Ο φιλοαμερικανός πρόεδρος Χατσέμι Ραφσαντζάνι έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος της χώρας του με την διακίνηση όπλων μαζί με τον Έλιοτ Άμπραμς. Στη συνέχεια, έστειλε Ιρανούς στρατιώτες να πολεμήσουν υπό τη διοίκηση του ΝΑΤΟ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Τέλος, συμμετείχε στην Έγχρωμη Επανάσταση που επιχείρησε να ανατρέψει τον διάδοχό του, τον πρόεδρο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ.

Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε ότι η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι πριν από όλα στραμμένη εναντίον του Ισραήλ. Αυτό δεν είναι κατανόηση της διδασκαλίας του Ιμάμη Χομεϊνί και αγνοεί τις πολλές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.

Ο Ρουχολάχ Χομεϊνί ήταν ένας αντιιμπεριαλιστής σε μια χώρα που υπέφερε πρώτα από το Ηνωμένο Βασίλειο και μετά από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το αγνοούμε στη Δύση, αλλά κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, το Ιράν υπέστη τρομερό λιμό που αποδεκάτισε το ένα τρίτο, ίσως το μισό, του πληθυσμού του, καθιστώντας το ένα από τα κύρια θύματα αυτής της σύγκρουσης [1]. Αυτή η καταστροφή δεν έχει σχεδόν μελετηθεί στη Δύση και γενικά δεν αναφέρεται στα βιβλία για τον Μεγάλο Πόλεμο. Σε κάθε περίπτωση, οι Ιρανοί είναι πεπεισμένοι ότι αυτή η γενοκτονία προκλήθηκε από την επίταξη των καλλιεργειών για να τροφοδοτηθεί ο βρετανικός στρατός εναντίον των Οθωμανών και των Ρώσων. Στην συνέχεια, το 1953, το Ηνωμένο Βασίλειο ένωσε τις δυνάμεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες για να ανατρέψει τον πρωθυπουργό Μοχάμεντ Μοσαντέκ που είχε κρατικοποιήσει τα πετρέλαια σε βάρος της Anglo-Persian Oil Company και να επιβάλει τον Ναζί Φαζλόλα Ζαχέντι να τον διαδεχθεί [2]. Στη συνέχεια, ο τελευταίος ίδρυσε μια σαδιστική πολιτική αστυνομία, την ΣΑΒΑΚ [3], με τη βοήθεια μιας ομάδας ρεβιζιονιστών Σιωνιστών που εξουσιοδοτήθηκαν από τον Γιτζάκ Σαμίρ, τότε επικεφαλής ενός κλάδου της ισραηλινής Μοσάντ.

Η πολιτική αστυνομία του Σάχη, η ΣΑΒΑΚ, είχε επικεφαλής τον Τίμουρ Μπακχτιά, αλλά οι αξιωματικοί της ήταν πρώην μέλη της γερμανικής Γκεστάπο και των Ισραηλινών Ρεβιζιονιστών Σιωνιστών.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα γραπτά του Αγιατολάχ Χομεϊνί στρέφονται πάντα πρώτα κατά των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου («ο μεγάλος και ο μικρός Σατανάς»), το Ισραήλ παρουσιαζόταν μόνο ως έκφραση των Αγγλοσάξωνων και όχι ως ανεξάρτητη δύναμη.

Ωστόσο, οι στενοί δεσμοί της Περσικής Αυτοκρατορίας με το Ισραήλ δεν έπαψαν ποτέ. Ακόμη και σήμερα, ο πετρελαιαγωγός Eilat-Ashkelon, που κατασκευάστηκε το 1968 με τον Σάχη, παραμένει υπό τη διαχείριση μιας εταιρείας (Eilat Ashkelon Pipeline Co. Ltd.) που ανήκει κατά το ήμισυ στο Ισραήλ και το άλλο μισό στο Ιράν. Οποιαδήποτε δημοσίευση σχετικά με τους ιδιοκτήτες αυτού του αγωγού τιμωρείται με 15 χρόνια φυλάκιση στο Ισραήλ [4]..

Έχοντας καθορίσει αυτά τα σημεία, είναι σκόπιμο να υπενθυμίσουμε τη σημασία της υπόθεσης Ιράν-Κόντρας στην ιστορία της Ισλαμικής Δημοκρατίας.

Αυτή η επιχείρηση των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ σχεδιάστηκε από τον SS-Hauptsturmführer, Κλάους Μπάρμπι, ο οποίος είχε οργανώσει τη δικτατορία του Hugo Banzer στη Βολιβία και το καρτέλ Medellín. Ο στόχος ήταν να προμηθεύονται όπλα στους φιλοαμερικανούς μισθοφόρους που πολεμούσαν ενάντια στην επανάσταση που ισχυρίζονταν ότι καθοδηγούνταν από τον Augusto Sandino (οι «Σαντινίστας»). Ωστόσο, ο Μπάρμπι συνελήφθη και εκδόθηκε στη Γαλλία. Ο συνταγματάρχης Όλιβερ Νορθ, ο οποίος ηγούταν μιας μυστικής ομάδας δολοφόνων στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, ανέλαβε την υπόθεση. Φαντάστηκε μια πολύ πιο περίπλοκη επιχείρηση: την απελευθέρωση των Αμερικανών αμάχων που κρατήθηκαν όμηροι κατά τον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου με αντάλλαγμα όπλα για την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, ώστε να μπορέσει να αμυνθεί κατά τον πόλεμο που επέβαλε το Ιράκ και να ανατρέψει τον πρόεδρο Σαντάμ Χουσεΐν. Αυτά τα όπλα θα τα έπαιρνε το Ισραήλ από αυτά που του προμήθευαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και θα μεταφέρονταν στο Ιράν. Αλλά μερικά από αυτά θα έφταναν στους Κόντρας της Νικαράγουας. Αυτό το σχέδιο κέρδισε την υποστήριξη του βοηθού υπουργού Εξωτερικών, του ρεβιζιονιστή Σιωνιστή Έλιοτ Άμπραμς.

Έγινε λοιπόν επαφή με έναν Ιρανό βουλευτή, τον Χασάν Ροχανί, τον οποίο οι αμερικανικές υπηρεσίες γνώριζαν από την εποχή του Σάχη. Τους παρουσίασε στον πρόεδρο του Majlis (κοινοβουλίου), Χατσέμι Ραφσαντζάνι. Η επιχείρηση ήταν τόσο σημαντική έτσι ώστε οι προμήθειες που καταβλήθηκαν στον τελευταίο του επέτρεψαν να γίνει ο πλουσιότερος άνθρωπος στη χώρα του.

Παρά όλες τις επίσημες έρευνες που έχουν διεξαχθεί για αυτή τη σκοτεινή υπόθεση, τα πιο σημαντικά πράγματα παραμένουν μυστικά. Σε κάθε περίπτωση, είναι ξεκάθαρο ότι ο Χασάν Ροχανί (ο οποίος έγινε πρόεδρος από το 2013 έως το 2021) και ο Χατσεμί Ραφσαντζάνι (ο οποίος έγινε πρόεδρος από το 1989 έως το 1997) ήταν συνεργάτες στην ομάδα του Όλιβερ Νορθ και του Έλιοτ Άμπραμς.

Το 2006-2007, ο Έλιοτ Άμπραμς —πάντα αυτός— συν-διεύθυνε με τη Λιζ Τσέινι (κόρη του Αντιπροέδρου Ντικ Τσέινι) την Ομάδα Πολιτικής και Επιχειρήσεων στη Συρία, έναν εγκάρσιο θεσμό της κυβέρνησης Μπους Τζούνιορ, με εξαιρετικά μυστικό προϋπολογισμό. Επέβλεψε την παροχή βοήθειας στην ιρανική αντιπολίτευση και σε όσους μάχονταν ενάντια στο «καθεστώς των μουλάδων» όπου κι αν βρίσκονται.

Ο ρεβιζιονιστής σιωνιστής Έλιοτ Άμπραμς όχι μόνο έσπειρε τον τρόμο στη Λατινική Αμερική, αλλά επηρέασε επίσης την πολιτική του Ιράν, έφερε στην εξουσία τον σημερινό συνασπισμό του Μπενιαμίν Νετανιάχου και απασχολούσε για χρόνια τον σημερινό Γάλλο Υπουργό Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Μπέντζαμιν Χαντάντ.

Ο Όλιβερ Νορθ δεν είναι πλέον ενεργός, αλλά ο Έλιοτ Άμπραμς οργάνωσε την τελευταία προεκλογική εκστρατεία του Μπενιαμίν Νετανιάχου, τη συμμαχία του με τους Καχανιστές (οπαδοί του Μέιρ Καχάνε), την Εβραϊκή Δύναμη του Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ και το Jewish Home του Μπεζαλέλ Σμότριχ για να μεταρρυθμίσει το ρεύμα των ρεβιζιονιστών σιωνιστών (του φασίστα Ζέεβ Γιαμποτίνσκι [5]) και τον μετασχηματισμό των ισραηλινών συνταγματικών νόμων (αυτό που η αντιπολίτευση και πολλοί σχολιαστές έχουν περιγράψει ως «πραξικόπημα»).

Οι Ιρανοί δεν επιθυμούν να καταστρέψουν τους αντιπάλους τους. Έχουν την συνήθεια, όταν δύο ομάδες έρχονται σε σύγκρουση, να δημιουργούν μια επιτροπή υπεύθυνη για τη συμφιλίωση τους. Καθώς γενικά η τελευταία δεν τα καταφέρνει και αντιθέτως έρχεται η ίδια σε σύγκρουση με άλλο θεσμό, δημιουργούν μια τέταρτη επιτροπή κ.ο.κ. Εντέλει, αποκτούν ένα πολύ περίπλοκο οργανόγραμμα στο οποίο η παραμικρή απόφαση απαιτεί περίπου δέκα υπογραφές τις οποίες κανείς δεν καταφέρνει ποτέ να τις συγκεντρώσει όλες. Έτσι το σύστημα αυτό-μπλοκαρίστηκε.

Το 1993-1994, οι Φρουροί της Επανάστασης έστειλαν στρατιώτες να πολεμήσουν στο πλευρό του ΝΑΤΟ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Έρχονταν για βοήθεια του προέδρου Αλίγια Ιζετμπέγκοβιτς. Τότε δεν υπήρχε αντίθεση μεταξύ της Ισλαμικής Δημοκρατίας του προέδρου Χατσεμί Ραφσαντζάνι και των Αγγλοσάξωνων. Η Σαουδική Αραβία και η Αραβική Λεγεώνα του Οσάμα Μπιν Λάντεν συμμετείχαν σε αυτή την κοινή επιχείρηση.

Το 2005, ξεκίνησε μια τεράστια εκστρατεία στον Τύπο εναντίον του νέου Ιρανού προέδρου, του αντιιμπεριαλιστή Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Το πρακτορείο Reuters κατασκεύασε μια δήλωση του προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ για να πιστέψουμε ότι ήθελε να σβήσει το Ισραήλ από τον χάρτη. Αυτό το ψεύτικο απόφθεγμα πυροδότησε καταδίκη από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών πριν γίνει αντιληπτή ή η παραπληροφόρηση και το Reuters να γράψει διάψευση [6]. Ο πρόεδρος Αχμαντινετζάντ είχε πει απλώς ότι το κράτος του Ισραήλ, όπως και η Σοβιετική Ένωση, θα σκουπιστεί από τον χρόνο, όχι ότι ο πληθυσμός του θα έπρεπε να πεταχτεί στη θάλασσα Δεν πειράζει: το ψεύτικο απόσπασμα εμφανίζεται σήμερα σε πολλά βιβλία ως τεκμηριωμένο γεγονός.

Επίσης εκείνη τη στιγμή, οι Αγγλοσάξονες ξεκίνησαν μια εκστρατεία με στόχο να κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι το Ιράν ήθελε να αποκτήσει πυρηνικά όπλα για να συντρίψει το Ισραήλ. Ήλπιζαν έτσι να δικαιολογήσουν μια επίθεση κατά του Ιράν μετά από αυτές κατά του Αφγανιστάν και του Ιράκ [7]. Ωστόσο, ήταν ο Σάχης που ήθελε να αποκτήσει μια ατομική βόμβα, ένα σχέδιο που εγκαταλείφθηκε πανηγυρικά από τον Ιμάμη Ρουχολάχ Χομεϊνί, το 1988, και έκτοτε δεν ξαναξεκίνησε ποτέ.

Το 2009, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιχείρησαν μια έγχρωμη επανάσταση κατά την επανεκλογή του εθνικιστή προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Τότε η Ουάσιγκτον βασίστηκε ξεκάθαρα στον πρώην πρόεδρο Χατσεμί Ραφσαντζάνι. Κατάφεραν τελικά, το 2013, να διαπραγματευτούν με απεσταλμένους του ανώτατου ηγέτη, Αγιατολάχ Αλί Χαμείνι, την εκδίωξη της ομάδας του Αχμαντινετζάντ από τις προεδρικές εκλογές και τον διορισμό του Χασάν Ροχανί.

Το 2011, ο επικεφαλής της ιρανικής αντικατασκοπείας που ήταν υπεύθυνη για την καταπολέμηση της διείσδυσης της Μοσάντ που διορίστηκε ήταν… Ισραηλινός πράκτορας. Παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 2021 και ζει πλέον στο Ισραήλ. Γύρω του είχε προσλάβει μια ομάδα περίπου είκοσι ατόμων που κατέφυγαν μαζί του στο Ισραήλ. Είναι αυτοί που οργάνωσαν τις δολοφονίες των Ιρανών πυρηνικών επιστημόνων και την κλοπή των αρχείων που εξέθεσε ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου.

