Ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος για τη Δύση
«Ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος στον κόσμο» – έτσι
αναφέρεται ο Ρώσος φιλόσοφος και γεωπολιτικός Αλεξάντερ Ντούγκιν από τους
Αμερικανούς ομολόγους του. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για ένα αξιοπρεπές
άτομο να δώσει τη μεγαλύτερη προσοχή στις ιδέες του Ντούγκιν.
Ο Ντούγκιν είναι ο αναμφισβήτητος
εχθρός της εκπολιτιστικής Δύσης, σε όλες τις εκφάνσεις της, από το απλό – το
γεωπολιτικό σχέδιο της δυτικής παγκόσμιας κυριαρχίας (παγκοσμιοποίηση), μέσω
της άρνησης του δυτικού ιδεολογικού σχεδίου (φιλελευθερισμός), μέχρι το υψηλό
φιλοσοφικό επίπεδο αιτιολόγησης της από-ανθρωποποίησης (αντικειμενοστρεφή
οντολογία). Ο Ντούγκιν αντιπαραβάλλει τον πρώτο με έναν πολυπολικό κόσμο, το
δεύτερο με την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, το τρίτο με την Παράδοση.
Με βάση αποκλειστικά τη θεώρηση του Σμίτ για τον ορισμό του –φίλου-εχθρού– πολιτικού δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς την άποψη του σε σχέση με τον Ντούγκιν: εκείνοι που είναι υπέρ της Δύσης, της παγκοσμιοποίησης και της από-ανθρωποποίησης (της μεταμόρφωσης του ανθρώπου σε μεταάνθρωπο ον, από υποκείμενο σε αντικείμενο) είναι εναντίον του Ντούγκιν. Οι υπόλοιποι είμαστε «υπέρ εκείνου!»
Θα μπορούσατε να ρωτήσετε, γιατί, στην πραγματικότητα,
πρέπει να ταυτιστούμε ακριβώς με τον Ντούγκιν; Πολύ απλά. Επειδή ήταν ο Ντούγκιν
που δημιούργησε το θεωρητικό θεμέλιο για όλη τη μετασοβιετική πατριωτική σκέψη,
γειώνοντας κάθε σημείο αυτής της εναλλακτικής λύσης στη δυτική κοσμοθεωρία με
τον βαθύτερο δυνατό τρόπο, έχοντας επεξεργαστεί λεπτομερώς κάθε άποψη.
Όλα όσα θέλατε να μάθετε από τη σφαίρα της σκέψης,
αλλά φοβόσασταν να ρωτήσετε, βρίσκονται στο Ντούγκιν. Ακόμα κι αν είστε φιλελεύθερος, παγκοσμιοποιητής και υποστηρικτής του μετανθρωπισμού, πρέπει, αν
είστε σοβαρός στοχαστής φυσικά, να βρείτε ένα αντίθετο σε κάθε μία από τις απόψεις
σας (για να τις αποδείξετε, αυτός είναι ο νόμος της επιστημονικής σκέψης).
Κανένα πρόβλημα - ο Ντούγκιν τα έχει όλα.
Ακόμη και στην αρχή της κατάρρευσης του σοβιετικού
μπλοκ, όταν μόνο ο φιλελευθερισμός (που τότε ονομαζόταν δημοκρατία) προσφερόταν
ως η μόνη εναλλακτική λύση στον σοβιετισμό (όπως πρότεινε η Δύση), ο Ντούγκιν
ανέπτυξε και προσέφερε για δημόσια συζήτηση την ιδεολογία του Τρίτου Δρόμου,
ένα ανεξάρτητο ιδεολογικό μοντέλο της νέας Ρωσίας, εναλλακτικό τόσο στον
σοβιετισμό (με πυρήνα τον μαρξισμό) όσο και στην ιδεολογία της Δύσης (με πυρήνα
τον φιλελευθερισμό).
Ο Ντούγκιν αντιπαρέβαλε τον ισχυρισμό της Δύσης ότι
δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στο μοντέλο ανάπτυξής της που βασίζεται στον
Μοντερνισμό – με την Παράδοση, η άρνηση της οποίας υπήρξε το θεμέλιο του
Μοντερνισμού με πυρήνα τον υλισμό, τον προοδευτισμό και τον θετικισμό τους
τελευταίους τρεις αιώνες.
Ο Ντούγκιν απάντησε στον ισχυρισμό ότι δεν υπήρχε
εναλλακτική λύση στην κυριαρχία του χρόνου με τη άποψη για το απαραβίαστο της
Αιωνιότητας. Όταν οι άνθρωποι άρχισαν να τον κατηγορούν ότι πρότεινε έναν Τρίτο
Δρόμο ως εναλλακτική λύση στον πρώτο (φιλελευθερισμό) και δεύτερο (μαρξισμός)
τρόπο, ο Ντούγκιν επεσήμανε ότι τότε δεν ήταν τίποτα περισσότερο από φασισμό (η
τρίτη πολιτική θεωρία). Επομένως, ο Ντούγκιν επεσήμανε ότι μιλάμε γενικά για πέρα
από την σύγχρονη
εποχή· δηλαδή, για την Τέταρτη Πολιτική
Θεωρία, η οποία βασίζεται στην Αιωνιότητα, την Παράδοση, τον Θεό – όλα όσα ο
Μοντέρνισμός, με τον φιλελευθερισμό, τον μαρξισμό και τον φασισμό του, έχει
αρνηθεί πλήρως.
Απαντώντας στον ισχυρισμό της Δύσης για την «αντικειμενικότητα» και το
«αναπόφευκτο» της παγκοσμιοποίησης (την άποψη που όλα τα «προηγμένα» μέλη της
ρωσικής πολιτικής τάξης έχουν επαναλάβει σαν ξόρκι από τις αρχές της δεκαετίας
του 1990), ο Ντούγκιν πρότεινε μια πολυπολική παγκόσμια θεωρία, βασισμένη σε
μια παραδοχή γεωπολιτικού πλουραλισμού.
Στην πραγματικότητα, η γεωπολιτική εκείνη την εποχή,
από σοβιετική αδράνεια, παρέμεινε «μια ψευδοεπιστήμη που δικαιολογούσε την
αστική ιμπεριαλιστική επέκταση». Ήταν ο Ντούγκιν που πήρε και μετέφρασε όλα τα
θεμελιώδη έργα των κλασικών της γεωπολιτικής – από τον Mackinder και τον Mahan
έως τον Schmitt και τον Haushofer, και επίσης όλων των άλλων μεγάλων συγγραφέων
– και συνόψισε όλα τα βασικά κριτήρια της γεωπολιτικής επιστήμης στις
Θεμελιώδεις Αρχές της Γεωπολιτικής, που γράφτηκε το 1995-1996 και δημοσιεύθηκε
στις αρχές του 1997. Τότε εμφανίστηκε ένας ολόκληρος γαλαξίας Ρώσων
γεωπολιτικών, οι οποίοι ξαναέγραφαν το βιβλίο του Ντούγκιν με ποικίλους βαθμούς
επιμέλειας και ζήλου· ενώ πριν από αυτό το βιβλίο, δεν
υπήρχε ούτε ένας.
Ο Ντούγκιν απάντησε στη διακήρυξη της Δύσης για το
σχέδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης
κηρύσσοντας μια Ευρασιατική Ένωση, την οποία είχε προηγουμένως επεξεργαστεί σε
ιδεολογικό επίπεδο ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Ήταν ο
νεο-ευρασιατικός πολιτισμός του Ντούγκιν που τεκμηρίωσε για πρώτη φορά την
ανάγκη να τοποθετηθεί η μετασοβιετική Ρωσία ως βάση για έναν ειδικό, μη δυτικό
και μη ανατολικό ευρασιατικό πολιτισμό, τη Ρωσία-Ευρασία.
