Τιερρύ Μεϊσάν: Πώς να σταματήσει η άνοδος προς το πόλεμο

Πώς να σταματήσει η άνοδος προς το πόλεμο

του Τιερρύ Μεϊσάν

Η ουκρανική σύγκρουση μετατρέπεται σε πόλεμο μεταξύ της Δύσης από τη μία πλευρά και της Ρωσίας και της Κίνας από την άλλη. Κάθε πλευρά είναι πεπεισμένη ότι η άλλη θέλει την εξόντωση της. Η ειρήνη μπορεί να επῖτευχθεί μόνο εάν κάθε πλευρά προσεγγίσει την θεώρηση της άλλης. Πρέπει να είναι μια ριζική αλλαγή, καθώς σήμερα ούτε ο δυτικός λόγος ούτε οι ρωσικές ενέργειες προσεγγίζουν την πραγματικότητα.

Δίκτυο Βολταίρος| Παρίσι (Γαλλία) | 27 Σεπτεμβρίου 2022 

DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Οι πρόεδροι της Ρωσίας και της Κίνας, Βλαντιμίρ Πούτιν και Σι Τζινπίνγκ. Οι Στράουσιστές του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Άντονι Μπλίνκεν και Βικτόρια Νούλαντ.

Κανένας πολιτικός ηγέτης δεν θέλει πόλεμο στην επικράτειά του. Όταν αυτό συμβαίνει γίνεται  συνήθως λόγω φόβου. Κάθε πλευρά φοβάται την άλλη, σωστά ή λανθασμένα. Φυσικά, υπάρχουν πάντα μερικά στοιχεία που ωθούν στον κατακλυσμό, αλλά είναι φανατικά και εξαιρετικά μειοψηφικά.

Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Η Ρωσία είναι πεπεισμένη, καλώς ή κακώς, ότι η Δύση θέλει να την καταστρέψει, ενώ η Δύση έχει επίσης πειστεί ότι η Ρωσία διεξάγει ιμπεριαλιστική εκστρατεία και τελικά θα καταστρέψει τις ελευθερίες της. Στη σκιά, μια πολύ μικρή ομάδα, οι Στραουσιστές, εύχεται την σύγκρουση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι για αύριο. Αν όμως κανένας πολιτικός ηγέτης δεν αλλάξει ριζικά την εξωτερική του πολιτική, βαδίζουμε κατευθείαν στο άγνωστο και πρέπει να προετοιμαστούμε για το απόλυτο χάος.

Για να διαλύσουμε τις παρεξηγήσεις, πρέπει να ακούσουμε τις αφηγήσεις και των δύο πλευρών.

Η Μόσχα θεωρεί ότι η ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς ήταν ένα ενορχηστρωμένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα. Είναι το πρώτο σημείο απόκλισης καθώς η Ουάσιγκτον ερμηνεύει τα γεγονότα ως «επανάσταση», αυτή του «EuroMaidan» ή της «Αξιοπρέπειας». Οκτώ χρόνια αργότερα, πολλές δυτικές μαρτυρίες πιστοποιούν την εμπλοκή του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, της CIA και της NED, της Πολωνίας, του Καναδά και τελικά του ΝΑΤΟ.

Οι πληθυσμοί της Κριμαίας και του Ντονμπάς αρνήθηκαν να δεχτούν τη νέα εξουσία, η οποία περιελάμβανε πολλούς «ολοκληρωτικά εθνικιστές», διαδόχους των ηττημένων του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου.

Η Κριμαία, η οποία είχε ήδη ψηφίσει με δημοψήφισμα να ενταχθεί στη μελλοντική ανεξάρτητη Ρωσία όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, ένα εξάμηνο πριν η υπόλοιπη Ουκρανική Σοβιετική Δημοκρατία κηρύξει την ανεξαρτησία της, ψήφισε ξανά σε δημοψήφισμα. Για τέσσερα χρόνια, η Κριμαία διεκδικήθηκε τόσο από τη Ρωσία όσο και από την Ουκρανία. Η Μόσχα υποστηρίζει ότι μεταξύ 1991 και 1995, ήταν εκείνη που κατέβαλε τις συντάξεις και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων στην Κριμαία και όχι το Κίεβο. Στην πραγματικότητα, η Κριμαία ήταν πάντα ρωσική, ακόμη και αν την θεωρούσαν προσαρτημένη στην Ουκρανία. Ήταν τελικά ο Ρώσος πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν που, περνώντας μια πολύ σοβαρή οικονομική κρίση, αποφάσισε να εγκαταλείψει  την Κριμαία στη φροντίδα του Κίεβου. Ωστόσο, η Κριμαία ψήφισε στη συνέχεια ένα σύνταγμα που αναγνωρίζει την αυτονομία εντός της Ουκρανίας, το οποίο το Κίεβο δεν αποδέχθηκε ποτέ. Το δεύτερο δημοψήφισμα, το 2014, διακήρυξε μαζικά την ανεξαρτησία της. Στη συνέχεια, το Κοινοβούλιο της Κριμαίας ζήτησε την προσάρτηση του κράτους του στη Ρωσική Ομοσπονδία, την οποία η τελευταία αποδέχθηκε. Για να ενισχύσει τη συνέχεια της επικράτειάς της, η Ρωσία έχτισε, χωρίς να συμβουλευτεί την Ουκρανία, μια γιγαντιαία γέφυρα που συνδέει τη μητρόπολή της με τη χερσόνησο της Κριμαίας επάνω από την Αζοφική Θάλασσα, ιδιωτικοποιώντας ουσιαστικά αυτή τη μικρή θάλασσα.

Στην Κριμαία βρίσκεται το λιμάνι της Σεβαστούπολης, το οποίο είναι απαραίτητο για το ρωσικό ναυτικό. Δεν αντιπροσώπευε τίποτα το 1990, αλλά έγινε ξανά αξιόλογη δύναμη το 2014.

Οι Δυτικοί αναγνώρισαν το σοβιετικό δημοψήφισμα στην Ουκρανία το 1990, αλλά όχι το δημοψήφισμα του 2014. Ωστόσο, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών ισχύει και για τους κάτοικους της Κριμαίας. Οι Δυτικοί υποστηρίζουν ότι πολλοί Ρώσοι άστολοι στρατιώτες ήταν παρόντες επί τόπου . Είναι αλήθεια, αλλά τα αποτελέσματα των δύο δημοψηφισμάτων του 1990 και του 2014 ήταν παρόμοια. Δεν υπάρχουν περιθώρια υποψίας για απάτη.

Για να επισημάνει ότι δεν αποδέχθηκε αυτή την «προσάρτηση», η Δύση επέβαλε συλλογικά κυρώσεις κατά της Ρωσίας, χωρίς εξουσιοδότηση από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Αυτές οι κυρώσεις παραβιάζουν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος παρέχει αυτήν την εξουσία αποκλειστικά  στο Συμβούλιο Ασφαλείας.

Οι περιφέρειες του Ντονέτσκ και της Λουχάνκς απέρριψαν επίσης την κυβέρνηση που προέκυψε από το πραξικόπημα του 2014. Διακήρυξαν την αυτονομία τους και παρουσιάστηκαν ως αγωνιστές εναντίον των  «Ναζί» στο Κίεβο. Η εξίσωση των «ολοκληρωτικά εθνικιστών» με τους «Ναζί» είναι ιστορικά δικαιολογημένη, αλλά οι εκτός Ουκρανίας δεν το αντιλαμβάνονται.

Ο «ολοκληρωτικός εθνικισμός» δημιουργήθηκε στην Ουκρανία από τον Dmytro Dontsov στις αρχές του εικοστού αιώνα. Αρχικά, ο Ντόντσοφ ήταν αριστερός φιλόσοφος, αλλά σταδιακά μετακόμισε στην άκρα δεξιά. Ήταν πληρωμένος πράκτορας του Δεύτερου Ράιχ κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, πριν συμμετάσχει στην ουκρανική κυβέρνηση του Symon Petlyura, ο οποίος αναδείχτηκε  την εποχή της Ρωσικής Επανάστασης του 1917. Συμμετείχε στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων και αποδέχθηκε τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, έγινε προπαγανδιστής του φασισμού στην νεολαία, στη συνέχεια του ναζισμού. Έγινε βίαια αντισημιτικός, κηρύττοντας υπέρ της σφαγής των Εβραίων πολύ πριν αυτό το θέμα υποστηριχθεί από τις ναζιστικές αρχές, οι οποίες δεν μιλούσαν για απέλαση παρά μόνο μετά το 1942. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αρνήθηκε να ηγηθεί της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), την οποία εμπιστεύτηκε στον μαθητή του Stepan Bandera, με τη βοήθεια του Yaroslav Stetsko. Σχεδόν όλα τα έγγραφα σχετικά με τη δραστηριότητά του στο κόρφο του ναζισμού καταστράφηκαν. Δεν είναι γνωστό τι έκανε κατά τη διάρκεια του πολέμου, εκτός από την ενεργό συμμετοχή του στο Ινστιτούτο Reinhard Heydrich μετά τη δολοφονία του τελευταίου. Οι εφημερίδες αυτού του αντισημιτικού οργάνου του δίνουν εξέχουσα θέση. Κατά την Απελευθέρωση, κατέφυγε στον Καναδά, υπό την προστασία των αγγλοσαξονικών μυστικών υπηρεσιών, και στη συνέχεια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο τέλος της ζωής του, κατέληξε σε κάτι σαν μυστικιστής  των Βίκινγκς, κηρύττοντας την τελική αντιπαράθεση εναντίον των «Μοσχοβιτών». Σήμερα, τα βιβλία του, ειδικά ο Εθνικισμός του, είναι μια υποχρεωτική ανάγνωση για τους πολιτοφύλακες, ειδικά εκείνους του Συντάγματος Αζόφ. Οι Ουκρανοί «αναπόσπαστοι εθνικιστές» έσφαξαν τουλάχιστον 3 εκατομμύρια συμπολίτες τους κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Ουάσιγκτον διαβάζει αυτή την ιστορία διαφορετικά. Για αυτήν, οι «αμετανόητοι εθνικιστές» έκαναν σίγουρα λάθη, αλλά αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία τους τόσο από τους Γερμανούς Ναζί όσο και από τους Ρώσους Μπολσεβίκους. Συνεπώς, η CIA ορθώς φιλοξένησε τον Ντμίτρο Ντονσόφ στις ΗΠΑ και προσέλαβε τον Στεπάν Μπαντέρα στο Radio Free Europe. Και ακόμη περισσότερο, για τη δημιουργία της Παγκόσμιας Αντικομμουνιστικής Λίγκας γύρω από τον Ουκρανό ναζί πρωθυπουργό Γιάροσλαβ Στέτσκο και τον ηγέτη της κινεζικής αντικομμουνιστικής αντιπολίτευσης Τσιάνγκ Κάι-σεκ. Σήμερα, σύμφωνα με την Ουάσιγκτον, αυτά τα γεγονότα ανήκουν στο παρελθόν.

Το 2014, με τον πρόεδρο Πέτρο Ποροσένκο, η κυβέρνηση του Κιέβου διέκοψε κάθε βοήθεια προς τους «Μοσχοβίτες» του Ντονμπάς. Σταμάτησε να πληρώνει τις συντάξεις των πολιτών τους και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων τους. Απαγόρευσε τη ρωσική γλώσσα, που μιλούσαν οι μισοί Ουκρανοί, και εξαπέλυσε τιμωρητικές στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον αυτών των «υπανθρώπων», σκοτώνοντας 5.600 ανθρώπους και εκτοπίζοντας 1,5 εκατομμύριο άτομα σε 10 μήνες. Μπροστά σε αυτές τις φρικαλεότητες, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ρωσία επέβαλαν τις συμφωνίες του Μινσκ. Το ζητούμενο ήταν να λογικευτεί η κυβέρνηση του Κιέβου και να προστατευθούν οι πληθυσμοί του Ντονμπάς.

Σημειώνοντας ότι οι πρώτες συμφωνίες δεν είχαν εφαρμοστεί, η Ρωσία πρότεινε το Μινσκ 2 να εγκριθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Πρόκειται για το ψήφισμα 2202, το οποίο εγκρίθηκε ομόφωνα. Κατά τη διάρκεια των αιτιολογήσεων ψήφου, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέπτυξαν την ανάγνωση τους για αυτή τη περίοδο. Για αυτούς, οι «μαχητές της αντίστασης» του Ντονμπάς δεν ήταν παρά μόνο «αυτονομιστές» που υποστηρίζονταν στρατιωτικά από τη Μόσχα. Ως εκ τούτου, διευκρίνισαν ότι η συμφωνία του Μινσκ 2 (12 Φεβρουαρίου 2015) δεν αντικατέστησε τις συμφωνίες του Μινσκ 1 (5 και 19 Σεπτεμβρίου 2014), αλλά προστέθηκε σε αυτές. Απαίτησαν από τη Ρωσία να αποσύρει τα στρατεύματα χωρίς στολές που είχε αναπτύξει στο Ντονμπάς. Η Γερμανία και η Γαλλία πρόσθεσαν μια κοινή δήλωση, την οποία συνυπέγραψε η Ρωσία, η οποία εγγυάται την «υποχρεωτική» εφαρμογή αυτής της δέσμης «δεσμεύσεων».

Ωστόσο, λίγο αργότερα, ο πρόεδρος Ποροσένκο δήλωσε ότι δεν είχε καμία πρόθεση να εφαρμόσει τίποτα και ξανάρχισε τις εχθροπραξίες· θέση που επανέλαβε η κυβέρνηση του προέδρου Ζελένσκι. Στη διάρκεια των 7 ετών που ακολούθησαν το ψήφισμα 2202, 12.000 νέα θύματα σκοτώθηκαν, σύμφωνα με το Κίεβο, ή 20.000, σύμφωνα με τη Μόσχα. 

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Μόσχα δεν παρενέβη. Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν όχι μόνο απέσυρε τα στρατεύματά του, αλλά απαγόρευσε σε έναν «ολιγάρχη» να στέλνει μισθοφόρους για να υποστηρίξουν τους πληθυσμούς του Ντονμπάς. Οι τελευταίοι βρέθηκαν εγκαταλειμμένοι από τους εγγυητές των συμφωνιών του Μινσκ και από τα άλλα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Η Μόσχα λοιπόν δεν είπε τίποτα, αλλά προετοίμασε τη συνέχεια. Υποφέροντας από τις κυρώσεις που είχε υποστεί μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, περίμενε από τη Δύση να την ενισχύσει όταν θα παρενέβαινε για να εφαρμόσει το ψήφισμα 2202. Επικοινώνησε συνεπώς με άλλα κράτη που υπόκεινται σε κυρώσεις, συμπεριλαμβανομένου του Ιράν, για να παρακάμψει αυτές που την έπληξαν και να προετοιμαστεί να παρακάμψει άλλες. Όλοι όσοι επισκέπτονται τακτικά τη Ρωσία διαπίστωσαν ότι η κυβέρνηση Πούτιν ανάπτυσσε μια τροφική αυτάρκεια, συμπεριλαμβανομένου του κρέατος και του τυριού, τα οποία έλειπαν τότε από τη χώρα. Η Ρωσία προσέγγισε την Κίνα στον τραπεζικό τομέα, κίνηση την οποία παρερμηνεύσαμε ως πρωτοβουλία έναντι του δολαρίου. Επρόκειτο στη πραγματικότητα για την προετοιμασία σε περίπτωση  αποκλεισμού της από το σύστημα SWIFT.

Όταν ο πρόεδρος Πούτιν πήγε τον στρατό του στην Ουκρανία, κατέστησε σαφές ότι δεν κηρύσσει «πόλεμο» για την προσάρτηση της Ουκρανίας, αλλά εφαρμόζει μια «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» βάσει του ψηφίσματος 2202 και της «ευθύνης του να προστατεύσει» τον άμαχο πληθυσμό του Ντονμπάς.

Όπως αναμενόταν, η Δύση απάντησε με οικονομικές κυρώσεις που διατάραξαν σοβαρά τη ρωσική οικονομία για δύο μήνες. Στη συνέχεια, τα πράγματα αντιστράφηκαν και αυτές οι κυρώσεις αποδείχθηκαν κερδοφόρες για τη Ρωσία, η οποία προετοιμαζόταν για αυτές εδώ και πολύ καιρό.

Στο πεδίο, η Δύση έστειλε πολλά όπλα, στη συνέχεια ανέπτυξε στρατιωτικούς συμβούλους και μερικές ειδικές δυνάμεις. Ο ρωσικός στρατός, τρεις φορές μικρότερος από τον ουκρανικό στρατό, άρχισε να υποφέρει. Ως εκ τούτου, διέταξε μερική επιστράτευση για την αποστολή νέων στρατευμάτων χωρίς να χρειαστεί να απογυμνώσει το εθνικό αμυντικό του σύστημα.

Το ΝΑΤΟ, από την πλευρά του, ανέπτυξε έναν μηχανισμό για να κινητοποιήσει μια κεντρική ομάδα κρατών και μια διευρυμένη ομάδα των πιο απομακρυσμένων συμμάχων του. Πρόκειται για την επικέντρωση της οικονομικής προσπάθειας στον μεγαλύτερο αριθμό εταίρων έως ότου εξαντληθεί η Ρωσία.

Η Μόσχα απάντησε ανακοινώνοντας ότι αν οι Δυτικοί έκαναν άλλο ένα βήμα, θα χρησιμοποιούσε τα νέα της όπλα.

Ο ρωσικός  και ο κινεζικός στρατός κυριαρχούν στους υπερηχητικούς εκτοξευτές, τους οποίους στερούνται οι Δυτικοί. Η Μόσχα και το Πεκίνο μπορούν να καταστρέψουν οποιονδήποτε στόχο, οπουδήποτε στον κόσμο, μέσα σε λίγα λεπτά. Είναι αδύνατο να τους αποτρέψουμε και αυτή η ανισορροπία θα διαρκέσει τουλάχιστον μέχρι το 2030, σύμφωνα με τους ίδιους τους Αμερικανούς στρατηγούς. Η Ρωσία έχει ήδη δηλώσει ότι θα πλήξει κατά προτεραιότητα το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο θεωρεί ως τον  εγκέφαλο των εχθρών της, και το Πεντάγωνο, το οποίο θεωρεί ως ένοπλο βραχίονα του. Σε περίπτωση επίθεσης, οι ρωσικός και κινεζικός στρατός θα καταστρέψουν πρώτα τους στρατηγικούς δορυφόρους επικοινωνιών των Ηνωμένων Πολιτειών (CS3). Οι τελευταίες θα έχαναν σε λίγες ώρες τη δυνατότητα καθοδήγησης πυρηνικών πυραύλων και συνεπώς αντιποίνων. Ελάχιστη είναι η αμφιβολία για την έκβαση ενός τέτοιου πολέμου.

Όταν η Ρωσία μιλά για τη χρήση των πυρηνικών της όπλων για να επιτεθεί, δεν μιλά για στρατηγικές ατομικές βόμβες όπως χρησιμοποίησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, αλλά για τακτικά όπλα για την καταστροφή μικρών προσδιορισμένων στόχων (Λευκός Οίκος ή Πεντάγωνο). Ως εκ τούτου, οι μεγαλόστομες δηλώσεις του προέδρου Μπάιντεν σχετικά με τον κίνδυνο που θα αποτελούσε για τον κόσμο είναι εξ αρχής άκυρες.

Ωστόσο, η εμπλοκή σε αυτή την αντιπαράθεση δεν είναι αδύνατη. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι Στραουσιστές, μια πολύ μικρή ομάδα μη εκλεγμένων πολιτικών, είναι αποφασισμένοι να επιφέρουν την αποκάλυψη. Σύμφωνα με αυτούς, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είναι πλέον σε θέση να ασκήσουν κυριαρχία σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά μπορούν ακόμα να το επιτύχουν πάνω στους συμμάχους τους. Για αυτό, δεν θα διστάζουν να θυσιάσουν μέρος των δικών τους, εάν οι σύμμαχοί τους υποφέρουν ακόμη περισσότερο από ό, τι οι ίδιοι και εάν, με αυτόν τον τρόπο, παραμένουν οι πρώτοι (όχι οι καλύτεροι).

Όπως σε όλες τις συγκρούσεις, οι άνθρωποι φοβούνται και ορισμένα άτομα τους ωθούν σε πόλεμο.

Η Ρωσία μόλις οργάνωσε τέσσερα δημοψηφίσματα για την αυτοδιάθεση και την προσκόλληση, τόσο στις δύο Δημοκρατίες του Ντονμπάς όσο και σε δύο περιφέρειες της Νοβορωσίας. Η άποψη της ομάδας των G7 μέσω των  υπουργών Εξωτερικών που συμμετείχαν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, ήταν να καταγγείλει αμέσως άκυρα τα δημοψηφίσματα επειδή θα διεξαχθούν σε κατάσταση πολέμου, κάτι που αποτελεί αμφισβητήσιμη άποψη. Ως εκ τούτου, κατήγγειλαν παραβίαση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτά τα τελευταία σημεία είναι λάθος. Εξ ορισμού, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών δεν αντιβαίνει στην κυριαρχία και στην εδαφική ακεραιότητα του κράτους από το οποίο μπορούν, εφόσον το επιθυμούν, να αποσχιστούν. Εξάλλου, όλα τα μέλη της Ομάδας των 7 (εκτός από την Ιαπωνία) υπέγραψαν την Τελική Πράξη του Ελσίνκι με την οποία δεσμεύονται να υπερασπιστούν όλες αυτές τις αρχές ταυτόχρονα.

Είναι ιδιαίτερα απεχθές να διαπιστώνουμε τον τρόπο με τον οποίο η Ομάδα των 7 ερμηνεύει το δίκαιο προς όφελός της, και ιδιαίτερα το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών. Για παράδειγμα, η Γενική Συνέλευση των Ενωμένων Εθνών καταδίκασε την παράνομη κατοχή του Αρχιπελάγους Τσάγκος από το Ηνωμένο Βασίλειο. Διέταξε την επιστροφή του στον Μαυρίκιο έως τις 22 Οκτωβρίου 2019. Όχι μόνο αυτό δεν έχει γίνει, αλλά ένα από τα νησιά των Τσάγκος, το Ντιέγκο Γκαρσία, εξακολουθεί να μισθώνεται παράνομα στις Ηνωμένες Πολιτείες για να στεγάσει τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση στον Ινδικό Ωκεανό. Ή ακόμη, η Γαλλία μετέτρεψε παράνομα την αποικία της τής Μαγιότ σε νομό το 2009. Διεξήγαγε δημοψήφισμα κατά παράβαση των ψηφισμάτων 3291, 3385 και 31/4 της Γενικής Συνέλευσης, τα οποία επιβεβαίωναν την ενότητα των Κομορών και απαγόρευαν τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων μόνο σε ένα ή το άλλο από τα μέρη των, το κράτος των Κομορών και τη γαλλική αποικία της Μαγιότ. Ακριβώς για να ξεφύγει από την αποαποικιοποίηση, η Γαλλία οργάνωσε αυτό το δημοψήφισμα με το δεδομένο ότι είχε δημιουργήσει μια ναυτική στρατιωτική βάση και ειδικά μια στρατιωτική βάση παρακολούθησης και πληροφοριών.

Από ρωσικής πλευράς, αυτά τα δημοψηφίσματα, εάν αναγνωριστούν διεθνώς, θα θέσουν τέλος στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Αν τα αρνείται, η Δύση θα παρατείνει τη σύγκρουση. Πρόθεσή τους είναι να δουν την υπόλοιπη Νοβορωσία να πέφτει στα χέρια της Ρωσίας. Ωστόσο, εάν η Οδησσός γίνει και πάλι ρωσική, η Μόσχα θα πρέπει επίσης να αποδεχθεί την προσχώρηση της γειτονικής Υπερδνειστερίας στη Ρωσική Ομοσπονδία. Αλλά η Υπερδνειστερία δεν είναι ουκρανική, αλλά είναι μολδαβική, εξ ου και το σημερινό της όνομα της Μολδαβική Δημοκρατίας του Δνείστερου.

Η Ρωσία αρνείται να δεχτεί ένα μολδαβικό έδαφος που σίγουρα έχει ιστορικούς λόγους να αυτοανακηρυχθεί ανεξάρτητο. Αλλά δεν το έχει αποδεχθεί ούτε με τη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία, οι οποίες έχουν επίσης ιστορικούς λόγους να αυτοανακηρυχθούν ανεξάρτητες, αλλά είναι γεωργιανές. Ούτε η Μολδαβία ούτε η Γεωργία έχουν διαπράξει εγκλήματα συγκρίσιμα με εκείνα της σύγχρονης Ουκρανίας.

Φτάνοντας στο τέλος αυτής της παρουσίασης, βλέπουμε ότι οι ευθύνες μοιράζονται, αλλά όχι δίκαια. Οι Δυτικοί έχουν αναγνωρίσει το πραξικόπημα του 2014· προσπάθησαν να σταματήσουν τη σφαγή που ακολούθησε, αλλά τελικά άφησαν τους ακραίους εθνικιστές να τη συνεχίσουν· εξόπλισαν την Ουκρανία αντί να την αναγκάσουν να συμμορφωθεί με τις συμφωνίες 1 και 2 του Μινσκ. Η Ρωσία, από την πλευρά της, έχει κατασκευάσει χωρίς διαβούλευση μια γέφυρα που κλειδώνει την Αζοφική Θάλασσα. Η ειρήνη θα διατηρηθεί μόνο εάν και οι δύο πλευρές αναγνωρίσουν τα λάθη τους. 

Είμαστε ικανοί γι' αυτό;

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση  Κριστιάν Άκκυριά

Ζελένσκι: η απάτη της αντεπίθεσης

του Τιερί Μεϊσάν

Ο πρόεδρος Ζελένσκι και οι σύμμαχοί του στο ΝΑΤΟ εξαπέλυσαν αντεπίθεση εναντίον των ρωσικών στρατευμάτων. Επέλεξαν ένα μέρος το οποίο η Μόσχα δεν σκόπευε να καταλάβει. Από κει και πέρα μπορούν να γιορτάσουν αυτή τη νίκη με τυμπανοκρουσίες χωρίς εχθρούς ή μάχες. Μία μπλόφα που πείθει μόνο όσους θέλουν να πειστούν, δηλαδή το δυτικό κοινό.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 20 SEPTEMBRE 2022

DEUTSCH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Ο πρόεδρος Ζελένσκι κοιτάζει την ουκρανική σημαία να υψώνεται στο «απελευθερωμένο» Ιζιούμ.

Το Κίεβο ανακοίνωσε με πολλές τυμπανοκρουσίες μια αντεπίθεση στην περιοχή του Χάρκοβου, απέναντι από το Ντονμπάς. Οι δυνάμεις που υποστηρίζονταν από το ΝΑΤΟ κατάφεραν να «απελευθερώσουν» μια λωρίδα εδάφους μήκους 70 χιλιομέτρων και πλάτους περίπου τριάντα.

Ο πρόεδρος Ζελένσκι, ο οποίος επισκέφθηκε το Ιζιούμ, ανακοίνωσε την «επικείμενη νίκη» της χώρας του ενάντια του Ρώσου «εισβολέα».

Ο δυτικός Τύπος κάνει λόγο για ρωσική πανωλεθρία και αναρωτιέται για πιθανή συνωμοσία με σκοπό την ανατροπή του «ηττημένου προέδρου», Βλαντιμίρ Πούτιν.

Στον χάρτη από το Institute for the Study of War, η «απελευθερωμένη» περιοχή είναι ο μπλε λεκές πάνω δεξιά.

Τέλος του παραμυθιού για να κοιμηθείτε όρθιοι· μια παραγωγή από το ΝΑΤΟ.

Στην πραγματικότητα, οι δυτικές δυνάμεις δεν εισήλθαν ποτέ στο Ντονμπάς, ούτε στη Δημοκρατία του Λουχάνσκ ούτε στη Δημοκρατία του Ντονέτσκ. Δεν ανέκτησαν παρά μόνο εδάφη από τα οποία πέρασε ο ρωσικός στρατός, αλλά ποτέ δεν τα κατέλαβε. Από την αρχή, ο πρόεδρος Πούτιν είχε ανακοινώσει ότι ήθελε να υπερασπιστεί τις δύο δημοκρατίες του Ντονμπάς, αλλά ότι δεν ήθελε να προσαρτήσει την Ουκρανία, την οποία σκοπεύει απλώς να «αποναζιστικοποιήσει» (δηλαδή να απαλλαγεί από τους «αμετανόητους εθνικιστές» της).

Με τον καιρό, ανακοίνωσε ότι σκόπευε επίσης να κάνει τους Ουκρανούς να πληρώσουν για τον πόλεμο που ξεκίνησαν, προσαρτώντας το νότιο τμήμα της χώρας τους. Δύο επιλογές ήταν τότε στη διάθεσή του, είτε να προσαρτήσει τη Νοβορωσία είτε τη Μαχνοβσχίνα, δηλαδή τα δύο ρωσικά εδάφη.

Η ιστορική Νοβορωσία, σύμφωνα με την Washington Post, το 2014.

Η Νοβορωσία, κατά γράμμα «Νέα Ρωσία», είναι η αποικία με ρωσικό πληθυσμό που κατέκτησε ο Γρηγόριος Ποτέμκιν, εραστής της Τσαρίνας Αικατερίνης Β’, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Περιλαμβάνει όλο το Νότο της σημερινής Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, μέχρι ένα μικρό μέρος της σημερινής Μολδαβίας, την Υπερδνειστερία. Αυτή η περιοχή δεν βίωσε ποτέ τη φρίκη της δουλοπαροικίας που η Αικατερίνη Β απέτυχε να καταργήσει στην αυτοκρατορία της. Ο στρατάρχης Ποτέμκιν έχτισε ένα φωτισμένο κράτος εκεί, εμπνευσμένο από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Η Νοβορωσία κυβερνήθηκε κάποτε από έναν Γάλλο αξιωματικό, προσωπικό φίλο του Τσάρου Αλέξανδρου Α ́, του Αρμάν ντε Βιγκνερότ του Πλέσι, δούκα του Ρισελιέ και μελλοντικού προέδρου του Γαλλικού Υπουργικού Συμβουλίου.

Θέση της Μαχνοβσχίνας (με έντονα γράμματα). Σταδιακά εξαπλώθηκε σε όλη την γκρίζα περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των περιοχών της Χερσώνας και του Ιζιούμ.

Η Μαχνοβσχίνα είναι ο τόπος όπου το 1918 θριάμβευσε ο μαύρος στρατός του αναρχικού αγρότη Νέστορα Μαχνό. Είχε καταφέρει να απελευθερωθεί από την εξουσία του Κιέβου, που τότε κατείχαν ο Symon Petlyura και ο Dmytro Dontsov, ο προστάτης και ιδρυτής των «ολοκληρωτικών εθνικιστών» των οποίων οι διάδοχοι βρίσκονται τώρα στην εξουσία και τους οποίους η Ρωσία περιγράφει ως «Ναζί». Οι υποστηρικτές του Μαχνό, από την πλευρά τους, εγκαθίδρυσαν ένα καθεστώς στα νοτιοανατολικά της χώρας εμπνευσμένο από τις ιδέες των Γάλλων σοσιαλιστών του δέκατου ένατου αιώνα (Σαρλ Φουριέ, Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν) και ιδιαίτερα από αυτές του Πιερ Κροπότκιν. Επεδίωξε δηλαδή να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς αυτοδιαχειριζόμενων κοινοτήτων. Η Μαχνοβσχίνα ανατράπηκε και οι υποστηρικτές της σφαγιάστηκαν σε ταυτόχρονες επιθέσεις από τη Γερμανική Αυτοκρατορία, τους Ουκρανούς «ολοκληρωτικούς εθνικιστές» και τους τροτσκιστές μπολσεβίκους.

Τελικά, ο Βλαντιμίρ Πούτιν επέλεξε τη Νοβορωσία και την διεκδικεί επίσημα.

Η περιοχή που μόλις «απελευθερώθηκε» από τον στρατό του Κιέβου θεωρήθηκε για ένα διάστημα μια από τις μεγαλύτερες αναρχικές χώρες του κόσμου, λόγω του Νέστορα Μαχνό, αλλά ποτέ δεν καταμετρήθηκε στα εδάφη της Νοβορωσίας. Η κυβέρνηση του Κιέβου ανέκτησε αυτό το μικρό έδαφος, όπως το έκανε και κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου.

Από τη ρωσική οπτική γωνία, το Κίεβο ανέκτησε ένα έδαφος για το οποίο η Μόσχα είχε κάποια στιγμή εξετάσει να προσαρτήσει, αλλά από το οποίο είχε τελικά παραιτηθεί. Έτσι δεν υπήρχε ρωσικός στρατός εκεί, παρά μόνο συνοριοφύλακες και αστυνομικοί του Ντονμπάς. Ήταν αυτοί που τράπηκαν σε φυγή χωρίς να αντισταθούν. Επομένως δεν υπήρξε μάχη και ακόμη λιγότερο δεν υπήρξε ήττα.

Οι εκτεταμένες αναφορές των δυτικών μέσων ενημέρωσης σχετικά με μια δήθεν συνωμοσία στρατηγών για την ανατροπή του «ηττημένου» προέδρου Πούτιν είναι καθαρές φαντασιώσεις ή ευγενείς πόθοι.