Η οικογένεια του νέου υπουργού Εξωτερικών του Ιράν, Αμπάς Αράγκτσι, περιμένει με ανυπομονησία την Τεχεράνη να καταλήξει σε συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες και να αρθεί το εμπορικό εμπάργκο. Κατέχει τη μεγαλύτερη εταιρεία διεθνών πωλήσεων για ιρανικά χαλιά.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη αν μια ιρανική πηγή ενημέρωσε το Ισραήλ για τα μέρη και τις ώρες που θα μπορούσε να δολοφονήσει έναν προς έναν τους ηγέτες της Χεζμπολάχ. Ειδικά τώρα που ο Ανώτατος Ηγέτης διαπραγματεύεται αυτή τη στιγμή με την κυβέρνηση Μπάιντεν με την ιδέα να επιτευχθεί συμφωνία πριν από τις 5 Νοεμβρίου, ημερομηνία των προεδρικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δηλαδή, εκείνοι που είναι υπέρ των ΗΠΑ είναι σήμερα πιο ισχυροί από ποτέ στην Τεχεράνη.

Το κύριο πρόβλημα του Ιράν δεν είναι η αντίθεση μεταξύ συντηρητικών και αναθεωρητών, όπως ισχυρίζεται ο δυτικός Τύπος (ο συντηρητικός Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ ήταν υποστηρικτής της ελευθερίας του πέπλου και της γενειάδας, ενώ ο αναθεωρητής Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί ήταν κατά της ελευθερίας των ομοφυλόφιλων), αλλά η παράλυση των θεσμών. Υπάρχει σίγουρα ένα αντιεβραϊκό ρεύμα στο Ιράν, όπως υπήρχε και ναζιστικό κόμμα, αλλά η εβραϊκή κοινότητα εκπροσωπείται στο Majlis (κοινοβούλιο). Η πολιτική ζωή του Ιράν εξηγείται περισσότερο με κοινωνιολογικό τρόπο: η αστική τάξη της Τεχεράνης και του Ισφαχάν αντλεί τον πλούτο της από το διεθνές εμπόριο και ως εκ τούτου φιλοδοξεί στην κατάργηση των συνόρων, ενώ οι απλοί άνθρωποι της υπαίθρου θυμούνται τον λιμό που αποδεκάτισε τις οικογένειές τους κάτω από το άκαμπτο βλέμμα των Αγγλοσάξωνων.

Τι να θυμάστε:
• Μια μικρή ιρανική μειονότητα είναι ευνοϊκή για τη Δύση και το Ισραήλ. Ο πρόεδρος Ραφσαντζάνι είχε στείλει στρατιώτες να πολεμήσουν υπό τη διοίκηση του ΝΑΤΟ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
• Δεν είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί στο Ιράν μια αντι-ισραηλινή ομιλία ενώ κάνεις μπίζνες με το Τελ Αβίβ: επί του παρόντος τα δύο κράτη εξακολουθούν να λειτουργούν από κοινού έναν αγωγό πετρελαίου που είναι απαραίτητος για την ισραηλινή οικονομία.
• Οι φιλο-ισραηλινοί κατείχαν σημαντικές θέσεις στην Ισλαμική Δημοκρατία. Δεν είναι συνεπώς έκπληξη ότι Ιρανοί αξιωματούχοι πρόδωσαν τον Χασάν Νασράλα.

Υποστηρίξτε μας με:
 καταθέτοντας δωρεά 25 ευρώ
 καταθέτοντας δωρεά 50 ευρώ
 καταθέτοντας δωρεά 100 ευρώ
 καταθέτοντας δωρεά 500 ευρώ
 καταθέτοντας δωρεά 1.000 ευρώ
Ή καλύτερα: εγγραφείτε στην εβδομαδιαία εμπιστευτική επιστολή μας. Διατίθεται μόνο στα Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά και Ισπανικά.
Χάρη σε εσάς, θα μπορέσουμε να κρατηθούμε.

Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] The Great Famine and Genocide in Iran: 1917-1919, Mohammad Gholi Majd, University Press of America (2013).

[2] «CIA declassifies more of "Zendebad, Shah!" – internal study of 1953 Iran coup», National Security Archives, February 12, 2018.

[3] «SAVAK: A Feared and Pervasive Force», Richard T. Sale, Washington Post, May 9, 1977. Debacle: The American Failure in Iran. Michael Ledeen, Vintage (1982).

[4] « Israël et l’Iran exploitent ensemble le pipeline Eilat-Ashkelon », Réseau Voltaire, 2 janvier 2018.

[5] Ο Ζέεβ Γιαμποτίνσκι είναι φασίστας με όλη την έννοια της λέξης. Ήταν σύμμαχος του Μπενίτο Μουσολίνι και εγκατέστησε την πολιτοφυλακή του, τους Betar, στα προάστια της Ρώμης υπό την προστασία του. Μέχρι το θάνατό του υποστήριξε τον Άξονα ενάντια στους Συμμάχους

[6] « Comment Reuters a participé à une campagne de propagande contre l’Iran », Réseau Voltaire, 14 novembre 2005.

[7] « Qui a peur du nucléaire civil iranien ? », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 30 juin 2010.