Ο φίλος και συνεργάτης μας, Χασάν Χαμαντέ, ο οποίος συμμετείχε στη μεσολάβηση του Επισκόπου Ιλαρίων Καπούτσι για την απελευθέρωση του Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ, μαρτυρεί εδώ για τον αγώνα αυτού του Λιβανέζου ακτιβιστή για την Παλαιστινιακή υπόθεση.
Ο εμβληματικός ακτιβιστής Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ έχει περάσει 41 χρόνια στα κελιά απομόνωσης των γαλλικών φυλακών, κατηγορούμενος για εγκλήματα για τα οποία είναι εντελώς αθώος.
Το δισκογραφικό του υλικό ήταν θύμα μαζικής δικαστικής, πολιτικής και δημοσιογραφικής παραποίησης, που σκηνοθετήθηκε από τις γαλλικές αρχές και τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Παρουσιάστηκε ενώπιον ενός εντελώς προ υποκειμενικού δικαστικού συμβουλίου, κουφό στις κραυγές, τους στεναγμούς και τα κλάματα των συγγενών των θυμάτων των επιθέσεων του Παρισιού του 1986, και του είπαν: «Αφήστε αυτή τη "δικαιοσύνη" να εκφραστεί, είναι πιστή στο ρητό της Δημοκρατίας: Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφότητα».
Η κατάσταση του Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ θυμίζει εκείνη των πρώτων χριστιανών που οι ρωμαϊκές αυτοκρατορικές αρχές έριχναν στην αρένα του Κολοσσαίου στα πεινασμένα θηρία… υπό το χειροκρότημα του κοινού.
Αυτό ακριβώς συνέβη στον Λιβανέζο-Παλαιστίνιο ακτιβιστή, εθνικιστή, διεθνιστή, και βαθιά ανθρώπινο, υπερασπιστή των καταπιεσμένων της γης, κ. Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ.
Οι γαλλικές αρχές τον συνέλαβαν το 1984, ως αποτέλεσμα της δολοφονίας δύο διπλωματών – ενός Αμερικανού και ενός Ισραηλινού – στο Παρίσι το 1982: του Τσαρλς Ρέι, αναπληρωτή στρατιωτικής ακόλουθου της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών, και του Γιαακόβ Μπαρ-Σιμέντοφ, δεύτερου συμβούλου της πρεσβείας του Ισραήλ.
Ο Ζορζ δεν έχει καμία σχέση με αυτές τις δύο υποθέσεις. Αρνήθηκε φυσικά κάθε ευθύνη, διακηρύσσοντας ότι ποτέ δεν θα απαρνιόταν μια πράξη που πράγματι είχε διαπράξει, ειδικά αν αυτή καθοδηγούνταν από ηθικές και πολιτικές αρχές. Οι ανακριτές ανακάλυψαν σε αυτόν έναν τύπο ανθρώπου που δεν είχαν συναντήσει ποτέ: εξαιρετικής ευγένειας, απαλό όπως μετάξι, αλλά σκληρό όπως ατσάλι. Από την αρχή, τους είπε ότι, για αυτόν, αυτές οι δολοφονίες ήταν μέρος του αγώνα νόμιμης αντίστασης. Ήταν ένας τρόπος για να πει: «Θα ήταν τιμή για μένα, αλλά δεν το έκανα εγώ».
Οι φύλακες της «δικαιοσύνης», οι ανώτεροι τους, και αυτοί που τους χειρίζονται στα παρασκήνια κατάλαβαν τότε ότι έπρεπε να καταστρέψουν αυτό το είδος του ειλικρινούς, ακέραιου και ακλόνητου επαναστάτη. Αποφάσισαν λοιπόν να παραβούν το νόμο, να τον κατηγορήσουν ψευδώς και να τον ρίξουν ισόβια σε ένα κελί, για να γίνει παράδειγμα. Γιατί είναι αδάμαστος.
Κάτι κατάλαβαν: ότι αυτός τους γνώριζε καλύτερα απ’ ό,τι αυτοί τον καταλάβαιναν. Αυτό τους προκάλεσε ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, που ενισχύθηκε από τη σαφήνεια της δέσμευσής του, τη δύναμη της θέλησής του και την ευαισθησία των συναισθημάτων του. Ένας «παράξενος» άνθρωπος, έλεγαν...
Οι εκρήξεις πολλαπλασιάζονταν στο Παρίσι. Ήταν το 1986. Είπαν: αυτός ο άνθρωπος πρέπει οπωσδήποτε να σχετίζεται με την επαναστατική οργάνωση που ευθύνεται για αυτές τις επιθέσεις… Και ακόμη κι αν τίποτα δεν αποδεικνύει τη συμμετοχή του, τι σημασία έχει! Θα του επιβληθούν αυτές οι κατηγορίες, παρακάμπτοντας το νόμο, για να εμποδίσουν τον Ζορζ Αμπντάλαχ να ξεφύγει από τα νύχια του Σιωνισμού. Ο νόμος μόνος του δεν αρκεί. Πρέπει να τον ποδοπατήσουμε.
Αρκεί να θυμηθούμε εδώ τον τρομερά χειραγωγικό ρόλο των γαλλικών μέσων ενημέρωσης στη διαμόρφωση της δημόσιας γνώμης. Έδωσαν μια όψη νομιμότητας σε μια μορφή «λαϊκής δικαιοσύνης» που θύμιζε τις σκοτεινές ώρες της Γαλλικής Επανάστασης — της μητέρας όλων των αιματηρών επαναστάσεων —, μια δικαιοσύνη του δρόμου που επιβάλλει την ποινή της στα δικαστήρια. Και ο δρόμος ηχούσε από τις κραυγές των θυμάτων και των οικογενειών τους, ακολουθώντας τον ρυθμό που υπαγόρευε η σιωνιστική προπαγάνδα που τα μέσα μετέδιδαν χωρίς φίλτρο.
Έτσι, τα αρχεία μπερδεύτηκαν σκόπιμα στο μυαλό ενός κατηχημένου κοινού. Ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ βρέθηκε στο επίκεντρο όλων των κατηγοριών, στο κέντρο της αρένας. Η αστυνομική καταδίωξη, η παρενόχληση και οι υποψίες άρχισαν να πνίγουν τους ξένους, που κρίνονταν από το χρώμα του δέρματός τους. Μια εμφανής φυλετική διάκριση εγκαθιδρύθηκε στους δρόμους και στους δημόσιους χώρους. Η επίσημη και οργανωμένη κρατική τρομοκρατία επιβλήθηκε. Τα πολιτικά κόμματα, οι αρχηγοί τους και οι σύλλογοι τους έτρεξαν τότε σε ένα άθλιο ανταγωνισμό. Όποιος κατηγορούσε πιο δυνατά τον «εχθρό της ανθρωπότητας», Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ, σκόραρε στην πολιτική μάχη.
Εκείνη την εποχή, οι κόκκινες γραμμές μεταξύ Ανατολής και Δύσης άρχιζαν να πέφτουν. Η Σοβιετική Ένωση, με τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ να αναλαμβάνει την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, ξεκινούσε μεγάλες δομικές μεταρρυθμίσεις, την περίφημη περεστρόικα, συνοδευόμενη από την γκλάσνοστ («διαφάνεια»). Αυτές οι μεταρρυθμίσεις θα επιτάχυναν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και ολόκληρου του συστήματος συμμαχιών της.
Παράλληλα, οι πόλεμοι μαίνονταν:
• Στο Αφγανιστάν, όπου η Δύση υποστήριζε με κάθε μέσο τους μουτζαχεντίν ενάντια στο σοβιετικό στρατό που είχε εισβάλει στη χώρα στα τέλη του 1979. Τα αραβικά κεφάλαια χρηματοδοτούσαν αυτή τη στρατιωτική προσπάθεια. Τα δυτικά μέσα δοξολογούσαν αυτούς τους μαχητές της «ελευθερίας», ενώ οι πολεμικοί αρχηγοί, όπως ο Αχμάντ Σαχ Μασούντ — που αποκαλούνταν «Λιοντάρι του Παντζίρ» —, ανακηρύσσονταν ήρωες από τον Τύπο του Παρισιού. Η ισλαμική θρησκεία των μουτζαχεντίν δεν ενοχλούσε σε τίποτα τους Δυτικούς, αρκεί το κάλεσμα για τζιχάντ να στοχεύει την ΕΣΣΔ και όχι τη Δύση.
• Παράλληλα, ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ, που ξεκίνησε το 1980 με την επίθεση του Σαντάμ Χουσεΐν εναντίον του Ιράν, βρισκόταν στο απόγειό του. Όλη η Δύση παρατάχθηκε πίσω από τη Βαγδάτη, χρηματοδοτώντας την, εξοπλίζοντάς την, εποπτεύοντας τις εκστρατείες της, με την οικονομική στήριξη του Κόλπου. Το Ιράν είχε διαπράξει το «ασυγχώρητο»: να διακόψει τις σχέσεις με το Ισραήλ, να τοποθετηθεί ως ηγέτης του αντσιωνισμού και να μετατρέψει την ισραηλινή πρεσβεία στην Τεχεράνη σε πρεσβεία της Παλαιστίνης. Έπρεπε να τιμωρηθεί: αυτή ήταν η εκστρατεία «Καντισιγιάτ Σαντάμ». Σε αυτό το πλαίσιο, οι Αγγλοσάξονες ξανάναψαν την παλιά διαμάχη Σουνιτών-Σιιτών, 1400 ετών, μια διαμάχη που γνώριζαν ότι ήταν ελπιδοφόρα για τα συμφέροντά τους.
Έτσι, κάθε πόλεμος είχε το «τζιχάντ» του, κάθε αγώνας τους «μουτζαχεντίν» του. Αυτό το τζιχάντ βασιζόταν σε δύο αντικρουόμενους και όμως αλληλένδετους πυλώνες: την πολιτιστική εχθρότητα απέναντι στη Δύση και, ταυτόχρονα, την πολιτική εξάρτηση από αυτήν. Μια σχιζοφρένεια που τροφοδοτούσε η ίδια η Δύση.
Παράλληλα με το Αφγανιστάν και τον Κόλπο, το Ισραήλ ξεκινούσε τον πόλεμό του εναντίον του Λιβάνου (1982) και έφτανε στη Βηρυτό, προκαλώντας τη γέννηση μιας αντίστασης απέναντι στην κατοχή. Έτσι εμφανίστηκε η Τζουμχουριγιάτ αλ-Μουκαουάμα αλ-Γουατανίγια αλ-Λουμπνανίγια («Μέτωπο Εθνικής Λιβανέζικης Αντίστασης»), και στη συνέχεια η Χεζμπολάχ που προέκυψε από το κίνημα Αμάλ, που ιδρύθηκε από τον ιμάμη Μούσα Σαντρ, ο οποίος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς αφού προδόθηκε από τους δικούς του. Η Χεζμπολάχ έγινε γρήγορα μία από τις πιο ισχυρές δυνάμεις αντίστασης στον κόσμο, κοντά στο Ιράν.
Ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ είναι το προϊόν όλων αυτών των διαπλεκόμενων πλαισίων, με την Παλαιστίνη ως σπονδυλική στήλη.
Έπειτα ήρθαν οι βίαιες επιθέσεις στη μέση του Παρισιού, που έριξαν φως στον ανθυγιεινό ρόλο της γαλλικής πολιτικής τάξης σε αυτό το «μακάβριό παιχνίδι». Οι μεν και οι δε επιδίωξαν να εκμεταλλευτούν αυτή τη μεγάλη κρίση ασφαλείας στον αγώνα για την εξουσία, αντιπαραθέτοντας μια σκληρή δεξιά με μια σοσιαλιστική αριστερά πλήρως υποταγμένη στο Ισραήλ.
Το 1986, ο Φρανσουά Μιτεράν ολοκλήρωνε το πρώτο μισό της θητείας του (που ξεκίνησε το 1981). Αλλά, μετά την ήττα των σοσιαλιστών και των κομμουνιστών στις βουλευτικές εκλογές του 1986, η εκτελεστική εξουσία πέρασε στη δεξιά: ο Ζακ Σιράκ επέστρεψε ως Πρωθυπουργός.
Η Γαλλία μπήκε τότε στη φάση της «συγκατοίκησης», ένας σοσιαλιστής πρόεδρος και ένας δεξιός Πρωθυπουργός, ισχυρά εχθρικός προς τον πρόεδρο. Το Σύνταγμα της Πέμπτης Δημοκρατίας, ραμμένο στα μέτρα του Σαρλ ντε Γκωλ, δίνει στην πράξη τα ηνία της εκτελεστικής εξουσίας στον Πρωθυπουργό για εσωτερικές υποθέσεις, περιορίζοντας το ρόλο του προέδρου στη διπλωματία και την άμυνα.
Οι επιθέσεις του Δεκεμβρίου 1985 και του Σεπτεμβρίου 1986 έγιναν το πιο ευαίσθητο θέμα ασφαλείας. Ο Μιτεράν και ο Σιράκ ήδη διεκδικούσαν τις προεδρικές εκλογές του 1988, ο καθένας υποστηριζόμενος από ισχυρά οικονομικά και διπλωματικά δίκτυα, ακόμη και στον αραβικό κόσμο.
Ο δικογραφικός φάκελος του Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ έγινε τότε κεντρικό ζήτημα στις γαλλικές πολιτικές αντιπαραθέσεις και αντιδράσεις, που επεξεργάζονταν από κάθε στρατόπεδο. Και στις δύο περιπτώσεις, ήταν το ισχυρό και διασταυρούμενο σιωνιστικό λόμπι που τραβούσε τα σκοινιά. Αυτό το λόμπι ελέγχει εδώ και καιρό τα κέντρα λήψης αποφάσεων στη Γαλλία και δρα πάνω από τα κομματικά χάσματα.
Η ατζέντα του είναι ξεκάθαρη: να διατηρήσει τη γαλλική κοινωνία σε μόνιμη κινητοποίηση εναντίον της Παλαιστίνης και εναντίον κάθε προσώπου — πολίτη, διανοούμενου, ακτιβιστή ή καλλιτέχνη — που δείχνει οποιαδήποτε συμπάθεια προς την Παλαιστινιακή υπόθεση. Δεν είναι τυχαίο ότι η πραγματική εξουσία στη Γαλλία μετατοπίστηκε από τα δημοκρατικά θεσμικά όργανα προς τους οικονομικούς οίκους, σε ένα σιωπηλό πραξικόπημα που σκηνοθετήθηκε τον Ιανουάριο του 1973.
Εκείνη την ημερομηνία, ο πρόεδρος Ζορζ Πομπιντού, πρώην διευθυντής της τράπεζας Rothschild, και ο υπουργός Οικονομικών του Βαλερί Ζισκάρ ντ’Εσταίν, έκαναν διακριτικά να ψηφιστεί ένας νόμος που απαγόρευε στη Γαλλική Τράπεζα να εκδίδει εθνικό νόμισμα για να χρηματοδοτεί το κράτος. Αυτή η εξουσία μεταφέρθηκε σε ιδιωτικές τράπεζες, ιδίως στην τράπεζα Rothschild, όπως είχε συμβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1913. Αυτό το διάταγμα ονομάστηκε από τους ενήγορους: «Νόμος Πομπιντού – Ζισκάρ – Rothschild».
Αυτή η μετατόπιση άνοιξε το δρόμο στην οικονομική ολιγαρχία, διευκολύνοντας την ανάληψη του ελέγχου του κράτους από ιδιωτικά συμφέροντα, και μειώνοντας τη λαϊκή κυριαρχία σε μια προσομοίωση. Θα σημειώσουμε εν παρόδω ότι ο σημερινός πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, ήταν επίσης στέλεχος των Rothschild, διαιωνίζοντας αυτή την παράδοση.
Σε αυτή τη λογική, ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ γίνεται αντιληπτός από σιωνιστικούς κύκλους ως η ζωντανή ενσάρκωση της Παλαιστίνης, επομένως ως άνθρωπος που πρέπει να καταστραφεί — όχι σωματικά, αλλά ηθικά, πολιτικά, δικαστικά. Ενσαρκώνει αυτό που η Δύση θέλει να εξαλείψει: την αντίσταση της αξιοπρέπειας.
Αδύνατο, λοιπόν, να καταφύγουμε στην κοινή λογική, στο νόμο ή στη λογική σε ένα κλίμα όπου τα μέσα ενημέρωσης επεξεργάζονται το συλλογικό συναίσθημα, όπου η «αναζήτηση των τρομοκρατών» γίνεται άλλοθι για να κυνηγούνται αποκλειστικά οι ξένοι, και κατά προτεραιότητα οι μουσουλμάνοι.
Επιστρέψαμε τότε στις μεθόδους της Γαλλίας του Βισύ: την καταγγελία, την υποψία, την καταγραφή. Ακόμη και αντσιωνιστές Εβραίοι, εχθρικοί προς το Ισραήλ, δυσκολεύονταν να δημοσιεύσουν τα κείμενά τους που καταδίκαζαν τις ομοιότητες μεταξύ της συμπεριφοράς του γαλλικού κράτους και του καθεστώτος του Βισύ. Λογοκρίνονταν. Η γαλλική αστυνομία σήμερα θυμίζει μερικές φορές από τον ζήλο της εκείνη που κυνηγούσε τους ανυπότακτους Εβραίους δίπλα στη Γκεστάπο.
Σε αυτό το πλαίσιο, η υπερβάλλουσα πολιτική έφτασε στο αποκορύφωμά της. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν δίστασε να φυσήξει τα κάρβουνα, ελπίζοντας να ρίξει τη δεξιά κυβέρνηση, και έτσι να εξασφαλίσει την επανεκλογή του Μιτεράν και την επιστροφή στην εξουσία των δικτύων του.
Αντιμέτωποι με μια εκρηκτική κατάσταση ασφαλείας και φοβούμενοι ότι αυτό θα εξοντώσει τις πιθανότητές τους στις προεδρικές εκλογές του 1988, ο Ζακ Σιράκ και το πολιτικό του περιβάλλον αποφάσισαν, με βάση τις αναφορές των υπηρεσιών πληροφοριών, ότι έπρεπε να αναζητηθεί μια λύση… στο εξωτερικό. Πιο συγκεκριμένα, ονόμασαν έναν «επίσημο εχθρό» της Γαλλίας — την Συρία — ως παραδόξως την μόνη ικανή να ανακόψει τις οργανώσεις που αναφέρονται στις αναφορές ασφαλείας.
Αλλά, εκείνη την εποχή, οι γαλλο-συριακές σχέσεις βρίσκονταν στο χαμηλότερο σημείο από τους αγώνες για την ανεξαρτησία στη δεκαετία του 1940. Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί ένας μεσάζων σεβαστός από όλους, ικανός να μιλήσει στη Συρία διατηρώντας ταυτόχρονα μια ορισμένη εγγύτητα με τη Δύση. Η επιλογή έπεσε στον Επίσκοπο Ιλαρίων Καπούτσι, πρώην αρχιεπίσκοπο της Ιερουσαλήμ, εξόριστο στη Ρώμη, γνωστό για τη δέσμευσή του για την Παλαιστινιακή υπόθεση, σεβαστό τόσο στην Τεχεράνη, στη Δαμασκό όσο και στο Μαγκρέμπ, και ήδη αναγνωρισμένο για την επιτυχημένη μεσολάβησή του μεταξύ Τεχεράνης και Ουάσιγκτον γύρω από τους Αμερικανούς ομήρους, παραδίδοντας προσωπικά τα πτώματα των στρατιωτών που σκοτώθηκαν στην αποτυχημένη επιχείρηση του Ταμπλάς στο Ερυθρό Σταυρό στη Γενεύη.
Ένα βράδυ, χτύπησε το τηλέφωνο στο ταπεινό ρωμαϊκό διαμέρισμα του Επίσκοπος Καπούτσι. Στο άλλο άκρο της γραμμής:
— «Είμαι ο Ρομπέρ Παντρό, υπουργός Ασφάλειας της Γαλλικής Δημοκρατίας.»
Μετά από μερικές ανταλλαγές ευγένειας, ο υπουργός μπήκε στο ψητό:
— «Οι επιθέσεις στο Παρίσι, οι δολοφονίες, ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ, η απειλή νέων λουτρών αίματος… Η Δημοκρατία βασίζεται σε εσάς για να σώσει ζωές.»
Ο αρχιεπίσκοπος, πιστός στις αρχές του, δέχτηκε τη μεσολάβηση. Κάλεσε αμέσως δύο στενούς συνεργάτες του (συμπεριλαμβανομένου του συγγραφέα αυτού του κειμένου):
— «Αύριο στις 13:00, προσγειώνομαι στο αεροδρόμιο Charles de Gaulle. Να είστε εκεί. Λεπτομέρειες αύριο.»
Την επόμενη μέρα, στο αεροδρόμιο, ο Επίσκοπος Καπούτσι δεν βγήκε με τους επιβάτες. Μετά από μεγάλη αναμονή, πλησίασε ένας πράκτορας ασφαλείας:
— «Περιμένετε τον Επίσκοπο, έτσι δεν είναι; Είναι ήδη στο Παρίσι. Θα σας καλέσει.»
Γύρω στις 20:00, ήρθε το τηλεφώνημα. Ο Επίσκοπος Καπούτσι είχε μεταφερθεί διακριτικά σε μια ιδιωτική κατοικία. Απέρριψε την πρόταση να διαμείνει σε επίσημη κατοικία, προτιμώντας να μείνει σε ένα μέτριο διαμέρισμα. Δήλωσε τότε:
— «Είμαστε μια ομάδα τριών ατόμων. Και αύριο, θα ζητήσω από τους υπουργούς Σαρλ Πασκουά και Ρομπέρ Παντρό να μου επιτρέψουν να επισκεφτώ τον Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ στη φυλακή, προϋπόθεση για οποιαδήποτε σοβαρή μεσολάβηση μεταξύ Παρισιού και Δαμασκού. Μετά από αυτό που βίωσα με τους Αμερικανούς, δεν εμπιστεύομαι πια τις προφορικές υποσχέσεις.»
Την επόμενη μέρα, ο υπουργός Παντρό, πολύ αμήχανος, ζήτησε συγγνώμη για την απουσία του Πασκουά, που ισχυρίστηκε ότι κρατήθηκε από «υποθέσεις του κράτους». Κατέκρινε βίαια την σοσιαλιστική αντιπολίτευση, κατηγορώντας την ότι προτιμά τα εκλογικά της συμφέροντα εις βάρος της εθνικής ασφάλειας. Επέμεινε στο εμπιστευτικό χαρακτήρα της επίσκεψης και στην ανάγκη απόλυτης μυστικότητας για να αποφευχθεί η αποτυχία της αποστολής.
Αλλά ο Πασκουά ξαναέλαμψε από την απουσία του. Στην πραγματικότητα, ο Πασκουά είχε δημόσια υποσχεθεί στους Γάλλους ότι ποτέ δεν θα διαπραγματευόταν με τρομοκράτες, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα. Φοβόταν ότι η αποκάλυψη αυτής της μεσολάβησης θα κατέστρεφε την αξιοπιστία της κυβέρνησης και θα σκάτωνε τις προσωπικές του φιλοδοξίες.
Ωστόσο, οι πληροφορίες για την παρουσία του Επίσκοπου Καπούτσι στο Παρίσι διαρρέουν σε μέσα κοντά στο σιωνιστικό λόμπι, προκαλώντας πανικό στην ομάδα του Σιράκ. Η σοσιαλιστική αριστερά, υπό την ηγεσία του Μιτεράν, αρπάζει την ευκαιρία για να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι «διαπραγματεύεται μυστικά με τους τρομοκράτες που ευθύνονται για το χυμένο γαλλικό αίμα», μέχρι και να χαρακτηρίσει τον Καπούτσι ως «επίσκοπο τρομοκράτη». Οι επιθέσεις έγιναν δριμείες, οι προσβολές έβρεχαν από τη δεύτερη μέρα.
Αντιμέτωπος με αυτή την πίεση, ο υπουργός Παντρό υποχώρησε και δέχτηκε τον όρο του πρεσβύτερου: μια επίσκεψη στον Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ στη φυλακή της Σαντέ, μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα από το ταπεινό διαμέρισμα του Καπούτσι, στη rue Arago, στο 14ο διαμέρισμα του Παρισιού.
Εκείνη την ημέρα, ο αρχιεπίσκοπος Καπούτσι συνοδεύτηκε από το πρωτόκολλο μέχρι τη φυλακή της Σαντέ, σε μια κατοικημένη συνοικία του Παρισιού. Ένα «τυχαίο» περιστατικό συνέβη: τα επίσημα αυτοκίνητα, με τις σειρήνες να ουρλιάζουν, σταμάτησαν ακριβώς μπροστά από τα γραφεία της εταιρείας Gamma, μιας από τις σημαντικότερες εταιρείες φωτογραφίας και τηλεόρασης στον κόσμο. Οι δημοσιογράφοι είδαν με τα ίδια τους τα μάτια τον Επίσκοπο Καπούτσι να μπαίνει στο αυτοκίνητο.
Ένα «λάθος» που δεν ήταν. Οι σιωνιστές που είχαν διεισδύσει στα γραφεία των Πασκουά-Παντρό είχαν σκηνοθετήσει σκόπιμα αυτή την παραβίαση ασφαλείας, ρίχνοντας έτσι λάδι στη φωτιά των μέσων. Η διαμάχη εξερράγη: η δεξιά θα συνεργαζόταν με εξτρεμιστικές ομάδες, παρά τις υποσχέσεις της.
Παρά αυτό, η συνάντηση μεταξύ Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ και Επίσκοπου Καπούτσι πραγματοποιήθηκε. Δύο μαχητές μιας ίδιας υπόθεσης: της Παλαιστίνης.
Πριν συναντηθούν, ανέλαβαν μερικά λόγια γραπτώς, και στη συνέχεια, πρόσωπο με πρόσωπο, μίλησαν με χαμηλή φωνή, λόγω δύο κινδύνων:
1. Η παρουσία εξελιγμένων συσκευών ακρόασης.
2. Κάμερες ικανές να διαβάζουν τα χείλη — μια διαδικασία για την οποία ο Επίσκοπος Καπούτσι είχε ακούσει κατά τη συνάντηση μεταξύ του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ και του Μεχμέτ Αλί Αγτζά στη ρωμαϊκή φυλακή Rebibbia.
Στην έξοδο, ο Επίσκοπος Καπούτσι ήταν συγκλονισμένος. Δήλωσε στους κοντινούς του:
«Ο Ζορζ είναι αθώος. Αθώος. Αθώος. Είναι μια από τις πιο εξαιρετικές προσωπικότητες που έχω συναντήσει ποτέ. Με συγκίνησε βαθιά.»
Από την πλευρά της κυβέρνησης, το δίδυμο Σιράκ- Πασκουά συνειδητοποίησε ότι έχανε το έδαφος. Η κατάσταση τους ξέφευγε, και η πολιτική χειραγώγηση γύριζε εναντίον τους.
Οι διαυγείς παρατηρητές της εποχής είδαν τότε όλη τη χυδαιότητα της δυτικής πολιτικής τάξης, πρόθυμη να ποδοπατήσει το νόμο, τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις ηθικές αρχές στο όνομα κομματικών ή οικονομικών συμφερόντων. Καθόλου τύψεις. Καμία πίστη. Ακόμη και τα στρατηγικά συμφέροντα του έθνους μπορούσαν να θυσιάζονται στο βωμό των προσωπικών φιλοδοξιών.
Ένα αποκαλυπτικό γεγονός: ο Ρολάν Ντιμά, πρώην υπουργός Εξωτερικών και προσωπικός φίλος του Επίσκοπου Καπούτσι — είχε ακόμη συμμετάσχει στην υπεράσπισή του κατά τη δίκη του στο Ισραήλ —, αρνήθηκε να υποστηρίξει τη μεσολάβηση. Γιατί; Επειδή ήθελε να εξασφαλίσει την επανεκλογή του Φρανσουά Μιτεράν, για να μπορέσει ο ίδιος να γίνει ξανά υπουργός. Προδίδει λοιπόν ταυτόχρονα τον φίλο του Καπούτσι και τις δικές του αρχές.
Όσον αφορά τον κ. Ζακ Βερζές, έναν από τους πιο διάσημους ποινικούς δικηγόρους του 20ού αιώνα, δέχτηκε να υπερασπιστεί τον Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ. Είχε, επίσης, συγκινηθεί βαθιά από τον τελευταίο. Δήλωσε μια μέρα στον Καπούτσι και στον συγγραφέα αυτού του κειμένου:
«Δεν έχουμε να κάνουμε με θεσμούς ή κυβερνήσεις. Είναι μαφίες. Και η προεδρική αντιπολίτευση (το Σοσιαλιστικό Κόμμα) είναι έτοιμη να χύσει ποτάμια αίματος αν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά της.»
Ένα άλλο επεισόδιο το επιβεβαιώνει: ο Υβ Μπονέ, πρώην διευθυντής της DST (εσωτερικές πληροφορίες), είπε στον δημοσιογράφο Μπασσάμ Καντάρ ότι είχε συνάψει συμφωνία με τον αρχηγό των Αλγερινών πληροφοριών, Λακχάλ Αγιάτ, για να αποκτήσει την απελευθέρωση του Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ. Αλλά κατά την επιστροφή του στη Γαλλία, οι ανώτεροι του τον απέρριψαν βάναυσα:
«Όχι. Η συμφωνία έχει λήξει. Ξεχάστε την.»
Όλα αυτά δείχνουν το βαθμό που η υπόθεση Ζορζ Αμπντάλαχ είναι ένα σχολικό παράδειγμα αδικίας και κρατικού χειρισμού. Όσοι διασταύρωσαν το δρόμο του τον αγάπησαν, τον θαύμασαν, τον σεβάστηκαν.
Και όμως, για περισσότερα από 25 χρόνια, το Υπουργείο Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών άσκησε συστηματική πίεση στη γαλλική δικαιοσύνη για να εμποδίσει την απελευθέρωσή του, ποδοπατώντας έτσι, για μια ακόμη φορά, τον διαχωρισμό των εξουσιών στην «πατρίδα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Διαφωτισμού».
Ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ πληρώνει — ακόμη και σήμερα — το τίμημα της αξιοπρέπειάς του και της δέσμευσής του για την Παλαιστίνη. Κάνει την υπόθεση να ζει από την ευγένεια των θέσεων του, και είναι, εν ζωή, ένας μάρτυρας.
Σε αυτό το στάδιο, οι Γάλλοι ηγέτες δρούσαν σαν το εθνικό συμφέρον να μην τους αφορά.
Προσπάθησαν πρώτα να πείσουν τον Επίσκοπο Καπούτσι να πάει στη Δαμασκό για να ζητήσει από τον πρόεδρο Χαφέζ αλ-Ασαντ να παρέμβει προκειμένου να «ανακόψει τις εξτρεμιστικές οργανώσεις» που σχετίζονται με την Παλαιστίνη. Αλλά ο αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε κατηγορηματικά και δήλωσε στον υπουργό Παντρό:
«Τι μου εγγυάται ότι θα τηρήσετε τις δεσμεύσεις σας απέναντι στον Άσαντ αν σας απλώνει το χέρι; Έχω μάθει να μην εμπιστεύομαι πια τις προφορικές υποσχέσεις. Οι Αμερικανοί μου είχαν ορκιστεί βουνά και θάλασσες κατά τη διάρκεια της κρίσης των ομήρων της Τεχεράνης, σε αντάλλαγμα για μια μεσολάβηση στον ιμάμη Χομεϊνί. Και όμως, είπαν ψέματα και πρόδωσαν. Ακόμη και αφού οι Ιρανοί έδειξαν καλή πίστη παραδίδοντας μου τα λείψανα των στρατιωτών που σκοτώθηκαν στην επιχείρηση του Ταμπάς. Εσείς, Γάλλοι, πρέπει να πάτε στη Δαμασκό. Και σταματήστε να τον προσβάλλετε δημοσίως αν θέλετε να διαπραγματευτείτε μυστικά.»
Ο Καπούτσι έθεσε μια σταθερή προϋπόθεση:
«Ο απεσταλμένος σας πρέπει να είναι ένας υψηλόβαθμος, σεβαστός, υπουργός με επιροή.»
Αλλά αόρατες δυνάμεις, που δρούσαν στα παρασκήνια, πρότειναν να οριστεί ως ειδικός απεσταλμένος… ο Μισέλ Ωριγιάκ, υπουργός Συνεργασίας. Μια πλεκτάνη ξεκάθαρα προορισμένη να βυθίσει την αποστολή. Γιατί, στη Συρία, θα καταλάβαιναν αμέσως ότι ένας υπουργός των γαλλικών υπερπόντιων κτήσεων δεν είχε κανένα βάρος. Η αντίδραση του Άσαντ θα ήταν εκρηκτική. Και η διπλωματική πρωτοβουλία θα σαμποταριζόταν.
Βερζές: «Έχουμε να κάνουμε με ένα μαφιόζικο σύστημα»
Σε ένα εμπιστευτικό δείπνο που συγκέντρωσε τον Επίσκοπο Καπούτσι, τον Ζακ Βερζές, τον Σαρκίς Αμπού Ζέιντ και τον συγγραφέα αυτού του κειμένου, ο Βερζές έριξε αυτή την παγωμένη φράση:
«Οι σιωνιστές είναι παρόντες σε όλους τους μηχανισμούς του γαλλικού κράτους.
Έχουμε να κάνουμε με συμμορίες, όχι με κράτη. Η προεδρική αντιπολίτευση είναι έτοιμη να ανατινάξει τους δρόμους του Παρισιού σε ποτάμια αίματος αν αυτό μπορεί να εξυπηρετήσει τα άθλια σχέδιά της.»
Και τα γεγονότα θα του δώσουν δίκιο.
Η υπόθεση Ζορζ Ιμπραήμ Αμπντάλαχ ξεπερνά κατά πολύ το πλαίσιο ενός ξεχασμένου πολιτικού κρατουμένου. Έχει γίνει μια κρατική υπόθεση, μια ηθική ρωγμή, ένας καθρέφτης που απευθύνεται στη Γαλλική Δημοκρατία, σε ό,τι έχει πιο ντροπιαστικό.
Για περισσότερα από 40 χρόνια, το γαλλικό κράτος, υπό την άμεση πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών και του σιωνιστικού λόμπι, κράτησε έναν αθώο άνθρωπο πίσω από τα κάγκελα. Όχι για αυτό που έκανε. Αλλά για αυτό που ενσαρκώνει.
Στις 17 Ιουλίου 2025, το εφετείο του Παρισιού ενέκρινε την απελευθέρωσή του, με άμεση απέλαση στον Λίβανο. Η εισαγγελική αρχή άσκησε αμέσως έφεση, μη ανασταλτική, η οποία δεν εμπόδισε την απελευθέρωσή του και την απέλασή του.
🇦🇲🇨🇳 ARMENIA LEVELS UP: STRATEGIC WITH XI
Armenia just cashed in its SCO invite.
PM Nikol Pashinyan touched down in Tianjin and walked out with more than summit selfies - he sealed a strategic partnership with China.
Not just tea and photo-ops: this is a full-on diplomatic… https://t.co/mDeYL3gsUK pic.twitter.com/ZzSx5crfxo— Mario Nawfal (@MarioNawfal) August 31, 2025
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος είχε «φτερώσει» τον Μπενιαμίν Νετανιάχου που είχε έρθει να του ζητήσει να προσαρτήσει τη Γάζα, φαίνεται ότι ετοιμάζεται να πάρει τον έλεγχο της παλαιστινιακής επικράτειας. Ενώ το Τελ Αβίβ προετοιμάζεται να προσαρτήσει ολόκληρη την εντολική Παλαιστίνη και, αντίθετα, η Αίγυπτος και η Ιορδανία διατάσσουν την παράδοση των κλειδιών στην Παλαιστινιακή Αρχή, εξετάζεται μια τεράστια ακινητοαγορά αξίας 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ συγκάλεσε, στις 27 Αυγούστου, μια συνάντηση στον Λευκό Οίκο προκειμένου να συλλέξει προτάσεις για το μέλλον της Γάζας. Γύρω από τον JD Vance, αντιπρόεδρο, τον Steve Witkoff, ειδικό απεσταλμένο, και τον Marco Rubio, υπουργό Εξωτερικών, ήταν παρόντες ο Jared Kushner, πρώην σύμβουλος κατά την πρώτη θητεία, ο Τόνι Μπλερ, πρώην Βρετανός πρωθυπουργός, και ο Ron Dermer, Ισραηλινός υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων.
Καμία ανακοίνωση δεν δημοσιεύτηκε μετά από αυτήν την διαβούλευση. Ωστόσο, σύμφωνα με την Washington Post, η λωρίδα της Γάζας θα «διοικείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες για τουλάχιστον 10 χρόνια ενώ θα μετατραπεί σε ένα λαμπρό τουριστικό συγκρότημα και ένα κέντρο κατασκευών και τεχνολογίας υψηλής τεχνολογίας.» Το κολοσσιαίο ποσό των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων θα επενδυθεί εκεί.
Αυτή η πιθανή επιχείρηση αντιστοιχεί στο όραμα των «jacksonιανών». Το 1830, ο πρόεδρος Andrew Jackson (1829-1837) ψήφισε το Indian Removal Act (τον «νόμο για την απέλαση των Ινδιάνων»). Για να βάλει τέλος στους ινδιάνικους πολέμους, πρότεινε να τους αναθέσει καταφύγια αντί να συνεχίσει να τους σφαγιάζει. Η μεταφορά των Ινδιάνων ήταν ιδιαίτερα θανατηφόρα για τους Τσερόκι (επεισόδιο του «μονοπατιού των δακρύων»), αλλά αυτοί δέχτηκαν αυτή τη μορφή ειρήνης, ενώ σχεδόν όλες οι άλλες ινδιάνικες φυλές την απέρριψαν. Δύο αιώνες αργότερα, μόνο η φυλή των Τσερόκι έχει εμπλουτιστεί και ενσωματωθεί, ενώ όλες οι άλλες φυλές έχουν περιθωριοποιηθεί. Χωρίς αμφιβολία, η μέθοδος του Jackson κατάφερε να βάλει τέλος στη γενοκτονία των Ινδιάνων, αλλά με ποια τιμή;
Το σχέδιο που βρίσκεται σε εξέλιξη από τον Trump είναι εξίσου σοκαριστικό για τους Παλαιστινίους όσο και αυτό του Jackson για τους Τσερόκι, αλλά προσφέρει μια λύση εκεί που κανένας άλλος δεν έχει. Θα την αποδεχτούν οι Παλαιστίνιοι που πολεμούν εδώ και πολλές γενιές για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους; Το διεθνές δίκαιο δηλώνει ότι κανένας λαός δεν μπορεί να εκδιωχθεί από τη δική του γη. Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών συνεχώς εγγυάται το δικαίωμα επιστροφής εκείνων που είχαν εκδιωχθεί με τη βία το 1948 — Απόφαση 194 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (11 Δεκεμβρίου 1948) και απόφαση 237 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (14 Ιουνίου 1967) —. Πριν από επτά χρόνια, οι Παλαιστίνιοι πολίτες οργάνωσαν την «πορεία της επιστροφής». Οι Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας (IDF) πυροβόλησαν εναντίον ενός ειρηνικού πλήθους προκαλώντας τουλάχιστον 120 νεκρούς και 4.000 τραυματίες. Είναι προφανώς απατηλό να πιστεύει κανείς ότι ένας τέτοιος λαός θα υποστηρίξει εύκολα αυτό το σχέδιο.
Επομένως, οι συμμετέχοντες στη συνάντηση του Λευκού Οίκου σκέφτηκαν να δώσουν 23.000 δολάρια ανά άτομο σε κάθε οικογένεια που θα δεχόταν να εξοριστεί. Επαφές έχουν ήδη γίνει με τη Λιβύη, την Αιθιοπία, το Νότιο Σουδάν, την Ινδονησία και το Σομαλιλάντ, ακόμα κι αν κανένα από αυτά τα κράτη δεν το έχει επιβεβαιώσει. Η ομάδα του Trump σκέφτεται να μετακινήσει εθελοντικά το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Γάζας με αυτόν τον τρόπο.
Σύμφωνα με το Financial Times, το Tony Blair Institute for Global Change (TBI) και η Boston Consulting Group (BCG) πραγματοποίησαν κοινές εργασίες για το σχέδιο ριβιέρας στη Γάζα, με την ονομασία The Gaza Reconstitution, Economic Acceleration and Transformation Trust (GREAT* Trust). Κατά τη διάρκεια αυτών των προπαρασκευαστικών συναντήσεων γεννήθηκε το σχέδιο της Gaza Humanitarian Foundation (GHF). Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, αυτό το ίδρυμα ελβετικού δικαίου μοίρασε την ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα αντί της κατοχικής αρχής, των Ηνωμένων Εθνών, του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και διαφόρων ανθρωπιστικών συλλόγων. Από αυτό προέκυψε σίγουρα μια παράκαμψη της Χαμάς, αλλά και η δολοφονία από τις IDF σχεδόν μιας χιλιάδας πολιτών που είχαν έρθει να ζητήσουν τροφή. Το σκάνδαλο της GHF καταδικάστηκε ομοφώνως, ακόμα και από εβραϊκά ισραηλινά πρόσωπα. Στην πράξη, η GHF δημιουργήθηκε από το Forum Mikveh Yisrael, που συγκεντρώνει μεταξύ άλλων τον Yotam HaCohen, στρατηγικό σύμβουλο του Μπενιαμίν Νετανιάχου και γιο του πρώην στρατηγού Gershon HaCohen, τον Liran Tankman, πρώην αξιωματικό πληροφοριών που επαναπροσαρμόστηκε στην high-tech και τον εβραϊαμερικανό Michael Eisenberg, επενδυτή σε κεφάλαια ρίσκου. Οι περισσότεροι από τους εμψυχωτές του Forum Mikveh Yisrael ενώθηκαν με τον Συντονιστή Κυβερνητικών Δραστηριοτήτων στα Εδάφη (COGAT), Ghassan Alian, πεπεισμένοι ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου δεν κάνει τίποτα για να βοηθήσει τους κατοίκους της Γάζας και ότι ανήκει στους Ισραηλινούς να πάρουν μια πρωτοβουλία. Το «Ίδρυμα» φέρεται να έχει χρηματοδοτηθεί με ύψος 100 εκατομμυρίων δολαρίων από ένα ευρωπαϊκό κράτος του οποίου η ταυτότητα παραμένει μυστική.
Η TRIAL International, μια ΜΚΟ με έδρα την Ελβετία, κατέβασε δύο νομικές εκθέσεις ζητώντας από τις ελβετικές αρχές να ερευνήσουν τη συμμόρφωση της GHF με το ελβετικό δίκαιο και το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. Το κεντρικό πρόβλημα που έθεσε η TRIAL International είναι το αν οι ανθρωπιστικοί σύλλογοι μπορούν ή όχι να προβούν σε ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες. Πράγματι, από την αρχή ο εκτελεστικός διευθυντής της GHF, ο πρώην Αμερικανός Marines Jake Wood, παραιτήθηκε. Το «Ίδρυμα» τότε εξασφάλισε τις υπηρεσίες του Philip F. Reilly και της εταιρείας του Safe Reach Solutions. Ωστόσο, ο Reilly είναι πρώην στρατιώτης της 7ης ομάδας ειδικών δυνάμεων, η οποία επικεντρώθηκε σε αποστολές κατά της διακίνησης ναρκωτικών στη Λατινική Αμερική. Έγινε επικεφαλής του παραστρατιωτικού παρακλαδιού της CIA, τότε γνωστή ως Μεραρχία Ειδικών Δραστηριοτήτων αλλά μετονομάστηκε σε Κέντρο Ειδικών Δραστηριοτήτων. Ήταν επικεφαλής του αφγανικού σταθμού της CIA γύρω στο 2008 και 2009, καθώς και επικεφαλής επιχειρήσεων του Κέντρου Αντιτρομοκρατικής Αποστολής του πρακτορείου, που διεύθυνε το πολύ αμφιλεγόμενο πρόγραμμα χτυπημάτων drone του πρακτορείου κατά τη διάρκεια του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας. Στη συνέχεια, πήγε στον ιδιωτικό τομέα ως ανώτερος αντιπρόεδρος ειδικών δραστηριοτήτων της ιδιωτικής στρατιωτικής εταιρείας Constellis, ιδιοκτήτη της εταιρείας μισθοφόρων που ήταν κάποτε γνωστή ως Blackwater. Τέλος, εργάστηκε για έναν άλλο ιδιωτικό στρατό, τον Orbis. Εάν είναι ακριβές ότι οι IDF δεν σκότωσαν τους παλαιστίνιους πολίτες που είχαν έρθει να ζητήσουν φαγητό, ήταν οι άνδρες του Philip F. Reilly που το ανέλαβαν.
Το σχέδιο για τη μελλοντική Γάζα, σύμφωνα με τους προωθητές ακινήτων (οι τρεις επαγγελματίες Jared Kushner, Donald Trump και Steve Witkoff), είναι άξιο του Ντουμπάι. Πολλές πολυεθνικές έχουν ήδη συνεργαστεί.
Για να διευκολύνει την επανασύναξη των κατοίκων της Γάζας, η αναθεωρητική σιωνιστική κυβέρνηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου έδωσε οδηγία ώστε να δημιουργηθεί μια πόλη από σκηνές για 600.000 άτομα στη Rafa. Θα είχαν εκεί φαγητό και νοσοκομεία, αλλά δεν θα μπορούσαν να βγουν.
Ο Bezalel Smotrich, υπουργός Οικονομικών, είχε δηλώσει κατά τη διάρκεια μιας διάσκεψης για τον εβραϊκό αποικισμό στη κατεχόμενη Δυτική Όχθη, στις 14 Μαΐου: «Οι πολίτες θα σταλούν προς το νότο, σε μια ανθρωπιστική ζώνη, και από εκεί θα αρχίσουν να φεύγουν σε μεγάλο αριθμό προς τρίτες χώρες».
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός τελικά αποφάσισε, στις 13 Αυγούστου στο i24News στα εβραϊκά. Διεκδίκησε μια «ιστορική και πνευματική αποστολή» διασφαλίζοντας ότι είναι «πολύ» αφοσιωμένος στο όραμα ενός «Μεγάλου Ισραήλ». Στα 75 του, διεκδικεί δημόσια ότι είναι οπαδός του μέντορα του πατέρα του Vladimir Jabotinsky, τον ιδρυτή του «αναθεωρητικού σιωνισμού».
Ταυτόχρονα, η Knesset ψήφισε, στις 23 Ιουλίου, με 71 ψήφους υπέρ και 13 κατά, έναν μη δεσμευτικό νόμο που προσκαλεί την κυβέρνηση να προσαρτήσει τη Δυτική Όχθη πριν νέα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αναγνωρίσουν πλήρως το κράτος της Παλαιστίνης.
Επιπλέον, οι IDF δηλώνουν ότι 618 επιθέσεις αποικιστών καταγράφηκαν στη Δυτική Όχθη το 2024, έναντι 404 στο πρώτο εξάμηνο του 2025.
Ο Ρεπουμπλικάνος Mike Johnson, πρόεδρος της Βουλής των Ηνωμένων Πολιτειών, εξέφρασε την υποστήριξή του στην προσάρτηση. Πήγε στον οικισμό Ariel στις αρχές Αυγούστου 2025 και δήλωσε ότι πίστευε ότι η «Ιουδαία και η Σαμάρεια» ανήκουν στον εβραϊκό λαό και εξέφρασε την υποστήριξή του στην επέκταση της ισραηλινής κυριαρχίας στη Δυτική Όχθη. Ήταν η πρώτη φορά που ένας Αμερικανός αυτού του επιπέδου επισκέφθηκε ισραηλινούς οικισμούς στη Δυτική Όχθη. Η διοίκηση Trump μέχρι στιγμής παραμένει προσεκτικά έξω από αυτό το κίνημα, ειδικά επειδή στοιχηματίζει όλη της τη δράση στην ενίσχυση των συμφωνιών του Αβραάμ με τα αραβικά κράτη.
Η ισραηλινή κοινή γνώμη, από την πλευρά της, σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε το Δεκέμβριο του 2024 από το Ινστιτούτο Μελετών Εθνικής Ασφάλειας, αρνείται με 34% να προσαρτήσει παλαιστινιακά εδάφη, με 21% ότι πρέπει να προσαρτηθούν οι τρέχουσες αποικίες και με 21% ότι πρέπει να προσαρτηθούν όλα.
Από την πλευρά τους, η Αίγυπτος και η Ιορδανία, που δεν θέλουν να το πιστέψουν, συνεχίζουν να εκπαιδεύουν εκατοντάδες νέους Παλαιστίνιους πιστούς στη Φατάχ για να συνθέσουν μια ιδιωτική αστυνομική δύναμη 10.000 ανδρών προκειμένου να φέρουν την Παλαιστινιακή Αρχή στην εξουσία στη Γάζα. Ενώ η Σαουδική Αραβία και η Γαλλία σχεδιάζουν να αναγνωρίσουν πλήρως το κράτος της Παλαιστίνης με την ευκαιρία της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και η ίδια προετοιμάζει την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της.
Κύριες πηγές:
« אמון באישיםובמוסדות », Institute for National Security Studies, December 2024.
«אור בקצה המנהרה: לקראת מערכה אזרחית», יותם הכה in Centre Dado pour la pensée militaire interdisciplinaire, numéro 41, Juillet 2024.
«New Gaza Aid Plan, Bypassing U.N. and Billed as Neutral, Originated in Israel», Patrick Kingsley, Ronen Bergman & Natan Odenheimer, The New York Times, May 24, 2025.
«Israelis, a former CIA official and $100M: The real players in the Gaza aid scheme», Israel Hayom, Erez Linn May 25, 2025.
«Tony Blair’s staff took part in ’Gaza Riviera’ project with BCG», Financial Times, July 7, 2025.
«Tony Blair thinktank worked with project developing ‘Trump Riviera’ Gaza plan», Ben Quinn, The Guardian, July 7, 2025.
«Israeli Official: Netanyahu Supports Plan to Concentrate Gazans Into ’Humanitarian City’», Liza Rozovsky, Haaretz, July 8, 2025
«Exclusive: Proposal outlines large-scale ’Humanitarian Transit Areas’ for Palestinians in Gaza», Jonathan Landay & Aram Roston, Reuters, July 11, 2025.
«Boston Consulting Group modelled plan to ’relocate Palestinians’ from Gaza to Somalia», Middle East Eye, August 7, 2025.
«Egypt Is Training Palestinian Forces to Take Over Postwar Gaza», Summer Said & Benoit Faucon, The Wall Street Journal, August 27, 2025.
The Gaza Reconstitution, Economic Acceleration and Transformation Trust (GREAT* Trust) — 3,8Mo, 38 pages
Οι επιχειρήσεις «Λιοντάρι που Ορθώνεται» και «Σφύρα του Μεσονυκτίου» ήταν επιδείξεις δύναμης που κινητοποίησαν σημαντικά μέσα. Δεν διήρκεσαν συνολικά περισσότερο από 12 ημέρες. Τα αποτελέσματά τους παραμένουν άγνωστα, όμως μάθαμε πολλά για όσους τις σχεδίασαν. Ο Διεθνής Οργανισμός Ατομικής Ενέργειας (IAEA), ο οποίος βασίστηκε σε λογισμικό τεχνητής νοημοσύνης και όχι στις παρατηρήσεις των επιθεωρητών του, έχει πλέον απονομισματοποιηθεί. Οι ζημιές που έγιναν στα πυρηνικά ερευνητικά κέντρα του Ιράν αμφισβητούνται. Μόνο οι δολοφονίες στρατιωτικών ηγετών και πολιτικών επιστημόνων είναι βεβαιωμένες.
Μερικά στοιχεία του «Πολέμου των 12 Ημερών» παραμένουν ανεξήγητα, χωρίς αυτό να εμποδίζει τον κάθε παίκτη (Ισραήλ, ΗΠΑ και Ιράν) να ισχυρίζεται ότι τον κέρδισε. Κυρίως, οι ερωτήσεις σχετικά με βασικά στοιχεία δεν επιτρέπουν να εξακριβωθεί εάν η Ουάσιγκτον παραβίασε σκόπιμα το διεθνές δίκαιο ή πίστεψε ότι έπρεπε να το κάνει για να αποφύγει κάτι χειρότερο.
Σε αυτές τις στήλες, έχουμε αναλύσει εκτενώς τη διαμάχη γύρω από τις πυρηνικές έρευνες του Ιράν [1]. Αυτές ξεκίνησαν το 1981, όταν η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν ζήτησε τον εμπλουτισμένο ουράνιο που της αναλογούσε σύμφωνα με το ιρανο-γαλλικό πυρηνικό πρόγραμμα, που είχαν προτείνει ο πρόεδρος Valéry Giscard d’Estaing και ο πρωθυπουργός Jacques Chirac στον Σάχη Mohammad Reza Pahlavi, στο πλαίσιο του αμερικανικού προγράμματος «Άτομα για Ειρήνη». Σε αυτό το πλαίσιο, και ενώ η Γαλλία αρνήθηκε να δώσει στην Ισλαμική Δημοκρατία αυτό που είχε προγραμματίσει για το αυτοκρατορικό Ιράν, οι επιθέσεις των Ενόπλων Επαναστατικών Ομάδων του Λιβάνου, συνδεόμενων με το Ιράν, οδήγησαν στη δολοφονία Αμερικανών και Ισραηλινών διπλωματών στη Γαλλία.
Αυτή η διαμάχη αναπτύχθηκε μετά την αγγλοσαξονική εισβολή στο Ιράκ (2003). Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, που είχαν εφεύρει τη παραπλάνηση για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν, την επέκτειναν με παρόμοιες κατηγορίες εναντίον του Ιράν. Κατάφεραν να περάσουν από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ τις αποφάσεις 1737 (23 Δεκεμβρίου 2006) και 1747 (24 Μαρτίου 2007), που προετοίμαζαν έναν πόλεμο εναντίον του Ιράν. Ωστόσο, μετά την ομάδα μελέτης για το Ιράκ (Iraq Study Group), γνωστή ως «Επιτροπή Baker-Hamilton», αυτές οι φαντασιώσεις εγκαταλείφθηκαν από την Ουάσιγκτον και η διαμάχη με τη Γαλλία έληξε [2].
Η διαμάχη ξανάρχισε όταν ο Ιρανός πρόεδρος Mahmoud Ahmadinejad ξεκίνησε ένα ευρύ πρόγραμμα έρευνας για την πυρηνική σύντηξη —ένα έργο εγγενώς διπλής φύσης, δηλαδή με πιθανές πολιτικές και στρατιωτικές εφαρμογές [3]. Με την υποστήριξη της πλειοψηφίας των κρατών μελών του ΟΗΕ, αρνήθηκε δικαίως να υποχωρήσει σε απαιτήσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας να εγκαταλείψει ένα από τα δικαιώματά του για να «αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη» των άλλων (απόφαση 1696, 31 Ιουλίου 2006) —ένα παράδειγμα της παρεκτροπής που οι Δυτικοί επέφεραν στα Ηνωμένα Έθνη μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Το Ιράν, που είχε ήδη βιώσει την ανατροπή του Mohammad Mossadegh όταν προσπάθησε να εθνικοποιήσει το πετρέλαιο, δεν μπορούσε παρά να αντισταθεί σε αυτή τη δυτική προσπάθεια να το εμποδίσει να βρει μια αστείρευτη πηγή ενέργειας. Η διαμάχη κλιμακώθηκε με την υιοθέτηση της απόφασης 1929 (9 Ιουνίου 2010) πάλι από το Συμβούλιο Ασφαλείας, παρά την αντίθεση της Γενικής Συνέλευσης.
