Translate

Τρίτη 30 Απριλίου 2024

Τιερί Μεϊσάν: Παρίσι 2024 και Βερολίνο 1936 στην υπηρεσία ενός ακατόρθωτου αυτοκρατορικού ονείρου.

 

Παρίσι 2024 και Βερολίνο 1936 στην υπηρεσία ενός ακατόρθωτου αυτοκρατορικού ονείρου

Η σύγκριση είναι σοκαριστική: η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού 2024 χρησιμοποιεί προπαγανδιστικά τεχνάσματα από τους αγώνες του Βερολίνου του 1936. Ωστόσο, υπάρχει εξήγηση: ο πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, όπως ο καγκελάριος Αδόλφος Χίτλερ, ακολουθεί την εφαρμογή του ίδιου σχεδίου της «Νέας Ευρωπαϊκής Τάξης». Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, το κάνει με ειρηνικό τρόπο, αλλά όπως και εκείνος, θα αποτύχει γιατί, όπως και εκείνος, περιφρονεί τους λαούς. Περαιτέρω, το σχέδιο του είναι ξεπερασμένο: δεν ανταποκρίνεται πλέον στις οργανωτικές δομές της ψηφιακής εποχής.

DEUTSCH ENGLISH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS РУССКИЙ
Ο Μάριο Ντράγκι και ο Εμμανουέλ Μακρόν θα επιβάλλουν την «Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη» υπό την αιγίδα του επενδυτικού ταμείου KKR

Ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν είχε ποτέ κανέναν σεβασμό για τη γαλλική κουλτούρα. Κατά την πρώτη του προεκλογική εκστρατεία δεν σταμάτησε ποτέ να την κοροϊδεύει. Η φιλοδοξία του περιλάμβανε την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, αλλά, στα μάτια του, δεν αποκτούσε νόημα παρά μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά τη διάρκεια των δύο θητειών του, δεν έλυσε παρά μόνο λίγα γαλλικά προβλήματα, αλλά οικοδόμησε υπομονετικά τη μετατροπή της ΕΕ σε αυτοκρατορία τριάντα περίπου κρατών.

Στο μυαλό του, οι προσεχείς Ολυμπιακοί Αγώνες θα είναι μια ευκαιρία χειραγώγησης των μαζών για να μεγεθυνθούν οι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» έτσι ώστε να είναι αυθόρμητα έτοιμες για τη διάλυση των κρατών μελών της Ε.Ε.

Κατά τη διάρκεια της προγραμματικής του ομιλίας στη Σορβόννη εκφωνούσε πριν από επτά χρόνια: «Λίγες εβδομάδες μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές [του 2024], το Παρίσι θα φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλλά δεν είναι το Παρίσι που υποδέχεται. Είναι η Γαλλία και μαζί της, η Ευρώπη που θα ζωντανέψει το Ολυμπιακό πνεύμα που γεννήθηκε σε αυτήν την ήπειρο. Θα είναι μια στιγμή μοναδικής συγκέντρωσης, μια υπέροχη ευκαιρία να γιορτάσουμε την ευρωπαϊκή ενότητα. Το 2024, η Ωδή στη Χαρά θα ηχήσει και η ευρωπαϊκή σημαία θα κυματίζεται περήφανα δίπλα στα εθνικά μας εμβλήματα» [1].

Ναι, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2024 στο Παρίσι θα είναι μια ευκαιρία για εκείνον να επιδείξει το όραμά του για τον κόσμο: με κάθε νίκη ενός κράτους μέλους, θα παίζεται ο ευρωπαϊκός ύμνος. Χωρίς αμφιβολία, η ΕΕ θα είναι η νικήτρια δύναμη. Θα πραγματοποιήσει έτσι το όνειρο του καγκελαρίου Αδόλφου Χίτλερ στο Βερολίνο το 1936. Έχει ήδη υιοθετήσει τους ίδιους κώδικες. Έτσι, η Ολυμπιακή Λαμπαδηδρομία, η οποία δεν υπήρχε κατά τους αρχικούς Αγώνες, είναι μια επιβίωση του ναζισμού. Ο Γερμανός καγκελάριος ήθελε να μεγεθύνει τα σώματα των Αριών και να διασχίσουν τα Βαλκάνια, προμηνύοντας τις μελλοντικές του κατακτήσεις. Ο Γάλλος πρόεδρος σκοπεύει να κινητοποιήσει τους Γάλλους πίσω από το αδύνατο ευρωπαϊκό του όνειρο για να τους χειραγωγήσει καλύτερα τις επόμενες εβδομάδες. Εξάλλου, εμπιστεύτηκε την παραγωγή της δάδας στην χαλυβουργία Usinor, που τώρα ονομάζεται ArcelorMittal, όπως ο προκάτοχός του την είχε εμπιστευθεί στον όμιλο κατασκευής στρατιωτικού εξοπλισμού Krupp.

Μην ανησυχείτε, δεν συγκρίνω τον Εμανουέλ Μακρόν με τον Αδόλφο Χίτλερ για να υπονοήσω ότι ο Γάλλος πρόεδρος θα ήταν ρατσιστής, αλλά αυτή η ιστορική νύξη θα είναι χρήσιμη μετά τις παρατηρήσεις μου. Προς το παρόν, κρατείστε ότι θα υπάρχουν Ρώσοι αθλητές, αλλά όχι ρωσικός ύμνος, και κανένας πρωταθλητής εγγεγραμμένος στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ευρωπαϊκοί ύμνοι.

Για να καταλάβουμε την παγίδα που ετοιμάζεται και στην οποία πιθανότατα θα πέσουμε όλοι, πρέπει να ανατρέξουμε στα προηγούμενα βήματα.

Κατά την ομιλία του στις 27 Σεπτεμβρίου 2017 δήλωνε: «Γυρίσαμε την σελίδα μιας μορφής ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Οι ιδρυτικοί πατέρες έχτισαν την Ευρώπη μακριά από τους λαούς, γιατί ήταν μια πεφωτισμένη εμπροσθοφυλακή, γιατί ίσως μπορούσε να το κάνει, και προχώρησαν αποδεικνύοντας σε συνέχεια ότι λειτουργούσε. Έθεταν τότε τις αρχές μιας σκηνοθεσίας την οποία παρακολουθήσαμε, στην οποία συμμετείχαμε μερικές φορές, χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

• Στις 25 Ιουνίου 2018 ξεκινούσε την Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Παρέμβασης. Δεν ήταν ένα πρόγραμμα της ΕΕ. Τουλάχιστον τα μισά κράτη μέλη δεν την ήθελαν, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας. Έτσι αρχικά, μόνο εννέα κράτη συμμετείχαν, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο ωστόσο αποχωρούσε τότε από την Ε.Ε. Σήμερα είναι 14. Αυτή η πρωτοβουλία βρίσκεται σήμερα σε εφαρμογή στον Περσικό Κόλπο (European Maritime Awareness in the Strait of Hormuz ή EMASoH). Είναι η αρχή μιας «δυνατότητας αυτόνομης δράσης της Ευρώπης, σε συμπλήρωμα του ΝΑΤΟ».

Η ευρωπαϊκή αποστολή της Γερμανίας ήταν, σύμφωνα με τους Ναζί, να προστατεύει τους λαούς της Ευρώπης από τον Μπολσεβικισμό. Σήμερα, η αποστολή της ΕΕ, σύμφωνα με τον Εμμανουέλ Μακρόν, είναι να τους προστατεύει από τη Ρωσία.

Κατανοήστε το καλά: ποτέ δεν τέθηκε θέμα δημιουργίας στρατού για τη συλλογική άμυνα των κρατών μελών. Στην πραγματικότητα, γινόμαστε μάρτυρες του ακριβώς αντίθετου: ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι το πρόσχημα για γιγαντιαίες μεταφορές όπλων, έτσι ώστε σήμερα κανένα κράτος μέλος δεν έχει τα μέσα να αμυνθεί για περισσότερο από δύο ημέρες, εάν δεχόταν συμβατική επίθεση από ένα ανεπτυγμένο κράτος. Σε αντίθεση με τους περίφημους λόγους για την ενίσχυση της στρατιωτικής ισχύος, το Γαλλικό Υπουργείο των Ενόπλων Δυνάμεων, σύμφωνα με το Ελεγκτικό Συνέδριο, κατάργησε 3.599 στρατιωτικές θέσεις πέρυσι [2]. Εντέλει, είμαστε ήδη, και θα γίνουμε ακόμη περισσότερο, εξαρτημένοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, δηλαδή από το ΝΑΤΟ.

• Στις 4 Μαρτίου 2019, ο Εμμανουέλ Μακρόν άνοιξε μια ανοικτή συζήτηση που ζητούσε τη δημιουργία μιας «Διάσκεψης για την Ευρώπη προκειμένου να προτείνει όλες τις απαραίτητες αλλαγές στο πολιτικό μας εγχείρημα». Σκοπός ήταν να «συγκεντρώσει ομάδες πολιτών, ακροάσεις ακαδημαϊκών, ομάδες κοινωνικών εταίρων, θρησκευτικών και πνευματικών εκπροσώπων». Προκειμένου να οριστεί «ένας οδικός χάρτης για την Ευρωπαϊκή Ένωση που μετατρέπει αυτές τις κύριες προτεραιότητες σε συγκεκριμένες δράσεις» [3]. Σημειώστε ότι ο πρόεδρος Μακρόν έγραφε «αυτές τις κύριες προτεραιότητες» και όχι «αυτές τις κύριες προτεραιότητες της (Ευρωπαϊκής Ένωσης)», προκειμένου να διευκρινίσει ότι η Διάσκεψη έπρεπε να εκφράσει τα μέσα για την επίτευξη ενός στόχου που δεν θα επέλεξε η ίδια, αλλά που της επιβλήθηκε.

Πρόκειται για την επανέναρξη της Μεγάλης Εθνικής Συζήτησης που ακολούθησε την εξέγερση των «Κίτρινων Γιλέκων». Διοργανώθηκαν 10.134 δημόσιες συναντήσεις, άνοιξαν 19.899 μητρώα παραπόνων, συμμετείχαν 16.337 δημαρχεία, γράφτηκαν 569.000 αναλυτικές εισηγήσεις. Όλη αυτή η συζήτηση και χαρτομάνι κατέληξαν στα σκουπίδια.

• Λίγους μήνες αργότερα, η Γερμανίδα Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν παρουσίασε το πρόγραμμα της διοίκησής της στις 16 Ιουλίου 2019, λέγοντας ότι «η Ευρώπη είναι σαν έναν μακρύ γάμο. Η αγάπη δεν αναπτύσσεται απαραίτητα από την πρώτη μέρα, αλλά εξαρτάται» [4].

Από εκείνη τη στιγμή, το Ελυζέ και η διοίκηση των Βρυξελλών άρχισαν να εργάζονται για τη μετατροπή της Ένωσης σε «αυτοκρατορία», ή πιο όμορφα σε «ομοσπονδία». Ήταν σαφές ότι δεν θα ήταν δυνατό να περάσει αυτή η ανατροπή με δημοψήφισμα. Συνεπώς, η διοίκηση φον ντερ Λάιεν σκόπευε να προχωρήσει βήμα προς βήμα: να τροποποιήσει τους κανόνες υιοθέτησης μέσω μιας απλοποιημένης διαδικασίας και, στη συνέχεια, να διαλύσει τα κράτη μέλη και να τα αντικαταστήσει με ένα συγκεντρωτικό κράτος.

• Κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του, ο πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν επισκέφθηκε καθεμία από τις 28 πρωτεύουσες της ΕΕ. Ήταν η προεκλογική του εκστρατεία για να δικαιολογήσει τον μελλοντικό του διορισμό.

• Από τον Απρίλιο του 2021 έως τον Μάιο του 2022, 830 Ευρωπαίοι «πολίτες» συναντήθηκαν για να συζητήσουν «Το μέλλον της Ευρώπης». Αυτή η διάσκεψη, την οποία άνοιξε ο πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, παρουσίασε 49 προτάσεις και 326 μέτρα που απευθύνθηκαν στους προέδρους του Κοινοβουλίου, του Συμβουλίου και της Επιτροπής [5].

Πρώτες παρατηρήσεις: αυτή η παρουσίαση των γεγονότων κρύβει πραγματικά προβλήματα. Για να δοθεί μια όψη νομιμότητας στη συνεχιζόμενη διαδικασία, προωθείται η ψευδαίσθηση ότι η Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία δεν είναι μια ιδέα που προέρχεται από τα πάνω, αλλά ένας διακαής πόθος των ευρωπαϊκών πληθυσμών. Ως εκ τούτου, μιλάμε για ευρωπαίους «πολίτες» ενώ δεν υπάρχει ούτε ευρωπαϊκό κράτος, ούτε ευρωπαίος λαός, άρα καθόλου «πολίτες». Οι συμμετέχοντες κληρώθηκαν με κλήρωση, γεγονός που δίνει την ψευδαίσθηση της αντιπροσωπευτικότητάς τους και της νομιμότητας των αποφάσεών τους. Στην πράξη όμως πληρώθηκαν με τους φόρους μας παρότι που δεν αποτελούσαν ευρωπαϊκό θεσμό. Υιοθέτησαν ορισμένα μέτρα που συζητούσαν επί μακρόν, αλλά και ψήφισαν βιαστικά αυτό που ήθελαν να υιοθετήσουν το Παρίσι και οι Βρυξέλλες και που αντίκειται στα συμφέροντά τους.

• Στις 25 Μαρτίου 2022, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, υπό την προεδρία τότε του Εμμανουέλ Μακρόν, υιοθέτησε τη Στρατηγική Πυξίδα. Η τελευταία καθόρισε πρώτα απειλές, από τις οποίες άντλησε τις κατευθυντήριες γραμμές της στρατηγικής της. Οδήγησε στη δημιουργία μιας Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης 5.000 ανδρών.

• Στις 9 Ιουνίου 2022, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αφού ενέκρινε διάφορα κείμενα σχετικά με τη Διάσκεψη για το Μέλλον της Ευρώπης, ενέκρινε το ψήφισμα (P9_TA(2022)0244) για τη σύγκληση Συνέλευσης για την αναθεώρηση των Συνθηκών, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 48 της Συνθήκης της ΕΕ (Συνθήκη της Νίκαιας).

• Στις 10 και 11 Μαρτίου 2022, ο Εμμανουέλ Μακρόν συγκάλεσε άτυπη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βερσαλλίες. Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων ενέκριναν τη δημιουργία προϋπολογισμού στήριξης για την Ουκρανία και το πρόγραμμα για την αλλαγή της ενεργειακής εξάρτησης.

• Στις 30 Νοεμβρίου 2022, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (δηλαδή οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων) απαρίθμησε τα 18 μέτρα που πρότεινε η ομάδα πολιτών (η Διάσκεψη για το Μέλλον της Ευρώπης) που απαιτούν αναθεώρηση των Συνθηκών (ST 10033 2022). Αυτό κυμαίνεται από την «υποχρεωτική διασφάλιση της δημιουργίας προσιτών παιδικών σταθμών και δωρεάν παιδικής μέριμνας σε ολόκληρη την ΕΕ» έως… την «μετάβαση από την ομοφωνία στην προσαρμοσμένη πλειοψηφία των ψήφων στις ψηφοφορίες στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο», δηλαδή στερώντας τα κράτη μέλη της κυριαρχίας τους.

Ο Εμμανουέλ Μακρόν τα λέει όλα αλλά με τρόπο να μη καταλαβαίνουμε τίποτα.

• Πριν από λίγες ημέρες, στις 25 Απριλίου 2024, ο πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν έκανε μια ενημέρωση κατά τη διάρκεια μιας δεύτερης πανηγυρικής ομιλίας του στη Σορβόννη [6].
1- Ήταν ευχαριστημένος που πέτυχε κοινό χρέος 800 δισεκατομμυρίων ευρώ κατά τη διάρκεια της πανδημίας της Κοβίντ· γεγονός το οποίο ο Όλαφ Σολτς, τότε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, αποκάλεσε «μια Χαμιλτονιανή στιγμή», κατ’ αναλογία με τη συγκέντρωση των χρεών του Αμερικανικού Πόλεμου της Ανεξαρτησίας που οδήγησε στη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ομοίως, η Κοβίντ ήταν η ευκαιρία για μια ευρωπαϊκή στρατηγική για την παροχή εμβολίων· ένας στόχος που δεν καλύπτεται από τις Συνθήκες. Προφανώς, δεν σημείωσε ότι αυτά τα λεγόμενα «εμβόλια», όπως ανακαλύπτουμε τώρα, δεν ήταν χρήσιμα κατά της νόσου. Το σημαντικό στα μάτια του είναι ότι τα κράτη μέλη τα αγόρασαν από κοινού.
2- Έδωσε επίσης συγχαρητήρια στον εαυτό του που πέτυχε την ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την ευκαιρία του πολέμου στην Ουκρανία. Τα κράτη μέλη αντάλλαξαν την εξάρτησή τους από το ρωσικό αέριο με εξάρτηση από το αμερικανικό. Τέλος, κατάφεραν να θυσιάσουν όλοι μαζί τους αμυντικούς τους πόρους για να τους δώσουν στην Ουκρανία, η οποία τους κατανάλωσε όλους. Από τώρα και στο εξής, η Ευρωπαϊκή Ένωση εξαρτάται πλήρως, οικονομικά και στρατιωτικά, από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
3- Στη συνέχεια συνεχάρη πάλι τον εαυτό του που έθεσε «τα θεμέλια μιας μεγαλύτερης τεχνολογικής και βιομηχανικής κυριαρχίας» (με τη Γερμανία όσον αφορά τον τομέα των μπαταριών, μετά το υδρογόνο, τα ηλεκτρονικά ή ακόμα και την υγεία, και τέλος με το άρμα μάχης του μέλλοντος, και το σύστημα εναέριας μάχης του μέλλοντος. Και τα υποβρύχια με την Ολλανδία). Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο σχέδιο για μια ευρωπαϊκή αντιπυραυλική ασπίδα. Την επόμενη μέρα, ο Γερμανός υπουργός Άμυνας, Μπόρις Πιστόριους, πρότεινε ένα γερμανοαμερικανοισραηλινό σύστημα· μια απεικόνιση του τι σημαίνει «ευρωπαϊκή ανεξαρτησία».
4- Η Επιτροπή ενέκρινε το «Green Deal» (στα αγγλικά στο κείμενο)· ένα τεράστιο οικολογικό πρόγραμμα που καταστρέφει ολόκληρους τομείς της οικονομίας. Επιπλέον, καθώς πλησιάζουν οι ευρωεκλογές, έχει ήδη ακρωτηριαστεί από τα εμβληματικά μέτρα κατά των αγροτών.
5- Η ΕΕ επαναβεβαίωσε τα σύνορά της και σχεδίασε τόσο μια πολιτική καταπολέμησης λίγων χιλιάδων λαθρομεταναστών όσο και το άνοιγμα των συνόρων της σε μερικά εκατομμύρια επιλεγμένους μετανάστες.
6- Η ΕΕ «άρχισε να επανεξετάζει τη γεωγραφία της εντός των ορίων της γειτονιάς μας. Η Ευρώπη θεωρεί τον εαυτό της από τώρα και στο εξής ως συνεκτικό σύνολο μετά τη ρωσική επίθεση, ισχυριζόμενη ότι η Ουκρανία και η Μολδαβία αποτελούν μέρος της ευρωπαϊκής μας οικογένειας καθώς το όνειρο τους είναι να ενταχθούν στην Ένωση, όταν έρθει η ώρα, όπως και τα Δυτικά Βαλκάνια. Στην αρχή αυτού του άρθρου, ανέφερα μια Ένωση με περισσότερα από 30 μέλη, άρα αυτό όντως θα ισχύει.

Τώρα ας σκεφτούμε τι σημαίνει αυτή η στρατηγική. Οι υποστηρικτές της μας εξηγούν ότι θέλουν να δημιουργήσουν μια οντότητα ικανή να ανταγωνιστεί τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και την Κίνα.

Ας παρατηρήσουμε ότι η ΕΕ έχει αντικαταστήσει τις Ευρωπαϊκές Οικονομικές Κοινότητες (ΕΟΚ) τις οποίες επιθυμούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο. Τα εννέα ιδρυτικά κράτη δεν θα μπορούσαν αλλιώς να επωφεληθούν από το σχέδιο Μάρσαλ χωρίς να δεσμευτούν να την διαμορφώσουν. Στη συνέχεια, όταν δημιουργήθηκε το ΝΑΤΟ, δημιουργήθηκε και η Επιτροπή έτσι ώστε να μεταγράψει τα πρότυπα της Ατλαντικής Συμμαχίας στους εθνικούς νόμους.

Αυτή η εξάρτηση εξακολουθεί να ισχύει. Γι’ αυτό
- και η Ένωση και η Συμμαχία έχουν την έδρα τους στις Βρυξέλλες·
- ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ προσκαλείται συχνά στο Συμβούλιο των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της Ένωσης·
- η διεύρυνση της Ένωσης προς τα κράτη του πρώην Ανατολικού Μπλοκ που ανακοίνωσε ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζέιμς Μπέικερ, έγινε πριν από τη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου·
- η Συνθήκη της Νίκαιας προβλέπει ότι η άμυνα των κρατών της Ένωσης διασφαλίζεται από την Ατλαντική Συμμαχία. Η τελευταία διέπεται από την κοινή δήλωση του 2023 [7].

Η ιδέα του ανταγωνισμού με τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι επομένως γελοία, αφού η ΕΕ ή η Αυτοκρατορία που θα την διαδεχθεί, είναι δημιούργημα αυτών των Ηνωμένων Πολιτειών. Όσο για τον ανταγωνισμό με την Κίνα, σημαίνει υιοθέτηση του νεοσυντηρητικού οράματος του κόσμου που προϋποθέτει έναν αναπόφευκτο «ανταγωνισμό» μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και άρνηση του κινεζικού οράματος το οποίο, αντίθετα, σκέφτεται μια «αρμονική συνεργασία».

Ορισμένες γαλλικές προσωπικότητες καταγγέλλουν το αυτοκρατορικό εγχείρημα του Εμμανουέλ Μακρόν στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας που προωθούσε ο Σαρλ Ντε Γκωλ. Από την πλευρά μου, δεν θα είχα τίποτα ενάντια στο να ανήκω σε μια χώρα μεγαλύτερη από τη δική μου, αλλά τουλάχιστον θα έπρεπε να νιώθω μέλος του λαού της, αλλά η ΕΕ είναι μόνο ένα άθροισμα διαφορετικών λαών· οι οποίοι σχηματίστηκαν από διαφορετική Ιστορία και διαφορετικό πολιτισμό. Πριν από την εκλογή του, ο Εμμανουέλ Μακρόν κορόιδευε την γαλλική κουλτούρα ως όντας μιας άλλης εποχής. Σήμερα δεν έχει αποδειχτεί η ύπαρξη κουλτούρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επομένως ενός Λαού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεχίζω να νιώθω πιο κοντά στους Ισπανούς και τους Ρώσους παρά στους Πολωνούς και τους Λιθουανούς.

Τέλος, τελευταία παρατήρηση, το αυτοκρατορικό εγχείρημα του Εμμανουέλ Μακρόν δεν θα υλοποιηθεί σήμερα γιατί είναι ήδη ξεπερασμένο. Βασίζεται στην ιδέα ότι μια κάθετη εξουσία, που ασκείται σε μια πολύ μεγάλη περιοχή, θα ήταν ισχυρή. Αυτό ίσχυε στη βιομηχανική εποχή, όταν σκεφτόμασταν μέσω τεράστιων οργανώσεων που δημιουργήθηκαν κατά το πρότυπο των μεγάλων εργοστασίων συναρμολόγησης. Σήμερα όμως, στην εποχή της πληροφορικής, της ψηφιακής τεχνολογίας και της Τεχνητής Νοημοσύνης, οι μόνες επιτυχημένες δομές λειτουργούν οριζόντια σε δίκτυο.

Ο καθηγητής Νομικής Βάλτερ Χάλσταϊν σχεδίασε τη «Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη» την οποία προσπάθησε να επιτύχει ο Καγκελάριος Αδόλφος Χίτλερ. Η ιδέα του ήταν να ενώσει τα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη γύρω από μια Γερμανία που εκτεινόταν σε όλα τα εδάφη των γερμανόφωνων λαών. Με τη δύναμη των αριθμών, το Βερολίνο θα κυβερνούσε τότε την Ευρώπη. Ο Βάλτερ Χάλσταϊν μάλλον δεν ήταν Ναζί, αλλά επιλέχθηκε για να διαπραγματευτεί αυτό το σχέδιο με τον ντούτσε Μπενίτο Μουσολίνι. Το 1958 έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, απόδειξη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο είχαν υιοθετήσει, για λογαριασμό τους, τη «Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη» του Χίτλερ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, στην αρχή αυτού του άρθρου, σημείωσα την ομοιότητα των προθέσεων του προέδρου Μακρόν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού του 2024 με εκείνες του Καγκελαρίου Αδόλφου Χίτλερ για τους Αγώνες του Βερολίνου του 1936. Και στις δύο περιπτώσεις, πρόκειται για «μαζική χειραγώγηση» στην υπηρεσία ενός ακατόρθωτου αυτοκρατορικού ονείρου.

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1« Discours d’Emmanuel Macron à l’université de la Sorbonne », par Emmanuel Macron, Réseau Voltaire, 26 septembre 2017.

[2Rapport public annuel 2024, Cour des Comptes, 13 mars 2024.

[3«Για μια ευρωπαϊκή Αναγέννηση», Εμμανουέλ Μακρόν, 4 Μαρτίου 2019.

[4«Opening Statement in the European Parliament Plenary Session», by Ursula von der Leyen, European Commission, July 16, 2019.

[5«Διάσκεψη για το Μέλλον της Ευρώπης: Επισκόπηση των τελικών προτάσεων», Silvia Kotanidis, Υπηρεσία Έρευνας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

[6« Discours d’Emmanuel Macron sur l’Europe », par Emmanuel Macron, Réseau Voltaire, 25 avril 2024.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Παρίσι 2024 και Βερολίνο 1936 στην υπηρεσία ενός ακατόρθωτου αυτοκρατορικού ονείρου

Η περίπλοκη σχέση του Ισραήλ με το Ιράν

Το έγκλημα κατά της ειρήνης της Άνγκελα Μέρκελ και του Φρανσουά Ολάντ

Προπαγάνδα πολέμου

Είναι πραγματική η πιθανότητα ενός παγκόσμιου πολέμου;

Η Λίντα Τόμας-Γκρίνφιλντ, η «κυρία Βέτο» έχει αίματα στα χέρια της.

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις

Τρίτη 23 Απριλίου 2024

Τιερί Μεϊσάν: Η περίπλοκη σχέση του Ισραήλ με το Ιράν

 

Η περίπλοκη σχέση του Ισραήλ με το Ιράν

Αν η ρητορική των μουλάδων είναι ξεκάθαρα αντι-ισραηλινή, οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών είναι πολύ πιο περίπλοκες από ό,τι πιστεύουμε. Υπάρχουν πράγματι δύο αντίθετες ομάδες στο Ιράν, η μία επιδιώκει να συναλλάσσεται με κάθε μέσο με τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ η άλλη στοχεύει να απελευθερώσει τους ανθρώπους από την αποικιοκρατία. Η πρώτη δεν έχει σταματήσει να κάνει δουλειές με το Ισραήλ, ενώ η δεύτερη την πολεμά, όπως ακριβώς παλεύει ενάντια στον ιμπεριαλισμό του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών.

DEUTSCH ESPAÑOL FRANÇAIS ITALIANO NEDERLANDS РУССКИЙ

Ησύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν είναι διαφορετική από αυτή μεταξύ του αραβικού πληθυσμού της Παλαιστίνης και των Εβραίων μεταναστών. Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, οι Πέρσες δεν ήταν ποτέ εχθροί των Εβραίων. Κατά την Αρχαιότητα, ήταν ο Κύρος ο Μέγας που επέτρεψε στους Εβραίους να δραπετεύσουν από τη Βαβυλώνα όπου κρατούνταν ως σκλάβοι.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέλαβαν τα απομεινάρια της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντουάιτ Αϊζενχάουερ αναδιοργάνωσε τη Μέση Ανατολή. Για να την κυριαρχήσει, όρισε δύο περιφερειακές δυνάμεις να τον εκπροσωπήσουν, το Ιράν και το Ισραήλ. Οι δύο χώρες ήταν ταυτόχρονα και φίλες και αντίπαλες.

Ο Αϊζενχάουερ έστειλε τον Υπουργό Εξωτερικών του, Τζον Φόστερ Ντάλες (τον αδερφό του διευθυντή της CIA Άλαν Ντάλες), στη Συρία για να οργανώσει μια ιρανο-συριακή συμμαχία για τον περιορισμό των ισραηλινών φιλοδοξιών. Μια συνθήκη αμοιβαίας άμυνας υπογράφηκε μεταξύ Δαμασκού και Τεχεράνης στις 24 Μαΐου 1953. Εκείνη την εποχή, ο Σύρος πρόεδρος, στρατηγός Adil Chicakli, ήταν φιλοβρετανός και αντι-Γάλλος. Αυτή η Συνθήκη συνεχίζεται σήμερα [1].

Την ίδια ώρα, το Ηνωμένο Βασίλειο έμπαινε σε σύγκρουση με τον πρωθυπουργό του Σάχη Ρεζά Παχλεβί, Μοχάμαντ Μοσαντέκ, ο οποίος σκόπευε να εθνικοποιήσει την εκμετάλλευση του πετρελαίου. Με τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών, το Λονδίνο οργάνωσε μια έγχρωμη επανάσταση («Επιχείρηση Άγιαξ» [2]). Χιλιάδες άνθρωποι πληρώθηκαν από την MI6 και τη CIA για να διαδηλώσουν και να ανατρέψουν τον Μοσαντέκ. Ανταποκρινόμενος στο «κάλεσμα» του λαού του, ο μονάρχης άλλαξε τον πρωθυπουργό του υπέρ του ναζί στρατηγού Φαζλόλα Ζαχέντιi [3].

Η συνεργασία μεταξύ του αυταρχικού καθεστώτος του Σάχη και του Ισραήλ εκδηλώθηκε το 1956 με την κατασκευή του αγωγού Εϊλάτ-Ασκελόν. Προπαντός, το 1957, η Μοσάντ έστειλε μια ομάδα «ρεβιζιονιστών σιωνιστών» [4], με επικεφαλής τον Γιτζάκ Σαμίρ, για να στήσουν την τρομερή πολιτική αστυνομία, την ΣΑΒΑΚ [5].

Το 1956, για να καταλάβουν τη Διώρυγα του Σουέζ που ήθελε να εθνικοποιήσει η Αίγυπτος, οι παρακμάζουσες αποικιακές δυνάμεις, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία, βασίστηκαν στο αποικιακό κράτος του Ισραήλ. Μετά από αυτή την επιχείρηση, η Γαλλία του σοσιαλιστή Γκι Μολέ ευχαρίστησε το Ισραήλ μοιράζοντας μυστικά μαζί του τις πυρηνικές έρευνες της. Συνεχίστηκαν εν αγνοία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Όταν όμως οι τελευταίες βεβαιώθηκαν ότι το Τελ Αβίβ κατευθυνόταν προς τη βόμβα, φρόντισαν να τη δώσουν και στο Ιράν. Το 1974, ο Γάλλος πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ ντ’Εσταίν έφερε το Ιράν στην κοινοπραξία Eurodif. Αναλάμβανε να του παρέχει εμπλουτισμένο ουράνιο και να εκπαιδεύει τους επιστήμονές του. Δύο χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζέραλντ Φορντ εξουσιοδότησε το Ιράν να κάνει έρευνες για τη δική του βόμβα.

Ενώ τα δυτικά μέσα ενημέρωσης παρουσίαζαν πάντα τον Σάχη του Ιράν ως μονάρχη που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, άρχισαν να προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για την επανάσταση όταν ο Ιμάμ Χομεϊνί κατέφυγε στο Παρίσι. Στις 19 Δεκεμβρίου 1978, ο τηλε-ραδιοφωνικός σταθμός TF1 ανακάλυψε ξαφνικά την πρακτική των βασανιστηρίων από την ΣΑΒΑΚ.

Το 1978, οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχοντας μια αμυδρή άποψη για τις στρατιωτικές φιλοδοξίες του Σάχη Ρεζά Παχλεβί οι οποίες απειλούσαν την ισραηλινή δύναμη αποφάσισαν να του επιβάλουν έναν νέο πρωθυπουργό με νέα πολιτική. Ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, σύμβουλος ασφαλείας του προέδρου Τζίμμυ Κάρτερ, αποφάσισε να στηριχθεί στον σιιτικό κλήρο, μέρος της περιουσίας του οποίου είχε μόλις κρατικοποιηθεί από τον Σάχη (η «λευκή επανάσταση»). Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί, τα κηρύγματα του οποίου κυκλοφορούσαν σε κασέτες σε όλη τη χώρα, είχε την απαραίτητη εξουσία για να γίνει πρωθυπουργός του μονάρχη. Παρά την αντίθεση του υπουργού Εξωτερικών, ο Σάιρους Βανς Τζούνιορ οργάνωσε την εξορία του σε περιοχή του Παρισιού όπου διέμενε για τέσσερις μήνες πριν μεταφερθεί με ειδικό αεροπλάνο, από την Air France, στην Τεχεράνη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πείσει τον Σάχη ότι είχαν την κατάσταση υπό έλεγχο και απλώς σχεδίαζαν να πολεμήσουν την αντιπολίτευση του. Ζήτησαν μάλιστα από την Σαβάκ να δολοφονήσει στο Λονδίνο τον φιλόσοφο Αλί Σαριάτι (προσωπικό φίλο του Φραντς Φανόν και του Ζαν-Πωλ Σαρτρ) για να μην διαταράξουν το σενάριό τους οι αποικιοκρατικές ιδέες του. Ο Σάχης είχε συμφωνήσει να φύγει για ένα ταξίδι ενώ η Ουάσιγκτον έλυνε το πρόβλημα στη χώρα του.

Ωστόσο, την ημέρα της επιστροφής του, την 1η Φεβρουαρίου 1979, ο Αγιατολάχ επευφημήθηκε από πλήθος ενός εκατομμυρίου ανθρώπων. Πήγε από το αεροδρόμιο στο νεκροταφείο όπου μόλις είχαν ταφεί 800 Ιρανοί θύματα της πολιτικής καταστολής. Προς έκπληξη των Δυτικών, εκφώνησε έναν άκρως αντιιμπεριαλιστικό λόγο. Δεν επρόκειτο πλέον για επανάσταση εντός της Περσικής Αυτοκρατορίας, αλλά για την εγκαθίδρυση μιας Ισλαμικής Δημοκρατίας.

Στο νεκροταφείο Behesht-e Zahra, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί αποστρέφει τον στρατό τον οποίο καλεί να απελευθερώσει τη χώρα από τους Αγγλοσάξονες. Το άτομο που η CIA το πίστευε γεροντικό ιεροκήρυκα ήταν στην πραγματικότητα ένας ρήτορας που πυροδοτεί τα πλήθη και δίνει στον καθένα την πεποίθηση ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Το Ισραήλ άρπαξε αμέσως το ιρανικό μισό του αγωγού Εϊλάτ-Ασκελόν. Ακολούθησε μια μακρά διαμάχη που δεν επιλύθηκε παρά μόνο μυστικά παρά πολύ αργότερα.

Ο Χομεϊνί έθεσε υπό αμφισβήτηση την αναγνώριση του αποικιοκρατικού κράτους του Ισραήλ, κατασχέθηκαν οι χώροι της πρεσβείας του και τους παρέδωσε στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Το 1985, ο Ρόμπερτ ΜακΦάρλεϊν, σύμβουλος ασφαλείας του προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν, σχεδίαζε να παραδώσει όπλα στους αντεπαναστάτες της Νικαράγουας, τους Κόντρας, εν αγνοία του Κογκρέσου. Για να το κάνει, απευθύνθηκε αρχικά στον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Σιμόν Πέρες. Και οι δύο άνδρες συμφώνησαν ότι δεν ήταν δυνατό να εμπλέκεται ένα επαναστατικό αραβικό κράτος όπως η Λιβύη, αλλά ίσως το Ιράν. Μέσω του βουλευτή Χασάν Ροχανί (μελλοντικού πρόεδρου του Ιράν) επικοινώνησαν με τον πρόεδρο της Ιρανικής Συνέλευσης, τον Χοτζατολεσμό Χατσεμί Ραφσαντζάνι. Συμφώνησε να αγοράσει όπλα για να πολεμήσει ενάντια στην ιρακινή επίθεση και να μεταφέρει μερικά από αυτά στους Κόντρας. Με την ευκαιρία αυτής της διακίνησης, ο Ραφσαντζάνι, ήδη μεγάλος γαιοκτήμονας, έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος στη χώρα του [6].

Το 1988, το Ιράκ χρησιμοποίησε όπλα μαζικής καταστροφής, χημικά όπλα, εναντίον του ιρανικού στρατού και πληθυσμού. Πολλοί άνθρωποι έγιναν ανάπηροι. Ακόμη και σήμερα, το όριο ανοχής για την ατμοσφαιρική ρύπανση είναι πολύ χαμηλό στο Ιράν. Συχνά, η πολιτεία κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και η πόλη της Τεχεράνης πρέπει να εκκενωθεί για αρκετές ημέρες. Θυμάμαι τον φίλο μου, τον σπουδαίο δημοσιογράφο Nader Talebzadeh, στον οποίον έδινα συνέντευξη στην τηλεόραση, έφυγε ξαφνικά από την πλατφόρμα για να βήξει τους πνεύμονές του και να νοσηλευτεί. Απαντώντας στα δεινά του λαού του, ο Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί διακήρυξε τα όπλα μαζικής καταστροφής γενικά ως αντίθετα με το όραμά του για το Ισλάμ. Από αυτή την ημερομηνία, το Ιράν σταμάτησε τις στρατιωτικές πυρηνικές του έρευνες καθώς και τις βιολογικές και χημικές. Αυτή η ηθική απόφαση έκανε τον πόλεμο να διαρκέσει λίγο περισσότερο.

Το 1992, ο Χατσεμί Ραφσαντζάνι, ο οποίος είχε γίνει επαγγελματίας έμπορος όπλων και πρόεδρος του Ιράν, οργάνωσε μυστικές ανταλλαγές με την Αργεντινή του προέδρου Κάρλος Μένεμ. Συνεργαζόμενος από τότε και στο εξής δημόσια με τις Ηνωμένες Πολιτείες, έστειλε στρατεύματα για να πολεμήσουν υπό τις διαταγές του ΝΑΤΟ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Προμήθευε επίσης αργεντινά όπλα στους Βόσνιους. Επισήμως, δεν αμφισβητούσε το αντιαποικιοκρατικό όραμα του Χομεϊνί για τον κόσμο, αλλά υποστήριζε τον Βόσνιο πρόεδρο, Αλίγια Ιζετμπέγκοβιτς. Επί τόπου, Ισραηλινοί στρατιώτες συμμετείχαν επίσης στις επιχειρήσεις.

Την ιρανο-αργεντινή διακίνηση όπλων διέκοψε το Ισραήλ, το οποίο οργάνωσε την επίθεση κατά της ίδιας της πρεσβείας του στο Μπουένος Άιρες (1992), στη συνέχεια εκείνη κατά της AMIA (1994) [7] και εντέλει τη δολοφονία του Καρλίτου, γιου του προέδρου Κάρλος Μένεμ (1995). [8].

Το 2001, η Ουάσιγκτον εγκατέλειψε την πολιτική ισορροπίας της στη Μέση Ανατολή. Διακόπηκαν οι δεσμοί Ισραήλ/Ιράν (1953-79), Ισραήλ/Ιράκ (1979-91) και Ισραήλ/Σαουδικής Αραβίας (1991-2001). Το Πεντάγωνο σκόπευε να σπείρει χάος σε όλη την «ευρύτερη Μέση Ανατολή» (εκτός στο Ισραήλ), δηλαδή από το Αφγανιστάν μέχρι το Μαρόκο [9]. Όσοι είχαν επιλέξει αυτή τη νέα στρατηγική είχαν βάλει όλα τα μέσα για να την επιβάλουν: τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.

Το 2003, ένας πρώην Φρουρός της Επανάστασης, ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, έγινε πρόεδρος του Ιράν. Ανατρέπει τις πολιτικές των προκατόχων του και επιστρέφει στο ιδεώδες του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί. Δεν θα πάψει να συγκρούεται με τη θρησκευτική εξουσία και ακόμη και με τον Ανώτατο Οδηγό. Βιομηχανοποιεί τη χώρα του, χτίζει κοινωνικές κατοικίες και προσπαθεί να βοηθήσει τους σιιτικούς πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής για να βρουν και αυτοί τη δική τους ανεξαρτησία. Αμφισβητεί την ανείπωτη συμμαχία με το Ισραήλ

Το 2005, εξήγησε ότι το κράτος του Ισραήλ θα εξαφανιστεί όπως εξαφανίστηκε η Νότια Αφρική του Απαρτχάιντ. Το πρακτορείο Reuters παραποίησε τα λόγια του, αποδίδοντάς του την ανακοίνωση της καταστροφής του ισραηλινού λαού [10].
Το 2006, οργάνωσε συνέδριο για το Ολοκαύτωμα στην Τεχεράνη. Ο στόχος του δεν ήταν να αρνηθεί την αλήθεια, αλλά αντίθετα να δείξει ότι το κράτος του Ισραήλ δεν είναι επανόρθωση για τα εγκλήματα των Ναζί, αλλά ένα βρετανικό αποικιοκρατικό σχέδιο. Το Ισραήλ ισχυρίστηκε τότε ότι είναι αντισημίτης, κάτι που δεν είναι καθόλου.
Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ ξεκίνησε παγκόσμια εκστρατεία Τύπου για να πείσει τη κοινή γνώμη ότι το Ιράν είχε ξαναρχίσει το στρατιωτικό πυρηνικό του πρόγραμμα. Βασίστηκε στο γεγονός ότι ο πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ είχε ξεκινήσει ένα τεράστιο μη στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα. Πράγματι σκόπευε να ανακαλύψει έναν άλλο τρόπο παραγωγής ενέργειας, με πυρηνική σύντηξη και όχι με σχάση όπως στις ατομικές βόμβες. Το Ιράν σχεδίαζε τότε να βοηθήσει τον Τρίτο Κόσμο να αναπτυχθεί ξεφεύγοντας από τον δυτικό έλεγχο των υδρογονανθράκων. Τότε άρχισε μια πολύ μεγάλη μάχη στους διεθνείς θεσμούς για το Ιράν [11]. Εκτός από το ιρανικό ψευδοπυρηνικό στρατιωτικό πρόγραμμα, το Ισραήλ άρχισε να καταγγέλλει τον ιρανικό ψευδοιμπεριαλισμό στο Ιράκ.

Η συμφωνία που συνήφθη μυστικά, στις 2 Μαρτίου 2008 στη Βαγδάτη, μεταξύ του ναυάρχου Γουίλιαμ Φάλον, διοικητή των στρατιωτικών δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών για τη Μέση Ανατολή (CentCom), και του προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ διέκοψε ο Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντικ. Τσένι. Ο Αμερικανός στρατιωτικός σκόπευε να ειρηνεύσει το Ιράκ με το Ιράν και όχι να το ωθεί εναντίον του [12]. Αλλά ο Ντικ Τσένι, ο οποίος εμπλάκηκε στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, δεν ήθελε να απομακρυνθεί από το δόγμα Ράμσφελντ/Σεμπρόφσκι.

Αυτός είναι ο λόγος που ξεκίνησε μια έγχρωμη επανάσταση κατά τη δεύτερη εκλογή του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ [13].

Στις 23 Σεπτεμβρίου 2010, από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών, ο πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ ζήτησε διεθνή έρευνα για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, προκαλώντας πανικό στον Λευκό Οίκο.

Νέα ανατροπή στα χαρτιά το 2013. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα θέλει να βάλει ένα τέλος στο δόγμα Ράμσφελντ/Σεμπρόφσκι το οποίο θα απαιτήσει δεκαετίες και εκατομμύρια θανάτους προτού φέρει απόδοση της επένδυσης. Σχεδιάζει λοιπόν να επανασυνδεθεί με τις ιρανικές προσωπικότητες που συμμετείχαν στην υπόθεση Ιράν-Κόντρας, δηλαδή με την ομάδα του Χασεμί Ραφσαντζάνι.
Αρχίζει μυστικές επαφές στο Ομάν [14]. Εντέλει, οι συνομιλητές του [15] υπόσχονται να εμποδίσουν την ομάδα του Αχμαντινετζάντ να παρουσιάσει υποψήφιο στις επόμενες προεδρικές εκλογές, έτσι ώστε ο Χασάν Ροχανί να κερδίσει. Ταυτόχρονα, τον Αύγουστο, ο Μπαράκ Ομπάμα αποσύρθηκε από τη Συρία, όπου ισχυριζόταν ότι είχε οριοθετήσει μια κόκκινη γραμμή, αφήνοντας μόνο του τον Γάλλο εταίρο του Φρανσουά Ολάντ με την πολεμοχαρή ρητορική του.

Μόλις εκλέχτηκε, ο Χασάν Ροχανί εγκατέλειψε ξανά το ιδεώδες του Ιμάμη Ρουχολάχ Χομεϊνί και άρχισε να διαπραγματεύεται την πώληση ιρανικού πετρελαίου στους Ευρωπαίους. Δωροδοκίες πληρώθηκαν από την Αυστρία. Από την άλλη, η Ισλαμική Δικαιοσύνη σύλλαβε και καταδίκασε, τον έναν μετά τον άλλον, όλους τους συνεργάτες του πρώην προέδρου Αχμαντινετζάντ. Ο αντιπρόεδρός του, Χαμίντ Μπέγκαε, συνελήφθη για άγνωστούς λόγους, δικάστηκε κεκλεισμένων των θυρών και καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκιση [16]. Το υπουργικό συμβούλιο του προέδρου Ροχανί πρότεινε στη συνέχεια τη δημιουργία μιας σιιτικής ομοσπονδίας με τις διάφορες σιιτικές κοινότητες της Υεμένης, του Ιράκ, της Συρίας και του Λιβάνου, εν ολίγοις την αποκατάσταση της Περσικής Αυτοκρατορίας. Την ίδια ώρα ξεκινούν στη Γενεύη οι διαπραγματεύσεις 5+1. Μέσα σε λίγες μέρες επετεύχθη συμφωνία. Ένα πρώτο έγγραφο παρουσιάστηκε στις 24 Νοεμβρίου 2013. Οι Κινέζος και Ρώσος υπουργοί, Γουάνγκ Γι και Σεργκέι Λαβρόφ, δήλωσαν ότι η συμφωνία ήταν εύκολο να συνταχθεί επειδή όλα τα μέρη γνώριζαν ότι το Ιράν δεν έχει και δεν επιδιώκει να έχει ατομική βόμβα. Ακολούθησε ένα μακρύ έτος σιωπής, με την υπογραφή του αρχικού κειμένου να πραγματοποιηθεί μόλις στις 14 Ιουλίου 2015.

Λίγο αργότερα, το 2016, ο Χασάν Ροχανί σύναψε μια διακριτική συμφωνία με το Ισραήλ για την επίλυση της διαφοράς για τον αγωγό Εϊλάτ-Ασκελόν. Το 2018, η Κνεσέτ υιοθέτησε αθόρυβα νόμο που τιμωρεί με 15 χρόνια φυλάκιση κάθε δημοσίευση σχετικά με τους ιδιοκτήτες του αγωγού.

Ο στρατηγός Κασέμ Σουλεϊμανί, σύμβολο της ιρανικής αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης.

Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να επιδείξει εγκάρδια κατανόηση με τον ομόλογό του, Χασάν Ροχανί. Στα μάτια όλων, ιδιαίτερα των Ιρανών, η χώρα τους είναι ο ακλόνητος εχθρός των Ηνωμένων Πολιτειών. Ως εκ τούτου, έσκισε την πυρηνική συμφωνία χωρίς προειδοποίηση, στις 8 Μαΐου 2018. Η Ουάσιγκτον και η Τεχεράνη παίζουν αυτήν την κωμωδία όπως έκαναν με τον Ρίγκαν και τον Ραφσαντζάνι: επίσημα, μισούν ο ένας τον άλλον, ιδιωτικά, κάνουν μπίζνες. Οι Ιρανοί, που συνεχίζουν να σφίγγουν τα ζωνάρια τους, στη συνέχεια ανακαλύπτουν με έκπληξη στα κοινωνικά δίκτυα το απίστευτο επίπεδο διαβίωσης των ηγετών τους και των οικογενειών τους.

Οι δύο ομάδες που αντιτίθενται εδώ και μισό αιώνα στο Ιράν, διεθνείς επιχειρηματίες και αντιιμπεριαλιστές μαχητές, στη συνέχεια αποκρυσταλλώθηκαν γύρω από τον πρόεδρο Χασάν Ροχανί και τον στρατηγό Κασέμ Σουλεϊμανί. Ο τελευταίος προωθεί μια εναλλακτική: τον «Άξονα της Αντίστασης». Στο όνομα του Σώματος των Φρουρών της Επανάστασης, εξοπλίζει και εκπαιδεύει ξένες σιιτικές ομάδες, όχι για να τις ενώσει, αλλά για να τους δώσει τα μέσα για την ανεξαρτησία τους. Από τον Ανσάρ Αλλάχ (Υεμένη) μέχρι την Χεζμπολάχ (Λίβανος), ο καθένας θα είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, θα συντονιστεί με άλλους, αλλά θα αρνηθεί τις εντολές από την Τεχεράνη. Οι άνθρωποι που εκπαιδεύτηκαν από τον Σουλεϊμανί κέρδισαν νίκες ενάντια στο Ντάες, ενάντια σε ορισμένες από τις κυβερνήσεις τους και ενάντια στη Δύση. Ο ίδιος γίνεται ο πιο δημοφιλής άνθρωπος στη Μέση Ανατολή. Επισήμως, δεν κάνει πολιτική, αλλά οι ομιλίες του ξεσηκώνουν τον αραβικό και περσικό πληθυσμό. Αν παρουσιαζόταν στις εκλογές, σίγουρα θα εκλεγόταν πρόεδρος. Οι παλιοί της υπόθεσης Ιράν-Κόντρας αποφασίζουν τότε να τον εξαφανίσουν. Στις 3 Ιανουαρίου 2020, δολοφονήθηκε στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης από επίθεση με κατευθυνόμενους πυραύλους των ΗΠΑ. Η επιχείρηση διεκδικείται από τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, αλλά επιτόπου, ο κόσμος πιστεύει ότι είχε σχεδιαστεί στο Τελ Αβίβ. Ο Ιρανός πρόεδρος Εμπραχίμ Ραΐσι μπορεί να εκλεγεί χωρίς δυσκολία.

Η ισραηλινή επίθεση στο προξενείο του Ιράν στη Δαμασκό δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως στραμμένη κατά της ομάδας του προέδρου Εμπραχίμ Ραΐσι, αλλά κατά των Φρουρών της Επανάστασης.

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1Syria and the United States, David W. Lesch, Westview (1992).

[2Presidents’ Secret Wars: CIA and Pentagon Covert Operations Since World War II, John Prados, W. Morrow (1986).

[3Ο Φαζλόλα Ζαχέντιi συνελήφθη από τους Βρετανούς το 1942 λόγω των ναζιστικών του θέσεων. Φυλακίστηκε στην υπό εντολή Παλαιστίνη. Το Ιρανικό Ναζιστικό Κόμμα αναδιοργανώθηκε όταν έγινε πρωθυπουργός. Αρχικά, οι Άριοι (λέμε σήμερα Ινδοευρωπαίοι) είναι ο περσικός λαός.

[4Οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» είναι Εβραίοι φασίστες, μαθητές του Ζέεβ Γιαμποτίνσκι, συμμάχων του Μουσολίνι.

[5«SAVAK: A Feared and Pervasive Force», Richard T. Sale, Washington Post, May 9, 1977. Debacle: The American Failure in Iran. Michael Ledeen, Vintage (1982).

[6The Iran-Contra Scandal : The Declassified History, Peter Kornbluh & Malcolm Byrne, National Security Archive Document (1993). Veil : The Secret Wars of the CIA, 1981–1987. Bob Woodward, Simon and Schuster (19887).

[7« Les falsifications autour de l’attentat contre l’AMIA et la "piste des 3 États" », par José Petrosino, Traduction Maria Poumier, Réseau Voltaire, 19 avril 2024.

[8«Los vínculos entre el atentado a la AMIA y la muerte de Carlitos Menem», Christian Sanz, Tribuna de Periodistas, 16 de febrero de 2013. «Secretos del día que mataron a Carlitos Menem», Christian Sanz, Tribuna de Periodistas, 13 de marzo de 2013.

[9Το δόγμα Ράμσφελντ/Σεμπρόφσκι”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 25 mai 2021.

[11« Qui a peur du nucléaire civil iranien ? », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 30 juin 2010.

[12« La démission de l’amiral Fallon relance les hostilités en Irak », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 13 mars 2008.

[13« La CIA et le laboratoire iranien », « Pourquoi devrais-je mépriser le choix des Iraniens ? », « La « révolution colorée » échoue en Iran », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 17, 21 et 24 juin 2009. « Iran : le bobard de l’« élection volée » », par James Petras, Traduction Marcel Charbonnier, Réseau Voltaire, 19 juin 2009.

[14Θα εμπιστευτεί η Ουάσιγκτον τη τύχη του αραβικού κόσμου στο Ριάντ και την Τεχεράνη;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 17 novembre 2014.

[15Σε προηγούμενα άρθρα, έχω αποδώσει αυτή την απόφαση στον Ανώτατο Ηγέτη Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ. Αυτή η ερμηνεία αμφισβητήθηκε από όλους τους Ιρανούς φίλους μου, ωστόσο κανένας δεν μου πρόσφερε μια εναλλακτική εκδοχή.

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: Sous nos yeux - Du 11-Septembre à Donald Trump.

Η περίπλοκη σχέση του Ισραήλ με το Ιράν

Το έγκλημα κατά της ειρήνης της Άνγκελα Μέρκελ και του Φρανσουά Ολάντ

Προπαγάνδα πολέμου

Είναι πραγματική η πιθανότητα ενός παγκόσμιου πολέμου;

Η Λίντα Τόμας-Γκρίνφιλντ, η «κυρία Βέτο» έχει αίματα στα χέρια της.

Η επίθεση στη Μόσχα θυμίζει τους δεσμούς μεταξύ των ισλαμιστών και των ριζοσπαστών εθνικιστών του Κιέβου

 Les articles de cet auteur Envoyer un message

Δίκτυο Βολταίρος

Βολταίρος, Διεθνής Έκδοση

ΦακόςΕν συντομίαΣυζητήσεις