ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΚΡΙΣΤΙΑΝ: Η ζωή συνεχίζεται στη Μαριούπολη, άνοιξαν τα σχολεία

Αφιερωμένο από την Αγγέλα και τον Κριστιάν στην φίλη μας Λαρίσα (Λώρα) από την Μαριούπολη

του Laurent Brayard.

Χθες (16/5) κάναμε ρεπορτάζ στην πόλη της Μαριούπολης, μετά την ανακοίνωση για την επαναλειτουργία ενός σχολείου. Επί τόπου διαπιστώσαμε ότι το τελευταίο είχε χτυπηθεί από μερικές οβίδες, αλλά η ακεραιότητα του κτιρίου εξακολουθεί να είναι πλήρης και ολόκληρη.

Η άσκηση δεν θα είναι τόσο εύκολη για όλα αυτά τα παιδιά στην Ουκρανία του Μάϊνταν μία φορά και έναν καιρό. Πολλά εξ αυτών έχουν εξετάσεις που θα πρέπει να διεξαχθούν και το Υπουργείο Παιδείας της Δημοκρατίας του Ντονέτσκ εργάζεται σκληρά για να επαναλειτουργήσει η διοίκηση.

Τα πάντα πρέπει να ξαναχτιστούν, η Μαριούπολη περιμένει ιδιαίτερα νέα εγχειρίδια, εξοπλισμό και φυσικά τους προϋπολογισμούς και τους μισθούς. Ωστόσο, ήταν με χαρά και χαμόγελο που το προσωπικό μας καλωσόρισε για λίγες ώρες μέσα στους τοίχους τους. Ο ενθουσιασμός είναι αισθητός αλλά και η ανακούφιση για την απελευθέρωση της πόλης, μετά από 8 διαβολικά χρόνια κατοχής.

Η προτεραιότητά μας είναι τα παιδιά.

Συναντάμε πρώτα τον διευθυντή, έναν απλό και φιλόξενο άνθρωπο, που μας καλεί αμέσως να επισκεφτούμε το σχολείο.

Το τελευταίο φαίνεται πολύ άδειο και τα μέσα πραγματικά πενιχρά. Χτισμένο τη δεκαετία του '60, η Ουκρανία δεν θα έχει επενδύσει σχεδόν καμία δεκάρα στο τελευταίο.

Όλα χρονολογούνται από την ΕΣΣΔ, εκτός από τα παράθυρα που είχαν αλλάξει, καρέκλες και τραπέζια, αλλά και έναν χώρο αναψυχής με κακή εμφάνιση: ο μικρός κήπος καλύπτεται πράγματι με έρμα για τους σιδηροδρόμους και είναι βαμμένος στα χρώματα της Ουκρανίας ...

Πενιχρά συμβολικός, για να μην αναφέρουμε τον κίνδυνο για τα μικρότερα παιδιά κατά τη διάρκεια των πολύ πιθανών πτώσεων τους στις εγκαταστάσεις παιχνιδιών και αθλημάτων, σε μια εντελώς ακατάλληλη επίστρωση.

Αμέσως η ιδέα που μου έρχεται στο μυαλό είναι: «αλλά πού έχουν πάει οι προϋπολογισμοί και τα χρήματα της Εθνικής Παιδείας από το 1991;». Τριάντα χρόνια είναι πολύς καιρός και είναι αμέσως κατανοητό ότι δεν έχει επενδυθεί ούτε δεκάρα στην περιοχή, μετά από όλα τα χρόνια διαφθοράς μετά την ανεξαρτησία της Ουκρανίας.

Ωστόσο, το κίνητρο για την επιστροφή στην εργασία είναι μεγάλο, όπως μας το διάγει ο Βλαντισλάβ, ο διευθυντής:

«Είμαι από τη Μαριούπολη, οι γονείς μου είναι πρόσφυγες στην Κριμαία από το 2014 και περιμέναμε την απελευθέρωσή εδώ και πολύ καιρό. Ξέρετε, γεννήθηκα κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία δεν σημαίνει πολλά για εμάς. Ο πατέρας μου είναι Ουκρανός, είναι πραγματικότητα, αλλά για μένα αυτή η χώρα είναι μέρος της Ρωσίας, τουλάχιστον φυσικά ολόκληρη η Ανατολή της χώρας, πέρα είναι κάτι άλλο, η Δύση είναι μια ειδική περίπτωση, αλλά προσωπικά δεν έχω αναμιχθεί ποτέ στην πολιτική.

Περίμενα αυτή την απελευθέρωση, αλλά παρέμεινα στην υπηρεσία των παιδιών και των γονέων. Δούλευα σε άλλο σχολείο. Καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς, έτσι μετατέθηκα εδώ, θα είναι η πρώτη μου μέρα... σχολείου!

Πριν από τη ρωσική επιχείρηση, περίπου 700 παιδιά φιλοξενούνταν εδώ, αλλά δεν μπορώ να σας πω πόσα θα είναι παρόντα. Προετοιμαστήκαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε. Οι υπηρεσίες συντήρησης έχουν καθαρίσει τα πάντα, όπως μπορείτε να δείτε, έχουμε συλλέξει τα συντρίμμια, όλα πρέπει να φύγουν σύντομα. Δεν θα έχουμε λειτουργική καντίνα προς το παρόν, δεν έχουμε νερό ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά έχουμε δύο μεγάλες δεξαμενές στην είσοδο, για να διασφαλίσουμε τουλάχιστον τη χρήση των τουαλετών και την ελάχιστη υγιεινή.

Πολλοί δάσκαλοι έχουν μείνει και θα είναι παρόντες, η διαχειρίστρια προέρχεται από ένα γυμνάσιο που επίσης καταστράφηκε. Σύντομα θα λάβουμε τους μισθούς μας από το Ντονέτσκ και το καθήκον μας τώρα είναι να εργαστούμε και να καλωσορίσουμε όλα τα παιδιά όσο καλύτερα μπορούμε, διότι διακυβεύονται πολλά, είναι το μέλλον τους και έχουμε υποχρεώσεις απέναντί τους και φυσικά στους γονείς τους.

Μια από τις αίθουσες διδασκαλίας είναι εκτός λειτουργίας, χτυπήθηκε από οβίδα, την κλείσαμε. Έχουμε ακόμα κάποια δουλειά να κάνουμε για να εξασφαλίσουμε πλήρως το κτήριο, ειδικά στο επίπεδο του γυμναστηρίου, αλλά δεν θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να γίνει».

Ένα καλύτερο μέλλον με τη Ρωσία.

Σύντομα, πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται στο προαύλιο του σχολείου, το οποίο γεμίζει με μαθητές.

Στην Ουκρανία, όπως και στον ρωσικό κόσμο, τα παιδιά ξεκινούν το σχολείο σε ηλικία 6/7 ετών και θα παραμείνουν στο ίδιο σχολείο για μια διαδρομή 11 διαφορετικών τάξεων (από τώρα και στο εξής 10 στη Ρωσία).

Πολλοί ήρθαν τελικά, περισσότεροι από 150 που σύντομα συνωστίζονται στο προαύλιο. Υπάρχουν οι μικρότεροι, και εκείνοι που σύντομα θα εισέλθουν μετά τις εξετάσεις τους στο πανεπιστήμιο. Είναι επίσης χαμογελαστοί, πολλοί φορούν κορδέλες του Αγίου Γεωργίου προς τιμή της απελευθέρωσης και της νίκης κατά της ναζιστικής Γερμανίας, άλλοι ακόμη και ρωσικές σημαίες ή της Δημοκρατίας του Ντονέτσκ.

Με επίσημο τρόπο ο διευθυντής ξεκινά με την εγκατάσταση των σημαιών που θα κοσμούν το αέτωμα του σχολείου. Δύο σημαίες αναρτώνται σύντομα, η πρώτη είναι αυτή της Ρωσίας, η δεύτερη της Δημοκρατίας του Ντονέτσκ.

Πάντα με χαμόγελο, τα παιδιά ενώνονται με τον δάσκαλό τους που κρατά πινακίδα που υποδεικνύει την τάξη στην οποία είναι υπεύθυνος. Οι δάσκαλοι είναι πιο σοβαροί, είναι τελικά σαν μια μέρα επιστροφής στο σχολείο, αισθάνονται ήδη τη συγκέντρωση και τις ανησυχίες, ειδικά για να τα πάνε καλά. Είναι ότι θα έχουν μόνο λίγες εβδομάδες για να καθιερώσουν και πάλι έναν ρυθμό εργασίας, και για τις τελευταίες τάξεις, να προετοιμάσουν τους μαθητές για τις μελλοντικές εξετάσεις τους.

Μια μητέρα μας λέει:

«Έχω δύο αγόρια που είναι 14 και 9 ετών, εδώ είναι. Είμαστε ευχαριστημένοι με αυτή την ανάκαμψη, ο καιρός είναι πολύ καλός και είμαστε σίγουροι για το μέλλον. Γεννήθηκα στη Μαριούπολη, ήρθα με τον παππού τους, ο οποίος γεννήθηκε επίσης σε αυτή την πόλη.

Το 2014, όλοι πήγαμε να ψηφίσουμε υπέρ της προσάρτησης στη Δημοκρατία του Ντονέτσκ. Είχαμε εμπιστοσύνη, ήταν άνοιξη όπως τώρα. Δεν πίστευα τότε ότι θα μπορούσε να πάει στραβά. Και τότε άρχισαν να σκοτώνουν ανθρώπους στο δρόμο, εγώ η ίδια δεν είδα τίποτα, γιατί με την οικογένειά μου διαφύγαμε αμέσως στην Κριμαία, όπου είχαμε οικογένεια.

Περιμέναμε τέσσερα χρόνια, μέχρι που σκεφτήκαμε ότι ήταν ήσυχα και μπορούσαμε να επιστρέψουμε με ασφάλεια. Αυτό όντως συμβαίνει. Βέβαια, μερικές φορές μας απειλούσαν με πρόστιμα για τη χρήση της ρωσικής γλώσσας... αλλά όλοι εδώ μιλούν ρώσικα κι εμείς είμαστε Ρώσοι! Ήταν παράλογο, και οι στρατιώτες του τακτικού στρατού δεν μας έδιναν πραγματικά σημασία, στην πραγματικότητα ήταν αρκετοί τύποι που έψαχναν για έναν καλό μισθό, και οι πιο επιθετικοί, ήταν εκείνοι του Αζόφ, αν ήταν οι βασιλιάδες εδώ, εμείς αλλάζαμε το δρόμο μας, αποφεύγοντας τα προβλήματα όσο το δυνατόν περισσότερο.

Είχα ένα κατάστημα πριν από την πολιορκία, καταστράφηκε εντελώς, αλλά θα το ξαναχτίσουμε, και χάρη στη Ρωσία όλα θα πάνε καλά, είμαι βέβαιη. Αν δεν ήμουν, δεν θα είχαμε μείνει μετά τη μάχη, τα δύο παιδιά μου, ο σύζυγός μου και εγώ ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι και ευγνώμονες για αυτή την απελευθέρωση. Αυτό που χάσαμε δεν είναι τίποτα, όλοι θα επιστρέψουμε στη δουλειά και σύντομα όλα αυτά θα είναι πίσω μας. Δεν μπορεί παρά μόνο να είναι καλύτερο για τα αγόρια μου, με τη Ρωσία θα έχουν ένα καλύτερο μέλλον».

Όταν φεύγουμε, τα παιδιά βρίσκονται ήδη στις τάξεις τους, ανακαλύπτοντας ή επανακαλύπτοντας τους δασκάλους τους και το τι θα μελετήσουν τις επόμενες ημέρες. Στη γωνία ενός τοίχου, τρεις πλάκες υπενθυμίζουν ότι τρεις πρώην μαθητές του σχολείου έπεσαν κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Αφγανιστάν, όλοι γεννημένοι το 1964. Όλοι έχουν ρωσικά ονόματα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι άλλα ονόματα δυστυχώς θα προστεθούν σε αυτόν τον θλιβερό κατάλογο, εκείνοι που έπεσαν κατά της Ουκρανίας, η οποία ήθελε να αποφασίσει για αυτά, τι να σκεφτούν, ποια γλώσσα να μιλήσουν και ότι η Ουκρανία ήταν το τελευταίο εμπόδιο ενάντια στις ορδές των «ορκ».

Με τρόπο πειραχτήρι, είχαμε ζητήσει από τον διευθυντή να μας εμπιστευτεί τρία παλιά βιβλία Ιστορίας. Οι τρεις τόμοι, για την 5η, 7η και 11η τάξη, τυπώθηκαν το 2001, το 2010 και το 2011. Κάποια εξέλιξη ήταν ορατή, αν και η ουκρανική προπαγάνδα δεν είχε ακόμη αγγίξει αυτό το σχολείο πριν από την πολιορκία. Στο τελευταίο, ωστόσο, γινόταν θέμα για τον εθνικιστικό στρατό της UPA (χωρίς να αναφέρει τον Bandera), έχοντας πολεμήσει «τους Γερμανούς και Σοβιετικούς κατακτητές», αλλά και για τον Holodomor, ένα από τα μεγάλα ουκρανικά ψεύδη. Το βιβλίο ανέφερε ότι 5 εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν κατά τη διάρκεια του μεγάλου λιμού των αρχών της δεκαετίας του '30... παραλείποντας να πει ότι άλλα 5 εκατομμύρια είχαν υποκύψει σε όλη την επικράτεια της ΕΣΣΔ. Η θυματοποίηση της Ουκρανίας σίγουρα δεν είναι νέα, στη Δύση, φαίνεται να έχει ένα πολύ μεγάλο μέλλον...

Δείτε την αναφορά που γυρίστηκε επί τόπου από την Christelle Néant και έχει υπότιτλο στα γαλλικά: