Το σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών για την παράδοση της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας
Είναι δύσκολο να το παραδεχτεί κανείς, αλλά η πτώση του εκλεγμένου προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ δεν είναι το αποτέλεσμα κάποιας επανάστασης ή ξένων τζιχαντιστών. Πρόκειται για την εφαρμογή από τους οπαδούς του Λέο Στράους ενός βρετανικού σχεδίου. Το έγγραφο που δημοσιεύουμε συντάχθηκε, το 2015, μέσα στα ίδια τα Ηνωμένα Έθνη, υπό την καθοδήγηση του Γερμανού Φόλκερ Πέρθες και την εξουσία του Ηπαϊκού-Ισραηλινού Τζέφρι Φέλτμαν. Περιέγραφε αυτό που δεν μπορούσε να υλοποιηθεί παρά μόνο με τον Αχμέντ αλ-Σαράα (Ahmed al-Charaa).
Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, Μπαν Κι-μον, ντύνει τον αναπληρωτή του, Τζέφρι Φέλτμαν. Πρόκειται για αντεστραμμένους ρόλους: στην πραγματικότητα, ο Φέλτμαν ήταν αυτός που κυβερνούσε τον ΟΗΕ, ενώ ο ανώτερος του πάσχιζε με υποθέσεις διαφθοράς. Υψηλόβαθμος αξιωματούχος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο Φέλτμαν ήταν στράουσιστής, αναπληρωτής της Χίλαρι Κλίντον. Κάτω από τις διαταγές του συντάχθηκε το σχέδιο παράδοσης της Συρίας.
Στα τέλη του 2015, ο ΟΗΕ — του οποίου ο στόχος είναι κατ’ αρχήν να «διατηρεί την ειρήνη και τη διεθνή ασφάλεια» — συνέτασσε ένα σχέδιο 45 σελίδων για την παράδοση της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας. Εκείνη την εποχή, δημοσιεύσαμε μια ανάλυση αυτού του εγγράφου την οποία συμπεριλάβαμε στο βιβλίο «Κάτω από τα Μάτια Μας». Πολλοί ιστορικοί και δημοσιογράφοι αμφέβαλαν για την ύπαρξη αυτού του εγγράφου.
10 χρόνια αργότερα, και 1 χρόνο μετά την ανατροπή του Μπασάρ αλ-Άσαντ, το αποκαλύπτουμε στο κοινό (βλ. στο τέλος της σελίδας).
Οι αναγνώστες μας φροντίστε να το διαβάσετε από την αρχή μέχρι το τέλος. Πράγματι, αυτό το έγγραφο είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε δεν ορίζεται καμία από τις αναφερόμενες υπηρεσίες, αλλά οι πολλές αναφορές που γίνονται σε αυτές καθώς προχωρούν τα παραρτήματα επιτρέπουν να διακριβωθούν τα περιγράμματά τους.
Ο Φόλκερ Πέρθες, αναπληρωτής του Φέλτμαν, είναι ο πρώην Γενικός Διευθυντής της Stiftung Wissenschaft und Politik (SWP) του Βερολίνου, μια από τις σημαντικότερες ευρωπαϊκές δεξαμενές σκέψης, που ιδρύθηκε από τον στρατηγό των SS Ράινχαρντ Γκέλεν. Το 2015, εντάχθηκε στον στράουσιστή Τζέφρι Φέλτμαν στη Νέα Υόρκη και συνέταξε γι’ αυτόν το σχέδιο παράδοσης της Συρίας.
A contrario, αυτό το έγγραφο βεβαιώνει ότι ο πρόεδρος Μπασάρ αλ-Άσαντ κατάφερε να προστατεύσει τη χώρα του για εννέα χρόνια από τον σημερινό κατακλυσμό. Οι αναγνώστες θα εκπλαγούν συγκρίνοντάς το με τη σημερινή πραγματικότητα. Το πεπρωμένο της Συρίας είχε ήδη γραφτεί μία δεκαετία νωρίτερα.
Είναι πλέον αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι η αυτοανακηρυχθείσα κυβέρνηση του Αχμέντ αλ-Σαράα (γνωστού και ως Αμπού Μοχάμεντ αλ-Τζουλανί) είναι μια αυθόρμητη γενιά, μια συριακή παραγωγή. Δεν είναι τίποτα άλλο από την εφαρμογή του σχεδίου του Foreign Office: η «Αραβική Άνοιξη», δηλαδή η επανάληψη της «Αραβικής Εξέγερσης» του 1916-1918 με την οποία το Λονδίνο ανέτρεψε την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τοποθέτησε τη σέκτα των ουαχαβιτών στην εξουσία της Σαουδικής Αραβίας. Αυτή τη φορά, επρόκειτο για την ανατροπή των εθνικιστικών καθεστώτων και την τοποθέτηση στην εξουσία της Αδελφότητας των Μουσουλμάνων Αδελφών. Ο τζιχαντιστής Αχμέντ αλ-Σαράα είναι ο ίδιος, εδώ και περίπου δεκαπέντε χρόνια, αμειβόμενος πράκτορας του Τζόναθαν Πάουελ, του επικεφαλής του γραφείου του Τόνι Μπλερ.
Προτεινόμενη ανάγνωση:
Άρθρο αναφοράς
«Η Γερμανία και ο ΟΗΕ εναντίον της Συρίας», του Τιερί Μεϊσάν, 28 Ιανουαρίου 2016. Οι νεοσυντηρητικοί και τα φιλελεύθερα γεράκια που προετοίμαζαν εκτενώς, από το 2001, τον πόλεμο εναντίον της Συρίας, στηρίχθηκαν από το 2005 σε μερικά κράτη του ΝΑΤΟ και του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου. Αν γνωρίζει κανείς τον ρόλο που έπαιξε ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετραίους για την έναρξη και τη συνέχιση του πολέμου μέχρι σήμερα, δύο προσωπικότητες —ο Τζέφρι Φέλτμαν (Νο. 2 του ΟΗΕ) και ο Φόλκερ Πέρθες (διευθυντής του κύριου γερμανικού think tank)— παρέμειναν στη σκιά. Μαζί, με την υποστήριξη του Βερολίνου, χρησιμοποίησαν και συνεχίζουν να χειραγωγούν τα Ηνωμένα Έθνη για να καταστρέψουν τη Συρία.
Τι κρύβεται πίσω από τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις για την Ουκρανία;
του Τιερί Μεϊσάν
Αγνοούμε τι ειπώθηκε στην Ουάσινγκτον, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έδειξαν αμετακίνητη στάση απέναντι στην Ουκρανία, ακόμη κι αν δεν ήθελαν να διακινδυνεύσουν να καταστρέψουν την ατλαντική αλληλεγγύη. Ο Τιερί Μεϊσάν παρουσιάζει εδώ όσα διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της τρελής εβδομάδας.
Δίκτυο Βολταίρος | Παρίσι (Γαλλία) |2 décembre 2025
Για να ικανοποιήσει το κίνημα MAGA, ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ πρέπει να αποκαταστήσει την οικονομική δύναμη της βαθιά χρεωμένης χώρας του, ενώ παράλληλα να κατευνάσει την ατλαντική πτέρυγα των δωρητών του. Ο Στιβ Γουίτκοφ και ο Τζάρεντ Κούσνερ έχουν ήδη καταλήξει σε συμφωνίες με τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Οι διαπραγματεύσεις υπό την προεδρία του Μάριο Ρούμπιο είναι απλώς ένας αντιπερισπασμός.
Για να κατανοήσει κανείς την εβδομάδα των διαπραγματεύσεων για την ειρήνη στην Ουκρανία, είναι πρωτίστως σημαντικό να διαγράψει τις ψευδείς πληροφορίες που έχουν διαδοθεί από τα κυρίαρχα ΜΜΕ: αντίθετα με ό,τι υπονόησαν, ποτέ οι Ευρωπαίοι δεν εγκρίθηκαν να συμμετάσχουν στις συνομιλίες της Γενεύης.
Είναι επίσης σκόπιμο να θυμηθούμε όσα εξηγούσα την προηγούμενη εβδομάδα [1]: ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν έχουν κανένα συμφέρον από την ειρήνη, μάλιστα την φοβούνται: αναμφίβολα θα προκαλούσε την πτώση τους.
Επομένως, δεν είναι τυχαίο ότι τα γερμανικά, βρετανικά και γαλλικά ΜΜΕ ισχυρίστηκαν ότι το σχέδιο ειρήνης της Γενεύης ήταν ένα ευρωπαϊκό έγγραφο. Το τόνισαν τόσο πολύ που εμείς οι ίδιοι αναπαράγαμε αυτό το ψεύδος πριν το διορθώσουμε.
Έχοντας θέσει τα παραπάνω, θα ανασκοπήσουμε την εξέλιξη των γεγονότων:
Όταν έγινε γνωστό το σχέδιο ειρήνης, που συντάχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία στη Φλόριντα [2], οι σχολιαστές υπό διαταγή το παρουσίασαν ως «εξωφρενικά φιλορωσικό».
Οι διαπραγματεύσεις της Γενεύης
Οι Ουκρανοί ζήτησαν να συντάξουν μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες ένα αντισχέδιο. Διοργανώθηκαν συνομιλίες στη Γενεύη, στις 23 και 24 Νοεμβρίου.
Όμως, στις 22 Νοεμβρίου, Ευρωπαίοι της ΕΕ, καθώς και Βρετανοί, Νορβηγοί και Ιάπωνες, που συμμετείχαν όλοι στην συνάντηση κορυφής αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων του G20 στο Γιοχάνεσμπουργκ, εξέδωσαν κοινή δήλωση. Σε αυτή διαβάζουμε: «Είμαστε πρόθυμοι να δεσμευτούμε ώστε η μελλοντική ειρήνη να είναι διαρκή. Είμαστε ξεκάθαροι ως προς την αρχή ότι τα σύνορα δεν πρέπει να αλλάζουν με τη βία. Είμαστε επίσης ανήσυχοι για τους προτεινόμενους περιορισμούς στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, που θα άφηναν την Ουκρανία ευάλωτη σε μια μελλοντική επίθεση.
Επαναλαμβάνουμε ότι η εφαρμογή στοιχείων σχετικών με την Ευρωπαϊκή Ένωση και σχετικών με τον ΝΑΤΟ θα απαιτούσε τη συγκατάθεση των μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ αντίστοιχα.»
Η Γερμανία, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο έστειλαν λοιπόν —χωρίς να έχουν προσκληθεί— διπλωμάτες στο ξενοδοχείο Intercontinental όπου διέμεναν οι αποστολές των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ουκρανίας. Μπορούσαν να συνομιλήσουν με τη μία και με την άλλη, αλλά δεν εγκρίθηκαν να συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις.
Το έγγραφο, που διατέθηκε στο τέλος των συνομιλιών, αναπαράγει μόνο τα επιχειρήματα των Ουκρανών [3].
Δεν αναφέρεται πλέον αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας, ούτε ουδετερότητα της χώρας, ούτε συμμετοχή της ΕΕ στην ανασυγκρότησή της. Επομένως, είναι απαράδεκτο από ρωσική άποψη.
Παρουσιάζοντας το έργο του στον Τύπο, ο υφυπουργός Εξωτερικών, Μάρκο Ρούμπιο, περιορίστηκε να δηλώσει ότι τα πράγματα προχωρούσαν για το καλύτερο. Αυτό πιθανώς επειδή η Ουκρανία είχε παραιτηθεί από το να ανακαταλάβει εδάφη που κατέλαβε/απελευθέρωσε η Ρωσία και αποδέχτηκε να αναγνωριστούν διεθνώς ως ρωσικά.
Η «συμμαχία των προθύμων»
Στις 25 Νοεμβρίου, η συμμαχία των προθύμων, που επιθυμούσαν, από την 1η Μαρτίου 2025, ο στρατηγός Πέτρ Πάβελ, πρόεδρος της Τσεχίας και πρώην πρόεδρος της στρατιωτικής επιτροπής του ΝΑΤΟ, και ο Κιρ Στάρμερ, Βρετανός πρωθυπουργός, συνήλθε μέσω τηλεδιάσκεψης.
Η έκφραση «συμμαχία των προθύμων» παραπέμπει στον πρόεδρο Τζορτζ Μπους και στη Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας του 2002. Τότε, επρόκειτο να συγκεντρώσει τους συμμάχους (εκτός από τη Γαλλία του Ζακ Σιράκ και τη Γερμανία του Γκέρχαρντ Σρέντερ) για να εισβάλουν στο Ιράκ. Αυτή η συμμαχία υποστήριζε ότι εκπροσωπεί το διεθνές δίκαιο. Για το σκοπό αυτό, το Ηνωμένο Βασίλειο είχε δημοσιοποιήσει επίσημα πολλές ψεύτικες ειδήσεις, οι οποίες αργότερα αποτέλεσαν αντικείμενο των εργασιών της Επιτροπής του Σερ Τζον Τσίλκοτ.
Το Ηνωμένο Βασίλειο είχε πανομοιότυπα δημοσιοποιήσει πληθώρα ψευδών ειδήσεων, οργανώνοντας μυστικά πτήσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών πάνω από τα βελγικά, δανικά, εσθονικά, νορβηγικά, πολωνικά και ρουμανικά αεροδρόμια. Προσέφερε τους δικούς του εμπειρογνώμονες στις μικρές αποπροσανατολισμένες χώρες και τους έδωσε τις δικές του απαντήσεις [4]. Τις έπεισε έτσι ότι η Ρωσία ετοιμαζόταν να επιτεθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ας θυμηθούμε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είχε δημιουργήσει, κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία (2014), έναν μικρό ΝΑΤΟ εντός του ΝΑΤΟ — τη Διακλαδική Εκστρατευτική Δύναμη (JEF) —. Αποτελούταν από τη Δανία, την Εσθονία, τη Φινλανδία, την Ισλανδία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, τη Νορβηγία, τις Κάτω Χώρες και τη Σουηδία, υπό βρετανική διοίκηση.
Αυτό το μίνι-ΝΑΤΟ ανέπτυξε την επιχείρηση «Nordic Warden» (Φύλακας του Βορρά) όταν αναφέρθηκαν ζημιές σε ένα υποβρύχιο καλώδιο στη Βαλτική Θάλασσα, το Estlink2. Όχι μόνο τα κράτη μέλη ξέχασαν ότι Ουκρανοί και/ή Αμερικανοί σαμποτάρισαν τους αγωγούς Nord Stream, αλλά πίστεψαν ότι οι ζημιές αυτών των καλωδίων μπορεί να προκλήθηκαν από τους Ρώσους.
Στις 5 Νοεμβρίου 2025, το Ηνωμένο Βασίλειο συμπεριέλαβε σε αυτή τη Διακλαδική Εκστρατευτική Δύναμη (JEF) την Ουκρανία, αν και δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ.
Η συνάντηση της «συμμαχίας των προθύμων» της 25ης Νοεμβρίου συν-προεδρεύτηκε από τον Εμανουέλ Μακρόν (πρόεδρο της Γαλλίας), τον Κιρ Στάρμερ (Πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου) και τον Φρίντριχ Μερτς (ομοσπονδιακό καγκελάριο της Γερμανίας). Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ συμμετείχαν 38 κράτη, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, ο Τζορτζ Σόρος εκπροσωπήθηκε μέσω της Βορειομακεδόνισσας Ράντμιλα Σέκερινσκα, αναπληρώτριας γενικής γραμματέα του ΝΑΤΟ.
Ο πρόεδρος Μακρόν περιέγραψε τη γραμμή ισχυριζόμενος ότι όλοι οι συμμετέχοντες θα έπρεπε να παραμείνουν «ενωμένοι για να υποστηρίξουν μια δίκαιη, αξιοπρεπή και διαρκής ειρήνη για την Ουκρανία που θα διαφύλασσε την κυριαρχία της και θα εξασφάλιζε την ασφάλειά της μακροπρόθεσμα.»
Ο πρωθυπουργός Στάρμερ έδειξε άγρυπνος για αξιόπιστες εγγυήσεις ασφαλείας και για την ενίσχυση της αεράμυνας της Ουκρανίας. Το Λονδίνο, που δεν επιθυμεί να εμπλακεί σε αντιπαράθεση με τη Ρωσία, ελπίζει να καταφέρει να την απομονώσει πίσω από ένα «Σιδηρούν Παραπέτασμα» όπως είχε καταφέρει ο Γουίνστον Τσόρτσιλ κατά την ομιλία του στο Φούλτον.
Τέλος, ο καγκελάριος Μερτς έκρινε θετική μια κοινή θέση των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ουκρανίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τόνισε ότι τώρα ήταν ανάγκη να διαπραγματευθούμε με τη Ρωσία.
Οι «πρόθυμοι» άκουσαν μια αναφορά για τις διαπραγματεύσεις της Γενεύης στις οποίες μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν συμμετάσχει.
Οι τηλεφωνικές υποκλοπές
Στις 25 Νοεμβρίου, το οικονομικό πρακτορείο ειδήσεων Bloomberg δημοσίευσε τη μεταγραφή μιας τηλεφωνικής συνομιλίας, που είχε καταγραφεί χωρίς την γνώση τους στις 14 Οκτωβρίου, μεταξύ του Στηβ Γουίτκοφ, ειδικού απεσταλμένου του Ντόναλντ Τραμπ, και του Γιούρι Ουσάκοφ, πρώην Ρώσου πρέσβη στην Ουάσινγκτον που έγινε διπλωματικός σύμβουλος του Βλαντίμιρ Πούτιν. Το δημοκρατικό πρακτορείο ειδήσεων δημοσίευσε επίσης τη μεταγραφή μιας άλλης συνομιλίας, αυτή τη φορά της 29ης Οκτωβρίου, μεταξύ του ίδιου Ουσάκοφ και του Κιρίλ Ντμίτριεφ, του ειδικού απεσταλμένου του Πούτιν που τον εκπροσωπούσε στις διαπραγματεύσεις στη Φλόριντα [5]. Αμέσως, ο Κιρίλ Ντμίτριεφ χαρακτήρισε αυτή την δεύτερη υποκλοπή ως «ψεύτικη».
Το πρώτο τηλεφώνημα ήταν μια πρόταση του Γουίτκοφ ότι ο πρόεδρος Πούτιν θα έπρεπε να προτείνει ένα σχέδιο σε περίπου είκοσι σημεία με βάση το πρότυπο αυτού του προέδρου Τραμπ για τη Γάζα. Το δεύτερο υπέθετε ότι η Ρωσία είχε παίξει μεγάλο ρόλο στο σχέδιο ειρήνης της Φλόριντα.
Αυτές οι δύο συνομιλίες, που είχαν υποκλαπεί από μια μυστική υπηρεσία, χρησιμοποιούνταν για να πεισθούν ότι το σχέδιο της Φλόριντα είχε συντάξει μόνο η Ρωσία. Όμως, οποιοσδήποτε γνωρίζει πώς διεξάγονται τέτοιες διαπραγματεύσεις δεν μπορεί παρά μόνο να εκπλαγεί. Δεν επιτρέπουν με κανένα τρόπο να συμπεράνουμε ότι ο Γουίτκοφ θα ήταν Ρώσος κατάσκοπος, αλλά μόνο ότι έκανε τη δουλειά του.
Αρκεί να διαβάσει κανείς το σχέδιο για να διαπιστώσει ότι προβλέπει ότι η Ρωσία θα εκταμιεύσει 100 δισεκατομμύρια δολάρια για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας και ότι δεν αναγνωρίζει το Όμπλαστ της Οδησσού ως ρωσικό — αν και αυτό θα επέτρεπε να γίνει δεκτό το αίτημα της Υπερδνειστερίας να εγκαταλείψει τη Μολδαβία και να ενταχθεί στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Σύμφωνα με την Wall Street Journal, όχι μόνο αυτές οι υποκλοπές δίνουν μια περικομμένη εικόνα των διαπραγματεύσεων, αλλά χάνουν το ουσιαστικό. Στις 7 Αυγούστου, ο Στηβ Γουίτκοφ φέρεται να είχε ενημερώσει τη «συμμαχία των προθύμων» ότι ο πρόεδρος Πούτιν ήταν πρόθυμος να παραιτηθεί από την Χερσώνα και την Ζαπορίζια αν η Ουκρανία αναγνώριζε την προσάρτηση ολόκληρου του Ντονμπάς (συμπεριλαμβανομένου του μικροσκοπικού τμήματος που εξακολουθεί να είναι ουκρανικό). Σκεπτικοί, οι Ευρωπαίοι φέρεται να είχαν απορρίψει αυτές τις προσεγγίσεις, πεπεισμένοι ότι ήταν ότι η Ρωσία ήθελε να κατακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία και στη συνέχεια να επιτεθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση [6].
Κανείς δεν γνωρίζει ποια μυστική υπηρεσία πραγματοποίησε αυτές τις υποκλοπές, πάνω από ένα μήνα πριν από τη δημοσίευσή τους, αλλά τα μάτια μας στρέφονται αυθόρμητα στις όχθες του Τάμεση. Σε επίσκεψη του στο Κιργιζιστάν, ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν υπενθύμισε ότι στη χώρα του, η ακρόαση τηλεφωνικών συνομιλιών αποτελεί ποινικό αδίκημα [7].
Η βελγική άρνηση να κλέψει τα παγωμένα ρωσικά χρήματα
Στις 27 Νοεμβρίου, ο Μπαρτ Ντε Βέβερ, Βέλγος πρωθυπουργός, και το επιμελητήριο συμψηφισμού Clearstream έγραψαν δύο επιστολές στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Της υπέδειξαν ότι αντιτίθενται κατηγορηματικά στην κατάσχεση των 215 δισεκατομμυρίων δολαρίων παγωμένων ρωσικών καταθέσεων [8].
Σχεδόν όλοι οι εμπειρογνώμονες θεωρούν ότι η μετατροπή αυτών των παγωμένων περιουσιακών στοιχείων σε «δάνεια αποζημιώσεων» θα ισοδυναμούσε με κατάσχεση. Μόνο οι Βρετανοί ειδικοί ισχυρίζονται ότι η εξίσωση αυτού με κλοπή είναι «βλακεία».
Είναι αλήθεια ότι, σύμφωνα με μελέτη του Νορβηγικού Ινστιτούτου Διεθνών Υποθέσεων (NUPI), με τη μετανάστευση προσφύγων που θα προκαλούσε, μια ήττα της Ουκρανίας θα ήταν δύο φορές πιο δαπανηρή για την Ευρωπαϊκή Ένωση από τη συνέχιση της τρέχουσας κατάστασης [9].
Εάν τίποτα δεν αλλάξει, η Ουκρανία θα χρεοκοπήσει το αργότερο μέχρι τέλος Ιουνίου.
Η πτώση της προεδρικής διοίκησης της Ουκρανίας
Στις 28 Νοεμβρίου, ενώ ο Λευκός Οίκος προσκαλούσε τον μη εκλεγμένο πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι να συναντήσει τον εκλεγμένο πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ στην Ουάσινγκτον, το Εθνικό Γραφείο Αντιδιαφθοράς της Ουκρανίας (NABU) — με τη βοήθεια των 80 Αμερικανών επιθεωρητών που το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ του έχει διαθέσει — έκανε έρευνα στο σπίτι του Αντρίγι Γιερμάκ, του παντοδύναμου προέδρου της προεδρικής διοίκησης. Ενώ ο Τύπος είχε ανακοινώσει έρευνα στα γραφεία του Γιερμάκ, ήταν στο σπίτι του που οι ερευνητές τα έκαναν άνω κάτω, από τις έξι το πρωί μέχρι τις δεκατρείς. Κατάσχεσαν πολλά κινητά τηλέφωνα.
Ο κατηγορούμενος παραιτήθηκε αμέσως, αποφεύγοντας έτσι να λογοκριθεί από την Βερχόβνα Ράντα. Ανακοίνωσε την απόφασή του σε μια επιστολή στην εφημερίδα New York Post [10]. Γράφει εκεί: «Βεβηλώθηκα και η αξιοπρέπειά μου δεν προστατεύτηκε, αν και βρισκόμουν στο Κίεβο από τις 24 Φεβρουαρίου 2022. Συνεπώς, δεν θέλω να δημιουργήσω προβλήματα για τον Ζελένσκι· πηγαίνω στο μέτωπο (…) Αηδιάζω από την βρωμιά που κατευθύνεται εναντίον μου και αηδιάζω ακόμη περισσότερο από την έλλειψη στήριξης από όσους γνωρίζουν την αλήθεια».
Έτσι, από τη μία πλευρά ο Μάρκο Ρούμπιο συζητούσε τέσσερις ημέρες νωρίτερα με τον Αντρίγι Γιερμάκ στη Γενεύη, από την άλλη, οι ερευνητές του υπουργείου Εξωτερικών του απέκλεισαν τον Αντρίγι Γιερμάκ από την πολιτική ζωή.
Εκμεταλλευόμενος τον πόλεμο και τη διπολική φύση του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο Αντρίγι Γιερμάκ, που κατά το δίκαιο ήταν μόνο το νούμερο 2 των πολιτών, είχε γίνει ο ισχυρότερος άνθρωπος της χώρας. Σύμφωνα με τους ερευνητές του NABU, αυτός ήταν που οι διεφθαρμένοι αποκαλούσαν «Αλί Μπαμπά», ο άνθρωπος που συντονίζει όλες τις δωροδοκίες και υπεξαιρέσεις. Ενώ κατηγορείται για περίπου εκατό εκατομμύρια ευρώ κλεμμένα από συμβόλαια ενέργειας, φέρεται να είχε στην πραγματικότητα κλέψει δισεκατομμύρια ευρώ από τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Μετά από πολλούς άλλους, ο βουλευτής του κόμματος του Ζελένσκι, Γιούρι Καμέλτσουκ, επίσης φέρεται να είχε διαφύγει.
Ταυτόχρονα, στις 28 Νοεμβρίου, ο Βίκτορ Όρμπαν, Ούγγρος πρωθυπουργός και προσωπικός φίλος τόσο του Βλαντίμιρ Πούτιν όσο και του Ντόναλντ Τραμπ, πήγε στο Κρεμλίνο, επίσημα για να συζητήσει για την προμήθεια της χώρας του με ρωσικούς υδρογονάνθρακες, ανεπίσημα για να συνεχίσει τις επαφές μεταξύ Ουάσινγκτον και Μόσχας. Τον συνόδευε ο Μαρσέλ Μπίρο, σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, ενώ τον πρόεδρο Πούτιν συνόδευε ο Γιούρι Ουσάκοφ, διπλωματικός σύμβουλος, του οποίου η συνομιλία με τον Στηβ Γουίτκοφ είχε υποκλαπεί [11].
Το ταξίδι του πρωθυπουργού Όρμπαν στη Μόσχα παραβίαζε την «αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Ένωσης», αλλά συμφωνούσε με την ειδική άδεια που του είχε παραχωρήσει ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ για να διαπραγματευτεί την προμήθεια υδρογονανθράκων της χώρας του.
Επιστροφή στη Φλόριντα
Σύμφωνα με διάταγμα του μη εκλεγμένου προέδρου, η ουκρανική αντιπροσωπεία, που θα συμμετάσχει στις ειρηνευτικές συνομιλίες στη Φλόριντα, περιλαμβάνει εννέα άτομα, μεταξύ των οποίων ο γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας και Άμυνας, Ρουστέμ Ουμέροφ (σε φυγή), τον αρχηγό της Στρατιωτικής Αντικατασκοπίας, στρατηγό Κιρίλ Μπουντάνοφ, τον αναπληρωτή αρχηγό του SBU, στρατηγό Ολεξάντερ Ποκλάντ, και τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, τον ριζοσπαστικό εθνικιστή στρατηγό Αντρίγι Γνάτοφ. Ωστόσο, δεν είναι απίθανο ο Αντρίγι Γιερμάκ να είναι στο ταξίδι παρότι έχει παραιτηθεί.
Ο Ρουστέμ Ουμέροφ, που προηγουμένως προέδρευε του Ουκρανικού Κυρίαρχου Ταμείου, είχε έρθει στις Ηνωμένες Πολιτείες λίγο πριν από τις διαπραγματεύσεις στη Φλόριντα. Συνομίλησε με τον Κας Πατέλ, διευθυντή του FBI. Πάντως, ο Ουμαρόφ είναι πιθανώς πράκτορας της CIA που τον εξυπηρέτησε με τον βουλευτή Μουσταφά Αμπντούλτζεμιλ Τζεμιλόγλου (με ψευδώνυμο Μουσταφά Τζεμίλεφ) [12]. Είναι πιθανό να έχει συνάψει συμφωνία με την αμερικανική δικαιοσύνη. Ήταν αυτός που διαβεβαίωσε τον Στηβ Γουίτκοφ ότι ο Ζελένσκι θα αποδέχεται το σχέδιο της Φλόριντα. Το γεγονός ότι ηγείται αυτή την εβδομάδα της ουκρανικής αντιπροσωπείας, ενώ έχει ήδη διαφύγει, φαίνεται να δείχνει ότι η Ουάσινγκτον κρατά όλα τα φύλλα στο χέρι της.
Τελευταίος γύρος προθέρμανσης
Την ώρα που γράφουμε, τίποτα δεν έχει διαρρεύσει από τη συνάντηση της Ουάσινγκτον. Ωστόσο, στις 30 Νοεμβρίου, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τηλεφώνησε στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Τον διαβεβαίωσε ότι η Ουκρανία πρέπει να αντέξει, παρά τον βομβαρδισμό των ενεργειακών της κέντρων από τον ρωσικό στρατό.
Στη συνέχεια, ο Μαρκ Ρούτε, γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, τον κάλεσε επίσης. Φαίνεται ότι ήταν λιγότερο ενθουσιώδης και ήταν επιφυλακτικός σχετικά με την αμερικανική υποστήριξη.
Τέλος, ο Εμανουέλ Μακρόν, Γάλλος πρόεδρος, κάλεσε τον μη εκλεγμένο ομόλογό του να τον συναντήσει στο Παρίσι, την επόμενη ημέρα, 1η Δεκεμβρίου. Θα μπορεί μόνο να διατηρήσει την ψευδαίσθηση. Στις 17 Νοεμβρίου, είχε μεγαλοπρεπώς υπογράψει έγγραφα πώλησης 100 αεροσκαφών Rafale, συστημάτων αεράμυνας SAMP/T, σύγχρονων ραντάρ για αεράμυνα, αερομεταφερόμενων πυραύλων και κατευθυνόμενων αεροπορικών βομβών στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν συμβόλαια, αλλά «δηλώσεις πρόθεσης». Η χρηματοδότηση αυτών των θαυμαστών πωλήσεων δεν ήταν εξασφαλισμένη και η κατασκευή τους από τη Dassault Aviation δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει πριν από πέντε ή δέκα χρόνια.
Εν τω μεταξύ, οι Στηβ Γουίτκοφ και ο Τζάρεντ Κούσνερ θα βρίσκονται στο Κρεμλίνο.
Η πτώση του καθεστώτος Ζελένσκι και των συμμάχων του
του Τιερί Μεϊσάν
Το ηπαϊκό-ρωσικό σχέδιο ειρήνης για την Ουκρανία τερματίζει, βέβαια, μια σύρραξη. Αλλά, κυρίως, ανοίγει το δρόμο για μια επανεγγραφή της ιστορίας. Όχι, η ρωσική στρατιωτική επιχείρηση δεν ήταν μια «παράνομη, απροσκάλεστη και αδικαιολόγητη στρατιωτική επίθεση», αλλά μια εφαρμογή του ψηφίσματος 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Οι ευρωπαϊκοί λαοί, αν αναγνωρίσουν ότι έκαναν λάθος, ή ότι εξαπατήθηκαν, θα αλλάξουν τα καθεστώτα τους, όπως η Ουκρανία πρόκειται να αλλάξει το δικό της.
Δίκτυο Βολταίρος| Παρίσι (Γαλλία) |25 novembre 2025
Η σύνοδος κορυφής του Αγκόρεϊτζ, στις 15 Αυγούστου 2025, όρισε τις αρχές του σχεδίου ειρήνης για την Ουκρανία.
Ηουκρανο-ρωσική σύρραξη φτάνει στο τέλος της: οι Πρόεδροι της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών συμφώνησαν σε ένα σχέδιο 28 σημείων, με βάση το μοντέλο αυτού που υιοθέτησε το Συμβούλιο Ασφαλείας για την εβροαραβική σύγκρουση [1].
Εάν οι κατευθυντήριες αρχές εγκρίθηκαν στη σύνοδο κορυφής του Αγκόρεϊτζ (Αλάσκα), στις 15 Αυγούστου, από τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Βλαντίμιρ Πούτιν προσωπικά, οι λεπτομέρειες διαπραγματεύτηκαν από τον Στιβ Γουίκοφ και τον Κιρίλ Ντμίτριεφ, από τις 24 έως τις 26 Οκτωβρίου, στο Μαϊάμι. Αυτή η συμφωνία δεν αποκαλύφθηκε επισήμως στον Ρουστέμ Ουμέροφ, Γραμματέα του Ουκρανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας και Άμυνας, παρά μόνο μόλις στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, πριν ο τελευταίος δραπετεύσει στο Κατάρ. Ο μη εκλεγμένος Ουκρανός Πρόεδρος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ενημερώθηκε λεπτομερώς για αυτήν στις 20 Νοεμβρίου, όταν ο Νταν Ντρίσκολ (Υφυπουργός Στρατού), και οι στρατηγοί Ράντι Τζορτζ (Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού) και Κρις Ντόναχιου (Διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη και την Αφρική), πήγαν να του την παρουσιάσουν.
Κατά τους τρεις τελευταίους μήνες, οι ρωσικές δυνάμεις βομβάρδισαν τις μονάδες των «ακραίων εθνικιστών» («μπαντεριστές» ή «νεοναζί», σύμφωνα με το λεξιλόγιο του Κρεμλίνου) του «λευκού φύρερ», Άντρι Μπιλέτσκι. Με αποτέλεσμα ο τελευταίος να βγαίνει ηττημένος από τις διαδοχικές μάχες της Μαριούπολης (Μάιος 2022), του Μπαχμούτ/Αρτιόμσκ (Δεκέμβριος 2023) και του Ποκρόβσκ (Νοέμβριος 2025).
Στις 11 Νοεμβρίου, το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έδωσε το πράσινο φως για την αποκάλυψη της «Επιχείρησης Μίδας», μιας εκτεταμένης έρευνας του Ουκρανικού Γραφείου Καταπολέμησης της Διαφθοράς (NABU) που πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια 80 Αμερικανών ελεγκτών. Έχει ήδη προκαλέσει την παραίτηση δύο υπουργών — του Χέρμαν Χαλούστσενκο, Υπουργού Δικαιοσύνης, και της Σβιτλάνα Γκρίντσουκ, Υπουργού Ενέργειας — και τη φυγή του Ρουστέμ Ουμέροφ (που ήδη αναφέρθηκε) στο Κατάρ. Κατά πάσα πιθανότητα, θα ακολουθήσει η παραίτηση του Άντρι Γιέρμακ, του Προέδρου της Προεδρικής Διοίκησης. Σε αυτό το σημείο, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι θα είναι γυμνός: οι κύριοι πολιτικοί υπεύθυνοι στους οποίους βασιζόταν θα έχουν εξολοθρευθεί. Δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να δεχτεί το σχέδιο του Ντόναλντ Τραμπ ή να δραπετεύσει και αυτός.
Αντίθετα με ό,τι θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί, ο μη εκλεγμένος Πρόεδρος δεν επιδίωξε να τροποποιήσει τους όρους του σχεδίου ειρήνης όταν συνάντησε την αμερικανική αντιπροσωπεία, στις 20 Νοεμβρίου, αλλά να του προσθέσει μια αμνηστία· όχι αμνηστία για εγκλήματα πολέμου, αλλά για πράξεις διαφθοράς.
Ήδη, οι Ουκρανοί που έχουν μείνει στη χώρα (το ένα τρίτο του πληθυσμού έχει ήδη διαφύγει από την Ουκρανία, οι μισοί στη Ρωσία, το άλλο μισό στην ΕΕ) είναι βίαια εναντίον του αυτοανακηρυχθέντος Προέδρου. Είχε εκλεγεί για να καταπολεμήσει τη διαφθορά και την ανέπτυξε σε πρωτόγνωρο επίπεδο. Τον Νοέμβριο, αρκετές εξεγέρσεις του πληθυσμού στράφηκαν εναντίον των στρατιωτικώνί στρατολόγων. Ακόμη και οι «ακραίοι εθνικιστές» πλέον θεωρούν ότι δεν μπορεί πλέον να τους βοηθήσει να πραγματοποιήσουν το σχέδιο αποκάλυψης εναντίον των Σλάβων και συσκέπτονται επειγόντως για να τον ανατρέψουν.
Τα Κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που φαντάζονταν έναν μακρύ πόλεμο και προετοιμάζονταν γι’ αυτόν, δεν μπορούν να δεχτούν μια συνθηκολόγηση που δεν λέει το όνομά της. Ο καθένας αντιμετωπίζει σήμερα το απότομο τέλος του ονείρου του. Προφανώς, η πτώση του ουκρανικού καθεστώτος θα ακολουθηθεί από αυτή των Ευρωπαίων υπευθύνων που το υποστήριξαν.
Πράγματι, ήρθε η ώρα των απολογισμών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση παρείχε αρχικά 1 δισεκατομμύριο ευρώ σε μετρητά, στη συνέχεια η στρατιωτική της επιτροπή ίδρυσε ένα μηχανισμό διακανονισμών που επέτρεψε στους Ουκρανούς να επιλέξουν όπλα από τα αποθέματα των στρατών των κρατών μελών της Ένωσης. Τέλος, η Ένωση έθεσε στη διάθεσή τους τα δικά της μέσα, όπως και τους δορυφόρους της. Με το πέρασμα του χρόνου, η ΕΕ έδωσε συνεχώς περισσότερα: έως και 3 δισεκατομμύρια ευρώ τον Ιούλιο-Αύγουστο.
Ας μην πιστέψει κανείς ότι ήταν πρωτοβουλία μόνο των υπαλλήλων της Επιτροπής. Στις 1 Μαρτίου 2022, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία, πραγματοποίησε συνεδρίαση με τον Πρόεδρο Ζελένσκι που μιλούσε μέσω βίντεο. Υιοθέτησε το όραμα του ΝΑΤΟ, που αγνοεί τις συμφωνίες του Μινσκ, και θεωρεί την ειδική ρωσική επιχείρηση κατά των «ακραίων εθνικιστών», σε εφαρμογή του ψηφίσματος 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας, ως «παράνομη, απροσκάλεστη και αδικαιολόγητη στρατιωτική επίθεση». Υιοθέτησε ένα ψήφισμα (P9_TA(2022)0052) ανοίγοντας το δρόμο για την πλήρη στήριξη της ΕΕ στο καθεστώς Ζελένσκι, στο οποίο εντάχθηκαν πολλά κράτη μέλη.
Όταν ο Πρόεδρος Τραμπ και ο Αντιπρόεδρός του Βανς ταρακούνησαν τον Ζελένσκι στο Οβάλ Γραφείο, στις 28 Φεβρουαρίου 2025, κάποιες κυβερνήσεις συσκέφτηκαν. Μια σειρά από αλερετούρ πραγματοποιήθηκαν μεταξύ του Παρισιού και του Λονδίνου, που και τα δύο ήθελαν να ηγηθούν ενός συνασπισμού εθελοντών. Στο τέλος, μόνο οι Βρετανοί παρέμειναν στον αγώνα. Το Λονδίνο σχημάτισε μια στρατιωτική συμμαχία με τις χώρες της Βαλτικής (Δανία, Εσθονία, Φινλανδία, Ισλανδία, Λετονία, Λιθουανία, Νορβηγία, Ολλανδία και Σουηδία) και συμπεριέλαβε την Ουκρανία, στις 5 Νοεμβρίου. Πρόκειται για ένα καθαρά βρετανικό ΝΑΤΟ εντός του ΝΑΤΟ.
Η Γαλλία, αν και δεν συμμετέχει σε αυτή τη συμμαχία γύρω από το Ηνωμένο Βασίλειο, δεν μένει πίσω. Αλλά πλέον πρόκειται περισσότερο για στάση παρά για δράση. Ο Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν υπέγραψε με τον μη εκλεγμένο ομόλογό του, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, στις 17 Νοεμβρίου, μια επιστολή πρόθεσης σύμφωνα με την οποία, όταν η εθνική βιομηχανία μπορέσει, θα κατασκευάσει και θα πουλήσει 100 Ραφάλ στην Ουκρανία. Στη συνέχεια, στις 18 Νοεμβρίου, έστειλε τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων, Στρατηγό Φαβιέν Μαντόν, να πάει να πει στο Συνέδριο των Δημάρχων της Γαλλίας, ότι οι Γάλλοι έπρεπε να προετοιμαστούν να χάσουν τα παιδιά τους σε έναν επικείμενο πόλεμο εναντίον της Ρωσίας.
Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι τηλεφώνησε πανικόβλητα στους συμμάχους του, στις 21 Νοεμβρίου. Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο Φρίντριχ Μερτς και ο Κιρ Στάρμερ τόνισαν για άλλη μια φορά, σύμφωνα με το Ελυζέ, «ότι όλες οι αποφάσεις που έχουν επιπτώσεις στα συμφέροντα της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ απαιτούν την κοινή στήριξη και τη συναίνεση των ευρωπαϊκών εταίρων και των συμμάχων του ΝΑΤΟ αντίστοιχα.»
Όλοι συναντήθηκαν, στις 22 Νοεμβρίου, στο Γιοχάνεσμπουργκ (Νότια Αφρική), όπου πραγματοποιήθηκε συνάντηση των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων του G20, με εξαίρεση... του Ντόναλντ Τραμπ και του Βλαντίμιρ Πούτιν. Η τελική διακήρυξη περιλάμβανε μόνο μια αόριστη φράση για το θέμα: «Καθοδηγούμενοι από τους στόχους και τις αρχές του Χάρτη του ΟΗΕ στο σύνολό του, θα εργαστούμε για μια δίκαιη, ολοκληρωμένη και διαρκή ειρήνη στο Σουδάν, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, στην Ουκρανία, καθώς και για να τερματίσουμε άλλες συρράξεις και πολέμους σε όλο τον πλανήτη». Κοινοτοπίες που δεν δικαιολογούν μια τέτοια συνάντηση. Έτσι, οι Ευρωπαίοι συσκέφτηκαν στα παρασκήνια για να καταρτίσουν μια αντιπρόταση.
Ο ευρωπαϊκός τύπος περιγράφει απλώς το ρωσο-αμερικανικό σχέδιο ειρήνης ως «ευνοϊκό για τη Μόσχα», κάτι που δεν ισχύει καθόλου, ούτε είναι το θέμα. Το σχέδιο, στο βαθμό που είναι γνωστό, προβλέπει την αναγνώριση ότι η Κριμαία και οι δύο δημοκρατίες του Ντονμπάς (Ντόνετσκ και Λουχάνσκ) είναι ρωσικές. Αλλά αυτό ίσχυε ήδη ΠΡΙΝ από τον πόλεμο. Προβλέπει επίσης ότι το υπόλοιπο της Νοβοροσσία θα διανεμηθεί ακολουθώντας τη γραμμή του μετώπου. Με άλλα λόγια, σχεδόν όλα τα όμπλαστ της Χερσώνος και της Ζαπορίζιας, αλλά όχι το λιμάνι της Οδησσού που θα επέτρεπε στη Ρωσία να δημιουργήσει μια εδαφική συνέχεια με την Υπερδνειστερία, που είναι υποψήφια για προσχώρηση στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Περαιτέρω, το σχέδιο επιβάλλει ότι ο ουκρανικός στρατός, που σήμερα αριθμεί 800.000 άνδρες, να μειωθεί σε 600.000 άνδρες, να παραιτηθεί από πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, ικανούς να χτυπήσουν τη Μόσχα (που δεν έχει προς το παρόν. Αυτό ήταν το ζήτημα με τους αμερικανικούς Τόμαχοκ και τους γερμανικούς Ταύρους), και από την ένταξη στο ΝΑΤΟ, αλλά μαχητικά αεροπλάνα θα μπορούν να σταθμεύσουν στη Πολώνία.
Από ρωσική άποψη, το πιο σημαντικό βρίσκεται αλλού: η αποναζιστικοποίηση του καθεστώτος του Κιέβου. Ένας θεμελιώδης στόχος για τον οποίο τα μέλη του ΝΑΤΟ δεν ήταν ποτέ ενήμερα. Η αποναζοποίηση προϋποθέτει ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα σε κάθε χώρα για τον πολιτισμό της άλλης, όπως αυτό που πραγματοποιήθηκε στη Γαλλία και τη Γερμανία στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Μόσχα παίρνει επομένως αυτό για το οποίο πάλεψε, αλλά όχι αυτό που ελπίζει εδώ και καιρό: την υποχώρηση του ΝΑΤΟ στα σύνορά του 1991. Αυτό θα παραμένει πάντα μια πηγή σύγκρουσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να το συνειδητοποιήσει. Δεν θα πρέπει να εκπλαγεί αν δει αυτή τη σύρραξη να συνεχίζεται.
Από την πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών, η Ουάσινγκτον δεσμεύεται να άρει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και να επαναφέρει τη Μόσχα στον κόρφο της G7/8.
Βέβαια, ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είναι τώρα στην θέση να καταφέρει να βγάλει τη χώρα του από αυτή τη σφηκοφωλιά. Αλλά, το κάνει για να θέσει την Ευρωπαϊκή Ένωση ενώπιον των ευθυνών της.
Το πιο δύσκολο δεν αναφέρεται από κανέναν: η Ευρωπαϊκή Ένωση (και κατ’ επέκταση το ΝΑΤΟ) θα πρέπει να αναγνωρίσει ότι αυτά τα γεγονότα δεν αποτελούσαν «παράνομη, απροκάλεστη και αδικαιολόγητη στρατιωτική επίθεση», αλλά νόμιμη εφαρμογή του ψηφίσματος 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας, σύμφωνα με το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και το διεθνές δίκαιο.
Επιβάλλεται μια ενδοσκόπηση του καθενός. Όλοι τροφοδότησαν αυτόν τον πόλεμο του οποίου ο αριθμός των θυμάτων είναι άγνωστος. Οι ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι των Βρυξελλών έδρασαν με ύβρη, οι κυβερνήσεις των κρατών μελών της ΕΕ είχαν αγελαία συμπεριφορά, και οι ευρωπαϊκοί λαοί έπειθαν τον εαυτό τους ότι ενσαρκώνουν την ειρήνη.
Αυτή η συνειδητοποίηση φαίνεται το πιο σημαντικό και που θα προκαλέσει την πτώση των καθεστώτων που επιθυμούσαν και εργάστηκαν για να «γονατίσουν την Ρωσία».
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
