Ο ραβίνος Ούζι Σαρμπάφ, ο οποίος καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη το 1984, μιλάει μπροστά σε χιλιάδες Εβραίους σουπρεμασιστές ρατσιστές.

Η ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

Πριν από δύο εβδομάδες, πραγματοποιήθηκε μια εορταστική εκδήλωση με αστέρια του τραγουδιού στο Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο της Ιερουσαλήμ, υπό τον τίτλο: «Διάσκεψη για τη Νίκη του Ισραήλ - οι εποικισμοί φέρνουν την ασφάλεια: επιστροφή στη Λωρίδα της Γάζας και στη Βόρεια της Σαμαριά». Παρευρέθηκαν 12 εν ενεργεία υπουργοί, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου,.

Ωστόσο, κανένας πολιτικός, ούτε καν ο υπουργός Ασφάλειας, Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ δεν έλαβε τις ξέφρενες επευφημίες που χαιρέτησαν τον ραβίνο Ούζι Σαρμπάφ· μια φιγούρα που βρίσκεται τώρα στο επίκεντρο των συζητήσεων στο Ισραήλ, ενώ είναι άγνωστος στο εξωτερικό. Με την παρουσία του, αναβίωσε στους συμμετέχοντες την ελπίδα να λυτρωθούν απ’ αυτό που βλέπουν ως την «αμαρτία» της απόσυρσης από τους εβραϊκούς οικισμούς από την Γάζα το 2005.

Τις ώρες που ακολούθησαν, ο Γιάκοβ Μάργκι (Shas), υπουργός Πρόνοιας και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ισραήλ, δήλωσε ότι οι συνάδελφοί του θα έπρεπε να το «είχαν σκεφτεί» πριν πάνε σε αυτό το τσίρκο.

Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Γιαΐρ Λαπίντ εξέφρασε τη λύπη του για το γεγονός ότι ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, «ο οποίος ήταν κάποτε στο κέντρο του εθνικού στρατοπέδου σύρεται άσκοπα από τους εξτρεμιστές», έχει «πιάσει πάτο».

Ο στρατηγός Μπένι Γκαντζ δήλωσε ότι αυτή η εκδήλωση ήταν «προσβολή στην ισραηλινή κοινωνία σε περίοδο πολέμου. Είναι επιζήμιο για την παγκόσμια νομιμότητα μας και για τις προσπάθειες για τη δημιουργία ενός πλαισίου επιστροφής των ομήρων μας». Όσον αφορά τη συμμετοχή του πρωθυπουργού, συνέχισε: «Αυτός που χορεύει και διαιρεί, δεν αποφασίζει, και εκείνος που είναι σιωπηλός και επιτρέπει στον εαυτό του να παρασυρθεί, δεν είναι ηγέτης».

Ένα πανό γράφει: «Μόνο η μεταφορά [των Παλαιστίνιων έξω από τη Γάζα] μπορεί να φέρει την ειρήνη». Ενώ ένας χάρτης εικονίζει τις προσεχείς ισραηλινές πόλεις στη Γάζα.

Την επόμενη μέρα, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, σαν να φοβήθηκε από την επιστροφή ενός παλαιού δαίμονα, υπέγραψε διάταγμα που απαγόρευε σε ορισμένους εξτρεμιστές εποίκους να έρχονται στις ΗΠΑ και, το σημαντικότερο, που απαγορεύει οποιαδήποτε συγκέντρωση χρημάτων και μεταφορά χρημάτων προς όφελος των οπαδών του ραβίνου Ούζι Σαρμπάφ. Αυτές οι κυρώσεις ισχύουν όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και σε όλες τις τράπεζες με συμφέροντα στις Ηνωμένες Πολιτείες, δηλαδή, εντέλει, σε όλη την πολιτική Δύση [1].

Επιπλέον, η κυβέρνηση Μπάιντεν, η οποία μέχρι τώρα υποστήριζε διακριτικά την σφαγή στη Γάζα με την προμήθεια οβίδων και άλλων πυρομαχικών, ξαφνικά άρχισε να αναζητεί διέξοδο από την κρίση. Ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν έφυγε σε μια νέα περιήγηση στις πρωτεύουσες της περιοχής, αυτή τη φορά με προτάσεις.

Γιατί, λοιπόν, προκάλεσε τέτοιες αντιδράσεις η έξοδος στο προσκήνιο του ραβίνου Ούζι Σαρμπάφ; Για να το καταλάβουμε, πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο 1922. Στον κόρφο του σιωνιστικού κινήματος υπάρχει πράγματι μια ακόμη πιο φανατική ομάδα που δεν διστάζει να επιτεθεί στους Αγγλοσάξονες.

Η «ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΣΤΕΡΝ»

Οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» είναι οι οπαδοί του Βλαντιμίρ Ζέεβ Γιαμποτίνσκι, ένας Ουκρανός φασίστας ο οποίος έκανε συμμαχία το 1922 με τους «ακραίους εθνικιστές» Ουκρανούς του Σιμόν Πετλιούρα και του Ντμίτρο Ντόντσοφ εναντίον των Σοβιετικών. Κατά τη διάρκεια αυτής της συμμαχίας, οι «ακραίοι εθνικιστές» έσφαξαν όχι μόνο Ουκρανούς αναρχικούς και Ουκρανούς κομμουνιστές, αλλά και δεκάδες χιλιάδες Ουκρανούς Εβραίους. Αρνούμενος να το εξηγήσει, ο Γιαμποτίνσκι παραιτήθηκε από τη θέση του διευθυντή της Σιωνιστικής Οργάνωσης και δημιούργησε τη Συμμαχία των Ρεβιζιονιστών Σιωνιστών. Ίδρυσε το Μπέταρ, έναν παραστρατιωτικό φασιστικό σχηματισμό στην Ιταλία, με τη βοήθεια του Ντούτσε Μπενίτο Μουσολίνι.

Στο τέλος του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου, οι «Σιωνιστές ρεβιζιονιστές» συνέχισαν το φασιστικό τους όνειρο, τώρα χωρίς τη βοήθεια των Ιταλών ομολόγων τους. Αποσπάστηκαν από την εβραϊκή κοινοτική πολιτοφυλακή στην Παλαιστίνη, την Χαγκανά, και δημιούργησαν την δική τους πολιτοφυλακή, την Ιργκούν [2].

Σε επιστολή τους προς τους New York Times, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, η Χάνα Άρεντ και άλλες εβραϊκές προσωπικότητες συνέκριναν την Ιργκούν με τους φασιστικούς και ναζιστικούς σχηματισμούς. [3].

Η ίδια η Ιργκούν δημιούργησε την Λεχί [γνωστή ως «Ομάδα Στερν») ή σύμφωνα με τη βρετανική αστυνομία, «Συμμορία Στερν» ("Stern Gang") [4]. Αυτή η ομάδα ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την πολωνική φασιστική κυβέρνηση (ο Άβραχαμ Στερν συμμετείχε στην πρώτη έκδοση του «σχεδίου Μαδαγασκάρη»). Ο Στερν συνελήφθη από τους Βρετανούς με τους ηγέτες της ομάδας του στις αρχές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αλλά απελευθερώθηκε όταν η πολωνική κυβέρνηση ανασυγκροτήθηκε στην εξορία στο Λονδίνο. Η Λεχί αποκατέστησε την επαφή με τους Ιταλούς φασίστες και στη συνέχεια τους πρότεινε να τους βοηθήσει να εκδιώξουν τους Εβραίους από την Ευρώπη στην Παλαιστίνη. Μετά από δισταγμούς, οι τελευταίοι αρνήθηκαν. Η Λεχί πολλαπλασίασε τις επιθέσεις της εναντίον των Βρετανών και των αριστερών Εβραίων κατά τα δύο πρώτα χρόνια του πολέμου. Ο Άβραχαμ Στερν συνελήφθη και πυροβολήθηκε μετά από έναν αξιωματικό της βρετανικής CID το Φεβρουάριο του 1942. Η Λεχί στη συνέχεια αναδιοργανώθηκε από τον Γιτζάκ Σαμίρ, ο οποίος δολοφόνησε τους αντιπάλους του.

Το 1944, η Λεχί επανέλαβε τις επιθέσεις της εναντίον των Βρετανών. Παρά λίγο να εξαλείψει τον Ύπατο Αρμοστή στην Παλαιστίνη, Χάρολντ Μακμίχαελ, αλλά κατάφερε να δολοφονήσει τον γραμματέα των αποικιών, Λόρδο Moyne.

Οι βρετανικές πολιτικές και στρατιωτικές αρχές δολοφονήθηκαν από την συμμορία Στερν κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του ξενοδοχείου King David που στέγαζε το αρχηγείο τους.

Ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, ο οποίος παρέμεινε πιστός στους Βρετανούς, ξεκίνησε μια εκστρατεία της Χαγκάνα για να σταματήσει τις ενέργειες της Ιργκούν και της Λεχί. Πολλά από τα μέλη τους συνελήφθησαν. Ωστόσο, το 1945, ο Μπεν Γκουριόν οργάνωσε μυστικά την συμφιλίωση με τους ρεβιζιονιστές σιωνιστές, το «Κίνημα της Εβραϊκής Επανάστασης». Αυτή η σύντομη συμμαχία δεν κράτησε. Η Λεχί οργάνωσε την επίθεση κατά της γραμματείας της υπό εντολή βρετανικής κυβέρνησης της Παλαιστίνης και εναντίον της στρατιωτικής της διοίκησης, οι οποίες βρίσκονται και οι δύο στο ξενοδοχείο King David. Άφησε 91 νεκρούς και 46 τραυματίες. Η Λεχί δεν έπαυσε τις δραστηριότητές της με τη σύλληψη του Γιτζάκ Σαμίρ. Αντιθέτως, τις επέκτεινε στο Λονδίνο μέχρι που οι Βρετανοί αποσύρθηκαν από την Παλαιστίνη. Έπειτα στόχευσε τους Άραβες, έτσι διέπραξε τη σφαγή του Ντίρ Γιασίν.

Οι Ιργκούν και Λεχί ενσωματώθηκαν τελικά στις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF) κατά τη μονομερή ανακήρυξη της κρατικής υπόστασης. Ωστόσο, τα Ηνωμένα Έθνη έστειλαν τον Σουηδό κόμη Φόλκε Μπερναντότ για να καθορίσει το σύνορα των δύο κρατών, εβραϊκού και αραβικού. Ο Γιτζάκ Σαμίρ οργάνωσε τότε την δολοφονία του [5]. Ο Γεοσούα Κοέν τον εκτέλεσε. Δολοφονήθηκε και ο Γάλλος συνταγματάρχης των Κυανόκρανων, Αντρέ Σερό. Ο Pierre Gaïsset (παππούς του συγγραφέα αυτού του άρθρου) τον αντικατέστησε. Οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» άλλαξαν τότε την ετικέτα τους και σχημάτισαν ένα νέο κόμμα, το Χερούτ του οποίου ο Μεναχέμ Μπέγκιν έγινε πρόεδρος.

Το 1952, ο Γεοσούα Κοέν ίδρυσε το κιμπούτς sde boker. Την επόμενη χρονιά, ο πρωθυπουργός Νταβίντ Μπεν Γκουριόν εντάχθηκε σε αυτό το κιμπούτς, και ο Γεοσούα Κοέν έγινε σωματοφύλακάς του.

