ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΚΡΙΣΤΙΑΝ: Ίσραήλ Σαμίρ: Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο σοφός σύμβουλος

Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο σοφός σύμβουλος.

του Ίσραήλ Άνταμ Σαμίρ (άρθρο του 2013)

Μια ανάγνωση της «Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας» (Εκδόσεις Άρκτος, Λονδίνο 2012), του Αλεξάντερ Ντούγκιν.

Οι ιδέες δεν ρέουν εύκολα από την ανατολή στη δύση. Είναι κανόνας ότι οι δυτικές ιδέες εξαπλώνονται στην Ανατολή, όχι όμως αντιστρόφως.
Η Ρωσία, κληρονόμος του Βυζαντίου, είναι μια "Ανατολή", μεταξύ άλλων μεγάλων "Ανατολικών" του Νταρ αλ-Ισλάμ, της Κίνας, της Ινδίας. Μεταξύ αυτών, η Ρωσία είναι η πλησιέστερη στη Δύση και ήδη πολύ διαφορετική.
Αυτός είναι ίσως ο κύριος λόγος για τον οποίον ο Dugin, αυτός ο σημαντικός σύγχρονος Ρώσος στοχαστής, κάνει την καθυστερημένη είσοδό του στη δυτική συνείδηση τώρα.

Ο Alexander Dugin, ένας κομψός, λεπτός, περιποιημένος, μοντέρνος και γενειοφόρος νεαρός άνδρας από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, είναι μια κουλ φιγούρα στη χώρα του. Τα πολλά βιβλία του καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων από την ποπ κουλτούρα έως τη μεταφυσική, από τη φιλοσοφία έως τη θεολογία, από τις διεθνείς υποθέσεις έως την εσωτερική πολιτική.
Μιλάει άπταιστα πολλές γλώσσες, είναι αδηφάγος αναγνώστης και έχει συστήσει Ρώσους σε πολλούς λιγότερο γνωστούς δυτικούς στοχαστές. Είναι έτοιμος να βυθιστεί στα βαθύτερα νερά της μυστικιστικής και ετερόδοξης σκέψης με θάρρος που κόβει την ανάσα. Ευδοκιμεί σε αντιπαραθέσεις, λατρεύεται και μισείται, αλλά δεν είναι ποτέ βαρετός.
Είναι λόγιος και επαγγελματίας του μυστικισμού, κοντά στον Mircea Eliade και τον Guenon· ασκούμενος της παραδοσιακής ορθοδοξίας· ένθερμος μαθητής των θεωριών συνωμοσίας, των Ναϊτών και του Αγίου Δισκοπότηρου, και μέχρι την Arctogaia του Herman Wirth. Είναι μάστορας των εργαλείων που ακονίστηκαν από τον Jean Baudrillard και τον Guy Debord. Ένας αφοσιωμένος μαχητής για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τον ασφυκτικό κλοιό της φιλελεύθερης τυραννίας της αμερικανοκρατούμενης Νέας Παγκόσμιας Τάξης, ή ακόμα και από την τυραννία των Μάγια, τη μεταφιλελεύθερη μεταμοντερνιστική εικονικότητα – με πολιτικά μέσα.
Όπως ο Αλέν Σοράλ και ο Αλέν ντε Μπενουά, θεωρεί ότι η διχοτόμηση αριστερά ή δεξιά είναι παρωχημένη. Αυτό που έχει σημασία είναι η συμμόρφωση στην αντίσταση στη Νέα Παγκόσμια Τάξη.

Ο Ντούγκιν είναι για την Αντίσταση.
Για το σκοπό αυτό, διασταυρώνει τις πολιτικές ιδέες όπως κάποιος διασταυρώνει άγρια σκυλιά μάχης. Η πίστη, η παράδοση, η επανάσταση, ο εθνικισμός και ο κομμουνισμός είναι τα συστατικά του υβριδισμού του. Δεν θα αργούσε να μας κάνει να ανακαλύψουμε στον Τσάβες έναν ιερέα της Θεολογίας οπλισμένο με ατομική βόμβα, ενώ επιτίθεται στον Χάιντεγκερ.
Ο Ντούγκιν μοιράζεται την ριζοσπαστική πολιτική του Έντουαρντ Λιμόνοφ, ( εθνικο-μπολσεβίκος ποιητής) διαβάζει τον Τζαμάλ Χάιντερ, τον μεταρρυθμιστή του Ισλάμ, ο οποίος ήταν ιδεολόγος για τους Κόκκινους-Μπράουν, όπως ονομάστηκε μια συμμαχία σκληροπυρηνικών κομμουνιστών και εθνικιστών στη Ρωσία τη δεκαετία του 1990. Αλλά δεν είναι πολιτικός από τη φύση του: όπως ο Κομφούκιος, προτιμά να είναι σοφός σύμβουλος του κυρίαρχου. Σε αυτό, ήταν τόσο ανεπιτυχής όσο ο Κομφούκιος.

Σκιαγράφησε μια ιδεολογία για τον Πούτιν.
Ο Ντούγκιν ήταν πολύ επικριτικός απέναντι στον Πούτιν για τα ελαττωματικά πρώτα του μέτρα, αλλά εξακολουθούσε να υποστηρίζει τον πρόεδρο όταν οι φιλελεύθεροι της Μόσχας ξεκίνησαν τη Σφεντόνα τους. Στα βιβλία του, προτείνει ένα σχέδιο για τη μελλοντική ανάπτυξη της πατρίδας του.
Δεδομένης της επιρροής του, είναι σημαντικό να μάθουμε από αυτόν· και ακόμη περισσότερο αν θυμόμαστε ότι οι Ρώσοι έδειξαν κάποτε τον δρόμο προς την ανθρωπότητα, ακόμη και αν αυτός ο δρόμος εγκαταλείφτηκε.

Ο Dugin ανέλυσε όλες τις έννοιες, όλες τις ιδέες της Ανατολής και της Δύσης, ακόμη και εκείνες που απαγορεύονται και ξεχνιούνται, αρκεί να μπορούσαν να υπηρετήσουν την Αντίσταση.
Χρησιμοποίησε κομμουνιστικές ιδέες καθώς και εκείνες των ριζοσπαστών παραδοσιακών για τους οποίους ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι δεν ήταν αρκετά ριζοσπαστικοί.
Υφαίνει τη θεολογία, την πολιτική και τη μεταφυσική σε μια ενιαία μετα-αφήγηση.
Το στυλ του είναι διαυγές και ευχάριστο.

Η «Τέταρτη Πολιτική Θεωρία», όπως εκδόθηκε από τον Άρκτο, έχει τον ίδιο τίτλο με ένα από τα πιο πρόσφατα και σημαντικά βιβλία του Ντούγκιν, αλλά είναι ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο. Θα ήταν πιο σωστό να το ονομάσουμε Dugin Reader, ή Essential Dugin, επειδή είναι ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο, βιβλίο που προορίζεται ειδικά για έναν αγγλόφωνο δυτικό αναγνώστη. Προσωπικά, ως κάποιος που γράφει στα ρωσικά και στα αγγλικά, διαπιστώνω ότι ένα κείμενο ρωσικής πολιτικής φιλοσοφίας δεν μπορεί να αποδοθεί απευθείας στα αγγλικά, επειδή οι πολιτικές κουλτούρες απέχουν πολύ μεταξύ τους. Αυτό το βιβλίο είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης για να ανακαλύψετε τον πολιτικό στοχαστή Dugin.
Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία του τίτλου του βιβλίου αντιτίθεται στα τρία σημαντικότερα παραδείγματα (πολιτικές θεωρίες) του περασμένου αιώνα, δηλαδή τον φιλελευθερισμό, τον μαρξισμό (συμπεριλαμβανομένου του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού) και τον φασισμό (συμπεριλαμβανομένου του εθνικοσοσιαλισμού).
Στο τέλος ενός αγώνα ενός αιώνα, ο φιλελευθερισμός νίκησε τους άλλους δύο και ισχυρίστηκε ότι η βασιλεία του θα ήταν αιώνια ("Το Τέλος της Ιστορίας").
Η Τέταρτη Θεωρία προτείνεται για να την νικήσει και να θάψει τον φιλελευθερισμό.
Ο Dugin δεν παρουσιάζει την τέταρτη θεωρία ως έτοιμη να αντικαταστήσει τις άλλες τρεις, αλλά μάλλον υποδεικνύει κάποιες κατευθύνσεις για τη δημιουργία και την πρακτική εφαρμογή της.
Αυτή η νέα θεωρία δεν πρέπει να εξηγηθεί στον κόσμο, αλλά να τον αλλάξει. Θα πρέπει να εμπνεύσει μια σταυροφορία ενάντια στον δυτικοκεντρικό φιλελευθερισμό, όπως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μια σταυροφορία κατά του ναζισμού. Με άλλα λόγια, δεν είναι τόσο μια θεωρία όσο ένα δόγμα μάχης, ένα κάλεσμα για την ανοικοδόμηση του κόσμου μας. «Ο εχθρός είναι πιο σημαντικός από τον φίλο, επιλέξτε τον προσεκτικά γιατί αυτή η επιλογή θα επηρεάσει τις αποφάσεις σας», δήλωσε ο Carl Schmitt, μέντορας του Dugin.

Ο Νο 1 εχθρός του Dugin είναι ο φιλελευθερισμός, ο οποίος λέει ότι είναι μια μορφή κοινωνικού δαρβινισμού που επιτρέπει στους πλουσιότερους να επιβιώσουν και να ανθίσουν, ενώ άλλοι υποφέρουν και πεθαίνουν πνευματικά και σωματικά. Ο φιλελευθερισμός είναι το μεγαλύτερο κακό της εποχής μας λόγω του αναπόφευκτου, της επιβολής του χωρίς επιλογή από τη δεκαετία του 1990. Είναι το αδιέξοδο και το πεπρωμένο που πρέπει να αμφισβητηθεί, σύμφωνα με τον Dugin.
Ο φιλελευθερισμός και η «ελευθερία» του οδηγεί στη διάλυση της κοινωνίας. Σύμφωνα με τον Dugin, ο φιλελευθερισμός τελικά θα αντικαταστήσει τον άνθρωπο με γενετικά τροποποιημένα cyborgs.
Το τέταρτο παράδειγμα θα πρέπει να ενσωματώνει τα καλύτερα χαρακτηριστικά των τριών προκατόχων του και να απορρίπτει τα ελαττώματά τους. Έτσι, ο ιστορικός υλισμός ή η πίστη στο αναπόφευκτο της προόδου, ο οικονομισμός ή η πίστη στην πρωτοκαθεδρία της οικονομίας, η αντιπνευματότητα και η αντιεθνικότητα του μαρξισμού πρέπει να απορριφθούν, ενώ η κριτική του στον καπιταλισμό πρέπει να διατηρηθεί, καθώς και ο ιδρυτικός μύθος της επιστροφής στον χαμένο Παράδεισο της δημιουργικής εργασίας.

Ο Dugin είναι έτοιμος να εξετάσει τα καλά σημεία του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού και γι 'αυτό μερικές φορές αποκαλείται "Ναζί" από άδικους επικριτές, κάτι που είναι λάθος, επειδή δεν είναι καθόλου ρατσιστής.
Σε αυτό το βιβλίο, αποφαίνεται κατά του ρατσισμού, όχι μόνο κατά του ωμού βιολογικού ρατσισμού του Τρίτου Ράιχ, αλλά και κατά του ρατσιστικού μονοπολικού πολιτισμού, της ρατσιστικής αίγλης και μόδας, του πολιτιστικού ρατσισμού, του ρατσιστικού αποκλεισμού που αναπτύσσει η πολιτική ορθότητα.
Με την αναδιατύπωση της ρατσιστικής συνιστώσας του εθνικοσοσιαλισμού, αυτή η πολιτική θεωρία γίνεται «ασφαλής» και οι θετικές πτυχές της μπορούν να ληφθούν υπόψη, λέει.
Μεταξύ των θετικών πτυχών είναι η αγάπη του λαού, η αγάπη ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα, ο εθνοκεντρισμός, η αποδοχή του «έθνους στο περιβάλλον του» ως θέμα της ιστορίας.

Αν και η Τέταρτη Θεωρία προβάλλεται ως όπλο κατά του φιλελευθερισμού, μπορεί κανείς να βρει θετικές πτυχές σε αυτήν.
Ο Dugin εγκρίνει την ελευθερία ενώ απορρίπτει τον ατομικισμό.
Ανθρώπινη ελευθερία – ναι, ατομική ελευθερία – όχι.
Υποβάλλει την έννοια των ατομικών δικαιωμάτων σε μια καυστική κριτική: Ο φιλελευθερισμός εγκρίνει τα ατομικά δικαιώματα επειδή είναι δικαιώματα ενός μικρού ανθρώπου.
Η ανθρώπινη ελευθερία είναι η ελευθερία ενός μεγάλου ανθρώπου, ενός λαού και πρέπει να είναι απεριόριστη.
Ο Dugin προσπαθεί να διορθώσει τα ελαττώματα του κομμουνισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, ίσως διασταυρώνοντας αυτές τις θεωρίες, κάπου μεταξύ των αντι-χιτλερικών αδελφών Strasser και Ernst Niekisch από τη μία πλευρά και των εθνικών κομμουνιστών από την άλλη.
Αυτός ο τόπος συνάντησης μεταξύ της άκρας αριστεράς και της άκρας δεξιάς του χθες πρέπει να γονιμοποιηθεί από τον μύθο και την παράδοση, να διαλυθεί και να επικεντρωθεί στο Dasein, αρχικά.
Ωστόσο, υπάρχουν χαρακτηριστικά αυτών των τριών προκατόχων που δεν είναι αποδεκτά από τον Dugin, και πρώτα απ 'όλα η πίστη στην πρόοδο και τη γραμμική ανάπτυξη.
Έναν ρυθμιστή βαλβίδας, μια συσκευή που εμποδίζει μιαν ατμομηχανή να εκραγεί διακόπτοντας την παροχή καυσίμου, είναι αυτό που χρειάζεται η ανθρωπότητα για τις επιχειρήσεις της.
Αντί για μια γραμμική διαδικασία, θα πρέπει να υπάρχει μια κυκλική, διαδικασία, αυτό που άλλοι θα αποκαλούσαν βιώσιμη ανάπτυξη.
Ο Dugin σκοπεύει να διορθώσει ένα βαθύ οντολογικό πρόβλημα αλλοτρίωσης και άρνησης του Όντος, σύμφωνα με τα λόγια του Martin Heidegger, ο οποίος είπε ότι οι αρχαίοι Έλληνες συγχέουν το Ίδιο το Ον (Vorhandensein) και την ανθρώπινη εμπειρία του Όντος στον κόσμο (Dasein), και ότι αυτή η μικρή σύγχυση, μακροπρόθεσμα, προκάλεσε τεχνική πρόοδο και οδήγησε στην Ανυπαρξία.
Αυτό θέλει να ξεπεράσει ο Ντούγκιν κάνοντας το Ον στον κόσμο τον πιο αξιοθαύμαστο παράγοντα στην ιστορία.
Για τους φιλελεύθερους, το πιο σημαντικό πράγμα είναι το άτομο· για τους κομμουνιστές είναι μια κοινωνική τάξη· για τους Ναζί, είναι μια φυλή. Για τους φασίστες, είναι ένα κράτος και για τον Ντούγκιν. και το τέταρτο παράδειγμά του είναι το Ον-στον-κόσμο.
Έτσι, η βαθιά νύχτα της αποξένωσης μπορεί να μετατραπεί σε μια φωτεινή μέρα της Ύπαρξης, λέει ο Dugin.
Αν οι κομμουνιστικές και εθνικοσοσιαλιστικές φιλοσοφίες βασίζονταν στον Χέγκελ, η φιλοσοφία του Ντούγκιν, καθώς και των εχθρών του, των νεοσυντηρητικών φιλελεύθερων του Λέοντος Στράους, βασίζεται στον Χάιντεγκερ.
Ένας σύγχρονος νους έχει περιγράψει τη μάχη του Στάλινγκραντ ως εξής: «Οι Χεγκελιανοί της αριστεράς πολεμούν τους Χεγκελιανούς της δεξιάς».
Ίσως θα δούμε heideggerians του λαού που αγωνίζονται ενάντια στους ελιτιστές Heideggerians; .
Μερικές από τις γεωπολιτικές σκέψεις του Dugin περιλαμβάνονται στο βιβλίο.
Είναι εχθρός της παγκοσμιοποίησης και επιδιώκει μια ανεξάρτητη ζωή και ανάπτυξη για κάθε μία από τις μεγάλες περιοχές: Ευρώπη, Βόρεια Αμερική, Ρωσία, Κίνα κ.λπ
.
Αφήστε την Αμερική ελεύθερη να ζήσει όπως κρίνει αυτή, αλλά πέρα από τον ωκεανό, να σταματήσει να παρεμβαίνει στο εξωτερικό και να επιβάλλει τον τρόπο ζωής της στους άλλους.
Όσον αφορά τη Ρωσία, βλέπει την πατρίδα του ως πιθανή βάση αντίστασης στη Νέα Παγκόσμια Τάξη, μαζί με άλλες χώρες που αψηφούν την αμερικανική εντολή.
Δεν πιστεύει ότι η σημερινή Ρωσία είναι έτοιμη για τη μεγάλη πρόκληση, εξακολουθεί να είναι αόριστη και διστακτική, αλλά αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που έχουμε», λέει.
Η πυρηνική ασπίδα της μπορεί να υπερασπιστεί τους πρώτους βλαστούς νέων ιδεών ενάντια στη βάναυση δικαιοσύνη του παγκόσμιου σερίφη.
Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία είναι μια καλή αρχή για να μεταφέρουμε τις ιδέες του Dugin στον δυτικό αναγνώστη.
Εξάλλου, ακόμη και η απόρριψη του δυτικού μηδενισμού από τον Χάιντεγκερ είναι επίσης μια δυτική ιδέα.