Η ζωή συνεχίζεται στη Μαριούπολη, άνοιξαν τα σχολεία

Αφιερωμένο από την Αγγέλα και τον Κριστιάν στην φίλη μας Λαρίσα (Λώρα) από την Μαριούπολη 

του Laurent Brayard.

 

Χθες (16/5) κάναμε ρεπορτάζ στην πόλη της Μαριούπολης, μετά την ανακοίνωση για την επαναλειτουργία ενός σχολείου. Επί τόπου διαπιστώσαμε ότι το τελευταίο είχε χτυπηθεί από μερικές οβίδες, αλλά η ακεραιότητα του κτιρίου εξακολουθεί να είναι πλήρης και ολόκληρη.

Η άσκηση δεν θα είναι τόσο εύκολη για όλα αυτά τα παιδιά στην Ουκρανία του Μάϊνταν μία φορά και έναν καιρό. Πολλά εξ αυτών έχουν εξετάσεις που θα πρέπει να διεξαχθούν και το Υπουργείο Παιδείας της Δημοκρατίας του Ντονέτσκ εργάζεται σκληρά για να επαναλειτουργήσει η διοίκηση.

Τα πάντα πρέπει να ξαναχτιστούν, η Μαριούπολη περιμένει ιδιαίτερα νέα εγχειρίδια, εξοπλισμό και φυσικά τους προϋπολογισμούς και τους μισθούς. Ωστόσο, ήταν με χαρά και χαμόγελο που το προσωπικό μας καλωσόρισε για λίγες ώρες μέσα στους τοίχους τους. Ο ενθουσιασμός είναι αισθητός αλλά και η ανακούφιση για την απελευθέρωση της πόλης, μετά από 8 διαβολικά χρόνια κατοχής.

Η προτεραιότητά μας είναι τα παιδιά. 

Συναντάμε πρώτα τον διευθυντή, έναν απλό και φιλόξενο άνθρωπο, που μας καλεί αμέσως να επισκεφτούμε το σχολείο.

Το τελευταίο φαίνεται πολύ άδειο και τα μέσα πραγματικά πενιχρά. Χτισμένο τη δεκαετία του '60, η Ουκρανία δεν θα έχει επενδύσει σχεδόν καμία δεκάρα στο τελευταίο.

 

Όλα χρονολογούνται από την ΕΣΣΔ, εκτός από τα παράθυρα που είχαν αλλάξει, καρέκλες και τραπέζια, αλλά και έναν χώρο αναψυχής με κακή εμφάνιση: ο μικρός κήπος καλύπτεται πράγματι με έρμα για τους σιδηροδρόμους και είναι βαμμένος στα χρώματα της Ουκρανίας ...

Πενιχρά συμβολικός, για να μην αναφέρουμε τον κίνδυνο για τα μικρότερα παιδιά κατά τη διάρκεια των πολύ πιθανών πτώσεων τους στις εγκαταστάσεις παιχνιδιών και αθλημάτων, σε μια εντελώς ακατάλληλη επίστρωση.

 

Αμέσως η ιδέα που μου έρχεται στο μυαλό είναι: «αλλά πού έχουν πάει οι προϋπολογισμοί και τα χρήματα της Εθνικής Παιδείας από το 1991;». Τριάντα χρόνια είναι πολύς καιρός και είναι αμέσως κατανοητό ότι δεν έχει επενδυθεί ούτε δεκάρα στην περιοχή, μετά από όλα τα χρόνια διαφθοράς μετά την ανεξαρτησία της Ουκρανίας.

 

Ωστόσο, το κίνητρο για την επιστροφή στην εργασία είναι μεγάλο, όπως μας το διάγει ο Βλαντισλάβ, ο διευθυντής:

«Είμαι από τη Μαριούπολη, οι γονείς μου είναι πρόσφυγες στην Κριμαία από το 2014 και περιμέναμε την απελευθέρωσή εδώ και πολύ καιρό. Ξέρετε, γεννήθηκα κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία δεν σημαίνει πολλά για εμάς. Ο πατέρας μου είναι Ουκρανός, είναι πραγματικότητα, αλλά για μένα αυτή η χώρα είναι μέρος της Ρωσίας, τουλάχιστον φυσικά ολόκληρη η Ανατολή της χώρας, πέρα είναι κάτι άλλο, η Δύση είναι μια ειδική περίπτωση, αλλά προσωπικά δεν έχω αναμιχθεί ποτέ στην πολιτική.

Περίμενα αυτή την απελευθέρωση, αλλά παρέμεινα στην υπηρεσία των παιδιών και των γονέων. Δούλευα σε άλλο σχολείο. Καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς, έτσι μετατέθηκα εδώ, θα είναι η πρώτη μου μέρα... σχολείου!

Πριν από τη ρωσική επιχείρηση, περίπου 700 παιδιά φιλοξενούνταν εδώ, αλλά δεν μπορώ να σας πω πόσα θα είναι παρόντα. Προετοιμαστήκαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε. Οι υπηρεσίες συντήρησης έχουν καθαρίσει τα πάντα, όπως μπορείτε να δείτε, έχουμε συλλέξει τα συντρίμμια, όλα πρέπει να φύγουν σύντομα. Δεν θα έχουμε λειτουργική καντίνα προς το παρόν, δεν έχουμε νερό ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά έχουμε δύο μεγάλες δεξαμενές στην είσοδο, για να διασφαλίσουμε τουλάχιστον τη χρήση των τουαλετών και την ελάχιστη υγιεινή.

Πολλοί δάσκαλοι έχουν μείνει και θα είναι παρόντες, η διαχειρίστρια προέρχεται από ένα γυμνάσιο που επίσης καταστράφηκε. Σύντομα θα λάβουμε τους μισθούς μας από το Ντονέτσκ και το καθήκον μας τώρα είναι να εργαστούμε και να καλωσορίσουμε όλα τα παιδιά όσο καλύτερα μπορούμε, διότι διακυβεύονται πολλά, είναι το μέλλον τους και έχουμε υποχρεώσεις απέναντί τους και φυσικά στους γονείς τους.

Μια από τις αίθουσες διδασκαλίας είναι εκτός λειτουργίας, χτυπήθηκε από οβίδα, την κλείσαμε. Έχουμε ακόμα κάποια δουλειά να κάνουμε για να εξασφαλίσουμε πλήρως το κτήριο, ειδικά στο επίπεδο του γυμναστηρίου, αλλά δεν θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να γίνει».

Ένα καλύτερο μέλλον με τη Ρωσία. 

 

Σύντομα, πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται στο προαύλιο του σχολείου, το οποίο γεμίζει με μαθητές.

Στην Ουκρανία, όπως και στον ρωσικό κόσμο, τα παιδιά ξεκινούν το σχολείο σε ηλικία 6/7 ετών και θα παραμείνουν στο ίδιο σχολείο για μια διαδρομή 11 διαφορετικών τάξεων (από τώρα και στο εξής 10 στη Ρωσία).

Πολλοί ήρθαν τελικά, περισσότεροι από 150 που σύντομα συνωστίζονται στο προαύλιο. Υπάρχουν οι μικρότεροι, και εκείνοι που σύντομα θα εισέλθουν μετά τις εξετάσεις τους στο πανεπιστήμιο. Είναι επίσης χαμογελαστοί, πολλοί φορούν κορδέλες του Αγίου Γεωργίου προς τιμή της απελευθέρωσης και της νίκης κατά της ναζιστικής Γερμανίας, άλλοι ακόμη και ρωσικές σημαίες ή της Δημοκρατίας του Ντονέτσκ. 

 

Με επίσημο τρόπο ο διευθυντής ξεκινά με την εγκατάσταση των σημαιών που θα κοσμούν το αέτωμα του σχολείου. Δύο σημαίες αναρτώνται σύντομα, η πρώτη είναι αυτή της Ρωσίας, η δεύτερη της Δημοκρατίας του Ντονέτσκ.

Πάντα με χαμόγελο, τα παιδιά ενώνονται με τον δάσκαλό τους που κρατά πινακίδα που υποδεικνύει την τάξη στην οποία είναι υπεύθυνος. Οι δάσκαλοι είναι πιο σοβαροί, είναι τελικά σαν μια μέρα επιστροφής στο σχολείο, αισθάνονται ήδη τη συγκέντρωση και τις ανησυχίες, ειδικά για να τα πάνε καλά. Είναι ότι θα έχουν μόνο λίγες εβδομάδες για να καθιερώσουν και πάλι έναν ρυθμό εργασίας, και για τις τελευταίες τάξεις, να προετοιμάσουν τους μαθητές για τις μελλοντικές εξετάσεις τους.

 

Μια μητέρα μας λέει:

«Έχω δύο αγόρια που είναι 14 και 9 ετών, εδώ είναι. Είμαστε ευχαριστημένοι με αυτή την ανάκαμψη, ο καιρός είναι πολύ καλός και είμαστε σίγουροι για το μέλλον. Γεννήθηκα στη Μαριούπολη, ήρθα με τον παππού τους, ο οποίος γεννήθηκε επίσης σε αυτή την πόλη.

Το 2014, όλοι πήγαμε να ψηφίσουμε υπέρ της προσάρτησης στη Δημοκρατία του Ντονέτσκ. Είχαμε εμπιστοσύνη, ήταν άνοιξη όπως τώρα. Δεν πίστευα τότε ότι θα μπορούσε να πάει στραβά. Και τότε άρχισαν να σκοτώνουν ανθρώπους στο δρόμο, εγώ η ίδια δεν είδα τίποτα, γιατί με την οικογένειά μου διαφύγαμε αμέσως στην Κριμαία, όπου είχαμε οικογένεια.

Περιμέναμε τέσσερα χρόνια, μέχρι που σκεφτήκαμε ότι ήταν ήσυχα και μπορούσαμε να επιστρέψουμε με ασφάλεια. Αυτό όντως συμβαίνει. Βέβαια, μερικές φορές μας απειλούσαν με πρόστιμα για τη χρήση της ρωσικής γλώσσας... αλλά όλοι εδώ μιλούν ρώσικα κι εμείς είμαστε Ρώσοι! Ήταν παράλογο, και οι στρατιώτες του τακτικού στρατού δεν μας έδιναν πραγματικά σημασία, στην πραγματικότητα ήταν αρκετοί τύποι που έψαχναν για έναν καλό μισθό, και οι πιο επιθετικοί, ήταν εκείνοι του Αζόφ, αν ήταν οι βασιλιάδες εδώ, εμείς αλλάζαμε το δρόμο μας, αποφεύγοντας τα προβλήματα όσο το δυνατόν περισσότερο.

Είχα ένα κατάστημα πριν από την πολιορκία, καταστράφηκε εντελώς, αλλά θα το ξαναχτίσουμε, και χάρη στη Ρωσία όλα θα πάνε καλά, είμαι βέβαιη. Αν δεν ήμουν, δεν θα είχαμε μείνει μετά τη μάχη, τα δύο παιδιά μου, ο σύζυγός μου και εγώ ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι και ευγνώμονες για αυτή την απελευθέρωση. Αυτό που χάσαμε δεν είναι τίποτα, όλοι θα επιστρέψουμε στη δουλειά και σύντομα όλα αυτά θα είναι πίσω μας. Δεν μπορεί παρά μόνο να είναι καλύτερο για τα αγόρια μου, με τη Ρωσία θα έχουν ένα καλύτερο μέλλον».

Όταν φεύγουμε, τα παιδιά βρίσκονται ήδη στις τάξεις τους, ανακαλύπτοντας ή επανακαλύπτοντας τους δασκάλους τους και το τι θα μελετήσουν τις επόμενες ημέρες. Στη γωνία ενός τοίχου, τρεις πλάκες υπενθυμίζουν ότι τρεις πρώην μαθητές του σχολείου έπεσαν κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Αφγανιστάν, όλοι γεννημένοι το 1964. Όλοι έχουν ρωσικά ονόματα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι άλλα ονόματα δυστυχώς θα προστεθούν σε αυτόν τον θλιβερό κατάλογο, εκείνοι που έπεσαν κατά της Ουκρανίας, η οποία ήθελε να αποφασίσει για αυτά, τι να σκεφτούν, ποια γλώσσα να μιλήσουν και ότι η Ουκρανία ήταν το τελευταίο εμπόδιο ενάντια στις ορδές των «ορκ».

Με τρόπο πειραχτήρι, είχαμε ζητήσει από τον διευθυντή να μας εμπιστευτεί τρία παλιά βιβλία Ιστορίας. Οι τρεις τόμοι, για την 5η, 7η και 11η τάξη, τυπώθηκαν το 2001, το 2010 και το 2011. Κάποια εξέλιξη ήταν ορατή, αν και η ουκρανική προπαγάνδα δεν είχε ακόμη αγγίξει αυτό το σχολείο πριν από την πολιορκία. Στο τελευταίο, ωστόσο, γινόταν θέμα για τον εθνικιστικό στρατό της UPA (χωρίς να αναφέρει τον Bandera), έχοντας πολεμήσει «τους Γερμανούς και Σοβιετικούς κατακτητές», αλλά και για τον Holodomor, ένα από τα μεγάλα ουκρανικά ψεύδη. Το βιβλίο ανέφερε ότι 5 εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν κατά τη διάρκεια του μεγάλου λιμού των αρχών της δεκαετίας του '30... παραλείποντας να πει ότι άλλα 5 εκατομμύρια είχαν υποκύψει σε όλη την επικράτεια της ΕΣΣΔ. Η θυματοποίηση της Ουκρανίας σίγουρα δεν είναι νέα, στη Δύση, φαίνεται να έχει ένα πολύ μεγάλο μέλλον...

Δείτε την αναφορά που γυρίστηκε επί τόπου από την Christelle Néant και έχει υπότιτλο στα γαλλικά:

Μετάφραση: Κριστιάν Ακκυριά

πηγή : Donbass Insider

La vie reprend à Marioupol, des écoles sont ouvertes aux enfants (reseauinternational.net)

Τι βρίσκεται πίσω από την ξαφνική ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ;

του Alexandre Lemoine

Η ταχεία και επικείμενη ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ φαίνεται να συνδέεται με την επικαιρότητα, αλλά μόνο εκ πρώτης όψεως. Εν πάση περιπτώσει, μέσω της ρωσικής επιχείρησης στην Ουκρανία εξηγείται και δικαιολογείται η ταχεία ενσωμάτωση της Στοκχόλμης και του Ελσίνκι στο ΝΑΤΟ. 

Ωστόσο, είναι αδύνατο να φανταστούμε οποιοδήποτε κίνδυνο που θα προερχόταν από τους στόχους της ειδικής επιχείρησης για αυτές τις δύο χώρες. Ένα άλλο ουδέτερο κράτος, η Ουκρανία, δεν θα ελαχιστοποιούσε παρά μόνο τα όρια της άμεσης αντιπαράθεσης μεταξύ των δυτικών στρατιωτικών οργανώσεων και της Ρωσίας. Εκείνοι που επιδιώκουν να συνταχθούν κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ όσο γίνεται πιο σύντομα, αναγκαστικά το καταλαβαίνουν. Ο Φιλανδός πρόεδρος αναγνωρίζει ανοιχτά ότι η Μόσχα δεν σκοπεύει να επιτεθεί στη χώρα του, αλλά αυτό δεν έχει αποφασιστική σημασία για αυτόν.

Οι ρίζες της επιταχυνόμενης ενσωμάτωσης των Σκανδιναβών στη Συμμαχία δεν βρίσκονται στο νότο αλλά στο βορρά. Βρίσκονται σε μια σημαντική εντατικοποίηση, από το 2020, της πολιτικοστρατιωτικής επέκτασης στην Αρκτική από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες. Η περιοχή αυτή θεωρείται μακροπρόθεσμα το κύριο απόθεμα υδρογονανθράκων και ο τόπος μιας επικείμενης γεωπολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των δυνάμεων. Στην Αρκτική, σύμφωνα με τις προβλέψεις, θα αποφασιστεί η μοίρα της ανθρωπότητας. Οι σύμμαχοι ξεκίνησαν την «αναγνώριση μέσω πυρός», μια πρεμιέρα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, τον Μάιο του 2020, όταν τρία αμερικανικά αντιτορπιλικά Arleigh Burke και η βρετανική φρεγάτα Kent εισήλθαν στη Θάλασσα του Μπάρεντς, που μέχρι τότε τα ύδατα διασταυρώνονταν μόνο από τον ρωσικό στόλο.

Στα μέσα Ιανουαρίου του 2021, το Πεντάγωνο υιοθέτησε τη νέα εκδοχή της στρατηγικής του για την Αρκτική που ονομάζεται Regaining Arctic Dominance  (Ανάκτηση της Κυριαρχίας στην Αρκτική). Αυτή η στρατηγική δηλώνει ότι η ομάδα στην Αρκτική απέχει πολύ από την αντιστοίχιση των στόχων και των σχεδίων των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ρωσία και η Κίνα ορίζονται ως οι κύριοι αντίπαλοι σε αυτήν την περιοχή. Υπογραμμίζοντας ειδικότερα την ανάγκη ενίσχυσης της αλληλεπίδρασης μεταξύ των συμμάχων, ο κύκλος των οποίων προβλέπεται σαφώς να διευρυνθεί.

Στις 14 Ιουνίου 2021, οι Βρυξέλλες φιλοξένησαν σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, όπου, για πρώτη φορά, τα θέματα της Αρκτικής συζητήθηκαν ευρέως και εννοιολογικά. Το έγγραφο που υιοθετήθηκε στη συνάντηση αυτή παρατηρούσε την ανάγκη ενίσχυσης του συντονισμού στο πλαίσιο της πολιτικής της Συμμαχίας για την Αρκτική, την ανάγκη ενίσχυσης της στρατιωτικής ισχύος. Αναγνωρίστηκε περαιτέρω ανάπτυξη μιας λεπτομερούς στρατηγικής του ΝΑΤΟ για την Αρκτική. Υπέθεσε επίσης την πρόθεση συμμετοχής νέων συμμάχων σε αυτή τη δραστηριότητα. 

Διαπιστώθηκε επίσης ότι οι σημερινές δυνάμεις του ΝΑΤΟ δεν ήταν αρκετές για να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία και την Κίνα, η οποία την υποστηρίζει, στην αρκτική ζώνη. Η εφαρμογή της στρατηγικής της Συμμαχίας για την Αρκτική έρχεται αντιμέτωπη με τους γεωγραφικούς περιορισμούς: τον φυσικό έλεγχο της Ρωσίας στο μεγαλύτερο μέρος της περιοχής. Αν στα ανατολικά της Διαδρομής της Βόρειας Θάλασσας οι Αμερικανοί έχουν σχεδιάσει μια σημαντική ενίσχυση της στρατιωτικής τους παρουσίας στην Αλάσκα και την εντατικοποίηση τέτοιων ενεργειών από την καναδική πλευρά, προς τα δυτικά παρατηρούν έναν άνοιγμα. Το εδαφικό δυνητικό της Νορβηγίας δεν αρκεί, τα φυσικά σύνορα είναι σημαντικά στην Ισλανδία και τη Γροιλανδία. Ήδη από τότε γίνεται σαφές  ότι αυτή η πλευρά πρέπει να ενισχυθεί με τη Σουηδία και τη Φινλανδία.

Το  πρόσχημα, προκειμένου να ενταχθούν οι δύο αυτές χώρες, βρέθηκε στην  Ουκρανία, εξαιρετικά αποτελεσματικό από συναισθηματικής άποψης για να διεγείρει την κοινή γνώμη, ενώ αντίθετα η κυβερνητική  ελίτ, είναι επιφυλακτική με την ιδέα της ένταξης σε στρατιωτικές συμμαχίες. Ήταν επίσης σημαντικό να εξουδετερώσουν τις αντιρρήσεις της Μόσχας.

Ο Δανός Άντερς Φογκ Ράσμουσεν, πρώην Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ (2009-2014) και σύμβουλος του Ουκρανού προέδρου Πέτρο Ποροσένκο (2016-2019), παραδέχθηκε: «Όσον αφορά τη Φινλανδία και τη Σουηδία, νομίζω ότι και οι δύο χώρες έχουν ένα παράθυρο ευκαιρίας να ενταχθούν αυτή τη στιγμή, επειδή ο Πούτιν είναι απασχολημένος αλλού. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό. Όχι λόγω της Ουκρανίας, σύμφωνα με την επίσημη εξήγηση, αλλά επειδή μπορεί να εκμεταλλευτούμε την κατάσταση». Οι ανώτεροι αξιωματούχοι στην εξουσία αποφεύγουν τέτοια ειλικρίνεια στις δηλώσεις τους. 

Η επέκταση του ΝΑΤΟ με την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας, σύμφωνα με την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, αναμένεται να διευκολύνει την επίτευξη μερικών υλικοτεχνικών στόχων στο δρόμο προς την επέλαση στην Αρκτική. Αυτά περιλαμβάνουν μεταξύ των άλλων το πρόβλημα των παγοθραυστικών, το οποίο είναι η «Αχίλλειος πτέρνα» στη νέα περιφερειακή στρατηγική του Πενταγώνου.

Η Ρωσία προηγείται των δυτικών ανταγωνιστών της στον αριθμό και την ποιότητα των πλοίων αυτής της κατηγορίας. Σχεδόν το μόνο αμερικανικό παγοθραυστικό που επιπλέει σήμερα, το Healy, μοιάζει με πυγμαίο με φόντο τους Ρωσικούς γίγαντες. Τα αμερικανικά ναυπηγεία δεν διαθέτουν τις δεξιότητες για να καλύψουν το κενό, συμπεριλαμβανομένης της προγραμματισμένης καθέλκυσης τριών πολύ βαρέων παγοθραυστικών και τριών μεσαίου μεγέθους τα επόμενα χρόνια.

Ωστόσο, οι Αμερικανοί ήλπιζαν να επιταχύνουν σημαντικά αυτή τη διαδικασία καταφεύγοντας στη βοήθεια των Φιλανδών, οι οποίοι έχουν τις απαραίτητες βιομηχανικές δυνατότητες και γνώσεις σε αυτόν τον τομέα. Ένα μεγάλο μέρος των σοβιετικών και ρωσικών παγοθραυστικών, για παράδειγμα το Taymyr και το Vaigach, ναυπηγήθηκαν στη Φινλανδία. Ως μέλος του ΝΑΤΟ, αυτή η χώρα θα μπορούσε να αναλάβει την κατασκευή στρατιωτικών παγοθραυστικών. Η «ξαφνική» φιλοδοξία των Φιλανδών να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ μπορεί επίσης να εξηγήσει τον εμπορικό υπολογισμό για ακριβές και μακροπρόθεσμες παραγγελίες από τις Ηνωμένες Πολιτείες για την κατασκευή παγοθραυστικών. 

Η προσχώρηση των σκανδιναβικών χωρών στη Συμμαχία ήταν προκαθορισμένη, αλλά πιθανότατα είχε προγραμματιστεί να γίνει με άλλο τρόπο. Πρώτα να μπει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, πιθανώς με τη Γεωργία, και μόνο στη συνέχεια η Σουηδία και η Φινλανδία. Στο τέλος, όλα θα μπορούσαν να κυλήσουν ομαλά. Οι ενέργειες της Ρωσίας έχουν σαμποτάρει αυτά τα σχέδια αποκλείοντας τουλάχιστον το νότιο τμήμα αυτής της προγραμματισμένης εξίσωσης.

Alexandre Lemoine 

Μετάφραση: Κριστιάν Ακκυριά

Que cache l’adhésion subite à l’Otan de la Finlande et de la Suède? | Mondialisation - Centre de Recherche sur la Mondialisation

Μια έκθεση αποκαλύπτει την εβραϊκή παρουσία στην Ελλάδα από την αρχαιότητα

Συχνά ξεχασμένη στην επίσημη ελληνική ιστορία, η εβραϊκή κοινότητα της Ελλάδας επιστρέφει στο προσκήνιο στην Αθήνα

AFP


Μια φωτογραφία δείχνει μια επιγραή ενός Εβραίου σκλάβου, που χρονολογείται περίπου στο 300-250 π.Χ., που εκτίθεται στην έκθεση "Πέτρινα Μονοπάτια-Πέτρινες Ιστορίες, Εβραϊκές Επιγραφές στην Ελλάδα", στο Εβραϊκό Μουσείο Της Ελλάδος, Αθήνα, 17 Μαΐου 2022. (Πίστωση: Λουίζα ΓΟΥΛΙΑΜΑΚΗ / AFP)

Η εβραϊκή παρουσία στην Ελλάδα χρονολογείται από τον 4ο αιώνα π.Χ., αποκαλύπτει μια έκθεση στήλων στην Αθήνα, που πιστοποιεί για πρώτη φορά την «πολυπολιτισμικότητα» του ελληνικού κόσμου στην αρχαιότητα.

Συχνά ξεχασμένη στην επίσημη ελληνική ιστορία, η εβραϊκή κοινότητα της Ελλάδας βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο στην Αθήνα, ταυτόχρονα στο Εβραϊκό Μουσείο της Ελλάδας και στο Επιγραφικό Μουσείο της Αθήνας.

«Για πρώτη φορά εκθέτουμε επιγραφές που αποκαλύπτουν την εβραϊκή παρουσία στον ελληνικό κόσμο από τον 4ο αιώνα π.Χ.», λέει η Αναστασία Λουδάρου, επιμελήτρια της έκθεσης «Πέτρινα Μονοπάτια-Πέτρινες Ιστορίες, Εβραϊκές Επιγραφές στην Ελλάδα».

Από τη δεκαετία του 2000, η Αναστασία Λουδάρου και το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος προσπαθούν να «αποδείξουν ότι η ελληνική κοινωνία ήταν πάντα πολυπολιτισμική» και ότι η ελληνική ιστορία δεν κυριαρχείται μόνο από την ορθόδοξη θρησκεία.

Ο επισκέπτης παρακολουθεί τις στήλες που εκτίθενται στην έκθεση «Πέτρινα Μονοπάτια-Πέτρινες Ιστορίες, Εβραϊκές Επιγραφές στην Ελλάδα», στο Εβραϊκό Μουσείο Της Ελλάδος, Αθήνα, 17 Μαΐου 2022. (Πίστωση: Λουίζα ΓΟΥΛΙΑΜΑΚΗ / AFP)

«Αναπόσπαστο μέρος»

«Η Εβραϊκή κοινότητα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ελληνικής ταυτότητας, γεγονός το οποίο αρνήθηκε πολύ συχνά κατά τη διάρκεια των αιώνων», δήλωσε ο επικεφαλής ραβίνος της Ελλάδος Γκάμπριελ Νέγκριν στο AFP.

Περίπου 5.000 Εβραίοι ζουν σήμερα στην Ελλάδα, όπου ο πληθυσμός είναι πάνω από 90% Ορθόδοξος Χριστιανός.

Μέχρι το Φεβρουάριο 2023, ξένοι και Έλληνες επισκέπτες μπορούν να ανακαλύψουν για πρώτη φορά επιγραφές που τεκμηριώνουν τη ζωή των Εβραίων από τον 4ο αιώνα π.Χ. έως τη βυζαντινή εποχή.

«Η έκθεση αυτή είναι ζωτικής σημασίας, σε μια εποχή που οι λίγοι Έλληνες επιζώντες του Ολοκαυτώματος δεν είναι πλέον πολλοί για να καταθέσουν, δήλωσε ο Γκάμπριελ Νέγκριν, στο περιθώριο των εγκαινίων της έκθεσης.

Μια επισκέπτρια παρατηρεί τις επιγραφές που εκτίθενται στην έκθεση «Πέτρινα Μονοπάτια-Πέτρινες Ιστορίες, Εβραϊκές Επιγραφές στην Ελλάδα», στο Εβραϊκό Μουσείο Της Ελλάδος, Αθήνα, 17 Μαΐου 2022. (Πίστωση: Λουίζα ΓΟΥΛΙΑΜΑΚΗ / AFP)

Περίπου 60.000 Έλληνες Εβραίοι χάθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου, περίπου το 83% της προπολεμικής κοινότητάς τους.

«Αυτή η ιστορία πρέπει να μεταδοθεί στις νέες γενιές και πρέπει να καταστήσει δυνατή την καταπολέμηση της άγνοιας και των προκαταλήψεων από τις οποίες συχνά προκύπτουν αντισημιτισμός και μίσος του άλλου», δήλωσε ο Μεγάλος Ραβίνος.

Στην Ελλάδα, η αντισημιτική συμπεριφορά που παραμένει συνδέεται με την ισχυρή Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία δεν έχει συγχωρέσει επίσημα τους Ιουδαίους για το θάνατο του Ιησού, που σκοτώθηκε από τους Ρωμαίους.

Περίπου το 36% των Ελλήνων έχουν «αρνητικά συναισθήματα» απέναντι στους Εβραίους και σχεδόν το 60% από αυτούς πιστεύουν θεωρίες συνωμοσίας για ένα «εβραϊκό μυστικό δίκτυο που επηρεάζει τις οικονομικές και πολιτικές υποθέσεις», σύμφωνα με δημοσκόπηση της Ένωσης Δράσης και Προστασίας του 2021.

Μια επισκέπτρια παρατηρεί τις επιγραφές που εκτίθενται στην έκθεση «Πέτρινα Μονοπάτια-Πέτρινες Ιστορίες, Εβραϊκές Επιγραφές στην Ελλάδα», στο Εβραϊκό Μουσείο Της Ελλάδος, Αθήνα, 17 Μαΐου 2022. (Πίστωση: Λουίζα ΓΟΥΛΙΑΜΑΚΗ / AFP)

«Οι επιγραφές δεν ψεύδονται»

Στο Εβραϊκό Μουσείο της Αθήνας, τα αρχαία αντικείμενα που συνδέονται με σύγχρονα έργα τέχνης επιτρέπουν ένα «διάλογο για το ζήτημα της διαφορετικότητας», αναφέρει η διευθύντρια του μουσείου Ζανέτ Μπατίνου.

Έτσι, μια επιγραφή που χρονολογείται από το 300 έως το 250 π.Χ. αναφέρεται στην απελευθέρωση ενός Εβραίου σκλάβου, ενώ το έργο του καλλιτέχνη Viktor Koen παρουσιάζει τη γιαγιά του, πρώην μαύρη σκλάβα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, η επιγραφική γκαλερί αποκαλύπτει περίπου τριάντα αντικείμενα που μας μεταφέρουν στη Δήλο, ένα μικρό νησί των Κυκλάδων, ένα ιερό αφιερωμένο στον Απόλλωνα, όπου βρέθηκαν τα ερείπια μιας συναγωγής, αλλά και στη Χαλκίδα στο νησί της Εύβοιας όπου ανακαλύφθηκε εβραϊκό νεκροταφείο, ή ακόμη στη βυζαντινή πόλη του Μυστρά στην Πελοπόννησο, όπου ανακαλύφθηκαν εβραϊκές ταφόπετρες.

«Οι επιγραφές είναι αποδείξεις που δεν μπορούν να ψεύδονται», σημειώνει η Ελένη Ζαβού, αρχαιολόγος στο Επιγραφικό Μουσείο. «Βεβαιώνουν την πολυπολιτισμικότητα του ελληνικού κόσμου, τη σημασία των εβραϊκών κοινοτήτων σε πολιτικό, καλλιτεχνικό, θρησκευτικό και οικονομικό επίπεδο».

Το Δεκέμβριο, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν συμφώνησαν να επιστρέψουν τα αρχεία της ελληνοεβραϊκής κοινότητας, τα οποία είχαν καταλάβει οι Ναζί και τα οποία η Μόσχα ανέσυρε μετά την κατάληψη του Βερολίνου από τον Κόκκινο Στρατό τον Μάιο του 1945.

Η επιστροφή τους στην Ελλάδα είναι «ένα γεγονός μεγάλης ιστορικής σημασίας που κλείνει ένα τραγικό κεφάλαιο του ελληνικού Ιουδαϊσμού και ανοίγει ένα άλλο, πιο λαμπρό, για την επιστημονική κοινότητα που θα είναι πλέον σε θέση να ανακατασκευάσει τη μακρά ιστορία της εβραϊκής παρουσίας στην Ελλάδα», είχε δηλώσει τότε η υπουργός Πολιτισμού της Ελλάδος Λίνα Μενδώνη.

Μετάφραση: Κριστιάν Ακκυριά

Une exposition dévoile la présence juive en Grèce dès l'Antiquité - The Times of Israël (timesofisrael.com)

Το νόημα του πολέμου στον 21ο αιώνα

 

του Τιερί Μεϊσάν

Διακόπτοντας τη σειρά των άρθρων του για τον πόλεμο στην Ουκρανία, ο Τιερί Μεϊσάν εκφράζει μερικές σκέψεις για την εξέλιξη της ανθρώπινης διάστασης του πολέμου. Το τέλος του βιομηχανικού καπιταλισμού και η παγκοσμιοποίηση του εμπορίου δεν μεταμορφώνουν μόνο τις κοινωνίες μας και τον τρόπο σκέψης μας, αλλά το νόημα όλων των δραστηριοτήτων μας, συμπεριλαμβανομένων των πολέμων.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 17 MAI 2022

عربي DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Οι ατομικοί βομβαρδισμοί της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι δεν αντιστοιχούσαν σε καμία στρατιωτική στρατηγική. Η Ιαπωνία σχεδίαζε ήδη να παραδοθεί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήθελαν απλώς να μην παραδοθούν στους Σοβιετικούς που άρχιζαν να εισχωρούν στη Μαντζουρία, αλλά στις ίδιες.

Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πριν από 77 χρόνια, οι Ευρωπαίοι (εκτός από τους πρώην Γιουγκοσλάβους) γνώριζαν την ειρήνη στο έδαφός τους. Ξέχασαν αυτή τη μακρινή ανάμνηση και ανακαλύπτουν με φρίκη τον πόλεμο στην Ουκρανία. Οι Αφρικανοί των Μεγάλων Λιμνών, οι πρώην Γιουγκοσλάβοι και οι Μουσουλμάνοι από το Αφγανιστάν μέχρι τη Λιβύη μέσω του Κέρας της Αφρικής, τους παρακολουθούν με αποστροφή: για πολλές δεκαετίες, οι Ευρωπαίοι αγνόησαν τα βάσανά τους και τους κατηγορούσαν ότι ήταν υπεύθυνοι για τις κακοτυχίες που υπέστησαν.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεκίνησε με τον ναζισμό κατά ορισμένους, πριν από οκτώ χρόνια κατά άλλους, αλλά είναι μόλις δύο μηνών στη συνείδηση των Δυτικών. Παρατηρούν μερικά από τα δεινά που προκαλεί, αλλά δεν αντιλαμβάνονται ακόμη όλες τις διαστάσεις του. Πάνω από όλα, το παρερμηνεύουν με βάση την εμπειρία των προπαππούδων τους και όχι αυτά που ζούν.

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΔΙΑΔΟΧΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ

 Μόλις ξεκινήσει, ο πόλεμος απαγορεύει τις αποχρώσεις. Διατάζει τον καθένα να τοποθετηθεί σε ένα από τα δύο στρατόπεδα. Όσοι δεν συμμορφώνονται συνθλίβονται αμέσως από τα δύο σαγόνια του θηρίου.
 Η απαγόρευση των αποχρώσεων αναγκάζει τους πάντες να ξαναγράψουν τα γεγονότα. Δεν υπάρχουν παρά μόνο «καλά παιδιά», εμείς, και «κακοί», οι απέναντι. Η πολεμική προπαγάνδα είναι τόσο ισχυρή που μετά από λίγο κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα γεγονότα από τον τρόπο που περιγράφονται. Είμαστε όλοι βυθισμένοι στο σκοτάδι και κανείς δεν ξέρει πλέον πώς να ανάψει το φως.
 Ο πόλεμος πονάει και σκοτώνει χωρίς διάκριση. Δεν έχει σημασία σε ποια πλευρά ανήκεις. Δεν έχει σημασία αν είσαι ένοχος ή αθώος. Υποφέρει και πεθαίνει κανείς όχι μόνο από τα χτυπήματα των απέναντι, αλλά και παράπλευρα από αυτά του ίδιου του στρατοπέδου. Ο πόλεμος δεν είναι μόνο πόνος και θάνατος, αλλά και αδικία, που είναι πολύ πιο δύσκολο να την υπομείνεις.
 Κανένας από τους κανόνες των πολιτισμένων εθνών δεν επιβιώνει. Πολλοί ενδίδουν στην τρέλα και δεν συμπεριφέρονται πια σαν άνθρωποι. Δεν υπάρχει πλέον καμία εξουσία να βάζει τον καθένα απέναντι των συνεπειών των πράξεών του. Δεν μπορείς πλέον να εμπιστεύεσαι τους περισσότερους. Ο άνθρωπος γίνεται λύκος για τον άνθρωπο.

Τότε συμβαίνει κάτι συναρπαστικό. Αν ορισμένοι άνθρωποι μετατρέπονται σε αδίστακτα θηρία, άλλοι γίνονται φωτεινοί και το βλέμμα τους μας φωτίζει.

Πέρασα μια δεκαετία στα πεδία των μαχών χωρίς να επιστρέψω ποτέ στο σπίτι μου. Αν σήμερα ξεφεύγω από τα βάσανα και τον θάνατο, παραμένω ακαταμάχητα ελκυσμένος από αυτά τα βλέμματα. Γι’ αυτό μισώ τον πόλεμο και όμως μου λείπει. Γιατί σε αυτό το κουβάρι της φρίκης πάντα λάμπει μια υπέροχη μορφή ανθρωπιάς.

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ

Θα ήθελα τώρα να σας παρουσιάσω μερικές σκέψεις που δεν σας εμπλέκουν σε αυτή ή εκείνη τη σύγκρουση, και ακόμη λιγότερο για αυτό ή εκείνο το στρατόπεδο. Απλώς θα σηκώσω ένα πέπλο και θα σας προσκαλέσω να δείτε τι έκρυβε. Αυτό που πρόκειται να συζητήσω μπορεί να σας σοκάρει, αλλά δεν μπορούμε να βρούμε την ειρήνη παρά μόνο αποδεχόμενοι την πραγματικότητα.

Οι πόλεμοι εξελίσσονται. Δεν μιλώ εδώ για όπλα και στρατιωτικές στρατηγικές, αλλά για τους λόγους των συγκρούσεων, για την ανθρώπινη διάστασή τους. Όπως η μετάβαση από τον βιομηχανικό καπιταλισμό στην χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση μεταμορφώνει τις κοινωνίες μας και κονιορτοποιεί τις αρχές που τις οργάνωναν, έτσι και αυτή η εξέλιξη αλλάζει τους πολέμους. Το πρόβλημα είναι ότι είμαστε ήδη ανίκανοι να προσαρμόσουμε τις κοινωνίες μας σε αυτή τη δομική αλλαγή και επομένως ακόμη λιγότερο ικανοί να σκεφτούμε την εξέλιξη του πολέμου.

 Ο πόλεμος πάντα επιδιώκει να λύσει τα προβλήματα που η πολιτική δεν κατάφερε να λύσει. Δεν συμβαίνει όταν είμαστε έτοιμοι για αυτό, αλλά όταν έχουμε εξαλείψει όλες τις άλλες λύσεις.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Οι ΗΠΑίοι Στράουσιανοί έχουν στριμώξει αδυσώπητα τη Ρωσία στην Ουκρανία, μην αφήνοντας άλλη επιλογή από το να πάει στον πόλεμο. Εάν οι Σύμμαχοι επιμείνουν να την ωθούν στα όριά της, θα προκαλέσουν Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι περίοδοι μεταξύ δύο εποχών, όταν είναι απαραίτητο να ξανασκεφτούμε τις ανθρώπινες σχέσεις, ευνοούν αυτού του είδους καταστροφών. Μερικοί συνεχίζουν να συλλογίζονται σύμφωνα με αρχές που απέδειξαν την αποτελεσματικότητά τους, αλλά δεν είναι πλέον προσαρμοσμένες στον κόσμο. Προχωρούν ωστόσο και μπορούν να προκαλέσουν πολέμους χωρίς να το θέλουν.

Το βράδυ της 9ης Μαΐου 1945, η αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών βομβάρδισε το Τόκιο. Σε μια νύχτα σκοτώθηκαν περισσότεροι από 100.000 ανθρώπους και περισσότεροι από 1 εκατομμύριο έμειναν άστεγοι. Είναι η μεγαλύτερη σφαγή αμάχων στην ιστορία.

 Εάν, σε περιόδους ειρήνης, κάνουμε διάκριση μεταξύ πολιτών και στρατιωτικών, αυτός ο τρόπος σκέψης δεν έχει πλέον νόημα στους σύγχρονους πολέμους. Οι δημοκρατίες έχουν παρασύρει την οργάνωση των κοινωνιών σε κάστες ή τάγματα. Όλοι μπορούν να γίνουν μαχητές. Οι μαζικές κινητοποιήσεις και οι ολοκληρωτικοί πόλεμοι έχουν μπερδέψει τα χαρτιά. Από εδώ και στο εξής, οι πολιτικοί είναι αυτοί που διοικούν τους στρατιωτικούς. Δεν είναι πλέον αθώα θύματα, αλλά έχουν γίνει οι κύριοι υπεύθυνοι για τη γενική κακοτυχία της οποίας οι στρατιωτικοί είναι μόνο εκτελεστές.

Στον Δυτικό Μεσαίωνα, ο πόλεμος ήταν υπόθεση των ευγενών και μόνο εκείνων. Οι πληθυσμοί δεν συμμετείχαν σε αυτό σε καμία περίπτωση. Η Καθολική Εκκλησία είχε θεσπίσει νόμους για τον πόλεμο για να περιορίσει τον αντίκτυπο της σύγκρουσης στους αμάχους. Όλα αυτά δεν ανταποκρίνονται πλέον σε αυτό που ζούμε και δεν βασίζονται πλέον σε τίποτα.

Η ισότητα των φύλων έχει επίσης ανατρέψει τα παραδείγματα. Όχι μόνο στρατιώτες είναι και γυναίκες, αλλά οι τελευταίες μπορούν να είναι και πολιτικοί διοικητές. Ο φανατισμός δεν είναι πλέον αποκλειστικό προνόμιο ενός λεγόμενου ισχυρού φύλου. Μερικές γυναίκες αποδεικνύονται πιο επικίνδυνες και σκληρές από ορισμένους άντρες.

