Η Μέση Ανατολή, «κέντρο του κόσμου» σύμφωνα με τη μετα-ανάλυση του «Τραμπ της Αραβίας» και της Αγίας Συμμαχίας του με το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου (CCG)
του Alfredo Jalife-Rahme
Ο Alfredo Jalife, ένας από τους σημαντικότερους γεωπολιτικούς της εποχής μας, ισχυρίζεται στην La Jornada ότι ο πρόεδρος Donald Trump πρόσφατα αναμόρφωσε την πολιτική και την ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Ενώ απομακρύνει τις ΗΠΑ από το Ισραήλ, δήλωσε ότι πλέον η Μέση Ανατολή αποτελεί το «κέντρο του κόσμου». Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Trump εξασφαλίζει την οικονομική επιβίωση των ΗΠΑ συνδέοντας το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου (CCG) με τις αμερικανικές πολυεθνικές. Πλέον, αυτές οι πετρελαιοπαραγωγές μοναρχίες, και όχι το εβραϊκό κράτος, βρίσκονται στον πυρήνα της στρατηγικής της Ουάσινγκτον.
Δίκτυο Βολταίρος| Πόλη του Μεξικού (Μεξικό) |21 mai 2025
Οπετρελαιάς Τραμπ της Αραβίας [1], που παρουσιάζεται ως διάδοχος του Λόρενς της Αραβίας [2], πρότεινε δύο μεταφυσικές κοσμογονικές οπτικές, γεμάτες αντίθεση, που αξίζουν μια μετα-ανάλυση. Στο Φόρουμ Επενδύσεων της Ριάντ (πρωτεύουσας της Σαουδικής Αραβίας [3]) και ενώπιον των έξι αραβικών πετρελαιοπαραγωγών μοναρχιών του CCG [4], επιτέθηκε στους συμμάχους του Ιράν, στην Γάζα και στο Λίβανο, καταδικάζοντας παράλληλα την ανάπτυξη πυρηνικής βόμβας από το Ιράν. Επίσης, υποστήριξε τις αμφιλεγόμενες «συμφωνίες του Αβραάμ [5]» του Ισραήλ με τέσσερις χώρες: το Μπαχρέιν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μαρόκο και το Σουδάν (ό τι μένει από τον τηλεχειριζόμενο εμφύλιο πόλεμο του ).
Από τις χιλιάδες δηλώσεις του Τραμπ, μία ιδιαίτερα εντυπωσίασε τον Jalife για το βάθος του μάρκετινγκ της. Ακόμη και ο λαμπρός Άραβας ιστορικός Ιμπν Χαλντούν (IΧ), τον οποίον ο Bertrand Russell θεωρούσε ως πατέρα της μοντέρνας κοινωνιολογίας και συγγραφέα των περίφημων Προλεγομένων, δεν θα είχε τολμήσει να κάνει μια τόσο τολμηρή δήλωση.
Ο αμέτρητος Τυνήσιος Ιμπν Χαλντούν περιέγραφε τον αραβικό κόσμο ως το «μέσο του πλανήτη» με οριζόντιο τρόπο, σε αντίθεση με την «αυτοκρατορία του μέσου» της Κίνας, που συνδέει κάθετα τον ουρανό με την γη. Ωστόσο, ποτέ δεν θα είχε χαρακτηρίσει τη Μέση Ανατολή ως «κέντρο του κόσμου», όπως έκανε υπερβολικά ο πετρελαιάς Τραμπ, ειδικά σε μια περίοδο παρακμής του αραβικού πολιτισμού. Είναι ενδιαφέρον ότι οι 2 εξαιρετικά πολεμοχαρείς Χαζάροι, ο φτωχός κωμικός Ζελένσκι και ο Νετανιάχου (ένας καλύτερος ηθοποιός, ομολογουμένως), ο οποίος έχει μείνει χωρίς χορογραφία ή παγκόσμια σκηνογραφία, απομονώνονται όλο και περισσότερο κάθε μέρα.
Ο Γάλλος γεωπολιτικός Τιερί Μεϊσάν, του Δικτύου Βολταίρος, εξηγεί τον αποχωρισμό των ΗΠΑ από το Ισραήλ υπό την κυβέρνηση Τραμπ. Σύμφωνα με αυτόν, αφού προσπάθησε μάταια να πείσει τον Νετανιάχου να διαπραγματευτεί με την παλαιστινιακή αντίσταση, ο Τραμπ άλλαξε πορεία απέναντι στην επιμονή του Ισραήλ να προσαρτήσει την Γάζα, το νότιο Λίβανο και την Συρία, και να προκαλέσει πόλεμο εναντίον του Ιράν. Ο Μεϊσάν υπογραμμίζει ότι οι αναθεωρητικοί σιωνιστές είναι πλέον εχθροί της ειρήνης, και συνεπώς και του Ισραήλ [6].
Ο Μεϊσάν αναδεικνύει επίσης τις πιέσεις των ισραηλινών αναθεωρητικών σιωνιστών υπέρ των Ουκρανών εθνικιστών, όπως φαίνεται από τον επαινετικό λόγο του πρώην ισραηλινού υπουργού Natan Sharansky από τον Volodymyr Zelensky. Ο Jalife αναφέρεται στην «Αγία Συμμαχία των Χαζάρων» μεταξύ Νετανιάχου, Zelensky και του Αργεντινού προέδρου Milei, όλοι υποστηρικτές του μη ρεαλιστικού σχεδίου της Μεγάλης Ισραηλινής Πολιτείας, εμπνευσμένου από τον Νεοϋορκέζο ρωσικής καταγωγής ραβίνο Menachem Mendel Schneerson της εσχατολογικής ταλμουδικής αίρεσης Chabad-Lubavitch [7].
