Το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ
εναντίον της ιδεολογίας της προόδου
Η Νο ένα είδηση στον κόσμο σήμερα δεν είναι η
Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση της Ρωσίας ή η κατάρρευση της δυτικής οικονομίας,
αλλά η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να επανεξετάσει την απόφαση
Roe-Wade του 1973 και να ανατρέψει τις συνταγματικές εγγυήσεις για το δικαίωμα
διακοπής της κύησης. Από τώρα και στο εξής, το ζήτημα της άμβλωσης έχει
μετακινηθεί στο επίπεδο κάθε πολιτείας. Αμέσως μετά ο Γενικός Εισαγγελέας
του Μισούρι, Έρικ Σμιτ, απαγόρευσε την άμβλωση σε αυτή τη πολιτεία.
Απόφαση ηλεκτροσόκ στις Ηνωμένες Πολιτείες! Ολόκληρη η κλίκα της
παγκοσμιοποίησης αυτού του ηγεμονικού κράτους, έχοντας δεχτεί ένα τέτοιο
πλήγμα, όρμησε στους δρόμους με κραυγές, βρυχηθμούς και μια ανεξέλεγκτη παρόρμηση
να κάψει αυτοκίνητα και να λεηλατήσει καταστήματα. Κατά τη γνώμη μου, η
κατάσταση είναι πολύ σοβαρή.
Μέχρι πρόσφατα, ο μόνος κλάδος της
κυβέρνησης των ΗΠΑ που δεν έχει ακόμη απαξιωθεί ήταν τα δικαστήρια. Η εξουσία
τους ήταν αδιαμφισβήτητη από όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Η διαφθορά και η
ιδεολογική υποκειμενικότητα στο δικαστικό σώμα πιστεύεται ότι δεν είχαν
ιδιαίτερη επιτυχία. Αλλά τώρα έδρασαν οι δικαστές που διορίστηκαν από τον
Τραμπ. Όλα αυτά απαιτούν πολύ σοβαρό προβληματισμό εκ μέρους μας.
Το γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει μόνο
ένα αμερικανικό κράτος στο έδαφος των ΗΠΑ, αλλά δύο χώρες και δύο έθνη με αυτό
το όνομα και αυτό γίνεται όλο και πιο φανερό. Δεν είναι μόνο το χάσμα μεταξύ
Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών, υπάρχει ένας ακόμη βαθύτερος διχασμός στην
αμερικανική κοινωνία.
Ο μισός αμερικανικός πληθυσμός τάσσεται
υπέρ του πραγματισμού. Αυτό σημαίνει ότι για εκείνους, δεν υπάρχει παρά μόνο
ένα κριτήριο: λειτουργεί ή δεν λειτουργεί, λειτουργεί/δεν λειτουργεί. Αυτό
είναι όλο, τόσο απλό. Ο καθένας μπορεί να δει τον εαυτό του όπως θέλει, είναι ο
Έλβις Πρίσλεϊ ή ο Άγιος Βασίλης, και αν δουλεύει, πάει καλά. Το ίδιο ισχύει και
για τον έξω κόσμο: δεν υπάρχουν απαραβίαστοι νόμοι, κάντε ό, τι θέλετε με τον
έξω κόσμο, αλλά αν αντιδράσει σκληρά, αυτό είναι πρόβλημά σας. Δεν υπάρχουν
οντότητες, μόνο αλληλεπιδράσεις. Αυτή είναι η βάση της αμερικανικής ταυτότητας,
είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ίδιοι οι Αμερικανοί κατανόησαν παραδοσιακά τον
φιλελευθερισμό: ως την ελευθερία να σκέφτεσαι ό,τι θέλεις, να πιστεύεις ό,τι
θέλεις και να συμπεριφέρεσαι όπως θέλεις. Φυσικά, σε περίπτωση σύγκρουσης, η
ελευθερία του ενός περιορίζεται από την ελευθερία του άλλου, αλλά χωρίς να
προσπαθήσεις, δεν μπορείς να ξέρεις πού είναι η λεπτή γραμμή να μην
παραβιαστεί. Δοκίμασε το, ίσως δουλέψει.
Έτσι ήταν η αμερικανική κοινωνία μέχρι
κάποιο βαθμό στη πορεία του χρόνου. Εδώ απαγορεύεται η άμβλωση, εκεί
επιτρέπεται η άμβλωση, εδώ μπορείς να αλλάξεις φύλο, εκεί τιμωρείται η αλλαγή
φύλου, η οργάνωση παρελάσεων ομοφυλοφίλων ή νεοναζιστικών παρελάσεων, όλα ήταν
δυνατά, τίποτα δεν απορριπτόταν καταρχήν, η απόφαση μπορούσε να είναι
οποιαδήποτε, και τα δικαστήρια, βασιζόμενα σε ένα πλήθος κριτηρίων,
προηγούμενων και απρόβλεπτων εκτιμήσεων, ήταν η τελευταία λύση για να
αποφασίσουν, σε προβληματικές περιπτώσεις, του τι λειτουργεί/δεν λειτουργεί.
Αυτή είναι η μυστηριώδης πλευρά των Αμερικανών, που παρεξηγήθηκε εντελώς από
τους Ευρωπαίους, και επίσης το κλειδί της επιτυχίας τους: δεν έχουν όρια,
πράγμα που σημαίνει ότι πηγαίνουν όπου θέλουν μέχρι κάποιος να τους σταματήσει,
και αυτό ακριβώς είναι που λειτουργεί.
Αλλά στην αμερικανική ελίτ, την
οποία απαρτίζουν άνθρωποι από πολύ διαφορετικές ποιότητες, συσσωρεύτηκε σε
δεδομένη στιγμή ένας κρίσιμος αριθμός μη Αμερικανών. Πρόκειται κυρίως για
Ευρωπαίους, συχνά με καταγωγή από τη Ρωσία. Πολλοί είναι εθνικά Εβραίοι, αλλά
διαποτισμένοι με ευρωπαϊκές ή σοβιετικές πολιτιστικές αρχές. Έφεραν μια
διαφορετική κουλτούρα και φιλοσοφία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν κατάλαβαν ή
δεν αποδέχτηκαν καθόλου τον αμερικανικό πραγματισμό, θεωρώντας τον μόνο ως
σκαλοπάτι για τη δική τους πρόοδο. Με άλλα λόγια, εκμεταλλεύτηκαν τις
αμερικανικές ευκαιρίες, αλλά δεν σκόπευαν να υιοθετήσουν μια ελευθεριακή λογική
άσχετη με οποιαδήποτε νύξη στον ολοκληρωτισμό. Στην πραγματικότητα, αυτές οι
ξένες ελίτ ήταν εκείνες που παρέκαμψαν την παλιά αμερικανική δημοκρατία. Είναι
αυτές που πρωτοστάτησαν στις παγκοσμιοποιητικές δομές και σταδιακά ανέλαβαν την
εξουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτές οι ελίτ, συχνά αριστερές, άλλοτε
τροτσκιστικές, έφεραν μαζί τους μια θέση ξένη προς το αμερικανικό πνεύμα: την
πίστη στη γραμμική πρόοδο. Ο προοδευτισμός και ο πραγματισμός είναι
ασυμβίβαστοι. Εάν η πρόοδος λειτουργεί, τόσο το καλύτερο. Διαφορετικά, πρέπει
να εγκαταλειφθεί. Εδώ είναι ο νόμος του πραγματισμού: λειτουργεί / δεν
λειτουργεί. Αν λειτουργεί ο προοδευτισμός, προχωρήστε, αν θέλετε το αντίθετο,
κανένα πρόβλημα, είναι η ελευθερία αμερικανικού τύπου.
Ωστόσο, οι μετανάστες του Παλαιού Κόσμου
έφεραν μαζί τους πολύ διαφορετικές συμπεριφορές. Για εκείνους, η πρόοδος ήταν
ένα δόγμα. Όλη η ιστορία εθεωρείτο σαν μια συνεχής βελτίωση, μια συνεχής
διαδικασία χειραφέτησης, ανάπτυξης και συσσώρευσης γνώσης. Η πρόοδος ήταν μια
φιλοσοφία και μια θρησκεία. Στο όνομα της προόδου, η οποία περιελάμβανε τη
συνεχή αύξηση των ατομικών ελευθεριών, την τεχνολογική ανάπτυξη και την
κατάργηση των παραδόσεων και των ταμπού, όλα ήταν δυνατά και απαραίτητα και δεν
είχε πλέον σημασία αν λειτουργεί ή όχι. Αυτό που είχε σημασία ήταν η πρόοδος.
Αυτό, ωστόσο, αντιπροσώπευε μια εντελώς
νέα ερμηνεία του φιλελευθερισμού για την αμερικανική παράδοση. Ο παλιός
φιλελευθερισμός υποστήριζε την εξής θέση: κανείς δεν μπορεί ποτέ να μου
επιβάλει τίποτα. Ο νέος φιλελευθερισμός απάντησε: ας επιβάλουμε μια κουλτούρα
κατάργησης. Καταργούμε την ντροπή, όλες τις παλιές συνήθειες, τον διαχωρισμό
των φύλλων, παρέχουμε απόλυτη ελευθερία της διάθεσης του εμβρύου, δίνουμε ίσα
δικαιώματα στις γυναίκες και στις φυλές. Ο παλιός φιλελευθερισμός έλεγε: να είσαι
αυτό που θέλεις, αρκεί να λειτουργεί. Ο νέος φιλελευθερισμός απάντησε: δεν
έχεις δικαίωμα να μην είσαι φιλελεύθερος. Αν δεν είσαι προοδευτικός, είσαι ναζί
και πρέπει να καταστραφείς. Όλα πρέπει να θυσιαστούν στο όνομα της ελευθερίας,
των ΛΟΑΤ+, των τρανσέξουαλ και της τεχνητής νοημοσύνης.
Η σύγκρουση μεταξύ των δύο κοινωνιών –
της παλιάς ελευθεριακής και ρεαλιστικής κοινωνίας και της νέας νεοφιλελεύθερης
και προοδευτικής κοινωνίας – έχει ενταθεί σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες και
κορυφώθηκε με την προεδρία του Τραμπ. Ο Τραμπ έχει ενσαρκώσει μια Αμερική και
οι παγκοσμιοποιημένοι δημοκρατικοί αντίπαλοι της μια άλλη. Ο εμφύλιος πόλεμος
των φιλοσοφιών έχει φτάσει σε κρίσιμο σημείο. Και πρόκειται στην ουσία για την
ερμηνεία της ελευθερίας. Η Παλιά Αμερική βλέπει την ατομική ελευθερία ως μια
ελευθερία που αποκλείει οποιαδήποτε εξωτερική συνταγή, οποιαδήποτε απαίτηση να
τη χρησιμοποιήσει μόνο με αυτόν τον τρόπο και όχι με άλλο, μόνο για αυτό και
τίποτα άλλο. Μόνο υπέρ της άμβλωση και της υπερηφάνειας των ομοφυλοφίλων, για
παράδειγμα, και ποτέ για να μην απαγορευτεί η άμβλωση ή να δαιμονοποιηθούν οι
διεστραμμένοι. Η Νέα Αμερική, από την άλλη πλευρά, επιμένει για το γεγονός ότι
η ελευθερία απαιτεί βία εναντίον εκείνων που δεν την καταλαβαίνουν αρκετά καλά.
Αυτό σημαίνει ότι η ελευθερία πρέπει να έχει μια κανονιστική ερμηνεία και ότι
εναπόκειται στους ίδιους τους νεοφιλελεύθερους να καθορίσουν πώς και για ποιον
τη χρησιμοποιούν και πώς την ερμηνεύουν. Ο παλιός φιλελευθερισμός είναι
ελευθεριακός. Ο νέος είναι εντελώς ολοκληρωτικός.
Και σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να
εξετάσουμε την απόφαση Roe εναντίον Wade του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ του
1973 για την άμβλωση. Είναι υπέρ του παλιού φιλελευθερισμού και του
πραγματισμού. Σημειώστε ότι δεν απαγορεύει την άμβλωση, αλλά απλώς δηλώνει ότι
δεν υπάρχει σαφής λύση σε επίπεδο ομοσπονδιακού νόμου. Οι πολιτείες μπορούν να
λύσουν το πρόβλημα όπως επιθυμούν, αλλά αυτό σημαίνει, τίποτα περισσότερο και
τίποτα λιγότερο, ότι ο χρόνος είναι αναστρέψιμος. Μπορείτε να πάτε προς μία κατεύθυνση,
προοδευτική, ή μπορείτε να πάτε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αρκεί να
λειτουργεί. Επομένως, δεν είναι καθόλου θέμα άμβλωσης. Πρόκειται για την
κατανόηση της έννοιας του χρόνου, στην οποία αναφέρονται οι μεν και οι δε.
Πρόκειται για τις βαθύτερες διαιρέσεις στην αμερικανική κοινωνία. Πρόκειται όλο
και πιο ανοιχτά για μια Αμερική που εισέρχεται σε πόλεμο εναντίον μιας άλλης
Αμερικής.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αντιστρέφει την
ολοκληρωτική δικτατορική στρατηγική των νεοφιλελεύθερων παγκοσμιοποιημένων ελίτ,
οι οποίες δρουν – λίγο-πολύ όπως οι μπολσεβίκοι στη Ρωσία – στο όνομα του
μέλλοντος. Η πρόοδος δικαιολογεί τα πάντα. Μέχρι τότε, όλες οι αποφάσεις
πήγαιναν μόνο προς μία κατεύθυνση: υπέρ του ατομικισμού, του εγωκεντρισμού και
του ηδονισμού, και ξαφνικά το Ανώτατο Δικαστήριο υπαναχώρησε απότομα. Γιατί, τoυ επετράπη να το κάνει; Και οι σχεδόν
απελπισμένοι παλιοί Αμερικανοί, οι πραγματιστές και οι ελευθεριακοί χαίρονται:
θριάμβευσε ξανά η ελευθερία να κάνουν ό,τι θέλουν, όχι αυτό που λένε οι
προοδευτικοί και οι τεχνοκράτες, να πάνε προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, όχι μόνο
εκεί όπου τους στέλνουν βίαια οι παγκοσμιοποιητές, και ο θαρραλέος γενικός
εισαγγελέας του Μισούρι ήδη έδειξε τι είναι δυνατό να γίνει. Μπράβο! Είναι μια
ρεαλιστική επανάσταση, μια συντηρητική επανάσταση αμερικανικού τύπου.
Φυσικά, όλες οι προοδευτικές
παγκοσμιοποιητικές μαλ@κίες είναι στο σημείο να πέσουν στο νερό. Η Παλιά
Αμερική αντεπιτέθηκε κατά κάποιο τρόπο και αντιμετώπισε τη νέα Αμερική.
«Όταν ένα βασίλειο χωριστεί σε
αντιμαχόμενες παρατάξεις, ερημώνεται· κι όταν σε μια πόλη ή σε μια οικογένεια
πέσει διχασμός, θα διαλυθεί.». Κατά Ματθαίον 12:25. Καλύτερα νωρίτερα παρά
αργότερα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου