Στο αμερικανικό νεκροταφείο, ο Εμανουέλ Μακρόν αποτίνει φόρο τιμής στους Αμερικανούς στρατιώτες που «θυσιάστηκαν για την ανεξαρτησία μας» (sic).

Μόλις γίναμε μάρτυρες μιας εκτεταμένης επανεγγραφής της Ιστορίας με στόχο τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης προκειμένου να δικαιολογηθεί στα μάτια τους η τρέχουσα μεταχείριση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ. Ένα ψεύτικο όραμα της απόβασης της 6ης Ιουνίου 1944 οδήγησε σε μια ανάμνηση γεγονότων που δεν υπήρξαν ποτέ όπως μας παρουσιάστηκαν.

Σύμφωνα με τους διοργανωτές των εορτασμών, δηλαδή σύμφωνα με το ΝΑΤΟ που παρείχε τους περισσότερους κομπάρσους, συμπεριλαμβανομένων των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, οι Σύμμαχοι ήταν ενωμένοι για να πολεμήσουν κατά του ναζισμού και να υπερασπιστούν την ελευθερία. Στην πραγματικότητα, η αγγλοσαξονική απόβαση δεν είχε σκοπό να απελευθερώσει τη Γαλλία, αλλά να αντικαταστήσει τη ναζιστική κατοχή με τη Συμμαχική Στρατιωτική Κυβέρνηση των Κατεχόμενων Εδαφών (AMGOT, Allied Military Government of Occupied Territories), δηλαδή με την συμμαχική στρατιωτική κυβέρνηση των κατεχόμενων εδαφών.

Τραπεζογραμμάτιο τυπωμένο από την AMGOT σε μορφή δολαρίου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αγανακτισμένος με τη στάση των Γάλλων, ο Βρετανός Στρατάρχης Μπέρναρντ Μοντγκόμερυ αναφώνησε στις 9 Ιουλίου: «Τι είναι αυτή η ιστορία για τα χαρτονομίσματα που φέραμε; Μου λένε ότι ο πληθυσμός δεν τα θέλει; Πρέπει να δεχτούν. Πρέπει να τους αναγκάσουμε. Είναι καλά λεφτά. Είναι τα λεφτά μας!».

ΞΑΝΑΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Εάν το Ηνωμένο Βασίλειο είχε αποδεχθεί την παρουσία του Σαρλ Ντε Γκωλ και των Ελεύθερων Γάλλων του στο έδαφός του, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν τον αναγνώρισαν ποτέ ως ηγέτη της Γαλλικής Αντίστασης κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αντίθετα, διατήρησαν πρεσβεία στο Βισύ μέχρι τις 27 Απριλίου 1942, δηλαδή τέσσερις μήνες μετά την είσοδό τους στον πόλεμο. Ακόμη χειρότερα, στις 22 Νοεμβρίου 1942, διαπραγματεύτηκαν μια συμφωνία με τον ναύαρχο Φρανσουά Νταρλάν, που εκπροσωπούσε την δωσίλογη κυβέρνηση συνεργασίας με τον Χίτλερ. Θα εμπόδιζαν τον Ντε Γκωλ να έρθει στη Βόρεια Αφρική και θα μεταβίβαζαν, στο όνομα του Φιλίπ Πεταίν, την αποικιακή εξουσία από τη Γαλλία στις Ηνωμένες Πολιτείες στο τέλος του πολέμου.

Οι Αγγλοσάξονες είχαν ήδη επιβάλει την AMGOT στην Ιταλία και προσπάθησαν να την εγκαταστήσουν στα εδάφη της Γαλλικής Αυτοκρατορίας στη Βόρεια Αφρική. Ετοιμάζονταν να την επεκτείνουν στη Νορβηγία, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, το Βέλγιο και τη Δανία. Για να γίνει αυτό, εκπαίδευαν πολιτικούς διαχειριστές στο Σάρλοτσβιλ και στο Γέιλ.

Ενημερωμένος για το τι ετοίμαζαν οι Αγγλοσάξονες, ο Σαρλ Ντε Γκωλ επέστρεψε επειγόντως από το Αλγέρι στο Λονδίνο. Μετέτρεψε τη Γαλλική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (CFLN), της οποίας προέδρευε, σε Προσωρινή Κυβέρνηση της Γαλλικής Δημοκρατίας (GPRF), τρεις ημέρες πριν από την απόβαση, στις 3 Ιουνίου 1944. Λογομάχησε σκληρά με τον Βρετανό πρωθυπουργό Ουίνστον Τσόρτσιλ. Αρνήθηκε να ηχογραφήσει μια ομιλία γραμμένη από τους Αγγλοσάξονες που παρουσίαζε το όραμά τους για την απόβαση και να στείλει τους 120 αξιωματικούς συνδέσμους της FFL μαζί με τα στρατεύματα αποβίβασης. Ομοίως, αρνήθηκε το αγγλοσαξονικό σχέδιο για τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) που επρόκειτο να ιδρύσει ένα διευθυντήριο των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου σε ολόκληρο τον κόσμο [1]· ένα σχέδιο που επανεμφανίστηκε το 1950 με τον πόλεμο της Κορέας, το 1991 με την «Καταιγίδα της Ερήμου» και ξανά το 2001 με τις επιθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τελικά, συμφώνησε να δηλώσει μίαν αόριστη υποστήριξη για την απόβαση, αλλά όχι για την AMGOT, και να στείλει μόνο 20 αξιωματικούς συνδέσμους και θα καταφέρει να αποτύχει το αγγλοσαξονικό σχέδιο για τον ΟΗΕ [2].

Στα απομνημονεύματα πολέμου του, ο Σαρλ Ντε Γκωλ γράφει: «Ο πρόεδρος [Ρούσβελτ], πράγματι, κρατούσε, από μήνα σε μήνα, το έγγραφο [την προτεινόμενη συμφωνία μεταξύ του CFLN και των Συμμάχων για την Απελευθέρωση της Γαλλίας] στο γραφείο του. Εν τω μεταξύ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, δημιουργήθηκε μια Συμμαχική Στρατιωτική Κυβέρνηση (AMGOT), με σκοπό να αναλάβει τη διοίκηση της Γαλλίας. Βλέπαμε να συρρέουν σε αυτήν την οργάνωση κάθε είδους θεωρητικούς, τεχνικούς, επιχειρηματίες, προπαγανδιστές, ακόμη και χθεσινούς Γάλλους που είχαν πολιτογραφηθεί Γιάνκηδες. Τα βήματα που πίστευαν ότι έπρεπε να κάνουν ο Ζαν Μοννέ και ο Ανρί Οπενό στην Ουάσιγκτον, οι παρατηρήσεις που απηύθυνε η βρετανική κυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα επείγοντα αιτήματα που έστελνε ο Αϊζενχάουερ στον Λευκό Οίκο, δεν επέφεραν καμία αλλαγή. Ωστόσο, καθώς ήταν απαραίτητο να καταλήξουμε σε κάποιο κείμενο, ο Ρούσβελτ αποφάσισε, τον Απρίλιο, να δώσει στον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ οδηγίες βάσει των οποίων η ανώτατη εξουσία στη Γαλλία θα ανήκε στον Ανώτατο Διοικητή. Ως εκ τούτου, έπρεπε να επιλέξει μόνος του τις γαλλικές αρχές οι οποίες θα συνεργάζονταν μαζί του. Σύντομα μάθαμε ότι ο Αϊζενχάουερ ικέτευε τον Πρόεδρο να μην του φορτώσει αυτή την πολιτική ευθύνη και ότι οι Άγγλοι αποδοκίμαζαν μια τέτοια αυθαίρετη διαδικασία. Αλλά ο Ρούσβελτ, αλλάζοντας ελαφρώς το γράμμα των οδηγιών του, είχε διατηρήσει τα βασικά.
Για να πω την αλήθεια, οι προθέσεις του Προέδρου μου φάνηκαν ότι ήταν της ίδιας τάξης με τα όνειρα της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Ο Ρούσβελτ είχε ήδη διακινδυνεύσει στη Βόρεια Αφρική, σε συνθήκες πολύ πιο ευνοϊκές για τα σχέδιά του, μια πολιτική επιχείρηση παρόμοια με αυτή που διαλογιζόταν για τη Γαλλία. Ωστόσο, δεν έμενε τίποτα από αυτή την προσπάθεια. Η κυβέρνησή μου ασκούσε απεριόριστη εξουσία στην Κορσική, την Αλγερία, το Μαρόκο, την Τυνησία και τη Μαύρη Αφρική. Οι άνθρωποι στους οποίους η Ουάσιγκτον υπολόγιζε για να σταθεί εμπόδιο είχαν εξαφανιστεί από τη σκηνή. Κανείς δεν ασχολούταν με τη συμφωνία Darlan-Clark [μεταβίβαση των εξουσιών της γαλλικής αποικιακής αυτοκρατορίας στις Ηνωμένες Πολιτείες], που θεωρήθηκε άκυρη και μη γινομένη από την Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης [την «Ελεύθερη Γαλλία»] και για την οποία είχα δηλώσει δυνατά από το βήμα της Συμβουλευτικής Συνέλευσης ότι στα μάτια της Γαλλίας δεν υπήρχε. Λυπόμουνα, για εκείνον και για τις σχέσεις μας, για το γεγονός ότι η αποτυχία της πολιτικής του στην Αφρική δεν έβαλε τέρμα στις ψευδαισθήσεις του Ρούσβελτ. Ήμουν όμως σίγουρος ότι το σχέδιο του, που ανανεώθηκε για τη Μητρόπολη, δεν θα άρχιζε καν να υλοποιείται. Οι Σύμμαχοι δεν θα συναντούσαν στη Γαλλία άλλους υπουργούς και άλλους δημοσίους υπαλλήλους παρά μόνο εκείνους που θα είχα διορίσει. Δεν θα έβρισκαν εκεί γαλλικά στρατεύματα παρά μόνο αυτά των οποίων ήμουν αρχηγός. Χωρίς καμία αλαζονεία, μπορούσα να αψηφήσω τον Αϊζενχάουερ να συζητήσει έγκυρα με κάποιον που δεν είχα διορίσει. Ο ίδιος, εξάλλου, δεν το σκέφτοταν».

Τελικά, 30.000 στρατιώτες των Συμμάχων συμμετείχαν στην απόβαση της 6ης Ιουνίου 1944, συμπεριλαμβανομένων μόνο 177 Γάλλων (των πεζοναυτών του κομάντο Kieffer). Δεν ήταν παρά μόνο την 1η Αυγούστου που οι 20.000 άνδρες της 2ης τεθωρακισμένης μεραρχίας (2ο DB) του στρατηγού Φιλίπ Λεκλέρ ντε Οτκλόκ αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία, μεταξύ της Sainte-Marie-du-Mont και της Quinéville, μια περιοχή που οι Σύμμαχοι την ονόμασαν «Παραλία Γιούτα». Ορμήσαν προς το Παρίσι, το οποίο εξεγειρόταν και απελευθερόταν.

Ο Όρκος των Ουκρανών στρατιωτών κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο
«Πιστός γιος της Πατρίδας μου, εντάσσομαι οικειοθελώς στις τάξεις του Ουκρανικού Απελευθερωτικού Στρατού και με χαρά ορκίζομαι ότι θα πολεμήσω πιστά τον μπολσεβικισμό για την τιμή του λαού. Οδηγούμε αυτόν τον αγώνα μαζί με τη Γερμανία και τους συμμάχους της ενάντια σε έναν κοινό εχθρό. Με πίστη και άνευ όρων υποταγή, πιστεύω στον Αδόλφο Χίτλερ ως ηγέτη και ανώτατο διοικητή του Απελευθερωτικού Στρατού. Ανά πάσα στιγμή, είμαι πρόθυμος να δώσω τη ζωή μου για την αλήθεια».

Η ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Ο εορτασμός της παραποιημένης εκδοχής της απόβασης ήταν μια ευκαιρία για τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και τον τελετάρχη του, τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, να κάνουν έναν παραλληλισμό με την παρουσίασή τους, επίσης παραποιημένη, του τρέχοντος πολέμου στην Ουκρανία.

Για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, καμία ρωσική αντιπροσωπεία δεν προσκλήθηκε. Αντίθετα, ήταν παρόν ο ουκρανικός στρατός, που πολέμησε στο πλευρό των Ναζί.

Ο Τζο Μπάιντεν, ο Εμανουέλ Μακρόν και οι καλεσμένοι τους παρουσίασαν τις Ηνωμένες Πολιτείες ως νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η Σοβιετική Ένωση ήταν αυτή που κατέλαβε το Βερολίνο και ανέτρεψε το Τρίτο Ράιχ. Αγνόησαν τη θυσία 27 εκατομμυρίων Σοβιετικών στρατιωτών. Αντίθετα, εστίασαν την αφήγησή τους στους 292.000 νεκρούς στρατιώτες των Ηνωμένων Πολιτειών (κυρίως στη μάχη κατά της Ιαπωνίας μετά την ήττα των Ναζί). Δύο πολεμικές επιχειρήσεις που δεν είναι καθόλου συγκρίσιμες.

Παρεμπιπτόντως, θύμισαν τη δολοφονία 6 εκατομμυρίων Εβραίων από τους Ναζί, είτε κατά τη διάρκεια της «Σόα με σφαίρες» είτε, από το 1942, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ένας τρόπος να αγνοήσουμε τη δολοφονία 18 εκατομμυρίων Σοβιετικών Σλάβων αμάχων (διαφορετικά από τους 27 εκατομμύρια θανάτους που αναφέρθηκαν παραπάνω), οι οποίοι επίσης θεωρήθηκαν «υπάνθρωποι» και χαρακτηρίστηκαν ως κύριοι στόχοι του ναζιστικού σχεδίου εξόντωσης. Ούτε λέξη για όλες τις άλλες κατηγορίες στόχων, όπως άλλοι Σλάβοι ή Τσιγγάνοι.

Απευθυνόμενος στον Βολοντιμίρ Ζελένσκι, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν δήλωσε: «Η Ουκρανία δέχεται εισβολή από έναν τύραννο και δεν θα την εγκαταλείψουμε ποτέ. (…) Δεν μπορούμε να την παρατήσουμε μπροστά στους δικτάτορες, είναι αδιανόητο (…) Οι στρατιώτες της D-Day έκαναν το καθήκον τους, θα κάνουμε εμείς το δικό μας; (…) Δεν πρέπει να χάσουμε αυτό που έχει γίνει εδώ».

Πρέπει μήπως να θυμίσουμε ότι ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, κάθε άλλο παρά «δικτάτορας», επανεξελέγη μόλις τον Μάρτιο με το 88,5% των ψήφων; Η ψηφοφορία διεξήχθη με ειλικρινή τρόπο, ακόμη κι αν, σύμφωνα με τους δυτικούς, η προεκλογική εκστρατεία άφηνε λίγα περιθώρια για την αντιπολίτευση. Αντίθετα, ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι δεν είναι πλέον πρόεδρος της Ουκρανίας αφού η θητεία του έληξε στις 21 Μαΐου. Απαγόρευσε και τα 12 πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης [3], έστειλε τον αντίπαλό του, στρατηγό Βάλερι Ζαλούζνι, στο Ηνωμένο Βασίλειο ως πρεσβευτή και δεν διεξήγαγε εκλογές. Ωστόσο, παραμένει στην εξουσία. Μπορεί να θεωρηθεί επικεφαλής της προσωρινής κυβέρνησης της Ουκρανίας, αλλά σίγουρα όχι ως εκλεγμένος πρόεδρος.

Διοικεί παράνομα τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας του, οι κύριοι διοικητές των οποίων είναι «ακραίοι εθνικιστές». Οι τελευταίοι ισχυρίζονται ότι είναι κληρονόμοι του ιδρυτή του «ριζοσπαστικού εθνικισμού» [4], Ντμιτρό Ντοντσόφ, και του κολλητού του, του ναζιστή Στεπάν Μπαντέρα. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ντοντσόφ ήταν διαχειριστής του Ινστιτούτου Ράινχαρντ Χάιντριχ, υπεύθυνου για την εφαρμογή της τελικής λύσης για τα εβραϊκά και τσιγγάνικα ζητήματα, ενώ ο Μπαντέρα, επικεφαλής της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), σφαγίασε τουλάχιστον 1,6 εκατομμύρια Ουκρανούς, κυρίως στο Ντονμπάς και τη Νοβαρωσία. Επομένως, ο πρώην πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντιμίρ Ζελένσκι συμμετείχε ως οπαδός των Ναζί σε αυτή την παρωδία.

Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

[1] “Ποια διεθνής τάξη;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 7 Νοεμβρίου 2023.

[3] « L’Ukraine interdit le dernier parti politique d’opposition », Réseau Voltaire, 23 octobre 2022.

[4] “Ποιοι είναι οι Ουκρανοί ριζοσπαστικοί εθνικιστές;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 15 Νοεμβρίου 2022.