1944: Γιατί ο ντε Γκωλ προτιμούσε τον Στάλιν από τον Ρούσβελτ

«Ο στρατηγός εξηγεί ότι η αποκατάσταση μιας ισχυρής Γαλλίας είναι, στην ήπειρο, με μια ισχυρή Ρωσία η καλύτερη εγγύηση ασφάλειας». (Mémoires de Guerres, 3, σελ. 364)

***

του Νικολά Μπονάλ. 

Στα Πολεμικά του Απομνημονεύματα, ο στρατηγός προβλέπει και καταγγέλλει την αμερικανική παγκοσμιοποίηση, την αξιολύπητη παρακμή της Ευρώπης, το τέλος των αποικιακών αυτοκρατοριών, την εκκαθάριση του έθνους-κράτους, εκκαθάριση στην οποία οι ελίτ μας ή οι υποτιθέμενες τέτοιες έχουν πάρει από τότε χαρούμενο μέρος. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος για τον οποίο ο στρατηγός de Gaulle δεν έπαψε ποτέ να θέλει να πλησιάσει τη Ρωσία, ακόμη και αν ηγούταν από τον στρατάρχη Στάλιν. Ο τελευταίος εμφανίζεται κάτω από την πένα του όχι ως διάβολος των ιστορικών μας της τηλεόρασης, αλλά πιο απλά ως ο καλός δράκος με τον οποίο πρέπει να μάθουμε να τα πηγαίνουμε καλά. Και ήταν ο ντε Γκωλ που θύμισε στον Χάρι Χόπκινς, πολύ πριν από τους οπαδούς της «θεωρίας συνωμοσίας» πώς οι Αμερικανοί κατασκεύασαν τον Χίτλερ (ένα εκπληκτικό απόσπασμα) και ότι μετά τον πόλεμο ανακύκλωσαν τον διαστημικό και τον διοικητικό ναζισμό. 

Αλλά ας ξεκινήσουμε με τον γλυκό λουτσιφεριανό άγγελο Ρούσβελτ, πρότυπο για τον Μπάιντεν και τους πιστούς των Δημοκρατικών προέδρων. Ο στρατηγός εξηγεί τακτικά ότι η απειλή είναι ο Ρούσβελτ. Η μελλοντική παγκόσμια τάξη θα βασίζεται στο δολάριο, στις μπίζνες, στο τέλος των συνόρων και στις  αμερικανικές  βάσεις. Ο Ρούζβελτ, εκπρόσωπος των εχθρικών ελίτ, του εξήγησε με χαμόγελο ότι «η λευκή φυλή βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση στην Ασία», και αυτό πιθανώς λόγω της αμερικανικής νίκης επί της Ιαπωνίας. Υπενθυμίζουμε ότι η διπλωματία των ΗΠΑ έχει μόνο έναν στόχο σύμφωνα με τον Τρότσκι: την εκκαθάριση της Ευρώπης.

Η αμερικανική ύβρις είναι ένα μόνιμο δεδομένο. Ο Ρούσβελτ γνωρίζει ότι κέρδισε τον κόσμο χάρη σ’ αυτόν τον ευρωπαϊκό πόλεμο χωρίς να τον διεξαγάγει. Ιδού τι έγραψε ο στρατηγός:

«Μόλις η Αμερική διεξήγαγε πόλεμο, ο Ρούσβελτ εννοούσε ότι η ειρήνη θα πρέπει να είναι αμερικανική ειρήνη, ότι άνηκε στον ίδιο να υπαγορεύσει την οργάνωσή της, ότι τα κράτη που σαρώθηκαν από τη δοκιμασία θα έπρεπε να υπόκεινται στην κρίση του, ότι ιδιαίτερα η Γαλλία θα τον είχε ως σωτήρα και διαιτητή της».

Στη συνέχεια, ο Ντε Γκωλ υπογραμμίζει το αμερικανικό ένστικτο για κυριαρχία:

« Οι Ηνωμένες Πολιτείες, θαυμάζοντας τους ίδιους τους δικούς τους πόρους, νιώθοντας ότι ο δυναμισμός τους δεν έβρισκε πλέον στον κόρφο τους αρκετό χώρο, θέλοντας να βοηθήσουν εκείνους που είναι δυστυχισμένοι ή σκλαβωμένοι, φόρεσαν το ρούχο για παρέμβαση με κρυμμένο στην φόδρα το ένστικτο για κυριαρχία».

Οι ΗΠΑ θα ελέγχουν τις πρώην αποικίες μας. Και αυτό το ένστικτο για κυριαρχία θα οδηγήσει στο τέλος της ανεξαρτησίας μας:

«Ωστόσο, μπροστά στο τεράστιο μέγεθος των αμερικανικών πόρων και τη φιλοδοξία του Ρούσβελτ να επιβάλλει το νόμο του στον κόσμο, ένιωσα ότι διακυβεύεται πράγματι η ανεξαρτησία μας».

Όταν συνάντησε τον Ρούσβελτ στην Ουάσιγκτον (ο τελευταίος του έδωσε μια αυτόγραφη φωτογραφία του!), ο στρατηγός του εξέφρασε παρ’ όλα αυτά την ανησυχία του:

«Κρατώντας τη Δυτική Ευρώπη σε ρόλο δεύτερο, θα αποδυναμώσει τον σκοπό που σκοπεύει να υπηρετήσει: αυτόν του πολιτισμού;... Η σύλληψή του μου φαίνεται μεγαλειώδης, όσο και ανησυχητική για την Ευρώπη και για τη Γαλλία (...) Προχωρώντας από το ένα άκρο στο άλλο, είναι ένα μόνιμο σύστημα παρέμβασης που σκοπεύει να καθιερώσει με το διεθνές δίκαιο. » 

Διαβλέποντας την μεταπολεμική Αμερική, ο στρατηγός δεν άρεσε σε όλους. Θυμάται  ότι για τον Ρούσβελτ «το Αλγέρι ίσως, δεν ήταν Γαλλία» (η Βόρεια Αφρική για την Ουάσιγκτον δεν είναι πλέον Γαλλία) και εξηγεί γιατί είναι  τότε εντυπωσιασμένος  από τον γαλλικό και διεθνή Τύπο  που -πάντα – ακολουθεί διαταγές.

 «Οι περισσότεροι από αυτούς υποστήριζαν ότι ήμουν υποψήφιος για δικτατορία· ότι το περιβάλλον μου, διαβρωμένο από φασίστες και κουκουλοφόρους, με ωθούσε να εγκαθιδρύσω στη Γαλλία, κατά την απελευθέρωση, μια απόλυτη προσωπική εξουσία. »

Τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο πράγματι...

Ας στραφούμε τώρα στο όραμα του στρατηγού de Gaulle για τη Ρωσία και τον στρατάρχη Στάλιν.

«Θα ήθελα να προσθέσω ότι η μακροχρόνια ευνοϊκή θέση που έλαβαν απέναντί μας ο στρατάρχης Στάλιν και η κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης, ο ρόλος των οποίων στον πόλεμο ήταν  κρίσιμος όπως θα είναι αύριο για την ειρήνη, μας δίνει λόγους να ελπίζουμε ότι η Γαλλία και η Ρωσία θα είναι σε θέση, το συντομότερο δυνατόν, να καθορίσουν μεταξύ τους τις λεπτομέρειες της στενής συνεργασίας από την οποία εξαρτάται, πιστεύω, η μελλοντική ασφάλεια και ισορροπία της Ευρώπης. »

Σήμερα ο στρατηγός θα διωκόταν για τέτοια λόγια.

Ο Ντε Γκωλ ελπίζει και προφητεύει τις βαθιές διπλωματικές τάσεις:

«Σίγουρα, όλα οδηγούν το Κρεμλίνο να επιθυμεί να ξαναγεννηθεί μια Γαλλία ικανή να τo βοηθήσει να περιορίσει τον γερμανικό κόσμο και να παραμείνει ανεξάρτητη από τις Ηνωμένες Πολιτείες».

Στη συνέχεια, ο στρατηγός ελπίζει ακόμη και να φέρει τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία κοντά:

«Πράγματι, η Γαλλία είναι και ευρωπαϊκή δύναμη και παγκόσμια δύναμη. Ως ευρωπαϊκή δύναμη, θέλει να συμφωνήσει με τη Ρωσία. Στο βαθμό που είναι μια παγκόσμια δύναμη, πρέπει να έχει καλές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνεπώς, θα θεωρούσαμε απαράδεκτη μια κατάσταση εχθρότητας μεταξύ αυτών των δύο χωρών. »

Δεν πρέπει να ονειρευόμαστε πάρα πολύ να διαπραγματευτούμε με τον ιμπεριαλισμό. Οι Αμερικανοί και οι πράκτορές τους θα δημιουργήσουν στα τέλη του 1945 τον παλιό καλό Ψυχρό Πόλεμο, δαιμονοποιώντας τον σοβιετικό εχθρό και τον «σοβιετικό ολοκληρωτισμό».

Ο Ντε Γκωλ αναφέρεται στην «όρεξη του δράκου» του Στάλιν, η οποία του υπενθυμίζει πώς τότε  μικρές χώρες όπως η Ουγγαρία και η Βουλγαρία συμμετείχαν με χαρά στην αποτρόπαια ναζιστική εισβολή στη χώρα του. Ο Ντε Γκωλ υπενθυμίζει ότι η Πολωνία κατέλαβε τη Μόσχα δύο φορές και τονίζει με κάθε τρόπο την αγγλοσαξονική καλή θέληση σε αυτό το θέμα (ο Ψυχρός Πόλεμος, εξυπηρετούσε αποκλειστικά την  αγγλοσαξονική παρουσία στην Ευρώπη).

Στη συνέχεια, κάνει την ακόλουθη πρόταση, υπενθυμίζοντας ότι μια ρωσοφοβική Γαλλία χάνει πάντα (ο Henri de Kérillis σκεπτόταν το ίδιο):

«Το γεγονός ότι η Ρωσία και η Γαλλία είχαν χωρίσει είχε τροφοδοτήσει τις  γερμανικές  φιλοδοξίες, την πανωλεθρία της Γαλλίας και στη συνέχεια την εισβολή στο σοβιετικό έδαφος. (...) Σκιαγράφησα την προοπτική μιας άμεσης συμφωνίας μεταξύ των κυβερνήσεων της Μόσχας και του Παρισιού για να τεθούν τα θεμέλια για μια διευθέτηση... ».

Και ο Στάλιν του πρότεινε να μελετήσει ένα γαλλορωσικό σύμφωνο για να προφυλαχθούν από μια νέα γερμανική επίθεση.

Χάρη στον ντε Γκωλ, «ο στρατάρχης πιστεύει ότι η Γαλλία πρέπει να ανακτήσει τη θέση που της αξίζει» στη χορωδία των εθνών.

Στη συνέχεια, ο Ντε Γκωλ παρακολουθεί τη λειτουργία στο Saint-Louis des Français, βλέπει λαϊκές παραστάσεις και καταλήγει όμορφα:

«Εκδηλώσαμε όλο και καλύτερα τα αισθήματα μας προς αυτόν τον μεγάλο λαό, και τον φιλικό μας θαυμασμό».

Από τον ντε Γκωλ στον Μακρόν μετράμε τον δρόμο που διανύσαμε!

Nicolas Bonnal

1944 : Pourquoi de Gaulle préfère Staline à Roosevelt (reseauinternational.net)