Δεν συνειδητοποιούμε αυτές τις αλλαγές. Σε κάθε περίπτωση, δεν βγάζουμε συμπεράσματα από αυτές. Έπονται περίεργες θέσεις όπως η άρνηση των Δυτικών να επαναπατρίσουν τις οικογένειες των τζιχαντιστών που άφησαν να πάνε στα πεδία των μαχών και να τους δικάσουν. Όλοι γνωρίζουμε ότι πολλές από αυτές τις γυναίκες είναι πολύ πιο φανατικές από το τι ήταν οι σύζυγοι τους. Όλοι γνωρίζουμε ότι αντιπροσωπεύουν έναν πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο. Κανείς όμως δεν το λέει. Προτιμούμε να πληρώνουμε Κούρδους μισθοφόρους για να τις κρατούν και τα παιδιά τους σε στρατόπεδα, όσο πιο μακριά γίνεται.

Μόνο οι Ρώσοι επαναπάτρισαν τα παιδιά, που ήταν ήδη μολυσμένα από αυτή την ιδεολογία. Τα εμπιστεύτηκαν στους παππούδες τους με την ελπίδα ότι οι τελευταίοι θα κατάφερναν να τους αγαπήσουν και να τους θεραπεύσουν.

Εδώ και δύο μήνες, καλωσορίζουμε Ουκρανούς αμάχους που φεύγουν από τις μάχες. Δεν είναι παρά μόνο γυναίκες και παιδιά που υποφέρουν. Επομένως, δεν παίρνουμε προφυλάξεις. Ωστόσο, το ένα τρίτο αυτών των παιδιών εκπαιδεύτηκαν στις κατασκηνώσεις των Μπαντεριστών. Εκεί έμαθαν τον χειρισμό των όπλων και τον θαυμασμό του εγκληματία κατά της ανθρωπότητας Στέπαν Μπαντέρα.

Κατασκήνωση διακοπών στην Ουκρανία σύμφωνα με μια ατλαντιστική εφημερίδα

Πηγή: « Le Monde » (2016).

 Οι Συμβάσεις της Γενεύης δεν είναι παρά μόνο ένα απομεινάρι από τότε που σκεφτόμασταν σαν άνθρωποι. Δεν κολλάνε σε καμία πραγματικότητα. Όσοι τις εφαρμόζουν δεν το κάνουν επειδή πιστεύουν ότι πρέπει, αλλά επειδή ελπίζουν με αυτό τον τρόπο να παραμείνουν άνθρωποι και να μην βυθιστούν σε έναν ωκεανό εγκληματών. Η έννοια του «εγκλήματος πολέμου» δεν έχει νόημα, αφού ο σκοπός του πολέμου είναι να διαπράξει μια σειρά εγκλημάτων για να πετύχει τη νίκη που δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί με πολιτισμένα μέσα και ότι σε μια δημοκρατία, κάθε ψηφοφόρος είναι υπεύθυνος.

Στο παρελθόν, η Καθολική Εκκλησία είχε απαγορεύσει στρατηγικές που στρέφονταν εναντίον αμάχων, όπως η πολιορκία πόλεων υπό την ποινή του αφορισμού. Εκτός από το γεγονός ότι σήμερα δεν υπάρχει πλέον καμία ηθική εξουσία για την επιβολή κανόνων, κανείς δεν σοκάρεται από τις «οικονομικές κυρώσεις» που πλήττουν ολόκληρους λαούς, σε σημείο να προκαλούν θανατηφόρους λιμούς, όπως συνέβη με τη Βόρεια Κορέα.

Δεδομένου του χρόνου που χρειαζόμαστε για να βγάλουμε συμπεράσματα από αυτό που κάνουμε, συνεχίζουμε να θεωρούμε ορισμένα όπλα απαγορευμένα ενώ τα χρησιμοποιούμε μόνοι μας. Για παράδειγμα, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα είχε εξηγήσει ότι η χρήση χημικών ή βιολογικών όπλων είναι μια κόκκινη γραμμή που δεν πρέπει να ξεπεραστεί, αλλά ο αντιπρόεδρός του Τζο Μπάιντεν έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο ερευνητικό σύστημα για το θέμα στην Ουκρανία. Οι μόνοι που απαγορεύουν στον εαυτό τους οποιοδήποτε όπλο μαζικής καταστροφής είναι οι Ιρανοί αφού ο Ιμάμης Ρουχολάχ Χομεϊνί τους καταδίκασε ηθικά. Και ακριβώς εκεί, κατηγορούμε αυτούς που δεν κάνουν τίποτα τέτοιο, ότι θέλουν να κατασκευάσουν μια ατομική βόμβα.

 Στο παρελθόν, κηρύττονταν πόλεμοι για την κατάληψη εδαφών. Στο τέλος, υπόγραφαν μια Συνθήκη Ειρήνης για την τροποποίηση του κτηματολογίου. Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, το διακύβευμα είναι λιγότερο εδαφικό και περισσότερο ιδεολογικό. Ο πόλεμος εν μπορεί να τερματιστεί παρά μόνο με την απαξίωση ενός τρόπου σκέψης. Αν και ορισμένα εδάφη άλλαξαν χέρια, ορισμένοι πρόσφατοι πόλεμοι οδήγησαν σε ανακωχές, αλλά κανένας σε Συνθήκη Ειρήνης και αποζημιώσεις.

Βλέπουμε καθαρά ότι, παρά τον κυρίαρχο λόγο στη Δύση, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι εδαφικός, αλλά ιδεολογικός. Εξάλλου, ο πρόεδρος Volodymyr Zelensky είναι ο πρώτος πολέμαρχος στην Ιστορία που κάνει ανακοινώσεις πολλές φορές κάθε μέρα. Ξοδεύει πολύ περισσότερο χρόνο μιλώντας παρά διοικώντας τον στρατό του. Συντάσσει τις παρεμβάσεις του γύρω από ιστορικές αναφορές. Αντιδρούμε στις αναμνήσεις που ξυπνά και αγνοούμε αυτά που δεν καταλαβαίνουμε. Στους Άγγλους μιλάει όπως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, τον χειροκροτούν. Στους Γάλλους, θυμίζει τον Σαρλ Ντε Γκωλ, τον χειροκροτούν. κλπ… Σε όλους, καταλήγει «Δόξα στην Ουκρανία! », δεν καταλαβαίνουν τον υπαινιγμό που βρίσκουν όμορφο.

Όσοι γνωρίζουν την ιστορία της Ουκρανίας αναγνωρίζουν την κραυγή μάχης των μπαντεριστών. Αυτήν που ούρλιαζαν ενώ έσφαζαν 1,6 εκατομμύρια συμπολίτες τους, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον 1 εκατομμύριο Εβραίους. Αλλά πώς θα μπορούσε ένας Ουκρανός να καλέσει να σφαγιάσει άλλους Ουκρανούς και ένας Εβραίος να σφαγιάσει Εβραίους;

Η αθωότητά μας μας κάνει κουφούς και τυφλούς.

Κατασκήνωση διακοπών στην Ουκρανία σύμφωνα με μια ατλαντιστική εφημερίδα

Πηγή: « Le Monde » (2016).

 Ο πόλεμος δεν περιορίζεται πλέον στο πεδίο της μάχης. Είναι απαραίτητο να κατακτηθούν και οι θεατές. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Αφγανιστάν, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους και ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ σκέφτηκαν να καταστρέψουν το δορυφορικό τηλεοπτικό κανάλι Al-Jazeera. Δεν είχε καμία επίδραση στους εμπόλεμους, αλλά έβαζε τους θεατές του αραβικού κόσμου σε σκέψη.

Σημειώστε ότι μετά τον πόλεμο του 2003 στο Ιράκ, Γάλλοι ερευνητές φαντάστηκαν ότι ο στρατιωτικός πόλεμος μπορεί να μετατραπεί σε γνωστικό πόλεμο. Αν οι ανοησίες για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν κράτησαν μόνο λίγους μήνες, ο τρόπος με τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο κατάφεραν να κάνουν τους πάντες να το αποδεχτούν ήταν τέλειος. Τελικά, το ΝΑΤΟ κατέληξε να προσθέσει στους πέντε συνήθεις τομείς παρέμβασής του (αέρας, γη, θάλασσα, διάστημα και κυβερνητική), έναν έκτο: τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Ενώ η Συμμαχία αυτή τη στιγμή αποφεύγει να αντιμετωπίσει τη Ρωσία στους τέσσερις πρώτους τομείς, βρίσκεται ήδη σε πόλεμο στους δύο τελευταίους τομείς.

Καθώς οι περιοχές παρέμβασης διευρύνονται, η έννοια του εμπόλεμου εξαφανίζεται. Δεν αντιμετωπίζονται πλέον άνθρωποι, αλλά συστήματα σκέψης. Ο πόλεμος συνεπώς παγκοσμιοποιείται. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Συρία, περισσότερα από εξήντα κράτη που δεν είχαν καμία σχέση με αυτή τη σύγκρουση έστειλαν εκεί όπλα και σήμερα, περίπου είκοσι κράτη τα στέλνουν στην Ουκρανία. Καθώς δεν καταλαβαίνουμε ζωντανά τα γεγονότα, αλλά τα ερμηνεύουμε με τα μάτια του παλιού κόσμου, πιστεύαμε ότι τα δυτικά όπλα χρησιμοποιήθηκαν από τη συριακή δημοκρατική αντιπολίτευση ενώ πήγαιναν στους τζιχαντιστές και σήμερα είμαστε σίγουροι ότι θα πάνε στο Ουκρανικός στρατός και όχι στους μπαντεριστές.

Η κόλαση είναι στρωμένη με καλές προθέσεις.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

Ουκρανία, πόλεμος απόσχισης κι όχι εισβολής.

”Πορευόμαστε σαν υπνοβάτες προς τον πόλεμο” του Henri Guaino* 

στη Le Figaro (Μέρος Ι) προς έναν ακόμη Παγκόσμιο Πόλεμο. όπως στους 2 προηγούμενους υπάρχει συνυπευθυνότητα κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Με το να κάνεις τα πάντα για να στριμώξεις τη Ρωσία δεν σώζεις την παγκόσμια τάξη, τη δυναμιτίζεις. ΗΠΑ και ΕΕ αφύπνισαν ξανά στους Ρώσους το αίσθημα της περικύκλωσης που ήταν η ρίζα τόσων πολλών ευρωπαϊκών πολέμων. Επίσης υπάρχει μια διαφορετική ερμηνεία δεδομένων. Η Ρωσία ίσως δεν βλέπει τον πόλεμο στην Ουκρανία ως πόλεμο εισβολής αλλά ως πόλεμο απόσχισης. Απόσχιση από το λίκνο του ρωσικού κόσμου, από τη γη όπου τόσο συχνά παιζόταν η μοίρα της Ρωσίας, όπου απώθησε τους Πολωνούς και τους στρατούς του Χίτλερ. Πολιτική, πολιτιστική, ακόμη και πνευματική απόσχιση αφού το 2018 η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία αποδεσμεύθηκε από την κηδεμονία του Πατριαρχείου Μόσχας. (σσ μέρος της αποσχίσθηκε με όλη τη σημασία του όρου) :

”Πορευόμαστε σαν υπνοβάτες προς τον πόλεμο”
Δανείζομαι αυτή την εικόνα από τον τίτλο του βιβλίου του Αυστραλού ιστορικού Κρίστοφερ Κλαρκ για τα αίτια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου: Οι υπνοβάτες, καλοκαίρι 1914: Πώς η Ευρώπη πορευόταν προς τον πόλεμο.
«Το ξέσπασμα του πολέμου του 14-18, γράφει, δεν είναι ένα μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι (…) Δεν υπάρχει όπλο δολοφονίας σε αυτή την ιστορία, ή μάλλον υπάρχει ένα για κάθε κύριο χαρακτήρα. Υπό αυτό το πρίσμα, το ξέσπασμα του πολέμου δεν ήταν έγκλημα, αλλά τραγωδία». Το 1914, κανένας Ευρωπαίος ηγέτης δεν είχε άνοια, κανένας δεν ήθελε έναν παγκόσμιο πόλεμο που θα σκότωνε είκοσι εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά μαζί τον ξεκίνησαν. Και την εποχή της Συνθήκης των Βερσαλλιών κανείς δεν ήθελε έναν άλλο παγκόσμιο πόλεμο που θα σκότωνε εξήντα εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά, όλοι μαζί, εξακολουθούσαν να oπλίζουν την κολασμένη μηχανή που θα οδηγούσε σε αυτόν.

Ήδη στις 7 Σεπτεμβρίου 1914, μετά από έναν μόνο μήνα πολέμου, ο Αρχηγός του Γερμανικού Γενικού Επιτελείου που είχε ικετεύσει τόσο πολύ τη Γερμανία να επιτεθεί πριν δεχθεί επίθεση, έγραψε στη γυναίκα του: «Τι χείμαρροι αίματος έχουν κυλήσει (…) έχω την εντύπωση ότι είμαι υπεύθυνος για όλες αυτές τις φρικαλεότητες και όμως δεν θα μπορούσα να ενεργήσω διαφορετικά».
«Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς»: ειπώθηκαν όλα για τον κύκλο που οδηγεί στον πόλεμο. Μηχανισμός που έγκειται πρώτα απ’ όλα στο ότι κάθε λαός αρχίζει να αποδίδει στον άλλο λαό τα δικά του απώτερα κίνητρα, τα ανομολόγητα σχέδιά του, τα συναισθήματα που βιώνει ο ίδιος απέναντί ​​του. Αυτό κάνει σήμερα η Δύση έναντι της Ρωσίας και αυτό κάνει η Ρωσία έναντι της Δύσης. Η Δύση έπεισε τον εαυτό της ότι εάν η Ρωσία κέρδιζε στην Ουκρανία, δεν θα υπήρχαν όρια στη θέλησή της να κυριαρχήσει. Αντίθετα, η Ρωσία έπεισε τον εαυτό της ότι εάν η Δύση έσπρωχνε την Ουκρανία στο στρατόπεδό της, θα ήταν αυτή που δεν θα συγκρατούσε πλέον την ηγεμονική της φιλοδοξία.

Επεκτεινόμενο το ΝΑΤΟ σε όλες τις πρώην ανατολικές χώρες μέχρι τις χώρες της Βαλτικής, μετατρέποντας την Ατλαντική Συμμαχία σε αντιρωσική συμμαχία, εξωθώντας τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε εκείνα της Ρωσίας, οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση αφύπνισαν ξανά στους Ρώσους το αίσθημα της περικύκλωσης που ήταν η ρίζα τόσων πολλών ευρωπαϊκών πολέμων. Η δυτική υποστήριξη για την έγχρωμη επανάσταση του Μαϊντάν του 2014 εναντίον μιας φιλορωσικής ουκρανικής κυβέρνησης απέδειξε στους Ρώσους ότι οι φόβοι τους ήταν βάσιμοι. Η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία και η υποστήριξή της στους αυτονομιστές του Ντονμπάς με τη σειρά της έδωσαν στη Δύση την αίσθηση ότι η ρωσική απειλή ήταν πραγματική και ότι η Ουκρανία έπρεπε να εξοπλιστεί, κάτι που έπεισε τη Ρωσία κάπως περισσότερο από ό,τι η Δύση την απείλησε. Η συμφωνία στρατηγικής εταιρικής σχέσης που συνήφθη μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ουκρανίας στις 10 Νοεμβρίου 2021, σφραγίζοντας μια συμμαχία των δύο χωρών ρητά στραμμένη κατά της Ρωσίας και υποσχόμενη την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ολοκλήρωσε την πεποίθηση της Ρωσίας ότι έπρεπε να επιτεθεί προτού μπορέσει ο υποτιθέμενος αντίπαλος να το πράξει. Αυτό είναι το εργαλείο του 1914 σε όλη του την ανατριχιαστική καθαρότητα.
Όπως πάντα, στις νοοτροπίες, στη φαντασία και στην ψυχολογία των λαών πρέπει να αναζητήσουμε την καταγωγή. Πώς η Πολωνία, τέσσερις φορές διαμελισμένη, τέσσερις φορές διαιρεμένη σε τρεις αιώνες, πώς η Λιθουανία προσαρτήθηκε για δύο αιώνες στη Ρωσία, η Φινλανδία ακρωτηριάστηκε το 1939, πώς όλες οι χώρες που έζησαν μισό αιώνα κάτω από τον σοβιετικό ζυγό, δεν θ’ αγχώνονταν στην πρώτη απειλή που προκύπτει από την Ανατολή;

”Πορευόμαστε σαν υπνοβάτες προς τον πόλεμο”
— Henri Guaino στη Le Figaro (Μέρος II)

Και από την πλευρά της, πώς θα μπορούσε η Ρωσία, η οποία τόσο συχνά χρειάστηκε να παλέψει για να συγκρατήσει την ώθηση της Δύσης προς την Ανατολή και η οποία διχάζεται για αιώνες μεταξύ της γοητείας της και της αποστροφής της για τον δυτικό πολιτισμό, δεν θα μπορούσε να μην βιώσει το υπαρξιακό άγχος μιας Ουκρανίας που θα γίνει το προγεφύρωμα για τον εκδυτικισμό του ρωσικού κόσμου; «Δεν είναι οι διαφορές, αλλά η απώλειά τους που οδηγεί σε τρελή αντιπαλότητα, στο ξέφρενο αγώνα μεταξύ των ανδρών», λέει ο René Girard. Απειλώντας αυτό από το οποίο ο Ρώσος θέλει να παραμείνει Ρώσος δεν παίρνεις το ρίσκο αυτής της «τρελής αντιπαλότητας»;
Η Δύση βλέπει πολύ μια κάποια νοσταλγία για την ΕΣΣΔ παρά τον σλαβοφιλισμό, δηλαδή την αιώνια Ρωσία όπως αυτή αυτοθεωρείται μέσα από τους μύθους της. Ο Alexandre Koyré έχει αφιερώσει ένα βιβλίο εμβάθυνσης σε αυτό το ρεύμα από το οποίο γεννήθηκε η μεγάλη ρωσική λογοτεχνία και η εθνική συνείδηση ​​στις αρχές του 19ου αιώνα όταν «βοηθώντας τον ενστικτώδη εθνικισμό, ένας συνειδητός εθνικισμός είχε καταλήξει να δει μια αντίθεση ουσιώδης μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης». Ο σλαβοφιλισμός, αυτό το αίσθημα πνευματικής και ηθικής ανωτερότητας απέναντι στη Δύση, ήταν στην εγκάρδια κραυγή του Σολζενίτσιν προς τους φοιτητές του Χάρβαρντ το 1978: «Όχι, δεν θα έπαιρνα την κοινωνία σας ως πρότυπο για την μεταμόρφωση της δικής μου κοινωνίας.”

Αυτή η Ρωσία ίσως δεν βλέπει τον πόλεμο στην Ουκρανία ως πόλεμο εισβολής αλλά ως πόλεμο απόσχισης. Απόσχιση από το λίκνο του ρωσικού κόσμου, από τη γη όπου τόσο συχνά παιζόταν η μοίρα της Ρωσίας, όπου απώθησε τους Πολωνούς και τους στρατούς του Χίτλερ. Πολιτική, πολιτιστική, ακόμη και πνευματική απόσχιση αφού το 2018 η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία απελευθερώθηκε από την κηδεμονία του Πατριαρχείου Μόσχας. ( μέρος της αποσχίσθηκε με όλη τη σημασία του όρου)

Και οι αποσχιστικοί πόλεμοι είναι οι χειρότεροι
Ένα πράγμα σε κάθε περίπτωση είναι σίγουρο: αυτός ο πόλεμος είναι, μέσω της μαρτυρικής Ουκρανίας, ένας πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ρωσίας που μπορεί να οδηγήσει σε άμεση αντιπαράθεση μέσω μιας ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης. Ο πόλεμος ήταν πάντα η απελευθέρωση όλων όσων υπάρχει στην ανθρώπινη φύση της αγριότητας και του δολοφονικού ενστίκτου, μια κλιμάκωση στα άκρα που πάντα καταλήγει να κερδίζει και τους μαχητές και τους ηγέτες παρά τους εαυτούς τους. Ούτε ο Τσόρτσιλ ούτε ο Ρούσβελτ είχαν σκεφτεί ότι μια μέρα θα διέταζαν τους μαζικούς βομβαρδισμούς των γερμανικών πόλεων για να σπάσουν το ηθικό του πληθυσμού, ούτε ο Τρούμαν ότι θα κατέληγε το 1945 να καταφύγει στην ατομική βόμβα για να σπάσει την ιαπωνική αντίσταση. Ο Κένεντι στέλνοντας μερικές εκατοντάδες στρατιωτικούς συμβούλους στο Βιετνάμ το 1961 δεν πίστευε ότι οκτώ χρόνια αργότερα η Αμερική θα δέσμευε περισσότερο από μισό εκατομμύριο άνδρες εκεί, θα πραγματοποιούσε μαζικούς βομβαρδισμούς ναπάλμ εκεί και θα ήταν υπεύθυνη για τη σφαγή ολόκληρων χωριών.
Αν ο Ψυχρός Πόλεμος δεν οδήγησε στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οφείλεται πρωτίστως στο ότι κανένας από τους πρωταγωνιστές του δεν επιδίωξε ποτέ να στριμώξει τον άλλον. Στις πιο σοβαρές κρίσεις ο καθένας φρόντιζε πάντα να έχει διέξοδο ο άλλος. Σήμερα, αντίθετα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θέλουν να βάλουν στη γωνία τη Ρωσία

