

[1] « L’offensive du complexe militaro-industriel », par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Réseau Voltaire, 17 septembre 2022.

[2] Ukraine Democracy Defense Lend-Lease Act of 2022, US Congress.

[3] «Russian Offensive Campaign Assessment, September 9» και «Russian Offensive Campaign Assessment, September 10», Institute for the Study of War

[4] «Russia gives up key northeast towns as Ukrainian forces advance», Max Hunder & Vitalii Hnidyi, Reuters, September 11, 2022

[5] Ο Ντόναλντ Τραμπ το αναπλήρωσε διορίζοντας τον Έλιοτ Έιμπραμς αρμόδιο για τη Λατινική Αμερική. Τον άφησε να διεξάγει διάφορες επιχειρήσεις και τελικά τον εμπόδισε την τελευταία στιγμή να ξεκινήσει στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Βενεζουέλας.

[6] « La contre-offensive ukrainienne stoppée », Réseau Voltaire, 12 septembre 2022.

Τιερί Μεϊσάν: Οι Στραουσιστές γονάτισαν την ΕΕ.

 Οι Στραουσιστές γονάτισαν την ΕΕ.

του Τιερί Μεϊσάν

Μια μικρή ομάδα στις ΗΠΑ, που σχηματίστηκε γύρω από τη σκέψη του φιλόσοφου Λέο Στράους, ελέγχει πλέον τόσο το υπουργείο Άμυνας όσο και αυτό των Εξωτερικών. Αφού οργάνωσαν πολλούς πολέμους, αρχής γενόμενης με αυτό της Γιουγκοσλαβίας, φαντασιώθηκαν αυτόν της Ουκρανίας. Χειραγωγούν την Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε να στερηθεί βασικές πηγές ενέργειας. Εάν οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν ανοίξουν τα μάτια τους, η συμμαχία τους με την Ουάσιγκτον θα οδηγήσει στην κατάρρευση της οικονομίας της. Είναι άσκοπο να πιστεύουμε ότι οι Ευρωπαίοι θα γλιτώσουν επειδή έχουν ανεπτυγμένη οικονομία. Οι Στραουσιστές έγραψαν, ήδη από το 1992, ότι δεν θα δίσταζαν να καταστρέψουν τη Γερμανία και την Ε.Ε.

                ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 14 SEPTEMBRE 2022

DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Για τον καθηγητή Λέο Στράους, ήταν καλύτερα να ήσουν ο Χίτλερ παρά να πέσεις στα χέρια του.

Από το 1949, ο Γερμανοεβραίος φιλόσοφος Λέο Στράους δίδασκε στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Σύντομα σχημάτισε μια μικρή ομάδα Εβραίων μαθητών, επιλεγμένων ανάμεσα στους φοιτητές του. Τους έδωσε μια προφορική διδασκαλία, πολύ διαφορετική από τα γραπτά του. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι δημοκρατίες είχαν δείξει την αδυναμία τους να προστατεύσουν τους Εβραίους από την Τελική Λύση των Ναζί. Για να μην ξανασυμβεί αυτή η τραγωδία και το σφυρί να ξαναπέσει πάνω τους, οι μαθητές του έπρεπε συνεπώς να σταθούν στην άλλη πλευρά της λαβής. Τους συμβούλεψε να ιδρύσουν τη δική τους δικτατορία.

Οργανώνοντας τους οπαδούς του, ο Λέο Στράους τους αποκάλεσε «οπλίτες». Τους εκπαίδευσε για να διαταράξουν τα μαθήματα κάποιων συναδέλφων του.

Μερικά από τα μέλη αυτής της αίρεσης κατείχαν πολύ υψηλά αξιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ισραήλ. Η οργάνωση και η ιδεολογία αυτής της μικρής ομάδας αποτέλεσαν αντικείμενο διαμάχης μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Μια άφθονη βιβλιογραφία αντιτάχθηκε στους παρτιζάνους και τους αντιπάλους του φιλοσόφου. Τα γεγονότα, ωστόσο, είναι αδιαμφισβήτητα [1].

Αντισημιτικοί συγγραφείς έχουν συγχωνεύσει, από παρεξήγηση, τους Στραουσιστές, τις εβραϊκές κοινότητες της διασποράς και το κράτος του Ισραήλ. Ωστόσο, η ιδεολογία του Λέο Στράους δεν συζητήθηκε ποτέ στον εβραϊκό κόσμο πριν από την 11η Σεπτεμβρίου. Από κοινωνιολογικής άποψης είναι ένα σεχταριστικό φαινόμενο, καθόλου αντιπροσωπευτικό του εβραϊκού πολιτισμού. Ωστόσο, το 2003, οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» του Μπενιαμίν Νετανιάχου συνήψαν σύμφωνο με τους Στραουσιστές των ΗΠΑ, παρουσία άλλων Ισραηλινών ηγετών [2]. Αυτή η συμμαχία δεν δημοσιοποιήθηκε ποτέ.

Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της μικρής ομάδας είναι ότι είναι έτοιμη για όλα. Για παράδειγμα, ήθελαν να επαναφέρουν το Ιράκ στη Λίθινη Εποχή. Πράγματι το έκαναν. Γι’ αυτούς όλες οι θυσίες είναι δυνατές, ακόμη και για τους ίδιους, υπό την προϋπόθεση ότι θα παραμείνουν πρώτοι· όχι οι καλύτεροι, αλλά οι πρώτοι [3]!

O Πωλ Γούλφοβιτς

Το 1992, ένας σύμβουλος του υπουργού Άμυνας, ο Στραουσιστής Πωλ Γούλφοβιτς, σύνταξε το Defense Planning Guidance (Καθοδήγηση για τον αμυντικό Σχεδιασμό). Ήταν το πρώτο επίσημο έγγραφο των ΗΠΑ που αντικατοπτρίζει τη σκέψη του Λέο Στράους [4]. Ο Wolfowitz προσηλυτίστηκε στον Στραουσισμό από τον Aμερικανό φιλόσοφο Allan Bloom (φίλος του Γάλλου Raymond Aron), ο ίδιος γνώρισε μόνο για λίγο τον δάσκαλο στο τέλος της διδασκαλίας του στο Σικάγο. Ωστόσο, η πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στον ΟΗΕ, Jeane Kirkpatrick, τον αναγνώρισε ως «μία από τις σπουδαίες Στραουσιστικές φυσιογνωμίες» [5].

Στο πλαίσιο της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, ο Wolfowitz αναπτύσσει μια στρατηγική για τη διατήρηση της ηγεμονίας των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο. Θα έπρεπε να είχε μείνει εμπιστευτική, αλλά οι New York Times αποκάλυψαν τις κύριες γραμμές της και δημοσίευσαν αποσπάσματα [6]. Τρεις ημέρες αργότερα, η Washington Post αποκάλυψε περαιτέρω λεπτομέρειες [7]. Τελικά, το αρχικό κείμενο δεν δημοσιοποιήθηκε ποτέ, αλλά κυκλοφόρησε μια έκδοση που επιμελήθηκε ο υπουργός Άμυνας (και μελλοντικός Αντιπρόεδρος) Ντικ Τσένι.

Γνωρίζουμε ότι το αρχικό έγγραφο βασίζεται σε μια σειρά συναντήσεων στις οποίες συμμετείχαν δύο άλλα άτομα, και τα τρία Στράουσιστές: ο Andrew Marshall, ο «στοχαστής» του Πενταγώνου (που αντικαταστάθηκε τρία χρόνια μετά τον θάνατό του από τον Arthur Cebrowski), ο Albert Wohlstetter, ο στοχαστής της στρατηγικής πυρηνικής αποτροπής, και ο γαμπρός του, Richard Perle, μελλοντικός διευθυντής του Defense Policy Board. Το Defense Planning Guidance γράφτηκε από έναν φοιτητή του Wohlstetter, τον Zalmay Khalilzad (μελλοντικό πρεσβευτή στον ΟΗΕ).

Το έγγραφο παραπέμπει σε μια νέα «παγκόσμια τάξη [...] που τελικά υποστηρίχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες», στην οποία η μόνη υπερδύναμη θα είχε μόνο προσωρινές συμμαχίες, ανάλογα με τις συγκρούσεις. Ο ΟΗΕ και ακόμη και το ΝΑΤΟ θα παραγκωνίζονταν όλο και περισσότερο. Ευρύτερα, το Δόγμα Wolfowitz θεωρητικοποιεί την ανάγκη για τις Ηνωμένες Πολιτείες να εμποδίσουν την εμφάνιση οποιουδήποτε πιθανού ανταγωνιστή στην ηγεμονία των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των «προηγμένων βιομηχανικών εθνών» όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία. Στο στόχαστρο μπαίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση: «Μολονότι οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν το σχέδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για να αποτρέψουμε την εμφάνιση ενός αμιγώς ευρωπαϊκού συστήματος ασφαλείας που θα υπονόμευε το ΝΑΤΟ, και ιδιαίτερα την ολοκληρωμένη στρατιωτική δομή διοίκησης του». Ως εκ τούτου, οι Ευρωπαίοι θα κληθούν να συμπεριλάβουν στη Συνθήκη του Μάαστριχτ μια ρήτρα που θα υποτάσσει την αμυντική τους πολιτική στο ΝΑΤΟ, ενώ η έκθεση του Πενταγώνου συνιστά την ένταξη των νέων κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επιτρέποντάς τους να επωφεληθούν από μια στρατιωτική συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες που τις προστατεύει από πιθανή ρωσική επίθεση [8].

Αυτό το έγγραφο εφαρμόζεται υπομονητικά εδώ και τριάντα χρόνια.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ περιλαμβάνει πράγματι στον Τίτλο 5, άρθρο J4, μια παράγραφο 4 που ορίζει: «Η πολιτική της Ένωσης κατά την έννοια του παρόντος άρθρου δεν επηρεάζει τον ειδικό χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών μελών, συμμορφώνεται με τις υποχρεώσεις που απορρέουν για ορισμένα κράτη μέλη το ΝΑΤΟ και είναι συμβατή με την κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας που υιοθετείται στο πλαίσιο αυτό». Οι διατάξεις αυτές έχουν συμπεριληφθεί στα διάφορα κείμενα μέχρι το άρθρο 42 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σχεδόν όλα τα κράτη, πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, έχουν προσχωρήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η απόφαση ήταν επιλογή που επέβαλε η Ουάσιγκτον και ανακοινώθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ λίγο πριν από τη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που την ενέκρινε.

Το 2000, ο Paul Wolfowitz ήταν, μαζί με τον Zbighew Brzezinki, ο κύριος ομιλητής μιας τεράστιας ουκρανο-αμερικανικής διάσκεψης στην Ουάσιγκτον, που οργανώθηκε από τους «ολοκληρωτικούς εθνικιστές» Ουκρανούς πρόσφυγες στις ΗΠΑ. Εκεί δεσμεύτηκε να υποστηρίξει μια ανεξάρτητη Ουκρανία, να φέρει τη Ρωσία στον πόλεμο εναντίον της και τελικά να χρηματοδοτήσει την καταστροφή του αναγεννημένου αντιπάλου των Ηνωμένων Πολιτειών [9].

Αυτές οι δεσμεύσεις εφαρμόστηκαν με την επικύρωση, στις 28 Απριλίου 2022, του Ukraine Democracy Defense Lend-Lease Act of 2022 (Πράξη για δανεισμό-μίσθωση της άμυνας της Δημοκρατίας της Ουκρανίας) [10]. Η Ουκρανία εξαιρείται πλέον από όλες τις διαδικασίες ελέγχου του πολεμικού εξοπλισμού της , συμπεριλαμβανομένων των πιστοποιητικών τελικού προορισμού. Πολύ ακριβά όπλα πωλούνται με λίζινγκ από τις ΗΠΑ στην ΕΕ για να υπερασπιστούν την Ουκρανία. Όταν τελειώσει ο πόλεμος, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να πληρώσουν για ό, τι θα έχουν καταναλώσει. Και ο λογαριασμός θα είναι βαρύς.

Η Βικτώρια Νούλαντ και ο Άντονυ Μπλίνκεν στο γραφείο του Τζων Κέρρυ

Αν και οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν μέχρι στιγμής ωφεληθεί από τη συμμαχία τους με τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν πρέπει να εκπλαγούν, ενόψει του Defense Planning Guidance, καθώς οι τελευταίες προσπαθούν να τις καταστρέψουν σήμερα. Ήδη γεύτηκαν το τι ήταν ικανή να κάνει η Ουάσιγκτον μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου: ο Paul Wolfowitz απαγόρευσε να συνάψουν συμβάσεις για την ανοικοδόμηση του Ιράκ οι χώρες που είχαν εκφράσει επιφυλάξεις για αυτόν τον πόλεμο, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, [11].

Επί του παρόντος, η άνοδος της τιμής ενέργειας, δεν απειλεί μόνο να αφήσει τους Ευρωπαίους πολίτες να κρυώνουν, αλλά κυρίως απειλεί την κατάρρευση όλων των βιομηχανιών τους. Εάν αυτό το φαινόμενο παραταθεί, θα καταρρεύσει βάναυσα η οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της, φέρνοντας τον πληθυσμό της τουλάχιστον έναν αιώνα πίσω.

Αυτό το φαινόμενο είναι δύσκολο να αναλυθεί γιατί οι τιμές και η διαθεσιμότητα των πηγών ενέργειας ποικίλλουν ανάλογα με πολλούς παράγοντες.

Πρώτον, οι τιμές εξαρτώνται από την προσφορά και τη ζήτηση. Ως εκ τούτου, ανέβηκαν με την παγκόσμια οικονομική ανάκαμψη στο τέλος της επιδημίας Covid-19.

Δεύτερον, οι πηγές ενέργειας είναι πρωταρχικοί στόχοι για τους κερδοσκόπους. Ακόμη περισσότερο και από τα νομίσματα. Η παγκόσμια τιμή του πετρελαίου μπορεί να πολλαπλασιαστεί επί 2,5 μόνο λόγω κερδοσκοπίας.

Μέχρι εδώ όλα είναι συνηθισμένα και γνωστά. Όμως, οι κυρώσεις της Δύσης κατά της Ρωσίας, μετά την εφαρμογή της Συμφωνίας Μινσκ Β’ για την οποία είχε εγγυηθεί ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας, έσπασαν την παγκόσμια αγορά. Από εδώ και πέρα, δεν υπάρχει πλέον παγκόσμια τιμή, αλλά διαφορετικές τιμές ανάλογα με τις χώρες που πουλάνε και τις χώρες που αγοράζουν. Υπάρχουν πάντα αναγραφόμενες χρηματιστικές τιμές στη Wall Street και στο City, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με αυτές που κυκλοφορούν στο Πεκίνο και το Νέο Δελχί.

Προπαντός, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, που υπήρχαν σε αφθονία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αρχίζουν να εξαντλούνται εκεί, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο εξακολουθούν να υπάρχουν σε υπεραφθονία.

Όλα τα σημεία αναφοράς μας έχουν ανατραπεί. Τα στατιστικά μας εργαλεία, σχεδιασμένα για την παγκόσμια αγορά, δεν είναι καθόλου προσαρμοσμένα στην τρέχουσα περίοδο. Επομένως, δεν μπορούμε παρά μόνο να κάνουμε υποθέσεις, χωρίς κανένα μέσο επαλήθευσης. Αυτή η κατάσταση επιτρέπει σε πολλούς να μιλήσουν για οτιδήποτε με ύφος πέντε καρδινάλιων! Στην πραγματικότητα όλα εξελίσσονται χωρίς να τους ρωτούν.

Ένας από τους σημερινούς συντελεστές της διαμόρφωσης ενός νέου κόσμου είναι η παλινδρόμηση των δολαρίων που χρησιμοποιούνταν για εμπόριο και κερδοσκοπία και τα οποία δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιηθούν για αυτές τις συναλλαγές σε ορισμένες χώρες. Αυτό το νόμισμα, κυρίως εικονικό, φεύγει από τη Ρωσία και τους συμμάχους της για να πάνε ή να επιστραφούν στις χώρες όπου είναι ακόμη σε ισχύ. Πρόκειται για ένα γιγάντιο φαινόμενο που η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και οι στρατοί των ΗΠΑ πάντα ήθελαν να αποφύγουν, αλλά που προκάλεσαν εσκεμμένα οι Στραουσιστές της κυβέρνησης Μπάιντεν (ο υπουργός Εξωτερικών Antony Blinken και η αναπληρώτριά του Victoria Nuland).

Εσφαλμένα πεπεισμένοι ότι η Ρωσία έχει εισβάλει στην Ουκρανία και προσπαθεί να την προσαρτήσει, οι Ευρωπαίοι απαγόρευσαν στον εαυτό τους το εμπόριο με τη Μόσχα. Στην πράξη, εξακολουθούν να καταναλώνουν ρωσικό αέριο, αλλά πείθουν το εαυτό τους ότι η Gazprom πρόκειται να τους κλείσει τη βρύση. Ο Τύπος τους, για παράδειγμα, ανακοίνωσε ότι η ρωσική εταιρεία έκλεινε τον αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream, ενώ είχε ανακοινώσει τριήμερη τεχνική διακοπή. Συνήθως, οι παραδόσεις από τους αγωγούς αερίου διακόπτονται για συντήρηση για δύο ημέρες, κάθε δύο μήνες. Εδώ, η Gazprom παρεμποδίστηκε στη συντήρησή της από τον δυτικό αποκλεισμό που εμπόδιζε την επιστροφή των στροβίλων που είχε στείλει στον Καναδά για επισκευή. Όπως και να έχει, ο κόσμος κατάλαβε ότι οι κακοί Ρώσοι τους είχαν κόψει το γκάζι παραμονές του χειμώνα.

Η ευρωπαϊκή προπαγάνδα στοχεύει στο να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για ένα οριστικό κλείσιμο του αγωγού φυσικού αερίου και να κατηγορήσει τη Ρωσία για αυτό.

Σε αυτή την υπόθεση, οι ηγέτες της Ένωσης δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να εφαρμόζουν τις οδηγίες των Στραουσιστών, βυθίζοντας την ευρωπαϊκή βιομηχανία στα τάρταρα. Ήδη ορισμένα ενεργοβόρα εργοστάσια είτε έχουν μειώσει την παραγωγή τους είτε έκλεισαν.


Ο Ladislav Vrábel οργάνωσε την πρώτη φιλορωσική διαδήλωση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτός ο 44χρονος επιχειρηματίας είχε ήδη ξεχωρίσει αμφισβητώντας τα περιοριστικά μέτρα των Βρυξελλών κατά της επιδημίας Covid-19.

Η διαδικασία εξαθλίωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα συνεχιστεί όσο κανείς δεν θα τολμήσει να αντιταχθεί. Προς έκπληξη όλων, μια πρώτη διαδήλωση ευνοϊκή για τη Ρωσία πραγματοποιήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου στην Πράγα. Η αστυνομία παραδέχτηκε την παρουσία 70.000 ανθρώπων (για μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων), αλλά μάλλον ήταν πολύ περισσότεροι. Οι πολιτικοί σχολιαστές τους περιφρονούν και τους αποκαλούν «χρήσιμους ηλίθιους του Πούτιν». Αλλά αυτές οι προσβολές δεν συγκαλύπτουν την αδυναμία των ευρωπαϊκών ελίτ.

Οι ειδικοί στον τομέα της ενέργειας θεωρούν αναπόφευκτες τις διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος σε ολόκληρη την Ένωση. Μόνο η Ουγγαρία, η οποία έλαβε προηγουμένως εξαιρέσεις, θα μπορούσε να ξεφύγει από τους κανόνες της ενιαίας αγοράς ενέργειας. Όσοι μπορούν να παράγουν ηλεκτρική ενέργεια θα πρέπει να τη μοιραστούν με αυτούς που δεν μπορούν. Καμιά σημασία έχει αν αυτή η ανικανότητα είναι αποτέλεσμα κακής τύχης ή έλλειψης προνοητικότητας.

Οι Βρυξέλλες θα πρέπει να ξεκινήσουν με πτώσεις τάσης, στη συνέχεια να διατάξουν διακοπές ρεύματος τη νύχτα και, τέλος, κατά τη διάρκεια της ημέρας. Οι πολίτες θα έχουν δυσκολία στη συντήρηση των ανελκυστήρων, στη θέρμανση των κατοικιών τους το χειμώνα, στο μαγείρεμα εάν χρησιμοποιούν ηλεκτρικές εστίες και, όσοι χρησιμοποιούν ηλεκτρικά τρένα, λεωφορεία ή αυτοκίνητα, αναμένεται να δυσκολεύονται να μετακινηθούν. Οι επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν πολύ ενέργεια, όπως οι υψικάμινοι, θα πρέπει να κλείσουν. Ορισμένες υποδομές αναμένεται να γίνουν αδιάβατες, όπως οι μεγάλες σήραγγες που δεν θα μπορούν πλέον να αερίζονται. Ειδικά οι ηλεκτρονικές εγκαταστάσεις που έχουν σχεδιαστεί για συνεχή λειτουργία δεν θα αντέξουν επαναλαμβανόμενες διακοπές. Αυτό θα ισχύσει, για παράδειγμα, με τις κεραίες που είναι απαραίτητες για τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, οι οποίες θα είναι για πέταμα μετά από τρεις μήνες τέτοιας λειτουργίας.

Σε χώρες του Τρίτου Κόσμου όπου η ηλεκτρική ενέργεια είναι σπάνια, χρησιμοποιούνται λάμπες LED με μπαταρίες για φωτισμό και UPS για την τροφοδοσία μηχανημάτων χαμηλής κατανάλωσης, όπως υπολογιστές ή τηλεοράσεις. Αλλά αυτά τα υλικά απουσιάζουν αυτή τη στιγμή από τα καταστήματα της Ένωσης.

Το ΑΕΠ της ΕΕ έχει ήδη μειωθεί σχεδόν κατά 1%. Θα συνεχιστεί αυτή η ύφεση όπως σχεδιάζουν οι Στράουσιστές ή θα τη διακόψουν οι πολίτες της Ένωσης όπως προσπαθεί να κάνει μέρος του τσεχικού λαού;

Οι Στράουσιστές θα πάνε μέχρι τέλους. Έχουν εκμεταλλευτεί την παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών για να καταλάβουν την αληθινή Εξουσία. Αφού ένας τοξικομανής, που δεν έχει εκλεγεί ποτέ, μπορεί να χρησιμοποιήσει τα επίσημα αεροπλάνα των ΗΠΑ για να κάνει μπίζνες σε όλο τον κόσμο [12], έχουν εγκατασταθεί αθόρυβα στη σκιά του προέδρου Μπάιντεν και κυβερνούν στη θέση του. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες είτε είναι τυφλοί είτε παραείναι αφοσιωμένοι για να σταματήσουν, να αναγνωρίσουν τα λάθη τους για τριάντα χρόνια και να κάνουν στροφή 180 μοιρών.

Τι να συγκρατήσουμε:

Οι Στράουσιστές σχηματίζουν μια φανατική αίρεση έτοιμη να κάνει τα πάντα για να διατηρηθεί η υπεροχή των ΗΠΑ στον κόσμο. Σχεδίασαν τους πολέμους που έχουν μαυρίσει τον κόσμο εδώ και τριάντα χρόνια και αυτόν της Ουκρανίας σήμερα.
Έπεισαν την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι η Μόσχα ήθελε να προσαρτήσει πρώτα την Ουκρανία και μετά όλη την Κεντρική Ευρώπη. Με αυτό, έπεισαν τις Βρυξέλλες να σταματήσουν κάθε εμπόριο με τη Ρωσία. Η αναδυόμενη ενεργειακή κρίση οδηγεί την Ευρωπαϊκή Ένωση σε διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος και παροχής αερίου που θα προκαλέσουν όλεθρο στον τρόπο ζωής των πολιτών της και στην οικονομία της.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] Οι ειδικοί στην πολιτική σκέψη του Λέο Στράους το ερμηνεύουν με πολύ αντιφατικό τρόπο. Από την πλευρά μου, δεν με ενδιαφέρει τι σκεπτόταν ο φιλόσοφος για τους κλασικούς συγγραφείς, αλλά τι δήλωναν εκείνοι που, σωστά ή αδίκως, ισχυρίζονται ότι του ανήκουν στο Πεντάγωνο και, εφεξής, στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Political Ideas of Leo Strauss, Shadia B. Drury, Palgrave Macmillan (1988.); Leo Strauss and the Politics of American Empire, Anne Norton, Yale University Press (2005); The Truth About Leo Strauss: Political Philosophy and American Democracy, Catherine H. Zuckert & Michael P. Zuckert, University of Chicago Press (2008); Leo Strauss and the conservative movement in America : a critical appraisal, Paul Edward Gottfried, Cambridge University Press (2011); Crisis of the Strauss Divided: Essays on Leo Strauss and Straussianism, East and West, Harry V. Jaffa, Rowman & Littlefield (2012); Leo Strauss and Anglo-American Democracy: A Conservative Critique, Grant Havers, Cornell University Press (2013); Leo Strauss and the Invasion of Iraq: Encountering the Abyss, Aggie Hirst, Routledge (2013); Leo Strauss, The Straussians, and the Study of the American Regime, Kenneth L. Deutsch, Rowman & Littlefield (2013); Straussophobia : Defending Leo Strauss and Straussians Against Shadia Drury and Other Accusers, Peter Minowitz, Lexington Books (2016); Leo Strauss in Northeast Asia, Jun-Hyeok Kwak & Sungwoo Park, Routledge (2019).

[2] « Sommet historique pour sceller l’Alliance des guerriers de Dieu », Réseau Voltaire, 17 octobre 2003.

[3] Για μια σύντομη ιστορία των Στράουσιανών, βλέπε: «Η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο στους Στραουσιανούς», του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 5 Μαρτίου 2022.

[4] Η έκθεση της «Ομάδας Β» του 1976 που κατηγορούσε την ΕΣΣΔ ότι ήθελε να κυριαρχήσει στον κόσμο δεν ήταν μια έκθεση για το δόγμα, αλλά ένα επιχείρημα προπαγάνδας για να το δικαιολογήσει.

[5] Συνέντευξη με τον James Mann, που αναφέρεται στο Rise of the Vulcans : The History of Bush’s War Cabinet, James Mann, Viking (2004).

[6] « US Strategy Plan Calls For Insuring No Rivals Develop » Patrick E. Tyler, New York Times, March 8, 1992. Le quotidien publie également de larges extraits en page 14 : « Excerpts from Pentagon’s Plan : "Prevent the Re-Emergence of a New Rival" ».

[7] « Keeping the US First, Pentagon Would preclude a Rival Superpower » Barton Gellman, The Washington Post, March 11, 1992.

[8] « Paul Wolfowitz, l’âme du Pentagone », par Paul Labarique, Réseau Voltaire, 4 octobre 2004.

[9] “Ουκρανία: Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχίζεται”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 26 avril 2022.

[10] Ukraine Democracy Defense Lend-Lease Act of 2022, US Congress.

[11] « Instructions et conclusions sur les marchés de reconstruction et d’aide en Irak », par Paul Wolfowitz, Réseau Voltaire, 10 décembre 2003.

[12] “Η παρακμή της ΗΠΑϊκής Αυτοκρατορίας”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 6 Σεπτεμβρίου 2022.