Το σιωνιστικό όνειρο μιας Μεγάλης Ισραηλινής Πολιτείας, που κρίνεται μη εφικτό, ξεθωριάζει μπροστά στη «Μεγάλη Μέση Ανατολή» του Τραμπ, που επικεντρώνεται στις συμμαχίες με τις τεχνο-πετρελαϊκές πολυεθνικές. Η δήλωση του Τραμπ που χαρακτηρίζει τη Μέση Ανατολή ως «κέντρο του κόσμου» απαιτεί διεξοδική ανάλυση, ειδικά σχετικά με την αντίληψη της περιοχής και της θρησκείας «της»: βρετανική, γαλλική, ισραηλινή, περσική, οθωμανική ή πραγματική;
Παρόλο που η Μέση Ανατολή δεν έχει γίνει ξαφνικά το κέντρο του κόσμου, παραμένει ένας κύριος άξονας της παγκόσμιας γεωπολιτικής. Ενώ η Κίνα επεκτείνει τους ελκυστικούς Δρόμους του Μεταξιού της ευθυγραμμίζοντας με τη γεωγραφία του ισλάμ της Κεντρικής Ασίας, ο Τραμπ δημιουργεί την Αγία Συμμαχία του με το CCG, και ο Ρώσος Τσάρος Vladimir Putin πλησιάζει το ισλάμ, όπως φαίνεται από το ρωσο-ισλαμικό συνέδριο του Καζάν [8]. Το όραμα του Τραμπ για την Αραβία φαίνεται να επικεντρώνεται σε αυτή τη γεο-πετρελαϊκή Άγια Συμμαχία με το CCG και τις έξι αραβικές πετρελαιοπαραγωγές μοναρχίες του.
Καθηγητής Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών στο Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού (UNAM). Επίτιμος διδάκτορας από το Pontifical University of San Francisco Xavier in Chuquisaca. Δημοσιεύει στήλες για τη διεθνή πολιτική στην καθημερινή La Jornada . Τελευταία δημοσιευμένη εργασία: La invisible carcel cibernética: Google/Apple/Facebook/Amazon/Twitter (GAFAT) (Orfila, 2019).
Οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές επιβραδύνουν την τραμπική επανάσταση
του Τιερί Μεϊσάν
Πολλοί δημοσιογράφοι προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στην Ουάσιγκτον. Για εκείνους, ο Έλον Μασκ και ο Ντόναλντ Τραμπ απλώς οικειοποιούνται ό,τι μπορούν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση χωρίς να αλλάζουν τίποτα στις δομές. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική: ο Πρόεδρος των ΗΠΑ προσπαθεί να καταλύσει τον ιμπεριαλισμό της χώρας του. Καταστρέφει τις μυστικές και δημόσιες υπηρεσίες οι οποίες, με διάφορες προφάσεις, χρηματοδοτούν νόμιμα αυτούς που εφαρμόζουν τις "έγχρωμες επαναστάσεις" και τα πραξικοπήματα.
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είχε κάνει την «κατάλυση του Αμερικανικού Αυτοκρατορικού Μηχανισμού» τον αρχικό στόχο της πρώτης θητείας του. Διορίστηκε ο στρατηγός Μάικλ Φλιν ως Εθνικός Σύμβουλος Ασφαλείας [1], ενώ είχε καταργήσει αμέσως τις μόνιμες θέσεις του διευθυντή της CIA και του προέδρου του Επιτελείου των Αρχηγών στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας [2]. Ωστόσο, οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές συμμαχήσαν με τους Δημοκράτες εναντίον του, αναγκάζοντάς τον σε δύο εβδομάδες να απολύσει τον στρατηγό Φλιν και στη συνέχεια να δεχτεί ψευδείς κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένων δύο διαδικασιών καθαίρεσης (impeachment), με τις οποίες τον κατηγορούσαν ότι ήταν «πράκτορας της Ρωσίας» στον Λευκό Οίκο.