”Πορευόμαστε σαν υπνοβάτες προς τον πόλεμο”
— Henri Guaino στη Le Figaro (Μέρος III)
Όταν η προοπτική της Φινλανδίας, της Σουηδίας, της Μολδαβίας και της Γεωργίας να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ εκτός από αυτή της Ουκρανίας, διακυβεύεται μπροστά της, όταν ο Αμερικανός Υπουργός Άμυνας δηλώνει ότι οι ΗΠΑ «επιθυμούν να δουν τη Ρωσία αποδυναμωμένη σε σημείο που δεν θα μπορεί πλέον να κάνει ό,τι έκανε με την εισβολή στην Ουκρανία», όταν ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών επιδίδεται στο να αποκαλεί τον Ρώσο Πρόεδρο χασάπη, για να δηλώσει ότι «για την αγάπη του Θεού, αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει στην εξουσία» και ζητά από το Κογκρέσο 20 δισεκατομμύρια δολάρια εκτός από τα 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια που έχουν ήδη ξοδέψει οι Ηνωμένες Πολιτείες για μαζική προμήθεια τανκς, αεροπλάνων, πυραύλων, όπλων, μη επανδρωμένων αεροσκαφών στους Ουκρανούς, καταλαβαίνουμε ότι η στρατηγική που στοχεύει να στριμώξει τη Ρωσία δεν έχει πλέον κανένα όριο.
Αλλά υποτιμά την ανθεκτικότητα του ρωσικού λαού, όπως οι Ρώσοι έχουν υποτιμήσει την ανθεκτικότητα των Ουκρανών. Το να στριμώχνεις τη Ρωσία σημαίνει να την πιέζεις να υπερθεματίσει με βία. Μέχρι που; Ολικός, χημικός, πυρηνικός πόλεμος; Σε σημείο να προκληθεί ένας νέος ψυχρός πόλεμος μεταξύ της Δύσης και όλων εκείνων στον κόσμο που, ενθυμούμενοι το Κοσσυφοπέδιο, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, πιστεύουν ότι αν η Ρωσία βρεθεί στη γωνία, θα είναι επίσης επειδή δεν θα υπάρχει πλέον κανένα όριο στoν ηγεμονικό πειρασμό των Ηνωμένων Πολιτειών: η Ινδία που δεν καταδικάζει τη Ρωσία και σκέφτεται το Κασμίρ, η Κίνα που καταγγέλλει βίαια «τις καταναγκαστικές πολιτικές» της Δύσης γιατί ξέρει ότι αν καταρρεύσει η Ρωσία θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή, η Βραζιλία η οποία, μέσω της φωνή του Λούλα, λέει ότι «ένας πόλεμος δεν έχει ποτέ έναν μόνο υπεύθυνο», και όλων των άλλων στην Ασία, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική που αρνούνται να επιβάλουν κυρώσεις στη Ρωσία. Με το να κάνεις τα πάντα για να στριμώξεις τη Ρωσία δεν σώζεις την παγκόσμια τάξη, τη δυναμιτίζεις. Όταν η Ρωσία έχει εκδιωχθεί από όλα τα διεθνή φόρουμ και αυτά έχουν διαλυθεί όπως η Κοινωνία των Εθνών στις αρχές της δεκαετίας του 1930, τι θα μείνει από την παγκόσμια τάξη πραγμάτων;
Η εύρεση ενός ένοχου μας παρηγορεί στην εγκυρότητα της στάσης μας, και σε αυτή την περίπτωση, έχουμε έναν καθορισμένο ένοχο, έναν αδίστακτο αυταρχικό, την ενσάρκωση του κακού. Αλλά το καλό ενάντια στο κακό είναι το πνεύμα της σταυροφορίας: «Σκότωσέ τους όλους και ο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς του». Αντί να υψώσει τη φωνή της για να αποτρέψει αυτή την τρέλα και να σταματήσει τις σφαγές, η Ευρωπαϊκή Ένωση ακολουθεί τα βήματα των Ηνωμένων Πολιτειών για την κλιμάκωση του πολέμου δια αντιπροσώπων. Τι θα κάνουν όμως οι Ευρωπαίοι και οι Ηνωμένες Πολιτείες έναντι στο τείχος του ολοκληρωτικού πολέμου; Με πυρηνικά βλήματα και τακτικά πυρηνικά όπλα χαμηλής ισχύος, η πορεία δεν είναι τόσο υψηλή. Και μετά; Μετά, όλα μπορούν να συμβούν: ο τραγικός κύκλος μιμητικής βίας που κανείς δεν θα ήθελε, αλλά στον οποίο όλοι θα είχαν συνεισφέρει και που θα μπορούσε να καταστρέψει την Ευρώπη και ίσως την ανθρωπότητα ή η συνθηκολόγηση του Μονάχου των δυτικών δυνάμεων που ίσως δεν θέλουν να ρισκάρουν τα χειρότερα για Ουκρανία, ή ακόμα και για τις χώρες της Βαλτικής ή την Πολωνία. Ας θυμηθούμε την προειδοποίηση του στρατηγού de Gaulle το 1966 κατά την έξοδο από ενσωματωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ: «Η Σοβιετική Ρωσία απέκτησε πυρηνικά όπλα ικανά να πλήξουν άμεσα τις Ηνωμένες Πολιτείες, γεγονός που έχει καταστήσει φυσικά τις αποφάσεις των Αμερικανών, τουλάχιστον, απροσδιόριστες, στην τελική χρήση της βόμβας τους»
”Πορευόμαστε σαν υπνοβάτες προς τον πόλεμο”
— Henri Guaino στο Le Figaro (Μέρος IV – τελικό)
Πού είναι η φωνή της Γαλλίας, αυτής της «παλιάς χώρας, μιας Γηραιάς ηπείρου που γνώρισε πολέμους, κατοχή, βαρβαρότητα», που στις 14 Φεβρουαρίου 2003 στον ΟΗΕ είπε όχι στον πόλεμο στο Ιράκ, που το 2008 έσωσε τη Γεωργία και αντιτάχθηκε στην ένταξη της ίδιας και της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και η οποία σήμερα ζητά την εξουδετέρωση μιας Ουκρανίας που δεν θα είχε καμία κλήση να εισέλθει ή στο ΝΑΤΟ, ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απηχώντας την προειδοποίηση που εξέδωσε το 2014 ο Χένρι Κίσινγκερ: «Εάν η Ουκρανία θέλει να επιβιώσει και να ευημερήσει, δεν πρέπει να είναι το φυλάκιο μιας από τις πλευρές της μια εναντίον της άλλης. Πρέπει να είναι μια γέφυρα μεταξύ τους. Η Δύση πρέπει να καταλάβει ότι για τη Ρωσία η Ουκρανία δεν μπορεί ποτέ να είναι μια απλή ξένη χώρα». Ήταν μέσω της ουδετεροποίησης της που η Φινλανδία μπόρεσε να παραμείνει ελεύθερη και κυρίαρχη μεταξύ των δύο μπλοκ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ήταν μέσω της ουδετεροποίησης της που η Αυστρία έγινε και πάλι ελεύθερη και κυρίαρχη χώρα το 1955.
Το να κάνεις παραχωρήσεις στη Ρωσία σήμερα σημαίνει υποταγή στο νόμο του ισχυρότερου. Το να μην κάνεις τίποτα σημαίνει να συμμορφώνεσαι με τον νόμο του πιο τρελού. Τραγικό δίλημμα. Ένα τέτοιο δίλημμα, που βίωσε στην Αντίσταση ο ποιητής René Char:
«Έβλεπα, καμιά εκατοντάδα μέτρα μακριά, την εκτέλεση του Β. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να πιέσω τη σκανδάλη του πολυβόλου και να σωθεί! Ήμασταν στα ύψη του Céreste (…) τουλάχιστον ισάριθμοι με τους SS. Δεν γνώριζαν ότι ήμασταν εκεί. Στα μάτια που παντού γύρω μου εκλιπαρούσαν για το σινιάλο για να ανοίξουν πυρ, έκανα νεύμα με το κεφάλι μου όχι (…) Δεν έδωσα το σύνθημα γιατί αυτό το χωριό έπρεπε να γλυτώσει με κάθε κόστος. Τι είναι μια πόλη; Ένα χωριό σαν όλα τα άλλα;» Και εμείς, τι θα απαντήσουμε στα βλέμματα που μας εκλιπαρούν να σταματήσουμε την δυστυχία όταν θα την έχουμε κατασκευάσει;

*Ο Henri Guaino είναι Γάλλος πολιτικός τ. ειδικός σύμβουλος στην Προεδρία του Nicolas Sarkozy και βουλευτής.

dimpenews.com

Ο ΠΟΥ αποκαλύπτει επιτέλους τις τεχνικές χειραγωγήσης των μαζών για να γίνει αποδεκτό το εμβόλιο

του Éric Verhaeghe.

Πολλοί από εμάς αναρωτιόμαστε με ποιες τεχνικές χειραγώγησης των μαζών κατάφερε η κάστα να γίνει αποδεκτός ο σχεδόν υποχρεωτικός εμβολιασμός κατά της COVID. Σταδιακά, αίρεται το πέπλο για αυτό το μυστήριο, όπως μεταξύ των άλλων, ειδικότερα, από μια δημοσίευση του ΠΟΥ. Η τελευταία που δημοσιεύθηκε από την περιφερειακή διεύθυνση της Ευρώπης, με τίτλο "Ταχεία ποιοτική έρευνα για τη βελτίωση της συγκατάθεσης στον εμβολιασμό κατά της COVID-19", λέει πολλά για τις τεχνικές μαζικής χειραγώγησης και για τη διαχείριση του μηχανισμού σε όλη την Ευρώπη. Μεταξύ μας, κάτι που μυρίζει πολύ ΜακΚίνσεϊ.  

Πρέπει να διαβάσετε αυτόν τον πρακτικό εγχειρίδιο για να γίνει αποδεκτός ο εμβολιασμός κατά της COVID. Ανακαλύπτουμε τα θεμέλια της χειραγώγησης που χρησιμοποιεί η κάστα για να διαδώσει τα προϊόντα της με τη μικρότερη δυνατή αντίσταση.

Είναι εκπληκτικό, εκ πρώτης όψεως, να βλέπουμε ότι ο ΠΟΥ δεν ασχολείται μόνο με την υγεία, αλλά και με την επικοινωνία για την υγεία προς τα πλήθη, και ότι ασχολείται επίσης με τη διαδικασία ανάπτυξης τέτοιων "πολιτικών" εργαλείων για τις δημόσιες αρχές,. 

Ο ΠΟΥ και η χειραγώγηση των μαζών

Ως εκ τούτου, το παρόν έγγραφο παρουσιάζεται ως εξής (αυτή είναι η μετάφραση της περίληψης):

«Αυτό το ποιοτικό εργαλείο παρέχει βήμα προς βήμα καθοδήγηση σχετικά με τον τρόπο σχεδιασμού και διεξαγωγής μιας ταχείας ποιοτικής ανάλυσης για τη διεξαγωγή έρευνας με διαφορετικές ομάδες-στόχους για την κατανόηση των εμπόδιων και των κινήτρων τους σχετικά με τον εμβολιασμό κατά της COVID-19. Οι πληροφορίες αυτές μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για την ενημέρωση σχετικά με την ανάπτυξη στοχευμένων παρεμβάσεων για τον επιτυχή εμβολιασμό κατά της COVID-19. Ενώ το έγγραφο επικεντρώνεται στον εμβολιασμό κατά της COVID-19, η ταχεία προσέγγιση που περιγράφεται μπορεί να χρησιμοποιηθεί για οποιοδήποτε πρόγραμμα εμβολιασμού."

Εξυπακούεται ότι το έγγραφο αυτό χρησιμοποιείται για «παρεμβάσεις προσαρμοσμένες στις ομάδες-στόχους», δηλαδή για τη μαζική επικοινωνία με άτομα που δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν.

Συγκεκριμένα, ο οδηγός του ΠΟΥ εξηγεί στους παράγοντες δημόσιας υγείας στην Ευρώπη πώς να «αντιμετωπίσουν» τη διστακτικότητα κατά των εμβολίων.

Και ο προτεινόμενος δρόμος δεν στερείται ενδιαφέροντος.

Ο ΠΟΥ και το τέλος της κυριαρχίας

Ο οδηγός του ΠΟΥ ξεκινά από την αρχή και παίρνει το χέρι των ηγετών εξηγώντας τους τα βασικά στοιχεία της ομάδας εργασίας που πρέπει να συγκροτήσουν για να πιλοτάρουν τη λειτουργία εμβολιασμού τους.

Ο οδηγός καθορίζει τη σύνθεση των ομάδων εργασίας:

Με άλλα λόγια, ο αγώνας κατά των σκεπτικιστών περιλαμβάνει αναγκαστικά το τοπικό Υπουργείο Υγείας και τον ΠΟΥ. Θα ήταν ενδιαφέρον να γνωρίζουμε αν ο Olivier Véran ακολούθησε αυτές τις συστάσεις κατά την ενορχήστρωση της γαλλικής στρατηγικής για τα εμβόλια.

Εντοπισμός απροθυμίας

Στη συνέχεια, ο ΠΟΥ συνιστά τον καθορισμό ομάδων-στόχων από τις οποίες πρέπει να επιλεγούν μερικά «ποιοτικά» δείγματα για να κατανοηθεί η απροθυμία τους να εμβολιαστούν. Σε αυτό το σημείο, ο ΠΟΥ δίνει μερικά παραδείγματα που αναπόφευκτα μας θυμίζουν κάτι:

Με άλλα λόγια, ο αγώνας κατά των σκεπτικιστών περιλαμβάνει αναγκαστικά το τοπικό Υπουργείο Υγείας και τον ΠΟΥ. Θα ήταν ενδιαφέρον να γνωρίζουμε αν ο Olivier Véran ακολούθησε αυτές τις συστάσεις κατά την ενορχήστρωση της γαλλικής στρατηγικής για τα εμβόλια.

Εντοπισμός απροθυμίας

Στη συνέχεια, ο ΠΟΥ συνιστά τον καθορισμό ομάδων-στόχων από τις οποίες πρέπει να επιλεγούν μερικά «ποιοτικά» δείγματα για να κατανοηθεί η απροθυμία τους να εμβολιαστούν. Σε αυτό το σημείο, ο ΠΟΥ δίνει μερικά παραδείγματα που αναπόφευκτα μας θυμίζουν κάτι:

Εδώ είναι μερικά "τυχαία" παραδείγματα που παρουσιάζονται από τον ΠΟΥ: επιλέγοντας εργαζόμενους στον τομέα της υγείας που θα υποβληθούν σε εμβολιασμό ή συνηθισμένους "πολίτες" για να κατανοήσουν τι τους εμποδίζει να εμβολιαστούν.

Ο ΠΟΥ προτείνει να οργανωθούν, με αυτά τα δείγματα, ομάδες εστίασης για τον εντοπισμό της απροθυμίας. Ο οδηγός περιγράφει ακόμη λεπτομερώς το περίγραμμα των συναντήσεων και ποια θέματα πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα επαγγελματικό συμβουλευτικό έργο, το οποίο δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, και το οποίο εκβιομηχανίζει τη διαδικασία διαβούλευσης.

Όλα ελέγχονται διεξοδικά, συμπεριλαμβανομένης αυτής της ερώτησης: "πώς αντιλαμβάνονται οι συνάδελφοί σας τα εμβόλια;", τα οποία καταλαβαίνουμε ότι σπέρνουν τον σπόρο της καταγγελίας και της εκτεταμένης αστυνόμευσης των υπηρεσιών σε λειτουργία κινεζικής κατήχησης.

Οι μηχανικοί είναι τόσο τρομακτικοί που ο ΠΟΥ συνιστά να λάβουν έγκριση από μια ανεξάρτητη επιτροπή δεοντολογίας. Και πάλι, θα ήθελε κανείς να μάθει πώς η γραφειοκρατία στον τομέα της υγείας έχει θέσει σε εφαρμογή αυτές τις συστάσεις στη Γαλλία.

Μικρή πραγματεία σχετικά με τη χειραγώγηση των μαζών

Αλλά τι να κάνει με τη μάζα των πληροφοριών που συλλέγονται κατά τη διάρκεια αυτών των "ποιοτικών ερευνών"; Μια μήτρα αποφάσεων α λα Μακ Κίνσεϊ, φυσικά.

Σε αυτή την περίπτωση, έτσι φαίνεται:

Όπως μπορούμε να δούμε, ο ΠΟΥ εντοπίζει τις καταστάσεις που δημιουργούν προβλήματα, τους λόγους της απροθυμίας και προτείνει "αυτόματες" λύσεις. Πρόκειται δηλαδή για ένα είδος εργαλείου υποστήριξης αποφάσεων.

Εδώ θα επιλέξουμε κάποια κλειδιά που θα καταστήσουν δυνατό, κατά τη γνώμη μου, να καταλάβουμε τι συνέβη στη Γαλλία με την άφιξη του εμβολίου.

Έτσι:

• η στάση της απροθυμίας μπορεί να καταπολεμηθεί με τη πειθώ (η κυβέρνηση πιέζει για εμβολιασμό «προκαλώντας θετικά ή αρνητικά συναισθήματα»), με υποκίνηση (με τη δημιουργία ανταμοιβής για τους εμβολιασμένους), με περιβαλλοντική αναδιάρθρωση (αλλαγή του κοινωνικού ή φυσικού πλαισίου, μέτρια έκφραση που σημαίνει, μακροπρόθεσμα, «καραντίνα»), με αναδιαμόρφωση (προτείνοντας ήρωες προς μίμηση).

• η απροθυμία λόγω συλλογικής στήριξης μπορεί να καταπολεμηθεί με περιορισμούς (η θέσπιση κανόνων για τον περιορισμό αυτής της άρνησης, αναγνωρίζουμε εδώ το υγειονομικό πάσο ή το πιστοποιητικό εμβολιασμού).

 

Με άλλα λόγια, η μήτρα του ΠΟΥ έχει ήδη θεωρητικοποιήσει όλα τα μέτρα ελευθερίας που εφαρμόζει η κυβέρνηση, αλλά και εκείνα που κρέμονται στη μύτη μας ως «αλλαγή του φυσικού πλαισίου» που μοιάζει πολύ με τον αποκλεισμό, ή ακόμη και την απομόνωση των ανεμβολίαστων.

Η Μακ Κίνσεϊ ως υπόθεμα;

Το ενδιαφέρον αυτού του εγχειρίδιου είναι να δείξει ότι ο ΠΟΥ δεν είναι μόνο ένας υπερεθνικός οργανισμός που συντονίζει τις τοπικές εκστρατείες χωρίς να τις γνωρίζει πραγματικά. Ο ΠΟΥ είναι πολύ πιο παρεμβατικός και πολύ πιο περιοριστικός. Παρεμβαίνει άμεσα επί τόπου, μεταξύ των άλλων και στην Ευρώπη, και εποπτεύει αποτελεσματικά, τοπικά, αυταρχικά, τις εκστρατείες δημόσιας υγείας που προωθεί.

Δεν είχαμε καταλάβει γιατί όλες οι ευρωπαϊκές χώρες είχαν εφαρμόσει ταυτόχρονα την ίδια στρατηγική για τα εμβόλια. Το έγγραφο που δημοσιεύουμε δίνει ένα πρώτο στοιχείο απάντησης: ο ΠΟΥ βρίσκεται στο πηδάλιο, με πρακτικά έγγραφα που εναρμονίζουν την εφαρμογή σε όλες τις χώρες.

Το ερώτημα είναι αν αυτά τα έγγραφα είναι έργο του ίδιου του ΠΟΥ, ή αν αυτός ο εξειδικευμένος οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών λαμβάνει εξωτερική βοήθεια, τυχαία βοήθεια από την Mc Kinsey.

Κατά τη γνώμη μου, η χρήση μήτρων, ο τρόπος λειτουργίας, η φρασεολογία του εγγράφου είναι αυτά μιας μεγάλης διεθνούς εταιρείας συμβούλων.

Προτείνω σε όλους να διαβάσουν τη σαγηνευιστική έρευνα του Vox (στα αγγλικά) σχετικά με τη χρήση της Mc Kinsey από τον ΠΟΥ, ειδικά από τότε που ο Μπιλ Γκέιτς έγινε ο πρώτος συνεισφέρων στη χρηματοδότηση του ΠΟΥ...

Και, όλο τυχαίο, το Ίδρυμα Γκέιτς είναι επίσης σημαντικός πελάτης της Μακ Κίνσεϊ.

Και αν ο υποχρεωτικός εμβολιασμός παντού στη Δύση ήταν προϊόν θέλησης του Μπιλ Γκέιτς και στρατηγικής της Μακ Κίνσεϊ, ο οποίος θα πάει, αν χρειαστεί, μέχρι και την «απομόνωση», δηλαδή στη φυλάκιση ή την απέλαση των ανεμβολίαστων;

Μετάφραση: Κριστιάν Ακκυριά

πηγή: Le Courrier des Stratèges

L’OMS révèle enfin ses techniques de manipulation des masses pour faire accepter le vaccin (reseauinternational.net)