Από της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, οι Δυτικοί χρησιμοποιούν τα διεθνή δικαστήρια και τη δικαιοσύνη των ΗΠΑ για να επιβάλουν το νόμο τους. Απαιτούν να καταδικαστούν όσοι τους πολεμούν και δεν δικάζουν ποτέ τους δικούς τους εγκληματίες. Αυτή η αντίληψη της δικαιοσύνης έχει γίνει το απόλυτο παράδειγμα της πολιτικής τους του «δύο μέτρα και δύο σταθμά». Ωστόσο, η αποδυνάμωση της δυτικής κυριαρχίας μετά τη νίκη της Ρωσίας στη Συρία και πολύ περισσότερο μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία αρχίζει να έχει αντίκτυπο σε αυτό το σύστημα.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ 2016

Στις 5 Μαΐου 2016, ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν διακήρυξε τη νίκη του πολιτισμού επί της βαρβαρότητας, δηλαδή της Συρίας και της Ρωσίας έναντι των εξοπλισμένων και υποστηριζόμενων από τη Δύση τζιχαντιστών. Οργάνωσε μια τηλεοπτική συμφωνική συναυλία στην αρχαία Παλμύρα, την αρχαία πόλη όπου η βασίλισσα Ζηνοβία είχε θεσπίσει την αρμονική συνύπαρξη όλων των θρησκειών. Συμβολικά, αυτή η συναυλία της Ορχήστρας Μαριίνσκι της Αγίας Πετρούπολης είχε τίτλο: «Προσευχή για την ειρήνη». Ο Πούτιν μίλησε εκεί μέσω τηλεδιάσκεψης.

Οι λαοί της Δύσης δεν καταλάβαιναν τι συνέβαινε επειδή δεν είχαν ήξεραν ότι οι τζιχαντιστές ήταν απλές μαριονέτες των μυστικών υπηρεσιών των κυβερνήσεών τους. Στα μάτια τους, και ειδικά μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν εχθροί τους. Δεν καταλάβαιναν ότι οι επιθέσεις  των τζιχαντιστών στις χώρες τους και στον υπόλοιπο κόσμο δεν ήταν του ίδιου μεγέθους. Για παράδειγμα, οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2011 - που αποδίδονται εναντίον κάθε λογικής στους τζιχαντιστές - άφησαν πίσω 2.977 νεκρούς, ενώ το Ντάες (ISIS, IK) σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες Άραβες και Αφρικανούς.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Η δίκη ενός Αφρικανού ηγέτη που ανατράπηκε από τους Δυτικούς που ξεκίνησε στη Χάγη το 2011 άλλαξε ατμόσφαιρά μετά τη συναυλία στην Παλμύρα. Ας θυμίσουμε τα γεγονότα: το 2000, ο Λωράν Γκμπάγκμπο εξελέγη πρόεδρος της Ακτής του Ελεφαντοστού. Ηταν ο άνθρωπος  των Ηνωμένων Πολιτειών. Επέβαλε πρώτα ένα αυταρχικό καθεστώς ευνοώντας ορισμένες εθνοτικές ομάδες εις βάρος άλλων. Στη συνέχεια, ο ίδιος συνειδητοποίησε ότι πλούτιζε χάριν των  υποστηριχτών του και αποφάσισε να υπηρετήσει την χώρα του. Αμέσως, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία ενθάρρυναν μια εξέγερση εναντίον του με δικαιολογία τα λάθη που οι ίδιες τον είχαν βάλει να διαπράξει. Τελικά, μετά από παρέμβαση των Ηνωμένων Εθνών, ο γαλλικός στρατός ανέτρεψε τον πρόεδρο Γκμπάγκμπο, το 2011, και εγκατέστησε τον πρόεδρο Alassane Ouattara, έναν προσωπικό φίλο του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί. Ο Γκμπάγκμπο εκδιώχθηκε για να δικαστεί από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για «γενοκτονία». Όμως, το τελευταίο βλέποντας τον άνεμο να γυρίζει διεθνώς, δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδείξει  τις κατηγορίες. Αθώωσε τον Λωράν Γκμπάγκμπο το 2019 και στη συνέχεια στην έφεση το 2020. Από τότε, βλέπουμε τη γαλλική παρουσία στην Αφρική να μειώνεται αμείλικτα.

Το διεθνές ποινικό Δικαστήριο, αντίθετα με το σχέδιο των ιδρυτών του, είχε γίνει ένα εργαλείο κυριαρχίας που δεν καταδίκαζε παρά μόνο Αφρικανούς εθνικιστές. Ποτέ δεν ερεύνησε τα εγκλήματα των προέδρων των ΗΠΑ, των Βρετανών πρωθυπουργών, ούτε των Γάλλων πρόεδρων. Ο μεροληπτικός χαρακτήρας του στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού εκδηλώθηκε όταν ο εισαγγελέας του, Λουίς Μορένο Οκάμπο, ισχυρίστηκε ψευδώς ότι κρατούσε τον Σαΐφ αλ Ισλάμ Καντάφι προκειμένου να αποθαρρύνει τους Λίβυους από το να αντισταθούν στον παράνομο πόλεμο του ΝΑΤΟ.

Η ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΙΣΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Ομοίως, στις 30 Δεκεμβρίου 2022, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε ψήφισμα που ζητά από το Διεθνές Δικαστήριο, ήτοι το εσωτερικό δικαστήριο του ΟΗΕ, να κρίνει την ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης. Πρόκειται για θεαματική ανατροπή της πλειοψηφίας καθώς η κατοχή αυτή διαρκεί εδώ και... 75 χρόνια. Αναμφίβολα, το Δικαστήριο θα καταδικάσει το Ισραήλ, υποχρεώνοντας τα 195 κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών να αντιληφθούν τις συνέπειες.

Τα κράτη της Δύσης προσπαθούν σήμερα να δημιουργήσουν ένα νέο δικαστήριο, δεδομένου ότι αυτά που υπάρχουν τους ξεφεύγουν. Οι υποστηρικτές αυτής της κίνησης σκοπεύουν να «καταδικάσουν τον Βλαντιμίρ Πούτιν για ρωσικά εγκλήματα στην Ουκρανία». Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να ξεχαστούν οι ευθύνες της Γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ και του Γάλλου πρόεδρου Φρανσουά Ολάντ, οι οποίοι συνυπέγραψαν τις Συμφωνίες του Μινσκ, χωρίς να σκοπεύουν ποτέ να τις εφαρμόσουν, επιτρέποντας τη δολοφονία 20.000 Ουκρανών. Άλλος στόχος θα ήταν να αποκρύψει ότι, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν , λόγω της ευθύνης που είχε να προστατεύσει τους Ρώσους της Ουκρανίας, παρενέβη στρατιωτικά για να επιβάλλει αυτές τις συμφωνίες, οι οποίες επικυρώθηκαν με το ψήφισμα 2202 του Συμβουλίου Ασφάλειας.

Κάθε στρατιωτική επιχείρηση έχει θύματα. Συχνά άδικα. Είναι το χαρακτηριστικό των πολέμων, γεγονός που τους διαφοροποιεί από τις αστυνομικές καταστολές. Το πρόβλημα δεν είναι να δικαστούν εκείνοι που κάνουν τους πολέμους, αλλά να τους αποτρέψουμε. Η διεθνής ποινική Δικαιοσύνη δεν πρέπει να τιμωρεί εκείνους που πρέπει να σκοτώσουν για να υπερασπίζονται την πατρίδα τους, αλλά εκείνους που δημιουργούν τεχνητά συγκρούσεις και εκείνους που σκοτώνουν χωρίς λόγο. Δεν είναι καθόλου το ίδιο.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν εφεύρει την ετεροδικία των τοπικών τους νόμων. Σε πλήρη αντίθεση με τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, παραβιάζουν την κυριαρχία άλλων κρατών στο όνομα του εθνικού τους δικαίου.

Από το 1942, οι ΗΠΑ έχουν θεσπίσει πολλούς εξωεδαφικούς νόμους: Trading with the Enemy Act (1942), Foreign Corrupt Practices Act (1977), Cuban Liberty and Democratic Solidarity Act (νόμος Helms-Burton) (1996), Iran and Libya Sanctions Act (νόμος Amato-Kennedy) (1996), USA PATRIOT Act (2001), Public Company Accounting Reform and Investor Protection Act (νόμος Sarbanes-Oxley ή SarbOx) (2002), Foreign Account Tax Compliance Act (FACTA) (2010), CLOUD Act (2018).

Ο μηχανισμός αυτός συνδέει μόνιμα τη δικαιοσύνη των ΗΠΑ και τις ΗΠΑϊκές μυστικές υπηρεσίες. Σύμφωνα με τη DGSI (γαλλική αντικατασκοπεία): «Η εξωεδαφικότητα μεταφράζεται με ένα ευρύ φάσμα νόμων και νομικών μηχανισμών που παρέχουν στις αμερικανικές αρχές τη δυνατότητα να υποβάλλουν τα πρότυπά τους σε ξένες εταιρείες, αλλά και να αρπάξουν την τεχνογνωσία τους, να εμποδίσουν τις προσπάθειες ανάπτυξης των ανταγωνιστών των αμερικανικών εταιρειών, να ελέγχουν ή να παρακολουθούν «ενοχλητικές» ξένες εταιρείες, και με αυτό τον τρόπο να δημιουργούν σημαντικά χρηματοοικονομικά κέρδη» [1].

Ο μηχανισμός αυτός αποτρέπει τις ξένες εταιρείες, που δραστηριοποιούνται  στις ΗΠΑ ή χρησιμοποιούν οπουδήποτε δολάρια των ΗΠΑ, να παραβιάσουν την πολιτική της Ουάσινγκτον. Περαιτέρω, νομιμοποιεί τον οικονομικό πόλεμο, που αναφέρεται ψευδώς ως «κυρώσεις», ενώ οι διατάξεις αυτές παραβιάζουν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών επειδή δεν επικυρώνονται από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Αυτός ο μηχανισμός είναι τόσο ισχυρός, ώστε  να μπορεί λ.χ. να απομονώνει εντελώς ένα κράτος και να το οδηγεί σε λιμοκτονία, όπως συνέβη στο Ιράκ με τον Μπιλ Κλίντον, ή όπως συμβαίνει στην  Συρία με τον Τζο Μπάιντεν.

Ακλουθώντας το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, η Ευρωπαϊκή Ένωση εφοδιάζεται σταδιακά με τους δικούς της εξωεδαφικούς νόμους. Το 2014, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (γνωστό ως Δικαστήριο του Λουξεμβούργου) δίκασε τον μητρικό οίκο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού μιας ισπανικής μηχανής αναζήτησης που κρίθηκε ένοχη παραβίασης της ευρωπαϊκής νομοθεσίας από τη θυγατρική της.

Αυτό το δυτικό μοντέλο καταρρέει επίσης. Ο οικονομικός πόλεμος που διεξάγει η Δύση κατά του Ιράν, με την ευκαιρία της δυτικής επίθεσης κατά της Συρίας μέσω τζιχαντιστών, και κατά της Ρωσία, με την ευκαιρία της εφαρμογής του ψηφίσματος 2202 από τη Μόσχα, παραείναι ευρέος για να εφαρμοστεί.

Διαχειριστές πετρελαιοφόρων δεν διστάζουν πλέον να μεταφορτώσουν ιρανικό ή ρωσικό πετρέλαιο στη μέση της θάλασσας. Όλος ο κόσμος το γνωρίζει, αλλά όλοι προσποιούνται ότι το αγνοούν. Το Πεντάγωνο που δεν διστάζει να βυθίσει πλοία στα ανοικτά της Συρίας, δεν τολμά να το κάνει στα ανοικτά των ακτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά το σαμποτάζ των αγωγών Nord Stream 1 και Nord Stream 2. Αυτή τη φορά, οι «παραβάτες» δεν είναι πλέον «εχθροί», αλλά «σύμμαχοι». Αυτοί οι οικονομικοί πόλεμοι παύουν  να είναι δημοφιλείς στη Δύση,  όταν οι Δυτικοί αρχίζουν να πληρώνουν το αντίστοιχο υπέρογκο τίμημα.

Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] « Espionnage : les modes opératoires des États-Unis », Le Figaro, 13 novembre 2018.