1944: Γιατί ο ντε Γκωλ προτιμούσε τον Στάλιν από τον Ρούσβελτ

«Ο στρατηγός εξηγεί ότι η αποκατάσταση μιας ισχυρής Γαλλίας είναι, στην ήπειρο, με μια ισχυρή Ρωσία η καλύτερη εγγύηση ασφάλειας». (Mémoires de Guerres, 3, σελ. 364)

***

του Νικολά Μπονάλ. 

Στα Πολεμικά του Απομνημονεύματα, ο στρατηγός προβλέπει και καταγγέλλει την αμερικανική παγκοσμιοποίηση, την αξιολύπητη παρακμή της Ευρώπης, το τέλος των αποικιακών αυτοκρατοριών, την εκκαθάριση του έθνους-κράτους, εκκαθάριση στην οποία οι ελίτ μας ή οι υποτιθέμενες τέτοιες έχουν πάρει από τότε χαρούμενο μέρος. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος για τον οποίο ο στρατηγός de Gaulle δεν έπαψε ποτέ να θέλει να πλησιάσει τη Ρωσία, ακόμη και αν ηγούταν από τον στρατάρχη Στάλιν. Ο τελευταίος εμφανίζεται κάτω από την πένα του όχι ως διάβολος των ιστορικών μας της τηλεόρασης, αλλά πιο απλά ως ο καλός δράκος με τον οποίο πρέπει να μάθουμε να τα πηγαίνουμε καλά. Και ήταν ο ντε Γκωλ που θύμισε στον Χάρι Χόπκινς, πολύ πριν από τους οπαδούς της «θεωρίας συνωμοσίας» πώς οι Αμερικανοί κατασκεύασαν τον Χίτλερ (ένα εκπληκτικό απόσπασμα) και ότι μετά τον πόλεμο ανακύκλωσαν τον διαστημικό και τον διοικητικό ναζισμό. 

Αλλά ας ξεκινήσουμε με τον γλυκό λουτσιφεριανό άγγελο Ρούσβελτ, πρότυπο για τον Μπάιντεν και τους πιστούς των Δημοκρατικών προέδρων. Ο στρατηγός εξηγεί τακτικά ότι η απειλή είναι ο Ρούσβελτ. Η μελλοντική παγκόσμια τάξη θα βασίζεται στο δολάριο, στις μπίζνες, στο τέλος των συνόρων και στις  αμερικανικές  βάσεις. Ο Ρούζβελτ, εκπρόσωπος των εχθρικών ελίτ, του εξήγησε με χαμόγελο ότι «η λευκή φυλή βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση στην Ασία», και αυτό πιθανώς λόγω της αμερικανικής νίκης επί της Ιαπωνίας. Υπενθυμίζουμε ότι η διπλωματία των ΗΠΑ έχει μόνο έναν στόχο σύμφωνα με τον Τρότσκι: την εκκαθάριση της Ευρώπης.

Η αμερικανική ύβρις είναι ένα μόνιμο δεδομένο. Ο Ρούσβελτ γνωρίζει ότι κέρδισε τον κόσμο χάρη σ’ αυτόν τον ευρωπαϊκό πόλεμο χωρίς να τον διεξαγάγει. Ιδού τι έγραψε ο στρατηγός:

«Μόλις η Αμερική διεξήγαγε πόλεμο, ο Ρούσβελτ εννοούσε ότι η ειρήνη θα πρέπει να είναι αμερικανική ειρήνη, ότι άνηκε στον ίδιο να υπαγορεύσει την οργάνωσή της, ότι τα κράτη που σαρώθηκαν από τη δοκιμασία θα έπρεπε να υπόκεινται στην κρίση του, ότι ιδιαίτερα η Γαλλία θα τον είχε ως σωτήρα και διαιτητή της».

Στη συνέχεια, ο Ντε Γκωλ υπογραμμίζει το αμερικανικό ένστικτο για κυριαρχία:

« Οι Ηνωμένες Πολιτείες, θαυμάζοντας τους ίδιους τους δικούς τους πόρους, νιώθοντας ότι ο δυναμισμός τους δεν έβρισκε πλέον στον κόρφο τους αρκετό χώρο, θέλοντας να βοηθήσουν εκείνους που είναι δυστυχισμένοι ή σκλαβωμένοι, φόρεσαν το ρούχο για παρέμβαση με κρυμμένο στην φόδρα το ένστικτο για κυριαρχία».

Οι ΗΠΑ θα ελέγχουν τις πρώην αποικίες μας. Και αυτό το ένστικτο για κυριαρχία θα οδηγήσει στο τέλος της ανεξαρτησίας μας:

«Ωστόσο, μπροστά στο τεράστιο μέγεθος των αμερικανικών πόρων και τη φιλοδοξία του Ρούσβελτ να επιβάλλει το νόμο του στον κόσμο, ένιωσα ότι διακυβεύεται πράγματι η ανεξαρτησία μας».

Όταν συνάντησε τον Ρούσβελτ στην Ουάσιγκτον (ο τελευταίος του έδωσε μια αυτόγραφη φωτογραφία του!), ο στρατηγός του εξέφρασε παρ’ όλα αυτά την ανησυχία του:

«Κρατώντας τη Δυτική Ευρώπη σε ρόλο δεύτερο, θα αποδυναμώσει τον σκοπό που σκοπεύει να υπηρετήσει: αυτόν του πολιτισμού;... Η σύλληψή του μου φαίνεται μεγαλειώδης, όσο και ανησυχητική για την Ευρώπη και για τη Γαλλία (...) Προχωρώντας από το ένα άκρο στο άλλο, είναι ένα μόνιμο σύστημα παρέμβασης που σκοπεύει να καθιερώσει με το διεθνές δίκαιο. » 

Διαβλέποντας την μεταπολεμική Αμερική, ο στρατηγός δεν άρεσε σε όλους. Θυμάται  ότι για τον Ρούσβελτ «το Αλγέρι ίσως, δεν ήταν Γαλλία» (η Βόρεια Αφρική για την Ουάσιγκτον δεν είναι πλέον Γαλλία) και εξηγεί γιατί είναι  τότε εντυπωσιασμένος  από τον γαλλικό και διεθνή Τύπο  που -πάντα – ακολουθεί διαταγές.

 «Οι περισσότεροι από αυτούς υποστήριζαν ότι ήμουν υποψήφιος για δικτατορία· ότι το περιβάλλον μου, διαβρωμένο από φασίστες και κουκουλοφόρους, με ωθούσε να εγκαθιδρύσω στη Γαλλία, κατά την απελευθέρωση, μια απόλυτη προσωπική εξουσία. »

Τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο πράγματι...

Ας στραφούμε τώρα στο όραμα του στρατηγού de Gaulle για τη Ρωσία και τον στρατάρχη Στάλιν.

«Θα ήθελα να προσθέσω ότι η μακροχρόνια ευνοϊκή θέση που έλαβαν απέναντί μας ο στρατάρχης Στάλιν και η κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης, ο ρόλος των οποίων στον πόλεμο ήταν  κρίσιμος όπως θα είναι αύριο για την ειρήνη, μας δίνει λόγους να ελπίζουμε ότι η Γαλλία και η Ρωσία θα είναι σε θέση, το συντομότερο δυνατόν, να καθορίσουν μεταξύ τους τις λεπτομέρειες της στενής συνεργασίας από την οποία εξαρτάται, πιστεύω, η μελλοντική ασφάλεια και ισορροπία της Ευρώπης. »

Σήμερα ο στρατηγός θα διωκόταν για τέτοια λόγια.

Ο Ντε Γκωλ ελπίζει και προφητεύει τις βαθιές διπλωματικές τάσεις:

«Σίγουρα, όλα οδηγούν το Κρεμλίνο να επιθυμεί να ξαναγεννηθεί μια Γαλλία ικανή να τo βοηθήσει να περιορίσει τον γερμανικό κόσμο και να παραμείνει ανεξάρτητη από τις Ηνωμένες Πολιτείες».

Στη συνέχεια, ο στρατηγός ελπίζει ακόμη και να φέρει τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία κοντά:

«Πράγματι, η Γαλλία είναι και ευρωπαϊκή δύναμη και παγκόσμια δύναμη. Ως ευρωπαϊκή δύναμη, θέλει να συμφωνήσει με τη Ρωσία. Στο βαθμό που είναι μια παγκόσμια δύναμη, πρέπει να έχει καλές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνεπώς, θα θεωρούσαμε απαράδεκτη μια κατάσταση εχθρότητας μεταξύ αυτών των δύο χωρών. »

Δεν πρέπει να ονειρευόμαστε πάρα πολύ να διαπραγματευτούμε με τον ιμπεριαλισμό. Οι Αμερικανοί και οι πράκτορές τους θα δημιουργήσουν στα τέλη του 1945 τον παλιό καλό Ψυχρό Πόλεμο, δαιμονοποιώντας τον σοβιετικό εχθρό και τον «σοβιετικό ολοκληρωτισμό».

Ο Ντε Γκωλ αναφέρεται στην «όρεξη του δράκου» του Στάλιν, η οποία του υπενθυμίζει πώς τότε  μικρές χώρες όπως η Ουγγαρία και η Βουλγαρία συμμετείχαν με χαρά στην αποτρόπαια ναζιστική εισβολή στη χώρα του. Ο Ντε Γκωλ υπενθυμίζει ότι η Πολωνία κατέλαβε τη Μόσχα δύο φορές και τονίζει με κάθε τρόπο την αγγλοσαξονική καλή θέληση σε αυτό το θέμα (ο Ψυχρός Πόλεμος, εξυπηρετούσε αποκλειστικά την  αγγλοσαξονική παρουσία στην Ευρώπη).

Στη συνέχεια, κάνει την ακόλουθη πρόταση, υπενθυμίζοντας ότι μια ρωσοφοβική Γαλλία χάνει πάντα (ο Henri de Kérillis σκεπτόταν το ίδιο):

«Το γεγονός ότι η Ρωσία και η Γαλλία είχαν χωρίσει είχε τροφοδοτήσει τις  γερμανικές  φιλοδοξίες, την πανωλεθρία της Γαλλίας και στη συνέχεια την εισβολή στο σοβιετικό έδαφος. (...) Σκιαγράφησα την προοπτική μιας άμεσης συμφωνίας μεταξύ των κυβερνήσεων της Μόσχας και του Παρισιού για να τεθούν τα θεμέλια για μια διευθέτηση... ».

Και ο Στάλιν του πρότεινε να μελετήσει ένα γαλλορωσικό σύμφωνο για να προφυλαχθούν από μια νέα γερμανική επίθεση.

Χάρη στον ντε Γκωλ, «ο στρατάρχης πιστεύει ότι η Γαλλία πρέπει να ανακτήσει τη θέση που της αξίζει» στη χορωδία των εθνών.

Στη συνέχεια, ο Ντε Γκωλ παρακολουθεί τη λειτουργία στο Saint-Louis des Français, βλέπει λαϊκές παραστάσεις και καταλήγει όμορφα:

«Εκδηλώσαμε όλο και καλύτερα τα αισθήματα μας προς αυτόν τον μεγάλο λαό, και τον φιλικό μας θαυμασμό».

Από τον ντε Γκωλ στον Μακρόν μετράμε τον δρόμο που διανύσαμε!

Nicolas Bonnal

1944 : Pourquoi de Gaulle préfère Staline à Roosevelt (reseauinternational.net)

Ελλάδα: Διάσημοι εμπορικοί σταθμοί και διασημότητες στον κήπο της «δημοκρατίας»

 Ελλάδα: Διάσημοι εμπορικοί σταθμοί και διασημότητες στον κήπο της «δημοκρατίας»

του Παναγιώτη Γρηγορίου.

Οι τόποι που σημαδεύτηκαν από την Ιστορία είναι έτσι φτιαγμένοι από πολλά υπερκείμενα στρώματα, που σχηματίζουν ένα... μάλλον γλυκόπικρο μιλφέιγ. Οι Κεχριές είναι ένα  καλό παράδειγμα, κάποτε ένας διάσημος εμπορικός στραμμένος προς το Αιγαίο Πέλαγος, ένα από τα δύο αρχαία λιμάνια της πόλης της Κορίνθου . Σε αυτόν τον μήνα του Ιούλιου που τελειώνει, είναι τόπος κολύμβησης, κατά προτίμηση κατά την ανατολή του ηλίου. Και όμως.

Το Λέσβος L-172, που έφυγε από τις Κεχριές στις 13 Ιουλίου 1974

Οι Κεχριές έγιναν βέβαια ένας τουριστικός τόπος, με την παραλία του,  και τα μισοβυθισμένα απομεινάρια του αρχαίου λιμανιού, ορατά από την ακτή. Ο χώρος, που κατοικείται από τους προϊστορικούς χρόνους, απέκτησε γρήγορα μια τοπική φήμη, ακόμη και πολύ ευρύτερη, χάρη στο φυσικό λιμάνι με βαθιά νερά, ευνοϊκό για την εκφόρτωση πλοίων. Σ΄ αυτό το μικρό ακρωτήριο έχουν πραγματοποιηθεί ανασκαφές για σχεδόν πενήντα χρόνια χωρίς όμως να  έχουν τελειώσει.

Οι Κεχριές ευημερούσαν εξάλλου καλύτερα την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όταν η κοινότητά τους με μια κοσμοπολίτικη έννοια, ταλαντευόταν με όλους τους καλούς ή κακούς ανέμους της ήδη αρκετά μακριάς αρχαιότητας. Η αρχαία γραμματεία και στη συνέχεια οι ανασκαφές στην περιοχή επιβεβαιώνουν την παρουσία της λατρείας της Αφροδίτης, της Ίσιδας, του Ασκληπιού και του Ποσειδώνα, μεταξύ άλλων.

Ακόμη και ο Άγιος Παύλος, ο απόστολος φυσικά, σταμάτησε στις Κεχριές κατά τη διάρκεια του δεύτερου ιεραποστολικού του ταξιδιού. Τέλος, τα ιστοριογραφικά κείμενα της βυζαντινής εποχής δείχνουν ότι το λιμάνι εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται από τους ναυτικούς  και από τις μεγάλες αυτοκρατορικές αποστολές.

Στη συνέχεια, ο χρόνος πέρασε υπερβολικά γρήγορα για την Αφροδίτη, την Ίσιδα, τον Ασκληπιό, αλλά και τον Ποσειδώνα, και όσο για τον μήνα Ιούλιο, είναι εξίσου ένας μήνας δυστυχώς πιστός, στην ελληνική ιστορική δραματουργία.

«Δεν ξεχνάω». Ελλάδα και Κύπρος από το 1974

Πίσω στα γεγονότα. Στις 5:30 π.μ. της 20ης Ιουλίου 1974 ξεκίνησε η τουρκική αμφίβια επιχείρηση στην Κύπρο. Η Χούντα των Συνταγματαρχών στην τελευταία της εκδοχή, είχε στήσει Πραξικόπημα στη Λευκωσία για να ανατρέψει τον  πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο, κάτι που στην πραγματικότητα είχε προβλεφθεί από τον σχεδιασμό της CIA εδώ και λίγο καιρό. Ως εκ τούτου, οι Συνταγματάρχες χρησίμευσαν ως παραβάν.

Το ίδιο πρωί, στην αίθουσα συνεδριάσεων του Υπουργείου Άμυνας στην Αθήνα, όλοι περίμεναν τον Joseph Sisco, τον βοηθό υπουργό Εξωτερικών για τις Διεθνείς Υποθέσεις, να φέρει επιτέλους τα φρέσκα νέα από την Άγκυρα. Παρόντες ήταν ο Έλληνας πρόεδρος και... ο στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, ο πρωθυπουργός Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος, ο υπουργός Εξωτερικών Κωνσταντίνος Κυπραΐος, ο οποίος μόλις είχε αντικαταστήσει τον παραιτηθέντα Σπυρίδωνα Τετενέ στις 8 Ιουλίου.

Και μετά, όπως έπρεπε, ο υπουργός Άμυνας, οι επικεφαλής του Στρατού, του Ναυτικού και της Αεροπορίας, Γαλατσάνος, Παπανικολάου και Αραπάκης και τέλος, ο ισχυρός άνδρας του καθεστώτος, ταξίαρχος Ιωαννίδης, ένας πράκτορας της CIA όχι πολύ έξυπνος, και επίσης εργαλειοποιημένος κατά καιρούς σύμφωνα με ορισμένες πηγές, από τη Μοσάντ. Περιμένοντας την ημέρα που τα αρχεία τα οποία κρατήθηκαν κλειστά... θα μπορέσουν επιτέλους να μιλήσουν.

Από το αεροδρόμιο και από την Άγκυρα, ο Joseph Cisco συνοδευόμενος από τον Henry Tasca, τον Πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα, έφτασαν τελικά, πρέπει να ειπωθεί με κομμένη την ανάσα. Ο απεσταλμένος του Κίσινγκερ, απηύθυνε αρχικά έκκληση για «αυτοσυγκράτηση», προτρέποντας τους Έλληνες «να απόσχουν από οποιαδήποτε στρατιωτική ενέργεια, διαβεβαιώνοντάς τους ότι οι Αμερικανοί θα πείσουν τους Τούρκους να εγκαταλείψουν την Κύπρο μέσα στις επόμενες 24 ώρες, αφήνοντας πίσω τους μόνο μια δύναμη 1.500 ανδρών για να ενισχύσουν το τουρκικό απόσπασμα του τουρκικού στρατού που ήταν ήδη παρόν επί τόπου, και ειδικότερα, για να τονωθεί το ηθικό των Τουρκοκυπρίων».

Ελληνοκύπριοι υπό την τουρκική εισβολή. Κύπρος, 1974

Τα ανέκδοτα της Ιστορίας που μερικές φορές αποδεικνύονται τρομερά, συμπεριλαμβανομένων των κάποιων μυημένων πρωταγωνιστών, μας προκαλούν για άλλη μια φορά σε αυτό το θέμα, επειδή ο Henry Tasca πέθανε σε ένα παράξενο αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην Ελβετία το 1979, ακριβώς τη στιγμή που επρόκειτο να δημοσιεύσει την κατάθεσή του για την υπόθεση της Κύπρου το 1974 καθώς και για τον ρόλο του Κίσινγκερ.

Στη συνέχεια, ο Ρότζερ Ντέιβις, ο Πρέσβης των ΗΠΑ στη Λευκωσία, σκοτώθηκε στις 19 Αυγούστου 1974 στην Πρεσβεία του, επίσημα από δύο Ελληνοκύπριους ελεύθερους σκοπευτές... τους οποίους τελικά η δικαιοσύνη της Λευκωσίας δεν μπορούσε να καταδικάσει λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων, όταν στη συνέχεια, οι Ηνωμένες Πολιτείες ... δεν θέλησαν να προχωρήσουν περισσότερο στη διαλεύκανση αυτού του εγκλήματος.

Η επισημοποιημένη Ιστορία εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι οι Αμερικανοί του Κίσινγκερ είναι οι κύριοι εγκληματίες, διευκολύνοντας και εγκρίνοντας την τουρκική εισβολή του 1974. Η αλήθεια είναι πολύ πιο σύνθετη... και θα λέγαμε περισσότερα βρετανική. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Κίσινγκερ τελικά παραδέχτηκε ότι ήταν πάντα πράκτορας της Αυτού Μεγαλειότητας, ενώ εργαζόταν στην αμερικανική κυβέρνηση. Σε μια ομιλία του στις 10 Μαΐου 1982 στο Chatham House, ο Σερ Χένρι Κίσινγκερ καυχιόταν ότι ήταν Βρετανός πράκτορας υπό τις κυβερνήσεις Νίξον και Φορντ, ενεργώντας ακόμη παρά ταύτα ως προεδρικός σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας και ως Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Ο Κίσινγκερ προήχθη εξάλλου από το Λονδίνο ως επίτιμος ιππότης ταξιάρχη του Τάγματος των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου, έναν βαθμό που συνήθως απονέμεται στους καλύτερους... Μυημένους Βρετανούς διπλωμάτες.

