Μέχρι στιγμής, ο γέρος Χένρι Κίσινγκερ, ο άνθρωπος της realpolitik και των πολλών κτυπημάτων κάτω από τη ζώνη, αλλά και «ρεαλιστής» διανοούμενος, ο οποίος μπορεί και προσαρμόζεται καλά στις πολιτικές αλλαγές του συστήματος και να μένει στην επικρατούσα τάση του, είχε υποστηρίξει σχεδόν όλες τις βάρβαρες ασυνέπειες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής μετά την 11/9. (Ακόμα κι αν έδειξε όλο και πιο απαισιόδοξος τα τελευταία χρόνια, ήταν περισσότερο για να παρατηρήσει παρά να καταδικάσει.)
Η συμπεριφορά του ερχόταν σε αντίθεση με εκείνη του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, τον παλιό του φίλο και ανταγωνιστή για το πνευματικό κύρος στο σύστημα του Ψυχρού Πολέμου. (Εργάστηκαν ταυτόχρονα, στη δεκαετία του 1970, ο Χένρι με τους ρεπουμπλικάνούς Φορντ- Νίξον, ο Ζμπιγκ με τον δημοκρατικό Κάρτερ, και οι δύο οπλισμένοι με τον ίδιο κυνισμό για την επίτευξη των σκοπών και των στόχων του συστήματος.)
Η πρώτη αξιοσημείωτη επίθεση του Μπρεζίνσκι ενάντια σε αυτό που θα ονομάζαμε στην αργκό μας ως «συστημική πολιτική της ιδεολογίας και του ένστικτου» αναφέρθηκε σε αυτό το ιστοτόπο στις 24 Δεκεμβρίου 2003. Ο Κίσινγκερ παρέμεινε, αντίθετα, σταθερός και πολύ συχνά ακραίος υποστηρικτής αυτής της πολιτικής. (Αναφερόμαστε εδώ στην πολιτική που εφαρμόστηκε από τον ρεπουμπλικάνο Μπους ή τον δημοκράτη Ομπάμα.)
Λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρα, η εξαιρετικά σκληρή στάση του ενάντια στη σημερινή «πολιτική της παρέμβασης», περισσότερο ή λιγότερο βαπτισμένη «ανθρωπιστική», γύρω από τη Συρία και τη Λιβύη, είναι εξαιρετικά σημαντική.
Όπως πάντα, αυτή η θέση του υποστηρίζεται με δυνατά επιχειρήματα, και αρκετά δίκαια, διότι ο σεπτός Χένρι, ως επιδέξιος διαλεκτικός και «παλιό κάθαρμα» των απόκρυφων της πολιτικής του συστήματος, γνωρίζει για τι μιλάει και ξέρει πώς να το κάνει.
Η παρέμβαση του, με τον τίτλο «Νέο δόγμα επέμβασης;» έχει ημερομηνία 31 Μαρτίου 2012 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Washington Post.
Αφού υπενθύμισε ορισμένες από τις αρετές της πολιτικής του Ψυχρού Πολέμου, όπου οι διάφοροι δικτάτορες που σήμερα στιγματίζονται ήταν συνένοχοι και επίσημοι χαϊδεμένοι υπηρέτες των ΗΠΑ, και ειδικά φίλοι του, ο Κίσινγκερ συνεχίζει, σε πολύ αυστηρό τόνο, στη κατεύθυνση μιας τελεσίδικης καταδίκης ...
Ό, τι και να πιστέψει κανείς για τον Κίσινγκερ και ένας Θεός ξέρει ότι έχουμε κάθε λόγο να διατηρούμε πελώριες σκέψεις για τη πολιτική δράση του, τον κυνισμού του, την παντελή έλλειψη ενδοιασμών, με τα αποτελέσματα και τις συνέπειες των δολοπλοκιών του για την τυφλή και προσοδοφόρα αφοσίωση του στο σύστημα, την ακλόνητη υποστήριξή του προς την πολιτική της ισχύος (πολιτική ιστορικά εμπνευσμένη από το «ιδανικό της εξουσίας», σύμφωνα με τον Guglielmo Ferrero )
δεν παύει όμως, το «παλιοκάθαρμα», να παραμένει ένας από τους σεβαστούς «σοφούς γέροντες» του συστήματος, αν όχι ο πιο διάσημος.
