Θα αντέξουν τα διακυβερνητικά θεσμικά όργανα το τέλος της «Αμερικανικής Αυτοκρατορίας»;
Οι αλλαγές που παρατηρούμε με τον Τραμπισμό αφορούν ταυτόχρονα τις Ηνωμένες Πολιτείες, τις διεθνείς σχέσεις και την εσωτερική πολιτική ζωή των συμμάχων τους. Μπορεί να φαίνεται παράξενο ότι Ευρωπαίοι ηγέτες κριτικάρουν τον πρόεδρο των ΗΠΑ για την πολιτική του στη χώρα του, παραβιάζοντας την αρχή της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών. Ωστόσο, αν και δεν υποφέρουν από τις μεταρρυθμίσεις του εκεί, αντιμετωπίζουν τις ανείπωτες συνέπειες που αυτές προκαλούν στα δικά τους κράτη. Αυτές οι συνέπειες μόλις ξεκίνησαν.
Η περίοδος που διανύουμε, με την προσέγγιση των ΗΠΑ και της Ρωσίας, ανατρέπει την παγκόσμια πολιτική σκακιέρα. Με αυτόν τον τρόπο, όλοι οι διακυβερνητικοί θεσμοί διαταράσσονται. Φαίνεται ότι ορισμένοι από αυτούς εξυπηρετούσαν έναν ανεπίσημο στόχο, τον οποίο κανείς δεν τολμούσε να δηλώσει δημοσίως, αλλά που δεν αντέχει στις εξελίξεις του χρόνου. Άλλοι διεξήγαγαν ενέργειες αντίθετες με τους επίσημους στόχους τους, κάτι που δεν ενοχλούσε ιδιαίτερα όταν όλα τα μέλη συμφωνούσαν μεταξύ τους, αλλά τώρα φαίνεται αφόρητο. Τελικά, ο πολυμερής τρόπος δράσης, όπως ασκείτο, ήταν τα πάντα εκτός από πολυμερής.
Η G7 και το ΝΑΤΟ δεν λειτουργούν πλέον
Ο πολιτικός συντονισμός της «Δύσης» διασφαλιζόταν από την G7, μια σειρά συναντήσεων σε όλα τα επίπεδα, που εκπονούσε έναν κοινό λόγο. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της εικονικής συνάντησης των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων στις 23 Φεβρουαρίου 2025, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, αρνήθηκε να υπογράψει την τελική ανακοίνωση και απείλησε τους εταίρους του ότι θα εγκαταλείψει την G7 αν τη δημοσιεύσουν χωρίς τη συγκατάθεσή του [1].
Εδώ και ένα μήνα, οι συναντήσεις της G7 γίνονται χωρίς τις ΗΠΑ. Έτσι, κατά τη διάρκεια της εικονικής συνάντησης των συμβούλων εθνικής ασφάλειας στις 28 Μαρτίου, στην οποία συμμετείχε και η Ουκρανία, ο Αμερικανός Michael Waltz δεν παρευρέθηκε [2].
Επομένως διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει πλέον πολιτικός συντονισμός της «Δύσης». Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει ούτε στρατιωτικός συντονισμός.
Οι Γάλλοι και οι Βρετανοί, αρχικά σε ανταγωνισμό και στη συνέχεια με κοινή συμφωνία και συνεννόηση, ξεκίνησαν μια σειρά συναντήσεων μεταξύ αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων συμμάχων. Προσπαθούν να εξασφαλίσουν την ασφάλεια της ηπείρου κάτω από τις πυρηνικές ομπρέλες της Γαλλίας και της Βρετανίας. Ωστόσο, στην παρούσα φάση, αυτή η ιδέα δεν μπορεί να λειτουργήσει, καθώς το πρόβλημα έχει τεθεί λανθασμένα.
Πράγματι, προς το παρόν ερμηνεύουν τα γεγονότα ως μια μετακίνηση των αμερικανικών στρατευμάτων από την Ευρώπη προς την Άπω Ανατολή, ενώ ο πρόεδρος Τραμπ επιδιώκει να τερματίσει την «Αμερικανική Αυτοκρατορία», τόσο από ιδεολογία —είναι Τζακσονιστής— όσο και από ανάγκη [3] —διαχειρίζεται την κρίση του χρέους [4]—.
Στην υπόθεση των συμμάχων, θα αρκούσε να αυξηθούν οι στρατιωτικές δαπάνες του καθενός για να αντιμετωπιστεί η αμερικανική απόσυρση, ενώ, αν πρόκειται για το τέλος του «αμερικανικού ιμπεριαλισμού», όπως υποστηρίζω εγώ, δεν είναι τόσο ο προϋπολογισμός του ΝΑΤΟ που αμφισβητείται, όσο ο τρόπος οργάνωσής του. Η Ουάσινγκτον δεν επιθυμεί πλέον να αναλάβει τη διοίκηση του συνόλου, αλλά μόνο να δείξει τον δρόμο.
Ωστόσο, αν και οι ευρωπαϊκές χώρες και οι σύμμαχοί τους, όπως ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Κορέα και η Ιαπωνία, υπάκουαν όλες στις ΗΠΑ, δεν συμφωνούν όμως μεταξύ τους. Η ιστορία της ευρωπαϊκής ηπείρου είναι μια ατελείωτη σειρά ανταγωνισμών, συγκρούσεων και πολέμων, με τη μοναδική εξαίρεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τότε, οι πληθυσμοί υποτάχθηκαν στη Ρώμη για να προστατευθούν από τις εισβολές. Μετά την πτώση της, οι Βίκινγκς και οι Μογγόλοι λεηλάτησαν την ήπειρο. Οι αυτοκρατορίες του Καρλομάγνου, του Κάρολου E΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Ναπολέοντα ή του Χίτλερ δεν γνώρισαν ποτέ ειρήνη. Σήμερα, κανένας επικείμενος κίνδυνος δεν ωθεί τους Ευρωπαίους να ενωθούν. Εξ ου και η εφεύρεση μιας υποτιθέμενης ρωσικής απειλής, σαν να προετοιμαζόταν ο «Κόκκινος Στρατός» για παρέλαση στα Ηλύσια Πεδία.
Πριν από δύο εβδομάδες, στις 19 Μαρτίου, η RAND Corporation, δηλαδή το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό λόμπι, πρότεινε τη δημιουργία ενός «Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Πυρηνικής Αποτροπής» με τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες κύριες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία και η Πολωνία [5]. Ωστόσο, τα στρατηγικά πυρηνικά όπλα δεν μπορούν να αποτελέσουν μέσα αποτροπής ελλείψει ισχυρών συμβατικών στρατών. Κανένας από τους Ευρωπαίους δεν διαθέτει τέτοιο, καθώς οι σημερινοί γαλλικός και βρετανικός στρατοί δεν έχουν ως αποστολή την άμυνα του εδάφους τους, αλλά τη συμμετοχή σε νεοαποικιακρατικές επιχειρήσεις, κυρίως στην Αφρική.
Τα τεράστια μέσαι του ΝΑΤΟ κινδυνεύουν. Αρκεί οι ΗΠΑ να μην μοιράζονται πλέον τα δικά τους μέσα για να μην λειτουργεί τίποτα. Οι πληροφορίες τους για τα πεδία μάχης είναι απαραίτητες για τη λειτουργία των όπλων που τους έχουν αγοραστεί. Επιπλέον, αν δεν επιθυμούν να εμπλακούν σε κάποια σύρραξη, θα πρέπει να αποκλείσουν τη χρήση των βαρέων όπλων που έχουν πουλήσει, από τα τεθωρακισμένα έως τα αεροσκάφη. Αυτό που είχε σχεδιαστεί για να περιορίζει τις περιπέτειες ορισμένων συμμάχων, τώρα τους πνίγει όλους.
Παρόμοιο πρόβλημα θα προκύψει και με τα βαρέα όπλα που πωλούνται από τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, τα οποία επίσης έχουν εφοδιαστεί με αναστολείς. Το Παρίσι και το Λονδίνο θα πρέπει επίσης να τα αποκλείσουν όταν, μετά την ήττα της Ουκρανίας, η Πολωνία θα προσπαθήσει να ανακτήσει την Ανατολική Γαλικία και η Ουγγαρία την Υπερκαρπαθία. Και τι θα γίνει με το ΝΑΤΟ όταν η Ρουμανία θα προσπαθήσει να ανακτήσει τη Μολδαβία;
Οι εθνικοί και διακυβερνητικοί θεσμοί αποκαλύπτουν τα πραγματικά τους πρόσωπα
Στην κορυφή του τμήματος Οικονομικής Αποτελεσματικότητας, ο Elon Musk μειώνει τη γραφειοκρατία των ΗΠΑ. Η κοινή γνώμη τον ακούει να αποκαλύπτει τη σπατάλη της κυβέρνησης Μπάιντεν. Ως ελευθεριακός, ο Musk περιορίζεται στο να μειώσει την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Αλλά πίσω από αυτή τη μάχη, ο πρόεδρος Τραμπ καταστρέφει, κομμάτι-κομμάτι, όλους τους προϋπολογισμούς του «αμερικανικού ιμπεριαλισμού». Έχει καταργήσει το μεγαλύτερο μέρος της USAID, της υποτιθέμενης ανθρωπιστικής οργάνωσης που χρησίμευε ως ομπρέλα της CIA. Επιτίθεται παρομοίως στο United States Institute of Peace (USIP) και στη National Endowment for Democracy (NED), τις δύο οργανώσεις που χρηματοδοτούσαν νόμιμα προγράμματα για να συνεχίσουν τη δράση της CIA στο πλαίσιο των «Πέντε Μάτιων» (δηλαδή της συνεργασίας των αγγλοσαξονικών μυστικών υπηρεσιών). Κάθε μέρα, ανακαλύπτονται νέες οργανώσεις, με σκοτεινές δραστηριότητες, που επέκτειναν τον «αμερικανικό ιμπεριαλισμό» στον κόσμο. Η τελευταία από αυτές, η μικρή U.S. African Development Foundation, που βρίσκεται δίπλα στο Λευκό Οίκο, απαγόρευσε στους πράκτορες του DOGE να εισέλθουν στα γραφεία της, τα οποία φύλασσαν οι δικοί της αστυνομικοί. Οι εργαζόμενοί της οχυρώθηκαν εκεί σαν να ήταν πολιορκημένοι, για να μην μπορεί κανείς να ανακαλύψει τι ακριβώς έκαναν.
Όλες οι ΜΚΟ και όλα τα πολιτικά κόμματα που χρηματοδοτούνταν από τις ΗΠΑ θα πρέπει τώρα να βρουν νέες πηγές χρηματοδότησης ή να κλείσουν.
Δεν αντέχω στον πειρασμό να σας πω πώς, σε όλους τους συμμάχους, αυτό το σύστημα καταρρέει πάνω τους. Για παράδειγμα, η γαλλική ΜΚΟ «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα», που ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται «το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να έχει πρόσβαση σε ελεύθερες και αξιόπιστες πληροφορίες», είναι στην πραγματικότητα ένα γραφείο της CIA. Είχε αρνηθεί να με υπερασπιστεί όταν απειλήθηκα και αναγκάστηκα να φύγω από τη Γαλλία. Τώρα, ο πρόεδρος Τραμπ έκλεισε τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς προπαγάνδας. Χωρίς κόμπλεξ, οι «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» συνεργάστηκαν με τους εργαζόμενους του Voice of America για να κινήσουν δικαστική διαδικασία κατά της αμερικανικής κυβέρνησης και να ζητήσουν την επανένταξη των υποτιθέμενων «δημοσιογράφων» του σταθμού.
Ή ακόμα, το Ίδρυμα Jean-Jaurès, συνδεδεμένο με το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, έχει σταδιακά συμμαχήσει με παραρτήματα της CIA. Σήμερα, απασχολεί, για παράδειγμα, τον Rudy Reichstadt, ιδρυτή του Conspiracy Watch, που ήδη χρηματοδοτείται γενναιόδωρα από τη Γαλλία. Ενώ αναφέρεται στο Χάρτη του Μονάχου, που καθορίζει τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των δημοσιογράφων, αυτό το άτομο μας έχει περιγράψει, σε σχεδόν 300 άρθρα, ως «παραχαράκτες», χωρίς ποτέ να αναφέρει με τι τρόπο έχουμε παραποιήσει την πραγματικότητα.
Η κατάρρευση αυτών των ΜΚΟ και πολιτικών κομμάτων που χρηματοδοτούνταν από την Ουάσινγκτον αντιστοιχεί στην συνειδητοποίηση της αναπαραγωγής αυτού του συστήματος από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή περιλαμβάνει οργανισμούς παρόμοιους με την USAID, το USIP και τη NED. Αν όλοι οι ειδικοί γνώριζαν εδώ και καιρό ότι η ΕΕ χρηματοδοτεί ΜΚΟ για να λένε καλά λόγια για την ίδια και άλλα για να δυσφημούν τους αντιπάλους της, μόνο τώρα ανακαλύπτουμε το μέγεθος της προπαγάνδας της. Το Mathias Corvinus Collegium (MCC) της Ουγγαρίας μόλις δημοσίευσε μια μελέτη του Thomas Fazi σχετικά με τις επιχορηγήσεις προπαγάνδας της ΕΕ [6].
Μαθαίνουμε, για παράδειγμα, ότι η ΕΕ έχει ξεκινήσει προγράμματα για «την καταπολέμηση των ευρωσκεπτικιστικών λόγων που έχουν ήδη διαδοθεί από τις αυταρχικές ελίτ» (RevivEU) ή για την «αποεθνικοποίηση της ευρωπαϊκής δέσμευσης» (EU TURN 2025). Πρόκειται για προγράμματα που συμπληρώνουν τη χρηματοδότηση φιλαράκων, όπως το Ίδρυμα Robert Schuman για την καταπολέμηση της «ευρωσκεπτικιστικής και εθνικολαϊκής μυθολογίας» ή το European Policy Centre για να λέει καλά λόγια για τις διεθνείς μεταναστεύσεις και κακά για τη Ρωσία.
Γνωρίζαμε ήδη, από μελέτες του European Centre for Law & Justice (ECLJ) [7], ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, μακριά από το να είναι ένα αμερόληπτο δικαστήριο, ήταν προπύργιο των υπαλλήλων του κερδοσκόπου George Soros. Τώρα γνωρίζουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, μακριά από το να είναι μια διοίκηση που σέβεται την πολυμορφία των μελών της, χειραγωγεί τον προϋπολογισμό της εναντίον των «πολιτών» της.
Δεν έχουμε φτάσει ακόμη στο σημείο να απολιπάνουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Συμβούλιο της Ευρώπης, αλλά η συνείδηση της διαφθοράς της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και της δικαιοσύνης του Στρασβούργου είναι πλέον εδώ.
Συμπέρασμα
Ο πολυμερής τρόπος δράσης που γνωρίσαμε στα πλαίσια των θεσμών της «Δύσης», της G7 και του ΝΑΤΟ, επιμένει, αλλά είναι παράλυτος. Αυτοί οι οργανισμοί θα εξαφανιστούν γρήγορα στην τωρινή τους μορφή. Για να συνεχίσουν, θα πρέπει να αλλάξουν μορφής ριζικά.
Ομοίως, η υποτιθέμενη «κοινωνία των πολιτών», μακριά από το να είναι η έκφραση των πολιτών σε συμπλήρωμα των δημοκρατικών θεσμών, εμφανίζεται πλέον γεμάτη με υβριδικούς οργανισμούς που εργάζονται στα κρυφά για τα κράτη, χωρίς την γνώση των πολιτών και εναντίον τους.
Κριστιάν Άκκυριά
[1] “Η Γαλλία, ανίκανη να αντιμετωπίσει το σοκ του Ντόναλντ Τραμπ”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 25 février 2025.
[2] «Andriy Yermak Held a Conversation with National Security Advisors to G7 Leaders», Presidency of Ukraine, March 28, 2025.
[3] “Παρερμηνείες για την εξέλιξη των Ηνωμένων Πολιτειών”, Μέρος Πρώτο, Μέρος Δεύτερο, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος.
[4] “Μήπως ο Ντόναλντ Τραμπ διαχειρίζεται την πιθανή κατάρρευση της «αμερικανικής αυτοκρατορίας»;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 11 mars 2025.
[5] «Nuclear Deterrence: Can Britain and France Take on America’s Role in Defending Europe Against Russian Aggression?», Rand Corporation, March, 19, 2025.
[6] The EU’s propaganda machine: How the EU funds NGOs to promote itself, Thomas Fazi, march 2025.
[7] Les ONG et les juges de la CEDH (2009-2019) et L’impartialité de la CEDH – Problèmes et Recommandations (2023), Grégor Puppinck, Centre européen pour le droit et la justice.
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