Ο ραβίνος Ούζι Σαρμπάφ, το αστέρι της Διάσκεψης για τη Νίκη του Ισραήλ

ΤΟ «ΕΒΡΑΪΚΟ ΥΠΟΓΕΙΟ»

Δεν υπάρχει ίχνος της ομάδας Στερν στη συνέχεια. Ωστόσο, μετά τον «πόλεμο των Έξι Ημερών», το Μπλοκ των Πιστών (Gush Emunim) ανάπτυσσε την ιδέα ότι ο Γιαχβέ είχε δώσει όλη την Παλαιστίνη στους Εβραίους. Δεν είχαν μόνο το δικαίωμα να την κατέχουν, αλλά το καθήκον να το πράξουν προκειμένου να εκπληρώνονται οι προφητείες στο μέλλον. Αυτό το κίνημα αναπτύχθηκε γύρω από τον ραβίνο Zvi Γιεχούντα Κουκ. Δίδασκε ότι οι πρώτοι κοσμικοί Ισραηλινοί είχαν, βέβαια, ξεκινήσει το έργο, αλλά ότι μόνο οι θρησκευτικοί λειτουργοί γνώριζαν την κατεύθυνση και μπορούσαν να το οριστικοποιήσει.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Γεχούντα Έτζιον, γιος ενός μέλους της συμμορίας, αναδημιούργησε την ομάδα Στερν. Χρησιμοποίησε το ίδιο λογότυπο: μία γροθιά, δύο σηκωμένα δάχτυλα. Το νέο της όνομα: το «Εβραϊκό Υπόγειο». Μετά τις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ, που υπογράφηκαν το 1978 από τον πρώην Αδελφό Μουσουλμάνο Ανουάρ αλ-Σατάτ και τον ρεβιζιονιστή σιωνιστή Μεναχέμ Μπέγκιν, οργανώθηκε επίσημα. Αντιτάχθηκε στην επιστροφή του Σινά στην Αίγυπτο από το Ισραήλ. Σχηματιστήκαν δύο τάσεις. Η πρώτη, με επικεφαλής τον ίδιο τον Γεχούντα Έτζιον, για να καταστραφεί ο Θόλος του Βράχου στο κέντρο του τζαμιού Αλ-Άκσα, προκειμένου να ανοικοδομηθεί ο Ναός της Ιερουσαλήμ. Η δεύτερη για να σπείρει τον τρόμο μεταξύ των αντί-αποικιοκρατών Αράβων.

Ο ραβίνος Ούζι Σαρμπάφ ήταν ο επικεφαλής του «Εβραϊκού Υπόγειου». Καταδικάστηκε από τα ισραηλινά δικαστήρια σε ισόβια κάθειρξη το 1984 για τη συμμετοχή του σε μια σειρά θανατηφόρων επιθέσεων εναντίον Παλαιστινίων. Απελευθερώθηκε αθόρυβα το 1991 από δύο ρεβιζιονιστές σιωνιστές, τον νυν πρόεδρο Καΐμ Χερζόγκ και τον πρώην πρωθυπουργό Γιτζάκ Σαμίρ.

Η παρουσία του και η βροντερή υποδοχή που έλαβε από χιλιάδες ακτιβιστές εγείρουν φόβους για την επιστροφή της σιωνιστικής τρομοκρατίας εναντίον των Αγγλοσαξόνων. Η αντίδραση της Ουάσιγκτον δείχνει ότι, στα μάτια της, αυτό που ανέχεται όταν οι Άραβες είναι τα θύματα, πρέπει να καταδικαστεί όταν η ίδια απειλείται.

Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

[2] Irgun: Revisionist Zionism, 1931-1948, Gerry van Tonder, Pen & Sword Military (2019).

[4] The Stern Gang. Ideology, Politics and Terror, 1940-1949, Joseph Heller, Routledge (1995).

[5] Bernadotte in Palestine, 1948: A Study in Contemporary Humanitarian Knight, Amitzur Ilan, Macmillan (1989).