Τιερί Μεϊσάν: Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση

 Η ΓΕΝΝΗΣΗ του ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (1)

Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση

του Τιερί Μεϊσάν

Με την συμφιλίωση της Σαουδικής Αραβίας, ηγέτιδας του σουνιτικού μουσουλμανικού κόσμου και του Ιράν, ηγέτη του σιιτικού μουσουλμανικού κόσμου, διαφαίνεται επιτέλους ένας κόσμος ειρήνης στη Μέση Ανατολή. Έγινε δυνατή από τη Ρωσία, σύμμαχο των δύο εχθρικών αδελφών με διαπραγματεύσεις πρώτα στο Ιράκ και στο Ομάν και ολοκληρώθηκε από την Κίνα, σύμμαχο χιλιετιών του Ιράν, ενεργώντας τελείως αμερόληπτα. Η συμφωνία αυτή λήγει έντεκα χρόνια πολέμων και δυτικής επιρροής.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 14 MARS 2023

عربي DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS РУССКИЙ

Έναρξη της τελετής υπογραφής στο Πεκίνο. Από αριστερά προς δεξιά: ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας της Σαουδικής Αραβίας, Μουσάαντ μπιν Μοχάμεντ Αλ Αϊμπάν· ο διευθυντής του Κεντρικού Γραφείου του Υπουργείου Εξωτερικών της Κίνας, Γουάνγκ Γι· ο γραμματέας του Ανώτατου Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας του Ιράν, ναύαρχος Αλί Σαμκανί.

Πρόκειται για κοσμοϊστορικό γεγονός του οποίου η σημασία δεν γίνεται αντιληπτή έξω από την Μέση Ανατολή: η Σαουδική Αραβία και το Ιράν συμφιλιώθηκαν... στην Κίνα. Τρεις υπογραφές στο κάτω μέρος ενός εγγράφου ανασχηματίζουν όλα τα φύλλα της τράπουλας σε αυτή τη περιοχή.

Από τον δέκατο ένατο αιώνα, ο αραβικός κόσμος δυναστεύτηκε καταρχάς από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία επάνω από τα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Ηνωμένο Βασίλειο διέπρεψε στην Αρχή του «διαίρει και βασίλευε» χειραγωγώντας τον έναν τοπικό παράγοντα εναντίον του άλλου, ώστε να μπορεί να εκμεταλλεύεται το πλούτο της περιοχής, χωρίς την δική του στρατιωτική εμπλοκή, όσο αυτό του του επέτρεπαν οι συνθήκες. Η Γαλλία διχάστηκε μεταξύ αποικιοκράτη του χειρότερου είδους και «φωτισμένου απελευθερωτή». Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πάντα ένα αυτοκρατορικό όραμα για την περιοχή, με εξαίρεση μερικά χρόνια στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν στήριξαν τους εθνικιστές.

Αυτή η περίοδος μόλις τελείωσε με την άφιξη της Κίνας. Όπως πάντα, η ίδια έδρασε για πολύ καιρό ως παρατηρητής και ενήργησε αργά, με μια αδιάκοπη επιμονή.

Προηγήθηκαν μακρές διαπραγματεύσεις, πρώτα στο Ιράκ, μετά στο Ομάν. Το ένα τρίτο του Ιράκ έχει σουνιτικό μουσουλμανικό πληθυσμό και τα δύο τρίτα σιιτικό. Κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον του Ιράν, οι Ιρακινοί σιίτες πολέμησαν χωρίς δισταγμό εναντίον των Ιρανών σιιτών. Σήμερα, για να δείξει στους σουνίτες συμπατριώτες του ότι δεν είναι υποτελής του Ιράν, ο σιίτης ηγέτης Μουκτάντα αλ Σαντρ χρειάστηκε να ταξιδέψει στο Ριάντ. Το Ιράκ, περισσότερο από άλλοτε, χρειάζεται αυτή την ειρήνη για να επιβιώσει. Το Ομάν, αντίθετα, δεν είναι ούτε αυστηρά σιιτικό, ούτε σουνιτικό. Το σουλτανάτο διεκδικεί ένα τρίτο ρεύμα, τον Ιμπαντισμό. Ως εκ τούτου, μπορεί νομιμοποιημένα να διεκδικήσει μια θέση διαμεσολαβητή μεταξύ σουνιτών και σιίτών.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στο Ριάντ το Δεκέμβριο του 2022, ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ δεν προσπάθησε να κολακεύσει τους συνομιλητές του για να πάρει μειωμένες τιμές για το πετρέλαιο. Αντιθέτως, είχε κάνει μια ευγενική γκάφα λέγοντας: όσο η περιοχή είναι το θέατρο αδιάκοπων συγκρούσεων δεν θα είναι δυνατή η κατασκευή των Δρόμων του Μεταξιού ώστε να αναπτυχτεί το εμπόριο. Ούτε είχε επιδιώξει να υπερασπιστεί τα παρεξηγημένα συμφέροντα των Ιρανών συμμάχων του. Ενώ οι τελευταίοι διεκδικούν νησίδες του Περσικού Κόλπου και των Στενών του Ορμούζ, τη Μικρή και τη Μεγάλη Τούνμπ, καθώς και την Αμπού Μούσα, ο πρόεδρος Σι κατέγραψε την υποστήριξή του στα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα στο κοινό ανακοινωθέν που συνυπέγραψε με το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου [1]. Αυτός ο τελευταίος θεσμός του επέτρεπε να εξασφαλίσει ότι ποτέ το Ιράν δεν θα αποκτήσει ατομική βόμβα. Οι Κινέζοι είναι σύμμαχοι του Ιράν εδώ και χιλιετίες. Κινεζικά αγάλματα είναι ορατά στην αρχαία πόλη Περσέπολη. Στον αρχαίο Δρόμο του Μεταξιού, δεν μίλαγαν τα μανδαρινικά, αλλά τα φαρσί (Περσικά). Το Πεκίνο, το οποίο συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις 4 + 1 για τα πυρηνικά του Ιράν, γνωρίζει με βεβαιότητα ότι οι δυτικές κατηγορίες για τις ιρανικές φιλοδοξίες είναι ψευδείς.

Ο καθένας θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι το Πεκίνο δεν τοποθετήθηκε σύμφωνα με τα συμφέροντά του ή τα συμφέροντα των συμμάχων του, αλλά σύμφωνα με τις αρχές του. Η Κίνα εμφανίστηκε ως αξιόπιστος εταίρος, ή τουλάχιστον πιο αξιόπιστος από τους Δυτικούς.

Υπάρχει κάποιο θέλγητρο για την Κίνα να συμφιλιώσει τους μουσουλμάνους μεταξύ τους, ενώ οι Δυτικοί την κατηγορούν ότι βασανίζει τη μουσουλμανική μειονότητά στο Σινγιάνγκ, φτάνοντας στο σημείο να ισχυρίζονται ότι έχει φυλακίσει 1,5 εκατ. Ουϊγούρους. Ωστόσο, όπως μας υπενθύμισε ο πρόεδρος Σi την περασμένη εβδομάδα, ενώπιον του κοινοβουλίου του, 150 εκατομμύρια τουρίστες μπόρεσαν να κυκλοφορούν ελεύθερα στη χώρα και να σημειώσουν ότι το Ισλάμ είναι μια θρησκεία όπως κάθε άλλη και ότι δεν υπάρχουν υποδομές για τη φυλάκιση τόσων ανθρώπων.

Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέγραψαν το Σύμφωνο του USS Quincy με τον βασιλιά Ιμπν Σαούντ, ιδρυτή του κράτους που φέρει το όνομά του, της Σαουδικής Αραβίας. Αυτό το έγγραφο, το ακριβές κείμενο του οποίου δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, εξασφάλιζε στην Ουάσιγκτον σαουδαραβικό πετρέλαιο για τους στρατούς της (όχι για την πολιτική οικονομία) σε αντάλλαγμα με τη δέσμευσή της να προστατεύει τη δυναστεία των Σαούντ. Επικυρώθηκε πάλι το 2005 από τον πρόεδρο Τζορτζ Ουόκερ Μπους.

Στη συνέχεια, οι Δυτικοί, ακολουθώντας τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, θεώρησαν ότι η πρόσβαση στο πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής δεν ήταν ένα θέμα που άνηκε στην κυριαρχία των κρατών παραγωγών, αλλά στην «Εθνική ασφάλεια» τους [2]. Αυτό σήμαινε ότι Άραβες και Πέρσες έπρεπε να υποταχθούν σε ξένη στρατιωτική παρουσία. Για το σκοπό αυτό, η Ουάσιγκτον ίδρυσε μια περιφερειακή διοίκηση, την CentCom, και άνοιξε πολλές στρατιωτικές βάσεις επιτόπου. Ο περιφερειακός «αντιβασιλέας», όπως τον αποκαλούσε το Πεντάγωνο, μπορούσε να καταστρέψει κάθε κράτος που αρνιόταν να του πουλήσει τους υδρογονάνθρακες του. Ωστόσο, οι Άραβες και οι Πέρσες δεν αντιτάχθηκαν, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες πλήρωναν καλύτερα από τους Βρετανούς και τους Γάλλους.

Ο στρατηγός Μιχαήλ Κουρίλα, διοικητής της Κεντρικής Διοίκησης (CentCom), γνωστός ως «Αντιβασιλέας» της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Συμμετείχε προσωπικά στην εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στη Συρία. Από τη Φλόριντα, από το ήσυχο γραφείο του, διοικεί σε απόσταση μεγαλύτερη των 10.000 χιλιομέτρων δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες από την Αίγυπτο στην Κιργιζία, οι οποίοι σκοτώνουν για την διατήρηση της «Αμερικανικής Αυτοκρατορίας».

Η κυριαρχία των ΗΠΑ οδηγεί τους λαούς στη δυστυχία. Η Ουάσιγκτον, ενοχλημένη από το αντιιμπεριαλιστικό πείσμα του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί, τον οποίο είχε βοηθήσει να ανατρέψει τον Σάχη Ρεζά Παχλεβί, εξώθησε έναν από τους πράκτορες της, τον πρόεδρο Σαντάμ Χουσεΐν, να ξεκινήσει πόλεμο κατά του Ιράν. Για οκτώ χρόνια (1980-88), οι Δυτικοί, υποστηρίζοντας και τις δύο πλευρές ταυτόχρονα, στοίχησε πάνω από ένα εκατομμύριο ζωές.

Το 1987, έγιναν βίαιες συγκρούσεις μεταξύ Ιρανών προσκυνητών και της σαουδαραβικής αστυνομίας στη Μέκκα. Το Ιράν διέκοψε για πρώτη φορά τις διπλωματικές σχέσεις με το Ιράκ, μέχρι το 1991.

Εκείνη την εποχή, για την Ουάσιγκτον το θέμα δεν ήταν να βάλει να συγκρουστούν οι σουνίτες με τους σιίτες, αλλά οι Άραβες με τους Πέρσες. Μόλις διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, το Πεντάγωνο οργάνωσε με τον πόλεμο στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη (1992-95) ένα ευρωπαϊκό μουσουλμανικό κράτος. Το θέμα ήταν, για τους στρατηγιστές των ΗΠΑ να δοκιμάσουν τη δυνατότητα διαμελισμού μιας χώρας (της Γιουγκοσλαβίας) και να κινητοποιήσουν τους συμμάχους τους ενάντια των πληθυσμών με ρωσική κουλτούρα (Σέρβοι, Μαυροβούνιοι και Σκοπιανοί). Ανέθεσαν την οργάνωση των μουσουλμανικών στρατευμάτων σε έναν άλλο πράκτορά τους, τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο οποίος έγινε στρατιωτικός σύμβουλος του προέδρου Αλία Ιζετμπέγκοβιτς. Συντόνισε στο πεδίο της μάχης τις σαουδαραβικές δυνάμεις προβολής και τους Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης [3].

Οι άντρες που γράφουν την Ιστορία σπάνια παρακινούνται από θεολογικές φλυαρίες. Υπερασπίζονται αυτά που πιστεύουν ότι είναι τα συμφέροντα του λαού τους. Το γεγονός ότι, επί τρία χρόνια, οι ένοπλες δυνάμεις της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν μάχονταν, όχι η μια κατά της άλλης, αλλά δίπλα-δίπλα, δεν εμποδίζει το γεγονός ότι οι θεολόγοι τους πάντα αλληλοβρίζονταν. Πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ της πολιτικής και του ρόλου των κληρικών. Δεν λέω των θρησκειών, αλλά των κληρικών και να μη τους υπερεκτιμήσουμε.

Το 2011, όταν το Foreign Office ξεκίνησε την επιχείρηση Αραβική Άνοιξη στο μοντέλο της «Μεγάλης Αραβικής Εξέγερσης» του 1916-1918 (αυτής του Λώρενς της Αραβίας). Για το Λονδίνο, πρόκειται για την ανατροπή κυβερνήσεων στις οποίες δεν ασκεί επιρροή, αλλά των οποίων οι λαοί προσπαθούν να απελευθερωθούν. Οι ταραχές απλώνονται παντού. Μεταξύ των επαναστατών, μερικοί παίρνουν το παράδειγμα του ιμάμη Χομεϊνί. Μια επανάσταση ξέσπασε στο Μπαχρέιν όπου ο λαός, κυρίως σιίτες, προσπαθούσε να ανατρέψει την άρχουσα σουνιτική οικογένεια. Φοβισμένη, η Σαουδική Αραβία έστειλε τανκς και κατέστειλε την εξέγερση. Το Ιράν υποστήριζε τους Σιίτες επαναστάτες ενάντια στα σαουδαραβικά άρματα μάχης. Από εκείνης της στιγμής, και όχι πριν, όσον αφορά την πρόσφατη Ιστορία, η Μέση Ανατολή διχάστηκε μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών.

Αυτή η διαίρεση θα βαθύνει καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου στη Συρία. Οι Δυτικοί υποστηρίξαν την Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων, ενώ το Πεντάγωνο προσπαθούσε να καταστρέψει τα πάντα και να διαδώσει ένα γενικό χάος (δόγμα Ράμσφελντ/Σεμπρόφσκι), ενώ δημιουργήθηκε ένας άξονας αντίστασης στο Ιράν.

Ωστόσο, δύο πράγματα δεν πήγαν καλά:
 Από τη μία πλευρά, η συμμαχία μεταξύ της Συρίας και του Ιράν δεν έχει καμία σχέση με τα γεγονότα. Χρονολογείται από την εποχή που ο Σάχης του Ιράν τοποθέτησε τον εαυτό του χωροφύλακα της περιοχής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες του ζήτησαν να συμμαχήσει με τη Συρία (την οποία δεν κυβερνούσε ακόμα το κόμμα Μπάαθ) για να αντισταθμίσει το Ισραήλ.
 Από την άλλη, από το 2015, όταν η Συρία άρχισε να αποδυναμώνεται και το Ιράν δεν είχε πλέον πολλά μέσα για να την βοηθήσει, η Ρωσία επενέβη στρατιωτικά για να υποστηρίξει την Συριακή Αραβική Δημοκρατία κατά των τζιχαντιστών.

Σε αντίθεση με την Ουάσιγκτον, η Μόσχα έχτισε μια στρατιωτική βάση στη Συρία κατόπιν αιτήματος της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας. Οι στρατιώτες της νίκησαν τους τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα και του Ντάες (ΙΚ) που ήταν οπλισμένοι από το Πεντάγωνο και συντονίζονταν από το LandCom του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη (Τουρκία).

Τα γεγονότα επιταχύνθηκαν. Νέος συνωστισμός με σπρωξίματα εμφανίζεται το 2015, κατά τη διάρκεια του προσκυνήματος στη Μέκκα, σκοτώνοντας Ιρανούς μεταξύ άλλων χωρίς να επεμβαίνει η σαουδαραβική αστυνομία. Στην Υεμένη, το Ιράν υποστηρίζει τους Οπαδούς του Θεού (Ansarallah) εναντίον των Σαουδαράβων που προσπαθούν να ελέγξουν τη χώρα με το Ισραήλ για να εκμεταλλευτούν το πετρελαϊκό της πλούτο [4]. Τέλος, το 2016, το Ριάντ εκτέλεσε τον ηγέτη της εσωτερικής του αντιπολίτευσης, τον Σιίτη σεΐχη Νιμρ αλ-Νιμρ, μαζί με τζιχαντιστές [5]. Το Ιράν αντέδρασε σε αυτή τη προβοκάτσια και τερμάτισε τις διπλωματικές σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία.

Εδώ και 7 χρόνια, η Μέση Ανατολή έχει παραλύσει. Καμία σύγκρουση δεν μπορεί να εξελιχθεί γιατί αντιπαραβάλλονται πάντα τα δύο πρόσωπα του Ισλάμ. Είναι ακριβώς αυτό που ήθελαν οι Δυτικοί και το ενστερνίσθηκε και το Ισραήλ. Δεν είναι επομένως περίεργο ότι οι μόνες προσωπικότητες που αγανάκτησαν για την ιρανοσαουδαραβική ειρήνη είναι Ισραηλινοί.

Η συμφωνία που μόλις υπογράφηκε διαμορφώθηκε από την Κίνα με βάση την μη-παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις. Οι Ιρανοί θα μπορούσαν να φοβούνταν ότι οι Σαουδάραβες σιίτες θα πλήρωναν το τίμημα, όπως έγινε πριν από έξι χρόνια με τον σεΐχη Νιμρ αλ-Νιμρ. Αλλά η Τεχεράνη έχει καταλάβει ότι οι καιροί άλλαξαν. Το Ριάντ θα σεβαστεί τη σιιτική μειονότητά της, διότι και εκείνο έχει συμφέρον για την ειρήνη. Αυτό δεν αποτρέπει όμως το γεγονός ότι οι προκαταλήψεις για διακρίσεις των Σαουδαράβων σουνιτών θα παραμείνουν αγκυροβολημένες στις συμπεριφορές τους για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Οι διεθνείς σχέσεις που προωθούνται από το Πεκίνο και τη Μόσχα βασίζονται στον αμοιβαίο σεβασμό και όχι πλέον στην αντιπαράθεση. Αντί της διαίρεσης και των δυτικών πολέμων, προάγουν τις συναλλαγές, το εμπόριο και την συνεργασία.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] “GCC-China Summit Statement”, Voltaire Network, 9 December 2022.

[2] “Jimmy Carter televised speech on "crisis of confidence"”, Voltaire Network, 15 July 1979. “State of the Union Address 1980”, Voltaire Network, 23 January 1980.

[3] Για περισσότερες πληροφορίες, διαβάστε: Comment le Djihad est arrivé en Europe (Πώς η Τζιχάντ έφτασε στην Ευρώπη), Jürgen Elsässer, πρόλογος του Jean-Pierre Chevénement, Xenia (2006), και να συμβουλευθείτε τις εκθέσεις της καναδικής δύναμης των Ηνωμένων Εθνών, που πρόσφατα αποχαρακτηρίστηκαν.

[4] « Exclusif : Les projets secrets d’Israël et de l’Arabie saoudite », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 22 juin 2015.

[5] « La mort du cheikh El-Nimr fait vaciller le régime des Saoud », par André Chamy, Réseau Voltaire, 3 janvier 2016.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Η Μέση Ανατολή αποσπάται από τη Δύση

Η γέννηση ενός πολυπολικού κόσμου (1)

Το πραξικόπημα των Στράουσιστών στο Ισραήλ

Η ουκρανική σύγκρουση σε σχέση με την ευθύνη των κυβερνώντων

Η ήττα της Ουκρανίας δεν σημαίνει το τέλος του πολέμου

Σύντομα ο δεύτερος γύρος

Η ήττα της Ουκρανίας φαίνεται να πλησιάζει

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις 

<

Τιερί Μεϊσάν: Η παγκόσμια τάξη ήδη ανατράπηκε το 2022

 Η παγκόσμια τάξη ήδη ανατράπηκε το 2022

του Τιερί Μεϊσάν

Είναι μια σταθερά στην Ιστορία: οι αλλαγές είναι σπάνιες, αλλά ξαφνικές. Αυτοί που θα τις υποστούν είναι συνήθως οι τελευταίοι που τις βλέπουν να έρχονται. Δεν τις αντιλαμβάνονται παρά μόνο πολύ αργά. Σε αντίθεση με τη στατική εικόνα που βασιλεύει στη Δύση, οι διεθνείς σχέσεις έχουν ανατραπεί το 2022, κυρίως εις βάρος των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας, συχνά προς όφελος της Κίνας και της Ρωσίας. Με τα μάτια τους στραμμένα στην Ουκρανία, οι Δυτικοί δεν αντιλαμβάνονται την αναδιανομή των χαρτιών.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 10 JANVIER 2023

عربي DEUTSCH ENGLISH FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Σπάνια οι διεθνείς σχέσεις αναταράσσονται  όπως έγινε το 2022. Και το ζήτημα δεν έχει τελειώσει. Η διαδικασία που έχει ξεκινήσει δεν θα σταματήσει, ακόμη και αν γεγονότα που έρχονται την διακόψουν για μερικά χρόνια. Η κυριαρχία της Δύσης, δηλαδή τόσο των Ηνωμένων Πολιτειών όσο και των πρώην ευρωπαϊκών αποικιοκρατικών δυνάμεων (κυρίως του Ηνωμένου Βασίλειου, της Γαλλίας και της Ισπανίας) και της Ασίας (Ιαπωνίας), πλησιάζει στο τέλος της. Κανείς πλέον δεν υπακούει σε έναν ηγέτη, συμπεριλαμβανομένων των κρατών που παραμένουν υποτελείς της Ουάσιγκτον. Το καθένα αρχίζει από τώρα και στο εξής να σκέφτεται για τον εαυτό του. Δεν φτάσαμε ακόμη στον πολυπολικό κόσμο που προσπαθούν να δημιουργήσουν η Ρωσία και η Κίνα, αλλά τον βλέπουμε να χτίζεται.

Όλα ξεκίνησαν με τη Στρατιωτική Ρωσική Επιχείρηση για την εφαρμογή του ψηφίσματος 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας και για να προστατεύσει τον ουκρανικό πληθυσμό στο σύνολό του από την κυβέρνησή των «ριζοσπαστικών εθνικιστών». Βέβαια, αυτό το γεγονός δεν είναι όπως το αντιλαμβάνονται οι  Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Αυστραλία και η  Ιαπωνία. Οι Δυτικοί είναι πεπεισμένοι ότι η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία για να αλλάξει τα σύνορα της με τη βία. Κι όμως, δεν είναι ούτε αυτό που ανακοίνωσε ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν,  ούτε όπως τα γεγονότα εξελίχθησαν

Ας αφήσουμε κατά μέρος το ζήτημα του ποιος έχει άδικο και ποιος έχει δίκιο. Όλα εξαρτώνται από το αν κάποιος έχει επίγνωση του εμφυλίου πολέμου που διάλυε την Ουκρανία μετά την καθαίρεσή του δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς το 2014. Οι Δυτικοί, ξεχνώντας τους 20.000 νεκρούς αυτού του πολέμου δεν μπορούν να φανταστούν ότι οι Ρώσοι ήθελαν να σταματήσουν αυτή τη σφαγή. Καθώς αγνοούν τις συμφωνίες του Μινσκ, για τις οποίες η Γερμανία και η Γαλλία είχαν εγγυηθεί παράλληλα με τη Ρωσία, δεν μπορούν να δέχονται ότι η Ρωσία έχει θέσει σε εφαρμογή την «ευθύνη προστασίας» που διακήρυξαν τα Ηνωμένα Έθνη στο 2005.

Κι όμως η πρώην Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ [1] και ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ [2] και οι δύο δήλωσαν δημόσια ότι είχαν υπογράψει τις Συμφωνίες του Μινσκ, όχι για να τερματιστεί ο εμφύλιος πόλεμος, αλλά αντίθετα για να κερδίσουν χρόνο ώστε να εξοπλιστεί η  Ουκρανία. Αυτές οι δύο προσωπικότητες αυτοεπαινούνται για το στήσιμο της παγίδας κατά της Ρωσίας, ενώ ταυτόχρονα την κατηγορούν ότι φέρει αποκλειστικά την ευθύνη για τον παρόντα πόλεμο. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτοί οι δύο υπερηφανεύονται για τη διπροσωπία τους ενώπιον της κοινής γνώμης των λαών τους, αλλά τα λόγια τους ακούγονται διαφορετικά σε άλλα μέρη του κόσμου. Για την πλειοψηφία της ανθρωπότητας, οι Δυτικοί εμφανίζονται με το αληθινό πρόσωπο τους: προσπαθούν πάντα να διαιρέσουν το υπόλοιπο του κόσμου και να παγιδεύουν όσους θέλουν να είναι ανεξάρτητοι· μιλούν για ειρήνη, αλλά υποδαυλίζουν πολέμους.

Είναι λάθος να φανταζόμαστε ότι ο δυνατότερος θέλει πάντα να επιβάλλει τη θέλησή του στους άλλους. Είναι το μήνυμα που προσπάθησαν να διαδώσουν οι Κινέζοι μιλώντας για σχέσεις «win-win». Για εκείνους το θέμα δεν ήταν να μιλήσουν για δίκαιες εμπορικές σχέσεις, αλλά να αναφερθούν στον τρόπο με τον οποίο κυβερνούσαν οι αυτοκράτορες της Κίνας: όταν ένας αυτοκράτορας εξέδιδε ένα διάταγμα, έπρεπε να φροντίσει να το ακολουθήσουν οι κυβερνήτες κάθε επαρχίας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν επηρεάζονταν από την απόφαση αυτή. Έδειχναν στους τελευταίους που δεν τους είχαν ξεχάσει προσφέροντάς ένα δώρο στον καθένα.

Σε δέκα μήνες, ο υπόλοιπος κόσμος, δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία του, άνοιξε τα μάτια του. Εάν, στις 13 Οκτωβρίου, 143 κράτη ακολούθησαν το δυτικό αφήγημα και καταδίκασαν την ρωσική «επίθεση» [3], σήμερα δεν θα είχαν το ίδιο αποτέλεσμα. Η ψηφοφορία, στις 30 Δεκεμβρίου, για ένα ψήφισμα με το οποίο ζητιόταν από το εσωτερικό δικαστήριο του ΟΗΕ, το Διεθνές Δικαστήριο, να κηρύξει την κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ ως «κατοχή» είναι απόδειξη αυτού. Η Γενική Συνέλευση δεν παραδίνεται πλέον στην  δυτική αταξία του κόσμου.

11 αφρικανικά κράτη, τα οποία ήταν μέχρι στιγμής στη τροχιά της Γαλλίας, έχουν προσφύγει στον ρωσικό στρατό ή σε ιδιωτική στρατιωτική ρωσική εταιρία για να εξασφαλίσουν την ασφάλειά τους. Δεν πιστεύουν πλέον στη ειλικρίνεια της Γαλλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Άλλα κράτη επίσης γνωρίζουν ότι η δυτική προστασία κατά των τζιχαντιστών συμβαδίζει με την κρυφή υποστήριξη των Δυτικών στους τζιχαντιστές. Ανησυχούν δημόσια για την μαζική μεταφορά όπλων με προορισμό την Ουκρανία σε τζιχαντιστές στο Σαχέλ ή προς την Μπόκο Χαράμ [4] σε σημείο που το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ όρισε μια αποστολή παρακολούθησης για να επαληθεύσει τι συμβαίνει με τα όπλα που προορίζονται για την Ουκρανία· ένας τρόπος όπως κάθε άλλος για να θάψουν το πρόβλημα και να αποτραπεί η παρέμβαση του Κογκρέσου σε αυτές τις σκοτεινές σκευωρίες.

Στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, παίζει ένα λεπτό παιχνίδι στα μισά του δρόμου μεταξύ του ΗΠΑϊκού συμμάχου της και του ρώσικου εταίρου της. Η Άγκυρα έχει καταλάβει εδώ και καιρό ότι δεν θα ενταχθεί ποτέ στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, πιο πρόσφατα, ότι δεν αναμενόταν πλέον να αποκατασταθεί η αυτοκρατορία της επί των Αράβων. Ως εκ τούτου, στρέφεται προς τα ευρωπαϊκά κράτη (όπως Βουλγαρία, Ουγγαρία και Κόσσοβο) και ασιατικά (όπως το Αζερμπαϊτζάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν και Κιργιστάν) τουρκικής κουλτούρας (και όχι τουρκόφωνα όπως οι Κινέζοι Ουιγούροι). Και ξαφνικά η Άγκυρα συμφιλιώνεται με τη Δαμασκό και ετοιμάζεται να εγκαταλείψει τη Δύση για την Ανατολή.

Η άφιξη της Κίνας στον Κόλπο, με την ευκαιρία της συνόδου κορυφής του Ριάντ, ανέτρεψε τα δεδομένα σε αυτή την περιοχή του κόσμου. Τα αραβικά κράτη είδαν ότι το Πεκίνο ήταν λογικό, ότι τα βοηθούσε να κάνουν ειρήνη με τους Πέρσες γείτονές τους. Ωστόσο, το Ιράν είναι σύμμαχος χιλιετιών της Κίνας, αλλά το υπερασπίζεται χωρίς να το αφήνει να περάσει τις υπερβάσεις του. Μέτρησαν τη διαφορά με τους Δυτικούς οι οποίοι, από το 1979, δεν έπαψαν να τους διαιρούν και να τους ενθαρρύνουν σε μεταξύ τους πολέμους.

Η Ινδία και το Ιράν διπλασιάζουν τις επαφές με τη Ρωσία για την κατασκευή ενός διαδρόμου μεταφοράς που θα τους επιτρέπει το εμπόριο παρά τον δυτικό οικονομικό πόλεμο (που παρουσιάζεται στο Δύση ως «κυρώσεις», παρότι είναι παράνομες σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο). Ήδη η Βομβάη συνδέεται με το Νότο της Ρωσίας και σύντομα με τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη. Αυτό καθιστά τη Ρωσία και την Κίνα συμπληρωματικές. Το Πεκίνο κατασκευάζει δρόμους στην Ευρασία από την Ανατολή προς τη Δύση, η Μόσχα σύμφωνα με τους μεσημβρινούς.

Η Κίνα, παρότι  αυτός ο πόλεμος είναι μια καταστροφή που ανατρέπει τα σχέδιά της να χτίσει τους Δρόμους του Μεταξιού, δεν προσχώρησε ποτέ στη δυτική αφήγηση. Είναι πρώην θύμα της Ρωσίας, η οποία τον δέκατο ένατο αιώνα συμμετείχε στην κατοχή του Τιεντζίν και της Γουχάν (Χάνκου), αλλά γνωρίζει ότι οι Δυτικοί θα κάνουν τα πάντα για να τις εκμεταλλεύονται και τις δύο. Αναπολεί τη περασμένη κατοχή της για να έχει την συνειδητοποίηση ότι το πεπρωμένο της συνδέεται με αυτό της Ρωσίας. Δεν καταλαβαίνει πολλά για τις ουκρανικές υποθέσεις, αλλά γνωρίζει ότι το όραμά της για την οργάνωση των διεθνών σχέσεων δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί  παρά μόνο εάν θριαμβεύσει η Ρωσία. Προς το παρόν,  δεν έχει καμία επιθυμία να πολεμήσει στο πλευρό της Ρωσίας, αλλά θα επέμβει αν απειληθεί η τελευταία.

Αυτός ο αναπροσανατολισμός του κόσμου είναι πολύ ορατός στους κυβερνητικούς θεσμούς. Οι Δυτικοί ταπείνωσαν τη Ρωσία στο Συμβούλιο της Ευρώπης μέχρι που η Μόσχα το εγκατέλειψε. Προς έκπληξή τους, η Ρωσία δεν σταματά εκεί. Αποχωρεί από μία προς μία από τις συμφωνίες που είχαν συνάψει στο πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, σε όλα τα  πεδία, από τον αθλητισμό μέχρι τον πολιτισμό. Οι Δυτικοί συνειδητοποιούν ξαφνικά ότι στερήθηκαν ενός γενναιόδωρου και καλλιεργημένου εταίρου.

Αναμένεται να συνεχιστεί σε όλους τους άλλους διακυβερνητικούς οργανισμούς, αρχής γενομένης από τα Ηνωμένα Έθνη. Είναι μια παλιά ιστορία των δυτικορωσικών σχέσεων που χρονολογείται από τον αποκλεισμό της Μόσχας από την Κοινωνία των Εθνών το 1939. Τότε, οι Σοβιετικοί, ανήσυχοι για πιθανή ναζιστική επίθεση στο Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη) ζήτησαν από τη Φινλανδία να μισθώσουν το λιμάνι του Χάνκο, ωστόσο καθώς σέρνονταν οι διαπραγματεύσεις, εισέβαλαν στη Φινλανδία, όχι για να την προσαρτήσουν, αλλά για να τοποθετήσουν το ναυτικό τους στο Χάνκο. Αυτό το προηγούμενο διδάσκεται σήμερα ως παράδειγμα του ρωσικού ιμπεριαλισμού, ενώ ο ίδιος ο πρόεδρος Ούρχο Κέκονεν παραδέχτηκε  ότι η στάση των Σοβιετικών ήταν «κατανοητή».

Ας επιστρέψουμε στα Ηνωμένα Έθνη. Ο αποκλεισμός της Ρωσίας δεν θα μπορούσε να είναι δυνατός παρά μόνο μετά την έγκριση μιας μεταρρύθμισης του Καταστατικού από τη Γενική Συνέλευση. Ήταν δυνατό τον Οκτώβριο, αλλά όχι πλέον σήμερα. Το σχέδιο αυτό συνοδεύεται από επανερμηνεία της ιστορίας και της φύσης του ΟΗΕ.

Ισχυρίζεται ότι η συμμετοχή στον Οργανισμό απαγορεύει τον πόλεμο. Αυτό είναι ανοησία. Η ένταξη στον ΟΗΕ υποχρεώνει για τη «διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας», αλλά καθώς οι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι, επιτρέπει τη χρήση βίας σε ορισμένες συνθήκες. Μερικές φορές αυτή η εξουσιοδότηση γίνεται ακόμη και υποχρέωση βάσει της «ευθύνης προστασίας». Αυτό ακριβώς κάνει η Ρωσία για τους πληθυσμούς του Ντονμπάς και της Νοβορωσίας. Σημειώστε ότι η Μόσχα δεν είναι τυφλή και έκανε πίσω όσον αφορά την δεξιά όχθη (βόρειο μέρος) της πόλης της Χερσώνας. Το Ρωσικό Γενικό Επιτελείο αποσύρθηκε πίσω από ένα φυσικό σύνορο, τον ποταμό Δνείπερο, θεωρώντας αδύνατο να υπερασπιστεί το άλλο μέρος της πόλης ενάντια στους δυτικούς στρατούς και αυτό παρότι ο πληθυσμός ολόκληρης της πόλης είχε ζητήσει σε δημοψήφισμα την προσχώρηση στη Ρωσική Ομοσπονδία. Δεν υπήρξε ποτέ ρωσική ήττα στη Χερσώνα, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους Δυτικούς να μιλούν για «επανάκτηση» της από το καθεστώς Ζελένσκι.

Προπαντός επισκιάζουν τη λειτουργία του ΟΗΕ θέτοντας υπό αμφισβήτηση τον ρόλο του Συμβουλίου Ασφάλειας. Όταν ιδρύθηκε ο Οργανισμός, ήταν θέμα αναγνώρισης της ισότητας μεταξύ κάθε κράτους στη Γενική Συνέλευση και να δοθεί στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής η ικανότητα πρόληψης συγκρούσεων στο κόρφο του Συμβούλιο Ασφαλείας. Το τελευταίο δεν είναι τόπος δημοκρατίας, αλλά συναίνεσης: καμία απόφαση δεν μπορεί να ληφθεί χωρίς τη συμφωνία όλων των πέντε μόνιμων μελών του. Προσποιούμαστε ότι ξαφνιαζόμαστε που δεν μπορούν να καταδικάσουν τη Ρωσία, αλλά μήπως απόρησε κανείς που δεν καταδικάστηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και μερικές φορές η Γαλλία για τους παράνομους πολέμους τους στο Κοσσυφοπέδιο, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και στη Λιβύη; Χωρίς το δικαίωμα αρνησικυρίας, ο ΟΗΕ θα γίνει μια απολύτως αναποτελεσματική συνέλευση. Ωστόσο, αυτή η ιδέα κερδίζει έδαφος στη Δύση.

Περαιτέρω, θα ήταν παράλογο να πιστεύουμε ότι η Κίνα, κορυφαία εμπορική δύναμη στον κόσμο, θα παραμείνει σε έναν ΟΗΕ από τον οποίο θα έχει αποκλειστεί η Ρωσία, η κορυφαία στρατιωτική δύναμη στον κόσμο. Το Πεκίνο δεν θα παίξει τον εγγυητή σε μια επιχείρηση εναντίον του συμμάχου του, διότι είναι πεπεισμένο ότι ο θάνατός του θα είναι το προοίμιο του δικού του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Ρώσοι και οι Κινέζοι προετοιμάζουν άλλους θεσμούς που θα επιδείξουν μόνο εάν ο ΟΗΕ μετουσιώνεται, αν μετατραπεί σε μονόχρωμη συνέλευση και χάσει έτσι την ικανότητά του να αποτρέπει τις συγκρούσεις.

Αντιλαμβανόμαστε ότι η μόνη πιθανή διέξοδος είναι οι Δυτικοί να αποδέχονται να είναι μόνο αυτό που είναι. Αλλά προς το παρόν, δεν είναι σε θέση να το πράξουν. Διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα ελπίζοντας να διατηρήσουν τους αιώνες ηγεμονίας τους. Αυτό το παιχνίδι τελείωσε ταυτόχρονα επειδή είναι κουρασμένοι και κυρίως επειδή ο υπόλοιπος κόσμος έχει αλλάξει!

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] "Hatten Sie gedacht, ich komme mit Pferdeschwanz?", Tina Hildebrandt und Giovanni di Lorenzo, Die Zeit, 7. Dezember 2022.

[2] «Hollande: ‘There will only be a way out of the conflict when Russia fails on the ground’», Theo Prouvost, The Kyiv Independant, December 28, 2022.

[3] «Ukraine: UN General Assembly demands Russia reverse course on ‘attempted illegal annexation’», UN News, October 13, 2022.