Θα ήταν διαφορετικά αν οι δυτικοί στρατοί ανακαταλάμβαναν την Χερσώνα, ένα λιμάνι στον ποταμό Δνείπερο, λίγο πριν εκβάλει στη Μαύρη Θάλασσα. Μια δεύτερη επιχείρηση σχεδιάζεται γύρω από τον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια. Αλλά δεν είμαστε ακόμα εκεί.

Η απάτη του προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι συνίσταται στο να παρουσιάσει ως μάχη, μια προέλαση των στρατευμάτων του σε μια κενή από στρατεύματα περιοχή. Του επιτρέπει να διεκδικήσει επιπλέον δισεκατομμύρια από τους Δυτικούς, γι’ αυτό και ξεκίνησε στις 6 Σεπτεμβρίου. Δύο ημέρες αργότερα, στις 8 του μηνός, περίπου πενήντα χώρες συναντιόνταν στην ΗΠΑϊκή βάση του Ramstein (Γερμανία) για να δώσουν όπλα στην Ουκρανία [1]. Δεδομένου ότι κανείς δεν έχει προϋπολογισμό για αυτό, οι δαπάνες προωθήθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο πλαίσιο του Ukraine Democracy Defense Lend-Lease Act of 2022 [2]. Θα πληρώσουν αργότερα, αλλά θα πληρώσουν αυτά που ξοδεύουν σήμερα χωρίς να τα υπολογίζουν.

Στις 9 και 10, το Ινστιτούτο για τη Μελέτη του Πολέμου αποκάλυψε λεπτομέρειες για την προέλαση των στρατευμάτων και τη θερμή υποδοχή που έλαβαν [3]. Αυτή η σκηνοθεσία καταπίνεται από τον δυτικό Τύπο που την αναμεταδίδει. Ωστόσο, αυτό το ινστιτούτο είναι ένα στέκι των Στράουσιστών. Επικεφαλής του είναι η Κίμπερλι Κάγκαν, κουνιάδα της βοηθού υπουργού Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ. Μεταξύ των διευθυντών του είναι ο Μπιλ Κρίστολ, πρώην πρόεδρος του Προγράμματος για έναν Αμερικανικό Αιώνα, καθώς και ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους που κατέστρεψε το Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Στις 11 του μηνός, το πρακτορείο Reuters-Thompson διαβεβαιώνει ότι χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες βρίσκονται σε πανωλεθρία [4]. Κάνει λόγο για «σκληρό πλήγμα για τη Ρωσία», ενώ το ρωσικό Γενικό Επιτελείο είχε διατάξει την άμεση αποχώρηση από το έδαφος αυτό για το οποίο δεν προτίθετο να εξασφαλίσει την διοίκηση. Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ είχε απολύσει τους Στραουσιστές από την κυβέρνησή του, η Βικτόρια Νούλαντ είχε γίνει μία από τις διευθύντριες του πρακτορείου Reuters [5]. Το τηλεγράφημα του Reuters υπογράφει ο Μαξ Χάντερ, απόφοιτος του Ίτον, του πιο αριστοκρατικού σχολείου της Αγγλίας. Λίγο αργότερα, το βρετανικό υπουργείο Άμυνας επιβεβαίωσε το τηλεγράφημα του.

Στις 12 του μηνός το καλαμπούρι επικυρώνεται από τους New York Times που δημοσιεύουν ένα δισέλιδο προς δόξαν του γενναίου Ζελένσκι. Ο δυτικός Τύπος αναμεταδίδει χωρίς σκέψη.

Κακή τύχη όμως! Η εφημερίδα της Νέας Υόρκης αναφέρει ότι όλοι οι ουκρανικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας χτυπήθηκαν τη νύχτα από πυραύλους [6]. Η Ουκρανία βρίσκεται στο σκοτάδι. Και η αντεπίθεση επίσης.

Ο πρόεδρος Πούτιν εξοργίζεται από τη δυτική παραπληροφόρηση. Δηλώνει ότι, προς το παρόν, η Ρωσία έχει χρησιμοποιήσει μόνο ένα μικρό μέρος των δυνάμεών της εναντίον των «Ναζί» στο Κίεβο και ότι, αν χρειαστεί, οι επόμενες ενέργειές της θα είναι εντελώς διαφορετικού μεγέθους.

Οι παρόντες αρχηγοί κρατών στη σύνοδο κορυφής του ΟΣΣ στη Σαμαρκάνδη.

Ο υπόλοιπος κόσμος, που έχει μάτια για να βλέπει - σε αντίθεση με την Δύση που έχει μόνο αυτιά για να ακούει μόνο ανοησίες – επιφύλαξε γιορτή στη ρωσική αντιπροσωπεία στη σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (ΟΣΣ, SCO) στη Σαμαρκάνδη.

Η ιδέα της ίδρυσης του Οργανισμού γεννήθηκε από μια επιτροπή εκπροσώπων της Ρωσίας και της Κίνας κατά την προεδρία του Γέλτσιν. Ο επικεφαλής της ρωσικής κυβέρνησης, Yevgeny Primakov, αναγνώρισε σταθερά σύνορα με το Πεκίνο. Το 1996, αυτή η αρχική επιτροπή έγινε διεθνές φόρουμ με επιπλέον τα κράτη της Κεντρικής Ασίας (Καζακστάν, Κιργιζία, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν) και λίγο πριν από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, έγινε ο σημερινός ΟΣΣ. Η Κίνα και η Ρωσία είχαν ήδη καταλάβει ότι οι Αγγλοσάξονες υποδαύλιζαν αναταραχές στην Κεντρική Ασία. Ως εκ τούτου, ανέπτυξαν από κοινού προγράμματα κατά της τρομοκρατίας και των αποσχιστικών τάσεων. Τα γεγονότα που ακολούθησαν έδειξαν το πόσο δίκιο είχαν.

Ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης αναπτύσσεται σταθερά εδώ και 20 χρόνια.

Ο ΟΣΣ αναπτύχθηκε ραγδαία. Η Ινδία, το Πακιστάν και το Ιράν έχουν συνταχθεί μαζί του. Η Λευκορωσία προετοιμάζεται και αυτή. Το Αφγανιστάν και η Μογγολία είναι παρατηρητές. 14 άλλα κράτη είναι εταίροι. Χαρακτηρίζεται από ένα πνεύμα πολύ διαφορετικό από αυτό των δυτικών οργανώσεων. Κατά κάποιον τρόπο, μπορεί να θεωρηθεί ως προέκταση του πνεύματος του Μπαντούνγκ: κυριαρχία των κρατών, μη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις και συνεργασία.

Ο ΟΣΣ καθησυχάζει και φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Σήμερα αντιπροσωπεύει το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού, ή ακόμη και τα δύο τρίτα εάν ληφθούν υπόψη τα κράτη παρατηρητές. Δεν κάνουν εκεί σχέδια για τον κομήτη φωνάζοντας για νίκη όταν εγκατασταθείς σε μη-διεκδικούμενο και ανυπεράσπιστο έδαφος.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση

Κριστιάν Άκκυριά

[1] « L’offensive du complexe militaro-industriel », par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Réseau Voltaire, 17 septembre 2022.

[2] Ukraine Democracy Defense Lend-Lease Act of 2022, US Congress.

[3] «Russian Offensive Campaign Assessment, September 9» και «Russian Offensive Campaign Assessment, September 10», Institute for the Study of War

[4] «Russia gives up key northeast towns as Ukrainian forces advance», Max Hunder & Vitalii Hnidyi, Reuters, September 11, 2022

[5] Ο Ντόναλντ Τραμπ το αναπλήρωσε διορίζοντας τον Έλιοτ Έιμπραμς αρμόδιο για τη Λατινική Αμερική. Τον άφησε να διεξάγει διάφορες επιχειρήσεις και τελικά τον εμπόδισε την τελευταία στιγμή να ξεκινήσει στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Βενεζουέλας.

[6] « La contre-offensive ukrainienne stoppée », Réseau Voltaire, 12 septembre 2022.

Τιερί Μεϊσάν: Η σύγκρουση στην Ουκρανία επιταχύνει το τέλος της δυτικής κυριαρχίας

 

Η σύγκρουση στην Ουκρανία επιταχύνει το τέλος της δυτικής κυριαρχίας

του Τιερί Μεϊσάν

Η ουκρανική σύγκρουση, που παρουσιάζεται ως ρωσική επίθεση, δεν είναι παρά μόνο η εφαρμογή της απόφασης 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας της 17ης Φεβρουαρίου 2015. Εάν η Γαλλία και η Γερμανία δεν τήρησαν τις δεσμεύσεις τους κατά τη Συμφωνία Μινσκ ΙΙ, η Ρωσία προετοιμάστηκε για την τρέχουσα αντιπαράθεση εδώ και επτά χρόνια. Είχε προβλέψει τις δυτικές κυρώσεις πολύ εκ των προτέρων και δεν χρειάστηκαν παρά μόνο δύο μήνες για να τις παρακάμψει. Οι τελευταίες διαταράσσουν την ΗΠΑϊκή παγκοσμιοποίηση, διαταράσσουν τις δυτικές οικονομίες σπάζοντας τις αλυσίδες εφοδιασμού, στέλνοντας τα δολάρια πίσω στην Ουάσιγκτον και προκαλώντας έναν γενικό πληθωρισμό και τέλος δημιουργώντας μια ενεργειακή κρίση στη Δύση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους βρίσκονται στην κατάσταση του ψεκασμένου ψεκαστή: σκάβουν οι ίδιοι τους τάφους τους. Εν τω μεταξύ, οι εισπράξεις του ρωσικού δημοσίου αυξήθηκαν κατά 32% σε έξι μήνες.

    ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) | 30 AOÛT 2022

عربي DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS PORTUGUÊS РУССКИЙ

Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων παρόντες στη συμφωνία Μινσκ ΙΙ.

Τα τελευταία επτά χρόνια, ήταν ευθύνη των εγγυητριών δυνάμεων της Συμφωνίας Μινσκ ΙΙ (Γερμανία, Γαλλία, Ουκρανία και Ρωσία) να την επιβάλουν. Είχε επικυρωθεί και νομιμοποιηθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις 17 Φεβρουαρίου 2015. Αλλά κανένα από αυτά τα κράτη δεν το έκανε, παρά τους λόγους για την ανάγκη προστασίας των πολιτών που απειλούνταν από την ίδια τη δική τους κυβέρνηση.

Καθώς συζητιόταν μια πιθανή ρωσική στρατιωτική επέμβαση, στις 31 Ιανουαρίου 2022, ο Γραμματέας του Ουκρανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας, Oleksiy Danilov, αψηφούσε τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών δηλώνοντας: «Ο σεβασμός των συμφωνιών του Μινσκ σημαίνει την καταστροφή της χώρας. Όταν υπογράφτηκαν υπό την ένοπλη απειλή των Ρώσων - και υπό το βλέμμα των Γερμανών και των Γάλλων - ήταν ήδη σαφές σε όλους τους λογικούς ανθρώπους ότι ήταν αδύνατο να εφαρμοστούν αυτά τα έγγραφα» [1].