Μέχρι στιγμής, υποστήριζε όλες τις ανοησίες του συστήματος, μελωμένες από τους νεοσυντηρητικούς και παρόμοιους, στο όνομα της εξάπλωσης της ενάρετης δημοκρατίας για την οποία ο Κίσινγκερ δεν δίνει πεντάρα. Και αίφνης με τη Συρία, καταδικάζει χωρίς μετριασμό την πολιτική των ΗΠΑ και ακριβέστερα τη συστημική πολιτική «του δυτικού μπλοκ (ΒΑΟ, Bloc Americaniste Occidentaliste)» κάτι που αποτελεί χωρίς αμφιβολία ένα μεγάλο γεγονός.
Δεδομένου ότι παίρνει το μέρος των αντιπάλων της πολιτικής αυτής, είναι ευπρόσδεκτος -χωρίς αυταπάτες περί αυτού και για ό,τι αυτός είναι– σαν «αντικειμενικός σύμμαχος» μεγάλου βάρους, σε αυτό που εκ των πραγμάτων (de facto) εξελίσσεται σε ένα ρεύμα αντισυστημικό. Φαίνεται λοιπόν ότι αυτή η πολιτική είναι πραγματικά καταστροφική, ειδικά από τη σκοπιά των αντικειμενικών συμφερόντων του συστήματος, για να αποκαλυφθεί ένα τέτοιο πρόσωπο που ήταν πάντα τόσο προσεκτικό για τη καλή του φήμη σε σχέση με την κάθε εξουσία.
Με άλλα λόγια, πρέπει να έγινε απόλυτα σαφές, ότι η πολιτική της υπερ-ισχύος του Συστήματος εισήλθε στη φάση της αυτοκαταστροφής του, γιατί πραγματοποιεί αυτή την επίθεση ως οπαδός του συστήματος που ήταν πάντα, «για το καλό» του συστήματος…
Ο Κίσινγκερ μας επιβεβαιώνει, αν και δεν χρειαζόταν, ότι το σύστημα έχει τρελαθεί. Οι πολιτικές κατευθύνσεις οδηγούνται σε μια διαρκή μανιοκατάθλιψη, που το κάνει να δέχεται όλες τις εικονικές και κατασκευασμένες αυταπάτες της επικοινωνίας που καθοδηγεί αυτό το εντελώς κατασκευαζόμενο και πλαστογραφημένο παιχνίδι.
Από την αρχή, όταν ήταν λαμπρός νέος καθηγητής, το «παλιοκάθαρμα» αποδείχτηκε φίλος της τάξης του συστήματος, της ακαταμάχητης αλλά σταθερής ισχύος της συστημικής πολιτικής, που του επέτρεψε να επωφεληθεί από τις μονομερείς και βίαιες πράξεις του. Ο Κίσινγκερ, ωθούμενος να εκφράσει ελεύθερα την κυνική κρίση του, δεν αναγνωρίζει τίποτα πια από αυτό το είδος της τάξης. Βλέπει μόνο χάος, απροβλεψία, τύφλωση, ασυνέπεια, και προπαντός την εξαιρετική σπατάλη αυτής της ισχύος, της οποίας ήξερε τόσο καλά να χειρίζεται προς όφελος του συστήματος (και προς όφελος της καριέρας του, το ένα δεν πάει χωρίς το άλλο).
Έχουμε εδώ μια διαβολικά έγκυρη γνώμη, διατυπωμένη από τον διαβολικότερο όλων.
Ο διάβολος δεν γελά πια καθόλου με τη συμπεριφορά της δημιουργίας του, αρχίζει ήδη να ανησυχεί διαβολικά. Το λέει. Είναι γνωστό, και αυτό θα ενσταλάξει ακόμη μεγαλύτερη αβεβαιότητα, ασυνέπεια, διαταραχή, στις ψυχολογίες, στα μυαλά και στους οδοντωτούς κανόνες των συστημικών δημιουργημάτων που έχασαν την αίσθηση των πραγμάτων, ακόμα των πιο διεστραμμένων πραγμάτων, και που γυρίζουν σαν πανικόβλητα και τυφλωμένα έντομα γύρω από τη λάμψη του φωτός της φωτιάς που οι ίδιοι άναψαν.
Το «παλιοκάθαρμα» μας επιβεβαιώνει ότι βρισκόμαστε στο εξαγριωμένο και τελείως ασυνάρτητο λυκόφως του συστήματος. Αν το αποδομημένο και διαλυμένο σύστημα χάσει την υποστήριξη του αξιότιμου και πολύ πιστού του Κίσινγκερ, αυτό σημαίνει ότι ήδη καταρρέει και θα σκορπιστεί σαν ένα παλιό αποδομημένο αντικείμενο υπό διάλυση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου