Τα άρρητα του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος
Τα διακυβεύματα του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος δεν είναι αυτά που νομίζουμε. Η Τεχεράνη έχει εγκαταλείψει την ατομική βόμβα από το 1988, αλλά προσπαθεί, με τη συνεργασία της Ρωσίας, να ανακαλύψει τα μυστικά της πολιτικής πυρηνικής σύντηξης. Εάν τα καταφέρει, θα βοηθήσει τα κράτη του Νότου να αποαποικιοποιηθούν απελευθερώνοντας τον εαυτό τους από το πετρέλαιο.
Όσον αφορά τα διακυβεύματα του βομβαρδισμού ορισμένων πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα μπορούσαν επίσης να μην είναι αυτά που πιστεύουμε.
Αυτή η υπόθεση είναι ακόμη πιο ασαφής, καθώς σήμερα δεν είναι δυνατόν να γίνει σαφής διάκριση μεταξύ της έρευνας για την ειρηνική πυρηνική σύντηξη και της στρατιωτικής σύντηξης.
Από την πτώση του Ιράκ, υπό τα χτυπήματα των Βρετανών και των Αμερικανών, το Λονδίνο και η Ουάσινγκτον έχουν δημοσιοποιήσει τον μύθο του ιρανικού στρατιωτικού πυρηνικού, στη συνέχεια αυτού για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ. Αυτός ο μύθος έχει υιοθετηθεί από τους «αναθεωρητικούς σιωνιστές» του Ισραήλ (που δεν πρέπει να συγχέονται με τους απλούς «σιωνιστές») και τον ηγέτη τους, Benjamin Netanyahu. Για περίπου είκοσι χρόνια, οι Δυτικοί έχουν ποτιστεί με αυτή την προπαγάνδα και έχουν καταλήξει να την πιστεύουν, αν και η ανακοίνωση για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ότι η Τεχεράνη θα έχει «την» βόμβα «το επόμενο έτος» δεν έχει κανένα νόημα.
Ωστόσο, ακόμα και αν η Ρωσία, η Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες συμφωνούν και τρεις ότι δεν υπάρχει σήμερα ιρανικό στρατιωτικό πρόγραμμα, όλοι βλέπουν ότι το Ιράν κάνει κάτι στα εργοστάσιά του. Αλλά τι;
Το 2005, ο Mahmoud Ahmadinejad εκλέγεται πρόεδρος της Ισλαμικής Δημοκρατίας αντικαθιστώντας τον sayyed Mohammad Khatami. Είναι επιστήμονας του οποίου το έργο είναι να απελευθερώσει τους αποικισμένους λαούς. Θεωρεί λοιπόν ότι με τον έλεγχο του ατόμου, θα επιτρέψει σε όλους τους λαούς να απελευθερωθούν από τις δυτικές πετρελαϊκές πολυεθνικές.
Το Ιράν αναπτύσσει τότε εκπαίδευση πυρηνικών επιστημόνων σε πολλά πανεπιστήμια. Δεν πρόκειται για τη δημιουργία μιας μικρής ελίτ μερικών εκατοντάδων ειδικών, αλλά για την εκπαίδευση τάγματα μηχανικών. Σήμερα υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες.
Το Ιράν σκοπεύει να ανακαλύψει τον τρόπο να επιτύχει την πυρηνική σύντηξη, εκεί που οι Δυτικοί ικανοποιούνται με τη σχάση. Η σχάση είναι η διαίρεση του ατόμου· ενώ η σύντηξη είναι η προσθήκη ατόμων που απελευθερώνει μια ενέργεια χωρίς προηγούμενο. Η σχάση χρησιμοποιείται για τα ηλεκτροπαραγωγά μας εργοστάσια, ενώ, προς το παρόν, η σύντηξη χρησιμοποιείται μόνο για τις θερμοπυρηνικές βόμβες. Το σχέδιο του Mahmoud Ahmadinejad είναι να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και να ωφεληθούν τα αναπτυσσόμενα κράτη.
Αυτή η γνώση είναι επαναστατική, με την Χομενιστική έννοια, δηλαδή επιτρέπει τη λήξη της εξάρτησης των κρατών του Νότου και την οικονομική τους ανάπτυξη. Χτυπά μετωπικά τη βρετανική άποψη του αποικισμού σύμφωνα με την οποία, η Αυτού Μεγαλειότητα έπρεπε να διαιρεί για να βασιλεύει και να αποτρέπει την ανάπτυξη των αποικισμένων. Θυμόμαστε, για παράδειγμα, ότι το Λονδίνο απαγόρευε στους Ινδούς να κλώθουν μόνοι τους το βαμβάκι που καλλιεργούσαν για να το τα εργοστάσιά του στο Μάντσεστερ. Σε απάντηση, ο μαχάτμα Gandhi έδωσε το παράδειγμα στον λαό του και έκλωθε μόνος του το βαμβάκι του, προκαλώντας τη βρετανική μοναρχία. Παρομοίως, το έργο του Mahmoud Ahmadinejad προκαλεί τη δύναμη της Δύσης και τις αγγλοσαξονικές πετρελαϊκές πολυεθνικές.
Είναι απολύτως φυσικό να ανησυχούμε για την ιρανική επένδυση στον πυρηνικό τομέα επειδή αυτές οι τεχνολογίες είναι, εξ ορισμού, διπλής χρήσης, ενεργειακής και στρατιωτικής. Είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για τη συνηθισμένη ενεργειακή χρήση και ότι η λεπτομερής ανακάλυψη των διαδικασιών της σύντηξης θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί για στρατιωτικούς σκοπούς. Όπως και να έχει, το Ιράν ψάχνει μια αστείρευτη πηγή ενέργειας.
Η Κίνα και η Ρωσία δεν παύουν να επαναλαμβάνουν ότι δεν υπάρχει στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα στο Ιράν από το 1988. Σε αντίθεση με εμάς, η Ρωσία ξέρει για τι πράγμα μιλάει: συνεργάζεται με τις ιρανικές έρευνες. Υπάρχουν Ρώσοι σε πολλά ιρανικά πυρηνικά κέντρα. Είναι προφανές ότι η Μόσχα φοβάται όσο και εμείς την εξάπλωση. Αλλά, σε αντίθεση με εμάς, όχι το ενεργειακό πυρηνικό. Βασιζόμενες στα έργα του Andrei Sakharov, η Rosatom και η Ρωσική Ακαδημία Επιστημών συνεχίζουν τις έρευνες, ιδιαίτερα για το σχέδιο Tokamak. Η Κίνα, η Νότια Κορέα, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία έχουν τις δικές τους έρευνες σε αυτόν τον τομέα.
Ας θυμηθούμε επίσης ότι το Ιράν είναι υπογράφων της Συνθήκης για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT). Γι’ αυτόν τον λόγο υπόκειται σε επιθεωρήσεις από τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (IAEA). Από το 1988, ποτέ η IAEA δεν έχει βρει στοιχεία που να υποδηλώνουν ότι θα υπήρχε ακόμα ένα ιρανικό στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα. Ωστόσο, η Υπηρεσία έχει θέσει πολλά ερωτήματα για να διευκρινίσει ορισμένες πτυχές του ενεργειακού προγράμματός του και δεν έχει λάβει απάντηση, κάτι που είναι απολύτως κατανοητό δεδομένης της επένδυσης στην ιρανορωσική έρευνα για τη σύντηξη. Στην πράξη, τα έγγραφα που δημοσίευσε ο ιρανικός τύπος δύο ημέρες πριν από την ισραηλινή επίθεση επιβεβαιώνουν ότι ο διευθυντής της IAEA, ο Αργεντίνος Rafael Grossi, συμπεριφέρεται σαν κατάσκοπος υπηρετώντας το Ισραήλ στο οποίο μεταδίδει όλες τις πληροφορίες των επιθεωρητών του· και αυτό ενώ το Ισραήλ δεν είναι υπογράφων της NPT και επομένως δεν είναι μέλος της IAEA.
Η Τεχεράνη έχει υποβάλει στη Διάσκεψη των Μερών της NPT των Ηνωμένων Εθνών, στις 4 Μαΐου 2010, μια πρόταση για τη «Δημιουργία ζώνης ελεύθερης από πυρηνικά όπλα στη Μέση Ανατολή» [1]. Αυτή την έχουν καλωσορίσει από όλα τα κράτη της περιοχής, εκτός από το Ισραήλ. Πράγματι, το Τελ Αβίβ, που έχει επωφεληθεί από μεταβιβάσεις γαλλικής τεχνολογίας από τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους της Δ’ Δημοκρατίας, κατέχει την ατομική βόμβα [2].
Τέλος, αν η Ουάσινγκτον δεν επέμβει στο πλευρό του Τελ Αβίβ και δεν χρησιμοποιήσει τη διεισδυτική της βόμβα για να προσπαθήσει να καταστρέψει το εργοστάσιο του Fordo, οι Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας (IDF) θα μπορούσαν να καταφύγουν στην «επιλογή Samson» [3], δηλαδή στην ατομική καταστροφή του Ιράν, ακόμα και αν έπρεπε να υποστούν πυρηνική απάντηση. [4]
Ο στρατηγός Mohsen Rezaee, ανώτερος αξιωματικός του Σώματος των Φρουρών της Επανάστασης και μέλος του Ιρανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, δήλωσε σε συνέντευξη, στις 14 Ιουνίου, ότι «το Πακιστάν μας έχει διαβεβαιώσει ότι αν το Ισραήλ χρησιμοποιήσει πυρηνική βόμβα εναντίον του Ιράν, θα επιτεθεί επίσης στο Ισραήλ με πυρηνική βόμβα». Ωστόσο, ο Khwaja Asif, υπουργός Άμυνας του Πακιστάν, δεν έχει επιβεβαιώσει αυτές τις δηλώσεις. Χωρίς να τις διαψεύσει, απλώς δήλωσε: «Το Ισραήλ έχει στοχοποιήσει το Ιράν, την Υεμένη και την Παλαιστίνη. Αν τα μουσουλμανικά κράτη δεν ενωθούν τώρα, ο καθένας θα υποστεί την ίδια μοίρα. Υποστηρίζουμε το Ιράν και θα το υπερασπιστούμε σε όλες τις διεθνείς αρένες για να προστατεύσουμε τα συμφέροντά του».
Εν τέλει, η κυβέρνηση Τραμπ είχε την πεποίθηση, όπως ανέφερε η Καρολίν Λίβιτ, εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου: «Ας είμαστε πολύ ξεκάθαροι, το Ιράν έχει ό,τι χρειάζεται για να αποκτήσει πυρηνικό όπλο. Το μόνο που τους λείπει είναι μια απόφαση του ανώτατου ηγέτη προς αυτή την κατεύθυνση, και θα χρειαζόταν περίπου δεκαπέντε μέρες για να ολοκληρώσουν την παραγωγή του όπλου».
Γι’ αυτό και είχε ετοιμάσει κρυφά, από τις αρχές Ιουνίου, την «επιχείρηση Midnight Hammer» (Σφύρα του Μεσονυκτίου) με πρωτοβουλία του στρατηγού Μάικλ Κουρίλα, διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή (CentCom). Για το σκοπό αυτό, ο στρατηγός είχε συναντηθεί με τους Ισραηλινούς ομολόγους του στις 25 Απριλίου και συγκέντρωσε τις πιο ακριβείς πληροφορίες για τους στόχους του. Στις 10 Ιουνίου, είχε παρουσιάσει στη Βουλή των Αντιπροσώπων τη στρατηγική του ανάλυση για τις ευκαιρίες που προσέφεραν στις ΗΠΑ οι αναταραχές στη Μέση Ανατολή. Παράλληλα, αποκάλυψε ότι είχε υποβάλει στον πρόεδρο Τραμπ μια ευρεία σειρά επιλογών για να τις εκμεταλλευτούν [5]..
Στις 16 Ιουνίου, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έφευγε βιαστικά από τη σύνοδο κορυφής του G7 στο Κανάνασκις (Καναδάς). Στο αεροπλάνο του, καθώς επέστρεφε στην Ουάσινγκτον, δημοσίευσε μια θυμωμένη ανάρτηση για τους συμμάχους του: «Επειδή θέλει να κάνει δημοσιότητα, ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, δήλωσε λανθασμένα ότι έφυγα από τη σύνοδο κορυφής του G7 στον Καναδά για να επιστρέψω στην Ουάσινγκτον και να εργαστώ σε μια "εκεχειρία" μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν. Αυτό είναι ψευδές. Δεν ξέρει γιατί τώρα κατευθύνομαι στην Ουάσινγκτον, αλλά σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με εκεχειρία. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Είτε εκ προθέσεως είτε όχι, ο Εμανουέλ πάντα κάνει λάθος. Μείνετε συντονισμένοι.» [6]
Τη νύχτα της 21ης προς 22η Ιουνίου, ο πρόεδρος Τραμπ, παραβιάζοντας το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, εξαπέλυσε μια επίθεση στους κύριους πυρηνικούς χώρους του Ιράν, αλλά όχι στο εργοστάσιο του Μπουσέχρ, λόγω της παρουσίας ρωσικού προσωπικού. Ωστόσο, φαίνεται ότι η Ουάσινγκτον είχε προειδοποιήσει εκ των προτέρων την Τεχεράνη ότι θα χτυπούσε: μια σειρά από φορτηγά είχε παρατηρηθεί μέσω δορυφόρου να εκκενώνουν υλικό από τη βάση του Φόρντο.
Αυτή η αιφνιδιαστική επίθεση μπορεί να ερμηνευτεί με δύο τρόπους: είτε ο πρόεδρος Τραμπ έσωσε το Ισραήλ από τις μαζικές καταστροφές των υπερηχητικών πυραύλων Fatah-1, είτε, αντιθέτως, έσωσε το Ιράν από έναν ισραηλινό πυρηνικό βομβαρδισμό. Το γεγονός ότι το Πεντάγωνο δεν επιτέθηκε στους εκτοξευτές των Fatah-1, οι οποίοι όμως ήταν λιγότερο προστατευμένοι από τις πυρηνικές εγκαταστάσεις, κλίνει προς τη δεύτερη ερμηνεία.
Όπως και να έχει, καταστρέφοντας το πυρηνικό ερευνητικό πρόγραμμα του Ιράν, ο πρόεδρος Τραμπ στέρησε από τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Μπενιαμίν Νετανιάχου, το επιχείρημα που χρησιμοποιούσε για είκοσι χρόνια για να διεξάγει τον «πόλεμο του σε επτά μέτωπα».
Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του, είχε διατάξει τη δολοφονία του χαλίφη του Νταές, Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι (27 Οκτωβρίου 2019), ακολουθούμενη από αυτή του Ιρανού στρατηγού Κάσεμ Σολεϊμανί (3 Ιανουαρίου 2020). Στο μυαλό του, επρόκειτο να χτυπήσει τον κύριο στρατιωτικό ηγέτη των σουνιτών και τον κύριο στρατιωτικό ηγέτη των σιιτών, ώστε να υποτάξει και τις δύο ομάδες. Κάτι που είχε αποτελέσματα.
Επομένως, είναι πιθανό μια κακή είδηση να περιμένει έναν Ισραηλινό ηγέτη στους επόμενους μήνες. Για παράδειγμα, η σύλληψη του Μπενιαμίν Νετανιάχου από τη δικαιοσύνη του Ισραήλ.
Κριστιάν Άκκυριά
[1] « Création d’une zone exempte d’armes nucléaires au Moyen-Orient », Réseau Voltaire, 4 mai 2010.
[2] Israël et la bombe. Histoire secrète du nucléaire israélien, par Avner Cohen, Demi-Lune (2020).
[3] The Culture of War, Martin van Creveld, Presido Press (2008).
[4] “Είναι πραγματική η πιθανότητα ενός παγκόσμιου πολέμου;”, του Σερζ Μαρσάντ , Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 9 avril 2024.
[5] «Full Committee Hearing: “U.S. Military Posture and National Security Challenges AFRICOM + CENTCOM”», U.S. House Armed Services Committee, YouTube, June 10, 2025.
[6] «Donald Trump», Truth Social, June 17, 2025.
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
