Η Μέση Ανατολή, «κέντρο του κόσμου» σύμφωνα με τη μετα-ανάλυση του «Τραμπ της Αραβίας» και της Αγίας Συμμαχίας του με το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου (CCG)
του Alfredo Jalife-Rahme
Ο Alfredo Jalife, ένας από τους σημαντικότερους γεωπολιτικούς της εποχής μας, ισχυρίζεται στην La Jornada ότι ο πρόεδρος Donald Trump πρόσφατα αναμόρφωσε την πολιτική και την ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Ενώ απομακρύνει τις ΗΠΑ από το Ισραήλ, δήλωσε ότι πλέον η Μέση Ανατολή αποτελεί το «κέντρο του κόσμου». Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Trump εξασφαλίζει την οικονομική επιβίωση των ΗΠΑ συνδέοντας το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου (CCG) με τις αμερικανικές πολυεθνικές. Πλέον, αυτές οι πετρελαιοπαραγωγές μοναρχίες, και όχι το εβραϊκό κράτος, βρίσκονται στον πυρήνα της στρατηγικής της Ουάσινγκτον.
Δίκτυο Βολταίρος| Πόλη του Μεξικού (Μεξικό) |21 mai 2025
Οπετρελαιάς Τραμπ της Αραβίας [1], που παρουσιάζεται ως διάδοχος του Λόρενς της Αραβίας [2], πρότεινε δύο μεταφυσικές κοσμογονικές οπτικές, γεμάτες αντίθεση, που αξίζουν μια μετα-ανάλυση. Στο Φόρουμ Επενδύσεων της Ριάντ (πρωτεύουσας της Σαουδικής Αραβίας [3]) και ενώπιον των έξι αραβικών πετρελαιοπαραγωγών μοναρχιών του CCG [4], επιτέθηκε στους συμμάχους του Ιράν, στην Γάζα και στο Λίβανο, καταδικάζοντας παράλληλα την ανάπτυξη πυρηνικής βόμβας από το Ιράν. Επίσης, υποστήριξε τις αμφιλεγόμενες «συμφωνίες του Αβραάμ [5]» του Ισραήλ με τέσσερις χώρες: το Μπαχρέιν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μαρόκο και το Σουδάν (ό τι μένει από τον τηλεχειριζόμενο εμφύλιο πόλεμο του ).
Από τις χιλιάδες δηλώσεις του Τραμπ, μία ιδιαίτερα εντυπωσίασε τον Jalife για το βάθος του μάρκετινγκ της. Ακόμη και ο λαμπρός Άραβας ιστορικός Ιμπν Χαλντούν (IΧ), τον οποίον ο Bertrand Russell θεωρούσε ως πατέρα της μοντέρνας κοινωνιολογίας και συγγραφέα των περίφημων Προλεγομένων, δεν θα είχε τολμήσει να κάνει μια τόσο τολμηρή δήλωση.
Ο αμέτρητος Τυνήσιος Ιμπν Χαλντούν περιέγραφε τον αραβικό κόσμο ως το «μέσο του πλανήτη» με οριζόντιο τρόπο, σε αντίθεση με την «αυτοκρατορία του μέσου» της Κίνας, που συνδέει κάθετα τον ουρανό με την γη. Ωστόσο, ποτέ δεν θα είχε χαρακτηρίσει τη Μέση Ανατολή ως «κέντρο του κόσμου», όπως έκανε υπερβολικά ο πετρελαιάς Τραμπ, ειδικά σε μια περίοδο παρακμής του αραβικού πολιτισμού. Είναι ενδιαφέρον ότι οι 2 εξαιρετικά πολεμοχαρείς Χαζάροι, ο φτωχός κωμικός Ζελένσκι και ο Νετανιάχου (ένας καλύτερος ηθοποιός, ομολογουμένως), ο οποίος έχει μείνει χωρίς χορογραφία ή παγκόσμια σκηνογραφία, απομονώνονται όλο και περισσότερο κάθε μέρα.
Ο Γάλλος γεωπολιτικός Τιερί Μεϊσάν, του Δικτύου Βολταίρος, εξηγεί τον αποχωρισμό των ΗΠΑ από το Ισραήλ υπό την κυβέρνηση Τραμπ. Σύμφωνα με αυτόν, αφού προσπάθησε μάταια να πείσει τον Νετανιάχου να διαπραγματευτεί με την παλαιστινιακή αντίσταση, ο Τραμπ άλλαξε πορεία απέναντι στην επιμονή του Ισραήλ να προσαρτήσει την Γάζα, το νότιο Λίβανο και την Συρία, και να προκαλέσει πόλεμο εναντίον του Ιράν. Ο Μεϊσάν υπογραμμίζει ότι οι αναθεωρητικοί σιωνιστές είναι πλέον εχθροί της ειρήνης, και συνεπώς και του Ισραήλ [6].
Ο Μεϊσάν αναδεικνύει επίσης τις πιέσεις των ισραηλινών αναθεωρητικών σιωνιστών υπέρ των Ουκρανών εθνικιστών, όπως φαίνεται από τον επαινετικό λόγο του πρώην ισραηλινού υπουργού Natan Sharansky από τον Volodymyr Zelensky. Ο Jalife αναφέρεται στην «Αγία Συμμαχία των Χαζάρων» μεταξύ Νετανιάχου, Zelensky και του Αργεντινού προέδρου Milei, όλοι υποστηρικτές του μη ρεαλιστικού σχεδίου της Μεγάλης Ισραηλινής Πολιτείας, εμπνευσμένου από τον Νεοϋορκέζο ρωσικής καταγωγής ραβίνο Menachem Mendel Schneerson της εσχατολογικής ταλμουδικής αίρεσης Chabad-Lubavitch [7].
Το σιωνιστικό όνειρο μιας Μεγάλης Ισραηλινής Πολιτείας, που κρίνεται μη εφικτό, ξεθωριάζει μπροστά στη «Μεγάλη Μέση Ανατολή» του Τραμπ, που επικεντρώνεται στις συμμαχίες με τις τεχνο-πετρελαϊκές πολυεθνικές. Η δήλωση του Τραμπ που χαρακτηρίζει τη Μέση Ανατολή ως «κέντρο του κόσμου» απαιτεί διεξοδική ανάλυση, ειδικά σχετικά με την αντίληψη της περιοχής και της θρησκείας «της»: βρετανική, γαλλική, ισραηλινή, περσική, οθωμανική ή πραγματική;
Παρόλο που η Μέση Ανατολή δεν έχει γίνει ξαφνικά το κέντρο του κόσμου, παραμένει ένας κύριος άξονας της παγκόσμιας γεωπολιτικής. Ενώ η Κίνα επεκτείνει τους ελκυστικούς Δρόμους του Μεταξιού της ευθυγραμμίζοντας με τη γεωγραφία του ισλάμ της Κεντρικής Ασίας, ο Τραμπ δημιουργεί την Αγία Συμμαχία του με το CCG, και ο Ρώσος Τσάρος Vladimir Putin πλησιάζει το ισλάμ, όπως φαίνεται από το ρωσο-ισλαμικό συνέδριο του Καζάν [8]. Το όραμα του Τραμπ για την Αραβία φαίνεται να επικεντρώνεται σε αυτή τη γεο-πετρελαϊκή Άγια Συμμαχία με το CCG και τις έξι αραβικές πετρελαιοπαραγωγές μοναρχίες του.
Καθηγητής Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών στο Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού (UNAM). Επίτιμος διδάκτορας από το Pontifical University of San Francisco Xavier in Chuquisaca. Δημοσιεύει στήλες για τη διεθνή πολιτική στην καθημερινή La Jornada . Τελευταία δημοσιευμένη εργασία: La invisible carcel cibernética: Google/Apple/Facebook/Amazon/Twitter (GAFAT) (Orfila, 2019).
Αφού πρότεινε με υπομονή στον Μπενιαμίν Νετανιάχου να διαπραγματευτεί με την παλαιστινιακή αντίσταση και δεν αντιμετώπισε από τον τελευταίο παρά μόνο επίμονη επιθυμία για σφαγή των Παλαιστινίων, για προσάρτηση της Γάζας, του νότιου Λιβάνου και της Συρίας, και για έναν πόλεμο εναντίον του Ιράν, η διοίκηση Τραμπ άλλαξε τακτική. Είναι πλέον προφανές γι’ αυτήν, όπως και για όλους όσους ασχολούνται με αυτήν την περιοχή εδώ και 80 χρόνια, ότι οι αναθεωρητικοί σιωνιστές είναι οι εχθροί της ειρήνης και κατά συνέπεια και του ίδιου του Ισραήλ.
Ενώ ήταν ακόμα εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, και ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος ετοίμαζε τη τροποποίηση των θεμελιωδών νόμων του Ισραήλ (δηλαδή ένα πραξικόπημα), συναντήθηκαν. Εδώ και τρία χρόνια, οι δύο άνδρες προωθούν την ατζέντα των «αναθεωρητικών σιωνιστών»: ψεύδονται σε όλο τον κόσμο και βυθίζουν τη Δύση σε έναν πόλεμο εναντίον της Ρωσίας και στη σφαγή των Παλαιστινίων αμάχων.
Το κύριο εμπόδιο που συναντά ο Ντόναλντ Τραμπ στις ειρηνευτικές του διαπραγματεύσεις, τόσο με το Ιράν όσο και με την Ουκρανία, είναι ο ρόλος των «αναθεωρητικών σιωνιστών» που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία στο Ισραήλ [1]. Πριν δύο εβδομάδες, παρουσίασα λεπτομερώς και με αποδείξεις τις πιέσεις που ασκούν στην Ουάσινγκτον για να αποτύχουν οι συνομιλίες με την Τεχεράνη [2]. Δεν ανέφερα στην ανάλυσή μου στο Voltairenet.org τις πιέσεις τους υπέρ των «ακροεθνικιστών» της Ουκρανίας [3], αυτές έγιναν γνωστές μόλις στις 3 Μαΐου, με τις εμφατικές δηλώσεις του Νατάν Σαράνσκι υπέρ του Βολοντίμιρ Ζελένσκι [4]. Είχα ήδη εξηγήσει γιατί και πώς αυτές οι δύο ομάδες είχαν συμμαχήσει το 1921 εναντίον των μπολσεβίκων και πολλών Εβραίων της Ουκρανίας, γεγονός που προκάλεσε έρευνα από τη Σιωνιστική Οργάνωση και την παραίτηση του Βλαντίμιρ Ζαμποτίνσκι από το διοικητικό της συμβούλιο. Αυτή η υπόθεση υποτιμάται σήμερα από τους Εβραίους ιστορικούς που διστάζουν να μελετήσουν τη σφαγή Εβραίων από άλλους Εβραίους. Υπάρχουν όμως εξαιρέσεις, όπως τα έργα του Γκζέγκος Ροσολίνσκι-Λίμπε [5]. Ο ίδιος ο Σαράνσκι εμποδίζει τους ιστορικούς να μελετήσουν το θέμα, προεδρεύοντας στο Κέντρο Μνήμης του Ολοκαυτώματος Μπάμπι Γιαρ (όπου εκτελέστηκαν με πυροβολισμούς 33.771 Εβραίοι στις 29 και 30 Σεπτεμβρίου 1941 από τα Einsatzgruppen και τους «ακροεθνικιστές») δύο εβδομάδες μετά τη μεταφορά του Στέπαν Μπαντέρα από το Κίεβο στο Βερολίνο.
Και ας μην ξεχνάμε τις επαφές των «αναθεωρητικών σιωνιστών» με τον Άντολφ Άιχμαν μέχρι την κατάληψη του Βερολίνου από τον Κόκκινο Στρατό, στις 2 Μαΐου 1945 [6].
Ενώ ο τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ, Ναφτάλι Μπένετ, μετά την έναρξη της ρωσικής ειδικής επιχείρησης στην Ουκρανία είχε καλέσει τον Ζελένσκι να αναγνωρίσει τις δίκαιες απαιτήσεις της Μόσχας για «αποναζιστοποίηση της Ουκρανίας», και ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Μπένι Γκαντς, είχε δηλώσει ότι «όσο ζει, το Ισραήλ δεν θα έδινε ποτέ όπλα στους δολοφόνους των Εβραίων της Ουκρανίας», ο σημερινός πρωθυπουργός, Μπενιαμίν Νετανιάχου, επέτρεψε στη βιομηχανία όπλων του Ισραήλ να εξάγει την παραγωγή της στην Ουκρανία.
Το 2022, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ είχε δηλώσει: «Τι και αν ο Ζελένσκι είναι Εβραίος; Αυτό το γεγονός δεν αναιρεί τα ναζιστικά στοιχεία στην Ουκρανία. Πιστεύω ότι και ο Χίτλερ είχε εβραϊκό αίμα. Αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ο εβραϊκός λαός, στη σοφία του, είπε ότι οι πιο φανατικοί αντισημίτες είναι συνήθως Εβραίοι. Όπως λέμε, κάθε οικογένεια έχει το μαύρο πρόβατο της». Ο Γιάιρ Λαπίντ του απάντησε τότε: «Αυτά τα σχόλια είναι ασυγχώρητα, σκανδαλώδη και ταυτόχρονα ένα τρομερό ιστορικό λάθος. Οι Εβραίοι δεν σκότωναν ο ένας τον άλλον κατά το Ολοκαύτωμα. Το χειρότερο επίπεδο ρατσισμού εναντίον των Εβραίων είναι να κατηγορούν τους ίδιους τους Εβραίους για αντισημιτισμό». Ας μην γελιόμαστε: η Ιστορία δεν είναι φτιαγμένη από «καλές» ή «κακές» κοινότητες, αλλά από ανθρώπους που ο καθένας μπορεί να συμπεριφέρεται με διάφορους τρόπους. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας!
Ο επιχειρηματίας μεσίτης ακινήτων Στιβ Γουίτκοφ, ο οποίος έγινε ειδικός απεσταλμένος του φίλου του Ντόναλντ Τραμπ για την ευρύτερη Μέση Ανατολή, είναι εβραϊκής κουλτούρας. Έχει κατανοήσει απόλυτα αυτά που του είπε ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν σχετικά με τους «αναθεωρητικούς σιωνιστές» στο Ισραήλ και τους «ακροεθνικιστές» στην Ουκρανία, σε τέτοιο βαθμό έτσι ώστε οι Δυτικοί τον κατηγόρησαν ότι απηχεί το ρωσικό αφήγημα.
Ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πρόεδρος των ΗΠΑ, μιας χώρας που το ιδρυτικό της μύθο λέει ότι δημιουργήθηκε από τους «Πιλγκρίμους Πατέρες», οι οποίοι έφυγαν από τον «Φαραώ» της Αγγλίας, διέσχισαν τον Ατλαντικό όπως οι Εβραίοι διέσχισαν την Ερυθρά Θάλασσα, και ίδρυσαν μια αποικία στο Πλίμουθ, όπως οι Εβραίοι ίδρυσαν τη «Γη της Επαγγελίας». Όλοι οι Αμερικανοί γιορτάζουν αυτόν τον μύθο την Ημέρα των Ευχαριστιών. Όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ, χωρίς εξαίρεση, από τον Τζορτζ Ουάσινγκτον μέχρι τον ίδιο τον Ντόναλντ Τραμπ, έχουν αναφερθεί σε αυτόν σε επίσημες ομιλίες. Η συμμαχία μεταξύ Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ δεν είναι επομένως αμφισβητήσιμη.
Έτυχε ότι στις ΗΠΑ, αυτή η χώρα όπου πολλαπλασιάζονται παραφυάδες, η οποία γιορτάζει την θρησκευτική ελευθερία αλλά όχι την ελευθερία της συνείδησης και καταδικάζει, χωρίς να την καταλαβαίνει, την Γαλλική εκκοσμίκευση, υπάρχει ένα κίνημα «Χριστιανών Σιωνιστών». Πρόκειται για Χριστιανούς που ταυτίζουν το βιβλικό Ισραήλ με το σημερινό κράτος του Ισραήλ. Αυτό το κίνημα ψήφισε μαζικά υπέρ του Τραμπ, και αυτός του είναι υπόχρεος. Μόλις έγινε πρόεδρος, διόρισε την πάστορα Πόλα Μπλανς (η οποία συνδέεται επίσης με τους «Ιάπωνες ιμπεριαλιστές») ως διευθύντρια της Πρωτοβουλίας Πίστης και Ευκαιρίας του Λευκού Οίκου.
Όμως, αν κανείς στις ΗΠΑ δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη συμμαχία με το Ισραήλ, αυτό δεν σημαίνει καθόλου υποστήριξη στους «αναθεωρητικούς σιωνιστές» που σήμερα κυβερνούν στο Τελ Αβίβ.
Ο Αμπντέλ-Μάλικ αλ-Χούθι και οι άνδρες του άντεξαν. Το Ansar Allah συνέχισε να επιτίθεται στα ισραηλινά πλοία για να στηρίζει τους πολίτες της Γάζας. Επιπλέον, υπέγραψε συμφωνία ελεύθερης κυκλοφορίας με τις ΗΠΑ.
Σιγά σιγά, ο πρόεδρος Τραμπν διαχωρίζει το Ισραήλ από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου. Τον δέχτηκε στο Λευκό Οίκο ενώ υπήρχε ένταλμα σύλληψης εναντίον του από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, έβαλε τον υπουργό Εξωτερικών του, Μάρκο Ρούμπιο, να δηλώσει ότι η κυβέρνηση του είναι η πιο φιλο-ισραηλινή στην ιστορία. Παράλληλα, αντιτάχθηκε κατηγορηματικά στο σχέδιο του Νετανιάχου να διακόψει την ειρηνευτική συμφωνία με την Χαμάς και να καταλάβει στρατιωτικά τη Λωρίδα της Γάζας. Δήλωσε ακόμη ότι αμερικανικά (όχι ισραηλινά) στρατεύματα θα πάρουν τον «έλεγχο» της περιοχής. Βλέποντας ότι οι προκλήσεις του δεν επηρεάζουν το Τελ Αβίβ, ο Τραμπ έκανε ένα αποφασιστικό βήμα: χωρίς να ενημερώσει τον ισραηλινό σύμμαχο, διαπραγματεύτηκε ξεχωριστή ειρήνη με το Ansar Allah την ίδια στιγμή που αυτό το κίνημα βομβάρδιζε το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν του Τελ Αβίβ.
Επαναφέροντας τη διαίρεση μεταξύ Βόρειου και Νότιου Υεμένης, το Ansar Allah, υπό την ηγεσία της οικογένειας Χούθι (από όπου και η δυτική προσφώνηση «Χούθι»), κατόρθωσε να τερματίσει τον πόλεμο με τη βοήθεια του Ιράν και στη συνέχεια να βοηθήσει τους Παλαιστίνιους πολίτες, βομβαρδίζοντας ισραηλινά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν καταδίκασε ποτέ αυτές τις επιθέσεις, αλλά μόνο τις διαταραχές στην ελεύθερη ναυσιπλοΐα πλοίων άσχετων με τη σύρραξη της Γάζας. Περιφρονώντας τον ΟΗΕ, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο δημιούργησαν αρχικά στρατιωτική συμμαχία για να ανταποκριθούν στο Ansar Allah και να βοηθήσουν το Ισραήλ κατά τη σφαγή των πολιτών της Γάζας. Στόχευσαν στρατιωτικούς στόχους χωρίς σημαντικά αποτελέσματα (όλοι οι στόχοι είναι υπόγειοι) και στη συνέχεια πολιτικές προσωπικότητες, σκοτώνοντας παράλληλα πολλούς αμάχους.
Οι Άγγλο-Σάξονες συνέχισαν να κατηγορούν το Ιράν για στρατιωτική στήριξη στο Ansar Allah, παρουσιάζοντας την Τεχεράνη ως μέρος του πολέμου. Ωστόσο, ο στρατηγός Κασέμ Σολεϊμανί (δολοφονημένος με εντολή του Τραμπ στις 3 Ιανουαρίου 2020) είχε βοηθήσει το Ansar Allah να αναδιοργανωθεί ώστε να παράγει τα όπλα του και να συνεχίσει τον πόλεμο χωρίς την ιρανική βοήθεια. Παρά τις επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις του Ιράν ότι δεν εμπλέκεται πλέον στο Υεμένη, οι Δυτικοί εξακολουθούν να βλέπουν το Ansar Allah ως «proxy» του Ιράν, κάτι που σήμερα είναι εντελώς λάθος.
Πρέπει τώρα να κατανοήσουμε πώς ο Τραμπ αντιλαμβάνεται τις συγκρούσεις στην «ευρύτερη Μέση Ανατολή». Σκοπεύει να αναγκάσει με τη βία τις ομάδες που διεξάγουν πολέμους, ανεξάρτητα από το αν έχουν δίκιο ή άδικο, να σταματήσουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους. Αλλά δεν θέλει να εμπλακεί σε πόλεμο εναντίον κανενός. Στη συνέχεια, ελπίζει να διαπραγματευτεί συμβιβασμούς για δίκαιες και διαρκείς ειρηνευτικές συμφωνίες. Γι’ αυτό διέταξε τη δολοφονία του Σολεϊμανί το 2020, αμέσως μετά τη δολοφονία του χαλίφη του Νταές, Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι. Επίσης, ενέκρινε επιχειρήσεις εναντίον του Ansar Allah και μόλις τις διέκοψε όταν κατάλαβε ότι δεν είναι τρομοκρατική ομάδα, αλλά νόμιμη πολιτική εξουσία που διοικεί ένα μη αναγνωρισμένο κράτος.
Ενώ αρχικά ενίσχυσε το Ισραήλ με όπλα κατά τη διάρκεια της εθνοκάθαρσης στη Γάζα, άρχισε να στηρίζει το ειρηνευτικό κίνημα εντός των Ισραηλινών Δυνάμεων Άμυνας (IDF), με αποτέλεσμα οι «αναθεωρητικοί σιωνιστές» να μην μπορούν πλέον να συνεχίσουν τη σφαγή των κατοίκων της Γάζας και να επικεντρώνονται στην πολιορκία τους για να τους λιμοκτονούν.
Η ξεχωριστή συμφωνία με το Ansar Allah πρέπει να εκτιμηθεί συνεπώς ως ρήξη της ευθυγράμμισης της Ουάσινγκτον με το Τελ Αβίβ και ένα βήμα προς τη συμφωνία με το Ιράν. Όταν, στα μέσα Μαρτίου, το Τελ Αβίβ αντιλήφθηκε την πιθανή απόσυρση των ΗΠΑ (δεν είχε φανταστεί ξεχωριστή ειρήνη), ξεκίνησε νέα κλιμάκωση και επιτέθηκε 131 φορές στην Υεμένη.
Ο Ισραηλινο-Αμερικανός Ρον Ντέρμερ, στενός συνεργάτης του Νατάν Σαράνσκι (με τον οποίο συνέγραψε βιβλίο), έγινε πρέσβης του Ισραήλ στην Ουάσινγκτον και σήμερα υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων. Ως υπεύθυνος για τα σχέδια προσάρτησης της Γάζας και σφαγής αμάχων, αντέδρασε στην αμερικανο-υεμενινή ειρήνη επισκεπτόμενος τον Λευκό Οίκο στις 8 Μαΐου, όπου τον δέχτηκε «ιδιωτικά» ο Τραμπ [7]. Η συνάντηση πήγε άσχημα: προσπάθησε να πει στον Τραμπ το τι πρέπει να κάνει, και εκείνος τον «έβαλε στη θέση του».
Ο χρονικογράφος της New York Times, Τόμας Φρίντμαν, έγραψε στις 9 Μαΐου: «Δεν αμφιβάλλω ότι, γενικά, ο ισραηλινός λαός συνεχίζει να θεωρεί τον εαυτό του ακλόνητο σύμμαχο των ΗΠΑ — και το αντίστροφο. Αλλά αυτή η υπερεθνικιστική, μεσσιανική ισραηλινή κυβέρνηση δεν είναι σύμμαχος των ΗΠΑ […] Μπορούμε να συνεχίσουμε να αγνοούμε τους νεκρούς Παλαιστίνιους στη Γάζα — πάνω από 52.000, εκ των οποίων 18.000 παιδιά — να αμφισβητούμε τα νούμερα, να χρησιμοποιούμε μηχανισμούς καταστολής, άρνησης, απάθειας, απόστασης, κανονικοποίησης και δικαιολογίας. Τίποτα από αυτά δεν θα αλλάζει το πικρό γεγονός: τους σκότωσαν. Τα χέρια μας το έκαναν. Δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια μας. Πρέπει να ξυπνήσουμε και να φωνάξουμε δυνατά: Σταματήστε τον πόλεμο!» [8].
Ο Στιβ Γουίτκοφ δεν επηρεάστηκε από τον Νετανιάχου. Επιστρέφοντας στην Ουάσινγκτον, προειδοποίησε τον φίλο του, τον πρόεδρο Τραμπ, για τον ιστορικό φασισμό των «αναθεωρητικών σιωνιστών».
Εξάλλου, ο Τραμπ σχεδιάζει να συναντήσει αυτήν την εβδομάδα τους ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας, των ΗΑΕ και του Κατάρ, αλλά όχι τον Νετανιάχου. Ο υπουργός Άμυνας, Πιτ Χέγκσεθ, ακύρωσε επίσης ένα προγραμματισμένο ταξίδι στο Ισραήλ, ενισχύοντας το μήνυμα του προέδρου.
Η Reuters αποκάλυψε στις 8 Μαΐου ότι πλέον η Ουάσινγκτον, σε διαπραγματεύσεις με τον Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν (MBS), δεν θέτει ως προϋπόθεση την αναγνώριση του Ισραήλ [9]. Αν επιβεβαιωθεί, αυτό θα σήμαινε ότι η αναγνώριση του Ισραήλ ως ρατσιστικού εβραϊκού κράτους δεν θα θεωρείται πλέον έγκλημα στη Δύση.
Στις αρχές Μαρτίου, έγινε γνωστό ότι ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είχε εξουσιοδοτήσει τον Άνταμ Μπέλερ, τον διαπραγματευτή του για την απελευθέρωση των Αμερικανών ομήρων, να πραγματοποιήσει άμεση επαφή με την Χαμάς, η οποία ωστόσο εξακολουθεί επίσημα να θεωρείται «τρομοκρατική οργάνωση». Στις 12 Μαΐου, αυτή η αλλαγή στάσης ανταμείφθηκε με την ανακοίνωση της απελευθέρωσης του Εντάν Αλεξάντερ, έναν Αμερικανο-Ισραηλινο πολίτη που απήχθη ενώ ήταν ένοπλος στις 7 Οκτωβρίου 2023. Επιπλέον, στις αρχές Μαΐου, η φήμη για μια πιθανή αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης από τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Ντόναλντ Τραμπ στη Ριάντ, διαδόθηκε σαν αστραπή.
[5] Stepan Bandera, The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist. Fascism, Genocide, and Cult, Grzegorz Rossoliński-Liebe, Ibidem (2014). Fascism without borders: transnational connections and cooperation between movements and regimes in Europe from 1918 to 1945, Berghahn Books (2017). «Debating, obfuscating and disciplining the Holocaust: post-Soviet historical discourses on the OUN–UPA», East European Jewish Affairs, Vol. 42, No. 3, December 2012.
[6] « מדוע חוסל קסטנר » (Pourquoi a-t-il été assassiné ?), Nadav Kaplan, Éditions Steimatzky (2024).
Τα διακυβεύματα των διαπραγματεύσεων του Ντόναλντ Τραμπ με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν
του Τιερί Μεϊσάν
Το ευρύ κοινό αγνοεί τα πάντα για τα πραγματικά διακυβεύματα των διαπραγματεύσεων μεταξύ της Ουάσινγκτον και της Τεχεράνης. Το παρόν άρθρο παρουσιάζει μια κατάσταση όπου τα ψέματα διαδέχθηκαν και συσσωρεύτηκαν εδώ και τρεις δεκαετίες, καθιστώντας ιδιαίτερα δύσκολη οποιαδήποτε πρόοδο. Αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, το πυρηνικό ζήτημα στο Ιράν δεν αφορά το αν η Τεχεράνη θα αποκτήσει ή όχι ατομική βόμβα, αλλά το αν θα καταφέρει να βοηθήσει την Παλαιστίνη χωρίς να καταφύγει στα όπλα.
Ο αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ επέτρεψε τις έμμεσες διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ, παρά τις απειλές του Ντόναλντ Τραμπ.
Πριν από ενάμισι μήνα, ανακοίνωνα ότι πριν ακόμα ολοκληρωθεί η ειρήνη στην Ουκρανία, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ θα ξεκινούσε διαπραγματεύσεις με το Ιράν [1]. Όπως συνήθως, οι σχολιαστές που είναι βυθισμένοι στην ιδεολογία του Τζο Μπάιντεν με κάλυψαν με σαρκασμούς, ενώ οι συνάδελφοί μου, ειδικοί στις Διεθνείς Σχέσεις, σημείωσαν τις παρατηρήσεις μου [2].
Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες έγκειται στην κατανόησή τους για τις διαπραγματεύσεις στην Ουκρανία. Για τους πρώτους, ήταν μια εκδίκηση του Ντόναλντ Τραμπ εναντίον του Βολοντίμιρ Ζελένσκι ή μια υποταγή στον Βλαντίμιρ Πούτιν. Για τους δεύτερους, ήταν αντίθετα μια επιθυμία για ειρήνη με τη Ρωσία έτσι ώστε να αφιερώσουν οι ΗΠΑ τους πόρους τους στην οικονομική τους ανάκαμψη.
Από αυτό προκύπτει ότι οι δύο ομάδες προσεγγίζουν διαφορετικά το ιρανικό ζήτημα. Για τους πρώτους, πρόκειται να συνεχιστεί το χάος που ξεκίνησε κατά την πρώτη θητεία με την αποχώρηση από τη συμφωνία για τα πυρηνικά (JCPoA). Αντίθετα, για τους δεύτερους, πρόκειται για επιθυμία ειρήνης με το Ιράν, δεδομένου ότι είναι η μόνη περιφερειακή δύναμη που υποστηρίζει την αντίσταση στο Ισραήλ.
Στις αρχές Μαρτίου 2024, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έστειλε μια επιστολή στον ηγέτη της Επανάστασης, τον αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ. Η ύπαρξη αυτού του εγγράφου αναφέρθηκε από τον ίδιο τον συγγραφέα κατά την ομιλία του στο Κογκρέσο, στις 4 Μαρτίου, και στη συνέχεια συζητήθηκε στον Τύπο. Σύμφωνα με το Sky News Arabia, που διάβασε το έγγραφο, ο Ντόναλντ Τραμπ προσκαλεί σε διαπραγματεύσεις, ενώ διευκρινίζει: «Αν απορρίψετε το εκτεταμένο χέρι και επιλέξετε τον δρόμο της κλιμάκωσης και της υποστήριξης τρομοκρατικών οργανώσεων, σας προειδοποιώ για μια γρήγορη και αποφασιστική ανταπάντηση [...] Γράφω αυτή την επιστολή με στόχο να ανοίξω νέους ορίζοντες για τις σχέσεις μας, μακριά από τα χρόνια συγκρούσεων, παρεξηγήσεων και άσκοπων αντιπαραθέσεων που είδαμε τις τελευταίες δεκαετίες [...] Ήρθε η στιγμή να αφήσουμε πίσω μας την εχθρότητα και να ανοίξουμε μια νέα σελίδα συνεργασίας και αμοιβαίου σεβασμού. Μια ιστορική ευκαιρία μας παρουσιάζεται σήμερα [...] Δεν θα μένουμε αδρανείς απέναντι στις απειλές του καθεστώτος σας εναντίον του λαού μας ή των συμμάχων μας [...] Αν είστε έτοιμοι να διαπραγματευτούμε, τότε είμαστε κι εμείς. Αλλά αν συνεχίσετε να αγνοείτε τις απαιτήσεις του κόσμου, η ιστορία θα καταγράψει ότι χάσατε μια εξαιρετική ευκαιρία».
Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο εξαπέλυσαν διάφορες επιθέσεις εναντίον του Ansar Allah στην Υεμένη. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες, αυτές δεν στοχοποιούσαν στρατιωτικούς στόχους, αλλά διάσπαρτους πολιτικούς στόχους ανάμεσα στον άμαχο πληθυσμό. Σκότωσαν ως εκ τούτω ηγέτες του κινήματος και πολλούς αμάχους, πράγμα που συνιστά εγκλήματα πολέμου.
Θυμίζουμε ότι το Ansar Allah, που αποκαλείται υποτιμητικά από τη Δύση ως «συμμορία της οικογένειας Houthi» ή «οι Houthi», επιτίθεται σε ισραηλινά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα για να αναγκάσει το Τελ Αβίβ να επιτρέψει την άφιξη ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα. Η Ουάσινγκτον και το Λονδίνο, θεωρώντας ότι αυτό εμποδίζει το διεθνές εμπόριο και χωρίς να έχουν την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας, ξανάρχισαν τον πόλεμο. Αρχικά στοχοποίησαν στρατιωτικούς στόχους, αλλά σύντομα συνειδητοποίησαν ότι αυτοί οι στόχοι, θαμμένοι βαθιά, δεν μπορούσαν να χτυπηθούν ουσιαστικά.
Η επιστολή του Ντόναλντ Τραμπ δεν έφτασε στην Τεχεράνη παρά μόνο στις 12 Μαρτίου, και η ιρανική απάντηση καθυστέρησε. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι ενώ η Τεχεράνη κολακεύτηκε από τη μυστική χειρόγραφη πρωτοβουλία της Ουάσινγκτον, δεν μπορούσε να δεχτεί πολλές πτυχές του περιεχομένου της. • Πρώτον, οι ΗΠΑ, πιστές στην τεχνική του «Art of the Deal» του Τραμπ, απείλησαν το Ιράν ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαν να το κατευνάσουν. Οι διεθνείς σχέσεις δεν διέπονται από τους ίδιους κανόνες με τις επιχειρήσεις. Η υποχώρηση σε απειλές είναι σημάδι αδυναμίας που οι Ιρανοί δεν μπορούσαν να δείξουν σε αυτές τις διαπραγματεύσεις. Ο αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ σχολίασε στις 28 Μαρτίου: «Η εχθρότητα των ΗΠΑ και του Ισραήλ υπήρξε πάντα. Μας απειλούν για επίθεση, κάτι που, κατά τη γνώμη μας, δεν είναι πολύ πιθανό, αλλά αν διαπράξουν κακό, σίγουρα θα λάβουν ένα ισχυρό αμοιβαίο χτύπημα. Αν οι εχθροί πιστεύουν ότι μπορούν να προκαλέσουν διχόνοια στη χώρα, ο ίδιος ο ιρανικός λαός θα τους απαντήσει». Σε αυτό, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ απάντησε στις 30 Μαρτίου, δηλώνοντας στο NBC News: «Αν δεν υπογράψουν συμφωνία, θα γίνουν βομβαρδισμοί. Θα είναι βομβαρδισμοί όπως δεν έχουν δει ποτέ». Σύμφωνα με το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (άρθρο 2 παράγραφος 4), «τα μέλη του Οργανισμού απέχουν στις διεθνείς τους σχέσεις από την απειλή ή τη χρήση βίας, είτε κατά της εδαφικής ακεραιότητας είτε της πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους». Οι διαπραγματεύσεις ήταν επομένως χαλασμένες πριν καν ξεκινήσουν. • Δεύτερον, η σφαγή των ηγετών του Ansar Allah ήταν ένα αδικαιολόγητο έγκλημα πολέμου: ο στρατηγός Qassem Soleimani, αναδιοργανώνοντας τον «Άξονα της Αντίστασης», είχε επιστρέψει στους πρώην πράκτορες του Ιράν την πλήρη ελευθερία τους. Η Τεχεράνη δεν έχει, μέχρι σήμερα, καμία επιρροή, εκτός ιδεολογικής, πάνω στο Ansar Allah. Ο πρέσβης Amir Saeid Iravani ανέφερε αυτά τα σημεία στα Ηνωμένα Έθνη [3]. • Τέλος, και αυτό είναι το πιο σημαντικό: ο Ντόναλντ Τραμπ, συσσωρεύοντας αντιφατικά σημάδια, δεν επέτρεπε στους Ιρανούς να αξιολογήσουν τις σχέσεις του με το Ισραήλ. Μήπως υποστηρίζει το σχέδιο ενός διεθνικού κράτους στην Παλαιστίνη (αυτό που προωθείται από τα Ηνωμένα Έθνη); ή ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη (τον «Σιωνισμό»); ή ενός «Μεγάλου Ισραήλ» (τον «αναθεωρητικό Σιωνισμό»); Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα.
Εντέλει, το Ιράν έστειλε μια μυστική απάντηση στη μυστική επιστολή των ΗΠΑ και οι διαπραγματεύσεις μπόρεσαν να ξεκινήσουν, αλλά μόνο υπό έμμεση μορφή. Δηλαδή, οι δύο αντιπροσωπείες δεν μιλούν απευθείας, αλλά μόνο μέσω ενός μεσολαβητή. Με αυτόν τον τρόπο, η Τεχεράνη απάντησε στην πρόσκληση, αλλά εξέφρασε την αποδοκιμασία της για τον τρόπο που αυτή είχε γίνει.
Παρεμβαίνοντας απευθείας, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο συγκαλέσαν μια κλειστή συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Το Παρίσι και το Λονδίνο ήθελαν να συζητήσουν πολλά εκκρεμή ζητήματα. Δεδομένου ότι τίποτα δεν διαρρέει, δεν είναι γνωστό αν ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και ο πρωθυπουργός Keir Starmer επιθυμούσαν να διευκρινίσουν όσα είχαν αποτύχει σε προηγούμενες διαπραγματεύσεις ή, αντίθετα, να θολώσουν ό,τι μπορούσε να θολώσει περισσότερο. Την επόμενη μέρα, 13 Μαρτίου, ο Mohammad Hassan-Nejad Pirkouhi, γενικός διευθυντής για την Ειρήνη και τη Διεθνή Ασφάλεια στο υπουργείο Εξωτερικών του Ιράν, κάλεσε τους πρέσβεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Τους κατηγόρησε για μια «ανεύθυνη και προκλητική» συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, καταχρώμενη τους μηχανισμούς των Ηνωμένων Εθνών. Τόνισε ότι αν το Ιράν δεν τηρεί πλέον τη δέσμευση να μην εμπλουτίζει ουράνιο πάνω από 3,67%, συνεχίζει να τηρεί τις δεσμεύσεις του JCPoA απέναντι στους επιθεωρητές της ΔΟΑΕ και εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του βάσει της Συνθήκης για τη Μη Διάδοση Πυρηνικών Όπλων (ΣΜΔΠΟ). Θυμίζουμε ότι, γενικά, το Ιράν, μετά τις ΗΠΑ, αποχώρησε από το JCPoA και τις μυστικές διμερείς συμφωνίες της εποχής, αλλά συνεχίζει να τηρεί τις δεσμεύσεις του JCPoA [4]. Αντίθετα, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ ισχυρίζονται ότι σέβονται το JCPoA, δεν έλαβαν κανένα μέτρο για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της αμερικανικής αποχώρησης, παραβιάζοντας το πνεύμα του κειμένου. Το Ηνωμένο Βασίλειο απάντησε αμέσως δηλώνοντας ότι είναι έτοιμο, το αργότερο έως τις 18 Οκτωβρίου (τελική προθεσμία για αυτή τη διαδικασία), να επαναφέρει τις κυρώσεις του ΟΗΕ αν το Ιράν δεν σταματήσει τον εμπλουτισμό ουρανίου. Οι κυρώσεις του ΟΗΕ είχαν πράγματι ανασταλεί και όχι καταργηθεί.
Τρεις γύροι έμμεσων διαπραγματεύσεων έχουν ήδη λάβει χώρα. Η ηπαϊκή αντιπροσωπεία οδηγούταν από τον Στηβ Γουίτκοφ, ειδικό απεσταλμένο του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ για τη Μέση Ανατολή, ενώ η ιρανική από τον υπουργό Εξωτερικών, Αμπάς Αραγκτσί. Η πρώτη και η τρίτη συνάντηση πραγματοποιήθηκαν στο Μουσκάτ του Ομάν, ενώ η δεύτερη στην πρεσβεία του σουλτανάτου στη Ρώμη, παρουσία του διευθυντή της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας (ΔΙΑΕ), Αργεντινού Ραφαέλ Γκρόσι. Ο Σαγίντ Μπαντρ μπιν Χαμάντ μπιν Χαμούντ αλ-Μπουσαΐντί, υπουργός Εξωτερικών του Ομάν, ανέλαβε κάθε φορά το ρόλο του μεσολαβητή, πηγαινοέρχοντας μεταξύ των αντιπροσωπειών.
Πάρα πολλές δηλώσεις έχουν γίνει από την ηπαϊκή πλευρά, γεμάτες ασάφειες και αντιφάσεις, τόσο σχετικά με τους προηγούμενους γύρους διαπραγματεύσεων όσο και κυρίως για τις «κόκκινες γραμμές» της Ουάσιγκτον. Έτσι, ο καθένας μπορεί να καταλάβει ό,τι επιθυμεί. Και στο Ιράν, η δημόσια συζήτηση είναι ιδιαίτερα θολή. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι το ένα ρεύμα, αντλώντας μαθήματα από τις υποθέσεις της Λιβύης και της Κορέας, ισχυρίζεται ότι αν ο αγιατολάχ Ρουχολλάχ Χομεϊνί ήταν ακόμα ζωντανός, πιθανότατα θα ακύρωνε τον φετφά του που καταδικάζει τα όπλα μαζικής καταστροφής και, αντίθετα, θα ενέκρινε την ατομική βόμβα. Όχι επειδή θα τη θεωρούσε πλέον ηθική από μουσουλμανική άποψη, αλλά επειδή θα προστάτευε το Ιράν από τις απειλές που το στοιχειώνουν. Πράγματι, η Αραβική Τζαμαχιρίγια του Μοαμάρ Καντάφι, που ήταν στα πρόθυρα να αποκτήσει τέτοια βόμβα, αποσυναρμολόγησε εθελοντικά τις εγκαταστάσεις της και έλαβε συγχαρητήρια από την Ουάσιγκτον πριν καταστραφεί από την ίδια. Ενώ η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας του Κιμ Γιονγκ-Ουν συνεχίζει να αντιστέκεται στο Πεντάγωνο επειδή διαθέτει την ατομική βόμβα και καυχιέται για αυτήν.
Στις 22 Απριλίου, σε μια εκτενή συνέντευξη στο Time Magazine, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ διευκρίνισε τη σκέψη του. Δήλωσε ότι έβγαλε τις ΗΠΑ από τη Συμφωνία Πυρηνικού Προγράμματος του Ιράν (JCPoA) και διέταξε τη δολοφονία του στρατηγού Κασέμ Σολεϊμανί για να στερήσει το Ιράν της ικανότητας να τροφοδοτεί την αντίσταση κατά του Ισραήλ· προϋπόθεση για μια περιφερειακή ειρήνη. Ποτέ δεν το είχε εξηγήσει, και αυτό μας βοηθά να καταλάβουμε τις προθέσεις του κατά τη διάρκεια αυτών των διαπραγματεύσεων. [5]
Εν τω μεταξύ, οι «αναθεωρητικοί σιωνιστές» του Μπενιαμίν Νετανιάχου (που δεν πρέπει να συγχέονται με τους «σιωνιστές» γενικά), συνεχίζοντας τρεις δεκαετίες ψεμάτων, ασκούν πιέσεις για να σαμποτάρουν τις τρέχουσες επαφές [6]. Στην Ουάσιγκτον, ο μεγάλος ηγέτης τους, Έλιοτ Άμπραμς, δημοσίευσε μια σημείωση [7] που περιγράφει αυτό που ονομάζει «τις 7 θανάσιμες αμαρτίες» των προηγούμενων ηπαϊκών διοικήσεων απέναντι στο Ιράν. Αυτό το έγγραφο μας βοηθά να κατανοήσουμε τη θέση των υποκινητών του πολέμου.
Σύμφωνα με αυτή τη σημείωση, η JCPoA που διαπραγματεύτηκε η διοίκηση Ομπάμα δεν κατάφερε να σταματήσει τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν και, επιστρέφοντάς του κάποια παγιωμένα κεφάλαια, του έδωσε μέσα για να πολεμήσει το Ισραήλ. Ωστόσο, κατά τις συνομιλίες 5+1 στη Λωζάννη και τη Γενεύη, όλοι οι συμμετέχοντες (εκτός από τις ΗΠΑ, που εκπροσωπούνταν από τον υπουργό Εξωτερικών Τζον Κέρι) είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχε στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα στο Ιράν από το 1988 και τον φετφά του ιμάμη Ρουχολλάχ Χομεϊνί. Αυτό το σημείο, που αμφισβητείται συνεχώς από το Ισραήλ, επιβεβαιώθηκε πρόσφατα, στις 24 Μαρτίου, από τη διευθύντρια της Ηπαϊκής Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, Τούλσι Γκάμπαρντ, κατά την ακρόασή της στη Γερουσία και στην ετήσια έκθεσή της για τις απειλές κατά της χώρας της [8]. Είναι απολύτως σαφές για τη Γερμανία, την Κίνα, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Ρωσία (και πιθανώς για πολλούς άλλους) ότι η ισραηλινή κατηγορία δεν εδράζεται σε τίποτα· ότι είναι καθαρή δηλητηρίαση.
• 1. Βασιζόμενοι σε αυτό το ψέμα που επαναλαμβάνεται συνεχώς, οι «αναθεωρητικοί σιωνιστές» επιμένουν ότι το Ιράν, ως απάντηση στην αποχώρηση των ΗΠΑ από τη JCPoA και τις μυστικές συμφωνίες που είχαν υπογράψει με τον Τζον Κέρι, συνέχισε την εμπλουτισμό του ουρανίου στο 60%, και απαιτούν να απαγορευτεί στο Τεχεράνη οποιοσδήποτε εμπλουτισμός ουρανίου. Αυτή η απαίτηση πρέπει να γίνει κατανοητή: θα απαγόρευε στο Ιράν οποιοδήποτε πολιτικό πρόγραμμα, συμπεριλαμβανομένων, για παράδειγμα, των θεραπειών με ακτινοβολία που πραγματοποιούνται από τους Δυτικούς σε όλα τα νοσοκομεία τους. Αυτή η αξίωση ισοδυναμεί με την επιθυμία να επαναφέρουν το Ιράν στην υπανάπτυξη. Ανταποκρίνεται στον τρόπο με τον οποίο ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη απαγόρευαν στις αποικίες τους τις σύγχρονες δραστηριότητες για να τις διατηρήσουν υπό τον έλεγχό τους. • • 2. Οι «αναθεωρητικοί σιωνιστές» συνεχίζουν απαιτώντας οι διαπραγματεύσεις να μην περιορίζονται στο πυρηνικό πρόγραμμα, αλλά να συμπεριλαμβάνουν και το ζήτημα των πυραύλων. Εδώ και χρόνια, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο ισχυρίζονται, εσφαλμένα, ότι η ανάπτυξη βαλλιστικών και υπερηχητικών πυραύλων από την Τεχεράνη παραβιάζει τις κυρώσεις του ΟΗΕ. Για να το πετύχουν αυτό, συνειδητά συγχέουν την έρευνα και την κατασκευή βαλλιστικών πυραύλων με τις πυρηνικές κεφαλές που θα μπορούσαν να μεταφέρουν αν το Ιράν τις διέθετε. • Η Ρωσία και η Κίνα έχουν επέμβει πολλές φορές για να υπενθυμίσουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας «ότι κανένα από τα υπάρχοντα διεθνή όργανα και μηχανισμούς, ιδιαίτερα το Καθεστώς Ελέγχου Τεχνολογίας Πυραύλων ή η Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων, δεν απαγορεύει ρητά ή σιωπηρά στο Ιράν να αναπτύσσει προγράμματα πυραύλων και διαστημικά προγράμματα.» [9]
Κατά τους ιρανικούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ, την 1η Οκτωβρίου 2024, αποδείχθηκε ότι όλοι οι ιρανικοί πύραυλοι και μη επανδρωμένα αεροσκάφη αστόχησαν ή καταρρίφθηκαν κατά τη πτήση, με εξαίρεση όλους τους υπερηχητικούς πυραύλους που έπιασαν τους στόχους τους. Αυτό το ζήτημα, χωρίς σχέση με τα πυρηνικά θέματα, είναι επομένως κρίσιμο για το Ισραήλ.