Η τουρκική εισβολή. Κύπρος, 1974

Στην Ελλάδα, η γενική επιστράτευση... οπερέτας διατάσσεται εν τω μεταξύ, μετά τη συνάντηση στο Υπουργείο Άμυνας στις 20 Ιουλίου 1974.

Και στο πεδίο των επιχειρήσεων, ήδη από τις 5 π.μ. της 20ης Ιουλίου 1974, επτά τουρκικά αμφίβια πλοία, υπό την κάλυψη τεσσάρων αντιτορπιλικών, αποβιβάστηκαν στην παραλία Πέντε Μίλι, οκτώ χιλιόμετρα δυτικά της Κερύνειας στο βόρειο τμήμα, και ήταν η πρώτη γέφυρα που δημιουργήθηκε στην Κύπρο από την επιχείρηση Αττίλα. Συνολικά, υπήρχαν δύο στήλες αρμάτων μάχης και δύο ενισχυμένα τάγματα, τα οποία, κατά τα άλλα, δεν συνάντησαν καμία αντίσταση.

Ήταν η αρχή της τουρκικής εισβολής την οποία ο Μακάριος, Αρχιεπίσκοπος και Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου και επίσης Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας είχε ακριβώς... ζητήσει, στην ομιλία του στον ΟΗΕ στις 17 Ιουλίου 1974, μετά τη λεπτομερή ενημέρωσή του... από εκείνους τους Βρετανούς πολιτικούς στο υψηλότερο επίπεδο εξουσίας στο Λονδίνο.

Ο ήλιος ανατέλλει. Επίδαυρος, Ιούλιος 2022

Στο έδαφος των πρώτων επιχειρήσεων, ο πολύ πιστός πλοίαρχος του ΝΑΤΟ Γιώργος Αντωνακόπουλος, διοικητής της 182ης Μοίρας Πυροβολικού Πεδίου με έδρα την Κερύνεια, δεν έριξε ούτε μία οβίδα κατά την απόβαση των δυνάμεων του Αττίλα. Σχεδόν ταυτόχρονα, μαχητικά F-100 από μοίρες της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας επιτέθηκαν σε ευρύτερη περιοχή μεταξύ Κερύνειας και Λευκωσίας.

Αυτό που είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε... ήδη για τους ιστορικούς, είναι ότι στις 20 Ιουλίου 1974, δεν ήταν μια τουρκική δύναμη 40.000 ανδρών που έκανε απόβαση όπως υποδηλώνουν τα στερεότυπα που προβιβάστηκαν αργότερα, αλλά μόνο ένα μικρό τάγμα. Ο ακριβής αριθμός των Τούρκων που αποβιβάστηκαν στο Πέντε Μίλι εξακολουθεί να παραμένει εθνικό μυστικό στην Τουρκία και για καλό λόγο.

Ο Κίσινγκερ... καταζητούμενος. Αθήνα, 1974

Αυτή η αρχική αδυναμία των Τούρκων,  καλύπτει  όλους εκείνους... τους πράκτορες ανάμεσα σε «Έλληνες φίλους» οι οποίοι, για τους σκοπούς του σεναρίου... έχουν απλώς προδώσει τον σκοπό  «τους». Οι δύο ιδρυτικοί μύθοι συναντιόνται εκεί. Αυτός  της «Τουρκίας νικήτριας στην Κύπρο» και της «επιστροφής της δημοκρατίας στην Αθήνα», γιατί τα δύο γεγονότα είναι οι δύο όψεις του ίδιου... αγγλικού νομίσματος.

Όπως το υπενθυμίζει ο παλιός δημοσιογράφος Χατζάρας στο ιστολόγιο του, «τα μεγάλα ζητήματα παραμένουν αναπάντητα για 48 χρόνια από τους διάφορους ... ερευνητές ιστορικούς, πολιτικούς, αλλά στην πραγματικότητα είναι μάλλον απλά».

«Πόσοι Τούρκοι αποβιβάστηκαν στο Πέντε Μίλι στις 20 Ιουλίου 1974; Μετά από πόσες ώρες ακολούθησε το δεύτερο κύμα; Πόσα πλοία αποτελούσαν τον τουρκικό αμφίβιο στόλο;»

Για 48 χρόνια, αυτή είναι η ουσία της προδοσίας των συνταγματαρχών και των στρατηγών, των Ιωαννίδη, Αραπάκη, Παπανικολάου, και τέλος της προγραμματισμένης προδοσίας του Καραμανλή, του Αβέρωφ, ακόμη και του Μακαρίου· όταν μεταξύ εκείνων των πολιτικών... μεγέθους, δεν έχει δικαστεί ούτε ένας. Τα στερεότυπα της μόδας επέβαλαν αμέσως την εκδοχή τους για τα γεγονότα, χωρίζοντας τους βολικούς προδότες, μεταξύ «εκείνων της δεξιάς και των άλλων της αριστεράς», ή μεταξύ «φιλονατοϊκών... δημοκρατών», και «φιλονατοϊκών συνταγματαρχών».

Ελληνοκύπριοι υπό την τουρκική εισβολή. Κύπρος, 1974

Φυσικά, αυτοί οι προδότες της Αθήνας, δεν απάντησαν ποτέ σε αυτά τα ερωτήματα, γιατί πολύ απλά δεν βύθισαν τα τουρκικά αμφίβια από τις πρώτες ώρες· στο έδαφος των επιχειρήσεων, κάτι που ήταν τελείως εφικτό.

Η ελληνική αεροπορία δεν στάλθηκε εκεί, ομοίως το Εθνικό Ναυτικό και οι λίγες ενισχύσεις που τελικά στάλθηκαν στην Κύπρο, ειδικά μετά το γεγονός, δεν μπόρεσαν να αλλάξουν την κατάσταση, ενώ όσοι πολέμησαν ηρωικά εκεί το έκαναν με δική τους πρωτοβουλία.

Η περίοδος, που βαπτίστηκε  «Μεταπολίτευση»  από τους πολιτικολόγους από το 1974, δηλαδή « η αλλαγή καθεστώτος και επιστροφή της δημοκρατίας» μετά την πτώση του καθεστώτος των Συνταγματαρχών που διήρκεσε από τον Απρίλιο του 1967 έως τον Ιούλιο του 1974, διατηρεί ακέραια  το δικό της μερίδιο, τόσο στον μύθο όσο και στην εξαπάτηση. 

Διότι τότε προωθήθηκαν  επειγόντως θέματα  του... αγγλοσαξονικού, βρετανικού και αμερικανικού σχεδιασμού για την Κύπρο. Έπρεπε η Τουρκία να εισαχθεί βίαια στο παιχνίδι, κάτι που έγινε από την εισβολή του τουρκικού στρατού στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974. Έκτοτε, η κατοχή του 40% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας και η εθνοκάθαρση του κατεχόμενου τμήματος, κυρίως μέσω της εγκατάστασης εποίκων που εισήχθησαν από την Ανατολία έχουν... ολοκληρώσει τα υπόλοιπα..

Αμμόχωστος. Κύπρος 2019

Το πρόσχημα-παγίδα του πραξικοπήματος ήταν αυτό εναντίον του Μακαρίου στην Κύπρο, στο οποίο ο Παπαδόπουλος , ο δικτάτορας της 21ης Απριλίου 1967,  προφανώς δεν προσυπέγραφε πλέον πλήρως. Έτσι, αυτός ο πρώτος δικτάτορας καθαιρέθηκε «εσωτερικά» το 1973· και όσο για το... πρόσχημα· υλοποιήθηκε με μεγάλη ακρίβεια από τον διάδοχό του Ιωαννίδη, ο οποίος, αντιμέτωπος με την τελική τροπή των γεγονότων, είχε ουρλιάξει τότε στο γραφείο του ότι «οι Αμερικανοί τον εξαπάτησαν τόσο άθλια». Παραήταν αργά.

Στη συνέχεια, η περίφημη μετάβαση μεταξύ της δικτατορίας και της «δημοκρατίας» ήταν πολύ ομαλή και πάνω απ' όλα, παρέμεινε ουσιαστικά μυστική για τις προετοιμασίες της επειδή ήταν τέλεια σχεδιασμένη από χρόνια. Ο Καραμανλής ο γέρος, έφτασε στην Αθήνα στις 24 Ιουλίου 1974 από τη χρυσή εξορία του στο Παρίσι, και όπως είχε προγραμματιστεί, παραδέχτηκε, δηλαδή στην ουσία  «νομιμοποίησε» , το σχέδιο της εισβολής στην Κύπρο. Έτσι, η δικτατορία από τότε και στο εξής μπορούσε να διαγραφεί...

Ηταν υπό την κυβέρνηση Καραμανλή και όχι υπό τους Συνταγματάρχες, που με τη δεύτερη επιχείρηση Αττίλας-Β' τον Αύγουστο του 1974, ο τουρκικός στρατός κατέληξε να ελέγχει όχι το 4% του εδάφους του νησιού που κρατούσε από τον Ιούλιο, αλλά σχεδόν το 40%. O Καραμανλής τότε ανεφώνησε  δημόσια τη φράση, η οποία έχει παραμείνει στα χρονικά της πιο θλιβερής πολιτικής ιστορίας της χώρας: «Η Κύπρος κείται  πολύ μακριά για να παρέμβουμε». Ωστόσο, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις διέθεταν όλα τα απαραίτητα μέσα για να σταματήσουν εντελώς την τουρκική εισβολή ή τουλάχιστον να την περιορίσουν.

Το αρχαίο λιμάνι. Κεχριές, Ιούλιος 2022

Έτσι,  υπό αυτή την οπτική γωνία, ο Καραμανλής δεν ενσαρκώνει τη ρήξη ενώπιον της προγραμματισμένης και υλοποιημένης προδοσίας από τον τελευταίο των Συνταγματαρχών, αλλά μάλλον την τέλεια συνέχεια της. Αυτό είναι το πραγματικό ιδρυτικό στοιχείο της Μεταπολίτευσης, μια μόνιμη προδοσία, και πάνω απ' όλα, μια εθνική καταστροφή που προκύπτει από ένα τεράστιο έγκλημα και μάλιστα μόνιμο.

Η Μεταπολίτευση κατασκεύασε έτσι τον ιδρυτικό της μύθο με έναν βολικό τρόπο, αλλά στην πραγματικότητα, πρόκειται για μόνιμη προδοσία μιας συγκεκριμένης ξενοκρατούμενης ελίτ με έδρα την Αθήνα, που εξακολουθεί να υπάρχει. Η λεγόμενη «Γιορτή της Δημοκρατίας» που γιορτάζεται κάθε 24 Ιουλίου στο Προεδρικό Μέγαρο στην Αθήνα, δεν είναι παρά μόνο η γιορτή των βρικολάκων ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος μέχρι το κόκκαλο. Εν ολίγοις, ένα αιματοβαμμένο καθεστώς, αυτό της Κύπρου καθώς και της Ελλάδας.

Πρέπει να σημειωθεί ότι από όλους τους ενόχους αξιωματούχους της, κανένας από αυτούς δεν έχει δικαστεί και ακόμη λιγότερο εκτελεστεί επειδή αυτή είναι η ποινή... που άξιζε σε αυτούς. Μόνο που η προδοσία έχει μακριά χέρια. Ο πολύ πιστός στο ΝΑΤΟ, λοχαγός Γεώργιος Αντωνόπουλος, διοικητής της 182ης Μοίρας Πυροβολικού Πεδίου, με έδρα την Κερύνεια, ο οποίος δεν έριξε ούτε ένα βλήμα κατά την απόβαση του Αττίλα, διορίστηκε το 2002 Αρχηγός του Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων.

Φέτος και πάλι, υπό την σημερινή Πρόεδρο Σακελλαροπούλου, πρώην δικαστή της φυλής Σόρος, που διορίστηκε στη θέση της από τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα και στην πραγματικότητα από τους Μέρκελ, Σόρος και τέλος από τον Πάιατ, τον πρώην πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών, το κλεπτοκρατικό καθεστώς εξακολουθεί να γιορτάζει τη Μεταπολίτευση του, υπό το ελάχιστα κρυμμένο σύνθημα «Στην κόλαση η οικογένεια, στην κόλαση η πατρίδα, η Ελλάδα πρέπει να πεθάνει για να μπορέσουμε να ζήσουμε εμείς εκεί». Ένα σύνθημα της Σορόσφαιρας, όπως ανοιχτά... διαδόθηκε από τους δήθεν αναρχικούς καθώς και από ορισμένους υποστηρικτές του λεγόμενου ελληνικού πολιτικού συστήματος χωρίς καν να κρύβονται.

Το αρχαίο λιμάνι. Κεχριές, Ιούλιος 2022

Γιατί αυτό τον φετινό Ιούλιο του 2022, πολύ επίσημα, οι επίτιμοι προσκεκλημένοι του προεδρικού κήπου, θα εξακολουθούν να είναι οι εκπρόσωποι των πόρνων πολιτικών, καθώς και εκείνοι των μεταναστών για να μην ξεχνάμε τη συνεχιζόμενη αντικατάσταση του ελληνικού πληθυσμού. Ο κύκλος έχει κλίσει, ακόμα κι αν στην Αθήνα η σημαία της Κύπρου εξακολουθεί να εμφανίζεται μερικές φορές, αλλά στην πραγματικότητα ως σάβανο.

Αυτή η τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, που εγκαινιάστηκε το 1974 με την προδοσία της Κύπρου, θα έχει ήδη επιβιώσει από την επόμενη προδοσία, αυτή της προετοιμασμένης συνθηκολόγησης της χώρας με την παγκοσμιοποιητική Χούντα των πειρατών του ΔΝΤ και της Τρόικας. Και να που τώρα, αυτή τη στιγμή, εκτελείται  το παγκοσμιοποιημένο σχέδιο της... επικαιροποιημένης τελικής λύσης, μεταξύ της «πανδημίας» και της επιδεινωμένης «κλιματικής αλλαγής», με, πρέπει να το τονίσουμε, μια πολύ ιδιαίτερη αμείλικτη επιμονή για την Κύπρο και την Ελλάδα!
Ένα σχέδιο, που δέκα χρόνια νωρίτερα από οπουδήποτε αλλού στον σατανοποιημένο δυτικό κόσμο,  δεν είναι άλλο παρά η ταφόπλακα πάνω και στα δυο κράτη.

Ο τουρκικός απολογισμός, που γιορτάζεται κατά καιρούς από τον Ερντογάν, είναι επίσης γνωστός. 6.000 Έλληνες άμαχοι και στρατιώτες σκοτώθηκαν, 1.619 αγνοούμενοι, 250.000 Ελληνοκύπριοι εκτοπισμένοι, 30.000 παγιδευμένοι, 800 γυναίκες όμηροι τότε ηλικίας μεταξύ 12 και 82 ετών κακομεταχειρίστηκαν και μερικές φορές βιάστηκαν, το 40% του εδάφους της Κύπρου κατεχόμενο σε αυτό που ο εσκεμμένα αδαής Τύπος εξακολουθεί να θέλει να αποκαλεί «διχοτόμηση», μετά κατασχέθηκαν τα χριστιανικά μνημεία του κατεχόμενου τμήματος, κατεστραμμένα και μερικές φορές ισοπεδωμένα, και τελικά η λεηλασία των μουσείων και των αρχαιοτήτων.

Η παραλία. Κεχριές, Ιούλιος 2022

Έτσι, μέσα από αυτόν τον μήνα Ιούλιο του 1974, πολύ κάτω από τα φαντάσματα της ιστορίας, ήρθε η ώρα να βρεθεί για τις Κεχριές, λίγο από την αρχαία δόξα τους. Το ΛΕΣΒΟΣ, τότε πλοίο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, είχε αποπλεύσει μόλις λίγα μέτρα από αυτό το λιμάνι των αρχαίων, για να πάει στην Κύπρο και τελικά να πολεμήσει... χωρίς βέβαια να περιμένει τις διαταγές της Αθήνας, που δεν έφτασαν ποτέ.

Το πλοίο καθελκύστηκε το 1942 ως USS BOONE COUNTY. Ήταν τύπου LST, αποβατικών πλοίων αρμάτων μάχης. Το πλοίο είχε εκτόπισμα, με πλήρες φορτίο περίπου 4.000 τόνων. Είχε μήκος 100 μ. και η μέγιστη ταχύτητά του ήταν μόλις 12 κόμβοι. Ήταν εξοπλισμένο με δύο αντιαεροπορικά πυροβόλα Bofors 40 mm.

Δόθηκε στην Ελλάδα το 1960 ως μέρος της λεγόμενης αμερικανικής βοήθειας, πλοίο που αμέσως ονομάστηκε LESVOS L-172. Το 1974, διοικητής του ήταν τότε ο υποπλοίαρχος Ελευθέριος Χανδρινός, ο οποίος αποδείχθηκε ένας απίθανος καπετάνιος κορβέτας... δύσκολος να μαγειρευτεί. Στις 13 Ιουλίου 1974 απέπλευσε λοιπόν από το μικρό λιμάνι των Κεχριών, με προορισμό την Κύπρο.

Φτάνοντας στον προορισμό του, και αφού αποβίβασε μια δύναμη αντικατάστασης της ΕΛΔΥΚ, του μικρού ελληνικού στρατιωτικού αποσπάσματος που υπηρετούσε στο νησί, εγκατέλειπε την Κύπρο το απόγευμα της 19ης Ιουλίου, με επιβαίνοντες 450 άνδρες που είχαν ολοκληρώσει τη θητεία τους στην ΕΛΔΥΚ και έτσι επέστρεφαν στην Ελλάδα.

Το πρωί της 20ης Ιουλίου, το ΛΕΣΒΟΣ πλέει νότια της Λεμεσού. Εκείνη τη στιγμή, ο καπετάνιος του Χανδρινός, έλαβε σήμα που τον ενημέρωνε για την τουρκική απόβαση και τον διέταξε να αποβιβάσει τους άνδρες που μετέφερε πρώτα στη Λεμεσό και μετά στην Πάφο. Αμέσως το ΛΕΣΒΟΣ έπλευσε για την Πάφο και αποβίβασε αυτούς τους 450 στρατιώτες. 

Αρχαία Τριήρης, αληθινό αντίγραφο. Αττική, Ιούλιος 2022

Ο Χανδρινός, όμως, δεν συμβιβάστηκε με αυτό, αλλά παρέμεινε στην περιοχή και με τα πυροβόλα του πλοίου –αντιαεροπορικά Bofors 40 χιλιοστών – άρχισε να σαρώνει τις θέσεις των Τουρκοκυπρίων. Πυροβολώντας σχεδόν 1.000 ομοβροντίες, ανάγκασε δύο τάγματα Τουρκοκυπρίων να υψώσουν τη λευκή σημαία. Με την υποστήριξη του ΛΕΣΒΟΣ, οι ελληνικές δυνάμεις στην Πάφο επικράτησαν αμέσως και οι Τουρκοκύπριοι άρχισαν να παραδίδονται κατά δεκάδες.

Αμέσως μετά, ο Χανδρινός έβαλε πορεία για το νότο, προς την Αίγυπτο, για να εξαπατήσει τους Τούρκους που, λογικά, θα τον αναζητούσαν στα βορειοδυτικά. Ο γενναίος αυτός καπετάνιος κορβέτας, γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα δεν είχε εμπλακεί επίσημα σε πόλεμο με την Τουρκία και χωρίς να έχει λάβει σαφείς διαταγές από την Αθήνα, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τα κανόνια του ΛΕΣΒΟΥ για να χτυπήσει στόχους στον τουρκοκυπριακό θύλακα της πόλης.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, αν και η Ελλάδα δεν βρισκόταν σε κηρυσσόμενη σύγκρουση με την Τουρκία, το Πολεμικό της Ναυτικό χάρη στo ΛΕΣΒΟΣ, ασκούσε τότε έναν... μη διατυπωμένο πόλεμο. Στο ημερολόγιό του, ο Χανδρινός δικαιολογεί την απόφασή του να βομβαρδίσει τον τουρκικό θύλακα «ως λογική ενέργεια, ως απάντηση στην απόβαση Τούρκων στρατιωτών στο νησί», πέρα από αυτό που είχε σχεδιαστεί στο πλαίσιο της ΤΟΥΡΚΔΥΚ, του αντίστοιχου της ΕΛΔΥΚ σύμφωνα με τις συνθήκες του 1960.

Ο Χανδρινός έγραψε στο πολεμικό του ημερολόγιο: «Όσον αφορά τα πυρά εναντίον των θέσεων των Τούρκων, εκτός από αυτά που μόλις αναφέρθηκαν, πρέπει να προσθέσω ότι από τη στιγμή που διατάχθηκα να κάνω όπισθεν από την Πάφο, θεώρησα ότι το πλοίο μου μπορούσε να συμμετάσχει ενεργά σε κάθε είδους επιχειρήσεις, είτε με τους αμυνόμενους, είτε στοχοποιώντας τους επιτιθέμενους».

Καθώς το ΛΕΣΒΟΣ απομακρυνόταν, οι Τούρκοι, πανικόβλητοι, πίστευαν στην ύπαρξη μιας ελληνικής νηοπομπής, αποτελούμενης από μερικά πολεμικά πλοία, που μετέφεραν ενισχύσεις στην Κύπρο. Αμέσως, τρία αντιτορπιλικά που υποστήριζαν την απόβαση των τουρκικών δυνάμεων, τα KOCATEPE, ADATEPE et FEVZI CAKMAK στάλθηκαν σε αναζήτηση των ελληνικών πλοίων.

Έλληνες μαχητές. Κύπρος, 1974

Η σύγχυση ήταν τόσο μεγάλη που όταν η τουρκική πολεμική αεροπορία στάλθηκε στο σημείο, τα τουρκικά μαχητικά F-1014G και F-100 εντόπισαν τα τρία αμερικανικής κατασκευής αντιτορπιλικά Fram I και Fram II κλάσης Gearing, εξωτερικά πανομοιότυπα με τα αντίστοιχα ελληνικά πλοία, τα οποία υπέθεσαν ότι ήταν ελληνικά και τους επιτέθηκαν αμέσως.

Όταν τελικά συνειδητοποίησαν το λάθος, ήταν πολύ αργά. Το KOCATEPE μετατράπηκε σε φλεγόμενο ναυάγιο, το οποίο σύντομα βυθίστηκε, ενώ τα άλλα δύο πλοία υπέστησαν πολύ σοβαρές ζημιές. Οι απώλειες σε άνδρες ήταν επίσης βαριές. Από τα αντιαεροπορικά πυρά των πλοίων, τα οποία απάντησαν στις επιθέσεις που δέχτηκαν, τελικά πέντε τουρκικά αεροπλάνα χτυπήθηκαν, ένα από τα οποία καταρρίφθηκε.

Μέχρι σήμερα, όμως, οι Τούρκοι εξακολουθούν να επιμένουν συχνά στον μύθο... «της ελληνικής φάλαγγας, η οποία αναχαιτίστηκε με τίμημα τη θυσία για το τουρκικό ναυτικό».

Και όσο για τον ήρωα Χανδρινό, αυτό το παιδί της Κέρκυρας, το κατόρθωμά του δεν αναγνωρίστηκε ποτέ επίσημα γιατί η Ελλάδα, και μάλιστα μέχρι πολύ πρόσφατα, αρνιόταν να παραδεχτεί ότι το 1974 είχε πολεμήσει εναντίον της Τουρκίας. Ο αντιναύαρχος Χανδρινός διορίστηκε αργότερα ως στρατιωτικός ακόλουθος στην Τουρκία. Το 1986 έπεσε θύμα ενός αρκετά παράξενου αυτοκινητιστικού δυστυχήματος, κοντά στην Κομοτηνή, μια περιοχή της ελληνικής Θράκης που κατοικείται εν μέρει από μια μουσουλμανική μειονότητα που εργαλειοποιείται όπως γνωρίζουμε από το τουρκικό προξενείο, από την Άγκυρα και από τους γκρίζους λύκους της.

Με μεγάλη προσπάθεια, ο Χανδρινός κατάφερε να ανακάμψει, αλλά πέθανε πρόωρα το 1994. Ως συνήθως, η Ελλάδα των πολιτικών μαριονετών καταβροχθίζει τα παιδιά της. Και οι τόποι της Iστορίας είναι έτσι φτιαγμένοι από πολλά υπερκείμενα στρώματα, σχηματίζοντας ένα... μάλλον γλυκόπικρο μιλφέιγ, στη στεριά όπως και στη θάλασσα. Αυτό είναι κατανοητό.

To M/S MEDITERRANEAN SKY. Δεκαετία του 1970

Ιούλιος... επιτέλους 2022. Οι τουρίστες μας σίγουρα απολαμβάνουν αυτό που πιστεύουν ότι ενσαρκώνει το ελληνικό καλοκαίρι. Άλλοι χαρούμενοι  ταξιδιώτες, είχαν την τύχη να φτάσουν στην Ελλάδα από την Ιταλία, πάνω στο μαγευτικό για την εποχή MS MEDITERRANEAN SKY. Επανεξετασθείσα μαρτυρία του Hansjörg Wiersch, μεταξύ Ανκόνας  και Πάτρας που χρονολογείται από το 1978.

«Με συνόδευε η γυναίκα μου και ένα παντρεμένο ζευγάρι που ήταν φίλοι εκείνη την εποχή. Όταν όλοι οι επιβάτες και τα αυτοκίνητα και φυσικά και τα δικά μας ήταν στο πλοίο, φύγαμε από την Ανκόνα στις 5 Μαρτίου 1978 στις 11 μ.μ. Αποφασίσαμε να κάνουμε κράτηση μαζί και να μείνουμε στην καμπίνα με αριθμό 519 στο κύριο κατάστρωμα, καθώς ήταν πολύ φθηνότερο. Στην Πάτρα τελικά, φτάσαμε στις 7 Μαρτίου στις 10:00 π.μ., οπότε περίπου τριάντα έξι ώρες αργότερα και ήταν ένα πολύ ευχάριστο και αξέχαστο ταξίδι».

To M/S MEDITERRANEAN SKY. Ελευσίνια, Ιούλιος 2022

Σε αυτό το 2022 της λήθης, το MS MEDITERRANEAN SKY παραμένει ακόμα αυτό το ναυάγιο... φαίνεται από σαμποτάρισμα, το οποίο βλέπουμε όχι μακριά από την Ελευσίνα μπροστά από τη Σαλαμίνα.

Αντί και στη θέση των ιερών Τριηρών πριν από 2.500 χρόνια από τον Θεμιστοκλή, τα ακούραστα τοπικά μας φέριμποτ εξακολουθούν να αποβιβάζουν περήφανα τα αδέσποτα σκυλιά μας που διασχίζουν με τη θέλησή τους, τη μικρή απόσταση στη θάλασσα, που χωρίζει την Αττική από τη Σαλαμίνα.

Τέλος, ο πιο όμορφος ήλιος ανατέλλει πάντα στη θάλασσα στην Επίδαυρο από την πλευρά του λιμανιού, όταν... ο πιο όμορφος εθνικός δρυμός της Ελλάδας, αυτός του Δαδιά κοντά στα σύνορα με την Τουρκία καίγεται εδώ και μια εβδομάδα και έχει ήδη καταστραφεί κατά σχεδόν 80%.

Έτσι η Μεταπολίτευση γιόρτασε και πάλι τον ιδρυτικό της μύθο και αυτή την εβδομάδα, γιατί όταν η χώρα καίγεται και πεθαίνει, η γιορτή της δημοκρατίας που γιορτάζεται ακόμα στις 24 Ιουλίου στο Προεδρικό Μέγαρο στην Αθήνα, είναι προφανώς η καλύτερη γιορτή μεταξύ των βαμπίρ ενός πολιτικού συστήματος, και στην πραγματικότητα ενός καθεστώτος που τρέφεται από αίμα, αυτό της Κύπρου όπως αυτό της Ελλάδας.

Επιβάτες επί του MS MEDITERRANEAN SKY. Δεκαετία του 1970 (από το Διαδίκτυο)

Ορισμένα τοπικά μέσα ενημέρωσης στη Θράκη αναλύουν ακόμη και το έγκλημα που διαπράττεται στη Δαδιά με τον ακόλουθο τρόπο. «Το ταξινομημένο σε NATURA δάσος καίγεται, επειδή πολλά αιολικά πάρκα θα κατασκευαστούν εκεί από μια δανική εταιρεία, πιθανότατα στο πλαίσιο εταιρικής σχέσης με τη Siemens. Ότι αυτό είναι ανήκουστο και απαράδεκτο, δεν το συζητάμε. Ο Μητσοτάκης έχει υπογράψει για την κατασκευή 25 τεράστιων αιολικών πάρκων σε όλη την Ελλάδα». Την ίδια στιγμή, οι σκηνές αστυνομικής βίας κατά κατοίκων που διαμαρτύρονται κατά της κατασκευής ανεμογεννητριών στα Άγραφα της Θεσσαλίας δεν μεταδίδονται πουθενά στην τηλεόραση. Σαν να ήταν τυχαίο.

Μιλφέιγ μάλλον γλυκόπικρο... ειδικά ενώ η δημοκρατία της Χαζαρίας της Αθήνας δεν έχει ακόμη καεί ζωντανή. Στο μεταξύ, ο ολοκληρωτικός σχεδιασμός συνεχίζεται. Μετά τη Δαδιά, καίγεται το άλλο μεγάλο φυσικό πάρκο αυτό της Βάλιας Κάλντας, δηλαδή ο Εθνικός Δρυμός της Πίνδου μεταξύ των περιοχών μας της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας... χωρίς να μπορούν οι πυροσβέστες να έχουν πρόσβαση σε αυτό. προς το παρόν, μόνο ο τοπικός Τύπος το αναφέρει.

Στη συνέχεια, το Καθεστώς εγκαινιάζει το νέο του παραμύθι. «Ο τουρισμός πηγαίνει καλά, τα έσοδα θα φτάσουν τα 18 δισεκατομμύρια το 2022, έναντι 18,7 δισεκατομμύρια το 2019... και αυτά θα διατηρήσουν τον ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας σε υψηλό επίπεδο, γιατί χωρίς αυτά η Ελλάδα θα έμπαινε σε ύφεση».

Τοπικά φέριμποτ και αδέσποτα σκυλιά. Αττική, Ιούλιος 2022

Ωστόσο, τα τουριστικά έσοδα θα είναι, όπως λέγεται καμιά φορά στην Ελλάδα, «καμένα», γιατί και πάλι δεν θα έχουν σημαντική επίδραση σε ολόκληρο το κύριο σώμα της ελληνικής οικονομίας. Η εξήγηση είναι απλή. Το τουριστικό προϊόν της Ελλάδας, εκτός από τα ξενοδοχεία και μερικούς σοβαρούς επιχειρηματίες, πηγάζει από την υπόγεια, ακόμη και εγκληματική οικονομία μεταξύ διακίνησης ναρκωτικών και πορνείας .

Μια πραγματικότητα, που αφορά ιδιαίτερα τα πέντε «κορυφαία» νησιά της Ελλάδας, και τους επιχειρηματίες τους, που ονομάζονται της «ψυχαγωγίας». Αυτοί οι άνθρωποι προφανώς δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματική ελληνική επιχείρηση, εκτός από το ότι αποστραγγίζουν τόσα πολλά κέρδη και ότι, για παράδειγμα, η Μύκονος ελέγχεται από την αλβανική μαφία των ναρκωτικών, των όπλων και της πορνείας, συμπεριλαμβανομένης της πορνείας των παιδιών, με την ευγενική συνεργασία του καθεστώτος των παιδόφιλων εραστών εγκληματιών της Αθήνας.

Οι τουρίστες μας. Αίγινα, Ιούλιος 2022

Αυτοί οι άνθρωποι σίγουρα δεν εκπροσωπούν την πραγματική ελληνική επιχείρηση σε αυτό το θέμα, και όμως έχουν ένα συγκεκριμένο μερίδιο... του λέοντα στην περίπτωση. Ξέρω κάτι για αυτό με τις αποκαλύψεις που κάνω για το τι έχει απομείνει από την πραγματική χώρα μέσω της δομής μου «Grèce Autrement» – greceautrement.fr, ωστόσο... χωρίς απαραίτητα να είμαι σε θέση να τα βγάλω πέρα οικονομικά.

Αυτά όσον αφορά τις μπούρδες. Γιατί στην πραγματική ζωή, όπως και στην αυθεντική εθνοκτονία, ο νέος μητσοτακικός νόμος ουσιαστικά αφαιρεί την ίδια την έννοια του προστατευόμενου φυσικού εθνικού πάρκου. Από τώρα και στο εξής, η κλίκα των μυημένων αρπακτικών, μπορεί να χτίσει εκεί τις ανεμογεννήτριες της, ακόμη και ξενοδοχεία και ό, τι άλλο ξέρουν.

Αλλά στην Ελλάδα, ειδικά αυτόν τον μήνα Ιούλιο που τελειώνει, απολαμβάνουμε κυρίως το μπάνιο μας, αν είναι δυνατόν όσο ανατέλλει ο ήλιος. Καθώς και τα ζώα μας ακόμα και τα αδέσποτα, αλλά ίσως όχι για πολύ καιρό.

Πηγή: Greek Crisis

Grèce : Comptoirs jadis célèbres (reseauinternational.net)