ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΚΡΙΣΤΙΑΝ: Alexander Dugin: Η Νέα Παγκόσμια Τάξη στο Πλαίσιο των Θεωριών των Διεθνών Σχέσεων

του Alexander Dugin (Александр Дугин)

Πρέπει να καταλάβουμε τι συμβαίνει σε εμάς και γύρω μας. Για να γίνει αυτό, δεν αρκεί η κοινή λογική, χρειάζονται μεθοδολογίες. Ας εξετάσουμε λοιπόν την ΕΣΕ (Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση) στο πλαίσιο ενός κλάδου όπως οι Διεθνείς Σχέσεις (ΔΣ).

Υπάρχουν δύο μεγάλες σχολές σκέψης στις διεθνείς σχέσεις: ο ρεαλισμός και ο φιλελευθερισμός. Θα τις συζητήσουμε, παρότι υπάρχουν άλλες, αλλά αυτές οι δύο είναι οι κυριότερες. Εάν δεν είστε εξοικειωμένος με αυτές τις θεωρίες, μην προσπαθήσετε να μαντέψετε τι εννοείται εδώ με τους όρους «ρεαλισμός» και «φιλελευθερισμός», η σημασία των όρων θα ληφθεί από τα συμφραζόμενα.

Έτσι, ο ρεαλισμός στις ΔΣ βασίζεται στην αναγνώριση της απόλυτης κυριαρχίας του έθνους-κράτους· αυτό αντιστοιχεί στο Βεστφαλικό σύστημα διεθνών σχέσεων που εμφανίστηκε στην Ευρώπη μετά τον 30ετή πόλεμο που έληξε το 1648. Έκτοτε, η αρχή της κυριαρχίας παρέμεινε θεμελιώδης στο σύστημα του διεθνούς δικαίου.

Οι ρεαλιστές των ΔΣ είναι εκείνοι που εξάγουν τα πιο ριζοσπαστικά συμπεράσματα από την αρχή της κυριαρχίας και πιστεύουν ότι κυρίαρχα εθνικά κράτη θα υπάρχουν πάντα. Αυτό δικαιολογείται από την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης από τους ρεαλιστές: είναι πεπεισμένοι ότι ο άνθρωπος, στη φυσική του κατάσταση, είναι επιρρεπής στο χάος και τη βία κατά των πιο αδύναμων, και ότι επομένως είναι απαραίτητη η ύπαρξη ένα κράτος για να αποτρέψει τέτοια φαινόμενα· περαιτέρω, δεν θα έπρεπε να υπάρχει εξουσία πάνω από το κράτος που να περιορίζει την κυριαρχία. Το τοπίο της διεθνούς πολιτικής συνίσταται επομένως σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη ισορροπία δυνάμεων μεταξύ κυρίαρχων κρατών. Ο δυνατός επιτίθεται στον αδύναμο, αλλά ο αδύναμος μπορεί πάντα να στραφεί στους δυνατούς για βοήθεια. Σχηματίζονται συνασπισμοί, σύμφωνα και συμμαχίες. Κάθε κυρίαρχο κράτος υπερασπίζεται τα εθνικά του συμφέροντα στη βάση ενός κρύου ορθολογικού υπολογισμού.

Η αρχή της κυριαρχίας καθιστά δυνατούς τους πολέμους μεταξύ κρατών (κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε κάποιον από τα πάνω να κάνει πόλεμο, γιατί δεν υπάρχει τίποτα ανώτερο από ένα κράτος), αλλά ταυτόχρονα είναι δυνατή και η ειρήνη, εάν είναι συμφέρουσα για τα κράτη, ή αν σε έναν πόλεμο δεν υπάρχει σαφής έκβαση.