• 3. Οι «αναθεωρητικοί σιωνιστές» απαιτούν επιπλέον η επιτήρηση να γίνεται σύμφωνα με τις δυτικές προϋποθέσεις, και όχι σύμφωνα με τις ιρανικές. Ωστόσο, προς το παρόν, το Ιράν υπόκειται, με τη δική του συγκατάθεση, στις πιο αυστηρές διαδικασίες επαλήθευσης της ΔΙΑΕ που έχουν θεσπιστεί ποτέ. Η Τεχεράνη συμμορφώνεται σχολαστικά σε αυτές και δεν φαίνεται να υπάρχει λόγος να επιβληθούν νέες, εκτός αν κάποιος θέλει να δημιουργήσει πρόβλημα εκεί που δεν υπάρχει. •
• 4. Οι «αναθεωρητικοί σιωνιστές» συνεχίζουν υποστηρίζοντας ότι η απειλή της βίας από τις ΗΠΑ δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί πρόωρα. Ωστόσο, αυτός είναι ο μόνος πολιτισμένος τρόπος δράσης, όπως ορίζεται και στο Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (άρθρο 2 παράγραφος 4) που αναφέρθηκε προηγουμένως. Γνωρίζοντας ότι το Ισραήλ δεν έχει τα μέσα να επιτεθεί μόνο του στο Ιράν και ότι το Τελ Αβίβ ασκεί συνεχώς πίεση στην Ουάσιγκτον για να την εμπλέξει σε πόλεμο εναντίον της Τεχεράνης, είναι εύκολο να καταλάβουμε τι κρύβεται πίσω από αυτό το τέταρτο σημείο. •
• 5. Στη συνέχεια, οι αναθεωρητικοί σιωνιστές αντιτίθενται στην ελάφρυνση των κυρώσεων του ΟΗΕ και των μονομερών καταναγκαστικών μέτρων των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με το επιχείρημα ότι αυτό θα ενθάρρυνε το Ιράν να χρηματοδοτεί την τρομοκρατία. • Εδώ δεν μιλάνε για τις δολοφονίες που ενορχηστρώνει η Τεχεράνη στο εξωτερικό, αλλά στην υποστήριξή της στην Χαμάς, στην Ισλαμική Τζιχάντ, στην Χεζμπολάχ και στην Αντίσταση στο Ιράκ, γνωρίζοντας ότι δεν υποστηρίζει πλέον οικονομικά και στρατιωτικά το Ansar Allah. Ωστόσο, οι συγκρούσεις στην Παλαιστίνη, την Συρία και το Ιράκ είναι όλες λαϊκές αντιστάσεις στις ισραηλινές στρατιωτικές ενέργειες. Είναι νόμιμες σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο (κάτι που δεν σημαίνει ότι όλες οι ενέργειες που γίνονται στο όνομά τους είναι νόμιμες).
Αυτή η απαίτηση στοχεύει αποκλειστικά στο να επιτρέψει στο Ισραήλ να παραβιάζει για ακόμη μεγαλύτερο χρονικό διάστημα τις αποφάσεις του ΟΗΕ και όχι να αποτρέψει την παραβίασή τους από το Ιράν.
• 6. και 7. Οι «αναθεωρητικοί σιωνιστές» καταλήγουν ζητώντας να μην αγνοηθούν οι άλλες «κακόβουλες συμπεριφορές» του Ιράν και να μην ελαφρυνθούν οι κυρώσεις κατά της τρομοκρατίας για να επιτευχθεί κέρδος στο πυρηνικό θέμα. Ωστόσο, το Ιράν, όπως και άλλα κράτη, δεν έχει «κακόβουλες συμπεριφορές» απέναντι στις ΗΠΑ. Αυτό που συζητείται εδώ είναι η ιρανική υποστήριξη στην αντίσταση στον σιωνισμό, κάτι που φαίνεται ότι φοβούνται οι αναθεωρητικοί σιωνιστές ότι θα αποκτήσει σημαντική οικονομική μορφή. • Αυτή η εκτενής ανάλυση σας παρουσίασε το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης. Πρέπει να σημειωθεί ότι η ομάδα του Ντόναλντ Τραμπ είναι γεμάτη με πρόσωπα που έχουν πειστεί από τη ρητορική των αναθεωρητικών σιωνιστών. Πολλοί βουλευτές, τόσο Δημοκρατικοί όσο και Ρεπουμπλικανοί, δεν προσεγγίζουν τη Μέση Ανατολή μέσω της εμπειρίας τους, αλλά μέσω του πρίσματος του κύριου χορηγού τους, του American Israel Public Affairs Committee (AIPAC). Η Μεράβ Κερέν, που μόλις διορίστηκε υπεύθυνη για το φάκελο Ισραήλ-Ιράν στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, είναι διπλής υπηκοότητας, αξιωματικός των Ισραηλινών Δυνάμεων Άμυνας (IDF) [10]. Ωστόσο, ο επικεφαλής της ηπαϊκής αντιπροσωπείας στο Ομάν, Στηβ Γουίτκοφ, είναι μεσίτης ακινήτων που εργάζεται σε πολλές χώρες, όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και σε μουσουλμανικά κράτη. Έχει ήδη δείξει την ανεξαρτησία του πνεύματός του, διαπραγματευόμενος για το ζήτημα της Ουκρανίας και ακούγοντας τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, και σίγουρα όχι η εβραϊκή του πίστη, να τον υποπτευόμαστε για μεροληψία. Έτσι, ανταποκρίθηκε θετικά όταν οι Ιρανοί υπενθύμισαν την πρότασή τους να γίνει η Μέση Ανατολή ζώνη ελεύθερη από πυρηνικά όπλα, όπως η Λατινική Αμερική [11]· μια πρόταση… που περιλαμβάνει το Ισραήλ.
Ο τέταρτος γύρος διαπραγματεύσεων θα πραγματοποιηθεί στις 3 Μαΐου. Πλέον, και οι δύο πλευρές γνωρίζουν ότι η ειρήνη θα κριθεί στην ικανότητα του Ντόναλντ Τραμπ να διαχωριστεί από τους αναθεωρητικούς σιωνιστές και να αλλάξει με συγκεκριμένους τρόπους την μοίρα των Παλαιστινίων.
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