Έτσι, έμπειρος από αυτές τις μάχες, ξεκίνησε τη δεύτερη θητεία του με τον ίδιο στόχο: να διαλύσει τον «Αμερικανικό Αυτοκρατορικό Μηχανισμό». Αυτή τη φορά, όμως, δεν άγγιξε το ζητούμενο παρά μόνο στην ομιλία του στη Ριάντ στις 13 Μαΐου. Υπενθυμίζοντας την ομιλία του πριν από 8 χρόνια στον ίδιο χώρο, όπου είχε καλέσει τα μουσουλμανικά κράτη να σταματήσουν να υποστηρίζουν τις τρομοκρατικές οργανώσεις [3], τώρα κάλεσε για αντικατάσταση του πολέμου με το εμπόριο. Κατήγγειλε τους «δημιουργούς κρατών», τους «νεοσυντηρητικούς», τις «φιλελεύθερες ΜΚΟ» και «άλλους επεμβατιστές που ισχυρίζονται ότι μεταρρυθμίζουν πολύπλοκες κοινωνίες που ούτε οι ίδιοι καταλαβαίνουν», επαινώντας παράλληλα τη δημιουργική ζωτικότητα των λαών της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Δήλωσε: «Όπως έχω δείξει επανειλημμένα, είμαι πρόθυμος να τερματίσω τις παλιές συγκρούσεις και να δημιουργήσω νέες συνεργασίες για έναν καλύτερο και πιο σταθερό κόσμο, ακόμα κι αν οι διαφορές μας είναι πολύ βαθιές. » […] «Τα τελευταία χρόνια, πάρα πολλοί Αμερικανοί πρόεδροι βασανίστηκαν από την ιδέα ότι είναι καθήκον μας να εξετάζουμε τις ψυχές των ξένων ηγετών και να χρησιμοποιούμε την αμερικανική πολιτική για την απονομή δικαιοσύνης στην θέση των αμαρτιών τους.» […] «Αν οι υπεύθυνες χώρες αυτής της περιοχής αρπάξουν αυτή τη στιγμή, βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους και εστιάσουν στα κοινά συμφέροντα, τότε όλη η ανθρωπότητα θα εκπλαγεί με το τι θα δει εδώ σε αυτό το γεωγραφικό κέντρο του κόσμου, την πνευματική καρδιά των μεγαλύτερων θρησκειών του.»
Αλλά, εκτός κάμερας, ο πρόεδρος Τραμπ πολεμά στα δικαστήρια για να διαλύσει τους μηχανισμούς του ιμπεριαλισμού. Έτσι, το Τμήμα Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας (DOGE) έσπευσε να απολύσει υπαλλήλους της USAID, ιδιαίτερα του US Institute for Peace (USIP) και του National Endowment for Democracy (NED), αλλά αδυνατεί να καθαρίσει το πολύ σκοτεινό Γραφείο της Φορολογικής Υπηρεσίας.
Σε πρώτο στάδιο, ο Elon Musk ανέλαβε να αποκαλύψει σε όλους ότι η USAID δεν είναι ο ανθρωπιστικός οργανισμός που ισχυρίζεται ότι είναι, αλλά μια «εγκληματική οργάνωση» (sic). Αποκάλυψε 200 εκατομμύρια δολάρια ύποπτων δαπανών στο εξωτερικό, όπως 1,5 εκατ. $ για τα μέσα αντιπολίτευσης στην Κούβα, 2 εκατ. $ για τρανς κόμικς στο Περού, 2,1 εκατ. $ για την BBC στη Λιβύη, 8 εκατ. $ για συνδρομές στο Politico Pro, 10 εκατ. $ για γεύματα σε τρομοκρατικές ομάδες της Al-Qaeda, 15,4 εκατ. $ για οργανώσεις LGBTQI+, 20 εκατ. $ για μια ιρακινή έκδοση του «Sesame Street», 75 εκατ. $ για προγράμματα «ποικιλομορφίας, ισότητας και ενσωμάτωσης», και 150 δισ. $ για «έναν δίκαιο κόσμο με μηδενικές εκπομπές αερίων» έως το 2030.
Η Γερουσιαστής Joni Ernst (Αϊόβα) αποκάλυψε περαιτέρω στο Κογκρέσο ότι η δήθεν ανθρωπιστική USAID είχε καταθέσει 1 εκατ. $ σε εταιρεία χαλιών στην Ουκρανία, 300.000 $ στην Ukraine Pet Alliance (η οποία εμπορεύεται κολιέδες για σκύλους), 148.000 $ σε εταιρεία παραγωγής αγγουρακιών, 319.000 $ σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας κρέατος, και 89.000 $ σε έναν αμπελώνα.
Όλες αυτές οι δαπάνες είναι σοκαρίστηκες, αλλά a priori δεν πρόκειται για διαφθορά, πιθανότατα καλύπτουν μυστικές επιχειρήσεις, κάτι που είναι ακόμα πιο σοκαριστικό.
Έπειτα από καταγγελία των Democracy Forward και Public Citizen Litigation Group εκ μέρους των συνδικάτων American Foreign Service Association και American Federation of Government Employees, ο Carl Nichols, ομοσπονδιακός δικαστής της Κολούμπια, ανέστειλε την απόλυση 2.200 υπαλλήλων της USAID και διέταξε επίσης την προσωρινή επανένταξη 500 ήδη απολυμένων υπαλλήλων.
Οι αμερικανικές και διεθνείς αντιδράσεις στην προσπάθεια της κυβέρνησης Τραμπ να περικόψει τον προϋπολογισμό της USAID συντονίστηκαν από την Nina Jankowicz, πρώην υπεύθυνη λογοκρισίας της κυβέρνησης Biden, η οποία εδρεύει σήμερα στο Λονδίνο. Ο Musk ισχυρίζεται ότι η Nina Jankowicz χρηματοδοτούταν από την USAID, κάτι που η ίδια απορρίπτει.
Οι τραμπιστές τόνισαν ότι το OCCRP (Organized Crime and Corruption Reporting Project), το οποίο παρείχε τις «ψευδείς πληροφορίες» που επέτρεπαν την διαδικασία καθαίρεσης κατά του προέδρου Τραμπ κατά την διάρκεια της πρώτης θητείας του (UkraineGate), ήταν δημιούργημα της USAID. Η Mediapart (Γαλλία), το Drop Site News & Reasonator (ΗΠΑ), το Il Fatto Quotidiano (Ιταλία), οι Reporters United (Ελλάδα) δεν ήταν παρά μόνο «άχυρα» μέσα ενημέρωσης που χρησιμοποιήθηκαν, ίσως χωρίς να το ξέρουν, από την USAID για τη διάδοση «πληροφοριών» τις οποίες η CIA ήθελε να γίνουν δημόσιες.
Η διάλυση του USIP και της NED αποδείχθηκε αδύνατη. Πράγματι, αυτά τα δυο πρακτορεία δημιουργήθηκαν από τον Ρόναλντ Ρέιγκαν για να γίνουν δημόσια γνωστές οι δράσεις της CIA. Δεν εξαρτούνται συνεπώς από τον Λευκό Οίκο αλλά είναι αυτόνομες νομικές οντότητες παρότι ο ετήσιος προϋπολογισμός τους ψηφίζεται από το Κογκρέσο στις διατάξεις των υπουργείων άμυνας και των εξωτερικών. Είναι ταμεία κεφάλαια επιχειρηματικού κινδύνου δήθεν υπέρ της δημοκρατίας. Όπως το NATO δημιουργήθηκε για να «πολεμήσει τον κομμουνισμό», ακόμη αν και ο πρώτος ΓΓ Λόρδος Ismay παραδέχτηκε άλλο τελείως διαφορετικό σκοπό, παρομοίως το USIP & NED ιδρύθηκαν επίσημα για να δώσουν μέσα σε όσους υποστηρίξουν τη δημοκρατία εναντίον του κομμουνισμού. Αλλά ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε το USIP, ούτε η NED διαλύθηκαν ποτέ μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Σήμερα, η στρατιωτική συμμαχία και τα δυο ταμεία κεφάλαια επιχειρηματικού κινδύνου δεν είναι παρά μόνο εργαλεία του αγγλοσαξονικού ιμπεριαλισμού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον το ΝΑΤΟ διοικείται με δικέφαλο τρόπο από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ το USIP & NED ενσωματώθηκαν στην αγγλοσαξονική συμμαχία των μυστικών υπηρεσιών «Five Eyes» (Αυστραλία, Καναδάς, ΗΠΑ, Νέα Ζηλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο).
Αφού απολύθηκε η συντριπτική πλειοψηφία των υπαλλήλων τους, κατάφεραν να ανακτήσουν τις θέσεις τους μέσω των δικαστηρίων. Η μεταρρύθμιση, που είχε αποφασιστεί από το DOGE, κρίθηκε ως παράνομη και ακυρώθηκε από τα δικαστήρια. Ενώ ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ φιλοδοξούσε ο κόσμος να απαλλαγεί από αυτά, ούτε ο Λευκός Οίκος, ούτε τα υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών έχουν την εξουσία να τα διαλύσουν, όποια και να είναι η πραγματικότητα της δράσης τους.
Ωστόσο, σήμερα έχει αποδειχθεί ότι το USIP και η NED χρησιμοποίησαν ομοσπονδιακά κεφάλαια, που εγκρίθηκαν από το Κογκρέσο, για να παρεμβαίνουν όχι μόνο στην πολιτική ζωή ξένων κρατών, αλλά ακόμη και στην εγχώρια πολιτική των ΗΠΑ. Για παράδειγμα, αυτά τα κεφάλαια επιχειρηματικού κινδύνου συνέβαλαν στη δημιουργία του Digital Forensic Research Laboratory (DFRLab), το οποίο λογοκρίνει τους Αμερικανούς που καταδίκαζαν την νοθεία στις προεδρικές εκλογές του 2020. Επίσης, χρηματοδότησαν μια βρετανική οργάνωση, το Global Disinformation Index, η οποία ξεκίνησε μια παγκόσμια εκστρατεία για να κόψει τα διαφημιστικά έσοδα των μέσων ενημέρωσης που αντιστέκονται στον «αμερικανικό ιμπεριαλισμό», ιδιαίτερα τα μέσα που υποστηρίζουν τον Τραμπ.
Το DOGE προσπάθησε επίσης να διεισδύσει στο Γραφείο Φορολογικών Υπηρεσιών (IRS). Δομικά, πρόκειται για μια υπηρεσία υπό την εξουσία του Υπουργείου Οικονομικών. Οι υπάλληλοι του Λευκού Οίκου μπορούσαν επομένως να εισέλθουν και να κατασχέσουν αρχεία πληρωμών σε ξένους πολιτικούς. Η «Αμερικανική Αυτοκρατορία» απασχολεί πράγματι αρχηγούς κρατών, υπουργούς, βουλευτές και άλλους πολιτικούς ηγέτες παγκοσμίως, έτσι ώστε να προωθούν τα αυτοκρατορικά συμφέροντα πριν από τα δικά τους εθνικά συμφέροντα. Στη λίστα αυτή περιλαμβάνονται τουλάχιστον 20 Γάλλοι αξιωματούχοι, με μισθούς από 7.500 ευρώ και πάνω. Έκπληξη: σε πρώτο στάδιο, ένας δικαστής απαγόρευσε στο DOGE την πρόσβαση, με το επιχείρημα ότι αυτά τα αρχεία περιέχουν ευαίσθητες πληροφορίες για Αμερικανούς πολίτες. Στη συνέχεια, το DOGE πήρε άδεια να δει τα αρχεία μόνο μέσω ενός αντιπροσώπου, χωρίς δικαίωμα αντιγραφής και με δυνατότητα σημειώσεων μόνο με μολύβι. Έτσι, θα πρέπει να περιμένουμε για να αποκαλυφθεί ποιοι είναι οι προδότες σε κάθε σύμμαχο κράτος.