[4] «Buhari : les armes utilisées en Ukraine pénètrent dans les pays du bassin du lac Tchad», Tass, Alwihda Info, 8 Décembre 2022. «Le Sahel menacé par le djihadisme: une nouvelle Syrie», Leslie Varenne, Mondafrique, 15 décembre 2022.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Κάποια νέα για τη σταυροφορία του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας

 Κάποια νέα για τη σταυροφορία του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας

Εισαγωγή: περιγραφή του τρέχοντος πλαισίου

 

Πριν ρίξουμε μια ματιά σε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες πρόσφατες εξελίξεις, νομίζω ότι είναι σημαντικό να καταστήσουμε σαφές κάτι που πρέπει να επαναλαμβάνεται σχεδόν συνεχώς: αυτό που βλέπουμε σήμερα δεν είναι ένας πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, αλλά μεταξύ της Ρωσίας και της ενωμένης, ενισχυμένης Δύσης. Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει ότι η Ρωσία βρίσκεται σε πόλεμο με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, όπου το τελευταίο δεν είναι παρά μόνο ένα υπάκουο, αν και αναποτελεσματικό, εργαλείο για τις ΗΠΑ. Επιπλέον, δεδομένου ότι ορισμένες χώρες του ΝΑΤΟ διαδραματίζουν τώρα κρίσιμο ρόλο στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας (το Ηνωμένο Βασίλειο, η Σουηδία, η Πολωνία και η Ουκρανία, όπου η τελευταία είναι de facto μέλος του ΝΑΤΟ), νομίζω ότι ο καλύτερος και απλούστερος τρόπος για να περιγράψουμε αυτήν την κατάσταση είναι να πούμε ότι πρόκειται για σταυροφορία του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας.

 

Όσο για το Μπαντεριστάν, είναι ήδη ένα πλήρες κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, με περίπου τα ίδια δικαιώματα με όλα τα άλλα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, δηλαδή κανένα, εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών. Επί του παρόντος, οι δήθεν «ουκρανικές δυνάμεις» αποτελούνται ήδη από 40-80% ξένους μαχητές (ανάλογα με τη σημασία της τοποθεσίας) και περιλαμβάνουν πολλά σημερινά μέλη του προσωπικού του ΝΑΤΟ. Παρεμπιπτόντως, το μεγαλύτερο μέρος του πρώην σοβιετικού εξοπλισμού που κατείχαν τα πρώην μέλη της CEI (Central European Initiative) καταστράφηκε από τη Ρωσία, γεγονός που θέτει ένα πολύ ακανθώδες πρόβλημα για το ΝΑΤΟ: δεν μπορεί πλέον να στείλει σοβιετικό εξοπλισμό στο Μπαντεραστάν και αν στείλει τον δικό του, όχι μόνο θα τον χάσει για πάντα, αλλά το ευρύ κοινό (ή, τουλάχιστον, όσοι έχουν ανάγκη να γνωρίζουν) θα γνωρίζει ότι τα δυτικά οπλικά συστήματα κάθε άλλο παρά υπέροχα είναι: ορισμένα είναι πολύ καλά, άλλα όχι, αλλά τα περισσότερα είναι άχρηστα εναντίον ενός σύγχρονου αντιπάλου. Θυμάστε τους «φοβερούς» Μπαϊρακτάρ; Πού βρίσκονται τώρα; Το ίδιο ισχύει και για όλα τα άλλα θαύματα φυσικά...

Γιατί σταυροφορία; Για πολλούς λόγους, που κυμαίνονται από το γεγονός ότι ο δυτικός ιμπεριαλισμός γεννήθηκε με τις πρώτες Σταυροφορίες έως το γεγονός ότι, όπως πάντα, η Δύση μισεί και προσπαθεί να καταστρέψει τη Ρωσία με γνήσιο θρησκευτικό ζήλο, αν και σαφώς σατανικό (όλες οι Δυτικές Σταυροφορίες ήταν σατανικής έμπνευσης, αλλά αυτό είναι ένα θέμα για άλλη φορά).

 

Παρεμπιπτόντως, η κατανόηση αυτού έχει σημαντικές επιπτώσεις στον σχεδιασμό δύναμης για τη Ρωσία. Πρώτον, η ΕΣΕ στην Ουκρανία δεν είναι παρά μόνο ένα συγκεκριμένο σημείο σε έναν πολύ μεγαλύτερο πόλεμο που, στην πραγματικότητα, περιλαμβάνει ήδη το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μας (τουλάχιστον σε οικονομικούς και πολιτικούς όρους). Δεύτερον, ενώ η Ρωσία πρέπει να διεξάγει την ΕΣΕ (Ειδηκή Στρατιωτική Επιχείρηση) της, πρέπει επίσης να προετοιμαστεί για έναν ανοιχτό, πλήρους κλίμακας πόλεμο με τη Δύση, πιθανώς έναν πυρηνικό πόλεμο. Με άλλα λόγια, η Ρωσία πρέπει να διατηρήσει τη συντριπτική πλειονότητα των πόρων και των δυνατοτήτων της έτοιμη για μια πολύ μεγαλύτερη σύγκρουση από αυτήν που παρακολουθούμε επί του παρόντος. Όλα αυτά για να πούμε ότι η Ρωσία δεν θέλει να κάνει το ίδιο λάθος με το ΝΑΤΟ όταν πλημμύρισε την Ουκρανία με τόσα πολλά οπλικά συστήματα που τώρα τα στερείται για δική της χρήση. Έχοντας αυτό κατά νου, προτείνω να εξετάσουμε μερικές ενδιαφέρουσες εξελίξεις:

Πρώτον: χρησιμοποιεί η Ρωσία ιρανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη ή όχι, και αν ναι, γιατί;

Πρώτον, ας δηλώσουμε το προφανές: τόσο η Ρωσία όσο και το Ιράν έχουν αρνηθεί ότι το Ιράν έχει εξαγάγει μη επανδρωμένα αεροσκάφη στη Ρωσία. Στη συνέχεια, ας πούμε κάτι εξίσου προφανές: ενώ αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, οι περισσότεροι παρατηρητές δεν φαίνεται να πιστεύουν ότι η Τεχεράνη και η Μόσχα λένε την αλήθεια.

Ένα από τα κύρια προβλήματα είναι ότι οι περισσότεροι παρατηρητές κάνουν πολύ αμφισβητήσιμες υποθέσεις, συμπεριλαμβανομένων των ακόλουθων. Εάν η Ρωσία χρησιμοποιεί πράγματι ιρανικά drones, είναι επειδή:

§  Τα ιρανικά drones είναι ανώτερα από τα ρωσικά drones

§  Η Ρωσία ξέμεινε από drones

Ας ασχοληθούμε λοιπόν με αυτά τα δύο σημεία.

Είναι τα ιρανικά drones ανώτερα από τα ρωσικά drones; Αυτή η ερώτηση δεν μπορεί να απαντηθεί ως τέτοια επειδή δύο όροι δεν ορίζονται σωστά: ο όρος «drone» και ο όρος «ανώτερος».

Πρώτον, τα «drones» κυμαίνονται από μικρά τετράτροχα που μπορείτε να τοποθετήσετε στην παλάμη του χεριού σας έως μεγάλα drones, μεγέθους αεροπλάνου και εξαιρετικά εξελιγμένα. Ας αποφασίσουμε λοιπόν αυθαίρετα ότι όλα τα drones μπορούν να τοποθετηθούν σε μία από τις πέντε κατηγορίες: A, B, C, D και F. Στη συνέχεια, κατά τη σύγκριση των δυνατοτήτων των ρωσικών και ιρανικών drones, πρέπει να αποφύγουμε τη λογική παγίδα της «σύγκρισης μήλων με πορτοκάλια» και πρέπει να συγκρίνουμε κατηγορία ανά κατηγορία. Θα μπορούσε να είναι ότι στις κατηγορίες A, B, D και F, η Ρωσία έχει πολύ πιο αποτελεσματικά drones από το Ιράν, αλλά το τελευταίο προηγείται για τα drones τύπου C.

Είναι αυτό δυνατό, ακόμη και θεωρητικά;

Ω ναι, απολύτως! Το Ιράν έχει αναπτύξει πολύ εξελιγμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και πυραύλους και τα έχει χρησιμοποιήσει στο Ιράκ ή τη Σαουδική Αραβία με καταστροφική αποτελεσματικότητα. Πιο σημαντικό ακόμη, για τις ιρανικές αρχές, η ανάπτυξη μιας πολύ ισχυρής ικανότητας μη επανδρωμένων αεροσκαφών/πυραύλων αποτελεί εθνική προτεραιότητα και, ίσως, το κλειδί για την αποτροπή των αγγλοσιονιστών. Και παρόλο που στη Ρωσία το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα έχει αναπτύξει πολλά εξελιγμένα drones, θα έλεγα ότι πριν από την έναρξη της ΕΣΕ, τα drones ήταν χαμηλότερη προτεραιότητα για τη Ρωσία από ό, τι για το Ιράν. Έτσι, είναι απολύτως πιθανό ότι, ενώ η Ρωσία ηγείται για ορισμένους τύπους drones, το Ιράν διαθέτει ανώτερες δυνατότητες για άλλους τύπους drones.

Έπειτα, υπάρχει το ζήτημα του κόστους. Τα ιρανικά drones είναι πολύ *πολύ* φθηνά, ειδικά σε σύγκριση με μερικά πολύ πιο ακριβά ρωσικά ισοδύναμα.

 

Τέλος, υπάρχει το ζήτημα της διαθεσιμότητας. Ακόμα κι αν το ρωσικό drone X είναι ανώτερο από το ιρανικό drone Y, αυτό δεν σημαίνει ότι η Ρωσία μπορεί να παράγει αρκετά X drones για τις ανάγκες της, οπότε γιατί να μην αγοράσετε ιρανικά drones Y πολύ πιο φθηνά αλλά πολύ αποτελεσματικά για ένα κλάσμα του κόστους ΚΑΙ με άμεση παράδοση;

Τι να σκεφτούμε λοιπόν για την παράξενη ομοιότητα μεταξύ του ρωσικού drone Geranium-2 και του ιρανικού Shahed-136;

Η συμβουλή μου: απολύτως τίποτα.

Ναι, μοιάζουν, αλλά, ειλικρινά, η συγκλίνουσα εξέλιξη είναι πολύ συνηθισμένη στην τεχνολογία, ειδικά στην αεροδιαστημική. Σε αυτή την περίπτωση, το Geranium-2 και το Sahed-136 μοιάζουν, έχουν τον ίδιο ήχο και είναι συνήθως δύσκολο να διακριθούν. Μπορείτε να διακρίνετε μια οβίδα 152mm από μια οβίδα 155mm; Τι γίνεται με δύο οβίδες του ίδιου διαμετρήματος, αλλά κατασκευασμένες από διαφορετικούς κατασκευαστές;

Τι γνωρίζουμε λοιπόν με βεβαιότητα; Γνωρίζουμε ότι η Ρωσία έχει αυξήσει σημαντικά τη χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών και ότι ορισμένα φαίνονται πραγματικά ιρανικά. Αλλά ακόμη και ιρανικά drones μπορούν να κατασκευαστούν στη Ρωσία (με ή χωρίς άδεια). Πρέπει ένα drone ιρανικής σχεδίασης που κατασκευάστηκε στη Ρωσία (ή ένα drone ρωσικής σχεδίασης που κατασκευάστηκε στο Ιράν) να θεωρείται ιρανικό ή ρωσικό;

Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, τι διαφορά έχει ούτως ή άλλως;

Γνωρίζουμε ότι το Ιράν είναι ένας πολύ ισχυρός και αξιόπιστος σύμμαχος της Ρωσίας (θα έλεγα μάλιστα ότι είναι μακράν ο καλύτερος σύμμαχος της Ρωσίας αυτή τη στιγμή). Γνωρίζω πολύ καλά ότι οι παρασκηνιακοί δεσμοί μεταξύ Ρωσίας και Ιράν είναι πολλοί και βαθείς. Φυσικά, στη Δύση, το Ιράν είναι σχεδόν τόσο δαιμονοποιημένο όσο και η Ρωσία, και το γεγονός ότι οι Νεοσυντηρητικοί συνδυάζουν τα δύο είναι ένα καλό θέμα συζήτησης. Αλλά δεν πρέπει να δηλώνουμε ότι όλα αυτά είναι «νεοσυντηρητικά ψέματα» απλώς και μόνο επειδή οι νεοσυντηρητικοί χρησιμοποιούν τη Ρωσία για να δαιμονοποιήσουν το Ιράν και το Ιράν για να δαιμονοποιήσουν τη Ρωσία. Αντιθέτως, πιστεύω ότι το Ιράν αξίζει πλήρως τη δημόσια έκφραση ευγνωμοσύνης και θαυμασμού της Ρωσίας. Γιατί ακόμη και αν οι Ιρανοί δεν έχουν πουλήσει ούτε ένα drone στη Ρωσία, υποστηρίζουν σαφώς και ανοιχτά τη Ρωσία στην επιθυμία της να νικήσει τον Μεγάλο Σατανά και να δημιουργήσει έναν πολυπολικό κόσμο.

Εν πάση περιπτώσει, πιστεύω ότι το θέμα των ιρανικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών δεν αποτελεί πρόβλημα, εκτός από το ότι χαιρετίζω την αύξηση της πραγματικής χρήσης μη επανδρωμένων αεροσκαφών από τη Ρωσία κατά του ΝΑΤΟ, ανεξάρτητα από το πού κατασκευάστηκαν αυτά τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη ή τον σχεδιαστή τους.

Μήπως ανέφερα ότι οι τρελοί στο Κίεβο έχουν δηλώσει ότι έχουν έναν «θόλο κατά των drones» πάνω από το Κίεβο (το όνομα πρέπει να είναι μια προσπάθεια αντιγραφής / απομίμησης του Ισραήλ); Δείτε σε τι μοιάζουν όλα αυτά:

1: Το μυστηριώδες drone. 2: Ο ουκρανικός αντι-drone «θόλος» σε δράση. 3: Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα

Τέλος, αυτό θέτει το ερώτημα: Μήπως οι Ρώσοι λένε ψέματα για τα ιρανικά drones;

Ειλικρινά, δεν ξέρω. Αλλά αυτά που ξέρω είναι:

Στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, ο Πούτιν είπε: «Δεν υπάρχει ανάγκη για μαζικές επιδρομές τώρα. Άλλα καθήκοντα είναι στην ημερήσια διάταξη, γιατί νομίζω ότι από τους 29 στόχους που είχε προγραμματίσει να χτυπήσει το Υπουργείο Άμυνας, μόνο επτά δεν χτυπήθηκαν. Τώρα όμως το αντιμετωπίζουν σταδιακά. Δεν υπάρχει ανάγκη για μαζικές επιδρομές, τουλάχιστον προς το παρόν. Όσο για το μέλλον, θα δούμε.»

 

Αυτό ερμηνεύτηκε αμέσως από τους συνήθεις 6ους πολεμοχαρείς χρονικογράφους και τους (ψευδο) «φίλους της Ρωσίας» ως ένδειξη αδυναμίας, αναποφασιστικότητας και, φυσικά, επικείμενης ήττας.

Αλλά ο Πούτιν, εκτός από πρώην αξιωματικός πληροφοριών, είναι επίσης νομικός και είναι πολύ προσεκτικός στα λόγια του. Ας πάρουμε λοιπόν τη φράση «Δεν υπάρχει ανάγκη για μαζικές επιδρομές τώρα». Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις πολύ διφορούμενες λέξεις εδώ: «ανάγκη», «μαζική» και «τώρα». Ας τα δούμε ένα προς ένα:

§  Ανάγκη: σημαίνει ακριβώς αυτό που λέει, ότι δεν υπάρχει *αναγκαιότητα* για το Χ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει «επιθυμία» ή «δικαιολογία» ή «πλεονέκτημα» στο να κάνεις το Χ. Οι επικριτές του Πούτιν αυτό το «έχασαν».

§  Μαζική: εάν 200 πύραυλοι είναι μαζικοί, θα ήταν 180 λιγότερο μαζικοί; Γιατί όχι 150; 100; Φυσικά, και αυτό έχει ξεφύγει από τους επικριτές του Πούτιν.

§  Τώρα: εννοούσε «σήμερα» ή «αυτό το πικοδευτερόλεπτο» ή μήπως «αυτό το μήνα»; Κανείς δεν ξέρει. Και, ναι, φυσικά, οι επικριτές του Πούτιν το «έχασαν» και αυτό.

 

Αλλά το κύριο πράγμα που οι επικριτές του Πούτιν έχασαν, ή δεν ήθελαν να το δουν, ήταν ότι τα πυραυλικά πλήγματα συνεχίστηκαν. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τον «Ze», έχουν ήδη καταστρέψει τουλάχιστον το 30% (πράγμα που σημαίνει ότι στην πραγματικότητα η ζημιά είναι πολύ μεγαλύτερη!) της ικανότητας παραγωγής ενέργειας της Ουκρανίας και δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι αυτές οι επιδρομές θα σταματήσουν σύντομα.

Από την άλλη, ο Πούτιν δήλωσε επίσης: «Όσο για το μέλλον, θα δούμε». Πότε αρχίζει το «μέλλον»; Τεχνικά, μόλις ειπώθηκαν αυτές οι λέξεις!

Τότε, μήπως ο Πούτιν είπε *ψέματα*; Όχι, όχι τεχνικά, αλλά ήταν σίγουρα «ήπιος με τις λέξεις» και αυτό ήταν αρκετό για τους ηλίθιους του ΝΑΤΟ να πιστέψουν ότι τα πυραυλικά πλήγματα είχαν τελειώσει. Την επόμενη μέρα, ανακάλυψαν ότι έκαναν μεγάλο λάθος, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά.

Ένα άλλο παράδειγμα - εδώ είναι τι είπε ο Πεσκόφ για τα ιρανικά drones: «Όχι, δεν έχουμε τέτοιες πληροφορίες. Χρησιμοποιείται ρωσικός εξοπλισμός. Το ξέρετε καλά. Φέρει ρωσικές ονομασίες. Όλες οι άλλες ερωτήσεις μπορούν να απευθύνονται στο Υπουργείο Άμυνας». Τι περιμένετε;! Ποιες «άλλες ερωτήσεις»; Επιπλέον, μπορείτε να εφαρμόσετε μια ρωσική «ονομασία» σε οτιδήποτε, ακόμη και σ’ ένα στοιχείο που αγοράζεται στο εξωτερικό. Ο Πεσκόφ είναι επίσης «ευγενικός στα λόγια» εδώ.

Το συμπέρασμα είναι το εξής: η εξαπάτηση είναι βασικό όργανο του πολέμου, αλλά τα συνεχή ψέματα καταστρέφουν την αξιοπιστία σας. Είναι οι Ρώσοι ικανοί να πουν ψέματα; Απολύτως, ας μην είμαστε αφελείς. Αλλά, όταν τους δοθεί η ευκαιρία, οι Ρώσοι πολιτικοί προτιμούν να είναι διφορούμενοι, «ωραίοι με τις λέξεις» ή οποιαδήποτε άλλη έκφραση της επιλογής σας. Προσπαθούν να πουν λιγότερα ψέματα από το ΝΑΤΟ (το οποίο ασχολείται μόνο με την οπτική, τα PYSOPS, τις δημόσιες σχέσεις, την προπαγάνδα κ.λπ. κ.λπ.) και προσπαθούν να μην είναι πολύ αγενείς γι 'αυτό.

Μπορούμε, λοιπόν, να πιστέψουμε τις ρωσικές ή ιρανικές διαψεύσεις;

Σας συμβουλεύω ανεπιφύλακτα να μην το κάνετε.

Δύο: Σαμποτάζ NS1 /NS2 (μέσω επανάληψης του MH17).

 

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι ευρωπαίοι πολιτικοί είναι αστείοι. Εκτός αν ζεις κάτω από τον ζυγό τους, φυσικά. Σε αυτήν την περίπτωση, οι ευρωβουλευτές δήλωσαν αρχικά ότι η Ρωσία δεν θα έχει πρόσβαση στην έρευνα δολιοφθοράς των NS1/NS2 (MH-17 υπάρχει κανείς;) Ειδικά η Σουηδία, στην οποία ο θείος Σαμουήλ ανέθεσε σαφώς το «έργο του καθαρισμού». Όσο για τους Γερμανούς, δεν φοβούνται πραγματικά τη γελοιοποίηση:  ανακοίνωσαν ότι ήταν πράγματι σαμποτάζ, αλλά κανείς δεν ξέρει από ποιον. Προφανώς, το να είναι η σκύλα του θείου Σαμουήλ είναι αυτό που αναμένεται από τους ηγέτες της κατεχόμενης Γερμανίας...

Δείτε αυτές τις εικόνες της ζημιάς: https://rumble.com/v1okzp2-ns12-footage-of-damage.html

Ακόμη και με την άμεση ομολογία του Μπάιντεν, οι ΕυρωΛεμμίνοι δεν έχουν απολύτως ΚΑΜΙΑ ΙΔΕΑ για το ποιος  μπορεί να σαμποτάρισε το NS1/NS2. Στην καλύτερη περίπτωση, θα αναφέρουν τη Ρωσία ως πιθανό ένοχο. 

Μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς τους γελοίους και δειλούς ηττημένους ότι θα κάνουν ένα «remake του MH17» και θα χρησιμοποιήσουν την ίδια τσάντα βρώμικων τεχνασμάτων (ξεκινώντας, φυσικά, με τον αποκλεισμό της Ρωσίας από την έρευνα επειδή... ... εεε...... καλά, η Ρωσία είναι κακιά, ξέρετε;!).

Φυσικά, «έρχεται ο χειμώνας», μεταφορικά και κυριολεκτικά, αλλά προς το παρόν, οι άνθρωποι στη Δύση διασκεδάζουν με το συνηθισμένο ρωσοφοβικό μίσος:

Στην πραγματικότητα, αυτή η εικόνα δείχνει μια σερβική γέφυρα που καταστράφηκε από το ΝΑΤΟ!

Και μετά υπάρχει αυτό το αριστούργημα:

Σύμφωνα με αξιωματούχο των Ηνωμένων Εθνών, η Ρωσία δίνει Βιάγκρα στους στρατιώτες της για να βιάσουν τις Ουκρανές γυναίκες.

Αυτό μας φέρνει πίσω σε αυτό κατά τη διάρκεια της επίθεσης του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης:

Σύμφωνα με αμερικανό απεσταλμένο, τα στρατεύματα του Καντάφι εφοδιάζονται με Βιάγκρα για να μπορούν να βιάσουν.

Υποθέτω ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, συμπεριλαμβανομένου του δυτικού πολιτικού λόγου... Αυτό, και μια πολύ παθολογική εμμονή με τα σεξουαλικά θέματα (η Δύση είναι σαφώς το πιο σεξουαλικά δυσλειτουργικό μέρος του πλανήτη αυτή τη στιγμή).

Τρίτον: Τι κάνουμε λοιπόν από εδώ και πέρα;

Πρώτα απ’ όλα, θα υπάρξουν περισσότερα από τα ίδια, δηλαδή η Δύση θα συνεχίσει να βασίζεται στην τρομοκρατία ως ένα από τα κύρια όπλα της κατά της Ρωσίας. Οι περισσότεροι από εσάς πρέπει να έχετε ακούσει για τη σφαγή Ρώσων στρατιωτών που εκπαιδεύονται από τρομοκράτες τακφιρί (και όλοι γνωρίζουμε ποιος διευθύνει τους τρομοκράτες τακφιρί σε όλο τον κόσμο!), αλλά πιθανότατα δεν έχετε ακούσει ότι οι υπηρεσίες ασφαλείας της Λευκορωσίας έχουν αποτρέψει μια σειρά τρομοκρατικών ενεργειών στη Λευκορωσία (δείτε το άρθρο που μεταφράζεται από μηχανή εδώ).

Και δεδομένου ότι υπάρχουν πάντα περισσότεροι πιθανοί στόχοι παρά πόροι για την προστασία τους, μπορούμε, δυστυχώς, να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις στη Ρωσία θα συνεχιστούν. Και όχι, ο Πούτιν δεν θα αναστήσει τον Σμυρς (συγγνώμη νοσταλγοί συναισθηματικοί-μαρξιστές!) και η Ρωσία δεν θα γίνει ξανά ΕΣΣΔ ή ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Όχι επειδή ο Πούτιν δεν το θέλει (και σίγουρα ΔΕΝ το θέλει), αλλά επειδή ο ρωσικός λαός δεν το θέλει: η Ρωσία θα παραμείνει μια ελεύθερη και ανοιχτή κοινωνία, ακόμη και αν το τίμημα είναι να υφίσταται τακτικές τρομοκρατικές επιθέσεις. Τώρα, τελικά και αναπόφευκτα, η ρωσική κοινωνία θα αλλάξει καθώς ο πόλεμος εναντίον του ΝΑΤΟ θα διαρκέσει πολλούς μήνες, αν όχι χρόνια, και ολόκληρη η ρωσική κοινωνία θα πρέπει σταδιακά να περάσει σε πλήρη «πολεμική λειτουργία», συμπεριλαμβανομένης όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και των αντιτρομοκρατικών επιχειρήσεων.

[Υ.Γ.: αυτός ο πόλεμος έχει ήδη αλλάξει βαθιά τη Ρωσία και, κατά τη γνώμη μου, προς το καλύτερο. Η 5η στήλη είναι σχεδόν νεκρή. Οι οπαδοί της ατλαντικής ολοκλήρωσης έχουν φύγει ή κρύβονται βαθιά. Η 6η στήλη έχει καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για τις λεγόμενες «ήττες» και την «επικείμενη κατάρρευση» της Ρωσίας, αλλά αυτή τη στιγμή, μόνο ένας ηλίθιος που βρίσκεται στο τελικό στάδιο μπορεί ακόμα να μη «μυρίσει τον καφέ» και να ξυπνήσει με την πραγματικότητα. Δεκάδες «Ρώσοι» φιλελεύθεροι (οι οποίοι εκπροσωπούνταν σε μεγάλο βαθμό στα μέσα ενημέρωσης, την ψυχαγωγία, τη μουσική, τις τέχνες κ.λπ.) είτε μετανάστευσαν (συνήθως στο Ισραήλ, την Πολωνία, το Ηνωμένο Βασίλειο ή σε ένα από τα τρία κράτη της Βαλτικής) είτε βυθίστηκαν σε βαθιά κατάθλιψη. Οι Ρώσοι νομοθέτες ψηφίζουν τον ένα νόμο μετά τον άλλο για να καταστήσουν πιο δύσκολη τη σκόπιμη διάδοση των PSYOP του ΝΑΤΟ και από τώρα και στο εξής, αντί να αντιμετωπίζετε την υποστήριξη και τον θαυμασμό των «φιλελεύθερων» στη Ρωσία και στο εξωτερικό, εκθέτετε τον εαυτό σας σε πρόστιμα και ακόμη και φυλάκιση. Αυτό που κάποτε ήταν ένας ευχάριστος τρόπος ζωής για τους «Ρώσους φιλελεύθερους» μετατρέπεται σταδιακά σε εφιάλτη. Το συμπέρασμα έχει ως εξής: οι πόλεμοι πολώνουν και αυτή η πόλωση καθιστά πολύ πιο εύκολο να καταλάβουμε "ποιος είναι πραγματικά ποιος". Ακόμη και ένας σκληροπυρηνικός αρθρογράφος του 6ου αιώνα όπως ο Στρέλκοφ/Γκίρκιν τελικά σταμάτησε να δαγκώνει τα χείλη του και προσφέρθηκε να ενταχθεί εθελοντικά στις ρωσικές δυνάμεις στη μάχη. Όποια και αν ήταν τα πραγματικά του κίνητρα, θα πω ότι πρόκειται για μια έντιμη και θαρραλέα ενέργεια που κανένας πέμπτος φάλαγγας ή φιλελεύθερος δεν είχε το θάρρος να μιμηθεί, τουλάχιστον μέχρι στιγμής και εξ όσων γνωρίζω. Είμαι σχεδιόν σίγουρος ότι η Ρωσία που θα βγει (νικήτρια, φυσικά) από αυτόν τον πόλεμο θα είναι μια πολύ διαφορετική Ρωσία από αυτή που γνωρίζουμε μέχρι στιγμής. Με τρομερό τρόπο, αυτός ο πόλεμος θα μπορούσε να είναι σωτήρια για τους λαούς της Ρωσίας: είναι, τελικά, ένας πόλεμος για την ίδια την επιβίωση του ρωσικού πολιτιστικού βασιλείου.   Υπάρχουν επίσης πολλές φήμες και «πράγματα που ετοιμάζονται» και τα οποία πρέπει να περιμένουμε. Θα αναφέρω μόνο μερικά από αυτά εδώ:

§  Αυτή τη στιγμή, μεγάλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ συγκεντρώνονται σε διάφορες τοποθεσίες για να συνεχίσουν την Επιχείρηση «Ζωές εναντίον Εικόνων» στην οποία οι Ουκρανοί ανταλλάσσουν ζωές μαζικά για την ευχαρίστηση να μιλούν για «στρατηγικές προόδους» ενώ κερδίζουν μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα εδώ και εκεί.

§  Ρωσικές πηγές ισχυρίζονται ότι ετοιμάζεται κάποιου είδους

αντισυμβατική επίθεση εναντίον της Χερσώνας και του ZNPP.

§  Ρωσικές πηγές ισχυρίζονται επίσης ότι το ΝΑΤΟ συγκεντρώνει τις δυνάμεις πυροβολικού και πυραύλων του για να προετοιμαστεί για μαζικά πλήγματα (;) κατά της πόλης της Χερσώνας

§  Για τους λόγους αυτούς, οι αρχές της Χερσώνας επέτρεψαν στους πολίτες που το επιθυμούσαν να φύγουν και να εγκατασταθούν προσωρινά σε ασφαλέστερο μέρος. Αυτό προφανώς ΔΕΝ σημαίνει ότι οι Ρώσοι σχεδιάζουν να αποσυρθούν από τη Χερσώνα, καθώς σύμφωνα με το ρωσικό δίκαιο πρόκειται πλέον για ρωσικό έδαφος.

§  Τα ρωσικά πυραυλικά πλήγματα συνεχίζονται, κυρίως εναντίον σταθμών παραγωγής ενέργειας και θέσεων διοίκησης. Δεδομένου ότι ο «Ze» κατέστησε παράνομη την ανάρτηση βίντεο ρωσικών επιθέσεων, μόνο οι επιθέσεις σε μεγάλες πόλεις εμφανίζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι ρωσικές επιθέσεις σε στρατιωτικά κέντρα διοίκησης σχεδόν ποτέ δεν καταγράφονται ή εμφανίζονται.

§  Οι Ρώσοι κάνουν επίσης «κάτι» στο Starlink, και ο Μασκ (του οποίου η «περήφανη αντίσταση» στο Πεντάγωνο διήρκεσε λιγότερο από 24 ώρες!) ισχυρίστηκε ακόμη ότι οι Ρώσοι θα μπορούσαν να γκρεμίσουν ολόκληρο το σύστημα. Προς το παρόν, η ρωσική επέμβαση φαίνεται να επικεντρώνεται σε περιοχές κοντά στη γραμμή επαφής, αλλά αυτό θα μπορούσε να αλλάξει μόλις το ρωσικό αρχηγείο αποφασίσει ότι είναι η κατάλληλη στιγμή. Εάν τα πράγματα γίνουν ακόμη χειρότερα, τα δυτικά drones και τα AWACS θα είναι τα επόμενα που θα αντιμετωπίσουν «τεχνικά προβλήματα».

§  Σε αυτό που αποκαλώ «Περιοχή Β» (δηλαδή τον ελεύθερο κόσμο), οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν τους συμμάχους τους τον ένα μετά τον άλλο, ο τελευταίος που πέρασε στη ρωσική πλευρά είναι, από όλες τις χώρες, η Σαουδική Αραβία, η οποία είπε πρώτα στον Μπάιντεν να πάει και να γ@μ@@@@εί σχετικά με τον ΟΠΕΚ+ και που τώρα θέλει να ενταχθεί στους BRICS! Δεν μπορώ να πω ότι είμαι μεγάλος οπαδός της Σαουδικής Αραβίας, αλλά συμφωνώ για την ένταξη της στους BRICS, αν αυτό θέλει.

 

Τέλος, το τελευταίο σημείο αλλά εξίσου σημαντικό, είναι η αίσθηση ότι «κάτι ετοιμάζεται».

Σήμερα, οι Ρώσοι και οι Λευκορώσοι δημιούργησαν μια κοινή δύναμη που προκαλεί μεγάλη ανησυχία στους κατοίκους του Κιέβου και του Λβοφ. Αυτό δεν σημαίνει ότι λευκορωσικές μονάδες (ή μεμονωμένοι στρατιώτες) πρόκειται να διασχίσουν τα σύνορα και να επιτεθούν, αλλά, όπως και με την αρχική προσποίηση γύρω από το Κίεβο, δημιουργεί έναν μεγάλο πονοκέφαλο για τους σχεδιαστές του ΝΑΤΟ που δεν μπορούν να διαθέσουν όλους τους πόρους τους στις γραμμές επαφής στην ανατολική Ουκρανία. Και, εάν και όταν είναι απαραίτητο, αυτή η δύναμη (το μέγεθος της οποίας είναι ασαφές, αλλά φαίνεται να είναι σημαντικό) θα μπορούσε, φυσικά, να χρησιμοποιηθεί, ειδικά εάν η ύαινα της Ευρώπης αποφασίσει να δαγκώσει ένα κομμάτι του Μπαντεριστάν (ή της Λευκορωσίας!). Υπάρχουν συντριπτικές ενδείξεις ότι η Ρωσία προετοιμάζει επίσης μια σημαντική δύναμη για οποιαδήποτε επιχείρηση, αλλά δεν μπορώ καν να μαντέψω πού θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αυτή η δύναμη ή δυνάμεις ούτε πώς.

 

Συμπέρασμα: ένας διαιρεμένος πλανήτης σε προβλέψιμο μέλλον

 

Αυτό που βλέπουμε είναι η δημιουργία δύο τμημάτων του πλανήτη μας: της αγγλοσαξονικής ηγεμονίας (στην οποία μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ έχουν εξουσία, ενώ τα υπόλοιπα είναι αποικίες, κατεχόμενες χώρες, εθελοντές σκλάβοι κ.λπ.) και του πολυπολικού ελεύθερου κόσμου. Παρότι οι δύο συνασπισμοί δεν βρίσκονται τεχνικά σε πόλεμο μεταξύ τους, στην πραγματικότητα είναι ήδη πολύ μπλεγμένοι. Η Ρωσία και το Ιράν επωμίζονται το μεγαλύτερο μέρος του στρατιωτικού βάρους, ενώ άλλες ελεύθερες χώρες προσπαθούν αθόρυβα να μείνουν έξω και να κρατήσουν χαμηλό προφίλ ή, ακόμη πιο αθόρυβα, να βοηθήσουν την Κίνα και τον υπόλοιπο πολυπολικό ελεύθερο κόσμο να επιβληθούν οικονομικά. Φυσικά, η αγγλοσιονιστική ηγεμονία χρησιμοποιεί κάθε μέσο που έχει στη διάθεσή της για να υπονομεύσει όχι μόνο τη Ρωσία, αλλά και την Κίνα, το Ιράν και οποιαδήποτε άλλη χώρα τολμήσει να δηλώσει έστω και ένα ψήγμα κυριαρχίας.

Η τελική και αναπόφευκτη έκβαση αυτής της αντιπαράθεσης είναι πέρα από κάθε αμφιβολία, τουλάχιστον όχι για όσους γνωρίζουν την πραγματικότητα. Δεν είναι το αποτέλεσμα που φοβάμαι (στην πραγματικότητα, το περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία!), αλλά το δυνητικά τεράστιο κόστος της ήττας της τελευταίας σταυροφορίας της Δύσης (την τελευταία φορά, η Ρωσία έχασε 27 εκατομμύρια ανθρώπους, κυρίως αθώους πολίτες, και αυτό δεν έκανε καν όλη τη δουλειά, εξ ου και ο σημερινός πόλεμος). Δεν θα σταματήσω ποτέ να επαναλαμβάνω ότι ενώ οι περισσότερες δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ είναι ένα θλιβερό αστείο, η πυρηνική τριάδα των ΗΠΑ και η δύναμη υποβρυχίων του US Navy εξακολουθούν να είναι παγκόσμιας κλάσης και εξαιρετικά επικίνδυνες και ικανές (και τα αμερικανικά υποβρύχια είναι εξοπλισμένα όχι μόνο με ανθυποβρυχιακές και αντι-επιφανειακές δυνατότητες, αλλά και με πυραύλους για χερσαίες επίθεσεις).

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι απολύτως ζωτικής σημασίας για τη Ρωσία να αυξάνει το όριο ανοχής τακτικά, αλλά ΑΡΓΆ.

Αυτοί οι ανόητοι που υποστηρίζουν συνεχώς «σκληρές ρωσικές ενέργειες» και απλά «να τους χτυπήσετε δυνατά!» είναι ανίδεοι πολίτες από χώρες που δεν έχουν κερδίσει ποτέ πραγματικό πόλεμο και δεν έχουν ιδέα για τον σύγχρονο πόλεμο ή τους τεράστιους κινδύνους που ενέχουν οι πολεμοχαρείς υστερίες τους για ολόκληρο τον πλανήτη μας. Μπορώ ειλικρινά να πω ότι ευχαριστώ τον Θεό που ο Πούτιν είναι ένας πολύ προσεκτικός τύπος που καταλαβαίνει πλήρως ότι δεν υπάρχουν «γρήγορες λύσεις» για την αποναζιστικοποίηση και την αποστρατιωτικοποίηση της αγγλοζωνιστικής ηγεμονίας.

Και ναι, η Ρωσία θα συνεχίσει να γυρίζει μονομερώς και σταδιακά το καντράν του πόνου και θα το κάνει χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει την έγκριση εκείνων που δεν κέρδισαν ποτέ έναν πόλεμο οι οποίοι πιστεύουν ότι οι πόλεμοι κερδίζονται με το να «πολεμήσεις σκληρά».

Αντρέι

Μετάφραση από τον Wayan, διόρθωση από τον Hervé, για το Γαλλόφωνο Saker

Quelques nouvelles sur la croisade de l’OTAN contre la Russie | Le Saker Francophone