Έτσι βλέπουν τον κόσμο οι ρεαλιστές. Στη Δύση, αυτή η σχολή ήταν πάντα αρκετά ισχυρή και μάλιστα επικράτησε, στις Ηνωμένες Πολιτείες παραμένει με μεγάλη επιρροή σήμερα: περίπου οι μισοί Αμερικανοί πολιτικοί και εμπειρογνώμονες στις ΔΣ ακολουθούν αυτήν την προσέγγιση, η οποία κυριάρχησε κατά τη διάρκεια της προεδρίας Τραμπ, οι περισσότεροι Ρεπουμπλικάνοι (εκτός από τους νεοσυντηρητικούς) και ορισμένοι Δημοκρατικοί κλίνουν προς αυτή.

Ας θεωρήσουμε τώρα τον φιλελευθερισμό στις ΔΣ. Εδώ, η έννοια είναι πολύ διαφορετική. Η ιστορία θεωρείται ως συνεχής κοινωνική πρόοδος, το κράτος είναι μόνο ένα στάδιο στο δρόμο προς την πρόοδο και αργά ή γρήγορα είναι προορισμένο να εξαφανιστεί. Εφόσον η κυριαρχία είναι μολυσμένη με την πιθανότητα του πολέμου, πρέπει να προσπαθήσουμε να την ξεπεράσουμε και να δημιουργήσουμε υπερεθνικές δομές που πρώτα την περιορίζουν και μετά την καταργούν εντελώς.

Οι φιλελεύθεροι των ΔΣ είναι πεπεισμένοι ότι πρέπει να δημιουργηθεί μια παγκόσμια κυβέρνηση και ότι η ανθρωπότητα πρέπει να ενωθεί υπό την ηγεσία των πιο «προοδευτικών» δυνάμεων, δηλαδή των ίδιων των φιλελεύθερων. Για τους φιλελεύθερους των ΔΣ, η ανθρώπινη φύση δεν είναι μια σταθερά (όπως είναι για τους ρεαλιστές) αλλά μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούνται η εκπαίδευση, η κατήχηση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η προπαγάνδα των φιλελεύθερων αξιών και άλλες μορφές ελέγχου του νου. Η ανθρωπότητα στο σύνολό της πρέπει να γίνει φιλελεύθερη και ό,τι είναι μη-φιλελεύθερο πρέπει να εξοντωθεί και να αποκηρυχτεί. Γιατί αυτοί είναι οι «εχθροί της ανοιχτής κοινωνίας», οι «μη-φιλελεύθεροι». Μετά την καταστροφή των «μη-φιλελεύθερων», θα υπάρξει παγκόσμια ειρήνη – και κανείς δεν θα είναι σε πόλεμο με κανέναν. Προς το παρόν, ο πόλεμος είναι αναγκαίος, αλλά μόνο ενάντια στους «μη-φιλελεύθερους» που «εμποδίζουν την πρόοδο», αψηφούν την εξουσία των φιλελεύθερων παγκόσμιων ελίτ και επομένως δεν είναι «ανθρώπινα όντα», με οποιονδήποτε τρόπο, και επομένως μπορεί να αντιμετωπιστούν με οποιονδήποτε τρόπο - μέχρι την πλήρη εξόντωση (συμπεριλαμβανομένης της χρήσης τεχνητών πανδημιών και βιολογικών όπλων).

Στο εγγύς μέλλον, σύμφωνα με αυτή την έννοια, τα κράτη θα καταργηθούν και όλα τα ανθρώπινα όντα θα σμίξουν, δημιουργώντας μια πλανητική κοινωνία των πολιτών, έναν μοναδικό κόσμο. Αυτό ονομάζεται «παγκοσμιοποίηση». Η παγκοσμιοποίηση είναι η θεωρία και η πρακτική του φιλελευθερισμού στις ΔΣ.

Η νέα εκδοχή του φιλελευθερισμού περιέχει ένα συμπληρωματικό στοιχείο σήμερα: η τεχνητή νοημοσύνη θα κυριαρχήσει στην ανθρωπότητα, οι άνθρωποι θα γίνουν πρώτα χωρίς φύλο, μετά «αθάνατοι», θα ζουν στον κυβερνοχώρο και η συνείδηση και η μνήμη τους θα αποθηκευτούν σε διακομιστές cloud, οι νέες γενιές θα δημιουργούνται σε δοκιμαστικό σωλήνα ή θα εκτυπωθούν από τρισδιάστατο (3D) εκτυπωτή.

Όλα αυτά αντικατοπτρίζονται στο σχέδιο του Great Reset του ιδρυτή του φόρουμ του Νταβός, Klaus Schwab.

Οι Φιλελεύθεροι αποτελούν το άλλο μισό των πολιτικών και των ειδικών στις ΔΣ στη Δύση. Η επιρροή τους αυξάνεται σταδιακά και μερικές φορές υπερβαίνει εκείνη των ρεαλιστών όσον αφορά τις ΔΣ. Η σημερινή κυβέρνηση Μπάιντεν και η πλειοψηφία του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ είναι φιλελεύθεροι που πιέζουν προς αυτή την κατεύθυνση. Οι φιλελεύθεροι κυριαρχούν επίσης στην ΕΕ, η οποία είναι η υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου, καθώς αποσκοπεί στην οικοδόμηση μιας υπερεθνικής δομής. Οι φιλελεύθεροι στις ΔΣ ήταν αυτοί που σχεδίασαν και δημιούργησαν την Κοινωνία των Εθνών, στη συνέχεια τον ΟΗΕ, το Δικαστήριο της Χάγης, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καθώς και το ΔΝΤ, τη Παγκόσμια Τράπεζα, τον ΠΟΥ, το εκπαιδευτικό σύστημα της Μπολόνιας, τη ψηφιοποίηση και όλα τις παγκοσμιοποιήσεις και δίκτυα, είναι όλα έργο των φιλελευθέρων. Οι Ρώσοι φιλελεύθεροι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος αυτής της παγκόσμιας αίρεσης, η οποία έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ολοκληρωτικής αίρεσης.

Ας εφαρμόσουμε τώρα αυτούς τους ορισμούς στην ΝΠΤ (Νέα Παγκόσμια Τάξη). Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Ουκρανία έγινε εργαλείο των φιλελευθέρων και των ρεαλιστών στον κόρφο των ΔΣ – ακριβώς ένα εργαλείο της Δύσης. Οι φιλελεύθεροι του ΥΠΕΘΑ ενθάρρυναν την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στον παγκόσμιο κόσμο και υποστήριξαν τις φιλοδοξίες της να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ (τη στρατιωτική πτέρυγα της παγκοσμιοποίησης)· οι ρεαλιστές του ΥΠΕΘΑ χρησιμοποίησαν την Ουκρανία για τα συμφέροντά τους κατά της Ρωσίας· για να γίνει αυτό, ήταν απαραίτητο να καταστεί η Ουκρανία ένα έθνος-κράτος, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με την καθαρά φιλελεύθερη ατζέντα. Έτσι διαμορφώθηκε η σύνθεση του ουκρανικού φιλελευθερισμού και του ναζισμού εναντίον των οποίων μάχεται η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση. Ο ναζισμός σε δράση στην Ουκρανία (η Ακροδεξιά, το Τάγμα Αζόφ και άλλες δομές που απαγορεύονται στη Ρωσία) ήταν αναγκαίος για την οικοδόμηση ενός έθνους και ενός κυρίαρχου κράτους το συντομότερο δυνατόν. Η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση απαιτούσε μια παιχνιδιάρικη και κωμικά ειρηνιστική εικόνα (αυτή ήταν η επιλογή του Ζελένσκι). Ο κοινός παρονομαστής ήταν το ΝΑΤΟ. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι φιλελεύθεροι και οι ρεαλιστές των ΔΣ πέτυχαν μια ρωσοφοβική συναίνεση στην Ουκρανία. Όταν ήταν απαραίτητο, έκαναν τα στραβά μάτια για το ναζισμό, τις φιλελεύθερες αξίες και τις παρελάσεις υπερηφάνειας των ομοφυλοφίλων (gay pride).

Ας στραφούμε τώρα στη Ρωσία. Στη Ρωσία, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, υπό τις αρχές της δεκαετίας του 1990, υπό τους Γιέλτσιν, Τσουμπάις και Γκαϊντάρ, ο φιλελευθερισμός κυριαρχεί σταθερά στις ΔΣ. Η Ρωσία τότε, όπως και η Ουκρανία σήμερα, ονειρευόταν να ενταχθεί στην Ευρώπη και να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Εάν αυτό απαιτούσε μεγαλύτερη διάλυση, οι φιλελεύθεροι του Κρεμλίνου θα ήταν πρόθυμοι να το πράξουν· αλλά σε κάποιο σημείο, ο ίδιος ο Γιέλτσιν και ο υπουργός Εξωτερικών του Γεβγκένι Πρίμακοφ προσάρμοσαν ελαφρώς την ημερήσια διάταξη: στον Γιέλτσιν δεν άρεσε η αυτονόμηση της Τσετσενίας, ο Πρίμακοφ ανέπτυξε ένα αεροπλάνο πάνω από τον Ατλαντικό κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ. Αυτά ήταν αδύναμα σημάδια ρεαλισμού. Η κυριαρχία και τα εθνικά συμφέροντα επικαλούνταν, αλλά με διστακτικό, δειλό τρόπο.

Ο πραγματικός ρεαλισμός ξεκίνησε όταν ο Πούτιν ήρθε στην εξουσία. Είδε ότι οι προκάτοχοί του είχαν αποδυναμώσει την κυριαρχία στα άκρα, εγκλωβισμένοι όπως ήταν από την παγκοσμιοποίηση, και ότι η χώρα ήταν επομένως υπό ξένο έλεγχο. Ο Πούτιν ξεκίνησε να αποκαταστήσει την κυριαρχία. Καταρχάς, στην ίδια τη Ρωσική Ομοσπονδία -τη δεύτερη εκστρατεία της Τσετσενίας, την αφαίρεση των ρητρών κυριαρχίας από το Σύνταγμα κ.λπ., και στη συνέχεια άρχισε να ασχολείται με το μετασοβιετικό χώρο- αυτά ήταν τα γεγονότα του Αυγούστου του 2008 στον Νότιο Καύκασο, στη συνέχεια στην Κριμαία και στο Ντονμπάς το 2014. Ταυτόχρονα, είναι ενδεικτικό ότι η διεθνής κοινότητα των εμπειρογνωμόνων (SWOP, RIAC κ.λπ.) και η MGIMO εξακολούθησαν να κυριαρχούνται πλήρως από τη γραμμή του φιλελευθερισμού. Ο ρεαλισμός δεν αναφέρθηκε ποτέ. Οι ελίτ παρέμειναν φιλελεύθερες – τόσο εκείνες που αντιτάχθηκαν ανοιχτά στον Πούτιν όσο και εκείνες που συμφώνησαν απρόθυμα να υποταχθούν σε αυτόν.

Η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση, σαν αναδρομή στο παρελθόν, έριξε φως για την κατάσταση στο κόρο του ρωσικού υπουργείου Άμυνας. Πίσω από την Ουκρανία, υπάρχει μια συμμαχία φιλελευθέρων και, εν μέρει, ρεαλιστών στο κόρο του υπουργείου Άμυνας, δηλαδή των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης που έχουν στραφεί εναντίον της Ρωσίας. Για τους φιλελεύθερους (και τον Μπάιντεν και τη κυβέρνησή του (Blinken and Co.), όπως τον Κλίντον και τον Ομπάμα πριν από αυτόν, όλοι ανήκουν ακριβώς σε αυτή τη σχολή), η Ρωσία είναι ο απόλυτος εχθρός, επειδή αποτελεί σοβαρό εμπόδιο στην παγκοσμιοποίηση, στη δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης και ενός μονοπολικού κόσμου. Για τους Αμερικανούς ρεαλιστές (και στην Ευρώπη οι ρεαλιστές είναι πολύ αδύναμοι και εκπροσωπούνται ελάχιστα) η Ρωσία είναι ανταγωνιστής για τον έλεγχο του χώρου του πλανήτη. Είναι γενικά εχθρικοί, αλλά για αυτούς, η υποστήριξη της Ουκρανίας κατά της Ρωσίας δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου: τα θεμελιώδη συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών δεν επηρεάζονται από αυτή τη σύγκρουση. Είναι δυνατόν να βρεθεί κοινό έδαφος μαζί τους, όχι με τους Φιλελεύθερους.

Ωστόσο, για τους Φιλελεύθερους των ΔΣ, πρόκειται για θέμα αρχής. Το αποτέλεσμα της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης θα καθορίσει εάν θα υπάρξει ή όχι παγκόσμια κυβέρνηση. Η νίκη της Ρωσίας θα σήμαινε τη δημιουργία ενός πλήρως πολυπολικού κόσμου στον οποίο η Ρωσία (και η Κίνα και, στο εγγύς μέλλον, η Ινδία) θα απολάμβαναν πραγματική και ισχυρή κυριαρχία, ενώ οι θέσεις των οντοτήτων που συμμάχησαν με τη φιλελεύθερη Δύση, οι οποίες αποδέχονται την παγκοσμιοποίηση και είναι πρόθυμες να θέσουν σε κίνδυνο την κυριαρχία τους, θα αποδυναμωθούν δραματικά.

Εν κατακλείδι, ο φιλελευθερισμός στις ΔΣ στοχεύει στην επιβολή της πολιτικής του φύλου, του πολέμου της πληροφορίας και του υβριδικού πολέμου, της τεχνητής νοημοσύνης και του μετα-ανθρωπισμού, αλλά ο ρεαλισμός εξελίσσεται επίσης από τη μεριά του: επιβεβαιώνοντας τη λογική του S. Huntington (παρεμπιπτόντως, υποστηρικτή του ρεαλισμού στις ΔΣ, ο οποίος μιλούσε για τη «σύγκρουση των πολιτισμών», οι κύριοι παράγοντες δεν είναι τα κράτη αλλά οι πολιτισμοί, κάτι που αποκαλεί Μεγάλες Υπαίθρους. Έτσι, ο ρεαλισμός ολισθαίνει σταδιακά προς τη θεωρία του πολυπολικού κόσμου, όπου οι πόλοι δεν είναι πλέον τα έθνη-κράτη, αλλά τα ήπειροι-κράτη, οι αυτοκρατορίες. Αυτό είναι επίσης σαφώς ορατό στην εξέλιξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης.

Σε όρους διάφορων θεωριών των διεθνών σχέσεων, η επιχείρηση που ξεκίνησε η Ρωσία στην Ουκρανία εγκαινίασε ταυτόχρονα μια σύγκρουση μεταξύ:

μονοπολικότητας και πολυπολικότητας,
ρεαλισμού και φιλελευθερισμού στις ΔΣ,
της μικρής ταυτότητας (τεχνητού ουκρανικού ναζισμού) και της μεγάλης ταυτότητας (ευρασιατικής αδελφότητας της Ρωσίας),
του πολιτισμού της ξηράς (Land Power) ενάντια στον πολιτισμό της θάλασσας (Sea Power) στη μάχη για την παράκτια ζώνη (Rimland), την οποία πάντα περιέγραφε η γεωπολιτική,
του αποτυχημένου κράτους και της αναζωπυρωμένης αυτοκρατορίας.