Αφιέρωση για τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου 2015
Το ψέμα ως όπλο διακυβέρνησης
Οι γαλλικές αρχές τίμησαν τη μνήμη των επιθέσεων της 13ης Νοεμβρίου 2015, ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ και οι φίλοι του κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να κρύψουν την αλήθεια από τον λαό τους. Με αυτόν τον τρόπο, αν έχουν καταφέρει να αποφύγουν τις συνέπειες των λάθων τους, στερώντας από τους συμπολίτες τους την αλήθεια, τους έχουν στερηθεί η δυνατότητα να ξαναχτίσουν τον εαυτό τους.
Η Γαλλία είναι μια πολύ παράξενη χώρα. Για να ναρκώσει τον πληθυσμό της, της αρέσει να γιορτάζει τις συμφορές της. Έτσι, στις 13 Νοεμβρίου 2025, η Γαλλία γιόρτασε την δέκατη επέτειο από την ήττα της στις 13 Νοεμβρίου 2015, όταν τρομοκράτες σκότωσαν 133 άτομα και τραυμάτισαν 413 σε έξι επιθέσεις στο Σταντ ντε Φρανς (Σαιν-Ντενί), σε ταράτσες καφετεριών και στο Μπατακλάν.
Στην ομιλία του, ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν απάγγειλε «αυτή η επίμονη ερώτηση: γιατί; Θα Θέλαμε να βρούμε νόημα σε αυτό που συνέβη (…) Όχι, δεν υπάρχει νόημα, δεν υπάρχει δικαιολογία για τον πόνο σας. Δεν θα υπάρξει ποτέ.»
Αυτό είναι ένα τρομερό ψέμα που εμποδίζει όλους όσους έζησαν αυτές τις επιθέσεις στο πετσί τους να βρουν την ηρεμία: Ναι, αυτές οι επιθέσεις είχαν ένα νόημα, αλλά οι ηγέτες μας επέλεξαν να μας το κρύβουν για να μην αναγκαστούν να αναγνωρίσουν τα λάθη τους.
Για να κατανοήσουμε τι συνέβη εκείνη την ημέρα, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε ποιο ήταν το πλαίσιο των γεγονότων. Τον Φεβρουάριο του 2011, η Γαλλία του προέδρου Νικολά Σαρκοζή επιθυμούσε να εμπλέξει την Τουρκία στον δυτικό πόλεμο εναντίον της Λιβύης, αν και η τελευταία ήταν ο δεύτερος εμπορικός της εταίρος. Κατόρθωσε να κινητοποιήσει η Άγκυρα τη φυλή των Μισουράτα, κληρονόμο του οθωμανικού στρατού, εναντίον του Μοαμάρ Καντάφι. Σε αντάλλαγμα, δεσμεύτηκε να μετατοπίσει το τουρκικό πρόβλημα της κουρδικής μειονότητας. Μια μυστική συνθήκη υπογράφηκε μεταξύ των δύο Υπουργών Εξωτερικών, Αλέν Ζυπέ και Αχμέτ Νταβουτογλού. Προέβλεπε τη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους εκτός Τουρκίας, στη Συρία, όπου πολλοί Τούρκοι Κούρδοι είχαν βρει καταφύγιο τη δεκαετία του 1980. Αυτό το σχέδιο είναι άγνωστο στη Γαλλία, αλλά δημοσιεύθηκε τότε από τον αλγερινό τύπο με την κωδική ονομασία «Σχέδιο Μπλε».
Ενώ ο πρόεδρος Σαρκοζή είχε βάλει τη Γαλλία στη δυτική επιχείρηση εναντίον της Λιβύης και στη συνέχεια εναντίον της Συρίας, άλλαξε γνώμη, τον Φεβρουάριο του 2012, όταν κατάλαβε το ποτάμι αίματος που τροφοδοτούσε. Οι «Αμερικανοί φίλοι» του φρόντισαν λοιπόν να αποτύχει την επανεκλογή του και τον αντικατέστησαν με τον Φρανσουά Ολάντ. Ο τελευταίος ξανάρχισε αμέσως τον πόλεμο, συγκαλώντας στο Παρίσι μαζί με την Χίλαρι Κλίντον, στις 6 Ιουλίου 2012, την 3η συνεδρίαση της «Ομάδας Φίλων του Συριακού Λαού».
Στις 31 Οκτωβρίου 2014, ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, κατά την επίσημη επίσκεψη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο Παρίσι, τότε Τούρκου Πρωθυπουργού, οργάνωσε μυστική συνάντηση, στο Ελυζέ, με τον συν-πρόεδρο των Κούρδων της Συρίας, Σαλίχ Μουσλίμ. Οι δύο άνδρες συμφώνησαν να εφαρμόσουν το σχέδιο Ζυπέ-Νταβουτογλού εις βάρος των Σύρων.
Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστήριξαν το PKK (που μετονομάστηκε σε YPG στη Συρία) κατά τη μάχη του Κομπάνε. Πιστός στους «Αμερικανούς φίλους» του, ο πρόεδρος Ολάντ δέχτηκε τότε στο Ελυζέ, στις 8 Φεβρουαρίου 2015, την Άσια Αμπντουλάχ, συν-πρόεδρο των Κούρδων της Συρίας (πιστή στον Αμπντουλάχ Οτσαλάν), και τη διοικήτρια Νεσρίν Αμπντουλάχ με στολή λεοπάρδαλης. Ο Σαλίχ Μουσλίμ, ο άλλος συν-πρόεδρος των Κούρδων της Συρίας και ο μόνος Κούρδος ηγέτης ευνοϊκός στη μεταφορά του κουρδικού κράτους στη Συρία, δεν είχε προσκληθεί.
Στις 20 Ιουλίου, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αντιδρά: διατάζει τους άνδρες του από το Νταές να εκτελέσουν μια επίθεση εναντίον Κούρδων, κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης στην Ανατολία, στο Σουρούτς.
Στις 13 Νοεμβρίου ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δίνει εντολή για επίθεση εναντίον της Γαλλίας.
Πρέπει να κατανοήσουμε καλά ότι η Γαλλία είχε κάνει λάθος μια πρώτη φορά όταν δεσμεύτηκε να μεταφέρει το Κουρδιστάν στη Συρία και, μια δεύτερη φορά, όταν εγκατέλειψε την υπόσχεσή της. Η Τουρκία, πιστή στον εαυτό της, είχε αντιδράσει οργανώνοντας πρώτα μια επίθεση εναντίον των Τούρκων Κούρδων (34 νεκροί και 104 τραυματίες), και στη συνέχεια εναντίον των Γάλλων (133 νεκροί και 413 τραυματίες).
Η ιστορία δεν σταματά εκεί.
Οι Γάλλοι αστυνομικοί κατάφεραν να αναγνωρίσουν και να εντοπίσουν μερικούς από τους «τρομοκράτες» που συνέλαβαν στο Σαιν-Ντενί. Απέτρεψαν μια επίθεση στο Λα Ντεφάνς. Αλλά η ομάδα ανασυγκροτήθηκε και, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν διέταξε ένα δεύτερο κύμα στις Βρυξέλλες.
Αυτή τη φορά, δεν κρύφτηκε. Κατά τις εκδηλώσεις μνήμης για τη Μάχη των Δαρδανελίων, στις 18 Μαρτίου, απείλησε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που είχε υποδεχτεί το παρακλάδι των Κούρδων πιστών στον Αμπντουλάχ Οτσαλάν δηλώνοντας: «απευθύνω έκκληση στα κράτη που τους ανοίγουν τις αγκάλες [στο PKK] που, άμεσα ή έμμεσα, υποστηρίζουν τρομοκρατικές οργανώσεις. Τρέφετε ένα φίδι στο κρεβάτι σας. Και αυτό το φίδι που τρέφετε μπορεί να σας δαγκώσει ανά πάσα στιγμή.» [1] Τέσσερις ημέρες αργότερα, στις 22 Μαρτίου, η ίδια ομάδα με αυτή του Σαιν-Ντενί και του Παρισιού διέπραξε τις επιθέσεις στο Ζαβεντέμ και στις Βρυξέλλες (35 νεκροί και 340 τραυματίες).
Πρέπει να γνωρίζετε ότι ένας από τους τρομοκράτες που συμμετείχαν στις επιθέσεις στη Γαλλία και το Βέλγιο, ο Μοχάμεντ Αμπρίνι, γνωστός ως «ο άνθρωπος με το καπέλο», ήταν πληροφοριοδότης της MI6 [2]. Ειδοποίησε το Λονδίνο (το οποίο, κατ’ αρχήν, υποστήριζε την Τουρκία), αλλά ούτε το Παρίσι ούτε τις Βρυξέλλες.
Δεν υπήρξε τρίτο κύμα επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες επέβαλαν η Ροζάβα (η συριακή περιοχή που είχαν καταλάβει οι Κούρδοι μισθοφόροι) να μην γίνει ανεξάρτητο κράτος, αλλά μια «αυτόνομη περιοχή». Οι Τούρκοι ήταν ικανοποιημένοι που δεν είχαν πλέον τους Κούρδους του PKK στο έδαφός τους και οι Γάλλοι μπορούσαν να ισχυριστούν ότι είχαν εκπληρώσει, πάνω-κάτω, την υπόσχεσή τους.
Μια γιγαντιαία δίκη οργανώθηκε στο Παρίσι, για δέκα μήνες, το 2021-2022. Ο Φρανσουά Ολάντ ήρθε να καταθέσει χωρίς να μιλήσει ούτε για μια στιγμή για την πολιτική του ευθύνη σε αυτά τα δράματα. Κανένας από τους δικαστές δεν του έθεσε ερώτηση πάνω σε αυτό.
Οι ηγέτες μας δεν ασκούν ευθύνη απέναντι στο Έθνος.
Ένα μουσείο, στο Παρίσι, θα αφιερωθεί στην τρομοκρατία. Είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Πράγματι, σύμφωνα με το μανιφέστο του, έχει ως αποστολή να «δώσει νόημα στα βάσανα που υπέστησαν τα θύματα προτείνοντας κλειδιά κατανόησης για μια ιστορία που εξελίσσεται.» Δηλαδή ακριβώς όλα αυτά στα οποία οι ανεύθυνοι πολιτικοί μας δημιουργούν εμπόδια.
Παρεμπιπτόντως, η τρομοκρατία, είτε είναι πράξη μεμονωμένων ατόμων, ομάδων ή κρατών, δεν είναι ένα γεγονός από μόνο του, αλλά μια μέθοδος μάχης που μπορούν να ασκήσουν όλες οι στρατιωτικές οργανώσεις χωρίς εξαίρεση, συμπεριλαμβανομένων των τακτικών στρατών.
Το 2001, μετά τις επιθέσεις στη Νέα Υόρκη και στο Πεντάγωνο, ο Τζορτζ Μπους, Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, κήρυξε τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Για να το κάνει αυτό, ο μεγαλύτερος στρατός στον κόσμο μετατράπηκε σε μια συμμορία εγκληματιών που ασκούν βασανιστήρια σε ευρεία κλίμακα.
Κάθε φορά που χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη, «τρομοκρατία», διατρέχουμε τον κίνδυνο να αντιδράσουμε συναισθηματικά και να μην κατανοήσουμε τι παίζεται.
Όλα αυτά τα γεγονότα αναλύονται λεπτομερώς στο βιβλίο «Μπροστά στα μάτια μας», εκδόσεις demi-lune (2017).
[1] “Cumhurbaşkanı Erdoğan AB’yi tehdit etti”, yazan Recep Tayyip Erdoğan , Voltaire İletişim Ağı , 18 Mart 2016.
[2] “First Isis supergrass helps UK terror police”, Tom Harper, The Times, June 26th, 2016. «Terror suspect dubbed ’the man in the hat’ after Paris and Brussels attacks becomes British police’s first ISIS Supergrass», Anthony Joseph, Daily Mail, June 26th, 2016.
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