Υπάρχουν και άλλες αδιαφανείς δομές της «Αμερικανικής Αυτοκρατορίας», όπως η U.S. African Development Foundation, σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων από τον Λευκό Οίκο. Αυτός ο οργανισμός είναι ανεξάρτητος από την κυβέρνηση, αλλά δεν ζει παρά μόνο με ομοσπονδιακά κεφάλαια. Όταν το DOGE προσπάθησε να εισέλθει, μια ιδιωτική ασφάλεια το απείλησε με όπλα στο χέρι.
Η ιμπεριαλιστική αντιπολίτευση κατά της τραμπικής επανάστασης δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της λέξη. Καθυστερούν τις προεδρικές αποφάσεις μέχρι τις επόμενες εκλογές (mid-terms), ελπίζοντας ότι οι τραμπιστές θα ηττηθούν. Εντωμεταξύ, δημιουργεί νέες δομές για να αναλάβουν ρόλο όταν το τρέχον Κογκρέσο θα σταματήσει να ψηφίσει άλλες πιστώσεις στην κυβέρνηση.
Αφού πρότεινε με υπομονή στον Μπενιαμίν Νετανιάχου να διαπραγματευτεί με την παλαιστινιακή αντίσταση και δεν αντιμετώπισε από τον τελευταίο παρά μόνο επίμονη επιθυμία για σφαγή των Παλαιστινίων, για προσάρτηση της Γάζας, του νότιου Λιβάνου και της Συρίας, και για έναν πόλεμο εναντίον του Ιράν, η διοίκηση Τραμπ άλλαξε τακτική. Είναι πλέον προφανές γι’ αυτήν, όπως και για όλους όσους ασχολούνται με αυτήν την περιοχή εδώ και 80 χρόνια, ότι οι αναθεωρητικοί σιωνιστές είναι οι εχθροί της ειρήνης και κατά συνέπεια και του ίδιου του Ισραήλ.
Ενώ ήταν ακόμα εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, και ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος ετοίμαζε τη τροποποίηση των θεμελιωδών νόμων του Ισραήλ (δηλαδή ένα πραξικόπημα), συναντήθηκαν. Εδώ και τρία χρόνια, οι δύο άνδρες προωθούν την ατζέντα των «αναθεωρητικών σιωνιστών»: ψεύδονται σε όλο τον κόσμο και βυθίζουν τη Δύση σε έναν πόλεμο εναντίον της Ρωσίας και στη σφαγή των Παλαιστινίων αμάχων.
Το κύριο εμπόδιο που συναντά ο Ντόναλντ Τραμπ στις ειρηνευτικές του διαπραγματεύσεις, τόσο με το Ιράν όσο και με την Ουκρανία, είναι ο ρόλος των «αναθεωρητικών σιωνιστών» που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία στο Ισραήλ [1]. Πριν δύο εβδομάδες, παρουσίασα λεπτομερώς και με αποδείξεις τις πιέσεις που ασκούν στην Ουάσινγκτον για να αποτύχουν οι συνομιλίες με την Τεχεράνη [2]. Δεν ανέφερα στην ανάλυσή μου στο Voltairenet.org τις πιέσεις τους υπέρ των «ακροεθνικιστών» της Ουκρανίας [3], αυτές έγιναν γνωστές μόλις στις 3 Μαΐου, με τις εμφατικές δηλώσεις του Νατάν Σαράνσκι υπέρ του Βολοντίμιρ Ζελένσκι [4]. Είχα ήδη εξηγήσει γιατί και πώς αυτές οι δύο ομάδες είχαν συμμαχήσει το 1921 εναντίον των μπολσεβίκων και πολλών Εβραίων της Ουκρανίας, γεγονός που προκάλεσε έρευνα από τη Σιωνιστική Οργάνωση και την παραίτηση του Βλαντίμιρ Ζαμποτίνσκι από το διοικητικό της συμβούλιο. Αυτή η υπόθεση υποτιμάται σήμερα από τους Εβραίους ιστορικούς που διστάζουν να μελετήσουν τη σφαγή Εβραίων από άλλους Εβραίους. Υπάρχουν όμως εξαιρέσεις, όπως τα έργα του Γκζέγκος Ροσολίνσκι-Λίμπε [5]. Ο ίδιος ο Σαράνσκι εμποδίζει τους ιστορικούς να μελετήσουν το θέμα, προεδρεύοντας στο Κέντρο Μνήμης του Ολοκαυτώματος Μπάμπι Γιαρ (όπου εκτελέστηκαν με πυροβολισμούς 33.771 Εβραίοι στις 29 και 30 Σεπτεμβρίου 1941 από τα Einsatzgruppen και τους «ακροεθνικιστές») δύο εβδομάδες μετά τη μεταφορά του Στέπαν Μπαντέρα από το Κίεβο στο Βερολίνο.
Και ας μην ξεχνάμε τις επαφές των «αναθεωρητικών σιωνιστών» με τον Άντολφ Άιχμαν μέχρι την κατάληψη του Βερολίνου από τον Κόκκινο Στρατό, στις 2 Μαΐου 1945 [6].
Ενώ ο τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ, Ναφτάλι Μπένετ, μετά την έναρξη της ρωσικής ειδικής επιχείρησης στην Ουκρανία είχε καλέσει τον Ζελένσκι να αναγνωρίσει τις δίκαιες απαιτήσεις της Μόσχας για «αποναζιστοποίηση της Ουκρανίας», και ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Μπένι Γκαντς, είχε δηλώσει ότι «όσο ζει, το Ισραήλ δεν θα έδινε ποτέ όπλα στους δολοφόνους των Εβραίων της Ουκρανίας», ο σημερινός πρωθυπουργός, Μπενιαμίν Νετανιάχου, επέτρεψε στη βιομηχανία όπλων του Ισραήλ να εξάγει την παραγωγή της στην Ουκρανία.
Το 2022, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ είχε δηλώσει: «Τι και αν ο Ζελένσκι είναι Εβραίος; Αυτό το γεγονός δεν αναιρεί τα ναζιστικά στοιχεία στην Ουκρανία. Πιστεύω ότι και ο Χίτλερ είχε εβραϊκό αίμα. Αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ο εβραϊκός λαός, στη σοφία του, είπε ότι οι πιο φανατικοί αντισημίτες είναι συνήθως Εβραίοι. Όπως λέμε, κάθε οικογένεια έχει το μαύρο πρόβατο της». Ο Γιάιρ Λαπίντ του απάντησε τότε: «Αυτά τα σχόλια είναι ασυγχώρητα, σκανδαλώδη και ταυτόχρονα ένα τρομερό ιστορικό λάθος. Οι Εβραίοι δεν σκότωναν ο ένας τον άλλον κατά το Ολοκαύτωμα. Το χειρότερο επίπεδο ρατσισμού εναντίον των Εβραίων είναι να κατηγορούν τους ίδιους τους Εβραίους για αντισημιτισμό». Ας μην γελιόμαστε: η Ιστορία δεν είναι φτιαγμένη από «καλές» ή «κακές» κοινότητες, αλλά από ανθρώπους που ο καθένας μπορεί να συμπεριφέρεται με διάφορους τρόπους. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας!
Ο επιχειρηματίας μεσίτης ακινήτων Στιβ Γουίτκοφ, ο οποίος έγινε ειδικός απεσταλμένος του φίλου του Ντόναλντ Τραμπ για την ευρύτερη Μέση Ανατολή, είναι εβραϊκής κουλτούρας. Έχει κατανοήσει απόλυτα αυτά που του είπε ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν σχετικά με τους «αναθεωρητικούς σιωνιστές» στο Ισραήλ και τους «ακροεθνικιστές» στην Ουκρανία, σε τέτοιο βαθμό έτσι ώστε οι Δυτικοί τον κατηγόρησαν ότι απηχεί το ρωσικό αφήγημα.
Ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πρόεδρος των ΗΠΑ, μιας χώρας που το ιδρυτικό της μύθο λέει ότι δημιουργήθηκε από τους «Πιλγκρίμους Πατέρες», οι οποίοι έφυγαν από τον «Φαραώ» της Αγγλίας, διέσχισαν τον Ατλαντικό όπως οι Εβραίοι διέσχισαν την Ερυθρά Θάλασσα, και ίδρυσαν μια αποικία στο Πλίμουθ, όπως οι Εβραίοι ίδρυσαν τη «Γη της Επαγγελίας». Όλοι οι Αμερικανοί γιορτάζουν αυτόν τον μύθο την Ημέρα των Ευχαριστιών. Όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ, χωρίς εξαίρεση, από τον Τζορτζ Ουάσινγκτον μέχρι τον ίδιο τον Ντόναλντ Τραμπ, έχουν αναφερθεί σε αυτόν σε επίσημες ομιλίες. Η συμμαχία μεταξύ Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ δεν είναι επομένως αμφισβητήσιμη.
Έτυχε ότι στις ΗΠΑ, αυτή η χώρα όπου πολλαπλασιάζονται παραφυάδες, η οποία γιορτάζει την θρησκευτική ελευθερία αλλά όχι την ελευθερία της συνείδησης και καταδικάζει, χωρίς να την καταλαβαίνει, την Γαλλική εκκοσμίκευση, υπάρχει ένα κίνημα «Χριστιανών Σιωνιστών». Πρόκειται για Χριστιανούς που ταυτίζουν το βιβλικό Ισραήλ με το σημερινό κράτος του Ισραήλ. Αυτό το κίνημα ψήφισε μαζικά υπέρ του Τραμπ, και αυτός του είναι υπόχρεος. Μόλις έγινε πρόεδρος, διόρισε την πάστορα Πόλα Μπλανς (η οποία συνδέεται επίσης με τους «Ιάπωνες ιμπεριαλιστές») ως διευθύντρια της Πρωτοβουλίας Πίστης και Ευκαιρίας του Λευκού Οίκου.
Όμως, αν κανείς στις ΗΠΑ δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη συμμαχία με το Ισραήλ, αυτό δεν σημαίνει καθόλου υποστήριξη στους «αναθεωρητικούς σιωνιστές» που σήμερα κυβερνούν στο Τελ Αβίβ.
Ο Αμπντέλ-Μάλικ αλ-Χούθι και οι άνδρες του άντεξαν. Το Ansar Allah συνέχισε να επιτίθεται στα ισραηλινά πλοία για να στηρίζει τους πολίτες της Γάζας. Επιπλέον, υπέγραψε συμφωνία ελεύθερης κυκλοφορίας με τις ΗΠΑ.
Σιγά σιγά, ο πρόεδρος Τραμπν διαχωρίζει το Ισραήλ από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου. Τον δέχτηκε στο Λευκό Οίκο ενώ υπήρχε ένταλμα σύλληψης εναντίον του από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, έβαλε τον υπουργό Εξωτερικών του, Μάρκο Ρούμπιο, να δηλώσει ότι η κυβέρνηση του είναι η πιο φιλο-ισραηλινή στην ιστορία. Παράλληλα, αντιτάχθηκε κατηγορηματικά στο σχέδιο του Νετανιάχου να διακόψει την ειρηνευτική συμφωνία με την Χαμάς και να καταλάβει στρατιωτικά τη Λωρίδα της Γάζας. Δήλωσε ακόμη ότι αμερικανικά (όχι ισραηλινά) στρατεύματα θα πάρουν τον «έλεγχο» της περιοχής. Βλέποντας ότι οι προκλήσεις του δεν επηρεάζουν το Τελ Αβίβ, ο Τραμπ έκανε ένα αποφασιστικό βήμα: χωρίς να ενημερώσει τον ισραηλινό σύμμαχο, διαπραγματεύτηκε ξεχωριστή ειρήνη με το Ansar Allah την ίδια στιγμή που αυτό το κίνημα βομβάρδιζε το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν του Τελ Αβίβ.
Επαναφέροντας τη διαίρεση μεταξύ Βόρειου και Νότιου Υεμένης, το Ansar Allah, υπό την ηγεσία της οικογένειας Χούθι (από όπου και η δυτική προσφώνηση «Χούθι»), κατόρθωσε να τερματίσει τον πόλεμο με τη βοήθεια του Ιράν και στη συνέχεια να βοηθήσει τους Παλαιστίνιους πολίτες, βομβαρδίζοντας ισραηλινά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν καταδίκασε ποτέ αυτές τις επιθέσεις, αλλά μόνο τις διαταραχές στην ελεύθερη ναυσιπλοΐα πλοίων άσχετων με τη σύρραξη της Γάζας. Περιφρονώντας τον ΟΗΕ, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο δημιούργησαν αρχικά στρατιωτική συμμαχία για να ανταποκριθούν στο Ansar Allah και να βοηθήσουν το Ισραήλ κατά τη σφαγή των πολιτών της Γάζας. Στόχευσαν στρατιωτικούς στόχους χωρίς σημαντικά αποτελέσματα (όλοι οι στόχοι είναι υπόγειοι) και στη συνέχεια πολιτικές προσωπικότητες, σκοτώνοντας παράλληλα πολλούς αμάχους.
Οι Άγγλο-Σάξονες συνέχισαν να κατηγορούν το Ιράν για στρατιωτική στήριξη στο Ansar Allah, παρουσιάζοντας την Τεχεράνη ως μέρος του πολέμου. Ωστόσο, ο στρατηγός Κασέμ Σολεϊμανί (δολοφονημένος με εντολή του Τραμπ στις 3 Ιανουαρίου 2020) είχε βοηθήσει το Ansar Allah να αναδιοργανωθεί ώστε να παράγει τα όπλα του και να συνεχίσει τον πόλεμο χωρίς την ιρανική βοήθεια. Παρά τις επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις του Ιράν ότι δεν εμπλέκεται πλέον στο Υεμένη, οι Δυτικοί εξακολουθούν να βλέπουν το Ansar Allah ως «proxy» του Ιράν, κάτι που σήμερα είναι εντελώς λάθος.
Πρέπει τώρα να κατανοήσουμε πώς ο Τραμπ αντιλαμβάνεται τις συγκρούσεις στην «ευρύτερη Μέση Ανατολή». Σκοπεύει να αναγκάσει με τη βία τις ομάδες που διεξάγουν πολέμους, ανεξάρτητα από το αν έχουν δίκιο ή άδικο, να σταματήσουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους. Αλλά δεν θέλει να εμπλακεί σε πόλεμο εναντίον κανενός. Στη συνέχεια, ελπίζει να διαπραγματευτεί συμβιβασμούς για δίκαιες και διαρκείς ειρηνευτικές συμφωνίες. Γι’ αυτό διέταξε τη δολοφονία του Σολεϊμανί το 2020, αμέσως μετά τη δολοφονία του χαλίφη του Νταές, Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι. Επίσης, ενέκρινε επιχειρήσεις εναντίον του Ansar Allah και μόλις τις διέκοψε όταν κατάλαβε ότι δεν είναι τρομοκρατική ομάδα, αλλά νόμιμη πολιτική εξουσία που διοικεί ένα μη αναγνωρισμένο κράτος.
Ενώ αρχικά ενίσχυσε το Ισραήλ με όπλα κατά τη διάρκεια της εθνοκάθαρσης στη Γάζα, άρχισε να στηρίζει το ειρηνευτικό κίνημα εντός των Ισραηλινών Δυνάμεων Άμυνας (IDF), με αποτέλεσμα οι «αναθεωρητικοί σιωνιστές» να μην μπορούν πλέον να συνεχίσουν τη σφαγή των κατοίκων της Γάζας και να επικεντρώνονται στην πολιορκία τους για να τους λιμοκτονούν.
Η ξεχωριστή συμφωνία με το Ansar Allah πρέπει να εκτιμηθεί συνεπώς ως ρήξη της ευθυγράμμισης της Ουάσινγκτον με το Τελ Αβίβ και ένα βήμα προς τη συμφωνία με το Ιράν. Όταν, στα μέσα Μαρτίου, το Τελ Αβίβ αντιλήφθηκε την πιθανή απόσυρση των ΗΠΑ (δεν είχε φανταστεί ξεχωριστή ειρήνη), ξεκίνησε νέα κλιμάκωση και επιτέθηκε 131 φορές στην Υεμένη.
Ο Ισραηλινο-Αμερικανός Ρον Ντέρμερ, στενός συνεργάτης του Νατάν Σαράνσκι (με τον οποίο συνέγραψε βιβλίο), έγινε πρέσβης του Ισραήλ στην Ουάσινγκτον και σήμερα υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων. Ως υπεύθυνος για τα σχέδια προσάρτησης της Γάζας και σφαγής αμάχων, αντέδρασε στην αμερικανο-υεμενινή ειρήνη επισκεπτόμενος τον Λευκό Οίκο στις 8 Μαΐου, όπου τον δέχτηκε «ιδιωτικά» ο Τραμπ [7]. Η συνάντηση πήγε άσχημα: προσπάθησε να πει στον Τραμπ το τι πρέπει να κάνει, και εκείνος τον «έβαλε στη θέση του».
Ο χρονικογράφος της New York Times, Τόμας Φρίντμαν, έγραψε στις 9 Μαΐου: «Δεν αμφιβάλλω ότι, γενικά, ο ισραηλινός λαός συνεχίζει να θεωρεί τον εαυτό του ακλόνητο σύμμαχο των ΗΠΑ — και το αντίστροφο. Αλλά αυτή η υπερεθνικιστική, μεσσιανική ισραηλινή κυβέρνηση δεν είναι σύμμαχος των ΗΠΑ […] Μπορούμε να συνεχίσουμε να αγνοούμε τους νεκρούς Παλαιστίνιους στη Γάζα — πάνω από 52.000, εκ των οποίων 18.000 παιδιά — να αμφισβητούμε τα νούμερα, να χρησιμοποιούμε μηχανισμούς καταστολής, άρνησης, απάθειας, απόστασης, κανονικοποίησης και δικαιολογίας. Τίποτα από αυτά δεν θα αλλάζει το πικρό γεγονός: τους σκότωσαν. Τα χέρια μας το έκαναν. Δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια μας. Πρέπει να ξυπνήσουμε και να φωνάξουμε δυνατά: Σταματήστε τον πόλεμο!» [8].
Ο Στιβ Γουίτκοφ δεν επηρεάστηκε από τον Νετανιάχου. Επιστρέφοντας στην Ουάσινγκτον, προειδοποίησε τον φίλο του, τον πρόεδρο Τραμπ, για τον ιστορικό φασισμό των «αναθεωρητικών σιωνιστών».
Εξάλλου, ο Τραμπ σχεδιάζει να συναντήσει αυτήν την εβδομάδα τους ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας, των ΗΑΕ και του Κατάρ, αλλά όχι τον Νετανιάχου. Ο υπουργός Άμυνας, Πιτ Χέγκσεθ, ακύρωσε επίσης ένα προγραμματισμένο ταξίδι στο Ισραήλ, ενισχύοντας το μήνυμα του προέδρου.
Η Reuters αποκάλυψε στις 8 Μαΐου ότι πλέον η Ουάσινγκτον, σε διαπραγματεύσεις με τον Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν (MBS), δεν θέτει ως προϋπόθεση την αναγνώριση του Ισραήλ [9]. Αν επιβεβαιωθεί, αυτό θα σήμαινε ότι η αναγνώριση του Ισραήλ ως ρατσιστικού εβραϊκού κράτους δεν θα θεωρείται πλέον έγκλημα στη Δύση.
Στις αρχές Μαρτίου, έγινε γνωστό ότι ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είχε εξουσιοδοτήσει τον Άνταμ Μπέλερ, τον διαπραγματευτή του για την απελευθέρωση των Αμερικανών ομήρων, να πραγματοποιήσει άμεση επαφή με την Χαμάς, η οποία ωστόσο εξακολουθεί επίσημα να θεωρείται «τρομοκρατική οργάνωση». Στις 12 Μαΐου, αυτή η αλλαγή στάσης ανταμείφθηκε με την ανακοίνωση της απελευθέρωσης του Εντάν Αλεξάντερ, έναν Αμερικανο-Ισραηλινο πολίτη που απήχθη ενώ ήταν ένοπλος στις 7 Οκτωβρίου 2023. Επιπλέον, στις αρχές Μαΐου, η φήμη για μια πιθανή αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης από τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Ντόναλντ Τραμπ στη Ριάντ, διαδόθηκε σαν αστραπή.
[5] Stepan Bandera, The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist. Fascism, Genocide, and Cult, Grzegorz Rossoliński-Liebe, Ibidem (2014). Fascism without borders: transnational connections and cooperation between movements and regimes in Europe from 1918 to 1945, Berghahn Books (2017). «Debating, obfuscating and disciplining the Holocaust: post-Soviet historical discourses on the OUN–UPA», East European Jewish Affairs, Vol. 42, No. 3, December 2012.
[6] « מדוע חוסל קסטנר » (Pourquoi a-t-il été assassiné ?), Nadav Kaplan, Éditions Steimatzky (2024).
Les articles de cet auteur
Envoyer un message