Όταν, μετά από επτά χρόνια, ο αριθμός των Ουκρανών που σκοτώθηκαν από την κυβέρνηση στο Κίεβο ανήλθε σε περισσότερους από δώδεκα χιλιάδες σύμφωνα με την ίδια και σε περισσότερους από είκοσι χιλιάδες σύμφωνα με τη Ρωσική Εξεταστική Επιτροπή, και μόνο τότε, η Μόσχα ξεκίνησε μια «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» ενάντια στους «ολοκληρωτικούς εθνικιστές» Ουκρανούς (αυτό είναι το όνομα που διεκδικούν) χαρακτηρισμένους ως «νεοναζί». Η Ρωσία δήλωσε από την αρχή της επιχείρησής της ότι θα αρκεστεί να βοηθάει τους πληθυσμούς και να «αποναζιστικοποιήσει» την Ουκρανία, όχι να την καταλαμβάνει. Ωστόσο, οι Δυτικοί την κατηγόρησαν αμέσως ότι προσπαθούσε να καταλάβει το Κίεβο, να ανατρέψει τον πρόεδρο Ζελένσκι και να προσαρτήσει την Ουκρανία· κάτι που προφανώς δεν έκανε ποτέ. Μόνο μετά την εκτέλεση ενός από τους Ουκρανούς διαπραγματευτές, του Denis Kireev, από τις υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας του (SBU) και τη διακοπή των συνομιλιών από τον πρόεδρο Volodymyr Zelensky, ο Ρώσος ομόλογός του, Βλαντιμίρ Πούτιν, ανακοίνωσε ότι σκλήρυνε τις απαιτήσεις του. Από τότε και στο εξής η Ομοσπονδία διεκδικεί τη Νοβορωσία, δηλαδή όλη τη νότια Ουκρανία, ιστορικά ρωσική από της Τσαρίνας Κατερίνης Β’, με εξαίρεση τριάντα τρία χρόνια.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αν η Ρωσία δεν έκανε τίποτα για επτά χρόνια, δεν ήταν επειδή ήταν αναίσθητη για τη σφαγή των ρωσόφωνων πληθυσμών του Ντονμπάς, αλλά επειδή ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει την προβλέψιμη δυτική απάντηση. Σύμφωνα με το κλασικό απόφθεγμα του υπουργού Εξωτερικών του Τσάρου Αλέξανδρου Β’, πρίγκιπα Αλέξανδρου Γκορτσάκοφ: «Ο Αυτοκράτορας είναι αποφασισμένος να αφιερώσει, κατά προτίμηση, την μέριμνα του για την ευημερία των υπηκόων του και να επικεντρώσει, για την ανάπτυξη των εσωτερικών πόρων της χώρας, μια δραστηριότητα που θα εκχυθεί στο εξωτερικό μόνο όταν τα θετικά συμφέροντα της Ρωσίας θα το απαιτούν απολύτως. Η Ρωσία κατηγορείται για την απομόνωση και τη σιωπή της, παρουσία γεγονότων που δεν συμφωνούν ούτε με το νόμο ούτε με τη δικαιοσύνη. Η Ρωσία λέγεται ότι περιφρονεί. Η Ρωσία δεν περιφρονεί. Η Ρωσία αυτοσυγκεντρώνεται».

Αυτή η αστυνομική επιχείρηση χαρακτηρίστηκε «επίθεση» από τους Δυτικούς. Το ένα οδηγεί στο άλλο, η Ρωσία παρουσιάστηκε ως «δικτατορία» και η εξωτερική της πολιτική ως «ιμπεριαλισμός». Κανείς δεν φαίνεται να έχει διαβάσει τη Συμφωνία Μινσκ ΙΙ, αν και επικυρώθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Σε τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ των προέδρων Πούτιν και Μακρόν, που αποκάλυψε το Ελιζέ, ο τελευταίος έδειξε ακόμη και την έλλειψη ενδιαφέροντος για την τύχη των κατοίκων του Ντονμπάς, δηλαδή την περιφρόνησή του για τη Συμφωνία Μινσκ ΙΙ.

Σήμερα, οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες έρχονται να βοηθήσουν τους Ουκρανούς «ολοκληρωτικούς εθνικιστές» («νεοναζί» στη ρωσική ορολογία) και, αντί να αναζητήσουν μια ειρηνική λύση, προσπαθούν να καταστρέψουν τη Ρωσία εκ των έσω [2].

Στο διεθνές δίκαιο, η Μόσχα δεν εφάρμοσε παρά μόνο το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του 2015. Μπορούμε να την κατηγορήσουμε για τη βαναυσότητά της, αλλά ούτε ότι βιάστηκε (επτά χρόνια), ούτε ότι ήταν παράνομη (ψήφισμα 2202). Οι πρόεδροι Πέτρο Ποροσένκο, Φρανσουά Ολάντ, Βλαντιμίρ Πούτιν και η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δεσμεύτηκαν, σε κοινή δήλωση που επισυνάπτεται στο ψήφισμα, να κάνουν το ίδιο. Αν μια από αυτές τις δυνάμεις είχε επέμβει πριν, θα μπορούσε να είχε επιλέξει άλλες μεθόδους επιχείρησης, αλλά καμία δεν το έκανε.

Ο Ουκρανός πρόεδρος μιλάει για τρίτη φορά ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας μέσω σύνδεσης βίντεο, στις 24 Αυγούστου 2022. Ωστόσο, ο εσωτερικός κανονισμός του Συμβουλίου απαιτεί από τους ομιλητές, εκτός από αξιωματούχους του ΟΗΕ σε αποστολή, να είναι φυσικά παρόντες. Η Γενική Γραμματεία και η πλειοψηφία των μελών του Συμβουλίου αποδέχθηκαν αυτήν την παρατυπία, παρά την αντίθεση της Ρωσίας.

Λογικά, ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών θα έπρεπε να είχε καλέσει τα μέλη του Συμβουλίου σε τάξη, έτσι ώστε να μην καταδικάσουν τη ρωσική επιχείρηση, την αρχή της οποίας είχαν αποδεχθεί επτά χρόνια νωρίτερα, αλλά να ορίσουν τους όρους. Δεν το έκανε. Αντίθετα, η Γενική Γραμματεία, βγαίνοντας από τον ρόλο της και παίρνοντας θέση με το μονοπολικό σύστημα, μόλις έδωσε προφορικές οδηγίες σε όλους τους ανώτερους αξιωματούχους της σε θέατρα πολέμου να μην συναντήσουν πλέον Ρώσους διπλωμάτες.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Γενική Γραμματεία παραβιάζει το καταστατικό των Ηνωμένων Εθνών. Κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά της Συρίας, είχε συντάξει ένα σχέδιο πενήντα σελίδων για την παραίτηση της συριακής κυβέρνησης, συμπεριλαμβάνοντας την κατάπτωση της συριακής λαϊκής κυριαρχίας και την απο-Μπααθοποίηση της χώρας. Αυτό το κείμενο δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, αλλά το έχουμε αναλύσει σε αυτές τις στήλες με φρίκη. Τελικά, ο ειδικός απεσταλμένος του Γενικού Γραμματέα στη Δαμασκό, Στάφαν ντε Μιστούρα, αναγκάστηκε να υπογράψει μια δήλωση που αναγνωρίζει την ακυρότητά του σχεδίου αυτού. Όπως και να έχει, το σημείωμα της Γενικής Γραμματείας που απαγόρευε σε αξιωματούχους του ΟΗΕ να συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση της Συρίας [3] εξακολουθεί να ισχύει. Είναι αυτό που παραλύει την επιστροφή των εξόριστων Σύρων στη χώρα τους προς μεγάλη δυσαρέσκεια όχι μόνο της Συρίας, αλλά και του Λιβάνου, της Ιορδανίας και της Τουρκίας.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, οι Ηνωμένες Πολιτείες εκμεταλλεύονταν τη σοβιετική πολιτική της άδειας καρέκλας για να διεξαγάγουν τον πόλεμό τους υπό τη σημαία των Ηνωμένων Εθνών (εκείνη την εποχή, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας δεν είχε έδρα στο Συμβούλιο). Πριν από δέκα χρόνια, χρησιμοποιούσαν το προσωπικό του ΟΗΕ για να διεξάγουν ολοκληρωτικό πόλεμο κατά της Συρίας. Σήμερα προχωρούν παραπέρα παίρνοντας θέση εναντίον ενός μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Αφού έγινε ένας χρηματοδοτούμενος από πολυεθνικές εταιρίες οργανισμός, ο ΟΗΕ, υπό την αιγίδα του Κόφι Ανάν, μετατράπηκε σε παράρτημα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ υπό τον Μπαν Κι Μουν και τον Αντόνιο Γκουτέρες.

Η Ρωσία και η Κίνα γνωρίζουν, όπως όλα τα άλλα κράτη, το γεγονός ότι ο ΟΗΕ δεν εκπληρώνει πλέον καθόλου τη λειτουργία του. Αντίθετα, ο Οργανισμός επιδεινώνει τις εντάσεις και συμμετέχει σε πολέμους (τουλάχιστον στη Συρία και στο Κέρας της Αφρικής). Συνέπια αυτού του γεγονότος, η Μόσχα και το Πεκίνο αναπτύσσουν άλλους θεσμούς.

Η Ρωσία δεν εστιάζει πλέον τις προσπάθειές της στις δομές που κληρονόμησε από τη Σοβιετική Ένωση, όπως η Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών, η Ευρασιατική Οικονομική Κοινότητα ή ακόμη και ο Οργανισμός Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας· ούτε καν σε αυτές που κληρονομήθηκαν από τον Ψυχρό Πόλεμο, όπως ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη. Όχι, εστιάζεται σε αυτό που μπορεί να αναδιαμορφώσει έναν πολυμερή κόσμο.

Καταρχάς, η Ρωσία υπογραμμίζει τις οικονομικές δράσεις των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική). Δεν τις διεκδικεί ως επιτεύγματά της, αλλά ως κοινές προσπάθειες στις οποίες συμμετέχει. Δεκατρία κράτη ελπίζουν να ενταχθούν στους BRICS, αλλά δεν είναι, προς το παρόν, ανοιχτοί για ένταξη. Ήδη, οι BRICS έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη από το G7, αναλαμβάνουν δράση, ενώ εδώ και αρκετά χρόνια το G7 διακηρύσσει ότι θα κάνει σπουδαία πράγματα που δεν βλέπουμε ποτέ να έρχονται και ότι απονέμει καλούς και κακούς βαθμούς σε όσους απουσιάζουν.

Πάνω από όλα, η Ρωσία πιέζει για μεγαλύτερο άνοιγμα και βαθύ μετασχηματισμό του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO). Μέχρι στιγμής, ήταν μόνο μια δομή επαφής για τις χώρες της Κεντρικής Ασίας, γύρω από τη Ρωσία και την Κίνα, για να αποτρέψουν τα προβλήματα που προσπαθούσαν να υποκινήσουν εκεί οι αγγλοσαξονικές μυστικές υπηρεσίες. Σιγά σιγά, επέτρεψε στα μέλη του να γνωριστούν καλύτερα. Επέκτειναν τις εργασίες τους και σε άλλα κοινά ζητήματα. Περαιτέρω, η SCO επεκτάθηκε, ιδίως στην Ινδία και το Πακιστάν και στη συνέχεια στο Ιράν. Στην πραγματικότητα, σήμερα ενσαρκώνει τις αρχές του Bandung, που βασίζονται στην κυριαρχία των κρατών και τη διαπραγμάτευση, σε σύγκριση με εκείνες της Δύσης, που βασίζονται στη συμμόρφωση με την αγγλοσαξονική ιδεολογία.

Η SCO αντιπροσωπεύει τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή τέσσερις φορές περισσότερο από την G7, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί, και όχι πλέον αλλού, λαμβάνονται οι διεθνείς αποφάσεις που λογαριάζονται.

Οι Δυτικοί φλυαρούν και κάνουν κηρύγματα , ενώ η Ρωσία και η Κίνα προχωρούν. Γράφω «φλυαρούν και κάνουν κηρύγματα », γιατί πιστεύουν ότι οι χειρονομίες τους είναι αποτελεσματικές. Έτσι, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, μετά η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ιαπωνία έλαβαν πολύ σκληρά οικονομικά μέτρα κατά της Ρωσίας. Δεν τόλμησαν να πουν ότι ήταν ένας πόλεμος που είχε σκοπό να διατηρήσει την εξουσία τους στον κόσμο και γι’ αυτό τα χαρακτήρισαν «κυρώσεις», αν και δεν υπήρχε δικαστήριο, ούτε αγόρευση υπεράσπισης ούτε καταδίκη. Φυσικά, πρόκειται για παράνομες κυρώσεις γιατί αποφασίστηκαν εκτός των οργάνων των Ηνωμένων Εθνών. Αλλά οι Δυτικοί, που ισχυρίζονται ότι είναι οι υπερασπιστές των «διεθνών κανόνων», δεν έχουν τίποτα να κάνουν με το διεθνές δίκαιο.

Φυσικά, το δικαίωμα αρνησικυρίας των πέντε μόνιμων μελών του Συμβουλίου αποτρέπει την επιβολή κυρώσεων εναντίον ενός από αυτά, αλλά είναι ακριβώς επειδή σκοπός των Ηνωμένων Εθνών δεν είναι να συμμορφωθούν με την αγγλοσαξονική ιδεολογία, αλλά να διατηρήσουν την παγκόσμια ειρήνη .

Επανέρχομαι στο θέμα μας: η Ρωσία και η Κίνα προχωρούν, αλλά με πολύ διαφορετικό ρυθμό από αυτόν της Δύσης. Πέρασαν δύο χρόνια μεταξύ της δέσμευσης της Ρωσίας να επέμβει στη Συρία και της ανάπτυξης των στρατιωτών της εκεί· δύο χρόνια που χρησιμοποιήθηκαν για την οριστικοποίηση των όπλων που εξασφάλισαν την ανωτερότητά της στο πεδίο της μάχης. Χρειάστηκαν επτά χρόνια μεταξύ της ρωσικής δέσμευσης της Μινσκ ΙΙ και της στρατιωτικής επέμβασης στο Ντονμπάς· επτά χρόνια που χρησιμοποιήθηκαν για την προετοιμασία της παράκαμψης των δυτικών οικονομικών κυρώσεων.

Αυτός είναι ο λόγος που αυτές οι «κυρώσεις» δεν κατάφεραν να γονατίσουν τη ρωσική οικονομία, αλλά επηρεάζουν βαθιά αυτούς που τις εξέδωσαν. Η γερμανική και η γαλλική κυβέρνηση προβλέπουν πολύ σοβαρά ενεργειακά προβλήματα που ήδη αναγκάζουν ορισμένα από τα εργοστάσιά τους να αδρανοποιηθούν και σύντομα θα κλείσουν. Αντίθετα, η ρωσική οικονομία ανθεί. Μετά από δύο μήνες κατά τους οποίους η χώρα ζούσε μόνο με τα αποθέματά της, ήρθε η ώρα της αφθονίας. Οι εισπράξεις του ρωσικού δημοσίου αυξήθηκαν κατά 32% το πρώτο εξάμηνο του έτους [4]. Όχι μόνο η δυτική άρνηση για το ρωσικό φυσικό αέριο ανέβασε τις τιμές προς όφελος του κορυφαίου εξαγωγέα, της Ρωσίας, αλλά αυτή η παράβαση του φιλελεύθερου λόγου τρόμαξε τα άλλα κράτη, τα οποία, για να καθησυχάσουν, στράφηκαν προς τη Μόσχα.

Η Κίνα, την οποία οι Δυτικοί παρουσιάζουν ως πωλητή προϊόντων σκουπιδιών που προκαλεί τη λεία της να πέσει σε μια σπείρα χρέους, μόλις ακύρωσε τα περισσότερα από τα χρέη 13 αφρικανικών κρατών προς αυτήν.

Καθημερινά ακούμε τους ευγενείς δυτικούς λόγους και τις κατηγορίες τους κατά της Ρωσίας και της Κίνας. Αλλά και κάθε μέρα παρατηρούμε, αν κοιτάζουμε τα γεγονότα, ότι η πραγματικότητα είναι το αντίθετο. Για παράδειγμα, οι Δυτικοί μας εξηγούν χωρίς αποδείξεις ότι η Κίνα είναι μια «δικτατορία» και ότι «έχει φυλακίσει ένα εκατομμύριο Ουιγούρους». Αν και δεν έχουμε πρόσφατες στατιστικές, όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν λιγότεροι κρατούμενοι στην Κίνα από ό,τι στις ΗΠΑ, ενώ αυτή η χώρα είναι τέσσερις φορές λιγότερο κατοικημένη. Ή ακόμη, μας λένε ότι διώκουν τους ομοφυλόφιλους στη Ρωσία, ενώ βλέπουμε μεγαλύτερα γκέι κλαμπ στη Μόσχα παρά στη Νέα Υόρκη.

Η δυτική τύφλωση οδηγεί σε παράλογες καταστάσεις όπου οι δυτικοί ηγέτες δεν αντιλαμβάνονται πλέον τον αντίκτυπο των αντιφάσεων τους.

Συνάντηση των προέδρων Emmanuel Macron και Abdelmadjid Tebboune στο μέγαρο El Mouradia για τον αγώνα κατά των τζιχαντιστών στο Σαχέλ, 26 Αυγούστου 2022, παρουσία των στρατηγών που είναι υπεύθυνοι για την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια. Μετά τους πολέμους στη Λιβύη, τη Συρία και το Μάλι, η Γαλλία δεν μπορεί πλέον να κρύψει την υποστήριξή της στους τζιχαντιστές.

Έτσι, ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν μόλις πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Αλγερία. Προσπαθεί να συμφιλιώσει τα δύο έθνη και να αγοράσει φυσικό αέριο για να αντισταθμίσει την έλλειψη που ο ίδιος βοήθησε να προκληθεί. Γνωρίζει ότι φτάνει λίγο αργά, αφού οι σύμμαχοί του (Ιταλία και Γερμανία) έχουν κάνει τα ψώνια τους. Από την άλλη, προσπαθεί να πιστεύει λανθασμένα ότι το κύριο γαλλοαλγερινό πρόβλημα είναι ο αποικισμός. Δεν συνειδητοποιεί ότι η εμπιστοσύνη είναι αδύνατη επειδή η Γαλλία υποστηρίζει τους χειρότερους εχθρούς της Αλγερίας, τους τζιχαντιστές στη Συρία και το Σαχέλ. Δεν κάνει τη σύνδεση μεταξύ της έλλειψης διπλωματικών σχέσεών του με τη Συρία, της έξωσής του από το Μάλι [5] και την ψυχρότητα με την οποία τον υποδέχτηκαν στο Αλγέρι. Εντέλει, οι Αλγερινοί κατάφεραν τη σύναψη μιας αντιτρομοκρατικής συμφωνίας, αλλά προς το παρόν δεν γνωρίζουμε το περιεχόμενό της.

Είναι αλήθεια ότι οι Γάλλοι δεν ξέρουν τι είναι οι τζιχαντιστές. Μόλις δίκασαν, στη μεγαλύτερη δίκη του αιώνα, τις επιθέσεις στο Σεν Ντενί, στις ταράτσες του Παρισιού και στο Μπατακλάν (13 Νοεμβρίου 2015), χωρίς να μπορούν να θέσουν το ζήτημα της κρατικής υποστήριξης στους τζιχαντιστές. Με αυτό το τρόπο, πέρα από το να δείχνουν το αίσθημα δικαιοσύνης τους, έδειξαν τη δειλία τους. Έδειξαν ότι τρομοκρατούνται από μια χούφτα τρομοκρατών, ενώ η Αλγερία γνώρισε δεκάδες χιλιάδες τέτοιους κατά τη διάρκεια του εμφυλίου της και ακόμη γνωρίζει άλλους τόσους στο Σαχέλ.

Ενώ η Ρωσία και η Κίνα προχωρούν, η Δύση δεν μένει στάσιμη, αλλά οπισθοδρομεί. Θα συνεχίσει την πτώση της όσο δεν ξεκαθαρίζει την πολιτική της, όσο δεν θα τερματίσει το διπλό πρότυπο ηθικής κρίσης και όσο δεν θα σταματήσει τα διπλά παιγνίδια της.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά


[1] "Ukraine security chief: Minsk peace deal may create chaos, Yuras Karmanau, Associated Press, January 31, 2022.

[2] “Η δυτική στρατηγική για τη διάλυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 16 août 2022.

[3] “Parameters and Principles of UN assistance in Syria”, by Jeffrey D. Feltman, Voltaire Network, 15 October 2017.

[4] "Meeting with Head of the Federal Taxation Service Daniil Yegorov", The Kremlin, August 25, 2022.

[5] “Το Μάλι αντιμέτωπο με τις γαλλικές αντιφάσεις”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 23 août 2022.

Αφουγκραστείτε τους πολεμικούς ρούνους

 Αφουγκραστείτε τους πολεμικούς ρούνους

του Αλασταίρ Κρόουκ.

Η πολιτική του Πούτιν για τον καθαρισμό των στάβλων του Αυγεία του «αρπακτικού δυτικού κεφαλαίου» είναι η  μουσική στα αυτιά του παγκόσμιου Νότου.

Φυσικά, η σύγκρουση, για όλες τις προθέσεις και σκοπούς, έχει διευθετηθεί – αλλά απέχει πολύ από το να έχει τελειώσει. Είναι σαφές ότι η Ρωσία θα επικρατήσει στον στρατιωτικό πόλεμο – και στον πολιτικό πόλεμο επίσης – πράγμα που σημαίνει ότι όλα όσα θα προκύπτουν στην Ουκρανία μόλις τελειώσει η στρατιωτική δράση θα υπαγορεύονται από τη Μόσχα.

Είναι σαφές ότι, αφενός, το καθεστώς του Κιέβου θα κατέρρεε εάν πειθαρχούσε στους όρους της Μόσχα, και αφ ετέρου, θα κατέρρεε ολόκληρη η δυτική ατζέντα πίσω από το πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014. (Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μια διέξοδος, ελλείψει μιας ουκρανικής πανωλεθρίας, είναι σχεδόν αδύνατη).

Αυτή η στιγμή επομένως βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής. Μια αμερικανική επιλογή θα μπορούσε να είναι ο τερματισμός της σύγκρουσης – και πολλές φωνές ζητούν μια συμφωνία, ή κατάπαυση του πυρός, με την κατανοητή ανθρώπινη πρόθεση να τερματιστεί η περιττή σφαγή νεαρών Ουκρανών ανδρών που στάλθηκαν στο «μέτωπο» για να υπερασπιστούν αδικαιολόγητες θέσεις, να σκοτωθούν κυνικά χωρίς στρατιωτικό κέρδος, απλώς για να συνεχιστεί ο πόλεμος.

Το επιχείρημα για μια πορεία εξόδου παρακάμπτει ένα πιο σημαντικό γεωπολιτικό σημείο: Η Δύση έχει επενδύσει τόσο πολύ στο ευφάνταστο αφήγημά της για την επικείμενη κατάρρευση και ταπείνωση της Ρωσίας που βρίσκεται  τελείως «σφηνωμένη». Δεν μπορεί να προχωρήσει από φόβο ότι το ΝΑΤΟ δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις ρωσικές δυνάμεις (ο Πούτιν επεσήμανε ότι η Ρωσία δεν έχει καν αρχίσει να χρησιμοποιεί όλες τις δυνάμεις της) και αν υποχωρήσει  θα ήταν σαν να χάνει το κύρος της.

Και με το «να χάσει το πρόσωπό της» ουσιαστικά σημαίνει ότι χάνει η φιλελεύθερη Δύση.

Η Δύση έχει γίνει έτσι όμηρος της αχαλίνωτης θριαμβολογίας της. 

Οι σύμβουλοι του Μπάιντεν, ωστόσο, διαβάζοντας τους ρούνους του πολέμου - αμείλικτα ρωσικά κέρδη - άρχισαν να αισθάνονται ότι μια άλλη πανωλεθρία της εξωτερικής πολιτικής οδεύει γρήγορα προς αυτούς.

Θεωρούν ότι τα γεγονότα, αντί να βεβαιώνουν την «τάξη που βασίζεται σε κανόνες», απογυμνώνουν μάλλον περισσότερα τα όρια της αμερικανικής ισχύος ενώπιον του κόσμου, βάζοντας στο προσκήνιο όχι μόνο μια αναζωπυρωμένη Ρωσία, αλλά και μια Ρωσία που μεταφέρει ένα επαναστατικό μήνυμα για τον υπόλοιπο κόσμο (αν και η Δύση δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει αυτό το γεγονός).

Περαιτέρω, η δυτική συμμαχία διαλύεται καθώς εισέρχεται η πολεμική κόπωση και οι ευρωπαϊκές οικονομίες απειλούνται με ύφεση. Η σύγχρονη ενστικτώδης τάση να αποφασίζουμε πρώτα και μετά να σκεφτόμαστε (ευρωπαϊκές κυρώσεις), έχει βυθίσει την Ευρώπη σε μια υπαρξιακή κρίση.

Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ένα παράδειγμα του ευρύτερου ευρωπαϊκού αινίγματος: η φοβισμένη και ανήμπορη βρετανική πολιτική τάξη πρώτα «αποφασισμένη» να μαχαιρώσει τον ηγέτη της, για να συνειδητοποιήσει μετά ότι δεν είχε κανέναν έτοιμο διάδοχο που να διαθέτει τη σοβαρότητα να αντιμετωπίσει τη νέα κανονικότητα και καμία ιδέα για πώς να βγει από την παγίδα στην οποία η ίδια παγιδεύτηκε.

Δεν τολμούν να χάσουν το κύρος τους για την Ουκρανία και δεν έχουν καμία λύση για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη ύφεση (εκτός ίσως από την επιστροφή στον θατσερισμό). Και το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη: είναι σαν ένα ελάφι παγιδευμένο στο φως των προβολέων ενός γρήγορου οχήματος που φτάνει.

Ο Μπάιντεν και ένα συγκεκριμένο δίκτυο που επεκτείνεται από την Ουάσινγκτον έως το Λονδίνο, περνώντας από τις Βρυξέλλες, τη Βαρσοβία και τις βαλτικές χώρες, θεωρούν ότι η Ρωσία βρίσκεται σε ύψος 30.000 ποδιών πάνω από την ουκρανική σύγκρουση. Ο Μπάιντεν πιστεύει ότι βρίσκεται σε μια θέση σε ίση απόσταση μεταξύ δύο επικίνδυνων και ανησυχητικών τάσεων που κατακλύζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δύση: τον Τραμπισμό στο εσωτερικό και τον Πουτινισμό στο εξωτερικό. Και οι δύο, είπε, παρουσιάζουν σαφείς κινδύνους για τη φιλελεύθερη τάξη που βασίζεται σε κανόνες στους οποίους ο Μπάιντεν και η ομάδα του  πιστεύουν με πάθος.

Άλλες φωνές – κυρίως από το αμερικανικό ρεαλιστικό στρατόπεδο – δεν είναι τόσο ερωτευμένες με τη Ρωσία. Γι' αυτές, οι «πραγματικοί άνδρες» επιτίθενται στην Κίνα. Θέλουν απλώς να διατηρήσουν την ουκρανική σύγκρουση σε αδιέξοδο για να σώσουν το πρόσωπό τους, αν είναι δυνατόν (περισσότερα όπλα), ενώ ενεργοποιείται ο άξονας προς την Κίνα.

Σε ομιλία του στο Hudson Institute, ο Μάικ Πομπέο έκανε μια δήλωση εξωτερικής πολιτικής που είχε σαφή στόχο το έτος 2024 και την άνοδό του στη θέση του αντιπροέδρου των ΗΠΑ. Το κυριότερο μέρος της ομιλίας του αφορούσε την Κίνα, αλλά αυτό που είπε για την Ουκρανία ήταν ενδιαφέρον: η σημασία του Ζελένσκι για τις ΗΠΑ εξαρτάται από την ικανότητά του να διατηρήσει τον πόλεμο (δηλαδή να σώσει το πρόσωπο της Δύσης). Δεν αναφέρθηκε ρητά σε «παρουσία στο έδαφος», αλλά ήταν σαφές ότι δεν υποστήριζε ένα τέτοιο μέτρο.

Το μήνυμά του ήταν να προμηθεύσουν όπλα, όπλα και περισσότερα όπλα στην Ουκρανία και να προχωρήσουν– στρεφόμενοι προς την Κίνα ΤΩΡΑ. Ο Πομπέο επέμεινε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να αναγνωρίσουν διπλωματικά την Ταϊβάν σήμερα, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει. (Και έβαλε τη Ρωσία στην εξίσωση λέγοντας απλώς ότι η Ρωσία και η Κίνα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μία οντότητα).

Ο Μπάιντεν, ωστόσο, φαίνεται να θέλει να αφήσει αυτή τη στιγμή να περάσει και να συνεχίσει την τρέχουσα τροχιά. Αυτό θέλουν και οι πολλοί που συμμετέχουν σ’ αυτό το χάος. Γεγονός είναι ότι οι απόψεις του βαθέως κράτους είναι αντιφατικές και οι σημαντικοί τραπεζίτες της Wall Street σίγουρα δεν συμπαθούν τις ιδέες του Πομπέο. Θα προτιμούσαν μια αποκλιμάκωση με την Κίνα. Συνεπώς, η συνέχιση της δράσης είναι η ευκολότερη επιλογή, καθώς η εσωτερική προσοχή των Ηνωμένων Πολιτειών επικεντρώνεται στα οικονομικά προβλήματα.

Από την άλλη,  η Δύση είναι εντελώς μπλοκαρισμένη: Δεν μπορεί να κινηθεί ούτε προς τα εμπρός ούτε προς τα πίσω. Οι πολιτικές και οικονομικές δομές της την εμποδίζουν να το πράξει. Ο Μπάιντεν έχει κολλήσει στην Ουκρανία, η Ευρώπη έχει κολλήσει στην Ουκρανία και στην εχθρότητά της προς τον Πούτιν· ditto για το Ηνωμένο Βασίλειο· και η Δύση έχει κολλήσει στις σχέσεις της με τη Ρωσία και την Κίνα. Πιο σημαντικό ακόμη, κανένας από αυτούς δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις επίμονες απαιτήσεις της Ρωσίας και της Κίνας για αναδιάρθρωση της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής ασφάλειας.

Εάν δεν μπορούν να κινηθούν σε αυτό το ζήτημα ασφαλείας - από φόβο μήπως χάσουν το πρόσωπό τους - δεν θα είναι σε θέση να αφομοιώσουν (ή να ακούσουν - δεδομένου του εδραιωμένου κυνισμού που συνοδεύει οποιαδήποτε λέξη από τον πρόεδρο Πούτιν) ότι η ατζέντα της Ρωσίας υπερβαίνει κατά πολύ την αρχιτεκτονική ασφαλείας.

Για παράδειγμα, ο βετεράνος Ινδός διπλωμάτης και αναλυτής, M.K. Badrakhumar,   γράφει:

"Μετά το Sakhalin-2, [σε ένα νησί στη ρωσική Άπω Ανατολή] η Μόσχα σχεδιάζει επίσης να εθνικοποιήσει το έργο ανάπτυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου Sakhalin-1 εκτοπίζοντας τους Αμερικανούς και Ιάπωνες μετόχους. Η δυνατότητα του Sakhalin-1 είναι αρκετά εντυπωσιακή. Υπήρξε μια εποχή, πριν ο ΟΠΕΚ+  θέσει όρια στα επίπεδα παραγωγής, όπου η Ρωσία εξόριζε έως και 400.000 βαρέλια την ημέρα. Το πρόσφατο επίπεδο παραγωγής είναι περίπου 220.000 βαρέλια την ημέρα.

Η γενική τάση για την εθνικοποίηση των αμερικανικών, βρετανικών, ιαπωνικών και ευρωπαϊκών συμμετοχών σε κεφάλαια σε στρατηγικούς τομείς της ρωσικής οικονομίας αποκρυσταλλώνεται ως η νέα πολιτική. Η κάθαρση της ρωσικής οικονομίας, απελευθερωμένης από το δυτικό κεφάλαιο, αναμένεται να επιταχυνθεί την επόμενη περίοδο.

Η Μόσχα γνώριζε καλά την αρπακτική φύση του δυτικού κεφαλαίου στον ρωσικό πετρελαϊκό τομέα – μια κληρονομιά της εποχής του Μπόρις Γέλτσιν – αλλά έπρεπε να ζήσει με αυτή την εκμετάλλευση για να μην αναστατώσει άλλους δυνητικούς δυτικούς επενδυτές. Αλλά αυτό είναι από τώρα και στο εξής αρχαία ιστορία. Η επιδείνωση των σχέσεων με τη Δύση, οι οποίες έχουν σχεδόν φτάσει στο όριο θραύσης, απελευθερώνει την Μόσχα από αυτές τις αρχαϊκές αναστολές. ...

Μετά την άνοδό του στην εξουσία το 1999, ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ανέλαβε το τεράστιο έργο του καθαρισμού των στάβλων του Αυγεία της εξωτερικής συνεργασίας της Ρωσίας στον τομέα του πετρελαίου. Η διαδικασία της «αποαποικιοποίησης» ήταν βασανιστικά δύσκολη, αλλά ο Πούτιν την έφερε σε αίσιο πέρας.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο Πούτιν επαναλαμβάνει συνεχώς στις ομιλίες του ότι η Δύση είναι ο ένοχος της δικής της κρίσης χρέους και πληθωρισμού (όχι η Ρωσία), γεγονός που προκαλεί πολλά ξυσίματα στα κεφάλια των Δυτικών. Κατά τον  καθηγητή Hudson, ένα μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου θεωρεί ότι η Δύση έχει πάρει μια «κακή στροφή» στο οικονομικό πλαίσιο. Εν ολίγοις, η κακιά στροφή της Δύσης την οδήγησε σε «αδιέξοδο», σύμφωνα με τον Πούτιν.

Ο καθηγητής Hudson υποστηρίζει (παραφρασμένος και αναδιατυπωμένος) ότι υπάρχουν ουσιαστικά δύο μεγάλα οικονομικά μοντέλα που έχουν περάσει από την ιστορία: «Από τη μία πλευρά, βλέπουμε τις κοινωνίες της Εγγύς Ανατολής και της Ασίας να επιδιώκουν  την ισορροπία και  την κοινωνική συνοχή διατηρώντας τις σχέσεις χρέους και τον εμπορικό πλούτο υποταγμένα στη γενική ευημερία της κοινότητας στο σύνολό της».

Όλες οι αρχαίες κοινωνίες ήταν καχύποπτες για τον πλούτο, καθώς έτεινε να συσσωρεύεται εις βάρος της κοινωνίας στο σύνολό της, με αποτέλεσμα την κοινωνική πόλωση και τη μεγάλη ανισότητα του πλούτου. Αν κοιτάξουμε ολόκληρη την αρχαία ιστορία, παρατηρούμε (σύμφωνα με τον Χάντσον) ότι ο κύριος στόχος των ηγεμόνων, από τη Βαβυλωνία έως τη Νότια και την Ανατολική Ασία, ήταν να αποτρέψουν την εμφάνιση μιας εμπορικής και τραπεζικής ολιγαρχίας που θα συγκέντρωνε την ιδιοκτησία γης στα χέρια της. Πρόκειται για ένα ιστορικό μοντέλο.

Το μεγάλο πρόβλημα που έλυσε η Εγγύς Ανατολή της Εποχής του Χαλκού – αλλά το οποίο η κλασική αρχαιότητα και ο δυτικός πολιτισμός δεν έλυσαν – ήταν πώς να αντιμετωπιστούν τα αυξανόμενα χρέη (περιοδικά ιωβηλαία χρέους) χωρίς να πολωθεί η κοινωνία και τελικά να τεθεί η  πλειοψηφία του πληθυσμού στην εξάρτηση από το χρέος.

Μία από τις βασικές αρχές του Hudson είναι πώς η Κίνα είναι δομημένη ως οικονομία «χαμηλού κόστους»: φθηνή στέγαση, εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη και επιδοτούμενες μεταφορές - που σημαίνει ότι οι καταναλωτές έχουν κάποιο διαθέσιμο εισόδημα - και ότι η Κίνα στο σύνολό της γίνεται ανταγωνιστική. Αντίθετα, το δυτικό μοντέλο, βασισμένο στο χρέος, έχει υψηλό κόστος και ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού γίνονται όλο και πιο φτωχά και στερούνται εισοδήματος μετά την  εξυπηρέτηση του χρέους.

Έτσι λοιπόν, η  δυτική περιφέρεια, απαλλαγμένη από την παράδοση της Εγγύς Ανατολής, «στράφηκε» προς μια πλούσια ολιγαρχία πιστωτών για να πάρει την εξουσία και να συγκεντρώσει την ιδιοκτησία γης και ακινήτων στα χέρια της. Για λόγους δημοσίων σχέσεων, ισχυρίστηκε ότι είναι μια «δημοκρατία» και κατήγγειλε κάθε προστατευτική κυβερνητική ρύθμιση ως, εξ ορισμού, «απολυταρχία». Είναι το δεύτερο μεγάλο μοντέλο, αλλά με την υπερχρέωσή του και τώρα σε μια πληθωριστική σπείρα, είναι επίσης μπλοκαρισμένο, λόγω έλλειψης μέσων για να προχωρήσει.

Αυτό ήταν το τελευταίο μοντέλο  στην Ρώμη. Και εξακολουθούμε να βιώνουμε τις συνέπειες. Η εξάρτηση των οφειλετών από πλούσιους πιστωτές είναι αυτό που οι σημερινοί οικονομολόγοι αποκαλούν «ελεύθερη αγορά». Είναι μια αγορά χωρίς δημόσιο φρένο και δημόσιο αντίβαρο ενάντια στην ανισότητα, την απάτη ή την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα.

Αυτή η νεοφιλελεύθερη ηθική υπέρ των πιστωτών, ισχυρίζεται ο καθηγητής Hudson, βρίσκεται στη ρίζα του σημερινού νέου Ψυχρού Πολέμου. Όταν, λοιπόν, ο πρόεδρος Μπάιντεν περιγράφει αυτή τη μεγάλη παγκόσμια σύγκρουση με στόχο την απομόνωση της Κίνας, της Ρωσίας, της Ινδίας, του Ιράν και των ευρασιατικών εμπορικών εταίρων τους, την περιγράφει ως μια υπαρξιακή πάλη μεταξύ «δημοκρατίας» και «απολυταρχίας».

Με τον όρο δημοκρατία εννοεί την ολιγαρχία.

Και με τον όρο «απολυταρχία», εννοεί κάθε κυβέρνηση αρκετά ισχυρή ώστε να εμποδίσει μια οικονομική ολιγαρχία να πάρει τον έλεγχο της κυβέρνησης και της κοινωνίας και να επιβάλει νεοφιλελεύθερους κανόνες – με τη βία – όπως έκανε ο Πούτιν. Το «δημοκρατικό» ιδανικό είναι να κάνει τον υπόλοιπο κόσμο να μοιάζει με τη Ρωσία του Μπόρις Γέλτσιν, όπου οι Αμερικανοί νεοφιλελεύθεροι είχαν την ελευθερία να αφαιρέσουν κάθε δημόσια ιδιοκτησία γης, μεταλλευτικών δικαιωμάτων και βασικών δημόσιων υπηρεσιών.

Σήμερα όμως έχουμε να κάνουμε με αποχρώσεις του γκρι: δεν υπάρχει πραγματικά ελεύθερη αγορά στις Ηνωμένες Πολιτείες· η Κίνα και η Ρωσία είναι μικτές οικονομίες, αν και τείνουν να δίνουν προτεραιότητα στην ευθύνη για την ευημερία της κοινότητας στο σύνολό της, αντί να φαντάζονται ότι τα άτομα που αφήνονται στα δικά τους ίδια μέσα θα μεγιστοποιήσουν την εθνική ευημερία.

Εδώ είναι το πρόβλημα: Η οικονομία του Adam Smith και ο ατομικισμός είναι ριζωμένα στο δυτικό μυαλό. Δεν θα αλλάξει. Ωστόσο, η νέα πολιτική του προέδρου Πούτιν για τον καθαρισμό των στάβλων του Αυγεία του «αρπακτικού δυτικού κεφαλαίου» και το παράδειγμα της Ρωσίας για τη μεταμόρφωσή της, σε μεγάλο βαθμό, σε μια αυτάρκη οικονομία, ανοσοποιημένη κατά της ηγεμονίας του δολαρίου, είναι μια ευχάριστη μουσική στα αυτιά του Παγκόσμιου Νότου και μεγάλου μέρους του υπόλοιπου κόσμου.

Αν προσθέσουμε σε αυτό το γεγονός ότι η Ρωσία και η Κίνα έχουν αναλάβει την πρωτοβουλία να αμφισβητήσουν το «δικαίωμα» της Δύσης να θέτει κανόνες, να μονοπωλεί τα μέσα (το δολάριο) ως βάση για τη διευθέτηση του εμπορίου μεταξύ των κρατών και ότι οι BRICS και οι SCO κερδίζουν σταδιακά έδαφος, οι ομιλίες του Πούτιν αποκαλύπτουν το επαναστατικό τους πρόγραμμα.

Παραμένει μια πτυχή: Πώς να προκαλέσουν μια «επαναστατική» μεταμόρφωση χωρίς να προκαλέσουν πόλεμο με τη Δύση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη έχουν κολλήσει. Δεν είναι σε θέση να ανανεωθούν, διότι οι διαρθρωτικές πολιτικές και οικονομικές αντιφάσεις έχουν παγώσει το παράδειγμά τους. Πώς λοιπόν να «ξεκολλήσουν» την κατάσταση, χωρίς να καταφύγουν σε πόλεμο;

Το κλειδί, παραδόξως, μπορεί να βρίσκεται στη βαθιά κατανόηση της Ρωσίας και της Κίνας για τις ατέλειες του δυτικού οικονομικού μοντέλου. Η Δύση χρειάζεται μια κάθαρση για να «ξεκολλήσει». Η κάθαρση μπορεί να οριστεί ως η διαδικασία απελευθέρωσης, και συνεπώς ανακούφισης, ισχυρών ή καταπιεσμένων συναισθημάτων που σχετίζονται με πεποιθήσεις.

Για να αποφευχθεί η στρατιωτική κάθαρση, φαίνεται ότι οι Ρώσοι και οι Κινέζοι ηγέτες – κατανοώντας τα ελαττώματα του δυτικού οικονομικού μοντέλου – πρέπει τότε να υποβάλουν τη Δύση σε μια οικονομική κάθαρση.

Θα είναι οδυνηρή, χωρίς αμφιβολία, αλλά καλύτερη από την πυρηνική κάθαρση.

 Μπορούμε να θυμηθούμε το τέλος του ποιήματος του Κωνσταντίνου Καβάφη, «Περιμένοντας τους Βαρβάρους»:

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

 

πηγή: Strategic Culture Foundation

Lire les runes de guerre (reseauinternational.net)

— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες•
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια•
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα•
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα•
κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Το ποίημα γράφτηκε το Δεκέμβριο του 1898, δημοσιεύτηκε το 1904 και αποτελεί την πρώτη απόπειρα του Καβάφη να αντλήσει τα θέματά του από το κοινωνικό επίπεδο. Είναι ένα ψευδοϊστορικό ποίημα, το οποίο αναφέρεται στη Ρώμη γύρω στον 5ο αιώνα μ.Χ, την εποχή δηλαδή της παρακμής της. Ωστόσο, με το ποίημα αυτό ο Καβάφης ουσιαστικά θέλει να απευθυνθεί στους σύγχρονους πολιτικούς της εποχής του και να τους αποδώσει τις ευθύνες που τους αναλογούν για την πολιτική, κοινωνική και πνευματική παρακμή της σύγχρονης Ελλάδας.
Η κεντρική ιδέα του ποιήματος είναι η τραγικότητα του ξεπεσμένου ηθικά και ψυχικά ανθρώπου, ο οποίος συνειδητοποιεί ότι η ύπαρξή του είναι ανώφελη. Ο άνθρωπος αυτός, που ζει σε μια παρακμασμένη και εκφυλισμένη πολιτεία, δεν περιμένει την σωτηρία παρά μόνο στον ερχομό των βαρβάρων και είναι πρόθυμος να υποταχτεί και να παραδοθεί σ’ αυτούς κι όχι να αναλάβει ο ίδιος πρωτοβουλίες διάσωσης του εαυτού του. Οι βάρβαροι είναι ένα σύμβολο αλλαγής - σωτηρίας, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, γι αυτό και δεν έρχονται ποτέ. Ο μη ερχομός τους όμως επιφέρει την παραίτηση και στη συνέχεια το θάνατο.
Το ποίημα είναι γραμμένο με τη μορφή διαλόγου παρουσιάζοντας ένα θεατρικό τρόπο ανάπτυξης. Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι ανήκει στην τεχνοτροπία του συμβολισμού.

Κωνσταντίνος Καβάφης - Περιμένοντας τους Bαρβάρους | τοβιβλίο.net (tovivlio.net)