Ο Ντούγκιν απάντησε στον ισχυρισμό της Δύσης σχετικά
με το σημείο αναφοράς της ιστορικής πορείας ανάπτυξής της και την
οικουμενικότητα του μοντέλου της δυτικής κοινωνίας, ενός δυτικού πολιτισμού
καθαυτού, για τον οποίο δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, με τους 23 τόμους της Noomakhia,
περιγράφοντας σε μια πρώτη προσέγγιση, τους τύπους των πολιτισμών, το βάθος
τους, τη μεταφυσική, πολιτιστική και γεωπολιτική τους εγκυρότητα, ως
εναλλακτική λύση στον εκμαυλισμένο, πρωτόγονο και επιφανειακό πολιτισμό της
συλλογικής Δύσης.
Δεν υπάρχει ούτε μία απλή δήλωση από δυτικούς
ιδεολόγους, στοχαστές και φιλοσόφους στην οποία ο Ντούγκιν και η πνευματική του
ομάδα δεν έχουν δώσει μια παρόμοια τεκμηριωμένη, εννοιολογικά επεξεργασμένη και
βαθιά απάντηση. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Ντούγκιν τα έχει όλα!
Όταν άνθρωποι με ρωτούν τι διαβάζω, μισο-αστειευόμενος
(ή ίσως μισο-σοβαρά) απαντώ ότι «διαβάζω μόνο Ντούγκιν». Όχι κατά γράμμα ,
όχι επειδή δεν υπάρχει τίποτα άλλο να διαβάσω, αλλά επειδή πριν προσεγγίσετε
οποιαδήποτε ερώτημα, θέμα, έννοια ή φιλοσοφική ιδέα, πρέπει πρώτα να κοιτάξετε
τι έχει γράψει ο Ντούγκιν γι 'αυτό. Αυτό μόνο επειδή ο Ντούγκιν έχει ήδη
διαβάσει και κατανοήσει όλα αυτά και τα έχει παρουσιάσει με ευρύ,
παραδειγματικό και συγκεντρωμένο τρόπο, σε προσιτή γλώσσα, εφιστώντας την
προσοχή στα πιο σημαντικά, χωρίς να δίνει έμφαση στο δευτερεύον και
συνοψίζοντας το σε κατανοητά συμπεράσματα.
Για να πειστείτε για αυτό, αρκεί να διεξάγετε ένα
μικρό πείραμα, το οποίο νομίζω ότι έχω ήδη αναφέρει κάπου: απλώς πληκτρολογήστε
οποιονδήποτε σημαντικό συνδυασμό εννοιών, έναν πνευματικό τύπο ή μια έννοια σε
συνδυασμό με το όνομα Αλεξάντερ Ντούγκιν σε οποιαδήποτε μηχανή αναζήτησης και
θα λάβετε μια επιλογή συνδέσμων σε κείμενα στα οποία αυτές οι ιδέες, μοντέλα, ή
έννοιες έχουν ήδη εννοιολογηθεί, δηλωθεί και πλαισιωθεί.
Αυτό είναι το πώς οι ιδέες του Ντούγκιν έφτασαν να
κυριαρχούν στο πνευματικό πεδίο όχι μόνο στη σημερινή Ρωσία, αλλά και στο
περιβάλλον της σκέψης του υπόλοιπου κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Δύσης, όπου
το σκεπτόμενο μέρος της κοινωνίας αντιπροσωπεύει ένα εναλλακτικό στρατόπεδο
στους φιλελεύθερους, τους παγκοσμιοποιητές και τους μετανθρωπιστές. Ακριβώς
επειδή ο Ντούγκιν θριάμβευσε, πήρε το πνευματικό πάνω χέρι και ανάγκασε όλους
να σκεφτούν παραδειγματικά και ολιστικά, επειδή εργάστηκε σε ολόκληρη τη σφαίρα
των Ιδεών σε όλες τις εκφάνσεις τους. Έχει ήδη αντιστρέψει τον ρου της
ιστορίας, όσον αφορά στη σφαίρα της σκέψης. Χρειάζεται όμως χρόνος για να
πειστεί κανείς γι' αυτό από πρώτη ανάγνωση, γιατί η Ιδέα κατεβαίνει από τη
σφαίρα της φιλοσοφίας, όπου αντιμετωπίζεται ως ιδανική εικόνα από την εσωτερική
όραση, μέσω της σφαίρας της επιστήμης, στον ειδικό και στη συνέχεια στην
κοινότητα των μέσων ενημέρωσης, από όπου γίνεται ιδιοκτησία των μαζών· και σε πόσο καιρό θα κατέβει εκεί δεν εξαρτάται
από τον φιλόσοφο, αλλά από την ποιότητα των μέσων ενημέρωσης στα οποία ζει,
αναπτύσσεται (αν αναπτύσσεται) η ιδέα και εννοιολογείται.
Αυτή η έλλειψη προβλεψιμότητας της ποιότητα των περιβαλλόντων επηρεάζει την
ακρίβεια των προβλέψεων. Όπως σημειώνει ο ίδιος ο Ντούγκιν, ένας φιλόσοφος,
δίνοντας μια πρόβλεψη, δεν κάνει ποτέ λάθος για το τι θα συμβεί, αλλά σχεδόν
πάντα κάνει λάθος για το πότε θα συμβεί. Ίσως επειδή είναι επικεντρωμένος στην
Αιωνιότητα, αγνοώντας τον χρόνο.
Όλα όσα έχει γράψει, πει, επεξεργαστεί ο Ντούγκιν σε
πνευματικό επίπεδο, ξεδιπλώνονται, γίνονται πραγματικότητα, ενσαρκώνονται
μπροστά στα μάτια μας. Δεν χρειάζεται να είσαι ο ίδιος βαθύς φιλόσοφος για να
ανοίξεις τα βιβλία, τα άρθρα και τις συνεντεύξεις του, να διαβάσεις, να
ακούσεις, να κατανοήσεις και να καταλάβεις ότι όλα, όλα όσα έγραψε και για τα
οποία μίλησε ο Ντούγκιν στις δεκαετίες του 1990 και του 2000, είτε έχουν ήδη
πραγματοποιηθεί είτε πραγματοποιούνται μπροστά στα μάτια μας, αυτή τη στιγμή.
Και αυτά που δεν έχουν ακόμη πραγματοποιηθεί είναι βέβαιο ότι θα γίνει
πραγματικότητα. Δεν μπορώ να πω πότε.
Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ντούγκιν
είναι, για παράδειγμα, «σύμβουλος του Πούτιν», για τον οποίο η Δύση και ο
υπόλοιπος κόσμος είναι πεπεισμένοι. Χρειάστηκε να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα
περισσότερες από μία φορές παντού – στο Ιράν, στην Τουρκία, σε συνομιλίες με
διανοούμενους στη Λατινική Αμερική, την Ευρώπη, την Ασία ή την Αφρική. Παντού
όπου η σκέψη έχει σημασία, είναι πεπεισμένοι ότι ο Ντούγκιν είναι αυτός που
καθορίζει τους κύριους άξονες της πολιτικής του Πούτιν. Απλά επειδή όλα όσα
εφαρμόζει ο Πούτιν έχουν γραφτεί ή ειπωθεί στο παρελθόν από τον Ντούγκιν. Τι να
πω για αυτό; Δεν τολμώ να διαφωνήσω.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ζούμε στην εποχή του
Ντούγκιν. Και γι' αυτό είναι ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος για τη Δύση. Αν μη τι
άλλο επειδή ο Ντούγκιν κατέστρεψε όλους τους μύθους, που τόσο προσεκτικά και
σχολαστικά δημιουργήθηκαν στη Δύση, για το πρότυπο του δυτικού τρόπου ιστορικής
ανάπτυξης και την ανάπτυξη της δυτικής σκέψης, για την οικουμενικότητα του δυτικού πολιτισμού, για
τη μη εναλλακτική λύση και αντικειμενικότητα της παγκοσμιοποίησης, για τα
πλεονεκτήματα του φιλελευθερισμού, για την αντικειμενικότητα του ανθρώπου. Όλα,
στην πραγματικότητα, που χρειαζόταν η Δύση για να κυριαρχήσει στον κόσμο, την
ανθρωπότητα, για να είναι ο κυβερνήτης όλων.
Ταυτόχρονα, κανείς στη Δύση δεν μπορούσε να αποδείξει
την πνευματική του ανωτερότητα έναντι του Ντούγκιν (ο οποίος προσκλήθηκε σε
εκατοντάδες πνευματικές συζητήσεις με δυτικούς ιδεολόγους και φιλοσόφους), για
να καταδείξει την πρωτοκαθεδρία και την εγκυρότητα της δυτικής πνευματικής
σκέψης σε έναν ανοιχτό διάλογο – ούτε ο Μπρεζίνσκι, ούτε ο Φουκουγιάμα, ούτε ο
Μπέρναρντ Χένρι Λέβι (θεοποιημένος από τη σύγχρονη δυτική πνευματική
κοινότητα).
Σε μια ανοιχτή πνευματική αντιπαράθεση με τον Ντούγκιν,
φαίνονται αξιολύπητοι και μη πειστικοί. Σε απλά αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά,
ιταλικά, ισπανικά, ο Ντούγκιν δεν αφήνει κανένα περιθώριο στις δυτικές
φιλελεύθερες-παγκοσμιοποιητικές αντιλήψεις, δικαιολογώντας την ορθότητα του σε
οποιοδήποτε επίπεδο συζήτησης – από τηλεοπτικές εκπομπές με χρόνο ενός
δευτερολέπτου, έως επιστημονικά ακροατήρια σε πολύωρες συζητήσεις.
Εδώ μπαίνει στο παιχνίδι όλη η αβελτηρία και η κακία
της Δύσης. Ανίκανοι να νικήσουν τον Ντούγκιν σε μια ανοιχτή συζήτηση, οι
δυτικοί πολιτικοί τεχνολόγοι πέφτουν στο επίπεδο της μικροπρέπειας, των
βρώμικων τεχνασμάτων και της μικροψυχίας. Ένα ολόκληρο τμήμα στο Στέιτ
Ντιπάρτμεντ εργάζεται για να δυσφημίσει τον Ντούγκιν, διατάσσοντας τη μία
εκστρατεία διακρίσεων μετά την άλλη για σχεδόν μιάμιση δεκαετία. Η ακολουθία
των πολιτικών και τεχνολογικών μεθόδων που χρησιμοποιούνται για να κηλιδώσουν
τον Ντούγκιν δεν στερείται πρωτοτυπίας ή ποικιλίας. Τι φοβάται περισσότερο η
Δύση; Τον φασισμό (έχουν υποφέρει από αυτό εκεί και το δημιούργησαν οι ίδιοι)
και τον αποκρυφισμό (που είναι απλά τρομακτικός από μόνος του).
Το επόμενο βήμα είναι τότε εύκολο - απλά ταυτίστε τον Ντούγκιν με αυτά τα δύο
τρομερά φαινόμενα. Ευτυχώς (για αυτούς), η ίδια μέθοδος λειτουργεί εδώ -
πληκτρολογήστε "φασισμός" και "αποκρυφισμός" σε μια μηχανή
αναζήτησης και - voilà. Ο Ντούγκιν έχει μελετήσει και περιγράψει όλη τη δυτική
σκέψη – από τους Προσωκρατικούς και τον Πλάτωνα και τον
Αριστοτέλη, μέσω της πτώσης στον Σχολαστικισμό και τον Καρτεσιανισμό, μέχρι τη
Νέα Εποχή, τη Σύγχρονη και τη Μεταμοντέρνα.
Φυσικά, αυτό περιλαμβάνει την περίοδο του εικοστού
αιώνα, συμπεριλαμβανομένων τέτοιων ευρωπαϊκών φαινομένων όπως ο φασισμός, ο
εθνικοσοσιαλισμός με τη φυλετική θεωρία του, ο αποκρυφισμός και ούτω καθεξής.
Με την ίδια λογική, μπορείτε να κατηγορήσετε κάποιον που γράφει για έντομα ότι
είναι έντομο. Έτσι ακριβώς λειτουργούν – αν ο Ντούγκιν έγραφε για τον φασισμό,
τότε είναι φασίστας· και αν έγραψε για τον αποκρυφισμό, τότε είναι «απόκρυφος
φασίστας».
Προκειμένου να δυσφημίσουν τον Ντούγκιν, οι Αμερικανοί
πολιτικοί τεχνολόγοι προσλαμβάνουν έναν εργολάβο, τοπικούς υπεργολάβους και
κάθε είδους υπο-κορόιδα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που για μικρές αμοιβές ατελείωτα
έχουν κόψει και επικολλήσει δυσανάγνωστο hodge-podge για δέκα χρόνια,
συνδυάζοντας ατελείωτα τις λέξεις «Ντούγκιν», «φασισμός» και «αποκρυφισμός» με
όλα τα παράγωγά τους. Τα αποτελέσματα είναι πολύ ανόητα· αλλά είναι πολλά·
και είναι τότε εύκολο να αναφερθούν ο ένας στον άλλο ασταμάτητα, απεικονίζοντας
την «επιστημονικότητα», την «πληρότητα» και την «εγκυρότητα» των συκοφαντιών
του άλλου. Ο υπολογισμός είναι ο ίδιος - αν πληκτρολογήσετε «Αλεξάντερ Ντούγκιν»
σε μια μηχανή αναζήτησης, με τέτοια αφθονία διατεταγμένης βρωμιάς, κάτι που
περιέχει «φασιστικό» και «αποκρυφιστικό» είναι σίγουρο ότι θα εμφανιστεί και ο
απλός αναγνώστης δεν ακολουθεί καν τους συνδέσμους, ικανοποιημένος με τους
τίτλους.
Όλα αυτά, σύμφωνα με τη δυτική πελατεία, υποτίθεται
ότι θα έκαναν τον Ντούγκιν «τοξικό», όπως το λένε τώρα οι νέοι, προκειμένου
ακόμη και θεωρητικά να αποκλείσει μια σύνθεση μεταξύ του κύριου πολιτικού του
σημερινού κόσμου, Βλαντιμίρ Πούτιν, και του κύριου διανοούμενου. Κατά μία
έννοια, όπως αποδείχθηκε, το πέτυχαν. Ωστόσο, ο ίδιος ο Ντούγκιν, με την
αξιοπρέπεια ενός φιλοσόφου του οποίου τα μάτια είναι στραμμένα προς τα μέσα,
μελετώντας μια ιδανική εικόνα σκέψης, συνέχισε να παραμένει σιωπηλός για το
θέμα, ενώ ο Πούτιν συνέχισε να εφαρμόζει τις στρατηγικές που περιέγραψε ο Ντούγκιν,
αγνοώντας επίσης τις βρωμερές και ακατάστατες μηχανορραφίες των δυτικών
«εταίρων».
Απελπισμένοι να αλλάξουν
οτιδήποτε, οι δυτικοί δράστες αποφάσισαν την πιο άσχημη κακία από όλες – τη
δολοφονία. Ωστόσο, ο πρίγκιπας αυτού του κόσμου έχει κάποιον να τον
αντιμετωπίσει. Η Ρωσία έχει μπει στην τελική εσχατολογική μάχη για το τέλος της
ιστορίας. Ο Θεός και ο διάβολος συναντήθηκαν στην τελική μάχη και στο πεδίο της
μάχης, όπως λέει ο ίδιος ο Ντούγκιν – η ανθρώπινη ψυχή, καθώς και ο ανθρώπινος
νους. Οι πόλεμοι του νου. Νοομαχία. Η ώρα του Ντούγκιν. Endkampf (τελική μάχη).
Ο Valery Korovin είναι Ρώσος δημοσιογράφος
και κοινωνιολόγος. Αυτό το άρθρο είναι ευγενική προσφορά του Zavtra.ru.
Les articles de cet auteur
Envoyer un message