Οι «αναθεωρητικοί σιωνιστές» (δηλαδή οι οπαδοί του φασίστα Vladimir Jabotinsky) —να μην συγχέονται με τους απλούς «σιωνιστές», δηλαδή τους οπαδούς του Theodor Herzl— άρπαξαν το θέμα. Αυτοί, 15 χρόνια αργότερα, κατάφεραν να διεισδύσουν στον IAEA (του οποίου το Ισραήλ δεν είναι μέλος) και να επηρεάσουν τον διευθυντή του, τον Αργεντινό Rafael Grossi [4].
Στις 2 Απριλίου 2025, ο Jean-Noël Barrot, Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, δήλωσε στην Επιτροπή Εξωτερικών της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης: «Έχουμε μόνο λίγους μήνες πριν τη λήξη αυτής της συμφωνίας [JCPOA, από την οποία αποχώρησαν οι ΗΠΑ]. Σε περίπτωση αποτυχίας, μια στρατιωτική αντιπαράθεση φαίνεται σχεδόν αναπόφευκτη» [5].
Στις 28 Απριλίου 2025, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ πραγματοποίησε δύο κλειστές συνεδριάσεις για τη «Μη διάδοση όπλων μαζικής καταστροφής». Δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι ειπώθηκε, αλλά η συνεδρίαση ήταν ταραχώδης, όπως φαίνεται από την επιστολή διαμαρτυρίας της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν (S/2025/261 [6]). Σύμφωνα με αυτό το έγγραφο, ο Jean-Noël Barrot, που είχε έρθει ειδικά από το Παρίσι, ισχυρίστηκε ότι «το Ιράν βρίσκεται στο δρόμο για την απόκτηση πυρηνικών όπλων».
Ο Jean-Noël Barrot και ο αναπληρωτής υπουργός του για την Ευρώπη, Benjamin Haddad, διορίστηκαν από την κυβέρνηση του Michel Barnier και διατήρησαν τις θέσεις τους με τον François Bayrou. Η σκέψη του Barrot δεν είναι πολύ γνωστή, αυτή του Haddad όμως είναι. Ο Benjamin Haddad δεν ήταν απλώς υψηλόβαθμος αξιωματούχος της ΕΕ, αλλά επίσης υπάλληλος για πολλά χρόνια του Tikvah Fund του «αναθεωρητικού σιωνιστή» Elliott Abrams [7]. Αυτός όρισε τη στρατηγική του Benjamin Netanyahu για να πείσει τους Ευρωπαίους να στηρίξουν το Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων [8].
Ένα μήνα αργότερα, ο IAEA ισχυρίστηκε στις δύο τριμηνιαίες αναφορές της για την Επαλήθευση και παρακολούθηση στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν υπό το πρίσμα της απόφασης 2231 (2015) του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών [9] και της συμφωνίας διασφαλίσεων NPT με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν [10], ότι το Ιράν έκρυβε κάτι. Ωστόσο, αυτά τα έγγραφα δεν βασίζονταν σε αντικειμενικές παρατηρήσεις, αλλά στις εκτιμήσεις του λογισμικού τεχνητής νοημοσύνης Mosaic. Ωστόσο, αυτό το λογισμικό, σχεδιασμένο να ανιχνεύει τρομοκρατικές συνωμοσίες από άπειρο όγκο δεδομένων, δεν αρκούταν απλώς στην ανάλυσή τους, αλλά παρουσίασε τις ειδοποιήσεις ως βεβαιότητες. Για πρώτη φορά, μια ΤΝ χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει την πραγματικότητα. Οι ανωμαλίες που εντοπίστηκαν στο Ιράν ερμηνεύτηκαν ως προετοιμασία για πυρηνική βόμβα. Με αυτή την γελοία και δαπανηρή βάση, ο Rafael Grossi ειδοποίησε το Συμβούλιο Διοικητών του IAEA στις 12 Ιουνίου.
Το λογισμικό Mosaic ανήκει στην Palantir Technologies, μια εταιρεία της οποίας οι κύριοι πελάτες είναι η CIA, το Πεντάγωνο, οι IDF και η Mossad, αλλά επίσης η Γαλλική Γενική Διεύθυνση Εσωτερικής Ασφάλειας (DGSI). Ανήκει στον Αμερικανό-Νότιο Αφρικανό-Νέο Ζηλανδό Peter Thiel, διοικητή της ομάδας Bilderberg.
Σε μια ιδιαίτερα ταραχώδη συνεδρίαση, το Συμβούλιο Διοικητών του IAEA ενέκρινε μια απόφαση [11] σύμφωνα με την οποία «ο Διευθυντής του, όπως αναφέρεται στο έγγραφο GOV/2025/25, δεν μπορεί να δώσει εγγύηση ότι το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι αποκλειστικά ειρηνικό». Παρόλο που η Κίνα και η Ρωσία διαμαρτυρήθηκαν, ο Διεθνής Οργανισμός Ατομικής Ενέργειας (IAEA) έφερε την υπόθεση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η ρωσική αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ προχώρησε τότε σε επείγουσα διανομή μιας ανάλυσης (S/2025/377) που καταδίκαζε την διπροσωπία της Γερμανίας, της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς και την παραπλανητική τους ερμηνεία των δεδομένων του IAEA [12]. Από την ανάγνωση του εγγράφου, είναι σαφές ότι αυτές οι τρεις χώρες δεν εξαπατήθηκαν από τον Rafael Grossi, αλλά συμμετείχαν ενεργά στη σκηνοθεσία του.
Χωρίς καθυστέρηση, το Ισραήλ ξεκίνησε την επιχείρηση «Λιοντάρι που Σηκώνεται» (Rising Lion). Σε αυτό το στάδιο, δεν είναι βέβαιο ότι οι τρεις ευρωπαϊκές χώρες συνωμότησαν για να ανοίξουν το δρόμο για αυτή την επιχείρηση. Μπορεί απλώς να χειραγωγήθηκαν για να την υποστηρίξουν. Ωστόσο, τα προηγούμενα επεισόδια, όπως αυτό του Ιουνίου 2024 [13], αποδεικνύουν ότι αυτές οι χώρες και οι σύμμαχοί τους δεν τηρούσαν πλέον την υποχρέωσή τους να άρουν τις «κυρώσεις» εναντίον του Ιράν, ιδιαίτερα ως υπογράφουσες της Συμφωνίας της Βιέννης (JCPoA). Επομένως, η πρώτη υπόθεση είναι η πιο πιθανή.
Επίσημα, ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ φέρεται επίσης να πείστηκε ότι το Ιράν ετοιμαζόταν να κατασκευάσει μια πυρηνική βόμβα μέσα σε δεκαπέντε ημέρες. Τουλάχιστον αυτό δήλωσε, κλείνοντας το στόμα της διευθύντριας του της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, Tulsi Gabbard, η οποία υποστήριζε ότι το Ιράν δεν διέθετε κανένα στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα [14].
Όπως και να έχει, ενημερωμένος από την ίδια την Tulsi Gabbard για μια επικείμενη ισραηλινή πυρηνική επίθεση («Επιλογή Σαμψών») εναντίον των πυρηνικών ερευνητικών κέντρων του Ιράν, ο πρόεδρος Τραμπ πρότεινε να υποστηρίξει μια συμβατική ισραηλινή επίθεση στο Ιράν, αντί να αφήσει το Ισραήλ να προχωρήσει σε πυρηνικό βομβαρδισμό. Έτσι, η Ισραηλινή Αεροπορία εξαπέλυσε μια μαζική επίθεση εναντίον των πυρηνικών ερευνητικών κέντρων του Ιράν, του συστήματος βαλλιστικών πυραύλων του και πολλών από τους στρατιωτικούς και πυρηνικούς επιστήμονές του. Όλα αυτά βασίστηκαν σε πληροφορίες από τα αμερικανικά ραντάρ της βάσης al-Udeid (Κατάρ), καθώς τα ισραηλινά ραντάρ δεν καλύπτουν το Ιράν.
Σύμφωνα με την παρουσίαση του Ισραηλινού Υπουργού Εξωτερικών, Gideon Sa’ar, στο Συμβούλιο Ασφαλείας (S/2025/390 [15]), το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι ήθελε να «εξουδετερώσει την υπαρκτή και επικείμενη απειλή που αντιπροσωπεύουν τα πυρηνικά όπλα και τα βαλλιστικά προγράμματα του Ιράν». Βασίζεται στις συζητήσεις του IAEA (που δεν στηρίζονται σε παρατηρήσεις, αλλά στην τεχνητή νοημοσύνη του λογισμικού Mosaic) για να ισχυριστεί ψευδώς ότι το Ιράν δεν συμμορφώνεται με τις υποχρεώσεις του απέναντι στον IAEA και ότι «επιτάχυνε τις μυστικές του προσπάθειες για την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων». Ωστόσο, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι οι Ισραηλινοί ηγέτες πίστευαν ότι το Ιράν θα απέκρουσε σύντομα μια ατομική βόμβα και θα την χρησιμοποιούσε εναντίον τους, η επιχείρηση «Λιοντάρι που Σηκώνεται» στοχεύε επίσης το σύστημα βαλλιστικών πυραύλων και πολλούς στρατιωτικούς και πυρηνικούς επιστήμονες. Επομένως, η ισραηλινή επίθεση δεν είχε ως στόχο τον δηλωθέν σκοπό, αλλά την καταστροφή των ιρανικών μέσων άμυνας και έρευνας.
Ξανατέθηκε για ακόμη μια φορά το ζήτημα της παραβίασης των διεθνών δεσμεύσεων του Ισραήλ και των ΗΠΑ – δηλαδή του διεθνούς δικαίου [16]. Ο μόνιμος αντιπρόσωπος του Ισραήλ στον ΟΗΕ, πρέσβης Danny Danon, μίλησε για έναν «προληπτικό και προεμπρόθητο» πόλεμο. Δηλαδή, το Ισραήλ θα είχε ενεργήσει χωρίς να έχει προκληθεί (προληπτικά) και για το συμφέρον της διεθνούς κοινότητας (προαίρεση). Με αυτή τη λογική, οποιοσδήποτε θα μπορούσε να δολοφονήσει τον γείτονά του ανά πάσα στιγμή. Έχει ήδη σημειωθεί, ακόμη και πριν από την επιχείρηση «Σιδερένια Σπαθιά» στη Γάζα, ότι το Ισραήλ ενεργεί χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις ζωές των αμάχων – ή, με τα λόγια της Διάσκεψης της Χάγης του 1899 (θεμέλιο του διεθνούς δικαίου), «όχι ως πολιτισμένο έθνος, αλλά σαν να είναι βάρβαροι». Η στρατιωτική συμμετοχή των ΗΠΑ, με τα ραντάρ της βάσης al-Udeid, επιτρέπει να εκφράσουμε την ίδια κρίση για τη συμπεριφορά της Ουάσινγκτον.
Το Ισραήλ δεν περιορίστηκε σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Οι IDF (Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις) χρησιμοποίησαν επίσης μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones), που βρίσκονταν ήδη στο Ιράν, για να δολοφονήσουν στρατιωτικούς ηγέτες και πυρηνικούς επιστήμονες στα σπίτια τους. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που εφαρμόζεται αυτή η μέθοδος, μετά την ουκρανική επίθεση στους ρωσικούς στρατηγικούς βομβαρδιστικούς (επιχείρηση «Ιστός Αράχνης») την 1η Ιουνίου 2025. Πώς να μην γίνει σύγκριση μεταξύ των δύο επιχειρήσεων, ειδικά όταν είχε σημειωθεί τότε ότι αυτή η ενέργεια συντονίστηκε με μια ξένη μυστική υπηρεσία, αμερικανική ή ισραηλινή; Εκτός από το ότι θα πρέπει να επανεξετάσουμε την πιθανότητα το Ισραήλ να κήρυξε πόλεμο στη Ρωσία, πρέπει να θυμηθούμε ότι ο «ακροεθνικιστής» στρατηγός Vasyl Maliouk, διευθυντής της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανίας (SBU), είναι μεγάλος θαυμαστής του αξιωματικού των SS, Otto Skorzeny [17]. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Skorzeny, υπό την προστασία της CIA και του MI6, ίδρυσε μια οργάνωση, την «Ομάδα Paladin Group», που εργάστηκε μεταξύ άλλων και για το Ισραήλ. Φυσικά, το Ισραήλ δεν βομβάρδισε το πυρηνικό εργοστάσιο του Bushehr, όπου εργάζονται πολλοί Ρώσοι μηχανικοί.
Εξάλλου, την παραμονή της ισραηλινής επίθεσης, το ιρανικό τύπο δημοσίευσε τα πρώτα πυρηνικά έγγραφα που είχαν κλαπεί από τις ιρανικές μυστικές υπηρεσίες στο Ισραήλ. Ένα από αυτά ήταν μια λίστα πυρηνικών επιστημόνων που παρασχέθηκε στο Τελ Αβίβ από τον Rafael Grossi. Τυχαίνει να είναι η ακριβής λίστα των επιστημόνων που δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «Λιοντάρι που Σηκώνεται». Αυτό δεν σημαίνει ότι ο διευθυντής του IAEA επέλεξε τους στόχους, αλλά τον καθιστά όμως συνένοχο των θανάτων τους.
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, από την πλευρά του, ξεκίνησε την επιχείρηση «Σφύρα του Μεσονυκτίου» (Midnight Hammer) τη νύχτα 21-22 Ιουνίου. Στόχος ήταν η καταστροφή τριών ιρανικών πυρηνικών ερευνητικών κέντρων. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, οι βόμβες GBU-57 μπορούσαν να ριχτούν η μία μετά την άλλη στην ίδια τρύπα, ώστε να διαπεράσουν 80 μέτρα γρανίτη. Ίσως να ισχύει, ίσως και όχι. Σε κάθε περίπτωση, δηλώνοντας ότι η αποστολή είχε ολοκληρωθεί, ο Αμερικανός πρόεδρος ήθελε να στερήσει από τη Δυτική Ιερουσαλήμ κάθε δικαιολογία για να συνεχίσει την επίθεσή της στο Ιράν. Ο Benjamin Netanyahu δεν είχε κρύψει ότι εργαζόταν και για την ανατροπή του «καθεστώτος», και ο Donald Trump φαινόταν να μην αντιτίθεται.
Ενώ μια διαμάχη ξέσπασε στην Ουάσινγκτον με την Αμερικανική Υπηρεσία Αντικατασκοπείας (DIA), οι IDF συνέχισαν να βομβαρδίζουν το Ιράν, καταστρέφοντας αποθέματα καυσίμων και διάφορες υποδομές. Αυτό απέχει πολύ από τους δηλωθέντες στόχους, όπως και στη Γάζα, όπου η λιμοκτονία του άμαχου πληθυσμού δεν έχει καμία σχέση με τον μοναδικό ανακηρυχθέντα στόχο της ήττας της Χαμάς.
Στη συνέχεια, ο πρόεδρος Τραμπ χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι, και τα ισραηλινά αεροσκάφη που κατευθύνονταν προς το Ιράν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την αποστολή και να επιστρέψουν στις βάσεις τους.
[1] « Qui a peur du nucléaire civil iranien ? », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 30 juin 2010.
[2] Ωστόσο, υπό την πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Georges Ibrahim Abdallah, ηγέτης των Λιβανικών Επαναστατικών Ένοπλων Φραξιών, εξακολουθεί να είναι φυλακισμένος στη Γαλλία, αν και, σύμφωνα με το νόμο, θα έπρεπε να είχε απελευθερωθεί εδώ και πολύ καιρό για καλή συμπεριφορά. Είναι ο γηραιότερος Γάλλος πολιτικός κρατούμενος.
[3] “Τα άρρητα του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 24 juin 2025.
[4] « L’Argentin Rafael Grossi, directeur de l’AIEA, a failli déclencher une guerre nucléaire », par Alfredo Jalife-Rahme , Traduction Maria Poumier, La Jornada (Mexique) , Réseau Voltaire, 28 juin 2025.
[5] «Situation internationale : audition de Jean-Noël Barrot», Commission des affaires étrangères de l’Assemblée nationale, 2 avril 2025 (écouter à la 34° minute).
[6] « L’Iran proteste contre les déclarations mensongères de Jean-Noël Barrot », par Amir Saeid Iravani , Réseau Voltaire, 29 avril 2025.
[7] “Το πραξικόπημα των Στράουσιστών στο Ισραήλ”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 7 mars 2023.
[8] “Η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ στις κυβερνήσεις της ΕΕ και της Γαλλίας”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 1er octobre 2024.
[9] Vérification et contrôle en République islamique d’Iran à la lumière de la résolution 2231 (2015) du Conseil de sécurité de l’ONU, Rapport du Directeur général Rafael Grossi, Agence internationale de l’Énergie atomique (ref : GOV/2025/24), 2 juin 2025.
[10] Accord de garanties TNP avec la République islamique d’Iran, Rapport du Directeur général Rafael Grossi, Agence internationale de l’Énergie atomique (ref : GOV/2025/25), 4 juin 2023.
[11] « Résolution du Conseil des gouverneurs de l’AIEA », par AIEA , Réseau Voltaire, 12 juin 2025.
[12] « La Russie rappelle que l’Allemagne, la France et le Royaume-Uni sont seuls responsables de la réduction des activités de vérification de l’AIEA en Iran », par Vassily Nebenzia , Réseau Voltaire, 12 juin 2025.
[13] « Accord de Vienne sur le nucléaire iranien (JCPoA) : Point de vue iranien », Réseau Voltaire, 6 juin 2024. « Mise à jour de la Chine, de la Russie et de l’Iran sur les vérifications du programme nucléaire iranien », par Amir Saeid Iravani , Fu Cong , Vassily Nebenzia , Réseau Voltaire, 12 juin 2024.
[14] «Annual Threat Assessment of the US Intelligence Community», Office of the Director of National Intelligence, March 2025.
[15] « Présentation par Israël de l’opération "Rising Lion"», par Gideon Sa’ar , Réseau Voltaire, 17 juin 2025.
[16] “Ποια διεθνής τάξη;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 7 novembre 2023.
[17] « Qui télécommande les drones de Kiev ? », par Manlio Dinucci , Traduction M.-A., Réseau Voltaire, 9 juin 2025.
Les articles de cet auteur
Envoyer un message